[นอกเมืองซีเหอ] สุสานปราชญ์ตงฟางซั่ว

ZhaoPei ดี

          มือปราบหวังมาถึงที่เขานัดจ้าวเพ่ยเอาไว้ โดยมีความคิดบางอย่างที่กลัดกลุ้มอยู่ไม่น้อย เสียงถอนหายใจดังออกมาเล็กน้อย จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครานี้ เขาคงไม่อาจอยู่ในหน้าที่การงานเช่นนี้ได้

          กลียุคเช่นนี้ยากต่อการเป็นขุนนางนัก

          แว่วเสียงฝีเท้าก้าวอย่างเบาๆดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้ชายผู้กลัดกลุ้มหันไปมองทันที สตรีงามผู้ถูกเขานัดมาที่ตรงนี้ได้เดินมาหาเขาแล้ว นางเองนิ่งเงียบราวกับรอคำพูดของมือปราบหวังให้กล่าวขึ้นมา เมื่อต้องเผชิญหน้ากันตรงนี้

          "ท่านมือปราบ.. นัดข้ามามีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ"

          "เพ่ยเอ๋อร์…" ยามมองเห็นใบหน้าประดับด้วยเครื่องประทินโฉมอันเป็นเอกลักษณ์ของนางก็ทำให้เขาลืมถึงเรื่องที่คิดออกไปเสียดื้อๆ

          กลิ่นหอมของฮวารอบๆฟุ้งขึ้นแม้จะเป็นสุสาน แต่เขาเองต้องการให้ปราญช์ตงฟางซั่วเป็นพยานในครั้งนี้จึงได้นัดนางมาเพื่คุยเรื่องราวสำคัญบางอย่างกับนาง

          "เรื่องคดีความหรือเจ้าคะ.. ท่านมือปราบดูมีสีหน้าไม่ดีนัก" แต่ดูเหมือนจ้าวเพ่ยเองจะกล่าวไปถึงอีกเรื่องเกี่ยวกับเรื่องสำคัญอีกอย่าง เขาเองอาจจะแสดงสีหน้าต่อหน้าสตรีผู้นี้มากไปหน่อย จึงทำให้นางมองออกอย่างง่ายดาย

          "คงจะเป็นเรื่องอำนาจของตู่จิ้นกง.. ข้าคิดว่าคงจะอยู่ในหน้าที่การงานเช่นนี้ยากขึ้นไปอีก.."

          "ม.. ไม่จริง" จ้าวเพ่ยเองไม่รู้ว่าชายผู้นั้นมีอำนาจทั่วซีเหอขนาดไหน หญิงสาวคิดมาตลอดว่าหากคดีความแม่นางเจิ้งเสร็จดีทุกอย่างก็จะจบลงด้วยดีเสียอีก "ข้าทำให้ท่านมือปราบลำบากเสียแล้ว.. ข้าไม่น่าขอให้ท่านทำเช่นนั้นเลย"

          "เพ่ยเอ๋อร์เองก็ต้องระวังตัวให้มาก ข้าเห็นสายตาของตู่จิ้นกงมองมาทางแม่นาง นั่นไม่ใช่สายตาของคนหวังดีแน่นอน"

          มือปราบหวังยังจำได้ดีสายตาราวกับหมายจะทำลายได้มองไปที่สตรีนางนี้ยามตั้งแต่อยู่ในศาลก่อนจะออกไปกลางคัน บอกว่าเขาได้พานางเข้ามาตกที่นั่งลำบากไปเสียแล้วโดยที่ได้เคยกล่าวเตือนล่วงหน้า

          "ขอบคุณที่เป็นห่วงข้าเจ้าค่ะ.. ท่านมือปราบเองก็ต้องระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ" หญิงสาวกล่าวขึ้นมาทั้งประสานมือจับเข้าที่อกแน่น นางเองก็เกิดความกลัวขึ้นมาบ้างเมื่อได้ยินคำเตือนจากมือปราบเกี่ยวกับชายผู้มีอำนาจคับซีเหอ แต่นางเองก็ไม่อันตรายเท่ามือปราบที่มีจวนอยู่ที่ซีเหอแห่งนี้หรอก "ข้าเองก็ไม่รู้หรอกว่าที่ซีเหอผู้คนเกรงอำนาจบารมีของจิ้นกงมากขนาดไหน แต่ข้ากลัวเรื่องการงานของท่านมือปราบจะเสียเพราะข้า"

          "คิดว่าเพราะเพ่ยเอ๋อร์หรือ.."

          "เจ้าค่ะ.. เพราะข้าขอให้ท่านช่วยแม่นางเจิ้ง ท่านจึงมีความทุกเช่นนี้"

          "เพ่ยเอ๋อร์.. แม่นางไม่ได้ผิดอะไรเลย"

          "อ๊ะ??"

          มือนุ่มของจ้าวเพ่ยถูกยกขึ้นมากุมเอาไว้แน่น ยิ่งทำให้สตรีเช่นนางหน้าขึ้นสีออกมาเสียดื้อๆ ใบหน้างามก้มมองมือที่ถูกประสานกุมแน่นขณะนางเองยังคงงุนงงเมื่อถูกกล่าวเช่นนั้นออกมา มือเย็นเฉียบของนางถูกความอบอุ่นของอีกฝ่ายกอบกุมเอาไว้แน่นท่ามกลางลมหนาวเช่นนี้ คล้ายว่าจะช่วยคลายความเย็นจากลมที่พัดผ่านเข้ามายามอยู่บนที่สูง

          "ต่อให้แม่นางไม่ขอ.. ข้าก็จะทำเช่นนั้นอยู่แล้ว"

          "ท่านมือปราบ…"

          "ให้ข้าดูแลเพ่ยเอ๋อร์ต่อจากนี้เถอะ"

          ดวงตาสีน้ำตาลของหญิงสาวกลับสะท้อนใบหน้ามุ่งมั่นของมือปราบเสียจนนางเองให้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มือของนางถูกกุมแน่นจนรู้สึกได้ ถึงกระนั้นนางเองก็หาได้สนใจเท่าคำพูดของชายตรงหน้าไม่

          "เพราะ.. เรื่องที่ทำให้ข้าอาจจะถูกหมายหัวจากผู้มีอำนาจหรือเจ้าคะ"

          "เพราะว่าข้ารักเพ่ยเอ๋อร์ต่างหาก"

          คำสารภาพรักจากมือปราบทำเอาจ้าวเพ่ยเองก็พูดไม่ออกไม่คิดว่านางจะได้ยินคำนี้จากปากของชายผู้มีอายุมากกว่านาง มือปราบค่อยๆก้าวเข้ามาสวมกอดนางอย่างช้าๆสัมผัสได้ถึงความอุ่นของชายตัวใหญ่กว่านางเมื่อถูกสวมกอดอย่างอ่อนโยนราวกับบุรุษปริศนาคนนั้น

          มือปราบหวังเองกลับมีรูปร่างคล้ายชายปริศนาจนน่าประหลาดใจ ยิ่งทำให้นางใจเต้นไม่เป็นส่ำยามซุกใบหน้ากับไหล่อีกฝ่ายเมื่อถูกกอดเช่นนี้

          "ข้า.. "

          "ข้าไม่อยากให้เพ่ยเอ๋อร์พูดคุยกับชายอื่นเลย.. สตรีเช่นเจ้าทำให้ชายอื่นหวั่นไหวเอาง่ายๆ"

          จ้าวเพ่ยได้ยินเช่นนั้นก็หัวใจพองโตขึ้นมาไม่น้อย ชายที่นางปลื้มกลับคิดเช่นเดียวกันกับนาง หญิงสาวค่อยๆยกมือขึ้นกอดอีกฝ่ายกลับช้าๆ นางเองไม่รู้จะพูดอะไรออกไปในเมื่อตอนนี้นางรู้สึกตื้นตันใจไม่น้อยจนอยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้นานๆ

          "เพ่ยเอ๋อร์.."

          เมื่อเห็นว่าจ้าวเพ่ยเงียบไปนานก็เอ่ยเรียกออกมา เขารับรู้ว่านางกอดตนอยู่แต่ดูเหมือนความเงียบของจ้าวเพ่ยทำให้ตนหวั่นใจไม่น้อยกับคำสารภาพรักที่กล่าวต่อนาง

          "ข้าก็รักท่านมือปราบเจ้าค่ะ"

          เสียงของจ้าวเพ่ยดังขึ้นมาเป็นคำตอบรับคำสารภาพรักที่ดูเหมือนจะลงเอ่ยด้วยดี หญิงสาวถูกกอดแน่นขึ้นไปอีกรอบก่อนจะคลายกอดเพื้อมองหน้ากันตรงๆ สตรีเช่นจ้าวเพ่ยเองก็มีอาการขวยเขินอย่างเห็นได้ชัดยามต้องมาพลอดรักกับมือปราบที่สุสานแห่งนี้

          ใบหน้างามถูกจับและลูบเล็กน้อยขณะนางเองยังคงมีท่าทีอายอยู่ไม่น้อย ผมดำขลับถูกลูบอย่างเอ็นดูอย่างที่เคยเป็นมา แต่ครั้งนี้กลับทำให้จ้าวเพ่ยรู้สึกดีกว่าครั้งไหนๆ

          "เพ่ยเอ๋อร์จะว่าอย่างไรหากข้าต้องการที่จะสู่ขอแม่นาง"

          คำพูดจากปากของมือปราบหวังทำให้นางมองใบหน้าที่จริงจังอีกฝ่ายคล้ายว่าไม่ได้กล่าวขึ้นมาลอยไป จ้าวเพ่ยเองถูกลูบผมลามถึงใบหน้า นางถูกเชยคางขึ้นเพื่อให้มองเขาอย่างตรงๆ ใบหน้ามือปราบหวังยามถูกแสงจันทร์กระทบกลับดูดีขึ้นกว่าที่เป็นมา หรือเป็นเพราะสิ่งปรุงแต่งขึ้นมาจากเหตุการณ์กันแน่จ้าวเพ่ยก็ไม่สามารถรับรู้ได้

          "หากเพ่ยเอ๋อร์เต็มใจ ไม่รังเกียจมือปราบยากจนเช่นข้า แม้ข้าจะไม่มีปัญญาจัดงานใหญ่โตอย่างคนอื่น แต่ก็มีหัวใจดวงนี้ที่รักแม่นางเต็มหัวใจ"

          เรื่องแต่งงานจ้าวเพ่ยยังไม่ได้คิดไปไกลถึงเรื่องนั้นกับมือปราบหวังแม้ว่านางจะมีความสุขที่ได้รับรู้ว่าหวังจงหมี่รักนางก็ตาม แต่หากครองคู่กันโดยที่มีภาระยังติดพันเช่นนี้ก็จะไม่ทำให้ลำบากร่วมกันด้วยหรือ

          ทั้งจ้าวเพ่ยเองก็เป็นสตรีมักใหญ่ใฝ่สูง นางอยากจะเป็นที่เชิดหน้าชูตาจากคนรอบข้างบ้าง การแต่งงานที่ไม่ได้เฉิดฉายอย่างที่นางเคยวาดฝันเอาไว้ก็ทำให้นางเริ่มคิดหนักขึ้นมาเล็กน้อย

          มือปราบหวังเองก็สังเกตุถึงสีหน้าลังเลของจ้าวเพ่ยรับรู้ได้ว่านางเองไม่ได้ตอบรับทันทีทันใดอย่างที่คิดเอาไว้ เขาลูบแก้มเนียนของนางเบาๆเพื่อรอคอยคำตอบจากปากสตรีผู้นี้

          "ข้า.. ดีใจที่ท่านมือปราบต้องการจะสู่ขอข้านะเจ้าคะ.. แต่ว่า.."

          จ้าวเพ่ยเองก็ลังเลไม่น้อยที่จะตอบออกไป นางอยากจะแต่งงานแต่อีกใจหนึ่งก็ต้องการเวลาสักหน่อย หญิงสาวยกมือขึ้นมาจับมือหนาของมือปราบหวังขณะแนบแก้มกับนางแน่นก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป

          "ข้าคิดว่ามันกระทันหันเกินไป.." จ้าวเพ่ยหลุบตาลงเล็กน้อยเมื่อนางเลือกที่จะปฏิเสธคำขอแต่งงานนั้นไปก่อน "อีกทั้งข้าเองก็อยากจะมีงานแต่งงานใหญ่โตเป็นของตัวเองสักครั้งด้วย"

          "เพ่ยเอ๋อร์.."

          "ข้าขอรับคำขอแต่งงานเจ้าค่ะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้.." นางกล่าวออกมาและกุมมือของหวังจงหมี่เสียแน่น

          "จนถึงตอนที่ท่านพร้อม.. จนถึงตอนที่ข้าพร้อม ถึงวันนั้นเราจะประกาศครองคู่กันนะเจ้าคะ.. ข้าจะช่วยท่านมือปราบอีกแรง และจะดูแลรักษาตัวไม่ให้ชายใดมาเกินเลยกับข้า"

          แม้นางจะกล่าวเช่นนั้นก็หมายถึงว่านางเองก็จะต้องรอคอยมือปราบหวังด้วย หญิงสาวยอมรับว่าเป็นสตรีเห็นแก่เงินแต่นางก็ใช่ว่าจะมีทางเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ระหว่างชื่อเสียงและความรักเสียหน่อย

          "เพ่ยเอ๋อร์.. ต้องการแต่งกับชายมีฐานะหรือ"

          "คงเช่นนั้นเจ้าค่ะ.. ข้าต้องการคนที่พร้อมดูแลข้า แต่ใช่ว่าข้าไม่อยากแต่งงานกับมือปราบนะ จากนี้ข้าจะช่วยท่านมือปราบหาเงินอีกแรงเองเจ้าค่ะ"

          ".. ข้าเข้าใจดีแล้ว"

          แม้จะเสียใจบ้างที่จ้าวเพ่ยเลือกที่จะรอตนไปก่อนไม่รับการของแต่งงานจากเขา แต่ก็ดีใจไม่น้อยที่นางกล่าวเช่นนั้น นั่นหมายความว่าจ้าวเพ่ยเองให้ความสำคัญแก่เขาจนกล่าวว่าจะพยายามดูแลตัวเองเพื่อรอมือปราบหวัง

          ปิ่นปักผมที่ปักผมหัวนางถูกดึงออกมาและยื่นให้กับมือปราบหวัง แม้จะเป็นปิ่นธรรมดาๆหนึ่ง แต่มันก็เป็นปิ่นที่นางปักอยู่ทุกวันจนเคยชิน

          "ช่วยรับคำสัญญาจากข้าด้วยนะเจ้าคะ.. แล้วข้าจะแวะเวียนไปเยี่ยมท่านมือปราบบ่อยๆ" นางกล่าวเช่นนั้นทั้งมองปิ่นสองขาเล่มงามในมือของมือปราบ แม้จะปักผมเอาไว้ตลอดแต่นางเองก็ไม่คิดเสียดายเหมือนที่ผ่านมาเลยด้วยซ้ำ จ้าวเพ่ยรับรู้ถึงบางอย่างขณะที่แขนข้างหญิงโอบเอวนางแน่น ริมฝีปากจุมพิตที่หน้าผากของนางอย่างเบาบางราวกับเป็นสัญญารักแก่สองคนในครั้งนี้

          หญิงสาวหลับตาลงช้าๆทั้งยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก อย่างน้อยๆจะไม่ได้แต่งงานกันตอนนี้ แต่ก็พอที่จะได้สัญญาว่านางจะรอมือปราบหวังคนนี้คนเดียวเช่นกัน

          "ข้า.. จะรอให้ท่านหวังพร้อม ถึงคราวนั้น.. เราค่อยแต่งงานกันนะเจ้าคะ"

เอฟเฟคลักษณะนิสัย

มีตัญหา

+2 Point ทุกคนั้งที่วางแผนดำเนินจีบเพศตรงข้าม

+30 ความสัมพันธ์เมื่อเกี้ยวพาราสีอย่างมีชั้นเชิง

โลเล

+20 EXP จากการผ่านทางเลือกอีเว้นท์

+1 Point เมื่อใช้กลอุบาย

-15 ความสัมพันธ์คนที่กำลังจีบ

ทะเยอทะยาน

+2 Point เมื่อใช้กลอุบาย

เอฟเฟคอัตลักษณ์

งดงาม

+6 Point เมื่อบริหารเสน่ห์

+30 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจ

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [174] หวัง โก่วเจียง

+20 ความสัมพันธ์เมื่อ ธาตุไฟ เกื้อหนุน ธาตุดิน

[[หัวดี>หัวดี]]

+15 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนชื่อเสียงเดียวกัน

+30 คุณธรรมเมื่อเจอคนชื่อเสียงเดียวกัน

[จ้าวเพ่ยตอบรับคำสารภาพรักแต่อยากแต่งงานแบบหรูหรา จึงสัญญาว่าจะรออีกฝ่ายจนกว่าจะพร้อมเสียก่อน]

มอบ ปิ่นสองขา แก่ [174]

[โคมพิสดาร] The Watcher

[เงื่อนไขการรับภารกิจ]

- ตัวละครมีระดับ Level 10  ขึ้นไป

- สร้างสตอรี่เดินทางผ่านมาทางนี้ก่อนตัดคัทซีนตามลำพัง มีเสียงดังลั่นท้องฟ้าตะโกนเรียกท่านจนหยุดม้ากระทันหัน

- สร้างสตอรี่มองหาต้นตอเสียงแต่ก็ไม่พบก่อนวอชเชอร์เรียกอีกครั้ง ท่านเห็นร่างเงาดำสูงใหญ่ มองไม่ชัดนอกจากแสงที่ดวงตาทั้งสองข้าง

- สร้างสตอรี่วอชเชอร์กล่าวถามปณิธานคุณ

- ก่อนเขามอบทรัพยากรจำนวนหนึ่งให้และอาวุธเริ่มต้น [เลือกอาวุธเริ่มต้น]

- สร้างสตอรี่สนทนากับวอชเชอร์ตามอัธยาสัย

- สร้างสตอรี่ Watcher บอกให้คุณนำ [หีบ 3,000 ตำลึงทอง] ไปมอบให้ เจ้าเมืองจี้โจว เพื่อใช้บรรเทาทุกข์ภัยให้ชาวบ้านและในการปราบโจรผ้าเหลือง

สิ่งเหล่านี้เป็นโชคชะตาเจ้าเมืองที่สมควรได้รับจากคำภาวนาต่อฟ้าของเขา และบอกเขาว่าผู้หวังดีในสงครามนี้

*สามารถขโมย 3,000 ตำลึงทอง ก็จะสูญเสียความศรัทธาเชื่อมั่นจากวอชเชอร์ตลอดกาล ไม่มีวันเข้าร่วมอีเว้นท์รับของจากวอชเชอร์ได้อีก*

- สร้างสตอรี่เดินทางไปเมืองจี้โจว ผ่านเมืองอย่างน้อย 3 เมือง

- สร้างสตอรี่ ณ [จวนเจ้าเมืองจี้โจว] ส่งมอบหีบตำลึงทองแก่อีกฝ่าย บอกมีผู้หวังดีไม่ประสงค์เผยชื่อฝากมามอบให้

- สร้างสตอรี่เดินทางกลับมาที่นี่ ผ่านเมืองอย่างน้อย 2 เมือง

- สร้างสตอรี่กลับมารายงาน Watcher ที่นี่ และ รับรางวัล

- จบ

รางวัลภารกิจ

จากระบบ: +5 Level up , +15  Point

จากในโรลเพลย์: เลือกอาวุธพื้นฐานอย่างใดอย่างหนึ่ง: ทวนยาว , ธนูไม้จันทร์ , กระบองสั้น , พลองยาว , กระบี่คู่ - อาวุธ (lv5) ทุกเล่ม เพราะเป็นอาวุธพื้นฐาน

เลือกทรัพยากร 1 ชนิด: ตั๋วเสบียง x2 , ตั๋วหิน x4 , ตั๋วไม้ x4

เลือกผง 1 ชนิด: ผงหยกดำ หรือ ผงสายทอง

100 ตำลึงทอง , หมั่นโถว 100 ลูก , สุราเฝินจิ่ว 2 ไห , ก้อนหยก 1 ก้อน , หินอัพเกรด 5 ก้อน , ไก่ฟ้าทองแดงธรรมดา 1 ชิ้น

พิเศษ: สำหรับผู้โดเนทสนับสนุนช่วยเหลือเว็บบอร์ด  [ขั้นตอนการสนับสนุน Link]

ใช้แต้ม 800 Reward แลกเปลี่ยนเป็น [สิทธิ์สุ่มยอดขุนพลในตำนาน R-SR 1 คน]

และ ทรัพยากรในการทำการใหญ่ในอนาคต: ตั๋วเสบียง x5 , ตั๋วไม้และหิน อย่างละ 10 , +3,000 ตำลึงทอง

[ผงหยกดำ และ ผงสายทอง อย่างละ 2]

[ +20 Point แทน +15 Point ]

XianXi บ้า

          ในระหว่างที่กำลังเดินทางอยู่นั้นเซียนซีได้ผ่านมายังนอกเมืองซีเหอ เพื่อที่จะได้เดินทางไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย มีอะไรหลายอย่างที่จำเป็นจะต้องออกแสวงหา และนอกจากนั้นเขาต้องเผยแพร่ความรู้ที่ตัวเองมีให้พวกชาวบ้านได้รู้กันเป็นวงกว้างจนกลายเป็นลัทธินิทานปรัมปราที่ดูไร้สาระ มันจะกลายเป็นความยิ่งใหญ่ได้ถ้าเพียงต้องอดทนในการกระทำทุกฝีก้าว

           เปรี้ยง!!!!

           ในชั่วขณะ มีเสียงฟ้าร้องดังลั่นกึกก้องทั่วไปทั้งท้องฟ้า เขาไม่ได้มีท่าทีตื่นตกใจ เพียงแค่สงสัยบรรยากาศในตอนนี้ไม่มีทางที่ฝนจะตก ถึงจะไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกได้ สังเกตเอาจากสภาพแวดล้อม บุรุษหนุ่มร่างสูงหันมองดูรอบๆข้าง ไม่เห็นถึงความผิดปกติ หรือสิ่งที่ได้ยินมันจะเป็นเสียงแว่วหู?

           เตรียมหันหลังเดินกลับออกไป

           “เจ้าหนุ่ม”

           “.........” เซียนซีค่อยๆหันไปมองตามเสียง เห็นร่างเงาดำสูงใหญ่ มองไม่ชัดนอกจากแสงที่ดวงตาทั้งสองข้าง สภาพเหมือนไม่ใช่มนุษย์ เทพเจ้า สิ่งมีชีวิตเร้นลับที่ออกมากลางวันแสกๆ อะไรก็ตามแต่ดูท่าอีกฝ่ายจะมีพลังอำนาจ น้ำเสียงทุ้มละมุนนุ่มนวลเอ่ยกล่าวถาม “ท่านเรียกข้ามีอะไรหรือขอรับ”

           “ปณิธานของเจ้าคือสิ่งใด”

           “ปณิธานของข้า?” ตอบกลับยังไม่มีความลังเล ใบหน้าแย้มยิ้มเล็กน้อย “ต้องการที่จะสร้างลัทธิสรวงสวรรค์นิรันดร์ เพื่อให้ทุกคนนั้นมีความเท่าเทียมกันไม่แบ่งแยก ทั้งชายหญิง เรื่องความรักก็เช่นกันไม่ว่าจะเป็นเพศใดก็ควรที่จะสามารถครองรักกันได้โดยไม่ต้องหลบซ่อนถูกครหาว่าเป็นพวกวิปริต”

           “เช่นนั้น เพื่อสานต่อปณิธานของเจ้า ข้าจะมอบอาวุธและทรัพยากรให้”

           “คงไม่ได้เพียงแค่ต้องการจะให้ของอย่างเดียวสินะขอรับ การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม แท้จริงแล้วเจตนาของท่านมีอะไรแอบแฝงหรือไม่ อยากให้ข้าทำอะไรให้หรือเปล่า” แสดงท่าทีหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี และกล่าวถามอย่างตรงไปตรงมาด้วยกันใช้กลอุบาย

           “ข้าอยากให้เจ้านำ หีบเงิน3,000ตำลึงทอง ไปมอบให้ เจ้าเมืองจี้โจว เพื่อใช้บรรเทาทุกข์ภัยให้ชาวบ้านและในการปราบโจรผ้าเหลือง สิ่งเหล่านี้เป็นโชคชะตาเจ้าเมืองที่สมควรได้รับจากคำภาวนาต่อฟ้าของเขา และบอกเขาว่าผู้หวังดีในสงครามนี้”

           “เจ้าเมืองจี้โจว ข้าจะนำหีบเงินไปมอบให้ ไม่ต้องห่วงข้าไม่คิดจะขโมยเงินของผู้อื่นหรอก ทรัพย์สินพวกนี้ตายไปก็เอาไปใช้ไม่ได้” เมื่อเอ่ยจนจบประโยคจึงเดินทางไปยังเมืองจี้โจว ซึ่งเขาจำเป็นจะต้องเดินทางผ่านเมืองอื่นๆก่อนจะไปถึงที่

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+10 EXP จากการโรลสรรเสริญคู่สนทนาด้วยความจริง

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

สุรุ่ยสุร่าย

+2 Point จากการโรลหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

หูดี

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

รวม 20 Point / +15 EXP

X2 ศรัทธา

@Watcher

XianXi บ้า

          ในระหว่างทางแวะหาที่นั่งเงียบสงบในการทำสมาธิ เขาเลือกมานั่งอยู่ตรงมุมนึง ปิดเปลือกตาทั้งสองข้าง ภายในหัวโล่งโปร่งไม่ได้คิดถึงเรื่องอะไรอีก ปล่อยให้มันกลายเป็นธรรมชาติ ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบสบาย ใช้เวลาอยู่สักพักใหญ่ในการนั่งสมาธิ ปลดปล่อยจิตใจ ไม่ให้คิดฟุ้งฟ่างถึงเรื่องอื่นๆในระหว่างที่กำลังทำอยู่

          ได้ยินเสียงลมผ่านพัด แว่วหู

          กว่าจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง เสียงลมนั้นก็หายไปเสียแล้ว เซียนซีจึงลุกขึ้น หลังจากที่เขาได้นั่งสมาธิ ลัดเลาะผ่านเส้นทางในป่า

          จนมาถึงสุสานปราชญ์ตงฟางซั่ว กูหลุดหนุ่มร่างสูงกลับมารายงาน คนปริศนา ซึ่งมีลักษณะที่ไม่เหมือนคนสักเท่า ไม่เหมือนภูตผี เป็นเทพเจ้า เทวดา? เนื่องจากเห็นเป็นเพียงแค่ร่างดำสูงใหญ่ และเห็นเพียงแค่ดวงตาอยู่บนท้องฟ้า ความสูงที่มิอาจเอื้อมถึง

          “ข้านำหีบเงินสามพันตำลึง ไปมอบเจ้าเมืองจี้โจวแล้ว” เอ่ยพูดอย่างนอบน้อมถ่อมตน “ธุระที่ท่านต้องการให้ข้าไปจัดการมีเพียงแค่นี้ใช่หรือไม่”

          “ธุระมีเพียงแค่นั้น อันที่สัญญาไว้ข้าจะประทานของมอบให้แก่ผู้ที่ซื่อสัตย์” วอชเชอร์กล่าว

          “ขอรับ…..”

          “สิ่งของที่ข้ามอบให้จะต้องมีประโยชน์แก่เจ้าในอนาคต ขอให้ปณิธานที่เจ้าวาดหวังไว้ จงสำเร็จลุล่วงตามความปรารถนา”

          “ข้าเองก็ขอให้เป็นเช่นนั้น” ตอบกลับไปและเอ่ยถามด้วยการใช้เล่ห์เหลี่ยมกลอุบาย “และสิ่งของอันใดบ้างที่ท่านจะมอบให้ข้า”

          “เสบียง อาวุธ และมีของอื่นๆ เจ้าลองหลับตาก่อน”

          เซียนซีหลับตา ตามที่อีกฝ่ายนั้นบอก เมื่อถูกสั่งให้ลืมตา มีของหลายอย่างปรากฏอยู่ตรงหน้า ทำเอาเขานั้นครุ่นคิดนัก สิ่งของพวกนี้มาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร “ข้าขอรับของไว้” การที่ซื่อสัตย์ ไม่คดโกงทำให้ได้สิ่งของตอบ นี่ก็ถือว่าเป็นการเรียนรู้ที่แปลกดี กอดอกอย่างหยิ่งทะนง

นักวิชาการ

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+10 EXP จากการโรลสรรเสริญคู่สนทนาด้วยความจริง

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

สุรุ่ยสุร่าย

+2 Point จากการโรลหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

หูดี

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

รวม 20 Point / +15 EXP

X2 ศรัทธา

นั่งสมาธิท่ามกลางธรรมชาติ -5 ความเครียด

รางวัลภารกิจ

ธนูไม้จันทร์

ตั๋วเสบียง x2

ผงสายทอง

ใช้แต้ม 800 Reward แลกเปลี่ยนเป็น [สิทธิ์สุ่มยอดขุนพลในตำนาน R-SR 1 คน] และ ทรัพยากรในการทำการใหญ่ในอนาคต

@Watcher

XiangShan ดี

ออกเดินทาง

พบกับวอชเชอร์โดยบังเอิญ

เวลาต่อมา

หลังจากหญิงสาวทำธุระเดินทางไปพบกับกับจ้าวจื่อหลงพร้อมมอบของให้แล้ว หญิงสาวจึงเดินทางเข้ามายังฝั่งตะวันตกอีกครั้ง ในครานี้เธอเดินทางเลยมาถึงภูมิภาคซีเหอ

เธอคิดว่าอาจจะออกเดินทางสักพักก่อนจะค่อยกลับไปยังหมู่บ้านไท่ซิง เลยเดินทางไปยังพื้นที่รอบๆก่อน...

พอหญิงสาวเดินทางตะลอนมาเรื่อยๆจนถึงเขตนอกเมืองๆหนึ่ง ที่เรียกว่าเป็นนอกเมืองซีเหอนั่นแหละ แต่เธอยังมิได้มีความคิดที่อยากจะเข้าไปในเมืองแม้แต่น้อย

เพราะว่าทักษะหูดีและเคาเดาเหตุร้ายล่วงหน้า... หญิงสาวเลยนักพักบริเวณนอกเมืองก่อน..

พอหันไปสำรวจรอบๆ รู้สึกว่าแถบนี้ช่างเงียบสงบดีนัก หญิงสาวเลยมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแบบไม่คิดอะไรมากมาย หลังจากเผยแพร่ความเชื่อมานานก็ทำให้สะสมความเครียดได้ระดับนึงอยู่..

เธอก็อยากจะผ่อนคลายสักหน่อย..

ทันใดนั้นเอง...

มีเสียงดังลั่นท้องฟ้าตะโกนเรียกท่านในระหว่างที่หญิงสาวกำลังพักอยู่

*เปรี้ยงงง*

"!!!" หญิงสาวสะดุ้งตื่นจากภวังค์การผ่อนคลายในทันทีทันใด

"สาวน้อย.. ใช่แล้ว สาวน้อยที่กำลังพักอยู่ตรงนั้นน่ะ" เสียงก้องกังวานดังขึ้นเหนือหัวเธอ เหมือนผู้เรียกน่าจะไม่ใช่คน แถมแถวนั้นก็ไม่มีใครด้วย

หญิงสาวมองหาต้นตอเสียงแต่ก็ไม่พบ

"ผู้ใดเรียกข้ารือเจ้าคะ" หญิงสาวโต้ตอบกลับไป

"มองขึ้นมาบนท้องฟ้าสิ"

ก่อนวอชเชอร์เรียกอีกครั้ง ท่านเห็นร่างเงาดำสูงใหญ่ มองไม่ชัดนอกจากแสงที่ดวงตาทั้งสองข้าง ซึ่งหญิงสาวก็ไม่แน่ใจว่าเป็นอภินิหารใดกัน

"ท่านเป็นใครกัน?.. ท่านคือเทพเจ้าผู้ที่จะมาขจัดความเดือดร้อนแก่ผู้คนใช่หรือไม่?" หญิงสาวกล่าวถาม

"ข้าเป็นใครไม่สำคัญ หากแต่ว่าเจ้าเป็นคนมิปณิธานแรงกล้าละก็ เจ้าก็จะมีโอกาสได้พบเจอกัน เรียกข้าว่า วอชเชอร์ ก็พอ"

"ปณิธานของเจ้าที่ต้องการเปลี่ยนแปลงแผ่นดินนี้คือสิ่งใดรึ?" บุรุษวอชเชอลึกลับกล่าวถาม

"....." หญิงสาวเงียบครู่นึงก่อนจะตอบ ตามที่ตั้งใจไว้แต่แรก

"มันอาจจะทำยากในทางปฏิบัติ ที่จะตอบให้ท่านฟัง แต่ว่าข้าตั้งใจแน่วแน่มาตลอด

ข้าอยากจะสร้างการยอมรับ ยกระดับสิทธิสตรีให้เหนือกว่าใครขึ้นมาบนแผ่นดิน สร้างความสงบและผาสุขถ้วนหน้าแก่สตรีทุกคน

กำจัดกฏเกณฑ์และประเพณีจารีตที่กดขี่สตรีทุกรูปแบบออกไปจากแผ่นดินเจ้าค่ะ"

หญิงสาวตอบอย่างแน่วแน่

"เข้าใจแล้ว..."

หลังจากนั้นวอชเชอร์มอบทรัพยากรจำนวนหนึ่งให้และอาวุธเริ่มต้น

"ท่านให้สิ่งเหล่านี้แก่ข้าหรือ?" หญิงสาวเงยหน้ามองวอชเชอร์และมองสิ่งที่เขามอบให้

"ถูกต้อง ถือเป็นสิ่งของเริ่มต้นให้แก่เจ้า" วอชเชอร์กล่าว

"เจ้าใช้ชีวิตบนแผ่นดินนี้มาสักพักแล้ว เจ้าคงจะทราบดีใช่ไหมว่าแผ่นดินดินแดนนี้กำลังวุ่นวายเพราะผู้คนลุกฮือ ชาวบ้านอดอยาก ที่สำคัญ

การปกครองส่วนกลาง ก็ล้มเหลว มีแต่คนชั่วครองเมือง" วอชเชอร์กล่าวถามสถานการณ์บ้านเมืองปัจจุบัน ณ ตอนนี้

"ข้าทราบดีเจ้าคะ ข้าถึงต้องการสร้างศิทธิยกระดับสตรีขึ้น เพื่อไม่ให้สตรีได้รับความลำบากเหล่านั้น" หญิงสาวกล่าว

"เข้าใจแล้ว..."จากนั้นวอชเชอร์ก็เสกของยางอย่างให้กับหญิงสาว

"เช่นนั้น เจ้าจงนำ [หีบ 3,000 ตำลึงทอง] ไปมอบให้ เจ้าเมืองจี้โจว เพื่อใช้บรรเทาทุกข์ภัยให้ชาวบ้านและในการปราบโจรผ้าเหลือง

สิ่งเหล่านี้เป็นโชคชะตาเจ้าเมืองที่สมควรได้รับจากคำภาวนาต่อฟ้า และบอกเขาว่าผู้หวังดีในสงครามนี้" วอชเชอร์กล่าวพร้อมส่งมอบหน้าที่ให้กับหญิงสาว

หญิงสาวเดินไปรับหีบกล่องนั้นขึ้นมาแล้วเก็บใส่กระเป๋า ตามที่วอชเชอร์วานมาให้ตน

"ทราบแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะนำไปให้เขาโดยทันที" หญิงสาวให้คำมั่น

"หลังจากให้เขาแล้ว จงกลับมาที่นี่เพื่อรายงานแก่ข้า"

หลังจากให้คำมั่นแล้ว วอชเชอร์ก็หายไปจากท้องฟ้า... จะรอการกลับมารายงานของหญิงสาวอยู่ที่นี่

"เอาล่ะ..." หญิงสาวได้เป้าหมายใหม่ชั่วคราว คือการนำหีบนี้ไปมอบให้แก่เจ้าเมืองจี้โจว...

เธอขึ้นขี่ม้าแล้วออกเดินทางไปยังตะวันออกอีกครั้งทันที..

[รับอาวุธ ธนูไม้จันทร์]

----------------------------------

+2 Point จากการโรลให้เกียรติผู้ที่คุย ถ่อมตน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ ทะเยอทะยาน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย ทะเยอทะยาน

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย หูดี

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้ นักวิชาการ

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หลังตรง

+10 EXP โรลสรรเสริญเหล่าผู้ที่คุยด้วย ถ่อมตน

+5 EXP จากการโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ คิ้วหงส์

รวม 12 Point / 30 exp

---------------------------

@Watcher

XiangShan ดี

ออกเดินทาง 8

กลับไปรายงานแด่วอชเชอร์ จบภารกิจ

หลังจากการเดินทางอันยาวนานชั่วครู่ผ่านไป ตั้งแต่เริ่มต้นยันสิ้นสุด ก็กินเวลาไปหลายวัน การเดินทางอันยาวนานสิ้นสุดลงแล้วด้วยการรับคำไหว้วานจากวอชเชอร์

และนำหีบตำลึงทองไปมอบแด่เจ้าเมืองจี้โจว ก็มาถึงบทสรุป

หญิงสาวขี่ม้ามาจนถึงเขตป่าที่เดิม ที่ๆเคยได้พบกับวอชเชอร์ผู้นั้น เธอหยุดม้าแล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้าก็ไม่พบอะไร มีเพียงท้องฟ้าเปล่าๆในตอนนี้

หญิงสาวคิดว่าจะต้องเรียกเขาด้วยวาจามาก่อนเป็นแน่...

"ท่านวอชเชอร์เจ้าคะ ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ" หญิงสาวพูดออกไป

ทันใดนั้นเอง เสียงลั่นท้องฟ้าที่คุ้นเคยก็ได้พลันดังขึ้น พร้อมกับร่างเงาดำสูงใหญ่ มองไม่ชัดนอกจากแสงที่ดวงตาทั้งสองข้างปรากฏขึ้นเหมือนตอนแรก

"กลับมาแล้วรึสาวน้อย การส่งให้กับเขาเป็นไปด้วยความเรียบร้อยดีหรือไม่?" วอชเชอร์กล่าวถาม

"เรียบร้อยดีเจ้าคะ เจ้าเมืองจี้โจวได้รับหีบตำลึงทอง ทุกตำลึงทุกอีกแปะไม่มีตกหล่นเจ้าคะ" หญิงสาวเอ่ยอย่างสัตย์จริง

"........."

"ข้าพิจารณาจากวาจาของเจ้าแล้วว่าเจ้ามิได้โกหก เจ้ามีปณิธานที่แตกต่างจากผู้อื่นมากก็จริง แต่เจ้ายังมีคุณธรรมในใจอยู่

เช่นนั้น หลับตาลงก่อนสิ" วอชเชอร์เอ่ย

"......" หญิงสาวหลับตาลงแบบไม่คิดอะไรมาก

...

"ลืมตาได้" วอชเชอร์กล่าวจบ หญิงสาวก็ลืมตาขึ้น

เมื่อหญิงสาวลืมตาขึ้นมาก็พบกับสิ่งของหลายอย่าง ที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน

"สิ่งเหล่านี้ข้ามอบให้แก่เจ้า หวังว่าเจ้าจะคงไว้ในปณิธานมิเสื่อมคลายหรือตกหล่นไปสู่ความชั่ว เอาล่ะ ขอให้โชคดีสาวน้อย"

ว่าจบ เงาของวอชเชอร์ก็หายไปจากท้องฟ้า กลายเป็นท้องฟ้าที่ว่างเปล่าดังเดิม...

"......" หญิงสาวมองวอชเชอร์ไปแล้ว เธอก้ลงจากหลังม้า ไปเก็บสิ่งของเหล่านั้นใส่กระเป๋า

"ข้าไม่หยุดแค่นี้หรอกนะเจ้าคะ ข้าจะต้องทำให้สำเร็จจงได้ ต่อให้มันยากแค่ไหนก็ตาม..." หญิงสาวตั้งปณิธานแน่วแน่ ก้จะวางแผนการเดินทางครั้งใหม่

นั่นก็คือ ลงไปจงหยวนเสียก่อน... แล้วค่อยกลับไปหมู่บ้านในภายภาคหน้า...

----------------------------------

รางวัลภารกิจ

+5 Level up , +15  Point

เลือกอาวุธพื้นฐาน ธนูไม้จันทร์

เลือกทรัพยากร : ตั๋วเสบียง x2

เลือกผง : ผงหยกดำ

100 ตำลึงทอง , หมั่นโถว 100 ลูก , สุราเฝินจิ่ว 2 ไห , ก้อนหยก 1 ก้อน , หินอัพเกรด 5 ก้อน , ไก่ฟ้าทองแดงธรรมดา 1 ชิ้น

----------------------------------

+2 Point จากการโรลให้เกียรติผู้ที่คุย ถ่อมตน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ ทะเยอทะยาน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย ทะเยอทะยาน

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย หูดี

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้ นักวิชาการ

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หลังตรง

+10 EXP โรลสรรเสริญเหล่าผู้ที่คุยด้วย ถ่อมตน

+5 EXP จากการโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ คิ้วหงส์

รวม 12 Point / 30 exp

---------------------------

@Watcher

WuMan มาร

-โคมพิศดาร ช่วยงาน WATCHER-

เหตุการณ์ประหลาด

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

            “ข้ามีสถานที่นึงต้องไปเยือนสักครั้ง”

            “สถานที่ประเภทใดหรือ?”

            “สุสานจอมปราญช์ในยุคก่อน..”

            “ข้าเข้าใจว่าคุณชายไม่กราบไหว้วิญญูชนประเภทนั้นให้เสียเวลาเสียอีก”

            “มู่ชุ่น.. ขนาดเหรียญยังมีสองด้าน นับประสาอันใดกับปุถุชน.. ในชีวิตคนผู้หนึ่งจะมองแต่คุณงามความดีอีกฝ่ายก็คงไม่ต่างจากเทพเจ้า แต่หากเจ้าเปิดใจใหกว้างแล้วนำแม้แต่ความผิดพลาดของพวกเขามาเรียนรู้ นั่นไม่ยิ่งสร้างประโยชน์ให้ตนเองหรอกหรือ” คำกล่วของโม่เสวียนเองก็นับเป็นหนึ่งในหลักคำสอนที่เขายึกถือต่างศาสนาประจำใจ

            “คุณชายกล่าวได้ถูกต้อง เป็นข้าเองที่ด่วนตัดสิน”

            เมื่อภายในกวนจงไม่มีสิ่งดึงดูดความสนใจอีกต่อไป คุณชายเสิ่นจึงเปลี่ยนเป้าหมายการเดินทางเป็นมุ่งขึ้นเหนือด้วยทางน้ำ เขาจดจำได้ว่าบิดาเคยพูดถึงสุสานปราชญ์ตงฟางซั่วในสมัยฮั่นอู่ตี้ก่อนที่ทั้งสองจะเดินทางมายังลั่วหยาง เป็นไปได้ว่าบางทีอีกฝ่ายเมื่อรอดจากกลุ่มโจรกบฎได้อาจหาทางมารอคอยตน ณ สถานที่แห่งนั้น

            เป็นเพราะมู่ชุ่นยังมีธุระบางอย่างต้องสะสางตนจึงปล่อยให้อีกฝ่ายได้ใช้เวลาส่วนตัวแล้วนัดหมายในอีกสามวันไปพบกันที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งแทน ยามนี้ผู้ที่ล่องนาวาออกจากจวนจงขึ้นฝั่งเหนือ อาศัยม้าเหลียงตัวเดิมที่เคยรับใช้เขาก็คือโม่เสวียนแต่เพียงลำพัง

            สินทรัพย์ที่ได้จากการทำงานล้วนผลาญไปกับค่าเดินทาง ชายชาวเจียงเยี่ยงตรวจนับอัฐในมือที่มีอยู่แม้ไมไ่ด้น้อยนิดก็ยังติดที่ต้องบริหารจัดการ เขาวางแผนแบ่งเงินเป็นสี่ส่วน หนึ่งเก็บไว้กับตัว สองแตกเป็นตั๋วเง็นเย็บไว้ตามพื้นรองเท้าเผื่อเจอโจรผู้ร้ายระหว่างทางสามถือไว้กับตัวเพื่อจับจ่ายใช้สอยส่วนสุดท้ายเลือกฝากไว้ที่มู่ชุนในกรณีฉุกเฉิน

            ราวกระต่ายเจ้าเล่ห์สามโพรง ทักษะการบริกหารเงินในยุคเข็ญเป็นปราชญ์แห่งกวีบรรพบุรุษตนผู้นั้นบันทึกเอาไว้เมื่อร่วมร้อยปีก่อน

            “ม๊าวว” บนตักเขามีบางสิ่งขยุกขยิกออกจากถุง เมื่อโผล่หัวขึ้นมาเปี่ยนเสี่ยวเมาตัวน้อยสีดำปลอด โม่เสวียนเจอเจ้าตัวซนนี้ที่ท่าเรือ มันกำลังขโมยปลาของชาวประมงจนถูกเล่นงาน เขาเห็นแล้วดูกใจความปาดเปรียวเกิดเอ็นดูขึ้นมาจึงรับเลี้ยงไว้เป้นเพื่อนร่วมเดินทาง

            “อาจไม่ค่อยสบายสักเท่าไร พอถึงที่หมายจะให้เจ้าออกมาเดินเล่นอยุ่ในนั้นไปก่อนนะ”

            เสียงง๊าวที่ตอบกลับบ่งบอกให้รุ้ว่าเจ้าตัวนี้คล้ายจะฟังเข้าใจ มุดกลับถุงย่ามไปตามเดิม

            เขาควบอาชาสอบถามเส้นทางจากเหล่าพ่อค้าและชาวบ้านในละแวกนั้นจนล่วงถึงยังเมืองซีเหอ ยามบ่ายแดดร้อนเขาแวะพักที่แผงร้านค้าน้ำชาบิเซ่าปิ่งทานเงี่ยหูฟังข่าวคราวโจรโพกผ้าเหลืองที่ยกทัพผ่านเหลียงโจวกำลังจะเข้าปิดล้อมราชธานีเก่าอย่างฉางอันแล้วหัวคุ้วก็ขมวดมุ่นลง ‘พวกนั้นเดินทัพเร็วขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมว่าทหารของราชสำนักอ่อนแอ รึถูกโยกย้ายไปที่อื่นถึงหมดความสามารถจะต้านทาน’

            เปล่าประโยชน์จะคาดเดาในเมื่อเจ้าไมไ่ด้เป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์…

            นายน้อยเสิ่นออกเดินทางต่อมายังนอกเมืองซีเหอ ครั้นเห็นจุดที่คิดว่าน่าจะใช่จุดหมายร่างเพรียวนำเอาดอกโม่ลี่ฮวาไปเคารพหลุมศพของคนที่บรรพบุรุษนางบรรยายไว้ว่า ''ฉลาด ทรงปัญญา ทว่าพบหน้าเมื่อใดล้วนสั่งแต่งาน'  ทว่าก่อนจะได้คำนับถึงศิลาจารึกคุณงามความดีนั้นเขาพบสัญลักษณ์บางสิ่งที่มีเพียงคนร่วมตระกูลจึงจะเข้าใจ สัญญาณลับนี้นำไปถึงยังกองไหดินเผา เขาก้มลงเก็บก่อนจะเจอสานส์หนึ่งฉบับ

            “อย่างที่คิด.. ระดับท่านพ่อต้องเอาตัวรอดได้แน่” เห็นลายอักษรเสมือนเห็นหน้า ในใจของโม่เสวียนเกิดความอบอุ่นหนึ่งสายช่วยหล่อเลี้ยง ทว่ายังไม่ทันอ่านเนื้อความในจดหมายที่ด้านหลังเกิดเสียงสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นราวฟ้าแยก

            “เสิ่นอู้ม่าน..”

            มือที่กุมจดหมายอยู่นำแทบจะขยำไปในทันที นามนี้..เสมือนสิ่งต้องห้ามสำหรับช่วงเวลาตลอด 17 ปีที่ผ่านมา ดุจฝันร้ายและเงามืดในชีวิตตามติดหลอกหลอนราวกับผีร้าย ร่างสีครามหันกลับไปเผชิญหน้าอย่างไม่เกรงกลัวเห็นที่เบื้องหน้ามีหมอกลอยสูงสองดวงแสงประหลาด คล้ายว่าจะเจอดีเข้าให้แล้ว เจ้าของร่างเพรียวขบริมฝีปากเข้าใจดีว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอยู่นอกเหนือกฎธรรมชาติ

            “การเรียกขานนามนั้นมีราคาที่ต้องจ่าย ต่อให้ท่านเป็นอมนุษย์รึเทพเซียนก็ไม่ละเว้นเช่นกัน”

            ผู้ที่มีความกล้าพอจะยื่นข้อต่อรองต่อสิ่งที่มิใช่มนุษย์ในตระกูลเสิ่นทุกรุ่นสามารถพบเห็นได้ ทั้งหมดเพราะความปลงต่อโชคชะตาที่ไม่ธรรมดาของผู้สืบทอดแต่ละรุ่น ดูอย่างบรรพบุรุษเขายังเคยบันทึกว่าพบทั้งเทพธิดาทั้งมารปีศาจ

            “เสิ่นอู้ม่าน… ข้าเฝ้ามองเจ้ามาระยะหนึ่งแล้ว ปณิธานของเจ้าคือสิ่งใดกันแน่” เจ้าของเสียงปริศนานั้นเอ่ยถาม ราวกับว่ามนุษย์ที่กุมอนาคตอยู่เบื้องล่างคือกล่องปริศนาที่ยากจะคาดเดา

            “ข้าไร้ปณิธาน มีก็แต่เพียงความปรารถนา.. นับร่วมด้วยไหม?” ในเมื่อสิ่งลี้ลับกล้าถามตนก็กล้าบอก บนใบหน้าแววหวานไร้เค้าลางแห่งความเกรงกลัว เขาเชิดหน้าขึ้นเผชิญอย่างตรงไปตรงมา “อย่างไรก็ตาม ถ้ารับฟังแล้วไม่ช่วยก็ออกจะแล้งน้ำใจเกินไปสักหน่อย ว่าอย่างไร.. ท่านยังสนใจจะฟังอยู่รึไม่”

            ต่อให้เป็นภูตผีตนก็จะหยิบยืมแรงส่งเสริมจากอีกฝ่าย ตัดสินใจแล้วไม่ยอมเสียเปรียบแน่

            “ความปรารถนาในระยะยาวก็คือปณิธาน ความปรารถนาของชนหมู่มากก็คืออุดมการณ์ที่ขับเคลื่อนยุคสมัย ทายาทตระกูลเสิ่นจงบอกความปรารถนาของเจ้ามา”

            ก็นับว่าหัวไว้ใช้ได้ นายน้อยเสิ่นหยิบพัดจีบออกมาโบกในมือเบาๆ กล่าวความคิดของตนออกมาเป็นคราวแรก

            “ข้าจะสร้างดินแดนที่ชาติกำเนิดเป็นเพียงมายาคติ เงินทองสัมบัติมีค่าดั่งเศษดิน ยกย่องความรู้คือคุณธรรม แยกระหว่างความรู้ที่ให้คุณและโทษ ล้มล้างระบอบอาวุโสขอเพียงมีความสามารถก็สามารถปกครองบ้านเมือง ไม่จำกัดเพศสภาพ ไม่จำกัดวัยหรือรสนิยมทางเลือก ปลูกฝังจิตสำนึกต่อส่วนรวมไม่แบ่งแยกเราเขา ชายและหญิงเสมอภาคปราศจากกฎที่เอื้อประโยชน์ต่อผู้ปกครอง ทุกสิ่งตั้งอยู่บนเหตุและผลพอกันทีกับความภักดีที่ส่งคนไปตายแทน.. ในยามที่โลกเปลี่ยนแปลงไม่ต้องเฝ้ารอคอยแสงแห่งความหวัง ข้าจะทำให้ทุกคนมีความเป็นจอมปราชญ์และนักรบในแบบฉบับของตนเอง”

            “ฟังดูเกิดขึ้นได้ยากใช่ไหม? เพราะแบบนั้นมันถึงท้าทายอย่างไรล่ะ” เห็นอีกฝ่ายเงียบไป ผู้พูดจึงกล่าวต่อ

            “ข้าจะสร้างอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณขึ้นมาใหม่ ให้ความรักตั้งอยู่บนพื้นฐานของการยอมรับและให้เกียรติ ความรักหลากรูปแบบมีเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์อย่างรู้จักประมาณตน ดินแดนที่ทุกคนสามารถรักได้ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นมนุษย์หรือ ‘มิใช่สิ่งมีชีวิต’”

            เงาทะมึนเหนือม่านหมอกสั่นสะเทือนขึ้นอีกครา “ดีมาก.. เพื่อสานต่อเจตนารมย์ของเจ้า ข้าจะมอบสิ่งเหล่านี้ให้เพื่อเป็นประโยชน์ในอนาคต”

            เบื้องหน้าเขาพลันปรากฎหีบหนึ่งที่เมื่อเข้าไปเปิดก็พบอาวุธหน้าตาธรรมดาดูเป็นมิตรกับหมั่นดถวและทรัพยกรก้นหีบ โม่เสวียนกระตุกรอยยิ้ม

            “เชื่อว่าในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดได้เปล่า กล่าวอย่างตรงไปตรงมาดีกว่าน่า”

            “ในหีบอีกใบข้าอยากให้เจ้านำมันไปให้เจ้าเมืองจี้โจว ในนั้นมีสิ่งที่จะช่วยบรรเทาทุกข์ของชาวบ้านและเป็นส่วนช่วยให้เจ้าเมืองผู้ภาวนาต่อฟ้าด้วยเจตนาอันดี ได้ใช้ช่วยขยัจภัยโจรโพกผ้าเหลืองที่กำลังสร้างความเดือดร้อนทั่วใต้หล้า”

            เจ้าเมืองจี้โจวอีกแล้วรึ.. เส้นอารมร์กระตุกอีกที ทำไมตนหนีไม่พ้นชื่อนี้? ว่าจะไม่สนใจแล้วเชียว

            โม่เสวียนเก็บหีบทั้งสองใบขึ้นหลังม้า พยักหน้าอย่างเข้าใจดูเหมือนเทพเซียนก็ไมไ่ด้นิ่งดูดายต่อโลกมนุษย์อย่างเลือกเย็นถึงเพียงนั้น “บอกก่อนว่าข้าไม่ได้ช่วยเพราะเห็นแก่เจ้าเมืองอะไรนั่น ชาวบ้านตาดำๆ ได้รับผลกระทบมามากแล้วหากมีสิ่งเหล่านี้สามารถคลายความโศกเศร้าของพวกเขาลงได้ จะเล้กน้อยข้าก็ทำ..”

            “ข้าจะรอฟังข่าวจากเจ้า เสิ่นอู้ม่าน”

            “หยุดเรียกชื่อนั้น.. นางตายไปนานแล้ว” ร่างเพรียวขึ้นม้าควบออกไปทันทีอย่างจิตใจไม่ค่อยจะโสภานัก

เก็บ น้ำหนิวเอ้อเฉ่า x5

เลือก ธนูไม้จันทร์

มอบดอกมะลิ x10 เคารพสุสาน

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

@Watcher

(ทะเยอทะยาน) +2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ +2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย (ฉลาด) +5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย +5 Point จากการโรลเรียนรู้ (หูดี) +2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย (เห็นอกเห็นใจ) -2 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ (นักวิชาการ) +4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้	(เห็นอกเห็นใจ) +20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ (อัจฉริยะ) (หูดี) +5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น	(มู่ชุน 119) (หูดี) +15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย   (เลื่อมใสศรัทธา) +15 นิสัยเดียวกัน + 20 ธาตุเกื้อหนุน +10 ความเชื่อเดียวกัน (ไร้ศาสนา) +5 พูดคุยรายวัน
+18	+25	+65
	-20 ความเครียดจากการโรลกินไม่อั้น (ชอบกิน) +20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ (หูดี) x2.5 ทุกครั้งที่คุยแลกเปลี่ยนศาสนากับคนศาสนาเดียวกัน (ไร้ศาสนา-มู่ชุน) +15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

WuMan มาร

-โคมพิศดาร ช่วยงาน WATCHER EP9-

-ส่งเควส-

การเดินทางที่ยาวนาน

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

            ผ่านการครุ่นคิดวางแผนถึงวิธีในการเข้าถึงสรัทธาของผู้คนร่วมสองวัน เดินทางจากจี้โจวผ่านปิงโจว มุ่งเข้าสุ่ซีเหอเป็นเวลาถัดมา คุณชายน้อยเสิ่นลุล่วงมาถึงยังจุดปลายปลายทางโดยไม่บุบสลาย การเดินทางคราวนี้เขาได้เรียนรุ้ทั้งเส้นทางใหม่ๆ พบคนแปลกหน้าที่อาจกลายมาเป็นมิตรสหายในอนาคต

            ยังได้พบกับเจ้าเมืองจี้โจวบุคคลในเรื่องเล่า ไม่รุ้ว่าในภายหลังจากนี้อีกฝ่ายจะได้นำทรัพย์จำนวนไม่น้อยไปใช้ประโยชน์ในการศึกสงครามจนได้รับชัยชนะหรือไม่อย่างไร

            ราวกับเรื่องราวหลังจากนี้เกิดเป็นสิง่ที่ใกล้ตัว โม่เสวียนยังคงแบกเอาความมุ่งหวังบนแผ่นหลัง มายืนอยู่ตรงหน้าอมนุษย์ผู้ที่ซึ่งมีดวงตาแดงเรืองในม่านหมอก ประกาศถึงภารกิจที่ลุล่วง

            “สำเร็จแล้ว.. ข้าได้นำเอาความช่วยเหลือไปถึงเจ้าเมืองจี้โจวโดยปลอดภัย นับว่าหนนี้ได้กำไร เจอทั้งคนที่ดีและเรียนรู้หลายสิ่ง”

            “อื้ม… ความมุ่งมั่นและเสียสละของเจ้า ข้าได้เห็นแล้ว.. นำสิ่งนี้ไปเถิด มันจะช่วยเหลือเจ้าในอนาคต” สิ้นเสียงอันดังกึกก้องมีเงาอีกสายหนึ่งโรยลงมาเป็นหีบอีกสองใบ

            “ในเมื่อเป็นสิง่ที่เกิดประโยชน์ต่อส่วนรวม ข้าก็ขอรับไปอย่างไม่เกรงใจล่ะ.. ขอบใจมาก”

            ความปรารถนาของเขาคือดำรงอยู่เพื่อทุกคนในใต้หล้า ช่วยเหลืองานใหญ่ของตนก็คือช่วยชาวประชาจากความทุกขืเข็ญ โม่เสวียนเปิดหีบดังเกล่านำเอาทรัพยากรใส่ลงหลังม้า เพียงแค่เห็นเขาก็มีที่ไปมีหนทางใช้สิ่งต่างๆ เอาไว้ในใจ

            “ทำไมสีหน้าของเจ้าถึงราบเรียบเช่นนั้น.. หรือว่าไม่พอใจในสิ่งที่ข้ามอบให้”

            เสียงที่ถามขึ้นอย่างประหลาดนั้นเรียกความสนใจของนายน้อยเสิ่นได้เป็นผลสำเร็จ เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ “ไม่เลย.. ข้าแค่กำลังใช้ความคิด ลำพังข้าวของนอกกายนั้นหาได้ขอเพียงมีความสามารถ มีเวลา.. หากแต่มิตรสหายที่ในอนาคตต่อให้ยากลำบากก็ไม่คิดแปรผัน จะวันที่มืดมิดสักเพียงใดก็ไม่มีทางทรยศท่าน.. กลับตามหาได้ยากเย็น”

            “เจ้าต้องการผู้ที่สามารถติดตามเป็นมือขวาเช่นนั้นหรือ?”

            โม่เสวียนส่ายหน้า ขึ้นหลังม้าก่อนจะจากไปยังเฉลยให้ “ข้าต้องการผู้ที่สามารถเข้าใจและพร้อมจะศรัทธาในตัวข้าอย่างไร้เงื่อนไข”

รางวัล

จากระบบ: +5 Level up , +15  Point

เลือกทรัพยากร 1 ชนิด: ตั๋วเสบียง x2

ผงหยกดำ

100 ตำลึงทอง , หมั่นโถว 100 ลูก , สุราเฝินจิ่ว 2 ไห , ก้อนหยก 1 ก้อน , หินอัพเกรด 5 ก้อน , ไก่ฟ้าทองแดงธรรมดา 1 ชิ้น

ใช้แต้ม 800 Reward แลกเปลี่ยนเป็น [สิทธิ์สุ่มยอดขุนพลในตำนาน R-SR 1 คน]

ตั๋วเสบียง x5 , ตั๋วไม้และหิน อย่างละ 10 , +3,000 ตำลึงทอง

[ผงหยกดำ และ ผงสายทอง อย่างละ 2]

[ +20 Point ]

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

@Watcher

(เลื่อมใสศรัทธา) +3 Point จากการโรลทำงาน (ทะเยอทะยาน) +2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ +2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย (ฉลาด) +5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย +5 Point จากการโรลเรียนรู้ (หูดี) +2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย (เห็นอกเห็นใจ) -2 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ (นักวิชาการ) +4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้ (นักวางแผน) +5 Point เมื่อโรลเพลย์วางแผน ดำเนินกลอุบาย	(เห็นอกเห็นใจ) +20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ (อัจฉริยะ) +30 EXP จากการโรลทำงาน (หูดี) +5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น
+26	+55
	-20 สูญเสียความเครียดเมื่อโรลทำงาน (เลื่อมใส) +20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ (หูดี) (นักวิชาการ) +10% โอกาสสำเร็จของแผนการส่วนตัว สัตว์เลี้ยง เปิดใช้งานแมวดำ

Lizixuan ดี

ชีวิตสุขสำราญ

        ชีวิตปลีกตัวออกจากงานบริหารงานเมือง  มอบหมายให้เฉินหยางดูแลเป็นการชั่วคราว  โดยบอกว่าจะขอออกไปสืบข่าวต่างเมืองเป็นการชั่วคราว  เขาไม่ได้ละทิ้งหน้าที่เพียงแค่มันเครียดจดเกินจะรับไหวแล้ว  เฉินหยางก็รู้คำตอบแท้จริงทำได้ขานรับตามไปตามเรื่องราว  หลี่ซีซวนกลับมาสวมอาภรณ์ซอมซ่อเช่นเคย  ควบม้าออกทางเหนือ  ลัดเลาะทางแม่น้ำฮวงโห เข้าสู่ภูมิภาคซีเหอ  เส้นทางเหล่านี้อดีตคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี  เขาเคยท่องเที่ยวภูมิภาคนี้จนเคยตัว

        หากกล่าวถึงซีเหอด้านใดด้านหนึ่งมีความทรงจำกับประสบการณ์ที่นี่เพียงไม่กี่เรื่องราว  จำได้ว่าเคยมาสำรวจบ้านร้างหลังหนึ่ง  คาดว่ามีคนพักอาศัยแล้ว ตำราเล่ออี้แลกกับการได้พา

ชีวิตอันไร้ค่าของตัวเองมาจากห้องกลไกล  นึกเสียดายแต่ต้องวางมันไว้ที่นั้นตลอดกาล  หลี่ซีซวนคุ้นชินกับชีวิตพเนจร ท่องเที่ยวไปตามสถานที่ต่างๆของแต่ละเมืองมากกว่า  มันสนุกสนานตามความคิดของเขาเอง

        หลี่ซีซวนควบม้าออกจากเมืองเว่ยหนาน หยุดแวะพักระหว่างทางค่อนข้างบ่อย เนื่องจากไม่ได้ขี่ม้ามานานหลายเดือน ภูมิภาคทางเหนือคือความคุ้นเคยสำหรับชายพเนจร  ไม่รู้หลี่หย่งเมี่ยวไปอยู่เมืองใด  เชื่อว่าน้องสาวคนนี้ต้องเอาตัวเองรอดได้เสมอ เมื่อมาถึงเขตแดนเมืองซีเหอ ขี่ม้าตามทางเรื่อยมาจนมาถึงแท่งหินสลักไว้ว่า 'ตงฟางซั่ว'  จู่ๆอากาศมีความวิปริตขึ้นมาที่ตัวเองก็หาคำอธิบายออกมาไม่ได้เหมือนกัน

     "หยุดชั่วครู่ ก่อนเถิด สนทนากับเราหน่อย หลี่ซีห่าว หนุ่มนักพเนจร"

     เสียงปริศนาที่มาพร้อมหาต้นทางของเสียงไม่ได้  มันดังกึกก้องมาจากนภากาศ ทำให้หลี่ซีซวนต้องหยุดม้าคู่ใจ โชคดีมันไม่ได้ตื่นตระหนกจนเกินเหตุ ไม่อย่างนั้นคงต้องปลอบกันอีกนาน  สายตาสอดส่ายมองหาที่มาของเสียง กระทั่งพบร่างสูงใหญ่เป็นเงาดำทะมึนซ่อนตัวในหมู่เมฆ เพ่งมองอย่างไรก็ไม่สามารถมองทะลุชั้นเมฆเข้าไปได้

     "ท่านอยากสนทนาอันใดกับข้า และข้าไม่มีการใดจะสนทนากับท่าน"

     มาดหนุ่มนักพเนจรกลับมาอีกครั้งพร้อมกับการพูดจาไม่ไว้หน้าคู่สนทนา

     "เราแค่ผ่านทางมา จึงอยากถามเจ้าข้อหนึ่ง คำถามของเราไม่ยาก ปณิธานของท่านคืออะไร"

     มันเหมือนคำถามให้พวกขุนนางตอบก่อนแต่งตั้งให้ไปดำรงตำแหน่งตามความเหมาะสม ถึงตอบคำถามนี้ได้ ใช่ว่าทุกคนจะทำตามที่ตัวเองตอบออกมา

     "ปณิธานของข้าคือ บำรุงขวัญราษฎ์ พิทักษ์ปวงประชา"

     ด้วยเพราะทำงานมานานหลายเดือน คำตอบนี้จึงผุดขึ้นมาในสมองทันที  เพราะใส่ใจความเป็นอยู่ของชาวเมืองมาตลอดเวลาที่ทำงาน ทำให้ไม่ต้องเสียเวลาคิดหาคำตอบนาน

        ร่างสูงดำทะมึนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปรากฎอาวุธหลากหลายชนิดให้ได้เลือกและหยิบมันไปได้หนึ่งอย่าง หลี่ซีซวนหยิบกระบี่มาหนึ่งเล่ม พลางเก็บไว้ในซองหนังบนหลังม้า และตามมาด้วยทรัพยากรจำนวนหนึ่ง

     "พ่อหนุ่มหนักพเนจรเอ๋ย เจ้าจงทำทรัพยากรเหล่านี้ไปมอบให้กับเจ้าเมืองจี้โจว เพื่อให้ใช้บรรเทาทุกข์ภัยให้กับชาวบ้านและใช้มันปราบปรามโจรโพกผ้าเหลือง สิ่งเหล่านี้เป็นโชคชะตาเจ้าเมืองที่สมควรได้รับจากคำภาวนาต่อฟ้าของเขา และบอกเขาว่าผู้หวังดีในสงครามนี้"

     เมื่อร่างสูงใหญ่ในเมฆหมอกกล่าวจบก็หายลับไปจากสายตา  หลี่ซีซวนมองดูทรัพยากรตรงหน้า นำมันทั้งหมดใส่ลงหีบ มัดด้วยห่อผ้าสีแดง ไว้บนหลังม้า ก่อนจะออกควบม้าเดินทางไปจี้โจว

ลักษณะนิสัยใจดำ

+35 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นแก่ตัวไม่สนใจ

        

JiTianTao ดี

โรลเก็บของที่สุสานในเมืองซีเหอ

หลังจากที่ถึงเมืองซีเหอแล้วนั้นจีเทียนเต๋าก็ได้นำพวกของตนเองมายังที่สุสานที่เดิมเพื่อรอพบกับใครบางคนหลังจากที่ไม่ได้เจอกันเพราะตนเองนั้นรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างให้ตนเองมายังที่แห่งนี้

"เอาล่ะเดี่ยวพวกเราก็มานั่งพักกันเสียหน่อยก่อนแบ้วกันนะแบบนั้นไหนๆพวกเราก็ไม่ได้กลับมาที่ซีเหอสะนานเลยถ้าไงพวกเราก็เดินเล่นกันเสียหน่อยคงจะไม่เสียหายอะไรเท่าไหร่หรอกนะว่าแต่ว่าแม่นางฝูเอินนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้เหมือนกันนะเนี้ยคงได้แต่หวังว่านางนั้นจะไม่เป็นอะไรก็พอนะ"

"ข้าก็ว่าแม่นางฝูเอินคงจะไม่เป็นอะไรหรอกขอรับท่านอาจารย์"

"ก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นล่ะนะหืมเดี่ยวก่อนนะตรงนั้นมันเหมือนกับมีอะไรเลยหรือเปล่าวนั้นนะ"

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋านั้นเดินไปดูของสิ่งนั้นก่อนที่มันจะเป็นของบางอย่างที่ถูกห่อเอาไว้อย่างดีโดยที่มันแอบมุมที่ข้างหลังป้ายสุสาน

"ใครเอาของอะไรมาทิ้งไว้ที่นี้กันนะหรือว่าพวกเค้าจะลืมของเอาไว้กันนะแต่ว่าพวกเค้าจะลืมของกันได้หรอดูจากการห่อแล้วของชิ้นนี้ก็น่าจะมีคุณค่าไม่น้อยถ้ายังไงเราก็เก็บเอาไว้ก่อนถ้ามีเจ้าของเราก็ค่อยที่จะให้เค้าไปก็แล้วกันนะแบบนั้นแต่ว่าถ้าเกิดว่ามันเป็นสิ่งของที่เจ้าของเก่าไม่ต้องการแล้วล่ะก็ข้าก็คงจะต้องเก็บมันเอาไว้กับตัวเองล่ะนะแบบนั้นเห้อเอาเถอะไหนๆข้าก็มาถึงที้นี้แล้วก็พักสักหน่อยล่ะกัน"

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋านั้นเก็บของชิ้นนั้นเอาไว้พร้อมกับที่สอดส่องหาเจ้าของไปด้วยเผื่อว่าจะมีเจ้าของที่ลืมของชิ้นนี้เอาไว้นั้นเอง

@Watcher