[นอกเมืองหงหนง] ป่าเจวี๋ยปิง

JiTianTao ดี

โรลอธิบายเหตุผลกับเหวินหยวนพร้อมด่าขันทีชั่ว

จีเทียนเต๋าที่ตอนนี้นั้นกำลังออกมาจากเมืองลั่วอยางก็ได้มาพักที่ป่าที่ตอนนี้พร้อมกับที่พรรคพวกของตนเองนั้นโดยที่รอบข้างนั้นตรวจคนแล้วเรียบร้อยโดยที่ส่งเต๋าเป่านั้นไปดูรอบๆบริเวณนี้ว่ามีใครผ่านไปหรือผ่านมาหรือไม่ก่อนจะเห็นว่าไม่มีใครตนเองจึงรวมทุกคนเอาไว้ก่อนตนเองนั้นจะหันมามองเหวินหยวนกับพรรคพวกทุกคนก่อนที่ตนเองนั้นจะเริ่มพูด

"ข้านั่นรู้ว่าพวกท่านอาจจะเห็นว่าข้าจ่ายเงินสินบนให้ขันทีนั้นท่านเหวินหยวนข้ารู้ว่าท่านต้องการคำอธิบายข้าจะอธิบายให้ท่านนั้นฟังว่าเพราะว่าพวกเรานั้นไม่มีอำนาจอย่างไรเล่า!!! พวกเรานั้นก็ไม่ต่างจากมดปลวกในสายตาพวกขันทีพวกนั้นหรอกนะข้าจะขอบอกอะไรให้ท่านฟังถ้าข้าไม่จ่ายเงินให้กับขันทีนั้นพวกท่านคิดอย่างนั้นหรอว่าเราจะได้ออกมาจากที่นั้นกันง่ายๆถ้าไม่โดนจับไปติดคุกก็โดนยัดข้อหา ตัวข้านั้นไม่เป็นไรแต่ข้าจะไม่ยอมให้พวกท่านเป็นอะไรไปพวกท่านล้วนแล้วติดตามข้ามาเพราะว่าเชื่อใจข้า ข้าก็ต้องปกป้องพวกท่านในโลกนี้ไม่มี เตี้ยวเลี้ยวคนที่2ฉันใดก็ไม่มีจีเทียนเต๋าคนที่2ฉันนั้นถ้าพวกเราไม่จ่ายมันไปแล้วเกิดการต่อสู้กันท่านเหวินหยวนคิดหรอว่าพวกเราจะไม่บาดเจ็บล้มตายกันบ้างข้าไม่อยากเสียใครไปแม้เพียงคนเดียวข้าอยากให้พวกเราทุกคนนั้นปลอดภัย เงิน20ตำลึงทองไม่ตายก็หาใหม่ได้แต่ข้ามีสหายชื่อว่าเตี้ยวเลี้ยวเพียงคนเดียวถ้าข้าเสียเค้าไปข้าจะหาท่านคนที่สองได้อย่างไรกัน?ยังไม่รวมถึงต่อให้เรานั้นสู้ชนะจนหนีมาได้ท่านคิดว่าพวกเราจะไม่โดนประกาศจับหรืออย่างไรกัน?พวกเราจะทำการใหญ่กันได้เช่นไรกันแบบนั้น ข้านั้นแค้นมันยิ่งกว่าท่านเสียอีกมันคิดว่ามันเป็นใครทำไมมันกล้าทำกับข้าเช่นนี้ข้าช่วยเหลือผู้คนมามากมายไม่เคยรับเงินทองจากประชาชนเลย มันกลับมาข่มขู่ข้าจีเทียนเต๋าผู้นี้!!! มันคิดว่าตนเองเป็นใครกันมาทำกับข้าแบบนี้ข้าล่ะกลียดไอพวกกดขี่คนอื่นยิ่งหนักไอ้ขันทีสารเลวรอก่อนเถอะมันเจ็บใจยิ่งหนัก เจ็บใจจริงๆไอ้สารเลวฉางกงกงข้าไม่เคยโมโหขนาดนี้มาก่อนไอเวรมันคิดว่ามันใหญ่มากจนไม่มีใครทำอะไรมันได้สินะไอ้ขันทีสารเลวข้าไม่เคยเกลียดใครเท่ามันมาก่อนจนข้าอยากจะจับมันไปเผาทั้งเป็นยิ่งหนัก มันคงไม่ได้ทำแบบนี้แค่ครั้งแรกแน่มันตะต้องทำกับคนอื่นเพราะแผ่นดินมีคนแบบนี้ไงชาวบ้านถึงเดือดร้อนท่านจะว่ากล่าวตำหนิข้าก็ไม่ว่านะท่านเหวินหยวนแต่ข้าอยากให้ท่านอดกลั้นเอาไว้ก่อนรอข้าได้รับราชการไต่เต้าจนมีตำแหน่งใหญ่ข้าจะลากคอมันลงมารับโทษเองข้าเสียใจจริงๆที่มิอาจจะรักษาความซื่อสัตย์ที่ตนเองมีถ้าท่านจะว่าข้าก็เชิญเลยหรือจะทุบตีข้าก็เชิญแต่ข้าขอสาบานว่าถ้าข้าตีเทียนเต๋ายังไม่ตายจะลากคอไอเวรฉางกงกง มารับโทษให้ได้ไม่งั้นขอให้ข้าไม่ตายดีข้าจะไม่ปล่อยให้มันอยู่จนแก่ตายเด็ดขาด!!!"

จีเทียนเต๋าที่ตอนนี้นั้นกำลังควบคุมความโกรธของตนเองกับอธิบายให้ทุกคนได้ฟังความรู้สึกของตนเอง

"เพราะแบบนั้นพวกท่านพร้อมจะสนับสนุนข้าให้ทำการใหญ่กำจัดขันทีชั่วขุนนางโฉดพวกนี้ให้หมดไปจากแผ่นดินหรือไม่!!"

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน

+10ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา

ผู้รู้คุณ

+10ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา

ติ่งหูยาว

-10ผู้ให้ความสนใจ

+10ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา

หูดี

+15ความสัมพันธ์กันคนที่คุยด้วย

หลังตรง

+20ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา

@Webmaster

ZhaoPei ดี

          จากฉางอันหนทางสู่ลั่วหยางกับเส้นทางเดิมๆ ที่ไม่แม้แต่จะหลาบจำถึงเหล่าโจรผ้าเหลืองแม้แต่น้อย เสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีดังเคล้าเสียงสายลมจากลำเนาไพรบริเวณใกล้เคียง หญิงสาวหลับตาสัมผัสกับสายลมธรรมชาติที่ปะทะกับใบหน้าของนาง นางไม่จำเป็นต้องมองทางเมื่อมีผู้ที่นำทางให้แก่ม้าที่นางขึ้นนั่งอยู่แล้ว เพียงไม่ถึงราตรีจากเมืองหนึ่งสู่เมืองหนึ่งมันก็มีเวลามากพอที่จะทำให้นางพักผ่อนได้เต็มที่จากโรงเตี๊ยมและสถานที่อื่นๆ แม้จะมีงานรออยู่ แต่กับจ้าวเพ่ยกลับไม่คิดว่าเป็นงานหนักหนาอะไรเสียด้วยซ้ำ

          "ถึงลั่วหยางแล้วเจ้าจะไปที่ย่านการค้าเลยหรือไม่"

          เสียงเข้มดุเป็นปกติเอ่ยถามออกมาขัดจังหวะของการชมนกชมไม้ของจ้าวเพ่ยเสียเหลือเกิน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเปิดขึ้นรับกับแสงนวลของดวงอาทิตย์ช้าๆ พลางกระพริบตาถี่ๆเพื่ิอปรับสมดุลในการรับแสงจากบริเวณโดยรอบไปด้วย

          "ก็คงจะเช่นนั้น.. พวกเราเสียเวลามามากแล้ว ช้าไปพ่อค้าหวังจะคิดว่าข้าเบี้ยวงาน เกิดถูกประกาศจับเอามาจะไม่คุ้ม…" นางกล่าวตอบผู้ติดตามขณะมองไปรอบๆ ป่าสีขจี อยู่ๆม้าที่นางนั่งก็พลันชะงักลงเอาเสียดื้อๆ

          "ข้าขอตัวเพียงครู่ คงไม่ทำให้เจ้าเสียเวลามากเท่าไหร่" ซุนหยางลงจากหลังม้าและฝากของทั้งหมดให้กับจ้าวเพ่ย เขาจัดผมตัวเองขณะเริ่มเดินทิ้งห่างนางออกไปเรื่อยๆ

          "ที่โรงเตี๊ยมใยเจ้าไม่เตรียมตัวมาให้ดีก่อนเล่า!" จ้าวเพ่ยตะโกนไล่หลังออกไปกับสิ่งที่นางอยากจะต่อว่าอีกฝ่ายเสียเหลือเกิน ยิ่งเป็นป่าอุดมไปด้วยโจรโพกผ้าเหลืองยิ่งกว่าสัตว์ป่า สำหรับสตรีเช่นนางมันย่อมอันตรายอยู่แล้ว

          "ข้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเช่นเจ้านี่.."

          เสียงตะโกนตอบกลับมาก็ทำให้นางเหนื่อยหน่ายกับคำตอบที่ช่างดูไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี แค่สิ่งที่เรียกว่าการเตรียมพร้อมสำหรับเดินทางผู้ติดตามของนางยังทำไม่ได้เลย หญิงสาวรู้สึกเบื่หน่ายที่ต้องรอคอยอะไรให้สูญเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ นางก้าวเดินออกจากจุดพักม้าเล็กน้อยพอที่จะไม่ให้หลงไปไกล เพียงแค่อยากจะหาอะไรพอที่จะทำให้นางผ่อนคลายลงระหว่างรอบ้าง

          สายตาคมลากผ่านพฤกษานานาพรรณก็สะดุดกับสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆตัวหนึ่ง นางหรี่ตาเพื่อมองสิ่งมีชีวิตตัวเล็กนั้นให้ชัดๆ ขณะเท้าค่อยๆก้าวเดินไปหาสัตว์ตัวน้อยๆและนั่งลงตรงหน้าสัตว์ตัวน้อย

          "ฮ้อย.. น่ารัก.." เพียงฉับพลันเสียงสองก็ดังขึ้นจากปากของจ้าวเพ่ยโดยไม่รู้ตัว นัยน์ตาสีน้ำตาอ่อนสะท้อนภาพลูกแมวตัวสีดำขนฟูฟ่อง เนื้อตัวดูมอมแมมเหมือนจะไม่มีเจ้าของเลย

          "ฟ่อ!!" ลูกแมวตัวน้อยขู่ฟ่อขึ้นมาใส่จ้าวเพ่ยด้วยความหวาดกลัว สองขาแทบจะตะปบเจ้าใส่นางเพื่อขู่ไล่ออกไป ขนฟูขึ้นมาจากแรงขู่กลับยิ่งสร้างความน่ารักขึ้นมาขณะหญิงสาวพยายามที่จะเป็นมิตรกับแมวตัวน้อยๆตัวนี้

          "ว่าอย่างไร เจ้าตัวน้อย.. เหตุใดมาอยู่กลางป่าตัวเดียวเช่นนี้" นางกล่าวถามด้วยน้ำเสียงอ่อน กับแมวตัวน้อยๆที่ถูกส่งเสียงสองและมือเรียวไปหาเพื่อสร้างมิตร แต่ก็ไม่สร้างความน่าไว้วางใจขึ้นเลย

          จ้าวเพ่ยสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อแมวตัวน้อยทำท่าจะตะปบนางแต่ก็ไม่ลดละที่จะเข้าหา หญิงสาวร้องเรียกเจ้าแมวตัวน้อยก่อนจะเห็นว่าแมวตัวนี้สั่นเทิ้มดูหิวโซขนาดไหน ทั้งเนื้อตัวมอมแมมยิ่งสร้างความน่าสงสารแก่นางมากขึ้น

          "แง๊ว!!!" แมวน้อยร้องด้วยความสั่นกลัวเมื่อเห็นจ้าวเพ่ยหยิบบางอย่างยื่นให้ ตากลมกระพริบครั้งสองครั้งมองก้อนกลมขาวในมือเรียวพลางค่อยๆขยับเข้าหาด้วยความใคร่รู้

          จมูกเล็กส่งเสียงฟุดฟิดเมื่อดมก้อนหมั่นโถวจากมือจ้าวเพ่ย เพียงนางขยับเล็กน้อยเจ้าแมวเหมียวขนสีสวยก็ผละออกห่างทันที ทำให้หญิงสาวตัดสินใจใช้มือแบ่งหมั่นโถวและวางลงบนใบไม้ใบใหญ่ยื่นให้แมวตัวน้อยพลางกอดเข่าเกยคางกับแขนมองแมวกินหมั่นโถวชิ้นเล็กๆด้วยความเอ็นดู แมวตัวน้อยๆกินเหมือนหิวมาจากที่ใดมาอย่างไรอย่างนั้น เสียงครางขณะกินยิ่งสร้างความน่ารักจนอยากจะลูกเสียให้รู้แล้วรู้รอด จ้าวเพ่ยยิ้มออกมาเล็กน้อยมองแมวเงยหน้าขึ้นจากหมั่นโถวที่หมดลงไปก็อย่างรวดเร็ว ก็ฉีกแบ่งหมั่นโถวในมือยื่นให้แมวให้มากินจากมือของนางบ้าง

          เพียงแค่การกระทำเดียวก็สร้างความไว้ใจแก่ลูกแมวหิวโซตัวนี้ แมวน้อยงับก้อนหมั่นโถวในมือจ้าวเพ่ยเคี้ยวมันเต็มปากขณะนางค่อยๆใช้มือลูกแมวตัวสีดำไปพลาง เสียงร้องครางดังขึ้นราวกับพอใจเมื่อถูกเกาคาง หญิงสาวค่อยๆใช้มือช้อนตัวน้องแมวขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย เสียงร้องของน้องแมวก็ดังขึ้นมาขณะกอดมือของจ้าวเพ่ยแน่น

          "ทำอะไรของเจ้าน่ะ" เสียงเข้มดังจากด้านหลังทำให้จ้าวเพ่ยหันไปทันที ซุนหยางมองใบหน้าเปื้อนยิ้มก็มองลงไปยังตัวก้อนดำๆที่จ้าวเพ่ยอุ้มอยู่ "ไปเก็บลูกแมวมาจากไหนอีก"

          "น่าจะเป็นแมวหลงน่ะ.. ดูท่าหิวโซข้าจึงแบ่งหมั่นโถวให้ก้อน" นางกล่าวออกไปแล้วมองซุนหยางยื่นมือมาเกาหัวแมวที่จ้าวเพ่ยอุ้มอยู่ นางหัวเราะคิกคักขึ้นมาก่อนจะวางแมวน้อยลงกับพื้นและหยิบก้อนหมั่นโถวให้แมวตัวน้อยก่อนจะเดินออกไป

          "พึ่งรู้ว่าเจ้าก็ใจดีเป็นเหมือนกัน" ซุนหยางกล่าวกับจ้าวเพ่ยขณะพานางเดินกลับไปยังจุดพักม้า หญิงสาวหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะเอียงคอใส่ผู้ติดตาม

          "ปกติเห็นข้าเป็นคนอย่างไรกันแน่"

          เสียงเล็กๆดังตามมาจากข้างหลังทำให้ทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน ลูกแมวตัวสีดำเดินตามมาทั้งปากยังคาบหมั่นโถวราวกับต้องการไปกับพวกเขา จ้าวเพ่ยตาเป็นประกายขึ้นก่อนนางขะนั่งลงตรงหน้าน้องแมวตัวน้อยเพื่อลูบขนสีดำก่อนจะอุจ้ขึ้นมาแนบอกเอาไว้ อุ้งเท้าเล็กไป ตะกุยอกด้วยความกลัวตกเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นว่าจ้าวเพ่ยอุ้มแน่นขนาดไหนก็ลดอาการเกร็งและใช้หัวแนบผ้าผืนนุ่มน้อยๆ

          "แง๊ว!!" แมวน้อยร้องขึ้นมาราวกับสุขใจ เสียงครางในลำคอบ่งบอกได้ดีว่ารู้สึกอย่างไร ตากลมหลับลงหยีขณะใช้หัวถูผ้าเพื่อให้ติดกลิ่นของผู้อุ้มไปด้วย

          "เอาไปด้วยจะดีหรือ หากแม่มาหาลูกแมวไม่เจอจะแย่เอานะ"

          "ข้าคิดว่าหากแม่จะกลับมาแมวตัวนี้คงไม่ตามมาหรอก"

          "เจ้าก็เอาแต่คิดเข้าข้างตัวเองเพียงเท่านั้นแหละ เอาเถอะ.. ตามที่เจ้าต้องการก็แล้วกัน" ซุนหยางกล่าวพลางขึ้นควบม้า เขารอให้จ้าวเพ่ยปีนขึ้นบนหลังม้าให้เรียบร้อย สายตามองนางยังคงให้ความสนใจลูกแมวก็คิดว่าจะสนใจของน่ารักได้ถึงเท่าไหร่กันเชียว ซุนหยางบังคับบังเหียนกลับไปออกไปจากป่าแห่งนี้โดยมีจุดหมายปลายทางชั่วคราวคือลั่วหยางที่จะถึงในเร็วๆนี้

ZhaoPei ดี

          เกวียนติดหล่มระหว่างการเดินทาง

          นานๆทีพึ่งจะเคยพบเหตุการณ์นี้ การเดินทางล่าช้าลงมากเมื่อพบกับอุปสรรคที่คาดไม่ถึง พอเดินทางจากเมืองอันติงผ่านป่านอกเมืองของฉางอัน และด่านตงกวนก็ดันมาหยุดชะงักเอาง่ายๆเสียอย่างนี้

          "เจ้ารอที่นี่.. ข้าจะไปหาก่อนหินหรือท่อนไม้แถวนี้ เฝ้าแร่ให้ดีล่ะ"

          ซุนหยางกล่าวสั่งนางแล้วก็หายหัวเข้าไปในป่าบอกจะหาของมาช่วยทุ่นแรง ทิ้งนางไว้กับเกวียนส่งแร่เสียอย่างนั้น จ้าวเพ่ยมองยังล้อเกวียนอยู่ในหลุมลึกก็ได้แต่ยืนอยู่อย่างนี้เท่านั้น ทั้งๆที่บอกอย่างติดดีว่าจะถึงยามเซิน แต่ล่าช้าเสียขนาดนี้คงไม่พ้นยามซีว์เสียกระมั้ง ป่านอกเมืองยิ่งอันตรายอยู่จ้าวเพ่ยรู้ดีนางเองก็ประสบมาไม่น้อย ช่วงชีวิตสงบสุขก็อยู่แต่กับในเมืองให้ชาวบ้านชาวเมืองจำนวนมากคอยเป็นหูเป็นตาก็เท่านั้น

          "กลับมาแล้วหรือ.. แล้วไหนล่ะเคร--" เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจ้าวเพ่ยก็กล่าวขึ้นมาทันที นางหันกลับไปเพราะคิดว่าเป็นผู้ติดตามของนางแต่กลับเป็นเหล่าชายฉกรรจน์ถืออาวุธอยู่ข้างหลังนาง สองเท้าก้าวถอยหนีแทบจะทันที นางถูกคว้าแขนรวบจ้อมือเข้าด้วยกันและดึงไปหาเหล่าโจรโพกผ้าเหลืองจนขาเซเล็กน้อย เสี่ยวเฮยกระโดดลงจากแขนของนางและวิ่งตื่นหายเข้าไปในป่าทิ้งให้นางต้องเผชิญหน้าอยู่คนเดียว

          ริมฝีปากสั่นระริกกรีดร้องขอความช่วยเหลือจากซุนหยางแต่ถูกปิดเอาไว้แน่นเสียก่อนที่เสียงจะเปร่งออกมากลายเป็นเสียงร้องในลำคอเท่านั้น นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเอ่อน้ำตาขึ้นขณะโจรโพกผ้าเหลืองอีกคนเดินไปเปิดผ้าคลุมแร่ที่เกวียนของนางส่งมาทันที

          เหล่าแร่เหล็กนับร้อยๆก้อนปรากฏต่อสายตาโจรโพกผ้าเหลืองสร้างความพอใจแก่พวกเขาเมื่อได้ของดีขนาดนี้ยามบุกปล้นคนสัญจรผ่านไปมารายทาง แต่ติดที่ว่าเกวียนติดหล่มอยู่จึงไม่สามารถนำไปได้ง่ายๆ สายตามองมายังจ้าวเพ่ยอีกครั้งขณะนางยังคงถูกกระบี่จ่ออยู่ที่คออย่างนั้น

          "ฝากนางไว้กับข้า ส่วนเจ้าไปขนแร่ของนางมา.." โจรโพกผ้าเหลืองกล่าวกับสหายของเขาและบังคับให้จ้าวเพ่ยอยู่นิ่งๆ มือหยาบกร้านลูบไล้เรือนร่างผ่านชุดของนางบ่งบอกได้ดีว่ามีความคิดอะไรในหัว

          จังหวะที่เหล่าโจรเผลอนางก็กัดมือเข้าเต็มปากเพื่อสบัดตัวให้หลุดออกจากโจรโพกผ้าเหลือง นางเร่งวิ่งออกจากตรงนี้โดยจับชายชุดขึ้นเล็กน้อยพอให้วิ่งได้สะดวก แต่ผมเรือนสวยกลับถูกกระชากขึ้นและเหวี่ยงนางลงกับพื้นหญ้าข้างทางอีกครั้ง จ้าวเพ่ยกรีดร้องสุดเสียงเมื่อถูกนอนคร่อมตัวนางขณะที่นางนอนคว่ำกับพื้น สองมือตะกุยหาอิสระจนเกี่ยวกับหน้าไปหมด เล็อดซึมออกจากปลายนิ้วกลับไม่เป็นจุดสนใจเท่าไหร่นัก

          หินก้อนขนาดเล็กถูกจับกำเอาไว้แน่น เมื่อลำคอระหงส์ถูกก้มลงสูดกลิ่นกาย รับรู้บางอย่างที่น่ารังเกียจบีบสะโพกเธออยู่ เสี่ยวเฮยวิ่งกลับเข้ามาและข่วนเข้าเต็มขาของชายคนนั้น แต่ลูกแมวตัวน้อยก็ทำได้แค่รอยเล็กๆ มันพอจะสร้างจุดสนใจแก่โจรโพกผ้าเหลืองทั้งสองจนจ้าวเพ่ยพลิกจัวกลับมาและจับก้อนหินปาเข้าหน้าอีกฝ่ายในจังหวะที่อ้าปากจะขู่ตะคอกแมวจนก้อนหินเข้าไปในปากเป็นจังหวะเหมาะ หญิงสาวรีบถีบอีกฝ่ายออกและจับตัวเสี่ยวเฮยอุ้มเพื่อจะวิ่งออกไป นางไม่สนของอะไรในตอนนี้แค่เอาตัวเองให้รอดก็พอแต่สองขาวิ่งไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกจับตัวได้ นางนิ่วหน้าเจ็บเมื่อถูกพากลับไปยังเกวียน

          "เป็นสตรีที่เล่นตัวดีนี่.. ข้าชอบ"

          "อยากได้อะไรเอาไปเลย ขอแค่ปล่อยข้าไป ..ขอร้อง" หญิงสาวเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ เห็นโจรโพกผ้าเหลืองมองมาทางนางด้วยสายตาหื่นกระหายก็รู้ว่าคงไม่จบด้วยดีแน่ๆ เสี่ยวเฮยเองก็แยกเขี้ยวขู่ฟ่อและเกาะแขนจ้าวเพ่ยแน่นไม่ต่างกัน

          "อยากได้ทั้งเจ้าทั้งของ.."

          "ซุนหยาง.. ซุนหยาง!!" จ้าวเพ่ยแทบกรีดร้องเมื่อถูกจับคว้าตัวเอาไว้ยิ่งสร้างความหวาดผวาขึ้นมา โจรโพกผ้าเหลืองกอดรัดจ้าวเพ่ยแน่น มือหยาบกร้านบีบสะโพกของนางไปขณะส่งเสียงหื่นกระหายออกมา จ้าวเพ่ยพยายามดันตัวเองให้ออกมาแต่ก็สู้แรงไม่ได้เลย สายตาก็เห็นกระบี่ที่โจรพกเอาไว้ก็ดึงออกมาและดึงออกมาแทงจากด้านหลังอย่างรวดเร็วทันที

          "เฮ้ย!!" โจรคนที่เฝ้าเสบียงร้องขึ้นมาแทบพร้อมกันกับโจรที่ถูกแทง คมกระบี่แรงพอจะทะลุร่างโดนผ้าของนางได้ หญิงสาวรีบผลักอีกฝ่ายออกและดึงดาบออกทั้งหอบหายใจหนักด้วยความกลัว

          "แก.. แก!!" โจรโพกผ้าเหลืองกัดฟันกรอดเมื่อเห็นเพื่อนเสียท่า ก็พุ่งมาหมายจะเอาชีวิตนางไปให้จบๆเสีย แต่ท่อนไม้ใหญ่ถูกกระแทกลงศีรษะทำให้เขาสลบเหมือดลงทันที

          ซุนหยางมาในจังหวะนี้พอดีก็ได้แต่มองจ้าวเพ่ยทิ้งกระบี่อาบเลือดในมือลงและวิ่งไปกอดเขาทันที ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สายตามองไปยังโจรที่นอนโอดครวญใกล้ตายอีกคน เสี่ยวเฮยเองก็ตัวสั่นเทิ้มหนักเดินขากระเผลกออกมาเมื่อเห็นว่าปลอดภัยดีแล้ว

          "เกิดอะไ--" พอจะเอ่ยถามเห็นไหล่สั่นเทิ้มหนักของจ้าวเพ่ยก็เลือกตะไม่พูดอะไรดีกว่า ซุนหยางตบหลังปลอบอีกฝ่ายเบาๆพอให้นางหายกลัวขึ้นมาบ้าง เขาจับผมสีดำขลับยุ่งเหยิงจากการต่อสู้เมื่อครู่ให้กลับมาเรียบก่อนจะดันจ้าวเพ่ยออกเพื่อนำท่อนไม้ที่ทุบหัวโจรเมื่อครู่มารองล้อเลื่อนเกวียนพอจะให้หลุดออกจากหล่มได้

          จ้าวเพ่ยสะอื้นน้อยๆขณะนั่งบนหลังม้า นางมองซุนหยางนับเสบียงแร่ดูเหมือนจะครบถ้วนดีก็หันมายิ้มให้กับนางเพื่อปลอบให้จ้าวเพ่ยหายเศร้า

          "ครบดี.. เจ้าเฝ้าเสบียงได้เก่งมาก"

          เมื่อเห็นผู้ติดตามนางยิ้มและกล่าวชมมาให้ จ้าวเพ่ยก็เผลอร้องสะอื้นไห้แต่ริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มออกมา นางกอดเสี่ยวเฮยแน่นให้แมวตัวน้อยที่สั่นกลัวซุกชุดของนางขณะม้าเริ่มออกตัวเพื่อเดินทางอีกครั้ง

เอฟเฟคลักษณะนิสัย

ทะเยอทะยาน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลต่อสู้

เอฟเฟคอัตลักษณ์

อ่อนแอ

-2 Point ทุกครั้งที่โรลต่อสู้

ZhaoPei ดี

          "ชิ่ว!!" เสียงจามดังขึ้นยามที่เข้ามายังป่าเจวี๋ยปิง เพราะลมพัดพาเอาฝุ่นละอองรอบๆปลิวขึ้นมา ทำเอานางต้องจามไล่ฝุ่นที่เข้ามายังโพรงจมูกอย่างเลี่ยงไม่ได้

          "แง๊ว!" เสี่ยวเฮยตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงจสกจามนายของมัน แมวน้อยกระพริบตาอย่างงุนงงขณะจ้าวเพ่ยเองก็ถูจมูกแดงๆของนางไปพลาง ครั้นนางก้มลงไปมองเจ้าแมวทำสีหน้างุนงงก็อดจะขำออกมาไม่ได้

          "ดูท่าจะป่วยจริง.. พักก่อนไหม" ซุนหยางกล่าวเสนอออกมา ใช่ว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงจาม แต่เขาไม่สนใจต่างหาก อดีตโจรโพกผ้าเหลืองได้หยุดม้าเพื่อลงพักที่เดิมๆไปก่อนเพื่อให้เวลาจ้าวเพ่ยได้ฟื้นตัวระหว่างเดินทางบ้างไม่มากก็น้อย

          "แค่ฝุ่นเท่านั้นเอง.." แม้จะกล่าวเช่นนั้นจ้าวเพ่ยก็ลงจากหลังม้าและพาเสี่ยวเฮยลงเหยียบพื้น แมวน้อยกระโดดไปมาราวกับได้พบบ้านเก่าของมันก็ได้เชิญชวนให้จ้าวเพ่ยเล่นอีกครั้ง

          เจ้าตัวดำกลิ้งไปมาบนพื้นหญ้าสองอุ้งเท้าหน้าตะปบอากาศหวังว่าเจ้านายจะเข้ามาเล่นด้วยบ้าง แต่สิ่งที่ได้รับคือหมั่นโถวชิ้นใหญ่ก้อนหนึ่ง ทำให้มันให้อุ้งเท้าน้อยๆจับมันเอาไว้และพลิกคว่ำกินราวกับเสือตัวหนึ่ง

          "ตรงนี้ก็เป็นที่พบเจ้าเสี่ยวเฮยนี่เนอะ"

          จ้าวเพ่ยเอ่ยกับซุนหยางเพื่อหาเรื่องสนทนา แต่ไม่ได้รับคำตอบจึงหันกลับไปมองก็ไม่พบใคร ดูเหมือนจะชอบทิ้งนางไว้คนเดียวที่ป่านี้ ไม่รู้ว่ารวมหัวกับเหล่าโจรโพกผ้าเหลืองอื่นๆเอาไว้หรือเปล่า เพราะทิ้งนางอยู่คนเดียวทีไรเกิดเรื่องทุกที

          "หลอกให้ข้าคุยคนเดียวอีก.." พูดทั้งมุ่ยหน้าโกรธ แต่นางทำไปก็ไม่มีใครเห็น หญิงสาวก้มมองเจ้าเสี่ยวเฮยต่อ อาการจะจามเกิดขึ้นมาทำให้นางต้องรับนำผ้าเช็ดหน้ามาเพื่อจะปิดปากกลบเสียงเอาไว้ อาการจะจามได้หายไปเหลือเพียงนางผู้หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเก้อ

          สายตามองลงเห็นผ้าเช็ดหน้าลายครามก็พึ่งนึกได้ว่ารับมันมาจากใครบางคนยังไม่ได้คืนสักที หญิงสาวยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยทั้งยกมันขึ้นมาปิดจมูกเอาไว้ ไม่รู้ว่าอยู่กับนางนานเกินไปหรือเปล่าที่จะกลบกลิ่นของอีกฝ่าย

          แต่พอเห็นเพียงผ้าเช็ดหน้าก็เผลอนึกถึงไปเสียได้ นั่นทำให้นางมั่นใจแล้วว่าคนที่ควรจะตกลงปลงใจคือใคร

          "ชิ่ว!!" พอเผลอสูดกลิ่นก็ดันจามออกมาซะได้ จ้าวเพ่ยหัวเราะเล็กน้อยกับความเด๋อของตัวเองยามที่ไม่มีใครเห็น แต่มันก็พอทำให้นางพอคลายเครียดจนเกิดอาการปวดหัวหนึบๆได้ ครั้นคิดว่าพอเข้าไปยังลั่วหยางคงจะไม่พ้นบ่อน้ำร้อนก็อยากจะลงไปแช่ไวๆสักที

          "ขออภัยที่ออกไปไม่บอก.. ไม่เกิดเรื่องอะไรใช่หรือไม่"

          "ไม่หรอก.. เสี่ยวเฮยอยากเล่นน่ะ ข้าจะไปสวมชุดคลุมเสียหน่อย ฝากด้วยละกัน" จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งเก็บผ้าเช็ดหน้าลายครามไว้กับตัวก่อนจะเดินไปยังม้าของนางเพื่อหาผ้าคลุมหนาๆมาสวมเอาไว้ หญิงสาวยกยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นซุนหยางหยอกล้อกับแมว ก่อนจะหันกลับเพื่อจัดเตรียมของสำหรับการเดินทางต่อไป

          "โอ๊ย!" ซุนหยางร้องขึ้นมาเมื่อเล่นกับแมวได้พักหนึ่ง เขามองแผลถูกข่วนมีเลือดไหลซิบๆ ทั้งเจ้าแมวก็ลุกขึ้นนั่งมองอย่างงุนงงด้วย

          "เป็นอะไร โดนข่วนหรือ"

          "แง๊ว!!" แมวน้อยน้องขึ้นมาและวิ่งไปหาจ้าวเพ่ยทันที มันกระโดดเกาะนางยามที่นางเดินเข้ามาดูอาการผู้ติดตาม แขนใหญ่ถูกผลิกดูรอยแผล เห็นถึงเลือดนางก็ใช้น้ำสะอาดเพื่อเตรียมมาดื่มระหว่างเดินทางราดลงทันที

          "เจ็บหน่อยนะ.." ผ้าเช็ดหน้าผืนสีแดงถูกนำมาซับเลือดและกดเอาไว้ จ้าวเพ่ยยกผ้านั้นให้ก่อนนางจะเดินกลับไปปีนขึ้นบนหลังม้าอีกครั้ง "ออกเดินทางกันเถอะ"

          "ข้าพึ่งจะบาดเจ็บมา จะออกเดินทางแล้วหรือ"

          "แผลแค่นี้.. เจ้าเสี่ยวเฮยไม่ฆ่าเจ้าหรอก" นางกล่าวขึ้นมา และก็คิดเช่นนั้นจริงๆ เพียงแค่แมวข่วนไม่ฆ่าใครได้ทั้งนั้น หญิงสาวก้มมองเจ้าเสี่ยวเฮยกระโดดเหยงไปข้างๆล่างก็นึกเอ็นดูไม่น้อย

          เสี่ยวเฮยถูกอุ้มขึ้นเพื้อให้จ้าวเพ่ยรับเอาไว้ นางมองแผลที่แขนของซุนหยางดูอย่างไรก็ไม่หนักหนาเท่าไหร่นัก นางจับแขนอีกฝ่ายมาเป่าเบาๆอย่างที่อาอี๋เคยทำให้

          "หากยังเจ็บแวะพักโรงหมอก็ได้ ข้าไม่ว่าอะไร"

          "ออกจากลั่วหยางก่อนค่อยไปก็แล้วกัน" ซุนหยางรีบชักแขนออกและเดินไปยังม้าส่วนตัวของเขา รับรู้ได้ว่าจ้าวเพ่ยมองตามเล็กน้อยแต่นั่นไม่ทำให้เขารู้สึกอะไรขึ้นมาได้เลย นอกจากคิดที่จะเดินทางต่อเพียงเท่านั้น

WenShaotian ดี

                                  ณ ป่าเจวี่ยปิง


                                   เสร็จจบไปหนึ่งงานสำหรับการส่งของ ในตอนนี้ที่กางเงินค่อนข้างซบเซาสำหรับชายร่างยักษ์ การได้พักผ่อนหลังจากทำงานเสร็จเป็นสิ่งที่เขารู้สึกว่าดีและแน่นอนว่าเขาอาจจะทำแบบนี้หลังจากจบงานใดงานนึงเพื่อผ่อนคลายทั้งร่างกายและจิตใจของเขาเอง ได้ฟังเสียงต้มไม้ใบไม้หญ้า นั่งหลับตา ทำสมาธิท่ามกลางธรรมชาติ พักผ่อนทั้งกายและใจของตนเองที่เพิ่งเจอความเครียดมาจากเหตุการณ์ก่อนหน้า ไม่ว่าจะเมื่อครู่หรือที่ผ่านมานานแล้ว .. ให้สิ่งนั้นค่อยๆหลุดลอยหายไปเหมือนใบไม้ที่หลุดจากกิ่งเมื่อยามผลัดใบ...


                                    ความสงบเข้าสู่ใจของเหวินเส้าเทียนอย่างช้าๆ จนกลายเป้ฯหนุ่งเดียวกับธรรมชาติ เขาปล่อยใจและกายให้รับรู้สิ่งต่างๆรอบตัว อย่างที่ไม่ต้องไปนึกคิดถึงสิ่งใด สิ่งใดผ่านมาก็สักแต่ว่าผ่านไป ไม่สนใจไม่ใส่ใจหรือเข้าไปข้องแวะความคิดนั้น อยู่กับตัวเอง กับควรามสงบของตนเองที่ตอนนี้มีเพียงเขา กับธรรมาติรอบกาย..


                                    แม้ว่าจะผ่านไปนานร่วมชั่วยาม แต่เมื่อชายหนุ่มลืมตาขึ้นมา เขานั้นรู้สึกว่าเหมือนมันผ่านไปเพียงไม่กี่เวลาเท่านั้น จิตใจของเขาปลอดภัยและสดชื่น พร้อมที่จะเดินทางไปต่อ...

..........................

สันโดษ
-50 ความเครียดจากการอยู่คนเดียว

JiTianTao ดี

โรลพูดคุยเรื่องบ้านกับจางเหลียน

ตอนนี่จีเทียนเต๋านั้นกำลังที่จะหาที่เงียบสงบนั้นเพื่อที่จะพูดคุยกับสหายของตนเองที่ตอนนี้นั้นต้องการที่จะพูดคุยกับตนเองหลังจากที่ตนเองนั้นสามารถที่จะหาที่มันสงบๆหรือห้างไกลจากผู้คนเรียบร้อยแล้วนั่นจีเทียนเต๋าก็ได้หันกลับมาหาสหายของตนเองที่ตอนนี้นั้นกำลังทำหน้าเคร่งเครียดอยู่

"ว่ายังไงสหายของข้าเจ้าเป็นอะไรไปอย่างงั่นหรือหรือว่าเจ้านั่นมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจกันล่ะเจ้าสามารถที่จะบอกกับข้าได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจไปพวกเรานั่นเป็นสหายกันมีอะไรก็จะต้องคอยช่วยเหลือกันอยู่แล้วล่ะขอเพียงเจ้านั้นบอกข้ามาเพียงคำเดียวนะจางเหลียว"

"อืม ถ้าเกิดเจ้านั้นว่าแบบนั้นมาข้าก็จะไม่เกรงใจเหมือนกันแล้วแบบนั้น เจ้ายังจำตอนที่เจ้านั้นชวนข้าให้มาร่วมงานกับเจ้าได้หรือไม่กัน?"

"แน่นอนว่าข้าจะต้องย่อมจำได้อย่างแน่นอน"

"ถ้างั้นข้าก็ขอถามเจ้าว่าเมื่อไหร่กันที่พวกเรานั้นจะมีที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่งกันเสียทีพวกเราอาศัยอยู่ที่โรงเตี๊ยมเป็นระยะเวลามานานแล้วนะถ้าเกิดเป็นแบบนี้ต่อไปมันไม่ส่งผลดีต่อพวกเราอย่างแน่นอน นี้มันยังไม่รวมถึงที่ว่าพวกเราจะไม่มีพื้นที่ส่วนตัวหรือว่าพื้นที่เอาไว้วางแผนกันหรือประชุมรวบรวมผู้คนให้มาช่วยงานใหญ่ของพวกเราได้กันตอนนี้เจ้านั้นควรที่จะเริ่มต้นวางรากฐานของกลุ่มพวกเรากันได้แล้วนะโดยที่ข้าว่าสิ่งแรกที่พวกเรานั้นจะต้องทำก็คือหาซื้อบ้านอยู่เสียก่อนเพื่อให้ทุกคนนั้นเห็นว่าเจ้ามีหลักแหล่งผู้คนจะได้รู้ว่าเจ้านั้นอยู่ที่ไหนแล้วเวลาเราต้องการใช้คนหรือว่าต้องการนัดเจอกับใครมันก็จะง่ายขึ้น"

"อ่า..ข้าก็เข้าใจได้ว่าสิ่งที่เจ้านั้นต้องการที่จะสื่อหรือว่าจะบอกข้ามันคืออะไรกันแต่ว่าเรื่องนี้นั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ข้านั้นไม่เคยคิดมาก่อนเพราะว่าข้านั้นจะต้องมองหลายๆด้านไม่ใช่มองแค่เพียงด้านใดด้านหนึ่งเท่านั้นการเลือกจะซื้อบ้านนั้นข้าจะต้องซื้ออยู่แล้วเพียงแต่ว่าตอนนี้นั่นข้ากำลังเล็งอยู่ว่าจะซื้อที่ไหนดี แต่ข้าจะซื้อแน่นอนเจ้ารอข้าไม่เกินเดือนหน้าข้าสัญญาว่าจะซื้อบ้านให้กับพวกเราลงหลักปักฐานกันอย่างแน่นอนเจ้าไม่ต้องห่วงเพียงแค่เจ้านั้นเชื่อใจข้าก็เพียงพอแล้ว"

"เจ้ามั่นใจใช่ไหมจีเทียนเต๋าที่จะพร้อมถึงการซื้อบ้านนี่นั้นเพราะว่ามันคือเรื่องใหญ่แล้วก็เป็นเรื่องสำคัญเลยนะมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นหรือว่าเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญเพราะว่าถ้าเกิดตอนนี้นั้นเจ้าไม่พร้อมจริงๆล่ะก็ข้าก็จะต้องขอตัวเพื่อที่จะต้องเดินทางกลับไปยังเมืองเทียนซุยเพื่อหางานทำแล้วรอให้เจ้าพร้อมเมื่อไหร่ข้าก็จะกลับมาหาเจ้าอย่างแน่นอน"

"เจ้าไม่ต้องไปไหนหรอกนะจางเหลียงเพราะว่าข้านั้นพร้อมแล้วสำหรับการที่จะซื้อบ้านข้าตอนนี่ทำงานจนสามารถที่จะซื้อบ้านได้แล้วตอนนี้ข้านั้นกำลังคิดว่าข้านั่นจะซื้อบ้านที่ไหนและเป็นบ้านแบบไหน ข้าสัญญาเลยว่าไม่เกินเดือนหน้าอย่างแน่นอนข้าจะต้องซื้อบ้านได้อย่างแน่นอนขอให้เจ้านั่นอดทนจนถึงตอนนั้นเสียก่อนนะสหายของข้ามันก็อีกไม่นานอย่างแน่นอน"

พร้อมกับที่ตนเองนั้นมองอีกฝ่ายพร้อมกับยิ้มอย่างมั่นใจให้กับอีกฝ่ายไป

"ก็ได้ถ้าเกิดแบบนั่นข้าจะรอล่ะกันขอให้เจ้านั้นทำให้ได่เพราะว่ามันคือก้าวแรกของพวกเราที่จะทำการใหญ่ถ้าเกิดว่าพวกเรายังไม่สามารถที่จะทำก้าวแรกให้สำเร็จจุล่วงไปได้ล่ะก็แบบนั้นพวกเราก็คงจะไม่สามารถที่จะทำการใหญ่ได้อย่างแน่นอน"

"ตกลงเพื่อหนทางสำหรับการทำการใหญ่ของพวกเราข้าจะต้องทำมันให้ได้อย่างแน่นอนเรื่องบ้านนั้นเจ้าอย่าได้เป็นห่วงไปเลยสหายของข้า ข้านั่นจะต้องเตรียมพร้อมสำหรับมันไว้อย่างแน่นอนนี้ยังไม่รวมถึงที่ว่าทุกคนนั้นจำต้องมีที่พักกันเป็นหลักเป็นแหล่งกันด้วยการที่จะให้พวกเจ้านั้นคอยใช้ชีวิตกันอยู่แค่เพียงแค่ภายในโรงเตี๊ยมนั้นการที่ทำแบบนั้นมันก็ไม่ถูกเหมือนกันข้าจะต้องหาพื้นที่จะเป็นบ้านของพวกเราและก็เป็นจุดเริ่มต้นของพวกเราที่จะทำการใหญ่ให้ได้อย่างแน่นอน โดยที่ข้าคิดไว้ในใจนั้นบ้านนั้นจำเป็นที่จะต้องมีพื้นที่เอาไว้จำนวนหนึ่งเพื่อว่าพวกเรานั้นมีการหลายคนถ้าเกิดเป็นบ้านที่หลังเล็กจนเกินไปหรือว่ามีพื้นที่ใช้สอยน้อยเกินไปนั้นพวกเราก็จะไม่มีพื้นที่มากพอสำหรับการที่จะอยู่อาศัยหรือว่ามีพื้นที่สำหรับการที่จะทำการใหญ่กัน แต่ว่าถ้าเกิดว่ามันเป็นบ้านที่หลังใหญ่นั้นข้าก็เกรงว่ามันจะเด่นสะดุดตาผู้คนมากจนเกินไปหรือเปล่าวแบบนั้นยังไงล่ะ แล้วก็สถานที่ตั้งด้วยข้าก็เคยคิดว่ามันควรที่จะเป็นที่ไหนดี อย่างน้อยในเมืองลั่วอยางข้าก็ไม่คิดจะอยู่ถาวรอยู่แล้วข้ากำลังคิดว่าเราควรที่จะไป ชวี่โจวที่นั้นพวกเรานั้นมันน่าจะเป็นที่ตั้งบ้านที่เหมาะกับพวกเรามากกว่าเพราะว่าฐานความเชื่อของผู้คนของเรานั่นก็ล้วนแล้วแต่อยู่ที่นั้นเสียเกือบหมดถ้าพวกเรานั้นละทิ้งข้อได้เปรียบด้านนี้ไปแล้วพวกเราไปสร้างบ้านที่อื่นล่ะก็การเดินทางหรือว่าการดูแลรักษาบ้านของพวกเรานั้นมันก็มีความล่าช้าจากการเดินทางได้แบบนั้นข้าว่าพวกเรานั้นจะต้องหาบ้านในพื้นที่ของชวี่โจวถึงจะดีที่สุด โดยที่จะต้องเป็นที่เมืองใหญ่ไม่ห่างกับหมู่บ้านซีตี้มากจนเกินไปเพราะว่าพวกเรานั่นจำเป็นที่จะต้องคอยไปเผยแผ่ศาสนาที่หมู่บ้านซีตี้บ้างเราจะใช้หมู่บ้านซีตี้นั้นเป็นฐานกำลังศาสนาความเชื่อของพวกเราให้ได้ เพราตอนนี้นั้นผู้คนที่นับถือและเชื่ในตัวของพวกเรานั่นเริ่มมีจำนวนมาดขึ้นในหมู่บ้าน และเขตของอวี่โจวนั้นพวกเราก็มีอิธพลต่อความคิดหรือว่าทางศาสนาที่ค่อนข้างจะมากกว่าในพื้นที่อื่นมากนักเพราะแบบนั่นเราไม่ควรที่จะพลาดโอกาศอันดีแบบนี้ไป โดยที่ตอนแรกนั้นข้าก็ว่าจะมองหาศาลเจ้าเพื่อที่จะได้ใช้ที่นั้นเป็นทั้งที่พักไปด้วยในตัวเองแล้วก็เป็นที่พักผ่อนอยู่อาศัยไปด้วยในตัวเอง แต่ว่าพอข้านั่นได้กลับมานั่งคิดนอนคิดแล้วนั่นการที่พวกเราจะเอาศาลเจ้าเป็นที่พักอาศัยแบบนั่นมันดูไม่เหมาะสมเสียเท่าไหร่ เพราะมันจะไม่เป็นส่วนตัวจนเกินไปยังไม่นับรวมที่พวกเรานั้นจำต้องมีพื้นที่ใช้สอยจำนวนมากเผื่อเอาไว้การมีศาลเจ้าเป็นที่พักอาศัยไปด้วยนั้นมันยังไม่ใช่สิ่งที่ตอบโจทย์ของข้าได้"

"ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้านั่นจะมีความคิดที่กว้างไกลแบบนี้ในการมีเหตุผลต่างๆสำหรับการคิดเรื่องบ้านมากมายขนาดนี้กัน ปกติข้าจะเห็นเจ้าเป็นพวกขี้เล่นหรือว่าเป็นการเองไม่ค่อยได้เห็นเจ้านั้นได้ใช้ความคิดมากขนาดนี้เลยนะเนี้ย"

"หึๆสหายของข้าคนเรานั้นจำต้องมีการวางแผนเอาไว้อยู่แล้วเรามีแผนการที่จะช่วยเหลือเหล่าชาวบ้านถ้าเกิดว่าพวกเรานั้นไม่มีการวางแผนเอาไว้บ้างเลยแล้วพวกเรานั้นจะเอาอะไรไปช่วยพวกเค้ากันล่ะ แค่เอาตัวเองให้รอดพวกเราก็จะเต็มกลืนล่ะแบบนั้น เพราะแบบนั้นสหายของข้าเรื่องบ้านเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงปล่อยหน้าที่นี้นั้นให้ข้าได้เลยข้านั่นจะจัดการให้เรียบร้อยอย่างแน่นอน อ่าพวกเราตอนนี้ยังต้องการเส้นสายของผู้คนหรือว่าพวกเรานั่นยังจะต้องทำความรู้จักกับผู้คนให้มากกว่านี้เพราะไม่แน่ว่าอนาคตนั้นพวกเราจะต้องการความช่วยเหลือของพวกเค้าเหล่านั่นหรือว่าต้องการเส้นสายของพวกเค้า และที่สำคัญตอนนี้ตำแหน่งของข้านั้นมันยังเป็นเพียงแค่ขุนนางขั้น9 เท่านั่นด้วยตำแหน่งของข้าตอนนนี้นั้นมันยังทำอะไรไม่ได้เสียด้วยซ้ำเห้อข้าล่ะก็อยากที่จะหาวิธีเพื่อที่จะหาหนทางสำหรับการเพิ่มตำแหน่งเหลือเกินแต่ว่าตอนนี้นั้นข้าก็ยังไม่รู้ว่ามันจะมีวิธีไหนสำหรับการที่จะสร้างผลงานได้บ้างเพื่อจะเพิ่มตำแหน่งในตอนนี้เห้อพูดแล้วมันก็น่าชังนัก พวกขันทีล้วนแล้วแต่มีตำแหน่งที่ใหญ่โตคับแผ่นดินแต่ว่าพวกขุนนางที่ดีล้วนแล้วแต่มีตำแหน่งที่เล็กน้อยยิ่งนัก มันคือบททดสอบของพระองค์ที่ประทานให้กับข้าอย่างแน่นอนข้าจะต้องผ่านมันไปให้ได้เพราะมันคือหน้าที่ของข้าที่จะต้องผ่านบททดสอบของพระผู้เป็นเจ้ามันไม่มีสิ่งใดที่ได้มาอย่างง่ายๆหรอกนะ แต่ว่าขอเพียงแค่พวกเรานั่นไม่ย่อท้อต่อความยากลำบาก ฮ่าๆ ข้าจะไม่ย่อท้อเด็ดขาดจนกว่าชีวิตของข้านั่นจะตายไปข้าจะไม่ยอมแพ้ต่อความอยุติธรรมดีกว่าข้าจะต้องช่วยเหลือเหล่าประชาชนแล้วก็มอบแสงสว่างให้กับพวกเค้าให้ได้!!!"

พร้อมกับที่ตอนนั่นแสงสว่างได้ส่องลงมายังที่จีเทียนเต๋านั้นได้อยู่พอดิบพอดีเหมือนกับพระเจ้านั่นจะส่องแสงลงมาให้กับจีเทียนเต๋า

@Watcher

XiangShan ดี

ช่วยทหารค่ายโข่วซือ 1

เดินทางกลับ 23

เวลาต่อมาหลังจากเลยเขตด่านตงกวนมาแล้ว เราก็เข้าสู่เขตเมืองหงหนง แต่ว่าเราจะไม่แวะเมืองเล็กๆอะไรในตอนนี้ เกรงว่าเกวียนขนาดใหญ่หลายเกวียนที่บรรทุกเสบียงสามหมื่นหาบจะรบกวนชาวบ้านชาวช่องเสียมากกว่า เลยไม่ต้องการที่จะเข้าไปในเมือง อีกอย่างเราก็ต้องป้องกันการโจรกรรมด้วย..

"ครึ่งทางแล้วนะเจ้าคะคนงานทุกท่าน ขอให้ทุกท่านอดทนอีกนิดเดียวเท่านั้น" หญิงสาวเอ่ย บอกว่ามาได้ครึ่งทางแล้ว อีกไม่นานก็จะถึงจุดหมายที่เมืองเยี่ยนเหมิน ผ่านอีกสัก 2-3 เมืองก็น่าจะถึงแล้ว

ตอนนี้หญิงสาวเองก็เร่งฝีล้อเกวียนให้เร็วตามปกติ เมื่อถึงเมืองหงหนงก็ต้องเลี้ยวขึ้นข้างบน ไปยังภูมิภาคปิงโจวต่อไปอย่างไม่รอช้า

----------------------------------

----------------------