[นอกเมืองหงหนง] ป่าเจวี๋ยปิง

ZhaoPei ดี

หลังจากเดินทางออกจากเมืองฉางอันจนมาถึงป่าที่เคยเกิดเรื่องครั้งหนึ่ง จ้าวเพ่ยที่รู้สึกไม่สบายเนื้อตัวมาตั้งแต่ออกจากฉางอันก็เอาแต่หยิบช่อผมดำขลับขึ้นมาสูดกลิ่น

แม้จะได้กลิ่นอาหารติดมาทุกครั้งที่พิสูจน์ก็ไม่ทำให้นางเลิกสำรวจกลิ่นที่ติดตัวได้เลย ยิ่งทำแบบนี้ความกังวลยิ่งมีมากขึ้น

"เจ้าช่วยหาแหล่งน้ำให้ข้าที"

"เจ้ากระหายน้ำหรือ เจ้าก็เตรียมน้ำมาไม่ใข่หรือ"

"ข้าอยากอาบน้ำ" จ้าวเพ่ยบอกออกไปตรงๆ กับอีกฝ่าย นางมีความกังวลจริงๆซุนหยางเองก็รู้เรื่องนี้ตั้งแต่ออกจากร้านอาหารแล้ว เสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายดังขึ้นมาจากผู้ติดตามก่อนจะควบม้าตรงตามทางเรื่อยไป สายตาเองก็ไม่ลืมที่จะสอดส่องหาแหล่งน้ำให้นายหญิงตนได้สบายใจขึ้นมาเสียหน่อย

เสียงม้าเดินกุบกับอย่างเร่งรีบตามป่าก็หยุดลงเมื่อถึงแม่น้ำที่เหมือนจะตัดผ่านมาจากแหล่งน้ำใหญ่ ซุนหยางพาจ้าวเพ่ยมาถึงยังแม่น้ำที่ตัดผ่านป่าได้อย่างที่นางคาดหวัง หญิงสาวมองแม่น้ำตรงหน้าไม่วางตาก่อนจะลงหลังม้าและดึงย่ามของนางมาไว้กับตัว

ความเย็นจากบรรยากาศภายในป่ากลับตีเจ้ามาให้นางรู้สึกโล่งใจขึ้น จ้าวเพ่ยจัดเตรียมชุดที่พร้อมจะเปลี่ยนไว้บนย่าม ขณะที่นางกำลังจะถอดเข็มขัดคาดสายตาก็หันไปมองด้านหลังนาง ซุนหยางที่ยังคงนั่งอยู่บนหลังม้าจ้องมาที่นางทำให้นางต้องหยุดมือไปก่อน

"เจ้าจะไปไหนก็ไป"

"จะให้ข้าไปที่ใด" ซุนหยางแกล้งถามอย่างใสซื่อยิ่งทำให้จ้าวเพ่ยต้องกระชับกี่เพ้าตนให้แน่นขึ้น ใบหน้าหญิงสาวดูโกรธเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าซุนหยางยังคงตีหน้าซื่อไม่ยอมไปไหนแบบนี้

"ไปที่ใดก็ได้ไม่ใช่ที่นี่.. เจ้าจะดูข้าเปลื้องผ้าหรือไง.."

"ข้าต้องดูความปลอดภัยของนายหญิง หากมีโจรโพกผ้าเหลืองมาทำร้ายเจ้า ข้าจะได้ช่วยเจ้าได้ทัน"

"ข้าไม่ต้องการในยามนี้" จ้าวเพ่ยกดเสียงลงให้ดูน่ากลัวขึ้น นางเสียเวลามากที่จะต้องมาต่อล้อต่อเถียงกับอดีตโจรผู้นี้ "ออกไป"

"จะให้ข้าไปที่ใด"

"ออกไปที่ใดก็เรื่องของเจ้า ควบม้าไปจนกว่าข้าจะไม่ได้ยินเสียงกีบเท้า"

ซุนหยางบังคับบังเหียนม้าทั้งมองจ้าวเพ่ยก่อนจะเค้นหัวเราะออกมา ดูก็รู้ว่าสตรีนางนี้จริงจังเพียงไร เขาบังคับม้าให้วิ่งออกไปจนลับสายตาของหญิงสาวให้นางพอจะสบายใจขึ้นมาบ้าง

จ้าวเพ่ยหันกลับมาเพื่อถอดสายคาดใต้อก นางค่อยๆร่นชุดกี่เพ้าที่ยาวรุ่มร่ามออกจนอยู่ในสภาพกึ่งเปลือย นางพับอาภรณ์ที่เคยสวมอย่างลวกๆทั้งถอดเครื่องประดับผมออกวางบนผ้านั้น ก่อนจะก้าวลงไปในแม่น้ำอย่างช้าๆ ความเย็นทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้น หญิงสาวหย่อนตัวลงนั่งให้น้ำท่วมถึงช่วงไหล่ ผมดำยาวแผ่กระจายรอบๆตัวตามแรงดันน้ำ ให้นางเริ่มกวักน้ำขึ้นมาลูบผมให้เปียกโชก

เป็นครั้งแรกที่ได้อาบน้ำกลางป่าแบบนี้ หวังว่าจะไม่มีใครมาเห็นให้นางอับอายที่ต้องเปลื้องผ้ากลางฟ้าดินแบบนี้ จ้าวเพ่ยหลับตาลงอย่างช้าๆ มือเอื้อมไปหยิบโถน้ำข้าวมาเพื่อใช้เป็นเครื่องช่วยล้างตัวและผมให้สะอาดขึ้นบ้าง

หญิงสาวเปิดตาขึ้นเพื่อลูบไล้ผิวนางด้วยมือ ผมเปียกโชกถูกใช้มือสางอย่างปราณีต แม้จะดูผ่อนคลายนางก็ยังไม่ลืมที่จะสอดส่องไปรอบๆอย่างหวาดระแวง เมื่อคิดว่าสะอาดแล้วจึงลุกออกจากน้ำ ผ้าผืนสะอาดที่เตรียมเอาไว้ถูกน้ำมาซับน้ำตามตัวและผมเพื่อเช็ดให้พอให้แน่ใจว่าไม่มีคราบหลงเหลืออยู่ จึงเริ่มแต่งตัวด้วยชุดใหม่ที่มีกลิ่นหอมให้นางมีความมั่นใจมากยิ่งขึ้น

ข้าวของทั้งหมดถูกเก็บลงย่าม ก่อนนางจะใช้นิ้วแตะปากอย่างครุ่นคิด ตลับถูกเปิดขึ้นมาเพื่อนนำผงชาดมาป้ายปากให้ดูแดงเด่งจึ้นในส่วนที่นางต้องการให้เป็น เมื่อคิดว่าพร้อมสำหรับทั้งหมดแล้วจ้าวเพ่ยก็ได้เวลาออกเดินทางอีกครั้ง หญิงสาวถือย่ามขึ้นมาพลางยกแขนชุดกี่เพ้าที่มหญ่รุ่มร่ามมาใกล้จมูก เพียงลมหายใจเบาๆก็ได้กลิ่นหอมออกมาเพียงเท่านี้ก็เป็นที่พอใจสำหรับนางแล้ว

หวีซี่ถี่ถูกนำมาสางผมขณะที่นางถือย่ามเดินเพียงลำพังตามป่าแห่งนี้ นางไม่มีทางรู้ได้เลยว่าซุนหยางจะควบม้าไปถึงไหน แต่คาดว่าน่าจะอยู่ไม่ไกลเกินที่นางจะเดินหาไหว

มือที่สางผมด้วยหวีจนแห้งได้ลดลงขณะที่คิ้วงามเริ่มขมวดเข้าหากัน เมื่อเดินมาคิดว่าตั้งไกลแล้วกลับไม่พบวี่แววเลยแม้แต่น้อย จ้าวเพ่ยเริ่มกระวนกระวายในใจเมื่อนางเริ่มคิดว่าซุนหยางคงจะทิ้งนางกลางป่านี้เป็นแน่แท้

อย่างนั้นนางคงจะตายกลางป่านี้ด้วยสัตว์ร้ายหรือไม่ก็เหล่าโจรโพกผ้าเหลืองเสียแล้วกระมัง

โดยที่คิดยังไม่ทันจบ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังให้นางรับหันไปด้วยความหวาดระแวงทันที คมกระบี่จ่อเข้าที่คอให้หญิงสาวชะงักนิ่งไป ดูเหมือนตอนนี้นางจะอยู่ตัวคนเดียวอย่างสิ้นเชิง

โจรโพกผ้าเหลืองที่ยืนแสยะยิ้มให้นางตรงหน้าค่อยๆก้าวเข้ามาและยื่นมือเพื่อกระชากย่ามออกจากตัวนาง จ้าวเพ่ยยืนจ้องปลายคมกระบี่ที่พร้อมจะปลิดชีพนางได้ทุกเมื่อ ทั้งเสียงหอบหายใจเริ่มแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"เงินเจ้าอยู่ไหน!!" โจรโพกผ้าเหลืองตะคอกใส่จ้าวเพ่ย เขาก้าวเข้ามาเพื่อหวังจะค้นตัวนางแต่จ้าวเพ่ยก็ถอยหนีเช่นกัน

"อย่า.. อย่าเข้ามา เงินของข้าอยู่ในย่าม" จ้าวเพ่ยกล่าวออกไปแต่ก็ถูกก้าวเข้ามาอยู่ดี สายตาแข็งกร้าวจับต้องมายังนางก่อนจะก้มลงเพื่อค้นย่ามของนาง เมื่อเห็นจังหวะทีเผลอ นางก็ค่อยๆถอยตัวเองออกจากปลายคมช้าๆ

"ไม่เห็นมี!" โจรเหวี่ยงย่ามลงพื้นเมื่อเห็นมีเพียงแค่ห่อชาและของใช้ผู้หญิง แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการมัน โจรโพกผ้าเหลืองเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่ออกวิ่งไปแล้วก็รีบวิ่งตามทันที โดยเมื่อคว้าข้อแขนได้แล้วกะจะกระช่กแต่จ้าวเพ่ยกลับหันมาพร้อมฟันมีดสั้นที่นางพกติดตัวยามฉุกเฉินจนสร้างแผลให้โจรได้

"อีนี่!"

เพี๊ยะ!! เสียงตบหน้าดังขึ้นฉาดใหญ่ให้หญิงสาวเซเล็กน้อย ขณะแขนยังถูกบีบแน่น ความหวาดกลัวยิ่งทำให้นางเลือกที่จะสู้เพื่อที่จะไม่เอาชีวิตมาทิ้งในป่าแห่งนี้ให้ได้

แม้จะพยายามสะบัดแขนให้หลุดออกจากแรงบีบเท่าไหร่ยิ่งเจ็บเท่านั้น หญิงสาวเห็นดาบที่ตกลงจ้างๆโจรโพกผ้าเหลืองเมื่อไหร่ไม่ทราบทำให้นางต้องแสร้งล้มลงกับพื้นทันที คมกระบี่บาดตามมือที่พยายามคว้ามันแต่ไม่ทำให้นางยอมแพ้เพียงเท่านี้ มืออาบเลือดจับด้ามกระบี่อย่างเร่งร้อนก่อนจะชี้มันกลับคืนไปที่โจรโพกผ้าเหลืองทันที เลือดคาวไหลซิบออกจากฝ่ามือที่เกร็งแน่น แม้จะบีบด้ามขนาดไหน แต่กระบี่กลับสั่นเทิ้มดูไม่มั่นคงเอาเสียเลย

"เป็นสตรีเล่นอาวุธไม่งามเลยนะ" โจรโพกผ้าเหลืองกล่าวอย่างไม่ร้อนใจอะไร แต่ก็ยอมถอยให้กับจ้าวเพ่ยที่ลุกขึ้นทันที นางถือกระบี่พุ่งไปยังโจรสุดแรง แต่ก็ถูกดักทางได้เสียก่อน โจรโพกผ้าเหลืองยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นว่าสตรีนางนี้ต่อสู้ไม่เป็นเอาเสียเลย แต่จ้าวเพ่ยที่เข้าประชิดตัวได้ก็ได้ยกขาเข้ากระแทกเข้ากล่องกลางดวงใจดังที่นางเคยทำกับซุนหยางตอนเจอกันครั้งแรก

โจรโพกผ้าเหลืองกุมกล่องดวงใจและทรุดลงกับพื้นทันที ให้จ้าวเพ่ยรีบใช้กระบี่จ่อเข้าที่ปลาคอทันที นางหอบหายใจหนักก่อนจะกดกระบี่จนเลือดซึมออกมาจากคอของโจร

"ช..ช้าก่อนแม่นาง.. ไว้ชีวิตข้าเถอะ" โจรโพกผ้าเหลืองกล่าวเมื่อเห็นว่าจ้าวเพ่ยยังคงกดคมดาบกับคอตนเรื่อยๆ "ข้าเพียงต้องการเงิน แม่นางโปรดให้อภัยข้า"

"เป็นโจรโพกผ้าเหลืองย่อมชั่วช้ากันทั้งนั้น หากข้าไม่กำจัด…"

"แม่นางกำจัดข้าอย่างไรก็มีโจรคนอื่นอยู่ดี ข้า.. ข้าสัญญาว่าจะกลับตัว แม่นางให้อภัยข้าด้วย"

หญิงสาวลดกระบี่ในมือลง ก่อนจะเหวี่ยงมันทิ้งไป นางรีบไปเก็บย่ามของนางเพื่อตรวจดูความเสียหายก่อนจะหันไปเพื่อจะเจรจากับโจร แต่โจรโพกผ้าเหลืองผู้นั้นกลับหนีไปทิ้งเพียงแค่กระบี่ให้นางดูต่างหน้าแล้ว

หญิงสาวเดินไปจะหยิบกระบี่นั้นแต่เสียงควบม้าดังขึ้นเสียก่อน ซุนหยางที่เหมือนจะกระหืดกระหอบควบม้ามาหยุดที่นางทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นและขมวดคิ้วทันที

คราบน้ำลายที่ติดใบหน้าบ่งบอกได้อย่างดีว่าผู้ติดตามผู้นี้คงแอบไปงีบที่ไหนสักแห่งเป็นแน่

"เกิดอันตรายขึ้นหรือไม่" ซุนหยางกล่าวถามให้นางหรี่ตาลง หญิงสาวส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนจะยื่นย่ามให้อีกฝ่ายถือเอาไว้เพื่อนางจะได้ขึ้นไปนั่งบนหลังม้า ก่อนจะเกล้าผมครึ่งศีรษะด้วยตัวเองและกลัดไว้ด้วยปิ่น

"ข้าว่าอีกไม่นานข้าคงไม่จำเป็นต้องพึ่งเจ้าเสียแล้วกระมัง"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ"

"เปล่า…" จ้าวเพ่ยตอบเสียงแผ่วขณะที่ม้าเริ่มจะออกวิ่งออกครั้ง หญิงสาวก้มมองมือตนเองที่มีคราบเลือดเริ่มแห้งแล้วก่อนจะกำมือนั้นแน่น เสียงกีบเท้าม้าดังขึ้นเป็นจังหวะภายในป่าเพื่อมุ่งไปยังเมืองลั่วหยางที่อยู่ไม่ไกลจากนี้

ลักษณะนิสัย : ทะเยอทะยาน
+2 Point ทุกครั้งที่โรลต่อสู้

JiTianTao ดี

โรลหาวัตุดิบทำข้าวห่อใบบัว

"เดี่ยวข้าว่าเรามาหา วัตถุดิบพร้อมกับพักที่นี้ซักหน่อยก็ไม่ได้แย่นะท่านเหวินหยวนข้าว่าจะไปหาพวกเห็ดหรือว่าเม็ดบัวใบบัวเสียหน่อยอาจจะมีอยู่ก็ได้นะเดี่ยวข้าจะลองไปหาเผื่ออาจจะได้ก็เราจะได้วัตถุดิบธรรมชาติ ที่สดใหม่อยู่ก็ได้นะ"

"ได้เลยเดี่ยวข้าจะช่วยท่านหาด้วยถ้าเราโชคดีอาจจะเจอก็เป็นไปได้"

พร้อมกับที่ทั้งคู่นั้นเริ่มมองหา วัตถุดิบต่างๆว่ามีอะไรบ้างเพื่อที่จะนำเอาไปทำข้าวห่อใบบัวได้บ้างตนเองจะได้ไม่ต้องเสียเงินมากในการทำข้าวห่อใบบัวนั้นเองโดยที่ตอนนี้นั้นเป็นช่วงเวลาที่อากาศสดใส ท้องฟ้าไร้ซึ่งฝน

"หวังว่าจะหาเจอบ้างนะพวกใบบัวอะไรแบบนี้ถ้าในป่าไม่มีนี้ข้าคงจะต้องไปหาซื้อในแถวลั่วอยางละมั้งนี่ แต่ว่าก็ไม่มั่นใจว่าจะมีหรือเปล่าวอืมลองหาดูก่อนก็แล้วกันว่าจะมีไหมป่าแถวนี้นั้นมันว่าอาจจะมีเพราะข้าก็ไม่เคยมาหาเหมือนกันแหะ"

ก่อนที่คนทั้งคู่นั้นจะเริ่มค้นหา วัตถุดิบไปรอบๆแล้วก็พักผ่อนไปด้วยในตัวโดยที่ระหว่างทาง นั้นพวกเค้าทั้งคู่นั้นต่างกำลังค้นหา วัตถุดิบอยู่โดยที่ระหว่างทางนั้นก็มี บัณฑิตที่ผ่านทางมานั้นก็เข้ามาทักทายทั้งสองก่อนที่จะเริ่มชวนคุยโดยที่ก็ตั้งคำถามชวนปวดหัวระหว่างหลักธรรมคำสอนของศาสนาเพราะเห็นว่าจีเทียนเต๋านั่นเป็นนักบวชโดยที่บอกว่าถ้าตอบตำถามของตนเองได้จะบอกที่บัวมีอยู่ให้แลกกันกับคำตอบ จีเทียนเต๋าก็ไม่ทำให้ผิดหวังมอบคำตอบอันแสนประทับใจให้กับอีกฝ่ายอย่างดีเยี่ยมจน บัณฑิตคนนั้นถึงกับต้องคุกเข่าลงไปกับคำตอบของจีเทียนเต๋าจนต้องบอกที่อยู่ของดอกบัวให้โดยที่ในปากยังบ่นพำพัมตบอดเวลา

"ข้าว่าอีกฝ่ายไม่น่าสงสารไปหน่อยหรอที่ทำแบบนี้?"

"ไม่หรอกท่านเหวินหยวนในเมื่อเป็น บัณฑิตก็จำต้องมีความคิดที่เปิดกว้างถ้าแค่นี้ยังเป็นถึงขนาดนี้ก็ไม่น่าไหวแล้วล่ะหวังว่าเค้าคงจะคิดได้เพราะถ้าคิดได้ก็ตะเกิดประโยชน์กับตนเองอย่างมากที่สุดในความรู้ๆนั้นๆเลยล่ะท่านที่ข้าทำไปก็เพื่อให้เค้านั้นได้คิดได้อย่างจริงแท้ในหลักการของตนเองก็เท่านั้นเองท่าน"

พร้อมกับที่ทั้งคู่เดินไปหาใบบัวในที่อีกฝ่ายบอก

ใช้ลักษณะนิสัยเลื่อมใสศรัทธา

+10ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน

ผู้รู้คุณ

+10ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน

กับNPC 064

JiTianTao ดี

โรลพักผ่อนระหว่างไปส่งข้าวห่อใบบัว

การเดินทางจากที่ค่อยๆเดินทางอย่างไม่เร่งรีบของจีเทียนเต๋าและก็เหวินหยวนนั้นทำให้คนทั้งคู่ได้มาถึงที่หมายกันที่จะพักผ่อนกันก่อนที่จะออกเดินทางกันต่อไปยังเมื่อวานที่พวกตนเองนั้นต้องเดินทางกันอย่างเร่งรีบและต้องคอยหาวัตถุดิบเพื่อที่จะประหยัดเงินนั้นพอมาคิดดูแล้วนั้นตีเทียนเต๋าก็เพียงส่ายหน้าของตนเองไปมาเพื่อที่จะสลัดความคิดฟุ้งซ่างไปก่อนที่จะตั้งใจพักผ่อนในตรงนี้

"ถ้าได้สุราดีนี้มันก็ไม่แย่เหมือนกันนะเนี้ยแถวนี้เห้อว่าแต่ว่าข้าเก็บเงินได้เท่าไหร่กันแล้วนะแบบนี้ พอพูดถึงเรื่องบ้านแล้วมันก็ไม่ได้แย่เลยนะแบบนี้ อาจจะต้องหาบ้านที่หลังใหญ่ๆหน่อยเพราะว่าอนาคตนั้นเผื่อที่จะต้องมีคนที่ต้องมาร่วมกับตนเองนั้นเพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงสังคมนี้นั้นให้มันดีขึ้นไปเรี่อยๆแบบนี้กันถ้าข้าได้ผู้คนที่จะมาเข้าร่วมกันกับข้าที่มีจิตใจจะช่วยเหลือประชาชนอย่างแท้จริงมันก็คงที่จะดีกว่านี้อย่างแน่นอน"

ก่อนที่จีเทียนเต๋าจะสังเกตเห็น บัณฑิตที่กำลังพักผ่อนอยู่ด้วยว่าตนเองก็ว่างๆเลยไปชวนอีกฝ่ายนั้นพูดคุยด้วยโดยที่ก็ไม่ได้คุยอะไรที่มันน่าหงุดหงิดใจแค่เพียงคุยในเรื่องทั่วๆไปก็เท่านั้นเองพร้อมกับที่คอยมองบรรยากาศรอบตัวเองโดยที่ในตอนนี้นั้นบรรยากาศธรรมชาติรอบๆข้างของตนเองนั้นช่างเป็นบรรยากาศที่น่านอนมากเลยถ้าไม่ติดว่าตนเองจะต้องรีบนำข้าวห่อใบบัวนั้นนำไปส่งคงจะไม่มีเวลาที่จะพักแบบนี้หรอกนั้น

"เห้อพูดถึงประชาชนแล้วข้าก็อยากที่จะช่วยเหลือพวกเค้าให้เร็วๆกว่านี้เหลือเกินแต่ตอนนี้ข้ายังทำอะไรแบบนั้นไม่ได้เลย หวังว่ามันจะต้องมีสักวันหนึ่งที่ข้าจะสามารถช่วยเหลือพวกเค้าเหล่านั้นให้มีความเป็นอยู่หรือว่ามีชีวิตที่ดีขึ้นให้ได้ถ้าข้าไม่สามารถที่จำได้นั้นข้าคงจะละอายใจเหลือเกินแบบนั้น"

ก่อนที่จีเทียนเต๋ายังคุยพูดคุยกับ บัณฑิตตรงหน้าอย่างเอี่อยๆพรางมองไปยังบรรยากาศรอบตัวของตนเองว่ามันช่างเหมาะกับการนอนจริงๆจนเผลอคิดไม่ได้ว่าจะให้สหายของตนเองเหวินหยวนนั้นไปส่งข้าวห่อใบบัวเพียงคนเดียวจะเป็นอะไรหรือไม่เพราะว่าตอนนี้นั้นตนเองช่างขี้เกียจจนจะอยากนอนมากเหลือเกิน

ZhaoPei ดี

"เจ้าจะอาบน้ำที่นี่อีกคราหรือไม่" หลังจากเดินทางจากลั่วหยางมายังหงหนงกับป่าเส้นทางเดิมๆที่มักจะไปฉางอัน แต่ครานี้เส้นทางเปลี่ยนไปเมื่อจุดประสงค์ที่จะไปเป็นเมืองเหอตง ซุนหยางกล่าวขึ้นกับจ้าวเพ่ยเพื่อหาบทสนทนาขณะที่นางใช้แขนชุดปิดปากที่อ้าปากหาวขึ้นมา

"ถามอะไรเช่นนั้น จะแอบดูข้าอาบน้ำหรือไง" จ้าวเพ่ยเอ่ยถามออกไปอย่างเอือยๆ นางมองป่ารอบๆที่เริ่มร่มเย็นพลางหลับตาและสูดอากาศเข้าปอด เหมือนจะหายใจติดขัดเล็กน้อยแต่เมื่อพยายามสูดเข้าเต็มปอดก็รู้สึกดีขึ้นมา

"ถ้าให้ดูได้ก็ดี ฮ่าๆ" เอ่ยแบบทีเล่นทีจริงทำให้จ้าวเพ่ยเร่งบังคับม้าให้ตามซุนหยางทันเพื่อที่จะตบที่ไหล่เข้าทีหนึ่ง หญิงสาวมุ่ยหน้าขึ้นมาพอให้รู้ว่าเคืองแต่ก็ไม่ทำอะไรมากไปกว่านั้นนางมองไปรอบๆป่าในเส้นทางที่ไม่คุ้นเคยก็ได้แต่หาบทสนทนาขึ้นมาเพื่อจะได้ไม่เงียบจนเกินไป

"มาที่นี่เมื่อไรก็เจอแต่โจร เจ้าคิดว่าครานี้จะเจออีกหรือไม่" นางเอ่ยถามพลางหันหน้ามามองผู้ติดตาม

"อย่าพูดให้เป็นลางสิ.. เจ้าชอบที่จะสู้กับโจรหรือไง" ซุนหยางกล่าวกับอีกฝ่าย พลางบังคับบังเหียนม้าให้ไปตามเส้นทางใหม่ภายในป่าแห่งนี้

"ข้าเพียงแค่กล่าวให้ระวังตัวเพียงเท่านั้น" จ้าวเพ่ยบอกขณะหยิบย่ามขึ้นมาดูของข้างใน เหล่าชาที่นางกล่าวว่าจะต้มให้ซุนหยางดื่มจนป่านนี้ก็ยังไม่ได้ต้มเสียที หญิงสาวหยิบห่อชาขึ้นมามองพลางคิดว่าจะหาที่ก่อกองไฟและต้มชาให้อีกฝ่ายได้กินสักที แต่อย่างไรก็ตามนางคงไม่ต้มที่นี่แน่ๆ

แหล่งโจรชุกชุมขนาดนี้จ้าวเพ่ยไม่ยอมลงพักเพื่อเอาตัวเองไปเสี่ยงง่ายๆหรอก ต้องเร่งเดินทางให้ออกจากป่านี้ให้เร็วที่สุด เพราะมาที่นี่กี่ครามักจะเจอโจรโพกผ้าเหลืองเสียทุกครา

"เจ้ารอที่นี่สักครู่ละกัน"

"อ้าว.. เจ้าจะไปที่ใด" จ้าวเพ่ยเอ่ยทั้งมองซุนหยางอยู่ๆก็กระโดดลงจากหลังม้าและเร่งออกไปจากบริเวณนี้ ทิ้งให้นางอยู่เพียงผู้เดียวก็จำเป็นต้องลงจากหลังม้าอีกคนเพื่อนำสายจูงไปผูกเอาไว้เพื่อป้องกันม้าหนีไป หญิงสาวเอนตัวพิงหลังม้าขาวขณะรอให้ซุนหยางกลับมา นางมองไปรอบๆพลันเห็นบางคนที่เหมือนจะเก็บของป่าเดินอยู่ไม่ไกลหันมามองตนให้นางต้องรีบหลบสายตาทันที พอกลับไปมองอีกทีชายผู้นั้นก็อันตรธานหายไปแล้ว

ทางด้านผู้ติดตามเมื่อออกมาได้จุดหนึ่งก็เร่งถอดกางเกงเพื่อปล่อยเบาที่อัดอั้นมาตั้งแต่ก่อนเข้ามาในป่า พลางคิดว่าก่อนออกเดินทางไม่น่าจะกินน้ำมาเยอะขนาดนี้ เขาทำให้จ้าวเพ่ยเดินทางล่าช้า ไม่เพียงเท่านั้นกลับทำให้เขาทรมาณเมื่อกลั้นมันนานๆด้วย

"ข้าพบสตรีงามอยู่แถวนี้ คลับคล้ายนางรอบางอย่างอยู่ จะไปทักทายนางดีหรือไม่"

เสียงสนทนาหนึ่งดังขึ้นขณะซุนหยางสวมกางเกงกลับคืน เขาค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆเพื่อดูว่าผู้ใดกันสนทนาในบริเวณนี้ โจรโพกผ้าเหลืองผู้หนึ่งนั่งนับกองตำลึวคล้ายว่าพึ่งจะขโมยมาได้ กับอีกนายที่ยืนสนทนาอยู่ อาวุธของซุนหยางถูกชักขึ้นมาอย่างเงียบๆเพื่อจะเตรียมต่อสู้กับโจรพวกนี้ คาดเดาว่าสตรีที่ทั้งสองพูดถึงอาจจะเป็นจ้าวเพ่ยก็ได้

"ก็เอาสิวะ.. แต่เจ้าจะทักทายได้หรือไง"

"ข้ามีวิธี.. ข้าจะแสร้งเป็นนักเดินทางหลอกนางคุย ส่วนเจ้าก็ลอบจับนางเสีย"

"นั่นวิธีทักทายหรือวะ ฮ่าๆ" สองโจรโพกผ้าเหลืองลุกจะเดินออกไปแต่ได้ยินเสียงหนึ่งให้พวกเขาหยุดเดิน ซุนหยางปรากฏตัวต่อหน้าโจรสองคนพลางยกอาวุธขึ้นเพื่อขวางทางไม่ให้ผ่านไปได้ง่ายๆ

"ใครวะ!!" โจรสองคนยกอาวุธขึ้นมาเพื่อเตรียมต่อสู้ไปด้วย สายตามองไปยังชายที่ยืดหยัดเพียงผู้เดียวตรงหน้าก็นึกอยากหัวร่อกับความกล้าหาญนี้เสียจริง

"อย่ายุ่งกับนาง" ซุนหยางจ้องทั้งสองตาเขม็งด้วยความพร้อมที่จะสู้อย่างเต็มเปี่ยม อย่างไรเขาก็ไม่ยอมให้นายของตนต้องพบอันตรายอีกคราแน่ๆ

"เจ้าเป็นผัวนางหรือไง หลีกไป" โจรคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา เขากระชับอาวุธในมือแต่ซุนหยางก็พุ่งเข้ามาหาทั้งสองให้เกิดการต่อสู้ขึ้นมา

ดาบกระทบดาบ เข้าเฉือนเนื้อหนังบ้างหากมีผู้ใดพลาด ซุนหยางผู้ชนะในการต่อสู้ครั้งนี้ก็ถีบอกของโจรผู้หนึ่งด้วยความโกรธ ทั้งสองเร่งเก็บอาวุธและวิ่งหายลับไปในป่า ทิ้งให้ซุนหยางปาดเหงื่อและเก็บอาวุธเอาไว้กับตัวและเดินกลับไปในจุดที่เขาทิ้งจ้าวเพ่ยเอาไว้

พอเดินกลับมาก็เห็นว่านางไม่ได้รับอันตรายใดๆหลังจากที่ทิ้งเอาไว้ จ้าวเพ่ยหันกลับมามองซุนหยางพลางผละตัวออกจากการพิงม้าเตรียมตัวเดินทางต่อ

"ช้าเสียจริง.. ข้านึกว่าเจ้าหายไปเพราะหลงป่าเสียแล้ว" นางกล่าวขึ้นมาแต่สายตามองไปที่ซุนหยางเดินมาหานาง ผู้ติดตามครุ่นคิดบางอย่างในหัวเมื่อเห็นใบหน้าประดับด้วยเครื่องประทินโฉมตรงหน้า เขาลืมตัวเผลอจ้องหน้านั้นอย่างพิจารณาไปพลาง

สตรีนางนี้มักจะดึงดูดชายเสมอ เป็นเพราะอะไรกัน

ตาโตมองไปที่ซุนหยางด้วยความสงสัย ชายผู้ติดตามเห็นภาพตนสะท้อนผ่านตาประกายนั้นก็พึ่งจะรู้ตัวเอง มือของเขาจับแก้มจ้าวเพ่ยไปเมื่อไหร่ไม่อาจรู้ตัว ทำให้เขาต้องรีบชักมือออกปล่อยให้นางยืนฉงนกับพฤติกรรมแปลกๆของอีกฝ่าย ซุนหยางจับมือตนเองรับรู้ถึงความนุ่มยามได้สัมผัสแก้มอาบด้วยแป้งนั้นพลันเงยหน้ามองจ้าวเพ่ยที่มองหน้าเขาตาไม่กระพริบ

"มีอะไรติดหน้าข้าหรือ"

"ผม.. แต่ข้าปัดให้เจ้าแล้ว ไม่มีอะไรมาก" ซุนหยางกล่าวปัดๆไปให้จ้าวเพ่ย เขาปลดสายมัดกับต้นไม้ออกแล้วขึ้นควบบนหลังม้าเพื่อพานายของเขาออกจากป่าเจวี๋ยปิงตามที่ตกลงกันเอาไว้

ZhaoPei ดี

"ข้าหิว" เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางผู้คนนับยี่สิบกว่าคน จ้าวเพ่ยสตรีเพียงผู้เดียวในกองกลุ่มทหารหันไปมองข้างหลังที่มีเหล่าทหารตามมา สายตามองเลยไปยังผู้ติดตามของนางที่อยู่ด้านหลังสุดพลันพูดออกมาอีกครั้ง "ข้าบอกว่า.. ข้าหิว"

"อีกไม่เท่าไรก็จะถึงลั่วหยางแล้ว ทนหน่อยเถอะ" ซุนหยางกล่าวขณะเร่งเก็บบางอย่างเข้ากระเป๋า ทำเอาจ้าวเพ่ยเห็นบางอย่างที่อยู่ไกลนางก็หรี่ตาลง หญิงสาวเอ่ยบอกให้ขบวนทหารหยุดลงเพื่อพักเพียงครู่ ก่อนจะลงจากหลังม้าเพื่อไปหาซุนหยาง

"เมื่อกี้เจ้าทำอะไร.."

"ข้า.. ไม่ได้ทำอะไร" ซุนหยางเอ่ยขึ้นยิ่งทำให้นางสงสัย หญิงสาวเอนตัวไปเพื่อมองสิ่งที่ซ่อนอยู่ด้านหลังก็ถูกเบี่ยงตัวหนี นางเร่งใช้มือจับแขนอีกฝ่ายแน่นก่อนจะพบความจริงเมื่อไหเหล้าขนาดเล็กปรากฏต่อสายตาของนาง ตาคมกริบกรีดมองขึ้นไปยังผู้ติดตามของนางที่ยิ้มออกมาอย่างหน้าซีดๆ

"ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่าอย่าดื่มเหล้าให้ข้าเห็น"

"ข้าไม่ได้ตั้งใจให้เจ้าเห็นเสียหน่อย" ซุนหยางยอกย้อนกลับยิ่งทำให้นางโมโหกว่าเดิม หญิงสาวคว้าไหเหล้านั้นจะโยนทิ้งแต่ถูกทหารนายหนึ่งรั้งแขนนางเอาไว้ก่อน

"นั่นเหล้าข้าเองขอรับ ขออภัยหากทำให้แม่นางไม่พอใจ" ทหารนายนั้นกล่าวกับจ้าวเพ่ยแต่ต้องเงียบลงครู่หนึ่ง สายตาคมกริบจ้องไปยังทหารก่อนจะเหวี่ยงไหเหล้ากลับคืนให้ซุนหยางจนแทบจะหกกระเด็นออกมา

"ไม่ต้องเห็นหัวข้าแล้วใช่ไหม.. ต่อไปจะทำอะไรก็ตามใจข้าไม่ยุ่งกับเจ้าแล้ว" จ้าวเพ่ยกล่าวก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ซุนหยางยังคงนั่งนิ่งเมื่อถูกงอรด้วยเหตุผลนี้ เขาเร่งลงจากม้าพร้อมกับบอกเหล่าทหารให้หยุดพักที่นี่เพียงครู่หนึ่งเพื่อปรับความเข้าใจกับนายตนเสียก่อน

"จ้าวเพ่ย.. เดี๋ยวก่อน"

"อะไรอีก.. เร่งออกจากที่นี่ได้แล้ว" นางกล่าวขึ้นมาแล้วปีนขึ้นบนหลังม้า ท่ามกลางสายตาของเหล่าทหารมีคนหนึ่งคว้าแขนของซุนหยางเอาไว้แล้วกระซิบบางอย่างให้พอได้ยินกันเอง

"คล้ายเมียข้าเลย.. ข้ามีวิธีทำให้นางหายโกรธ" ทหารผู้นั้นกล่าวทั้งเหลือบมองข้าวเพ่ย เขาหันไปมองเพื่อนทหารพลันพยักหน้าให้พอรู้กันเอง "ทำตามที่ข้าบอก"

"พวกเจ้าจะรู้จักนางดีกว่าข้าได้อย่างไร" ซุนหยางขมวดคิ้วขึ้นมา เขาที่มีความตั้งใจจะคุยกันให้รู้เรื่องก็ไม่อาจจะรู้ได้ว่าวิธีของเหล่าทหารที่แนะนำตนคืออะไร

จ้าวเพ่ยเหลือบมองเหล่าชายฉกรรจ์คุยกันเองก็ลอบถอนหายใจพลางเอนตัวลงพักกับม้าด้วยความเหนื่อยหน่าย สายตามองไปยังแสงอาทิตย์์เพื่อคาดเดาเวลาในยามนี้ ขณะที่คิดว่าเวลาจะไม่ทันแล้วก็จะพูดเรืงเหล่าทหารแต่ก็ถูกขัดเอาไว้ก่อนจะซุนยาง

ตาสีน้ำตาลอ่อนสะท้อนภาพหมั่นโถวตรงหน้าที่อีกฝ่ายยื่นมาให้นาง ไม่รู้ว่าไปเอามาจากสเบียงของทหารคนใดมา เพราะนางรู้ว่าซุนหยางไม่มีทางพกของพวกนี้แน่ๆ สายตามองหมั่นโถวเพียงเล็กน้อยก่อนนางจะหันหน้าหนีด้วยอาการโกรธอย่างชัดเจน

"ข้าขอโทษ.. คราหน้าจะไม่ดื่มเหล้าให้เจ้าเห็นอีก"

"..."

"จ้าวเพ่ย.."

"ข้าถือว่าเป็นความผิดครั้งแรกนะ" นางกล่าวทั้งคว้านหมั่นโถวในมือของซุนหยางก่อนจะหันไปอีกทาง อาหารโมโหหิวตามประสาผู้หญิงค่อยๆลดหายไปเมื่อนางเริ่มกัดหมั่นโถวตำเล็กๆ แจ่ทิฐิที่ว่านางเป็นสตรีชั้นสูงเพียงนี้จะให้มาเห็นว่สหายโกรธเพียงเพราะของกินมันน่าอับอายขนาดไหน

"แม่นางจะพักที่นี่ก่อนหรือไม่" หนึ่งในทหารถามจ้าวเพ่ยออกมาขณะนางยังคงเคี้ยวหมั่นโถว หญิงสาวเร่งกลืนขนมนั้นลงคอให้หมดก่อนจะหันไปมองทหารอีกยี่สิบห้านายที่มองนางเป็นตาสลอน

"เร่งไปนำเสบียงมาเถอะ.. ข้าไม่อยากเสียเวลามาก" นางกล่าวทั้งโยนหมั่นโถวที่เหลือเข้าปากก่อนจะพงกหัวให้ผู้ติดตามเพื่อออกเดินทางต่อ "อ้อ..อย่าให้ข้ารู้ว่ามีใครแอบดื่มสุราขณะเดินทางนะเจ้าคะ.. ไม่เช่นนั้นข้าจะทิ้งพวกท่านเอาไว้ที่นี่แหละ"

คำกล่าวทิ้งท้ายขณะเริ่มเดินทางอีกครั้ง หญิงสาวเริ่มเปิดถุงตำลึงเงินที่ได้รับมาพลางเริ่มนับต่อหน้าเหล่าทหารขณะที่เดินทาง เพื่อที่จะนับเงินทั้งหมดว่าครบถ้วนและจะไม่ถูกหลอกให้ควักเนื้อนางอีก

ก้อนที่หนึ่ง.. ก้อนที่สอง… ก้อนที่สาม… จ้าวเพ่ยนับไปเรื่อยๆอย่างใจเย็นทุกการย่างก้าวภายนอกเมืองแห่งนี้ เมื่อมัานใจว่าครบถ้วนแล้วหญิงสาวก็ปิดถุงเงินและเก็บเอาไว้กับตัวอีกครั้ง

"หากพวกท่านหิวบอกข้าได้ ข้าจะได้หาที่พักเพียงครู่เพื่อทานอะไรรองท้องไปก่อนได้" นางพูดพลางเหลือบมองเหล่าทหารพลางหันกลับมองทางอีกครั้ง เพื่อไม่ให้ปล่อยตัวไปกับสิ่งล่อใจ หากไม่มีชายใดสนใจนางก่อนนางก็คงจะไม่เล่นด้วนได้ง่ายๆนอกเสียจากรู้สึกถูกชะตาจริงๆ

เหล่าทหารพวกนี้ข่างตาไม่ถึงเสียจริง ทั้งๆที่มีสาวงามขนาดนี้อยู่ตรงหน้ากลับนิ่งเฉยไม่รู้สึกแม้จะชอบคอนางเพียงสักคน

Side Quest Update :: เควสช่วยกองทหารโข่วซือ 1

ZhaoPei ดี

"พวกท่านหิวกันหรือไม่.. พักที่นี่ครู่หนึ่งเถอะ" จ้าวเพ่ยกล่าวกับเหล่าทหารให้ขบวนหยุดชะงักลงครู่หนึ่ง พลางเรียกซุนหยางให้มาคุยกับนางขณะที่เหล่าทหารบางส่วนเริ่มจะแบ่งหน้าที่กันเฝ้าเสบียง บางส่วนก็สนทนากับเพื่อน สำหรับสตรีที่ไม่สนเรื่องระเบียบวินัยทางทหารนางไม่ค่อยซีเรียสเท่าไรนัก หญิงสาวนั่งลงพักใต้ต้นไม้ขณะที่ซุนหยางเองยังยืนอยู่ตรงหน้า

"เอานี่ไปให้เหล่าทหารเสียสิ ข้าซื้อมาครั้งที่อยู่ย่านการค้าเมืองลั่วหยางนี่เอง" หญิงสาวกล่าวทั้งหยิบซาลาเปาขึ้นมาหนึ่งลูกเพื่อนำมากินบ้าง ช่วงนี้นางจะรู้สึกหิวเป็นพิเศษแต่ก็ไม่ถึงขั้นขนาดจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้อ้วนไป หญิงสาวแทะก้อนซาลาเปาจนเป็นรอยกัดเล็กๆขณะมองผู้ติดตามนางเริ่มนำสิ่งที่นางให้ไปให้คนหนึ่งและเหล่าทหารก็เริ่มจัดการกันเอง

จ้าวเพ่ยขมวดคิ้วลงเมื่อไม่คิดว่าซุนหยางจะจัดการอย่างนี้ ผู้ติดตามนางรับก้อนซาลาเปาก้อนหนึ่งมากินพลางเอนตัวพิงต้นไม้ยิ่งทำให้นางขมวดคิ้วเข้าหากันมากกว่าเดิม หญิงสาวเลิกที่จะสนใจผู้ติดตามผู้แสนขี้เกียจและฉาบฉวยหันมาสนใจซาลาเปาก้อนของนางต่อ

คิดไว้ว่าหากกินกันหมดแล้วก็จะออกเดินทางต่อทันที

ทหารนางหนึ่งเลือกที่จะมานั่งข้างๆนางทำเอาจ้าวเพ่ยหันไปมองด้วยความสงสัย ทหารรูปหน้าดีหันมายิ้มให้นางพลางกัดซาลาเปาก้อนโตให้นางยิ้มตอบกลับขึ้นมา

"ทักทายแม่นาง" ทหารผู้นั้นกล่าวขึ้นมาพอให้จ้าวเพ่ยรู้ว่าชายผู้นี้ต้องการที่จะทำความรู้จักนาง หญิงสาวทำท่าทีเนียมอายเล็กน้อยเมื่อชายผู้นั้นขยับเข้ามาหาให้ใกล้นางขึ้นไปอีก

"ทักทายเจ้าค่ะ.."

"ขอบคุณที่แจกจ่ายซาลาเปาแก่พวกเรานะขอรับ ข้าขอทราบชื่อแซ่แม่นางได้หรือไม่ คราหน้าหากเจอกันพวกข้าจะได้เรียกได้ถูก"

จ้าวเพ่ยหันมองชายทหารพลันเห็นกลุ่มทหารกลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่งมองมาทางนางคล้ายว่าจะเป็นเพื่อนกัน รู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนที่คอยเชียร์เพื่อนอย่างไรอย่างนั้น ขณะที่คิดอะไรบางอย่างมุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามีคนสนใจนางถึงขั้นที่คนอื่นๆรู้ได้ขนาดนี้

"จ้าวเพ่ยเจ้าค่ะ.. ส่วนผู้นั้นผู้ติดตามข้า ซุนหยาง" นางแนะนำตัวเองและผายมือไปทางซุนหยางเพื่อไม่ให้เข้าใจผิดว่าเป็นคนรักนาง เมื่อนางตอบกลับไปอย่างนั้น พบกันเรียกรอยยิ้มจากหน้านายทหารผู้นั้นทันที

"แม่นางมักจะเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียวเสมอ ไม่รู้สึกว่าอันตรายบ้างหรือ" ทหารหนุ่มผู้นั้นเอ่ยถามพลันหันไปมองกลุ่มเพื่อนของพวกเขา ซาลาเปาในมือลดลงไปจนหมด แต่การสนทนาก็ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยไป

"มีผู้ติดตามคอยดูแลอยู่เจ้าค่ะ ท่านถามเช่นนี้จะดูแลข้าหรือ" นางเอ่ยถามทั้งโน้มหน้าเข้าหน้าอีกฝ่ายจนเห็นว่าเขาหน้าแดงขึ้นมา หญิงสาวกลับไปนั่งปกติเช่นเดิมพร้อมส่งเสียงขำในลำคอเมื่อกลั่นแกล้งชายผู้นี้ได้

"ข้า.. ฮ่ะๆ" จะพูดออกมาแต่ก็เขินจนเกินไปทำให้เขาได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อน จ้าวเพ่ยมองไปยังรอบๆเห็นว่าทุกคนกินกันหมดแล้วก็คิดว่าหากให้พีกผ่อนอีกสักหน่อยคงจะไม่เสียหายอะไรมาก

"ชอบข้าหรือเจ้าคะ" จ้าวเพ่ยกล่าวถามมายิ่งทำให้ทหารนายนั้นแตกตื่นยิ่งกว่าเดิม นางเอียงคอมองหน้าทหารนายนั้นจนทำให้เขาเริ่มลนลานขึ้นมา ใบหน้างามเคลื่อนตัวเข้าหาจนเห็นผิวเนียนจากการแต่งองค์ทรงเครื่อง รอยยิ้มประดับใบหน้าสวยยิ่งทำให้เขารู้สึกต้องการความช่วยเหลือจากเพื่อนเสียเดี๋ยวนั้น "ท่านน่ารักดี.. ข้าก็ชอบท่าน"

"อ๊ะ.. อ…" เหมือนนางจะทำให้ทหารนายนั้นสติหลุดไปแล้ว หญิงสาวหุบยิ้มลงมองทหารนายนั้นที่เกิดอาการจนน่าเป็นห่วง ไหล่ของนางถูกจับจากมือหนาของซุนหยางให้ผละตัวออกจากทหารนายนั้นทันที

"เป็นสตรีอย่าทำเช่นนี้ต่อหน้าผู้คนมากมายสิ" ซุนหยางดุนายของตนก่อนจะดึงแขนให้จ้าวเพ่ยลุกขึ้นเพื่อพาไปยังม้า หญิงสาวเอ่ยเรียกเหล่าทหารให้เตรียมพร้อมเพื่อตะเดินทางต่อพลันสายตามองไปยังทหารนายนั้นเริ่มถูกเพื่อนรุมถามไถ่ก็พลันหันมามองซุนหยางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เอาล่ะ ออกเดินทางกันต่อเถอะ.."

อัตลักษณ์งดงาม

+6 Point เมื่อโรลบริหารเสน่ห์

[มอบ ซาลาเปา 25 ลูก แก่เหล่าทหารโข่วซือ]

Side Quest Update :: เควสช่วยกองทหารโข่วซือ 1

[สำหรับคนผ่านทางป่านี้จะพบเจออัตโนมัติ]

(1) โจรผ้าเหลืองเมื่อเห็นท่าน เขาจะพุ่งเป้าโจมตีท่านเพื่อปล้นทรัพย์สินมีค่า

(2) ประลองกับโจรผ้าเหลืองเวล 30

(3) หากแพ้ คุณจะต้องส่งอุปกรณ์ที่สวมใส่ทั้งหมดมาที่ไอดี Webmaster โดนโจรปล้นก่อนโจรจะเดินทางต่อกับเชลย

ระยะเวลาก่อนย้ายไปที่อื่นต่อ: 05/10/2021 - 08/10/2021

ช่วยคน อิสตรีกับโจรผ้าเหลือง

  

[ตัวประกัน]

[096] โจ่วซื่อ (เจ๋าซือ)

การช่วยเหลือ

1) เขียนโรลเพลย์ท่านผ่านมาเจอโจรโพกผ้าเหลือง ระดับ 30 จับตัวหญิงสาวกำลังพักข้างกองไฟ หญิงสาวคนนั้นโดนอุดปากและมัดมือเท้า

เพื่อเขาจะนำไปถวายท่านจางเจี่ยว

2) สร้างสตอรี่ช่วยตัวประกันตามอิสระ - หลังโพสต์โรลให้แนบลิ้งก์การประลองท้ายโพสต์ ตามตัวอย่าง

3) เมื่อช่วยเสร็จให้รอทางมาสฯ มาแจ้งปฏิกิริยา NPC ก่อนจึงจะไปที่อื่นได้

ทางเลือกพิเศษ (ไม่ได้ดาบใบหลิว)

- ไม่ฆ่าโจรผ้าเหลืองไว้ชีวิตเขา เขาจะสำนึกบุญคุณท่านถวายชีวิตภักดีรับใช้ท่าน

ตัวอย่างลิ้งก์ประลอง

https://rotk.xyz/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=153

ไอเท็มดรอปโจร: 200 อีแปะ , ดาบใบหลิว 1 เล่ม , พุทราแห้ง x30 , หมั่นโถว x7 , หินเพลิงฟ้า x2

ไอเท็มดรอปแบบไว้ชีวิตโจร: พุทราแห้ง x30 , หินเพลิงฟ้า x2 , หมั่นโถว x7

- พิเศษ ได้รับความสัมพันธ์กับโจ่วซือตามทางเลือกต่อจากไปนี้ของคุณ -

Lizixuan ดี

ท่องแดนเหนือช่วยสตรีชุดแดง

        การท่องพเนจรเริ่มต้นอีกคราบรรยากาศอันคุ้นเคยได้กลับมาแล้ว  ควบม้าท่องไปตามแต่ใจอยากใฝ่หา  ไม่ยึดติดอยู่ที่ใดเป็นเวลานาน  สำราญใจตามเมืองต่างๆ วิถีชีวิตที่หลี่ซีซวนเคยมองว่ามันคือความโดดเดี่ยวสุดหาใดเปรียบกลับเป็นผลดีต่อตัวเองอย่างคาดไม่ถึง  คำนึงถึงจุดนี้แล้วบ้านคือสถานที่ที่กลับไปพักผ่อนจากการเหนื่อยล้าทางกายและทางใจ  หลบหนีความวุ่นวาย  ซ่อนกายจากความโกลาหล  อาศัยใต้ชายคาบ้านที่คุ้มแดด  คุ้มฝน  เฝ้ามองดูโลกที่วุ่นวายไม่จบสิ้น  อาจดูเห็นแก่ตัวหากนั้นคือการป้องกันตัวเองในรูปแบบหนึ่ง  หลี่ซีซวนเดินทางไกลอีกครั้งหลายคนอาจไม่อยากเดินทางข้ามภูมิภาคบ่อย  เลี่ยงได้ก็จะเลี่ยงเพราะมันคือการทรมาณตัวเองชนิดหนึ่ง  สำหรับชายพเนจรท่องเที่ยวเรื่อยเปื่อยเจอสิ่งใดหยุดแวะพักชมมัน ภูมิภาคชวี่โจว-ภูมิภาคกวนจงตะวันออก - ภูมิภาคกวนจงตะวันตก   มันคือการเดินทางอย่างทรหดอดทนใช้เวลาร่วม 15 วัน  หากเร่งเดินทางอาจจะเร็วกว่านี้

        ในที่สุดหลี่ซีซวนขี่ม้ามาถึงด่านฉีกวนขนาดได้พักผ่อนร่างกายระหว่างทางยังปรากฎความเหนื่อยล้าให้เห็นบนใบหน้า  ตอนนี้หลี่ซีซวนเดินทางถึงนอกเมืองหงหนง  ควบม้าสำรวจตามรายทาง  บรรยากาศป่าเจวี๋ยปิงเงยหน้าขึ้นมองมีต้นไม้สูงใหญ่ขึ้นเต็มตามป่า  หญ้าขึ้นเขียวขจีได้กลิ่นอายความชื้นของป่าแห่งนี้  สภาพอากาศของที่นี่ยังมอบความเย็นชื่นใจให้อีกด้วยช่วยให้ผ่อนคลายจากการเดินทางขึ้นเยอะ ใบไม้ร่วงหล่นเต็มพื้นดั่งผู้คนที่ร่วงโรยไปตามวัยสุดท้ายหล่นหายไปตามวันเวลา     หลี่ซีซวนลงจากหลังม้ากำลังจะจูงม้าเดินสำรวจครรลองหายตาเห็นว่ามีคนกำลังก่อกองไฟ  แล้วเห็นว่ามีสตรีชุดแดงนั่งอยู่ด้วยไม่ใช่ว่านางพำนักที่จี้โจวหรอกหรอ  หลี่ซีซวนปล่อยม้าไว้กับที่นำทวนสามแฉกติดตัวแกล้งเดินผ่าน  ฉับพลันรู้ได้ทันทีว่ามันเป็นโจรโพกผ้าเหลืองและสตรีชุดแดงอยู่ในสภาพโดนจับ  มิรู้ว่านางโดนจับมาได้อย่างไร  ฉุดคร่าสตรีผู้หนึ่งทั้งยังเป็นคนที่หลี่ซีซวนหมายตามานานซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีความทรงจำร่วมกันในการวิ่งไล่จับ  ย่อมมิอาจปล่อยให้มันพาสตรีชุดแดงผู้นี้ไปที่ใดได้อีก

        ขณะที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะช่วยสตรีนางนี้ได้  เหมือนนางจะจำหลี่ซีซวนได้จึงส่งเสียงอู้อี้ขอความช่วยเหลือ  โจรกโพกผ้าเหลืองมันคงรู้ว่าสองคนอาจจะรู้จักกัน  มันลุกขึ้นบุกใส่ทันที  ประลองกำลังครั้งแรกที่หลี่ซีซวนดาบรับไว้ได้  อย่าได้มาหายนะเพราะสตรีผู้หนึ่งเลยหนา  จับสตรีชุดแดงมาได้และมาคนเดียวคิดว่ามันคงมีฝีมือพอตัว  จากการปะทะเมื่อครู่พิจินแล้วว่าฝีมือสูงกว่าโจรทุกคนที่หลี่ซีซวนเลยเจอมาและอาจจะต้องงัดทุกกลเม็ดที่มีออกมาใช้

     "สุภาพบุรุษช่วยงามงั้นหรือ? เจ้ามันก็แค่ชายพเนจรแต่งตัวมอซอเท่านั้นเอง ฝีมือจะสักเท่าไหร่เชียว"

     โจกโพกผ้าเหลืองหยาบหยาม  สายตาดูถูกสารพัด  ประเมินแล้วว่าชายผู้นี้มันก็เท่าไหร่จะให้มันกลายเป็นผีเฝ้าที่นี่ไปตลอดกาล

     "ฉุดสตรีผู้หนึ่ง เจ้ามันก็ไม่ได้ไปกว่าสักเท่าไหร่"

     หลี่ซีซวนไม่เคยเป็นคนดีและไม่เคยใจดีกับผู้ใดมากนักเว้นสตรีเป็นสำคัญ  นอกนั้นล้วนไม่อยู่ในสายตาแม้แต่น้อย  

         และแล้วศึกชิงโฉมงามได้เริ่มต้นขึ้นหลี่ซีซวนบุกโฉมตีใส่ก่อน  ฝ่ายโจรกโพกผ้าเลืองตั้งรับมั่นคงแต่ก็ต้องจมลงกับการต่อสู้ด้วยฝีมืออันแสนธรรมดาจากชายพเนจร  เพลงทวนของหลี่ซีซวนไม่เข้าขั้นเจนจัดและสวยงามมาแต่ไหนแต่ไร  เพียงใช้มันคล่องมือเท่านั้น  กระนั้นโจรโพกผ้าเหลืองเห็นฝีมือแล้วจึงโรมรันใส่บ้าง  ฝีมือของมันเหนือกว่าโจรทั่วไปมากนักทำให้หลี่ซีซวนต้องตั้งรับด้วยความตึงมือ  ไม่ง่ายอย่างที่คิดพิชิตโจรผู้นี้ขึ้นอยู่กับเวลาจริงๆ การประลองศาสตราผ่านไปร่วม 100 เพลง  ต่างฝ่ายต่างมีอาการบาดเจ็บเสียแต่โจรอาการหนักกว่าหลี่ซีซวน  ความตึงมือนี้หลี่ซีซวนยังตั้งรับได้อย่างแข็งขันไม่เน้นปะทะโดยตรง  หลบหลีกและป้องกันเป็นหลัก  มันเองนึกว่าจะง่ายกลายเป็นบาดจ็บหนักกว่า  การสัปะยุทธเริ่มใช้เวลานานขึ้น  ศึกชิงสาวงามเข้มข้นทุกขณะจิต  กระทั่งผ่านมาจนถึง 283 เพลง  ชัยชนะตกเป็นของหนุ่มพเนจรหลี่ซีซวนผู้นี้  มันนั่งคุกเข่าลงสองข้างแววตาไม่เหลือความแข็งกร้าวอีกแล้ว  ท้ายที่สุดหลี่ซีซวนตัดสินใจใช้ทวนสามง่ามตวัดฉับศีรษะโจรโพกผ้าเหลืองหัวหลุดลงพื้น  แก้มัดเชือกที่มัดมือมัดเท้าและเอาที่อุดปากออก

          หญิงสาวชุดแดงเมื่อได้รับการปล่อยตัว นางก็ลุกเดินเชิดไปยังร่างไร้หัวที่นอนอยู่ ก่อนยกเท้าขึ้นกระทืบศีรษะอีกฝ่ายช้ำหลายทีจนเละ "นี่สำหรับโจรอย่างแกที่บังอาจมาจับข้า" เธอระบายความโกรธอย่างโมโหสุดขีดจนศีรษะโจรเละไม่มีชิ้นดีก่อนจะรู้ตัวว่าปล่อยให้คุณชายหลี่รอห้านาที ก่อนหันมาส่งรอยยิ้มหวาน สะบัดผมที่มีคาบเลือดกระเช็นเปื้อนใบหน้า

          "ข้าต้องขอบคุณคุณชายหลี่มากเลยนะเจ้าคะ ที่ผ่านมาช่วยข้า" โจ่วซือกล่าวเสียงหวาน พลางเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม

          "มิเป็นไร  ข้าเต็มใจช่วยเจ้าอยู่แล้ว"  ไม่เคยได้ใกล้ชิดสตรีใดเท่าแม่นางชุดแดงคนนี้มาก่อนในชีวิต

           

         หญิงสาวขยับมือขึ้นลูบแผ่นอกอีกฝ่ายอย่างมีชั้นเชิง มือขวาลูบไล้เคลื่อนลงไปก่อนจิ้มที่บริเวณหน้าท้องชายหนุ่ม "ข้าจะตอบแทนอะไรท่านดีนะ ข้าเป็นหนี้ชีวิตท่านเช่นนี้"

          "ตามแต่ใจแม่นางที่อยากจะตอบแทนข้าเถิด"  หลี่ซีซวนถูกหญิงสาวยั่วยวนเข้าให้แล้ว  ไม่คิดว่าเจอกันหนนี้นางจะกระทำถึงขั้นนี้แล้ว  หากมิใช่นางคงมิสนใจถึงขั้นแลกชีวิต  

         หญิงสาวยื่นแผ่นหน้าเข้าไปข้างหูอีกฝ่าย พลางเป่าลมข้างหูอย่างชำนาญการ ปล่อยให้อีกฝ่ายเกิดความกระหาย แต่วันนี้เธอเพียงหยอกไก่ มือขวาก็หมุนวนบริเวณหน้าท้องชายหนุ่ม

         

          "เช่นนั้นงั้นเหรอ... จะตอบแทนคุณชายหลี่ยังไงดีนะ" โจ่วซือพูดกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา ก่อนค่อย ๆ ลูบไล้อีกฝ่ายปลุกอารมณ์

       "แล้วแต่ว่าแม่นางจะตอบแทนข้าเถิดหนา"  นางช่างยั่วยวนอารมณ์ยิ่งนักแต่ต้องใจคอหนักแน่นไม่หวั่นไปตามนาง มิเช่นนั้นจะเสียการแต่ภายหน้า

         "ในเมื่อท่านบอกว่าแล้วแต่ข้าจะตอบแทน หากข้าไม่ตอบแทนท่านข้าก็ไม่เป็นหนี้บุญคุณท่านใช่ไหม"

        "ใช่ ข้าไม่นับว่าเป็นบุญคุณอันใด"

       "ท่านนี่ใจดีจริง ๆ นะ แต่จะใจดีกับสตรีแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ" โจ่วซืองับหูอีกฝ่าย ก่อนค่อย ๆ ถอนตัวออกมายืนเว้นระยะกับอีกฝ่าย

        "หามิได้ เฉพาะกับสตรีที่ข้าหมายปองไว้แล้วเท่านั้น"  วีรกรรมที่วัดหมี่เล่อเฝอยังตราตรึงและชัดเจนในความทรงจำของหลี่ซีซวนเสมอมา

       "เช่นนั้นข้าขอบคุณคุณชายมากนะ ว่าแต่ท่านจะคุ้มครองข้าไปส่งลั่วหยางได้หรือไม่"

        "ย่อมได้แน่นอน ข้าจะคุ้มครองแม่นางไม่ให้ใครมาทำร้ายได้อีก"  หลี่ซีซวนผิวปากเรียกม้าให้มาหาตัวเอง  ผายมือให้สตรีชุดแดงขึ้นนั่งบนหลังม้า  ภาพซ้อนที่คุ้นเคยหากแต่เปลี่ยนมู่อิงเป็นสตรีชุดแดงเท่านั้นเอง  แล้วความร้อนแรง  อิจฉาของบุรุษเพศชาวเมืองลั่วหยางจะเพ่งสายมายังหลี่ซีซวนผู้นี้ทันที  ผู้ใดหาญกล้าวัดฝีมือกับชายพเนจรกัน  ขนาดโจรชั้นปลายแถวผู้นี้ยังหัวหลุดนอนบนพื้น  ซ้ำยังโดนแม่นางชุดแดงซ้ำจนไม่เหลือ

https://rotk.xyz/dzs_npccomrade-fight.html?aid=334

ลักษณะนิสัยทะเยอทะยาน

+2 Point จากโรลการต่อสู้

Weibin ชั่ว

เมื่อหน่วยขนเสบียงจะเดินทางมาถึงหงหนง ทหารพากันทิ้งตัวนั่งด้วยความหมดแรง

'อ่อนแอกันเกินไป'กัวฟ่งคิดแล้วถอนหายใจ

"เราจะพักที่นี่แค่ไม่กี่ชั่วยามรีบเตรียมตัว!!" กัวฟ่งไม่ต้องการเสียเวลามากเท่าไหร่   ตลอดชีวิตเขาไม่เคยต้องมาบัญชาการใครแต่ในใจเขาตอนนี้ลึกรู้สึกสนุกกับอำนาจที่ตัวเองมี

'หรือข้าจะเข้ารับราชการดี?' เขาคิดแล้วก็ส่ายหัว ถ้าจะให้เขาใส่ชุดข้าราชการเข้าออกพระราชวังแค่คิดก็ปวดหัวแล้ว

แล้วทำอย่างไรเพื่อให้มีอำนาจล่ะ ตอนนี้ในหัวของกัวฟ่งก็มองไปที่บรรดาเจ้าเมืองต่างๆแล้ว


'เอาเถอะเดี๋ยวค่อยคิดละกัน' ตอนนี้เขาต้องพักสักหน่อย อนาคตยังอีกยาวไกล ตอนนี้เขาหวังแค่ว่าท่านพ่อท่านแม่จะปลอดภัยก็เพียงพอ

เมื่อผ่านไปสองชั่วยามเหล่าทหารก็เข้าแถวขบวนเสบียงก็ออกเดินทางมุ่งสู่ลั่วหยาง

Weibin ชั่ว

กัวฟ่งกลับมาถึง ขบวนขนเสบียง ก็เจอกับเหล่าทหารที่ตั้งแถวรอ เขาพยักหน้าให้ทหารเพื่อบอกว่าเขาพร้อมเดินทางต่อแล้ว

"นายท่านรีบร้อนควบม้าไปไหนมาขอรับ" มีนายทหารคนนึงถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

"ข้าไปจัดเรื่องเส้นทางการเดินทางของเรามาไม่ต้องถามมากแล้วไปเตรียมเดินทาง!!!" เขาจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเขารีบควบม้าไปเพื่อรับปลาที่แจก

สักวันหนึ่งเขาสาบานว่าเขาจะสร้างสวรรค์สำหรับสกุลกัว แม้แต่ฮ่องเต้ก็ต้องไว้หน้าข้า

"มารวมตัวกัน แล้วตั้งใจฟังข้าพูด!!!" กัวฟ่งตะโกนออกไปเพื่อให้ทหารทุกคนได้ยินอย่างทั่วถึง

"เส้นทางต่อไปเรากำลังจะมุ่งหน้ากลับปิงโจวระหว่างทางที่เรามาอาจจะปลอดภัย แต่ขากลับเราเดินทางพร้อมเสบียง หากมีพวกโจรหมายปล้นขบวน ให้ฆ่าได้ไม่เว้นไม่ว่าจะเด็กสตรีหรือคนแก่ฆ่าได้ไม่ต้องปราณี" กัวฟ่งมองหน้าทหารทุกคนอีกครั้งก่อนจะกล่าวต่อ

"หากสู้ไม่ได้ พวกเจ้าจงจำไว้ เสบียงสำคัญที่สุดให้มีทหารรั้งถ่วงเวลาเพื่อให้เกวียนเสบียงรีบเร่งขึ้นหน้าไปก่อน ใครกล้าหนีระหว่างการต่อสู้ ข้าจะเฉือนหนังมันด้วยตัวเอง!!!" ทหารหลายคนถึงกับหน้าซีด เขายอมตายเพราะโจรดีกว่าต้องมาโดนบทลงโทษแสน ป่าเถื่อนนี้

"ในเมื่อเข้าใจแล้วก็ออกเดินทาง"