[เมืองฉางอัน] ย่านการค้า

Jinying ดี

❀ จดหมายในวันพักผ่อน ❀

.

.

.

          ยามโฉ่วในเมืองฉางอันหลังจิ้นอิ๋งและสองผู้ติดตามทานอาหารเที่ยงยังโรงเตี๊ยมเสร็จสิ้น นางพลันเอ่ยบอกทั้งคู่ให้พักผ่อนตามอัธยาศัยด้วยจะให้หยุดหนึ่งวันก่อนจะพาออกเดินทางต่อโดยไปเยี่ยมอาการสหายของนางที่เมืองเฉินหลิวก่อน ทว่าทั้งคู่ที่เมื่อวานได้เที่ยวในวันงานเทศกาลจนพอใจแล้วก็คล้ายเต็มใจจะติดตามจิ้นอิ๋งที่กล่าวบอกจะไปเดินย่านการค้า ซึ่งนางได้ยินก็ไม่ได้ติดขัดอะไร เดินพาทั้งคู่จนมาถึงตัวย่านการค้ากว้างขวางของเมืองหลวงฉางอัน

          " อิ๋งเอ๋อร์จะซื้ออะไรหรือเจ้าคะ? "

          ระหว่างเดินดูของตามแผงขาย ซูฮวาที่เดินขึ้นมาขนาบข้างกายเด็กสาวพลันเอ่ยถามขึ้น โดยมีถานเจ๋อที่เดินตามหลังสตรีทั้งสองคอยเฝ้าระวังภัยให้เป็นระยะ จิ้นอิ๋งที่ได้ยินคำถามก็เงียบไปครู่หนึ่ง นิ้วเรียวยกแตะคางผะแผ่วดูครุ่นคิด

          " คือ.. ข้าว่าจะทำอาหารไปเยี่ยมสหายข้าน่ะเจ้าค่ะพี่สาวซูฮวา แต่ยังไม่รู้จะทำอะไรให้ดี.. ของที่เขาชอบทานก็ดูไม่เหมาะกับคนป่วยเท่าไหร่น่ะเจ้าค่ะ "

          จิ้นอิ๋งเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่น้อย ดูใส่ใจถึงสหายคนที่กล่าวหาจนซูฮซาที่ได้ยินพลอยคิดมากตามไปด้วย ทว่าคนที่โตกว่าย่อมเรียนรู้อะไรมามากกว่า นางจึงเอ่ยให้คำแนะนำแก่ดรุณีน้อยไปอย่างเต็มที่เท่าที่นางพอจะนึกออกว่าอาหารที่เหมาะสมต่อคนที่ป่วยนั้นมีสิ่งใดบ้าง ทว่าก่อนจะได้แนะอะไรไปก็ได้ถามถึงอาหารที่สหายแซ่กัวนั้นชอบเสียก่อนเพื่อช่วยดูให้ว่าพอทานช่วงป่วยได้หรือไม่

          " อาหารรสจัดทั้งนั้นเลย.. ข้าคิดว่ายังทานไม่ได้จริง ๆ เจ้าค่ะ เพราะถ้าเป็นอาหารที่มักทำให้คนป่วยก็จะเป็นพวกตับหมูผัดกระเทียม.. หรือพวกน้ำแกงเช่นน้ำแกงเม็ดบัวเห็นหูหนูขาวน่ะเจ้าค่ะ "

          ดรุณีน้อยเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจระหว่างที่ยังเดินกวาดสายตามองหาวัตถุดิบตามเมนูอาหารที่สตรีข้างกายเสนอ ด้วยเพราะนางก็พอทำอาหารเป็นอยู่บ้างทำให้พอจะรู้วิธีทำอาหารง่าย ๆ เหล่านั้นที่ซูฮวาได้เสนอมา ซึ่งสีหน้าที่ติดกังวลในตอนแรกดูจะคลายลงเล็กน้อยหลังมีเมนูในใจบางเมนูแล้ว ทำให้คนเอ่ยปากเสนอเผยรอยยิ้มดีใจไม่ต่างกันที่สามารถช่วยเหลือเด็กสาวได้บ้าง ถึงอย่างนั้นจิ้นอิ๋งก็ไม่แน่ใจว่าคนที่นึกถึงอยู่นี้จะยอมทานหรือไม่ เพราะแม้จะดีแต่คนป่วยทว่าอาหารอ่อน ๆ คนป่วยมักไม่ชอบทานนี่สิ

          " ข้าอยากทำไปให้นะเจ้าคะ.. แต่ไม่แน่ใจว่าเขาจะยอมทานหรือไม่ อืม… เอาแบบนี้แล้วกัน! พี่ซูฮวาพอจะแนะนำชาที่ช่วยบำรุงร่างกายแล้วก็รสชาติดีหรือไม่เจ้าคะ บางทีคนป่วยน่าจะทานได้ง่ายกว่า "

          เอ่ยความกังวลของตัวเองออกมาพร้อมกับลองถามไถ่ในส่วนที่อีกสตรีถนัดขึ้นมาเผื่อว่าจะสามารถแนะนำให้แก่จิ้นอิ๋งได้ และซูฮวาก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริง ๆ

          " ชาหรือเจ้าคะ? จริงด้วย ให้ชาก็ได้นี่.. งั้นข้าแนะนำเป็นชาเจียวกู่หลานเจ้าค่ะ เห็นเมื่อวานอิ๋งเอ๋อร์ก็ซื้อมาพอดีด้วย ตัวชาตัวนี้จริง ๆ ไม่ใช่ชาแต่เป็นพืชล้มลุกประเภทสมุนไพรเจ้าค่ะ ช่วยปรับสมดุลหยินหยาง บำรุงร่างกายได้ดี.. เห็นว่ารักษาอาการป่วยพวกไข้หวัดได้ด้วยนะเจ้าคะ รสอ่อนติดหวานปลายลิ้นทั้งยังชุ่มคอด้วย "

ซูฮวากล่าวเสนออย่างตั้งใจให้แก่จิ้นอิ๋งที่ดวงตาแทบประกายขึ้นมาหลังได้รับฟัง รอยยิ้มของดรุณีน้อยพลันวาดผ่านด้วยความดีใจจนแว่วเสียงหัวเราะขึ้นมาคลอตาม ทำเอาคนมองอย่างซูฮวาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดีที่ได้ช่วยเหลือเด็กสาวไม่ได้ ซึ่งพอจิ้นอิ๋งตัดสินใจได้แล้วว่าจะไปชงชาเจียวกู่หลานแก่กัวฟ่งเสี้ยวยามไปเยี่ยมอีกหนได้แล้ว นางจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถามผู้ติดตามทั้งสองแทนว่าอยากไปเดินเที่ยวที่ไหนในเมืองหลวงนี้อีกหรือไม่ ทว่าตัวซูฮวาที่เดินมากไม่ได้ก็ขอเพียงกลับไปพักยังโรงเตี๊ยมก็พอ ส่วนถานเจ๋อที่จิ้นอิ๋งหันไปรอฟังคำตอบก็ทันเห็นสีหน้าบูดบึ้งของอีกฝ่ายจนเผลอเลิกคิ้วฉงนกลับ

          " ถานเจ๋อ? เจ้าเหนื่อยหรือ? "

          เสียงหวานเอ่ยถามพร้อมกับที่ซูฮวามองตามสายตาของเด็กสาวไปจนเจอบุรุษของกลุ่มสะบัดหน้าออกด้านข้างพอดี ดูแล้วราวไม่พอใจบางสิ่งทำเอานางพาลนึกว่าเพราะตนมาเรียกความสนใจจิ้นอิ๋งไปหรือไม่จึงพลันค้อมขอโทษแก่ถานเจ๋อไปให้อีกบุรุษต้องเร่งมาโบกมือปฏิเสธเสียลนลาน

          " ข้า! ข้าไม่ได้ไม่พอใจอะไรแม่นางเหมย...ขอรับ! ข้าเพียง.. เอาของทั่วไปเยี่ยมเจ้า… ท่านกัวก็ได้นี่ขอรับ "

          สิ้นคำพูดของถานเจ๋อก็แว่วเสียงหัวเราะของจิ้นอิ๋งให้ดังขึ้นที่ผู้ติดตามผู้นี้ยังคงไม่เลิกตั้งแง่ใส่สหายของนางเสียที ซูฮวาที่ยังสงสัยหันมาสบตาเด็กสาวให้นางต้องหันไปอธิบายให้ว่าถานเจ๋อแค่เป็นห่วงนางเพราะสหายที่นางมักกล่าวถึงนี้เป็นบุรุษ ทำเอาซูฮวาตาโตอย่างตกใจไม่ต่างกันพร้อมกันนั้นก็คล้ายทำสีหน้าเป็นห่วงขึ้นมาด้วย จนถานเจ๋อที่สังเกตเห็นแอบบวกมิตรภาพให้แก่หญิงสาวในใจที่ดูจะมีความคิดเห็นเช่นเดียวกับมัน

          " บุรุษหรือเจ้าคะ? เช่นนั้นวันที่อิ๋งเอ๋อร์ไปหาคราวก่อน ..ก็ไปหาบุรุษน่ะหรือเจ้าคะ "

          " เจ้าค่ะ… แต่.. ท่านกัวเป็นคนดีนะเจ้าคะ "

          คล้ายเอ่ยแก้ต่างให้คนป่วยขึ้นมาเมื่อผู้ติดตามทั้งสองของจิ้นอิ๋งดูจะต่อต้านมาให้นางเริ่มรู้สึกลนลานขึ้นมาแทน ดวงหน้าหวานดูหงอยลงเล็กน้อยที่ทั้งคู่ดูไม่ชอบใจกับสหายของนาง ทั้งที่เด็กสาวคิดว่าคนคนนั้นก็เป็นคนที่ดีคนหนึ่ง ทำเอาถานเจ๋อและซูฮวาที่เห็นสีหน้านั้นใจอ่อนยอมปล่อยเรื่องนี้ไปและพาจิ้นอิ๋งเปลี่ยนเรื่องให้ดรุณีน้อยได้แย้มยิ้มออกมาให้ทั้งคู่โล่งใจเสียก่อน

          ทว่ายังไม่ทันทีที่จะได้พาจิ้นอิ๋งเปลี่ยนเรื่อง ก็มีบุรุษแปลกหน้าผู้หนึ่งเดินเข้ามาหาทั้งสามกระทันหันก่อนจะยื่นเอาจดหมายให้แก่เด็กสาวพร้อมกับหีบห่อใส่ของบางอย่างให้นางต้องรับมาทั้งที่แววตาสีนิลยังฉายความสับสนออกมาไม่หยุด รวมถึงผู้ติดตามทั้งสองก็มองตามด้วยสายตาใคร่รู้ไม่น้อยว่าใครที่ส่งจดหมายมา

          " ใครส่งมาน่ะขอรับ " เป็นถานเจ๋อที่ถามขึ้นมาเป็นคนแรก สัญชาตญาณความเป็นพี่ชายดีดผึ่งขึ้นมาว่าอาจเป็นคนที่มันระแวง

          ซึ่งจิ้นอิ๋งยังไม่ได้ตอบคำถามของถานเจ๋อในตอนนั้นเพราะยังไม่รู้คำตอบพอ ๆ กัน นางอุ้มเอาหีบห่อที่ได้มาในอ้อมแขนเสียก่อนจะค่อยคอยเปิดจดหมายอ่านขึ้นมา ด้วยเพราะคิดว่าเป็นมารยาทให้เกียรติผู้ส่งที่จะไม่เผยเนื้อความให้คนอื่น จิ้นอิ๋งจึงเริ่มอ่านในใจโดยดวงหน้าหวานพลันเผยรอยยิ้มเจือความขบขันออกมาทันทีที่ไล่สายตาอ่านเนื้อหาทั้งหมดจบ นางทำการพับเก็บจดหมายลงสาบเสื้ออย่างถนอมก่อนจะลองเปิดห่อในมือขึ้นมาจนพบตัวชากงอวี้ฮวาเข้า

          " ป่วยอยู่แท้ ๆ ยังจะมีอารมณ์ส่งจดหมายอีกนะเจ้าคะ "

          จิ้นอิ๋งเอ่ยพึมพำคาดโทษอีกบุรุษที่ส่งของมาให้ ทว่าใบหน้ากลับยังไม่คลายรอยยิ้ม ไหนจะในอกที่พลันบรรเลงจังหวะบทเพลงหนึ่งที่ทำเอาจิ้นอิ๋งลืมเลือนรอบกายครู่หนึ่ง กระทั่งเสียงจากซูฮวาที่เอ่ยถึงชาในมือของนางขึ้น ดรุณีน้อยถึงรู้สึกตัวว่ายามนี้นางไม่ได้อยู่คนเดียว

          " พี่ซูฮวาว่าอย่างไรนะเจ้าคะ? " เอ่ยถามซ้ำด้วยสีหน้ารู้สึกผิดที่ไม่ทันได้จับใจความคำพูดของอีกสตรีว่าเมื่อครู่กล่าวว่าอะไรแก่นาง

          " ข้าบอกว่า.. ชาตัวนี้เคยมีบทกลอนกล่าวถึงอันมีความว่า ชาหอมดอกไม้บาน ฤดูกาลล่องลอย เฝ้าคอยหิมะมลาย คล้ายได้พบรอยยิ้มคนไกล ...คนส่งมาคือท่านกัวฟ่งเสี้ยว ..สหายของอิ๋งเอ๋อร์น่ะหรือเจ้าคะ? "

          " โห~ บทกลอนไพเราะจังเจ้าค่ะ ..ใช่แล้ว! เป็นท่านกัวฟ่งเสี้ยวเจ้าค่ะที่ส่งมาให้เป็นของขวัญวันไหว้พระจันทร์ แล้วก็เหมือนจะชวนไปเที่ยวด้วยนะเจ้าคะ ที่ อืม… ที่ทะเลสาบไท่หูเจ้าค่ะ! "

          สิ้นน้ำเสียงสดใสของจิ้นอิ๋งที่เอ่ยราวกับไม่คิดลึกซึ้งยังความนัยของบทกลอนนั้น ซ้ำยังตื่นเต้นกับเรื่องเที่ยวเสียมากกว่าทำเอาผู้ติดตามอีกสองเผลอลอบสบตากันครู่หนึ่ง ก่อนสุดท้ายจะเอ่ยถามว่าเด็กสาวของกลุ่มอยากจะไปหรือไม่ ซึ่งแน่นอนว่าจิ้นอิ๋งนั้นอยากไปและตั้งใจว่าจะตอบรับคำชวนของบุรุษแซ่กัวอีกทียามเข้าไปเยี่ยม ทั้งคู่เลยได้แต่เอ่ยเสนอว่าติดตามไปทั้งเพื่อไปเป็นเพื่อนและคอยดูแลเด็กสาวที่ดูน่าเป็นห่วงไม่น้อย..

(159) เหมยซูฮวา : ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

Lizixuan ดี

หวนกลับมารับตัวดรุณีน้อย

        หอฝึกยุทธ์ที่บ้านร้างตงฟางได้สร้างความทรงจำกับประสบการณ์ที่ดีแก่หลี่ซีซวน  มันได้ใช้สิ่งที่เคยได้รับการบ่มเพาะครั้งเยาว์วัยมาใช้ในการเผชิญสถานการณ์  อุปสรรค  รวมทั้งฝ่าฟันอันตรายล่อแหลมได้เป็นอย่างดี  เพียงเริ่มจากการฟังพวกบุรุษในหอเจ้าสำราญเท่านั้นเอง  หลี่ซีซวนขี่ม้ากลับนครหลวงฉางอันอีกครา  เพียงเพื่อได้เห็นสมาชิกคนสำคัญของตระกูล  การเดินทางจากซีเหอมาฉางอันระยะทางค่อนข้างไกล  ทว่าหลี่ซีซวนชินชาจนเรื่องปรกติ  มันมีครั้งไหนบ้างที่ไม่เคยเดินทางระยะสั้น  เว้นกรณีเทียนซุยกับหลงซีส่วนเมืองหลังเกรงว่าต่งจั่วไม่สิ้นชีพชีวิตนี้อย่าได้คิดย่างเท้าเข้าเมืองหลงซีเด็ดขาด  ระหว่างเดินทางเข้าภูมิภาคเหลียงโจวใต้  หลี่ซีซวนพักผ่อนแทบจะทุกเมืองอาจเพราะเหนื่อยล้าจากการสำรวจหอฝึกยุทธ์  การสูญเสียหนึ่งสิ่งเพื่อให้ได้อีกหนึ่งสิ่งคือสิ่งสำคัญที่ได้เรียนรู้จากมัน  ปณิธานช่วยเหลือคนมันยังถึงเวลาที่จะต้องมาขบคิดกับชีวิตที่ยังรักอิสระ  ยังไม่พร้อมที่รับผิดชอบภาระหนักหนาใดๆ  อย่างน้อยทดแทนช่วงเวลาที่เคยใช้ชีวิตเป็นขุนทหาร

       เมื่อเข้าเมืองฉางอันหลี่ซีซวนลงจากหลังม้าจูงสายบังเหียนแทน  เพียงแต่ตอนนี้บนหลังไม่มีดรุณีน้อยเหมือนเคย  การพเนจรได้สอนให้หลี่ซีซวนสามารถยืนหยัดได้ด้วยตัวเองอย่างสง่าผ่าเผย  เพียงตอนนั้นที่นำดรุณีน้อยมาส่งเท่านั้นที่มีอาการเศร้าโศก  เด็กน้อยต่างวิ่งเล่นไล่จับกันด้วยความสนุกสนานทำให้แอบยิ้มอยู่คนเดียว  วัยเด็กไม่ต้องครุ่นคิดอะไรสนุกสนานตามประสา  ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามโลกที่เป็นไป  ที่นี่ครึกครื้นไม่เคยหลับไหลทั้งในยามกลางวันและยามราตรี  ถนนทุกสาย  ทุกหัวมุม  หลี่ซีซวนสามารถหลับตาบรรยายได้อย่างกระจ่าง  หลี่ซีซวนเดินจูงม้าผ่านเส้นทางโรงน้ำชาตระกูลหลี่อันโด่งดัง  สายตาหันมามองดูความคึกคักที่ไม่เคยขาดสายเช่นด้วยกับนครฉางอันแห่งนี้  หากไม่เพราะเถ้าแก่หลี่คอยสอนสั่งคงไม่มีโอกาสได้รับประสบการณ์อันหาได้ยากยิ่งเช่นนี้  แล้วกระตุสายบังเหียนจูงม้าผ่านไปจังหวะเดียวกันกับที่หลี่หย่งเมี่ยวน้องสาวเดินถือสมุดบัญชีส่งให้เถ้าแก่หลี่

        ย่านการค้านครฉางอันที่รวมผู้คนทั่วแผ่นดินมาอยู่ที่นี่ได้  หลี่ซีซวนเดินจูงม้าเรื่อยเฉื่อยมองดูสินค้าตามรายทาง  พลันหยุดลงที่ด้านหน้าร้านของพ่อค้าหวัง  สายตาเห็นประกาศจับติดแยกไว้ต่างหาก  เลื่อนสายตาอ่านดูประกาศรับงานจนมาสะดุดลงตรงประกาศรับจ้างงานอันใหม่  ไม่รอช้าให้เสียเวลาปลีกตัวเดินมาด้านหน้าร้าน

   "เถ้าแก่หวัง  ข้าซีห่าวมาขอรับงานจากท่าน"

   เสียงบ่งบอกความเป็นคนพเนจรดังก้องถึงด้านในร้าน  ไม่สนใจคนรอบข้างที่มองหาด้วยสายตาต่างกัน

  "ผู้ใดมาตะโกนด้านหน้าร้าน ไร้มารยาทเสียจริง  แล้วเจ้าจะมารับทำงานใดกัน"

   เถ้าแก่หวังเดินออกมาพลางมีสีหน้าหงุดหงิดที่เจอคนไร้มารยาท  สายตามองดูหลี่ซีซวนอย่างดูแคลน  แต่ถ้ารู้เป็นคนเดียวกับที่มาดรุณีน้อยมาส่ง  คงโทษสมองหัวเองที่เลอะเลือน

   "ข้าจะมารับงานพาดรุณีน้อยไปหาบ้านใหม่"

   หลี่ซีซวนตอบอย่างไม่ลังเล  มั่นใจ  ดรุณีน้อยนางนั่นคงเป็นเด็กน้อยที่เขาเป็นคนพามาเองเป็นแน่  ใครจะเข้าใจนางมากไปกว่าตัวเขาเองอีกเล่า

   "ดรุณีน้อย  นี่เป็นเจ้าจริงหรือนี่  ถึงกับอาสาจะพานางไปเองเชียว  ดี ดี ข้าเพิ่งหาบ้านที่เหมาะสมให้กับนางได้  บ้านหลังนี้ที่ติดต่อไปเขามีลูกสองคน  นางไปอยู่ด้วยจะได้มีเพื่อนเล่น  ได้เติบโตในสถานที่ที่มีภูมิทัศน์ดีย่อมส่งผลดีต่อตัวนางเองด้วย  รู้สึกจะเป็นบ้านตระกูลหม่า"

   เถ้าแก่หวังให้คนพาดรุณีน้อยออกมาจากด้านในร้าน  พลันหลี่ซีซวนถลันตัวเข้าไปอุ้มนางขึ้นนั่งบนหลังม้า

   "ไม่มีรู้ว่าถ้าเป็นคนอื่นจะพานางไปที่ใด  หวังดีกับนางหรือไม่  โชคดียังไม่มีใครมารับงานจากท่าน"

   ดรุณีน้อยยิ้มแฉ่งให้หลี่ซีซวนดีใจที่ได้เจอคนคุ้นเคยอีกครั้ง  แล้วร้องอยากทานน้ำชากับหมั่วโถว  เห็นทีคงต้องแวะโรงน้ำชาอีกครั้ง

   "เห้อ...ข้าผิดเองที่รับงานมาโดยไม่รู้รายละเอียด  เลอะเลือนแล้ว  เจ้าพานางไปส่งข้าก็วางใจแล้ว"

   หลี่ซีซวนคำนับลาเถ้าแก่หวังพลางดูปู่กับหลานโบกมือลา  จูงสายบังเหียนบังคับม้าออกเดินทางอีกครั้ง  กลับเส้นทางโรงน้ำชาของตระกูลหลี่  ตามใจนางเสียหน่อย  ได้เห็นความร่าเริงของดรุณีน้อยคนนี้อีกครั้ง  ความโดดเดี่ยวตลอดหลายวันที่พบเจอพลันสายไปหมดสิ้น  กระทั่งเดินผ่านมาถึงด้านหน้าโรงน้ำชาตระกูหลี่  ดรุณีน้อยร้องให้หยุดทันทีเสียงของนางอย่าว่าแต่คนเดินผ่านไปต้องหยุดเลย  คนในโรงน้ำชาเองยังหันออกมามองดูต้นเสียง  ไม่ทันไรเถ้าแก่หลี่พร้อมด้วยหลี่หย่งเมี่ยวบุตรสาวเดินออกมาด้านหน้าโรงน้ำชา  ค่อยพบว่าเป็ดรุณีน้อยที่เคยเจอเมื่อหลายวันก่อนนี่เอง  พลางสั่งคนให้ไปนำติ่มซำและน้ำชาชั้นดีออกมาให้ดรุณีน้อยทำเอาคนรอบข้างปลระหลาดใจกับความทุ่มทุนของเถ้าแก่หลี่  ครอบครัวพร้อมหน้าอีกครานับว่าเป็นภาพที่หาได้ยาก  หลี่หย่งเมี่ยวทำหน้าเล่นใส่หลี่ซีซวน  หยอกล้อตามประสา  มีเพียงรอยยิ้มแก้มปริที่หลี่ซีซวนมอบให้กลับไป  แล้วหลี่หย่งเมี่ยวหันมาคุยเล่นกับมู่อิงราวกับมีน้องสาวเพิ่มมาอีกคน  มู่อิงก็สนุกคุยเล่นกันเหมือนได้เจอเพื่อนต่างวัยที่ไม่เคยถือสาในเรื่องของอายุ  หลี่ซีซวนยืนมองดูโดยไม่เร่งเร้าอันใดเท่านี้ที่อยากเห็น  ใครผ่านมาเห็นต่างมิกล้าขัดเหมือนเกรงใจเถ้าแก่หลี่ที่ยืนยิ้มพลางหัวเราะ  ทว่าคนละแวกนี้ต่างรู้ดีว่าเถ้าแก่หลี่ผู้อ่อนโยนแต่แฝงด้วยบารมีที่ขุนนางผู้ใหญ่บางคนยังต้องเกรงใจถึง 4 ส่วน  บริกรน้ำชุดติ่มซำกับกระติกน้ำชาชั้นดีมาให้เถ้าแก่หลี่  ก่อนที่เถ้าแก่หลี่จะนำชุดติ่มซำแขวนไปบนอานม้าพร้อมให้มู่อิงถือกระติกน้ำชาไว้ดื่มระหว่างทาง  ความใจปล้ำระดับนี้ลูกสองคนยังไม่เคยได้รับเลยสักครั้งในชีวิต

   "ไว้เรามาเล่นด้วยกันใหม่ ข้าแซ่หลี่ ชื่อ หย่งเมี่ยว เจ้าชื่ออะไร"

    ความที่ได้เจอเพื่อนที่เหมือนกับตัวเอง  หลี่หย่งเมี่ยวจึงแนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง  ไม่ถือสาเรื่องความต่างของวัย

   "ข้าชื่อมู่อิง  "

   มู่อิงตอบเสียงใสและจริงใจให้กับหลี่หย่งเมี่ยว  นั่งกอดกระติกน้ำชาไว้แน่น  ช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก

   "มู่อิง  เจ้าไม่มีแซ่หรือ  หากใครถามแซ่กับเจ้า  ข้าให้ยืมแซ่ใช้ก่อนได้  ไม่คิดเงิน"

   หลี่หย่งเมี่ยวช่างใจกว้างเสียจริง  ผู้ชายบางคนยังสู้ไม่ได้  พวกเขายืนอำลาอย่างนั้นโดยที่เถ้าแก่หลี่อุ้มมู่อิงลงมา  ภาพที่คิดว่าชีวิตนี้หลี่ซีซวนคงจะไม่ได้เห็นทั้งชีวิตกลับได้เห็น  มู่อิงกับหลี่หย่งเมี่ยวกอดร่ำลากันดั่งเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอหน้ากันนาน  หลี่ซีซวนที่ยืนอยู่ด้วยตลอดอดจะปาดน้ำตาไม่ได้  

  "พี่ใหญ่  พี่ต้องสัญญากับข้านะว่าจะพามู่อิงมาที่นี่อีก"

   หลี่หย่งเมี่ยวอุ้มมู่อิงนั่งบนหลังม้าด้วยตัวเอง  เดินมาหาหลี่ซีซวนพี่ชายที่เคยคิดว่าตายในสนามรบ  คราวโจรโพกผ้าเหลืงบุกค่ายกลางดึก  ชูนิ้วก้อยขึ้นมาดั่งเป็นคำสัญญาระหว่างพี่น้อง  หลี่ซีซวนครุ่นคิดครู่หนึ่งค่อยชูนิ้วก้อยเกี่ยวกับหลี่หย่งเมี่ยว  แล้วโผกอดกับน้องสาวด้วยความคิดถึงใจจะขาด  ไม่เคยได้ทำหน้าที่พี่ชายที่ดีให้กับน้องสาวคนนี้เลยซักครั้ง  มีแต่น้องสาวคนนี้ที่คอยรับหน้าแก้ปัญหาให้ทุกครั้ง  น้ำตาลูกผู้ชายไหลซึมออกโดยไม่รู้ตัว  คลายอ้อมกอดจากน้องสาวพลางยีผมของหลี่หย่งเมี่ยวด้วยความเอ็นดู  พลันสายตาเลื่อนไปมองเถ้าแก่หลี่

   "คราวนี้คงไม่ได้รับบทเรียนแล้วสิ  เจ้าคงแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อนไม่มากก็น้อยนะ"

   เถ้าแก่หลี่มองดูบุตรชายผู้แกร่งกล้า  ทะเยอทะยาน  ไม่ฟังคำค้าน  อยากจะไปเป็นทหารท่าเดียว  สุดท้ายพ่ายแพ้หมดรูป  

        หลี่ซีซวนพยักหน้ารับทราบ  ทุกอย่างเป็นจริงตามที่บิดาเคยบอกไว้ทุกประการ  พลางกระตุกบังเหียนเป็นสัญญาณการออกกเดินทางอีกครั้ง  มู่อิงกับหลี่หย่งเมี่ยวร่ำลาครั้งสุดท้าย

   "พี่ใหญ่รับปากข้าแล้วนะ  อย่าลืมพามู่อิงมาด้วยละ"

   เสียงตะโกนไล่หลังของหลี่หย่งเมี่ยว  ใบหน้ามีน้ำตาคลอมองดูพี่ชายกับมู่อิงค่อยๆลับสายตาไปตามเส้นถนนของนครฉางอัน  ในที่สุดหนุ่มพเนจรยังมีโอกาสได้กลับมาเจอครอบครัวพร้อมหน้าอีกครั้ง

ลักษณะนิสัยใจดำ

-5 ความสัมพันธ์กับสมาชิกในครอบครัวและพี่น้อง

JiTianTao ดี

โรลทำงานพ่อค้าหวังส่งมอบรูปปั้นไก่ฟ้าทองแดงกับเจอป้ายประกาศจับของคนหัวขโมยชื่อเทียนหลง

"อ่าฉางอันสมกับที่เป็นเมืองใหญ่จริงๆเลยนะเนี้ยคิดถึงบรรยากาศเก่าๆเลยนะเนี้ยแต่ว่าได้ข่าวที่แห่งนี้มีงานให้ทำช่วงนี้ข้าก็ต้องการเงินพอดีเลยแหะได้ข่าวว่าตระกูลของพ่อค้าหวังนั้นจะมีงานให้ทำอย่างแน่นอนถ้าแบบนั้นเราไปถามหาพ่อค้าหวังกันเถอะนะท่านเหวินหยวน"

ก่อนที่คนทั้งคู่จะถามคนแถวนั่นถึงร้านของพ่อค้าหวังหลังจากที่ถามทางกันเรียบร้อยแล้วทั้งคู่

"นั้นไงพ่อค้าหวังข้าจำท่านได้จากงานแจกของในวันไหว้พรจันทร์ไง สวัสดีครับท่านพ่อค้าหวัง"

"อ้าวท่านนักบวชนี้หน่ามีอะไรเช่นนั้นหรอท่านหน้าคุ้นๆนะเนี้ยขอข้านึกก่อน....ออท่านที่ข้าเจอในวันไหว้พระจันทร์นี้เองจะมาใช้ใบครึ่งราคาที่นี้ไม่ได้หรอกนะท่านนักบวช ถ้าเป็นร้านของตระกูลหวังด้วยกันล่ะใช้ไม่ได้หรอกนะ"

"ไม่ใช่เลยท่านข้าแค่จะมาถามหาว่าท่านมีงานอะไรที่พอให้ข้าทำบ้างไหมข้าจะเก็บเงินเอาไว้ช่วงนี้เลยมาถามหาท่านว่าพอจะมีงานให้ข้าทำไหม?"

"งานเช่นนั้นหรืออืมมมม ออข้ามีงานให้ท่านนักบวชทำอยู่พอดี ทางตะวันออกของเหอตงนั้นสมบัติได้ถูกโจรขโมยไประหว่างผู้รับงานไปตามหาโจรที่ขโมยสมบัติจากคุณชายเทียนหลงตอนเดินทางกลับมา ข้าอยากศึกษาสมบัติชิ้นนั้น แม้โจรจะลำบากแค่ไหนแต่ก็ไม่ควรขโมยวัตถุโบราณแบบนี้ ยิ่งเทียนหลงเจอก่อนก็ยิ่งไม่ควรทำพฤติกรรมนี้ ช่างเป็นการกระทำที่แย่มากจริงๆข้าล่ะเกลียดพวกโจรยิ่งหนัก"

"โจรขโมยสมบัติ?อ่า.....สมบัติที่ว่าคืออะไรหรือท่าน?"

"เป็นวัตถุโบราญที่ชื่อว่า รูปปั้นไก่ฟ้าทองแดงน่ะข้าอยากศึกษาวัตถุชิ้นนี้จริงๆ"

จีเทียนเต๋าที่ตอนนี้นั้นกำลังคิดว่าโจรผู้นั้นหรือว่าจะเป็นโจรที่เชิญจดหมายแนะนำตนเองเข้าไปที่ค่ายแต่คนแบบนั้นก็ไม่น่าใช่คนที่จะทำเรื่องแบบนี้ ก่อนจะนึกได้ว่าตนเองมีรูปปั้นไก่ฟ้าทองแดงอยู่กับตัว เก็บเอาไว้ก็ใช่ว่าจะทำอะไรได้ส่งไปให้อีกฝ่ายก็คงไม่เลวร้ายมากนักอีกฝ่ายอาจจะทำประโยชน์อะไรได้บ้าง

"นี้ครับท่านพ่อค้ารูปปั้นไก่ฟ้าทองแดงที่ท่านต้องการศึกษา ข้ามีมันกับตัวพอดี หวังว่าท่านจะนำมันไปใช้ศึกษาดังที่ท่านว่าจริงๆเพราะมันอยู่กับข้าคงไม่ได้เกิดประโยชน์อันใด"

พร้อมกับที่ตนเองนั้นหยิบรูปปั้นไก่ฟ้าทองแดงในกระเป๋าตนเองให้กับอีกฝ่ายก่อนจะเหลือบมองไปเห็นป้ายประกาศจับของเทียนหลง แต่ว่าอีกฝ่ายทำไมดูอ้วนท้วมขนาดนี้? อีกฝ่ายทำไมคลับคล้ายว่าเคยเห็นหรือจะคนละคนกันนะ

ใช้ลักษณะนิสัยเลื่อมใสศรัทธา

+3 point

-20 ความเครียดเมื่อโรลทำงาน

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลทำเควสประจำวัน ส่งข้าวห่อให้พี่ชายของพ่อค้าหวัง

"สวัสดีครับท่านพ่อค้าหวังพอจะมีงานอะไรให้ข้าทำหรือไม่ พอดีช่วงนี้ข้าต้องขยันทำงานหน่อยน่ะครับแหะๆเลยมาหาท่านพ่อค้าที่นี้แหละแต่ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไรนะครับข้ามาถามเผื่อเอาไว้เผื่อมีงานให้ข้าได้ทำบ้างก็ดี"

จีเทียนเต๋าที่ตอนนี้กำลังยืนมองพ่อค้าหวัง เย่า อยู่นั้นโดยที่ภายในใจนั้นคาดหวังว่าจะมีงานเหลือให้ตนเองได้ทำบ้างเพราะตอนนี้นั้นตนเองกำลังคิดอยู่ว่าจะหางานทำไปพรางๆด้วยในช่วงนี้นั้นเอง

"โอ้ท่านนักบวชนั้นเอง ได้สิแน่นอนสำหรับคนที่ช่วยนำรูปปั้นไก่ฟ้าทองแดงมาให้ข้าแบบนี้ย่อมต้องมีงานให้ท่านทำอยู่แล้วพอดีว่าข้าอยากจะฝากให้ท่านทำข้าวกล่องไปให้พี่ชายของข้าเสียหน่อยที่ตอนนี้นั้นกำลังอยู่ที่ลั่วอยาง โดยที่ข้าจะให้ข้าวสารท่านไป6กระสอบ แต่ว่าข้าไม่มีเวลาหา วัตถุดิบอย่างอื่นสำหรับข้าวห่อใบบัวเลย อืมมม เอางี้แล้วกันถ้าข้าวสารที่เหลือจากข้าวห่อใบบัวนี้ให้ท่านเก็บไว้ได้เลยแต่คงจะต้องฝากท่านนักบวชนั้นหาวัตถุดิบส่วนที่เหลือด้วยข้าขอฝากท่านด้วยนะท่านนักบวช ถัาท่านทำเสร็จแล้วก็มารับรางวัลจากข้าได้เลยข้ามีของตอบแทนที่มากกว่าราคาของวัตถุดิบทั้งหมดที่ท่านทำอย่างแน่นอน"

พร้อมกันนั้นพ่อค้าหวังก็โบกมือให้คนนำข้าวสารมาให้จีเทียนเต๋าเอาไว้สำหรับทำข้าวห่อใบบัวโดยที่มีเหวินหยวนนั้นคอยมองอยู่ตลอดเวลาเพื่อป้องกันเอาไว่ก่อน

"แน่นอนท่านพ่อค้าหวังไม่ต้องเป็นห่วงข้าจะต้องให้พี่ชายของท่านได้กินของดีๆอย่างแน่นอนเลยข้าวห่อใบบัวฝีมือข้าอาจจะไม่ได้หรูหรามากนักแต่ว่ารสชาติจะต้องไม่ด้อยค่าอย่างแน่นอนเชื่อฝีมือข้าได้เลยข้าเคยทำข้าวห่อใบบัวมาแล้วตั้งมากมายแน่นอนว่าข้าจะต้องทำมันให้ออกมาดีอย่างที่สุดให้ได้"

ก่อนที่จีเทียนเต๋าจะช่วยกับเหวินหยวนนำข้าวสาวพวกนี้นั้นขึ้นใส่ม้าและออกไปเพื่อมุ่งหน้าไปรวบรวม วัตถุดิบในการทำข้าวห่อใบบัวต่อไปโดยที่ภายในใจของตนเองนั้นก็กำลังคิดว่าจะไปหาซื้อ วัตถุดิบต่างๆในที่ไหนดีแล้วจะไปทำที่ไหนได้บ้างคงจะต้องขอยืมโต๊ะในโรงเตี๊ยมหรือว่าจะไปทำที่อื่นที่มันเงียบสงบและสะอาดดีพร้อมกับที่ทั้งสองสหายก็จูงม้าเพื่อเดินทางไปยังลั่วหยางต่อไป

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลส่งเควส(ประจำวัน) อาหารกลางวันของพี่ชาย 25/10/64

"เรียบร้อยแล้วท่านพ่อค้าหวังข้ากับสหายของข้านั้นทำงานที่ท่านได้มอบหมายให้ข้าได้ทำเรียบร้อยแล้วข้าทำข้าวห่อใบบัวอย่างสุดความสามารถเลยรับรองได้เลยว่ากินเข้าไปแล้วนั้นจะต้องอร่อยอย่างแน่นอนเลย และไม่ต้องห่วงข้าทำอย่างสุดฝีมือและสะอาดคนที่กินเข้าไปปลอดภัยอย่างแน่นอน"

"ฮ่าๆๆท่านนักบวชส่งข้าวให้พี่ชายข้าเรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่? ดีแล้วถ้าท่านทำงานนี้สำเร็จข้าก็ไม่ได้จะขี้เหนียวสำหรับของรางวัลที่ท่านสมควรจะได้รับมันหรอกนะ ข้ารับรองว่าของรางวัลนั้นมีมูลค่ามากกว่าราคาวัตถุดิบที่ท่านต้องจ่ายไปเสียอีก เด็กๆไปนำของรางวัลมามอบให้กับท่านนักบวชผู้นี้เร็วเข้า"

ก่อนที่พนักงานในร้านนั้นจะนำของรางวัลมามอบให้กับคนทั้งคู่ที่ตอนนี้นั้นกำลังยืนรอคอยของรางวัลอย่างใจจดใขจ่อ อย่าบอกว่าคนทั้งคู่จะดีกว่าต้องบอกว่าเป็นเพียงแค่ จีเทียนเต๋าเท่านั้นที่กำลังรอคอยของรางวัลอย่างใจจดใจจ่อส่วนเหวินหยวนนั้นเพียงแค่ยืนคุ้มกันข้างหลังของจีเทียนเต๋าก็เพียงเท่านั่นเอง

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลเควสประจำวันส่งข้าวให้พี่ชายพ่อค้าหวัง 26/09/2564

"สวัสดีครัยท่านพ่อค้าหวังวันนี้มีงานอะไรให้ข้าทำอีกหรือไม่กันหรือครับข้าอยากทำงาน"

"งานเช่นนั้นหรือก็ยังเป็นงานเดิมเหมือนเมื่อวานนั้นแหละขอให้ท่านนั้นไปส่งข้าวห่อใบบัวให้กับพี่ชายข้าที่ลั่วหยางเหมือนเดิมเลยแต่ว่าคราวนี้ท่านต้องระมัดระวังตัวเองด้วย สำหรับข้าวเดี่ยวข้าจะให้คนขึ้นขนไปให้ท่านก็แล้วกันนะท่านนักบวช"

"ได้อยู่แล้วครับท่านพ่อค้าหวังข้าจะทำการตามที่ท่านสั่งได้เลยอย่างแน่นอนขอให้ท่านนั้นเชื่อในตัวข้าได้เลย"

ก่อนที่จีเทียนเต๋านั้นจะมองดูเหล่าลูกจ้างของพ่อค้าหวังนั้นนำข้าวสารมาใส่ม้าของตนเองเอาไว้โดยที่ระหว่างมองนั้นตนเองก็ได้คิดอยู่ว่าตนเองจะทำเช่นไรดีคราวนี้คงจะสามารถหาวัตถุดิบได้แบบคราวที่แล้วอย่างแน่นอน สงสัยตนเองคงจะต้องหาซื้อที่แถวนี้ก่อนแล้วค่อยเอาไปทำเป็นข้าวห่อใบบัวที่อื่นแบบนี้ก็คงจะไม่ได้แย่จนเกินไป

"หวังว่าข้าจะหาพวกวัตถุดิบสำหรับทำข้าวห่อใบบัวได้ที่ฉางอันนะไม่อย่างนั้นล่ะก็ข้าจะต้องแย่อย่างแน่นอนเลยล่ะแบบนี้ อ่า…..ยังไม่รวมถึงที่ว่าข้าจะต้องหาเวลาในการทำอีกรอใกล้ๆลั่วอย่างก่อนก็แล้วกันเราค่อยทำข้าวห่อใบบัวอีกทีหนึ่งแบบนี้นั้นก็คงจะไม่แย่อย่างแน่นอนเลย ทำร้อนๆกินตอนร้อนๆแบบนี้สิจะได้ดีจะได้อร่อยมากขึ้นกว่าเดิมอีกนะเนี้ยข้านี้ความคิดก็ไม่เลวเลยแหะ"

ก่อนที่จีเทียนเต๋านั้นจะมอบไปรอบๆของตนเองชื่นชมกับบรรยากาศของเมืองใหญ่แบบนี้พร้อมกับที่ยิ้มอย่างสบายใจที่ตอนนี้นั้นตนเองยังมีเวลาให้ได้เก็บเงินเก็บทองเอาไว้ไม่อย่างนั้นล่ะก็ตนเองก็คงจะแย่เหมือนกันช่วงนี้เป็นช่วงที่ต้องรีบสะสมเงินทองเอาไว้ก่อนที่จะเอาไปใช้จ่ายอะไรตนเองก็ต้องคิดแล้วคิดอีกว่าจะซื้ออะไรไม่ใช่ว่าตนเองนั้นจะซื้อได้เลยโดยที่ตอนนี้แผนการที่วางไว้ก็คงหนีไม่พ้นซื้อบ้านสักหลังก่อนนั้นเองโดยที่ถ้าได้ในแถวปาสู่ ก็คงจะดีไม่น้อยแต่ว่าก็อยากมีบ้านสักสองหลังเอาไว้เพื่อที่ตนเองเวลาเดินทางไปเผยแผ่ศาสนานั้นจะได้มีที่พักอะไรกับเค้าบ้างเพราะการนอนค้างที่โรงเตี๊ยมทุกครั้งนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องดีเหมือนกันนั้นเอง

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลส่งเควสส่งข้าวให้พี่ชายประจำวัน 26/09/2564

"นี้ครับท่านพ่อค้าหวังข้าส่งข้าวห่อใบบัวให้กับพี่ชายของท่านที่ลั่วอยางเรียบร้อยแล้วขอให้ท่านนั่นตรวจสอบได้เลย สำหรับรางวัลนั้นขอให้ท่านอย่าลืมด้วยละครับ"

"แน่นอนท่านรักบวชนี้สำหรับรางวัลของท่าน"

ก่อนที่พ่อค้าหวังนั้นจะนำเอารางวัลเอามามอบให้กับอีกฝ่ายโดยที่หลังจากไดัรับสิ่งของที่พ่อค้าหวังนั้นเตรียมให้กับตนเองเรียบร้อยแล้วนั้น จีเทียนเต๋ากับเหวินหยวนก็ออกเดินทางออกจากเมืองกันเลยทันทีโดยที่หลังจากออกจากตลาดนั้นก็มีม้าส่งจดหมายรีบมาเรียกอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนจะยื่นจดหมายให้ จีเทียนเต๋าที่เห็นแบบนั้นก็เก็บจดหมายเอาไว้ก่อนเดินทางจะกลับหมู่บ้านซีตี้ทันที

@Webmaster

Lizixuan ดี

บรรลุงานที่ฝากฝัง

        หลี่ซีซวนออกเดินทางจากเมืองอันติงช่วงสายของวัน  ตื่นขึ้นมาในเช้าวันที่ไม่อยากทำอันใดฉุกคิดได้ว่าต้องไปหาเถ้าแก่หวังที่ฉางอัน  จึงต้องฝืนความขี้เกียจนี้ออกมาจากหอสุขสันต์  เดินผ่านกลุ่มนักเลงที่เฝ้าด้านหน้าของหอสุขสันต์  พวกมันแอบมีสายตาขู่หลี่ซีซวนเล็กน้อย  บางคนมีท่าทีถมึนทึง  แต่หลี่ซีซวนไม่ได้นำมาใส่ใจอีกอย่างไม่อยากมีปัญหาในช่วงเวลานี้  ได้ยินมาจากในหอสุขสันต์เมื่อวานว่าตัวเองหน้าคล้ายคนในประกาศจับที่เมืองหลงซี  เสร้จสิ้นธุระส่วนตัวรีบควบม้าออกจากเมืองอันติง  กลัวใครบางคนจำหน้าได้แล้วจับส่งให้ต่งจั่วขุนนางโหดผุ้นั้น  ยังไม่อยากไปถูกใช้แรงงาน  นอนที่แคบ  เหตุเพราะไม่ส่งสตรีให้มัน  วงราชการขุนนางแห่งราชสำนักฮั่นใช่ว่าคนอย่างหลี่ซีซวนไม่รู้  วงราชการที่เห็นใครดีใครโดดเด่นเกินหน้าเกินตาไม่ได้จ้องแต่จะสกัดขาเขาเหล่านั้นให้ล้มลง  ด้วยการกล่าวหา  ใส่ร้ายป้ายสี  จนเขาเหล่านั้นถึงแก่ความตาย  ฮ่องเต้ผู้ทรงปรีชาญาณที่มิทรงเชื่อทำยุ่แหย่  การเพ็จทูล  ย่อมต้องสืบหาเอาได้ในทางลับ  ทว่าก็ต้องพ่ายให้กับอำนาจของพวกขุนนางโฉด  ยิ่งในช่วงเวลาอย่างนี้พวกขุนนางกังฉิน  ขุนนางหัวเมืองย่อมกระทำเรื่องชั่วช้าได้ง่ายด้วยการอ้างเหตุผลอันสวยหรู  ราษฎรผู้ขาดความรู้  ความเข้าใจ  ย่อมต้องหลงเชื่อได้ง่าย  วงราชการขุนนางฝ่ายทหารแทบจะไร้การตรวจสอบนางขุนนางตรวจกาณ์กองทัพ  โดนยักยอก  เอารัดเอาเปรียบ  เบี้ยหวัดเงินปี  สิ่งเหล่านี้คือความฟอนเฟะจนยากจะปฏิรูปให้กลับมาดีได้ดังเดิม  หลี่ซีซวนชินชากับระบบอำนาจเหล่านี้แต่ไม่เคยนิ่งดูดาย  หากคนอ่อนแอโดนรังแก

        นครฉางอันอดีตเมืองหลวงอันเก่าแก่เคยยิ่งใหญ่  ทรนง  องอาจในช่วงเวลาหนึ่ง  มันเคยได้ชื่อวาเคยเป็นที่ประทับและสถิตย์ของพญามังกรโอรสสวรรค์มาอย่างยาวนาน  วันคืนผันผ่านมันยังกร้างแกร่งได้เป็นอย่างดี  และครอบครัวของหลี่ซีซวนได้ตัดสินในปักหลักที่นครแห่งนี้  สืบสายโลหิตที่เก่งกล้าในการค้า  มาถึงหลี่ซีซวนกลับแตกหน่อ  ผิดแผกจากบรรพชนเติบโตเข้ารับราชการทหาร  ยังดีที่หลี่หย่งเมี่ยวได้เลือดนักการค้ามาอย่างเข้มข้น  ตระกูลหลี่ไม่นับว่าขาดทุนแล้ว  ภายภาคหน้าผู้ใดจะรู้หลี่ซีซวนผู้ผิดแผกจากสาแหรกตระกูลผู้นี้อาจกระทำเรื่องยิ่งใหญ่  จารึกไว้ในแผ่นดินก็เป็นได้  

        จูงม้าเดินผ่านโรงน้ำชาที่เป็นเส้นทางบังคับไปย่านการค้า  มิพ้นสายตาของหลี่หย่งเมี่ยวผู้ชอบสังเกตสิ่งรอบตัว  เดินออกมาด้านหน้าโรงน้ำชาพลันเห็นว่าบนอานม้าไม่มีมู่อิง  ผู้เป็นเหมือนเพื่อนสนิทตามพี่ชายตัวเองกลับมาด้วย  อดเศร้าสร้อยไม่ได้  แต่หลี่ซีซวนยิ้มให้น้องสาว  หลี่หย่างเมี่ยวจึงเข้าใจว่ามู่อิงได้อยู่ในสถานที่ดีแล้ว  อดเห็นภาพเถ้าแก่หลี่แห่งโรงน้ำชาใจปล้ำเป็นครั้งที่ 3  หลี่ซีซวนไม่ได้หยุดยืนนานเหมือนครั้งที่ผ่านมา  กระตุกสายบังเหียนเดินไปย่านการค้าเพื่อหาเถ้าแก่หวัง  

        ย่านการค้ามันยังคงไม่ร้างผู้คนได้เห็นพวกเขาจับจ่ายซื้อของ  ตลอดทางเดินผ่านเห็นหลานสาวคนหนึ่งอ้อนผู้เฒ่าซื้อของ  อดนึกถึงมู่อิงตอนกระตุกแขนเสื้อร้องบอกอยากทานถังหู่ลู่ไม่ได้  เสียงหวานใสอ้อดอ้อน  แล้วหลี่ซีซวนตามใจซื้อให้เพราะไม่อยากโลกสดใสต้องมัวหมองลงด้วยฝีมือตัวเอง  เดินจูงม้ามาถึงหน้าร้านเถ้าแก่หวังเห็นเถ้าแก่หวังยืนอยู่ด้านหน้าร้านพอดี

     "เรียบร้อยดีใช่ไหม? คงไม่เกิดปัญหาขึ้นระหว่างทางนะ  พ่อหนุ่ม"

     เถ้าแก่หวังได้เห็นหน้าของหลี่ซีซวนที่เดินจูงม้าเข้ามาหาด้วยใบหน้าที่ยิ้มปนเศร้า

     "อืม....ใช่แล้ว  นางกลายเป็นสมาชิกของตระกูลหม่าแล้ว"

     พยักหน้าเบาๆ บอกเล่าเหตุการณ์ให้เถ้าแก่หวังได้รับทราบ

     "ดีแล้ว  ข้าฝากไว้ไม่ผิดคนจริงๆ  ถือว่าเจ้าได้หายห่วงและบรรลุงานจนเสร็จสิ้น"

     ไม่ผิดจากที่เถ้าแก่หวังบอกต่อหลี่ซีซวน  เพราะหลี่ซีซวนเป็นคนไปมู่อิงมาจากเมืองเฉิงตูและสุดท้ายเป็นคนพาไปยังอู๋เว่ยด้วยตัวเอง  ปิดฉากงานที่ได้เริ่มต้นไว้จนเสร็จสิ้น  หลี่ซีซวนไม่ได้พูดอะไรต่อ  เพียงยกมือประสานคำนับลาเถ้าแก่หวัง  จูงม้าออกจากย่านการค้า  ออกท่องพเนจรไปในแผ่นดินอันกว้างใหญ่

   

GeLi ดี

อีเวนท์ เทศกาลฉงหยาง

ตอนที่ 2 ช่วงค่ำ

ณ ย่านการค้าประจำเมืองฉางอาน ในเวลาค่ำคืนแห่งเทศกาลฉงหยาง ผู้คนในเมืองได้พากันมาเดินเล่นกันขวักไขว่ มีการจัดการแสดง ร้านรวงต่าง ๆ มากมายดังเช่นเทศกาลต่าง ๆ และที่ดูน่าจะเป็นสนใจมากที่สุดเห็นทีจะเป็นการปล่อยโคมซึ่งมีคู่หนุ่มสาวหลายคู่มาร่วมปล่อยโคมด้วยกัน

เก้อหลี่ที่เดินไปตามทางในย่านการค้ามองดูผู้คนที่เดินจับจ่ายซื้อของ และมีความสุขกับเทศกาลฉงหยางในเวลานี้ เขาได้แวะไปเดินดูสินค้าตามร้านต่าง ๆ แต่ก็ไม่มีสิ่งที่เขาถูกใจเลย จนกระทั่งเขาได้กับหญิงสาวร่างสูงโปร่งผู้หนึ่งที่เดินตามหลังชายชรา เมื่อชายหนุ่มมองดูดี ๆ ก็เห็นว่า เป็นแม่นางหลี่หย่งเมี่ยวนี่เอง ดูเหมือนว่านางจะมากับบิดาของนาง ชายหนุ่มค่อย ๆ เดินเลียบ ๆ เคียง ๆ ไปจนใกล้กับหญิงสาวที่กำลังยืนเลือกดูสินค้าในร้านค้าแผงลอยแห่งหนึ่งโดยมีบิดาของนางยืนพูดคุยกับชายชราอีกคนอยู่ไม่ไกลกันนัก เก้อหลี่ทำท่าทำทางก้มหน้าก้มตาหยิบสินค้ามาพิจารณา ซึ่งนั่นทำให้หญิงสาวได้เหลือบมองก็เห็นว่า เป็นชายหนุ่มที่ได้แวะมาหาดื่มชาที่โรงน้ำชาของนางนี่นา

“หืมมม ท่านเก้อหลี่เองหรือ อ้าวไหนว่า ท่านจะต้องเดินทางต่อมิใช่หรือเจ้าคะ”

หญิงสาวเอ่ยปากถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ก่อนจะนึกได้นางรีบแสดงความเคารพแก่อีกฝ่ายที่อาวุโสกว่าโดยทันที ชายหนุ่มเห็นท่าทางของหญิงสาวก็ยิ้มอ่อน แล้วแสดงความเคารพตอบ ก่อนจะเอ่ยปากพูดตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

“พอดีว่า วันนี้เป็นเทศกาลฉงหยางข้าเลยคิดว่าจะอยู่พักที่ฉางอานอีกสักคืนเสียก่อน พรุ่งนี้ค่อยเดินทางกลับอู๋เว่ย ว่าแต่แม่นางมาคนเดียวหรือ”

“นางมากับบิดาของนางน่ะ ท่านเก้อหลี่”

เสียงที่คุ้นหูพูดตอบแทนหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมองก็พบว่าเป็นเถ้าแก่โรงน้ำชาผู้เป็นบิดาของหญิงสาวร่างสูงโปร่งนั่นเอง ชายหนุ่มรีบแสดงความเคารพแก่ชายชราอย่างนอบน้อมโดยทันทีที่พบ

“สวัสดีขอรับเถ้าแก่หลี่ ยินดีที่ได้พบกับท่านอีกในเทศกาลอันเป็นมงคลเช่นนี้นะขอรับ”

ชายชราได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าเบา ๆ แล้วยิ้มเล็กน้อยให้กับชายหนุ่ม ชายชราพอจะมองดูท่าทีของชายหนุ่มออกว่า พ่อหนุ่มคนนี้คงอยากจะมาพูดคุยกับบุตรีของเขากระมัง เพราะเขาเห็นชายหนุ่มค่อย ๆ เดินเลียบ ๆ เคียง ๆ นาง แต่ถึงกระนั้นชายชราก็ไม่เอ่ยถามอะไรมากนัก

“ยินดีที่ได้พบท่านเช่นเดียวกันนะ ท่านเก้อหลี่ ท่านมาคนเดียวงั้นหรือ สหายของท่านเล่า”

“อ้อ เฉินกวงกำลังพักผ่อนอยู่ที่โรงเตี้ยมขอรับ พอดีข้าได้ไปปีนเขาร่วมกับผู้อาวุโสท่านหนึ่งที่เขาฉินหลิง เมื่อลงจากเขามาก็แวะมาเที่ยวชมงานเทศกาลที่นี่เลยขอรับ”

ชายหนุ่มเอ่ยปากพูดตอบกับชายชราด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง พลางแอบชำเลืองมองหญิงสาวที่ยังมองเขาสนทนากับบิดาของตน ชายชราพยักหน้าเล็กน้อย ชายหนุ่มนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรวบรวมความกล้าเอ่ยปากพูดกับชายชราด้วยน้ำเสียงที่ดูมุ่งมั่น

“เอ่อ ท่านเถ้าแก่หลี่ขอรับ มิทราบว่า ข้าจะขออนุญาตชวนแม่นางหลี่ไปเดินเล่นในงานเทศกาลด้วยกันสักหน่อยได้หรือไม่ขอรับ ข้าขอสัญญาว่าจะไม่พานางเถลไถล และจะพานางกลับภายในเวลาที่ท่านกำหนดขอรับ”

คำพูดของชายหนุ่มทำให้ชายชราและหญิงสาวนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ชายชรามองดูชายหนุ่มพลางเอามือลูบเคราของตนอย่างใจเย็น ก่อนจะเอ่ยปากพูดตอบ

“ท่านเก้อหลี่ จริงอยู่ที่ท่านดูเป็นที่น่าไว้ใจ แต่มันจะไม่เร็วไปหน่อยหรือขอรับที่จะชวนบุตรีของข้าไปเดินเล่นด้วยกันเช่นนี้”

เก้อหลี่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเบา ๆ ด้วยเข้าใจและรู้อยู่แล้วถึงคำตอบที่ชายชราจะบอกแก่เขา เขาได้แต่ยิ้มแห้ง แต่ถึงกระนั้นชายชราก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองหญิงสาวผู้เป็นบุตรีของตน

“แต่ถึงกระนั้นหากท่านเก้อหลี่รับปากเองแล้วว่า จะมิพานางไปเถลไถล ข้าก็อนุญาต แต่มีข้อแม้ท่านต้องพานางกลับมาส่งยังโรงเตี้ยมภายในหนึ่งชั่วโมง ห้ามขาดห้ามเกินนะขอรับ”

ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจแต่ก็ต้องเก็บอาการมิให้แสดงความดีใจออกนอกหน้านัก เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันไปมองหญิงสาวที่ยืนมองเขาอยู่ แล้วเอ่ยปากชวนนางอีกครั้งนึง

“แม่นางหลี่จะเมตตาไปเดินเล่นเป็นเพื่อนข้าในงานเทศกาลได้หรือไม่ขอรับ”

หญิงสาวหันไปมองชายชราผู้เป็นบิดาราวกับจะขอความเห็นจากเขา ซึ่งชายชราก็พยักหน้าตอบแก่นาง หญิงสาวจึงหันไปยิ้มให้กับชายหนุ่ม แล้วเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ท่านพ่ออนุญาตแล้ว ข้าย่อมไปได้เจ้าค่ะ”

ชายหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเดินข้าง ๆ หญิงสาวแต่ก็เว้นระยะห่างพอประมาณ เขาพาหญิงสาวไปแวะชมร้านค้าต่าง ๆ ตามแต่ที่หญิงสาวจะแวะ หญิงสาวหันไปพูดคุยกับชายหนุ่มแล้วยิ้ม

“ข้านึกไม่ถึงเลยนะเจ้าคะ ว่าท่านเก้อหลี่จะเอ่ยปากชวนข้ามาเดินเล่น แท้จริงแล้วข้ามีปริศนาธรรมอยากจะให้ท่านเก้อหลี่ลองอธิบายให้ฟังเสียหน่อยน่ะเจ้าค่ะ”

เก้อหลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็หันไปมองหญิงสาวแล้วพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากพูดตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

“แม่นางหลี่นี่ชอบที่จะพูดคุยเชาว์ปัญญาเสียจริงนะขอรับ แต่เอาเถอะข้าจะลองตอบ หากว่าปัญญาเพียงน้อยนิดของข้าสามารถตอบได้นะขอรับ”

หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็ยิ้มบาง นางเอามือเรียวมาเท้าคางก่อนจะนึกปริศนาธรรมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปากถามชายหนุ่ม

“หากท่านเคยได้ศึกษาพระธรรมของศาสนาพุทธ ท่านย่อมจะเคยได้ยินเกี่ยวกับพิณสามสายที่เทวดาท่านหนึ่งมาดีดบรรเลงให้พระพุทธเจ้าฟัง ท่านเก้อหลี่จะช่วยชี้แจงให้ข้าได้หรือไม่เจ้าคะว่า พิณสามสายนั้นคือสิ่งใด ที่ทำให้พระพุทธเจ้าสามารถบรรลุธรรมได้”

เก้อหลี่ได้ยินคำถามจากหญิงสาวก็หยุดเดินแล้วหันไปมองหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่ง เขาเอามือลูบคางของตนแล้วครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะยิ้มบางให้กับหญิงสาว แล้วเอ่ยปากพูดตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่

“หากข้าจำมิผิด ก็คงว่าด้วยการใช้ชีวิตแบบทางสายกลางขอรับ พิณสามสายนั้นหมายถึงการใช้ชีวิตสามแบบ สายแรกนั้นหย่อนคล้อย แสดงถึงการใช้ชีวิตแบบย่อหย่อนไร้แก่นสาร สายที่สองนั้นตึงจนเคร่ง แสดงถึงการใช้ชีวิตแบบเข้นขรึมตึงเครียด ส่วนสายที่สามนั้นปรับมาพอดี แสดงถึงการใช้ชีวิตอย่างพอดี ไม่หย่อนเกินไป ไม่ตึงเกินไป เป็นธรรมะที่พระพุทธเจ้าได้บรรลุขอรับ”

หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย พลางยิ้มให้กับชายหนุ่มอย่างพึงใจก่อนจะเดินต่อไป ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวไปเรื่อย ๆ นางหันไปบอกกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ท่านเก้อหลี่นั้นเฉลียวฉลาดจริง ๆ นะเจ้าคะ รู้แม้กระทั่งหลักธรรมของศาสนาพุทธ”

ชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเบา ๆ แล้วส่ายหน้าเล็กน้อยพลางใช้มือเกาหัวเบา ๆ เขายิ้มบางให้กับหญิงสาว ก่อนจะเอ่ยปากพูดตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มอย่างอ่อนโยน

“หามิได้หรอกขอรับ โบราณกล่าวไว้ว่า รู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม อ้อ ข้านึกได้ขอรับ ข้าขอมอบสิ่งนี้ให้แก่ท่านนะขอรับ”

ว่าแล้วชายหนุ่มก็หันไปล้วงหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าย่าม เขาหยิบเอาชุดน้ำชากงอวี้ฮวาออกมาแล้วยื่นให้กับหญิงสาว หญิงสาวเห็นชุดน้ำชาที่ชายหนุ่มยื่นให้กับนางก็ยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ต้องห้ามยั้งใจไว้ด้วยว่า คำสอนของบิดาที่อย่าได้รับของจากคนแปลกหน้า ถึงแม้ว่า ชายหนุ่มผู้นี้จะน่าไว้ใจก็เถอะ หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ข้ารับไว้มิได้หรอกเจ้าค่ะ”

ชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ด้วยคิดไว้แล้วว่าหญิงสาวจะต้องตอบเช่นนี้ เขาจึงเอ่ยปากพูดตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม พลางผายมือไปยังลานกว้างที่มีผู้คนนั่งพูดคุยกันอยู่

“เช่นนั้นแล้ว ข้าคิดว่า ในเมื่อยังพอมีเวลาอยู่ข้าว่า เราไปนั่งดื่มชานี้ด้วยกันตรงลานกว้างละกันนะขอรับ”

หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าและยิ้มบางให้กับชายหนุ่ม ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มไปนั่งยังลานกว้าง ชายหนุ่มรินน้ำชาให้กับหญิงสาวและรินให้กับตนเอง ก่อนจะนั่งพูดคุยกันต่ออีกพักใหญ่จนเมื่อใกล้ถึงเวลาที่กำหนดแล้ว ชายหนุ่มจึงได้พาหญิงสาวกลับไปยังโรงน้ำชาที่มีชายชรายืนรอการมาถึงของทั้งสองคนอย่างใจเย็น ชายหนุ่มส่งหญิงสาวกลับก่อนจะร่ำลานางและบิดา จากนั้นก็เดินกลับไปยังจุดที่เจ้าเมืองอยู่แล้วยื่นหนังสือให้ท่านเจ้าเมืองประทับตราว่า ตนได้มาเที่ยวยังเทศกาลนี้แล้ว เนื่องด้วยเขาได้ยินข่าวว่า พ่อค้าหวังนั้นจะมีรางวัลแจกให้กับผู้ที่มาร่วมเทศกาลฉงหยางนั่นเอง

 

 

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

 

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือกิจกรรมใด ๆ ไม่ให้ว่าง

 

ลักษณะนิสัยสุขุม

+5 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน

 

ลักษณะนิสัยหลังตรง

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น

+15 ความสัมพันธ์แรกเริ่มเมื่อได้ทำความรู้จักสหายใหม่

 

ลักษณะนิสัยว่องไว

+1 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+10 EXP จากการโรลทำงาน

 

มอบ ชากงอวี้ฮวา x 1 ให้ (164) หลี่ หย่งเมี่ยว

Lizixuan ดี

สองพี่น้องตระกูลหลี่

        ครั้งแรกในชีวิตที่ได้เห็นสองพี่น้องตระกูลหลี่ออกมาเดินชมตลาดด้วยกัน  นับว่าหายากดั่งเห็นมังกรกับหงส์บินคู่กันบนนภากาศ  หลี่ซีซวนผู้คนในเมืองฉางอานอาจลืมเลือนแต่กับหลี่หย่งเมี่ยวชาวเมืองย่อมคุ้นหน้า  คุ้นตา  เพราะทำงานเป็นเถ้าแก่น้อยอยู่โรงน้ำชาเป็นประจำทุกวัน  ทั้งฉลาด  น่ารัก  สวย  น่าเอ็นดู  ใครเห็นย่อมรักใคร่  เมตตาเป็นธรรมดา  พอทั้งคู่มาเดินด้วยกันบางคนหลงคิดว่าเถ้าแก่น้อยแห่งโรงน้ำชาสกุลหลี่พาคนพเนจรมาเดินชมตลาด  ใช่ว่าหลี่ซีซวนไม่รู้ว่าคนในย่านการค้าคิดอันใดในใจ  ทว่าหลี่หย่งเมี่ยวไม่นำพามาใส่ใจ  เพราะมาเดินเล่นกับชายซึ่งหาโอกาสได้ยากยิ่ง

   "ผู้คนมองข้าว่าเจ้าพาขอทานเดินเล่น  ไม่ก็คิดว่าข้าไม่เหมาะสมกับเจ้า"  หลี่ซีซวนหันมากระซิบกับน้องสาวที่กำลังมองดูร้านค้าริมทาง

   "พี่ใหญ่จะใส่ใจทำไม  เรามาเดินเที่ยวในเทศกาล  คนพวกนี้ก็คิดได้เท่านี้แหละ"  เสียงนุ่มบอกอย่าางไม่ใส่ใจ ระหว่างเดินชมสินค้าก็ชี้ไม้ ชี้มือชวนพี่ชายของนางชมของที่น่าสนใจ

   แต่เล็กจนโตนางไม่เคยสนใจว่าใครจะนินทา  ใส่ร้ายป้ายสีอย่างไร  หากสิ่งเหล่านั้นไม่กระทบมาถึงคนในครอบครัว  ผู้ใดก็ตามที่กล่าวาจาสกปรก  ล่วงเกินคนในตระกูล  หลี่หย่งเมี่ยวเพียงใช้วาทะศิลป์ประกอบกับปัญญาญาณของนาง  กล่าวเฉียดเฉียนที่คมยิ่งกว่ากระบี่จนทำให้คนผู้นั้นต้องคุกเข่าขมาโดยพลัน  ฝีมือเชิงอาวุธนับว่ามีฝีมือทว่าด้านปัญญากลับเยี่ยมยอดยิ่งกว่า  ใครจะมองว่าพี่ใหญ่ของนางเป็นคนไม่เอาถ่าน  หากนางก็รักและเคารพพี่ใหญ่คนนี้เสมอ  มีเพียงหลี่ซีซวนผู้เป็นพี่ชายที่นางเล่นได้อย่างไม่ถือตัวว่าเป็นสตรี

   "เจ้าไม่ค่อยออกมาเที่ยวตลาดเลยเหรอ?" แปลกใจว่าทำไมถึงไม่มีเวลาออกมาเที่ยวเล่นบ้าง  ทั้งที่น้องคนนี้แทบจะไม่ค่อยอยู่บ้านเลยด้วยซ้ำ

   "ท่านพ่อให้ข้าดูแลกิจการแทน แต่คอยกำกับอยู่ด้านหลัง"  เถ้าแก่น้อยคนนี้อยากออกเที่ยวใจจะขาด  ติดตรงที่ว่าบิดามอบหมายให้ดูแลกิจการโรงน้ำชาเต็มตัว  หากไม่ติดว่าเป็นโอกาสพิเศษแบบนี้  บิดาหรือจะยอมปล่อยให้ออกมา  "เออ...ข้าเห็บแวบๆว่าตรงนั้นมีของมาขายใหม่  น่าจะเป็นช่วงเทศกาล"  พูดไม่ทันขาดคำดึงแขนหลี่ซีซวนไปตรงจุดนั้นด้วยกัน  

แถมคนยังชุมนุมกันเยอะอีกต่างหาก

        หลี่ซีซวนใช้ร่างกายเดินแหวกนำน้องสาวเข้ามาด้านหน้า  ค่อยพบว่าของที่นำมาขายไม่มีขายในฉางอันแม้แต่กับร้านที่หรูที่สุดยังไม่มีสินค้าจำพวกนี้  คนทั่วไปย่อมไม่มีเงินซื้อแน่นอน

ไม่ทันไรมีคนจากโรงน้ำชานำจดหมายมาส่งให้หลี่ซีซวนด้วยอาการเหนื่อยหอบ  โชคดีที่มันเป็นเถ้าแก่น้อยหลังไวๆเลยรีบวิ่งมาจนทันพอดี  หลี่ซีซวนยืนอ่านจดหมายพบว่าเป็นแม่นางชุดแดง  เพื่อสตรีที่ตามจีบมานานเดือน  พลันไล่สายตามองดูสินค้าพบว่ามันมีอยู่พอดี  ซึ่งหลี่หย่งเมี่ยวได้แยกตัวออกไปเดินดูสินค้าเช่นกัน  จึงเลือกซื้อของตามที่สตรีชุดแดงต้องการ  โชคดีที่เขาพอจะมีฐานะอยู่บ้าง  จึงซื้อถุงน้ำตาลสรรพรสกับช่อบัวแม่ลูกอย่างละชุด  พอได้ของครบแล้วจึงเห็นว่าน้องสาวไม่อู่แถวนี้แล้ว  จึงออกเดินตามหาตามร้านต่างๆในตลาด  สักพักค่อยพบว่าน้องสาวตัวเองยืนอยู่กับชายผู้หนึ่งพอดี  จึงรีบเดินเข้ามายืนด้านหลังน้องสาวตัวแสบ

   "เจ้าตัวดี หนีพี่มาอยู่ที่นี่เอง  ตามหาแทบแย่"  หลี่ซีซวนได้เห็นอาการสะดุ้งตกใจของน้องสาวชวนนึกขำในที  แต่ใบหน้าเรียบเฉยกับบุรุษที่ยืนข้างน้องสาว

   "ข้าตกใจหมดพี่ใหญ่  ข้าก็ออกมาซื้อของบ้างสิ  ว่าแต่ในมือพี่นั้นอะไร"  น้องสาวสะดุ้งตกใจที่ชายมาแบบไม่ทันตั้งตัว  แล้วหาเรื่องทำให้พี่ชายใจเย็นลง

   "ชาหลงจิ่ง  คิดว่าเจ้าคงชอบมัน"  ยื่นมันให้กับน้องสาวรับไปไว้ดื่มระหว่างเดินเที่ยวงาน  "ฝากบอกท่านพ่อด้วยว่าพี่จะเดินไปลั่วหยางต่อ ส่วนเจ้าดูแลตัวเองด้วย"  น้องสาวโผเข้ากอดพี่ชายแน่นแล้วคลายกอดออกมา  หลี่ซีซวนยิ้มแก้มปริให้น้องสาวแล้วแยกตัวเดินทางกลับลั่วหยางทันที

มอบชาหลงจิ่ง 1 ถ้วย ให้กับ [164]

ธาตุ

ธาตุไม้ ถุกชะตากับ ธาตุไฟ [164]

ลักษณะนิสัยใจดำ

-5 ความสัมพันธ์กับสมาชิกในครอบครัวและพี่น้อง

เอฟเฟคหัว-หัวคลั่ง

+10 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนชื่อเสียงหัวมาร
+10 ความชั่วเมื่อเจอคนหัวชั่ว / หัวเลว

ซื้อของในงาน

ถุงน้ำตาลปั้นสรรพรส 1 ชิ้น (500 ตำลึงเงิน + ภาษี 7%) =  535 ตำลึงเงิน

ช่อบัวแม่ลูก 1 ชิ้น (199 ตำลึงเงิน+ ภาษี 7%) =  213 ตำลึงเงิน

รวมราคาที่ต้องจ่าย=  748 ตำลึงเงิน