[เมืองฉางอัน] ย่านการค้า

ย่านการค้า

{ เมืองฉางอัน }

ย่านการค้าเมืองฉางอันศูนย์กลางการค้าที่เจริญรุ่งเรืองที่สุด เนื่องจากที่นี่เคยเป็นเมืองหลวงเก่า
แม้จะผลัดเปลี่ยนเมืองหลวง แต่ก็ไม่พรั่งพรายที่จะทำให้เศรษฐกิจซบเซาลงแม้แต่น้อย
พร้อมครันทั้งสินค้าและบริการไม่ว่าจะเป็นจุดรวมร้านค้า กิจการหลากแขนงและและสถานบันเทิงมากมาย
นอกจากร้านค้าใหญ่ยังมีตลาดเล็ก ๆ ทั้งเช้าและบ่ายให้ชาวบ้านและพ่อค้าต่างเมืองนำสินค้ามาวางขายเร่ขายรายทางอีกด้วย

[งานรับจ้างประจำวัน]

พ่อค้า: หวัง เย่า

หวังเย่า คือ 1 ใน 3 พ่อค้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนี้ เขาเป็นน้องคนรอง ภายหลังพี่ชายหวังจินประสบความสำเร็จ หวังเย่าทีค่ได้รับการสนับสนุน

จากพี่ชายทำให้ก้าวมาถึงจุดนี้ เขาทำการค้าขายในภูมิภาคเหลียงโจว เป็นเจ้าแห่งการค้าที่มีลูกค้าสำคัญจากชาวซีอวี้ที่หลั่งไหลมาจากตะวันตก

ตัวเขา เป็นคนนิสัยที่รักการสื่อสารในด้านภาษา สามารถเรียนรู้ พูดภาษาได้หลากหลาย มีความคิดในการประยุกต์วัฒนธรรมทั้งในและนอกฮั่น

เป็นคนที่ติดตลกไม่ต่างกับพี่ชาย แม้จะมีนิสัยเสียที่เจ้าสำราญไปหน่อย มักหาความสุขกับอิสตรีในยามว่าง แต่ก็มีสมาธิจดจ่อ ไม่เคยต้องบำเรอเงินให้พวกสาว ๆ

::.คำอธิบายเควส.::

- คำในวงเล็บ อาทิ (พ่อหนุ่ม/สาวน้อย) เลือกคำใดคำหนึ่งมาใช้ ให้เข้ากับคุณ -

- [...] สีน้ำเงิน คือ โรลคำพูดเฉพาะคนมีลักษณะนิสัยตามที่ระบุ -

.: เงื่อนไขงาน :.

- ทำได้วันละครั้ง - เป็นเควสประจำวัน -

- ทำได้ทุกคน ใน 1 วันจะมาทำกี่คนก็ได้

- ทุกคนสามารถเสนอขอสร้างสถานที่ได้ที่นี่ (คลิก) เพื่อใช้ประกอบการโรลเรื่องราวของคุณในระหว่างทำเควส -

- หากคุณหักหลังพ่อค้าหวังจิน คุณจะไม่สามารถทำงานกับพ่อค้าหวังจินได้อีกตลอดไป -

.: ข้อมูลงานทั้งหมด :.

เลือก 1 งาน (ไม่สามารถรับพร้อมกันทุกงานได้ จะต้องทำงานที่ (1) ให้เสร็จก่อน จึงจะมารับงานที่ (2) ได้)

* ในกรณีระหว่างทำงานใดงานหนึ่งอยู่นั้น หากรับงานวันนี้ แต่ทำเสร็จในวันถัดไป = งานนั้นคือของวันที่เสร็จ ไม่สามารถรับงานนั้นได้ *

ตัวอย่าง คุณรับงาน (2) วันที่ 20/8/2021 แต่งานเสร็จวันที่ 21/8/2021 เท่ากับว่า งาน (2) นั้นในวันที่ 21/8/2021 รับไปแล้วไม่สามารถรับได้

      (2) ส่งข้าวกล่องให้พี่ชาย (ประจำวัน)

                 คำเตือน: โปรดเว้นพื้นที่กระเป๋าให้เหลือที่ว่างทุกครั้ง

                        - เขียนโรลเพลย์รับงานจากพ่อค้าหวังที่นี่

                        - พ่อค้าหวังจะขอให้คุณหาวัตถุดิบส่วนที่เหลือเพื่อทำ ข้าวห่อใบบัว และส่งไปให้พี่ชายของเขาที่ลั่วหยาง 1 ห่อ โดยเขามีข้าวสารให้คุณ 6 กระสอบ หากเหลือเก็บไว้กินเองได้ แต่วัตถุดิบอื่นคุณจะต้องหาให้พ่อค้าหวัง และพ่อค้าหวังจะมอบเงินให้คุณตอบแทนที่มีค่ามากกว่า (รอรับข้าวสารจากทีมงาน 6 กระสอบ)

                        - หาวัตถุดิบที่เหลือ และ นำไปหลอม ข้าวห่อใบบัว 1 ห่อ

                        - เลือกสถานที่อื่น เพื่อเขียนโรลเพลย์สร้างเรื่องราวหาวัตถุดิบแล้วแต่ว่าท่านจะเอามาจากไหน อาทิ ซื้อจาก Market ในระบบ

                        - เขียนโรลเพลย์ส่งข้าวห่อใบบัว ให้พ่อค้าหวังจิน ณ จตุรัสกลางเมือง | ลานฉง

                        - กลับมารายงานเมื่อทำงานเสร็จกับพ่อค้าหวังเย่าที่นี่

                        รางวัลเควส:ได้รับ +100 ตำลึงเงิน , +25 EXP , กระบี่ 1 เล่ม

                        หมายเหตุ: สามารถหักหลังพ่อค้าหวัง รับข้าวสารไปแล้วชิ่งก็ได้

       (3) ขนส่งแร่จำนวนมาก (รายสัปดาห์)

                 คำเตือน: โปรดเว้นพื้นที่กระเป๋าให้มีพื้นที่ว่างมากกว่า 600 เพื่อแบกแร่ได้ได้ (วิธีการดูพื้นที่ความจุกระเป๋า ตามภาพ)

                         - เขียนโรลเพลย์รับงานจากพ่อค้าหวังที่นี่

                        - พ่อค้าหวังได้บอกคุณว่า มีกลุ่มพ่อค้าแร่จำนวนหนึ่งกำลังหาคนนำแร่จำนวนมากไปส่งสถานที่แห่งหนึ่ง ต้องการคนเก็บความลับมาก หากเจ้าจะทำได้ก็ไปพบพวกเขาที่ ศาลเจ้ากว้านหยิน ณ เมืองเทียนซุย ในยามซีว์ โดยเจ้าจ่ายเงินค่าแร่ให้พ่อค้าแร่ 10,000 ตำลึงเงิน หัก 20% ค่านายหน้าของข้าไป ก็จะเหลือ 8,000 ตำลึงเงินที่เจ้าต้องออกค่าแร่ไปก่อน แล้วค่อยไปรับเงินคืนจากกลุ่มลูกค้าที่ซื้อแร่

                        - เลือกเส้นทางจากฉางอันไปเทียนซุย เขียนโรลเพลย์สร้างสตอรี่การเดินทาง เมืองใดก็ได้อย่างน้อย 1 เมืองเพื่อสร้างเรื่องราวการเดินทางของคุณ

                        - เขียนโรลเพลย์มาพบกลุ่มคนที่นัดพ่อค้าหวังไว้ ก่อนแจ้งเจตจำนงต่อพวกขา พวกเขาบอกนี่เกวียนแร่เจ้าขับไปส่งลูกค้าได้เลย โดยคุณต้องจ่ายค่าแร่ให้พ่อค้าแร่ หลังพวกเขารับเงินพวกเขาจะแจ้งคุณว่าลูกค้ารอรับแร่ที่ ป่าเสิ่นคู้ ด่านฉีกวน รับเงินจากลูกค้าแล้วนำ % พ่อค้าหวัง 2,000 ตำลึงเงินค่านายหน้าของพ่อค้าหวังให้เจ้านำไปให้พ่อค้าหวังด้วยล่ะ ณ ศาลเจ้าแม่กว้านหยินแห่งเทียนซุย  โพสต์ตามเวลา - ยามซีว์ (โอนเงิน 8,000 ตำลึงเงิน มาไอดี Webmaster)

                        - เลือกเส้นทางจากเทียนซุยนำหาบแร่ไปส่งที่ด่านฉีกวน  เขียนโรลเพลย์สร้างสตอรี่การเดินทาง เมืองใดก็ได้อย่างน้อย 2 เมืองเพื่อสร้างเรื่องราวการเดินทางของคุณ

                        - เขียนโรลมาถึงป่าเสิ่นคู้ ยามซีว์ (มาก่อนไม่เจอใคร) ท่านจะพบกับกลุ่มคนที่ดูหน้าโหด ๆ (พวกเขาปลอมตัวเป็นคหบดีใส่ชุดสุภาพ) หญิงสาวที่ดูคล้ายเป็นผู้นำทักทายคุณว่ามาจากพ่อค้าในเทียนซุยไหม {[111] ลู่ เจิ้ง} ก่อนเขาจ่ายเงินให้คุณ 10,000 ตำลึงเงิน ฝากขอบคุณท่านพ่อค้าที่ยอมขายให้ พวกเขาหาซื้อยากมาก โดยคุณก็เก็บ 8,000 ตำลึงเงินของคุณที่จ่ายให้พ่อค้าแร่ได้เลย และนำ % พ่อค้าหวังไปมอบให้พ่อค้าหวังเพื่อรับค่าจ้าง

                        - กลับมารายงานเมื่อทำงานเสร็จกับพ่อค้าหวังที่นี่ พ่อค้าหวังจะบอกว่าเธอเก็บไว้ เขาไม่เอานั่นเป็นค่าจ้างเธอ ก่อนยื่นไอเท็มและเหรียญอีแปะที่เหลือเพิ่มให้คุณ

                                    * สามารถหักหลังชิ่งเงินได้ หากเป็นโจรก็เนียนว่าไปจ่ายให้แล้ว เก็บความลับจากลู่เจิ้ง *

                        รางวัลเควส:ได้รับ +2000 ตำลึงเงิน , +10,000 อีแปะ  , +35 EXP , แร่ดีบุก และ แร่ตะกั่ว x10 , หินตีบวก x2

       (4) ช่วยเหลือผู้ประสบภัย (ประจำสัปดาห์)

       - เควสสิ้นสุด 5 กรกฎาคม 2565

                        - เขียนโรลเพลย์รับงานจากพ่อค้าหวังที่นี่ โดยพ่อค้าหวังบอกว่าช่วงนี้มีผู้ประสบภัยมากมายจากโจรโพกผ้าเหลือง และแม่น้ำเหลืองล้นตลิ่งท่วมบ้านเรือนริมแนวแม่น้ำทำให้หลายครัวเรือนสูญเสียบ้านกลายเป็นคนเร่ร่อนและบางคนโดนหิมะถล่มในช่วงหน้าหนาว  พวกเขาพักที่ศาลเจ้าฉางเอ๋อห์ เจ้าช่วยนำเงินทุนเหล่านี้ไปใช้ทำอาหารให้ผู้ประสบภัย ทำพวกอาหารพวกนีัแจกจ่ายพวกเขาน่าจะส่งผลดีต่อสุขภาพ ตอนนี้ได้ยินว่ามีผู้ประสบภัยลี้ภัยเข้ามาในฉางอัน 3,000 ชีวิต แล้วขาดเหลือยังไงมาเบิกค่าใช้จ่ายจากข้าหลังจบงาน โดยพ่อค้าหวังให้ข้าวสารคุณ 10,000 กระสอบ และ เงินทุนก้อน 10,000 อีแปะ

                        - ปรุงอาหารหลัก 1 ชนิด (3,000 จาน) , อาหารประเภทข้าวกี่ชนิดก็ได้ รวม 3,000 จาน ,  ต้มซุปกี่ชนิดก็ได้ รวม 3,000 ถ้วย (รวม 9,000 จาน)

                        - สร้างสตอรี่ปรุงอาหาร 4 วัน เพราะคุณต้องใช้เวลาทำทั้งวันทั้งคืนตลอดสี่วันในปริมาณมาก

                        - สร้างสตอรี่แจกจ่ายอาหารชาวบ้านประสบภัย 3,000 ชีวิตภายในศาลเจ้า โดยจัดระเบียบแถวและแจกจ่ายอาหาร (ส่งข้าวสารมาไอดี Watcher) ณ ศาลเจ้าเทพธิดาฉางเอ๋อ เมืองฉางอัน

                        - กลับมารายงานเมื่อทำงานเสร็จกับพ่อค้าหวังที่นี่

                        - แนบม้วนกระดาษงบที่ใช้ทำลิสรายการเบิกค่าวัตถุดิบมา โดยหักค่าข้าวสาร 10,000 กระสอบ และ เงินทุนจากพ่อค้าหวัง 10,000 อีแปะ แนบรายการมาให้ละเอียด

                        - หากไม่ขอรับเงินค่าวัตถุดิบ xxxxx อีแปะ ที่ทำอาหารไปเพื่อช่วยชาวบ้าน จะได้ความโหดและคุณธรรม 300 แทน และ ของสนับสนุนบางอย่างจากพ่อค้าหวังชุดใหญ่   (ก้อนหยก 10 , ตั๋วทรัพยากรอย่างละ 5 ใบ , ดาบใบหลิว 10 , ม้าขาว 10 , หินอัพเกรดและตีบวกอย่างละ 7)

                        รางวัลเควส:ได้รับ +70 ตำลึงทอง ,  +8,000 ตำลึงเงิน  , +40 EXP , +8 Point  , ลิ้นจี่ 30 , มะเขือเทศ 30 ผล , น้ำหนิวเอ้อเฉ่า 200 ไห

                        รางวัลเควส (ได้เฉพาะครั้งแรกที่ทำและซื่อสัตย์): หินอัพเกรด x2 , หินตีบวก x2 , ผงหยก x2

                        หมายเหตุ: สามารถหักหลังพ่อค้าหวัง ไม่นำข้าวสารไปส่งได้ เลือกที่โรลสักที่เพื่อโรลหักหลัง ยึดข้าวสารไว้เอง

[ รับก่อสร้างคลัง ]

ระยะเวลาจำหน่าย: 26 เดือนสืออี้เยว่ - 20 เดือนสือเอ้อร์เยว่ จงผิงศก ปีที่ 1

- ประเภทโกดังที่รับสร้าง -

(1) โกดัง ใช้ 1 แปลนดิน มีพื้นที่เก็บของ 5,000 ความจุ

มูลค่าก่อสร้างรวมทั้งหมด: 3,999 ตำลึงทอง

(2) โกดัง ใช้ 2 แปลนดิน มีพื้นที่เก็บของ 25,000 ความจุ

มูลค่าก่อสร้างรวมทั้งหมด: 11,999 ตำลึงทอง

มูลค่าการดำเนินการนี้ไม่รวมภาษี โปรด +ภาษีเมือง ก่อนชำระค่าบริการ

-- การก่อสร้าง --

- หลังจัดการบริการชำระเงินเสร็จสิ้น ให้ท่านเดินทางกลับบ้านพร้อมทีมก่อสร้างพ่อค้าหวัง

- สร้างสตอรี่พาไปดูแปลนดิน และ จบ [ ขอปักพื้นที่โกดัง ]

- หลังจากโรลพาทีมไปดูแปลนดิน 15 วัน กลับมาโรลชมความงามของโกดังได้เลย ท่านจะได้รับไอดีโกดัง

[สำหรับบ้านที่มีโกดังหลังแรกแล้ว จะได้รับการขยายไอดีโกดังอัตโนมัติล

LiuLing -

กึกกัก!

เสียงฝีเท้าเดินย่ำกายเข้ามาเหยียบยังเมืองหลวงที่เก่าแก่แห่งนี้เป็นครั้งแรกเลยที่เขาเองได้มาเหยียบยังอดีตพระนครเก่าแก่ของราชวงศ์ฮั่นแห่งนี้

ชายหนุ่มลงจากม้าสีขาวของตนก่อนที่จะเดินจูงมันไปด้วย

เสียงอึกกระทึก คึกคัก ของผู้คนในย่านการค้าดังสนั่นไปทั่ว ร่างชายหนุ่มที่กำลังเดินผ่านเส้นนั้นเพื่อไปหาเจ้าของงานผู้หนึ่ง ได้มองดูรอบๆ พลันตกตะลึงในความเจริญของอดีตเมืองหลวงแห่งนี้

❝ โว!!!! นี้นะหรือมหานครฉางที่ยิ่งใหญ่ครั้นสมัยอู่หวงตี้ที่ยิ่งใหญ่........ว้าววว ❞

ชายหนุ่มมองรอบๆด้วยความชอบใจ มิคิดเลยว่าเขาจะได้มาเหยียบ ณ เมืองที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้

   หลังจากที่ตะลึงในความเจริญแล้วก่อนที่เขาจะกลับมาตั้งหน้าตั้งตา เดินไปหา งานที่ตัวเองสนใจ โดยที่เขาเองก็พึ่งจะมาเป็นครั้งแรก แต่มิรู้เส้นทางมาก่อนเลยว่าจะไปหาจวนสกุลหวังทางไหน พอดีมีทหารกลุ่มหนึ่งเดินลาดตระเวนแถวนั้นพอดี ฉางเซิ่งจึงรีบสาวเท้าเดินเข้าไปถามยังหนึ่งทหารกลุ่มว่า :

❝ ขออภัยที่รบกวนขอรับพี่ทหาร  ❞

กลุ่มทหารพวกนั้นหันหลังกลับมาดูยังเสียงต้นตอที่เรียกตน ก่อนที่หนึ่งในทหารกลุ่มนั้นจะเอ่ยปากถามออกไปยังฉางเซิ่งว่า :

❝  มีสิ่งใดรึน้องชาย?  ❞

ฉางเซิ้งรีบเปิดประเด็นถามออกไปยังกลุ่มทหารนายนั้น

❝ พอดีกระผมพึ่งมาจากต่างเมืองนะขอรับ ว่าจะมาหางานทำ .... เออ.... มิทราบว่าพอจะรู้จักจวนสกุลหวังจิน พ่อค้าที่ชื่อดังๆ นั้นไหมขอรับ? ❞

ฉางเซิ้งถามออกไปยังกลุ่มทหารนั้น พลันเหล่ากลุ่มทหารต่างมองหน้ากัน ก่อนที่จะหันมาตอบว่า :

❝  พ่อค้าหวังจินใช่ไหมน้อง ให้เจ้าเดินตรงไปตรงนู้นประมาณ 10 หลังคาเรือน เจ้าจะเจอซอยที่มีธงสีแดงปักอยู่ แล้วให้น้องเลี้ยวซ้ายอีกที่ จะมีจวนหลังใหญ่อยู่ต่อหน้าบ้านแถวนั้นใช่จวนสกุลหวังนั้นแหละนะ  ❞

❝ เข้าใจรึไม่? ❞

หนึ่งในทหารนายนั้นพูดบอกพลางซี้นิ้วบอกจุดไป และ เลี้ยวไปหาจวนสกุลหวังอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ฉางเซิ่งรู้แจ้งดั่งนั้นจึงได้โค้งศีรษะขอบคุณกลุ่มพี่ทหารนายนั้นยกใหญ่ ก่อนที่ทหารเหล่านั้นจะเดินจากไปทำหน้าที่ของตนต่อ

ฉางเซิ่งมองไปยังจุดที่พี่ทหารซี้ทางให้ ก่อนจะกำหมัดขึ้นมาเพื่อพูดกับตัวเอง และ เป็นการให้กำลังใจตนว่า

❝ มาละ!!! งานแรกในฉางอัน!!! ข้าต้องทำให้จงได้!!! ❞

มิรอช้า ตนรีบสาวเท้าเดินตรงไปตามพี่ทหารบอก ก่อนที่จะเลี้ยวซ้ายในซอยนั้น ก็พบกับคฤหาสน์จวนของสกุลหวัง.... ผู้ที่ตนจะมาทำงานด้วยนั้นเอง

ตุบตับ!~ เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มดังขึ้นอย่างเร็ว เนื่องจากตนได้วิ่งพร้อมกับจูงม้าไปด้วยเพื่อจะไปให้ถึงจวน และ พูดคุยกับพ่อค้าหวังให้เร็วที่สุด และ แล้ว!!! พ่อค้าหวังก็เดินออกมาพอดี

❝ คารวะท่านขอรับพ่อค้าหวัง!!! กระผมผู้ที่ตะมาอาสาทำงานให้ท่านขอรับ ❞

ฉางเซิ่งหยุดวิ่งทันทีก่อนจะก้มศีรษะเพื่อคำนับต่ออีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยบอกจุดประสงค์ที่มาออกไป ทำให้พ่อค้าหวัง เอ่ยพลัน สีหน้าดีใจออกมาที่มีคนมารับงานของตนแล้ว

❝ พ่อหนุ่ม! ดีๆๆๆๆ ดีมากๆๆ ข้ารอคนมารับงานอยู่พอดีเลย ขอบใจเจ้ามากที่มากเลยนะที่อุตส่าห์มานะพ่อหนุ่ม  ❞

❝ ท่านหวังขอรับ ท่านมีงานอะไรให้ผมทำรึไม่? ผมพร้อมเสียแล้วขอรับ ❞ ตนเปิดสนทนาเรื่องของงานทันที มิรอช้าให้เสียเวลาไป สีหน้าของพ่อค้าหวังยิ้มร่าออกมา ก่อนจะเสนองาน2อย่างให้กับเขา

- งานแรกคฤหาสน์ผีสิง
- งานสอง ส่งข้าวกล่องให้พี่ชายของพ่อค้าหวัง

ฉางเซิ่ง นึกอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะตอบออกไปว่า

❝ ข้าน้อยตัดสินใจเลือกงานแรกขอรับ ... ขอรายละเอียดเพิ่มเติมด้วยขอรับ ❞

พ่อค้าหวังหัวเราะขึ้นอย่างเบาๆ ก่อนจะบอกรายละเอียดออกไปว่า

❝ พ่อหนุ่มเอ่ย ทางตะวันออกของเหอตง ก่อนถึงด่านฉีกวนมีเคหาสน์ร้างกลางป่าอยู่หลังหนึ่ง ที่มีเสียงร่ำลือจากนักเดินทางว่ามีเสียงร้องไห้ของหญิงสาวที่นั่น
        ทุก ๆ คืน เมื่อนักเดินทางผ่านเส้นนั้นจะต้องรีบไป แต่!! ก็มีตำนานอีกตัวนึงเล่าว่า วิญญาณผีพวกนั้นเฝ้าสมบัติที่จะปรากฎในทุก ๆ เดือนเพียง 1 ครั้ง นักล่าสมบัติมากมายไปที่นั่นแต่ก็ไม่มีใครรอดกลับมา  ❞

พ่อค้าหวังพูดเสร็จจึงได้พูดสันทัดต่อ ฉางเซิ่งอีกว่า :

❝ พ่อหนุ่ม เจ้าคงรู้แล้วสินะว่างานนี้เจ้าต้องทำสิ่งใด ❞

ฉางเซิ่งมองไปยังหน้าของพ่อค้าหวัง พลันนึกถึงงานนี้ว่าเราจะต้องไปที่ คฤหาสน์ผีสิง หรือ......

❝  พ่อหนุ่มเอ่ย  ❞

❝ ห่ะ!!! อ๋อ ผมทราบแล้วละขอรับ! ท่านต้องการให้กระผมไปหาสิ่งมีค่านั้นคือ สมบัตินั้นใช่รึไม่ ❞ ฉางเซิ้งสดุ้งต่อการเรียกพ่อหนุ่มของพ่อค้าหวัง ก่อนที่เขาจะตั้งสติแล้วพูดตอบออกไป

❝ ใช่แล้วละ เจ้ารู้แล้วสินะ ... งั้นก็จงไปทำได้เลยนะ หรือ จะพักก่อนก็เชิญมาพักที่จวนข้าก่อนย่อมได้  ❞

ฉางเซิ้งโค้งคำนับต่ออีกฝ่ายเป็นการขอบคุณ ก่อนที่จะปฎิเสธออกไป และ ขอตัวไปทำหน้าที่ของตนอย่างเร่งด่วน

❝ ขออภัยด้วยนะขอรับ เห็นทีข้าน้อยต้องขอตัวไปทำหน้าที่ และ งานที่ท่านมอบหมายให้เสียแล้ว ท่านจงโปรดรอข่าวดีได้เลย! ❞

❝ ดีมาก!!! ดีมาก!!! ขอบใจเจ้ามากนะ ❞

❝ ขอบคุณมากขอรับ!!! กระหม่อมขอตัวก่อนนะขอรับ!! ❞

มิรอช้า ฉางเซิ้งรีบกระโจนขึ้นม้าสีขาวของตัวเองที่จูงอยู่นั้น ก่อนที่จะชักม้ามุ่งหน้าออกจากกำแพงเมืองฉางอัน มุ่งตรงสู่ด่านตงก๋วน และ เมืองหงหนงด้วยความเร่งรีบ โดยใช้หลายเพลาในการเดินทางเลยทีเดียวจนกว่าจะถึง เหอตง เมืองที่ตัวเองจะต้องได้นั่งพัก ก่อนที่จะสานต่องานให้มันเสร็จ

Tianzhou ดี

      เทียนหลงหลังจากที่ออกเดินทางมาซักพักในตอนนี้เขานั้นได้มาถึงยังเมืองฉางอัน ซึ่งเป็นแค่ส่วนหนึ่งของทางผ่านเพียงเท่านั้นจากการถามทางชาวบ้านที่สัญจรไปมา หากจะให้เทียบแล้วนี้คงเป็นแค่ 1 ใน 10 ของการเดินทางทั้งหมดเพียงเท่านั้น



     "อีกนานเลยหรอเนี่ย..." เทียนหลงกล่าวบ่นออกมาเล็กน้อยด้วยความเบื่อหน่าย สายตาเริ่มมองซ้ายมองขวาเพื่อหาความเพลิดเพลินก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นร่างของชายอ้วนท้วมกำลังพูดคุยกับผู้คนมากหน้าหลายตา ซึ่งในจังหวะเดียวกันนั้นเองก็มีชายคนหนึ่งได้เดินผ่านมาทางเขาพอดิบพอดี


     "พี่ชายตรงนั้นเขาทำอันใดกัน??" เทียนหลงพลันกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่กลุ่มคนที่อยู่กับชายร่างอ้วน


     "ตรงนั้นเป็นที่รับงานหนะ...ท่านหวังเย่า เป็นผู้ให้งานแก่พวกเราแถมให้เงินดีอีกต่างหาก" ชายแปลกหน้าพลันกล่าวออกมาก่อนจะเดินจากไป...


     "เป็นเช่นนั้นเอง...ไว้ค่อยมารับงานที่นี่ละกัน" เทียนหลงกล่าวออกมาก่อนจะเริ่มควบม้าของตนออกจากเมืองไป เพราะในตอนนี้ยังไงเขาก็ยังมิสามารถที่จะรับงานนี้ได้ในตอนนี้

Tianzhou ดี

      เทียนหลงได้รีบควบม้ามาจากหรูหนานเพื่อหางานซักงาน เสียงของผู้คนยังคงคึกคักเหมือนวันแรกที่เขาได้มาที่นี่อย่างมิต้องสงสัย เทียนหลงรีบมุ่งตรงไปหาพ่อค้าหวังเย่าอย่างเร่งรีบ


      "ขอคาราวะท่านพ่อค้า พอมีงานใดให้ข้าทำบางหรือไม่" เทียนหลงรีบเข้าเรื่องอย่างรวดเร็วราวกับคนหิวเงิน ก็แน่หละหากเขาต้องการเป็นใหญ่เงินย่อมเป็นสิ่งจำเป็นเสมออย่างมิต้องสงสัย


      "เจ้าพึ่งมาใหม่สินะ" หวังเย่าพลันสำรวจทุกอิริยาบถของอีกฝ่าย ดูดจากรูปลักษณ์ภายนอกนั้นเป็นเพียงแค่หนุ่มหน้ามลธรรมดาๆ แต่พ่อค้ากลับสนใจชายผู้นี้นิดหน่อย


      "เอาหละข้ามีงานที่เหมาะกับเจ้าอยู่ตั้งใจฟังดีๆหละ" หวังเย่าพลันสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะเริ่มพูดต่อ "ทางตะวันออกของเหอตง ก่อนถึงด่านฉีกวนมีเคหาสน์ร้างกลางป่าอยู่หลังหนึ่ง ที่มีเสียงร่ำลือจากนักเดินทางว่ามีเสียงร้องไห้ของหญิงสาวที่นั่นทุกๆ คืน เมื่อนักเดินทางผ่านเส้นนั้นจะต้องรีบไป แต่ก็มีตำนานอีกตัวนึงเล่าว่า วิญญาณผีพวกนั้นเฝ้าสมบัติที่จะปรากฎในทุก ๆ เดือนเพียง 1 ครั้ง นักล่าสมบัติมากมายไปที่นั่นแต่ก็ไม่มีใครรอดกลับมา"


     "เจ้าจงไปนำวัตถุโบราณชิ้นนั้นกลับมาให้ข้า"


     "ได้เลยขอรับข้าจะมิทำให้ผิดหวัง" เทียนหลังพลันโค้งคำนับก่อนจะรับควบอาชาของตนมุ่งตรงไปยังจุดหมายที่ตั้งใจไว้...

Tianzhou ดี

      เทียนหลงเดินทางควบอาชาสีดำมาอย่างรวดเร็วจนมาถึงฉางอันบาดแผลในตอนนี้มิได้หายไปแต่อย่างใด อาชามุ่งตรงมายังย่านการค้าอย่างรวดเร็วพลันทำสีหน้าร้อนรนเพื่อความสมจริงให้มากที่สุด

      "ท่านพ่อค้า!!!" เทียนหลงตะโกนออกมาด้วยท่าทีตื่นตระหนกในขณะที่วิ่งตรงไปหาพ่อค้าหวังเย่า

      "มีเรื่องอันใดรึ? ทำไมถึงได้ร้อนรนเช่นนี้" พ่อค้าหวังพลันกล่าวถามอย่างใจเย็น เพียงแค่มองบาดแผลและท่าทางก็พอเดาได้แล้วว่าต้องเกิดบางสิ่งขึ้น

      "คือว่างานที่ท่านมอบให้ข้า มีคนได้ตัดหน้าข้าไปแล้วขอรับ!!" เทียนหลงกล่าวออกมาพร้อมกับเริ่มหายใจหอบเพื่อแสดงถึงความเหนื่อยล้าและรีบร้อนที่จะนำข่าวนี้มาให้

      "เจ้าพอบอกข้าได้ไหมว่ามันผู้นั้นคือใคร!!!" หวังเย่าพลันกล่าวถามด้วยท่าทีร้อนรน ตอนแรกเขารู้ว่าเกิดเรื่องแต่ไม่คิดว่าจะหนักถึงเพียงนี้

      "ข้ามิทราบใบหน้าของมัน หากแต่ดูลักษณะภายหอกนั้นคล้ายกับโจรเป็นอย่างมาก" เทียนหลงกล่าวขึ้นมาด้วยท่าทางที่สำนึกผิด

      "ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าขอบใจเจ้ามากที่มาบอกให้รู้ เจ้าไปได้แล้ว" หวังเย่ากล่าวออกมาก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่จากการศูนย์เสียสิ่งที่ตนต้องการ

      "ขอรับ!!" เทียนหลงกล่าวขึ้นก่อนจะควบมาออกจากย่านการค้านี้ไป...

Fenyue ดี

⌜ 5 ⌟

บทที่ 2

ภารกิจจับพลัดจับผลู

ฉากที่ 1

เควส (2) ส่งข้าวกล่องให้พี่ชาย (ประจำวัน)

          การเดินทางอันแสนยาวไกลที่สุดในชีวิตของเด็กสาวได้เริ่มขึ้น อุปสรรคแรกที่ต้องฝ่าฟันไปให้ได้นั่นก็คือเฟินเยว่ไม่รู้ว่าทางไปฉางอันคือถนนเส้นใด แม้จะมีแผนที่พกไว้ติดตัวแต่นางต้องใช้ความกล้าเป็นอย่างสูงที่จะออกเดินทางเพียงลำพัง

          “ไป๋ไป๋.. รู้หรือไม่ว่าฉางอันไปทางไหนน่ะ?”

          วิตกหนักจนถึงขั้นต้องไปสนทนากับม้า ทางฝั่งม้าขาวเองเพียงแค่เชิดคอขึ้นอย่างสง่างามแต่หาคำตอบไม่ได้..

          “ข้าคิดว่า.. ควรจะตามรอยเกวียนนั่นไป.. ดีหรือเปล่านะ?” นางหยิบแผนที่ขึ้นมาดูอีกครั้ง จริง ๆ แล้วถนนที่มุ่งหน้าสู่ทิศตะวันออกเฉียงใต้ก็มีอยู่เพียงแค่เส้นเดียว “ข้าคิดว่าน่าจะเป็นทางนั้นแหล่ะ …เนอะ ไปกันเถอะ”

          มือที่กุมบังเหียนม้าสั่นครือขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น นางค่อย ๆ บังคับไป๋ไป๋ให้ออกวิ่งไปตามถนนที่มีลอยล้อเกวียนแล่นผ่าน แสงตะวันยามเที่ยงสว่างจ้าแยงลูกตา ทำให้เฟินเยว่เพิ่งตระหนักได้ว่ากว่าจะออกเดินทางได้ก็สายถึงเพียงนี้เชียวหรือ

          “หวา.. ไม่ได้ล่ะ สายแล้ว ๆ”

          หญิงสาวตัดสินใจควบม้าด้วยความเร็วเต็มพิกัด อาชาขาวพุ่งทะยานไปด้านหน้าด้วยความเร็วเต็มฝีเท้าประดุจดั่งลูกธนูสีเงินที่แหวกฟ้าผ่าอากาศ ไป๋ไป๋เองก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากกว่าครั้งไหน ๆ เมื่อมันได้ออกวิ่งไปตามสายลม ด้วยความเร็วระดับนี้หญิงสาวที่นั่งอยู่บนหลังหลับตาปี๋แล้วกอดคอม้าเอาไว้แน่น ส่วนเจ้าหมูเปาเปาที่อยู่ในตะกร้าสะพายหลังไม่กล้าแม้แต่โผล่หน้าออกมารับลมเย็น

          “อู๊ดดดดดดดดด”

.

.

.

          ใช้เวลากว่าค่อนวันกว่าจะควบม้าเร็วจากอันติงมาถึงฉางอัน ดีที่มาถึก่อนมืดค่ำทำให้พอจะมีเวลาหาโรงเตี๊ยมให้ได้พำนักพักผ่อน แต่ข้อเสียก็คือนางแทบจะไม่รู้เลยว่าทิวทัศน์ระหว่างทางเป็นอย่างไรเพราะมัวแต่เอาหน้าซุกคอม้ากอดแน่นด้วยอาการกลัวตก ผมเผ้าโดนลมตีจนยุ่งเหยิง ยังดีที่นางถักผมเป็นเปียไว้ด้านหลัง หากปล่อยให้ยาวสลวยมีหวังได้พันเป็นสังกะตังจนสางไม่ออก

          เหมือนว่ามันรู้ทาง เมื่อควบเข้าใกล้ประตูเมืองหลวง เจ้าม้าฝีเท้าจัดก็ค่อย ๆ ผ่อนความเร็วลง คราวนี้เฟินเยว่จึงได้เห็นเต็มสองตา ว่าอดีตนครหลวงฉางอันนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด

          เพียงแค่กำแพงเมืองก็สูงท่วมท้นและดูแข็งแกร่งยิ่งกว่าประตูเมืองอันติงหลายเท่า ทหารก็คุ้มกันแน่นหนากว่า ผู้คนจากทั่วทุกสารทิศหลั่งไหลเข้ามา ทั่วทั้งเมืองเต็มไปด้วยเสียงเอะอะจอแจแต่มีชีวิตชีวา ร้านรวงต่างก็ขายสินค้านานาชนิดที่แปลกใหม่และสวยงามกว่าที่อันติงอยู่มากโข

          ความประทับใจแรกเป็นไปในเชิงบวก หรือความยิ่งใหญ่ของฉางอันจะทำให้พี่ชายทั้งสองหลงแสงสีจนลืมติดต่อกลับบ้านมากันแน่นะ ไม่ใช่ด้วยความน้อยใจ แต่หากเป็นเช่นนั้นจริงได้ก็ดี เฟินเยว่จะได้หายห่วงว่าพี่ชายไม่ได้รับอันตรายใด ๆ แต่ว่านางจะบอกกับทั้งสองเพื่อขออยู่อาศัยด้วยอย่างไรดี เพราะนางก็กะว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่ระยะสั้นเลยจำนองบ้านกับฝ่ายจัดอสังหาริมทรัพย์แลกกับค่าใช่จ่ายในการเดินทาง

          ถ้าลองถามผู้คนละแวกนี้เขาจะรู้จักตระกูลซุนแห่งอันติงผู้เคยเป็นพ่อค้าผ้าที่ร่ำรวยหรือเปล่านะ เฟินเยว่ไม่แน่ใจว่าฉางอันยิ่งใหญ่ขนาดนี้ชื่อเสียงตระกูลนางคงเพียงแค่ฝุ่นธุลีที่ไม่มีใครสนใจ แล้วควรจะเริ่มหาเบาะแสของพี่ชายอย่างไรดี ถ้าเป็นทหารยามด้วยกันจะรู้จักกับซุนเฮยหลงหรือไม่

          “ขอโทษนะเจ้าคะ ท่านพอจะรู้จักกับทหารที่ชื่อซุนเฮยหลงหรือเปล่าเจ้าคะ?” ทหารยามประตูเมืองทิศตะวันตกต่างมองหน้ากันแล้วส่ายหน้า เป็นคำตอบที่เข้าใจได้ทันทีโดยไม่ทันได้เอ่ยออกมาเป็นวาจา “ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ”

          แม้ไม่ได้รับคำตอบแต่สาวน้อยไม่ลืมขอบคุณผู้ตอบคำถาม ทหารยามทิศตะวันตกไม่รู้จักซุนเฮยหลงก็ไม่เป็นไร ฉางอันกว้างใหญ่ขนาดนี้ เหล่าทหารในกองทัพก็น่าจะมีหลายหมื่นหลายพันคน ไม่แน่ว่าทหารคนอื่นอาจรู้จักก็เป็นได้ เฟินเยว่ไม่ละทิ้งความหวังคุมไป๋ไป๋เดินถามทหารทุกนายที่นางเห็นว่าพอจะรู้จักกับบุรุษนามว่า ‘ซุนเฮยหลง’ หรือไม่

          ทว่าความพยายามยังไม่เป็นผล ไม่ว่านางจะไปถามทหารทางประตูทิศใต้ ตะวันออก ทิศเหนือ รวมไปถึงทหารที่ประจำการ ณ ประตูเสวียนอู่ก็ไม่มีผู้ใดสักคนที่รู้จักพี่ชายของนาง

          “เฮ้อ.. จะไม่มีสักคนที่รู้จักเลยอย่างนั้นหรือ...” เด็กสาวถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อน แต่ก็เรียกสติให้กลับมามีความหวังอีกครั้ง “ถ้าหาพี่เฮยหลงไม่เจอ แต่เป็นพี่เอียนฟงแทนล่ะ?”

          ในจดหมายที่เคยส่งมาถึงบ้านอซุนเอียนฟงเคยเล่าให้ฟังว่าเขาได้งานบัญชีเป็นลูกจ้างของเถ้าแก่อะไรสักอย่าง น่าเสียดายที่นางจำไม่ได้ ส่วนจดหมายฉบับนั้นก็อยู่ในท้องลูกหมูป่าไปเรียบร้อยแล้ว ครั้นจะผ่าท้องเปาเปาเอาเศษกระดาษออกมาก็ใช่เรื่อง แต่ถ้ามีเบาะแสสักอย่างเด็กสาวก็ยังไม่หมดความหวังที่จะตามหาพี่ชายต่อไป

          “ถ้าเป็นร้านนั้นจะรู้จักหรือเปล่านะ?”

          ดรุณีน้อยมองไปยังอาคารหลังใหญ่ที่ดูแล้วน่าจะเป็นร้านค้าที่ร่ำรวยที่สุดในฉางอันเลยก็ว่าได้ จากที่ทำงานกับเถ้าแก่เนี้ยหมีมาเป็นเวลาสามปี นางเห็นว่าเถ้าแก่เนี้ยเป็นผู้ทำบัญชีเอง และร้านค้าอื่น ๆ ในอันติงก็เป็นแบบนั้นเช่นเดียวกัน แต่ด้วยความรุ่งเรืองของเมืองบ้านนอกเทียบกับเมืองหลวงเก่าแทบไม่ติดฝุ่น ไม่แน่ว่าร้านใหญ่เช่นนี้อาจจะจ้างเจ้าหน้าที่บัญชีมาทำงานแทนเถ้าแก่ก็เป็นได้

          เด็กสาวมองเข้าไปด้านในร้านเห็นบุรุษผู้หนึ่งแต่งกายด้วยผ้าไหมชั้นดีน่าจะเป็นเถ้าแก่ของที่นี่ ท่าทางเขาดูใจดี อาจจะพอให้เบาะแสหรือรู้จักซุนเอียนฟงก็ได้ เฟินเยว่หวังว่าเขาจะช่วยนางได้จึงลองเข้าไปถามดู

          “สวัสดีเจ้าค่ะ ขออภัยนะเจ้าคะคือว่าข้าขอ-...”

          “โอ้ มาพอดีเลย เจ้าหางานทำอยู่ใช่ไหม?”

          เถ้าแก่คลี่ยิ้มด้วยสีหน้าเปรมปรี เขาแทรกพูดขึ้นก่อนที่เด็กสาวจะทันได้ไถ่ถามเรื่องที่ต้องการเสียอีก

          “เจ้าคะ?”

     เฟินเยว่เอียงคอมองด้วยความไม่เข้าใจ แต่เถ้าแก่กลับคิดว่านางเข้าใจเป็นอย่างอื่น

          “ไม่ต้องงง ข้า หวัง เย่า เจ้ามาหางานทำใช่ไหมล่ะ ใคร ๆ ก็มาหาข้าด้วยเหตุนี้กันทั้งนั้น” เถ้าแก่หวังแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร ท่างทางดูอารมณ์ดี เฟินเยว่อ้าปากจะพูดแย้งแต่ก็ถูกอีกฝ่ายพูดแทรกก่อนเสียแล้ว “ตอนนี้พี่ชายของข้า หวัง จิน ต้องการข้าวห่อใบบัว ช่วยนำไปส่งให้เขาทีได้ไหม?”

          “....” ด้วยความที่จับต้นชนปลายยังไม่ได้ เด็กสาวจึงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง อีกฝ่ายขอให้ไปส่งข้าว พิจารณาดูแล้วไม่ได้เหนือบ่าไปกว่าแรง อีกอย่างเรื่องช่วยเหลือคนเป็นสิ่งที่เฟินเยว่มักทำเป็นปกติ อะไรช่วยได้ก็ช่วย แม้ไม่มีค่าตอบแทนให้แต่เฟินเยว่ก็ยินดีช่วยเหลือ นางจึงตอบรับไปด้วยน้ำเสียงอ้ำอึ้ง “ได้..เจ้าค่ะ”

          “ดีเลย ๆ แต่ว่าข้ามีเพียงแค่ข้าวสารน่ะ ยังไงเจ้าช่วยรับไปทำข้าวห่อใบบัวแล้วส่งให้พี่ชายข้าที่นะ อ้อ ไม่ต้องห่วงเรื่องวัตถุดิบ เดี๋ยวข้าจ่ายให้เอง” เด็กสาวยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ ไฉนจ้างให้ไปส่งของถึงต้องให้นางไปซื้อวัตถุดิบมาให้ด้วย สีหน้าเฟินเยว่แสดงความสงสัยออกมาอย่างตรงไปตรงมาจึงทำให้เถ้าแก่หวังอธิบายต่อ “ที่ขอให้เจ้าช่วยปรุงให้เพราะว่าช่วงนี้พ่อครัวของข้าไม่ว่างเลยล่ะ เจ้าเองก็น่าจะพอทำเป็นใช่ไหมล่ะ?”

          สำหรับงานครัวเป็นเรื่องง่ายดายมากสำหรับเฟินเยว่ แม้ข้าวห่อใบบัวจะต้องใช้วัตถุดิบจำนวนมากทว่าไม่ยากเกินกว่าความสามารถที่เด็กสาวจะทำได้ นางจึงพยักหน้ารับแผ่วเบา

          “แล้ว.. จะให้ข้าไปส่งที่ไหนหรือเจ้าคะ?”

          “อ้อ ลืมบอกไปเลย ส่งที่พี่ชายข้าที่ลั่วหยางน่ะ เขาชื่อหวังจิน อยู่ที่จตุรัสกลางเมืองลานฉง หาได้ไม่ยากหรอก เสร็จแล้วก็กลับมารับรางวัลที่ข้านะ”

          ได้ยินว่าต้องไปส่งสินค้าถึงลั่วหยางเด็กสาวก็แทบจะลมจับ เพราะนางมีจุดประสงค์ชัดเจนถึงได้เดินทางมาฉางอัน ไม่ใช่เพื่อหางานทำเช่นคนที่เถ้าแก่หวังเล่ามา และอีกข้อคือนางไม่ทราบว่าต้องเดินทางไปลั่วหยางอย่างไร แต่เมื่ออ้าปากจะปฏิเสธพ่อค้าหวังก็ยิ้มหวานใส่จนนางใจอ่อน

          “เจ้าค่ะ..”

          คิดปลอบใจตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มรับเถ้าแก่หวังเจื่อน ๆ

          ‘ไม่เป็นไรมั้ง.. แค่ไปส่งของเอง หรือบางทีพี่ชายอาจถูกส่งตัวไปที่ลั่วหยางทั้งคู่เลยก็ได้’

          เด็กสาวรับเอาข้าวสารจากเถ้าแก่หวังมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ขนมันขึ้นไปบนหลังม้า

          “ไป๋ไป๋ เจ้ามาจากลั่วหยางพอจะนำทางถูกหรือไม่”

          อาชาขาวไม่ตอบรับ มันเพียงแค่เชิดคอขึ้นอย่างสง่างามเช่นเดียวกับตอนที่ถามเมื่อออกจากอันติง

          “แหะ..”

          เฟินเยว่ยิ้มแห้ง แต่ก่อนจะออกเดินทางต่อวันนี้คงต้องหาโรงเตี๊ยมพำนักนอน แล้วจึงค่อยมาคิดอีกทีว่าต้องเดินทางไปลั่วหยางกันอย่างไร

.

.

.

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือทำกิจกรรมใด ๆ

ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

Jinying ดี

❀ รับเควสส่งข้าวกล่องให้พี่ชาย ❀

          ก่อนกลับยังเมืองลั่วหยาง ไหน ๆ ก็มาเยือนถึงเมืองฉางอัน จิ้นอิ๋งและผู้ติดตามจึงพากันเดินเล่นแถวจตุรัสกันเสียก่อน เป็นการพักผ่อนไปในตัวด้วยหลังจากผ่านเรื่องหนัก ๆ ติดต่อกันมาสักพัก และเพราะโจรก็ถูกจับได้แล้วจิ้นอิ๋งจึงไม่มีเรื่องให้กังวลระหว่างเดินดูของอีก ซึ่งในตอนที่กำลังดูวัตถุดิบเพิ่มเติมเกี่ยวกับของที่จะนำไปทำอาหารให้บุรุษผู้หนึ่งที่ให้คำสัญญาเอาไว้ ถานเจ๋อก้เอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามไม่คุมให้แข็งกระด้าง

          " ท่านหญิงแค่ซื้อจากร้านอาหารไปให้เจ้า.. ท่านชายกัว เขาก็ไม่รู้แล้วว่าท่านทำเองหรือไม่ได้ทำ "

          จิ้นอิ๋งทำตาดุใส่ถานเจ๋อทันทีที่กล่าวจบ แต่ก็คล้ายจะทำตาโตใส่เฉย ๆ ด้วยเพราะไม่เคยทำหน้าตาก้าวร้าวใส่ใครเสียทีจนอีกฝ่ายต้องกลั้นขำเสียหน้าแดง ซึ่งดีที่นางไม่ทันได้สังเกตเนื่องจากหันกลับมาเลือกเห็ดหอมจากแผงขายผักเสียก่อน มิเช่นนั้นตากลมนั้นคงจะพยายามเบิกขึ้นใส่ไม่หยุดแน่ เพราะเพียงแค่นี้ริมฝีปากเล็กก็แทบยู่เข้าหาดูไม่ค่อยไม่พึงใจนักกับคำกล่าวของผู้ติดตามแล้ว

          " ข้าสัญญากับท่านกัวฟ่งเสี้ยวไว้แล้วว่าจะทำให้ทาน จะให้ผิดคำพูดได้อย่างไร "

          เอ่ยเสียงหนักแน่นก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมายามเห็นมัดเห็ดหอมที่พอใจและทำการจับจ่ายไปอย่างกระตือรือร้น ถานเจ๋อที่ได้ยินก็แทบขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน คราที่แล้วบุรุษหน้าหยกผู้นั้นมายื่นหน้ายื่นตาใส่ท่านหญิงของมัน มันยังไม่ทันได้คิดบัญชีเลย

          ฝั่งจิ้นอิ๋งที่ไม่รู้ความคิดของผู้ติดตาม ก็แค่นึกว่าอีกฝ่ายยังไม่ไว้ใจกัวฟ่งเสี้ยวที่ตอนนี้นางไว้ใจเสียจนอยากผูกมิตรไว้ จึงเอ่ยเจื้อยแจ้วให้ถานเจ๋อเปลี่ยนใจมาเข้าร่วมอยากสานไมตรีไปด้วยกันกับนาง

          " ท่านกัวฟ่งเสี้ยวให้พวกเราได้หลบด้านในบ้านตอนฝนตกครานั้นเชียวนะ ยังคอยพูดเตือนให้ข้านึกถึงคำบิดาบ่อย ๆ ด้วย ทำให้นึกถึง.. ข้าอยากพบท่านกัวฟ่งเสี้ยวเร็ว ๆ แล้วสิ! "

          ทว่ายิ่งพูดกลายเป็นยิ่งคะนึงถึง ในหัวพลันเทียบกับน้องชายที่ไม่รู้เป็นอย่างไรแล้วบ้างทำให้นางเผลอหลุดกล่าวในท้ายประโยคขึ้นมา และเพราะไม่ได้เผยเปิดถึงความในใจว่านางเทียบกับบุรุษผู้นั้นกับคนในครอบครัวคนใด ถานเจ๋อที่ฟังได้เพียงเท่านั้นพลันเข้าใจไปอีกอย่างเลยคล้ายตาเหลือกตาโตจ้องท่านหญิงของมันไม่วางตา ปากพะงาบราวอยากเอ่ยเถียงโน้มน้าวสักอย่างแต่ก็ได้แต่ทำหน้าจะร้องไห้ออกมาเท่านั้น เพราะท่านหญิงของมันตอนนี้เผยรอยยิ้มสดใสออกมากว้างเสียจนไม่อยากขัดเลยเชียว

          .

          .

          เมื่อได้ของที่สามารถพกข้ามวันมาที่ตัวเรียบร้อยแล้ว จิ้นอิ๋งก็วางแผนจะทำการซื้อพวกเหล่าเนื้อสัตว์ที่เมืองลั่วหยางจึงตั้งใจจะเร่งออกเดินทางเพื่อให้ทันพักผ่อนได้ในยามหัวค่ำพอดีที่เมืองหงหนง ในหัวพยายามผลักเรื่องที่เคยเจอโจรโพกผ้าเหลืองออกไป พลันคิดในแง่ดีไปว่าหากเจอเป็นกลุ่มเดิมคงจะกลับใจกันแล้วเสียมากกว่า

          ระหว่างเดินเอื่ยสีหน้าเครียดเคร่งเพื่อไปยังคอกฝากม้า จิ้นอิ๋งก็ทันเห็นพ่อค้าหวังคนผู้น้องของเมืองฉางอันเข้าพอดี ความรู้สึกราวกับเจอคนคุ้นเคยพลันแผ่ซ่านให้นางแย้มยิ้มออก ก่อนก้าวเท้ารวดเร็วเพื่อทักทายอีกฝ่าย

          " ท่านพ่อค้าหวังเย่า สวัสดีเจ้าค่ะ " เสียงใสเรียกความสนใจจากพ่อค้าที่กำลังสั่งการลูกจ้างให้ส่งของแก่ผู้ทำการค้าให้หันมอง จนพบว่าเป็นหญิงสาวที่รู้จักผ่านหน้าผ่านตาเป็นครั้งคราวและรู้จักกับผุ้เป็นพี่ชายก็พลันเผยรอยยิ้มส่งกลับ แม้จะติดแพรวพราวไปเสียหน่อยตามนิสัยทำเอาถานเจ๋อยืนหน้าดำคล้ำเป็นพื้นหลังให้จิ้นอิ๋งราวกับขู่อยู่กลาย ๆ

          " สวัสดีแม่นางกู่ เป็นไงมาไงถึงมาเยือนถึงฉางอัน ดีใจที่ยังเห็นเจ้ายังอยู่ดีนะแม่นาง.. "

          ประโยคท้ายราวกับรู้อะไรบางอย่างลดรอยยิ้มจิ้นอิ๋งให้จางลงก่อนจะเอ่ยถามไถ่ถึงสาเหตุที่กลาวเช่นนั้นกับนาง จนรับรู้ว่าการปล้นชิงขบวนสินค้าของครอบครัวนางและกลุ่มพ่อค้าแม่ค้าคนอื่นค่อนข้างเป็นที่กล่าวถึงปากต่อปาก เพราะมีผู้โดนคร่าชีวิตและสาปสูญเกือบทั้งหมด จิ้นอิ๋งคล้ายนิ่งไปนานหลังฟังจบ จนถานเจ๋อถลึงตาใส่พ่อค้าที่กล่าวให้นางขวัญหายอีกหน ทางพ่อค้าหวังที่ไม่นึกว่าแม่นางตรงหน้าจะยังทำใจไม่ได้ก็แทบลนลานกล่าวพาเปลี่ยนเรื่องเผื่อช่วยคลายบรรยากาศ

          " จะว่าไปเจ้ารีบกลับลั่วหยางหรือไม่แม่นาง! ข้าได้รับจดหมายจากพี่ชายว่าอยากทานข้าวห่อใบบัวสูตรของข้า แต่ไม่มีเวลาทำไปส่งสักที ข้าวานเจ้าได้หรือไม่แม่นาง "

          และคล้ายจะได้ผล หลังจิ้นอิ๋งได้ยินประโยคถามให้ช่วยเหลือถึงคนรู้จักหญิงสาวพลันพยักหน้ารับหนักแน่น ยินยอมจะส่งข้าวห่อใบบัวให้ แต่เพราะพ่อค้าหวังเย่าไม่มีเวลาทำด้วยตัวเองจึงจัดส่งเพียงข้าวสารเสียหลายกระสอบให้นาง พลางบอกกล่าวถึงสูตรที่พี่ชายตนชอบไปด้วย ฝากฝังให้จิ้นอิ่งทำไปส่งซึ่งแน่นอนว่ามีของตอบแทน นางที่จะได้สูตรทำอาหารใหม่ก็ไม่อิดออดที่จะรับงานมา ใบหน้าดูเปื้อนยิ้มยินดีเสียมากกว่าอีกด้วย

          " สูตรไม่ยากนัก ไม่มีปัญหาเลยเจ้าค่ะ วัตถุดิบก็หาได้ที่ลั่วหยางอีกด้วย ข้าจะจัดการให้เรียบร้อยเลยเชียวเจ้าค่ะ "

          กล่าวมุ่งมั่นก่อนนางจะสอบถามสารทุกข์สุขดิบฝั่งของพ่อค้าหวังกลับบ้าง พลันได้รับฟังถึงงานที่อีกฝ่ายกำลังหาคนจ้างวานทำซึ่งจิ้นอิ๋งก็เพียงรับฟังเอาไว้ แม้มีข้อสงสัยอยู่เต็มหัวแต่ก็คล้ายไม่กล้าจะเอ่ยถามพ่อค้าคนกลางเช่นหวังเย่า ด้วยหวั่นว่าหากอีกคนเผลอแสดงความคิดเห็นอะไรออกมาจะไม่ดีต่ออีกฝ่ายนัก สุดท้ายหลังพูดคุยกันเกือบสองเค่อจิ้นอิ๋งก็ขอลาเพื่อเดินทางไม่ให้ถึงยังเมืองหงหนงค่ำมากนัก

Tianzhou ดี

เทียนหลงหลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้วเคลียร์ตนเองในช่วงยามเช้าจนเสร็จสรรพก็พลันรีบเร่งเดินทางมายังเมืองฉางอันเพื่อมารับงานเล็กๆน้อยๆเพื่อปากท้อง และแน่นอนถึงแม้ที่แห่งนี้จะสุ่มเสี่ยงไปเสียหน่อยแต่ก็คุ้มค่าที่จะมา

"คาราวะท่านพ่อค้าหวัง"

เทียนหลงกล่าวขึ้นพร้อมกับโค้งตัวเล็กน้อย ในขณะที่แหงนมองดูชายร่างท้วมตรงหน้า

"เป็นเจ้าเองรึ ไม่เจอกันเสียนานเลย"

หวังเย่ากล่าวด้วยท่าทีตกใจเล็กน้อยกับชายคนนี้ แต่ก็มิได้มากมายอะไรนัก

"ขอรับไม่เจอกันเสียนานเลย"

เทียนหลงกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้มที่มิได้แสดงออกจากความจริงใจแม้แต่น้อย เพราะในตอนนี้เขาเพียงแค่คิดที่จะมิให้เรื่องของตนแตกออกมาเพียงเท่านั้น

"แล้ววันเจ้ามาด้วยเรื่องอะไรกันหละ ต้องการงานรึ??"

หวังเย่าพลันกล่าวออกมาในขณะที่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

"ขอรับข้าน้อยนั้นต้องการงานเพื่อปากท้องขอรับ"

เทียนหลงกล่าวขึ้นมาในขณะที่จ้องมองไปที่พ่อค้าหวัง

"เช่นนั้นข้าก็มีงานให้เจ้าแล้วพ่อหนุ่ม"

"งานนี้ข้าก็มิทราบรายละเอียดที่แน่ชัด แต่เจ้าต้อง จวนเจ้าเมืองหลงซี แล้วเข้าพบกับต่งจั่วเพื่อรบงานจากเขาโดยตรง"

หวังเย่ากล่าวขึ้นมาในขณะที่เดินไปตบบ่าของเทียนหลง

"ได้เลยขอรับข้าจะมิทำให้ผิดหวัง"

เทียนหลงกล่าวขึ้นก่อนจะรีบควบม้าของตนออกจากเมืองไปโดยเร็ว...

Tianzhou ดี

เทียนหลงควบม้ามาจนถึงฉางอันในที่สุด เขามุ่งตรงมายังย่านการค้าของเมืองเพื่อมาหาพ่อค้าหวังเย่าอย่างรวดเร็ว

"ท่านพ่อค้าข้ามาแล้วขอรับ"

เทียนหลงกล่าวขึ้นพร้อมกับโค้งคำนับพ่อค้าตรงหน้า

พ่อค้าหวังหันมาทันที่เมื่อได้ยินคนเรียกตน สายตาจ้องมองไปที่เทียนหลงด้วยความตกใจ

"เจ้าทำเสร็จแล้วรึ??"

"ขอรับข้าทำงานที่ได้รับจากเจ้าเมืองหลงซีเสร็จแล้ว"

เทียนหลงกล่าวขึ้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับร้อยยิ้ม

"เอาหละงั้นนี่คือรางวัลของเจ้า"

หวังเย่ากล่าวขึ้นก่อนจะหยิบถุงเงินออกมาให้แก่เทียนหลง ก่อนจะเรียกคนใช้ของตนให้ไปนำบางสิ่งมาด้วย

"แล้วก็ม้าตัวนี้เองก็เป็นของเจ้าด้วย"

หวังเย่ากล่าวขึ้นพร้อมกับลูบม้าที่อยู่ข้างๆตนอย่างเรียบๆ

"ขอบคุณมากขอรับ"

เทียนหลงกล่าวขึ้นก่อนจะเดินจากไปหลังจากรับของทั้งหมดจนเสร็จสรรพ มุ่งตรงสู่เทียนซุยเพื่อไปตามเรื่องเล่าที่ตนได้ยินมา...