[เมืองฉางอัน] ย่านการค้า

ZhaoPei · โพสต์ 2021-10-15 16:20:27

กล่องข้าวพันด้วยผ้าผืนสีขาวพิเศษถูกถือแน่นโดยสตรีกี่เพ้าสีชิงอย่างจ้าวเพ่ย หญิงสาวชะเง้อมองหาพ่อค้าหลังจากเดินทางออกจากโรงเตี๊ยมเมื่อทำอาหารเสร็จแล้ว นางเองก็หาใช่ว่าจะพูดคุยกับพ่อค้าหวังเมืองฉางอันบ่อยนัก จำได้ว่ากล่าวพูดคุยกันเพียงคราเดียวว่านางจะกลับมารับงานที่นี่

จ้าวเพ่ยตัดสินใจเดินเข้าไปยังในตัวร้านเพื่อพูดคุยฝากกล่องข้าวกับพ่อค้าหวังเย่า เพื่อที่นางจะได้มีเวลาเดินทางต่อ โดยไม่ต้องมานั่งรอพ่อค้าทั้งวัน มือเรียวสวยลูบกล่องพลางเคาะเป็นจังหวะขณะหาคนที่พอจะเข้าท่าที่พอจะฝากจ้าวกล้องนี้ได้โดยไม่ถูกแกะห่อนี้ออกก่อนจะถึงมือผู้รับเสียก่อน

"สวัสดีแม่นาง ข้าเห็นชะเง้อหาอะไรนานสองนาน ต้องการหาอะไรหรือ" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังทำให้นางหันกลับไปทันที พ่อค้าหวังเย่าปรากฏตัวออกมาราวกับเป็นวิญญาณ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้นางคอยมองหาแล้วหาอีกก็ไม่พบเลยแม้แต่น้อย

"หาพ่อค้านั่นแหละเจ้าค่ะ.."

"ข้า? มีอะไรหรือเปล่าแม่นาง" พ่อค้าหวังกล่าวถามนางเมื่อำด้ยืนว่าจ้าวเพ่ยต้องการตามหาตนอยู่

"พ่อค้าหวังทู่ฝากให้ข้านำปลาราดพริกมาให้ท่านเจ้าค่ะ" จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งยื่นกล่องข้าวให้กับพ่อค้าหวังโดยตรง เพื่อให้พ่อต้ารับมันไป เขาพยักหน้ารับและนำกล่องอาหารร้อนกรุ่นวางไว้ข้างตัวโดยไม่สนใจคิดจะแกะมันเลยแม้แต่น้อย

"ข้าฝากขอบใจ น้องข้าด้วย" พ่อค้าหวังกล่าวขณะผายมือแก่ลูกน้องขณะขนสต็อกของเข้าร้าน "ช่วงนี้ข้ายุ่งมาก จะกินทันทีหลังข้าเสร็จงาน"

"รสชาติเป็นอย่างไร เอาไว้บอกข้าด้วยนะเจ้าคะ" จ้าวเพ่ยกล่าวขึ้นมาขณะมองพ่อค้าหวังจับๆข้าวกล่องของนาง

"ยังอุ่นๆอยู่เลยนะ.. แม่นางเดินทางเร็วเสียจริง" พ่อค้าหวังเคลื่อนปลาราดพริกให้อยู่ห่างจากตนเล็กน้อยเมื่อขวางเอกสารการทำงานในด้านการเงินของเขา

"พ่อค้าหวังทู่ก็ไม่มีเวลาว่างเช่นพ่อค้านั่นแหละเจ้าค่ะ จึงฝากวานให้ข้าทำปลาราดพริกให้พ่อค้าหวังไปด้วยเลย" นางกล่าวอธิบายกับพ่อค้าเพื่อให้คลายข้อสงสัยว่าเหตุใดอาหารจึงยังอุ่นอยู่ในเมื่อเดินทางมาจากเมืองซีเหอข้ามมาหลายเมืองเสียขนาดนี้

"เช่นนั้นเองหรือ.. ขอบใจแม่นางมาก ข้าว่าแล้ว เหตุใดจึงห่อข้าออกมาเฉกเช่นสตรีทำอย่างนี้"

"เจ้าค่ะ.. อย่างนั้นข้าขอลานะคะ ไม่อยากรบกวนเวลาพ่อค้ามาก ทั้งยังต้องเร่งส่งปลาให้กับพ่อค้าหวังที่ลั่วหยาง หากเจอกันคราหน้าบอกรสชาติด้วยนะเจ้าคะ ข้าเองก็อยากรู้ว่าจะถูกปากท่านหรือไม่" จ้าวเพ่ยกล่าวลากับพ่อค้าแล้วจึงค่อยเดินกลับไปออกจากร้านแห่งนี้ โดยไม่วายหันมามองพ่อค้าที่ดูวุ่นวายกับการสต๊อกของเสียจริง ไม่น่าแปลกที่คราแรกนางหาเขาไม่พบ

เมื่อเสร็จงานครึ่งแรกแล้ว เส้นทางต่อไปของนางคือลั่วหยาง พ่อค้าหวังที่เล่นเหลี่ยมกับนางเสียจนทำเอานางเขวไปนานหลายยาม นางคิดจะกลับไปยังโรงน้ำชาที่นัดแนะสถานที่พบเจอกับซุนหยางเอาไว้ แต่พอดูเวลาอีกที ผู้ติดตามของนางก็หาใช่ว่าจะอยู่ที่หอเพียงชั่วครู่ จ้าวเพ่ยจึงตัดสินใจที่จะเดินชมย่านการค้าเมืองใหญ่แห่งนี้เสียหน่อยตามประสาสตรีผู้ชอบมองสิ่งแปลกใหม่ให้ไม่เหี่ยวแห้งลงง่ายๆบ้าง

สายตาคมกริบสอดส่องไปทั่วบริเวณกับร้านค้าแผงลอยรายทาง ก่อนนางจะเร่งเดินแถ่ดๆไปยังร้านขายเครื่องประดับเล็กๆร้านหนึ่งเพื่อชมสักครู่ไปก่อน

ราวกับเป็นสวรรค์สำหรับสตรีผู้รักสวยรักงามเช่นจ้าวเพ่ย นางจับหยกสีงามอย่างพิจารณาทั้งยิ้มกว้างขึ้นมาด้วยความอยากได้ เมื่อมองราคาก็พลันวางมันลงทันที หญิงสาวเคลื่อนนิ้วเรียวกรีดตามโต๊ะโชว์เครื่องประดับก็พอจะรู้ว่าเครื่องประดับทำด้วย เงิน ทอง และหยกเหล่านี้ใช่ของหายากมากเสียเท่าไหร่

แต่ความสวยงามแต่ละอย่างมันช่างน่านำมาประดับบนตัวนางเสียให้หมดเลย หญิงสาวกรีดนิ้วเรียวหยุดลงบนปิ่นปักผมสองขาสีทองเล่มหนึ่ง ความแหลมมันก็คมพอจะเป็นอาวุธยามฉุกเฉินได้ นางจับปิ่นพลางคิดจินตนาการถึงยามที่พบโจรโพกผ้าเหลืองแล้วใช้สิ่งนี้ป้องกันตัว จะเป็นสิ่งที่น่าใช้เสียขนาดไหน

พูดถึงอาวุธ จ้าวเพ่ยหาใช่สตรีที่มีความสามารถที่จะจับทวนได้ถนัดนัก หญิงสาวจับปิ่นไปมาวางบนคางขณะคิดเรื่องที่จะซื้ออาวุธที่พอจะให้นางป้องกันตัวจากโจรได้มากกว่าทวนเล่มเทอะทะพวกนี้

จ้าวเพ่ยยิ้มขึ้นมา

นางมองปิ่นเล่มงามเล่นนี้ นึกถึงความสารพัดประโยชน์ของมันก็ไม่รอช้าที่จะควักตำลึงเพื่อจ่ายมัน การใช้จ่ายไม่คิดเพื่อความสวยงามจองนางช่างขัดกับความตระหนี่กับเรื่องไม่เป็นเรื่องไปเสียแล้ว เพียงไม่นานปิ่นสองขาเล่มงามก็เปลี่ยนจ้าวของเป็นสตรีในชุดสีชิงทันที หญิงสาวมองไปยังเครื่องประดับผมอีกครั้งอย่างไม่วางตาขณะมองปิานเล่มทองพลางคิดว่าหากซื้อเป็นชุดจะเข้าคู่กันได้ดีขนาดไหน

จนสุดท้ายจ้าวเพ่ยก็หมดตำลึงไปกับควาสวยความงามส่วนตัวของนางจนได้ ตลับผงชาดเก่ายังไม่หมดดีนางก็ได้ซื้อตลับใหม่เสียแล้ว เมื่อได้ลองสีทั้งสองแล้วนางรับรู้ดีว่าสีชาดพวกนี้กลับเป็นเฉดสีต่างกันตามที่ผู้สร้างทำแต่ละตลับ

สีแต่ละสีบ่งบอกอารมณ์ในแต่ละวันของนางได้ เฉกเช่นวันนี้นางอารมณ์ดีตั้งแต่ยามเหม่า จึงใส่ชุดกี่เพ้าสีชิง และปัดชาดให้อ่อนคล้ายสตรีวัยแรกแย้มมากกว่าลงเครื่องประทินโฉมหนักอย่างที่นางเคยทำบ่อยๆ เพื่อคุมอารมณ์ตัวเองให้อ่อนหวานสดใสตามเปลือกของนางทั้งวัน

นานไม่เท่าไหร่ที่จ้าวเพ่ยเอาแต่เดินตามย่านการค้าด้วยของที่ซื้อไม่กี่อย่าง จะเรียกว่าของฟุ่มเฟือยเลยก็ว่าได้ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเวลาเห็นดวงอาทิตย์เคลื่อนที่ไปมากกว่าครั้งที่นางเดินทางมายังเมืองฉางอันก็พึ่งจะรู้ตัวว่านางอาจจะเบี้ยวนัดกับผู้ติดตาม ก็เร่งก้าวเท้ากลับออกจากตลาดนี้อย่างเร็วพลัน

Side Quest Update :: ทำปลาราดพริกฝากให้พี่ชายทั้งสอง

Weibin · โพสต์ 2021-10-16 20:16:14

กัวฟ่งเดินเล่นอยู่เล่นอยู่ที่ย่านการค้า ก็นึกถีงหนังสือรับรองตอนที่เที่ยวเทศกาลฉงหยางว่าถ้าหากนำไปให้พ่อค้าหวัง จะได้รับของแจก? ไหนๆก็มาแล้วลองไปดูก็ไม่เสียหายกัวฟ่งเดินไปสักพักก็หยุดที่จวนพ่อค้าหวัง

"นายท่านมีธุระอะไรหรือขอรับ"เด็กเฝ้าประตูเอ่ยปากถามกัว ด้วยท่าทีสงสัย

"ข้ามาขอพบเถ้าหวัง เจ้าช่วยไปแจ้งเขาให้ข้าที" พอกล่าวจบเด็กเฝ้าประตูก็รีบเข้าไปแจ้งเถ้าแก่หวัง รอไม่นานเด็กคนนั้นก็กลับออกมา "นายท่านให้เชิญท่านไปพบด้านในจวนขอรับ"

กัวฟ่งเดินตามเข้าไปในจวน ก่อนจะเจอกับชายหนุ่มท่าทางขี้เล่นเจ้าสำราญ เดินเข้ามาหาตนด้วยท่าทีสบายเป็นกันเอง

"คารวะเถ้าแก่หวัง ข้าน้อยมีนามเหลาหู่" กัวฟ่งไม่กล้าเสียมารยาทกับหวังเย่าเพราะอีกฝ่ายคือยักษ์ใหญ่ประจำเหลียงโจวไม่แน่อนาคต เขาอาจจะได้ร่วมมือกัน

"พี่เหลาหู่หาได้ต้องเกรงใจ วันนี้มาหาข้า ท่านมีเรื่องอะไรให้ข้าช่วย"

"ข้าได้ยินคนเขาพูดกันว่าหนังสือรับรอง ที่เที่ยวเทศกาลฉงหยางสามารถนำมารับของรางวัลที่ท่านได้มันเป็นเรื่องจริงหรือไม่"

"ฮ่าๆ ก็นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็เรื่องแค่นี้ มันเป็นจริงอย่างที่เขาว่ากัน ไม่ทราบว่พี่หู่ต้องการแลกรางวัลอะไรหรอ" พ่อค้าหวังหัวเราะพร้อมยื่นรายการของที่สามารถแลกได้มาให้

อืม...."งั้นข้าขอแลกเป็นเงินล่ะกัน" หลังจากตัดสินใจได้แล้วก็คืนใบรายการคืนเถ้าแก่หวัง

"ได้ๆ ข้าขอตัวไปหยิบรางวัลก่อน" หวังเย่าเดินหายเข้าไปหลังฉากกั้น ไม่นานก็ออกมาพร้อมถุงเงินใหญ่ "นี่คือเงินของท่านพี่หู่ หวังว่าวันข้างหน้าเราจะมีโอกาสได้ร่วมงานกัน"

"ขอบคุณเถ้าแก่หวัง ขอให้ท่านสุขสัน" กัวฟ่งรับเงินเสร็จก็จากไป

GeLi · โพสต์ 2021-10-17 17:03:50

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย GeLi เมื่อ 2021-10-18 00:22

เควสประจำวัน ส่งข้าวสารให้ผู้ว่าการอู๋เว่ย

ตอนที่ 5 พบพ่อค้าคนรอง

เควสประจำวัน ส่งข้าวกล่องให้พี่ชาย

ตอนที่ 1 รับภารกิจ

ณ จตุรัสเมืองฉางอาน ที่ซึ่งในอดีตเป็นเมืองหลวงเก่า ที่แม้ว่าปัจจุบันจะมีการผลัดเปลี่ยนเมืองหลวงไปมาก็ตาม แต่ศูนย์กลางการค้าที่เจริญที่สุดในด้านตะวันตกก็ยังคงเป็นย่านการค้าฉางอานแห่งนี้ ที่ซึ่งแม้ว่าจะเข้าสู่กลียุคแล้ว แต่ก็ไม่อาจทำให้เศรษฐกิจในย่านนี้ซบเซาลงแม้แต่น้อย ผู้คนและร้านรวงต่าง ๆ ยังคงเปิดกิจการค้าขายมากมายเช่นเดิม มีพ่อค้าจากเมืองต่าง ๆ เข้ามาค้าขายแทบจะตลอดทั้งวัน โดยเฉพาะร้านค้าที่ใหญ่ที่สุดในย่านการค้า นั่นคือ ร้านค้าของพ่อค้าหวัง ซึ่งพ่อค้าหวังคนนี้เป็นพ่อค้าตระกูลหวังคนรอง หวังเย่านั้นเป็นผู้คุมกิจการค้าขายในภูมิภาคเหลียงโจว และไม่มีพ่อค้าคนใดในทางฝั่งตะวันตกที่จะไม่รู้จักเขาเลย

เก้อหลี่ที่พึ่งเดินทางกลับมาจากการส่งข้าวที่เมืองอู๋เว่ย และกำลังเดินทางกลับไปยังเมืองลั่วหยางเพื่อรายงานตัวและรับค่าตอบแทนกับพ่อค้าหวัง เขาได้บอกกับเฉินกวง ชายร่างสูงใหญ่ผู้เป็นผู้ติดตามของเขาให้แวะพักที่ฉางอานเสียหน่อย เพื่อที่เขาจะทำธุระเล็กน้อย เฉินกวงนำเกวียนไปแวะพักยังโรงเตี้ยมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากย่านการค้าตรงจตุรัสนัก หลังจากนัดหมายเวลากันแล้วเก้อหลี่ก็แยกจากเฉินกวงเพื่อเดินไปหาร้านค้าของพ่อค้าหวังโดยทันที

ชายหนุ่มเดินมายังร้านค้าที่ใหญ่ที่สุดซึ่งอยู่ในกลางย่านการค้า ในเวลานี้มีลูกค้าและคนงานเดินขวักไขว่ไปมาเพื่อทำธุระของตนมากมาย เก้อหลี่เดินไปหาชายผู้หนึ่งซึ่งดูจะเป็นพนักงานของร้าน พนักงานคนนั้นกำลังยืนตรวจสอบสินค้าและจดบันทึกรายการสินค้าอยู่ เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินมาหาเขาก็ผละจากงานของตนแล้วหันไปต้อนรับชายหนุ่มโดยทันทีตามคำสั่งของเจ้านายตนที่เคยกล่าวไว้ว่า ต้องต้อนรับผู้มาเยือนเป็นอันดับแรก

“ฮ่า พ่อหนุ่ม มาติดต่อซื้อสินค้าใดงั้นหรือ เชิญเลือกดูก่อนได้ และหากสนใจหรือสงสัยสินค้าตัวใดก็สอบถามข้าได้นะ”

เก้อหลี่ได้ยินชายผู้นั้นพูดต้อนรับก็ส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากบอกถึงธุระของตนให้ชายผู้นั้นฟังด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

“ข้าไม่ได้จะมาเลือกซื้อสินค้าใดหรอก เพียงแต่มีธุระที่ต้องพบกับพ่อค้าหวัง ท่านช่วยบอกได้หรือไม่ว่า ในเวลานี้พ่อค้าหวังอยู่ที่ใดหรือ”

พนักงานชายได้ยินเก้อหลี่พูดก็พยักหน้า แล้วผายมือไปยังบริเวณลานกว้างหน้าร้านค้าซึ่งเป็นจุดที่มีเกวียนขนส่งสินค้าจอดอยู่เรียงราย

“นายท่านอยู่ที่ลานกว้างน่ะ คงจะตรวจสอบสินค้าที่จะนำส่งออกไปยังเมืองอื่น เจ้าลองไปดูสิ”

เก้อหลี่พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณพนักงานผู้นั้น แล้วเดินแยกจากพนักงานชาย ก่อนจะเดินไปยังลานกว้างที่ซึ่งมีชายร่างเล็กคนหนึ่งกำลังชี้ไม้ชี้มือตะโกนสั่งคนงานที่กำลังขนสินค้าไปไว้ยังเกวียนเล่มหนึ่ง ชายหนุ่มมองดูชายร่างเล็กคนนั้นอยู่ครู่หนึ่งก็เห็นว่ามีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับพ่อค้าหวังที่เมืองลั่วหยางก็คิดว่าน่าจะใช่พ่อค้าหวังคนรองเป็นแน่ จึงเดินเข้าไปหาแล้วแสดงความเคารพแก่ชายร่างเล็ก ชายร่างเล็กเห็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินมาหาเขาแล้วแสดงความเคารพก็ยิ้มแล้วเอ่ยปากทัก

“ว่ากระไรหรือพ่อหนุ่ม มีธุระอะไรกับข้ารึเปล่าเล่า”

“ข้าเก้อหลี่ พอดีได้ข่าวว่า ร้านค้าของพ่อค้าหวังทุกสาขาได้เปิดให้มาลงทะเบียนรับของแจกเนื่องในงานเทศกาลฉงหยาง . . . ข้าจึงมาลงทะเบียนขอรับของแจกขอรับ”

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยปากพูด พ่อค้าหวังได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเบา ๆ แล้วยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากพูดตอบ

“ใช่แล้วล่ะ ก่อนอื่นไหนล่ะหนังสือประจำตัวของเจ้า ให้ข้าตรวจสอบเสียก่อนเถอะ”

ชายหนุ่มยื่นหนังสือให้กับชายร่างเล็ก ซึ่งพ่อค้าหวังก็รับมาเปิดอ่านเพื่อตรวจสอบดู เขาอ่านไปเอามือลูบคางไป เมื่ออ่านจบแล้วเขาก็พยักหน้าเบา ๆ แล้วส่งหนังสือคืนให้กับชายหนุ่ม

“เจ้าก็ร่วมงานที่เมืองนี้นี่นาไฉนเลยถึงพึ่งมารับเอาเสียวันนี้ล่ะ”

“พอดีว่าข้าเดินทางไปยังเมืองอู๋เว่ยเพื่อส่งข้าวสารให้กับท่านเจ้าเมืองตามคำสั่งของพ่อค้าหวังผู้พี่น่ะขอรับ”

เก้อหลี่พูดพลางเก็บหนังสือของตนเข้ากระเป๋าย่าม พ่อค้าหวังคนรองได้ยินคำตอบจากปากของชายหนุ่มก็พยักหน้าเบา ๆ อย่างเข้าใจ

“อ้อ พี่ชายของข้านี่เอง แน่นอนล่ะ พี่ข้ามักจะหาคนมาส่งข้าวสารให้กับเจ้าเมืองอู๋เว่ยเป็นประจำ เอาล่ะตรวจหนังสือแล้วเอกสารครบถ้วน แล้วเจ้าอยากจะรับสิ่งใดเล่า หากเจ้ายังไม่รู้ก็ให้ข้าสุ่มให้ก็ได้นะ หรือจะลองอ่านรายการดูเสียก่อนก็ย่อมได้”

เมื่อพูดจบพ่อค้าหวังก็ยื่นใบรายการของแจกให้เก้อหลี่ดู ชายร่างสูงโปร่งก้มลงไปอ่านพลางมือลูบคาง ครุ่นคิดพิจารณาเพื่อไตร่ตรองเลือกสิ่งที่น่าจะจำเป็นและคุ้มค่าในเวลานี้ เมื่อคิดได้แล้วชายหนุ่มก็พยักหน้าเบา ๆ แล้วเอ่ยปากพูด

“ข้าคิดว่า ข้าเลือกเอาเงินหนึ่งร้อยห้าสิบตำลึงทอง สามพันตำลึงเงิน และห้าพันอีแปะละกันขอรับ”

ชายหนุ่มพูดตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ชายร่างเล็กได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเก็บใบรายการนั่นไว้

“เป็นตัวเลือกที่ดีตัวเลือกหนึ่งล่ะนะ เดี๋ยวเจ้าไปรับของแจกที่หน้าร้านละกันนะ เอาล่ะคงไม่มีธุระประการใดแล้วกระมัง หรือถ้ามีก็แจ้งมาเสียอย่าได้เสียเวลาเลย”

เก้อหลี่ยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก็นึกอะไรบางอย่างได้ เขาจึงเอ่ยปากพูด

“ข้าจะเดินทางไปยังเมืองลั่วหยาง ไม่ทราบว่าท่านจะฝากสิ่งของใดไปส่งด้วยหรือไม่เล่า ท่านจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาคนอื่นมาทำงานนี้นะ”

พ่อค้าหวังยืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าแล้วยิ้มให้กับชายหนุ่ม แล้วเอ่ยปากพูด

“ก็พอดีว่าข้าต้องการคนที่จะเดินทางไปยังเมืองลั่วหยางอยู่พอดีเลยล่ะ พี่ชายข้าน่ะเขาชอบข้าวห่อใบบัวมากเลยล่ะ แต่พอดีว่าข้าไม่ค่อยมีเวลาทำไปส่งมากนัก หากเจ้ามีเวลาอยู่บ้างก็จงทำข้าวห่อใบบัวไปส่งให้เขาเสียหน่อยละกัน บอกกับเขาว่า น้องชายของเขาหวังเย่าให้นำมาส่ง อ้อ พอดีช่วงนี้วัตถุดิบขาดตลาดน่ะ ข้ามีให้เพียงแค่ข้าวสาร หวังว่าเจ้าจะหาวัตถุดิบที่เหลือมาทำได้นะ แน่นอนว่าข้าจะให้ค่าตอบแทนอย่างงาม และก็อย่าใส่ยาพิษลงไปล่ะ ข้าล้อเล่นนะ เมื่อส่งข้าวให้พี่ชายข้าเรียบร้อยแล้ว เจ้าก็มารับค่าตอบแทนที่นี่ละกันนะ”

เก้อหลี่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้ารับ ก่อนจะแสดงความเคารพแทนการกล่าวลา เขาเดินไปยังบริเวณหน้าร้านเพื่อแจ้งกับพนักงานเพื่อรับของแจก และรับข้าวสารตามจำนวนที่พ่อค้าหวังบอก แล้วแบกกลับไปยังเกวียนที่หน้าโรงเตี้ยมซึ่งมีเฉินกวงนั่งดื่มสุรารออยู่แล้ว เขาวางข้าวสารพวกนั้นใส่ลงไปในเกวียน นั่นทำให้เฉินกวงสงสัยจึงเอ่ยปากถาม

“เราต้องนำกลับไปส่งที่อู๋เว่ยเพิ่มเติมงั้นหรือ ข้านึกว่าเราส่งครบแล้วนะ”

เก้อหลี่ส่ายหน้าก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนเกวียน แล้วเอ่ยปากพูดพลางใช้แขนเสื้อปาดเหงื่อบนใบหน้า

“พ่อค้าหวังคนรองอยากจะให้ข้าทำข้าวห่อใบบัวแล้วนำไปส่งให้พี่ชายของเขาที่ลั่วหยางน่ะ เลยให้ข้าวพวกนี้มา”

“ว้าว ข้าวห่อใบบัวฟังดูน่ากินนะ เราน่าจะเก็บเอาไว้เองดีกว่าน่า ข้าวพวกนี้เลี้ยงเราได้เป็นหลายวันเลยนะ”

ชายหนุ่มได้ยินดังน้ันก็หันไปมองด้วยสายตาดุเล็กน้อย ก่อนจะหายใจเบา ๆ แล้วพูดบ่นแก่ชายร่างสูงใหญ่ที่ยังคงมีนิสัยโจรติดอยู่

“จะทำให้เราเดือดร้อนไปตลอดกาลเลยล่ะสิไม่ว่า แต่เอาเถอะถ้าหากว่าข้าวสารเหลือข้าจะทำเผื่อไว้ให้พวกเรากินละกัน”

เฉินกวงได้ยินดังนั้นก็ยิ้มแล้วพยักหน้าเบา ๆ ด้วยความดีใจ ก่อนจะกระตุกบังเหียนให้วัวทั้งสองตัวที่เทียมเกวียนเดินไปข้างหน้า เก้อหลี่นึกอะไรขึ้นมาได้ก็บอกกับชายผู้ติดตามของตนโดยทันที

“แวะจอดที่โรงน้ำชาสกุลหลี่หน่อยนะ ข้านึกได้ว่าข้ามีธุระที่ต้องทำที่นั่นน่ะ”

คำพูดของชายหนุ่มทำให้เฉินกวงหันมายิ้มกริ่มแก่เขา แล้วยักคิ้วหลิ่วตาด้วยความกวน ก่อนจะเอ่ยปากเย้านายของตน

“ธุระของเจ้านี่เป็นการไปเกี้ยวแม่นางเถ้าแก่สาวผู้นั้หรือไม่เล่า หึหึหึ”

ชายหนุ่มไม่พูดอะไร ได้แต่ปล่อยให้ชายร่างสูงใหญ่พูดจาเย้าแหย่เขาไป

เก้อหลี่ รับรางวัลของแจกฟรีในเทศกาลฉงหยาง : หนึ่งร้อยหน้าสิบตำลึงทอง สามพันตำลึงเงิน ห้าพันอีแปะ

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือกิจกรรมใด ๆ ไม่ให้ว่าง

ลักษณะนิสัยหลังตรง

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หรือ ถูก member คนอื่นยกย่อง

ลักษณะนิสัยว่องไว

+10 EXP จากการโรลทำงาน

ZhaoPei · โพสต์ 2021-10-29 11:46:55

หลังจากเดินทางมาจนถึงฉางอัน.. จ้าวเพ่ยเองก็พูดกล่าวกับผู้ติดตามของนางมาตลอดว่าอยากจะได้ชาสักห่อ เพราะชาที่นางเคยซื้อเอาไว้ยามที่ไปงานเทศกาลก็ใกล้จะหมดลงเต็มทนแล้ว หากนับบุรุษอย่างซุนหยางเป็นผู้ติดสุรา จ้าวเพ่ยเองก็คงจะเป็นสตรีบ้าชาอย่างรุนแรง ความรู้สึกยามลิ้มรสทำให้นึกถึงอดีตที่เคยอยู่ร่วมกับอาอี๋มาเสมอ เหมือนกับว่ายังรับรู้ว่ามีคนรอคอยอยู่แม้จะไม่มีตัวตนก็ตาม

"ข้าจะไปหาซื้อบางอย่างที่ไม่อาจบอกสตรีเช่นเจ้าได้ แยกทางแล้วค่อยมาเจอกันที่นี่ละกัน"

"เอาเถอะ.." จ้าวเพ่ยไม่อยากคะยั้นคะยอซุนหยางมากนัก นางได้ยินคำพูดนั้นก็ได้แต่อุ้มเสี่ยวเฮยมาไว้กับตัวและทิ้งอีกฝ่ายเอาไว้ที่ตรงนี้ ไม่มีการนัดแนะเจอกัน จ้าวเพ่ยรู้ดีว่าอย่างไรผู้ติดตามของนางก็มาที่นี่ก่อนนางอยู่ดี

แม้จะพาเสี่ยวเฮยมาพบเจอคนจำนวนมากเสียบ่อยขนาดนี้ แต่เจ้าแมวน้อยสีดำก็ไม่หายกลัวผู้คนเลยแม้แต่น้อย อุ้งเท้าเล็กตะกุยอกของจ้าวเพ่ยจนทำให้นางต้องนำผ้าคลุมไหล่มาคลุมตัวแมวให้รู้สึกปลอดภัยกับกลิ่นของนางมากกว่าจะมาตื่นตระหนกตลอดเวลา หากเป็นเช่นนั้นมันก็ยิ่งทำให้จ้าวเพ่ยมัวแต่พะว้าพะวงกับเสี่ยวเฮยจนไม่ได้เลือกของพอดี

สองเท้าก้าวตามทางเดินของย่านการค้าขนาดใหญ่ ผู้คนมากมายสัญจรไปมาราวกับเหตุการณ์กลับมาปกติแล้ว ทุกอย่างดูคลี่คลายขึ้นมาตามระยะเวลา หญิงสาวมองตามแผงลอยรายทางที่ตั้งขายแข่งกันในแต่ละวัน แต่อย่างไรร้านขายเครื่องทำอาหารหรือเครื่องดื่มกลับไม่มีชาที่นางต้องการเลย ความคิดเข้ามาในสมองเมื่อนึกถึงร้านพ่อค้าหวังที่อาจจะมีอย่างที่นางต้องการก็ได้ คิดได้ดังนั้นจึงมุ่งหน้าไปหาพ่อค้าหวังทันที จ้าวเพ่ยรู้ดีว่าร้านใหญ่อยู่ที่ใด แน่นอนว่านางมาถึงสองคราก่อนหน้านี้แล้ว

"ทักทายพ่อค้าหวังเจ้าค่ะ" จ้าวเพ่ยกล่าวกับพ่อค้าหวังขึ้นมาพลางใช้สายตาสอดส่องหาสิ่งที่นางต้องการไปพลาง

"มาส่งข้าวอีกคราหรือแม่นาง.."

"ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าเพียงมาหาซื้อใบชาเพียงเท่านั้น"

"อ้อ.. ใบชาหรือ" พ่อค้าได้ยินดังนั้นก็ผายมือไปยังกระสอบใบชาที่เปิดอยู่ให้จ้าวเพ่ยได้เห็น นางเดินเข้าไปมองดูครู่หนึ่งก่อนจะหันมาทางพ่อค้าอีกครา "ใช่ที่แม่นางตามหาหรือไม่"

"ข้า.. ต้องการชาเจียวกู่หลานเจ้าค่ะ พ่อค้าหวังพอจะมีหรือไม่" นางเอ่ยความต้องการออกไปทำให้พ่อค้านิ่งเงียบไปครู่หนึ่งราวกับใช้ความคิด นัยน์ตาคมสะท้อนภาพพ่อค้าหวังเดินหายเข้าไปภายในตัวร้านราวกับไปหาบางอย่างเพียงครู่หนึ่งก็ออกมา

"มีหรือไม่..."

"ใบชาเจียวกู่หลานเป็นชาหายากเฉพาะพื้นที่ ข้าคาดว่าที่รับมาน่าจะขายหมดไปแล้ว"

"โถ่.." จ้าวเพ่ยร้องออกมากับความผิดหวัง นางมุ่ยหน้าเล็กน้อยเมื่อต้องออกจากย่านการค้าด้วยมือเปล่าอีกครา เสี่ยวเฮยได้ยินเสียงเจ้านายก็กระดิกหูและโผล่หน้าพ้นผ้าออกมาเล็กน้อย

"ข้าพอจะรู้ที่ขายชาอยู่บ้าง.. แถวปาสู่ที่นั่นมีพ่อค้ารายหนึ่งอยู่ คงมีของที่แม่นางต้องการได้"

"ปาสู่หรือเจ้าคะ.. ขอบคุณเจ้าค่ะ" จ้าวเพ่ยทวนคำพูดของพ่อค้าเล็กน้อยก่อนจะกล่าวขอบคุณออกไป นางลูบเสี่ยวเฮยทั้งจะก้าวออกจากร้านของพ่อค้าหวังแต่ก็ถูกเรียกตามหลังก่อน

"ไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว ไม่สนใจรับงานเสียหน่อยหรือ"

เมื่อได้ยินดังนั้นนางก็หันกลับไปหาพ่อค้าหวังทันที สายตามองไปยังใบหน้าที่ยังยิ้มแย้มให้กับตนก็เลื่อนไปมองประกาศรับหาคนงานทันที ตาสีน้ำตาอ่อนไล่ดูงานที่พ่อค้าหวังต้องการจ้างไปพลาง

"สนใจทำข้าวห่อใบบัวให้พี่ชายข้าหรือไม่ แม่นางเองก็ทำอาหารเ--"

"ข้าต้องการงานที่ไปทางเดียวกับปาสู่" ริมฝีปากอาบด้วยชาติขยับเปล่งเสียงออกมาพอให้พ่อค้าหวังได้ยิน โดยนางไม่ได้ตั้งใจจะตัดคำพูดของพ่อค้าหวังที่กำลังเสนองานให้ตน แต่จ้าวเพ่ยกลับต้องการงานที่ไม่ทำให้นางต้องเดินไปกลับเสียเที่ยว "แล้วกลับมาข้าจะรับงานที่พ่อค้าหวังเสนอให้นะเจ้าคะ"

"แม่นางคิดดีแล้วหรือ.. "

"เจ้าค่ะ.. ทำไมหรือ" นางถามขึ้นมาเมื่อเห็นสีหน้าพ่อค้าหวังเปลี่ยนไป ราวกับว่ามีงานที่เป็นงายอันตรายเสียอย่างนั้น หญิงสาวเอียงคอเล็กน้อยยามมองพ่อค้าหวังถามนางอีกครา

"หากแม่นางต้องการเช่นนั้นข้าก็ไม่ขัด.." พ่อค้าหวังกล่าวทั้งเงียบไปครู่หนึ่งราวกับพักคิดบางอย่าง "มีกลุ่มพ่อค้าแร่จำนวนหนึ่งกำลังหาคนนำแร่จำนวนมากไปส่งสถานที่แห่งหนึ่ง ต้องการคนเก็บความลับมาก หากแม่นางจะทำก็ย่อมได้.."

"หากเป็นประสงค์ที่ต้องการเก็บเป็นความลับ ข้าก็ทำให้ได้.. พ่อค้าไว้ใจข้าได้เจ้าค่ะ"

"ดี.. ไปพบพวกเขาที่ ศาลเจ้ากว้านหยิน ณ เมืองเทียนซุย ในยามซีว์ โดยเจ้าจ่ายเงินค่าแร่ให้พ่อค้าแร่หนึ่งหมื่นตำลึงเงิน หักค่านายหน้าของข้าไป ก็จะเหลือแปดพันตำลึงเงินที่เจ้าต้องออกค่าแร่ไปก่อน แล้วค่อยไปรับเงินคืนจากกลุ่มลูกค้าที่ซื้อแร่"

"แปดพันตำลึงเงินเชียวหรือ" คิดว่าคงจะพอรู้ว่าทำไมพ่อค้าถึงได้เอ่ยถามย้ำงานนี้กับนาง เพราะต้องออกเงินก่อนนี่เอง จ้าวเพ่ยยิ่งกล่าวกับเหล่าพ่อค้าหวังว่านางเป็นสตรีจนๆคนหนึ่งเสียด้วยสิ แต่อย่างไรนางรับปากที่จะรับงานนี้แล้วหากกลับคำก็จะดูแย่ในสายตาของพ่อค้าหวังไปได้ "ข้าก็คิดว่าพ่อค้าจะออกค่าแร่ให้เสียอีก"

"แม่นางจำประกาศที่เคยเห็นได้หรือไม่"

"ข้าจำได้เจ้าค่ะ"

"นั่นแหละ ลูกจ้างที่เคยเบี้ยวงานนี้กับข้า.. ทำให้ข้าเสียหาย ข้าจะไม่ยอมเจ็บเป็นคราที่สองแน่..!" พ่อค้าหวังกล่าวทั้งแสดงสีหน้าราวกับเจ็บใจยามนึกถึงขึ้นมา "แม่นางคงไม่เป็นเช่นนั้นอีกคนใช่หรือไม่.."

"ก.. ก็พ่อค้าให้ข้าออกค่าแร่ตั้งแปดพัน หากข้าทำเช่นนั้นมันไม่คุ้มที่ข้าจะถูกติดประกาศจับเช่นบุรุษผู้นั้นหรอกเจ้าคะ" จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งนึกถึงยามที่นางได้มาอ่านประกาศก็นึกถึงคนหนึ่ง ชายอวบอ้วนที่มีหน้าตาละม้ายคล้ายกับคนในประกาศจับแม้จะเลือนลางลงไปบ้างแต่นางก็มีความรู้สึกว่าทั้งสองอาจจะเป็นคนเดียวกัน

"ข้าเองก็หวังไว้เช่นนั้น.." พ่อค้าหวังกล่าวทั้งเดินกลับออกไป จ้าวเพ่ยมองตามหลังพ่อค้าหวังไปโดยที่ไม่ได้ให้อะไรติดตัวนางมาเฉกเช่นงานเดิมๆ หญิงสาวหันหลังกลับเพื่อออกจากที่แห่งนี้พลางก้มมองเสี่ยวเฮยเริ่มร้องแง๊วง๊าวขึ้นมาจนเป็นที่สนใจแก่คนรอบๆตัวได้เป็นอย่างดี

จ้าวเพ่ยจึงก้าวเดินไปหาร้านขายนมแถวนั้น กับแมวคงจะไม่พ้นนมแพะกระมัง หญิงสาวชี้ถ้วยนมแพะเพื่อรับนมนั้นมาให้กับเสี่ยวเฮยโดยที่นางก็เลือกนมในส่วนของนางไปด้วย ก่อนจะเดินออกจากย่านการค้าออกมารอซุนหยางที่เข้าไปในเขตนั้นยังไม่ออกมา จุดพักม้ามีผู้คนไม่น้อยที่อยู่ตรงนี้แต่หาเป็นที่สนใจนางไม่ หญิงสาววางเสี่ยวเฮยลงพื้นและให้นมแก่ลูกแมวเหมียว นางเองก็ยืนพิงอาชาของนางและยกนมดื่มไปด้วย

รู้สึกคับตึงที่เอวแปลกๆราวกับว่าเนื้อหนังมันเริ่มจะมีมากขึ้นจนผ้าที่รัดเพื่อสร้างทรวดทรงมันคับแน่นไปเสียอย่างนั้น จ้าวเพ่ยเองก็ใช่สตรีกินมากเสียหน่อย ไม่รู้ว่าเปิดอะไรขึ้น แต่ดูภายนอกอย่างไรสรีระร่างกายของนางก็หาใช่คนที่อวบอ้วนไม่.. ที่อวบก็มีแค่ส่วนอกที่เกินหน้าเกินตาสตรีชาวบ้านทั่วไปก็เท่านั้น

"รอนานหรือไม่.. ขออภัย ข้าแวะกินก๋วยเตี๋ยวมาทำให้มาพบล่าช้าบ้าง" ซุนหยางกล่าวขึ้นมาเมื่อพบว่าจ้าวเพ่ยมารอก่อนหน้านี้แล้ว เขาเกาหัวเล็กน้อยแล้วปลดสายจูงม้าออกเพื่อจะพานางออกเดินทางต่อ "ไหนล่ะชาของเจ้า"

"ข้าหาไม่พบน่ะ พ่อค้าหวังแนะนำให้ข้าลองไปหาแถวปาสู่ดู แต่ข้าก็รับงานมาด้วย พ่อค้าบอกให้ข้าไปรับแร่ที่เทียนซุย ยามซีว์"

"ยามซีว์.. ก็ได้ เช่นนั้นเจ้าจะไปปาสู่ก่อนหรือไม่"

"ข้าก็จะไปหาชาก่อน ไม่อยากเสียเวลาเดินทางหลายรอบ แต่ข้าไม่รู้ทาง ฝากเจ้าด้วย" จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งปีนขึ้นบนหลังม้า นางรับแมวจากจากที่มันกินนมเสร็จและเกาหลังเบาๆ "อย่าเดินทางเร็วนักล่ะ เสี่ยวเฮยพึ่งกินอะไรลงท้อง เดี๋ยวจะอ้วกเลอะชุดข้า"

"ได้.." ซุนหยางกล่าวรับคำขอของจ้าวเพ่ยก่อนจะพานางออกจากย่านการค้าเพื่อเดินทางไปยังปาสู่ตามที่พวกเขาตกลงกันเอาไว้

Side quest start :: ขนส่งแร่จำนวนมาก (รายสัปดาห์)

ZhaoPei · โพสต์ 2021-10-31 12:06:32

ดูเหมือนวันนี้ในย่านการค้าจะวุ่นวายพอดู จ้าวเพ่ยเองก็ดูจื่นเต้นไม่ต่างจากคนในย่านการค้าไม่น้อย หญิงสาวเดินเท้าเข้ามาในตลาดด้วยท่าทีไม่รีบร้อนอะไร ในตัวมีเงินถึงสองพันตำลึงเตรียมเอาไว้เพื่อพ่อค้าหวังตั้งแต่อยู่ที่โรงเตี๊ยมแล้ว เสี่ยวเฮยเองก็ร้องขึ้นมาสร้างจุดสนใจแก่ผู้คนรายทางยามที่จ้าวเพ่ยเดินผ่าน แต่นางหาได้สนใจไม่ การถูกเป็นจุดสนใจดีเสียอีก นางจะได้ดูโดดเด่นขึ้นมาท่ามกลางผู้คนขึ้นมาเสียหน่อย

สตรีในชุดยาวเดินมาหยุดตรงหน้าร้านพ่อค้าหวัง นางชะโงกมองหาพ่อค้าพักหนึ่ง เมื่อเห็นเป้าหมายก็เดินเข้าไปหาเพื่อเปิดประเด็นทักทายก่อน

"ทักทายพ่อค้าหวังเจ้าค่ะ" จ้าวเพ่ยกล่าวขึ้นมา ใบหน้าประดับรอยยิ้มยามได้พบอีกฝ่าย "ข้าเสร็จงานดีแล้ว นางฝากให้ข้ามากล่าวขอบคุณพ่อค้าด้วย"

"โอ้.. เป็นงานดีนี่.. ขอบใจแม่นางมาก"

"ค่าส่วนต่างของพ่อค้า จ้าวขอหักค่าแร่ที่ออกก่อนด้วยนะเจ้าคะ.." จ้าวเพ่ยหยิบถุงตำลึงเงินที่เตรียมเอาไว้ยื่นให้แก่พ่อค้าหวัง "สองพันตำลึงไม่มีขาด ไม่มีเกินเจ้าค่ะ"

ถุงเงินถูกผลักคืนแก่จ้าวเพ่ยเมื่อยื่นให้แก่พ่อค้า นางงุนงงเล็กน้อยราวกับว่าตัวเองทำอะไรผิดขั้นตอนไป หญิงสาวจะเอ่ยปากกล่าวอะไรแต่ก็ถูกพ่อค้าขัดจังหวะการพูดของนางเอาไว้ก่อน

"แม่นางเก็บเอาไว้เถอะ.. นั่นคือค่าจ้างที่แม่นางทำงานนี้" พ่อค้าหวังกล่าวไขความสงสัยแก่จ้าวเพ่ยและทำท่าจะหยิบค่าตอบแทนเพิ่มเติมแก่จ้าวเพ่ย

"มากเสียขนาดนี้.. พ่อค้าจะได้กำไรหรือเจ้าคะ…"

"ข้าได้แน่นอน ขึ้นอยู่กับว่าจะมากจะน้อย.. " พ่อค้าหวังกล่าวและหยิบเหรียญอีแปะและของมาเพิ่มให้แก่จ้าวเพ่ย "ขอให้แม่นางโชคดี.."

"ขอบ.. ขอบคุณพ่อค้าหวังเจ้าค่ะ.. หากมียามว่างข้าจะมารับงานทำข้าวกล่องให้นะเจ้าค่ะ" จ้าวเพ่ยยิ้มกว้างขึ้นมากว่าทุกทีเมื่อไม่คิดว่างานที่รับระหว่างหาซื้อชา จะได้รับค่าตอบแทนเยอะเสียขนาดนี้ นางคงจะต้องนำไปฝากโรงเงินตราแล้วเสียกระมังก่อนที่จะถูกดักปล้นเอาได้ง่ายๆ

"แล้วเป็นอย่างไรบ้าง ใบชาที่แม่นางตามหา พบหรือไม่.."

"ข้าพบเจ้าค่ะ.. ได้ชามาเสียเยอะ พ่อค้าหวังสนใจรับสักหน่อยหรือไม่ ข้าจะได้ชงให้พ่อค้าหวังสักถ้วย" นางกล่าวเสนอให้แก่พ่อค้าหวัง "แต่พ่อค้าหวังให้ข้ายืมครัวเสียหน่อย"

"ได้สิ.. แค่ต้มชาใช่หรือไม่"

"เจ้าค่ะ.. ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้รกหรือเสียหายแน่นอน" จ้าวเพ่ยกล่าวก็รอคำตอบรับจากพ่อค้า นางใช้มือเกาหลังแมวไปพลาง นางมองรอบๆร้านเห็นคนมาแวะเวียนหาซื้อของมากมายก็เกรงว่าจะขวางทางระหว่างพูดคุย

"เชิญหลังร้านเลยแม่นาง"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ.. ข้าขอฝากเสี่ยวเฮยเสียครู่หนึ่งนะเจ้าคะ.. " นางกล่าวทั้งส่งต่อแมวดำให้แก่พ่อค้า หญิงสาวเดินเข้าไปยังห้องครัวของร้านก็ไม่ลืมอย่างแรกที่ควรทำคือล้างมือและให้ผ้ามัดแขนเสื้อขึ้นไม่ให้กรุงรัง น้ำสะอาดถุกลงต้มกับเตาถ่านขณะนางนำใบชามาห่อผ้าสีขาวผืนบางเอาไว้และต้มรอให้น้ำสะอาดออกสี และส่งกลิ่นออกมา

ชากลิ่นหอมส่งกลิ่นโชยขึ้นมาหลังจากต้มได้ระยะหนึ่ง หญิงสาวกรองลงในกาน้ำชาและจัดเป็นชุดเซ็ทอย่างดีเพื่อนำไปส่งให้แก่พ่อค้าหวังด้านหน้าร้าน จ้าวเพ่ยแค่อยากลองมือการชงชาของเธอเท่านั้น จึงได้ต้มชาให้แก่พ่อค้าหวัง นางวางเซ็ทน้ำชาลงตรงหน้าพ่อค้าและสอดส่องหาเสี่ยวเฮยขึ้นมาอุ้มอีกครา

"ขอบคุณแม่นาง" พ่อค้าหวังกล่าวทั้งรินน้ำชาที่จ้าวเพ่ยนำมาให้ เขาเองก็กำลังคำนวณเงินที่ได้รับจากลูกค้าที่มาซื้อของเมื่อครู่ถูกขัดจังหวะจากจ้าวเพ่ยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก

"เช่นนั้น ขาขอลานะเจ้าคะ.." นางกล่าวทั้งเกาจนเสี่ยวเฮยไปด้วย "ขอให้พ่อค้าโชคดีเจ้าค่ะ"

"ขอให้แม่นางโชคดีเช่นกัน"

จ้าวเพ่ยยิ้มรับและเดินกลับออกจากนอกร้าน นางก้าวเท้าเดินกลับมายังสถานที่นัดกับซุนหยางแต่คราวนี้เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ไปไหน สายตาเห็นนางเดินมาแต่ไกลก็เริ่มเตรียมม้าอีกครั้งเพื่อให้นางออกจากเมืองที่เขาไม่ชอบเสียที

"คราวนี้จะไปที่ใดอีก" ซุนหยางกล่าวกับจ้าวเพ่ยทั้งมองนางดูอารมณ์ดีแปลกๆก็นึกสงสัยขึ้นมาว่าเกิดอะไรขึ้น

"ข้าได้รับบัตรเชิญเข้างานตอนที่ทำอาหารน่ะ.. ส่งข้าที่ด่านหู่เหล่ากวนก็ได้" นางกล่าวขึ้นมาขณะส่งแมวให้แก่ซุนหยาง ใบหน้างามยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าผู้ติดตามของนางคิดอะไรอยู่ "ไม่ต้องห่วงหรอกน่า.. ก็โรงเตี๊ยมที่ข้ารับงานทำอาหารนั่นแหละ.. เจ้าอยู่กับเสี่ยวเฮยไปก่อนก็ได้"

พอไขความสงสัยซุนหยางก็พยักหน้าเข้าใจ เขาเองก็ใช่คนที่ชอบเข้าสังคมการที่ปล่อยให้นายตนไปหาอะไรที่เป็นวิถีชีวิตของนางบ้างก็ไม่เสียหายอะไร เขาขึ้นควบม้าเพื่อรอให้จ้าวเพ่ยจัดการอะไรให้เรียบร้อยก็พาออกจากนครฉางอันไปยังด่านตงกวนที่อยู่ไม่ไกล สายตาคมกริบของจ้าวเพ่ยมองไปยังรายทางขณะที่เสี่ยวเฮยร้องขึ้นมาสร้างจุดสนใจแก่นาง แมวตัวสีดำตากลมสีเหลืองจ้องมาที่นางทั้งอ้าปากร้องจนเห็นเขี้ยวน้อยๆโผล่ขึ้นมา หมั่นโถวนุ่มถูกหยิบให้แก่เสี่ยวเฮยอย่างร้อนรนเพราะหากนางปล่อยมือจากบังเหียนม้านานเกินไปก็อาจจะตกจากหลังม้าได้ สายตามองมายังเสี่ยวเฮยร้องครางครือๆก็นึกอยากจะพาไปด้วย แต่นางเองก็ไม่อยากให้กลายเป็นภาระคนอื่นมากเสียเท่าไหร่

มอบ [ชาเจียวกู่หลาน] แก่ พ่อค้าหวังเย่า

Side Quest Complete :: ขนส่งแร่จำนวนมาก

ZhaoPei · โพสต์ 2021-11-14 14:43:01

หลังจากมาถึงฉางอันซุนหยางอยากจะหาที่พักทานอาหารสักที่ แต่จ้าวเพ่ยกลับอยากจะส่งข้าวกล่องให้แก่พ่อค้าทั้งยังร้อนๆเพื่อไม่ให้อาหารหมดอร่อยไปก่อน ทั้งสองจึงแยกกันและนัดแนะเพื่อพบกันเช่นเดิม อย่สงน้อยๆมายังย่านการค้าจ้าวเพ่ยยังมีเวลาที่จะหาชมซื้อของหลังจากส่งข้าวให้พ่อค้าหวังแล้ว

หญิงสาวก้าวเท้าฉับๆเข้าไปยังร้านค้าใหญ่คุ้นเคยในย่านการค้าฉางอันแห่งนี้ รู้สึกว่าจะแวะเวียนมาหางานเสียจนคุ้นชินไปแล้ว แน่นอนว่าพ่อค้าหวังเองคงจะไม่ความจำสั้นขนาดที่ว่าจะลืมนางไปเสียหรอก

"ทักทายพ่อค้าหวังเจ้าค่ะ" จ้าวเพ่ยเอ่ยขึ้นมาหลังจากก้าวเข้ามาให้พ่อค้าหวังได้เห็นหน้า รอยยิ้มประดับใบหน้างามเพิ่มความประทับใจแก่ผู้พบเห็น

"ว่าอย่างไรแม่นาง.. มาหาซื้อใบชาหรือว่ามารับงานล่ะ"

"ฮะๆ.. ข้ามาส่งข้าวเจ้าค่ะ.. ฝีมือข้าเชียวนะ" มือเรียวหยิบนำกล่องข้าวขึ้นมาและส่งมอบมันให้กับพ่อค้าหวัง เขาเปิดมันขึ้นมาเพื่อดูว่าข้างในคืออะไรก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อย

ปลาราดพริก อาหารเดิมๆ รู้ได้เลยว่ามาจากผู้ใดจ้างวาน.. น้องชายเขานั่นเอง

กลิ่นหอมจากอาหารฟุ้งไปทั่วบริเวณเรียกน้ำลายสอแต่คนรอบข้าง แม้ว่าจะเป็นอาหารธรรมดาๆแต่หากมีกลิ่นลอยออกมาเช่นนี้มีใครบ้างจะไม่หิว

"ขอบใจแม่นางมาก.. คราที่แล้วข้ากินเสียเกลี้ยง.. ฝีมือคงไม่ตกใช่หรือไม่"

"เชื่อมือเข้าได้เจ้าค่ะ ไม่ทำให้พ่อค้าผิดหวังแน่นอน"

จ้าวเพ่ยเหลือบมองสินค้าที่พ่อค้าหวังขายก็คิดอยู่ว่าเหตุใดในกลียุคเช่นนี้พ่อค้าจึงขายดีและมีเงินจ้างวานพวกนางได้มากเสียขนาดนี้ ครั้นคิดว่าหัวการค้าขายคงดีไม่น้อยนางก็นึกอิจฉาไปเสียได้

"เช่นนั้นข้าขอลานะเจ้าคะ.. ต้องส่งข้าวให้กับพ่อค้าที่ลั่วหยางต่อ"

"ไปดีมาดีล่ะแม่นาง.." พ่อค้าหวังกล่าวอวยพรแก่จ้าวเพ่ยเมื่อเห็นว่านางโค้งหัวเพื่อลาตนก็ตอบรับอย่างดี จ้าวเพ่ยหันหลังเพื่อตะเดินจากไปแต่นางดองมองตามรายทางกับย่านการค้าขนาดใหญ่แห่งนี้

หญิงสาวคิดจะหาร้านแพรไหมแต่ตามที่ซุนหยางกล่าวเอาไว้ว่าช่วงนี้ร้านพวกนี้จะไม่ค่อยเปิดกัน แต่ก็ยังพอมีอยู่บ้าน หญิงสาวเดินเข้าไปยังร้านแห่งหนึ่งพอจะหาซื้ออาภรณ์อุ่นๆไว้คลายหนาวในช่วงเหมันต์ฤดูเช่นนี้ เพราะต้องเดินทางไปหลายที่จึงต้องเตรียมตัวเอาไว้ก่อน สตรีอ่อนแอเช่นนางยิ่งป่วยง่ายยิ่งต้องดูแลตัวเองให้มาก

เพราะมัวแต่เลือกหาซื้อชุดนางจึงมาตามนัดช้ากว่าที่กำหนด หญิงสาวได้ขนมมาสองชุดแน่นอนว่าเป็นของนางทั้งสองชุด แพรไหมอะไรมันช่างเกินกว่าที่นางจะจ่ายไหวเสียจริง หากต้องหักลบกับค่าบ้านที่เตรียมหาซื้อไม่รู้ราคาเท่าไหร่ด้วย หญิงสาวจึงได้เพียงของกินมา อย่างไรก็ตามนางก็ได้ซื้อนมแพะมาให้แก่ลูกแมวตัวน้อยๆอย่างดสี่ยวเฮยให้กินยามพบกันอีกรอบ แม้ว่ามันจะได้รับอาหารมาก่อนหน้านี้แต่แมวร้อยก็เลือกจะกินนมจากจ้าวเพ่ยโดยไม่มีท่าทีอิดออด

"ไปฉางอันกันต่อเถอะ"

"เจ้ารีบเกินไปหรือเปล่า" ซุนหยางเอ่ยถามนาง แต่จ้าวเพ่ยไม่ตอบเพราะอย่างไรกผ้ตามนั่นไม่ใช่คำถามที่ค้อวการคำตอบอยู่แล้ว หญิงส่วหยิบหมั่นโถวขึ้นมางับคำหนึ่งพอคลายหิวได้ก่อนจะปีนขึ้นบนหลังม้าเพื่อเตรียมเดินทางต่อ

เสี่ยวเฮยกินนมหมดถ้วยได้ร้องขึ้นมาราวกับคราวนี้ต้องการอยู่กับนางหญิงมันถูกอุ้มเพื่อส่งต่อแก่จ้าวเพ่ยให้อุ้มเอาไว้เพื่อจะเดินทางต่อไป แมวน้อยร้องเสียงเบาๆทั้งขดตัวใต้อ้อมกอดนางเพื่อที่จะหลับ ราวกับว่าเป็นที่ประจำของแมวตัวนี้ไปเสียแล้ว

Side Quest Update :: ทำปลาราดพริกฝากให้พี่ชายทั้งสอง

WenShaotian · โพสต์ 2021-11-19 19:51:13

                              ส่งข้าวกล่องให้พี่ชาย                                  ย่านการค้า เมืองฉางอัน...

                                 ในที่สุดก็มาถึงที่ฉางอัน.. ขายาวๆของเขาพาร่างอันใหญ่โตมาถึงที่นี่ได้รวดเร็วน้อยกว่ารถม้านิดหน่อย เมื่อเข้ามาถึงที่แห่งนี้ ที่ย่านการค้าเหมือนจะเป็นที่แรกที่เขาจะเข้ามาสำรวจ ของกินบ้าง ความคึกคักบ้าง.. แต่เมื่อเหวินเส้นเทียนเดินไปที่ใด จากความคึกคัก็จะกลายเป็นความแตกตื่นในทันที เขาเดินมาที่ย่านการค้าพร้อมพลองยาวของเขา ซึ่งจริงๆมันคือทวนยาวที่เขานั้นตัดด้านทวนออกและเก็บไว้ เพราะเขารู้สึกไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

                                 "โอ้ว ท่านชายตรงนั้นน่ะ" เสียงๆนึงดังขึ้นมาอย่าางไม่รู้ทิศทาง ชายร่างยักษ์หันซ้ายหันขวาไปมอง ก็พบกับชายหนุ่มคนนึงที่กำลังโบกมือให้เขาอยู่ที่หน้าร้านขายของของเขา เหวินฯที่เห็นจึงไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปและทักทาย...

                                 "มีอะไรรึเปล่า?" ชายร่างยักษ์เอยถามชายแปลกหน้าที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา..

                                 "อ่ะ.. ต้องขออภัยที่เสียมารยาท ข้ายังไม่ได้แนะนำตัวเลย ข้ามีนามว่า"หวัง เย่า" ผู้คนที่นี่เรียกข้าว่าเถ้าแก่หวัง ยินดีที่ได้พบท่านชาย..เอ่ออ"

                                 "ข้ามีนามว่าเหวินเส้าเทียน เรียกสั้นๆว่าเหวินก็ได้ ถ้าท่านรู้สึกว่าจะสะดวกน่ะนะ"

                                 "อ่า.. ท่านเหวิน พอดีข้ามีเรื่องอยากจะให้ช่วยนิดหน่อยน่ะ ข้ามีเงินจ่ายนะ"

                                 "ให้ข้าช่วยอะไรงั้นเหรอ?" ชายร่างยักษ์ฺถามอย่างไม่ได้ใส่ใจ อย่างน้อยก็ถือเป็นลาภลอยที่อยู่ๆก็มีงานมีเงินเข้ามาหาตัว

                                 "คืออย่างนี้ท่านชายเหวิน ตอนนี้ข้าต้องการจะทำข้าวห่อใบบัว.."

                                 "ข้าวห่อใบบัว" เหวินเส้าเทียนเอ่ยตาม

                                 "ใข่ท่าน ข้าวห่อใบบัว แต่ตอนนี้ข้าติดปัญหา อยู่อย่างนึง คือวัตถุดิบที่ข้ามี ณ ตอนนี้ ข้าคงไม่สามารถทำข้าห่อใบบัวไปส่งให้ท่านพี่ได้ อยากจะให้ท่านชายช่วยข้าหาวัตถุดิบในส่วนที่เหลือให้ข้าหน่อยจะได้มั้ยขอรับ?" เถ้าแก่หวังถาม

                                 "ได้สิ.. เถ้าแก่ขาดอะไรบ้างจดใส่กระดาษมาได้เลยแล้วเดี๋ยวข้าจะหามาให้" มันเป็นอะไรที่ง่ายหากเป็นเรื่องที่ต้องการความช่วยเหลือ ถ้าไม่มีอะไรเกินกำลังเขาแล้ว ไม่มีคำปฏิเสธ.. เถ้าแก่จดรายชื่อของที่เป็นวัตถุดิบของอาหารชนิดนี้มาให้ และยื่นให้กับชายร่างยักษ์

                                 "ข้าจะให้ข้าวสารเอาไว้จำนวนนึง เอาไว้ทำข้าวห่อใบบัว ส่วนที่เหลือนั้นท่านจะเก็บเอาไว้กินเองก็ได้ข้ายกให้"

                                 "ของที่ต้องการ... อืมม ไม่น้อยเลย แต่คงจะไม่มีปัญหา เดี๋ยว้ขาจะหามาให้"

                                 ว่าแล้วชายร่างยักษ์ก็เก็บกระดาษจดรายชื่อวัตถุดิบเอาไว้พร้อมกับเดินออกจากร้านหน้าเถ้าแก่ไป...

.....

WenShaotian · โพสต์ 2021-11-19 21:37:10

                              กลับมาที่ ฉางอัน

                                 ณ ที่ทำการของเถ้าแก่หวัง เย่า หลังจากที่ชายร่างยักษ์ได้ส่งข้าวห่อใบบัวใปให้ำพี่หวังจินผู้พี่เสร็จเรียบร้อย และเดินทางกลับมา เขาเดินเข้าไปพบกับเถ้าแก่เย่าที่กำลังทำงานของตนเองอยู่หน้าที่ทำการ...

                                 " อ้า.. ท่านเหวิน เป็นไงบ้าง.. เจอท่านพี่ของข้ามั้ย?" เถ้าแก่เย่าเอ่ยถาม

                              "เจอเถ้าแก่จินแล้ว ข้าวห่อใบบัวที่เถ้าแก่ขอให้ไปส่งก็เรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อย" ชายร่างยักษ์รายงานความสำเร็จ

                              "โอ้ว ขอบคุณท่านมากเลย เดี๋ยวข้าจะให้ลูกน้องข้าจัดเตรียมค่าจ้างเอาไว้ให้นะขอรับ ขอบคุณท่านชายอีกครั้ง หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก" พูดจบ เถ้าแก่เย่าก็เดินกลับไปทำงานของตนเองตามเดิม ส่วนลูกน้องของเถ้าแก่ก็ได้นำค่าจ้างที่เตรียมเอาไว้มาให้ ก่อนที่ชายร่างยักษ์จะรับไว้และเดินทางต่อไป...

.....................

คิ้วหงส์
+5% ได้รับเงินค่าจ้างเพิ่มขึ้น

สันโดษ
เปิดใช้งาน เดียวดาย เมื่อทำงานตามลำพังสำเร็จจะได้รับ EXP+25

Fenyue · โพสต์ 2021-11-21 20:07:40

⌜129⌟

บทที่ 21

เดินทางกลับบ้าน

ฉากที่ 2

เควส (4) ช่วยเหลือผู้ประสบภัย (ประจำสัปดาห์)

ทั้งสามพักแรมที่ฉางอันแล้วตั้งใจเดินทางต่อไปอันติงในเช้าวันต่อมา จุดหมายอยู่ใกล้แค่เอื้อมเพราะฉะนั้นไม่จำเป็นจะต้องรีบร้อนมาก ก่อนออกเดินทางต่อเฟินเยว่จึงขอแวะไปเยี่ยมเยียนเถ้าแก่หวังเย่าสักครู่ เขาอยู่ใกล้กับอันติงมากที่สุด แต่กลับเป็นผู้ที่เด็กสาวสนิทสนมด้วยน้อยที่สุดเพราะว่าไม่ค่อยได้เดินทางมาที่ฉางอันนั่นเอง แต่เมื่อพวกนางได้เดินทางกลับมาที่บ้านเกิดแล้วคิดว่าจากนี้อาจจะได้ไปมาหาสู่ด้วยเยอะกว่าเดิม

เช่นทุกครั้ง เฟินเยว่เข้าไปติดต่อธุระกับเถ้าแก่หวังเพียงลำพังโดยให้เหล่าสหายของนางรออยู่ด้านนอก

“สวัสดีเจ้าค่ะเถ้าแก่หวัง ไม่ได้พบกันเสียนาน สบายดีหรือเปล่าเจ้าคะ”

สาวน้อยเอ่ยทักทายเสียงหวานท่าทางก็สุภาพอ่อนน้อมเช่นเดียวกันกับทุก ๆ ครั้งที่ได้พบเจอกับผู้อาวุโส หวังเย่าใช้เวลานึกคิดอยู่เล็กน้อยจึงได้นึกออกว่านางผู้นี้คือใคร

“สวัสดี เจ้านั่นเอง ไม่ได้พบกันเสียนาน ข้าเองก็สบายดีไปตามอัตภาพนั่นแหล่ะ ฮะฮะ..” หวังเย่าหัวเราะจนตาหยีดั่งคนอารมณ์ดีเช่นทุกครั้ง “เหมือนว่าเจอกันครั้งก่อนนู้นแม่นางมาถามหาพี่ชายใช่หรือไม่ เป็นอย่างไรบ้างเล่า ได้ไปซีเหอตามที่ข้าแนะนำหรือเปล่า”

“ไปมาแล้วเจ้าค่ะ ต้องขอบคุณเถ้าแก่มากนะเจ้าคะที่ช่วยแนะนำ ไม่อย่างนั้นข้าคงหาเบาะแสพี่ชายไม่พบแน่เลยเจ้าค่ะ”

เด็กสาวค้อมศีรษะขอบพระคุณอีกฝ่ายจากใจจริง หากไม่ได้บุคคลตรงหน้าช่วยเหลือคงไม่รู้แน่ ๆ ว่าซุนเอียนฟงได้ไปทำงานกับเถ้าแก่หวังทู่ แม้ว่านางจะไม่ได้พบหน้ากับพี่ชายแต่ก็ได้ฝากจดหมายสนทนาผ่านเจ้าสัวแห่งซีเหอ เพียงเห็นสีหน้าที่สบายใจก็เป็นคำตอบได้ว่าความปรารถนาของนางสำเร็จแล้วส่วนหนึ่ง

“เช่นนั้นก็ดีแล้วล่ะ ฮะฮะ.. แล้ววันนี้เจ้ากำลังจะเดินทางไปไหนเล่า หรือว่ามาหางานทำ?”

หวังเย่าก็คะเนไปเรื่อย หากว่านางทราบเรื่องพี่ชายที่ซีเหอแล้วก็น่าจะอยู่กับญาติสนิทที่นั่น แต่กลับลงมาที่ฉางอันเช่นนี้ หากไม่ลงมาหางานทำก็คงต้องเดินทางไปไหนสักที่

“อ้อ ข้ากำลังเดินทางกลับบ้านน่ะเจ้าค่ะ แล้วก็มีเรื่องมาแจ้งด้วยเจ้าค่ะ คือว่าข้าอยากจะทำบุญบ้านเสียหน่อย จึงอยากจะชวนเถ้าแก่หวังไปร่วมงานด้วยน่ะเจ้าค่ะ ข้าได้ชวนเถ้าแก่หวังจินกับเถ้าแก่หวังทู่แล้ว กว่าจะจัดการบ้านเสร็จก็อาจจะช่วงสิ้นเดือนนี้หรือไม่ก็ต้นเดือนหน้าน่ะเจ้าค่ะ”

“โอ้ ทำบุญบ้านสินะ เหมือนเคยได้ยินจากน้องข้าเช่นกันว่าจะชวนไปงานบุญบ้านใครสักคน ที่แท้เป็นบ้านแม่นางนี่เอง”

“เจ้าค่ะ ถ้าอย่างไรหาฤกษ์ยามได้แล้วพร้อมเมื่อไรข้าจะส่งจดหมายและกำหนดการณ์มาให้อีกทีนึงนะเจ้าคะ”

“ได้เลย ข้าจะรอ” หวังเย่ายิ้มเผล่ ยินดีไปด้วยกับเรื่องมงคลที่กำลังจะเกิด “เตรียมงานทำบุญบ้านเช่นนี้แม่นางคงไม่ว่างรับงานจากข้าสิเนี่ย”

“เอ๋ เถ้าแก่หวังมีอะไรให้ข้าช่วยหรือเจ้าคะ? หากเป็นทางผ่านข้าก็พอจะช่วยเหลืองานได้นะเจ้าคะ”

เด็กสาวปริบตามอง หูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเกริ่นบอก หากเถ้าแก่หวังออกตัวมาเช่นนี้แสดงว่าคงมีเรื่องด่วนอยากได้แรงงานช่วยเหลือ ยิ่งอีกฝ่ายเป็นหนึ่งในผู้มีพระคุณไฉนเลยนางจะไม่ลงแรงช่วยเหลือไม่ว่าจะมีค่าตอบแทนหรือไม่ก็ตาม

“อ้อ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก...” ในรอยยิ้มของผู้อาวุโสมีกระแสของความกังวลใจบางอย่างเจืออยู่ในน้ำเสียง “คือว่าช่วงนี้มีผู้ประสบภัยมากมายจากโจรโพกผ้าเหลือง และแม่น้ำเหลืองล้นตลิ่งท่วมบ้านเรือนริมแนวแม่น้ำทำให้หลายครัวเรือนสูญเสียบ้านกลายเป็นคนเร่ร่อนและบางคนโดนหิมะถล่มในช่วงหน้าหนาว พวกเขาพักที่ศาลเจ้าฉางเอ๋อ ข้าจึงอยากหาแรงงานทำอาหารแจกจ่ายแก่คนพวกนั้นน่ะ”

“อ๊ะ จริงหรือเจ้าคะ” ได้ยินดังนั้นสีหน้าของดรุณีน้อยก็พลอยวิตกตามจนเผลอยกมือขึ้นมาป้องริมฝีปาก ช่วงที่ผ่านมานางมัวแต่คิดถึงเรื่องของตัวเองเป็นสำคัญจนลืมมองเรื่องสังคมรอบตัวจนรู้สึกละอายใจ ด้วยนิสัยเห็นอกเห็นใจเป็นทุนเดิมเด็กสาวจึงเกิดความคิดที่อยากจะช่วยเหลือขึ้นมา “ข้าตกลงรับงานเจ้าค่ะ ต้องทำอาหารเยอะแค่ไหนหรือเจ้าคะ?”

“งานนี้หนักนะ แม่นางกำลังจะจัดงานบุญแล้วจะสะดวกช่วยหรือ ผู้ประสบภัยมีมากมายถึงกว่าสามพันคนเชียวนะ”

“ได้เจ้าค่ะ ข้าอยากรับงานนี้ แต่อาจจะต้องหลังจากทำงานบุญบ้านเสร็จ หากว่าช้าหน่อยจะเป็นไรหรือไม่เจ้าคะ?”

“งานนี้ไม่รีบหรอก คนเหล่านั้นจะต้องอยู่ฉางอันอีกนาน อาจจะนานจนกว่าฤดูหนาวหมดไป ช่วงนี้พอจะมีคนช่วงงานอยู่บ้าง แม่นางค่อยสลับมาช่วยงานตอนที่ว่างก็ได้ สิ่งที่ข้าอยากให้ทำคือ กับข้าวจานหลัก อาหารประเภทข้าว และน้ำแกงอย่างละสามพันชุด ข้าจะให้เงินทุนมาก่อนเป็นข้าวสาวหมื่นกระสอบกับเงินหนึ่งหมื่นอีแปะ ถ้าหากเกินงบประมาณก็นำใบเสร็จค่าวัตถุดิบมาเบิกจ่ายส่วนที่เหลือได้”

“อ๊ะ ข้าวหนึ่งหมื่นกระสอบเลยหรือเจ้าคะ”

เฟินเยว่ทำตาโตกับจำนวนข้าวสารที่มากมายเกินกว่าแรงม้าสามตัวจะขนไหว อาจจะต้องจ้างเกวียนจำนวนมากขนข้าวสารไปเก็บไว้ที่บ้านก่อน และในระหว่างที่คิดคำนวนแผนการในหัวก็ฉุกใจนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา นางเพิ่งได้หีบเงินมากมายจากชายปริศนาที่เรียกตัวเองว่า ‘ผู้เฝ้ามอง’ หรือว่านี่อาจจะเป็นโอกาสที่อีกฝ่ายว่าไว้ นำเงินที่ให้ไปสำหรับทำการใหญ่ในอนาคต และการใหญ่ที่ว่านั่นก็อาจจะหมายถึงสิ่งนี้นั่นเอง

“ข้าพอจะมีเงินทุนจากผู้สนับสนุนท่านหนึ่งมาเจ้าค่ะ เอาเป็นว่าข้าขอรับข้าวสารจากเถ้าแก่หวังไปเพียงครึ่งหนึ่งก็แล้วกันนะเจ้าคะ”

“อย่างนั้นหรือ..” หวังเย่าเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง น้อยคนนักที่เขาจะได้ยินว่าขอร่วมทุนในการช่วยเหลือ ที่ผ่านมาแค่บอกให้ออกทุนจำนวนมากไปก่อนผู้รับงานก็มักจะทำหน้าเบ้ใส่ แต่แล้วบุรุษก็คลี่ยิ้มด้วยสีหน้าชื่นชม “หายากจริง ๆ ในยุคทุกข์เข็ญเช่นนี้นอกจากเจ้าสัวใหญ่เช่นข้าจะมีผู้มีน้ำใจยอมลงทุนลงแรงเพื่อผู้ประสบเคราะห์ภัย เช่นนั้นข้าจะให้คนงานเตรียมเกวียนข้าวสารห้าพันกระสอบเอาไว้ให้เดี๋ยวแม่นางไปรับเกวียนข้าวสารที่หลังร้านข้าได้เลย” พูดจบเขาก็ปรบมือเป็นสัญญาณแล้วลูกน้องที่อยู่ใกล้ ๆ ยกหีบเงินมาอย่างรู้กัน คนงานชายสองคนช่วยกันยกหีบเงินใบใหญ่มาวางลงไว้ด้านหน้า “ส่วนนี่คือหีบเงินหนึ่งหมื่นอีแปะ ข้าจะให้คนงานยกไปที่ม้าให้”

“เจ้าค่ะ”

ได้ยินว่ามีเกวียนขนข้าวสารให้ยืมก็อุ่นใจไปเปราะหนึ่งว่าไม่ต้องติดต่อว่าจ้างขนสินค้าที่จุดพักม้า เด็กสาวมองไปที่หีบเงินใบใหญ่ที่ใส่เงินเอาไว้มากมายจนหากนับก็คงเสียเวลา อย่างไรเสียนางก็ไม่ใช่โรงเงินตราที่จะต้องตรวจนับเงินในหีบอย่างเป๊ะ ๆ ใช้ความเชื่อใจและคิดว่าเถ้าแก่หวังไม่มีวันฉ้อโกงเฉกเช่นขุนนางราชสำนักจึงไม่มีความจำเป็นต้องตรวจนับอีก เช่นนั้นจึงขอตัวก่อนดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลาไปมากกว่านี้

“ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะเถ้าแก่หวัง แล้วอย่างไรก็พบกันใหม่นะเจ้าคะ”

เฟินเยว่ค้อมศีรษะลาก่อนที่จะเดินนำหน้าคงงานขนหีบไปที่ม้าและเหล่าสหายที่รออยู่ เพื่อนฝูงดูจะไม่ตกใจที่เวลานางไปคุยกับเถ้าแก่หวังทีไรก็มักจะได้งานติดไม้ติดมือกลับมาด้วยทุกที ทว่าเข้าใจได้เพราะคนมันต้องกินต้องใช้ เด็กสาวอธิบายเพียงคร่าว ๆ ก่อนที่จะไปหลังร้านเถ้าแก่หวังเพื่อรับเกวียนขนข้าวสาร และเมื่อเตรียมการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาเดินทางต่อไปยังอันติงเสียทีนึง...

.

รับเควส (4) ช่วยเหลือผู้ประสบภัย (ประจำสัปดาห์)

ขอรับข้าวสารเพียงแค่ 5,000 กระสอบ

WenShaotian · โพสต์ 2021-11-22 18:53:11

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WenShaotian เมื่อ 2021-11-22 18:57

                              ส่งข้าวกล่องให้พี่ชาย (ประจำวัน)

                                          เป็นอีกวันที่ฉางอัน.. ความวุ่นยังคงเหมือนเดิม และก็ยังคงมีงานที่นี่ให้ทำเช่นเคย.. วันนี้ชายร่างยักษ์กลับมาที่ย่านการค้าเพื่อมาหางานทำ แน่นอนล่ะว่าช่วงนี้แม้เขาจะมี แต่สำหรับเขานั้นรายจ่ายมันเยอะกว่ารายรับ เขาจำเป้นต้องหางานทำที่มากกว่าเพื่อให้พอกับรายจ่ายและให้มีเงินเก็บ ความเป้นคุณชายในตัวของเขานั้นก็ไม่ต่างอะไรกับคุณชายยาจก แต่อย่างน้อยเขานั้นก็ไม่ได้แบมือขอใครกิน...

                                          เขาเดินไปหาเถ้าแก่ที่หน้าที่ทำงานของเขาก่อนทักทายและถามไถ่..

                                          "เถ้าแก่.." ชายร่างยักษืทักทายเปิด

                                          "อ้าว ว่าไงพี่ยักษ์ วันนี้ไปไงมาไงล่ะ?"

                                          "ก็เหมือนๆทุกวันล่ะเถ้าแก่.. วันนี้เหมือนเดิมนะ" ชายร่างยักษ์เอ่ยเป้นนัยน์ให้รู้กับเถ้าแก่สองคน...

                                          "อ้า ได้สิๆ ใกล้จะเที่ยงอยู่พอดี ฝากเจ้าด้วยนะ" เถ้าแก่ฯเดินเข้าไปพร้อมกับให้คนงานของเขาเตรียมสิ่งที่จำเป็นให้กับชายร่างยักษ์เพื่อไปส่งของ

                                       เมื่อเหวินได้รับทุกอย่างมาเรียบร้อยเขาจึงออกจากหน้าร้านไปเพื่อไปหาซื้อของทำข้าวห่อใบบัวเพื่อไปส่งให้พี่ชายของเถ้าแก่ที่ลั่วหยางต่อไป...

......

คิ้วหงส์
+5% ได้รับเงินค่าจ้างเพิ่มขึ้น

สันโดษ
เปิดใช้งาน เดียวดาย เมื่อทำงานตามลำพังสำเร็จจะได้รับ EXP+25

		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			ลงทะเบียน

[เมืองฉางอัน] ย่านการค้า

กุญแจบ้านไร่สกุลจ้าว

ใบอนุญาตเข้าเมือง(หลี่)

กุญแจบ้านซุน

เศรษฐีผู้เยาว์

สันโดษท่ามกลางเมฆา