[เมืองเหอตง] โรงเตี๊ยมฉู่ช่านฝาง

Jinying ดี

❀ เชิญยอดฝีมือหญิง ❀

ปรึกษาหาเวลามาพบใหม่

.

.

          ที่โรงเตี๊ยมฉู่ช่านฝางในยามเว่ย ซูฮวาและถานเจ๋อได้กลับจากการประลองประมือกับเหล่าอันธพาลที่โดนหลอกให้มาสู้ด้วยกันอีกหน และก็เป็นฝ่ายพวกอันธพาลเหล่านั้นได้รับความพ่ายแพ้ไปเช่นเดิมให้ทั้งสองได้ปลีกตัวออกมาได้ กระทั่งมาถึงยังตัวโรงเตี๊ยมเจ้าไก่ไป๋เซ่อก็กระโดดลงจากอ้อมแขนของสตรีแซ่เหมยเพื่อเดินเตาะแตะไปหาดรุณีน้อยที่เพิ่งกลัมาจากถ้ำไป๋หู่ ทันทีที่จิ้นอิ๋งเจ้าไก่ตัวขนก็ก้มลงอุ้มขึ้นกอดไว้

          " คิดถึงข้าหรือไป๋เซ่อ " เสียงหวานเอ่ยกลั้วขำก่อนประทับริมฝีปากแตะแผ่วที่ศีรษะเล็กของเจ้าไก่น้อยก่อนจะเดินไปหาผู้ติตตามทั้งสองของนาง

          " เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะอิ๋งเอ๋อร์ " ซูฮวาเอ่ยถามทันทีที่เห็นจิ้นอิ๋งเดินเข้ามาหา มือเลื่อนลูบลงศีรษะเล็กผะแผ่ว ซึ่งเด็กสาวก็ก้มหัวรับราวกับอยากได้คนปลอบใจอยู่เช่นกันในเวลานี้ ก่อนเด็กสาวจะกระชับแขนที่กอดเจ้าไก่ไป๋เซ่อให้แน่นขึ้นอีกเล็กน้อย

          " ยังตั้งท่าปฏิเสธอยู่เลยล่ะเจ้าค่ะ.. แต่ไว้พรุ่งนี้ข้าจะลองไปคุยใหม่ล่ะเจ้าค่ะ! "

          แม้จิ้นอิ๋งจะดูมีท่าทางหงอยซึมลงไปบ้าง ทว่าก็เงยหน้ามาส่งรอยยิ้มมุ่งมั่นอย่างรวดเร็ว ดูไม่ได้มีร่องรอยอยากจะยอมแพ้แต่อย่างใด แค่ดูเสียดายเสียมากกว่าที่คนที่เข้าไปพยายามเกลี้ยกล่อมยังมีท่าทางต่อต้านนางไม่หยุดหย่อน ซูฮวาที่เห็นจึงได้แต่บีบกลับแผ่วเบายังแก้มนิ่มของจิ้นอิ๋งราวให้กำลังใจ ก่อนจะชวนพากันเข้าไปในโรงเตี๊ยมเพื่อหาที่นั่งปรึกษาหารือกันได้เป็นที่เป็นทางกันมากกว่านี้

          .

          " แล้วพรุ่งนี้ที่จะเข้าไปหาแม่นางผู้นั้นคิดไว้หรือเปล่าเจ้าคะว่าจะเข้าไปคุยอย่างไร " ซูฮวาเอ่ยถามขึ้นหลังเห็นจิ้นอิ๋งหันไปเอ่ยสั่งชาจากเสี่ยวเอ้อร์เสร็จสิ้น

          " ก็.. คงคุยเหมือนที่เข้าไปคุยทุกคราน่ะเจ้าค่ะ แต่คิดว่าคงเอ่ยถึงเนื้อหางานให้ฟังบ้างแล้ว "

          จิ้นอิ๋งเอ่ยขึ้นระหว่างลอบนึกปฏิกิริยาของอีกสตรียามที่นางนั้นได้เอ่ยเหตุผลของการพยายามเข้าช่วยเหลือไปด้วย ท่าทางไม่ได้ต่อต้านมากทว่าก็ไม่ได้ยอมรับเสียทีเดียวทำให้เด็กสาวจะลองเสี่ยงเอ่ยเล่าเนื้อความงานที่ได้รับมาให้แก่อีกฝ่ายไปเลย แม้อาจจะโดนถลึงตาดุอย่างทุกคราก็ไม่เป็นไร เพราะจิ้นอิ๋งก็แอบคิดว่าตนชินชากับท่าทางของอีกฝ่ายไปเสียแล้ว ทั้งคล้ายกับสตรีแซ่เจิ้งจะทำเพื่อตัดรำคาญมากกว่าจะขู่นางจริง ๆ เสียด้วย

          " แล้วจะอยู่อีกนานหรือไม่ขอรับท่านหญิง " ถานเจ๋อเอ่ยขึ้นมาราวกับจะเตือนเรื่องเวลาบางอย่างให้แก่จิ้นอิ๋ง

          ซึ่งเด็กสาวก็คล้ายนิ่งคิดไปเล็กน้อยด้วยนึกว่าผู้ติดตามเกิดนึกเบื่อขึ้นมาหรืออย่างไร ทว่าพอทวนถามถึงวันเวลาก็พลันร้องอ๋อขึ้นมาด้วยนึกออกแล้วว่าผู้ติดตามนางผู้นี้ต้องการเอ่ยเตือนถึงเรื่องอะไร การประลองที่ลงนามอีกฝ่ายว่าจะเข้าแข่งขันเช่นนั้น หากไม่ไปตามวันเวลาก็อาจทำให้ถานเจ๋อโดนมองไม่ดีได้ เช่นนั้นแล้วจิ้นอิ๋งจึงได้บอกให้ผู้ติดตามได้สบายใจว่าคงตามไปเกลี้ยกล่อมสตรีแซ่เจิ้งอีกแค่วันพรุ่ง หากยังไม่ยินยอมนางจะย้อนกลับไปยังลั่วหยางเพื่อรอให้การแข่งขันของถานเจ๋อได้จบลงเสียก่อน

          " เช่นนั้นหากมะรืนได้แวะไปลั่วหยาง อิ๋งเอ๋อร์พาข้าแวะยังด่านหู่เหลากวนด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ? " ซูฮวาเอ่ยถามน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจขึ้นมา

          " ด่านหู่เหลากวน? ไปทำไมหรือเจ้าคะพี่สาวซูฮวา " จิ้นอิ๋งเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้ ไม่ใช่เพราะจะไม่พาไป แต่นางแค่อยากถามเหตุผลเอาไว้เพื่อคิดวางแผนให้ว่าควรแวะไปทันทีหลังกลับลั่วหยางหรือไปหลังวันที่จบประลองของถานเจ๋อแล้วก็เท่านั้น

          " พอดีข้าเพิ่งได้ยินข่าวว่า.. เถ้าแก่โรงเตี๊ยมที่เราเคยแวะผ่านตอนคุ้มครองคณะหลวงจีน ..เป็นอาจารย์ที่เคยสอนสั่งความรู้ให้แก่ข้าน่ะเจ้าค่ะ วันนั้นก็มัวแต่พาคณะหลวงจีนเทศน์ก็เลยไม่ได้เข้าไปทักทายใดเลย "

          สิ้นคำพูดของซูฮวา เสี่ยวเอ้อร์ก็พลันนำชาที่เด็กสาวได้สั่งมาเสิร์ฟพอดี ทำเอาจิ้นอิ๋งที่เกือบจะหลุดร้องอุทานจำต้องกลืนลงคอไปให้หมดเสียก่อน สตรีแซ่เหมยที่เห็นท่าทางคล้ายตกใจของดรุณีน้อยก็เกือบจะหลุดหัวเราะออกมาน้อย ๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายช่วยเสิร์ฟชาให้ทั้งสาม จิ้นอิ๋งก็รับถ้วยชามาประคองไว้ครู่หนึ่งเสียก่อนพร้อมกับขบริมฝีปากผะแผ่วจนซับสีก่อนจะตัดสินใจเอ่ยสิ่งที่คิดไว้ออกมา

          " เช่นนั้นมะรืนเราเดินทางไปทักทายท่านอาจารย์ของพี่สาวซูฮวาก่อนแล้วกันเจ้าค่ะ พักแรมที่โรงเตี๊ยมสักคืนไปด้วยเลย แล้วค่อยเดินทางไปยังลานประลองในเมืองลั่วหยางอีกที "

          ถานเจ๋อที่ได้ยินก็พยักหน้ารับเห็นด้วยโดยไม่ได้เอ่ยทัดท้านสิ่งใด ซูฮวาพลันพลอยแย้มยิ้มขอบคุณแก่จิ้นอิ๋งไปด้วยก่อนทั้งสามจะยกถ้วยชามาดื่ม ระหว่างนั้นดรุณีน้อยก็นั่งฟังทั้งสองเล่าถึงการไปประมือกับเหล่าอันธพาล เรียกเสียงหัวเราะจากจิ้นอิ๋งให้ดังขึ้นผะแผ่วเมื่อผู้ติดตามของนางเริ่มจะฉุนเฉียวขึ้นมาน้อย ๆ ที่มันรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้พัฒนาไปมากเท่าไหร่นักให้จิ้นอิ๋งต้องคอยบอกกล่าวให้ถานเจ๋อกดดันตัวเองให้น้อยลงมากกว่านี้

          " ถานเจ๋อจะแพ้หรือชนะก็ยังเป็นผู้ติดตามที่ดีของข้าเสมอนะ "

          สิ้นประโยคจริงใจจากผู้เป็นนาย อารมณ์โมโหตัวเองก่อนหน้าก็พลันเลือนหาย กลายเป็นนั่งดื่มชาเงียบ ๆ ให้สตรีแซ่เหมยหลุดหัวเราะกับท่าทางทั้งดีใจทว่าแสนอายของถานเจ๋อขึ้นมา โดยจ้นอิ๋งก็หลุดอมยยิ้มขึ้นมาไม่ต่างกัน ระหว่างนั้นก็เผลอลอบมองชาในมือ สูดกลิ่นไอหอมจางของชาเล็กน้อยแล้วพลันหวนนึกถึงสหายขึ้นมา

          ถ้าส่งจดหมายเชิญให้มาดูงานประลองด้วยกันในยามนี้จะทันหรือไม่นะ...

ลักษณะแต่กำเนิดตัวหอม

+20 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

ลักษณะนิสัยใจกว้าง

+10 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน

สถานะธาตุหลัก : +20 ความสัมพันธ์ [159] ธาตุไฟ - เกื้อหนุนเรา

มอบอาหารให้แก่ NPC ในสภา

[159] มอบ ชากงอวี้ฮวา ให้

[ผู้ติดตามถานเจ๋อ] มอบ ชากงอวี้ฮวา ให้

Tianzhou ดี

ราชสีห์จรจัด

พักผ่อน

หลังจากที่เทียนโจวได้ออกมาจากน้ำตกแห่งนั้นเขาก็ได้รีบมุ่งหน้ากลับมายังทิศทางเดิม ซึ่งทางนั้นเขาได้ผ่านโรงเตี๊ยมแห่งนี้อย่างพอดิบพอดี แล้วตอนนี้เองก็เป็นเวลมืดค่ำมากแล้ว ทั้งสองจึงตัดสินใจที่จะเข้ามาพักยังห้องแห่งหนึ่งภายในโรงเตี๊ยม

"ปิงจวน เจ้ารู้รึเปล่าว่าเมื่อกี้คืออะไร"

เทียนโจวพลันกล่าวถามขึ้นมาทันทีหลังจากที่ขึ้นมายังห้องพักของตนด้านบนโรงเตี๊ยม

"ข้าเองก็มิทราบเช่นกัน"

ปิงจวนพลันถอนหายใจออกมาก่อนจะหยิบตำราที่แอบหยิบมาก่อนหน้านี้มาวางไว้บนตักของตน

"เจ้าเองก็ไม่รู้สินะ ข้านึกว่าเจ้าจะรู้ทุกเรื่องเสียอีก"

เทียนโจวเริ่มเอนหลังลงบนเตียงนอนพร้อมกับจ้องมองไปยังปิงจวนที่นั่งอยู่บนเตียงข้างๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตนนั้นยังไม่ได้กินอะไรเลยในวันนี้จึงหยิบมันโถวที่พกไว้ขึ้นมานอนกินบนเตียงก่อนจะยื่นบางส่วนให้กับปิงจวนที่อยู่ข้างๆตน

"เจ้าเอาไปกินสิ"

"ขอบคุณ แต่เรื่องที่ข้าไม่รู้นั้นก็ไม่แปลกเพราะยังมีเรื่องอีกมากที่ข้านั้นยังมิได้เรียนรู้เรื่องนั้นเองก็คงไม่ต่างกันมาก"

ปิงจวนพลันรับหมั่นโถวนั้นมาก่อนจะเริ่มกินมันพร้อมกับเปิดตำราที่แอบเอามาจากโจรมาอ่าน ภายในเป็นวิธีการตกปลา พร้อมกับรายละเอียดต่างๆของปลาแต่ละชนิด ปิงจวนเริ่มอ่านมันด้วยความสนใจอย่างสนุกสนาน

"เจ้าเองก็ยังต้องฝึกอีกมากสิ แต่สิ่งเดียวที่เจ้าไม่ต้องฝึกก็คงเป็นความงามของเจ้าแหละ"

เทียนโจวพลันกล่าวออกมาก่อนจะเอาหัวจุ่มหมอนของตนเเละเริ่มหลับตาลงนอนในค่ำคืนนี้ ปิงจวนที่ได้ยินก็แอบยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับเริ่มอ่านตำราต่อ

ให้หมั่นโถว [173] ปิงจวน

เอฟเฟคจากตัวละคร

ความสัมพันธ์

+15 กับคนที่ให้ความสนใจ (แข็งแกร่งดุจเซี่ยงอวี่) +15 กับคนที่คุยด้วย (หูดี) +5 มีธาตุทองเหมือนกัน +20 ปีนักษัตรถูกโฉลกกัน (ชวด > ฉลู) -20 กับคนที่สนทนาด้วย (ฟันเขี้ยว) -10 กับคนที่มีนิสัยหนอนหนังสือ (สายตายาว) +5 กับคนที่สนใจ (มีแผลเป็น)

ผลรวม

+30

เอฟเฟคตัวละคร ปิงจวน

Points

+2 จากการโรลเรียนรู้(ทะเยอทะยาน) +4 เมื่อโรลเรียนรู้(หนอนหนังสือ) +1 จากการโรลเรียนรู้ (ว่องไว)

ผลรวม

+7

JiTianTao ดี

โรลเผยแผ่ศาสนา

หลังจากที่ระบายความในใจของตนเองไปเรียบร้อยแล้วนั้นพวกของจีเทียนเต๋าจึงได้มาพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งก่อนที่จะกลับไปลั่วหยางอีกครั้งหนึ่งโดยที่ระหว่างพักจิบน้ำชากันนั้นไหนๆก็มีเวลาแล้วจีเทียนเต๋าเลยว่าจะพูดเสียซักหน่อยพร้อมกับที่ตนเองนั้นเริ่มประจำมุมดีๆที่จะพูด

"สวัสดีครับทุกท่านผู้ใช้บริการโรงเตี๊ยมแห่งนี้ทุกท่านข้าจีเทียนเต๋าเป็นเพียงนักพูดที่ผ่านทางมาก็เท่านั้นข้าก็มีเรี่องที่จะมาพูดให้พวกท่านนั้นฟังกันก็คือเรื่องที่เกี่ยวกับการที่พวกเรานั้นก็คือความเมตตาต่อกันความเมตตานั้นเราสามารถที่จะเริ่มทำด้วยที่ตนเองก็ได้ไม่จำเป็นที้จะต้องให้ผู้อื่นมาบอกเราโดยส่วนใหญ่แล้วตามศาสนาขงจื้อนั้นท่านก็สอนให้พวกเรานั้นมีความเมตตาต่อกันและกัน เราอาจจะคิดว่าเราจะมีความเมตตาต่อผู้อื่นทำไมเราแค่มีเมตตาต่อคนในครอบครัวหรือว่าตระกูลเราก็พอแล้วแบบนั้น? อ่าพวกท่านจะทำแบบนั้นก็ได้แต่ว่าการทำแบบนั้นพวกท่านก็จะจำกัดความคิดของตนเองแค่เพียงภายในครอบครัวหรือตระกูลตนเอง แต่พวกท่านก็จะไม่สามารถที่จะมองเห็นภาพรวมได้ว่าโลกเรานั้นยังมีสิ่งที่สวยงามอีกมากมายเพียงพวกท่านเริ่มมีความเมตตาให้กับผู้อื่นการให้นั้นไม่ได้แสดงว่าเรารวยหรือว่าเราเหลือใช้แต่ว่ามันคือการแสดงว่าพวกเรามีจิตใจแห่งความเมตตาที่เมตตาต่อคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่เรารู้จักหรือว่าเป็นคนที่เป็นญาติหรือว่าครอบครัวของเราเองนั้นเองเพราะแบบนั้นข้าก็หวังว่าพวกท่านทุกคนในที่แห่งนี้จะกลับไปคิดไต่ตรองกันให้ดีว่าพวกท่านนั้นได้มีความเมตตาต่อผู้อื่นหรือว่านอกเหนือจากครอบครัวหรือว่าตระกูลของตนเองหรือไม่กันมันอาจจะมองดูความไม่จำเป็นที่พวกท่านทุกคนในที่แห่งนี้คิดว่าเราจะมีความเมตตาให้กับผู้อื่นไปทำไมกัน ก็เพราะว่าสังคมของต้าฮั่นเรานั้นมันควรจะเป็นสังคมที่ดีกว่านี้แค่เพียงพวกท่านทุกคนนั้นรู้จักคำว่าเมตตาก่อนเป็นอันดับแรกพอพวกท่านมีจิตใจเมตตาก่อนแล้วพวกท่านก็จะมีหลักคุณธรรมอื่นๆตามมาได้อย่างง่ายได้"

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน
+15ความศรัทธา
เลื่อมใสศรัทธา
+40ความศรัทธา
ติ่งหูยาว
-10ผู้ให้ความสนใจ
+10ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา
+30ความศรัทธา
หลังตรง
+25ความศรัทธา

(×2 EXP =ค่า ศรัทธา)

@Webmaster

ZhaoPei ดี

          "พักหาอะไรกินที่นี่ก่อนก็แล้วกัน เจ้านำไปก่อนเลยแล้วข้าจะตามไป" ซุนหยางหยุดม้าลงหน้าโรงเตี๊ยมเมืองเหอตงเพื่อให้จ้าวเพ่ยได้พักผ่อนก่อน เพราะก่อนหน้านี้หญิงสาวได้เป็นลมต่อหน้าต่อตาอีกฝ่ายแม้เพียงเสี้ยวเวลาเดียวที่นางล้มลงและรู้สึกตัวขึ้นมาก็ใช่ว่าจะไม่น่าเป็นห่วงกับเรื่องสุขภาพของนาง

          จ้าวเพ่ยพยักหน้ารับรู้พลางอุ้มแมวเพื่อเข้าไปยังในโรงเตี๊ยม แมวตัวสีดำกระโดดลงจากแขนนางทันทีเพื่อวิ่งเข้าไปยังภายใน ขณะจ้าวเพ่ยเองมองตามเสียวเฮยของนางจนคลาดสายตาไป

          หญิงสาวหยุดชะเง้อหาก็พบเสี่ยวเฮยนั่งขดอยู่ที่ใต้โต๊ะหนึ่งก็นึกขำและเดินไปหาเพื่อจะพาเจ้าตังน้อยออกมาหานาง คิดว่าชายผู้นั้นอาจจะรู้ตัวว่ามีแมวอยู่ใต้โต๊ะของเขา แต่กลับใช่อย่างที่นางคิดไม่ ทันทีที่จ้าวเพ่ยเดินเข้าไปปลายกลับยกขึ้นเงื้อขึ้นอยู่ใต้คอนางจนหญิงสาวชะงักลงทันที

          "เจ้าเป็นใคร มีอะไรกับข้างั้นหรือ" บุรุษเจ้าของกระบี่กล่าวขึ้นมา ขณะที่จ้าวเพ่ยเองตาเบิกกว้าง หญิงสาวหลุบสายตามองคมดาบพลางกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง "ที่นี่โต๊ะท้ายสุดของโรงเตี๊ยมแล้ว ด้านหลังข้าก็เป็นกำแพงเจ้าจะบอกว่าเดินผ่านมาก็ไม่ใช่"

          "แมว.. แมวข้าหนีมายังใต้โต๊ะของท่านเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้คิดที่จะ.. ทำร้ายท่านเลยแม้แต่น้อย" นางกล่าวทั้งตัวสั่นเทิ้มอย่างชัดเจน หญิงสาวก้าวถอยหนีคมกระบี่นั้นช้าๆ เสี่ยวเฮยเห็นขาของนายตนก็เร่งวิ่งเข้ามาหาทันที จ้าวเพ่ยอุ้มเสี่ยวเฮยขึ้นมาทั้งลูบขนสีดำขลับนั้นอย่างเบามือ แม้จะกลัวเรื่องการนำสัตว์เลี้ยงเข้ามาในโรงเตี๊ยมบ้าง แต่เถ้าแก่ไม่ว่าอะไรนางก็อาจจะหมายถึงนำเข้ามาได้กระมัง

          "แล้วไปงั้นข้าขออภัยที่ล่วงเกิน... เจ้าเชิญนั่งข้าจะเลี้ยงน้ำชาชดเชย" แม้ชายหนุ่มจะเชื่ออีกฝ่ายแต่เขาก็ยังไม่คลายระแวง แม้ไม่ใช่นางในประกาศจับแต่ก็อาจเป็นคนที่คุ้นเคยนางโจรมาสืบเสาะหาก่อนเขายื่นม้วนภาพให้อีกฝ่าย "นี่ภาพนางโจรแซ่เจิ้ง ผู้สังหารท่านแม่ทัพตู่กงจวินแห่งซีเหอมีโทษอาญาแผ่นดินตามกฎหมายทั้งฆ่าคนและสังหารขุนนางชั้นผู้ใหญ่ นางคงไหวตัวทัน ข้าไปตามเบาะแสถึงเขาอันอี้ก็ไม่พบนาง ตอนนี้กำลังครุ่นคิดว่านางจะหลบหนีไปที่ใดได้อีก"

          หลังจากเปิดม้วนภาพนั้นจ้าวเพ่ยกลับคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ใด ยิ่งชายผู้นี้บอกนางว่าเป็นนางโจรด้วยแล้ว ยิ่งคิดไม่ออกยิ่งกว่าเดิม หญิงสาวนั่งลงร่วมโต๊ะอีกฝ่ายพลางจ้องภาพนั้นทั้งยกมือขึ้นมาขบเบาๆด้วยความเคยชินเมื่อนางต้องใช้ความคิดหนักในหัว

          แว๊บหนึ่งในความคิดกลับพบภาพของนางที่เคยเจอกันครั้งล่าสุดภายในเมืองนี้ สถานที่เองก็ใช่ว่าจะไกลกันมาก ท่าทีของนางยามช่วยเหลือจ้าวเพ่ยทำให้สะอึกเงียบเมื่อไม่คิดมาก่อนว่าหญิงสาวนางนั้นจะเป็นโจรที่ถูกตามจับอยู่

          มือเรียวงามม้วนภาพนั้นกลับคืนให้แก่บุรุษผู้นั้น ก่อนเจ้าเสี่ยวเฮยจะร้องขึ้นมาและเริ่มตะกุยชุดของนางเพื่อที่จะต้องการออกจากผู้คนมากมาย "ขอบคุณท่านที่เลี้ยงน้ำชาให้ เรียกข้าว่าจ้าวเพ่ยก็ได้นะเจ้าคะ ส่วนแม่นางในภาพหากข้าพบจะแจ้งให้ท่านนะเจ้าคะ"

          "จริงด้วย ข้าขออภัยแม่นางจ้าว ข้าหวังจงหมี่มือปราบแห่งซีเหอ" มือปราบยกมือคารวะตามมารยาท เมื่ออีกฝ่ายแนะนำตัวอย่างขออภัย

          พอเป็นอย่างนั้นนางรีบยกมือคารวะกลับแทบจะทันที เพราะวัยวุฒิที่มากกว่าของมือปราบหวัง นางก็ตอบกลับอย่างอัตโนมัติทันทีเพื่อไม่ให้ดูเป็นเด็กก้าวร้าวแก่ผู้ใหญ่ทันที

          "ไม่ต้องขออภัยหรอกเจ้าค่ะ.. แค่นี้เอง" หญิงสาวกล่าวทั้งยกน้ำชาขึ้นมาจิบไปพลาง รสชาติหอมละมุนที่ชื่นชอบแตะลิ้นแผ่ซ่านพอจะให้อาการเกร็งต่อหน้าผู้ใหญ่ยามร่วมโต๊ะดื่มน้ำชาพอจะเย็นลงบ้าง "เรื่องนางโจรเองก็..."

          "หืม...ถ้าเจ้าเคยเจอนางโจรเจิ้งที่มีรูปพรรณสันฐานตามภาพนั้นก็รบกวนมาแจ้งข้าที่นี่ด้วย ข้าจะพักที่นี่อีกสักระยะ ระหว่างนี้ก็หาข่าวในเหอตงไปพลาง ๆ" หวังจงหมี่กล่าวแก่อีกฝ่าย

          "นางอาจจะมีเหตุจำเป็นที่ต้องทำหรือไม่เจ้าคะ แม่ทัพตู่กงจวินเองข้าก็ได้ข่าวลือมาไม่ดีเช่นกัน" นางกล่าวออกไป เพราะอย่างไรเสียท่าทีของเจิ้งหลันก็หาใช่คนเลวร้ายไม่ จ้าวเพ่ยทำเป็นไม่รู้จักแม่นางเจิ้งไปเสียก่อนเพราะนางเองก็ไม่รู้ว่าหากโพล่งคำพูดออกไปแล้วจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาต่อจากนี้

          "นางเป็นโจร ไม่ว่ามีเป้าหมายเพื่ออะไรแต่นางก็ทำผิดกฎหมาย ต่อให้ขันทีเรืองอำนาจแค่ไหน แต่สุดท้ายคนทำผิดกฎหมายย่อมหนีไม่พ้น เมื่อสองวันก่อนขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่กินสินบนเมื่อความแดงขึ้นมาก็ถูกลงโทษอย่างสาหัส ดังนั้นนางโจรนี่ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินคนอื่น !" มือปราบหวังกล่าวอย่างเจ็บใจคนละเมิดกฎหมายเช่นนี้เขาจะไม่มีวันปล่อยให้ลอยนวล

          "เช่นนั้นเองหรือ อย่างไรก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสินสินะเจ้าคะ" ความลังเลเริ่มก่อขึ้นในใจของนาง หญิงสาวหลุบตาลงต่ำทั้งใช้ความคิดอย่สงเห็นได้ชัด เสี่ยวเฮยในอ้อมแขนของนางก็กระโดดลงพื้นและวิ่งออกจากนอกโรงเตี๊ยมแต่จ้าวเพ่ยกลับไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย "..หากข้าพบเจอนาง จะแจ้งเบาะแสให้นะเจ้าคะ"

          "ขอบคุณเจ้ามากนะ ข้าจะรอข่าวดีจากเจ้า" มือปราบหวังกล่าวก่อนนั่งกินไก่ผัดเต้าเจี้ยวต่อ

          จ้าวเพ่ยมองมือปราบทั้งยกมือขึ้นเพื่อจะลูบตัวแมว แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า หญิงสาวมองพื้นรอบๆเพื่อหาแมวก็รับรู้ว่าผู้ติดตามของนางอุ้มแมวมาและนั่งร่วมโต๊ะกับนางและมือปราบทันที

          "มีอะไรหรือ หน้าเคร่งเครียดเชียว" ซุนหยางกล่าวถามนาง

          "ขออภัยนะเจ้าคะ" จ้าวเพ่ยได้ยินคำถามจากผู้ติดตามก็กล่าวขอโทษมือปราบหวังและหยิบม้วนที่วางไว้ข้างๆเขามาเปิดให้ผู้ติดตามของนางดูทันที

          สองหนุ่มสาวมองภาพนางเจิ้ง ทั้งเริ่มปรึกษากันโดยที่จ้าวเพ่ยเปิดประเด็นด้วยคำพูดที่พอจะไม่ให้มือปราบหวังได้ยินชัดนัก

          "นี่คือนางโจรที่ผู้นี้ตามหาอยู่น่ะ คนนี้เขาคือมือปราบหวัง เจ้าคิดว่าอย่างไร" จ้าวเพ่ยเอ่ยถามทั้งลูบภาพนั้นอย่างเบามือ "...ข้าควรทำอย่างไร"

          "เอาตามความรู้สึกเจ้าเถอะ หากทำลงไปแล้วเจ้าไม่สบายใจก็ไม่ต้องฝืน" ซุนหยางกล่าวก่อนจะพยักหน้าให้จ้าวเพ่ย ทำให้นางพยักหน้ารับและม้วนภาพประกาศจับคืนให้แก่มือปราบหวัง

          "เช่นนั้นไปกันเถอะ.." นางลุกขึ้นพรวดพราดสร้างจุดสนใจแก่มือปราบหวังที่กำลังกินไก่ผัดเต้าเจี้ยวอยู่ "ข้าขอลาเจ้าค่ะ.. ขออภัยที่ทำให้มือปราบหวังเข้าใจผิดเกี่ยวกับตัวข้า"

          พูดจบก็เร่งพาผู้ติดตามออกจากโรงเตี๊ยมทันที หญิงสาวกัดหลังนิ้วขณะรอให้ซุนหยางเตรียมม้าก็มองเข้าไปภายในโรงเตี๊ยมอีกครั้ง นางทำเป็นไม่มองแต่สุดท้ายสองเท้าก็ก้าวเข้าไปข้างในอีกครา

          "จ้าวเพ่ย.." เสียงซุนหยางเรียกนางไล่หลังมาเพียงครั้งขณะหญิงสาวก้าวไปยังมือปราบหวังสร้างจุดสนใจให้กับเขาทันที นางก้มหน้าลงเล็กน้อยเมื่อตัดสินใจแล้ว หญิงสาวเรียกความมั่นใจของนางมาให้เต็มเปี่ยมทั้งยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะนั่งลงที่เดิมโดยมีซุนหยางตามมาติดๆ

          "ข้า.. ขอเลี้ยงสุราท่านสักไหเพื่อขอคุยเรื่องหนึ่งนะเจ้าคะ" นางกล่าวทั้งเรียกเสี่ยวเออห์มาเพื่อสั่งสุราชั้นดีมาให้อีกฝ่ายไปด้วย

          "ว่าอย่างไร.." มือปราบหวังเอ่ยถามนางทั้งลดช้อนในมือลงเพื่อรอฟังคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า ขณะที่ซุนหยางก็ตามเข้ามาและยืนอยู่ด้านหลังนางไปด้วย

          "ข้า.. คิดว่าข้าเคยเจอแม่นางในภาพนั้นเจ้าค่ะ นางอาศัยที่ถ้ำในเมืองนี้.." จ้าวเพ่ยกล่าวขึ้นมา นางหลับตาเล็กน้อยเพื่อเรียกความมั่นใจในการตัดสินใจของนางไปด้วย "และข้ายินดีที่จะพร้อมเข้าร่วมการจับกุมแม่นางเจิ้งด้วยกันกับท่าน"

          อย่างน้อยๆหากจ้าวเพ่ยไปด้วย เมื่อมีอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นนางจะได้ช่วยเหลือแม่นางเจิ้งหรือแม้แต่มือปราบหวังได้ทันท่วงที หญิงสาวใจเต้นแรงเมื่อไม่คิดว่านางจะกล้าตัดสินใจทำเช่นนี้ แต่อย่างไรก็ตาม แม้นางไม่แจ้งเบาะแสก็ใช่ว่านางเจิ้งจะรอดพ้นจากการถูกตามล่าได้ อย่างน้อยๆหากถูกจับโดยมือปราบหวังก็ย่อมจะดีกว่าถูกจับโดยคนชั่วที่อาจจะหมายหัวนางอยู่ก็ได้

          "ข้าสัญญาว่าจะไม่ไปเป็นภาระแก่มือปราบแน่นอนเจ้าค่ะ!"

มอบ สุราหลูโจว กับ [174] หวัง โก่วเจียง

ธาตุและความสัมพันธ์

+20 ความสัมพันธ์ ธาตุไฟ เกื้อหนุน ธาตุดิน

เอฟเฟคลักษณะชื่อเสียง :: หัวดี

+15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนชื่อเสียงเดียวกัน

+30 คุณธรรม เมื่อเจอคนหัวดี

[เควสสืบข่าว] นักโทษอุกฉกรรจ์

+แจ้งเบาะแสพร้อมยินดีไปช่วยมือปราบจับ+

Jinying ดี

❀ งานผลิตบ๊วยดองส่งโรงน้ำชาอวี่เซิงเหยา ❀

เดินทางกลับเพื่อรวมของ

.

.

           เนื่องจากออกจากเฉินหลิวก็เข้ายามเว่ยแล้ว เมื่อเดินทางเข้าสู่เมืองเหอตงเตรียมมุ่งสู่ซีเหอต่อไปก็กลายเป็นว่าเย็นเกินกว่าจะให้มุ่งไปยังเหนือสุดของซีเหอ จิ้นอิ๋งเลยบอกให้คนขับรถม้าได้พักยังโรงเตี๊ยมเสียก่อนเพื่อไม่ให้เดินทางกันยามกลางคืนที่อันตรายมากกว่า ซึ่งคนขับรถม้าก็เห็นด้วยไม่น้อย ไหนเด็กสาวได้บอกว่าจะเพิ่มเงินให้ด้วยเจ้าตัวจึงยอมพักอย่างเต็มใจ

           ในตอนเข้ามาเยือนยังโรงเตี๊ยมฉู่ช่านฝาง ดวงตากลมก็คล้ายกวาดสายตามองหาคนที่เคยเอาหน้าเปื้อนถ่านไปโดนเสื้อว่าวันนี้จะได้เจอกันหรือไม่ แต่ก็คล้ายไม่อยู่ซึ่งก็ทำให้จิ้นอิ๋งทั้งนึกโล่งใจและเสียดายไม่น้อย เนื่องจากหลังเคยชินกับการมีคนเดินทางร่วมกันมาตลอดช่วงก่อนหน้าตั้งแต่ที่แยกกับครอบครัว ในยามต้องมานั่งทานข้าวคนเดียวตัวเด็กสาวจึงอกรู้สึกเหงาขึ้นมาน้อย ๆ ไม่ได้ ระหว่างทานข้าวอยู่ก็อดนึกถึงพี่สาวซูฮวาและถานเจ๋อไม่ได้ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่

           หวังว่าคงปลอดภัยกันนะ แต่อยู่ในตัวบ้านของเราแล้วคงไม่มีใครมารังแกได้ง่าย ๆ หรอก!

           หลังคิดได้เช่นนั้นเด็กสาวก็เร่งทานอาหารให้เรียบร้อยเพื่อที่จะได้อาบน้ำเข้านอนไว ๆ เช้าวันใหม่จะได้รีบมาเยือนและนางจะได้เดินทางกลับสู่ซีเหอเพื่อเอาบ๊วยทั้งหมดไปส่งให้แก่โรงน้ำชาอวี่เซิงเหยาเสียที

           .

           เมื่อเข้ามาห้องพักได้ตัวจิ้นอิ๋งก็เตรียมผ้าผ่อนเพื่อนำไปเปลี่ยนระหว่างที่นางเข้าไปอาบน้ำยังห้องอาบน้ำของโรงเตี๊ยม ซึ่งในครั้งนี้เด็กสาวได้เตรียมเอาน้ำผึ้งผสมกับตัวน้ำตาลทรายแดงมาใช้เพื่อขัดตัวไปด้วย จริง ๆ นางเคยได้ยินถึงสรรพคุณของน้ำผึ้งที่ช่วยบำรุงผิวได้ ส่วนน้ำตาลทรายแดงนั้นเด็กสาวที่เคยทำอาหารเคยรับรู้ได้ถึงสัมผัสของมันยามที่ต้องใช้มือกดนวดรวมกับแป้งขนมต่าง ๆ ความรู้สึกสากระคายที่ราวโดนขัดฝ่ามือของนางทำให้ดรุณีน้อยลองนำมาใช้รวมกันกับน้ำผึ้ง เพื่อไม่ให้ยามที่ใช่น้ำผึ้งอย่างเดียวเหนอะติดตัวนางไปเสียก่อน

           และยามที่ลองนำมาใช้จริงก็ให้ความรู็สึกจั๊กจี้ไปทั่วไปแขนจนแว่วเสียงหัวเราะใสดังแผ่วขึ้น ก่อนเหลือเพียงรอยยิ้มอย่างกลั้นขำเอาไว้เท่านั้นเมื่อต้องขัดไล่ตั้งแต่ปลายเท้าไล่มาจรดลำคอ สักพักความไม่คุ้นชินเหล่านั้นก็เริ่มทำให้เด็กสาวค่อยคอยสบายตัวมากขึ้น ราวกับผิวของนางโดนขัดจากใยบวบที่มีความละเอียดกว่า จิ้นอิ๋งจึงเพลิดเพลินไม่น้อยกับการอาบน้ำในครั้งนี้

           กลิ่นหวานหอมพลันคลุ้งทั่วห้องอาบ ยามเมื่อมีสตรีอื่นมาร่วมใช้พวกนางก็ราวมองตามกลิ่นก่อนถูกเด็กสาวชวนให้ลองใช้ร่วมกัน โดยได้ล้างน้ำออกให้ตรงช่วงแขนเนียนของตนและยื่นให้อีกฝ่ายได้จับ ซึ่งสัมผัสนุ่มมือเหล่านั้นก็ทำให้สตรีแปลกหน้าผู้นั้นยอมมาอาบร่วมกับนางอย่างเต็มใจเลยทีเดียว เล่นเอาจิ้นอิ๋งยิ้มกว้างจนดวงตาโค้งเสี้ยวด้วยความดีใจไม่น้อยที่ในวันนี้ตัวนางน่าจะพอได้คลายเหงาจากการพูดคุยกับสตรีแปลกหน้าผู้นี้ลงได้บ้างแล้ว..

ลักษณะแต่กำเนิดหน้าผากกว้าง

+3 Point ทุกครัั้งที่โรลเรียนรู้

(เรียนรู้การนำน้ำผึ้งและน้ำตาลทรายแดงมาผสมกันใช้ขัดบำรุงผิวได้)

Weibin ชั่ว

     ตอนเย็นของเมื่อวานหลังจากที่เว่ยปินได้รับข่าวจากคนของตนว่า มีตรีที่หน้าตาเหมือนกับในภาพทุกประการเข้าพักที่โรงเตี้ยมในเหอตง เขาได้สั่งให้คนของตนไปล้อมโรงเตี้ยมจับตาดูสตรีนางนั้นไว้ ก่อนที่ตนจะตามไปในวันรุ่งขึ้น
เมื่อถึงยามที่ประตูเมืองเปิดเว่ยปินนั่งรถม้ามุ่งไปเหอตงพร้อมผู้ติดตามจำนวนนึง เมื่อเว่ยปินไปถึง ก็ได้สั่งปิดโรงเตี้ยมนี้ให้วันนี้ไม่ต้องรับแขก ตอนแรกเถ้าแก่ดึงดันจะยอม เว่ยปินก็ได้อ้างชื่อจางยรั่ง ทำให้พ่อค้าไม่มีทางเลือก  เวลาผ่านไปไม่นานก็มีหญิงสาวใบหน้าเนียนรูปไข่ ประดับดวงตาหวานโศกรับกับคิ้วเรียวโค้งดูอ่อนโยน จมูกโด่งเล็กรั้นปลาย ริมฝีปากหยักกระจับระเรื่อแดง เว่ยปินแอบชมเสี่ยวเอ้อคนนั้นในใจที่สามารถ วาดรูปได้เหมือนขนาดนี้


  "คาราวะแม่นาง ข้าหลิงเว่ยเป็นคนของราชสำนัก มีเรื่องอยากจะถามแม่นางสักหน่อยหวังว่าแม่นางจะให้ความร่วมมือกับเรา" เว่ยปินพูดพร้อมยื่นตราของขันทีในวังให้ดู เมื่ออีกฝ่ายดูเสร็จก็เก็บตราประจำตัวเข้าแขนเสื้อแล้วเชิญหญิงสาวให้นั่งคุยกันก่อน




         @Jinying


     เว่ยปินเห็นว่าสตรีตรงหน้าไม่ได้ขัดขืน เขาก็โล่งใจ เว่ยปินได้เข้าเรื่องทันที


"คนของเราบอกว่าเห็นแม่นางได้ไปที่โรงเตี๊ยมอี้เถาเมื่อแปดวันก่อน แล้วได้คุยกับสตรีนางนึงที่สวมเสื้อคลุมทั้งตัว แล้วมอบห่อจดหมายให้กัน ข้าอยากจะรู้ว่าพวกแม่นางคุยอะไรกัน แล้วสตรีคนนั้นบอกให้แม่นางไปทำอะไร" เว่ยปินพูดพลางสังเกตุกริยาของ กู่จิ้นอิ๋งไปด้วย


     @Jinying

เมื่อเว่ยปินเห็นว่ากู่จิ้นอิ๋งไม่ได้ตอบคำถามตนแถมยังย้อนเข้าหาตนอีกทำให้เว่ยปินหน้ากระตุกเล็กน้อยก่อนจะกลับมายิ้มแย้ม เขาได้หันไปหาผู้ติดตามเพื่อส่งสัญญาณให้ทั้งหมดออกไปเหลือไว้แค่พวกเขาสองคน


  "ฮ่าๆแม่นางชั่งขี้สงสัย งั้นข้าจะกล่าวตามตรง แม่นางปริศนาคนนั้นได้แสดงการเคลื่อนไหวที่น่าสงสัย ข้าได้รับบัญชาจากฝ่าบาทให้สืบเรื่องนี้ให้กระจ่างหวังว่าแม่นางจะไม่ทำให้ข้าลำบากใจ แถมยังถือว่าเป็นการให้ความร่วมมือกับทางการ หากภารกิจนี้สำเร็จข้าจะกราบทูลความชอบให้แม่นางอย่างแน่นอน แต่หากแม่นางไม่ให้ความร่วมมือเรื่องนี้คงต้องให้
กรมราชทัณเข้ามาเกี่ยวข้องแล้ว"  

      @Jinying

   เว่ยปินเห็น ว่ากู่จิ้นอิ๋งยังบ่ายเบี่ยง ทำให้เส้นความอดทนของเขาขาดทันที เขาตบโต๊ะพร้อมลุกขึ้นพูดด้วยความโมโห


"แม่นางนางอย่าได้บ่ายเบี่ยงอีกเลย!!! หากไม่มีอะไรจริงเหตุใดแม่นางต้องบ่ายเบี่ยงด้วยเล่า ข้ารับบัญชาจากฝ่าบาทให้มาสืบเรื่องนี้ให้กระจางแต่แม่นางกับทำโยกโย้ ไม่ยอมให้ความร่วมมือ นี่ไม่ต่างอะไรกับแม่นางลบหลู่พระบัญชาฝ่าบาท ขอให้แม่นางตรองให้ดีเถิด โทษลบหลู่ฝ่าบาทสามารถประหารได้ทั้งตระกูล หากแม่นางไม่ห่วงชีวิตตนเองก็อยากให้ลองคิดถึงบิดามารดาบ้าง "


เมื่อเว่ยปินพูดจบหันหลังให้เวลากู่จิ้นอิ๋งคิด เขาหวังว่าแม่นางตรงหน้าจะไม่ดื้อด้านอีก


      @Jinying


เว่ยปินนั่งพลางครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะยิ้มออกมา ด้วยสีหน้าอบอุ่น


"ต้องขออภัยแม่นางแล้ว แต่เรื่องนี้สำคัญต่อราชสำนักจริงๆ โปรดแจ้งที่อยู่ของแม่นางมาด้วยเถิดไว้เมื่อข้าทำงานนี้สำเร็จจะนำของไปขอโทษแม่นางถึงจวน แล้วหวังว่าแม่นางจะไม่ปฏิเสธคำขอโทษจากข้า"


เว่ยปินไม่ได้ปักใจเชื่อกู่จิ้นอิ๋งทันทีแต่มันก็ยังมีโอกาสที่จะเป็นไปได้เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นเด็ดขาด เพราะยามใดที่เขาจับได้ว่ากู่จิ้นอิ๋งหลอกตน เขาคงต้องไปเยี่ยมนางถึงจวนจริงๆ


      @Jinying

"ฮ่าๆ ข้าจะไปทำการอุกอาจเสียมารยาทต่อคนในจวนแม่นางด้วยเหตุใด ข้าไปเพื่อขอโทษที่เสียมารยาทกับแม่นางเว้นแต่ท่านจะทำเรื่องผิดอะไรไว้... วันนี้ก็สายมากแล้วข้าขอตัวก่อน ไม่ต้องลำบากแม่นางส่ง"


พูดจบเว่ยปินก็เดินออกไปจากโรงเตี๊ยมแล้วขึ้นรถม้าจากไป "เจ้าอย่าลืมส่งคนไปจับตาดูจวนหลังนี้ไว้หากมีเรื่องอะไรให้รายงานข้าทัน แล้วไปที่กรมทะเบียนค้นหาตระกูลกู่ที่ถูกยึดทรัพย์แล้วส่งมาให้ข้า" เว่ยปินสั่งคนของตนก่อนจะหลับตาลงปล่อยให้รถม้าพาตนกลับเมืองหลวง

Jinying ดี

Weibin ตอบกลับเมื่อ 2021-10-28 00:58
ตอนเย็นของเมื่อวานหลังจากที่เว่ยปินได้รับข่าวจา ...

❀ ยามเช้าไม่คาดฝัน ❀

.

.

.

           เช้าวันใหม่มาเยือนโดยที่จิ้นอิ๋งได้ชวนคนขับรถม้าทานอาหารร่วมกัน ทว่าอีกฝ่ายกลับเอ่ยบอกว่าทานแล้วด้วยสีหน้าลำบากใจทำเอาเด็กสาวนึกฉงนไป สุดท้ายนางก็เลยยังยืนยันมอบอาหารให้แก่อีกฝ่ายถือเป็นเสบียงยามเที่ยงไปเพราะอาจต้องเดินทางไปยังเมืองจินหยางกันทีเดียว กระทั่งในตอนที่นางทานอาหารเช้าก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติที่ผู้คนในโรงเตี๊ยมบางตาเกินไปจนเหลือเพียงเสี่ยวเอ้อร์ทั้งที่เมื่อวานตอนนางมาถึงยังมีผู้คนอยู่ไม่น้อย เห็นเช่นนั้นจิ้นอิ๋งจึงเร่งทานข้าวและรีบออกไปหาคนขับรถม้าที่บอกจะรอยังด้านนอก

           แต่แล้วในตอนที่กำลังจะออกไปกลับพบบุรุษร่างเล็กผมสีประหลาดขวางทางนางไว้ให้เผลอยืนค้างนิ่งด้วยความนึกหวั่นหลังสำรวจเห็นถึงเครื่องแต่งกายของอีกฝ่ายและทหารที่รายล้อมโรงเตี๊ยม กระนั้นเด็กสาวกลับไม่ได้แสดงสีหน้าตื่นตระหนกออกมาให้เห็น ดวงหน้านวลยังคงเรียบนิ่งทว่าใครจะรู้ว่าในอกของนางกำลังกระหน่ำด้วยความหวาดกลัวมากเพียงใด

           [ดูโพสต์บน] - (โรลของเว่ยปิน)

           และก็เป็นดั่งที่จิ้นอิ๋งคาดเดา บุรุษเบื้องหน้านางเป็นคนจากราชสำนักจริง แน่นอนว่าหากก่อนหน้านางไม่ได้กำลังจะทำเรื่องอย่างการช่วยหาความยุติธรรมให้แม่นางเจิ้งอยู่ในตอนนี้ นางคงไม่รู้สึกลำบากใจถึงเพียงนี้ กระนั้นหากปฏิเสธอาจยิ่งทำให้เผยพิรุธ ดรุณีน้อยจึงพลันค้อมคารวะกลับหาอีกฝ่ายอย่างสุภาพ

           " คารวะท่านหลิงเว่ย ..เช่นนั้นเชิญนั่งคุยกันดี ๆ ก่อนเถิด "

           จิ้นอิ๋งเอ่ยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้นิ่งสงบที่สุดก่อนนำเดินมานั่งโต๊ะและเอ่ยสั่งชาให้แก่ขันทีหลิงเว่ยเป็นการต้อนรับไปในตัว ท่าทางไว้ตัวและสุภาพที่เคยถูกพร่ำสอนจากผู้เป็นมารดาได้ถูกนางสวมทับแสดงออกอย่างไม่มีหลุดแสดงท่าทางไร้มารยาทใด

           [ดูโพสต์บน] - (โรลของเว่ยปิน)

           ดรุณีน้อยเกือบจะหลุดสีหน้าตกใจไปแล้วที่ไม่นึกว่าจะโดนคนจากโรงเตี๊ยมนั้นกล่าวบอกเรื่องที่นางคุยกับอีกสตรีในผ้าคลุม ซึ่งตัวจิ้นอิ๋งไม่ได้นึกโกรธที่ขายเรื่องนางให้แก่อีกฝ่าย แต่กำลังนึกห่วงว่าคนที่บอกอาจจะเดือดร้อนเสียมากกว่า ทว่านางก็ยังพอตั้งสติได้และทำทีเป็นค่อยคอยรินชาเจียวกู่หลานที่ถูกนำมาเสิร์ฟและส่งให้บุรุษตรงหน้าอย่างใจเย็น

           " ไฉนท่านหลิงเว่ยถึงอยากทราบเรื่องราวของข้าน้อยที่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาขึ้นมาเสียเล่าเจ้าคะ ท่านอยากรู้วิถีชีวิตชาวบ้านทั่วไปหรืออย่างไร "

           จิ้นอิ๋งพยายามเอ่ยกล่าวทั้งรอยยิ้มจาง นอกจากนี้ยังพยายามใส่มุกขบขันกลับหาทั้งเพื่อเบี่ยงเบนประเด็นบทสนทนาและลอบสอบถามถึงเหตุผลที่มาถามเรื่องราวจากนางไปด้วย แม้ในใจลึก ๆ นางอยากจะบอกออกไปให้หมดสิ้น แต่คนจากราชสำนักที่นางและเหล่าชาวบ้านต่างรู้ถึงความน่าผิดหวังภายในระบบ นางหรือจะกล้าเชื่อใจพวกเขาได้

           [ดูโพสต์บน] - (โรลของเว่ยปิน)

           คำขู่เหล่านั้นแน่นอนว่าทำเอาจิ้นอิ๋งเกือบจะหลุดมุ่นคิ้วนิ่วหน้าใส่ แต่ก็ปิดบังไว้สิ้นจากการหลุบสายตาต่ำมองถ้วยชาในมือและยกขึ้นจิบเรียกความกล้าให้แก่ตัวเองรวมถึงทิ้งช่วงระยะเวลาให้นางเร่งคิดการช่วยปกปิดถึงเรื่องที่คุยกับสตรีในผ้าคลุมไม่ให้เรื่องราวที่คุยกันหลุดรอดไปยังพวกของฝั่งแม่ทัพตู่

           และด้วยเพราะตัวจิ้นอิ๋งนั้นเอ่ยโกหกไม่เก่ง หากโกหกออกไปไม่แคล้วโดนจับได้แน่อย่างไม่ต้องสงสัย ระหว่างที่นางผละถ้วยชาลงมาหลังจิบไปครู่หนึ่ง เด็กสาวพลันนึกถึงเรื่องนึกได้และคิดว่าคงนำมาใช้กล่าวอ้างถึงได้ที่ไม่ใช่เรื่องที่นางปั้นแต่ง ทั้งยังเป็นความจริงที่นางได้เจอมาก่อนอีกด้วย เพียงแต่ดรุณีน้อยแค่จะนำเรื่องราวการส่งจดหมายสองเหตุการณ์มาปนกันก็เท่านั้น

           " แล้วท่านแน่ใจได้อย่างไรหรือเจ้าคะว่าแม่นางที่แต่งตัวมิดชิดคนนั้นใช่คนที่ราชสำนักตามหา.. นางแต่งกายปิดเสียขนาดนั้นไฉนถึงคิดว่าเป็นคนเดียวกันเล่าเจ้าคะ บางทีนางอาจจะเป็นคนอื่น เช่นคนส่งจดหมายธรรมดาก็เป็นได้นะเจ้าคะ " จิ้นอิ๋งพยายามเกริ่นขึ้นมาเสียก่อนเพื่อจะเข้าประเด็นในเรื่องที่นางจะอ้างถึง

           [ดูโพสต์บน] - (โรลของเว่ยปิน)

           ทว่านางไม่คิดว่าบุรุษตรงหน้าจะรีบร้อนถึงเพียงนั้น หลังนางเอ่ยเริ่มประเด็นนางเพิ่งจบไปเสียงทุบโต๊ะก็ดังขึ้นพร้อมคำตวาดที่ทำเอาจิ้นอิ๋งเผลอหลุดลอบสะดุ้ง กระนั้นนอกจากการกระทำนั้นได้สร้างความตกใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้แก่นางก็ไม่ได้สร้างความกลัวให้แก่จิ้นอิ๋งแล้ว ด้วยเพราะคำขู่วางท่าใช้อำนาจที่พาลลากครอบครัวของนางมาเกี่ยวข้องนั้นได้สร้างความผิดหวังในราชสำนักให้ยิ่งฝังลึกในใจของนางแทน ดวงหน้านวลจึงยิ่งสงบยามสบตาอีกบุรุษตรงหน้า

           " ข้าน้อยมิบังอาจบ่ายเบี่ยง..เพราะหากเอ่ยถึงจดหมายที่ตัวข้าน้อยเคยได้รับในช่วงหลายวันก่อนที่ท่านกล่าวถึง ข้าร้อยได้รับจดหมายฉบับหนึ่งที่รู้เนื้อความด้านในว่าเป็นจดหมายเชิญไปงานเลี้ยงของเถ้าแก่หลิวที่โรงเตี๊ยมชิงหมิงในด่านหู่เหลากวน ซึ่งเป็นงานเลี้ยงฮาโลวีนประเพณีของชาวตะวันตก.. ซึ่งงานนี้ต้องปกปิดตัวตอนไปร่วมงาน "

           จิ้นอิ๋งกลืนน้ำลายลงคอผะแผ่วเพื่อเว้นระยะให้อีกฝ่ายได้เฝ้าฟังให้ทันถึงประโยคท้ายที่นางตั้งใจจะสื่อเกี่ยวกับตัวงานที่คนร่วมต้องปิดบังตัวไว้ ก่อนจะเอ่ยต่อถึงคำถามเดิมก่อนหน้าต่อกันราวกับรวมให้เป็นเรื่องเดียวกัน โดยที่มีแค่ตัวจิ้นอิ๋งที่รู้ตัวว่าเป็นคนละเรื่องกับสิ่งที่กล่าวถึงงานเลี้ยงไป

           " ข้าน้อยเลยอยากรู้.. ว่าท่านแน่ใจใช่หรือไม่ว่าตามหาคนในผ้าคลุมเดียวกัน "

           [ดูโพสต์บน] - (โรลของเว่ยปิน)

           หลังเห็นอีกบุรุษยอมล่าถอยไปหลังถูกนางกล่าวให้พลอยสับสนจนไม่ได้พาเข้าประเด็นว่าสตรีในผ้าคลุมกล่าวคุยกับนางเรื่องอันใด จิ้นอิ๋งก็เกือบหลุดถอนหายใจออกมาแต่ก็ยังไว้มาดได้ทัน วางตัวราวกับได้บอกทุกสิ่งแก่คนตรงหน้าไม่สิ้นแล้ว ก่อนจะเอ่ยบอกความจริงเรื่องที่อยู่ไปอย่างบริสุทธิ์ใจ เนื่องจากในยามนี้จิ้นอิ๋งมั่นใจแล้วว่าได้กล่าวความจริงไปโดยไม่ได้หลอกอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

           เพียงแค่กล่าวบอกไม่หมดในสิ่งที่อีกฝ่ายรอฟังก็เท่านั้น

           " เรือนข้าน้อยอยู่ที่นอกเมืองซีเหอเจ้าค่ะ ..แต่ปกติข้าไม่ค่อยได้อยู่บ้าน เพราะเป็นเรือนใหม่ที่ข้าพึ่งได้ซื้อมาหลังโดนยึดเรือนหลักที่ลั่วหยาง ข้าเลยต้องออกทำงานทดแทนเงินที่เสียไป "

           .

           " หากไปแล้วไม่เจอข้าน้อย ได้โปรดท่านหลิงเว่ยเคารพสถานที่ส่วนตัวของข้าน้อย.. อย่าได้ขู่ตะคอกคนที่เฝ้าบ้านอย่างที่กระทำกับตัวข้าน้อยเช่นในวันนี้นะเจ้าคะ "

           แม้รู้ว่าทำตัวอาจหาญไม่น้อยที่กล้ากล่าวเชิงเหน็บถึงพฤติกรรมแก่ขันทีตรงหน้าไปเช่นนั้น แต่จิ้นอิ๋งก็แค่ไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดว่านางจะหนีไปและเอามาเป็นข้ออ้างทำร้ายคนของนางได้ จึงคล้ายกล่าวออกไปให้อีกบุรุษได้ทำตัวให้เกียรตินางบ้างหลังนางกำลังให้เกียรติและจริงใจในการแจ้งที่อยู่แก่อีกฝ่ายในยามนี้

           [ดูโพสต์บน] - (โรลของเว่ยปิน)

           กระนั้นขันทีหลิงเว่ยคล้ายนำคำของนางไปคิดเป็นอื่นว่านางทำเรื่องผิดอะไรไว้ ถ้าจะผิดก็คงผิดแค่ที่ไม่ให้ความร่วมมือกับทางราชสำนัก ทว่าสิ่งที่นางจะกระทำต่อไปนางมั่นใจว่าไม่ใช่เรื่องที่ผิด อย่างน้อยก็ถูกต้องในห้วงความคิดของนางที่ต้องการเพียงหาความยุติธรรมในคดีนี้ก็เท่านั้น จิ้นอิ๋งจึงเชิดหน้ามองตรงแก่อีกบุรุษราวกับให้เห็นว่าตัวนางไม่ได้กลัวกับคำกล่าวนั้น จนในตอนที่หลิงเว่ยเตรียมตัวลา นางพลันผุดลุกตามทว่าหลังได้ยินว่าไม่ต้องเดินไปส่ง นางจึงทำเพียงค้อมคารวะลาแก่อีกฝ่ายกลับไปตามต้องการ

           กระทั่งลับหลังของบุรุษขันทีไปแล้วนั้นหยาดน้ำตาพลันหลั่งไหลออกมาไม่อาจห้ามจนนางต้องทรุดนั่งลงที่เดิมพร้อมมือเล็กที่ยกปิดบังดวงหน้าเอาไว้ แว่วเสียงหายใจจางสะอื้นแผ่ว ความกลัวที่นางคิดว่าถูกกดทับจนสิ้นแล้วจากความกดดันและความต้องการช่วยเหลือไม่คิดขายสหายแก่ราชสำนัก ในยามนี้ราวกับความกลัวได้ตีตื้นคืนมาจนจุกไปทั้งอก ในหัวนางที่ก็เฝ้าภาวนาว่าอย่าให้คนใกล้ตัวของนางทุกคนเป็นอะไรไป

           นางยอมแลกแม้กระทั่งชีวิตของนางเองหากสามารถจบงานที่เด็กสาวตัดสินใจทำได้โดยไม่เกิดความเดือดร้อนต่อไปยังคนที่นางรักทุกคน..

กู่จิ้นอิ๋งมอบ ลูกชิ้นหัวสิงห์และชาโมลี่ฮวาฉา ให้ คนขับรถม้า

กู่จิ้นอิ๋งมอบ ชาเจียวกู่หลาน ให้ เว่ยปิน

.

ลักษณะนิสัยใจกว้าง

+15 EXP ทุกครั้งที่โรลแบ่งปันข้าวของบริจาคด้วยความเมตตาให้ผู้อื่น

-20 ความเครียดเมื่อโรลบริจาคของให้คนอื่น

ลักษณะนิสัยรู้จักให้อภัย

-2 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ

ลักษณะนิสัยจริงใจ

-2 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ

ค่าชื่อเสียง : -20 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนหัวชั่ว/หัวเลว

และ +10 ความชั่วเมื่อเจอคนหัวชั่ว/หัวเลว

ZhaoPei ดี

          ข้าวของทั้งหมดถูกเก็บเรียงไว้อย่างดีหลังจากตื่นขึ้นมาในยามเช้าตรู่ จ้าวเพ่ยมองไปยังเสี่ยวเฮยยังคงนอนขดตัวกลมก็ไม่กล้าปลุกเสียเท่าไหร่แต่ก็ต้องจัดเตรียมการสำหรับการออกเดินทางต่อไป เสียงร้องขณะบิดขี้เกียจดังขึ้นกลายๆก่อนนางจะลุกขึ้นเพื่อออกจากห้องขนาดเล็กไปยังห้องอาบน้ำของโรงเตี๊ยมที่นี่ หวังว่าจะมีบริการเหมือนกับโรงเตี๊ยมใหญ่ๆในนครลั่วหยาง

          บ่อขนาดพอเหมาะสำหรับหนึ่งคนแช่ เป็นสิ่งที่โรงเตี๊ยมเตรียมเอาไว้ให้กับคนที่มาแจ้งกับพวกเขาก่อน น้ำเองก็อุ่นกำลังดีไม่คิดว่าจะบริการได้ดีกว่าที่คิด หากต้องแลกมากับต้องจ่ายแพงกว่าค่าห้องและอาหารทั่วไปนี่สิ จ้าวเพ่ยก้าวเท้าเข้าไปแช่ยังบ่อและเริ่มอาบน้ำอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ น้ำข้าวเองทางโรงเตี๊ยมก็จัดหามาให้แล้ว เหลือเพียงแค่นางจะจัดการกับร่างกายอย่างไรก็เท่านั้น ผมสีดำขลับเปียกชื้นด้วยน้ำเป็นความจงใจของจ้าวเพ่ยที่จะทำความสะอาดผมของนางไปด้วย อย่างไรก็ต้องออกเดินทางอยู่แล้ว ทำความสะอาดให้หมดตั้งแต่หัวจรดเท้าจะเป็นกระไรไป

          พอคิดว่าสะอาดดีแล้วก็ได้แต่ใช้ผ้าเช็ดตัวให้แห้งดี นางไม่อยากมีคราบหมักหมมตอนที่ร่างกายเปียกชื้นแล้วส่วนผ้าเสียเท่าไหร่ ผมสีดำขลับถูกใช้ผ้าอีกผืนเช็ดพอแห้งหมาดก็สะบัดและใช้หวีสางมันให้เรียบร้อยดี ชุดกี่เพ้ากลิ่นหอมสวมเข้าที่ตัวนางอย่างชำนาญทุกขั้นตอน กระโปรงยาวลากพื้นกลับปิดบังรองเท้าลายดอกบัวงามไปเสียได้ แต่นางหาสนใจไม่ เพียงเท่านี้ก็ออกจากโรงอาบน้ำได้และกลับไปยังห้องที่ตั้งอยู่ไม่ไกลกันเพื่อจัดสรรประทินโฉมและแต่งผมของนางให้กลับมาจัดเต็มเช่นเดิม

          กว่าจะเดินลงมายังโถงอาหารได้ก็กินเวลาไปพักใหญ่ๆ จ้าวเพ่ยสาวปากแดงเดินลงมาหาที่นั่งพอที่จะมีที่ว่างสองที่ก่อนจะเรียกเสี่ยวเออห์เพื่อสั่งอาหารในช่วงเช้าสำหรับนาง

          ดูเหมือนทั้งซุนหยางและเสี่ยวเฮยจะยังหลับอยู่ก็ไม่อยากกวนมากเท่าไหร่ นางรับเอาชุดน้ำชามาก่อนแต่เหลือเพียงอาหารที่สั่งเอาไว้ยังไม่มาเสียที มือเรียวจับผมตัวเองม้วนเล่นไปมาเมื่อไม่รู้จะทำอะไรดี คนคุยก็ไม่มี ยิ่งช่วงเช้าในโรงเตี๊ยมที่ไม่ค่อยมีคนด้วย ดูรู้สึกเหงาๆอย่างไรก็ไม่รู้

          เสี่ยวเออห์นำขาหมูหมั่นโถวกลิ่นหอมฉุยมาตรงหน้าจ้าวเพ่ย นางยกยิ้มขึ้นมาและหยิบตะเกียบมาจิ้มลงไปในเนื้อหมูพอเห็นเนื้อเปื่อยยุ่ยกำลังดี ส่วนหนังอ่อนติดตะเกียบขึ้นมาให้จ้าวเพ่ยคีบมันเข้ายังในปาก รสชาติหอมเครื่องเทศ และขาหมูนุ่มราวกับจะละลายในปาก ทำให้นางเกิดอาการชอบอกชอบใจขึ้น

          ทั้งแป้งหมั่นโถวเองก็มีรสชาติหวานเสียจริง ไม่แปลกที่ตอนเข้ามาในโรงเตี๊ยมจะเห็นสั่งกันมาก จ้าวเพ่ยอยากจะลองให้ผู้ติดตามของนางได้ลองชิมมัน สายตามองลงไปราวกับต้องการจะแกะสูตรด้วยรสสัมผัส แต่นางหาใช่แม่ครัวเอกไม่ ยิ่งแกะสูตรเฉพาะของทางร้านก็เกรงจะเกิดปัญหากันภายหลัง

          กว่าขาหมูจะหมด เจ้านกที่อยู่รอบนอกก็เริ่มหยุดร้องแล้ว จ้าวเพ่ยวางตะเกียบลงกับโต๊ะและเดินกลับไปยังห้องพักเช่นเดิม แต่คราวนี้นางกลับเดินเลยห้องของนางไปยังห้องถัดไปข้างๆ ก่อนจะเอ่ยเรียกคนที่อยู่ในห้องให้เตรียมตัวเดินทางและกลับไปยังห้องของนางอีกครั้ง ข้าวของทั้งหมดรวมถึงเครื่องประทินโฉมถูกจัดเข้าใน่ในย่ามของนางอย่างเป็นระเบียบ สายตาเห็นถึงปิ่นเล่มงามก็ยกยิ้มและหยิบมันขึ้นมาปักผมอีกอัน และอุ้มเสี่ยวเฮยที่นอนตัวกลมขึ้นจนแมวน้อยตื่นทันที นางเดินลงไปยังโถงอาหารอีกครั้งเพื่อรอให้ผู้ติดตามทำธุระส่วนตัวและพร้อมออกเดินทางสำหรับยามตะวันโผล่ของวันนี้

XiangShan ดี

กลับสู่จงหยวน

แวะทำงานช่วยเหลือ พาร์ทไทม์ 2

ต่อมา หญิงสาวก็เดินทางลงตะวันตกเฉียงใต้อีกครั้งหลังจากเสร็จงานที่เมืองไท่หยวน หญิงสาวเดินทางมาถึงอำเภอเหอตง แล้วเข้าแวะโรงเตี๊ยมประจำอำเภอนั้น

หญิงสาวเข้ามาแวะโรงเตี๊ยมแล้วพร้อมกับไถ่ถามเจ้าของโรงเตี๊ยม พร้อมบอกว่าพร้อมจะทำงานพาร์ทไทม์ให้เขา

"เถ้าแก่ ข้ามาขอสมัครงานพาร์ทไทม์ชั่วคราว พอมีงานให้ช่วยไหมเจ้าคะ?" หญิงสาวเอ่ยถาม

"มีๆ แม่นางเตรียมรอรับได้เลยนะ อ่ะนี่เครื่องแบบเสี่ยวเอ้อนะ" เถ้าแก่ตกลงรับงาน ก่อนจะยื่นเครื่องแบบเสี่ยวเอ้อร์ให้หญิงสาว

หญิงสาวก็ช่วยงานเถ้าแก่ระยะเวลาหนึ่ง พร้อมกับค่าตอบแทนเล็กน้อย เธอรู้สึกยินดีที่ได้ทำงานช่วยเหลือคน ถึงแม้จะไม่ได้เผยแพร่ลัทธิความเชื่อก็ตามที

หญิงสาวไม่ได้คิดมากอยู่แล้ว...

---------------------------

+2 Point จากการโรลให้เกียรติผู้ที่คุย ถ่อมตน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ ทะเยอทะยาน

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้ นักวิชาการ

+3 Point เมื่อโรลทำงาน เลื่อมใสศรัทธา

+5 EXP จากการโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ คิ้วหงส์

รวม 11 Point / 5 exp

---------------------------

-20 ความเครียดเมื่อโรลทำงาน

@Watcher