[เมืองเหอตง] โรงเตี๊ยมฉู่ช่านฝาง

โรงเตี๊ยมฉู่ช่านฝาง

{ เมืองเหอตง }

เป็นทั้งที่พักแรมและร้านอาหาร พร้อมระเบียงชมวิวที่สามารถนั่งจิบเครื่องดื่ม ทานอาหาร
ดื่มด่ำกับวิวอันสวยงามที่อยู่ตรงหน้า โรงเตี๊ยมมีพื้นที่กว้างมาก ตกแต่งสีแดงประดับประดาเครื่องหอมและโคมไฟมากมาย
มีที่นั่งมมากมาย ทั้งแบบภายในอาคารมีหลังคา และลานระเบียงชมวิวด้านนอก เป็นที่นั่งแบบเก้าอี้ยกสูง เรียงราวเป็นแถวยาว มองเห็นวิวท้องฟ้า

เมนูแนะนำที่ห้ามพลาด คือ ขาหมูหมั่นโถว เห็ดหอมนึ่งซีอิ๋ว ปลากระพงทอดกรอบราดพริก กะหล่ำปลีผัดน้ำหมัก
โดยเฉพาะขาหมู เนื้อนุ่ม น้ำจิ้มเปรี้ยวตัดรสหวานมันของขาหมูได้แบบดีมาก เป็นเมนูที่มองไปโต๊ะไหนก็ต้องสั่งทานกันทุกโต๊ะ

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 100 อีแปะ - 5 EXP (รายวัน)

เถ้าแก่โรงเตี๊ยม: ฝง ฉิง
อุปนิสัย :: เขาเป็นชายผู้ได้ชื่อว่าแปรเปลี่ยนสีหน้าได้อย่างรวดเร็ว ภายนอกดูเป็นมิตร มีอัธยาศัยไมตรี
แต่ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังเขามีความทะเยอทะยานแค่ไหนและแสวงหาอำนาจไม่รูั้จักหยุดหย่อน
มีความฉลาดเฉลียวในการสรรหาทรัพย์สินเงินทอง กำลังคน และ ลูกค้า ค้าขายอาวุธให้กองกำลังมากมาย

LiuLing -

กึกกักๆ! --

เสียงฝีเท้าของม้าดังกระทบกับพื้นเสียงดัง ม้าที่กำลังหอบด้วยอาการเหนื่อย ณ ตอนนี้ได้เดินทางมุ่งตรงสู่เมืองเหอตงใกล้กับเขตที่ ฉางเซิ่งจะต้องได้ทำภารกิจที่ได้รับมาจากพ่อค้าหวังจินนั้นเอง

ณ . เมืองเหอตง

ชายหนุ่มขับม้าอย่างเข้าภายในตัวเมืองตรงที่มีย่านการค้า หอนางคณิกา โรงเตี๊ยมโรงอาหารต่างๆ ซึ่งนับเป็นจุดเจริญของเมืองทุกๆเมืองนั้นเอง

ณ . ร้านฉู่ช่านฟาง

ชายหนุ่มหันหน้าไปมองยังป้ายชื่อโรงเตี๊ยมที่ตั้งทนโท่อยู่หน้าร้านอย่างใหญ่โต โดยสลักชื่อร้านว่า " ฉู่ช่านฟาง "

ฟุ๊บ!

ชายหนุ่มโดดลงจากหลังม้า ก่อนที่จะจูงม้าของตนไปผูกเอาไว้ในหน้าร้านที่เป็นที่สำหรับจอดม้าของแขกผู้เดินทางมา กึกๆ! เสียงฝีเท้าอย่างกายเข้ามายังโรงเตี๊ยมแห่งนั้น โดยที่ชายหนุ่มจับจ้องไปยังเหล่าผู้คนที่ได้นั่งอยู่ในร้านนั้น ก่อนที่เขาจะได้สดุดตาต่อบุรุษผู้หนึ่งที่มีรูปร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่งที่นั่งดื่มน้ำชา และ อาหารอย่างองอาจ และ เงียบสงบอันแสดงถึงความเป็นบุรุษผู้ที่มีความสุขุมรอบคอบในคาบยอดขุนพลนั้นเอง

ฉางเซิ่ง เห็นเช่นนั้นพลันมองรอบๆก็ไม่เจอโต๊ะใดที่ว่างเสียเลย จึงได้ตัดสินใจจะไปนั่งในโต๊ะเดียวกับบุรุษผู้นั้นโดยเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ก่อนที่เขาจะประสานมือคำนับอีกฝ่าย

❝ คุณชายท่านนี้! มิทราบว่ากระผมขอนั่งด้วยคนได้รึไม่? ❞

ฉางเซิ่งประสานมือคำนับอีกฝ่าย พลันอีกฝ่ายเหลือบตามองมายัง ฉางเซิ่ง โดยสีหน้า และ สายตาของบุรุษผู้มีลักษณะพูดน้อย แต่จริงใจ

บุรุษได้สาวมือตอบ ฉางเซิ่ง อย่างนอบน้อม ก่อนที่จะพูดตอบออกมาว่า

❝ ได้ขอรับเชิญ!- ❞

❝ ขอบคุณมากครับท่าน ❞

   ฉางเศิ่งคำนับขอบใจต่ออีกฝ่ายเสร็จสรรพจึงได้ยกเก้าอี้ออกมา แล้วเขาได้นั่งลงอย่างช้าๆ พลันจับจ้องไปยังอาหารที่บุรุษผู้นั้นดื่มกินอยู่นั้นเอง

มือประสานคำนับต่ออีกฝ่ายพลันถามออกไปอีกครั้งอย่างนอบน้อมว่า

❝ ว่าแต่คุณชายผู้องอาจท่านนี้ มีชื่อแซ่ว่าอย่างไรรึ? ❞

ชายหนุ่มคนนั้นตอบกลับมา

❝ ข้าผู้น้อยมีชื่ออย่างเป็นทางการว่า แซ่:เกา ชื่อ:ซุ่น ขอรับ มิทราบว่าคุณชายท่านนี้ถามกระผมมีอะไรรึไม่? ❞

ชายหนุ่มผู้นั้นมีนามว่า เกาซุ่น ได้เอ่ยถามยิ่งประเด็นเข้ามายังตัว ฉางเซิ่งอย่างสงสัยว่าทำไมหนุ่มผู้นี้ถึงถามชื่อแซ่ตน

❝ อ่อมิมีอะไรมากขอรับ เหมือนข้าน้อยเองรู้สึกว่า ท่านเกาซุ่นนั้นดูเป็นคนที่องอาจนะขอรับ

เมื่อข้าน้อยเดินเข้ามา ณ ที่แห่งนี้นั้นก็มิพบใครนอกจากท่านที่ฉายแววความองอาจสมนักการทหารที่ยิ่งใหญ่ไปมากกว่าท่านอีกแล้วขอรับ ❞

คำกล่าวของ ฉางเซิ่ง นั้น เป็นคำกล่าวที่ปล่อยออกมาจากใจจริงๆ พร้อมสีหน้าที่บอกถึงความจริงใจต่ออีกฝ่ายเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่า ตนมิได้ยกยอแบบเล่นๆ และ หวังอะไรจากตัวเขา แต่สีหน้าของฉางเซิ่งนั้นแสดงถึงความจริงใจทำให้ เกาซุ่น เองก็รับรู้ได้ก่อนที่เขาจะยิ้มเบาๆ พร้อมกับก้มศีรษะรับคำชมจากอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะถามออกมาอีกว่า :

❝ ขอบคุณมากขอรับ! มิทราบเช่นกันว่าคุณชายท่านนี้นั้น มีชื่อ มีแซ่ ว่าอะไรรึ? ❞

❝ กระผม แซ่ : หลิว ชื่อ : อี้กวาง ชื่อรองคือ ฉางเซิ่งขอรับท่านเกาซุ่น ❞

เกาซุ่นก็ถามออกไปอีกว่า : ❝ แล้วท่านนั้นปัจจุบันนี้ อายุอย่างกายเข้าเท่าไรแล้วรึ ❞

ฉางเซิ้งก็ได้ตอบกลับอีกฝ่ายออกไปว่า

❝ กระผมเกิดเหยียนซีศกปีที่ 4 ขอรับ ❞

เกาซุ่นนั้นเมื่อทราบว่า อีกฝ่ายอายุเท่ากันกับตนจึงได้พูดเสริมอีกว่า

❝ ท่านฉางเซิ่ง กระผมก็เกิดปีเดียวกันกับท่านนั้นแหละ ❞

❝  โอ้! ดีเลยขอรับ  ❞

  ฉางเซิ้งตอบอีกฝ่ายออกไปอย่างนอบน้อม พลันมองดูตรงหน้าโต๊ะที่มีเครื่องดื่มของกินวางอยู่ จึงได้ถามออกไปอีกว่า :

❝ เอะ! ท่านเกาซุ่นมิชอบดื่มสุรา หรือ เหล้า หรือ สิ่งของมึนเมาหรือครับ? ❞

❝ กระผมมิชอบแนวสุรา หรือ สิ่งพวกนี้นะขอรับ! ❞

เกาซุ่นพูดพลางหยิบอาหารมาทานอย่างสุภาพก่อนจะหันมองหน้าของ ฉางเซิ่ง แล้วถามต่อเขาออกไปว่า

❝ ว่าแต่ท่านมิสั่งอาหารเพิ่มรึไม่ เดี๋ยวข้าน้อยจะสั่งให้เลย ❞

❝ เออ .. ผมสั่งเองก็ได้ขอรับ มิเป็นไรขอบคุณมาก ❞

  ฉางเซิ่ง ได้เรียกเสี่ยวเฮ้อของหลานมาสั่งอาหารที่ตนจะทานจนอาหารมาเสริฟ ฉางเซิ่ง จึงได้ชวนเกาซุ่นกินด้วยกันเสียเลย

ณ. ผ่านไปหลายเพลา

ทั้งสองก็ได้กินกับข้าวเสร็จสิ้นจึงได้เรียกจ่ายตังค์ จนแล้วเสร็จสรรพก่อนที่จะลุกขึ้นนั้นพลัน ฉางเซิ้งนึกอะไรบางอย่างออกจึงได้จับไปยังกระเป๋าของตน ก็พบกับอาวุธที่เป็นเกรดน้ำเงินอยู่จึงคิดจะมอบเพื่อเป็นของขวัญสำหรับการทำความรู้จักกันในครั้งนี้

❝ ท่านเกาซุ่น ผมมีสิ่งนี้มิรู้ว่าท่านจะชอบรึไม่!  ❞

คนหยิบเอาดาบใบหลิวสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋ามอบให้แก่ เกาซุ่น

เกาซุ่นได้เห็นสิ่งนั้นก็ดีใจเป็นยกใหญ่ จึงโค้งขอบใจอย่างดุดัน

❝ ขอบคุณมากขอรับ! ขอบคุณมาก! กระผมชอบในสิ่งนี้พอดีเลย

ว้าวสวยมาก คมดีด้วย เป็นอาวุธที่ดีมากเลยนะขอรับ ^^ ❞

เกาซุ่น มองดูพลันลูบไปมาในด้านอาวุธดาบใบหลิวนั้นอย่างชอบใจ

ฉางเซิ่งเมื่อได้ทำความรู้จักกับชายที่อยู่ตรงหน้าแล้วจึงได้ขอตัวไปทำธุระทันที

❝ ผ่านไปหลายเพลาแล้ว ... งั้นข้าน้อยขอตัวเสียก่อนนะท่านเกาซุ่น ❞

❝ อื้ม! ขอให้ประสบผลสำเร็จ และ เดินทางปลอดภัยนะขอรับ

หากมีเวลาเราคงได้มาพูดคุย และ ร่วมดื่มกินกันเช่นเคย โชคดีนะขอรับ! ❞

   ฉางเซิ่งมอบของให้อีกฝ่าย ก่อนที่จะคำนับลาอย่างนอบน้อมโดยมี เกาซุ่น คำนับลากลับไปโดยที่ในมือถือ ดาบใบหลิว ที่เป็นของขวัญจากฉางเซิ่งนั้นเอง..

    ฉางเซิ่งขึ้นควบม้าทันทีก่อนที่เขาจะหันม้ามาพลันก้มตัวลาเกาซุ่นอีกครั้ง และ แล้วฉางเซิ่งก็ได้ควบม้าออกไปจากเมืองเหอตงมุ่งหน้าสู่ทิศตะวันออกเสียงเหนือโดยมุ่งหน้าสู่ด่านฉีกวนอย่างทันทีโดยมิหยุดพักใดๆ

- ฉางเซิ่งได้มอบ อาวุธประเภทดาบใบหลิว ให้ [083] 1 เล็ม @Webmaster



@Webmaster

Chenfeng บ้า

เฉินเซียวเฟิงเดินทางจาก เคหาสน์ผีสิง จนมาถึงเมืองเหอตงจนได้ ตอนนี้เขาได้มาลองดูลาดเลาที่โรงเตี้ยมเป้าหมายก่อนเพื่อจะเตรียมตัวขโมยของในวันพรุ่งนี้ยามค่ำ


"ที่นี้สินะ โรงเตี้ยมฉู่ช่านฝาง"


เฉินเซียวเฟิงขี่ม้ามาถึงที่นี้พลางมองดูโรงเตี้ยมที่ไม่ได้ใหญ่โตแต่ก็ดูเป็นที่ๆน่าผ่อนคลายจนถ้าไม่ติดเรื่องงาน เขาเองก็อยากจะพักอยู่ที่นี้ไปสักพักใหญ่ๆเลย


"อึก.. เหมือนว่าอาการบาดเจ็บยังไม่หายดีสินะเนี่ย"


เฉินเซียวเฟิงจับที่บาดแผลตนจากการสู้กับชายปริศนาที่เคหาสน์ผีสิงมา แม้เขาจะพยายามกัดฟันทนเจ็บรีบมาถึงนี้แต่เหมือนจะถึงขีดจำกัดแล้ว


"คงต้องรักษาตัวก่อนสินะ..."


ว่าแล้วเขาก็เดินไปเช่าห้องพักที่โรงเตี้ยมและรีบเข้าห้องไปในทันที หลังหยิบหมั่นโถ่วมาทาน 2 ชิ้น (ใช้งานหมั่นโถ่ว) แก้หิวแล้วเขาก็เริ่มรักษาบาดแผลตัวเองแบบง่ายๆ ก่อนจะขึ้นไปบนเตียงนั่งสมาธิเพื่อปรับลมปราณเร่งให้ร่างกายฟื้นตัวได้ไวขึ้น นี้เป็นวิธีที่พ่อเขาเป็นคนสอนมาซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าพ่อไปเรียนรู้มาจากไหนแต่มันก็ได้ผลเสมอ

Chenfeng บ้า

"ฮ่า..."


หลังจากที่เฉินเซียวเฟิงปรับลมปราณอยู่พักใหญ่ก็ได้ถอนหายใจยาวออกมา เป็นการบ่งบอกว่าขั้นตอนการปรับลมปราณเสร็จสิ้นแล้ว


"มืดค่ำแล้วรึเนี่ย.. ใช้เวลานานกว่าที่คิดไว้ซะอีก"


เฉินเซียวเฟิงหันไปมองหน้าต่างที่เป็นช่วงพลบค่ำแล้ว และในเมื่อไหนๆเขาก็ไม่มีอะไรทำเป็นพิเศษในคืนนี้เลยกะออกไปเดินชมเมืองเพื่อสำรวจหาทางหนีทีไล่ไปในตัวด้วย


"ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบแบบนี้ช่างดีจริงๆ แต่ใครจะรู้ว่าความสงบสุขจะอยู่ได้นานเท่าไหร่กันนะ"


เฉินเซียวเฟิงพึมพำเบาๆขณะมองสอดส่องผู้คนที่ใช้ชีวิตประจำวันอย่างไร้กังวล พวกเขาไม่รู้เลยว่าขณะที่กำลังใช้ชีวิตอย่างสงบสุขแบบนี้ยังมีผู้คนอีกมากที่เดือดร้อนอยู่ข้างนอกนั่น แต่ไม่มีใครคิดจะสนใจจนกว่าความเดือดร้อนนั้นจะมาถึงตัวเอง


"ขโมย! ใครก็ได้ช่วยด้วย!"


ระหว่างที่เฉินเซียวเฟิงคิดอะไรเรื่อยเปื่อยขณะเดินสำรวจไป ก็พบว่ามีโจรคนหนึ่งวิ่งราวขโมยถุงเงินของหญิงแก่และกำลังวิ่งหนีไป แต่ถึงแม้หญิงแก่จะตะโกนขอความช่วยเหลือขนาดไหนคนรอบข้างก็ไม่คิดมายุ่งเกี่ยวเพราะโจรคนนั้นมีอาวุธอยู่ด้วยจึงไม่คิดจะเสี่ยงกัน


"บัดซบ! เห็นคนเดือดร้อนยังทำนิ่งเฉยพวกเจ้านี้มันเห็นแก่ตัวจริงๆ"


เฉินเซียวเฟิงที่ไม่อาจทนเห็นเรื่องพวกนี้ไหว จึงออกตัวไล่ตามโจรคนนั้นไปในทันทีเจ้าโจรที่เห็นเฉินเซียวเฟิงตามมาก็รีบมุดเลี้ยวตามตรอกซอกซอยอย่างชำนาญทาง แต่ถึงกระนั้นเฉินเซียวเฟิงก็ยังคงไล่ตามอย่างไม่ลดล่ะ


"แฮกๆ บ้าเอ้ย"


เจ้าโจรสบถออกมาเมื่อวิ่งมาถึงทางตันพร้อมกับเฉินเซียวเฟิงที่วิ่งมาดักรอที่ทางออกไว้แล้ว


"เจ้าหนีไม่รอดแล้ว รีบคืนถุงเงินนั้นมารึอยากที่จะเจ็บตัว"


เฉินเซียวเฟิงพูดข่มขู่ด้วยสายตาที่เย็นชาจนน่ากลัว แม้จะไร้ซึ่งอาวุธแต่ก็ยังดูน่าหวั่นเกรง


"เจ้าต่างหากถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็หลีกไปซะ!"


เจ้าโจรกระจอกไม่คิดฟัง มันหยิบดาบปังตอหมายจัดการเฉินเซียวเฟิง แต่สำหรับเขามันไม่ต่างจากการตบตีของเด็กเพียงหลบการโจมตีแล้วอัดด้วยหมัดเข้าท้องกลับเต็มแรงจนเจ้าโจรทรุดลงไป


"เอาล่ะ เจ้าเลือกเองนะ!"


เฉินเซียวเฟิงเตรียมซัดเจ้าโจรให้หมดสภาพต่อ แต่โจรรีบยกมือห้ามไว้


"ค่อก ช้าก่อนท่านจอมยุทธ์ ข้าน้อยผิดไปแล้วได้โปรดอภัยด้วย"


มันรีบอ้อนวอนเฉินเซียวเฟิงอย่างน่าสมเพช แต่ก็ทำให้เขาหยุดมือเพราะไม่คิดทำร้ายคนไม่มีทางสู้อีก


"รู้ว่าผิดทำไมเจ้าถึงกล้าทำ และยังเล็งเป้าไปที่หญิงชราอีกเจ้าไม่สมเพชตัวเองบ้างเลยรึไง!"


เฉินเซียวเฟิงพูดสั่งสอนไปทีขณะหยิบถุงเงินคืนมาจากโจรกระจอกคนนั้น


"ข.. ข้าน้อยเองก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ แต่ทุกวันนี้ข้าน้อยไม่มีอันจะกินแล้ว ธุรกิจข้าน้อยพวกโจรโผกผ้าเหลืองมันปล้นทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด ราชสำนักก็ไม่เคยเหลียวแลหนำซ้ำยังขูดรีดเงินเพิ่มทุกๆวัน จนตอนนี้ถ้าข้าไม่ทำเช่นนี้คงมีแต่ต้องฆ่าตัวตายให้จบๆไป"


โจรที่พอได้ระบายก็เอาแต่ร้องไห้เสียใจไม่หยุด เหมือนจะเอาความอัดอั้นใจทั้งหมดมาระบายออกไปทำให้เฉินเซียวเฟิงเริ่มเห็นใจขึ้นมา


"หึ เพราะไม่มีทางเลือกก็เลยต้องเป็นโจรงั้นเหรอ ก็ดี.. ข้าเข้าใจจุดยืนของเจ้าแต่ว่า..."


เฉินเซียวเฟิงกระชากคอโจรขึ้นมาให้จ้องตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชัง


"เจ้าเลือกเป้าหมายผิดแล้ว.. ที่เจ้าควรจะปล้นไม่ใช่หญิงชรารึชาวบ้านคนอื่นแต่ควรจะเป็นราชสำนักที่ปล้นเจ้าไปก่อนต่างหาก!"


เฉินเซียวเฟิงพูดด้วยความเดือดดาลและโกรธแค้น ด้วยความที่ชิงชังราชสำนักเป็นที่สุด


"พวกมันเอาเงินพวกเราไปเสวยสุขอย่างสบาย ไม่เคยแม้แต่จะเหลียวแลมองลงมาว่าเราเดือดร้อนแค่ไหน บีบบังคับให้พวกเรามีทางเลือกแค่ตายรึกลายเป็นโจร ถ้างั้นก็ควรได้เวลาที่เราจะเอาคืนแล้ว.. ถ้าพวกมันอยากให้เราเป็นโจรเราก็จะเป็นและจะปล้นพวกมันเพื่อทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่างที่ควรเป็นของเรากลับมา"


"ถ.. ถ้างั้นข้าน้อยควรจะทำยังไง ทำยังไงถึงจะเอาคืนพวกมันได้!"


โจรกระจอกที่พอได้ฟังก็เหมือนถูกปลุกความโกรธแค้นในจิตใจขึ้นมาเช่นกัน


"มาเข้าร่วมกับเราสิ.. กับกลุ่มโจรฉางซิ่ง ในตอนนี้เราอาจเป็นแค่กลุ่มโจรเล็กๆที่ไม่อาจทำอะไรราชสำนักได้แต่เชื่อเถอะอีกไม่นานหรอก ตราบใดที่ยังมีคนแบบเจ้ารึแบบข้าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อพวกเราได้รวมกันเมื่อถึงวันนั้นแม้แต่ราชสำนักก็ไม่อาจดูแคลนพวกเราได้อีกต่อไป"


เฉินเซียวเฟิงพูดด้วยความมั่นใจจนแม้แต่โจรกระจอกก็คล้อยตามไปด้วย


"ข.. ข้าจะเข้าร่วมด้วย ไม่สิ ขอให้ข้าเข้าร่วมด้วยเถอะ!"


เจ้าโจรคนนั้นรีบคุกเข่าขอร้องในทันที และเฉินเซียวเฟิงก็ยิ้มตอบรับ


"นั่นขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว.. ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อนแล้วเจ้าจงไปยังจุดนัดพบที่ปิงโจวซะที่นั่นจะมีคนมาทดสอบเจ้าอยู่ ถ้าเจ้าผ่านเจ้าก็จะเป็นส่วนหนึ่งของเรา ตราบใดที่ความมุ่งมั่นนั้นเป็นของจริงข้าเชื่อว่าเจ้าจะผ่านอย่างแน่นอน"


เฉินเซียวเฟิงตบไหล่เบาๆสร้างกำลังใจให้โจรคนนั้นเป็นกอง


หลังจากนั้นเฉินเซียวเฟิงก็เขียนแผนที่จุดนัดพบให้ก่อนจะบอกลาโจรคนนั้นและนำถึงเงินไปคืนหญิงชรา


"ขอบคุณมากนะพ่อหนุ่ม ไม่ได้เจ้าข้าคงได้ลำบากแน่ๆ ข้าจะตอบแทนเจ้าได้ยังไงบ้าง"


หญิงชรายิ้มดีใจแค่นั้นก็เพียงพอให้เฉินเซียวเฟิงมีความสุขแล้ว


"ไม่ต้องหรอกท่านยาย ขอเพียงท่านอย่าแจ้งเรื่องนี้กับทางการเลยจะได้รึเปล่า?"


หญิงชราทำหน้าสงสัยแต่เฉินเซียวเฟิงก็อธิบายตรงๆว่าอยากให้โอกาส โจรคนนั้นได้เริ่มต้นชีวิตใหม่จนหญิงชราพยักหน้าเข้าใจ


"เข้าใจแล้ว ถ้าเช่นนั้นข้าก็ไม่คิดเอาเรื่องอะไรหรอก.. เฮ้อ ยุคสมัยแบบนี้การใช้ชีวิตอย่างซื่อตรงก็ยากจริงๆ"


หญิงชราพูดทิ้งท้ายก่อนจะบอกลาเฉินเซียวเฟิงจากไป ส่วนตัวเขาก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องทำแล้วเลยกลับมาที่ห้องพักเช่นเดิมเพื่อพักผ่อนเอาแรง


"มีผู้เดือดร้อนเพิ่มขึ้นทุกๆวัน ราชสำนักไม่เคยสนใจเหลียวแลประชาชน ส่วนผู้มีอำนาจก็หวังแต่จะแย่งชิงความเป็นใหญ่ จะมีใครที่คิดถึงประชาชนจริงๆกันล่ะ.."


เฉินเซียวเฟิงได้แต่ถอดถอนหายใจ ปัญหานี้ช่างยิ่งใหญ่แต่ตัวเขาก็เป็นเพียงมนุษย์ตัวเล็กๆคนหนึ่งจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้


"ข้าคนเดียวคงไม่มีความสามารถพอจะทำอะไรได้ แต่ข้าเชื่อว่าสักวันจะมีผู้กล้าที่ทำมันได้และถึงตอนนั้นข้าก็พร้อมจะสนับสนุนเขา!"


เฉินเซียวเฟิงพูดอย่างมั่นใจเขาอาจหมายถึงเจิ้งเจียงหัวหน้าของเขา รึอาจเป็นใครสักคนในภายภาคหน้าก็ได้ แต่นั่นไม่สำคัญที่สำคัญในตอนนี้เขาควรพัฒนาตัวเองให้ดีกว่านี้เพื่อเตรียมพร้อมรับมือทุกสถานการณ์ที่เขาจะเจอในอนาคต


และพรุ่งนี้จะเป็นงานแรกในการตัดสินว่าเขามีความสามารถเพียงพอรึเปล่า ดังนั้นเขาจะไม่มีทางพลาดเด็ดขาด!

Chenfeng บ้า

หลังจากที่เฉินเซียวเฟิงรอมายาวนานในที่สุดเป้าหมายของเขาก็มาถึง หลี่โป๋เซอได้มาถึงแล้วและโชคดีที่เขาเช่าห้องพักนอนห้องข้างๆห้องเฉินเซียวเฟิงพอดี ตอนนี้เขาเพียงรอให้ค่ำคืนมาเยือนก็ได้เวลาลงมือ


"ได้เวลาแล้ว.."


เฉินเซียวเฟิงสวมหน้ากากยักษาเพื่อปิดบังตัวตนก่อนจะค่อยๆงัดแงะประตูห้องหลี่โป๋เซอเข้าไป ในตอนนี้เขากำลังหลับสนิทเป็นเรื่องง่ายที่เขาจะขโมยของมากที่สุดแล้ว


"อยู่ไหนกัน?"


เฉินเซียวเฟิงค้นข้าของทั่วห้องแต่ก็ไม่พบเจอสิ่งที่คล้ายแผงผังเลยสักนิด จนตอนนี้เหลือเพียงที่เดียวที่เขายังไม่ค้นนั่นคือบนตัวของหลี่โป๋เซอเอง


"คงเป็นของสำคัญมากถึงต้องคอยเก็บไว้ไม่ห่างตัวสินะ.."


เฉินเซียวเฟิงคิดในใจก่อนจะค่อยๆยื่นมือสอดเข้าที่เสื้อนอกของหลี่โป๋เซอ ก็พบว่าเจอบางอย่างจึงค่อยๆคีบออกมาอย่างระวัง


"อีกนิดเดียว..."


ขณะที่เขาจดจ่อกับการล้วงของออกมาจนเกือบจะสำเร็จแล้ว ก็มีมือมาจับแขนเขาไว้


"นั่นใคร!"


หลี่โป๋เซอตื่นแล้วและจ้องเขม็งมาที่เฉินเซียวเฟิงทันที


"บัดซบ! หลับต่อไปก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ"


เฉินเซียวเฟิงสบถออกมาก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มปะทะกัน โชคดีที่ตัวหลี่โป๋เซอไม่ได้เก่งกาจอะไรมาก เพียงปะทะกันร้อยกว่ากระบวนก็เอาชนะได้อย่างง่ายดายโดยไร้บาดแผล แต่ที่น่าห่วงคือเสียงต่อสู้ของพวกเขาทำให้รอบข้างเริ่มรู้ตัวกันแล้ว


"ต้องรีบหนีแล้ว"


เฉินเซียวเฟิงรีบหยิบแผนผังจากตัวหลี่โป๋เซอมาก่อนจะจ้องมองร่างที่สลบไปว่าควรทำยังไงดี ในมือก็ถือดาบเงื้อขึ้นมาคิดว่าจะปลิดชีพให้จบๆไปดีไหม


"ไม่.. คำสั่งแค่ให้มาขโมยแผนผังเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องฆ่าใคร"


เฉินเซียวเฟิงส่ายหน้าไล่ความคิดนั้นออกไป และยอมเสี่ยงให้หลี่โป๋เซอมีชีวิตต่อเพื่อไม่ให้ผิดคุณธรรมของตัวเอง ก่อนจะรีบปีนหน้าต่างหนีออกไป


เขารีบวิ่งไปขึ้นม้าคู่ใจของเขาและรีบควบมันหนีไปก่อนทางการจะตามมาทันที และเป้าหมายที่เขาจะไปคือ ด่านฉีกวน

Tianzhou ดี

เทียนหลงเดินทางมาเรื่อยๆจนถึงเมืองเหอตง บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความครึกครืน และแน่นอนในตอนนี้พลังงานของพวกเขาก็ใกล้หมดเป็นที่เรียบร้อยแล้วจึงได้เข้ามาพักเล็กๆน้อยๆที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้

"เอาหละทุกคนเราจะพักที่นี่กัน"

เทียนหลงกล่าวขึ้นก่อนจะเดินไปหาโต๊ะที่กำลังว่างอยู่พร้อมกับแม่นางเพ่ยเอ๋อห์ แต่ในขณะที่นางกำลังจะนั่งลงนั้น เทียนหลงก็พลันชิงนั่งเก้าอี้ตัวนั้นก่อนจนแม่นางเพ่ยเอ๋อห์นั่งลงบนตักของเทียนหลง

"คุณชายทำอะไรหนะเจ้าคะ"

เพ่ยเอ๋อห์กล่าวขึ้นด้วยความตกอกตกใจก่อนจะพยายามลุกขึ้นไปนั่งเก้าอี้อีกตัว แต่ก็ถูกเทียนหลงที่อยู่ข้างล่างกอดไว้ทำให้ไม่สามารถขยับไปไหนได้ดั่งใจ

"แม่นางเหลียดข้าอีกแล้ว"

เทียนหลงพลันทำสีหน้าน้อยใจอีกครั้งพร้อมกับนำใบหน้าของตนไปถูกับหลังของอีกฝ่ายคล้ายกับเด็ฏน้อยที่ร้องไห้และไปซุกหามารดา

"ข้ามิได้เกลียดท่านแต่ว่า..."

เพ่ยเอ๋อห์กล่าวขึ้นโดยมิได้กล่าวสิ่งใดต่อเป็นพิเศษ เพียงแค่หน้าของนางเริ่มแดงขึ้นที่ละนิด

"งั้นเรามาทานอาหารยามเช้ากันเถอะ"

เทียนหลงพลันกล่าวขึ้นก่อนจะเรียกเถ้าแก่มาสั่งอาหารเล็กๆน้อยๆให้แก่ตนและเพ่ยเอ๋ยห์

"แม่นางข้ามีของที่ท่านโปรดมาให้"

เทียนหลงกล่าวขึ้นก่อนจะหยิบชาซาวเซียนฉ่าวออกมาให้แก่เพ่ยเอ๋อห์ที่ตนนั้นได้มาตอนที่เดินเข้ามาและเจอคนที่กำลังขายอยู่พอดี

"ขอบคุณคะคุณชายแต่...แบบนี้มันออกจะทานลำบากนะเจ้าคะ"

เพ่ยเอ๋อห์กล่าวขึ้นในขณะที่บิดไปมาด้วยความเขินอายเพราะหลายๆคนเริ่มหันมามองแล้วจากการนั่งเช่นนี้

เทียนหลงหัวเราะออกมาก่อนจะปล่อยหญิงสาวให้ไปนั่งเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

"เชิญแม่นางดื่มได้ตามสบายเลย"

เทียนหลงกล่าวขึ้นในขณะที่นั่งมองหญิงสาวจิบชาอย่างมีความสุขถึงแม่จะมีอาการเขินอายหลงเหลืออยู่บ้างเล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่นานอาหารของพวกเขาก็ได้มาถึงโต๊ะจึงรีบรับประทานกันอย่างรวดเร็วก่อนจะเริ่มเรียกทุกคนเริ่มทานกันเสร็จแล้ว ให้เตรียมตัวออกเดินทางจากเมือง...

ให้ชาซาวเซียนฉ่าว NPC 106 เพ่ยเอ๋อห์
@Webmaster

มีตัณหา
+2 Point ทุกครั้งที่วางแผนดำเนินจีบเพศตรงข้าม
+30ความสัมพันธ์เมื่อคุณโรลเกี้ยวพาราสีอย่างมีชั้นเชิง

JiTianTao ดี

โรลอาหารขึ้นชื่อของโรงเตี๊ยม

"ฮึบอ้า ได้พักที่นี้ช่างดีจริงๆเลยนะท่าน เหวินหยวนว่าแต่ว่าเราจะใกล้ถึงเมือง จินหยางแล้วหรือเปล่าวท่านถ้าตามที่ท่านบอกมาเราก็น่าจะใกล้ถึงแล้วคงจะไม่นานมากซักเท่าไหร่หรอกมั้ง?"

"ไม่นานหรอกท่าน จีเทียนเต๋าเดินทางผ่านอีกไม่กี่เมืองก็ถึงเมืองจินหยางแล้วท่านไม่ต้องกังวลไปอีกไม่นานหรอก ว่าแต่ท่านหิวหรือไม่ข้าจะได้สั่งอะไรมากินให้เต็มที่เพราะเราจะเร่งเดินทางจนกว่าจะถึง โรงเตี๊ยมของเมืองจินหยางเลยที่เราจะพักกันระหว่างรอสหายของข้ากัน"

"ต้องแน่นอนอยู่แล้วท่านเหวินหยวนข้าจะพลาดไปได้อย่างไรกันกับการกินของอร่อยๆแบบนี้ว่าแต่ที่นี้มีเมนูอะไรขึ่นชื่อบ้างกันนี้จะได้ไม่เสียเที่ยวที่มาเยือน"

"ที่นี้เมนูขึ้นชื่อที่ข้าเคยลองมากินดูแล้วนี้เด็ดสมคำร่ำลือมากจริงๆอย่างนี้เลย ขาหมูกับหมั่นโถวที่ท่านจำเป็นต้องสั่งถ้ามายังโรงเตี๊ยมฉู่ช่านฟาง นี้เพราะขาหมูที่นี้เด็ดมากจริงๆเนื้อของขาหมูนุ่มจนละลายในปากของท่านเลย เหมาะกับน้ำจิ้มที่ตัดเปรี้ยวกินด้วยกันแล้วเข้ากันสุดๆเลย นอกจากนี้ยังมี เห็ดหอมนึ่งซีอิ๋วที่รสชาติของเห็ดหอมที่สดชื่นหวานละมุนในปากของตนเองเวลาได้เคี้ยว แต่ว่าท่านต้องรีบกินตอนร้อนๆไม่งั้นืกลิ่นของเห็ดหอมจะจางลงไป ต่อไปคือปลากระพงทอดกรอบราดพริก เป็นเมนูที่ข้าต้องสั่งตลอดพอๆกับขาหมู ปลาที่นี้ทอดกรอบมากกับพริกที่ราดมานั้นเผ็ดกำลังดีเข้ากับเนื้อปลาเป็นที่สุดเมนนูนี้นั้นไม่ต้องรีบกินก็ได้ให้น้ำราดนั้นซึมเข้าไปในเนื้อปลา คือสุดๆเลยละท่าน ส่วนเมนูขึ้นชื่ออย่างสุดท้ายคือกระหล่ำปลีผัดน้ำหมักที่อย่าดูถูกว่าเป็นเพียงกระหล่ำปีผัดธรรมดา แต่น้ำหมักที่นี้รสชาติดีมากจริงๆ เข้ากับผักกระหล่ำปีที่อร่อยสุดๆจริง ทั้งหมดนี้ข้าแนะนำให้ท่านลองดูทุกเมนูเลยของขึ้นชื่ออร่อยสมคำบอกกล่าวจริงๆ"

"ถ้างั้นเอาตามที่ท่านว่าเลย เสี่ยวเอ่อ เอาเมนูแนะนำของร้านมาให้หมดเลยนะอย่าลืมเหล้ากับชาด้วยกับขอหมั่นโถวเพิ่มด้วย"

พร้อมกับที่ทั้งคู่ดื่มกินกันอย่างมีความสุขในโรงเตี๊ยมแห่งนั้นโดยที่ถึงกับต้องสั่งขาหมูกับปลาราดพริกเพิ่มกันเลยทีเดียวเพราะของเค้าอร่อยจริง

มอบไอเทมเหล้าเก๊กฮวย ให้กับ NPC (064)

@Webmaster

Jinying ดี

❀ เดินทางไปเที่ยวงานเทศกาล 2 ❀

.

.

.

          แม้จะคอยแวะหยุดพักม้ายามผ่านเมืองเจี่ยซิวและอันอี้ ทว่าซูฮวาที่ไม่เคยได้นั่งม้าเป็นหลายชั่วยามเช่นนี้ก็แทบเผยสีหน้าซีดเซียวออกมาด้วยความเหนื่อยล้า ในยามซวี่ทั้งสามค่อยมาถึงเมืองเหอตงที่โรงเตี๊ยมฉู่ช่านฝาง คนด้านหลังของจิ้นอิ๋งก็แทบร้องครวญออกมาด้วยน้ำเสียงแฝงความดีใจว่า ถึงแล้วหรือ ให้ดรุณีน้อยเผลอหลุดอมยิ้มขบขันออกมา

          " ถึงแล้วล่ะเจ้าค่ะแม่นางเหมย ไหวหรือไม่เจ้าคะ? "

          สิ้นเสียงหวานของสตรีอายุน้อยกว่า ซูฮวาก็พยักหน้ากับแผ่นหลังเล็กของจิ้นอิ๋งผะแผ่ว นางดูเหนื่อยล้าและอยากพักผ่อนเอามาก ๆ จนในยามที่ถานเจ๋อผูกม้าเรียบร้อยและเดินมาหาพลางช่วยพยุงหญิงสาวให้ลงจากม้า ซูฮวาก็แทบเอนตัวพิงหาร่างอีกบุรุษอย่างไม่รู้ตัว ทำฝ่ายคนช่วยพยุงแทบชะงักมือแข็งค้างไม่กล้าโอบร่างสตรีเบื้องหน้าที่เป็นฝ่ายเข้าหาก่อน จิ้นอิ๋งที่เห็นเหตุการณ์ความไม่ตั้งใจทั้งหมดนั้นก็เม้มปากแน่นด้วยเกือบเผลอร้องอุทานขึ้นมา

          " เอ่อ.. แม่นางเหมยเจ้าคะ "

          จิ้นอิ๋งเร่งลงจากม้าเพื่อเป็นฝ่ายเข้าช่วยพยุงซูฮวาแทนที่ขาทั้งสองสั่นระริก ด้วยกลัวว่าหากอีกคนรู้ตัวเข้าจะเกิดตกอกตกใจที่อยู่ใกล้บุรุษที่อาจสะกิดแผลใจของนางขึ้นมาก็ได้ ทว่านอกจากซูฮวาจะไม่ยอมเอนตามแรงพยุงของจิ้นอิ๋งที่พยายามจับให้มาพิงตัวนางเอง หญิงสาวกลับยิ่งยึดตัวถานเจ๋อแน่นขึ้นราวกับนึกว่าตัวเองจะล้มลง ดวงตาคมสวยคู่นั้นหลับลงราวไม่อาจเปิดมองได้อีกในยามนี้จากความล้าที่เกาะกุม

          " ข้า…อยาก ..นอ ...เจ้ ..ะ "

          น้ำเสียงขาดห้วงฟังไม่ได้ศัพท์ดังออกมาจากสตรีแซ่เหมยให้จิ้นอิ๋งได้แต่เผลอเม้มริมฝีปากเล็กแน่นอย่างคิดไม่ตก ก่อนสุดท้ายถานเจ๋อที่ก็นึกอยากพักผ่อนด้วยเหมือนกันจะตัดปัญหาช้อนอุ้มสตรีที่ยังโถมหาและจับแน่นยังลาดไหล่มันขึ้นมา พลางพยักหน้ารับให้จิ้นอิ๋งว่ามันอุ้มได้สบายมาก ซึ่งในคราแรกผู้เป็นนายเกือบจะหลุดดุออกไปแล้ว ถ้าไม่เพราะก่อนอุ้มนางทันได้ยินคำขออนุญาตแผ่วจากอีกบุรุษเข้า ไหนจะตอนนี้ที่อุ้มอยู่นิ้วมือของถานเจ๋อก็แทบกำเป็นกำปั้นราวกับแสดงความบริสุทธ์ใจไม่แตะคนบนแขนที่อุ้มอยู่มากเกินความจำเป็นอีก

          จิ้นอิ๋งที่รับรู้การกระทำทั้งหมดนั้นจึงยอมพยักหน้ารับและพากันเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมในที่สุด ก่อนจะแจ้งแก่เถ้าแก่โรงเตี๊ยมให้จัดห้องทั้งหมดสองห้องให้แก่นาง หลังถานเจ๋อวางตัวสตรีแซ่เหมยลงเตียงได้แล้ว มันก็ค้อมตัวลาท่านหญิงของมันเพื่อแยกไปนอนยังอีกห้องทันที หลังประตูห้องที่ถูกปิดลงจิ้นอิ๋งเผลอมองค้างเล็กน้อยยังราวอยากจะทะลุประตูไปมองยังแววตาของผู้ติดตามนางในตอนนี้

          ถานเจ๋อ.. ความจริงให้เกียรติสตรีขนาดนี้เชียวหรือนี่?

          ครุ่นคิดอย่างสงสัย เพราะยามเจอคราแรกอีกฝ่ายยังดักปล้นฉินเพ่ยเอ๋อห์แห่งโรงหมอนั้นอยู่เลย ทว่าในยามที่เจอนางก็ยังไม่เจอว่าอีกฝ่ายทำอะไรหญิงสาวไปแล้ว ไหนจะตอนสู้กับนางคราแรกก็ไม่ได้ทำร้ายยังจุดสำคัญด้วย

          นิ้วเรียวพลันยกแตะคางผะแผ่ว พร้อมรอยยิ้มดูขี้เล่นของจิ้นอิ๋งจะเผยออก ในตอนที่อาบน้ำชำระร่างกายเตรียมตัวเข้านอนนางก็ยังอมยิ้มราวกับเด็กไม่หยุดหย่อน ในหัวคล้ายนึกได้แล้วว่าจะช่วยรักษาบาดแผลทางใจที่เจอบุรุษไม่ดีแก่ซูฮวาได้อย่างไร ถึงอย่างนั้นนางก็ต้องระมัดระวังและหวังพึ่งความให้เกียรติของถานเจ๋อนี้ไม่ให้ลดลงด้วย!

          .

          .

          ยามเหม่ามาเยือน พร้อมกับร่างจิ้นอิ๋งที่กำลังยืนรวบผมอยู่ไม่ไกลจากเตียง ซูฮวาที่พึ่งรู้สึกตัวขยี้ตาน้อย ๆ ก่อนจะแทบผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วยามเห็นดรุณีน้อยแต่งตัวคล้ายกำลังจะเดินทาง ฉับพลันที่นั่งได้นางพลันร้องโอดโอยขึ้นมากับความปวดที่ไล่ลามช่วงขา เรียกแววตาติดห่วงของจิ้นอิ๋งให้เลื่อนหาก่อนจะเร่งไปนั่งข้างเตียงจับไหล่บางนั้นให้นอนกับเตียงเช่นเดิม

          " ข.. ข้าไหวเจ้าค่ะ "

          คำพูดที่ขัดกับร่างกายอยู่มากโขนั้นเรียกรอยยิ้มประดับบนดวงหน้านวลของจิ้นอิ๋งราวกับไม่เชื่อเท่าที่ควรนัก ก่อนนางจะเอ่ยขอตกลงต่อไปแก่หญิงสาวที่คงรู้ซึ้งถึงฤทธิ์การเดินทางด้วยม้าเป็นเวลานานเหมือนนางช่วงแรก ๆ แล้ว

          " แม่นางเหมยพักเถิดเจ้าค่ะ ข้ามีที่ที่ต้องไปพบสหายก่อนที่หนึ่ง แล้วจึงกลับมารับไปฉางอันอีกหนในยามเซินนะเจ้าคะ " ซูฮวาที่ได้ยินสีหน้าดูกังวลขึ้นมาไม่น้อยเพราะระยะเวลาแทบจะเกือบทั้งวันเลยเชียว

          " ไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ข้าจะให้ถานเจ๋อยังคอยอยู่ที่นี่ เขาอยู่ห้องที่สองถัดจากห้องพวกเราทางซ้ายมือ หากมีอะไรก็ไปเคาะเรียกได้เสมอ "

          .

          " ..ยามซวี่และยามอู่จะมีอาหารมาส่ง ข้าสั่งไว้ให้แม่นางแล้วเพื่อจะได้นอนพักฟื้นให้เต็มที่ ส่วนมื้อเย็นข้าคิดว่าแม่นางน่าจะเดินไหวพอดี ให้ลงไปหาอะไรทานยังส่วนโรงเตี๊ยมได้เลยนะเจ้าคะ ข้าก็น่าจะกลับมาพอดีด้วย "

          เอ่ยถึงเรื่องที่ตนจัดการไว้ล่วงหน้าให้แล้วอย่างแข็งขัน ทว่าซูฮวาก็ยังไม่คลายคิ้วที่ขมวดเสียทีด้วยนึกห่วงดรุณีน้อยที่ต้องเดินทางตัวคนเดียวเข้าไปใหญ่ จิ้นอิ๋งที่เข้าใจความนัยภายในดวงตาติดห่วงของอีกฝ่ายพลันส่งยิ้มให้คลายความคิดไม่ตกของอีกคน จนสุดท้ายซูฮวาได้แต่ถอนหายใจด้วยคิดไปว่าสตรีที่ขี่ม้าคล่องเช่นนี้ ทั้งยังพกกระบี่ร่อนไปมาคงดูแลตัวเองได้ดีกว่านางจริง ๆ ก็เป็นได้

          " สหายท่านจิ้นอิ๋ง.. อยู่ไกลหรือไม่เจ้าคะ? "

          " ไม่ไกลเลยเจ้าค่ะ! สบายมาก ข้าสัญญาจะรีบไปรีบกลับเจ้าค่ะ! "

          หลังได้ยินคำกล่าวหนักแน่นแบบนั้นซูฮวาก็จำยอมพยักใบหน้ารับในที่สุด

          .

          .

          " ข้าไม่เห็นด้วย ข้าจะไปกับท่านหญิงขอรับ! "

          กลายเป็นคนที่พูดคุยด้วยยากเป็นผู้ติดตามคนแรกอย่างถานเจ๋อเสียอย่างนั้น อีกคนดูค้านหัวชนฝา กระทั่งคำแทนตัวยังลืมนอบน้อมดั่งที่เคยฝึก จิ้นอิ๋งแทบจะยู่ริมฝีปากราวกำลังขัดใจไม่น้อย จนอีกฝ่ายที่เห็นท่าทางไม่ยอมของผู้เป็นนายอย่างที่ไม่ค่อยได้เจอก็เผลอชะงักไปเช่นกัน

          " ข้าดูแลตัวเองได้ถานเจ๋อ ตอนเจอโจรข้าก็หาได้นิ่งดูดายเสียทุกครา ..ต้องขอบคุณเพลงกระบี่พื้นฐานที่เจ้าสอนข้าเชียวนะ! "

          เอ่ยชมไปอีกคำรบแก่ผู้ติดตามให้ยอมใจอ่อน แต่ถานเจ๋อก็ยังมีท่าทีแข็งกร้าวส่งหาอยู่ดี กระทั่งมันขอร้องให้จิ้นอิ๋งสวมเกราะเบาที่เคยซื้อร่วมกับผ้าคลุมและหน้ากากที่ได้มาเสียก่อน มันถึงจะวางใจให้ไปโดยไร้ผู้ติดตาม จิ้นอิ๋งพลันรีบไปแต่งกายตามที่บอก จนตอนนี้ถานเจ๋อเห็นร่างที่เคยเล็กเริ่มพองออก ยิ่งมีหน้ากากขาวปิดบังก็ทำเอาระบุเพศได้ยากขึ้น แม้ดวงตาคู่หวานนั้นจะยังปรากฏให้เห็น และส่วนสูงที่ดูตัวเล็กกว่าบุรุษปกติไปเสียหน่อย ทว่ายามขึ้นม้าไปแล้วไม่แคล้วมองออกขนาดรั้นมันค่อยยิ้มออกมาอย่างพอใจมากขึ้น

          " อืม แบบนี้พวกโจรน่าจะกลัวเกรงท่านหญิงมากขึ้นจนไม่กล้าเข้าหามากแล้วล่ะขอรับ "

          " ข้าดูตัวหนาขึ้นเยอะเลยเชียว! ไม่ต้องห่วงนะถานเจ๋อ ข้าจะรีบไปรีบกลับ! "

          จบคำจิ้นอิ๋งก็โบกมือลาผู้ติดตามที่คอยมองส่งท่านหญิงของมันที่เดินไปขึ้นม้าและพาห้อวิ่งจากไปด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ทั้งที่ก่อนหน้ายังดูหวาดระแวงกับพวกโจรจนอยากให้เขาช่วยพาอ้อมเส้นทางการเดินทางอยู่ช่วงหนึ่งแท้ ๆ

          คงเป็นเพราะมีแม่นางเหมยให้ต้องคอยปกป้องด้วยกระมัง..

          ถานเจ๋อคิดระหว่างนึกถึงจิ้นอิ๋งที่เคยกล่าวกับบุรุษแซ่กัวที่เฉินหลิวเรื่องมองเป็นน้องชายอยู่คราหนึ่ง พลางหวนนึกเดาไปว่าตัวนางคงเคยเป็นพี่สาวมาก่อนเป็นแน่ และยามนี้คงกำลังทำตัวให้สมกับสถานะที่เคยเป็นมาก่อน

          ก็ดีที่แม่นางเหมยมาทำให้ท่านหญิงเข้มแข็งได้เร็วขึ้นขนาดนี้

          .

          ข้าจะยอมปกป้องเจ้าตามความต้องการของท่านหญิงด้วยแล้วกัน… เหมย ซูฮวา

Jinying ดี

❀ พักผ่อนหลังขุดแร่ ❀

เมืองเหอตง - โรงเตี๊ยมฉู่ช่านฝาง

.

.

          หลังออกจากเหมืองได้ตะวันก็ใกล้ลับเต็มที ทำให้จิ้นอิ๋งและถานเจ๋อที่แบกถุงแร่ออกมาต่างเร่งรีบเอาถุงผูกเข้ากับท้ายม้าไป๋เอ้อร์ จนเรียบร้อยดีก็พากันขึ้นม้าไปโดยมีซูฮวาแทบจะมองค้างทั้งคู่นิ่งเหมือนกำลังตะลึงอะไรสักอย่างอยู่ ในยามนั่งด้านหลังของจิ้นอิ๋งก็คล้ายมีท่าทางลังเลบางอย่าง แต่เพราะกรุ่นกลิ่นอ่อนหวานเอกลักษณ์ของเด็กสาวทำให้นางยังกล้าที่จะกอดตัวดรุณีน้อยเอาไว้เช่นเดิม ก่อนทั้งสามจะพากันแร่งห้อม้าคืนสู่เมืองเหอตงเพื่อพักผ่อนที่โรงเตี๊ยมกัน

          ยังดีที่เวลาเดินทางนั้นพอ ๆ กันกับขามา ถึงอย่างนั้นยามเจอโรงเตี๊ยมก็เข้าใกล้ยามซวีอยู่ดี จิ้นอิ๋งที่ผูกม้าไว้ยังคอกเสร็จสิ้นจึงเร่งเอ่ยให้ผู้ติดตามทั้งสองเข้ามาพักผ่อนทานข้าวกันโดยไม่ทันได้รอฟังซูฮวาที่คล้ายอยากเอ่ยห้ามให้นางหยุดรอฟังกันเสียก่อน

          .

          ในตอนที่จิ้นอิ๋งเข้ามาภายในโรงเตี๊ยมได้ ด้วยความยังไม่เห็นผู้ติดตามตามเข้ามาเสียทีจึงเหลียวมองหลังไปด้วยระหว่างก้าวเดินหาโต๊ะ ยามหันมองทางข้างหน้าอีกหนด้วยความไม่ระมัดระวังและเร่งร้อนอยากให้ถานเจ๋อและซูฮวาได้ทานข้าวทำให้ดวงหน้าหวานชนแนบกับอกคนแปลกหน้าที่เพิ่งจะลุกหันออกจากโต๊ะเช่นกัน แว่วเสียงร้องอุทานของเด็กสาวดังขึ้นผะแผ่วก่อนจิ้นอิ๋งจะเร่งผละถอยออกมาเพื่อเอ่ยขอโทษอีกฝ่าย

          แต่แล้วดรุณีน้อยก็ต้องเบิกตาตะลึงตะลานเมื่อพบว่าเสื้ออีกบุรุษเปื้อนคราบดำเป็นปื้นจากคราบฝุ่นและถ่านจากใบหน้าของนางเองที่น่าจะไปเปื้อนเอายามที่ยกมือเช็ดหน้าเช็ดตายามขุดหาแร่

          " ขอ.. ขออภัยเจ้าค่ะ! ข้า!.. ข้าไม่ได้ตั้ง… ไอหยา! "

          มือเล็กที่ตั้งใจจะลูบปัดรอยเปื้อนออกให้ กลายเป็นยิ่งเพิ่มรอยเพราะมือดรุณีน้อยยังประดับด้วยคราบดินจนนางหลุดร้องอุทานเสียเสียงหลงมาด้วยอารามตกใจ ดวงหน้าหวานแทบบิดเบ้อยากจะร้องไห้แต่ก็คล้ายร้องไม่ออก จะเงยหน้าสบตาบุรุษแปลกหน้าตรงหน้าก็ไม่กล้าอีก สุดท้ายปลายแขนเสื้อที่ยังสะอาดอยู่ก็ถูกเร่งดึงมารองมือน้อยนั้นก่อนจะช่วยเช็ดให้อย่างขมักเขม่น

          อีกทางที่เป็นผู้ติดตามทั้งสองได้เข้ามาในโรงเตี๊ยมก็ทันเห็นภาพเด็กสาวหน้าซีดหน้าเซียวกำลังเช็ดคราบเปื้อนบนเสื้อของบุรุษร่างสูงที่ตอนนี้กดสายตามองจิ้นอิ๋งด้วยแววตาคมปราบอยู่ ถ้าไม่ติดที่ต้องรั้งแขนถานเจ๋อเอาไว้ไม่ให้พุ่งเข้าไปช่วยเหลือท่านหญิงอย่างไม่ดูสี่ดูแปดว่าผู้เป็นนายของมันนั่นแลที่เป็นฝ่ายผิด สตรีแซ่เหมยก็คงกลั้นใจเป็นลมตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอดราวกับอยากจะหนีความจริงไปแล้ว ถึงอย่างนั้นเหตุการณ์การโดนตะคอกด่าหรือผลักเด็กสาวออกไปให้ไกลอย่างที่นางคิดว่าจิ้นอิ๋งจะเจอกลับกลายเป็นใบหน้านิ่งตึงของบุรุษแปลกหน้าผู้นั้นค่อยคอยแย้มยิ้มจางออกมาอย่างนึกขบขันเสียอย่างนั้น

          ถานเจ๋อที่เห็นก็เกือบจะหน้าเบี้ยวตามไปด้วยแล้ว ทั้งที่ผู้เป็นนายมันใบหน้าเปื้อนคราบถ่านเสียขนาดนั้นก็ยังทำให้อีกบุรุษนึกขันมากกว่าจะกรุ่นโกรธได้ ดู ๆ แล้วถ้าไม่เพราะกลิ่นอายของจิ้นอิ๋งที่เพิ่มเสน่ห์ไม่รู้ตัวมาตั้งแต่ไปเยือนยังทะเลสาบไท่หู ก็เป็นเพราะถูกชะตาสักอย่างเป็นแน่

          .

          ขณะเดียวกันที่ผู้ติดตามยังคิดเป็นตุเป็นตะไม่ยอมเข้าช่วยเหลือจิ้นอิ๋งเสียที ยามนี้เด็กสาวจึงไม่ได้หยุดมือเช็ด ในตอนที่คราบเปื้อนต่าง ๆ เริ่มจางลงก็แว่วเสียงจากเจ้าของเสื้อเอ่ยห้ามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่ถือสามากกว่าที่ดรุณีน้อยคาดจนเผลอเลื่อนสายตาสบหาเพื่อความแน่ใจ

          " พอแล้วล่ะแม่นาง.. เสื้อเปื้อนก็แค่ซักออก ไม่ต้องลำบากแม่นางเช็ดต่อแล้วล่ะ "

          " ...ถึง ถึงอย่างนั้นก็ให้ข้าได้เลี้ยงข้าว--.. ชา เลี้ยงชา ชดใช้ที่ทำเสื้อท่านเปื้อนได้หรือไม่เจ้าคะ " เกือบเอ่ยปากบอกไปถึงอาหารแต่ก็สังเกตเห็นโต๊ะที่อีกบุรุษลุกมามีจานอาหารว่างเปล่าวางไว้ให้เด็กสาวแทบจะพลิกคำเปลี่ยนสิ่งชดใช้แทบไม่ทัน

          เป็นอีกคราที่ท่าทางหลุดมาดจากความเร่งร้อนของอิสตรีเรียกเสียงหัวเราะจากอีกบุรุษได้อีกหน บรรยากาศรอบ ๆ จึงคลายลงไม่น้อย ถึงอย่างนั้นกว่าจะรู้ตัวตั้งสติได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ จิ้นอิ๋งก็นั่งร่วมโต๊ะกับบุรุษแปลกหน้าเพื่อสั่งชามาให้อีกคนดื่มไปเสียแล้ว ผู้ติดตามจะตามมาแทรกนั่งด้วยยามนี้ก็กระไรอยู่ ถานเจ๋อกับซูฮวาจึงจำต้องหาโต๊ะอื่นที่ไม่ไกลนักเพื่อนั่งเป็นกำลังใจให้เด็กสาวอยู่ห่าง ๆ แทน

          จิ้นอิ๋งที่มีความผิดปักหลังพร้อมหลักฐานแปะหราที่เสื้อของบุรุษตรงหน้า ยามนี้แทบจะนั่งหลังตรงเกร็งไปทั้งตัว ตรงข้ามกับคนที่ถูกทำเสื้อเปื้อนเพียงรินชาหลงจิ่งขึ้นดื่มอย่างสบายอารมณ์เสียอย่างนั้น ด้วยยังเห็นท่าทางของดรุณีน้อยไม่หายตื่นกลัวตนที่ไม่ได้ถือสาอะไรแล้วจึงได้เอ่ยชวนคุยขึ้นมา

          " ไปเหมืองมางั้นหรือ? "

          " เจ้าค่ะ.. "

          " อืม แปลกจริง.. ตัวเจ้าเปื้อนออกขนาดนี้ไฉนถึงไม่รู้สึกสกปรกขนาดนั้นกัน "

          ประโยคตอบรับด้านหลังคล้ายจะเอ่ยกับตัวเองมากกว่าจนจิ้นอิ๋งเผลอกระพริบตาไม่เข้าใจเท่าใดนัก ก่อนจะเลื่อนมือรับถ้วยชาตามมือใหญ่ที่ผายออกให้นางได้ร่วมดื่มชาไปด้วย จนความอุ่นของชาช่วยประโลมปลอบจิตใจที่ผวาหวาดของเด็กสาวให้ค่อยคอยสงบลงได้ จิ้นอิ๋งถึงได้ค้อมหัวขอโทษด้วยความสุภาพอย่างที่ควรทำตั้งแต่ก่อนหน้าออกไป

          " อย่างไรกู่จิ้นอิ๋งผู้นี้ก็ต้องขออภัยท่านจริง ๆ เจ้าค่ะ สำหรับความเลินเล่อไม่ระมัดระวังเมื่อครู่ " บุรุษหนุ่มที่ได้ยินพลันโบกมือไม่ถือสา ก่อนถือโอกาสที่จิ้นอิ๋งเอ่ยประกาศชื่อเพื่อแสดงเจตนาบริสุทธิ์เอ่ยขออภัยเช่นนั้น บอกกลับชื่อตนออกไปไม่ต่างกัน

          " มิเป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอันใดอยู่แล้วล่ะแม่นาง.. ส่วนข้ามีนามว่า สวีกงหมิง อย่างไรก็ยินดีที่ได้พบแม่นางกู่ก็แล้วกัน "

          คำพูดบอกยินดีที่ได้พบนั้นทำเอาจิ้นอิ๋งไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังกล่าวแดกดันหรือพูดจากใจจริงกันแน่จนดวงหน้าหวานที่ยังเปื้อนคราบถ่านจางบิดเบ้น้อย ๆ ไม่รู้ตัว ทำเอาคนที่เพิ่งรู้ตัวว่ากล่าวสิ่งใดออกไปเกือบจะหลุดพ่นชาออกมาด้วยความขบขันจนต้องเร่งยกกำปั้นปิดบังริมฝีปากที่กำลังวาดยิ้มออกมาเลยเชียว ก่อนทั้งโต๊ะจะโรยตัวด้วยความเงียบอีกหนเพราะจิ้นอิ๋งก็ไม่กล้าจะเอ่ยปากชวนคุยดังปกติ ทางอีกบุรุษที่เพิ่งรู้จักก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรอีกเสียด้วย

          จนชาหมดกาสวีกงหมิงจึงค่อยผุดลุกออกจากโต๊ะไปก่อนค้อมตัวบอกลา ทว่าก่อนจากจิ้นอิ๋งก็ได้เอ่ยคำแนะนำทิ้งท้ายไปด้วยด้วยสีหน้าที่ยังแฝงความรู้สึกผิดไม่คลายหาย

          " น้ำหุงข้าว.. ใช้ล้างคราบสกปรกได้นะเจ้าคะ เผื่อ.. เผื่อท่านสวีจะลองใช้ดู " แว่วเสียงหัวเราะแผ่วที่แทบไม่ได้ยินหลุดออก ก่อนอีกบุรุษจะตอบกลับน้ำเสียงกลั้วขำ

          " ได้เลยแม่นาง ข้าจะลองใช้ดูก็แล้วกัน "

          .

          .

          ลับหลังบุรุษแซ่สวี จิ้นอิ๋งก็แทบเร่งวิ่งไปกอดซูฮวาล้างอาย ความแตกตื่นจากก่อนหน้าแทบทำให้ดวงหน้านวลอยากจะหลุดร้องไห้ขึ้นมา แต่เพราะได้รับคำปลอบหาทำให้นางพอจะใจเย็นลงได้ และเริ่มสั่งอาหารเลี้ยงแก่ผู้ติดตามแล้วถึงแยกย้ายกันกลับห้องพัก โดยก่อนเข้านอนเด็กสาวก็เร่งไปอาบน้ำชำระร่างกายที่เขรอะเปื้อนออกอย่างนึกเคืองตัวเองขึ้นมา

          หากก่อนเข้าโรงเตี๊ยมฟังคำรั้งของพี่สาวซูฮวาก็คงไม่เจอเหตุการณ์แบบนี้แล้วแท้ ๆ

          เซ่อซ่าจริง ๆ เลย กู่จิ้นอิ๋ง!

[072] มอบ ชาหลงจิ่ง ให้

ลักษณะแต่กำเนิดตัวหอม

+20 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

สถานะธาตุหลัก : -15 ความสัมพันธ์ [072] ธาตุไม้ - ข่มเรา

สถานะปีนักษัตร : +20 ความสัมพันธ์ [072] ปีมะโรง - ถูกโฉลก

Jinying ดี

❀ เชิญยอดฝีมือหญิง ❀

เตรียมโน้มน้าวครั้งที่สอง

.

.

          ภารกิจโน้มน้าวใจแม่นางเจิ้งเข้าสู่วันที่สองโดยที่จิ้นอิ๋งได้ขอให้ทางโรงเตี๊ยมที่พักแรมเมื่อคืนทำขนมชิงถวนมาให้ โดยระหว่างรอก็ทำการสั่งอาหารมาทานด้วยกันกับผู้ติดตามทั้งสอง เป็นเมนูไก่ขอทานที่จิ้นอิ๋งนึกอยากทานขึ้นมา แต่ด้วยเพราะความหิวหรือแค่อยากให้ผู้ติดตามได้ทานเต็มที่ จึงสั่งมาให้กันคนละจาน หารู้ไม่ไก่ขอทานที่ทำออกมาด้วยซี่โครงไก่ทั้งตัวนั้นเกือบทำเอาดรุณีน้อยที่ไม่ได้กิเยอะอยู่แล้วทานไม่ไหว สุดท้ายกลัวพ่อครัวจะเสียใจจึงจำต้องทานลงไปให้หมด

          จากที่หลังทานข้าวไปแล้วจะเดินทางไปหาแม่นางเจิ้งในทันที กลายเป็นนั่งนิ่งรอย่อยไปเสียได้ ระหว่างนั้นก็เอ่ยถามผู้ติตดามทั้งสองไปด้วยว่าจะตามไปที่ถ้ำด้วยกันหรือไม่ เพราะอย่างไรถ้ำที่สตรีผู้นั้นอยู่ก็ไม่ได้ห่างจากตัวเมืองเหอตงมากนัก

          " ข้าอยู่โรงเตี๊ยมดูไป๋เซ่อให้ก็ได้เจ้าค่ะ อิ๋งเอ๋อร์ไปหาแม่นางผู้นั้นตามสบายเลยเจ้าค่ะ "

          ซูฮวาเอ่ยระหว่างนึกถึงไก่น้อยที่ตอนนี้คงเดินเล่นวนเวียนคอกม้าอยู่ หากเดินทางระยะสั้น ๆ ก็ไม่ค่อยอยากให้เจ้าตัวเล็กต้องนั่งม้าวนเวียนกลับไปมาให้มันเหนื่อยล้า ซึ่งจิ้นอิ๋งพยักหน้าเห็นด้วยขึ้นมาก่อนจะยอมให้อีกสตรีรออยู่ที่โรงเตี๊ยม ก่อนผินสายตาคืนหาผู้ติดตามที่ตอนนี้มีท่าทางอึกอักเล็กน้อยดูไม่ได้กระตือรือร้นจะตามเด็กสาวอย่างปกติให้นางเลิกคิ้วฉงนหา

          " หรือถานเจ๋อมีธุระงั้นหรือ? " จิ้นอิ่งเอ่ยขึ้นระหว่างจับสังเกตนั้นได้ซึ่งอีกบุรุษที่ได้ยินก็ยกมือลูบท้ายทอยผะแผ่วก่อนจะพยักใบหน้าทั้งที่หลบสายตาผู้เป็นนายอยู่ให้พลันเผยรอยยิ้มขบขันออกมา

          " พวกอันธพาลเมื่อวานน่ะหรือเจ้าคะ? "

          เด็กสาวเอ่ยอย่างรู้ทัน ซึ่งทำเอาถานเจ๋อถึงกับเบิกตาตกใจที่ผู้เป็นนายเล่นกล่าวมาเสียกลางวงเช่นนี้ ซึ่งสิ่งที่มันกลัวก็เป็นจริงคือซูฮวาหันไปนิ่วหน้าใส่และเริ่มบทเทศนาอีกหนราวกับไม่อยากให้อีกฝ่ายไปหาเรื่องให้อาจเจ็บตัวขึ้นมาอีก

          จิ้นอิ๋งที่กลายเป็นคนนอกวงบทสนทนา นอกจากไม่นึกฉิวยังอมยิ้มขบขันขึ้นมาเสียด้วย เฝ้ามองสลับหนึ่งบุรุษนั่งหงอยฟังหนึ่งสตรีเอ่ยเสนอทางเลือกฝึกฝนอื่น ๆ จนสุดท้ายคล้ายกับว่าหาทางแก้ปัญหาให้อยู่ระหว่างความพอใจของทั้งฝ่ายโดยนางจะไปช่วยเฝ้าและเป็นคนคอยคุมการประมือให้กับถานเจ๋อและเหล่าอันธพาลให้ การเจรจาจึงจบลงโดยที่ถานเจ๋อยังไม่ได้เอ่ยความเห็นไปสักคำ แต่ก็คล้ายจะยิ้มออกดูพอใจไม่น้อยอยู่ดี

          .

          " เช่นนั้นข้าขอตัวไปหาแม่นางผู้นั้นนะเจ้าคะ "

          เอ่ยถึงอีกสตรีที่ถ้ำอย่างระมัดระวังในที่สาธารณะก่อนจิ้นอิ๋งจะผุดลุกจากเก้าอี้ตรงไปจ่ายเงินให้แก่เถ้าแก่ ฉับพลันสายตาก็ทันเห็นบุรุษคุ้นหน้าคนเมื่อวานกำลังนั่งทานอาหารอยู่ไม่ไกลให้นางนิ่งลังเลไปครู่หนึ่ง ก่อนยื่นเงินจ่ายค่าอาหารส่วนของอีกฝ่ายให้ไปด้วยและผละมาเอ่ยทักทาย

          " สวัสดียามเช้าเจ้าค่ะท่านสวี… เสื้อเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ "

          เสียงเอ่ยทักคุ้นหูเรียกให้บุรุษหนุ่มผละจากไก่ขอทานบนโต๊ะเงยสบยังเด็กสาว กอปรกับคำถามในตอนท้าย ริมฝีปากที่กำลังเคี้ยวอาหารอยู่ก็แทบหลุดเผยรอยยิ้มออกมาก่อนเจ้าตัวจะพยักหน้ากลับไปแทนการตอบคำ ทางจิ้นอิ๋งที่เห็นอีกฝ่ายแต่งกายสะอาดสะอ้านไม่เหมือนเมื่อวานแล้วก็พลอยโล่งใจ รอยยิ้มวาดจนดวงตาโค้งรับเอกลักษณ์พลันแย้มส่งหาอีกบุรุษเป็นคราแรก บ่งบอกความสบายใจของเด็กสาวให้อีกบุรุษที่เห็นเลิกคิ้วหาครู่หนึ่ง

          " ท่านสวีมาโรงเตี๊ยมนี้บ่อยหรือเจ้าคะ? " ก่อนจะจากก็เอ่ยชวนคุยอีกเล้กน้อยให้ช่วยคลายบรรยากาศที่เมื่อวานตัวนางนั้นมัวแต่เกร็งจนไม่ได้ทำตัวอย่างปกติ

          " อืม ก็เกือบอาทิตย์ได้.. นึกว่าเจ้าจะเป็นพวกขี้อายเสียอีก " เสียงทุ้มเอ่ยกลั้วขำระหว่างลอบมองยังดวงหน้าหวานที่กำลังส่งรอยยิ้มแหยกลับมาให้

          " เมื่อวานข้ารู้สึกผิดน่ะเจ้าค่ะ.. แต่วันนี้ก็รู้สึกผิดนะเจ้าคะ แต่.. เอาเป็นว่าหายแล้วล่ะเจ้าค่ะ! "

          พยายามเอ่ยแก้ให้อีกคนสบายใจ แต่ก็ดูวกวนและท่าทางคล้ายจะกลับไปเป็นดั่งเมื่อวานอีก บุรุษที่นั่งอยู่จึงเร่งโบกมือกลับให้ว่าไม่ถือสาอะไรเพียงแค่อยากเอ่ยความเห็นเกี่ยวกับบุคลิกของเด็กสาวไปเท่านั้น จนเห็นว่าบุรุษแซ่สวีต้องการจะทานอาหารต่อ จิ้นอิ๋งก็พลันโค้งตัวหาเพื่อบอกลาไม่รบกวนอีก ทว่าก่อนจากก็ไม่ลืมเอ่ยทิ้งท้ายพร้อมรอยยิ้มดูซุกซนไปด้วย

          " งั้นข้าขอตัวลาแล้วเจ้าค่ะ.. ทานอาหารให้อร่อยนะเจ้าคะ "

          สิ้นคำอวยพรบุรุษที่โดนเอ่ยกล่าวเมื่อครู่ก็มองตามหลังเด็กสาวไปจนลับตา ดวงตาคมคล้ายฉายแววครุ่นคิดสงสัยในประโยคของดรุณีผู้นั้นไม่น้อย ก่อนจะรู้ถึงความหมายก็ตอนลุกไปจ่ายค่าอาหารก็กลายเป็นว่าโดนเลี้ยงตัดหน้าไปแล้ว ใบหน้าคมคล้ายส่ายหัวระอาแผ่วทว่ารอยยิ้มกลับประดับจางขัดกันไปเสียได้

[072] มอบ ไก่ขอทาน ให้

ลักษณะแต่กำเนิดตัวหอม

+20 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

สถานะธาตุหลัก : -15 ความสัมพันธ์ [072] ธาตุไม้ - ข่มเรา

สถานะปีนักษัตร : +20 ความสัมพันธ์ [072] ปีมะโรง - ถูกโฉลก

มอบอาหารให้แก่ NPC ในสภา

[159] มอบ ไก่ขอทาน ให้

[ผู้ติดตามถานเจ๋อ] มอบ ไก่ขอทาน ให้