[เมืองลั่วหยาง] จตุรัสกลางเมือง | ลานฉง

Jinying ดี

❀ ช่วยเหลือแม่นางเจิ้ง ❀

เดินทางกลับลั่วหยาง

.

.

           เพราะเดินทางด้วยความเร่งรีบทำให้ทั้งสองสตรีเดินทางมาถึงยังเมืองลั่วหยางในยามเหม่า หลังฝากม้าจนเสร็จสิ้นจิ้นอิ๋งก็คล้ายเร่งฝีเท้าเดินมุ่งสู่ทิศที่เป็นโรงเตี๊ยมอี้เถา ทว่าเพราะนึกได้ว่านางไม่อาจแน่ใจได้ว่าผู้ว่าจ้างคนนั้นจะมาหาในวันนี้หรือไม่ ในคราแรกที่ทำการนัดหมายก็เป็นพ่อค้าวังที่เป็นฝ่ายนัดงานให้นางเสียด้วย จิ้นอิ๋งจึงพลันเปลี่ยนที่หมายจากโรงเตี๊ยมมายังจตุรัสกลางเมืองเสียก่อนเพื่อทำการวานให้พ่อค้าหวังช่วยนางในการนัดผู้ว่าจ้างปริศนาคนนั้น

           ทันทีที่พ่อค้าหวังเห็นเด็กน้อยคุ้นหน้าก็ส่งรอยยิ้มเป็นมิตรหาแก่จิ้นอิ๋ง แต่เพราะสีหน้าที่คล้ายมีเรื่องให้ขบคิดหนักหนาเช่นนั้นทำเอารอยยิ้มของบุรุษกลางคนเลือนลง ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดห่วงขึ้นมาไม่น้อย

           " เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นหรือแม่นางกู่ " ได้ยินพ่อค้าหวังเอ่ยทักมาเช่นนั้นจิ้นอิ๋งก็รู้ตัวว่าเผลอแสดงสีหน้าให้คนอื่นเป็นห่วงขึ้นมา ดรุณีน้อยจึงพยายามส่งรอยยิ้มกลับไปให้อีกฝ่ายเพื่อหวังให้คลายกังวล ก่อนนางจะเอ่ยจุดประสงค์ที่มาพบหาในวันนี้ออกไปเพื่อเบี่ยงความสนใจออกจากตัวนาง

           " คือ.. พอดีข้าอยากให้ท่านพ่อค้าหวังช่วยนักแม่นางในผ้าคลุมที่จ้างวานงานให้ข้าทำ มาพบกันในวันนี้ที่โรงเตี๊ยมอี้เถาอีกหนได้หรือไม่เจ้าคะ "

           " โอ้! งานเสร็จแล้วงั้นหรือแม่นาง " พ่อค้าหวังได้ยินเช่นนั้นก็เอ่ยตอบรับอย่างอารมณ์ดีแ แต่เพราะยังเห็นร่องรอยกังวลพาดผ่านยังแววตากลม ก็ทำเอาพ่อค้าถอนหายใจเบา ๆ และพยักหน้ารับคำให้จิ้นอิ๋งได้วางใจ

           ทว่ายังไม่ทันที่เด็กสาวจะได้เร่งจากไปเพื่อรอยังโรงเตี๊ยมอี้เถา ก็ถูกพ่อค้าหวังจินรั้งเอาไว้เสียก่อน อีกฝ่ายคล้ายส่งรอยยิ้มอ่อนอกอ่อนใจแก่เด็กน้อยสกุลกู่แห่งลั่วหยางที่เริ่มออกทำงานหาทางช่วยเหลือผู้อื่นอย่างขันแข็งทั้งที่เพิ่งจะหายเศร้าจากเรื่องครอบครัว ความรู้สึกชื่นชมระคนเป็นห่วงจึงฉายชัดออกมาทางสีหน้าของบุรุษกลางคน

           " แม่นางกู่.. ข้าหวังว่าเจ้าไม่ได้กำลังฝืนตัวเองทำบางอย่างที่เกินตัวอยู่หรอกนะ " คำพูดนั้นคล้ายเรียกฝีเท้านางให้ชะงักงันและหันมองหาพ่อค้าหวังเต็มสายตาให้เห้นถึงความตั้งใจมั่นของนาง

           " ข้า.. เพราะสิ่งที่ข้าจะทำมันไม่เกินตัวข้า เป็นสิ่ง… ที่สหายคนหนึ่งอยากทำให้ เช่นนั้นข้าไม่ฝืนแน่นอนเจ้าค่ะ! "

           เด็กสาวกล่าวอย่างหนักแน่นเช่นนั้น พ่อค้าหวังก็ได้แต่ส่งยิ้มให้กำลังใจนาง กระนั้นในตอนที่เด็กสาวเตรียมจะผละจากไปอีกรอบกับผู้ติดตามสาว พ่อค้าหวังจินก็ยังเอ่ยรั้งนางอีกหนพร้อมสีหน้าขอโทษขอโพยที่แสดงออก ทำเอาดรุณีน้อยหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ถือสา ทั้งยังคลายบรรยากาศเครียด ๆ ก่อนหน้า ทำอาพ่อค้าหวังจินผุดรอยยิ้มตามไปด้วยไม่ได้

           " พอดีข้าอยากรู้น่ะว่าเทศกาลฉงหยางที่ผ่านมาแม่นางกู่ได้ไปเที่ยวมาหรือไม่? "

           " อ๋อ.. ไปเจ้าค่ะ ข้าไปปีนเขาหวงซานที่เจียงหนานมากับผู้มีพระคุณที่เคยช่วยชีวิตข้าไว้น่ะเจ้าค่ะ.. แล้วก็เที่ยวกับสหายที่หมู่บ้านหงชุนอีกที "

           ได้ยินเช่นนั้นเด็กสาวก็เอ่ยหาอย่างกระตือรือร้น ดูทั้งอยากจะเล่าเรื่องเทศกาลที่นางได้มุ่งท่องเที่ยวถึงทางตะวันออกสุดของแผ่นดิน ไหนจะเพื่อให้พ่อค้าหวังจินได้วางใจว่าแม้นางจะไม่อาจไปตามหาหรือพบเจอครอบครัวได้ในยามนี้ นางก็ยังไม่ลืมที่จะร่วมเทศกาลผู้อาวุโสนั้นโดยชวนผู้มีพระคุณที่เคยช่วยเหลือไว้แทน ซึ่งทางด้านพ่อค้าที่ได้ยินก็แย้มยิ้มเจือหลุดหัวเราะด้วยความพอใจ ก่อนจะขอดูตราประทับหลักฐานการไปเยือนที่หมู่บ้านหงชุน ซึ่งจิ้นอิ๋งก็ยื่นให้ดูไม่อิดออด แม้จะรู้สึกฉงนไม่น้อยว่าอีกฝ่ายอยากดูไปเพราะอะไร

           พ่อค้าหวังคล้ายส่งเสียงฮึมฮัมในคออย่างชอบใจไม่น้อย ก่อนขอดูหนังสือเดินทางของดรุณีน้อยอย่างผ่าน ๆ ก่อนจะผายมือเข้ายังส่วนร้านค้าด้านหลังของตนให้จิ้นอิ๋งได้มองดูตาม จนพลันเห็นของหลายอย่างอย่างที่เคยเห็นเมื่อเทศกาลไหว้พระจันทร์ให้นางเผลอกระพริบตามองน้อย ๆ

           " คือ.. ท่านพ่อค้ามีของแจกให้อีกแล้วงั้นหรือเจ้าคะ? " จิ้นอิ๋งเอ่ยถามเสียงกลั้วขำ โดยผู้ถูกถามก็หลุดหัวเราะถูกใจเป็นสัญญาณให้เด็กสาวรับรู้ได้ว่านางเดาถูก

           ถึงกระนั้นแม้จะมีของวางมากมาย แต่สิ่งที่นางยังขอจากพ่อค้าหวังก็ยังเป็นสิ่งเดิมที่เคยขอ ทำเอาพ่อค้าที่กำลังหัวเราะหยุดกระแอมไอขึ้นมาด้วยสีหน้าผิดหวังไม่น้อย อาจด้วยเพราะเจ้าตัวก็ดูอยากให้ของรางวัลเด็กสาว แต่อีกคนก็ดันขี้เกรงใจเกินไปที่จะบังคับรับของให้เกี่ยงกันไปหมด สุดท้ายพ่อค้าหวังจินก็ต้องเป็นฝ่ายจำยอมเสียเอง

           " ให้ข้าอวยพรสินะแม่นางกู่... "

           " เจ้าค่ะ!... ข้า.. พรครั้งนี้ข้าขอกำหนดเรื่องให้ท่านพ่อค้าหวังอวยพรได้หรือไม่เจ้าคะ? "

           พ่อค้าหวังจินที่ได้ยินถึงกับเลิกคิ้วฉงน ทว่าเพราะนาน ๆ ทีเด็กสาวตรงหน้าจะเอ่ยร้องขอตรง ๆ เช่นนี้ อีกฝ่ายจึงพยักใบหน้ารับอย่างกระตือรือร้นที่จะรับฟังไม่น้อย ซึ่งเห็นดังนั้นจิ้นอิ๋งก็เอ่ยหาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นถึงพรที่อยากให้ผู้อาวุโสที่นับถือช่วยอวยพรให้ออกไป

           " ข้าอยากให้ช่วยอวยพรให้สหายของข้าปลอดภัยเจ้าค่ะ.. "

           รอยยิ้มแทบค้างหน้าพ่อค้าหวัง พรที่อยากขอแทบไม่เกี่ยวกับตัวเองเสียด้วยซ้ำทำเอาบุรุษกลางคนแทบถอนหายใจ แต่ก็คล้ายส่งรอยยิ้มจางหาราวกับว่ารู้สึกดีใจอยู่ลึก ๆ เช่นกันที่เด็กสาวไม่ได้เปลี่ยนไปจากที่เคยรู้จักไปแม้แต่น้อยแม้จะผ่านเรื่องเลวร้ายมาก่อนก็ตาม คิดได้เช่นนั้นพ่อค้าหวังจึงอวยพรให้แก่เด็กสาวตามที่หวัง ทว่าในตอนที่นางค้อมหัวให้อย่างขอบคุณพร้อมสีหน้าที่ยิ้มแย้มออกอย่างสบายใจนั้น ยามลับแผ่นหลังของสองสตรีที่เดินจากไป

           ตัวพ่อค้าหวังก็ได้อวยพรในใจถึงเด็กสาวกู่จิ้นอิ๋งผู้นั้นให้ปลอดภัยด้วยเช่นกัน..

ของแจกจากพ่อค้าหวังจากเทศกาลฉงหยาง

รับ (3) แจกคำอวยพรจากพ่อค้าหวัง

JiTianTao ดี

โรลรับรางวัน วันงานที่ผ่านมา

หลังจากออกจากหมู่บ้านซีตี้มาในช่วงเวลายามเช้าตรู่จนจะเช้ามืดนั้นพวกของจีเทียนเต๋าก็เร่งรีบออกมากันอย่างเต็มที่ เพื่อที่ตนเองนั้นจะได้เดินทางไปหาผู้อวุโสที่ฉางอันให้ได้ภายในวันนี้

"เอาล่ะเดี่ยวพวกเราแวะพักที่ลั่วอยางก่อนนะเดี่ยวข้าจะไปรับของรางวัลของพ่อค้าหวังเสียหน่อยข้าจำได้ว่าเมื่อตั้งแต่วันนั้นแล้วที่พ่อค้าหวังบอกว่าจะแจกของให้กับคนที่มาเที่ยวงานเทศการกันไหนๆพวกเราก็แวะมาแล้วพวกเราก็แวะเลยก็แล้วกันนะทุกคน"

ก่อนที่จีเทียนเต๋านั้นจะนำพาทุกคนนั้นไปหาพ่อค้าหวังเพื่อที่จะขอรับรางวัลของพวกตนเองที่สมควรที่จะต้องได้นั้นเอง

"คาราวะพ่อค้าหวังขอรับข้าจีเทียนเต๋ามาหาท่านพ่อค้าก็เพราะว่าเห็นวันงานที่ข้าได้ไปมานั้นท่านพ่อข้าบอกในงานว่าจะแจกของสำหรับคนที่ไปงานทีได้รับการประทับของตราเจ้าเมืองข้าเลยมาขอรับรางวัลนะขอรับ"

"ฮ่าๆนักว่าใครที่แท้ก็ท่านจีนี้เองเชิญๆเลยว่าแต่ท่านจีต้องการของรางวัลอะไรหรอแบบนั้นเชิญเลือกเลยนะ"

"ชอบท่านพ่อค้าหวังมากขอรับอ่า...นี้ขอรับใบรับรองว่าข้านั้นได้ปั้มตราประทับของท่านเจ้าเมืองภายในงานแล้วเชิญพ่อค้าหวังนั้นตรวจสอบได้เลยขอรับ"

"โอ้ข้าเกือบลืมงั้นขอข้าตรวจสอบก่อนนะท่านจี อ่าใช่เรียบร้อยแล้วล่ะท่านจีจะเลือกของอะไรเช่นนั้นกันล่ะนะ"

จีเทียนเต๋าที่ตอนนี้นั้นกำลังคิดว่าตนเองควรที่จะเลือกของสิ่งใดอยู่นั้นเองก็คิดถึงความจำเป็นและอนาคตว่าตนเองนั้นควรที่จะใช้ของสิ่งไหนหรือว่าจะต้องพกของสิ่งไหนเอาไว้ด้วยหลังจากที่ตนเองคิดได้สักพักนั้นตนเองก็เลือกที่จะเอาของชิ้นนี้

"ถ้างั้นข้าขอเลือกเป็นเงินดีกว่าขอรับแหะๆช่วงนี้ดูเหมือนจะต้องใช้เงินมากเลยเสียด้วย"

"ฮ่าๆเงินสินะได้เลยเดี่ยวข้าจะไปเอามาให้ท่านเองท่านจี"

"ขอบคุณท่านพ่อค้าหวังมากจริงๆขอรับถ้างั้นข้าคงจะต้องรบกวนท่านพ่อค้าแล้ว"

ก่อนที่พวกของจีเทียนเต๋านั้นจะรอพ่อค้าหวังนั้นนำเงินรางวันเอามาให้กับตนเองหลังจากที่กล่าวขอบคุณอีกฝ่ายไปอีกรอบแล้วนั้นพวกของตนเองก็ออกเดินทางไปยังเมืองฉางอันทันทีเพื่อที่จะไปหาท่านผู้อวุโสนั้นเอง

(รับเป็นเงินรางวัลตามข้อที่2 ขอแบบมีแถมเงินเพิ่มอีกไม่ได้หรอ555)

(2) แจกเงิน 150 ตำลึงทอง , 3,000 ตำลึงเงิน , 5,000 อีแปะ

@Webmaster

Fenyue ดี

      

⌜102⌟

บทที่ 17

งานสกุลเฉา

ฉากที่ 3

                    

          เดินทางถึงลั่วหยางด้วยม้าซิ่งแบบที่ไม่ได้ควบเต็มฝีเท้ามาหลายวัน หลังจากที่ได้พักจากการเดินทางมาอย่างเต็มอิ่มและเสี้ยนการออกกำลังถังถังก็เลยคึกใหญ่ ใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วยามกว่า ๆ ก็มาถึงเมืองหลวง แผนการต่อไปเฟินเยว่คิดว่าจะไปขอยืมครัวโรงเตี๊ยมอี้เถาทำข้าวกล่องให้คุณชายเฉาเมิ่งเต๋อ นางเคยยืมครัวทำอาหารถวายพระและทำบ๊วยดองมาแล้วจึงพอจะรู้จักพ่อครัวและเถ้าแก่โรงเตี๊ยม แต่ก็คงจะต้องไม่ลืมให้ของเป็นสินน้ำใจตามธรรมเนียม

         

          ระหว่างจูงม้าไปที่โรงเตี๊ยมเด็กสาวได้เดินผ่านห้างร้านอันใหญ่โตของเถ้าแก่หวังจิน ในใจคิดถึงตอนที่รับงานมาจากเขา ตอนนี้นางได้งานใหม่ แม้จะเป็นเพียงแค่งานระยะสั้นแต่ก็คงไม่ได้มาช่วยเถ้าแก่หวังส่งของไปอีกพักใหญ่ ๆ เฟินเยว่ชั่งใจคิด.. สามพี่น้องเจ้าสัวใหญ่ต่างใจดีมีเมตตาต่อนาง จากนี้คงไม่ได้พบเขาบ่อยอย่างเช่นเมื่อก่อนแค่แวะทักทายคงไม่เสียเวลาอันใดมากนัก

         

          “สวัสดีเจ้าค่ะเถ้าแก่หวังจิน”

         

          เฟินเยว่ค้อมศีรษะลงต่ำแสดงควาามเคารพผู้อาวุโส ทางด้านหวังจินก็ยังดูสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ดีไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง เขายิ้มแย้มทักทายนางกลับเช่นกัน

         

        “สวัสดีแม่นางน้อย” สายตาของบุรุษไล่มองเด็กสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเมื่อพบเห็นเครื่องแต่งกายไม่คุ้นตา “นั่นชุดสาวใช้นี่ เจ้าคงไม่ได้มารับงานซ้อนหรอกใช่หรือไม่”

         

          ได้ยินเช่นนั้นเด็กสาวก็กลั้วหัวเราะแผ่วเบา

         

          “ไม่ใช่เช่นนั้นหรอกเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าได้งานทำเป็นสาวใช้ที่เฉินหลิว พอดีว่าถูกใช้ให้มาทำข้าวกล่องส่งให้เจ้านายที่อยู่ลั่วหยางน่ะเจ้าค่ะ จึงแวะมาทักทาย เถ้าแก่หวังจินสบายดีนะเจ้าคะ?”

         

          “ข้าสบายดี ยังแข็งแรงปึ๋งปั๋ง” หวังจินเล่นตลกโดยการทำท่าเบ่งกล้ามให้นางดู “โอ้ดีเลย มีงานประจำทำก็มั่นคงดี แบบนี้ข้าคงไม่ได้เรียกใช้เจ้าแล้วสินะ”

         

          “ข้าทำงานชั่วคราวเพียงแค่เดือนเดียวระหว่างที่รอโยกย้ายเข้าบ้านน่ะเจ้าค่ะ ไม่แน่ว่าข้าอาจจะได้ช่วยงานท่านอีกก็ได้นะเจ้าคะ”

         

          “เช่นนั้นเองรึ ทำงานเก็บหอมรอมริบไว้ก่อนก็ดี แล้วก็ยินดีด้วยที่เจ้าได้บ้านใหม่”

         

          “ขอบพระคุณนะเจ้าคะ เอาไว้ถ้าหากว่าจัดงานขึ้นบ้านใหม่เมื่อไรขออนุญาตเรียนเชิญเถ้าแก่หวังมาร่วมงานได้หรือไม่เจ้าคะ?”

         

          “โฮ่ ได้อยู่แล้ว เรื่องงานมงคลข้าและน้อง ๆ น่ะชอบ เอาไว้บ้านเสร็จเมื่อไรเจ้าก็แจ้งมานะแม่นางซุน”

         

          “เจ้าค่ะ ข้าจะรีบแจ้งให้ทราบเลยเจ้าค่ะ” ได้ยินเขารับปากเด็กสาวก็ยิ้มแป้นจนหน้าบาน “เช่นนั้นข้าไม่รบกวนแล้ว ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” กำลังจะค้อมศีรษะลาแต่เถ้าแก่หวังก็เรียกรั้งเอาไว้

         

          “จริงสิ วันนี้รับรางวัลเทศกาลฉงหยางวันสุดท้าย เจ้าได้ไปรับจากน้อง ๆ ข้ามาแล้วหรือยัง?”

         

          “อุ๊ย!” เฟินเยว่ยกมือขึ้นปิดปาก นางลืมเรื่องรางวัลไปเสียสนิท แถมยังลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าหลักฐานตราประทับนางเอาไปเก็บไว้ที่ไหน หากจำไม่ผิดก็น่าจะอยู่รวมกันในกระเป๋าเงิน เด็กสาวรีบเปิดถุงเงินออกแล้วหาเศษกระดาษใบนั้นที่ขยุกขยุยอยู่ใต้ถุง หาเจอแต่สภาพยับเยินใช่เล่น “ขอบคุณที่เตือนนะเจ้าคะ ข้าลืมไปแล้วเชียว” นางกล่าวพลางยื่นหลักฐานตราประทับจากเจ้าเมืองเฉินหลิวมาให้

         

          “เกือบพลางรางวัลไปแล้วนะแม่นางน้อย” หวังจิ้นรับหลักฐานนั้นมา ไม่ได้สนใจว่าเศษกระดาษนั้นจะยับยู่ยี่แค่ไหน เพราะแค่นำมันมารับรางวัลถือถือเป็นสิ่งไร้ค่าไปแล้ว “คราวนี้เจ้าอยากจะเลือกอะไรล่ะ มีใบรับรองพ่อค้าหวังใช้งานได้สามสิบวัน ใช้ใบนี้ทำธุรกรรมการค้ากับพ่อค้าทั่วแผ่นดินได้ โดยจ่ายแค่ครึ่งเดียว หรือจะรับเป็นหีบตำลึงทอง ตำลึงเงิน เงินอีแปะ นอกจากนั้นก็จะมีเสบียงอาหาร ข้าวสาร เนื้อ และผัก เอาไว้ตุนตอนใกล้เข้าฤดูหนาว หรือจะเป็นม้วนโองการฟ้าก็เด็ด หรือว่าคนเพิ่งสร้างบ้านอยากจะได้ไม้หรือหินไหม หรือจะตราไถ่โทษพ่อค้าหวังแต่เจ้าคงไม่มีทางได้ใช้หรอกมั้ง”

         

          “อา.. รางวัลเยอะจังเลยเจ้าค่ะ แค่เที่ยวงานเทศกาลก็ได้รางวัลตั้งมากมายเพียงนี้เลยหรือเจ้าคะ ข้าคิดว่าคงรับเอาไว้ไม่ได้แน่ ๆ เลย”

         

          “พูดอะไรเช่นนั้น หากว่าเจ้าดูแลผู้อาวุโสอย่างไม่ขาดตกบกพร่องก็ถือว่าเป็นรางวัลที่สมควรจะได้แล้ว”

         

          “ที่ข้าทำไปก็ไม่ได้หวังว่าจะได้รับอะไรตอบแทนด้วยสิเจ้าคะ..” เด็กสาวอมยิ้มเฝื่อน ๆ ทั้งหมดที่แสดงความกตัญญูต่อผู้อาวุโสก็เพราะอยากจะแสดงความเคารพ และอีกส่วนหนึ่งก็คือเพื่อสนองความต้องการส่วนตัวให้ได้รับใช้ผู้อาวุโสสักคนจากปมด้อยที่ไม่มีผู้ให้ตอบแทน “คราวก่อนที่งานจงชิวเจี๋ยมีให้ขอพรด้วย ข้าขอแค่พรได้หรือเปล่าเจ้าคะ”

         

          เถ้าแก่หวังเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย เขาเสนอสิ่งของและเงินทองให้นางได้เลือกตั้งหลายสิ่งทว่าเด็กสาวกับขอแค่พรที่เขาไม่ได้เอ่ยออกมา ที่ไม่พูดเพราะคนส่วนมากจะไม่เลือกในข้อนี้ กลายเป็นพูดไปก็เสียเวลา แต่สำหรับเฟินเยว่ สิ่งที่เขาพูดมานั้นไร้ความหมายทุกอย่าง สิ่งที่นางต้องการคือคำอวยพรธรรมดา ๆ หวังจินเห็นเช่นนั้นจึงยิ้มออกมา

         

          “ถ้าเจ้าขอแค่นั้นก็ได้ เอาเป็นว่าเจ้าอยากได้พรเรื่องอะไร?”

         

          “ข้าอยากจะพบ..” เฟินเยว่ยั้งปากเอาไว้ เป้าหมายของนางคือการตามหาพี่ชาย ซึ่งได้รับเบาะแสของพี่ชายคนรองมาเรียบร้อยแล้ว หากจะขออีกครั้งก็เกรงว่าจะเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไป เด็กสาวจึงเลือกขอพรให้ผู้อื่นแบบรวม ๆ “ข้าอยากจะพบกับต้าฮั่นที่มีแต่ความผาสุขเจ้าค่ะ ไม่มีใครที่ถูกเอาเปรียบ ไม่มีใครที่อดอยาก ไร้โรคภัยไข้เจ็บมาย่ำกราย แล้วก็ขอให้คนที่นิสัยไม่ดีหรือกำลังคิดเรื่องไม่ดีอยู่กลับใจเจ้าค่ะ”

         

          “เป็นคำขอที่แปลกดีแท้ เอาเป็นว่าข้าขอให้คำขอของเจ้าเป็นจริง และขอให้เจ้าประสบแต่ความสุขความเจริญ เป็นคนดีเช่นนี้ต่อไป และคนทำดีก็ขอให้ได้ผลตอบแทนดี ๆ กลับมาอยู่เสมอ”

         

          “ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ”

         

          เด็กสาวประสานมือรับพร ค้อมศีรษะลงอย่างนอบน้อมและสำรวม เมื่อรับพรเสร็จเฟินเยว่ก็ออกเดินทางต่อไปเพื่อทำข้าวกล่องส่งให้คุณชายเฉา

         

.

.

.

                    

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือทำกิจกรรมใด ๆ

ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

อัตลักษณ์ผิวเป็นฝ้ากระ

-20 EXP จากการโรลทำงานในช่วงกลางวัน หรือ โรลเดินทางช่วงกลางวัน (เรียลไทม์)

+15 ความเครียด เมื่อต้องทำอะไรก็ตามในช่วงเวลากลางวัน

---------------------------------------

รับของแจกจากพ่อค้าหวัง

(3) คำอวยพรจากพ่อค้าหวัง  +35 EXP , +7 Point

JiTianTao ดี

โรลอิสระซื้อของ

"เดี่ยวพวกเราเดินซื้อของกันเสียหน่อยมันก็ไม่ได้แย่อะไรหรอกน่ะ ถึงแม้ว่ามันจะดูสิ้นเปลืองไปบ้างแต่ว่ามันก็คุ้มค่ากับการที้พวกเราจะเสียเงินกับของที่จะต้องใช้ล่ะนะ"

จีเทียนเต๋าที่เดินมากับต้าจงเพียงลำสองคนเพื่อที่จะมาหาซื้อเสื้อผ้าสำหรับการที่จะใส่สำหรับเปลี่ยนในวันนี้นั้นก็มองหาหลายร้านในนครลั่วอยางโดยที่ก็มีร้านเสื้อผ้าอยู่มากมายที่ให้ทุกคนนั้นได้เลือกสรรเพียงแค่คุณนั้นมีเงินมากเพียงพอนั้นเอง

"นั้นมันชุดชาวโรมันอย่างนั้นหรอ...อืมก็ไม่ได้แย่นะราคาก็....อ่าของนำเข้ามานี้เนอะในต้าฮั่นไม่มีทางที่ผลิตได้หรอกนะคงจะต้องเอาแล้วล่ะชุดนี้อืม พ่อค้าเดี่ยวข้าเอาชุดนี้นะนี้เงิน"

"แหะๆได้เลยขอรับเดี่ยวข้าจะมาวัดขนาดตัวท่านก่อนจะได้จัดสอนท่านในการใส่ด้วยท่านตาถึงจริงๆขอรับผ้านี้หาไม่ได้ในแผ่นดินฮั่นแล้วล่ะ!!! แถมราคาที่ข้าขายนั้นก็ไม่ได้แพงเท่าเทียบกับร้านอื่นๆด้วยนะขอรับ"

ก่อนที่เจ้าของร้านและจีเทียนเต๋าจะเข้าไปข้างในร้านเพื่อทำการสอนการใส่ชุดชาวโรมันนี้

ZhaoPei ดี

          กว่าจะถึงจตุรัสกลางเมืองก็มีเหตุให้กินเวลาไปมาก จ้าวเพ่ยเองก็กังวลใจเกี่ยวกับปลาของนางว่าจะหายอุ่นและหมดอร่อยเอาเสียง่ายๆ อาชาสีดำปลอดถูกจูงพาเข้ามายังภายในจตุรัสเพื่อไม่ให้เสียเวลาเดินทางไปกลับ เพราะนางเองก็มีเรื่องต้องทำภายในลั่วหยางอีกมาก ไม่ใช่แค่เพียงส่งข้าวเท่านั้น

          อาการปวดเมื่อยทั่วร่างทำเอาอยากจะลงบ่อน้ำร้อนอีกสักรอบ ยิ่งเหมันต์ฤดูเช่นนี้ยิ่งเหมาะกับการลงไปแช่น้ำร้อนๆ พอคิดเช่นนั้นยิ่งทำให้นางเร่งมือที่จะจัดการทุกอย่างให้เสร็จดีเพื่อที่จะมีเวลาทำอย่างอื่นก่อนกลับไปที่ซีเหอ

          "สวัสดีแม่นาง.. มาหาอะไรล่ะ" พ่อค้าหวังชิงทักจ้าวเพ่ยตามประสาคนค้าขายที่ต้องสร้างความประทับใจแก่ลูกค้า เขาจำได้ว่าสตรีนางนี้มักจะรับงานจากเขาและพี่น้องซะบ่อยจนจำหน้าได้ขึ้นใจแล้ว

          "มาหาพ่อค้านั่นแหละเจ้าค่ะ" นางกล่าวทั้งหยิบข้าวกล่องออกมา "ข้ามาส่งปลาราดพริกให้ จากพ่อค้าหวังทู่เจ้าค่ะ"

          กล่องอาหารของนางถูกรับไปเพื่อเปิดดูข้างใน ปลาราดพริกแม้จะไม่ร้อนแต่ก็ยังพออุ่นๆอยู่บ้าง กลิ่นหอมของปลาย่างและน้ำราดส่งออกมาถึงจ้าวเพ่ยและแมวน้อยทำเอามันตื่นขึ้นมาทันที

          "ขอบใจแม่นาง คราวนี้ทำเองอีกรึ.. ยังอุ่นๆอยู่เลย"

          "เจ้าค่ะ.. ปลาราดพริกคราวที่แล้วรสชาติเป็นอย่างไรบ้าง ข้าอยากจะรู้" นางกล่าวถามออกไปทั้งมองพ่อค้าหวังอย่างต้องการคำตอบที่แท้จริง ระหว่างนั้นเจ้าแมวดำก็ร้องออกมาเพื่อบอกเจ้านายของมันว่ามันเองอยากจะออกไปจสกคนหมู่มากแห่งนี้แล้ว

          ซุนหยางรับเสี่ยวเฮยออกไปโดยไม่บอกจ้าวเพ่ยทำให้นางผู้ที่กำลังรอคำตอบหันไปมองเขาทันที หญิงสาวเอื้อมมือไปลูบหลังแมวเบาๆ เจ้าเสี่ยวเฮยเองก็ยังร้องไม่หยุดทั้งซุกเข้าไปในผ้าราวกับว่ามันกลัวคนอยู่จริงๆ

          "แม่นางทำปลาราดพริกก็ไม่เลว.. ข้าเองก็หวังจะได้ทานฝีมือแม่นางอีก ไม่นึกว่าจะรับงานทำปลาราดพริกอีกครา"

          "ชมข้าเสียขนาดนี้.. ต้องทำมาให้ทานเยอะๆเสียแล้ว"

          จ้าวเพ่ยหันมาคุยกับพ่อค้าต่อ หญิงสาวกล่าวทั้งหัวเราะเล็กน้อยพอเป็นมารยาท แม้ว่าจะรู้สึกว่าปลาราดพริกนี้คงจะหมดอร่อยไปมาก แต่นางก็ยังได้รับคำชมจากพ่อค้าหวังมันก็ดีต่อนางมากแล้ว

          "ช่วงนี้การค้าขายดีไหมเจ้าคะ.."

          "ดี.. ดีมาก แม่นางสนใจจะทำมาค้าขายหรือ จึงถามเช่นนี้" พ่อค้าหวังถามเมื่อเห็นว่านางดูสนอกสนใจ อย่างไรร้านค้าใหญ่เช่นเขาก็ทำมาค้าขายดีอยู่แล้ว นครลั่วหยางใช่จะเป็นเมืองเล็กไป ผู้คนสัญจรไปมากันเป็นว่าเล่น มีหรือจะขายอะไรไม่ได้เลย

          "ป.. เปล่าเจ้าค่ะ.. ข้าไม่มีหัวด้านการค้าอย่างพ่อค้าหรอกเจ้าค่ะ เพียงใคร่รู้เท่านั้น เพราะดูพ่อค้าหวังร่ำรวยเสียเหลือเกิน.."

          "อยู่กับที่ทำเลด้วย แม่นาง" พ่อค้าหวังกล่าวบอกจ้าวเพ่ยทำให้นางนิ่งไปครู่หนึ่ง หญิงสาวหันมองไปทางซุนหยางที่มาด้วยกันหวังจะให้ช่วยจำคำพูดของพ่อค้าไปด้วย "แล้วแม่นางจะกลับซีเหอเลยหรือ"

          "ข้าว่าจะหาซื้อบ้านสักหลังเจ้าค่ะ" นางกล่าวออกมาตามมี่หวังเอาไว้ หญิงสาวต้องการบ้านสักหลังพอให้พักผ่อนได้แบบไม่ต้องเกรงใจคนอื่นบ้าง

          "โอ้.. ตั้งตัวได้ไวกว่าที่ข้าคิด ให้ข้าช่วยไหม.. หากแม่นางต้องการที่ทำเลดีๆ"

          "ม.. ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขอบคุณพ่อค้าที่หวังดีกับข้า.. เพียงแค่บ้านสักหลังอาศัย ข้าไม่ได้หวังทำอะไรมากนัก"

          "นางไม่สนที่ทำเลหรอกขอรับ นางแค่อยากจะหาบ้านอยู่กับฉิงเหรินของนางแค่นั้นเอง" ซุนหยางกล่าวแซวจ้าวเพ่ยออกมาอย่างติดตลก พ่อค้าหวังตาโตมองจ้าวเพ่ยอย่างไม่คิดว่านางจะมีฉิงเหรินเป็นของตัวเองแล้ว

          "โอ้.. ข้าไม่แปลกใจเลย ชายผู้โชคดีคนนั้นเป็นผู้ใดล่ะ"

          "..ม"

          "ไม่ใช่นะเจ้าคะ! ข้าแค่อยากได้บ้านเป็นของตัวเองเท่านั้น ผู้ติดตามข้ากล่าวไปเรื่อยเท่านั้น" จ้าวเพ่ยรีบดึงซุนหยางออกจากบริเวณนี้เพื่อไม่ให้พูดอะไรไปมากกว่านี้ หญิงสาวหน้าขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดถึงเรื่องนั้น "ข้าลานะเจ้าคะ.."

          "อ้อ.. ไปดีมาดีล่ะแม่นาง" เถ้าแก่เห็นสตรีดึงชายออกไปก็นึกขำไม่น้อย เขาเห็นทั้งสองลับหายไปกับเหล่าผู้คนก็เปิดกล่องข้าวปลาราดพริกที่จ้าวเพ่ยทำมาให้ กลิ่นแม้จะไม่หอมเท่าคราแรกแต่สีสันที่นางทำมาก็ดูน่าทานไม่ใช่น้อย

          จ้าวเพ่ยดันเอามาส่งในเวลาที่ไม่ได้พักก็น่าเสียดายที่คงจะเย็นลงอีก แต่ถึงอย่างนั้นพ่อค้าหวังก็เก็บข้าวกล่องของนางเอาไว้และเดินไปต้อนรับลูกค้าต่อทันที

Side Quest Update :: ทำปลาราดพริกฝากให้พี่ชายทั้งสอง

WenShaotian ดี

                                  ณ จตุรัสกลางเมือง ลานฉง... ลั่วหยาง


                                  การเดินทางออกจากฉางอันผ่านด่านต่างๆมากมาย กับข้าวห่อใบใัวสองห่อที่จะเอาไปส่งให้พ่อค้าที่ท่านหนึ่งที่อยู่ณ ลั่วหยางแห่งนี้ ด้วยความที่เป็นยุคนี้โจรเยอะกว่าทหาร พลองยาวของเขาก็ได้หวดโจรที่ดักซุ้มรอระหว่างทางไปหลายคน บ้านเมืองเสื่อมทรุดเพราะคนที่ดูแลมันเอาแต่ประโยชน์ส่วนตนจนลืมประชาชนเบื้องล่างไปเสียแล้ว.. แต่ก็ยังดีที่ผู้คนยังพอลืมตาอ้าปากกันได้ ความคึกคักของเมืองที่ผ่าน ด่านแต่ละด่านที่ผ่านก็ล้วนที่สงสบสุข เพราะมีทหารคอยดูแล..


                                   ที่ลั่วหยาง ความคึกคักของที่นี่ทำให้เขานั้นไม่รู้สึกต่างจากที่ฉางอันเท่าไหร่เลย เพราะนี่เป้นเมืองท่า ศูนย์กลางการค้าขายด้วยรึเปล่านะ? ชายร่างยักษ์ทำให้ไดเพียงถามกับตวเองในใจก่อนที่จะเริ่มถามหา เถ้าแก่ที่ชื่อหวัง จิน และก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้หายากเท่าไหร่นัก เพราะพ่อค้าแม่ขายที่นี่ล้วนรู้จักเขาเป้นอย่างดี .. ไม่รอช้า ชายร่างยักษ์เดินไปตามที่พ่อค้าชี้ทาง จนกระทั่งถึงที่ทำการของเถ้าแก่...


                                   " อ้าา.. ยินดีต้นรั.. เหวอ" ไม่ทันสิ้นเสียงคำทักทาย อาการตกใจของเถ้าแก่ที่เห้นชายร่างยักษ์ยืนอยู่ตรงหน้าก็ทำเอาเถ้าแก่หวังหน้าถอดสี


                                   "เถ้าแก่ หวังจิน ใช่มั้ย?" เหวินเส้าเทียนเอ่ยถาม ในขณะที่อีกฝ่ายค่อยๆใจเย็นลงและเริ่มตอบ


                                   "ใช่แล้ว ข้านี่ล่ะ หวังจิน มีอะไรให้ข้ารับใช้งั้นเหรอท่านักรบ" หวังจินเอ่ยถามโดยเดาจาดเครื่องแต่งกายที่ชายร่างยักษ์สวมใส่


                                   "ขออภัยที่ทำให้เข้าใจผิด หากแต่ข้านั้นไม่ได้เป็นทหารจะที่ไหนหรอก น้องชายของท่านให้ข้าฝากข้าวสองห่อนี้มาให้ท่านน่ะ" ชายร่างยักษืนั่งชันเข่าก่อนจะหยิบห่อข้าวใบบัวที่ผูกติดมาด้วยสองห่อยื่นให้เถ้าแก่ผู้พี่ได้รับไว้


                                   "อาเย่าน่ะเหรอ" หวังจินถามก่อนที่จะเปิดห่อใบบัวออกที่ด้านในมีข้าวที่ปรุงสุกหอมน่ารับประทานอยู่ด้านใน


                                  "หอมจริงๆ.. ขอบคุณท่านชายมากๆนะ" หวังจินเอ่ยขอบคุณด้วยความจริงใจก่อนที่ให้คนรับใช้นำห่อข้าวไปเก็บไว้ที่ห้องทานอาหาร ส่วนชายร่างก็ลุกขึ้นและเดินจากไป...

.......

WenShaotian ดี

                                  จตุรัสกลางเมือง ย่านการค้า..


                                  ความคึกคักไม่ว่ายามไหนก็ไม่ต่างกันยกเว้นยามค่ำคืนที่ไม่มีอะไรให้จับจ่ายใช้สอย ชายร่างยักษ์ที่เดินทางมาถึงที่จตุรัสกลางเมืองเพื่อจะส่งอาหารให้กับพี่ชายของเถ้าแก่ที่เขาให้ที่อยู่มา ซึ่งคราวก่อนเขาเองก็ทราบดีแล้วว่าที่ทำการของเถ้าแก่ผู้พี่นั้นอยู่ตรงไหน เขาจึงไม่รอช้าที่จะเดินไปที่นั่น


                                  เมื่อไปถึง ที่ทำการ กลายเป็นว่าเขานั้นไม่พบกับเถ้าแก่ผู้พี่ที่คิดไว้ มีเพียงแค่คนงานที่กำลังจัดของและยกของเข้าออกอยู่ที่ข้างหน้า.. ชายร่างยัหษ์จึงเดินเข้าไปถาม


                                  "เสี่ยวเอ๊อร์ เถ้าแก่ล่ะ?"


                                  "อ้อ เจ้าเองเหรอ เอาของมาให้เถ้าแก่สินะ ตอนนี้เถ้าแก่ไม่อยู่น่ะ ไปทำธุระข้างนอก มีอะไรฝากไว้งั้นเหรอ?" ชายคนงานเอ่ยถามพลางมองไปที่ชายร่างยักษ์ที่กำลังมองเข้าไปข้างใน..


                                  "มีอะไรรึเปล่า?" ชายคนงานเอ่ยถาม


                                  "เอออ.. เปล่า ไม่มีอะไร งั้นข้าฝากห่อข้านี่ให้เถ้าแก่ด้วยนะ ข้าไปล่ะ" ชายร่างยักษ์ยื่นห่อข้าวที่ปรุงสุกได้ไม่นานนักใหกับคนงานชายคนนั้น ก่อนที่จะพาดพลองขึ้นไหล่และเดินกลับไปที่ฉางอันเพื่อรายงาน...

............

XianXi บ้า

          จนกระทั่งในที่สุดก็เดินทางมาถึงเมืองลั่วหยาง สถานที่สุดท้าย กว่าจะเดินทางมาถึงที่นี่ก็ใช้เวลานานอยู่พอสมควร ผู้คนมากมายสัญจรผ่านบนท้องถนน บางคนก็เดินกันเป็นคู่บางคนก็มากันแบบครอบครัว สถานที่คนเยอะๆเช่นนี้เหมาะแก่การเผยแพร่ศาสนา ไหนๆก็มาถึงที่นี่ทั้งทีเหมือนกับเป็นทางผ่านในการนำข้าวห่อใบบัว ไปให้พี่ชายพ่อค้าหวังเย่า

          วางแผนการอย่างเจ้าเล่ห์ เลือกไปหามุมยืนดีๆ จะได้มีคนสนใจเยอะๆ เขายังต้องการค่าความศรัทธาอีกเป็นจำนวนมาก หนทางสู่การเป็นเจ้าลัทธิอยู่ไม่ไกล แต่เขายังเป็นเพียงแค่นักเล่านิทานอยู่เลย

          “เรื่องของวิถีทางเพศสภาพนั้นเป็นเรื่องที่มีความละเอียดอ่อนและมีความสำคัญ ซึ่งแม้ขณะนี้พวกท่านทั่วบางส่วนอาจยังไม่ตระหนักหรือมองข้าม ต้องเกิดความตระหนักรู้ และการยอมรับความแตกต่างด้านเพศภาวะ เพราะสิ่งเหล่านี้ส่งผลโดยตรงต่อเรื่องของสิทธิ ความเท่าเทียมกันในสังคม การที่พวกคนนั้นรวมเป็นหนึ่งเดียวจะทำให้ การพัฒนาบ้านเมืองเป็นไปในทางที่ดีขึ้น ไม่ใช่แค่ทำตามหลักคำสอนของศาสนาที่คิดว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องต้องห้าม”

          เซียนซียังคงพูดต่อ อธิบายให้อย่างชัดเจนให้ชาวบ้านที่มาฟังนั้นสามารถนึกภาพตามได้ “ความเสมอภาคเป็นสิ่งสำคัญในการรับรองสิทธิและเสรีภาพของประชาชน”

          เขาเพียงแค่ยืนดู ปล่อยให้สิ่งที่พูดไปก่อนหน้านี้ ให้ชาวบ้านที่มามุงฟังได้กลับไปคิดเอง ก่อนที่จะพากันไปตามหาพ่อค้าหวังอีกคน

          “นายท่าน น่าจะใช่คนนั้นนะเจ้าคะ” หงอวี้ ชี้ไปทางบุรุษคนหนึ่งที่มีหน้าละม้ายคล้ายกับพ่อค้าหวังเย่า หันไปสังเกตมองดูรอบๆและส่งสายตาที่สร้างความหวาดกลัวแก่ผู้พบเห็น

          “นั่นสินะ” ไม่รีรอช้ารีบก้าวเดินตรงเข้าไปหาอย่างฉับไว พร้อมกับยื่นข้าวห่อใบบัวให้อีกฝ่าย ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นพ่อค้าหวังหนึ่งในพี่น้องของหวังเย่า

          “ท่านคือพ่อค้าหวังใช่หรือไม่ พ่อค้าหวังเย่า ให้ข้านำข้าวห่อใบบัวมอบให้ขอรับ”

          หวังจินพยักหน้าตอบรับ “น้องชายข้าฝากมาให้สินะ งั้นก็ฝากไปขอบคุณแทนข้าด้วย”

          “ขอรับ เอาไว้ข้าจะไปรายงานแจ้งให้”

           “ขอบใจเจ้ามาก ที่เป็นธุระมาส่งข้าวให้ข้า”

            “ขอรับ” สิ่งนั้นมันไม่ใช่ธุระแต่เป็นการแลกเปลี่ยนในการทำงาน

          พวกเขาทั้งคู่พูดคุยกันเพียงไม่นานและเตรียมจะเดินทางกลับไปยังเมืองฉางอัน เมื่อได้ทำการมอบของให้เสร็จสิ้น จึงไม่มีธุระอะไรที่จะอยู่ที่นี่ต่ออีก ส่วนเรื่องเดินทางกลับนั้นก็แค่ขี่ม้า ไม่เคยคิดที่จะเดินทางเท้าเพราะมันไกลและต้องใช้เวลานาน

นักวิชาการ

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

เลื่อมใสศรัทธา

+25 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

สุรุ่ยสุร่าย

+2 Point จากการโรลหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

หูดี

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย : เหลียน หงอวี้

รวม 55 ความศรัทธา / 24 Point / +15 EXP

ระดับเริ่มต้น - คนจรเล่าเรื่อง

ทุกค่า EXP ที่ได้รับจากการโรลเพลย์ / +25 ความศรัทธา

X2 ศรัทธา vip

—-----

[H-001] เหลียน หงอวี้

มีไหวพริบ

+2 Point เมื่อโรลใช้แผนและกลอุบาย

+2 Point เมื่อโรลเรียนรู้

แม่มด

+1 Point เมื่อโรลใช้กลอุบาย

+1 Point เมื่อโรลเรียนรู้

-1 Point เมื่อโรลเพลย์ทางการทูต หรือมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น

คิ้วพยัคฆ์

+10 EXP จากการโรลเพลย์สร้างความหวาดกลัวแก่ผู้อื่นให้เกรงกลัวเรา

XianXi บ้า

          คราครั้งเดินทางมายังเมืองลั่วหยาง เซียนซีจึงแวะมาแถวจัตุรัสกลางเมือง ซึ่งที่นี่มีคนพลุกพล่านมากมาย เขามาที่นี่เพื่อเสาะหางานทำ จะทำการใหญ่บางทีอาจจะต้องเก็บเงินและออมเงินเอาไว้ใช้ในภายภาคหน้า จำได้ว่าพี่น้องของพ่อค้าหวังเย่าเองก็อยู่ที่นี่ ตอนนั้นเคยมาส่งข้าวกล่องอีกครั้งนึง

          อัจฉริยะหนุ่มเดินมองหาพร้อมกับหงอวี้ หญิงสาวคอยช่วยเดินดูมองรอบข้าง สายตาของเธอคม สามารถสร้างความหวาดกลัวให้ผู้อื่นเกรงกลัวในตัวเธอได้ ส่วนตัวเขานั้นใบหน้ามักจะประดับรอยยิ้มเสมอ เป็นรอยยิ้มที่ดูจริงใจ(?) เปล่าเลย

          มันเป็นของปลอม

          เซียนซีเดินมาเจอกับพ่อค้าหวังจิน “สวัสดีท่านพ่อค้า”

          “พ่อหนุ่มมีอะไรหรือเปล่า” พ่อค้าหวังกล่าวถาม

          “ข้าต้องการจะทำงานน่ะขอรับ ไม่ทราบว่า มีงานอะไรที่ข้าพอจะสามารถทำได้บ้าง”

          หวังจินครุ่นคิดเล็กน้อย “งานนี้ไม่ยากอะไร แค่เจ้าต้องไปรับแร่ที่หมู่บ้านเซิ่งหุน”

          “เช่นนั้นตกลง”

          เมื่อตกลงที่จะรับงานนี้ จึงขอตัวแยกย้ายเพื่อเตรียมเดินทางกลับไปยังหมู่บ้าน ที่ครั้งหนึ่งเคยจากมา

          เหลียนหงอวี้เตรียมพาหนะไว้ให้ ก่อนทั้งสองขึ้นมาบนพาหนะ และควบม้าออกเดินทางจากเมืองลั่วหยางในทันที

นักวิชาการ

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

สุรุ่ยสุร่าย

+2 Point จากการโรลหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

หูดี

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย : เหลียน หงอวี้

รวม  / 24 Point / +15 EXP

—-----

[H-001] เหลียน หงอวี้

มีไหวพริบ

+2 Point เมื่อโรลใช้แผนและกลอุบาย

+2 Point เมื่อโรลเรียนรู้

แม่มด

+1 Point เมื่อโรลใช้กลอุบาย

+1 Point เมื่อโรลเรียนรู้

-1 Point เมื่อโรลเพลย์ทางการทูต หรือมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น

คิ้วพยัคฆ์

+10 EXP จากการโรลเพลย์สร้างความหวาดกลัวแก่ผู้อื่นให้เกรงกลัวเรา

XianXi บ้า

          เซียนซีและหงอวี้ พวกเขาทั้งคู่เดินทางกลับมายังเมืองลั่วหยางนครเมืองหลวง การมาที่นี่ไม่ได้เดินเท้ามาย่อมต้องใช้พาหนะซึ่งหากเดินทางจะต้องใช้ระยะเวลาอยู่นานอาจจะ 2-3 วัน พอมาถึงเขาเข้ามายังจัตุรัสกลางเมืองซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนมากมายมากหน้าหลายตามีทั้งชาวบ้านในพื้นที่และนอกพื้นที่ที่มายังสถานที่แห่งนี้

          กล่าวได้ว่าเป็นอีกหนึ่งสถานที่ ที่มีคนสัญจรหนาแน่น ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันเกี่ยวกับงานเทศกาลบางอย่าง

          “นี่ๆเจ้ารู้หรือยังที่เมืองฮั่นจงมี เทศกาลแข่งเรือมังกร” เสียงชาวบ้านซุบซิบ

          ถึงจะเป็นการพูดผ่านหูผ่าน เขาได้ยินอย่างชัดเจนเทศกาลแข่งเรือมังกร ช่วงนี้มัน อืม หันไปมองหญิงสาวข้างกาย “หงอวี้เจ้าอยากไปเที่ยวผ่อนคลายบ้างหรือไม่”

          “เอ่อ ข้า…..” หงอวี้มองต่ำ สังเกตเห็นมีคนจ้องมายังตัวเองจึงไปสบตาด้วยการข่มขู่ ซึ่งมันก็ทำให้คนที่จ้องมองถึงกับผละตกใจ

          “ไม่เป็นไรๆ เจ้าอยากไปเที่ยวหรือเปล่า”

          “เจ้าค่ะ ข้าเองก็อยากลองเปิดหูเปิดตาบ้าง” หากเธอได้ไปเที่ยวเทศกาลนั้นคงจะได้เรียนรู้อะไรดีๆมากขึ้น

          “ข้าเองก็ไม่ใช่คนใจจืดใจดำที่จะไม่ดูแลผู้ติดตาม มีหลายเรื่องที่ข้าก็ต้องขอบคุณเจ้าที่คอยช่วยเหลือ”

          ทั้งคู่เดินมาจนถึงบริเวณที่พ่อค้าหวังจินยืนอยู่ เซียนซีมีสีหน้าแย้มยิ้มเสมอ นำแร่ที่ได้มาจากนายช่างใหญ่ ส่งมอบให้แก่อีกฝ่าย ซึ่งเขาไม่มีความคิดที่จะขโมยแร่เหล่านี้ไปทำอะไรทั้งนั้น ไม่ได้มีความชื่นชอบอยากจะเสาะหาทำอาวุธ เขาเป็นจ้าวลัทธิเหตุใดจะต้องใช้อาวุธในการไปถือข่มขู่ผู้คนด้วยล่ะ และอีกอย่างไม่จำเป็นจะต้องใช้อาวุธในการป้องกันตัวในเมื่อมีผู้ติดตามคอยสนับสนุน

          “พวกเจ้ากลับมากันแล้วรึ” พ่อค้าหวังกล่าวถาม จากนั้นจึงนำแร่มาตรวจสอบ ซึ่งมันครบตามจำนวนไม่มีขาดตกบกพร่อง “ทำงานได้ดีมาก”

          “พ่อค้าหวังยังมีงานอันใดให้ทำอีกหรือไม่วันนี้ แต่ข้าอยากได้งานที่ผ่านทางส่านซี”

          พ่อค้าหวังจินมอบรางวัลงานรับแร่จากหมู่บ้านเซิ่งหุน พลางครุ่นคิดถึงงานที่จุดมุ่งหมายปลายทางผ่านส่านซี “อืม งานนี้ไม่ยากอะไร แค่ส่งเนื้อม้าแพ็คเหล่านี้ไปยัง โรงเตี๊ยมเหอหลิงเตี้ยน แห่งเมืองหลันเทียน”

          “เมืองหลันเทียนรึขอรับ ข้าตกลงรับงานนี้” ยินดีที่จะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆเช่นกันเดินทางไปเมืองที่ไม่เคยไป

          “เช่นนั้น รับนี้ไปส่งเนื้อม้า ต้องฝากเจ้าด้วย พ่อหนุ่ม สาวน้อย เดินทางกันดีๆ”

          เซียนซีรับแพ็คห่อม้าจำนวน x30 เนื้อม้า , x5 เนื้อม้าฮั่นเสีย และออกเดินทางไปจากนครหลวงพร้อมกับเหลียนหงอวี้

นักวิชาการ

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

สุรุ่ยสุร่าย

+2 Point จากการโรลหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

หูดี

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย : เหลียน หงอวี้

รวม  / 24 Point / +15 EXP

—-----

[H-001] เหลียน หงอวี้

มีไหวพริบ

+2 Point เมื่อโรลใช้แผนและกลอุบาย

+2 Point เมื่อโรลเรียนรู้

แม่มด

+1 Point เมื่อโรลใช้กลอุบาย

+1 Point เมื่อโรลเรียนรู้

-1 Point เมื่อโรลเพลย์ทางการทูต หรือมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น

คิ้วพยัคฆ์

+10 EXP จากการโรลเพลย์สร้างความหวาดกลัวแก่ผู้อื่นให้เกรงกลัวเรา

(ฝากตรวจโรลเพลย์ด้านบนด้วยครับ ขอบคุณ)