[เมืองลั่วหยาง] จตุรัสกลางเมือง | ลานฉง

Fenyue ดี

⌜ 11 ⌟

บทที่ 4

ภารกิจที่ลั่วหยาง

ฉากที่ 1

เควส : (2) ส่งข้าวกล่องให้พี่ชาย (ประจำวัน)

            การเดินทางจากถ้ำนอกเมืองเหอตงมาถึงลั่วหยางตรงตามที่คำนวนเอาไว้อย่างพอดิบพอดี แต่คำว่าพอดีกับที่คาดการณ์เอาไว้นั้นหมายถึงช้ากว่าปกติของการเดินทางที่ควรเป็น หากควบม้ามาด้วยความเร็วปกติไม่ช้าเกินไปไม่เร็วเกินไปน่าจะมาถึงเมืองหลวงช่วงตอนบ่าย แต่หากขับขี่มาด้วยความเร็วเท่าม้าเดินอย่างที่เฟินเยว่ทำในวันนี้ก็กินเวลาไปอีกหนึ่งชั่วยาม ตอนนี้ท้องฟ้าถูกย่อมไปด้วยสีส้มแดง นางควรรีบอีกสักนิดเพื่อไปถึงก่อนที่เถ้าแก่หวังจินจะปิดร้าน

            ลั่วหยางในความเป็นจริงต่างจากที่เฟินเยว่คิดเอาไว้เล็กน้อย นางคิดว่าเมืองหลวงใหม่น่าจะใหญ่โตโออ่ากว่าฉางอัน ความใหญ่โตโออ่านั้นจริงจนเถียงไม่ออก แต่มีบางสิ่งที่นางก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่สัมผัสได้ว่าลั่วหยางยังเหมือนเมืองที่สร้างไม่เสร็จ แต่กระนั้นนางก็ยังตื่นตากับเมืองหลวงใหม่จนห้ามสายตามองนั่นมองนี่ไม่ได้

            “ร้านนั้นขายว่าวสวยจัง” มือที่กุมบังเหียนบังคับม้าให้มุ่งตรงไปยังจุดที่นางสนใจ แต่ก็ต้องส่ายหน้าแรง ๆ แล้วยั้งใจตนเองเอาไว้ก่อน “ไม่ได้ ๆ ต้องรีบตามหาเถ้าแก่หวังคนพี่”

            หากจำไม่ผิด เถ้าแก่หวังแห่งฉางอันกล่าวไว้ว่าพี่ชายของเขาอยู่ที่กลางจตุรัสลานฉงและเมื่อไปถึงก็จะรู้เอง นางจึงมุ่งหน้าเข้าไปยังใจกลางเมือง ที่ตรงนั้นมีร้านขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ดูร่ำรวยหรูหราไม่ต่างจากร้านเถ้าแก่หวังที่ฉางอัน เฟินเยว่พอจะเข้าใจในสิ่งที่นายจ้างคนใหม่แจ้งแล้วว่าหมายความเช่นไร นางลงจากม้าแล้วเข้าไปติดต่อธุระก่อน

            “สวัสดีเจ้าค่ะ ข้าคือคนที่เถ้าแก่หวังเย่าไหว้วานให้นำข้าวห่อใบบัวมาส่งเจ้าค่ะ” เด็กสาวค้อมศีรษะคำนับบุรุษที่อยู่หน้าร้าน เขาเป็นชายที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายกับหวังเย่าเป็นอย่างมาก ทว่าดูสุขุมนุ่มลึกกวา “ขออภัยที่ช้า ไม่ทราบว่าข้าต้องทำข้าวห่อใบบัวให้กี่ห่อหรือเจ้าคะ”

            “โอ้ เจ้านั่นเอง แหมนึกว่าจะโดนเบี้ยวข้าวสารไปแล้วเชียว” เถ้าแก่หวังแห่งลั่วหยางหัวเราะผสมกับแซะไปนิดหน่อย แต่เมื่อเห็นสภาพของเด็กสาวที่เหมือนเพิ่งออกจากป่าเขาแถมยังมีผ้าพันแผลติดหัวก็ไม่ตำหนินางมาก “ที่ข้าต้องการคือแค่ห่อเดียวน่ะ”

                                                

            “เอ๋ แค่ห่อเดียวหรือเจ้าคะ!?”

            เด็กสาวอุทานพร้อมกับทำตาโต จะให้นางทำข้าวห่อใบบัวแค่ห่อเดียวไฉนจึงให้ข้าวสารมาเยอะแยะถึงหกถุง ในคราแรกนางคิดว่าจะหาคนมาทำอาหารเลี้ยงคนงานเสียอีก แล้วนี่นางต้องตกเขาเพียงเพราะว่ามาส่งข้าวแค่ห่อเดียวอย่างนั้นเหรอ เฟินเยว่รู้สึกว่าโชคชะตาช่างเล่นตลก แต่คิดอีกทีฟ้าอาจจะชี้ชะตาให้นางต้องไปพบเจอกับพรหมลิขิตบางอย่าง

            “ใช่แล้วแค่ห่อเดียว เถ้าแก่เย่าให้ข้าวมาเยอะเกินไปใช่ไหม เจ้านั่นน่ะชอบเป็นแบบนั้นทุกที ส่วนที่เหลือเจ้าก็รับไปกินเองเถอะ”

                                    

            เถ้าแก่หวังโบกมือปัดอย่างรู้สึกเอือมระอา และเขาเองก็ต้องเป็นผู้ที่คอยอธิบายให้คนส่งข้าวคนอื่นฟัง

            “ขะ..เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ เช่นนั้นก็ขอบพระคุณมากเลยนะเจ้าคะ” ในตอนแรกไม่กล้ารับไว้ด้วยความเกรงใจ แต่ท่าทางของหวังจินคล้ายกับว่าเขาเจอเรื่องแบบนี้มาเป็นสิบหน โล่งอกไปทีว่าไม่ต้องคืนข้าวที่เอามาหุงทำข้าวต้มไปแล้ว “ถ้าอย่างไรข้าขอยืมครัวทำข้าวห่อใบบัวได้หรือเปล่าเจ้าคะ?”

            “โฮ่ เจ้ายังไม่ได้ทำมาสินะ” หวังจินลูบปลายคางของตนเอง ปกติแล้วคนส่งข้าวจะทำมาก่อนล่วงหน้ากว่าจะถึงมือก็เย็นชืดไปหมด ดังนั้นจึงนับว่าดีที่วันนี้จะได้ทานข้าวห่อใบบัวของโปรดที่ปรุงสุกใหม่ ๆ “ได้สิ ครัวอยู่ด้านหลัง เดินเข้าไปแล้วถามคนงานในนั้นเลยก็ได้”

                                    

            “ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” เอ่ยขอบคุณเป็นปกติวิสัย ทว่านางยังไม่ได้ซื้อวัตถุดิบทำอาหารมาเลย ที่รีบมาหาเขาเพราะกลัวจะปิดร้านไปเสียก่อน “ถ้าอย่างไรข้าขอไปดูวัตถุดิบที่ตลาดมาก่อนนะเจ้าคะ”

            ได้ยินแบบนั้นเถ้าแก่หวังแห่งลั่วหยางก็เลิกคิ้วขึ้นสงสัยอีกรอบ แต่ก็พยักหน้ารับไปไม่ถือสาเอาความ

            “ตามสบาย”

            เฟินเยว่ค้อมศีรษะลาไปชั่วคราวก่อนที่จะเดินหาวัตถุดิบทำอาหารที่ตลาดลั่วหยาง ในตอนนี้สิ่งที่พร้อมมีเพียงหนึ่งคือข้าวสาร ต้องหาสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเมล็ดบัวและใบบัว นอกจากนั้นคือวัตถุดิบที่สามารถประยุกต์ใส่ได้ไม่ตายตัวไปตามสูตรของแต่ละท้องถิ่น เฟินเยว่มีเครื่องปรุงอยู่กับตัวอยู่แล้ว จึงหาซื้อเพียงแค่เนื้อสัตว์ ไข่เค็ม และเห็ดที่จะใส่ลงไปในนั้นก็เพียงพอ ระหว่างการซื้อขายเฟินเยว่ไม่ลืมจะจดจำราคาวัตถุดิบต่าง ๆ มาด้วยเผื่อที่เถ้าแก่หวังจะเรียกถาม

            เมื่อได้ทั้งหมดมาแล้วก็รับกลับไปหาเถ้าแก่หวังจินและขอใช้งานครัว ดูเหมือนที่แจ้งไปล่วงหน้าจะทำให้เถ้าแก่หวังสั่งลูกน้องให้เตรียมอุปกรณ์ทำอาหารมาครบ ไม่ต้องไปเดินหาว่าตะหลิวอยู่ไหน กระทะอยู่ไหน เด็กสาวถลกแขนเสื้อล้างไม้ล้างมือให้สะอาด ผูกผมขึ้นไปด้านหลัง สิ่งที่ต้องทำคือหุงข้าวที่ได้รับมาเป็นอย่างแรก เพราะกว่าข้าวจะสุกต้องใช้เวลา ยังพอที่จะไปเตรียมวัตถุดิบอื่น ๆ ได้ทัน นางเติมน้ำลงไปน้อยกว่าปกติเพื่อให้ข้าวไม่แฉะเกินไปสำหรับการนำไปนึ่งซ้ำอีกครั้งในภายหลัง

            จากนั้นนางล้างผัก เนื้อสัตว์ และใบบัวให้สะอาด สิ่งสำคัญสำหรับการทำอาหารอย่างแรกที่สุดที่ควรมาก่อนความอร่อยก็คือความสะอาด รองลงมาคือรสชาติ และสิ่งสุดท้ายที่สำคัญไม่แพ้กันคือการจัดการวัตถุดิบ เรื่องนี้เถ้าแก่เนี้ยหมีเป็นคนสอนนางมาเองกับมือ และเด็กสาวก็จำได้ขึ้นใจไม่รู้ลืม เพียงแต่น่าเสียดายที่ตอนทำอาหารภายในถ้ำไม่สามารถควบคุมเรื่องความสะอาด แต่นางก็พยายามจะทำให้สะอาดมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

            เริ่มจัดการหั่นผักก่อนจะลงงานเนื้อ เพราะถ้าหากหั่นเนื้อก่อนที่จะหั่นผักคราบเลือดต่าง ๆ ที่อยู่ในเนื้อดิบจะปะปนกับผักและอาจทำให้ป่วยไข้ได้ เด็กสาวไม่มีความรู้พอที่จะทราบถึงสาเหตุว่าทำไมทานเนื้อดิบถึงไม่ดี แต่ก็ทำตามที่มืออาชีพสอนสั่งไปก่อนเพื่อความปลอดภัย ปกติที่ครัวของหมีฟ่านกว่านจะมีสองเขียง เขียงหนึ่งสำหรับหั่นผักและอีกเขียงสำหรับหั่นเนื้อแยกออกเป็นกิจลักษณะ แต่เถ้าแก่หวังเตรียมไว้ให้นางเพียงเขียงเดียว เด็กสาวก็ไม่กล้าจะไปไถ่ถามอีกให้มากความ จึงใช้วิธีหั่นเสร็จก็ล้างให้สะอาดก่อนจะหั่นสิ่งต่อไป

            เมื่อจัดเตรียมวัตถุดิบเสร็จเรียบร้อยข้าวที่หุงเอาไว้ก็ดงสุกได้ที่ นางนำใบบัวเปล่า ๆ ไปนึ่งต่อเพื่อที่จะได้ง่ายต่อการห่อ หากเป็นใบบัวสดจะแข็งและแตกง่าย ระหว่างรอใบบัวอ่อนตัวลงก็จัดแจงทำการผสมข้าว ใส่น้ำมัน น้ำตาลทราย ซีอิ๋วขาว ซีอิ๊วดำ และพริกไทยดำ ลงในกาละมังทำอาหารคนให้เข้ากันแล้วจึงใส่เห็ดหอม เห็ดเยื่อไผ่ เม็ดบัว กุ้งแห้ง แล้วตามด้วยข้าวสวยที่เพิ่งหุงเสร็จใหม่ ๆ คลุกเคล้าให้เข้ากันจนซีอิ๊วเคลือบเม็ดข้าวสม่ำเสมอสวยงาม

            ใบบัวที่นึ่งไว้อ่อนยวบได้ที่ก็ถึงคราวของการห่อ ลำเลียงนำเนื้อสัตว์จัดวางกลางใบบัวตามด้วยกุนเชียงและไข่แดงเค็ม เสร็จแล้วตักข้าวใส่ลงไปอย่างพอเหมาะ เริ่มห่อปิดซ้ายขวาพันเชือกให้แน่นหนากันห่อบัวปริแตก แม้ว่าเถ้าแก่หวังจินจะบอกว่าต้องการข้าวห่อใบบัวเพียงห่อเดียว แต่เฟินเยว่ก็ทำเผื่อเอาไว้ตามปริมาณข้าวหนึ่งถุงที่เถ้าแก่หวังเย่าให้มา จนได้ข้าวห่อใบบัวจำนวนห้าห่อ

            นำห่อข้าวทั้งห้านำไปนึ่งในซึ้งแล้วจับเวลาสองเค่อ ระหว่างนั้นทำความสะอาดอุปกรณ์ให้สะอาดเอี่ยมอ่อง จะได้ไม่ถูกครหาว่ามายืมครัวเขาแต่กลับทำสกปรก

.

.

.

            “เถ้าแก่หวังเจ้าคะ ข้าทำข้าวห่อใบบัวเสร็จแล้วเจ้าค่ะ เอ่อ.. พอดีว่าวัตถุดิบเกินมาถ้าอย่างไรก็ช่วยรับไว้ด้วยนะเจ้าคะ”

            เฟินเยว่ส่งมอบข้าวห่อใบบัวทั้งห้าห่อให้กับเถ้าแก่หวัง สีหน้าของบุรุษดูจะประหลาดใจ

            “โอ้ ขอบใจเจ้ามาก กลิ่นหอมน่าอร่อยมาเลยทีเดียว ประเดี๋ยวก็จะได้เวลาอาหารค่ำแล้วเดี๋ยวข้าทานเลยดีกว่า” หวังจินยื่นจดหมายประทับตราของตนเองให้ เป็นหลักฐานว่าเด็กสาวได้ส่งมอบงานให้แล้วจริง “ถ้าพรุ่งนี้เจ้าว่างแล้วอยากรับงานเพิ่มอีกก็มาหาข้าได้นะ ต้องการคนส่งของแถวในย่านกวนจงอยู่พอดี”

                                    

            “ขอบพระคุณที่แนะนำนะเจ้าคะ ขอข้าคิดดูก่อนเจ้าค่ะ” เฟินเยว่ยิ้มแหะ เรื่องเงินก็อยากได้อยู่ ทว่านางต้องกลับไปฉางอันและยังมีภารกิจต้องตามหาพี่ชายอยู่อีก แต่หากได้เบาะแสว่าพี่ชายอยู่ในละแวกนี้ก็อาจจะรับงานหาเงินไปพลาง “ข้าขอถามอะไรสักอย่างได้หรือไม่เจ้าคะ”

                                    

            “อะไรงั้นเหรอ ถามมาได้เลย”

                                    

            “คือว่าข้ากำลังตามหาพี่ชายอยู่น่ะเจ้าค่ะ คนโตชื่อซุนเฮยหลงทำงานเป็นทหาร ส่วนคนรองชื่อซุนเอียนฟงเป็นเจ้าหน้าที่บัญชี.. ท่านพอจะรู้จักพวกเขาบ้างหรือไม่เจ้าคะ?”

            “ข้ารู้จักคนมามาก แต่สำหรับสองชื่อนั้นไม่เคยได้ยินมาก่อน หากว่าเขาไม่ได้เพิ่งเดินทางมาน่ะนะ อีกอย่างไม่เคยได้ยินชื่อคนตระกูลซุนเก่า ๆ ที่อาศัยอยู่ในลั่วหยางมาก่อนเลยด้วย”

            “อา.. เช่นนั้นเองเจ้าค่ะ” พี่ชายทั้งสองของนางขาดการติดต่อมาร่วมห้าปี หากย้ายมาลั่วหยางเวลานั้นอย่างน้อยอีกฝ่ายก็น่าจะรู้จักบ้างหากอ้างว่าพบผู้คนเยอะ “ถ้าอย่างนั้นข้าไม่รบกวนแล้วเจ้าค่ะเถ้าแก่หวัง ไว้มีโอกาสแล้วพบกันใหม่นะเจ้าคะ”

            เด็กสาวค้อมศีรษะลาด้วยท่าทีสุภาพก่อนที่จะปลีกตัวออกมาไปที่ม้าของนาง

            “รอนานไหมไป๋ไป๋ เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปที่คอกม้าเพื่อรักษานะ”

            อาชาขาวเชิดคอขึ้นด้วยท่าทางที่ตีความไม่ออก แต่เอาเป็นว่ามันตอบตกลงก็แล้วกัน

            เฟินเยว่จูงม้าไปที่คอกม้าประจำเมือง โชคดีว่าที่นั่นมีท่านหมอสัตว์ประจำการอยู่พอดี นางจึงฝากฝังให้เขาช่วยดูแลและตรวจอาการบาดเจ็บของสหายสี่ขานี้หน่อย พร้อมกับส่งเงินค่ารักษาให้จำนวนหนึ่ง จากนั้นก็หอบหิ้วเอาสัมภาระที่เหลือแบกใส่หลังพร้อมทั้งตะกร้าใส่หมูตระเวนเดินหาโรงเตี๊ยมสำหรับพักแรมในคืนนี้

.

.

.

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือทำกิจกรรมใด ๆ

ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

ZhaoPei ดี

ศูนย์กลางของเมืองแผ่กว้างขยายออกไปรอบๆตัวจ้าวเพ่ยเป็นวงกลมลานหินลาดขนาดใหญ่ ถนนโดยรอบเต็มไปด้วยแถวแผงลอยขายของและผู้คนมากหน้าหลายตา ให้ความรู้สึกสบายใจมากขึ้นเมื่อเลือกมาพักพิงในเมืองนี้ชั่วคราว

ขณะเดินผ่านร้านแผงลอย รู้สึกเหมือนมีคนจับจ้องอยู่

จ้าวเพ่ยมองไปตามความรู้สึก พบบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ไม่ห่างเสียเท่าไหร่ ดูจากภายนอกคงจะเดาได้ไม่ยากว่าเป็นพ่อค้าขายอะไรสักอย่าง แต่เมื่อถูกจ้องขนาดนี้เหมือนว่าจ้าวเพ่ยได้รับความสนใจจากบุรุษแปลกหน้าผู้นั้น

จ้าวเพ่ยเลือกที่จะไม่สนใจ

การตั้งท่าให้ดูสง่างามไม่หลงใหลไปกับสิ่งนั้นมันก็ทำให้จ้าวเพ่ยรับรู้ถึงความรู้สึกเหนือกว่าอยู่ไม่น้อย โดยที่ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าถูกจับต้องด้วยเหตุผลใด แต่หากเข้าข้างตัวเองเสียนิด ความงามที่เธอแต่งแต้มมาก็งามเด่นไม่แพ้สตรีใดในจัตุรัสเช่นกัน

คำพูดจากคนรอบข้างดังเข้ามาถึงหูเมื่อครู่ที่ผ่านมา ในคราแรกหวังจะมาเลือกชมสินค้าในจัตุรัสกลางเมืองเสียหน่อยแต่จุดมุ่งหมายของจ้าวเพ่ยกลับเปลี่ยนกระทันหันเมื่อได้ข่าวมาว่ามีพ่อค้าต้องการหาคนช่วยงานที่มีค่าตอบแทนดีไม่น้อยในจัตุรัสกลางเมืองแห่งนี้

ไม่ต้องเดาให้มากความว่าจ้าวเพ่ยในตอนนี้ต้องการงานและเสบียงมากขนาดไหน

สองเท้าก้าวหาร้านตามที่เข้าใจจากการถามไถ่ชาวบ้านที่อยู่รอบๆ แน่นอนว่ารางวัลของจ้าวเพ่ยที่มีให้แก่ผู้ที่ช่วยเหลือไม่มีอะไรนอกจากรอยยิ้มประดับใบหน้า ไม่มีใครกล้าที่จะปฏิเสธสตรีที่อ้างตนว่ายากเข็ญและต้องการหางานทำได้หรอก

"ขออภัยเจ้าค่ะ" จ้าวเพ่ยกล่าวนำแก่ชายร่างอ้วนที่ดูท่าทางน่าจะเป็นผู้ที่ตามหาอยู่ "ท่านใช่พ่อค้าหวังที่ผู้คนกล่าวถึงหรือไม่?"

"ใช่ ..ข้าเอง แม่นางมีธุระอันใด"

พ่อค้าหวังมองสตรีตรงหน้า

"ข้ามาหางานทำ ได้ยินมาว่าท่านหาคนงาน พอจะจ้างข้าสักคนได้ไหม"

"แม่นางน่ะหรือ?" พ่อค้าหวังประเมินจ้าวเพ่ยหลังจากได้ยินว่าสตรีตรงหน้าต้องการงานจากตน "แม่นางจะแบกของไหวหรือ งานนี้คงไม่เหมาะกับเจ้าหรอก"

"ข้า.. ข้าแข็งแรงนะเจ้าคะ" จ้าวเพ่ยเถียง "เห็นใจข้าเถอะเจ้าค่ะ.. ข้าเองตอนนี้ก็อับจนหนทางไปหมด หากไม่มีงานข้าคงจะอดตายแน่ๆ"

จ้าวเพ่ยใช้มารยาหญิงทำสีหน้าเศร้าหมองหวังที่จะให้พ่อค้าเห็นใจ ตากลมโตขมวดเข้าหากันขณะมองพ่อค้าหวังเกาคางด้วยความครุ่นคิดบางอย่าง

"แม่นางต้องการรับงานอะไร" พ่อค้าหวังหันไปมองสินค้าที่พร้อมจะส่งให้ ส่งผลให้จ้าวเพ่ยมองสินค้าต่างๆที่เหมือนจะยากลำบากเกินไปสำหรับสตรีคนเดียว

"ข้า…" จ้าวเพ่ยคิดหนัก มือเรียวสวยยกขึ้นมาสัมผัสปากกับสิ่งที่เธอคิดหนักในหัว "พ่อค้าไม่สงสารสตรีตัวเล็กๆคนเดียวบ้างหรือ บางทีหากแค่ให้งานเล็กๆแก่ข้า สักงาน…"

"ข้าจะเลือกให้แม่นางก็แล้วกัน แค่รับแร่แล้วส่งกลับมาให้ข้าที่นี่" พ่อค้าหวังตัดบทแก่จ้าวเพ่ยที่กำลังจะเอ่ยขอสิทธิพิเศษให้สตรีงามเงียบปากทันที "แม่นางจะรับงานนี้หรือไม่"

"ส่งที่ไหนหรือเจ้าคะ?"

"บ้านตีเหล็กสกุลเสิ่น ที่หมู่บ้านเซิ่งหุน เมืองกวนจงตะวันออก"

จ้าวเพ่ยหลุบตาลงต่ำพอจะนึกภาพถึงเมืองกวนจงตะวันออกว่าหมู่บ้านนั้นอยู่ที่ใดของกวนจง ในยามนี้หากเลี่ยงเมืองเพื่อไปทางลัดก็อันตราย ยิ่งอันตรายมากขึ้นหากเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ฟันคมเผลอกัดเข้าที่หลังนิ้วชี้อีกครั้งเมื่อความรู้สึกเริ่มตีกันในหัว

หมู่บ้านเซิ้งหุนมันอยู่ที่ใด หากเลือกที่จะไม่รับงานจะถูกมองว่าเป็นสตรีมากเรื่องหรือไม่

"ข้ารับงานนี้" หลังจากคิดอยู่นานจ้าวเพ่ยก็พูดขึ้นมาทั้งลดมือลง มือเรียวอีกข้างลูบนิ้วที่ได้รับบาดเจ็บจากการถูกกัด "ข้าจะเร่งนำแร่กลับมาให้ท่านโดยเร็ว"

"ข้าเองก็รอที่จะมอบของตอบแทนให้เจ้าเช่นกัน"

จ้าวเพ่ยพยักหน้ากับคำตกลงของเธอและพ่อค้าหวัง สตรีเดินทอดน่องออกจากบริเวณนั้นพลางคิดถึงแผนการที่จะดำเนินต่อไปถึงงานที่จ้าวเพ่ยรับปากมาอย่างดิบดี

จ้าวเพ่ยถอนหายใจ

มันไม่ใช่สิ่งที่จ้าวเพ่ยคาดหวังไว้ตั้งแต่แรกที่จะมารับงานที่หนักหนาเกินสตรีที่เก่งแต่ด้านงานบ้านงานเรือนอย่างนี้ อย่างไรก็ตามความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวตอนนี้กลับนึกถึงสิ่งที่พอจะอำนวยความสะดวกในการออกเดินทางได้บ้างไม่มากก็น้อย

อย่างน้อยควรจะหาม้าสักตัวมากกว่าจ้างรถม้าที่จะสูญเสียอีแปะมากขึ้นเรื่อยๆ

[[Side Quest Start : รับแร่จากหมู่บ้านเซิ่งหุน]]

Fenyue ดี

⌜ 12 ⌟

บทที่ 4

ภารกิจที่ลั่วหยาง

ฉากที่ 2

            “อาการโดยรวมไม่เป็นอะไรมาก เพียงแค่อ่อนล้า แล้วก็มีกิ่งไม้แหลมตำทะลุกีบม้าก็เท่านั้น ส่วนบาดแผลฟกช้ำภายนอกเดี๋ยวก็หายไปเอง ถ้าให้พักอีกสักวันก็น่าจะเดินทางต่อได้แล้ว”

            “ต้องอยู่พักอีกหนึ่งวันสินะเจ้าคะ ไม่มีปัญหาเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านหมอมาก”

            หมอสัตว์หนุ่มแจ้งอาการขณะที่เฟินเยว่ไปเยี่ยมไป๋ไป๋ที่คอกม้าในยามเช้า นางแทบไม่รู้เลยว่าที่อาชาหนุ่มเดินโขยกเขยกเป็นเพราะมีกิ่งไม้แหลมแทงทะลุกีบม้าขึ้นไป ให้นางจินตนาการภาพเป็นตัวเองก็เสียวไส้ถ้าหากอยู่เดินไปเหยียบเศษไม้แทงทะลุเท้า ดีที่ไม่เป็นอะไรมากไปกว่านั้น นอกจากจ่ายค่าหมอเพิ่มเติมสำหรับดูแลม้าอีกวัน เฟินเยว่ก็ได้จ้างคนดูแลม้าลั่วหยางให้จัดแต่งกีบม้าใหม่ และเปลี่ยนเกือกเก่าที่ใช้งานมานานไปด้วย

            จากลาจากคอกม้าในช่วงสาย ยังเหลือเวลาอีกมากกว่าจะหมดวัน คนที่ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองอยู่ว่าง ๆ ครุ่นคิดว่าจะทำอะไรต่อไป การตามหาพี่ชายต่ออาจจะเป็นความคิดที่ดี แม้นางจะไม่รู้ว่าพวกเขาย้ายมาอยู่ที่ลั่วหยางจริงหรือไม่ แต่นั่นคือโอกาสเล็ก ๆ ที่ไม่ควรปล่อยให้หลุดมือ

            “ขอประธานโทษเจ้าค่ะ ท่านพอจะรู้จักคนที่ชื่อซุนเฮยหลง กับซุนเอียนเฟยหรือไม่เจ้าคะ”

            ไม่ว่าจะตระเวนหาตามร้านค้าเป็นสิบร้าน หรือร้อยร้าน ทุกคนต่างตอบไปในเชิงเดียวกัน

            “ไม่นะ”

            “ไม่รู้สิ ข้าไม่รู้จักคนเยอะเท่าไร”

            “ซุนเหรอ.. รู้จักสิอยู่ เป็นพ่อค้าปลาอยู่ในตลาด เอ้ย.. ข้าจำผิด นั่นพ่อค้าซู่ต่างหาก”

.

.

.

            “เฮ้อ...”

            เสียงทอดถอนหายใจแผ่วบางดังออกมาขณะที่นั่งพักอยู่ข้างร้านขนมที่นางเพิ่งไปซักถาม เจ้าหมูที่ขลุกอยู่ในตะกร้าปีนออกมาเอาหัวดันมอง

            “อู๊ดดดด”

            “อ๊ะ.. เปาเปา อะไรเหรอ?”

            “อู๊ด ๆๆๆ อู๊ดดดด”

            ลูกหมูป่าทำหน้าขึงขังคล้ายให้กำลังใจ นางไม่รู้ว่ามันกล่าวเช่นนั้นจริงหรือไม่แต่ก็ตีความเองไปก่อน เพียงแค่นั้นเด็กสาวก็ได้กำลังใจอย่างล้นเหลือ

            “ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้เหนื่อยสักหน่อย ไปกันต่อเถอะ!”

            เฟินเยว่ออกไปถามหาพี่ชายต่อ แต่แม้ออกหาจนทั่วทั้งย่านการค้าหรือประตูเมืองที่ทหารประจำการจนเสียงแตกพร่าและน้ำลายเหนียว ก็ไม่มีผู้ใดสักคนที่รู้จักกับพี่ชายทั้งสองของนาง

            “บางที.. ท่านพี่อาจจะไม่ได้อยู่ที่ลั่วหยางจริง ๆ ก็ได้มั้ง”

            เมื่อคิดเช่นนั้นเฟินเยว่จึงหยุดตามหาแล้วค่อยดำเนินการต่อเมื่อนางกลับไปที่ฉางอัน ตอนนี้ก็เลยคิดถึงเรื่องอื่นไปแทน ถ้าพรุ่งนี้นางต้องเดินทางกลับไปที่ถ้ำในเหอตงเพื่อรับอุปกรณ์คืนก็น่าจะมีของติดไม้ติดมือกลับไปฝากคุณชายซูด้วย

            “หากได้สุราหรือชาเจียวกู่หลานสักนิดก็น่าจะดีสินะ”

            จำได้ขึ้นใจว่าอีกคนอยากดื่มชาแต่เสียดายที่นางทำชาหายไประหว่างทางเลยไม่ได้ดื่ม ตอนที่เดินถามหาคนนางผ่านร้านชาอยู่ ลองไปดูอาจจะมีชาเจียวกู่หลานก็ได้ เด็กสาวกลับหลังหันแล้วเดินย้อนขึ้นไปเส้นทางเดิม เมื่อถึงหน้าร้านก็เอ่ยทักเถ้าแก่ที่คุมอยู่

            “สวัสดีเจ้าค่ะ คือว่าข้ากำลังหาใบชาเจียวกู่หลานน่ะเจ้าค่ะ”

            “ชาเจียวกู่หลานสินะ รอสักครู่นะแม่นางน้อย”

            เถ้าแก่ร้านขายใบชาหันกลับไปค้นหาใบชาดังกล่าว ทว่าชั้นวางที่เขียนชื่อ ‘เจียวกู่หลาน’ กลับว่างเปล่า ไม่เพียงเท่านั้น ชาหายากหลายชนิดยังขาดตลาดอีกด้วย เมื่อไม่มีชาที่หน้าร้านเถ้าแก่ก็ขอตัวไปดูที่หลังร้าน สักพักได้เสียงแว่ว ๆ ว่าเขากำลังคุยกับใครสักคนที่ด้านหลังแต่จับใจความไม่ได้ ก่อนที่จะเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มแหย

            “ขอโทษด้วยแม่นางน้อย คือว่าตอนนี้ทางร้านไม่มีชาเจียวกู่หลานเหลืออยู่เลย พอดีว่าการขนส่งทางแดนใต้มีปัญหาเรื่องโจรผู้ร้ายน่ะ กว่าสินค้าจะเข้าไม่รู้เลยเมื่อไร แต่ทางร้านยังมีใบชาธรรมดาขายอยู่นะ ต้องการจะรับแทนหรือไม่”

            “เช่นนั้นหรือเจ้าคะ” เด็กสาวยกมือขึ้นทาบอกอย่างรู้สึกเสียดาย แต่ก็เข้าใจได้ไม่ตำหนิ และอีกอย่างนางต้องซื้อชาใหม่สำหรับชงดื่มระหว่างการใช้ชีวิตที่ฉางอัน “รับเป็นใบชาธรรมดาชุดนึงก็แล้วกันเจ้าค่ะ”

            “รอสักครู่แม่นางน้อย” เถ้าแก่ร้านหยิบกระปุกใบชาธรรมดามาให้ “ทั้งหมดแปดสิบอีแปะ”

            “เจ้าค่ะ”

            เด็กสาวขานรับแล้วเปิดถุงใส่เงินนับตามจำนวนให้ครบไม่ขาดไม่เกินแล้วส่งให้ ในตอนนั้นนางแอบชะงักไปเล็กน้อยเหมือนกัน เพราะค่าวัตถุดิบทำอาหาร ค่าโรงเตี๊ยม ค่ารักษาม้าทำให้เงินของนางร่อยหรอไปในชั่วพริบตา เห็นทีต้องกินอยู่อย่างประหยัดมากขึ้น ไม่เช่นนั้นต้องหางานทำระหว่างการเดินทาง เมื่อรับประปุกชามาแล้วก็เอาใส่ตะกร้าสะพายหลังแล้วเดินกลับไปที่โรงเตี๊ยม

            แต่ระหว่างทางมีร้าน ๆ หนึ่งที่ชาวบ้านต่างมุงดูกันหนาแน่นราวกับมีกิจกรรมลดแลกแจกแถม

            “แร่เข้ามาขอรับ เร่เข้ามา ซื้อของในร้านเราตอนนี้ครบหนึ่งร้อยอีแปะรับลุ้นรับสิทธิ์ชิงโชคของรางวัลมากมาย”

            ได้ยินคำว่าของรางวัลเฟินเยว่ก็เป็นอีกคนที่ถูกการตลาดดึงดูดให้เดินไปที่หน้าร้าน เด็กสาวมองไปที่รางวัลแล้วก็เห็นว่ามีทั้งของมีค่าและของธรรมดาที่ไม่ได้มีมูลค่ามากมาย

            “เอ่อ.. เอาด้วยดีไหมนะ”

            นางคุยกับตัวเองอย่างชั่งใจ ของในร้านส่วนใหญ่เป็นพืชผลและวัตถุดิบทำอาหารธรรมดา ถามว่าจำเป็นจะต้องซื้อขนาดนั้นหรือไม่ ก็ใช่ แต่สำหรับการเดินทางแบบนี้ไม่เหมาะกับพกพาของสด ทว่ามาคิดอีกที นางไม่มีอะไรติดไม้ติดมือกลับไปฝากตงฮั่วเลย ถ้าได้ทำอาหารเลี้ยงเขาอีกสักมื้อก็คงไม่เลว ในที่สุดนางก็ตัดสินใจซื้อวัตถุดิบทำหม้อไฟที่อีกฝ่ายเคยบอกว่าชอบ

            รวมราคาทั้งหมดเกินหนึ่งร้อยอีแปะมาเล็กน้อยนางจึงได้สิทธิ์ชิงโชคจำนวนหนึ่งครึ้ง

            “ซื้อครบหนึ่งร้อยอีแปะ เลือกจับไม้ได้เลยแม่นางน้อย”

            “เจ้าค่ะ”

            เฟินเยว่ยื่นมืออกไปจับไม้ในกระบอกเสี่ยงดวง และหมายเลขที่ติดอยู่ตรงปลายไม้คือเลขสิบแปด นางส่งไม้คืนเถ้าแก่ไปแล้วชะเง้อมองไปทางของรางวัล แต่ยังไม่ทันได้เห็นว่าเป็นอะไรอีกฝ่ายก็นำมาให้เสียแล้ว

            “ยินดีด้วยแม่นางน้อย รางวัลที่ได้คือสุราดอกบัว ดื่มให้อร่อยนะ”

            เถ้าแก่ร้านขยิบตาให้ไปทีนึง แต่เฟินเยว่ไม่เข้าใจในความหมายนั้น นางรู้แค่เพียงว่าตนนั้นโชคดีมากที่หาของฝากให้ตงฮั่วได้พอดี แถมยังเป็นสุราที่เขาอยากดื่มพอ ๆ กับชาเจียวกู่หลาน ซึ่งอันที่จริงแม้จะได้เต้าหู้ที่เป็นรางวัลต่ำสุดนางก็ดีใจมากแล้ว

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ”

            เด็กสาวค้อมศีรษะลงพร้อมกับรอยยิ้มหวานจนตาปิด ในวันนี้แม้ไม่ได้เบาะแสของพี่ชายเพิ่ม แต่ก็ถือว่ายังเป็นอีกวันดี ๆ ที่เทพเจ้าไม่ได้ทอดทิ้งนางล่ะนะ

.

.

.

ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

Jinying ดี

❀ รับเควสรับแร่จากหมู่บ้านเซิ่งหุน ❀
.

.
.

          ยามเติมท้องด้วยอาหารมื้อเที่ยงยังโรงเตี๊ยมของเมืองอันอี้จนเรียบร้อย จิ้นอิ๋งก็พาถานเจ๋อเดินทางต่อจนมาถึงเมืองลั่วหยางในช่วงหัวค่ำพอดี จึงจำต้องพักผ่อนก่อนไปถามหางานจากพ่อค้าหวังในเช้าวันต่อมา

          ในคืนนั้นตัวจิ้นอิ๋งคล้ายจะนอนหลับได้ยากกว่าทุกวันเพราะหวนนึกไปถึงเรื่องที่ได้พูดคุยกับสตรีแซ่เจิ้งผู้นั้น อุดมการณ์ในใจที่นางเพียงแค่อยากตามหาครอบครัวนั้นเริ่มจางความกังวลลงด้วยยังมีหวังที่จะถามไถ่เรื่องนี้จากครอบครัวฝ่ายมารดาที่ฉางอัน เพียงแค่ต้องรอเวลาที่ครอบครัวนั้นต้องเดินทางค้าขายต่างเมืองกว่าหนึ่งเดือนเสียก่อน ทำให้ทุกวันนี้จิ้นอิ๋งรับงานหาเงินเตรียมซื้อบ้านใหม่รอครอบครัวนางกลับมา

          ทว่าทุกสิ่งคล้ายผิดแผนออกไปหลังจากที่นางเจอ เหมย ซูฮวา สตรีผู้ตกเป็นเหยื่อการกระทำที่เสียอุดมการณ์แรกไปของเหล่าโจรโพกผ้าเหลือง ทำผู้ที่มักให้อภัยผู้อื่นง่ายดายเช่นจิ้นอิ๋งรู้สึกผิดหวังและกรุ่นโกรธในอกนานมาจนถึงตอนนี้เป็นคราแรก ความตั้งใจที่แค่หากบังเอิญเจอกลุ่มโจรโพกผ้าเหลืองจะทำเพียงกล่าวให้ทบทวนอุดมการณ์และปล่อยไป เริ่มกลายเป็นอยากเผชิญหน้ากลุ่มโจรเหล่านั้น ทำให้รู้ว่าตัวจิ้นอิ๋งที่เป็นตัวแทนของชาวเมืองคนหนึ่งกำลังไม่พอใจในการกระทำของพวกเขา

          ถึงอย่างนั้นนางก็มั่นใจว่าหากเหล่ากลุ่มคนพวกนั้นเอ่ยจะกลับตัว นางต้องพร้อมให้อภัยเป็นแน่ ทว่าพอนึกถึงซูฮวานางก็คิดไม่ตกอีกว่าจะไม่เผลอใช้อารมณ์ตัดสินใส่ คิดค้างได้เพียงเท่านั้นจิ้นอิ๋งก็นึกอะไรแทบไม่ออก พยายามข่มตาหลับแต่ในหัวก็หาทางออกของความคิดตนไม่หยุด

          สงสัยว่า.. นางต้องหาบุคคลที่จะช่วยรับฟังความคิดอันสับสนและให้คำปรึกษานางได้เสียแล้ว

          .

          .

          เช้าวันรุ่งขึ้นจิ้นอิ๋งก็ตรงไปยังจตุรัสกลางเมืองลั่วหยางหลังทานอาหารเช้าเสร็จไปพร้อมกับถานเจ๋อ ทันทีที่พ่อค้าหวังจินเห็นนางก็ส่งยิ้มเป็นมิตรทั้งยังเอ่ยถามคาดเดาการมาหาของนางออกไป

          " ว่าอย่างไรแม่นางกู่ สนใจรับงานที่ข้าแนะนำไปงั้นหรือ? "

          จิ้นอิ๋งที่แทบลืมเรื่องงานที่ถูกแนะนำมา ได้ยินเช่นนั้นก็พลันส่งยิ้มแหยกลับหา ใบหน้านวลดูลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อย เพียงเท่านั้นพ่อค้าหวังก็พอคาดเดาได้และไม่ได้เอ่ยคาดคั้นอะไรนางต่อ เพียงส่งยิ้มปลอบหาและรอฟังจุดประสงค์ของนางเงียบ ๆ ซึ่งทำให้จิ้นอิ๋งผ่อนคลายลงไม่น้อย

          " เรื่องงานที่ท่านพ่อค้าแนะมาข้า.. พอดีข้ามีเหตุจำเป็นต้องเร่งหาเงินซื้อบ้าน แล้วตอนนี้ขาดอีกเพียงเล็กน้อย… กับงานที่ไม่รู้ค่าจ้างที่แน่นอนแบบนั้นข้าไม่อาจทำได้ในตอนนี้น่ะเจ้าค่ะ "

          สิ้นประโยคพ่อค้าหวังจินก็คล้ายมีสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย ทอดมองอย่างติดกังวลยังดรุณีน้อยเบื้องหน้า โดยรับรู้ได้โดยที่นางไม่จำเป็นต้องบอกว่าคงเจอเรื่องให้แบกรับอีกเป็นแน่ เสียงถอนหายใจพลันพ่นออกอย่างติดอาดูร ซึ่งจิ้นอิ๋งที่เห็นก็ค้อมหัวลงเล็กน้อยอย่างขอโทษอีกฝ่าย ทว่าพ่อค้าหวังกลับเร่งโบกมือให้แก่นางไม่ต้องขอโทษเขา

          " ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกแม่นางกู่ ข้ายังหาคนรับงานได้ไม่ต้องเป็นห่วง.. กังวลก็แต่เรื่องของเจ้า หากงานได้เงินดี เจ้าคงต้องเดินทางไปหาหวังเย่าแล้วล่ะแม่นาง… " พ่อค้าหวังเงียบไปครู่ ลูบปลายคางตัวเองผะแผ่วดูครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยเสนอบางอย่างขึ้นมา

          " แต่ถ้ายังไม่อยากเดินทางไกล เจ้าจะรับงานรับแร่จากหมู่บ้านเซิ่งหุนก่อนดีหรือไม่? "

          พลันได้ยินชื่อหมู่บ้านที่นางเคยถูกช่วยเหลือเอาไว้ แววตาของจิ้นอิ๋งก็คล้ายอ่อนลงหลายส่วน ซึ่งพ่อค้าหวังจินที่คาดเดาไว้แล้วก็ยิ่งเผยรอยยิ้มยินดีที่ตนสามารถดึงให้นางวางความเครียดลงและนึกถึงเรื่องที่ดี ๆ ที่นางเคยเจอได้บ้าง จิ้นอิ๋งก็คล้ายเริ่มรู้ตัวว่ากำลังแสดงความเครียดออกมาให้คนรอบตัวห่วงอีกหนจีงยกฝ่ามือเล็กตบลงไม่แรงนักสองสามครายังแก้มทั้งสองข้างจนฝาดสีราวเรียกสติ รอยยิ้มที่ดูผ่อนคลายลงเผยออกให้หวังจินหลุดหัวเราะชอบใจออกมา

          " โฮ่ ๆ ตกลงจะรับงานนี้ก่อนสินะแม่นางกู่ เช่นนั้นก็ฝากเจ้าไปรับแร่จากบ้านตีเหล็กสกุลเสิ่นด้วยแล้วกัน "

          " บ้านตีเหล็ก? บ้านนายช่างใหญ่ที่ให้ไป๋เส่อ… ได้เจ้าค่ะ! ข้าจะรีบไปรับรีบกลับเอาของมาส่งให้ท่านพ่อค้าหวังนะเจ้าคะ "

          สิ้นเสียงใสที่ดูร่าเริงขึ้นของจิ้นอิ๋ง ผู้ฟังก็พยักหน้ารับอย่างพึงใจก่อนอวยพรให้จิ้นอิ๋งเดินทางปลอดภัยและระมัดระวังตัวให้มาก ซึ่งนางก็โค้งตัวรับและบอกลาอยู่ในที ก่อนจะพาถานเจ๋อไปเอาม้าและเตรียมตัวไปยังหมู่บ้านเซิ่งหุนด้วยกันต่อไป

ZhaoPei ดี

เสียงกีบเท้าม้าหยุดลงที่จตุรัสกลางเมืองหลังจากเดินทางมาจากหมู่บ้านเซิ่งหุน แม้จะเป็นการเดินทางข้ามเมืองไปกลับโดยไม่คิดที่จะให้อาชาสีขาวและผู้เดินทางได้พักให้หายเหนื่อยระหว่างทาง แต่หากมาถึงยังจุดหมายก็มีโอกาสเป็นไปได้มากที่จ้าวเพ่ยจะยอมหยุดพักที่นี่สักแรมสองแรมให้รู้สึกขี้เกียจกันไปข้าง

เร็วที่สุดตามที่ซุนหยางบอกก็ถือว่าเร็วพอสมควรที่สามารถมาถึงยังเมืองลั่วหยางได้ตามที่คาดหวัง อย่างน้อยๆก็ย่อมเร็วกว่าที่จ้าวเพ่ยเดินทางด้วยความระมัดระวังต่างจากคนขี่ม้าผู้นี้ที่หุนหันพลันแล่นเสียเหลือเกิน

"ไปส่งของที่ผู้ใดหรือ"

"พ่อค้าหวัง.." จ้าวเพ่ยตอบพลางลงจากหลังม้า "ข้าจะนำแร่ไปส่ง ส่วนเจ้าจะไปไหนก็ไป"

จ้าวเพ่ยกล่าวขณะนำแร่ที่ได้รับมาจากหมู่บ้านเซิ่งหุนมาไว้กับตัว มือเรียวหยิบห่อเงินตำลึงจำนวนหนึ่งมาให้ทั้ง ผายไล่บุรุษที่มาด้วยกันอย่างไม่ใยดี

"อย่าลืมมารับข้าด้วย"

และแน่นอนว่าจ้าวเพ่ยพูดจบก็ต้องเดินออกไปโดยไม่ถามไถ่ใดๆต่อจากนี้ สองขาก้าวผ่านฝูงชนเพื่อไปยังสถานที่ที่คุ้นเคย จุดที่เคยนัดหมายกับพ่อค้าหยางเมื่อต้องมาส่งงานตามที่สัญญาเอาไว้

"เจ้ามาแล้วหรือ"

ไม่แปลกที่พ่อค้าหวังจะเป็นผู้ทักทายก่อนทันทีที่เห็นสตรีเดินเข้ามาด้วยความั่นอกมั่นใจ จ้าวเพ่ยทักทายพ่อค้าด้วยภาษากายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"เจ้าค่ะ ข้านำแร่มาส่งตามที่พูดไว้" จ้าวเพ่ยนำหีบห่อแร่ที่ได้รับมาจากนายช่างเสิ่นมาวางไว้ตรงหน้าพ่อค้าหวัง

หีบแร่ถูกเปิดขึ้นเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยของสภาพแร่และความครบถ้วน เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดที่น่าตำหนิติเตียนพ่อค้าหวังก็ได้ปิดหีบห่อลง

"ดี.. ขอบใจแม่นางมาก ส่วนนี่ค่าตอบแทนงามๆ"

ห่อตำลึงเงินถูกมัดไว้อย่างดียื่นให้แก่สตรีที่รอรับอย่างใจจดใจจ่อ แน่นอนว่าจ้าวเพ่ยไม่ใช่สตรีที่เห็นแก่ของนอกกายมาแต่ไหนแต่ไร แต่หากเมื่อมาถึงยามขัดสนสิ่งใดที่พอจะกอบโกยได้ย่อมต้องทำ

"ขอบคุณเจ้าค่ะ" หลังจากตรวจดูค่าตอบแทนที่ได้รับมาก็นับได้ว่าเป็นงานที่ได้ค่าตอบแทนที่งามไม่น้อย จ้าวเพ่ยรีบเก็บห่อตำลึงนั้นไว้กับตัวทันที

คุ้มค่ากับเวลาและการเดินทางที่เสียไปเสียจริง

"ข้าขอลา" จ้าวเพ่ยเอ่ยกับพ่อค้าหลังจากเสร็จสิ้นงานแล้วก็ไม่มีความตำเป็นที่จะต้องอยู่เพื่อขัดขวางการทำงานของพ่อค้าหวัง หญิงสาวคำนับแก่พ่อค้าหวังทิ้งท้ายก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินออกมายืนอยู่ตรงหน้าร้าน

ผู้คนมากมายยังคงสัญจรไปมากับจตุรัสเทืองลั่วหยางแห่งนี้ จ้าวเพ่ยใช้มือจับผมช่อยาวเพียงครู่ขณะใช้ความคิดก่อนจะสาวเท้าก้าวไปยังร้านแผงลอยที่ตั้งอยู่ไม่ไกล

"แม่นางต้องการอะไร" พ่อค้าที่ร้านแผงลอยเอ่ยถามเมื่อเห็นจ้าวเพ่ยเดินมาหยุดที่หน้าร้านตน มือเรียวสวยของสตรีหยิบจับที่เครื่องประดับของสตรี ปิ่นปักผมเล่มงามถูกยกขึ้นมาพิจารณา แม้ไม่ต้องรอชายใดมามอบปิ่นปักผมให้ จ้าวเพ่ยเองก็พร้อมจะซื้อให้ตัวเองอยู่แล้ว

"ปิ่นนั้นเหมาะกับแม่นางมากขอรับ"

"อย่างนั้นหรือ" กล่าวรับคำเยินยอโดยไม่มีท่าทีเหนียมอายพลางวางปิ่นลงที่เดิม สายตาจับจ้องไปยังเครื่องประดับสตรีมากมาย แต่หากซื้อไปเพิ่ม คงจะถูกกองราวกับเครื่องประดับที่มีอยู่มากมายแต่เลือกใช้ไม่กี่อัน

หาข้ออ้างให้ตัวเองว่า 'ไม่มีอะไรจะใส่แล้ว' แม้ในใจรู้ดีว่าเป็นอย่างไร

เงินก็ต้องเก็บหอมรอมริบ อยากได้มันก็อีกเรื่อง

"ข้าเห็นแก่แม่นาง จะลดราคาใก็ หากแม่นางต้องการ"

"จริงหรือ?" จ้าวเพ่ยยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะหยิบปิ่นปักผมขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งล่อตาล่อใจอย่างคำว่าลดราคาย่อมดีกว่าหากซื้อราคาเต็มแล้วได้ใช้เพียงไม่กี่ครั้ง

"สามร้อยตำลึง"

สามร้อยตำลึง.. มันไม่แพงไปหน่อยหรือ

จ้าวเพ่ยหุบยิ้มทันทีและมองหน้าพ่อค้าแผงลอยนิ่งๆ ตากลมโตก้มมองปิ่นที่เมื่อได้ยินราคาก็ไม่อยากได้อีกต่อไป

"ข้า…"

"ปิ่นนี้ทำมาจากนายช่างฝีมือ ลวดลายวิจิตรมีเพียงหนึ่งเดียวในใต้หล้า หากสตรีใดได้ครอบครองย่อมได้เป็นสตรีงามที่ถูกจับตามองจากปิ่นเล่มงามที่ไม่เหมือนใคร"

มันก็ไม่เหมือนอยู่แล้วล่ะ

จ้าวเพ่ยมองปิ่นในมือสลับกับหน้าพ่อค้า รอยยิ้มงามผุดมาจากใบหน้าให้คาดเดาอารมณ์ในยามนี้ไม่ได้ว่าคิดอย่างไร มือสวยวางปิ่นปักผมลงอย่างเดิมทั้งจะก้าวออกจากบริเวณนี้ แต่กลับถูกเรียกเสียก่อน

"แม่นาง.. เดี๋ยวก่อน แม่นาง"

จ้าวเพ่ยไม่อยากฟังคำโน้มน้าวใดๆต่อจากนี้

สองขาก้าวตรงจนกระทั่งไม่ได้ยินเสียงเรียกอีก ไปยังจุดนัดพบกับอดีตโจรโพกผ้าเหลืองอย่างซุนหยาง แต่ดูเหมือนไม่มีวี่แววอีกฝ่ายแม้กระทั่งอาชาขาว จ้าวเพ่ยจึงทำได้เพียงแค่ยืนรอ ท่ามกลางเสียงมากมายที่ดังเข้ามาไม่หยุด มีเพียงสตรีนางเดียวที่ยังคงยืนนิ่งที่จุดที่คิดว่าจะไม่ขวางทางของผู้อื่น

สายตาสอดส่องทั่วบริเวณ แม้จะพบบุรุษที่เป็นงานให้รู้สึกคุ้มค่าแก่การรอคอย แต่สตรีที่เอาแต่ยืนอยู่กับที่นานๆไม่ใช่รูปปั้นที่จะทนกับการนิ่งกับท่าเดิมๆตลอดวัน

จ้าวเพ่ยได้แต่นึกไปในยามที่ได้กล่าวนัดแนะกับซุนหยางครั้งล่าสุด

หรือจะลืมบอกให้มารับกันนะ

เพียงแค่เริ่มก่นบ่นในใจ เหมือนอีกฝ่ายจะรับรู้ได้ทันที เสียงกีบเท้าม้าดังมาหยุดตรงหน้าให้จ้าวเพ่ยเงยหน้าขึ้นมองชายที่ควบม้าอยู่

"ช้าเสียจริง" จ้าวเพ่ยกล่าวขึ้นมาขณะเดินเข้าไป กลิ่นสุราลอยมาแตะปลายจมูกให้หญิงสาวชะงักไปชั่วครู่ แทบไม่ต้องถามว่าซุนหยางไปทำอะไรมาเมื่อทุกอย่างมีคำตอบในตัวมันเองอยู่แล้ว

"จะไปที่ใดต่อ"

"พักที่เมืองนี้สักราตรี รุ่งสางจะได้ออกเดินทางไปยังฉางอัน"

"ฉางอัน.."

"ใช่.. เมืองฉางอัน"

"ข้าเกลียดฉางอัน" ซุนหยางกล่าวกับจ้าวเพ่ยตรงๆ ให้หญิงสาวนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินนำซุนหยางไปโดยไม่คิดที่จะอยู่ใกล้ให้กลิ่นสุราติดตัวไปด้วย

"นั่นก็เรื่องของท่าน" จ้าวเพ่ยเอ่ยโดยไม่สนใจ ขณะเดินนำไปยังโรงเตี๊ยมที่เคยพักมาก่อนหน้านี้ การเดินทางข้ามไปมาหลายเมืองหากไม่พักมีแต่จะทำให้เหนื่อยและอ่อนล้าเสียเปล่า สู้วางแผนให้เป็นระบบระหว่างพักให้ไม่ต้องไปคิดเอาหน้างานที่อาจจะเกิดเรื่องผิดพลาดเอาได้ง่ายๆ อย่างนั้นย่อมดีกว่ามากอยู่แล้ว

Side Quest Complete : ส่งมอบแร่ให้พ่อค้าหวัง

Jinying ดี

❀ ส่งเควสรับแร่จากหมู่บ้านเซิ่งหุน ❀

.

.

.

          หลังออกจากเมืองเฉินหลิวมาได้ ใช้เวลาไม่นานก็กลับมาเยือนยังเมืองลั่วหยางในยามเว่ยพอดี จากการคำนวณการเดินทางอีกเล็กน้อย จิ้นอิ๋งก็พาลคิดไปว่าหากเดินทางต่อไปฉางอันไปรับงานต่อจากพ่อค้าหวังเย่าคาดว่าน่าจะทันพักผ่อนในยามค่ำพอดี ระหว่างทางก็อาจส่งจดหมายหาซูฮวาที่พักฟื้นที่โรงหมอในซีเหอไปด้วย คิดวางแผนไว้เรียบร้อยจิ้นอิ๋งก็ลงจากม้าและค่อยคอยจูงมายังจตุรัสกลางเมืองหาพ่อค้าหวังจินเพื่อส่งแร่ที่รับมา

          .

          " ได้มาแล้วหรือแม่นางกู่ ไหนข้าขอตรวจสอบเสียหน่อยคงไม่ว่าอะไรนะ "

          พ่อค้าหวังเผยรอยยิ้มส่งหาอย่างขออนุญาตอยู่ในทีหลังเอ่ยประโยค ซึ่งจิ้นอิ๋งก็พยักหน้ารับไม่อิดออดใด ผายมือวานฝากถานเจ๋อให้ช่วยนำถุงบรรจุแร่ทั้งร้อยชิ้นนั้นส่งให้ท่านพ่อค้าได้ตรวจสอบ ส่วนตัวนางที่ทันเห็นใบประกาศบางอย่างก็ขอตัวผละเดินไปอ่านอยู่ครู่หนึ่ง

          แววตาสีนิลวาดผ่านคร่าว ๆ ก่อนคิ้วเรียวจะพลันขมวดมุ่นดูคิดหนัก เพราะชื่อของผู้ที่ถูกประกาศจับนั้นช่างคล้ายคลึงกับชื่อของบุรุษในดวงใจของแม่นางเพ่ยเอ๋อห์ยิ่ง ทว่าเพราะนางไม่รู้ว่าตัวอักษรจีนที่เขียนชื่อนั้นเป็นอย่างไร จึงพยายามมองในแง่ดีว่าอาจเป็นคนละคนก็ได้ ด้วยวางใจในตัวสตรีแซ่ฉินว่าคงเลือกคนในดวงใจไว้ได้ดี คงไม่ใช่ผู้ที่อยู่ในประกาศจับหรอกกระมัง

          หวังว่าคงไม่ใช่นะ ฉิน เพ่ยเอ๋อห์

          คิดในใจอย่างคาดหวังพลางถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งถึงเดินกลับมาเห็นถานเจ๋อที่รับถุงเงินส่งมาให้นางเก็บไว้ ระหว่างตอนเก็บค่าจ้างอยู่นั้นพ่อค้าหวังก็เอ่ยแทรกเรื่องงานจากพ่อค้าหวังอีกคนที่เมืองซีเหอให้แก่นาง

          " จริงสิ! เจ้าหวังทู่ที่เมืองซีเหอเหมือนจะมีงานจ้างวานเงินดีให้ด้วยนะแม่นางกู่ เผื่อเป็นอีกตัวเลือกในสถานที่ใกล้บ้านที่แม่นางจะซื้อด้วย "

          " จริงหรือเจ้าคะ? พ่อค้าหวังมีพี่น้องกี่คนกันแน่เนี่ยเจ้าคะ "

          ประโยคท้ายเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะอย่างกึ่งขบขัน ก่อนจะได้รับคำตอบเป็นสามคนที่จิ้นอิ๋งก็คล้ายจะคุ้นหูในนามของพ่อค้าหวังจินและหวังเย่ามากกว่า เนื่องด้วยหนึ่งก็เป็นเมืองเกิดและอีกหนึ่งก็เป็นเมืองที่แวะเวียนไปซื้อสินค้ามาขายในยามเยาว์ ทว่าเมืองซีเหอนั้นนางเพิ่งเคยเข้าไปเพื่อหาดูทำเลบ้านเตรียมซื้อเท่านั้น ทำให้นางเพิ่งรู้จักชื่อพ่อค้าหวังคนที่สามก็ยามนี้และอดไม่ได้ที่จะเอ่ยตอบรับเพื่อเข้าไปทักทายตระกูลหวังอีกหนึ่งคนเพื่อทำความรู้จักเอาไว้

          " งั้นหลังจากนี้ข้าจะแวะเข้าไปขอรับงานจากพ่อค้าหวังทู่ต่อเลยนะเจ้าคะ "

          " โฮ่ ๆ เอาเลยสิ ๆ! เจ้าหวังทู่คงดีใจไม่น้อยถ้ามีคนมารับงานของมันน่ะ! " พ่อค้าหวังจินเอ่ยอย่างอารมณ์ดี พลันคำนวณกำไรในหัวที่ตระกูลหวังจะได้รับหลังจากคนรับงานประจำที่ซื่อสัตย์เยี่ยงกู่จิ้นอิ๋งผู้นี้ไปด้วย

          " เช่นนั้นจะเดินทางเลยหรือแม่นาง? "

          " เจ้าค่ะ กลัวจะถึงเมืองซีเหอมืดค่ำเสียก่อน อย่างไรก็ขอตัวลาแล้วนะเจ้าคะ " จิ้นอิ๋งค้อมหัวลาให้แก่พ่อค้าหวังเล็กน้อย ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับรับพลางโบกมือส่งอย่างเป็นมิตรกลับไป

          " เดินทางปลอดภัยล่ะแม่นาง ขอให้เก็บเงินซื้อบ้านที่ตั้งใจไว้ได้เร็ว ๆ ล่ะ! "

          .

          .

          ภายหลังเดินออกจากเขตค้าขายของพ่อค้าหวังจิน จิ้นอิ๋งก็ให้เวลาถานเจ๋อราวสองเค่อเพื่อทำการซื้อตุนเสบียงเก็บไว้ยามเดินทาง เช่นเดียวกับตัวนางที่จะแยกย้ายหาซื้อของเช่นเดียวกัน ระหว่างทอดน่องสอดสายตามองตามแผงขายของของลานกลางเมืองนี้ จิ้นอิ๋งก็นึกติดใจชาที่ลิ้มรสยังกระท่อมสกุลกัวเมื่อยามเช้านี้จนอดไม่ได้ที่จะเดินมายังส่วนแผงขายใบชา

          หลังยกจับดมกลิ่นใบชาหลายชนิดในที่สุดก็คล้ายเจอชาที่ตามหา ก่อนถูกเจ้าของร้านแนะนำว่าสามารถชงเป็นชาหลงจิ่งได้ซึ่งอีกฝ่ายก็ใจดีนำมาชงใส่โหลใบเล็กให้จิ้นอิ๋งด้วยคุ้นหน้าคุ้นตาเด็กสาวที่อยู่ลั่วหยางมาตั้งแต่เกิด ไหนจะมีเรื่องน่าเศร้าเกี่ยวกับครอบครัวที่เกิดขึ้นและรู้กันทั่วในเมืองอีก จากนั้นอีกฝ่ายก็คล้ายพร่ำพรรณนาเรื่องชาให้จิ้นอิ๋งฟังเสียยาวเหยียดระหว่างชง ทำดรุณีน้อยได้แต่ยิ้มแหยเพราะฟังไม่ค่อยทันนัก

          กระทั่งเสร็จสิ้นก็ตอนที่เวลาผ่านมาตามที่ได้นัดแนะถานเจ๋อพอดีให้ผู้ติดตามต้องมายืนขนาบหลังรับฟังเรื่องชาไปด้วยกันเสียได้ ในตอนที่ได้บอกลากันและได้ชามาไว้ในมือ จิ้นอิ๋งก็แทบหลุดยิ้มโล่งใจและค้อมหัวลากึ่งขอบคุณแม่ค้าผู้นั้นถึงน้ำใจในการชงชาให้

          " โชคดีล่ะแม่นางกู่ อย่าลืมล่ะ! ถ้าอยากได้ชาหายากกว่านี้ล่ะก็ไปหาได้ที่เทศกาลไหว้พระจันทร์ของเมืองฉางอันนะแม่นาง "

          เด็กสาวพลันพยักหน้ารับ แม้จะตามไม่ทันเรื่องใบชาเสียเท่าไหร่ แต่ก็พอสนใจในเรื่องงานเทศกาลที่ฉางอันอยู่ไม่น้อย ระหว่างที่เดินกลับขึ้นม้าเตรียมออกเดินทาง จิ้นอิ๋งจึงหมายมาดว่าจะลองพาแม่นางซูฮวามาเที่ยวเล่นเผื่อช่วยให้อีกสตรีผ่อนคลายจากการเจอเรื่องราวหนักหน่วงมา ซึ่งคงจะดีไม่น้อย และนางก็ไม่ลืมที่จะหันไปถามเจ๋อให้เข้าร่วมด้วย โดยอีกฝ่ายเพียงส่งรอยยิ้มมาให้ก่อนตอบคำถามได้สมกับเป็นตัวมันที่สุดจนเรียกเสียงหัวเราะให้หลุดออกมาจากผู้ถามเลยเชียว

          " ตามสบายเลยขอรับ ผู้น้อยขอนอนรอที่โรงเตี๊ยมดีกว่า "

[ ผู้ติดตามถานเจ๋อ ] มอบ EXP เควสรับแร่จากหมู่บ้านเซิ่งหุน ให้

Fenyue ดี

⌜ 29 ⌟

บทที่ 6

ภารกิจที่ลั่วหยาง

ฉากที่ 6

(3) ทำปลาราดพริกฝากให้พี่ชายทั้งสอง (ประจำวัน)

            มาถึงลั่วหยางก็เข้าช่วงบ่ายของวัน ดูเหมือนว่าเฟินเยว่จะชินกับเมืองหลวงแห่งนี้แล้ว อันดับแรกนางตรงเข้าไปซื้อวัตถุดิบที่เหลือก่อนเลย ไม่ลืมเก็บใบเสร็จไว้อีกครั้ง แม้เถ้าแก่หวังแห่งฉางอันจะไม่เรียกถาม แต่เถ้าแก่หวังที่ซีเหออาจจะต้องการก็ได้ เมื่อได้ของที่ต้องการแล้ว เด็กสาวรีบตรงไปหาร้านค้าของเถ้าแก่หวังจินทันทีแล้วค้อมศีรษะคารวะ

            

            “สวัสดีเจ้าค่ะเถ้า ข้ามาส่งของเจ้าค่ะ แล้วก็เอ่อ.. ขอยืมครัวด้วยนะเจ้าคะ”

            

            “แม่นางน้อยนี่เอง ข้าจำได้ เด็กสาวที่มาขอยืมครัวทำข้าวห่อใบบัววันนั้น” หวังจินเอ่ยทักพร้อมกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ได้ยินเด็กสาวพูดมาขนาดนี้เป็นอันรู้กันว่าน่าจะลงเอยที่แบบเดิม เขาหันไปสั่งเด็กให้เตรียมครัวแล้วกลับมาคุยกับนาง “ข้าวห่อใบบัววันนั้นรสชาติเข้มข้นอร่อยลิ้นมากเลยทีเดียว ...แล้ววันนี้ข้าจะได้ทานอะไรเป็นมื้อเย็นกันล่ะ ช่วยใบ้หน่อยได้หรือไม่”

            

            “ปลาราดพริกเจ้าค่ะ ข้ารับงานมาจากเถ้าแก่หวังที่ซีเหอน่ะเจ้าค่ะ”

            

            “หมายถึงทู่สินะ อืม.. ซีเหอหรือ เจ้าไปไกลเลยทีเดียว”

            

            “เจ้าค่ะ พอดีว่าตอนกลับไปรายงานเถ้าแก่หวังที่ฉางอันเลยสอบถามไปด้วยว่าพอจะรู้จักพี่ชายข้าหรือเปล่า เขาเล่าว่าเคยจ้างพี่ชายคนรองแล้วส่งให้เขาไปทำงานที่ซีเหอกับเถ้าแก่หวังอีกคนน่ะเจ้าค่ะ”

            

            เถ้าแก่หวังจินขมวดคิ้วนึกอยู่เล็กน้อย เกือบลืมไปแล้วว่าคราวก่อนเด็กสาวก็มาถามหาพี่ชายด้วย

            

            “ดีแล้ว ๆ แต่ว่าแบบนี้โลกกลมจริง ๆ เลยนะ ฮะฮะ”

            

            “เจ้าค่ะ...”

            

            เด็กสาวยิ้มตอบอย่างสุภาพ ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าพี่ชายอยู่ที่ซีเหอแต่ก็ยังไม่ได้พบหน้ากันเสียที เรื่องตรงนี้นางไม่ได้เล่าออกไปเพราะอีกฝ่ายก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรับรู้เบื้องลึก ครู่เดียวลูกน้องที่เข้าไปเตรียมครัวก็กลับออกมาแจ้งแก่เถ้าแก่หวังจิน

                       

            “ครัวพร้อมแล้ว เชิญเลยแม่นางน้อย”

            

            “ขอบพระคุณเจ้าค่ะ”

            

            เด็กสาวตามเสี่ยวเอ้อร์ของเถ้าแก่หวังไปยังหลังร้านที่เป็นครัว ๆ เดิมกับที่เคยทำ ข้าวของก็ถูกจัดเอาไว้แบบเดิมอย่างเป๊ะ ๆ

            

            “เอาล่ะนะ”

            

            เฟินเยว่ถลกชายแขนเสื้อยาวขึ้นแล้วมัดไว้กับเชือกไขว่หลังสารพัดพระโยชน์ ตามด้วยผูกผมเปียเกล้าขึ้นไม่ให้รกรุงรังเวลาทำอาหาร เด็กสาวเริ่มลงมือโดยการล้างวัตถุดิบทั้งหมดให้สะอาด ปลาในถุงเป็นปลากง นางนำมันออกมาเพียงแค่ตัวเดียว ปลาที่ได้รับมานั้นถูกควักไส้และขอดเกล็ดมาแล้วจึงไม่มีปัญหาเรื่องการเน่าเสีย แต่ปล่อยทิ้งเอาไว้นานไปก็ไม่ดีเช่นกัน ดีที่ว่าถุงที่เถ้าแก่หวังให้มาเก็บความเย็นค่อนข้างดีจึงทำให้คุณภาพของปลาลดลงไปไม่มากจากตอนแรกที่ได้รับมา

            

            เด็กสาวเริ่มขั้นตอนต่อไปโดยนำพริกมาหั่นเป็นเส้นบาง ๆ จำนวนหนึ่ง พริกในส่วนนี้เอาไว้ใช้โรยหน้าเพื่อประดับให้สวยงาม และแช่น้ำเอาไว้ให้งอ ตามมาด้วยหั่นพริกส่วนที่สองเป็นชิ้นเล็ก ๆ เตรียมเอาไว้สับรวมกับเครื่องราดอื่น ๆ นอกจากพริกก็ตัดรากผักชีออกมาเป็นหนึ่งในเครื่องราดพริก ส่วนใบเก็บเอาไว้ตกแต่งหน้า นางสับของทั้งสองอย่างรวมกับกระเทียมจนละเอียด เผลอลืมไปเลยว่าตนเป็นคนซีเหลียงทานเผ็ดกว่าชาวกวนจงปกติแต่ดันใส่พริกเท่าที่เคยชิน ครั้นจะเขี่ยออกตอนนี้ก็ไม่ทัน มองโลกในแง่ดีเอาเองว่าให้เถ้าแก่หวังจินได้ลองเปิดประสบการณ์ชิมรสชาติแบบเหลียงโจวถึงที่

            

            เมื่อหั่นเครื่องพริกราดจนละเอียดได้ที่ก็พักเอาไว้ก่อนแล้วจึงหันมาทำงานปลา ปลากงที่เถ้าแก่หวังทู่ให้มาตัวอวบอ้วนสมบูรณ์ เขาคงจะอยากให้พี่ชายได้ทานของที่ดีที่สุด และสำหรับแม่ครัวอย่างเฟินเยว่เองก็ดีใจเช่นกันหากได้ทำอาหารอร่อยสนองทั้งผู้ให้และผู้รับ นางลงมีดบั้งปลาจนลึกถึงก้างเพื่อเวลาทอดจะได้รับความสุกทั่วถึง จากนั้นโรยเกลือปรุงรสเพียงเล็กน้อย พร้อมนำไปทอดในกระทะน้ำมันร้อนท่วม

            

            สาวน้อยรอสักครู่จนกว่าน้ำมันจะร้อนจัดได้ที่ สังเกตจากลายน้ำมันด้านในหากร้อนได้ที่แล้วลายจะลอยขึ้นด้านบนไม่กระจายออกด้านข้าง นอกจากนั้นคือไอน้ำมันไม่โชยออกมาบิดเบือนอากาศธาตุให้กลายเป็นริ้วจาง ๆ จากนั้นก็นำปลาลงไปทอด น้ำมันร้อนเมื่อถูกน้ำก็กระเซ็นขึ้นมาเป็นฝอย ถือเป็นศัตรูตัวฉกาจสำหรับแม่ครัวมือใหม่ แต่สำหรับเด็กสาวที่เจนสนามรบนี้แล้วนางได้หากลัวภัยอันตรายจากน้ำมันกระเด็นไม่ นางเพียงแค่ถอยออกมาก้าวหนึ่งเพื่อดูปลาในกระทะ แต่สักพักน้ำในตัวปลาก็จะระเหยไปจนหมดและไม่มีสิ่งใดที่น่าหวาดกลัว การจะทอดปลาให้อร่อยสิ่งสำคัญคือน้ำมันต้องเยอะ จะให้ดีคือท่วมทั้งตัวปลาเพื่อความสุกที่ทั่วถึงและไม่ต้องคอยกลับตัวปลาให้เนื้อหลุดรุ่ยไม่น่ารับประทาน

            

            เมื่อปลาเริ่มสุกกลิ่นหอมก็ลอยออกมาตามไอสาย เด็กสาวคะเนความสุกของปลาจากที่ตาเห็น แล้วพลิกมันกลับอีกด้านเพื่อให้ส่วนที่โผล่พ้นน้ำมันได้โดนความร้อนอย่างเท่าเทียม เพียงไม่นานก็ได้ปลาทอดกรอบตัวใหญ่ออกมาจากกระทะ นางนำมันใส่จานรอไว้ก่อนแล้วหันมาผัดเครื่องราดพริก เทน้ำมันออกจากกระทะจนเหลือแค่พอผัดพริกกระเทียม น้ำมันที่ใช้ทอดปลาหนึ่งตัวยังสามารถนำไปใช้ทำอาหารได้อยู่ แต่คงจะไม่สะดวกเก็บกลับไปเอาไว้ให้ลูกน้องเถ้าแก่หวังทำอาหารอย่างอื่นต่อได้อีก

            

            เบาไฟลงแล้วผัดพริกกระเทียมรากผักชีจนหอมจากนั้นปรุงรสด้วยน้ำส้มสายชู น้ำตาลทรายแดง ซีอิ๊ว เติมน้ำเปล่าลงไปให้พอเหมาะแล้วเคี่ยวทุกอย่างให้เข้ากัน จนกระทั่งกลิ่นของน้ำส้มสายชูได้จางลงและตัวน้ำราดมีความข้นเหนียวเล็กน้อย ลองชิมรสแล้วกำลังดีถูกปากนางเท่านี้ก็เป็นอันใช้ได้ เฟินเยว่ตักน้ำราดลงบนตัวปลา จัดจานตกแต่งปลาราดพริกด้วยพริกและผักชีที่เตรียมไว้ในตอนแรก เท่านี้ก็เสร็จพร้อมทาน

            

            

            นางแจ้งแก่ลูกน้องเถ้าแก่หวังที่อยู่แถวนั้นแล้วเขาก็นำปลาราดพริกไปเก็บที่โต๊ะอาหาร จะล้างอุปกรณ์ให้แต่ลูกน้องเถ้าแก่ก็ห้ามไว้แล้วให้ไปรายงานกับเจ้านายได้เลย

            

            “เสร็จแล้วนะเจ้าคะเถ้าแก่หวัง ข้าให้คนนำไปเก็บไว้ที่ห้องรับประทานอาหารแล้วเจ้าค่ะ”

            

            “ขอบใจแม่นางนะ วันนี้ข้าก็ได้ทานของอร่อยอีกแล้ว”

            

            “อา.. แต่หากว่าเผ็ดเกินไปก็ขออภัยล่วงหน้าด้วยนะเจ้าคะ พอดีว่าข้าค่อนข้างจะชินการปรุงรสฉบับเหลียงโจวน่ะเจ้าค่ะ”

            

            เฟินเยว่ยิ้มแห้ง ออกตัวเอาไว้ก่อนเวลาเขาทานจะได้ไม่สำลักพริกออกมา

            

            “ปลาราดพริกฉบับเหลียงโจวสินะ ได้เลย ข้าจะถือว่าเป็นการโฆษณาแทนคำเตือนก็แล้วกัน”

            

            เถ้าแก่หวังจินประทับตรารับของแล้วส่งแผ่นกระดาษให้กับเฟินเยว่ใช้เป็นหลักฐานสำหรับรับเงิน นางรับมาไว้แล้วเก็บเอาไว้ที่เดียวพร้อมกับใบเสร็จค่าวัตถุดิบ

            

            “ขอบพระคุณเจ้าค่ะเถ้าแก่หวัง ถ้าเช่นนั้นไม่รบกวนแล้วนะเจ้าคะ แล้วพบกันใหม่เจ้าค่ะ”

            

            เฟินเยว่ค้อมศีรษะลาก่อนที่จะขอปลีกตัวออกมา ยังเหลือเวลากว่าจะหมดวัน นางตรงไปที่โรงเตี๊ยมขอเปิดห้องพักเอาไว้ก่อนเพื่อได้อุ่นใจว่าวันนี้จะมีที่นอน จากนั้นจึงกลับไปที่ตลาดอีกครั้งเพื่อหาซื้อของสำหรับงานเทศกาลจงชิวเจี๋ยที่จะไปพร้อมกับซูตงฮั่วในวันพรุ่งนี้...

.

.

.

ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

JiTianTao ดี

โรลเควสมอบข้าวห่อใบบัวให้พ่อค้าหวังผู้พี่

"เห้อกว่าจะมาถึงที่ลั่วหยางได้นี้ก็ทำข้าเกือบแย่เหมือนกันนะเนี้ยตอนนี้เดินทางไกลๆแบบนี้บ่อยๆร่างกายข้าได้เหมือนผ่อนส่งกับพระองค์เลยแหะหวังว่าร่างกายข้าจะไม่เป็นอะไรนะเนี้ยด่านทางแต่ละทีไม่ได้ใกล้ๆเลยนะแบบนี้ข้ายังไม่อยากที่จะต้องใช้ไม้เท้าในเวลาที่ยังไม่แก่ขนาดนั้นหรอกนะยังไม่อยากที่จะต้องคอยเป็นความลำบากให้กับผู้อื่นหรอกนะแหะๆ"

"เอาน่าท่านจีเทียนเต๋ายังน้อยเราก็มาถึงยังลั่วอยางแล้วนะหวังว่าพวกเราจะมาส่งข้าวได้ปลอดภัยก็พอแล้วนะแบบนี้"

ก่อนที่ทั้งคู่นั้นจะเดินทางเข้ามายังจตุรัสกลางเมืองของเมืองลั่วอยางเพื่อส่งข้าวห่อใบบัวให้กับพ่อค้าหวังโดยมี่หลังจากที่แสดงบัตรประจำตัวตนของตนเองให้พ่อค้าหวังผู้พี่แล้วนั้นคนทั้งคู่ก็มอบ ข้าวห่อใบบัวที่ตนเองได้รับมอบหมายมาแล้วมอบให้กับพ่อค้าหวังไป โดยที่ตนเองนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารสชาติของข้าวห่อใบบัวของตนเองนั้นจะถูกปากรสชาติของพ่อค้าหวังหรือไม่อย่างไรก็ไม่รู้ได้เพราพว่าตนเองนั้นก็ไม่ได้ทำข้าวห่อใบบัวแบบนี้มาตั้งนานแล้วแค่หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ไล่ตนเองให้กลับไปทำใหม่ก็เพียงพอแล้วแบบนั้น

"ขอบคุณพวกท่านมากสำหรับข้าวห่อใบบัวนี้ที่น้องของข้าได้ฝากพวกท่านมาขอให้พวกท่านเดินทางกลับปลอดภัยด้วย"

ก่อนที่คนทั้งคู่นั้นจะกล่าวขอบคุณพ่อค้าหวังอีกทีก่อนจะเริ่มออกเดินทางกลับไปยังฉางอันเพื่อไปหาพ่อค้าหวังผู้น้องเพื่อที่จะรับรางวััลสำหรับข้าวห่อใบบัวนี้ โดยที่การเดินทางครั้งนี้ก็ถือว่าคุ้มค่าเหมือนกันเพราะถ้าว่าเป็นการเดินทางที่ไม่ได้เจอกับอันตรายอะไรเลยเนื่องจากเส้นทางที่ใช้ล้วนแล้วอต่เป็นเส้นทางที่มีผู้คนคอยเดินทางผ่านไปผ่านมาอยู่เป็นประจำหรือเปล่าวตนเองก็ไม่รู้เหมือนกันเพียงแค่ตอนนี้นั้นหวังว่าจะเดินทางกลับฉางอันได้อย่างปลอดภัยก็เพียงพอแล้วแบบนี้พร้อมกับที่คนทั้งคู่เร่งความเร็วในการเดินทางต่อไป

ใช้ลักษณะนิสัยเลื่อมใสศรัทธา

+10ความสัมพันธ์ของขุนนางในสภา

ผู้รู้คุณ

+10ความสัมพันธ์ของขุนนางในสภา

ของ NPC(064)

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลส่งข้าวห่อใบบัวให้พ่อค้าหวังผู้พี่ (เควสประจำวัน)

"ในที่สุดก็ถึงเสียทีนะแบบนี้เห้ออออออ กว่าจะถึงได้ก็แบบนี้หลังจากที่ส่งข้าวห่อใบบัวแล้วข้าว่าข้าจะต้องไปทำอย่างอื่นด้วยดีไหมนี้นะแบบนี้ หางานที่สามารถทำได้เงินเยอะๆเก็บเงินไปเรี่อยๆก็คงจะดีไม่ใช่น้อยเลยแหะแบบนั้นเอาเถอะรีบส่งข้าวให้พ่อค้าหวังดีกว่าข้าจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อด้วย หรือว่าเราจะกลับหมู่บ้านซีตี้ดีนะแบบนี้อ่า...แต่ว่าเรามีนัดกับท่านหยวนเฮ่าด้วยนี้นะแบบนี้มันก็จะทำยังไงดีล่ะแบบนี้"

ก่อนที่จีเทียนเต๋าและเหวินหยวนนั้นได้เดินทางกันมาถึงเมืองลั่วหยางโดยที่ตอนนี้นั้นทั้งคู่ก็มาถึงร้านพ่อค้าหวังแล้วก่อนที่จะเริ่มทักทายกับพ่อค้าหวังทันที

"สวัสดีครับท่านพ่อค้าหวังขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะครับท่านวันนี้น้องชายของท่านนั้นให้ข้านำข้าวห่อใบบัวมาให้ท่านเหมือนเมื่อวานครับ สำหรับวันนี้นั่นรับรองได้เลยว่าจะต้องมีรสชาติที่แตกต่างไปอย่างแน่นอนเลยล่ะเพราะว่าข้านั้นทำอย่างสุดฝีมือไปเลยรับรองว่าจะต้องอร่อยอย่างแน่นอนยังไม่รวมถึงที่ว่ากินตอนมันร้อนๆนั้นจะยิ่งอร่อยกว่าเดิมด้วยข้าเชื่อว่ารสชาติ ข้าวห่อใบบัวนี้นั้นจะต้องมีรสชาติที่สุดเกินจะบรรยายอย่างแน่นอน"

"ฮ่าๆขอบคุณท่านนักบวชมากจริงๆที่เอาข้าวห่อใบบัวจากน้องชายของข้านั้นเอามาส่งให้ข้าแบบนี้ขอให้ท่านเดินทางกลับอย่างโชคดีขอให้ปลอดภัยตลอดรอดฝั่ง"

"ข้าก็ต้องขอบคุณท่านพ่อค้ามากเหมือนกันครับถ้าเช่นนั้นพวกข้าขอตัวแล้วแบบนั้นขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะครับท่านพ่อค้าหวัง"

ก่อนที่ทั้งจีเทียนเต๋าและก็เหวินหยวนนั้นจะเดินทางกลับฉางอันเพื่อไปรับรางวัลจากพ่อค้าหวังที่นั้นทันทีโดยที่ระหว่างทางนั้นตนเองก็พยายามเดินทางอย่างเร่งรีบเพื่อที่จะกลับฉางอันเพราะว่าตนเองมีความรู้สึกว่ามันจะต้องมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับตนเองอย่างแน่นอนแต่ว่าตนเองนั้นก็ไม่รู้ว่ามันคือสิ่งใดแต่ต้องเป็นเรื่องที่ดีอย่างแน่นอนเพราะว่าตนเองนั้นไม่ได้รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องแย่หรือว่าเรื่องที่ร้ายแรงในการที่จะมีเรื่องพวกนี้ที่เกิดขึ้นมานั้นเองแบบนั้นโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีสิ่งใดรอตนเองอยู่ข้างหน้า

JiTianTao ดี

โรลรับงานประจำวันขนข้าวสาร 27/09/2564

"ภายในนครลั่วอยางตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่ออกมาซื้อของกันมากจริงไม่น่าเชื่อว่าผู้คนจะมากขนาดนี้เลยนะเนี้ย อ่าดูท่าคงจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆแล้วล่ะมั้งนี้ถ้าเกิดว่าจะหาคนหรือว่าหาอะไรก็ตามอืม สำหรับวันนี้ข้าได้ข่าวว่าพ่อค้าหวังนั้นมีงานที่ต้องเดินทางไกลอยู่หวังว่าเราทำงานแบบนี้บ่อยๆคงจะมีเงินที่จะพอซื้อบ้านกันเสียทีนะแบบนี้"

ก่อนที่จะมองไปยังข้างหลังของตนเองที่ตอนนี้นั้นมีคนที่ต้องให้เลี้ยงเพิ่มขึ้นมาอีก1คนโดยที่ ตัวเองยังคงคิดไม่ตกเลยว่ามันคือความโชคดีของตนเองหรือว่ามันคือพระประสงค์ของพระองค์กันแน่นะแบบนี้ โดยที่ตนเองต้องรีบเก็บเงินเพิ่มเพื่อซื้อบ้านหลังที่ใหญ่ขึ้นหรือว่าจะลองหาที่อยู่ให้นางกันนั้นตนเองก็ยังคิดไม่ตกเหมือนกันว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไปกับนางดีจึงได้แต่ต้องพานางนั้นมาด้วยก่อนที่ทั้งสามคนนั้นจะเดินมาหาพ่อค้าหวัง หวังจิน นั้นเองโดยที่คราวนี้นั้นทั้งสามคนเตรียมความพร้อมมาอย่างดี

"สวัสดีครับท่านพ่อค้าหวังไม่ทราบว่ามีงานอะไรให้ข้าทำหรือไม่ครับข้าต้องการทำงานจริงๆ ไม่ว่างานอะไรพวกข้าก็ไม่เกี่ยงเลยครับท่าน"

"โอ้ท่านนักบวชนั้นเองได้เลย สำหรับงานนั้นย่อมมีอยู่แล้วล่ะพอดีว่าข้ามีข้าวสาร 100 กระสอบที่จะให้ท่านนั้นต้องขนไปยังเมืองอู๋เว่ยหน่อยคงต้องขอรบกวนท่านด้วยแล้วล่ะนะแบบนี้"

"ไม่ต้องห่วงครับท่านพ่อค้าข้าพร้อมที่จะทำงานอย่างดต็มที่อย่างแน่นอนโดยที่ข้าจะไม่ทำให้ท่านนั้นต้องเป็นห่วงกับข้าวสารพวกนี้อย่างแน่นอนเชื่อมือของข้าได้เลยท่าน"

ก่อนที่จะตัวนั้นจะถูมือตัวเองพร้อมกับมองดูเหล่าคนงานที่คอยขนข้าวสารนั้นเตรียมเอาไว้ให้ตนเองบรรทุกเอาไปโดยมีรถม้าที่บรรทุกข้าวสารไปด้วยทำให้การเดินทางครั้งนี้นั้น จีเทียนเต๋าจำต้องค่อยๆเดินทางเสียหน่อยเพราะว่าถ้ารีบเดินทางล่ะก็ข้าวสารอาจจะมี อุบัติเหตุเกิดขึ้นก็ได้คนเราจำต้องระมัดระวังตลอดเวลาถึงจะดี

"พวกเราจะค่อยๆไปกันนะเพราะว่ามีข้าวสารจำนวนมากบรรทุกไปกับเราด้วยจอให้พวกท่านทุกคนนั้นระมัดระวังตัวเองพร้อมกับตื่นตัวตลอดเวลาเลยก็ได้ขอเพียงพวกเรานั้นมีความเชื่อมั่นเราก็จะต้องผ่านมันไปอย่างแน่นอน

@Webmaster