[หมู่บ้านเซิ่งหุน] ฟาร์มปศุสัตว์

ฟาร์มปศุสัตว์

{ หมู่บ้านเซิ่งหุน }

【ฟาร์มปศุสัตว์】

หากท่านกำลังตามหาเพื่อนรู้ใจแพะ แกะ หรือแม้แต่ม้าตัวอ้วนพี

สถานที่แห่งนี้คือแหล่งชั้นเลิศในการเพาะเลี้ยง และเล่นกับบรรดาสี่ขา

อ่อ ไม่ได้มีเฉพาะสี่ขาตระกูลกีบหรอก พวกขนปีกกระพือได้ก็เยอะ

ชาวบ้านจัดตั้งเขตเลีย้งสัตว์แยกกับชุมชนเพื่อลดปัญหาเรื่องกลิ่น

อีกทั้งเก็บสิ่งปฎิกูลรวบรวมไปทำปุ๋ยคอกได้ง่ายขึ้นอีกด้วยนะ

[เควสสอนการเล่น] สัตว์เลี้ยงเพื่อนยาก

คนเลี้ยงสัตว์: หลิ่ง จิงอี

เขาสืบเชื้อสายจากหลิ่งเหมยหยวน วีรสตรีที่เคยได้รับแต่งตั้งจากจักรพรรดิฮั่นอู่ตี้ดำรงตำแหน่งในฐานะขุนพลปราบประจิม

และได้รับพระราชานุญาตให้ใช้แช่ฝ่ายหญิงสืบทอดได้ เป็นที่หวาดหวั่นเกรงกลัวของเหล่าชนเผ่าฮัน นักรบเร่ร่อนทางตะวันตก

จนพวกเขาให้ฉายาเธอว่า 'พยัคฆ์แห่งเนินทราย'

หลังตอนปลายรัชสมัยฮั่นอู่ตี้ไม่มีใครทราบเหตุการณ์แน่ชัด มีเพียงเรื่องเล่าปากต่อปากว่าขุนพลปราบประจิมสมรู้ร่วมคิดเข้าร่วมกองกำลังกบฎของไท่จื่อหลิวจวี้

เธอถูกประหารพร้อมสมัครพรรคพวกไท่จื่อ โชคดีที่สามีของเธอหนีรอดมาได้พร้อมบุตรชายคนเดียว จึงทำให้สกุลหลิ่งมีทายาทสืบสกุลมาถึงทุกวันนี้

ด้วยเหตุนี้สกุลหลิ่งจึงคอยเร้นกายในชนบทและใช้ชีวิตไม่แสวงหาชื่อเสียงเพื่อหลบซ่อนกาย จิงอีเป็นทายาทรุ่นที่ 4 ของสกุล เขามีนิสัยรักความเรียบง่าย

ชอบการอยู่กับสิงสาราสัตว์ พวกเขาเสมือนเพื่อนสนิทและครอบครัวของจิงอี อีกทั้งจิงอีเป็นผู้มีอัธยาศัยที่ดีทั้งคนและสัตว์

::.คำอธิบายเควส.::

- คำในวงเล็บ อาทิ (พ่อหนุ่ม/สาวน้อย) เลือกคำใดคำหนึ่งมาใช้ ให้เข้ากับคุณ -

- [...] สีน้ำเงิน คือ โรลคำพูดเฉพาะคนมีลักษณะนิสัยตามที่ระบุ -

.: เงื่อนไขเควส :.

- ต้องเป็นผู้เลือกทางเลือกที่ (1) ว่าง ยินดีเรียน (เข้าสู่บทเรียน) ใน จุดเริ่มต้น -

- ได้รับ ไก่ 1 ตัวจากจากเควส สอนการหลอมศาสตรา และ 30 ตำลึงเงินมาให้หลิ่งจิงอี -

.: โรลเพลย์เปิด :.

       - เขียนโรลอิสระมาที่นี่ จนถึงมาพบคนเลี้ยงสัตว์ตามอิสระ -

      (โอนเงิน 30 ตำลึงเงินมาที่ไอดี Webmaster)

       @คุณ

       "เถ้าแก่เสิ่นฝากมางั้นเหรอ ขอบคุณ(คุณชาย/แม่นาง) มากขอรับ" หลิ่งจิงอีกล่าวตอบอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม ก่อนจะทักถามอีกฝ่าย "ว่าแต่(คุณชาย/แม่นาง)มีอะไรอีกหรือเปล่า"

       @คุณ

       "ที่แท้อยากเรียนรู้เรื่องการดูแลสัตว์นี่เอง ไหนข้าขอดูสัตว์เลี้ยงของเจ้าหน่อย" จิงอีกล่าวต่ออีกฝ่าย ก่อนจะยื่นมือไปรับไก่ที่อีกฝ่ายอุ้มออกมาดู

       @คุณ

       "นับว่าเป็นไก่ที่ดี ดูอุดมสมบูรณ์อ้วนท้วนและการดูแลมีคุณภาพ ว่าแต่เจ้าได้ตั้งชื่อให้มันหรือยัง" หลิ่งจิงอีกล่าวถามอีกฝ่ายพลางลูบไก่น้อยในมือ

       @คุณ

       เขายื่นไก่ให้อีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยชี้แนะสิ่งแรกที่สำคัญที่สุด "ก่อนอื่นเจ้าจะต้องตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยงก่อน ไม่ว่าจะมีกี่ตัวก็ไม่ควรละเลยมัน มันถึงจะรักเจ้า สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนพวกมันล้วนต้องการมีชื่อของตัวเอง ตอนนี้เจ้าก็ลองตั้งชื่อพวกมันดู จะใช้ชื่ออะไรดี"

      (การตั้งชื่อสัตว์เลี้ยง ไปที่เมนู กลุ่มของฉัน > คอกสัตว์เลี้ยง > เลือกสัตว์ที่ยังไม่มีชื่อ > คลิกปุ่ม ตั้งชื่อสัตว์เลี้ยง )

       @คุณ

       "ข้อสำคัญที่เจ้าควรจำไว้ให้ขึ้นใจอีกข้อหนึ่ง การเลี้ยงสัตว์ก็เหมือนเจ้าดูแลคนในครอบครัว อย่าได้ปล่อยให้พวกมันหิวเป็นเวลานาน (ไม่ควรปล่อยให้ค่าความหิวลดลงเหลือ 0) หากเจ้าปล่อยให้มันหิวมิเช่นนั้นมันจะป่วยหนัก" จิงอีอธิบายถึงการคอยให้อาหารซึ่งเป็นปัจจัยหลักในการดูแลสัตว์ เมื่อเราเลี้ยงสัตว์เสมือนเราตกเป็นทาสพวกมันที่คอยปรนนิบัติพวกมันอย่างสม่ำเสมอ

       @คุณ

       "ถ้าเกิดว่าปล่อยให้หิวแล้วจะเป็นไงงั้นเหรอ... สัตว์ของเจ้าก็จะเจ็บป่วยหนัก จะต้องเปลืองค่ารักษาอย่างมากเพื่อรักษาให้มันกลับมาสุขภาพดีอีก และพึงจำไว้ เมื่อมันล้มป่วย พวกสัตว์จะเจ็บหนักมากจนลืมเลือนทุกอย่าง ความสามารถต่าง ๆ ที่มันเคยฝึกฝนจะต้องเริ่มใหม่หมด" จิงอีกล่าวให้คำตอบ

       ก่อนเขาจะกล่าวขึ้นต่อ "สัตว์แต่ละตัวจะมีความสามารถแตกต่างกันออกไป อย่างเจ้าไก่ตัวนี้ของเธอ(พ่อหนุ่ม/สาวน้อย) มันจะให้ผลผลิตไข่ในทุก ๆ เช้า" (สกิลสัตว์เลี้ยงจะมีความสามารถที่ได้ผลผลิตไอเท็มแตกต่างกันตามสัตว์ต่าง ๆ โดยสกิลจะแสดงผลใต้ค่าประสบการณ์ที่เป็นรูปไอคอนภาพต่าง ๆ ตามภาพด้านบน)

       @คุณ

        (นอกโรล - อธิบายเมนูซ้ายมือของหน้าสัตว์เลี้ยงแต่ละตัว)

(1) เปิดให้ท้าประลองอัตโนมัติ - คำสั่งที่จะเปิดออนบอททิ้งไว้สำหรับการปล่อยให้มันไปต่อสู้อัตโนมัติกับสมาชิกท่านอื่นที่มาหาคู่ประลองใน Lobby

(2) ใช้งานสัตว์เลี้ยงตัวนี้ - คำสั่งเปิดติดตามสัตว์เลี้ยงตัวนี้สามารถเปิดติดตามได้ครั้งละ 1 ตัว โดยตัวที่ได้รับการเปิดติดตามจะสามารถนำไปประกอบโรลได้

(3) มอบหมายให้สัตว์เลี้ยงตัวนี้เฝ้ายาม - คำสั่งที่จะเปิดใช้งานให้สัตว์เลี้ยงที่แข็งแกร่งที่สุดของคุณเฝ้ายาม คอยจับคนร้ายที่จะส่งสัตว์มาขโมยของคุณ

โดยหากอีกฝ่ายส่งสัตว์มาถ้าสู้สัตว์คุณไม่ได้จะถูกส่งสัญญาเตือนให้เจ้าหน้าที่กักกันสัตว์ แต่หากอีกฝ่ายส่งขุนพลมาขโมยจะต้องไปเปิดขุนพลในสภาเฝ้ายาม

(4) มอบสัตว์เลี้ยงตัวนี้เป็นของขวัญ - สำหรับคำสั่งมอบให้สมาชิกอื่น แต่ค่าความสามารถต่าง ๆ จะกลับเป็นค่าเริ่มต้น

(5) ขายสัตว์เลี้ยงตัวนี้ - คำสั่งสำหรับท่านที่ต้องการวางขายสัตว์เลี้ยงเพื่อแลกเงินได้ยามขัดสน โดยขั้นต่ำราคาที่ตั้งได้ 2000 อีแปะ วิธีนี้จะเหมาะสำหรับการส่งต่อให้เพื่อน

ด้วยไม่มีการรีค่าใด ๆ ระดับเลเวล ความสามารถสัตว์เลี้ยงจะติดตัวไปด้วยเมื่อไปอยู่กับคู่หูใหม่

(6) ปล่อยคืนสู่ป่า - หลังจากท่านเลี้ยงมาระยะเวลาหนึ่ง หรือต้องรีบใช้เงินสามารถปล่อยคืนสู่ป่าได้ จะได้รับตอบแทนจากกองกำลังอนุรักษ์สัตว์

มอบเงินตอบแทนให้เล็กน้อยตามราคาครึ่งหนึ่งของสัตว์เลี้ยง

       "อีกหนึ่งที่ควรทำลำดับต่อมาคือการเล่นกับพวกมันอย่างสม่ำเสมอ สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนเราที่ต้องการความเอาใจใส่ อย่างน้อยแวะไปเล่นกับพวกมันสักหน่อยในแต่ละวัน" จิงอีกล่าวกำชับความสำคัญของการเล่นกับสัตว์

       "โดยค่าอาหารต่อวัน 7 อีแปะ มันจะทานได้ตลอดทั้งวัน ในกรณีคุณไม่ค่อยมีเวลาก็สามารถปล่อยทิ้งไว้สองสามวัน แต่ค่าอาหารจะเพิ่มขึ้นตามจำนวนวัน" จิงอีอธิบายก่อนจะหยิบเมล็ดข้าวเปลือกออกมาให้ไก่ของเขา (คลิกปุ่มสีเขียว ให้อาหาร เหนือหลอดความหิว) และ (คลิกปุ่มสีเขียว เล่นด้วย ที่กรอบความสนิทสนม  )

       @คุณ

       "หากคุณมีสัตว์จำนวนมาก คุณสามารถที่จะจ้างเด็กช่วยดูแลในวันนั้นได้ เด็กที่จ้างจะดูแลตลอดทั้งวันจนกว่าจะหมดวันเขาจะไม่กลับบ้าน ทั้งเล่นและให้อาหารพวกสัตว์ ๆ" จิงอีอธิบายถึงกรณีคุณมีมากเกินไปและไม่อาจดูแลทั่วถึง (หน้าหลักของฟาร์มของคุณจะมีปุ่ม ให้อาหารทั้งหมด และ เล่นทั้งหมด ที่อำนวยความสะดวกแก่คุณ แต่จะมีค่าใช้จ่ายสำหรับการใช้บริการครอบคลุม หากไม่อยากจ่ายเงินให้อาหารและเล่นแบบตัวต่อตัวตามวิธีด้านบน)

       @คุณ

      "หวังว่าเจ้าจะนำสิ่งที่ได้เรียนรู้ในวันนี้ไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันนอกจากการเลี้ยงสัตว์นะ โชคดี(คุณชาย/แม่นาง)(แช่คุณ)"

       @คุณ โรลเพลย์จบ
      - จะได้รับรางวัล เมื่อใช้สกิลไก่จนได้ไข่ไก่ติดกระเป๋า 1 ฟอง และ เปิดติดตาม "ไก่" แสดงผลขวามือของโพสต์ตามตัวอย่างภาพด้านล่าง และ มีไข่ไก่ที่ได้จากสกิลติดกระเป๋า + สัตว์ของคุณจะต้องความหิวเต็ม

      ( - คุณจะไปเรียนรู้การตัดไม้และเก็บทรัพยากรพื้นฐาน ที่ โรงตัดไม้โซ่วซุน หรือไปหาผู้มีคุณที่ ถ้ำหานกั๋ว ได้เลย - )

รางวัลเควส: ได้รับ +20 ก้อนเงิน , +1,000 อีแปะ  , +30 EXP , ขวานตัดไม้ 1 ด้าม

Zhangnon -

จางหน๊งเดินทางมายังสถานที่ ตามแผนที่ที่
เถ้าแก่เสิ่นได้บอกทางยังเป้าหมาย สายตามองเห็นอีกฝ่ายกำลังทำอะไรบ้างอย่างอยู่ ตนจึงเดินย่ำเท้าเข้าไปหาพร้อมกล่าวบอกว่า

"นี่ท่านเป็นคนเลี้ยงสัตว์ที่ท่านเถ้าแก่เสิ่นพูดถึงท่านสินะ" พร้อมกับยืนของที่ท่านเถ้าแก่เสิ่นฝากมาให้พร้อมพูดออกไปว่า "นี่ขอรับท่านเถ้าแก่เสิ่นให้ข้าฝากเอามาให้ท่านขอรับ"


       "เถ้าแก่เสิ่นฝากมางั้นเหรอ ขอบคุณคุณชาย มากขอรับ" หลิ่งจิงอีกล่าวตอบอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม ก่อนจะทักถามอีกฝ่าย "ว่าแต่คุณชายมีอะไรอีกหรือเปล่า"


       จางหน๊งพูดออกมาทันที
"ข้าอยากจะรบกวนท่านอะไรบางอย่างช่วยสอนข้าเกี่ยวกับการดูแลสัตว์ได้หรือไม่
ขอรับ " จางหน๊งได้กล่าวถามอีกฝ่ายเพื่อที่ตนต้องการเรียนรู้

       "ที่แท้อยากเรียนรู้เรื่องการดูแลสัตว์นี่เอง ไหนข้าขอดูสัตว์เลี้ยงของเจ้าหน่อย" จิงอีกล่าวต่ออีกฝ่าย ก่อนจะยื่นมือไปรับไก่ที่อีกฝ่ายอุ้มออกมาดู

       จางหน๊งได้ได้ยื่นไก่สัตว์เลี้ยงของตนเองให้กับอีกฝ่ายทันทีเพื่อที่จะให้เขาดูไก่ของจางหน๊ง

       "นับว่าเป็นไก่ที่ดี ดูอุดมสมบูรณ์อ้วนท้วนและการดูแลมีคุณภาพ ว่าแต่เจ้าได้ตั้งชื่อให้มันหรือยัง" หลิ่งจิงอีกล่าวถามอีกฝ่ายพลางลูบไก่น้อยในมือ

       จางหน๊งได้แสดงกริยาส่ายหน้าไปมาแสดงสีหน้าสงสัยเล็กน้อย พร้อมกับกล่าวตอบไปว่า

"ข้ายังมิได้ตั้งชื่อนามของสัตว์เลี้ยงข้าเลยขอรับท่าน"


       เขายื่นไก่ให้อีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยชี้แนะสิ่งแรกที่สำคัญที่สุด "ก่อนอื่นเจ้าจะต้องตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยงก่อน ไม่ว่าจะมีกี่ตัวก็ไม่ควรละเลยมัน มันถึงจะรักเจ้า สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนพวกมันล้วนต้องการมีชื่อของตัวเอง ตอนนี้เจ้าก็ลองตั้งชื่อพวกมันดู จะใช้ชื่ออะไรดี"
      (การตั้งชื่อสัตว์เลี้ยง ไปที่เมนู กลุ่มของฉัน > คอกสัตว์เลี้ยง > เลือกสัตว์ที่ยังไม่มีชื่อ > คลิกปุ่ม ตั้งชื่อสัตว์เลี้ยง )

       จางหน๊งได้เอ่ยถามไปว่า
"ท่านมีอะไรจะแนะนำข้าหรือไม่นอกจากการตั้งชื่อเเล้ว ข้ายังต้องมีข้อมูลอันใดบ้างรึ ข้าเพิ่งเคยเลี้ยงสัตว์ครั้งแรกในชีวิต"


       "ข้อสำคัญที่เจ้าควรจำไว้ให้ขึ้นใจอีกข้อหนึ่ง การเลี้ยงสัตว์ก็เหมือนเจ้าดูแลคนในครอบครัว อย่าได้ปล่อยให้พวกมันหิวเป็นเวลานาน (ไม่ควรปล่อยให้ค่าความหิวลดลงเหลือ 0) หากเจ้าปล่อยให้มันหิวมิเช่นนั้นมันจะป่วยหนัก" จิงอีอธิบายถึงการคอยให้อาหารซึ่งเป็นปัจจัยหลักในการดูแลสัตว์ เมื่อเราเลี้ยงสัตว์เสมือนเราตกเป็นทาสพวกมันที่คอยปรนนิบัติพวกมันอย่างสม่ำเสมอ


        จางหน๊งเกิดความสงสัยจึงได้ถามอีกฝ่ายต่อทันที "ถ้าหากข้าปล่อยให้ไก่ตัวนี้หิวไปตลอดละมันจะเกิดอะไรขึ้นขอรับ"


       "ถ้าเกิดว่าปล่อยให้หิวแล้วจะเป็นไงงั้นเหรอ... สัตว์ของเจ้าก็จะเจ็บป่วยหนัก จะต้องเปลืองค่ารักษาอย่างมากเพื่อรักษาให้มันกลับมาสุขภาพดีอีก และพึงจำไว้ เมื่อมันล้มป่วย พวกสัตว์จะเจ็บหนักมากจนลืมเลือนทุกอย่าง ความสามารถต่าง ๆ ที่มันเคยฝึกฝนจะต้องเริ่มใหม่หมด" จิงอีกล่าวให้คำตอบ

       ก่อนเขาจะกล่าวขึ้นต่อ "สัตว์แต่ละตัวจะมีความสามารถแตกต่างกันออกไป อย่างเจ้าไก่ตัวนี้ของเธอ(พ่อหนุ่ม มันจะให้ผลผลิตไข่ในทุก ๆ เช้า" (สกิลสัตว์เลี้ยงจะมีความสามารถที่ได้ผลผลิตไอเท็มแตกต่างกันตามสัตว์ต่าง ๆ โดยสกิลจะแสดงผลใต้ค่าประสบการณ์ที่เป็นรูปไอคอนภาพต่าง ๆ ตามภาพด้านบน)

       จางหน๊งได้รับฟังอย่างใจจดใจจ่อเกี่ยวกับการอธิบายของอีกฝ่าย เพื่อที่จะนำความรู้ไปใช้ในชีวิตประจำวันและไว้คอยทบทวนเพื่อใช้ชีวิตในภายภาคหน้า

      


       "อีกหนึ่งที่ควรทำลำดับต่อมาคือการเล่นกับพวกมันอย่างสม่ำเสมอ สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนเราที่ต้องการความเอาใจใส่ อย่างน้อยแวะไปเล่นกับพวกมันสักหน่อยในแต่ละวัน" จิงอีกล่าวกำชับความสำคัญของการเล่นกับสัตว์


       "โดยค่าอาหารต่อวัน 7 อีแปะ มันจะทานได้ตลอดทั้งวัน ในกรณีคุณไม่ค่อยมีเวลาก็สามารถปล่อยทิ้งไว้สองสามวัน แต่ค่าอาหารจะเพิ่มขึ้นตามจำนวนวัน" จิงอีอธิบายก่อนจะหยิบเมล็ดข้าวเปลือกออกมาให้ไก่ของเขา (คลิกปุ่มสีเขียว ให้อาหาร เหนือหลอดความหิว) และ (คลิกปุ่มสีเขียว เล่นด้วย ที่กรอบความสนิทสนม  )

       จางหน๊งได้รับรู้พร้อมกับมีคำถามสงสัย
จึงเอ่ยถามต่ออีกไปว่า "หากข้ามีสัตว์จำนวนมากข้าควรทำเช่นไร"


       "หากคุณมีสัตว์จำนวนมาก คุณสามารถที่จะจ้างเด็กช่วยดูแลในวันนั้นได้ เด็กที่จ้างจะดูแลตลอดทั้งวันจนกว่าจะหมดวันเขาจะไม่กลับบ้าน ทั้งเล่นและให้อาหารพวกสัตว์ ๆ" จิงอีอธิบายถึงกรณีคุณมีมากเกินไปและไม่อาจดูแลทั่วถึง (หน้าหลักของฟาร์มของคุณจะมีปุ่ม ให้อาหารทั้งหมด และ เล่นทั้งหมด ที่อำนวยความสะดวกแก่คุณ แต่จะมีค่าใช้จ่ายสำหรับการใช้บริการครอบคลุม หากไม่อยากจ่ายเงินให้อาหารและเล่นแบบตัวต่อตัวตามวิธีด้านบน)

      
จางหน๊งพร้อมแสดงท่าทาง//คาราวะอีกฝ่าย
"ข้าขอบคุณมากขอรับสำหรับความรู้ที่ท่านมอบให้ข้าขอรับ"

      "หวังว่าเจ้าจะนำสิ่งที่ได้เรียนรู้ในวันนี้ไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันนอกจากการเลี้ยงสัตว์นะ โชคดีคุณชาย จาง

     

Tianzhou ดี

เทียนหลงเดินมาอย่างเริงร่าหลังจากได้เรียนรู้ศาสตร์ใหม่ๆที่มีโอกาสทำกำไรได้ในอนาคต ด้วยความที่เป็นลูกพ่อค้าไม่ว่ายังไงเรื่องกำไรก็คงหนีไม่พ้นในหัวอยู่ดี แถมไก่ที่เขาพึ่งได้มาหากดูแลดีๆอาจจะพอทำกำไรได้บ้าง เมื่อความคิดเริ่มเพลิดเพลินช่วงเวลาแห่งการเดินทางก็เสมือนว่าสั้นลงอย่างหน้าประหลาด จนตอนนี้เขาได้เดินมาถึงยังฟาร์มปศุสัตว์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว พร้อมกับสายตาที่เหลือบไปเห็นบุตรคนหนึ่งกำลังยืนอยู่

       "ท่านใช่คนเลี้ยงสัตว์ที่นายช่างเฉิ่นกล่าวหรือไม่??"

      "ถ้าใช่ได้โปรดรับสิ่งที่นายช่างเฉิ่นฝากมาด้วยขอรับ" เทียนหลงกล่าวขึ้นพร้อมกับหยิบของบางอย่างออกมาแสดงให้กับชายตรงห้นาดู

       "เถ้าแก่เสิ่นฝากมางั้นเหรอ ขอบคุณคุณชายมากขอรับ" หลิ่งจิงอีกล่าวตอบอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม ก่อนจะทักถามอีกฝ่าย "ว่าแต่คุณชายมีอะไรอีกหรือเปล่า"

       "ที่ข้าน้อยมาที่นี้ก็ไม่ได้มีสิ่งใดที่ต้องการเป็นพิเศษ เพียงแค่ต้องการศึกษาการดูแลสัตว์เพียงเท่านั้น" พร้อมกับอุ้มไก่ที่ติดตามตนขึ้นมาเพื่อแสดงให้ชายตรงหน้าได้เห็น

       "ที่แท้อยากเรียนรู้เรื่องการดูแลสัตว์นี่เอง ไหนข้าขอดูสัตว์เลี้ยงของเจ้าหน่อย" หลิ่งจิงอีกล่าวต่ออีกฝ่าย ก่อนจะยื่นมือไปรับไก่ที่อีกฝ่ายอุ้มออกมาดู

       "ไก่ตัวนั้นเป็นเยี่ยงไรบ้าง ข้าน้อยมิเคยได้เลี้ยงดูมันมาก่อนเลยมิทราบสภาพของมัน" มือข้างหนึ่งพลันลูบหัวตนเองไปมาราวกับคนไม่เอาถ่าน

       "นับว่าเป็นไก่ที่ดี ดูอุดมสมบูรณ์อ้วนท้วนและการดูแลมีคุณภาพ ว่าแต่เจ้าได้ตั้งชื่อให้มันหรือยัง" หลิ่งจิงอีกล่าวถามอีกฝ่ายพลางลูบไก่น้อยในมือ

       "ข้ายังมิได้คิดชื่อให้แก่มันเลย..." เทียนหลงกล่าวขึ้นพร้อมกับจ้องมองไปยังไก่ตัวนั้นด้วยความงุนงงว่าเหตุใดจึงถามเช่นนี้

       เขายื่นไก่ให้อีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยชี้แนะสิ่งแรกที่สำคัญที่สุด "ก่อนอื่นเจ้าจะต้องตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยงก่อน ไม่ว่าจะมีกี่ตัวก็ไม่ควรละเลยมัน มันถึงจะรักเจ้า สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนพวกมันล้วนต้องการมีชื่อของตัวเอง ตอนนี้เจ้าก็ลองตั้งชื่อพวกมันดู จะใช้ชื่ออะไรดี"

       "ชื่องั้นหรอ??" เทียนหลงเริ่มครุ่นคิดว่าจะตั้งชื่อมันว่าอะไรดีโดยเริ่มคิดจากสิ่งที่ชอบก่อน..

      'สิ่งที่ข้าชอบหรอ...นอกจากสตรีก็มี...เงิน!! ใช่เงิน'

       "ต่อไปนี้ไก่ตนนี้มีนามว่าจิน" เทียนหลงพลันแสดงท่าทางดีใจออกมาราวกับเด็กน้อย ก่อนจะกลับสู่สภาวะปกติอย่างรวดเร็วพร้อมกับความเขินอาย

       "แล้วมีสิ่งใดที่ข้าน้อยต้องรู้อีกไหมขอรับ"

       "ข้อสำคัญที่เจ้าควรจำไว้ให้ขึ้นใจอีกข้อหนึ่ง การเลี้ยงสัตว์ก็เหมือนเจ้าดูแลคนในครอบครัว อย่าได้ปล่อยให้พวกมันหิวเป็นเวลานาน หากเจ้าปล่อยให้มันหิวมิเช่นนั้นมันจะป่วยหนัก" หลิ่งจิงอีอธิบายถึงการคอยให้อาหารซึ่งเป็นปัจจัยหลักในการดูแลสัตว์ เมื่อเราเลี้ยงสัตว์เสมือนเราตกเป็นทาสพวกมันที่คอยปรนนิบัติพวกมันอย่างสม่ำเสมอ

       "หากปล่อยให้มันหิวจะเกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ??" เทียนหลงรีบกล่าวถามอย่างรวดเร็ว เพราะหากบางครั้งเขาเผลอลืมหรือมิว่างขึ้นมา จะเกิดสิ่งใดขึ้นกับไก่ตนนี้กัน

       "ถ้าเกิดว่าปล่อยให้หิวแล้วจะเป็นไงงั้นเหรอ... สัตว์ของเจ้าก็จะเจ็บป่วยหนัก จะต้องเปลืองค่ารักษาอย่างมากเพื่อรักษาให้มันกลับมาสุขภาพดีอีก และพึงจำไว้ เมื่อมันล้มป่วย พวกสัตว์จะเจ็บหนักมากจนลืมเลือนทุกอย่าง ความสามารถต่าง ๆ ที่มันเคยฝึกฝนจะต้องเริ่มใหม่หมด" จิงอีกล่าวให้คำตอบ

       ก่อนเขาจะกล่าวขึ้นต่อ "สัตว์แต่ละตัวจะมีความสามารถแตกต่างกันออกไป อย่างเจ้าไก่ตัวนี้ของเธอพ่อหนุ่ม มันจะให้ผลผลิตไข่ในทุก ๆ เช้า"

       "อย่างงี้นี่เองรึขอรับ..." เทียนหลงพลันพยักในขณะที่กำลังกล่าวเพื่อแสดงถึงตนนั้นเข้าใจแล้ว

       "อีกหนึ่งที่ควรทำลำดับต่อมาคือการเล่นกับพวกมันอย่างสม่ำเสมอ สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนเราที่ต้องการความเอาใจใส่ อย่างน้อยแวะไปเล่นกับพวกมันสักหน่อยในแต่ละวัน" จิงอีกล่าวกำชับความสำคัญของการเล่นกับสัตว์

       "โดยค่าอาหารต่อวัน 7 อีแปะ มันจะทานได้ตลอดทั้งวัน ในกรณีคุณไม่ค่อยมีเวลาก็สามารถปล่อยทิ้งไว้สองสามวัน แต่ค่าอาหารจะเพิ่มขึ้นตามจำนวนวัน" หลิ่งจิงอีอธิบายก่อนจะหยิบเมล็ดข้าวเปลือกออกมาให้ไก่ของเขา

       "ข้าจะไม่ให้เจ้าได้อดตายแน่นอน จิน" เทียนหลงพลันหันไปกล่าวกับไก่ของตนพร้อมรอยยิ้ม

       "หากคุณมีสัตว์จำนวนมาก คุณสามารถที่จะจ้างเด็กช่วยดูแลในวันนั้นได้ เด็กที่จ้างจะดูแลตลอดทั้งวันจนกว่าจะหมดวันเขาจะไม่กลับบ้าน ทั้งเล่นและให้อาหารพวกสัตว์ ๆ" จิงอีอธิบายถึงกรณีคุณมีมากเกินไปและไม่อาจดูแลทั่วถึง

      "ขอบพระคุณอย่างมากขอรับ ข้าน้อยมีนามว่าเทียนหลง ขออภัยที่กล่าวช้าไปเสียหน่อย..."

      "หวังว่าเจ้าจะนำสิ่งที่ได้เรียนรู้ในวันนี้ไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันนอกจากการเลี้ยงสัตว์นะ โชคดีคุณชายเทียน"

      เทียนหลงทันทีที่กล่าวลากันจบก็คิดได้ว่าในเมื่อมาถึงเพียงนี้แล้วหากจะสละเวลาอีกซักหน่อยเพื่อเรียนรู้หลายแขนงคงมิเป็นไร ก่อนจะเริ่มเดินไปหาโรงไม้ในหมู่บ้านต่อ...







ลักษณะนิสัย ทะเยอทะยาน
+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

Haoyu ดี

เหตุใดผู้คนจึงเชือดไก่ทั้งที่ปล่อยไก่ไว้ ย่อมได้ไข่ทุกวัน เหตุใดจึงเชือดไก่ ตัดหนทางได้กินไข่ของตนเช่นนี้ เหตุนั้นเพราะเนื้อไก่นั้นอร่อยเย้ายวน เหมือนอำนาจในมือคน มีแล้ว ก็ย่อมประสงค์ ให้มีเพิ่ม ต่อให้การกระทำนั้นเหมือนขุดหลุมฝังตัวเองก็ตาม

ชายหนุ่มเดินมาที่ฟาร์มปศุสัตว์ เห็นสัตว์มากมายมายหลายตัว ดูแล้วน่าจับกินไก่ที่มานัก

   "มีคนอยู่ไหมขอรับ" ห่าวอู๋กล่าวขณะเดินเห็นชายคนนึงหน้าตาดูดีทีเดียว แต่หล่อไม่เท่าห่าวอู๋หรอก

"ท่านนายช่างฝากให้นำเงินมาคืนท่าน" มันกล่าวพลางมอบเงินคืนให้

       "เถ้าแก่เสิ่นฝากมางั้นเหรอ ขอบคุณ(

คุณชาย มากขอรับ" หลิ่งจิงอีกล่าวตอบอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม ก่อนจะทักถามอีกฝ่าย "ว่าแต่คุณชายมีอะไรอีกหรือเปล่า"

      "พอดีข้าอยากจะเรียนรู้เรื่องเลี้ยงสัตว์" มันกล่าวพลางลูบหัวเจ้าไก่ที่ถืออยู่

       "ที่แท้อยากเรียนรู้เรื่องการดูแลสัตว์นี่เอง ไหนข้าขอดูสัตว์เลี้ยงของเจ้าหน่อย" จิงอีกล่าวต่ออีกฝ่าย ก่อนจะยื่นมือไปรับไก่ที่อีกฝ่ายอุ้มออกมาดู

      "นึ่ขอรับ" ว่าแล้วห่าวอู๋ก็ยื่นเจ้าไก่ให้แต่โดยดี

       "นับว่าเป็นไก่ที่ดี ดูอุดมสมบูรณ์อ้วนท้วนและการดูแลมีคุณภาพ ว่าแต่เจ้าได้ตั้งชื่อให้มันหรือยัง" หลิ่งจิงอีกล่าวถามอีกฝ่ายพลางลูบไก่น้อยในมือ

       'ตั้งชื่อ…?' เขามองเจ้าไก่ตรงหน้า...ที่สักวันคงได้ไปอยู่ในท้องของเขา…

"อ้อยังไม่มีขอรับ" ห่าวอู๋กล่าวตอบตามตรง

       เขายื่นไก่ให้อีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยชี้แนะสิ่งแรกที่สำคัญที่สุด "ก่อนอื่นเจ้าจะต้องตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยงก่อน ไม่ว่าจะมีกี่ตัวก็ไม่ควรละเลยมัน มันถึงจะรักเจ้า สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนพวกมันล้วนต้องการมีชื่อของตัวเอง ตอนนี้เจ้าก็ลองตั้งชื่อพวกมันดู จะใช้ชื่ออะไรดี"

      (การตั้งชื่อสัตว์เลี้ยง ไปที่เมนู กลุ่มของฉัน > คอกสัตว์เลี้ยง > เลือกสัตว์ที่ยังไม่มีชื่อ > คลิกปุ่ม ตั้งชื่อสัตว์เลี้ยง )

     "เอ่อ…." ชายหนุ่มทำท่าคิด...พลางคิดชื่อต่างๆมากมาย ก่อนจะคิดชื่อที่สุดยอดชื่อนึงมาได้ ชื่อที่มันจะบอกความเป็นไปเจ้าไก่นี่ในอนาคต…

"ชื่อ...เจ้า ย่างน้ำผึ้ง..ขอรับ.." ห่าวอู๋กล่าว

       "ข้อสำคัญที่เจ้าควรจำไว้ให้ขึ้นใจอีกข้อหนึ่ง การเลี้ยงสัตว์ก็เหมือนเจ้าดูแลคนในครอบครัว อย่าได้ปล่อยให้พวกมันหิวเป็นเวลานาน (ไม่ควรปล่อยให้ค่าความหิวลดลงเหลือ 0) หากเจ้าปล่อยให้มันหิวมิเช่นนั้นมันจะป่วยหนัก" จิงอีอธิบายถึงการคอยให้อาหารซึ่งเป็นปัจจัยหลักในการดูแลสัตว์ เมื่อเราเลี้ยงสัตว์เสมือนเราตกเป็นทาสพวกมันที่คอยปรนนิบัติพวกมันอย่างสม่ำเสมอ

       "ขอรับเข้าใจแล้ว" เขาพยักหน้าหงึกๆ แต่ก็ทำท่าเข้าใจไปงั้นแหละ…

เดี๋ยวเจ้า ย่างน้ำผึ้ง จะได้ไปอยู่ท้องเขาสักวันอยูาดีนั้นแหละ...

       "ถ้าเกิดว่าปล่อยให้หิวแล้วจะเป็นไงงั้นเหรอ... สัตว์ของเจ้าก็จะเจ็บป่วยหนัก จะต้องเปลืองค่ารักษาอย่างมากเพื่อรักษาให้มันกลับมาสุขภาพดีอีก และพึงจำไว้ เมื่อมันล้มป่วย พวกสัตว์จะเจ็บหนักมากจนลืมเลือนทุกอย่าง ความสามารถต่าง ๆ ที่มันเคยฝึกฝนจะต้องเริ่มใหม่หมด" จิงอีกล่าวให้คำตอบ

       ก่อนเขาจะกล่าวขึ้นต่อ "สัตว์แต่ละตัวจะมีความสามารถแตกต่างกันออกไป อย่างเจ้าไก่ตัวนี้ของเธอ พ่อหนุ่มมันจะให้ผลผลิตไข่ในทุก ๆ เช้า" (สกิลสัตว์เลี้ยงจะมีความสามารถที่ได้ผลผลิตไอเท็มแตกต่างกันตามสัตว์ต่าง ๆ โดยสกิลจะแสดงผลใต้ค่าประสบการณ์ที่เป็นรูปไอคอนภาพต่าง ๆ ตามภาพด้านบน)

       "เป็นไก่มันก็ต้องออกไข่ ข้าว่าเป็นเรื่องธรรมดา แล้วดูมันเป็นไก่ตัวเมียเสียด้วย" ห่าวอู๋กล่าว

เรื่องนั้นใครก็รู้

     

      "อีกหนึ่งที่ควรทำลำดับต่อมาคือการเล่นกับพวกมันอย่างสม่ำเสมอ สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนเราที่ต้องการความเอาใจใส่ อย่างน้อยแวะไปเล่นกับพวกมันสักหน่อยในแต่ละวัน" จิงอีกล่าวกำชับความสำคัญของการเล่นกับสัตว์

       "โดยค่าอาหารต่อวัน 7 อีแปะ มันจะทานได้ตลอดทั้งวัน ในกรณีคุณไม่ค่อยมีเวลาก็สามารถปล่อยทิ้งไว้สองสามวัน แต่ค่าอาหารจะเพิ่มขึ้นตามจำนวนวัน" จิงอีอธิบายก่อนจะหยิบเมล็ดข้าวเปลือกออกมาให้ไก่ของเขา (คลิกปุ่มสีเขียว ให้อาหาร เหนือหลอดความหิว) และ (คลิกปุ่มสีเขียว เล่นด้วย ที่กรอบความสนิทสนม  )

       "อ้อเป็นเช่นนี้..แล้วถ้าหากมีสัตว์เลี้ยงหลายตัวเล่า?" ชายหนุ่มเอ่ยถาม ขืนมาป้อนทีละตัว ใครจะมีเวลาว่างทั้งงัน

       "หากคุณมีสัตว์จำนวนมาก คุณสามารถที่จะจ้างเด็กช่วยดูแลในวันนั้นได้ เด็กที่จ้างจะดูแลตลอดทั้งวันจนกว่าจะหมดวันเขาจะไม่กลับบ้าน ทั้งเล่นและให้อาหารพวกสัตว์ ๆ" จิงอีอธิบายถึงกรณีคุณมีมากเกินไปและไม่อาจดูแลทั่วถึง (หน้าหลักของฟาร์มของคุณจะมีปุ่ม ให้อาหารทั้งหมด และ เล่นทั้งหมด ที่อำนวยความสะดวกแก่คุณ แต่จะมีค่าใช้จ่ายสำหรับการใช้บริการครอบคลุม หากไม่อยากจ่ายเงินให้อาหารและเล่นแบบตัวต่อตัวตามวิธีด้านบน)

       "ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านมากสำหรับการสั่งสอน" เขาคำนับหนึ่งที

      "หวังว่าเจ้าจะนำสิ่งที่ได้เรียนรู้ในวันนี้ไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันนอกจากการเลี้ยงสัตว์นะ โชคดีคุณชายห่าว"

    เห็นเช่นนั้นห่าวอู๋จึงขอตัวลา เดินออกไปก่อนจะเดินทางไปยังที่ต่อไป

           นิสัยทะเยอะทะยาน

+2 point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

Jinying ดี

          ◇ ━ สัตว์เลี้ยงเพื่อนยาก

          จากการเดินทางเงียบเหงาก่อนหน้า ยามนี้มีไก่ตัวน้อยเป็นเพื่อนร่วมทางทำเอาจิ้นอิ๋งเพลิดเพลินมากขึ้นจนแทบคอยเล่นค่อยลูบเจ้าไก่ในอ้อมแขนไม่ผละมือ ในยามมาเยือนถึงยังฟาร์มประจำหมู่บ้านนางจึงรู้สึกว่าไวกว่าปกติ ก่อนจะพลันเร่งเอาเงินไปให้คนเลี้ยงไก่เพื่อจะได้ทำตามไหว้วานผู้ที่มอบไก่ตัวนี้ให้มา

          “ สวัสดีเจ้าค่ะ ท่านใช่คนดูแลฟาร์มนี้หรือไม่เจ้าคะ ข้ากู่ จิ้นอิ๋งถูกวานจากท่านนายช่างใหญ่ให้นำเงินมามอบให้ท่านเจ้าค่ะ ”

          จบคำหลังกล่าวหาบุรุษหนุ่มที่น่าจะเป็นคนคอยดูแลสัตว์อย่างที่ได้รับสารมา จิ้นอิ๋งก็นำเงินสามสิบตำลึงเงินส่งให้อย่างไม่ขาดไม่เกิน

          "เถ้าแก่เสิ่นฝากมางั้นเหรอ ขอบคุณแม่นางมากขอรับ" หลิ่งจิงอีกล่าวตอบตนอย่างนอบน้อม ก่อนจะทักถาม "ว่าแต่แม่นางมีอะไรอีกหรือเปล่า"

          สิ้นคำถามจิ้นอิ๋งก็เผลอหลุดร้องในคอผะแผ่วราวพึ่งนึกได้ว่าตนไม่ได้มาเพื่อส่งเงินอย่างเดียวแต่มาเพื่ออยากรู้วิธีเจ้าตัวขนในอ้อมแขนด้วย นางจึงอุ้มเจ้าไก่ขึ้นให้อีกฝ่ายได้เห็นพลางสบตามองหาคู่สนทนาเพื่อถามการเลี้ยงดูอย่างกระตือรือร้น

          “ มีเจ้าค่ะ คือพอดีข้าได้ไก่มาจากท่านนายช่างใหญ่ ตัวข้าก็ไม่เคยเลี้ยงมาก่อนเลยใคร่อยากทราบวิธีเลี้ยงมันน่ะเจ้าค่ะ ”

          "ที่แท้อยากเรียนรู้เรื่องการดูแลสัตว์นี่เอง ไหนข้าขอดูสัตว์เลี้ยงของเจ้าหน่อย" จิงอีกล่าวต่อก่อนจะยื่นมือไปรับไก่ที่ตนอุ้มออกมาดู

          จิ้นอิ๋งก็ส่งยื่นไก่ตัวน้อยอย่างไม่อิดออด ไว้วางใจคนตรงหน้ามากว่าจะไม่ทำอันตรายใดเพราะอย่างไรก็เป็นถึงผู้ดูแลสัตว์ในฟาร์มนางย่อมเชื่อใจมาก ระหว่างนั้นก็คอยส่งสายตามองสำรวจท่าทางยามจับตัวและสำรวจของอีกฝ่ายไปด้วยเพื่อในยามจับตัวเจ้าตัวน้อยอีกคราจะได้ปรับให้ถูกต้อง

          "นับว่าเป็นไก่ที่ดี ดูอุดมสมบูรณ์อ้วนท้วนและการดูแลมีคุณภาพ ว่าแต่เจ้าได้ตั้งชื่อให้มันหรือยัง" หลิ่งจิงอีกล่าวถามจิ้นอิ๋งพลางลูบไก่น้อยในมือ

          นางที่ได้ยินเช่นนั้นพลันผุดพรายรอยยิ้มกว้างออกมาจนดวงตาโค้งรับ ศีรษะเล็กผงกรับถึงเรื่องชื่อที่เตรียมตั้งเอาไว้แล้ว เพราะอย่างไรนางก็ถูกมอบให้มาเป็นคู่หูแล้ว จิ้นอิ๋งย่อมให้ใจและอยากใส่ใจมันให้มากเท่าที่จะมากได้

          เขายื่นไก่ให้นางก่อนจะเอ่ยชี้แนะสิ่งแรกที่สำคัญที่สุด "ก่อนอื่นเจ้าจะต้องตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยงก่อน ไม่ว่าจะมีกี่ตัวก็ไม่ควรละเลยมัน มันถึงจะรักเจ้า สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนพวกมันล้วนต้องการมีชื่อของตัวเอง ตอนนี้เจ้าก็ลองตั้งชื่อพวกมันดู จะใช้ชื่ออะไรดี"

          “ ไป๋เซ่อ เจ้าค่ะ! ชื่อที่ข้าคิดไว้ เพราะเจ้าตัวน้อยมีขนสีขาวสะอาดสะอ้านนัก ”

          จิ้นอิ๋งรับเจ้าไป๋เซ่อกลับมาพลางโพล่งเอ่ยชื่ออย่างกระตือรือร้น ระหว่างนั้นก็จดจ้องกวงตาใสสีเดียวกันของไก่ในอ้อมแขนราวอยากจะถามเป็นนัย ๆ ว่ามันชอบชื่อที่นางตั้งให้หรือไม่อย่างไรอย่างนั้น

          "ข้อสำคัญที่เจ้าควรจำไว้ให้ขึ้นใจอีกข้อหนึ่ง การเลี้ยงสัตว์ก็เหมือนเจ้าดูแลคนในครอบครัว อย่าได้ปล่อยให้พวกมันหิวเป็นเวลานาน หากเจ้าปล่อยให้มันหิวมิเช่นนั้นมันจะป่วยหนัก" จิงอีอธิบายถึงการคอยให้อาหารซึ่งเป็นปัจจัยหลักในการดูแลสัตว์ เมื่อเราเลี้ยงสัตว์เสมือนเราตกเป็นทาสพวกมันที่คอยปรนนิบัติพวกมันอย่างสม่ำเสมอ

          สายตาที่หนึ่งคนหนึ่งไก่มองหาจำต้องคืนสู่คู่สนทนาแทนหลังได้ยินอีกฝ่ายย้ำในบางสิ่งขึ้นมา จิ้นอิ๋งก็แสนรับฟัง ผงกศีรษะรับคำหนักแน่นไม่หยุดมือเรียวลูบลงที่หน้าท้องอุ่นของเจ้าไป๋เซ่อผะแผ่วราวย้ำว่าจะไม่ให้้องน้อย ๆ นี้ไร้อาหารตกท้องแน่นอน

          “ ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าไป๋เซ่อหิวเป็นเวลานานแน่ ๆ เจ้าค่ะ เพราะหากหิวเป็นเวลานาน.. คงคล้ายมนุษย์เราหรือไม่เจ้าคะ? ” ท้ายประโยคแผ่วลงเล็กน้อยหลังพาลหวนนึกถึงยามคนเราหิวโหยก็จะเจ็บไข้ขึ้นมา

          "ถ้าเกิดว่าปล่อยให้หิวแล้วจะเป็นไงงั้นเหรอ... สัตว์ของเจ้าก็จะเจ็บป่วยหนัก จะต้องเปลืองค่ารักษาอย่างมากเพื่อรักษาให้มันกลับมาสุขภาพดีอีก และพึงจำไว้ เมื่อมันล้มป่วย พวกสัตว์จะเจ็บหนักมากจนลืมเลือนทุกอย่าง ความสามารถต่าง ๆ ที่มันเคยฝึกฝนจะต้องเริ่มใหม่หมด" จิงอีกล่าวให้คำตอบ

          ก่อนเขาจะกล่าวขึ้นต่อ "สัตว์แต่ละตัวจะมีความสามารถแตกต่างกันออกไป อย่างเจ้าไก่ตัวนี้ของเธอสาวน้อย มันจะให้ผลผลิตไข่ในทุก ๆ เช้า"

          “ จริงหรือเจ้าคะ?.. ไป๋เซ่อเจ้าเยี่ยมยอดนัก! ”

          ประโยคแรกยังพูดกับผู้ดูแลสัตว์ของฟาร์มทั้งแววตาประกายระยับ แต่ประโยคหลังจิ้นอิ๋งหันมองกลับยังเจ้าตัวน้อยและเอ่ยเสียงเล็กชมมันไม่หยุดถึงเรื่องที่ให้ไข่ในทุกเช้าพร้อมแก้มนุ่มของนางก้มเลื่อนสัมผัสข้างหัวเจ้าไก่ไปด้วย

          "อีกหนึ่งที่ควรทำลำดับต่อมาคือการเล่นกับพวกมันอย่างสม่ำเสมอ สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนเราที่ต้องการความเอาใจใส่ อย่างน้อยแวะไปเล่นกับพวกมันสักหน่อยในแต่ละวัน" จิงอีกล่าวกำชับความสำคัญของการเล่นกับสัตว์

          "โดยค่าอาหารต่อวัน 7 อีแปะ มันจะทานได้ตลอดทั้งวัน ในกรณีคุณไม่ค่อยมีเวลาก็สามารถปล่อยทิ้งไว้สองสามวัน แต่ค่าอาหารจะเพิ่มขึ้นตามจำนวนวัน" จิงอีอธิบายก่อนจะหยิบเมล็ดข้าวเปลือกออกมาให้ไก่ของเขา

          จิ้นอิ๋งที่คอยฟังและคอยมองท่าทางของอีกฝ่ายไปด้วยก็ขานรับแผ่วแต่แข็งขัน ดูเต็มใจอยากดูแลโดยไม่เกี่ยงค่าใช้จ่ายหรือเวลาใดเพื่อคอยให้ความสำคัญแก่มัน

          “ ข้าเล่นกับเจ้าทั้งวันยังได้เลยนะไป๋เซ่อ แล้วทานวันละแค่ 7 อีแปะเจ้าจะไม่หิวยามดึกใช่หรือไม่? ”

          กลายเป็นกลับมาคุยกับไก่ตัวขาวอีกหนในตอนเห็นผู้ดูแลสัตว์ให้อาหารไก่อยู่ น้ำเสียงที่ใช้เจือความเอ็นดูและห่วงใยเสียหลายส่วน จนแม้เจ้าไป๋เซ่อจะฟังไม่ออกแต่ก็คล้ายจะลดความตื่นตระหนกยามถูกจิ้นอิ๋งโอบอุ้มลงหลายส่วนเลยเชียว

          "หากคุณมีสัตว์จำนวนมาก คุณสามารถที่จะจ้างเด็กช่วยดูแลในวันนั้นได้ เด็กที่จ้างจะดูแลตลอดทั้งวันจนกว่าจะหมดวันเขาจะไม่กลับบ้าน ทั้งเล่นและให้อาหารพวกสัตว์ ๆ" จิงอีอธิบายถึงกรณีคุณมีมากเกินไปและไม่อาจดูแลทั่วถึง

          “ สัตว์จำนวนมาก?.. ตามจริงข้าว่าคงไม่ได้เลี้ยงมากมาย แต่ก็ไม่แน่เจ้าค่ะ เพราะพวกมันน่ารักมากเลยเชียว ยังไงก็ขอบคุณท่านมากสำหรับคำแนะนำนะเจ้าคะ ”

          จิ้นอิ๋งตอบรับทั้งรอยยิ้มพลางกอดแผ่วยังเจ้าไก่น้อยอีกหน ก่อนหันพูดคุยกับมันอีกเล็กน้อยถึงในอนาคตว่าจะหาสหายมาอยู่ร่วมด้วยไม่ให้มันต้องเหงายามนางยุ่งไม่อาจผละมาหาระหว่างวันได้แน่นอน

          "หวังว่าเจ้าจะนำสิ่งที่ได้เรียนรู้ในวันนี้ไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันนอกจากการเลี้ยงสัตว์นะ โชคดีแม่นางกู่"

          คำพูดนั้นสร้างความฉงนฉาบจางเล็ก ๆ ในแววตาของนาง ตัวจิ้นอิ๋งที่ยังคิดตามไม่ทันว่าหมายถึงปรับไปใช้ในชีวิตประจำวันถึงเรื่องอะไร ก็ถูกมอบขวานมาให้เสียก่อนจนนางนับผู้พระคุณเพิ่มมาได้อีกหนึ่ง

          กระนั้นแล้วตัวนางก็ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดจำเป็นต้องมีขวาน สุดท้ายจิ้นอิ๋งจึงถูกแนะให้ไปหาช่างไม้ที่โรงไม้โซ่วซุนเพื่อหาเหตุผลที่จำเป็นต้องมีขวานเพื่อเก็บทรัพยากรที่อาจเป็นประโยชน์หรือของตอบแทนแก่หมู่บ้านที่คอยช่วยเหลือนางในครานี้ก็ได้

Weibin ชั่ว

กัวเฟิงตามเด็กนำทางมาได้สักพักก็พบกับฟาร์มแห่งหนึ่ง"ส่งแค่นี้แหละฝากขอบคุณนายช่างด้วย" เขาเดินไปที่ฟาร์มและไม่ได้สนใจเด็กนำทางอีก

เขาเดินมาพบกับเด็กหนุ่มคนนึงแต่งตัวเหมือนพวกคุณชาย
"เจ้าคือเจ้าของฟาร์ม? มารับนี่ไป" เขาพูดพร้อมยื่นสิ่งที่นายชั่งฝากมา

  "เถ้าแก่เสิ่นฝากมางั้นเหรอ ขอบคุณคุณชาย มากขอรับ" หลิ่งจิงอีกล่าวตอบอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม ก่อนจะทักถามอีกฝ่าย "ว่าแต่คุณชายมีอะไรอีกหรือเปล่า"


"นายชั่งบอก ให้ข้านำไก่มาให้เจ้าสอนการเลี้ยงมัน"


  "ที่แท้อยากเรียนรู้เรื่องการดูแลสัตว์นี่เอง ไหนข้าขอดูสัตว์เลี้ยงของเจ้าหน่อย" จิงอีกล่าวต่ออีกฝ่าย ก่อนจะยื่นมือไปรับไก่ที่อีกฝ่ายอุ้มออกมาดู

"มันค่อนข้างเป็นภาระในการเดินทางเลยถ้าไม่ติดว่ามันออกไข่ได้ข้าคงจับมันกินไปแล้ว"


   "นับว่าเป็นไก่ที่ดี ดูอุดมสมบูรณ์อ้วนท้วนและการดูแลมีคุณภาพ ว่าแต่เจ้าได้ตั้งชื่อให้มันหรือยัง" หลิ่งจิงอีกล่าวถามอีกฝ่ายพลางลูบไก่น้อยในมือ


"ข้าไม่ใช่คนที่มาคิดหยุมหยิมเรื่องพวกนี้" เขาพูดพลางทำหน้าตาเบื่อหน่ายกับพวกคนที่ปราณีตถึงขนาดตั้งชื่อให้อาหารในอนาคต


เขายื่นไก่ให้อีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยชี้แนะสิ่งแรกที่สำคัญที่สุด "ก่อนอื่นเจ้าจะต้องตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยงก่อน ไม่ว่าจะมีกี่ตัวก็ไม่ควรละเลยมัน มันถึงจะรักเจ้า สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนพวกมันล้วนต้องการมีชื่อของตัวเอง ตอนนี้เจ้าก็ลองตั้งชื่อพวกมันดู จะใช้ชื่ออะไรดี"


"ข้ารู้แล้ว แล้ววิธีเลี้ยงเจ้านี่หละ"


"ข้อสำคัญที่เจ้าควรจำไว้ให้ขึ้นใจอีกข้อหนึ่ง การเลี้ยงสัตว์ก็เหมือนเจ้าดูแลคนในครอบครัว อย่าได้ปล่อยให้พวกมันหิวเป็นเวลานาน (ไม่ควรปล่อยให้ค่าความหิวลดลงเหลือ 0) หากเจ้าปล่อยให้มันหิวมิเช่นนั้นมันจะป่วยหนัก" จิงอีอธิบายถึงการคอยให้อาหารซึ่งเป็นปัจจัยหลักในการดูแลสัตว์ เมื่อเราเลี้ยงสัตว์เสมือนเราตกเป็นทาสพวกมันที่คอยปรนนิบัติพวกมันอย่างสม่ำเสมอ


"แล้วถ้าข้าไม่มีเวลาให้อาหารมัน?" เขาคิดว่าต้องมาคอยให้อาหารมันตลอดก็เบื่อเต็มทน จนอยากจับมันกินให้มันจบๆไป


"ถ้าเกิดว่าปล่อยให้หิวแล้วจะเป็นไงงั้นเหรอ... สัตว์ของเจ้าก็จะเจ็บป่วยหนัก จะต้องเปลืองค่ารักษาอย่างมากเพื่อรักษาให้มันกลับมาสุขภาพดีอีก และพึงจำไว้ เมื่อมันล้มป่วย พวกสัตว์จะเจ็บหนักมากจนลืมเลือนทุกอย่าง ความสามารถต่าง ๆ ที่มันเคยฝึกฝนจะต้องเริ่มใหม่หมด" จิงอีกล่าวให้คำตอบ   ก่อนเขาจะกล่าวขึ้นต่อ "สัตว์แต่ละตัวจะมีความสามารถแตกต่างกันออกไป อย่างเจ้าไก่ตัวนี้ของเธอ มันจะให้ผลผลิตไข่ในทุก ๆ เช้า"     "อีกหนึ่งที่ควรทำลำดับต่อมาคือการเล่นกับพวกมันอย่างสม่ำเสมอ สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนเราที่ต้องการความเอาใจใส่ อย่างน้อยแวะไปเล่นกับพวกมันสักหน่อยในแต่ละวัน" จิงอีกล่าวกำชับความสำคัญของการเล่นกับสัตว์
"โดยค่าอาหารต่อวัน 7 อีแปะ มันจะทานได้ตลอดทั้งวัน ในกรณีคุณไม่ค่อยมีเวลาก็สามารถปล่อยทิ้งไว้สองสามวัน แต่ค่าอาหารจะเพิ่มขึ้นตามจำนวนวัน" จิงอีอธิบายก่อนจะหยิบเมล็ดข้าวเปลือกออกมาให้ไก่ของเขา (คลิกปุ่มสีเขียว ให้อาหาร เหนือหลอดความหิว) และ (คลิกปุ่มสีเขียว เล่นด้วย ที่กรอบความสนิทสนม  )
"นี่ข้าต้องเลี้ยงเจ้าจริงหรอ?" กัวฟ่งพูดพลางมองไก่อ้วนในมือ


   "หากคุณมีสัตว์จำนวนมาก คุณสามารถที่จะจ้างเด็กช่วยดูแลในวันนั้นได้ เด็กที่จ้างจะดูแลตลอดทั้งวันจนกว่าจะหมดวันเขาจะไม่กลับบ้าน ทั้งเล่นและให้อาหารพวกสัตว์ ๆ" จิงอีอธิบายถึงกรณีคุณมีมากเกินไปและไม่อาจดูแลทั่วถึง (หน้าหลักของฟาร์มของคุณจะมีปุ่ม ให้อาหารทั้งหมด และ เล่นทั้งหมด ที่อำนวยความสะดวกแก่คุณ แต่จะมีค่าใช้จ่ายสำหรับการใช้บริการครอบคลุม หากไม่อยากจ่ายเงินให้อาหารและเล่นแบบตัวต่อตัวตามวิธีด้านบน)


"ข้าเข้าใจทั้งหมดแล้ว"


"หวังว่าเจ้าจะนำสิ่งที่ได้เรียนรู้ในวันนี้ไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันนอกจากการเลี้ยงสัตว์นะ โชคดีคุณชายกัว


"งั้นข้าต้องขอลา ไว้เจอกันใหม่เมื่อมีโอกาส" กัวฟิงเดินออกจากฟาร์มไปพร้อมไก่ในมือ

Liangjin -

      เลี่ยงจินเดินจากบ้านตีเหล็กมาหาคนเลี้ยงสัตว์ เพื่อนำเงินมาให้ เจ้าไก่ในอ้อมแขนร้องกระโต๊กกระต๊ากอย่างร่าเริงประหนึ่งตื่นเต้นกับโลกกว้าง

     "ข้ามาหาคนเลี้ยงสัตว์ เขายังอยู่ที่นี่ใช่ไหม" เลี่ยงจินเริ่มกวาดสายตามองหาคนที่ต้องนำเงินมามอบให้ เขาเดินเข้าไปในฟาร์มปศุสัตว์และเริ่มร้องเรียกหา

     "ท่านใช่คนเลี้ยงสัตว์หรือใหม่ ท่านช่างตีเหล็กวานข้าให้นำเงินมามอบให้ท่านน่ะ

     (โอนเงิน 30 ตำลึงเงินมาที่ไอดี Webmaster)

      

       "สามสิบตำลึงถ้วน ไม่มีตกหล่น" ชายหนุ่มมอบเงินที่ได้รับหมอมาให้แก่บุรุษเบื้องหน้า

       "เถ้าแก่เสิ่นฝากมางั้นเหรอ ขอบคุณคุณชายมากขอรับ" หลิ่งจิงอีกล่าวตอบอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม ก่อนจะทักถามอีกฝ่าย

"ว่าแต่คุณชายมีอะไรอีกหรือเปล่า"

      

      "ข้ามาที่นี่ส่วนหนึ่งก็เพราะอยากเรียนเลี้ยงสัตว์น่ะ อย่างน้อยก็อยากจะรู้วิธีเลี้ยงเจ้าตัวนี้" เขาก้มไปดูไก่น้อยในอ้อมแขน เขาอยากที่จะดูแลไก่ตัวนี้ให้ดีในฐานะที่มันได้มาอยู่ร่วมกับเขาและในฐานะที่ผู้อื่นมอบมาให้

      

  "ที่แท้อยากเรียนรู้เรื่องการดูแลสัตว์นี่เอง ไหนข้าขอดูสัตว์เลี้ยงของเจ้าหน่อย" จิงอีกล่าวต่ออีกฝ่าย ก่อนจะยื่นมือไปรับไก่ที่อีกฝ่ายอุ้มออกมาดู

      

     "เป็นอย่างไรบ้างท่าน มันป่วยหรือไม่สบายตรงไหนบ้างรึเปล่า" เขากล่าวสอบถามคนเลี้ยงสัตว์ เขาในตอนนี้ใช้สายตาแยกจากภายนอกไม่ออกว่ามันเจ็บป่วยตรงไหนบ้างรึเปล่า ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะได้รีบรักษา

       "นับว่าเป็นไก่ที่ดี ดูอุดมสมบูรณ์อ้วนท้วนและการดูแลมีคุณภาพ ว่าแต่เจ้าได้ตั้งชื่อให้มันหรือยัง" หลิ่งจิงอีกล่าวถามอีกฝ่ายพลางลูบไก่น้อยในมือ

      

      "อืม.. ตอนนี้ยัง ข้าพึ่งได้รับมันมาในไม่นานเลยยังไม่ได้ตั้งชื่อให้ มันจำเป็นด้วยรึ" หนุ่มลูกครึ่งเอ่ยถามอย่างสงสัย สัตว์เหล่านี้จำเป็นต้องมีชื่อด้วยงั้นหรือ

       เขายื่นไก่ให้อีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยชี้แนะสิ่งแรกที่สำคัญที่สุด "ก่อนอื่นเจ้าจะต้องตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยงก่อน ไม่ว่าจะมีกี่ตัวก็ไม่ควรละเลยมัน มันถึงจะรักเจ้า สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนพวกมันล้วนต้องการมีชื่อของตัวเอง ตอนนี้เจ้าก็ลองตั้งชื่อพวกมันดู จะใช้ชื่ออะไรดี"

      (การตั้งชื่อสัตว์เลี้ยง ไปที่เมนู กลุ่มของฉัน > คอกสัตว์เลี้ยง > เลือกสัตว์ที่ยังไม่มีชื่อ > คลิกปุ่ม ตั้งชื่อสัตว์เลี้ยง )

        "งั้น.. เจ้าชื่อว่า 'ไป๋จี' ก็แล้วกันนะ" เขาแย้มยิ้มบอกกับเจ้าไก่ เขาช่างมีพรสวรรค์ในการตั้งชื่อเท่ๆเสียจริงเชียว

       "ข้อสำคัญที่เจ้าควรจำไว้ให้ขึ้นใจอีกข้อหนึ่ง การเลี้ยงสัตว์ก็เหมือนเจ้าดูแลคนในครอบครัว อย่าได้ปล่อยให้พวกมันหิวเป็นเวลานาน  หากเจ้าปล่อยให้มันหิวมิเช่นนั้นมันจะป่วยหนัก" จิงอีอธิบายถึงการคอยให้อาหารซึ่งเป็นปัจจัยหลักในการดูแลสัตว์ เมื่อเราเลี้ยงสัตว์เสมือนเราตกเป็นทาสพวกมันที่คอยปรนนิบัติพวกมันอย่างสม่ำเสมอ

      

      "เช่นนี้เอง…"

   ชายหนุ่มพยักหน้าให้กับคำของอีกฝ่าย แต่ทำไมเหมือนช่วงท้ายๆเขาเหมือนจะได้ยินคำแปลกๆออกมากันนะ

       "ถ้าเกิดว่าปล่อยให้หิวแล้วจะเป็นไงงั้นเหรอ... สัตว์ของเจ้าก็จะเจ็บป่วยหนัก จะต้องเปลืองค่ารักษาอย่างมากเพื่อรักษาให้มันกลับมาสุขภาพดีอีก และพึงจำไว้ เมื่อมันล้มป่วย พวกสัตว์จะเจ็บหนักมากจนลืมเลือนทุกอย่าง ความสามารถต่าง ๆ ที่มันเคยฝึกฝนจะต้องเริ่มใหม่หมด" จิงอีกล่าวให้คำตอบ

       ก่อนเขาจะกล่าวขึ้นต่อ "สัตว์แต่ละตัวจะมีความสามารถแตกต่างกันออกไป อย่างเจ้าไก่ตัวนี้ของเธอพ่อหนุ่ม มันจะให้ผลผลิตไข่ในทุก ๆ เช้า"

      

     "ไป๋จี ข้ารอไข่จากเจ้าอยู่นะ" เขาแย้มหัวเราะพูดจาติดตลก เจ้าไก่ตอนนี้เหมือนกำลังจะบอกว่า 'ส.บ.ย.ห' ให้แก่เขาอย่างงั้นแหละ

        

        "อีกหนึ่งที่ควรทำลำดับต่อมาคือการเล่นกับพวกมันอย่างสม่ำเสมอ สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนเราที่ต้องการความเอาใจใส่ อย่างน้อยแวะไปเล่นกับพวกมันสักหน่อยในแต่ละวัน" จิงอีกล่าวกำชับความสำคัญของการเล่นกับสัตว์

       "โดยค่าอาหารต่อวัน 7 อีแปะ มันจะทานได้ตลอดทั้งวัน ในกรณีคุณไม่ค่อยมีเวลาก็สามารถปล่อยทิ้งไว้สองสามวัน แต่ค่าอาหารจะเพิ่มขึ้นตามจำนวนวัน" จิงอีอธิบายก่อนจะหยิบเมล็ดข้าวเปลือกออกมาให้ไก่ของเขา

      

     "สัตว์เองก็ต้องหากินล่ะนะ" เขานึกถึงค่าอาหารของสัตว์ไปต่อจากนี้ อยากรู้จริงว่าเจ้าไก่จะสามารถหากินเองได้ไหม เผื่อจะลดค่าใช้จ่ายลงได้บ้าง...

       "หากคุณมีสัตว์จำนวนมาก คุณสามารถที่จะจ้างเด็กช่วยดูแลในวันนั้นได้ เด็กที่จ้างจะดูแลตลอดทั้งวันจนกว่าจะหมดวันเขาจะไม่กลับบ้าน ทั้งเล่นและให้อาหารพวกสัตว์ ๆ" จิงอีอธิบายถึงกรณีคุณมีมากเกินไปและไม่อาจดูแลทั่วถึง

      

    "แต่ค่าจ้างก็คงใช่เล่น" ฟังจบเขาก็คำนวณค่าใช้จ่ายหากจ้างคนอื่นมาดูแลภายในใจ และอีกอย่างการจ้างคนมาเลี้ยงไม่ค่อยคุ้มเท่าใดนักหากจ้างมาเพื่อช่วยเลี้ยงสัตว์ไม่กี่ตัว

      "หวังว่าเจ้าจะนำสิ่งที่ได้เรียนรู้ในวันนี้ไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันนอกจากการเลี้ยงสัตว์นะ โชคดีคุณชาย"

       "ข้าจะจดจำไปใช้"

เมื่อเสร็จการสนทนา เขาก็มุ่งไปหาสถานที่ที่ผู้มีพระคุณของเขาอยู่ เขาอยากจะไปขอบคุณคนที่ช่วยเหลือเขาจากโจรโพกผ้าเหลืองเต็มแก่แล้ว

   สุขุม

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

     หนอนหนังสือ

+4 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

         

      อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

XianXi บ้า

          เซียนซีค่อยๆเดินเข้าตามเส้นทางในหมู่บ้านเซิ่งหุน โดยพยานเป็นอย่างยิ่งในการทำความเข้าใจ นี่ก็เป็นวันที่สองของการได้ตื่นขึ้น จนล่วงเลยมาจนถึงเวลาพลับค่ำอีกครั้ง เส้นทางในหมู่บ้านไม่คดเคี้ยวแต่มีหลายเส้นทางให้เลือกเดิน จากที่นายช่างใหญ่สกุลเสิ่นกล่าวไว้ ไปหาคนเลี้ยงไก่

           เดินคลำทางจนมาถึงฟาร์มปศุสัตว์ ชาวบ้านเป็นคนบอกเส้นทางให้เดินมาตรงแถวนี้ ด้วยใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนจึงมีคนเข้าหาอยู่เป็นประจำ ข้อดีของการทำตัวให้ดูเป็นมิตรไมตรี ทั้งที่จริงๆแล้วเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับคนพวกนั้นไม่ว่าจะเป็นการยิ้มให้หรือการช่วยเหลือ

           “ข้ามาหาคุณชายหลิ่ง จิงอี” น้ำเสียงทุ้มละมุนนุ่มนวลเอ่ยบอกกับคนดูแลหน้าฟาร์มซึ่งเป็นคนงานของที่นี่

           “คุณชายหลิ่ง อยู่ด้านในฟาร์มขอรับ ตามข้ามา” คนงานเอ่ยบอกและพาเดินเข้าไปข้างใน

           ช่วงเวลาที่กำลังเดินกันอยู่เขาจึงคิดที่จะเผยแพร่แนวคิดของตัวเองให้กับคนงานของฟาร์มปศุสัตว์แห่งนี้ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า มือทั้งสองข้างไขว้หลัง “ท่านคิดเช่นไรกับแนวคิดที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเพศ การแบ่งระหว่างชายหญิงที่ไม่มีความเท่าเทียมกัน และเรื่องของการแต่งงานร่วมสายเลือดเครือญาติ” ใช้กลอุบายในการวางแผนในหัว โดยเลือกใช้คำว่า ‘ท่าน’ แก่คนงานผู้นั้นเปรียบเสมือนเป็นการยกย่อง ด้วยความนอบน้อมถ่อมตน

           “แนวคิดเรื่องพวกนั้นข้าพอจะเคยได้ยินมาบ้าง คุณชายหมายถึงเรื่องสิทธิเท่าเทียมทางเพศสินะ เรื่องนั้นข้าคิดว่ามันก็เป็นสิ่งที่ดีขอรับ ส่วนเรื่องการแต่งงานในเครือญาติอาจจะเป็นเรื่องที่ไกลตัว….. ผิดประเพณี เป็นเรื่องต้องห้ามมิใช่หรือ”

           “ทำไมถึงคิดว่านั่นเป็นแนวคิดที่ไม่ถูกต้อง ความรักนั้นไม่จำกัดจะต้องเป็นผู้ใดจะต้องเป็นคนอื่นหรือไม่ใช่คนในสายเลือด ขอเพียงทั้งสองคนปลงใจกัน การสืบเชื้อสายเลือดบริสุทธิ์ไว้ย่อมดี วงศ์ตระกูลจะได้สืบทอดกันไปในรุ่นสู่รุ่น สมบัติทั้งหลายจะไม่ได้ตกไปอยู่ในมือผู้อื่น” เซียนซีกล่าวอย่างใจเย็นในทุกคำพูดของบุรุษร่างสูง ทุกถ้อยคำนั้นไม่มีวาจาที่กระแทกกระทั้น ปล่อยให้มันโล่งสงบหยุดดั่งสายน้ำ เพื่อให้คนฟังนั้นมีความเชื่อถือมากยิ่งขึ้น “ไม่ว่าความรักเช่นนั้นใดก็คือความรัก โลกใบนี้ไม่ควรมีการกีดกันทางสังคม”

           “เป็นแนวคิดที่แปลกมากขอรับคุณชาย แต่ข้าจะฟังไว้” คนงานในฟาร์มตอบกลับจนกระทั่งพามาถึงด้านใน เขาเข้าไปคุยกับเจ้านายของตนเอง มีคนมาขอพบ หลังจากแจ้งทุกอย่างเสร็จสิ้น จึงแยกตัวเดินไปทางอื่น กลับไปด้านหน้าฟาร์มเพื่อเฝ้า

           “เจ้าคือ?” หลิ่ง จิงอี หันมาเอ่ยถามชายร่างสูง

           “ข้าเซียวเซี่ย เซียนซี นามรองปิงต๋าขอรับ” แนะนำตัวขึ้นและยื่นถุงเงินมอบให้ ของสิ่งนี้เป็นเงินจำนวนที่นายช่างใหญ่สกุลเสิ่น ฝากให้เขามามอบให้แก่คนเลี้ยง

           “เถ้าแก่เสิ่นฝากมางั้นเหรอ ขอบคุณคุณชาย มากขอรับ” หลิ่งจิงอีกล่าวตอบอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม ก่อนจะทักถามอีกฝ่าย “ว่าแต่คุณชายมีอะไรอีกหรือเปล่า”

           “ข้าอยากเรียนรู้วิธีการเลี้ยง” เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เขาเดินทางมาที่นี่ ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่เฉื่อยชาไม่รู้จะทำอะไร เห็นมีคนให้ทำอะไรก็ทำไปตามนั้น ไม่ได้เอาความรู้สึกส่วนตัวเป็นที่ตั้ง “ข้าพึ่งได้ไก่เพศเมียมา แต่ยังไม่รู้วิธีการเลี้ยง”

           "ที่แท้อยากเรียนรู้เรื่องการดูแลสัตว์นี่เอง ไหนข้าขอดูสัตว์เลี้ยงของเจ้าหน่อย" จิงอีกล่าวต่ออีกฝ่าย ก่อนจะยื่นมือไปรับไก่ที่อีกฝ่ายอุ้มออกมาดู

           อุ้มไก่และยื่นมอบให้ชายคนนั้นได้ตรวจดูถึงความอุดมสมบูรณ์และสัดส่วนร่างกายที่น่าจะพร้อมสำหรับในการออกไข่ “เป็นเช่นไรบ้าง” หากให้เดาเรื่องสุขภาพมันย่อมต้องมีสุขภาพที่ดี เจ้าของก่อนหน้าเป็นถึงนายช่างใหญ่ หากมันมีสุขภาพไม่ดีนี่สิแปลก

           “นับว่าเป็นไก่ที่ดี ดูอุดมสมบูรณ์อ้วนท้วนและการดูแลมีคุณภาพ ว่าแต่เจ้าได้ตั้งชื่อให้มันหรือยัง” หลิ่งจิงอีกล่าวถามอีกฝ่ายพลางลูบไก่น้อยในมือ

           “ข้ายังไม่ได้ตั้งชื่อ” ไม่ได้หวนนึกถึงการตั้งชื่อสัตว์ เนื่องจากรีบเดินมาที่นี่ หันไปมองไก่ที่อีกฝ่ายอุ้มอยู่

           เขายื่นไก่ให้อีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยชี้แนะสิ่งแรกที่สำคัญที่สุด “ก่อนอื่นเจ้าจะต้องตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยงก่อน ไม่ว่าจะมีกี่ตัวก็ไม่ควรละเลยมัน มันถึงจะรักเจ้า สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนพวกมันล้วนต้องการมีชื่อของตัวเอง ตอนนี้เจ้าก็ลองตั้งชื่อพวกมันดู จะใช้ชื่ออะไรดี”

           “อ่า……” ไก่ตัวนี้เป็นเพศเมีย อาจจะต้องตั้งชื่อให้ดูมีความเป็นผู้หญิง ใช้เวลาเพียงไม่นานอัจฉริยะหนุ่มจึงเอ่ยเรียกขานนามใหม่ที่เขาได้เป็นคนตั้งชื่อให้ “หลิ่งจี | 岭姬 หมายถึงหญิงสาวแห่งสายลม นั่นเป็นชื่อที่เหมาะที่สุด” มือหนาลูบหลิ่งจี ดูเหมือนมันจะพึงพอใจกับชื่อที่ตั้งให้

           กระต๊าก กระต๊ากกกๆๆๆ

           ส่งเสียงร้องขยับปีกไก่ หลิ่งจีเอาตัวมุดเข้าไปใกล้ๆเจ้านาย

           “ข้อสำคัญที่เจ้าควรจำไว้ให้ขึ้นใจอีกข้อหนึ่ง การเลี้ยงสัตว์ก็เหมือนเจ้าดูแลคนในครอบครัว อย่าได้ปล่อยให้พวกมันหิวเป็นเวลานาน (ไม่ควรปล่อยให้ค่าความหิวลดลงเหลือ 0) หากเจ้าปล่อยให้มันหิวมิเช่นนั้นมันจะป่วยหนัก” จิงอีอธิบายถึงการคอยให้อาหารซึ่งเป็นปัจจัยหลักในการดูแลสัตว์ “เมื่อเราเลี้ยงสัตว์เสมือนเราตกเป็นทาสพวกมันที่คอยปรนนิบัติพวกมันอย่างสม่ำเสมอ”

           ฟังคำพูดอีกฝ่ายที่บอกถึงวิธีการเลี้ยง เพื่อไม่ให้สัตว์เลี้ยงป่วย เมื่อต้องใช้เงินในการรักษา หากทำป่วย เซียนซีเลิกคิ้วเล็กน้อย เคยเป็นคุณชายที่มีแต่คนปรนนิบัติรับใช้ ไม่เคยขาดเงินทอง ตั้งแต่ออกมาแสวงหาหนทางแห่งอำนาจ เขาต้องระมัดระวังในการเก็บเงินมากขึ้น?

           เปล่า ยังคงใช้สุรุ่ยสุร่ายติดเป็นนิสัยจนเคยตัว พฤติกรรมนี้ยากจะแก้ไข

           ส่วนเรื่องทาสสัตว์เลี้ยง คงไม่มีทางเป็นไปได้ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยสัมผัสคำว่ารัก มีแต่คอยดูแลให้อย่างเดียวและเสแสร้งแกล้งทำว่ารักน่าจะพอได้

           “แล้วถ้าข้าลืมให้อาหารนานๆ?”

           “ถ้าเกิดว่าปล่อยให้หิวแล้วจะเป็นไงงั้นเหรอ... สัตว์ของเจ้าก็จะเจ็บป่วยหนัก จะต้องเปลืองค่ารักษาอย่างมากเพื่อรักษาให้มันกลับมาสุขภาพดีอีก และพึงจำไว้ เมื่อมันล้มป่วย พวกสัตว์จะเจ็บหนักมากจนลืมเลือนทุกอย่าง ความสามารถต่าง ๆ ที่มันเคยฝึกฝนจะต้องเริ่มใหม่หมด” จิงอีกล่าวให้คำตอบ

           ก่อนเขาจะกล่าวขึ้นต่อ “สัตว์แต่ละตัวจะมีความสามารถแตกต่างกันออกไป อย่างเจ้าไก่ตัวนี้ของเธอพ่อหนุ่ม มันจะให้ผลผลิตไข่ในทุก ๆ เช้า”

           “ขอรับ” พูดเพียงแค่ไม่กี่ประโยคเข้าใจในสิ่งที่ชายคนนั้นต้องการจะสื่อบอก เมื่อเขาได้รับรู้จึงไม่ได้ขัดอะไรถ้าอยากจะพูดอะไรเพิ่มเติม หลิ่งจีซุกซบอกแกร่ง เจ้าไก่ตัวนี้มันทำตัวแปลกๆ มือข้างหนึ่งลูบลำตัวมันเบาๆ ได้ไข่ไก่มาหนึ่งฟอง ผลของจากการเลี้ยงสัตว์ “ให้ไข่ทุกเช้า มีประโยชน์ไม่น้อย”

           "อีกหนึ่งที่ควรทำลำดับต่อมาคือการเล่นกับพวกมันอย่างสม่ำเสมอ สัตว์เลี้ยงก็เหมือนคนเราที่ต้องการความเอาใจใส่ อย่างน้อยแวะไปเล่นกับพวกมันสักหน่อยในแต่ละวัน" จิงอีกล่าวกำชับความสำคัญของการเล่นกับสัตว์

           “หากมีแค่ไม่กี่ตัว คงมีเวลาพอในการเลี้ยง” ยังไม่มีแนวคิดที่อยากจะตั้งขบวนสัตว์ ขอเลี้ยงเพียงแค่ไม่กี่ตัวเอาที่พอเลี้ยงไหว เฉพาะตัวที่มีประโยชน์ส่วนตัวไหนสวยแต่ไร้ประโยชน์เขาก็ไม่สนใจหรอก

           “โดยค่าอาหารต่อวัน 7 อีแปะ มันจะทานได้ตลอดทั้งวัน ในกรณีที่คุณชายไม่ค่อยมีเวลาก็สามารถปล่อยทิ้งไว้สองสามวัน แต่ค่าอาหารจะเพิ่มขึ้นตามจำนวนวัน” จิงอีอธิบายก่อนจะหยิบเมล็ดข้าวเปลือกออกมาให้ไก่ของเขา

           “อ่า” บนใบหน้ายังคงประดับรอยยิ้มบางๆ รักษาท่าทีให้ดูสมภาคภูมิ ถึงจะเป็นการเสแสร้ง เรื่องเงินในการเลี้ยงไม่มีปัญหาถ้าไก่สามารถออกไข่ได้ทุกวัน ข้อแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกัน

           “หากคุณชายมีสัตว์จำนวนมาก คุณสามารถที่จะจ้างเด็กช่วยดูแลในวันนั้นได้ เด็กที่จ้างจะดูแลตลอดทั้งวันจนกว่าจะหมดวันเขาจะไม่กลับบ้าน ทั้งเล่นและให้อาหารพวกสัตว์ ๆ” จิงอีอธิบายถึงกรณีคุณมีมากเกินไปและไม่อาจดูแลทั่วถึง

           “ข้ามีความรับผิดชอบมากพอ” ไม่ถึงขั้นต้องจ้างเด็กมาช่วยดูแล เรื่องงานนี้เป็นงานง่ายๆคิดการใหญ่แต่แค่เลี้ยงสัตว์ยังทำไม่ได้ มันก็ไม่มีความสมควรที่จะเป็นผู้ เอาไว้ในอนาคตถ้าได้มีอำนาจจริงๆคงจะให้คนอื่นไปเลี้ยง ช่วงนี้ต้องทำในสิ่งที่ทำได้ก่อน

           "หวังว่าเจ้าจะนำสิ่งที่ได้เรียนรู้ในวันนี้ไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันนอกจากการเลี้ยงสัตว์นะ โชคดี คุณชายเซียวเซี่ย"

           “รบกวนท่านหลิ่งเช่นกัน” ตอบกลับอย่างนอบน้อมถ่อมตน เมื่อได้ฟังวิธีการเลี้ยงสัตว์โดยละเอียด ที่นี้ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องการเลี้ยงสัตว์อีก

เลื่อมใสศรัทธา

+25 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

+10 EXP จากการโรลสรรเสริญคู่สนทนาด้วยความจริง

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

สุรุ่ยสุร่าย

+2 Point จากการโรลหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

หูดี

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

รวม 55 ความศรัทธา / 20 Point / +15 EXP

ระดับเริ่มต้น - คนจรเล่าเรื่อง

ทุกค่า EXP ที่ได้รับจากการโรลเพลย์ / +40 ความศรัทธา

@Watcher

XiangShan ดี

มุ่งสู่จงหยวนอีกครั้ง

หมู่บ้านเซิ่งหุน ฟาร์มสัตว์

เวลาต่อมา หญิงสาวได้เดินสำรวจในหมู่บ้านต่อหลังจากได้รับคำแนะนำจากบุรุษชุดขาวโจวอี้เต๋อให้มาเดินดูฟาร์มปศุสัตว์ ซึ่งเขาว่าเป็นที่ๆดีที่หนึ่ง

ให้ลองมาดูสักครั้ง

เมื่อมาถึง ก็พบกับฟาร์มปศุสัตว์ที่มีสัตว์น้อยใหญ่มากมายถูกเพาะเลี้ยงที่นี่ ทั้งแกะ แพะ ม้า สัตว์บ้านไปจนถึงสัตว์ใช้งานมารวมตัวกันอยู่ที่นี่มากมาย

หญิงสาวมองไปแล้ว ก็ช่างเป็นหมู่บ้านที่มีความเพรียบพร้อมบริบูรณ์ทั้งทรัพยากร อาหาร และบรรสัตว์เสียจริงๆ เธอคิดว่า ที่นี่คงเป็นต้นแบบ ในการพัฒนาชีวิตและดินแดนของเราได้ในอนาคตแน่นอน

หญิงสาวยืนมองเหล่าบรรดาสัตว์อยู่ริมรั้วพักหนึ่ง จนมีคนๆหนึ่งเข้ามาทักนาง

"สวัสดีขอรับแม่นางผู้สง่างาม สนใจที่จะมาดูเหล่าสัตว์สินะขอรับ?" คนที่ทักเธอเป็นบุรุษอีกคนหนึ่ง ท่าทางใจดีและแต่งตัวชาวบ้านตามปกติ แต่ที่ดูดีกว่านั้นคือ รอบตัวเขานั้นมักจะเต็มไปด้วยสัตว์เล็กๆน้อยๆห้อมล้อมเขาอย่างกับเป็นเพื่อนสนิทกันอย่างไงอย่างงั้น

"อ๊ะ ขออภัยเจ้าค่ะคุณชายที่มิทันได้สังเกต ข้าผ่านมาหมู่บ้านนี้แล้วจึงแวะผ่านฟาร์มมาดูโดยช่างตัดไม้แนะนำมาเจ้าคะ"

หญิงสาวหันไปแล้วค้อมคำนับให้อีกฝ่าย

"อ๋อ พี่อี้เต๋อแนะนำมาเหรอ เขาก็ใจดีแบบนั้นอยู่แล้วละครับ ตามสบายเลยนะขอรับแม่นางผู้สง่า" ชายหนุ่มพยักหน้าพร้มอยิ้มอย่างเป็นมิตร พร้อมกับหญิงสาวและสัตว์ที่เขาอุ้มมาด้วย

ท่าทางอันเป็นมิตรกับเหล่าสัตว์เหล่านั้น ทำให้หญิงสาวรู้สึกเกร็งเล็กน้อยเวลาจะคุยกับคุณชายคนนี้ก็เพราะเกรงจะรบกวนเวลาเล่นกับเหล่าสัตว์ของเขา

"คุณชายดูเป็นมิตรกับเหล่าสัตว์มากๆเลยนะเจ้าคะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นระหว่างพิจารณาจากสิ่งที่เห็น

"ขอรับ ก็.. สัตว์เหล่านี้ก็เหมือนเพื่อนสนิทของข้าเลยครับ บางตัวในฟาร์มที่ตัวใหญ่ๆเนี่ยข้าเลี้ยงมันมาตั้งแต่มันเกิดหรือตกลูกเลยล่ะขอรับ

พวกมันจึงมองว่าข้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมัน" ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับเล่นกับสัตว์ในอ้อมอกเขา ชายคนนี้มีอัธยาศัยที่ดีมากๆ

"...." หญิงสาวมองแล้วก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี การที่บุคคลสักคนจะเป็นมิตรกับสัตว์นั้นหายากพอตัว คนๆนี้เหมือนคนพิเศาที่ได้รับการถ่ายทอดอะไรที่พิเศษมาบางอย่างไหวเวียนอยอู่ในตัว

ถ้าเป็นการดีเราก็อยากจะรู้จักเขาไว้เหมือนกัน

"สัตว์เหล่านี้ก็เหมือนชีวิตๆหนึ่ง มีชีวิตจิตใจแม้มันจะเป็นเดรัจฉาน แต่ถ้าเราเลี้ยงดูเอาใจใส่มันอย่างดี มันก็ตอบแทนเราได้เหมือนกันนะครับ"

ชายคนนั้นกล่าว ดูเหมือนเขาจะเข้าใจถึงแก่นแท้ของสรรพสัตว์แล้วจริงๆ ช่างน่านับถือนัก

"ข้าเห็นด้วยเจ้าคะ การตอบแทนเป็นสิ่งที่ดี ถ้าหากบุคคลเราตอบแทนอย่างจริงใจซื้อสัตย์ได้อย่างที่คุณชายกล่าวมาบ้าง แผ่นดินก็คงไม่เกิดกลียุคเช่นนี้

ข้าเเห้นด้วยกับหลักการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ รู้คุณกตัญญูตอบแทนในการเดินทางสั่งสอนผู้คนเจ้าคะ" หญิงสาวเล่าเรื่องออกมา

"ข้าจักขอทราบชื่อคุณชายผู้ใจดีได้หรือไม่เจ้าคะ?" หญิงสาวคำนับแล้วถามไถ่ชื่อชายหนุ่มผู้รักสัตว์คนนี้

"หลิ่ง จิงอี ขอรับ เรียกข้าจิงอีก็ได้" ชายหนุ่มตอบรับแล้วบอกชื่อ

"ข้า สวี เซียงซานนะเจ้าคะ ยินดีอย่างยิ่งที่ได้รู้จักกับคุณชาย เหมือนข้าได้เรียนรู้อะไรบางอย่างจากที่นี่เลยเจ้าค่ะ" หญิงสาวกล่าวแนะนำตัวแล้วคำนับ

"ยินดีเช่นกันแม่นาง หากว่างเมื่อใดก็แวะมาที่นี่ได้เสมอเลย เหล่าสรรพสัตว์จะต้อนรับแม่นางอย่างดีขอรับ" ชายหนุ่มกล่าวอย่างอัธยาศัยเป็นกันเอง

วันนี้หญิงสาวเองก็ได้พบปะกับผู้คนในหมู่บ้านทั้งสองที่รู้สึกว่าจะถูกชะตาอย่างอย่างยิ่ง เธอเลยคิดว่าจะอยู่ต่อเพื่อดูว่าพวกเขาทั้งสองจะสามารถสานสัมพันธ์ได้หรือไม่...

---------------------------

+2 Point จากการโรลให้เกียรติผู้ที่คุย ถ่อมตน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ ทะเยอทะยาน

+2 Point จากการโรลใช้แผนการ หูดี

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้ นักวิชาการ

+5 Point โรลวางแผน นักวางแผน

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หลังตรง

+10 EXP โรลสรรเสริญเหล่าผู้ที่คุยด้วย ถ่อมตน

+5 EXP จากการโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ คิ้วหงส์

รวม 15 Point / 30 exp

---------------------------

ค่าศรัทธา

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา ถ่อมตน

+10 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ ทะเยอทะยาน

+25 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ เลื่อมใสศรัทธา

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา เลื่อมใสศรัทธา

รวม 65

+ ศรัทธา ตามจำนวน exp ที่ได้รับ คูณ 2 // ฐานะ ซินแสนอกรีต

---------------------------

สานสัมพันธ์กับ หลิ่ง จิงอี

รออัพลงระบบ

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

มาทวงลูกหลานเหมยหยวนแล้วนะ