[นอกเมืองเยี่ยนเหมิน] โรงเตี๊ยมชิงซาน

โรงเตี๊ยมชิงซาน

{ นอกเมืองเยี่ยนเหมิน }

【โรงเตี๊ยมชิงซาน】

โรงเตี๊ยมขนาดเล็กตั้งยังนอกเมืองเยี่ยนเหมิน
บริเวณเขตตีนเขาที่รายล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่อย่างร่มรื่น
เดิมเป็นบ้านขนาดกลาง ทว่าหลังผู้เป็นสามีของเถ้าแก่เนี้ย
เสียชีวิตจากสนามรบ เหลือหลานชายให้นางต้องดูแลเพียงคนเดียว
จึงถูกปรับให้เป็นโรงเตี๊ยมเพื่อหารายได้ โดยภายในมีห้องให้เช่าพักเพียงสองห้องเท่านั้น
กระนั้นห้องหับและเครื่องนอนต่างสะอาดสะอ้าน ทั้งมื้ออาหารยังรสเยี่ยมมากเลยเชียว

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 80 อีแปะ - 13 EXP (รายวัน)

เถ้าแก่เนี้ย: เหริน ซือ
อุปนิสัย:
เถ้าแก่เนี้ยเหรินเป็นสตรีอายุหกสิบปลาย ๆ
ทว่ากลับยังกระฉับกระเฉงแข็งขัน นางคอยดูแลโรงเตี๊ยมชิงซาน
ด้วยตัวเองอย่างไม่เคยนึกเหน็ดเหนื่อย ใบหน้ามักประดับด้วยรอยยิ้มเสมอ
ยามถูกชมเรื่องห้องหับและอาหาร ทั้งหากชวนนางคุยไม่แคล้วเล่าโม้ถึงสามี
ที่ลาลับและหลานชายที่กำลังเจริญรอยตามอย่างภาคภูมิเสมอ

Jinying ดี

❀ เควสส่งสมุนไพรแก่โรงหมอ ❀

ระหว่างเดินทาง

.

.

          เนื่องจากตัวหอฝึกยุทธ์ค่อนข้างมีส่วนที่ต้องตรวจสอบละเอียดกว่าตัวบ้านและโกดังเก็บของ จิ้นอิ๋งจึงตัดสินใจไม่สำรวจตัวบ้านร้างที่ตั้งใจจะซื้อต่อและออกเดินทางส่งสมุนไพรตามงานจ้างวานของพ่อค้าหวังทู่ในที่สุดด้วยกลัวจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ ทั้งตัวนางยังเก็บเงินได้ไม่ครบดีนักด้วย ตรวจสอบช้าหน่อยบ้านก็คงไม่ได้หายไปไหน ในช่วงยามเว่ยตัวจิ้นอิ๋งจึงเริ่มเดินทางออกจากตัวเมืองซีเหอหลังจากแวะทานข้าวเที่ยงที่โรงเตี๊ยมกับถานเจ๋อมาแล้ว

          .

          .

          ตลอดเส้นทางที่ผ่าน โชคดีที่ทั้งคู่ไม่ได้พบกับการดักปล้นชิงจากโจรโพกผ้าเหลืองเสียเท่าไหร่ อาจด้วยเพราะในตอนนี้จิ้นอิ๋งกำลังเดินทางผ่านส่วนเมืองจินหยางที่เคยได้ยินชื่อเสียงของผู้เป็นลูกบุญธรรมของท่านเจ้าเมืองอยู่บ้างถึงความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย คงเป็นที่หวั่นเกรงโดยทั่วกันโดยไม่ต้องบอกกล่าวให้เสียเวลา ซึ่งก็สร้างความสบายใจให้แก่นางไม่น้อยเลยเชียว

          ทว่าในยามโหย่วที่ตะวันเริ่มคล้อยหลบหลังขุนเขาเตรียมลับฟ้าให้ไร้แสง จิ้นอิ๋งและถานเจ๋อที่ห้อม้ามาถึงยังเขตปิงโจวแล้วกำลังเตรียมพักผ่อนในเมืองเยี่ยนหมินก็พลันเจอโจรระหว่างทางเข้าให้เสียก่อน ทว่ากลุ่มโจรประมาณ 5-6 คนนั้นไม่ได้ดักปล้นพวกนาง แต่กำลังปล้นเกวียนขนสินค้าเล็ก ๆ คันหนึ่งที่กำลังบรรทุกเอาข้าวสารไปส่ง ซึ่งทันทีที่พวกมันเปิดผ้าออกเจอเพียงแค่ผักและเนื้อเต็มคันก็โวยวายเสียงขรม ชี้ดาบใส่หน้ายังผู้ขนของที่ดูมีอายุสองคนอย่างขู่เข็ญให้มอบเงินแก่พวกนั้น

          จิ้นอิ๋งที่ไม่อยากมีเรื่องนักแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าช่วยเหลือ ด้วยเพราะรู้สึกติดฉิวไม่น้อยที่คนทำมาหากินสุจริตจำต้องมาส่งเงินที่ได้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงแก่เหล่าคนโฉบฉวยด้วยวิธีที่ไม่ถูกต้องเหล่านั้น

          " หยุดนะเจ้าคะ! "

          เสียงหวานเอ่ยดังแทรกขึ้นเรียกความสนใจของกลุ่มโจรให้หันมอง แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้กล่าวห้ามอย่างประนีประนอมและให้อีกฝั่งล่าถอยไปก็กลายเป็นถานเจ๋อที่ไม่รู้ว่าหงุดหงิดอะไรตรงขี่ม้าไป๋เอ้อร์เข้าโจมตีกลุ่มโจรเหล่านั้นเสียแตกกระเจิง พวกมันสบถด่าลั่นก่อนพยายามจะเข้าหาผู้ติดตามที่ยังแกว่งอาวุธสะเปะสะปะบนหลังม้าให้จิ้นอิ๋งแทบหน้าเหวอ จะหัวเราะก็ไม่ใช่ร้องไห้ก็ไม่เชิง

          " พวกแก! บังอาจมาขวางทางท่านหญิง…! ออกไป! มันรบกวนเวลาจะได้พักของข้า!! "

          ถานเจ๋อคล้ายเอ่ยประโยคแรกนั้นทำเพื่อท่านหญิงของมันพร้อมแกว่งดาบเฉือนมือโจรผู้หนึ่งจนจับอาวุธไม่ได้ ทว่าประโยคหลังที่คล้ายเหลืออดแล้วจากการเห็นตะวันเริ่มใกล้ลับแสงทำให้มันหลุดความในใจที่แค่เหนื่อยจากการเดินทางและอยากรีบพักผ่อนเสียทีออกมา ทั้งการโจมตีต่อไปก็แทบสะบัดดาบโต้คมอาวุธของอีกฝ่ายที่พุ่งหาถึงสองคนให้ดีดกระเด็นออกไปอย่างชวนผวา จิ้นอิ๋งที่เห็นพลันนึกอยากขอโทษผู้ติดตามผู้นี้ขึ้นมาเสียเดี๋ยวนั้นเลยเชียว

          ที่แท้.. เจ้าก็แค่เหนื่อยและขี้เกียจเดินทางแล้วสินะถานเจ๋อ ข้าขอโทษนะ…

          .

          .

          ระหว่างรอถานเจ๋อจัดการเหล่าโจรด้วยความเชื่อใจ จิ้นอิ๋งก็ขยับมาปกป้องเหล่าบุรุษมีอายุอีกสองท่านเผื่อโดนลูกหลง โดยที่ตอนนี้ทั้งสองนั้นแทบจะเดินมาชิดม้าของจิ้นอิ๋งเพราะกลัวผู้ติดตามของนางที่ดูน่ากลัวกว่ากลุ่มโจรอยู่มากโข

          " เขา.. เป็นคนดีอยู่นะเจ้าคะ แค่ยามนี้คงเหนื่อยและอยากพักเต็มแก่แล้วน่ะเจ้าค่ะ "

          จิ้นอิ๋งเอ่ยแก้ตัวให้กับผู้ติดตามของนางที่ตอนนี้กำลังกวาดชี้ดาบไม่ให้พวกโจรเข้ามาใกล้ ทั้งที่พวกมันแทบจะก้มค้อมกับพื้นขอขมาถานเจ๋ออยู่ร่อมร่อให้ปล่อยพวกมันไปซึ่งจิ้นอิ๋งที่เห็นก็ต้องเร่งม้าเข้าหาเพื่อห้ามปรามผู้ติดตามให้หยุดมือได้แล้ว เพราะนางไม่ได้ตั้งใจจะเอาชีวิตแต่แรก

          " พอแล้วล่ะถานเจ๋อ… ส่วนพวกเจ้ามาทางไหนก็กลับไปทางนั้น ยามนี้ข้าให้อภัยหากแต่คราต่อไปหากจะกระทำตัวแบบเดิมก็ระวังทางการด้วยล่ะเจ้าค่ะ เพราะข้าจำเป็นต้องแจ้งแก่ทหารของเยี่ยนเหมินว่าพบเจอพวกโจรใกล้เขตตัวเมืองเช่นนี้ "

          นางกล่าวน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจังไม่น้อยส่งแก่เหล่าโจร แม้จะฟังดูเป็นคำพูดที่ราวกับเจ้าของคำนั้นกำลังใจอ่อนและตั้งใจปล่อยไป ทว่าจิ้นอิ๋งรู้ดีกว่าใครว่านางกำลังปรับปรุงทัศนคติอยู่ไม่น้อย จากที่ไม่เคยคิดเอาความใด ในยามนี้คำพูดของบุคคลที่เคยให้คำปรึกษาว่าใครผิดก็ควรว่าไปตามผิดทำให้นางมีความคิดจะแจ้งกับทางการอย่างจริงจังเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยอีก แม้ยังมีหลุดนิสัยของนางอยู่บ้างที่ไม่ได้เป็นฝ่ายจับตัวส่งเองก็ตาม

          ซึ่งโจรกลุ่มนั้นก็แทบมองหน้ากันไปมาอย่างติดตระหนกก่อนแตกกระเจิงวิ่งหนีไม่คิดหน้าคิดหลังด้วยกลัวจะถูกจับเข้าในยามนี้ ซึ่งจิ้นอิ๋งที่เห็นภาพนั้นก็แทบหลุดถอนหายใจขึ้นมาอย่างนึกกังวลว่าคงไม่แคล้วยังไม่สำนึกอีกเป็นแน่ ถึงอย่างนั้นบุรุษมีอายุสองท่านที่ถูกช่วยก็ได้ขอบคุณนางอย่างจริงใจซึ่งทำให้ดรุณีน้อยพอจะยิ้มออกมาได้บ้าง ก่อนอาสาเดินทางคุมกันให้กระทั่งอีกฝ่ายเข้าใกล้เขตกองทหารที่ต้องส่งสัตถุดิบให้ ถึงช่วยแจ้งเกี่ยวกับการป้องกันระวังภัยเหล่าโจรโพกผ้าเหลืองให้รัดกุมขึ้นพร้อมพากันแยกออกไปในที่สุด

          .

          และเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้จิ้นอิ๋งรู้สึกว่าต้องเร่งหาที่พักให้ถานเจ๋อได้พักผ่อน ยังไม่เข้าตัวเมืองแต่ก็พบโรงเตี๊ยมหลังน้อยเข้า จิ้นอิ๋งก็พาเลี้ยวม้าเข้าพักแทบจะเดี๋ยวนั้น ของบนม้าพลันถูกปลดแบกเข้าไปยังตัวโรงเตี๊ยม ส่วนตัวม้าก็ฝากไว้ยังเพิงคอกที่ดูมีอายุแต่ก็ดูแข็งแรงและกำบังลมฝนได้ดีไม่น้อยร่วมกับไก่ไป๋เซ่อที่กระโดดไปนอนซุกบนหลังม้าเฮยเซ่ออย่างเชี่ยวชาญ

          ด้วยขนาดที่เล็กกว่าโรงเตี๊ยมในตัวเมืองจึงมีเพียงสองห้องพักด้วยกันเท่านั้น และตอนนี้มีเพียงห้องเดียวที่ยังว่างอยู่ ทำเอานางคิดหนักว่าควรจัดสรรที่นอนอย่างไร เถ้าแก่เนี้ยที่เป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมก็เอ่ยเสนอขึ้นมาหลังเห็นนางคิดหนัก

          " เช่นนั้นแม่นางน้อยมานอนร่วมกับข้าดีหรือไม่ แล้วให้ผู้ติดตามเจ้าพักห้องว่างที่เหลือนั้น " น้ำเสียงฟังเนิบช้าทว่าแฝงความใจดีอยู่ภายในเรียกรอยยิ้มของจิ้นอิ๋งให้วาดออกอย่างซาบซึ้งก่อนตอบรับคำด้วยความจริงใจ

          " รบกวนท่านยายแล้วเจ้าค่ะ "

          ในคืนนั้นจิ้นอิ๋งก็นอนบนฟูกอย่างสบายใจข้างเถ้าแก่เนี้ยประจำโรงเตี๊ยม แม้ผืนผ้าที่นอนไม่ได้หนานุ่มดั่งโรงเตี๊ยมที่อื่น แต่ก็สะอาดและหอมกรุ่นมากเสียจนนางรู้สึกอบอุ่นและนอนหลับสนิทมากกว่าครั้งไหน ๆ ในยามเช้าที่มาเยือนนางจึงตอบแทนน้ำใจของอีกฝ่ายโดยแบ่งปันข้าวสารที่นางมีอยู่ให้ไปอย่างเต็มใจ

( ผลการประลองกับโจรโพกผ้าเหลือง )

ลักษณะนิสัยรู้จักให้อภัย

+1 Pointทุกครั้งที่โรลให้อภัยผู้อื่น

มอบ ข้าวสาร 4 กระสอบ แก่ โรงเตี๊ยมชิงซาน

ลักษณะนิสัยใจกว้าง

+15 EXP ทุกครั้งที่โรลแบ่งปันข้าวของบริจาคด้วยความเมตตาให้ผู้อื่น

Jinying ดี

❀ ขนมเยว่ปิ่ง ❀

.

.

.

          ในช่วงยามอู่ จิ้นอิ๋งกับถานเจ๋อที่ซื้อวัตถุดิบทำขนมมาเรียบร้อยแล้วได้เดินทางกลับมายังโรงเตี๊ยมชิงซานที่ได้พักแรมเมื่อคืนก่อน เถ้าแก่เนี้ยเหรินที่เห็นจิ้นอิ๋งกลับมาเยี่ยมเยียนรวดเร็วเช่นนั้นก็มองอย่างประหลาดใจเล็กน้อยแต่ก็แย้มรอยยิ้มต้อนรับนางอย่างเป็นมิตรราวกับนางเป็นลูกเป็นหลานก็ไม่ปาน ซึ่งจิ้นอิ๋งที่รับรู้ได้ถึงการต้อนรับของอีกฝ่ายก็อดที่ทำให้รู้สึกราวกับนางอยู่ที่บ้านไม่ได้จึงเผลอเข้าทำตัวอ้อนหาไม่รู้ตัว เพื่อขอให้อีกฝ่ายช่วยพาทำขนมเยว่ปิ่งสำหรับเทศกาลไหว้พระจันทร์ที่จะถึง

          ช่วงนี้หลานชายของเถ้าแก่เนี้ยต้องอยู่ยังค่ายทหารและไม่ได้กลับมาเยี่ยมเยือนเกือบเดือน ทำให้ยามนี้ที่มีดรุณีน้อยรุ่นราวคราวเดียวกับหลานมาเข้าพูดคุยก็พยักหน้ารับคำจิ้นอิ๋งอย่างไม่อิดออด กลายเป็นตัวเด็กสาวเองที่เริ่มเกรงใจขึ้นมาจนเอ่ยแก่อีกฝ่ายว่าจะขอทำหลังส่วนโรงเตี๊ยมปิดลงในตอนเย็น ซึ่งตลอดช่วงบ่ายตัวจิ้นอิ๋งก็ได้อาสามาช่วยงานเสิร์ฟอาหารให้แก่กลุ่มคนเดินทางหรือทหารที่ลาดตระเวนมายังโรงเตี๊ยมเป็นการตอบแทน

          ฝั่งถานเจ๋อที่ผู้เป็นนายอนุญาตให้ไปนอนพักได้ เริ่มแรกมันก็คล้ายจะไปนอนทอดหุ่ยอย่างสบายอารมณ์ที่ห้องพัก ทว่าหลังทำทีเฝ้าดูจิ้นอิ๋งทำงานเล็กน้อยพอไม่ให้ดูเกียจคร้านจนเกิดไป ลูกค้าที่เป็นทหารลาดตระเวนกลับค่อยคอยเยอะขึ้นมาเสียอย่างนั้นจนมันเริ่มขมวดคิ้วเข้มสงสัย

          " โฮะ ๆ สงสัยว่าพวกทหารไม่ค่อยได้เจอสตรีเสียเท่าไหร่กระมัง.. แม่หนูอิ๋งเอ๋อร์ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ด้วยนี่เนอะ! โฮะ ๆ ๆ "

          เถ้าแก่เนี้ยเหรินที่เห็นสีหน้าผู้ติดตามเลยอดไม่ได้เดินขนาบมาเอ่ยแซวผู้เป็นนายของอีกฝ่ายที่ทำเอาดวงตาคมดุของถานเจ๋อแทบลุกเป็นไฟ จากที่จะไปพักเลยได้ยืนเฝ้าทำหน้ายักษ์ หลัง ๆ กลายเป็นเริ่มที่จะเอ่ยอาสาขอเสิร์ฟให้เองพลางแนะนำให้จิ้นอิ๋งไปช่วยเถ้าแก่เนี้ยยังส่วนของทำอาหารแทน

          " ท่านหญิงไปช่วยในครัวดีหรือไม่ขอรับ? เดี๋ยวผู้น้อยจะช่วยงานเสิร์ฟพวกนี้เอง "

          " หืม..? แต่อาหารรสมือท่านยายข้ากลัวจะไปช่วยให้เสียรสมากกว่าน่ะสิ อีกอย่างข้าเสิร์ฟไหวนะ... ชาหรือเจ้าคะ? สักครู่เจ้าค่ะ "

          ทว่าตัวผู้เป็นนายกลับรั้นกว่าที่คิด ด้วยความที่อยากตอบแทนตัวเถ้าแก่เนี้ยนั้นมีมากกว่าทำให้นางทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างแข็งขันจนเอ่ยปฏิเสธคำแนะนั้นไปกลาย ๆ และขณะที่พูดคุยกับถานเจ๋ออยู่ก็ถูกเรียกแทรกให้ไปเติมชาให้ ซึ่งดรุณีน้อยก็เร่งยกกาใส่ชาที่เพิ่งต้มเติมใส่เมื่อครู่ไปเปลี่ยนให้อย่างกระตือรือร้น ทำเอาผู้ติดตามที่ห้ามปรามท่านหญิงของมันไม่ได้ได้แต่ถลึงตามองดุให้พวกทหารที่พยายามเรียกจิ้นอิ๋งให้ช่วยไปหาแทน จนเริ่มเงียบเสียงลงและเรียกนางน้อยลงไปด้วย

          ถึงอย่างนั้นตลอดช่วงบ่ายนี้เพราะมีตัวจิ้นอิ๋งคอยช่วยกระทั่งเข้ายามโหย่วที่ต้องปิดส่วนของโรงเตี๊ยม เถ้าแก่เนี้ยเหรินก็ออกมาขอบคุณเด็กสาวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างพอใจมากเลยเชียวที่วันนี้อาหารแทบจะขายดิบขายดีเป็นพิเศษ นอกจากเรื่องที่จะช่วยพาทำขนมเยว่ปิง เถ้าแก่เนี้ยยังจองห้องสองห้องที่มีไว้ให้แก่จิ้นอิ๋งกับถานเจ๋อไว้แล้วด้วย ทว่านางกลับยู่ริมฝีปากลงดูขัดใจขึ้นมาเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงหวานอ้อนหา

          " แต่.. แต่ข้าอยากนอนกับท่านยายได้หรือไม่เจ้าคะ? "

          " นอนกับข้างั้นหรือ? ได้สิแม่หนูอิ๋งเอ๋อร์ มานอนกับข้าได้เลย! "

          แว่วเสียงร้องเย้จากจิ้นอิ๋งพร้อมเสียงหัวเราะใสดังกระดิ่งลมคลอรับ ฟังก็รับรู้ได้ถึงอารมณ์ของนางที่ดีมากเลยเชียว ก่อนนางจะหันไปบอกถานเจ๋อให้ไปพักผ่อนตามสบายได้ ซึ่งก็ดูอีกคนจะไม่อิดออดอีกแล้วเพราะเสียพลังงานไปมากกับการปั้นหน้าดุขู่บรรดาลูกค้าไม่ให้มองคุกคามยังท่านหญิงของมัน

          .

          .

          หลังถานเจ๋อเข้าห้องพักเตรียมพักผ่อน เถ้าแก่เนี้ยเหรินก็พาจิ้นอิ๋งมายังครัวเพื่อเริ่มทำขนมเยว่ปิ่งกัน ซึ่งไม่ใช่ว่าตัวดรุณีน้อยนั้นจะไม่รู้วิธีทำ เพียงแต่ยามนี้ที่ไร้บ้านพักเป็นหลักแหล่งนางก็ไม่รู้จะทำอาหารได้ที่ไหนนอกจากขอตามโรงเตี๊ยม ทั้งโรงเตี๊ยมชิงซานนางนั้นรู้สึกชอบในตัวเถ้าแก่เนี้ยเหรินซือเป็นอย่างมากจึงตัดสินใจมาขอทำยังโรงเตี๊ยมของอีกฝ่าย พลางอ้อนขอให้มาทำด้วยกันก็เพียงเพราะอยากใช้เวลาร่วมกับบุคคลที่ทำให้ความรู้สึกเหมือนนางได้กลับบ้านก็เท่านั้นอีกด้วย

          เมื่อจิ้นอิ๋งเอาวัตถุดิบที่ซื้อมาลงโต๊ะแล้ว นางก็ลงความเห็นว่าคงทำราว ๆ สิบชิ้นก่อนจะเริ่มทำส่วนของน้ำเชื่อมกับเถ้าแก่เนี้ย เริ่มเริ่มคือจุดไฟตั้งหม้อก่อนนำส่วนผสมจำพวกน้ำตาลและน้ำลงไปก่อนจะคอยคนเป็นระยะเพื่อให้น้ำเชื่อมข้นหนืด โดยระหว่างต้องรอราวหนึ่งก้านธูป จิ้นอิ๋งเลยกล่าวเสนอให้พากันผลัดไปอาบน้ำและเฝ้าเตา ซึ่งเถ้าแก่เนี้ยเหรินก็เห็นด้วย

          จนสองสตรีต่างวัยผลัดกันอาบน้ำจนเรียบร้อยแล้วน้ำเชื่อมก็ได้ที่พอดี จิ้นอิ๋งจึงนำมันมากรองก่อนเก็บใส่ถ้วยแยกเอาไว้ ตามจริงต้องพักไว้เกือบหนึ่งสัปดาห์ถึงจะใช้ได้ เถ้าแก่เนี้ยจึงนำน้ำเชื่อมของนางมาให้แทน โดยแลกกับน้ำเชื่อมใหม่ที่เพิ่งทำเมื่อครู่ซึ่งเด็กสาวก็เห็นด้วยและเอ่ยขอบคุณไม่หยุด ก่อนทั้งสองจะเริ่มมาทำในส่วนของแป้งห่อ โดยผสมในส่วนของน้ำเชื่อมและน้ำมันเข้าด้วยกัน ก่อนจะนำแป้งมาผสม หลังกวนผสมจนเป็นเื้อเดียวก็พักทิ้งไว้ไม่ไปรบกวน และหันมาสนใจในการแกะตัวไข่เค็มที่เพื่อเอาส่วนของไข่แดงออกมา

          " ไข่ขาวนี่.. เสียดายจังเลยเจ้าค่ะ " หลังแกะออกมาได้ทั้งหมดสิบฟอง จำนวนไข่ขาวเค็มที่เหลือก็ค่อนข้างมีปริมารพอสมควรให้จิ้นอิ๋งอดเปรยบ่นขึ้นมาไม่ได้

          " อืม.. เจ้ามีความคิดนำไปทำอาหารต่อได้หรือไม่เล่า? "

          เถ้าแก่เนี้ยเหรินเอ่ยขึ้นมาทั้งรอยยิ้มดูไม่เร่งร้อนระหว่างช่วยนำเอาบรรดาไข่แดงที่แกะได้ไปนึ่งให้สุกต่ออีก จิ้นอิ๋งที่มีเวลาคิดก็ยกนิ้วเคาะยังปลายคางตัวเองผะแผ่วอย่างใช้ความคิดพลางลอบบิเอาไข่ขาวพวกนั้นมาลองชิมรสก่อนนึกอะไรได้ขึ้นมา

          " เหมือนตัวไข่ขาวจะหมักได้ไม่เค็มมาก ท่านยายจะเอาไปบดรวมทำข้าวผัดแทนเกลือ.. ผสมกับเนื้อสัตว์ลงไปด้วยก็ได้นะเจ้าคะ จะได้เพิ่มรสชาติ! "

          หลังได้ข้อเสนอเถ้าแก่เนี้ยเหรินที่ได้ยินก็หลุดหัวเราะดูชอบใจไม่น้อยกับความเห็นของเด็กสาว ก่อนจะพยักหน้ารับที่จะลองทำตามความเห็นของจิ้นอิ๋ง ส่วนไข่ขาวที่เหลือจึงไม่ได้ถูกนำทิ้งแต่เก็บเอาไว้ลองทำอาหารมื้อใหม่ให้แก่ลูกค้าในเช้าวันต่อมา

          ซึ่งพ้นปัญหาไข่ขาวเหลือ ไข่แดงก็สุกพอดีให้วางพักทิ้งไว้แล้วผละมาทำในส่วนตัวไส้ที่นำถั่วต่าง ๆ เม็ดบัว และพุทราอบแห้งมาบดรวมเคล้าด้วยกันจนเรียบร้อยดี ก็เป็นส่วนของตัวแป้งที่แบ่งมาเป็นก้อนและรีดแผ่ออกให้ห่อเอาไส้ที่ห่อทับกับไข่แดงเค็มอีกที คลึงจนเป็นก้อนกลมเรียบเนียนขนาดหนึ่งฝ่ามือ ก็นำแม่พิมพ์ไม้ฉลุลายรูปดอกเถาฮวาที่เถ้าแก่เนี้ยเหรินมีมากดทับลงจนปรากฏเป็นรูปลักษณ์ขนมเยว่ปิ่งที่คุ้นเคย ถึงนำเข้าไปอบในหม้อดินเผาราว ๆ หนึ่งเค่อ ระหว่างรอนั้นจิ้นอิ๋งก็ไปหยิบเอาไข่จากเจ้าไก่น้อยไป๋เซ่อมาเพื่อใช้ผสมกับตัวน้ำผึ้งเพื่อเตรียมน้ำมาทาแป้งภายนอกที่อบรอบหนึ่งเสร็จให้ได้สีที่สวยขึ้น ก่อนนำอบอีกรอบอีกเกือบสองเค่อ ขนมเยว่ปิ่งก็เสร็จสิ้นขั้นตอน

          " ลายดอกเถาฮวาสวยจังเลยเจ้าค่ะท่านยาย " จิ้นอิ๋งเอ่ยชมลายดอกไม้จากแม่พิมพ์ของอีกฝ่ายให้ได้ยินเสียงหัวเราะภูมิใจดังขึ้น

          " เซี่ยงกงเขาทำให้น่ะ.. เพราะเขาเห็นว่าข้าชอบดอกเถาฮวามาก "

          น้ำเสียงแฝงความคะนึงหายามเอ่ยเล่าทำให้จิ้นอิ๋งอยู่นั่งเป็นฟังเรื่องราวความหลังของอีกฝ่ายกับผู้เป็นสามีด้วยอีกหนอย่างไม่รู้เบื่อ จนบรรจุขนมลงกล่องจนหมด ทั้งสองก็เตรียมตัวเข้านอนด้วยกันพอดี ยามเช้าวันใหม่ที่มาเยือนพร้อมกับจิ้นอิ๋งและถานเจ๋อเตรียมตัวเดินทางกลับเมืองซีเหอเพื่อไปเที่ยวงานเทศกาลไหว้พระจันทร์กันต่อที่ฉางอัน ขนมชิ้นหนึ่งก็ถูกส่งมอบให้เถ้าแก่เนี้ยเหรินไป

          .

          " ข้าให้ท่านยายนะเจ้าคะ ขออวยพรให้วันไหว้พระจันทร์ปีนี้ท่านยายเหรินซือสุขภาพแข็งแรงนะเจ้าคะ ไว้ข้าจะกลับมาเยี่ยมเยียนท่านอีกคราเจ้าค่ะ! "

          สิ้นเสียงหวานเอ่ยอวยพร หญิงชราก็อ้าแขนกอดรับยังเด็กสาวเอาไว้พลางเอ่ยอวยพรไม่ต่างกัน ดวงหน้านวลพลันยิ้มเสียเต็มแก้มไปหมด ถานเจ๋อที่เห็นก็ค้อมตัวลาเถ้าแก่เนี้ยด้วยท่าทางที่อ่อนลงมากไม่ต่างกัน ก่อนในตอนที่จิ้นอิ๋งและผู้ติดตามจะได้ออกเดินทางกลับนั้น ขนมเยว่ปิ่งอีกชิ้นก็ถูกส่งมอบให้ถานเจ๋อไปด้วย

          " ให้ข้า..- ผู้น้อยด้วยหรือขอรับ? " บุรุษหน้าเข้มดูอ้ำอึ้งไม่น้อย

          " อื้ม! ถึงเป็นผู้ติดตามข้าก็ยังนับเจ้าเป็นสหายเช่นกันนะ! "

          จิ้นอิ๋งตอบรับกระตือรือร้น ทำเอาอีกฝ่ายซาบซึ้งไม่น้อยก่อนจะทานขนมทันทีไม่ให้เสียน้ำใจ โดยที่ท่านหญิงของมันที่ขยับม้านำไปก่อนก็ไม่ทันเห็นจึงเอ่ยเตือนบางอย่างช้าไป

          .

          .

          " แต่รออีกสักสองสามวันล่ะถานเจ๋อ ขนมเพิ่งทำเสร็จ ทานตอนนี้ข้ากลัวว่าแป้งด้านนอกน่าจะกรอบแข็งน่าดูเชียว~ "

          ในยามนี้ถานเจ๋อได้แต่ไว้อาลัยฟันหน้าตัวเองที่ระบมไปวันหนึ่งเต็ม ๆ

มอบ ขนมเยว่ปิ่ง แก่ เถ้าแก่เนี้ยเหรินซือ

มอบ ขนมเยว่ปิ่ง แก่ ผู้ติดตามถานเจ๋อ

ลักษณะนิสัยใจกว้าง

+15 EXP ทุกครั้งที่โรลแบ่งปันข้าวของบริจาคด้วยความเมตตาให้ผู้อื่น

ZhaoPei ดี

          จากคำกล่าวขอแวะพักโรงเตี๊ยมสักครู่หนึ่ง กลุ่มเดินทางที่จะไปยังซีเหอก็ได้มาหยุดที่โรงเตี๊ยมขนาดเล็กสักครู่ จ้าวเพ่ยเองหลังจากเข้าห้องที่นางขอเปิดชั่วคราวมาก็จับใบหน้าของนางขณะทำหน้าเหมือนไม่พอใจเล็กน้อยยามที่ถูกมองเห็นใบหน้าของนางที่เครื่องประทินโฉมหลุดลอกไปเสียหมดขนาดนี้

          จ้าวเพ่ยคิดที่จะอาบน้ำเสียด้วยซ้ำ เมื่อมาถึงที่นี่ เพราะเมื่อต้องอยู่ท่ามกลางเหล่าชายฉกรรจน์นางก็หาใช่ว่าจะไม่ทำอะไรสักอย่างเพื่อสร้างความประทับใจหรอก เมื่อคิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็เดินไปยังโรงอาบน้ำ ขณะรวบผมขึ้นสูงเพื่อไม่ให้เปียกน้ำไปด้วย จ้าวเพ่ยเองก็รู้ว่านางมีเวลาไม่มากก็กำลังเร่งที่จะทำให้ทุกอย่างเสร็จอย่างรวดเร็ว

          น้ำในอ่าง เยือกเย็นพอที่จะทำให้นางสั่นสะท้านขึ้นมา ความเย็นแทรกผ่านผิวหนังจนรู้สึกหนาวยันกระดูกสันหลัง เมื่อคิดว่าควรจะอยู่ในที่อุ่นกว่านี้สักหน่อยแต่โรงเตี๊ยมขนาดเล็กสำหรับพักผ่อนแขกสัญจรก็ใช่ว่าจะมีทุกอย่างที่ต้องการ คุณยายเจ้าของเองก็ไม่ได้ต้มน้ำให้นางเพราะไม่ได้บอกก่อนล่วงหน้า จ้าวเพ่ยจึงทำได้เพียงกอดร่างเปลือยตัวเองขณะลงแช่น้ำและเร่งอาบน้ำให้เสร็จเร็วๆก่อนจะเป็นไข้หวัดขึ้นมา

          มือของนางเริ่มไล้ร่างกายเมื่อชำระล้างด้วยน้ำข้าวและน้ำสะอาดพอให้คราบหมักหมมหลุดออกจากตัวนาง นางใช้เวลาเพียงครู่เพื่อทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมของร่างกาย หลังจากนั้นก็ใช้น้ำสะอาดล้างขำระร่างกายอีกครั้งจนเกลี้ยงเกลา จ้าวเพ่ยยังคงปล่อยตัวเองให้อยู่ใต้น้ำเพื่อให้เพลิดเพลินไปกับน้ำที่เย็นที่ไหบผ่านเสียก่อน ไม่มีอะไรที่เหมือนกับการอาบน้ำเช่นนี้ เพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดไปบ้าง นางอยู่ที่นี่สักพักก็ลุกขึ้นและหาชุดใหม่มาจัดสวมใส่ให้สะอาดสะอ้านขึ้นมา โดยไม่ลืมที่จะประทินโฉมเสียใหม่หมดเพื่อจะไม่ต้องถูกมองแปลกๆจากเหล่าชายให้นางรู้สึกหมดความมั่นใจไป

          จ้าวเพ่ยเดินออกมาพร้อมจะออกเดินทางต่อเข้าสมทบกลุ่มทานอาหาร กลิ่นหอมจากคนที่พึ่งอาบน้ำมาพอที่จะเรียกความสนใจของคนในกลุ่มได้ให้หันมานางซึ่งเป็นเพียงสตรีคนเดียว

          "แม่นางไปทำอะไรมาหรือ.. ตัวหอมมาเชียว"

          "ข้าเพียงแค่อาบน้ำเจ้าค่ะ.. ขออภัยที่ทำให้รอข้านะเจ้าคะ" นางกล่าวขึ้นมาแต่ชะงักครู่หนึ่งเมื่อเห็นอาหารถูกเลื่อนมาตรงหน้า หญิงสาวใช้มือจับตะเกียบเล็กน้อยเพื่อที่จะกินมันระหว่างที่ฟังบทสนทนาไปด้วย

          "แม่นางจ้าวมีคู่หมั่นหมายหรือยัง ข้าเห็นว่าเข้าถึงวัยควรจะออกเรือนได้แล้วนะ"

          "อ๊ะ.. ข้า ยังเลยเจ้าค่ะ คงเป็นเพราะยังไม่ต้องตาชายใดกระมัง" แม้จะพูดติดตลกออกไปแต่ความจริงนางก็เป็นคนหนึ่งยามถึงวัยปักปิ่นแล้วก็มีคนมาขอแต่นางกลับไม่ยอมให้ความร่วมมือกับแม่สื่อจึงทำให้การสู่ขอนั้นล่มอย่างไม่เป็นท่า ครั้นพอนึกถึงเรื่องคราวนั้นก็นึกขำที่ทำให้อาอี้ปวดหัวยามที่พยายามให้นางรับชายเพื่อจะให้ออกเรือนกับใครสักคนเพื่อไปอยู่บ้านสามีสักที

          "คราแรกที่พบกันข้าคิดว่าเจ้าเป็นฟูเหรินของมือปราบซะอีก"

          "ข้าเป็นเพียงผู้ช่วยมือปราบเจ้าค่ะ ยังไม่ถึงขั้นเป็นฟูเหรอนหรอก" จ้าวเพ่ยพยายามจะแก้จ่างให้นางและมือปราบหวังไม่ให้ถูกเข้าใจผิดไปเสียก่อน หญิงสาวหน้าแดงเล็กน้อยเมื่อถูกพูดถึงเช่นนั้นก็อดที่จะคิดตามไม่ได้เลย

          "เป็นเพียงความใจผิดน่ะ แม่นางอย่าถือสาเลย" เซียงเปินโหวกล่าวทั้งวางตะเกียบลงเมื่ออาหารในถ้วยหมดลงแล้ว

          "ข้าได้ยินว่าแม่นางจ้าวชอบชาหรือ.." หยุนฉางกล่าวถามนางขึ้นมาเมื่อได้ยินขากซุนหยางมาว่านางเป็นสตรีที่ติดชาเอามากๆ "วางๆช่วยชงชาให้พวกข้าได้ดื่มบ้างสิ"

          "ข้ามีชาอยู่นะเจ้าคะ จะเอาตอนนี้หรือไม่"

          "จะออกเดินทางกันแล้ว เอาไว้ชงให้พวกข้ายามอื่นเถิด"

          "เจ้าค่ะ" เมื่อได้ร่วมสนทนาด้วยก็สนุกกว่าที่คิด นางยิ้มขึ้นมาทั้งวางตะเกียบลงเมื่อกินจนหมด แม้นางจะอิ่มไปก่อนหน้านี้แล้วก็ตามแต่อย่างไรเมื่อได้รับอาหารมาเท่าไรสำหรับนางคือต้องกินให้หมด "แล้วพวกท่านจะชอบน้ำชาที่ข้าชงให้"

          "ฮ่าๆ.. ข้าชักอยากจะลิ้มฝีมือแม่นางจ้าวเสียแล้วสิ ผู้ติดตามของแม่นางบอกข้ามาว่าแม่นางทำอาหารเป็นใช่หรือไม่"

          "เจ้าค่ะ.. แต่ข้าอาจจะไม่ทำอร่อยมากนัก แค่พอทำเป็น" จ้าวเพ่ยเริ่มออกการสนทนาได้โดยไม่เขินอายอีกต่อไป หญิงสาวร่วมพูดคุยกับเหล่าชายที่ร่วมเดินทางได้โดยไม่ขัดเขิน เพราะคิดไว้ก่อนหน้านี้ว่าเข้ากันไม่ได้ แต่เพราะนิสัยชอบเข้าสังคมของจ้าวเพ่ยทำให้นางสนุกขึ้นมาเยอะเลยยามได้อยู่ด้วยกันเยอะๆเช่นนี้

          หนึ่งในสามคนกระซิบกันราวกับว่าจะพูดคุยกันเองก่อนจะมองมาที่จ้าวเพ่ย พวกเขาทำทีไม่มีอะไรแต่ก็เก็บข้าวของไปพลาง

          "ข้าว่าเราออกเดินทางกันเถอะ ยิ่งคุยนานจะมีคนกินน้ำส้มสายชูเอา"

          "ค.. ใครหรือเจ้าคะ"

          ไม่มีแม้คำตอบใดๆนอกจากการแยกย้ายออกจากที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้จ้าวเพ่ยนั่งงุนงงครู่หนึ่งว่ามีคนหึงหวง แต่หึงหวงผู้ใดกันล่ะ ในเมื่อมีเพียงนางเป็นสตรีคนเดียว หากเป็นซุนหยางก็แปลกไปเสียหน่อย หรือว่า..

          จ้าวเพ่ยคิดได้ดังนั้นก็ยกขึ้นขึ้นจับแก้มร้อนผ่าวก่อนจะรีบลุกตามเหล่าคนกลุ่มนั้นไปเพื่อออกเดินทางไปยังซีเหอที่อยู่ไม่ไกลจากนี้

เอฟเฟคลดความเครียด

อาบน้ำ (2 วันครั้ง)

-5 ความเครียด

เอฟเฟคลักษณะนิสัยตัวละคร

โลเล

-15 ความสัมพันธ์ กับคนที่กำลังจีบ

เอฟเฟคอัตลักษณ์

+6 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารเสน่ห์

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [174] หวังโก่วเจียง +20 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุไฟ เกื้อหนุน ดิน [[หัวดี >> หัวดี]] +15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนที่มีชื่อเสียงเดียวกัน +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนมีชื่อเสียงเดียวกัน

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [080] หลิวอวี้ +20 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุไม้ เกื้อหนุน ไฟ [[หัวดี >> หัวดี]] +15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนที่มีชื่อเสียงเดียวกัน +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนมีชื่อเสียงเดียวกัน

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [012] หลิวเป้ย์ +20 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุไม้ เกื้อหนุน ไฟ +5 ความสัมพันธ์ เมื่อปีนักษัตรเดียวกัน [[หัวดี >> หัวดี]] +15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนที่มีชื่อเสียงเดียวกัน +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนมีชื่อเสียงเดียวกัน - ความสัมพันธ์ จากนิสัยทะเยอทะยาน

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [015] กวน อวี่ -15 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุน้ำ ข่ม ไฟ [[หัวดี >> หัวดี]] +15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนที่มีชื่อเสียงเดียวกัน +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนมีชื่อเสียงเดียวกัน - ความสัมพันธ์ จากนิสัยทะเยอทะยาน

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [016] จาง เฟย์ +5 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุเดียวกัน +20 ความสัมพันธ์ เมื่อปีมะแมถูกโฉลกกับปีมะเมีย [[หัวดี >> หัวคลั่ง]] -5 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนหัวคลั่ง +10 ความโหดเมื่อเจอคนหัวมาร / คลั่ง

XiangShan ดี

ออกเดินทางต่อ เรียนรู้การทำงานช่วยเหลือ

หญิงสาวได้พักดื่มน้ำชาเพื่อแพ้กระกายสักระยะนึง ก่อนที่จตรวจดูความสนใจของชาวบ้านโดยรวมว่ามีใครสนใจลัทธิของตนหรือเปล่า

แต่เธอมองคร่าวๆโดยรวมแล้วก็ยังมีความสนใจที่น้อย แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจในจุดนั้นมากเท่าไหร่หรอก

ก่อนเธอจะนึกได้ว่ามีที่ๆต้องไปต่อ เลยว่าจะเดินทางเข้าไปยังปิงโจวและหาเมืองหรือหมู่บ้านที่นั่นพักผ่อนก่อนสักนิด หากโชคดีเจอหมู่บ้าน เธอก็จะลองเผยแพร่ความเชื่อตนที่นั่นสักครั้งต่อ

หมู่บ้านแห่งนี้เธอจะต้องกลับมาอีกแน่นอน ในวันข้างหน้า

เธอจึงไปขึ้นรถม้าแล้วเดินทางออกจากหมู่บ้านเจิ้นติ้ง แล้วมุ่งหน้าสู่ทิศตะวันตก...

หลังจากเดินทางเข้ามายังตะวันตกแล้ว หญิงสาวเดินมาถึงเมืองเยี่ยนเหมินซึ่งเป้นเมืองในเขตภูเขาสลับซับซ้อน มีบรรยากาศค่อนข้างดี

แต่พอยังไม่ทันได้แล่นเข้าเมือง รถม้าก้มาจอดแวะโรงเตี๊ยมนอกเมืองเสียก่อน เธอมองว่าเป้นการพักผ่อนที่ดีทีเดียว

หญิงสาวแวะโรงเตี๊ยมนอกเมืองเยี่ยนเหมินก็พบว่าเป้นโรงเตี๊ยมขนาดเล็กไม่มีใครอยู่เลย และมีเถ้าแก่เนี้ยเป้นหญิงชราสุงวัยดูแลอยู่ สร้างความประหลาดใจให้แก่นางที่มาแวะเวียน

"ดีจ๊ะแม่สาวน้อย ต้องเรียกว่าคุณหญิงรึเปล่าจ๊ะเนี่ย ท่าทางสง่างามนัก" เถ้าแก่ชรามองหญิงสาวแป๊ปเดียวก้รู้ว่าเป็นคนจากสกุลสูงแน่ๆ

"ไม่หรอกเจ้าคะเถ้าแก่ ข้าเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาที่กำลังเดินทางอยู่เท่านั้นเอง" หญิงสาวถ่อมตัว

"ถ้าอยากได้อะไรก็สามารถสั่งได้เลยนะ น้ำชา หมั่นโถว หรือห้องพักเลือกได้เลยนะจ๊ะ" เถ้าแก่ชรามีความเป็นกันเองมากๆ หญิงสาวก้รู้สึกสบายใจที่คุยด้วย

หญิงสาวแวะพักดื่มน้ำชา ก่อนจะมองเห็นว่าเถ้าแก่ชรานั้นทำงานมิค่อยสะดวกสบายนัก เธอเห็นการที่ว่าหญิงชราต้องมาดูแลโรงเตี๊ยมคนเดียว มันลำบากเช่นไร

"เถ้าแก่เจ้าคะ ใช้ข้าช่วยดีหรือไม่? เถ้าแก่อายุเยอะแล้วคงจะดูแลโรงเตี๊ยมลำบากนัก" หญิงสาวเอ่ยขึ้นมาพร้อมอยากจะช่วยเหลืออีกฝ่าย

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ข้าน่ะดูแลอย่างนี้มานานแล้ว ลูกค้าผู้ดูดีเช่นเจ้าไม่ต้องห่วงหรอกนะ" เถ้าแก่บอกไม่เป็นไรหรอก

"มิเป็นไรเถ้าแก่เจ้าคะ เถ้าแก่ชราภาพนักแล้วแถมยังดูแลคนเดียว ขอให้ข้าได้ช่วยเหลือสักนิด ไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทนก้ได้เจ้าค่ะ" หญิงสาวยืนกรานอยากจะช่วยหญิงชราที่ดูแลโรงเตี๊ยมเพียงคนเดียว

"แม่สาวนอกจากจะดูดีมีชาติตระกุลยังมีน้ำใจอีกด้วย ข้าว่าแม่สาวต้องเจริญก้าวหน้าและหาสามีดีๆได้แน่นอนจ๊ะ" เถ้าแก่ทั้งชื่นชมและขอบคุณอีกฝ่าย

"......." หญิงสาวได้ยินแต่ไม่ตอบอะไร เรื่องหาสามี... ยังไม่อยู่ในหัวของนางเลย นางกำลังคิดว่า.. ทำยังไงถึงจะยกระดับอาชีพให้หญิงที่ดูแลโรงเตี๊ยมไปวันๆได้การงานที่ดีกว่านี้

เธอคิดอยู่แต่ในหัวครั้งแล้วครั้งเล่า และตั้งใจว่าสักวันนึง เธอจะต้องยกระดับอารยะและความเป็นอยู่ของหญิงสาวทั่วแผ่นดินให้จงได้...

โรลทำพาร์ทไทม์ประจำวันที่โรงเตี๊ยม

--------------------------------

+2 Point จากการโรลให้เกียรติเถ้าแก่ ถ่อมตน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ ทะเยอทะยาน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย ทะเยอทะยาน

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย หูดี

+ 3 point โรลทำงาน เลื่อมใสศรัทธา

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หลังตรง

+5 EXP จากการโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ คิ้วหงส์

รวม 11 Point / 20 exp

-20 ความเครียดเมื่อโรลทำงาน เลื่อมใสศรัทธา

@Watcher

XianXi บ้า

          เขายังคงเดินทางอยู่คนเดียวลำพัง ซึ่งการเดินทางคนเดียวมันก็สามารถที่จะครุ่นคิดถึงเรื่องอื่นๆได้หลายอย่าง อยู่ในช่วงระหว่างเดินทางกลับซีเหอ ซึ่งเลือกเส้นทางผ่านเมืองเยี่ยนเหมิน กว่าจะไปถึงที่นั่นคงจะใช้เวลาอีกหลายชั่วยาม หาที่แวะพักผ่อน แม้ลึกๆแล้ว ด้านความสัมผัสของร่างกายไม่สามารถรับรู้ได้ว่ามันเหนื่อยหรือไม่ เสมือนต่อมรับรู้ถึงความเจ็บปวดตายด้าน

          บางคนอาจคิดว่าการมีชีวิตเช่นนี้มันเป็นเรื่องดีเวลาต่อสู้ก็ไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความ เป็นข้อเสียที่ใหญ่มาก ถ้าร่างกายจะเป็นอะไรก็ไม่สามารถรับรู้ได้ มันยิ่งเสี่ยงต่อการตายไว

          เซียนซีเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยม  สถานที่ใดที่มีคนเยอะ มันดีต่อตัวเขา

          สร้างความโดดเด่นด้วยการปรากฏตัวเข้ามาใช้กลอุบายวางแผนเพื่อเรียกความสนใจให้แก่บรรดาแขกที่อยู่ภายในโรงเตี๊ยม แม้ว่าเขาจะดูมีท่าทีที่หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี ก็ยังมีคนให้ความสนใจอยู่ดี เพียงแค่เปิดดวงตาให้ทุกคนได้เห็น น้ำเสียงทุ้มเอ่ยพูดขึ้น

          “ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ไม่ใช่เป็นเรื่องของคนสองเพศ มันเป็นเรื่องส่วนบุคคล เป็นสิ่งที่สังคมไม่น่าจะต้องมากำหนด เหตุใดพวกท่านถึงปล่อยให้นั่นมาเป็นตัวกำหนดและชี้วัด กระทั่งเรื่องแนวคิดทางศาสนา ไม่จริงหรือมาตรฐานความเป็นชายหรือหญิงหรือไม่ ถ้าไม่ได้ก่อความเดือดให้กับใคร ก็ไม่น่าจะต้องเอามากะเกณฑ์ว่าถูกต้องเหมาะสมหรือเปล่า”

          สังเกตดูยิ่งพอได้พูดคุยถึงเรื่องนี้ ก็ยิ่งมีคนมามุงดูกัน เซียนซีคลี่ยิ้มอ่อนโยน พูดอย่างนอบน้อมถ่อมตนเพื่อให้ทุกคนนั้นได้เข้าใจถึงความเป็นจริง “หากมองกันในฐานะมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความแตกต่างหลากหลาย ไม่ได้เป็นเพียงบุรุษ สตรี เด็ก หรือคนแก่ แต่มองกันในฐานะคนๆ หนึ่ง เข้าใจกันมากขึ้น ยอมรับกันได้มากขึ้น ก้าวก่ายและเกลียดชังกันน้อยลง สิ่งนี้มันไม่ควรจะเป็นเรื่องต้องห้ามเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่มันก็เป็นสิ่งที่สวยงาม ทุกคนควรจะมีความเท่าเทียมกัน”

          หลังจากที่เขาได้พูดจบแล้ว เซียนซียิ้มเป็นครั้งสุดท้าย และเดินทางออกมาจากโรงเตี๊ยม ใช้เวลาในการเดินทางเผยแพร่ แนวคิดอันแปลกประหลาด เขาเรียนรู้ที่จะทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว โดยไม่ต้องพึ่งผู้อื่น

นักวิชาการ

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

เลื่อมใสศรัทธา

+25 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

สุรุ่ยสุร่าย

+2 Point จากการโรลหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

หูดี

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

รวม 55 ความศรัทธา / 24 Point / +15 EXP

ระดับเริ่มต้น - คนจรเล่าเรื่อง

ทุกค่า EXP ที่ได้รับจากการโรลเพลย์ / +15 ความศรัทธา

X2 ศรัทธา

@Watcher

XiangShan ดี

ออกเดินทาง 3

นำหีบตำลึงทองไปช่วยผู้ยากไร้ที่จี้โจว

หญิงสาวออกเดินทางต่อมายังเมืองถัดมา เข้าสู่เส้นทางและนอกเมืองอันแสนคุ้นเคยซึ่งก็คือนอกเมืองเยี่ยนเหมิน ซึ่งเป็นที่ๆมีโรงเตี๊ยมที่เราเคยมาเรียนรู้การทำงานที่นี่

ซึ่งมีเถ้าแก่หญิงชราคนนึงอาศัยและดูแลอยู่ หญิงสาวก็เดินทางมาถึงและพบปะกับแถ้าแก่หญิงชราอีกครั้งนึง

"ท่านยายเถ้าแก่ ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งเจ้าคะ" หญิงสาวทักทายพร้อมคำนับอย่างนอบน้อม

"อ้าว ว่าไงจ๊ะแม่หนู เจอกันอีกแล้วนะ จะมาช่วยงานข้าอีกรึเปล่าจ๊ะ?" เถ้าแก่หญิงชราถามไถ่ว่าสนใจอยากช่วยงานอีกครั้งหรือไม่?

"ถ้าเถ้าแก่ไหว้วานข้าก็ยินดีช่วยเจ้าคะ" หญิงสาวตอบตกลงแล้วช่วยงานทั่วๆไปในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วยามเศษๆจึงช่วยงานส่วนหนึ่งไปได้มาก

เพราะเถ้าแก่เองก็ชราอยู่แล้ว

หลังจากหญิงสาวช่วยงานเสร็จ ก็เตรียมกล่าวอำลาเถ้าแก่

"ขอบคุณท่านยายเถ้าแก่ที่คอยสอนงานมาเสมอนะเจ้าคะ ข้าได้เรียนรู้งานบริการได้ดีขึ้นอีกเยอะเลยเจ้าคะ"

"จ้าๆ ไม่เป็นไรที่นี่ก็มีลูกค้าไม่มาก แต่ได้คนที่ดูดีและน่าไว้ใจอย่างหนูยายก็เบาใจแล้วล่ะ" เถ้าแก่เอ่ย

"แม่หนู ช่วงนี้ยายจะได้ข่าวว่าที่บริเวณตีนเขาใกล้เมืองเยี่ยนเหมินเนี่ยมีค่ายทหารอยู่ เขาบอกว่ามองหาผู้ที่จะพอช่วยเหลืองานเขาได้

แต่ยายมั่นใจว่าไม่ใช่ค่ายโจรแน่นอน ถ้าหากแม่หนูสนใจงานช่วยเหลือผู้คนก็ลองไปทำดูได้นะจ๊ะ" เถ้าแก่ให้ข่าวคราว

"ขอบคุณท่านยายมากเจ้าคะที่ให้ข้อมูลข่าวสารแก่ข้า ไว้ข้าว่างยามใดข้าจะลองไปทำตามที่ท่านยายเถ้าแก่กล่าวเจ้าคะ" หญิงสาวกล่าวขอบคุณมาก

จากนั้นหญิงสาวก็ออกเดินทางควบขี่ม้าไปยังที่ต่อไปมุ่งหน้าสู่เมืองจี้โจวทันที

----------------------------------

+2 Point จากการโรลให้เกียรติผู้ที่คุย ถ่อมตน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ ทะเยอทะยาน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย ทะเยอทะยาน

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย หูดี

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้ นักวิชาการ

+3 Point จากการโรลทำงาน พาร์ทไทม์ เลื่อมใสศรัทธา

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หลังตรง

+10 EXP โรลสรรเสริญเหล่าผู้ที่คุยด้วย ถ่อมตน

+5 EXP จากการโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ คิ้วหงส์

รวม 15 Point / 30 exp

-----------------------------

-20 ความเครียด เมื่อโรลทำงาน เลื่อมใสศรัทธา

@Watcher

WuMan มาร

-โคมพิศดาร ช่วยงาน WATCHER EP2-

-ทำงานพาร์ทไทม์-

แวะพักหนึ่งหน

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

            ม้าเหลียงได้ควบเหยียดเต้มฝีเท้าของมันอีกครั้งเมื่อบรรทุกหีบทองคำกว่าสามพันตำลึง ตลอดเส้นทางนายของมันแวะพักน้ยอครั้งเอาจจนทั้งม้าทั้งคนอ่อนแรงสองตาลึกโหล ไม่ได้การ เป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังหมดสติเข้ากลางป่าที่ไหนสักแห่งเป็นแน่ เจ้าลูกแมวเองก็ยังร้องประท้วงไม่มีมนุษย์หาปลาให้มันกินมาหลายชั่วยามแล้ว

            “พักกันสักหน่อยเถอะ ด้านหน้ามีโรงเตีย้มพอดี…”

            พวกเขาล่วงเข้าถึงเมืองเยี่ยนหมิน ด้วยเร่งเดินทางสานส์ฉบับนั้นของท่านพ่อที่ถูกขยำก็ไม่มีเวลาอ่านสักที คนชุดครามนำหีบกลด้วยผักดองและของแห้งไปอำพรางไว้ เขาเช่าห้องชั้นกลางที่มีความปลอดภัยในระดับหนึ่งก่อนจะไปขอเถ้าแก่เนี้ยผู้เป็นหญฺงชราทำงานแลกค่าที่พัก

            “งานหรือ.. อื้ม ตาของข้าฝ้าฟางยิ่ง ยังมีบัญชีอีกกองหนึ่งไม่ทันทะได้สาง หากเจ้าช่วยได้ล่ะก็เรื่องที่พัก อาหาร นับว่ามีหนทางแล้ว”

            “ท่านย่าโปรดวางใจ รับรองจะจัดการให้เรียบร้อยก่อนรุ่งสาง” คนหนุ่มไฟแรงตาลึกโหลหอบหิ้วสมุดบัญชีไปทำงานในห้องตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันมืด คืนนัน้ทั้งคือเขาสัปหงกไปสองรอบถึงสามารถเรียบเรียงข้อมูลอันสะเปะสะปะในยามแรกให้ออกมาเป้นระเบียบเรียบร้อยกว่าเดิม อุบายเป็นสเมียนแลกค่าที่พักเหมืนอว่าจะใช้ได้เรื่อยๆ อย่างน้อยเขาก็เรียนรุ้ว่าจะหาโรงเตีย้มทำงานให้หาที่ผู้ดูแลเป้นวัยกลางคนจะมีปัญหาทางสายตาง่ายกว่าคนหนุ่มสาว

            หลังรับค่าจ้างเป้นีท่เรียบร้อย แม้จะไม่มากมายก็ยังอาศัยค้างแรมเติมพลังก่อนออกเดนิทางต่อ

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

(เลื่อมใสศรัทธา) +3 Point จากการโรลทำงาน (ทะเยอทะยาน) +2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ +2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย (ฉลาด) +5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย +5 Point จากการโรลเรียนรู้ (หูดี) +2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย (เห็นอกเห็นใจ) -2 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ (นักวิชาการ) +4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้	(เห็นอกเห็นใจ) +20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ (อัจฉริยะ) +30 EXP จากการโรลทำงาน (หูดี) +5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น +14 EXP จากการทำงานพาร์ทไทม์
+21	+69
	-20 สูญเสียความเครียดเมื่อโรลทำงาน (เลื่อมใส) +20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ (หูดี)

@Watcher

JiTianTao ดี

โรลแวะกินอาหารเสียหน่อยค่อยเดินทางต่อนะ

"เอาล่ะเดี่ยวพวกเรามาพักกินอาหารกันก่อนค่อยเดินทางกันต่อดีกว่านะเพราะว่ายังไงการแวะพักบ่อยๆก็ใช่ว่ามันจะไม่มีอะไรให้ทำ ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกเราสั่งกันให้เต็มที่เลยมื้อนี้ข้าเลี้ยงเองไหนๆก็ได้แวะมาที่โรงเตี๊ยมกันเสียทีแล้ว"

"ดูเหมือนว่าท่านจีเทียนเต๋านั้นจะชอบการกินมากจริงๆเลยนะท่านชอบรสชาติของอาหารหรือว่าชอบที่บรรยากาศกันแน่ถึงได้แวะโรงเตี๊ยมบ่อยขนาดนี้กัน"

"แน่นอนว่าข้านั้นก็จะต้องชอบที่รสชาติของอาหารอย่างแน่นอนสิขอรับสำหรับบรรยากาศนั้นมันก็เป็นส่วนหนึ่งที่ข้านั่นชื่นชอบแต่ว่ารสชาติต่างหากที่เป็นหัวใจหลักของอาหารข้านั้นได้ตะเวนกินอาหารมาหลายภูมิภาคแล้วก็ตามทีโดยที่ เอกลักษณ์ของอาหารแต่ละภาคนั้นก็มีแตกต่างกันไปรสชาติก็แตกต่างกันยังไม่รวมถึงวัตถุดิบที่แตกต่างกันอีกโดยที่ข้านั้นไม่ได้นิยมชื่นชอบของแพงหรอกน่ะขอรับท่านเซียวเหอแต่ว่าข้านั้นชอบของที่พื้นบ้านเสียมากกว่าเป็นอาหารพื้นๆที่เหล่าชาวบ้านและผู้คนทั่วไปนั้นเค้ากินกันหาใช่เป็นอาหารที่เหล่าคนชั้นสูงหรือว่าพวกขุนนางกินกันหรอกน่ะขอรับ"

"สมกับที่เป็นท่านจีเทียนเต๋าจริงๆข้านั้นก็ไม่ได้ชอบเหล่าอาหารที่เป็นอาหารราคาแพงหรือว่าอาหารของชนชั้นสูงเสียเท่าไหร่เว้นแต่เรื่องชานะที่ข้านั้นอาจจะเรื่องมากเสียหน่อย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"ข้าก็ไม่ใช่คนที่เก่งทางด้านชาหรอกน่ะขอรับแต่ว่าข้านั้นก็พอที่จะมีความรู้บ้างในเรื่องของชาชาราคาแพงกับชาราคาถูกนั้นมีความแตกต่างกันอย่างมากเลยแต่ว่าข้านั้นไม่ได้ที่จะดื่มแต่พวกชาราคาแพงหรอกน่ะขอรับข้ากลับที่จะชอบดื่มพวกชาราคาถูกเสียมากกว่าเพราะว่านอกจากราคาที่ถูกแล้วก็ยังถือว่าเป็นการช่วยเหลือผู้คนที่ปลูกชาแบบไม่มากนักให้พวกเค้านั้นสามารถที่จะมีรายได้กันเข้ามาเพราะส่วนใหญ่แล้วชาที่ราคาแพงนั้นล้วนแล้วแต่มีแต่คนที่มีเงินทั้งนั้นแหละขอรับที่จะดื่มชาแพงเหล่านั้นได้ทุกวันข้านั้นยอมที่จะดื่มชาราคาถูกทุกวันดีกว่าไปดื่มชาราคาแพงเพียงวันเดียวแบบนั้น"

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋านั้นยังคงชวนเหล่าสมาชิกสหายของตนเองพูดคุยไปด้วย

Lizixuan ดี

พเนจรตามวิถี

        หลี่ซีซวนเดินทางสลับกับพักผ่อนตามป่าเป็นระยะ  ไม่ได้ขี่ม้าท่องทั่วแผ่นดินมานานร่างกายต้องใช้เวลาปรับตัว  ฤดูฝนแบบนี้ต้องหาที่หลบฝนทุกครั้งที่ฟ้าเริ่มมืดครึ้ม  สร้างกระโจมชั่วคราวนอนหลบฝน  นี่มันชีวิตสมัยเป็นทหารปลายแถวออกลาดตระเวนสืบข่าว สำราญ สุขสบาย จนไม่คุ้นเคยกับชีวิตเร่ร่อนไปเสียแล้ว  ตามจริงเขาคือชายพเนจรไม่ต่างจากยาจก ทั้งที่ภูมิหลังบ้านมีกิจการร่ำรวย แถมพ่อมีเส้นสายไม่ใช่น้อย และไม่เคยใช้มันให้เป็นประโยชน์กับลูกๆเลย  ฝนซาลง ท้องฟ้าแจ่มใส ออกเดินทางจากภูมิภาคซีเหอเข้าสู่ภูมิภาคปิงโจว  ที่รู้เนื่องจากอ่านผ่านหินสลักไว้พอดี

        สิ่งที่เขาทำมาตลอดคืออยู่นอกเมืองไว้เป็นดีที่สุด  อย่างเช่นได้เจอสถานที่ที่มีผู้คนเดินเข้าและออก  เขาเข้าใจว่ามันคือโรงเตี๊ยมและมันก็เป็นเช่นที่คิดไว้ในสมอง เมื่อม้าเคลื่อนตัวมาหยุดด้านหน้าสถานที่ที่เป็นโรงเตี๊ยม มันมีขนาดเล็กกว่าโรงน้ำชามาก  หลี่ซีซวนเดินเข้ามาด้านในโรงเตี๊ยมพร้อมหีบที่คลุมด้วยผ้าสีแดง  เถ้าแก่โรงเตี๊ยมเป็นหญิงชราสูงวัยนางหนึ่ง ใบหน้ายิ้มแย้ม เป็นมิตร ชวนให้นึกถึงย่าของเขาที่ปลีกตัวไปอยู่ด้านนอกเมืองฉางอาน  ภาวนาให้ครอบครัวได้ย้ายทันกันออกไปนอกเมืองหรือไม่ก็หนีไปที่อื่น

        บุรุษหนุ่มซอมซ่อเดินเข้ามานั่งด้านในโรงเตี๊ยม วางหีบสมบัติลงบนโต๊ะ สั่งของเบาท้อง 2 - 3 อย่าง  ประเมินเบื้องต้นอาจจะต้องพักในโรงเตี๊ยมหนึ่งคืน กรำศึกกับพิรุณโปรยปราย เกรงว่าจะได้ไข้ก่อนถึงจี้โจวพอดี  เขานั่งรอไม่นานนักของที่ได้สั่งไปได้น้ำมาวางบนโต๊ะ หอมกรุ่นทุกสิ่งอย่าง คิดถึงฝีมือการทำกับข้าวของมารดาก็วันนี้เอง โลกเปลี่ยนผ่านทุกอย่างเปลี่ยนไป ระหว่างนั่งดื่มด่ำกับรสชาติอาหารคล้ายได้ยินคนเป่าขลุ่ย ไพเราะจับใจยิ่งนัก

แรกพานพบ  เกลียวคลื่นสะท้อนแสงจันทร์

เงาของคนในฝัน  หันศรีษะกลับมามอง

ร่องรอยความทรงจำที่ฝังซ่อนอยู่ในใจดวงนี้

ยังอยากเอ่ยคำพูด แต่เรื่องราวควรสิ้นลงแล้ว

ข้าเหมือนจะคุ้นเคยกับนัยน์ตานั้นของท่าน

ช่างตราตรึง  จนหยาดน้ำตาแปรเป็นมหาสมุทร

กี่ครั้งกี่ครา  ที่โชคชะตาพลิกผันไปมาไม่จบสิ้น

พลิกไปพลิกมา  ท้ายสุดแล้วต้องตดอยู่ในมือของใคร

ครานั้นข้ารู้สึกตระหนก ที่จิตใจเหนื่อยล้าไร้สิ้นแรง

หยาดหยดแห่งคำว่ารัก  มักก่อเกิดเป็นคลื่นในจิตใจ

เสียงขบขันและหยาดน้ำตา  ทำให้ถ้อยคำในวันวานพร่าเลือน

หลับตาลงเหมือนว่าท่านยังอยู่เคียงข้าไม่ห่าง พบพานใหม่อีกครา

ใบหน้าก็แปรเปลี่ยนไปเสียแล้ว

หยาดหยดแห่งคำว่ารัก  มักก่อเกิดเป็นคลื่นในจิตใจ

คำพูดของท่านชัดกระจ่าง ดั่งภาพวาดที่เห็นด้วยตา

เสี่ยงภายมากเพียงใด  จิตวิญญาณนี้ยังคงตราตรึงไว้

        ลำนำเสียงขลุ่ยไพเราะจนคนในโรงเตี๊ยมต่างปรบมือชื่นชม ยินดี  นานเท่าไหร่แล้วไม่ได้สดับฟังความไพเราะจากเสียงขลุ่ย  เพียงสัมผัสได้ด้วยใจเท่านั้นเพียงพอแล้ว  หลี่ซีซวนขอขึ้นพักในโรงเตี๊ยมสักคืนหนึ่ง ให้หายเมื่อยล้าจากการเดินทางอันยาวนาน ให้ได้ดื่มด่ำไปกับมันในนิทรารมณ์

ลักษณะนิสัยใจดำ

+35 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นแก่ตัวไม่สนใจ