[นอกด่านหานกู่กวน] ป่าซินเจ๋อหนี่

ป่าซินเจ๋อหนี่

{ ด่านหานกู่กวน }

【ป่าซินเจ๋อหนี่】

จากหมู่ตึกย่านชานเมืองที่ไม่มีผู้คนเหลือบแล ได้มีขุนนางท่านหนึ่ง
ป่าซินเจ๋อหนี่เป็นป่าที่อยู่ล้อมรอบของด่านหานกู่กวน เป็นป่าที่สวยงามเต็มไปด้วยพืชพรรณ
ที่มีประโยชน์และขึ้นเต็มตามท้องหญ้า สิ่งที่จะเห็นได้และแตกต่างจากสถานที่อื่น ๆ
ก็คือป่าแห่งนี้เป็นป่าชั้นดีในการหาของป่า ไม่ว่าจะเป็นผลไม้หรือกระทั้งดอกไม้
เพราะว่าเป็นพื้นที่ราบลุ่มแม่น้ำ ทั้งยังเป็นเส้นทางโดยรอบก็มีดินราบลุ่มอีกด้วย
แนะนำสำหรับคนเดินทางผ่าน ควรเดินทางผ่านทางเส้นทางที่ขีดไว้.....


ไม่เช่นนั้นอาจจะเจออะไรดีๆก็ได้......ใครจะรู้



[วัตถุดิบที่พบได้ในป่า]
* อาวุธที่ใช้ ประเภทมีดสั้น กริซ หรือ จอบเล็กที่ใช้ในการขุด *
(1) เผือก

Haoyu ดี

ไฟแค้นจุดยากกว่าไฟราคะ แต่ไฟราคะ ประเดี๋ยวก็มอดดับ ผิดกับไฟแค้นที่ยากจะหยุดลามได้

ห่าวอู๋ตอนนี้นั้นหงุดหงิดใจยิ่งนัก…

'ไอ้เจ้าพ่อค้านั่น' กัดฟันกรอดอยู่ในใจ

'บังอาจมาลูบคมกันเสียได้ คอยดูเถอะ อย่าให้ข้าได้จังหวะเชียว…'มันคิดอย่างอย่างผูกอาฆาตพยาบาทกับอีกฝ่ายอย่างจริงจัง…'

ห่าวอู๋เองเนื้อแท้ก็เป็นคนเช่นนี้แล บางทีมันก็ผูกอาฆาตพยาบาทกับคนไปทั่วเช่นนี้ด้วยเรื่องเล็กน้อย

ขณะนี้กองทหารโขว่ซือกำลังเดินทางผ่าน ด่านหานกู่กวน ตัวมันนั้น อาศัยเหยี่ยวตนใหม่ที่ตนนั้นพึ่งได้หมาที่มันตั้งชื่อว่า ฟู่โหยวนั้นคอยสอดส่องบินบนฟ้า เผื่อว่าจะได้พบการลอบเร้น หรือ การดักปล้น โดยพวกโจรได้…

ก็อย่างที่รู้กันยุคนี้ พวกโจรโพกผ้าเหลืองอาละวาด ออกทำร้ายคน ปล้นชิง เงินและทรัพย์สินผู้คนไปทั่ว

ดังนั้นการที่มันระแวงเช่นนี้ก็ถูกต้อง…

ในขณะที่มันสั่งพักเกวียน เพื่อ พักให้พวกม้าให้ได้กินหญ้ากินน้ำนั้น พวกทหารเองก็พักผ่อนอยู่ ทันใดนั้นเหยี่ยวของเขาก็ได้บินเป็นวงกลม เป็นสัญญาณว่ามันพบอะไรบางอย่าง

ชายหนุ่มเลยหันไปสั่งพวกทหารให้นั่งพักกันไปก่อน ขณะชายหนุ่มจะไปเคลียร์กับสัญญาณของเหยี่ยว..

สิ่งที่ชายหนุ่มเห็นคือโจรโพกผ้าเหลืองผู้นึงดูเหมือนว่าจะเป็นพวกปลายแถว แถมยังหลุดฝูง

"ฮะฮ่าๆๆ โผล่มาก็ดีแล้ว เช่นนี้ข้าจะได้ระบายอารมณ์สักหน่อย" ชายหนุ่มกำชับดาบแน่นก่อนจะพุ่งไปหาโจรโพกผ้าหัวคนนั้นที่ยังทำตัวไม่ถูกทันที

การต่อสู้แทบจะเป็นการข่มอยู่ฝ่ายเดียวโดยห่าวอู๋ มันนั้นใช้ดาบโจมตีศัตรูจนเกิดเป็นแผลทั่วตัวของโจรคนนั้น มันฟันอย่างไม่ออมแรงจนโจรผู้นั้น เสียขวัญไปไม่น้อย

"อ...อย่าฆ่าข้าเลย! ได้โปรด" โจรผู้นั้นกล่าวร้องขอชีวิต

"เสียใจด้วย… " ชายหนุ่มกล่าวก่อนตวัดดาบฟันมันฉับคอขาด

"ตอนนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี" มันกล่าว

ก่อนที่จะค่อยๆสะบัดดาบล้างคราบเลือด…

แล้วก็กลับไปเดินทางต่อ..อย่างไม่ไยดี

+2 point จากการโรลต่อสู้ด้วย นิสัยทะเยอทะยาน

-30 ความเครียดจากการสังหารศัตรู จากนิสัย เจ้าคิดเจ้าแค้น

Chenfeng บ้า

เฉินเซียวเฟิงได้เดินทางมาถึงนอกด่านกู่หวนโดยไร้อุปสรรคใดๆ กระทั่งเมื่อเข้าเขตป่าซินเจ๋อหนี่เขากลับสังเกตุถึงความผิดปรกติบางอย่างด้วยสัมผัสที่ไวกว่าชาวบ้านเขา


"ทุกคนระวังตัวด้วย.."


เฉินเซียวเฟิงพูดสั่งเบาๆแต่เพียงพอให้ทหารทุกคนได้ยินเพื่อไม่ให้ผู้แอบเฝ้ามองรู้ตัว ทหารทุกนายก็รู้จุดประสงค์ดีจึงตั้งท่าระวังตัวเต็มที่


"มาแล้ว! ทุกคนยกกระสอบขึ้นมากันธนูเร็ว!"


ธนูดอกหนึ่งพุ่งมาที่เฉินเซียวเฟิง ก่อนที่เขาจะใช้ดาบมันปัดทิ้งได้พร้อมสั่งให้ทหารรีบยกกระสอบข้าวขึ้นมาในจังหวะที่ธนูหลายสิบดอกพุ่งใส่จากรอบทิศทาง แต่ด้วยความหนาแน่นของกระสอบข้าวทำให้กันลูกธนูได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะปรากฏร่างของโจรโผกผ้าเหลืองหลายสิบคนมาล้อมรอบพวกเขาไว้


"หึ! นับว่ามีคนฉลาดอยู่บ้าง แต่ยังไงก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอกทิ้งกระสอบพวกนั้นไว้แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า!"


ชายคนหนึ่งที่ท่าทางใหญ่โตถือขวานยักษ์คู่ใจมาด้วยท่าทางเป็นหัวหน้าโจรกลุ่มนี้ เข้ามาขู่ข่มขวัญหวังให้พวกเฉินเซียวเฟิงกลัว


"เหอะ เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมีสิทธิ์สั่งผู้อื่นทำตามกัน ถ้าอยากได้ก็ข้ามศพข้าไปก่อน!"


เฉินเซียวเฟิงตะโกนกลับด้วยความเดือดดาลจนทำให้ความมั่นใจโจรโผกผ้าเหลืองสั่นคลอน และปลุกขวัญกำลังใจพวกทหารขึ้นมา


"ดี! นานๆทีข้าจะได้เจอพวกไม่กลัวตายเช่นเจ้างั้นมาประลองกันตัวต่อตัวหน่อยเป็นไง ถ้าเจ้าชนะข้าจะปล่อยเจ้าไป แต่ถ้าแพ้จงทิ้งข้าวของทุกอย่างไว้นี้ซะ!!"


หัวหน้าโจรที่เล็งเห็นว่าพวกทหารไม่ยอมแพ้แน่ และถ้าสู้กันต่อให้ชนะก็คงเสียกำลังคนมากเลยเลือกจัดการเฉินเซียวเฟิงที่ดูเป็นหัวหน้าขบวนและท่าทางอ่อนแอกว่าตนแทน


"ย่อมได้! ถือว่าเจ้ายังมีเกียรติอยู่บ้าง"


เฉินเซียวเฟิงลงจากหลังม้าเข้าไปเผชิญหน้ากับโจรโผกผ้าเหลืองทันที เพราะเขาเองก็คิดว่าวิธีนี้คงเป็นการสูญเสียที่น้อยที่สุดแล้ว


"ฮะๆ บอกไว้ก่อนข้าไม่ใช่คนใจดีจะให้เจ้าตายได้ง่ายๆหรอก เจ้าจะต้องทุกทรมาณแสนสาหัสจนสิ้นใจตายไปเอง!"


ว่าแล้วหัวหน้าโจรก็พุ่งมาใช้ขวานยักษ์เหวี่ยงใส่เฉินเซียวเฟิงในทันที แต่เขาเพียงยกดาบตั้งรับขวานยักษ์โดยไม่หลบจนเสียงปะทะกันดังสนั่นแต่เฉินเซียวเฟิงกลับไม่มีท่าทีสั่นไหวสักนิด บ่งบอกว่าพละกำลังของเขาเหนือกว่าโจรร่างยักษ์ตรงหน้าซะอีก


"แค่ฝีปากฆ่าคนไม่ได้หรอก! อยากได้ชีวิตข้าเจ้าต้องมีดีกว่านี้!


เฉินเซียวเฟิงเริ่มจู่โจมกลับด้วยความรวดเร็วและรุนแรงจนหัวหน้าโจรรับมือแทบไม่ทัน ถ้าเทียบกับคู่ต่อสู้ที่เฉินเซียวเฟิงเคยเจอที่ผ่านๆมาเจ้าโจรกระจอกนี้ไม่ใช่คู่มือของเขาด้วยซ้ำ


การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือดนับร้อยกระบวนท่า ไม่มีใครยอมใครและไม่มีใครกล้ามาแทรก แต่ยิ่งผ่านไปนานโจรโผกผ้าเหลือเริ่มเหนื่อยล้าเต็มทีผิดกับเฉินเซียวเฟิงที่ใช้แรงแค้นตนจุดพลังจู่โจมราวกับไม่รู้จักเหนื่อย


"บัดซบ! นี้เจ้าเป็นสัตว์ประหลาดรึไง.. อ๊าก!"


สุดท้ายหัวหน้าโจรพลาดท่าจนโดนเฉินเซียวเฟิงตัดข้อมือจนกระเด็นหายไป


"มันจบแล้วจงตายซะ!"


เฉินเซียวเฟิงเตรียมเงื้อดาบปลิดชีพแต่เจ้าโจรนั่นรีบคุกเข่าก้มหัวขอร้อง


"ชะ.. ช้าก่อนท่านจอมยุทธ์ข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย"


โจรร้องขอชีวิตอย่างน่าสมเพช แต่นั่นกลับทำให้เฉินเซียวเฟิงเดือดดาลกว่าเก่า


"นี้เจ้าไม่มีศักดิ์ศรีอยู่เลยรึไง! เจ้าโจรชั้นต่ำน่าสมเพชนี้คิดว่าทำแค่นี้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้างั้นรึ"


เฉินเซียวเฟิงตะโกนว่าและหยุดชะงักการโจมตีไป หารู้ไหมว่ามันเป็นแผนของโจรคนนี้ที่ให้เฉินเซียวเฟิงหันมาสนใจตนเพื่อจะให้คนมาซุ่มยิงธนูจากจุดบอดที่เขามองไม่เห็น


"ท่านเฉินเฟิงระวัง!"


ขณะที่ลูกธนูเกือบโดนตัวเฉินเฟิงอยู่แล้วทหารอาสาคนหนึ่งก็สังเกตุเห็นพุ่งเข้ามาขวางลูกธนูจนโดนยิงบาดเจ็บแทน


"บ้าเอ้ย! นี้เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า!"


เฉินเซียวเฟิงรีบเข้าไปดูทหารอาสาที่บาดเจ็บคนนั้น โชคดีที่ไม่โดนจุดสำคัญเพียงเจ็บหนักจนสลบไปเฉยๆ


"พลาดซะได้! ร.. รีบฆ่าพวกมันให้หมดเดี่ยวนี้เลย!"


หัวหน้าโจรตะโกนสั่งลูกน้องขณะที่พวกนั้นเตรียมบุกจู่โจมแล้ว


"บัดซบ! นอกจากไร้เกียรติและศักดิ์ศรีแล้วพวกเจ้ายังกล้าใช้วิธีสกปรกต่ำช้าอย่างนี้อีกรึ!"


เฉินเซียวเฟิงตะโกนด้วยความเดือดดาลมากว่าครั้งไหนๆ ใบหน้าก็บิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธจนน่ากลัว


"ดี! เช่นนั้นข้าจะไม่เห็นพวกเจ้าเป็นมนุษย์อีกต่อไป"


เฉินเซียวเฟิงก้าวเดินไปหาหัวหน้าโจรที่กำลังคลานหนีเขาด้วยความกลัวสุดชีวิต ยามนี้เฉินเซียวเฟิงดูน่ากลัวราวอสูรร้ายก็ไม่ปาน


"อ๊าก! ช่วยข้าด้วย ไม่นะ อ๊ากกกก!"


เจ้าโจรร้องตะโกนขอความช่วยเหลือย่างน่าสมเพช ขณะที่เฉินเซียวเฟิงเริ่มสับร่างเจ้าโจรอย่างไร้ปราณีจนกระทั่งมันสิ้นใจก็ยังไม่หยุดจนร่างแหลกเละไม่เหลือเค้าความเป็นมนุษย์อีกต่อไป


"ต่อไปใคร.."


เฉินเซียวเฟิงเหมือนยังไม่พอใจเหล่สายตามองไปที่พวกโจรที่ยังคงตกใจและหวาดกลัวไม่หาย


"ป.. ปีศาจ!"


เมื่อหัวหน้าตายแบบสยดสยองเช่นนี้พวกโจรไม่เหลือขวัญกำลังใจอีก ต่างหนีแตกกระเจิงกันไปทิ้งไว้เพียงเฉินเซียวเฟิงที่ยังคงจ้องมองด้วยแววตาเคียดแค้นแต่ไม่ได้ไล่ตามไป


"ท่านเฉินเฟิงเป็นอะไรรึเปล่า?"


ทหารอาสาคนหนึ่งรวบรวมความกล้าถามเฉินเซียวเฟิงออกไป แต่เขาเพียงส่ายหน้า


"ไม่เป็นไร.. ขออภัยพวกเจ้าด้วยที่สัญญาว่าจะพาพวกเจ้ากลับอย่างปลอดภัยแต่ข้ากลับไร้ความสามารถ"


เฉินเซียวเฟิงพูดยอมรับตรงไปตรงมาก่อนจะไปดูอาการทหารที่บาดเจ็บ


"เรารีบไปที่เมืองต่อไปกันเถอะ.. จะได้รักษาทหารกล้าคนนี้กัน"


เฉินเซียวเฟิงสั่งอย่างเรียบง่ายแม้ทหารอาสาจะยังคงดูกลัวกับท่าทางเฉินเซียวเฟิงเมื่อครู่ แต่เมื่อได้เห็นสายตาที่ห่วงใยจากเฉินเซียวเฟิงที่มองทหารบาดเจ็บก็เริ่มชื่นชมเขานิดหน่อย


หลังจากจัดที่ให้ทหารบาดเจ็บเรียบร้อยพวกเขาก็มุ่งหน้าไปที่ เมืองหงหนง

Tianzhou ดี

เทียนหลงเดินทางออกมาจากลั่วหยางซึ่งแน่นอนด้วยจำนวนเสบียงขนาดนี้ย่อมทำให้การเคลื่อนที่ของเขานั้นช้าอยู่บ้าง

"แม่นางท่านเบื่อหรือไม่ที่ข้ามาทำเช่นนี้"

เทียนหลงพลันกล่าวถามแก่เพ่ยเอ๋อห์ที่นั่งมากับตนด้วยโดยหญิงสาวนั้นอยู่นั่งหน้าของเขาเสมอทุกครั้ง

"ข้ามิเบื่อหรอคุณชายหลง ข้านั้นรู้ดีว่าเรื่องพวกนี้นั้นเป็นเรื่องของปากท้อง"

เพ่ยเอ๋อห์กล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่แสนสดใส

เทียนหลงจ้องมองไปที่ดวงตาคู่นั้นด้วยรอยยิ้ม มือที่แสนซุกซนข้างหนึ่งเอื่อมไปโอบร่างของหญิงสาวจากด้านหลัง

"รู้ไรไหมแม่นาง ข้านั้นมีความสุขมากๆที่ได้ร่วมทางกับแม่นางผู้งดงามเช่นท่าน"

เทียนหลงกล่าวขึ้นพร้อมกับหอมเข้าไปที่แก้มของหญิงสาวในช่วงที่เผลอ

เพ่ยเอ๋อห์เริ่มหน้าแดงด้วยความเขินอาย นี่เธอคิดถูกหรือไม่ที่มาร่วมเดินทางกับชายผู้นี้

"แม่นางถ้าถึงวันหนึ่ง ข้าจะทำมันอย่างถูกต้องกับแม่นางแน่นอน" เทียนหลงกล่าวขึ้นมาก่อนจะเริ่มเดินทางต่อโดยไม่ลืมที่จะหอบแก้มหญิงสาวผู้นี้อีกซักฝอดเพื่อกำลังใจเล็กๆน้อยๆ

มีตัณหา
+2 Point ทุกครั้งที่วางแผนดำเนินจีบเพศตรงข้าม
+30ความสัมพันธ์เมื่อคุณโรลเกี้ยวพาราสีอย่างมีชั้นเชิง

Jinying ดี

❀ เริ่มเดินทางหลังวันพักผ่อน ❀

.

.

.

          เช้าวันรุ่งขึ้นถัดจากวันที่ได้พักผ่อนกันเสียเต็มที่ ทั้งสามก็ได้ออกเดินทางสู่ตัวเมืองเฉินหลิวเพื่อเยี่ยมเยียนยังสหายแซ่กัว โดยที่ครั้งนี้ซูฮวาที่ได้พักแล้วก็กลับมานั่งม้าร่วมกันกับจิ้นอิ๋งได้อีก ด้วยไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเสียค่ารถม้าให้แก่นาง

          ซึ่งเด็กสาวที่ไม่อยากขยั้นขยอให้ลำบากใจจึงพยักหน้ารับและพาขี่ม้าด้วยความเร็วปกติที่มักจะเดินทางกับถานเจ๋อเพราะไม่มีเรื่องให้ต้องเร่งรีบอะไรแล้ว ทำให้สตรีผู้ติดตามที่คิดว่าตนจะต้องเตรียมรับความยากลำบากกลับสบายขึ้นกว่าครั้งก่อนมากจนมีเวลาหันมองรอบตัวยามเมื่อทั้งสามเดินทางผ่านป่าเขียวขจีสมบูรณ์ของแต่ละเมืองเลยเชียว

          หลังจากผ่านตัวเมืองหงหนงที่จิ้นอิ๋งมักจะเจอกับพวกโจรโพกผ้าเหลืองโดยที่วันนี้โชคเข้าข้างเดินทางผ่านได้อย่างปกติสุข นางจึงภาวนาไม่ให้มีการดักปล้นอะไรเพื่อรักษาสภาพจิตใจให้แก่สตรีด้านหลังนางที่ยังนั่งจับเอวจิ้นอิ๋งมองซ้ายมองขวาบนม้าอย่างกระตือรือร้น แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อทันทีที่เดินทางเข้าใกล้เขตด่านหานกู่กวนยังบริเวณป่าซินเจ๋อหนี่ ก็มีกลุ่มโจรโพกผ้าเหลืองดักปล้นระหว่างทาง พวกมันพุ่งออกมาขวางทางม้า โดยที่ยังฉลาดทิ้งระยะห่างพอสมควรจนม้าไม่ได้ตื่นตระหนกพากันดีดใส่พวกมันไปเสียก่อน

          ทว่าคนที่ตกใจกลับเป็นซูฮวาที่ชะโงกหน้ามองยังเบื้องหน้าพอดี จิ้นอิ๋งสัมผัสได้ว่าคนด้านหลังสะดุ้งเสียคล้ายคนกระตุกจากสัมผัสข้างเอวที่แทบบีบจิกเข้าเนื้อนางผ่านตัวผ้าให้หลุดร้องแผ่ว มือเรียวพยายามจะเลื่อนไปกอบกุมให้อีกฝ่ายใจเย็น แต่แล้วกลับแตะโดนเพียงความว่างเปล่าพร้อมปรากฏเสียงฝีเท้าหนักดังดังจากด้านหลังให้หันมอง

          ซูฮวาคล้ายคนเสียสติไป นางหวีดร้องพร้อมดวงตาพรั่งพร่าด้วยหยาดน้ำกบ ก่อนเร่งวิ่งหนีจนสะดุดล้มคลุกคลานออกจากกลุ่มไปให้จิ้นอิ่งร้องเรียกนางเสียงดังเพราะกลุ่มโจรที่เห็นพลันได้เปลี่ยนเป้าหมายหลังเห็นสตรีงามผละจากไป

          " ถานเจ๋อ! ไปพาตัวพี่สาวซูฮวากลับมา!! "

          จิ้นอิ๋งกล่าวอย่างร้อนรนด้วยเพราะเห็นโจรจำนวนหนึ่งมุ่งตรงไปหาสตรีแซ่เหมย พร้อมกันนั้นนางก็พยายามเร่งม้าไปขวางโจรอีกสองคนที่ตามอีกกลุ่มใหญ่ไปไม่ทันเอาไว้และดึงเอากระบี่ออกจากฝักเข้าสกัดกั้นกับพวกโจรไว้เองอย่างที่ตัวนางก็ไม่นึกว่าตนจะกล้าทำ อาจด้วยความเป็นห่วงอีกสตรีที่ไม่รู้วิ่งหายไปไหนด้วยทำให้นางรู้สึกจะมามัวหวาดกลัวอยู่ไม่ได้ จนการพลิกแพลงการใช้กระบี่นางทำได้ดีขึ้นมากอย่างไม่รู้ตัว

          ในยามที่นางสามารถเหวี่ยงกระบี่กระทบดาบของเหล่าโจรพลางอาศัยแรงม้าพุ่งกระแทกใส่ พวกโจรพลันเริ่มถอยร่นและกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ถานเจ๋อที่ลังเลในคราแรกเพราะไม่อยากจากท่านหญิงของมันได้เห็นภาพตรงหน้าก็ตัดสินใจห้อม้าตามสตรีอีกคนในกลุ่มเพื่อไปช่วยเหลือ จนลับอีกฝ่ายไปเพียงไม่ถึงสองเค่อเหล่าโจรที่ถูกจิ้นอิ๋งสกัดไว้ก็ตระหนักได้ว่าไม่สามารถเอาชนะสตรีบนหลังม้านี้ได้ ต่างวิ่งหนีหายด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก ทำให้จิ้นอิ๋งมีเวลากลับมาสนใจทิศที่ถานเจ๋อเพิ่งจากไป

          " ไปกันเฮยเซ่อ! " จิ้นอิ๋งเอ่ยกับม้าสีทมิฬที่นั่งอยู่พลางกระตุกบังเหียนให้เร่งตามไป

          .

          .

          ซูฮวาวิ่งไม่รู้ทิศทางเข้ามาในป่าลึกด้วยหลังเห็นเหล่าชายฉกรรจ์ผูกผ้าเหลืองยังหน้าผากก็แทบทำนางหวนนึกถึงคืนที่ถูกลักพา ความทรงจำตีย้อนจนนางแทบอาเจียน ดวงตาพร่าเบลอไม่รู้ว่าสิ่งใดจริงสิ่งใดเท็จ หลอนกระทั่งนึกว่าจิ้นอิ๋งที่นั่งบนม้าด้านหน้านางคือบุรุษสารเลวผู้นั้นจนต้องเร่งลงจากม้าวิ่งหนีไม่คิดชีวิต ยิ่งยามได้ยินเสียงวิ่งไล่ตามจากกลุ่มโจรก็ยิ่งทำนางสติแตกกว่าเดิม

          " อย่าเข้ามานะ!! " นางตวาดลั่น ก่อนจะสะดุดเข้ากับรากไม้เข้าจนล้มคะมำ เท้าที่ไม่ดีอยู่แล้วข้อเท้ายังพลิกจนเขียวช้ำไม่อาจวิ่งต่อ

          ดวงหน้างามน้ำตาพลันไหลนองแก้ม ซูฮวาสะอึกสะอื้นด้วยความหวาดผวา ขาทั้งสองพยายามลุกแต่ก็ไร้ผล ได้แต่คลานจนหลังชิดลำต้นไม้ใหญ่พร้อมมองเหล่าโจรที่เหลือกลุ่มใหญ่ค่อยคอยเดินเข้าหาด้วยแววตาอับจนหนทาง เสียงพร่าที่คลอก้อนสะอื้นตะโกนขู่ให้พวกมันผละถอย แต่ก็ไร้ผล

          ทว่าในตอนที่นางเกือบจะหยิบหินใต้ต้นไม้เตรียมปาใส่พลันปรากฏร่างสูงใหญ่ของอีกบุรุษที่ห้อม้าตามมา บุรุษผู้นั้นลงจากม้าทันทีที่ใกล้ถึงยังกลุ่มโจร ตรงเข้ามาขวางกั้นไม่ให้เข้าใกล้นางได้อีกก่อนจะเริ่มโรมรันตวัดดาบสู้ใส่อย่างรุนแรงแก่พวกโจรจนแว่วเสียงด่ากราดอย่างไม่พอใจ ซูฮวาที่มองภาพนั้นพลันรู้สึกทั้งกลัวและโล่งใจ แม้ยามนี้จะจำไม่ได้เลยว่าบุรุษแปลกหน้าเข้ามาใหม่นั้นเป็นใคร แต่ในหัวของนางราวกำลังฝากความหวังให้อีกฝ่ายกำจัดเหล่าโจรโพกผ้าเหล่านั้นออกไปแล้ว

          ถึงถานเจ๋อจะมีดีกว่าที่กำลังและเพลงดาบที่รุนแรง ทว่ามันก็ไม่คุ้นกับจำนวนการโดนรุมสี่ต่อหนึ่งเช่นนี้ ทำให้มันพลาดพลั้งโดนคมดาบจากอีกฝั่งบ้างและใช้เวลาข่มขู่พวกโจรเหล่านั้นให้ล่าถอยมากกว่าที่คาด ถึงอย่างนั้นเพราะฝีมือการต่อสู้ที่มันเหนือกว่าอยู่ขั้นหนึ่ง สุดท้ายมันก็สามารถตวัดใบดาบเฉือนโดนมือเหล่าพวกโจรจนไม่อาจจับดาบกันได้อีกในยามนี้ พอดีกับที่มีจิ้นอิ๋งตามมาสมทบโดยใช้ม้าเฮยเซ่อที่ขี่อยู่นั้นบังคับวิ่งใส่จนพวกโจรกลุ่มนั้นวิ่งแยกจากออกไปกันในที่สุด

          จิ้นอิ๋งมองตามกลุ่มโจรพวกนั้นด้วยแววตาที่ทั้งติดกรุ่นโกรธและกังวลอยู่ในที คล้ายจะโมโหแต่ก็ไม่ถึงกับแค้นเคือง ก่อนนางจะเร่งลงจากม้าเพื่อตรงเข้าหาซูฮวาที่ตอนนี้เบิกตามองคนทั้งคู่ด้วยสติที่ยังไม่เข้าร่องเข้ารอยนัก กระทั่งเด็กสาวทรุดลงนั่งข้างกายก็ยังลอบสะดุ้งเสียไหล่ยก แต่สักพักนางก็คล้ายได้สติ มือติดสั่นยกแตะข้างแก้มของจิ้นอิ๋งก่อนหลุดร้องไห้อย่างขวัญเสียออกมาพร้อมพุ่งกอดร่างเล็กของนางจนเกือบล้มไปด้วยกัน

          " ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ พี่ซูฮวาปลอดภัยแล้วเจ้าค่ะ.. "

          มือเรียวของจิ้นอิ๋งยกลูบปลอบแผ่นหลังของอีกฝ่ายอย่างปลอบโยน ไหล่ข้างหนึ่งของนางแทบเปียกคราบน้ำตาไปหมดแต่จิ้นอิ่งก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร ปล่อยให้ซูฮวาได้ระบายความผวาหวาดเหล่านี้ออกมาให้หมด

          ถานเจ๋อที่เห็นภาพเหล่านั้นก็พลันเบี่ยงหน้าหลบออกไปด้วยกลัวว่าหากอีกสตรีเห็นหน้ามันที่เป็นบุรุษเช่นกันจะพลอยขวัญหนีดีฝ่อไปอีกหน แต่แล้วในตอนที่มันกำลังจะตวัดขายกตัวขึ้นบนม้าพร้อมอุ้มเจ้าไก่น้อยที่เดินเตาะแตะกลับมาหาราวกับรู้ว่าสถานการณ์ปลอดภัยแล้วหลังจากที่บินเตลิดหนีหายไปตั้งแต่ตอนถานเจ๋อลงจากม้า พลันแว่วเสียงเครือสั่นของซูฮวาดังแทรกขึ้น

          " ขอบคุณเจ้าค่ะจิ้นอิ๋ง… ขอบคุณนะเจ้าคะ… ถานเจ๋อ "

          มันที่ไม่นึกว่าจะได้ยินชื่อมันไหนจะคำขอบคุณออกมาจากคนที่ดูยังสติเตลิดเช่นนั้น ทำให้เผลอผินใบหน้ามองหาจนสบตาเข้ากับร่างของหญิงสาวที่ถูกพยุงยืนขึ้นโดยจิ้นอิ๋งเข้าพอดี ถานเจ๋อคล้ายทำอะไรไม่ถูกเร่งหันหน้าหนีพลางนั่งนิ่งบนม้าจนจิ้นอิ๋งเอ่ยเรียกให้ไปชวนพยุงซูฮวาขึ้นม้าถึงพึ่งรู้ตัวว่ากำลังลืมหน้าที่ ลมหายใจพลันถูกผ่อนเข้าออกช้า ๆ เรียกสติและตระหนักต่อสถานะของตนเอง

          เพียงแค่หนึ่งคำขอบคุณจากสตรีงามคราเดียว

          .

          ตัวมันผู้เป็นอดีตโจรอย่าทำเป็นได้ใจไปเลย....

ผลการประลองต่อสู้

สถานะธาตุหลัก : +20 ความสัมพันธ์ [159] ธาตุไฟ - เกื้อหนุนเรา

JiTianTao ดี

โรลหาวัตถุดิบทำข้าวห่อใบบัว

หลังจากได้ค้นหาได้ใบบัวและเม็ดบัวนั้นจีเทียนเต๋าก็เดินทางจนมาพักที่ป่าซินเจ๋อหนี่ไว้เพราะตามที่ได้ข่าวมาที่แห่งนี้นั้นเต็มไปด้วยพืชพันธ์ ต่างๆโดยที่จีเทียนเต๋าและเหวินหยวนนั้นต่างก็เตรียมตัวมาหาวัตถุดิบที่ยังขาดในการทำข้าวห่อใบบัวอยู่หลายอย่างเพื่อที่จะสามารถให้ตนเองนั้นสามารถทำข้าวห่อใบบัวได้โดยที่ระหว่างทั้งคู่นั้นกำลังคิดหาทางว่าจะทำอย่างไรต่อ โดยที่ตามที่ตนเองคิดนั้นอาจจะให้เหวินหยวนนั้นไปล่าสัตว์เอาโดยที่ตนเองนั้นก็จะออกไปหาพวกพืชต่างๆ เอาไว้เพื่อที่จะเอามาทำข้าวห่อใบบัวต่อ

"ข้าคงต้องฝากท่านในการล่าสัตว์ด้วยนะท่านเหวินหยวนแต่ว่าระมัดระวังด้วยอย่าให้ตนเองนั้นได้รับบาดเจ็บเพราะว่าตัวท่านเองนั้นปลอดภัยที่สุด"

"ได้เลยไม่ต้องห่วงข้าจะไม่ไปหาไกลอย่างแน่นอนท่านก็ต้องระมัดระวังตัวเองเหมือนกันนะเพราะว่าในป่านี้นั้นเราไม่รู้ว่าจะมีอะไรที่อันตรายอยู่หรือเปล่าวเพราะแบบนั้นพวกเราถึงต้องระมัดระวังตัวเองกันให้มากๆ"

ก่อนที่ทั้งคู่นั้นจะต่างคนต่างไปหาวัตถุดิบโดยที่ระหว่างทางนั้นก็เจอเหล่า บัณฑิตเหล่าพ่อค้านั้นต่างก็มาพักผ่อนกันนั้นเนื่องจากว่าเหล่าพ่อค้าต่างก็เป็นพ่อค้าทั่วๆไปโดยที่วัตถุดิบสำหรับทำข้าวห่อใบตองนั้นต่างก็มีเต็มที่พอให้ทำได้หลายห่อเลย เนื่องจากไม่ต้องไปหาเอง จีเทียนเต๋าและเหวินหยวนต่างก็จัดการซื้อ วัตถุดิบจากเหล่าพ่อค้าพวกนั้นที่มาพักกันโดยที่ระหว่างรอสินค้านั้น จีเทียนเต๋าก็พูดคุยเรื่องทั่วไปกับ บัณฑิตที่เป็นลูกของพ่อค้านั้นโดยที่ไม่ได้คุยแบบหวังผลแพ้ชนะแต่ว่าเพียงพูดคุยกันด้วยความเกรงใจกัน เพราะตนเองไม่อยากที่จะ ทะเลาะกันกับเหล่า บัณฑิตนี้

"งั้นพวกเรามาทำข้าวห่อใบบัวกันเถอะนะแบบนี้อย่ารอช้าเลยทำเสร็จแล้วเราก็จะได้นำไปส่งที่เมืองลั่วอย่างให้กับพี่ชายของพ่อค้าหวังโดยที่ถ้าเราส่งเสร็จแล้วนั้นเราก็อาจจะสามารถที่จะหางานทำได้อีกด้วยนะท่านเหวินหยวน"

"หืมถ้าแบบนั้นก็ดีนะสิเราจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมาแต่ว่ายังไงเราก็ต้องกลับมาที่ลั่วอย่างอยู่ดีไม่ใช่หรอนี้?"

ใช้ลักษณะนิสัยผู้รู้คุณ

+10ความสัมพันธ์ของขุนนางในสภา

เลื่อมใสศรัทธา

+10ความสัมพันธ์ของขุนนางในสภา

JiTianTao ดี

โรลทำข้าวห่อใบบัวแบ่งให้ บัณฑิต

"สงสัยตรงนี้แหละที่เราจะทำอาหารกันได้เสียทีนะอ่าข้าจะต้องเตรียมอะไรบ้างเนี้ย วัตถุดิบสำหรับการทำมันจะต้องใช้อะไรบ้างเนี้ยอ่า….ข้าทำมั่วไปเลยได้ไหมเนี้ยทำไมวันนี้ข้าง่วงงาวหาวนอนเหลือเกินแหะ แต่เอาเถอะการทำข้าวห่อใบบัวคงจะไม่ยากจนเกินไปหรอกมั้งเนี้ยนะแต่ข้าก็หิวเหมือนกันแหะหรือว่าจะขอกินสักหน่อยดี…. ไม่ได้สิแบบนี้ไม่ได้งั้นเอางี้ล้ะกันนะเดี้ยวข้าก็ค่อยทำเพิ่มเพื่อกินเองด้วยและก็ทำเผื่อท่านเหวินหยวนอีกด้วยแบบนี้ก็ไม่ได้แย่แล้วนะ ฮ่าๆ"

ก่อนที่จีเทียนเต๋าตะเริ่มทำการหุงข้าวก่อไฟแล้วก็จัดเตรียม วัตถุดิบและเครื่องปรุงเพื่อที่จะทำข้าวห่อใบบัวเพื่อกินกันเองด้วยแบบนั้นโดยที่ก็พยายามนึกสูตรของชาวเฉิงตูเอาไว้ด้วยเพราะตนเองก็ไม่กลับไปนานแล้วเหมือนกันเลยทำให้คิดถึงบรรยากาศของที่นั้นและก็รสชาติของอาหารที่นั้นที่ตนเองนั้นยังไม่ได้กลับไปกินนานแล้วเหมือนกันถ้าหากตนเองได้กลับไปกินอีกทีก็คงจะดีไม่ใช่น้อย พร้อมกับที่ตนเองเริ่มทำนั้นกลิ่นหอมของข้าวและก็การปรุงข้าวกับเนื้อสัตว์นั้นที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณก็ได้มี บัณฑิตบางคนที่หิวจนทนไม่ไหวจนต้องมาขอชมการทำและก็มองด้วยความอยากกินขนาดนั้น จีเทียนเต๋าก็เพียงยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะชวนอีกฝ่ายคุยแล้วก็บอกให้อีกฝ่ายนั้นเตรียมกินได้เลยเพราะว่าตนเองนั้นทพข้าวห่อใบบัวนั้นเยอะอยู่พอจะแจกจ่ายคนอื่นได้เลย โดยที่จีเทียนเต๋าก็ยืนคุยกับ บัณฑิตคนนั้นพร้อมกับทำข้าวห่อใบบัวไปด้วย

"ไม่ต้องเกรงใจข้าหรอกนะท่าน บัณฑิตยังไงพวกเราก็คนเหมือนกันมีอะไรก็ต่องช่วยเหลือซึ่งกันและกันเพราะแบบนั้นท่านไม่ต้องห่วงเลยว่าข้าจะทวงบุญคุณหรือว่าจะคิดราคาค่างวดอะไร คนเราถ้าไม่เดือดร้อนอะไรก็ควรที่จะรู้จักการแบ่งปันกันเพื่อตนเองและผู้อื่นด้วยถึงแม้ว่ามันจะดูเป็นหลักธรรมที่มันดูใช้ไม่ได้นั้นแต่ว่าความเป็นจริงถ้าทุกคนช่วยกันมันก็จะง่ายขึ้นในการที่จะทำให้สังคมและผู้คนนั้้นได้มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของตนเองเอาไว้แบบนั้นมันจะเป็นการดีกว่าที่จะไม่มีอะไรยึดเหนี่ยวเลยนะท่านแบบนั้น ฮ่าๆใช่ไหมล่ะเชื่อข้าสิว่ามันจะต้องผลออกมาดีแน่"

JiTianTao ดี

โรลแวะพักขุดหัวมันหัวเผือก

"พวกเราจะพักกันที่นี้ก่อนละกันนะ จงเหยียนเจ้าไปเตรียมน้ำสะอาดและก็ไปลองดูว่าแถวนี้นั้นมีอะไรที่พอจะกินได้บ้างไหมแต่ว่านะมัดระวังด้วยนะในป่าแห่งนี้นั้นมันไม่ใช่ว่าจะปลอดภัยตลอดเวลาคอยดูรอบๆตัวเองด้วยเข้าใจใช่ไหม?"

"รับทราบครับท่าน อาจารย์ข้าจะฟังคำท่านแน่นอน"

"ส่วนท่านเหวินหยวนก็คอยก่อฟ้าเตรียมดูพื้นที่รอบๆด้วยเพราะว่าพวกเราไม่รู้ว่าจะมีพวหแมลงหรือว่าพวก สัตว์มีพิษพวกนี้หือไม่ยังไงพวกเราต้องป้องกันไว้ก่อนก็ดี อ่าสำหรับแม่นางก็...อยู่เฉยๆก่อนก็ได้แต่ว่าอย่าไปไหนไกลก็เพียงพอแล้วเพราะถึงแม้ว่าเราจะอยู่ในด่านก็จริงแต่ไม่ใช่ว่าจะปลอดภัยเต็มที่ ขอให้พวกท่านเชื่อคำของข้าด้วย อ่า..สำหรับข้าเดี้ยวจะขอเดินดูแถวนี่ก่อนเผื่อที่จะหาพวกหัวเผือกหัวมันเอามากินกันรองท้องได้และถ้าข้าโชคดีละก็พวกเราอาจจะได้มีของดีๆกินก็ได้นะ ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่ได้ยากจนถึงขั้นจะต้องไปขอทานคนอื่นนั้นแต่ว่าพวกเราก็ต้องรู้จีกการประหยัดอดออมกันด้วยนะ"

ก่อนที่จีเทียนเต๋าจะเดินแยกออกจากกลุ่มแล้วไปเดินเล่นหาพวกหัวมันหัวเผือกตามที่ตนเองได้บอกเอาไว้โดยที้สำหรับตนเองนั้นจะหาได้หรือว่าไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่เท่าใดเพราะว่าพวกของตนเองนั้นก็ไม่ได้ขาดแคลนอาหารอะไรแต่ที่มาหาเอาไว้ก็เป็นเรื่องดีที่จะสำรองอาหารเอาไว้ก่อนเพราะไม่รู้ว่าครั้งหน้านั้นจะต้องเจอกับอะไรบ้างโดยที่ระหว่างทางเดินไปก็เจอกับเหล่า บัณฑิตที่ออกมารับชมบรรยากาศกันหรือว่ามาหาพื้นที่สำหรับเขียนหนังสือแต่งกลอนตนเองก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ว่าอย่างน้อยก็ดีจะได้เข้าไปหาทักทายอีกฝ่ายเอาไว่ก่อนที่จะเดินไปคุยกับเหล่า บัณฑิตเหล่านั้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ปิดไม่มิดที่จะได้คุยกับพวก บัััณฑิพวกนี้โดยที่ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าตนเองชอบฟังความคิดเห็นของผู้อื่นหรืว่าตนเองนั้นต้องการเพียงแค่คนที่มีความรู้ในการพูดคุยกับตนเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันโดยที่ก็ไม่ได้ทำให้จีเทียนเต๋านั้นผิดหสังเพราะว่าพวก บัณฑิตเหล่านี้ก็มีความรู้แน่นเหมือนกันเพราะไม่อย่างงั้นคงจะไม่สามารถที่จะจดจำความรู้ได้มากขนาดนี้หรอกนะพร้อมกับรอยยิ้มที่หยียดเต็มใบหน้าของตนเองอย่างเต็มที่

JiTianTao ดี

โรลเหตุผลที่ไปทางเหนือ

"เรามาขนข้าวให้พ่อค้าหวังกันอีกแล้วนะแบบนี้เหมือนจะเป็นงานประจำเลยแบบนี้แต่ข้าก็เชื่อว่าเราจะทำงานนี้อีกไม่น่านานหรอกนะรอจนเราตั้งตัวได้พวกเราก็จะไม่ต้องมาขนข้าวกันงกๆแบบนี้แล้วล่ะ แถมคราวนี้ข้านั้นอยากจะลองเจอหน้าท่านเจ้าเมืองอู๋เว่ยอยู่พอดีเลยว่าจะขึ้นไปหาเค้าดูแต่ว่าถ้าขึ้นไปเปล่าวๆมันก็คงจะไม่ดีเลยหางานทำไปด้วยจะดีกว่านะแบบนี้เราจะได้ทั้งเงินทั้งการไปหาท่านเจ้าเมืองด้วยทีเดียวแบบนี้มันดีใช่ไหมล่ะ?"

"แน่นอนครับท่านอาจารย์ทำอันใดก็ต้องวางแผนอยู่แล้วข้าเชื่อในตัวท่านอยู่แล้วข้าเพียงแค่สงสัยว่าเราจะต้องไปเจอท่านเจ้าเมืองอู๋เว่ยด้วยหรอครับท่านอาจารย์? ถึงแม้ว่าเค้าจะมีชื่อเสียงอยู่ก็ตามแต่ว่าเราจำต้องไปหาอีกฝ่ายด้วยหรือครับ?"

จีเทียนเต๋าที่เปรยตามองลูกศิทย์ของตนเองนั้นก็เพียงยิ้มก่อนที่จะมองไปบนท้องฟ้า

"ฮ่าๆๆต้าจงเจ้ารู้หรือไม่ว่าหนทางการช่วยเหลือผู้คนนั้นอาจารย์เจ้าคิดจะวางแผนเช่นใด? การที่เราจะช่วยเหลือประชาชนได้นั้นมันนอกจากแรงใจและแรงกายแล้วมันยังจะต้องมีกำลัง ทรัพย์อีกนะเจ้ารู้ไหม อาจารย์ของเจ้าเหมือนว่ามีเงินทองมากมายเช่นนั้นหรอ การระดมเงินทองในยุคนี้นั้นเราจะรวมเงินจากชาวบ้านไม่ได้เด็ดขาดเพราะพวกเค้าก็เดือดร้อนมีแต่เหล่าพ่อค้าหรือพวก เศรษฐีกับเหล่าเจ้าเมืองเท่านั้นที่จะสนับสนุนเงินทองพวกเราได้ อาจารย์เจ้ากำลังจะหาเจ้าเมืองหรือพ่อค้าที่พร้อมสนับสนุนเราให้มีที่ตั้งตัวได้ต่างหากเล่า จงดีกับทุกคนไม่ใช่เพราะเค้าเป็นคนดีแต่เพราะเราเป็นคนดีต่างหากเข้าใจไหม ต้าจง ในโลกใบนี้นั้นถึงแม้ว่าเราจะเป็นเพียงแค่มดในสายตาของพวกมีอำนาจนั้นแต่เราก็จงเป็นมดที่พร้อมลับเขี้ยวของเราเอาไว้ อย่าให้ใครรู้ว่าเรานั้นคิดสิ่งใดหรือเห็นด้านที่เราไม่อยากให้ใครเห็น เหรียญมันมีสองด้านเสมออยู่ที่ว่าเราจะอยู่ด้านไหน หึๆๆๆ"

ก่อนที่จีเทียนเต๋าจะยิ้มพร้อมกับเดินไปพูดคุยกับเหล่า บัณฑิตที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลมากนัก โดยการที่เดินเกมเช่นนี้ของตนถือเป็นก้าวแรกของการที่จะเริ่มทำการใหญ่หรือเปล่าวนะ?

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน

+10ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา

ผู้รู้คุณ

+10ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา

ZhaoPei ดี

หลังจากเดินทางออกจากย่านการค้าเมืองลั่วหยางพร้อมเสบียงถึงแปดพันหาบ จ้าวเพ่ยก็นิ่งเงียบตั้งแต่ที่พ่อค้าหวังกล่าวลากับนาง เหล่าทหารและผู้ติดตามของนางไม่ทราบว่าก่อนหน้านี้หญิงสาวพูดคุยอะไรกับพ่อค้าหวัง ด้วยเสบียงที่มีมากทำให้การเดินทางล่าช้าลงอย่างเห็นได้ชัด ซุนหยางมองไปยังจ้าวเพ่ยที่ยังคงนิ่งเงียบก็พลางบังคับบังเหียนม้าไปหาหญิงสาวทันที

"เกิดอะไรขึ้นหรือ พ่อค้าพูดอะไรให้เจ้าหนักใจหรือไม่" ผู้ติดตามนางถามด้วยความเป็นห่วงทำให้จ้าวเพ่ยหันมามองหน้าซุนหยางทันที สีหน้าที่ปรากฏไม่ใช่สีหน้าของคนโศกเศร้า แต่เป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความงุนงง

"ข้าเกิดคำถาม.." จ้าวเพ่ยหันมองซุนหยางพลางหันมองเหล่าทหารทั้งยี่สิบห้าคน "พ่อค้าบอกกับข้าว่า สามพันตำลึงเงิน คือค่าเสบียงจำนวนห้าพันหาบ อีกสามพันหาบคือยกให้"

"สามพันตำลึงเงิน ก็คือแปดพันหาบไม่ใช่หรือ" หนึ่งในทหารกล่าวขึ้นมาทำให้จ้าวเพ่ยหันไปหาและพยักหน้าเล็กน้อย

"ข้าจึงเกิดสงสัย.. ว่ามันอย่างไรกันแน่" นางกล่าวขึ้นมาให้เหล่าทหารหันมองหน้ากันเพื่อคุยกันเรื่องนี้ พลันคิดว่าจะบอกหญิงสาวคนนี้อย่างไรดีให้ไม่เสียหน้า

"แม่นางอาจจะถูกพ่อค้าหลอกเอาแล้วล่ะขอรับ" หนึ่งในทหารกล่าวขึ้นทำเอาทุกคนหันไปมองผู้นั้นตาเดียว ดูเหมือนจ้าวเพ่ยจะไม่โกรธอะไรอย่างที่พวกเขาคาดเอาไว้ นางเพียงแค่อยากได้คำย้ำความคิดของนางว่านางไม่ได้รู้สึกไปเองว่าถูกพ่อค้าลูบคมอยู่

"ยังยิ้มหน้าระรื่นใส่ข้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พ่อค้าผู้นี้ช่างน่ากลัวเสียจริง" นางหันไปพูดกับซุนหยางเพื่อหาคนคอยจะรับฟังนางบ่นกับเหตุการณ์ที่พึ่งพบมา

"เจ้านี่ดูไม่ทันคนเสียจริง ทั้งๆที่ดูภายนอกร้ายเพียงนี้" ซุนหยางกล่าวทั้งยื่นมือไปจับผมอีกฝ่ายอย่างลืมตัว ก่อนจะขยี้ผมด้วยความเอ็นดูจนหัวของจ้าวเพ่ยโคลงเคลงไปมา

"อื้ออ!!" จ้าวเพ่ยครางในลำคอด้วยความรำคาญก่อนจะปัดมืออีกฝ่ายทิ้งเพื่อไม่ให้ทำลายผมของนางให้พังไปมากว่านี้ "เอามือออกไปเลยนะ.. ทหารเยอะแยะ"

ว่าพลางเร่งบังคับบังเหียนม้าให้ออกห่างจากผู้ติดตามของนาง จ้าวเพ่ยหยิบย่ามสัมภาระของนางขึ้นมาเพื่อหาหวีซี่มาสางผมที่ยุ่งฟูขึ้น พลันเหลือบตามองซุนอย่างอย่างเคืองๆขณะที่สางช่อผมตนเองให้เรียบเนียนเช่นเดิม

"แม่นาง…" เสียงทหารนายหนึ่งเอ่ยเรียกจ้าวเพ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นว่านางเร่งบังคับม้าไปเร็วเกินกว่าที่เหล่าเกวียนขนเสบียงจะตามนางทันได้

"เจ้าคะ…" หญิงสาวหยุดม้าและหันกลับมาหาเหล่าทหารเมื่อเห็นว่านางนำไปไกลก็หยุดรอให้ทั้งขบวนไล่ตามนางจนทัน

"อย่าบังคับม้าให้ไปเร็ว อยู่กับพวกข้าเอาไว้.. แถวนอกเมืองโจรโพกผ้าเหลืองชุกชุมนัก ข้าไม่อยากให้สตรีเช่นแม่นางต้องเกิดอันตราย" ทหารนายนั้นกล่าวเชิงดุกับจ้าวเพ่ยทำเอานางเงียบลงสักพัก หญิงสาวเก็บความเคืองอยู่ในใจเมื่อโดนสั่งสอนจากใครไม่รู้ก็หยุดม้าและเลือกที่จะเดินตามหลังเหล่าขบวนทหารและให้ซุนหยางเดินนำแทน

เมื่อได้เห็นภาพจากหลังขบวนขนเสบียงนางก็พึ่งเห็นว่าขบวนพวกนี้ดูน่าปล้นชิงขนาดไหน หญิงสาวจับย่ามและหยิบอาวุธของนางขึ้นมาเตรียมเอาไว้เพื่อที่จะแสตนบายหากเจอโจรมาปล้นเสบียงขึ้นมาจริงๆ

ขบวนเสบียงเดินทางต่อไปเรื่อยๆไปยังเมืองหงหนง ซุนหยางคนนำกลุ่มทหารในครั้งนี้เลือกที่จะเลี่ยงเข้าตัวเมืองเพื่อร่นระยะการเดินทางที่จะให้ไปถึงเมืองเยี่ยนเหมินโดยเร็วที่สุด

Side Quest Update :: เควสช่วยกองทหารโข่วซือ 1