[นอกเมืองเยี่ยนเหมิน] หุบเขาจู้อวิ๋น

Tianzhou ดี

[เควสช่วยกองทหารโข่วซือ 2]

ช่วยพี่น้องทหารทางการ

เทียนหลงหลังจากที่ได้พักพิงที่ป่าท้อเยวี่ยเหออย่างมีความสุขกับเพ่ยเอ๋อห์ บัดนี้เขาได้เลือกที่จะออกมาจากป่าแห่งนั้นและเริ่มเดินทางต่อโดยเป้าหมายของเขานั้นคือการไปเยี่ยมเยียนชายผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งที่จวนของเจ้าเมืองจินหยาง แต่แล้วในขณะที่กำลังเดินทางผ่านหุบเขาจู้อวิ๋นก็ถูกเสียงเรียกของใครบางคนดึงดูดความสนใจไปอย่างรวดเร็ว

"คุณชาย!!! มิเจอกันเสียนานเลย"

เสียงของชายคนหนึ่งได้กล่าวขึ้นมาทักทายตน ใบหน้าและน้ำเสียงเริ่มทำให้เทียนหลงนั้นนึกออกว่าชายผู้นี้ คือคนที่เขาเคยทำให้อยู่ครั้งหนึ่ง

"เป็นเจ้านี่เอง สบายดีหรือไม่?"

เทียนหลงยิ้มออกมาพร้อมกับกล่าวถามตามมารยาทโดยมิได้แสดงท่าทีรังเกียจใดๆ

"คุณชายท่านพอจะมีเวลาว่างบางหรือไม่ ข้ามีเรื่องจะรบกวนท่านอีกครา"

ชายผู้นั้นพลันกล่าวอย่างนอบน้อมพร้อมกับก้มศีรษะเล็กน้อย

เทียนหลงพลันนึกขึ้นได้ว่าตนนั้นเคยสัญญาว่าจะช่วยเหลือพวกเขาหากมาขอ ซึ่งพวกเขาเองก็ทำตามเช่นนั้น และเขาจะมิผิดคำกล่าวของตนเอง

"ได้แน่นอน ข้ามิมีปัญหา ว่าแต่เรื่องที่เจ้าจะให้ข้าช่วยคือเรื่องอะไรรึ?"

"ข้าอยากเตือนท่านก่อนว่างานนี้นั้นอันตรายอย่างมากท่านแน่ใจจะทำจริงๆหรือ?"

ชายคนนั้นพลันกล่าวถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"แน่นอนข้ากล่าวสิ่งใดยอมทำสิ่งนั้น"

"เช่นนั้น ข้าได้ซื้อข่าวจากคนผู้หนึ่งบอกว่า ค่ายโจรฉางซิ่งที่เป็นค่ายโจรใหญ่ในปิงโจว คนผู้นั้นบอกว่าพวกเขาจับทหารทางการขังไว้ที่เรือนจำในค่าย แม้ว่าพวกเขาจะรับใช้ทางการไม่ยอมก้มหัว แต่ที่ไปปราบตอนค่ายฉางซิ่งยังตั้งตัวใหม่ ๆ ในไท่หยวน พวกเขาก็ทำตามหน้าที่ก็ไม่ควรจะขังเช่นนี้เลย อย่างน้อยช่วยให้ได้สัก 10-30 นาย และใช่ข้าอยากจะแนะนำท่านให้สวมหน้ากากเผื่อไว้เสียหน่อย"

"ไปพบคนผู้นั้นด่านหูกวนแถว ๆ หอร้างกลางป่า หอที่ถูกตัดขาดจากสะพาน คุณชายจะต้องใช้เถาวัลย์ข้ามไป คงโหนเถาวัลย์ได้นะ ไปโดยด่วน ภายในคืนนี้ ยามไห้"

ชายผู้นั้นยิ้มออกมาเล็กน้อยหลังกล่าวจบเขารู้ดีว่าชายผู้นี้นั่นเก่งเป็นอย่างมากจากคำบอกเล่าของคนที่เคยอยู่ในเหตุการณ์ที่ชายผู้นี้ได้ล้มคนไปถึงห้าคนพร้อมกัน

"ขอบคุณท่านมากที่เตือนข้า"

เทียนหลงกล่าวขึ้นมาก่อนจะหยิบหน้ากากสีขาวขึ้นมาใส่ โดยมิลืมจะแบ่งหน้ากากอีกอันไว้ให้กับแม่นางเพ่ยเอ๋อห์ และรีบควบม้าออกจากหุบเขาไปอย่างเร่งรีบ

Tianzhou ดี

[เควสช่วยกองทหารโข่วซือ 2]

กลับสู่หุบเขา

เทียนหลงนำทุกคนกลับมาในสภาพที่ยับเยิน แต่ที่หนักสุดก็คงเป็นเขาเองที่ต้องรับมือกับคนจำนวนมากขนาดนั้น ชายคนที่เคยให้งานเขาในตอนนี้ก็ได้นำพาคนจำนวนมากมารับเหล่าทหารกลับไป

"ขอบคุณคุณชายมาก ขอบคุณมากจริงๆ"

ชายคนนั้นกล่าวขึ้นพร้อมกับเข้าไปประคองร่างของเทียนหหลง ก่อนจะหาที่พักให้แก่เทียนหลงซักเล็กน้อยเพื่อให้ได้พักผ่อนหลังจากผ่านอะไรมาอย่างยากลำบาก ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นมาจากทิศทางของเหล่าทหารทางการ

"พวกข้าขอบคุณท่านมาก แต่หลังจากนี้คงต้องกลับบ้านเกิดไปทำไร่ทำนา เพราะสภาพนี้ไม่สามารถแบบนี้พวกข้าคงเป็นทหารไม่ได้อีกต่อไป ส่วนคนไม่มีบ้าน..."

ทหารทางการกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าขมขื่น แต่นายกองก็พลันกล่าวบางอย่างขึ้นมา

"มิต้องห่วงเรื่องนั้น พวกท่านสามารถใช้ชีวิตที่นี่ได้ แต่นายหญิงขอไว้ให้เก็บเรื่องค่ายโจรฉางซิ่งไว้ก่อน เวลานี้ยังไม่เหมาะ หากทางการรู้เกรงว่าจะเปิดศึกสองด้าน ซึ่งนายหญิงบอกว่า โจรฉางซิ่งแม้จะเกลียดคนทางการมาก แต่พวกเขาก็ช่วยชาวบ้านและเป็นศัตรูกับโจรผ้าเหลืองชัดเจน"

เทียนหลงที่พักฟังอยู่เงียบก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา ก่อนที่นายกองประจำค่ายจะนำของตอบแทนมาให้แก่เขาเพื่อเป็นการขอบคุณ เทียนหลงพลันรับของเหล่านั้นมาก่อนที่จะพักอยู่ที่นี่ซักพัก เพื่อรักษาตัวให้หายดีก่อนจะเริ่มเดินทางต่อ....

ZhaoPei ดี

ระยะการเดินทางที่ดูค่อนข้างไกลขึ้นเรื่อยๆกับการเดินทาง ยิ่งสร้างความหงุดหงิดแก่จ้าวเพ่ยทุกไมล์ที่เดินออกจากสถานที่ที่จากมา ซุนหยางได้แต่งุนงงกับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปมาของนายตนก็ได้แต่เงียบมาตลอดทาง

"เมื่อใดจะถึงที่หมาย"

"ม้าไม่ได้วิ่งเร็วขนาดแต่วันเดียวถึงหรอก เจ้าใจร้อนเสียจริง"

"เจ้าก็เลิกหยุดพักเสียสิ.. ข้าเบื่อจะนั่งบนหลังอาชาแล้ว" จ้าวเพ่ยบ่นอุบขึ้นมาอย่างหงุดหงิด สร้างสถานการณ์อันอึมครึมน่าดูกับบริเวณโดยรอบ นางจับท้องที่ปวดเบาๆของนางก็หยุดบังเหียนม้าขึ้นมาดื้อๆ ส่งผลให้ซุนหยางบังคับม้าเดินนำตนไป เลยออกไปซะไกกว่าจะรู้ตัวว่าจ้าวเพ่ยไม่ได้จามก็เกือบจะคลาดสายตากัน

ผู้ติดตามวกกลับมาหาจ้าวเพ่ยลงหลังม้ายืนอยู่อย่างนั้นก็พลันขมวดคิ้วสงสัย ใบหน้าหญิงสาวดูนิ่งเฉยแต่ผิดกับท่าทางทางร่างกายของนางที่แสดงออกอย่างชัดเจน

"เป็นอะไร เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าจะเดินทางไปให้ถึงโดยไวที่สุด"

"ข้าเจ็บท้อง…" จ้าวเพ่ยตอบไปอย่างตรงไปตรงมา นางจับย่ามขึ้นมากอดแน่น ยิ่งมีท่าทีแปลกไป ยิ่งทำให้ซุนหยางเกิดเป็นห่วงขึ้นมา "ขอหยุดเพียงครู่หนึ่ง"

"กลับไปยังโรงเตี๊ยมก่อนดีหรือไม่.. เจ้าเดินไหวไหม" ผู้ติดตามกระโดดลงจากหลังม้าเพื่อจะไปช่วยประคองจ้าวเพ่ย แต่ก็ถูกนางผลักออกแทบจะทันที หญิงสาวเหลือบมองทางหางตาและปีนขึ้นบนหลังม้าพลันนอนคว่ำลงเพื่อให้พอเกาะตัวม้าได้บ้าง

"ไม่ต้อง.. อย่ามาแตะต้องตัวข้า" สีหน้านางดูไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย "ออกเดินทางต่อเถอะ"

"หากเจ้าไม่ไหว อย่าได้ฝืนตัวเอง ข้าจะพาไปโรงหมอ"

"ข้าบอกว่าไม่ต้อง!!" จ้าวเพ่ยแทบจะตะโกนออกไป สีหน้านางเริ่มซีดเซียวลงเรื่อยๆแต่ก็พยายามอดกลั้นเอาไว้ไม่ให้ดูอ่อนแอเพราะเรื่องส่วนตัวที่เป็นความลับของนาง ไม่เช่นนั้นนางได้อับอายเป็นแน่แท้

ซุนหยางเงียบลงเสียครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเพื่อจะออกเดินทางต่อ สายตาเห็นบางผู้จับจ้องมาทางพวกเขาได้สักพักหนึ่งก็ปรากฏตัวออกมา เหล่าคนมากมายเดินมาทางพวกเขาก็นึกกลัวขึ้นมา จ้าวเพ่ยเห็นคนพวกนั้นก็เร่งลุกขึ้นนั่งทันทีขณะหนึ่งในพวกเขาเดินมาหานางทันที

"ขออภัยแม่นาง.. พวกข้ามีบางอย่างอยากให้แม่นางช่วยสักหน่อย แม่นางสนใจจะรับงานบ้างหรือไม่"

"งาน.. งานอะไรหรือเจ้าคะ" จ้าวเพ่ยเอ่ยถาม นางมองเหล่าคนมากมายตาไม่กระพริบพลันหันไปมองหน้าซุนหยาง

"วานแม่นางนำทหารยี่สิบห้านายพร้อมเกวียนไปรับเสบียงให้หน่อยได้หรือไม่" คำพูดนั้นทำให้จ้าวเพ่ยเริ่มคิดหนัก อาการเจ็บท้องน้อยก็เข้ามาโถมก็ยิ่งรู้สึกไม่อยากจะคุยกับใคร แต่หากนางโกรธใส่เหล่าทหารผู้นี้ย่อมทำให้มีผู้คนมองนางว่าดูไม่ดีแน่แท้

"จะให้ข้าไปส่งชายฉกรรจ์ถึงยี่สิบห้านายรับเสบียงงั้นหรือ มั่นใจได้อย่างไรว่าระหว่างทางจะไม่เข้ามาปลุกปล้ำข้า"

"โถ่.. แม่นาง เหล่าทหารไม่ทำอะไรแม่นางหรอกขอรับ หากพวกเขาจับต้องแม่นางแม้แต่ปลายเล็บสามารถบอกข้าได้ อีกอย่างข้าจะให้ค่าตอบแทนอย่างงามที่แม่นางเสียสละเวลาด้วยนะขอรับ"

"เท่าใด หากไม่คุ้มกับการเดินทางที่ข้าเสียไป ข้าไม่รับหรอกนะ" จ้าวเพ่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเชิงหงุดหงิด หญิงสาวจ้องไปยังเหล่าทหารพวกนั้นไม่วางตา

"สามสิบตำลึงทองกับอีกหกร้อยตำลึงเงิน แม่นางคิดว่าอย่างไร"

จำนวนเงินที่นับเป็นค่าตอบแทนเข้ามายังในหูของจ้าวเพ่ยทำเอานางคลี่ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย นับเป็นจำนวนเงินที่ดูไม่น้อยสักเท่าไหร่พอจะให้นางสามารถซื้อเครื่องประดับดีๆได้สักชิ้น

"ก็ได้.. เพียงแค่ส่งไปรับเสบียงและกลับมาที่นี่ใช่หรือไม่" นางยอมรับงานนี้แต่โดยดีหญิงสาวเรียกซุนหยางมาคุยเรื่องการเดินทางเพื่อจะกลับไปยังเส้นทางสำหรับส่งทหารไปรับเสบียงก่อนจะตกลงกันได้

"นี่สามพันตำลึงเงินสำหรับค่าเสบียงขอรับ ขอบคุณแม่นางมากๆ ระวังตัวด้วยขอรับหากมีอะไรเกิดขึ้นข้าเชื่อว่าเหล่าทหารสามารถปกป้องแม่นางได้บ้าง" ถุงตำลึงเงินอย่างหนักส่งมาให้มือเรียวสวยให้นางรับเก็บมาไว้กับตัวทันที หญิงสาวมองเหล่าทหารเริ่มจะเตรียมตัวออกเดินทางก็พยายามจะทำตัวให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อาการเจ็บท้องเพียงไม่นานก็จะหายไป นางเชื่ออย่างนั้น หญิงสาวบังคับบังเหียนม้าให้เดินไปตามทางเส้นทางเดิมที่จากมา

"จะต้องไปรับเสบียงที่ใดหรือ ฉางอันหรือว่า..." เอ่ยถามเหล่าทหารว่าจะไปรับเสบียงที่ใด เพื่อจะได้ไม่พาเหล่าทหารหลงทางไปไกลอย่างน้อยๆกสรเดินทางที่ผ่านมาใช่ว่าจ้าวเพ่ยจะเป็นหญิงที่ไม่เอาอะไรเลยที่ตะไม่รู้เส้นทางตั้งแต่ต้นจนจบ

"ลั่วหยางขอรับ รับกับพ่อค้าหวังที่ย่านการค้า พวกข้าได้นัดหมายกันไว้แล้ว" เมื่อได้ยินคำตอบเหล่านั้นก็นึกขำไม่หายเมื่อทหารเหล่านั้นบอกนางมาว่าให้ไปหาพ่อค้าหวังที่เมืองลั่งหยาง..

ใช่.. นั่นคือสถานที่ที่นางออกตัวครั้งแรกนั่นเอ จ้าวเพ่ยบังคับบังเหียนให้เดินพอให้เหล่าทหารตามนางและผู้ติดตามนางทัน อาการเจ็บท้องน้อยเริ่มจะลดลงไปเรื่อยๆแล้ว แต่ความหงุดหงิดเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยของทหารทั้งยี่สิบห้านายกลับยิ่งทวีคูณรอช่วงที่จะระเบิดออกมาทีเดียว หญิงสาวส่งสายตาคมกริบไปหาซุนหยางให้เขารับรู้ถึงรังสีอัมหิตแปลกๆที่ส่งไปให้ แม้ผู้ติดตามนางจะเริ่มเกิดคำถามว่าเขาได้ทำผิดอะไรลงไป แต่การถูกเหวี่ยงตั้งแต่อยู่ในถ้ำก็คิดว่านางคงจะโกรธเรื่องที่อยู่ในถ้ำนั้นเป็นแน่แท้ แม้ความเป็นจริงเรื่องพวกนั้นในเวลาเพียงไม่นานจ้าวเพ่ยได้ลืมและไม่สนใจมันไปแล้วก็ตาม

Side Quest Start :: เควสช่วยกองทหารโข่วซือ 1

ZhaoPei ดี

ขบวนขนเสบียงกลับมายังที่หมายได้โดยไม่มีเหตุร้ายอะไร คิดไว้ว่าอย่างนั้น(?) ซุนหยางเดินทางนำเหล่าทหารและเสบียงมาส่งยังที่แห่งนี้ เสียงพูดคุยดังเข้าหูจ้าวเพ่ย สาวผู้ยังคงหลับอยู่ ทำให้นางเปิดตาขึ้น เหล่ากองทหารต่างเข้ามารุมล้อมพวกนางจนทำให้หญิงสาวตกใจขึ้นมา อนึ่งด้วยความอายที่ต้องถูกชายกอดต่อหน้าด้วยทำให้นางต้องรีบออกจากตรงนี้ทันที ก่อนที่จะอับอายไปมากกว่านี้

"จ้าวเพ่ย! เดี๋ยว!! อย่าดิ้น"

ตุ๊บ!!

"แม่นาง! / แม่นาง" เหล่าทหารต่างอุทานขึ้นมาเมื่อเห็นจ้าวเพ่ยกำลังจะตกลงหลังม้า แต่เหล่าทหารบางคนก็สามารถรับร่างนางเอาไว้ได้ทันก่อนจะได้รับบาดเจ็บ หญิงสาวรีบลุกขึ้นและกล่าวขอบคุณทหารผู้นั้นก่อนจะหันไปหานายกองที่ยังคงอึ้งกับภาพที่เห็นขณะพูดคุยกับซุนหยางอยู่

ทหารนายหนึ่งเข้ามารายงานจำนวนเสบียงและจำนวนนายทหารว่าครบถ้วนไม่มีส่วนขาดหายไป ทำเอานายกองพยักหน้ายอมรับก่อนจะเดินวนมาหาจ้าวเพ่ยที่ยืนอยู่อีกด้าน

"ขอบใจแม่นางมาก ข้าไม่รู้ว่าแม่นางพบอะไรมาถึงกลับมาด้วยสภาพนี้ บอกข้ามาเถอะ มีทหารนายไหนที่คุกคามแม่นางหรือไม่" นายกองเอ่ยถามจ้าวเพ่ยทำให้นายเหลือบไปมองทหารนายที่ดูน่ากลัวสำหรับนาง แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร หญิงสาวฉีกยิ้มขึ้นมาเพื่อไม่ให้เหล่าทหารถูกต่อว่าเรื่องการดูแลสตรีไม่ดีจึงจำเป็นต้องโกหกออกไป

"ข้าแค่ป่วยไข้ป่านิดหน่อยจึงหลับมาเช่นนี้ พวกทหารดูแลข้าและผู้ติดตามดีมากๆ ขอบคุณมากเจ้าค่ะ"

"โถ่.. เช่นนั้นก็แสดงว่าดูแลแม่นางไม่ดีน่ะสิ คงจะต้องลงโทษที่ทำให้สตรีต้องเจ็บป่วยเสียแล้ว" นายกองพูดทีจริงทีเล่น แต่มันก็ดูหนักพอที่จะทำเหล่าทหารสะอึกไปตามๆกัน

"ร่างกายข้าอ่อนแออยู่แล้วเจ้าค่ะ!.. ดูแลดีขนาดไหนข้าก็ป่วยง่ายอยู่ดี ไม่ใช่ความผิดของเหล่าทหารเสียหน่อย" จ้าวเพ่ยพยายามแก้ต่างให้เหล่าทหาร แต่นายกองก๋จับโกหกได้เมื่เขาเห็นรอยช้ำที่คอของจ้าวเพ่ยขึ้นสีเป็นรอยมือขึ้นมา ไม่เช่นนั้นจึงไม่เค้นถามนางว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ในเมื่อนางเลือกที่จะปกปิดเพื่อช่วยปกปิดความผิดนายกองก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

"เช่นนั้นนำค่าตอบแทนพวกนี้รักษาร่างกายเสียนะ ขอบคุณแม่นางมากๆที่พากองทหารไปส่งรับเสบียง เป็นผู้หญิงคนแรกที่รับงานนี้เลยนะขอรับ"

"ช่างน่าภูมิใจจริงๆเจ้าค่ะ" จ้าวเพ่ยกล่าวขณะรับรางวัลจากนางกองมานับอย่างดีใจ หญิงสาวหันมายิ้มให้กับซุนหยางก่อนจะเดินไปยังม้าของนางเพื่อจะเตรียมออกเดินทางอีกครั้ง

"จ้าวเพ่ย.. ครั้งที่อยู่ลั่วหยางข้าได้ยินเรื่องงานจัดที่วัด เจ้าสนใจจะไปหรือไม่" ซุนหยางถามนางขึ้นมาขณะจ้าวเพ่ยปีนขึ้นหลังม้า นางหันไปมองซุนหยางพลางคิดถึงเวลาที่นางวางแผนเอาไว้ ก่อนจะเลิกสนใจมัน ในเมือนมันเลยกำหนดที่นางว่าจะไปถึงนานแล้ว

"ก็เอาสิ.. ช่วยแนะนำทางลัดที่จะไปได้เร็วด้วยนะ"

"เช่นนั้นเรามาวิ่งแข่งม้ากัน ใครถึงลั่วหยางก่อนเป็นผู้ชนะ" ซุนหยางกล่าวแล้วควบม้าออกตัววิ่งไปทันที หญิงสาวเห็นดังนั้นก็คิดบ่นในใจกับชายผู้นี้ที่ช่างหาโอกาสให้เขาเป็นต่อเสมอ

"แม่นางจ้าว" เสียงทหารนายหนึ่งดังขึ้นข้างหลังให้นางชะงักลงไป ทหารนายที่พูดคุยกันครั้งที่เดินทางกลับเดินมาหานางก่อนจะกำมือสองข้างแน่นด้วยความประหม่าเมื่อได้คุยกับนางตรงๆ "พวกเราจะพบกันอีกหรือไม่"

ชายผู้นี้ดูใสซื่อเกินไปที่นางจะหลอกเฉกเช่นชายคนอื่นๆ จ้าวเพ่ยมองนายทหารผู้นั้นถือผ้าผืนเล็กที่นางชอบใช้ซับเหงื่อแน่นเพื่อจะนำมาคืนแต่หญิงสาวก็ทำได้เพียงยกยิ้มขึ้นมาจนตาหยี ทำเอานายทหารนายนั้นมองนางตาไม่กระพริบ

"ท่านเก็บเอาไว้เถอะ.. เอาไว้เวลาเจองูกัดจริงๆ ค่อยใช้มัดขาเอาไว้พอจะช่วยท่านได้"

นางพูดเพียงแค่นั้นก็บังคับม้าให้วิ่งออกไปเพื่อให้ทันซุนหยางผู้น่าจะนำหน้านางไปไกลแล้ว จุดมุ่งหมายของทั้งสองคือที่เดียวกันคือเมืองลั่วหยาง

Side Quest Complete :: เควสช่วยกองทหารโข่วซือ 1

Fenyue ดี

⌜71⌟

บทที่ 13

สันโดษท่ามกลางเมฆา

ฉากที่ 6

     

          ควบม้าออกมาจากเขตซีเหอก็เข้าสู่หุบเขาจู้อวิ๋น บรรยากาศวังเวงชวนน่าขนลุกราวกับว่ามีปีศาจร้ายสิงอยู่ ตงฮั่วพาขี่ม้าอย่างระแวดระวังภัยเป็นพิเศษเพราะคนเหนืออย่างเขารู้ดีว่าเขตนี้อันตรายเพียงไหน โจรก็ชุกชุมทั้งโจรโพกผ้าแต่ที่ร้ายกาจกว่าคือโจรภูเขา กลุ่มคนพวกนั้นไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาที่ไปเข้าร่วมกับคนชั่วอย่างจางเจี๋ย แต่เป็นจอมยุทธ์ผู้มากฝีมือที่หันหลังให้กับทางการแต่ซ่องสุมกันกระทำผิด

         

          ฟิ้ว

                    

          “!!?!!”

         

          ธนูดอกหนึ่งพุ่งผ่านหน้าของเด็กหนุ่มผู้คุมม้าไปอย่างฉิวเฉียด การรบแบบซุ่มโจมตีอย่างมีหลักการเช่นนี้เห็นทีว่าพวกเขาจะเจอของหนัก สิ่งที่ตงฮั่วต้องทำไม่ใช่การหยุดม้า แต่ว่าเขาต้องควบถังถังต่อไปโดยเร่งความเร็วเพิ่มมากขึ้นและสลับวิ่งหลบหลีกไม่อยู่กับที่ เฟินเยว่ในตอนนี้ไม่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นเพราะแดดตอนกลางวันค่อยข้างร้อนจึงทำให้นางต้องก้มหน้าหลบอย่างเช่นทุกที แต่ตอนนี้นางก็พอจะสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ หากขี่ม้าขึ้นเขาจะโยกซ้ายหลบขวาก็ไม่แปลกแต่ความเร็งจะไม่สูงจัดเช่นนี้

         

          “เกิดอะไรขึ้นเหรอเจ้าคะตงฮั่ว?”

         

          “พวกเรากำลังถูกโจรล้อมไว้อยู่ เจ้าเกาะข้าดี ๆ พวกนี้เป็นโจรภูเขาเราสู้มันไม่น่าไหว” เด็กหนุ่มกล่าวเสียงเครียดก่อนจะชักม้าหลบลูกธนูที่พุงเข้าหาได้อย่างฉิวเฉียด “ชิ! ให้ตายสิ ไม่ชอบแบบนี้เลย” เขาชักกระบี่ออกมาถือไว้ในมือ ยามนี้คงทำได้เพียงแค่ปัดป้องศรที่พุ่งเข้าทิ่มแทงกาย

         

          “ไม่นะ! ..ถ้าแบบนี้จะทำยังไงล่ะ”

         

          เสียงของเด็กสาวสั่นเครือเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ปกติทุกครั้งสหายของนางจะกล้าพุ่งเข้าไปต่อกรกับคนร้ายทว่าคราวนี้เขากลับเลือกที่จะหนี นั่นหมายความว่าหนทางรอดของทั้งสองเหลือเพียงแค่ริบหรี่แล้วใช่ไหม ด้วยความโคลงเคลงของม้าทำให้เด็กสาวกอดเอวของสหายหนุ่มเอาไว้แน่นพร้อมกับหลับตาปี๋ นางไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นบ้าง ได้ยินแต่เสียงลูกธนูพุ่งแหวกอากาศและเสียงของโลหะกระทบที่พยายามปัดป้องมันอยู่

         

          เคร้ง!

         

          กระบี่ในมือของเด็กหนุ่มคอยปัดป่ายลูกศรจำนวนมากที่พุ่งข้าหาถี่ขึ้น การขี่ม้าไปด้วยป้องกันตัวไปด้วยแบบนี้ทำให้เสียเปรียบสุด ๆ จนแทบจะทำการหลบหลีกไม่ได้เลย

         

          ฉึก!

         

          “อึก!”

         

          ร่างของเด็กหนุ่มกระตุกเฮือกเมื่อศรดอกหนึ่งพุ่งปักเข้าที่หัวไหล่แม้โลหิตจะยังไม่ไหลแต่ทว่ามันก็ทำให้เขาปวดร้าวไปทั้งแขนจนยกกระบี่ขึ้นมาฟันกันไม่ได้ ตงฮั่วพยายามกัดฟันเร่งความเร็วม้ายิ่งขึ้นไปอีกเพื่อฝ่าฝนธนูเหล่านี้ไปให้ได้ แต่กว่าจะผ่านออกไปจากหุบเขาจู้อวิ๋นเขาก็ได้ไปอีกหลายแผล ทั้งแขน ขา ไหล่ และเฉียดแก้มซ้ายจนเลือดตก อีกเพียงแค่หนึ่งลี้น่าก็จะพ้นออกจากหุบเขา เพียงแค่นี้เด็กหนุ่มก็สะบัดสะบอมไปทั้งตัว

         

          เขาเหลือบตามองเด็กสาวที่กอดเอวไว้แน่น เฟินเยว่กำลังร้องไห้โดยไร้เสียงสะอื้น ดูเผิน ๆ นางไม่ได้รับบาดแผลอะไร เพียงเท่านั้นเด็กหนุ่มก็เบาใจไปได้หลายส่วน

.

.

.

ตัวละครหลัก ซุน เฟินเยว่ อัตลักษณ์ผิวเป็นฝ้ากระ +15 ความเครียด เมื่อต้องทำอะไรก็ตามในช่วงเวลากลางวัน เอฟเฟคความสัมพันธ์ [152] ซู ตงฮั่ว +10 ความสัมพันธ์ จากการคนธาตุและปีเดียวกัน +10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (ขยัน) +15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย (หูดี) -10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (ผิวเป็นฝ้ากระ)

ใช้งาน [152] ซู ตงฮั่ว ลักษณะนิสัยรักสันโดษ -10 ความสัมพันธ์กับผู้อื่น อัตลักษณ์แข็งแรง +2 Point เมื่อโรลเพลย์ต่อสู้ระบบ +5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจ อัตลักษณ์คิ้วพยัคฆ์ +2 Point ทุกครัั้งที่โรลต่อสู้ผ่านระบบ อัตลักษณ์แผลเป็น +5 ความสัมพันธ์กับผู้ที่สนใจ +2 Point เมื่อโรลต่อสู้ระบบและพ่ายแพ้หรือชนะ แต่เขียนให้เกิดรอยแผล ผลการต่อสู้

Fenyue ดี

⌜72⌟

บทที่ 13

สันโดษท่ามกลางเมฆา

ฉากที่ 7

                  

     

          หนทางรอดอยู่ข้างหน้า ตงฮั่วกัดฟันขี่ม้าฝ่าออกไปแม้ว่าแขนและขาของเขาจะเริ่มชาจนไร้ความรู้สึก เหงื่อเม็ดหนาไหลจากข้างขมับหยดลงมาถึงปลายคาง ทั้งหยาดเหงื่อและเลือดผสมปนเปย้อมชุดเสื้อผ้าที่เด็กสาวซื้อเปลี่ยนให้เขาใหม่กลายเป็นสีที่เข้มขึ้นยิ่งกว่าเดิม

         

          ‘อีกนิดเดียวแข็งใจเอาไว้!!’

         

          แต่ดูเหมือนกลุ่มโจรจอมตื๊อจะไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ เมื่อใกล้ออกจากแนวหุบเขาก็มีโจรอีกกลุ่มดักทางเอาไว้ในแนวราบ ขึงตาข่ายกั้นขวางระหว่างแนวเขาดักผู้ที่เหลือรอดจากการปล้นสดมภ์มาอีกชั้นหนึ่ง

         

          “!!?!!”

         

          ตงฮั่วชักม้าอย่างฉับพลัน ถังถังเชิดหน้ายกขาขึ้นจนเกือบล้ม ในที่นี้ไม่มีใครร่วงยกเว้นแต่หมูป่าเปาเปาที่ตกพื้นดังแอ้ก

         

          “อุ๊ด..”

         

          “ว้าย!!!”

         

          ด้วยแรงเหวี่ยงจนแทบจะทำให้หงายหลังทำให้เฟินเยว่กอดเอวของเด็กหนุ่มแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม ก่อนจะค่อย ๆ เปิดเปลือกตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำขึ้นมองภาพตรงหน้า ร่างกายของสหายเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผล แถมยังมีลูกธนูปักแขนขารวม ๆ แล้วสามจุด

         

          “ตงฮั่ว!!”

         

          เด็กสาวกรีดร้องชื่อของอีกฝ่ายออกมาสุดเสียง หัวใจหล่นวูบลงไปถึงตาตุ้มและแตกสลายแทบไม่เหลือชิ้นดี สภาพของเขามันสาหัสมากเกินไป จนตอนนี้ภายในหัวของเด็กสาวมีแต่ความว่างเปล่าสีขาวและอักษรคำว่าตายเขียนอยู่ หยาดน้ำตาพรั่งพรูออกมาเป็นสายมากกว่าเก่า เสียงสะอื้นไห้ดังระงมก้องทั้งหุบเขา

         

          “ไม่เป็นไร..”

         

          เด็กหนุ่มหอบแฮ่ก เขากระโดดลงม้าพยายามยันกายเอาไว้ให้อยู่ ทางผ่านตรงหน้ามีแต่จะต้องล้มกลุ่มโจรพวกนี้ไปให้หมด ตงฮั่วรู้ทั้งรู้ว่าชัยชนะของเขาช่างน้อยนิดแต่ถึงกระนั้นเด็กหนุ่มก็ขอสู้ตาย เขาหักปลายธนูเกะกะที่ติดตามร่างออกจนแขนสั่น เหลือเพียงแค่หัวลูกศรที่ยังฝังอยู่ในเนื้อ ตั้งกระบี่ขึ้นเตรียมสู้กับโจรที่ขวางทาง

         

          “เยว่เอ๋อร์ ข้าจะถ่วงเวลาเอาไว้ให้ จังหวะนี้เจ้าควบม้าหาทางหนีออกไปซะ”

         

          “ไม่นะ...”

         

          เด็กสาวส่ายหน้าน้ำตาคลอ นางรู้ความหมายที่อีกฝ่ายบอกดีว่าหมายถึงอะไร เขายอมสละชีพเพื่อให้นางหาหนทางหนี

         

          “ตกลงตามนั้น.. คู่หู”

         

          ตงฮั่วกล่าวทิ้งท้ายกับสาวน้อยบนหลังม้าเพียงเท่านั้นก่อนที่จะกำกระบี่หันไปประจันหน้ากับผู้ที่ขวางทาง

         

          “ถ้าคิดว่าแค่นี้จะล้มข้าได้ก็ดาหน้ากันเข้ามาเลย!!”

         

          เด็กหนุ่มประกาศเกล้าอย่างไม่กลัวเกรงทั้งที่ร่างกายยังคงบอบช้ำ ดวงตาดุดันยิ่งกว่าราชสีห์ ท่าทางไม่กลัวตายแม้ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายทำให้แม้แต่โจรภูเขาที่เป็นต่อก็ยังสั่นกลัว ตงฮั่วรู้ดีว่าร่างกายของตัวเองแค่ยืนก็ยังลำบาก ไม่ให้เสียเวลาก็เปิดฉากเงื้อกระบี่เข้ากระโดดเสียบกลางคอหอยของโจรภูเขาคนหนึ่งจนเลือดสาดกระเซ็น ย้อมใบหน้าที่ดุร้ายราวกับสัตว์ป่าให้น่ากลัวยิ่งขึ้น

         

          ด้วยอาการชาตามร่างกายจากบาดแผลก่อนหน้าอาจจะเป็นข้อดีก็ได้ที่ทำให้เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดเพิ่มขึ้นเวลาโดนฟัน เด็กหนุ่มสู้อย่างหมาจนตรอกแม้เป็นรองและได้แผลมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อถูกฟันกลับหนึ่งครั้ง เขาก็จะฟันกลับสองครั้ง และภูมิใจที่ถึงแม้ว่าร่างกายจะได้รับบาดแผลแต่เขาก็เอาคืนพวกมันได้ ทว่าโจรภูเขาคือจอมยุทธ์ดั้งเดิมที่มีวรยุทธ์สูงกว่า พวกมันสามารถหลบการโจมตีจากเด็กหนุ่มได้อย่างไม่ยากเย็น แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เสียเลือดเสียเนื้อเลย โจรหลายคนถูกสังหาร แต่ก็ยังเหลืออีกครึ่งที่กรูเข้ามาล้อมกันเรื่อย ๆ

         

          เฟินเยว่ยังคงตกตะลึงกับภาพตรงหน้า ยามนี้โจรทั้งหลายต่างเข้าไปทำร้ายตงฮั่วจึงไม่มีใครสนใจนาง นี่เป็นโอกาสจะหนีแต่จะให้นางทำอย่างนั้นได้เช่นไร เด็กสาวไม่มีทางทิ้งสหายรู้ใจเอาไว้ได้หรอก

         

          ผลั่ก!!

         

          แต่แล้วฝ่ามือของโจรผู้มากด้วยวรยุทธ์กระแทกเข้ากลางท้องจนทำให้เด็กหนุ่มลอยหวือและตกลงมายังเบื้องหน้าของนาง จนประกาศผลแพ้ชนะออกมาได้

         

          “ตงฮั่ว!!”

         

          เฟินเยว่กระโดดลงจากหลังม้ารีบเข้าไปประคองสหายด้วยหัวใจที่พังยับเยิน

         

          “เยว่.. เอ๋อร์.. ทำไมยังไม่...หนีไปอีก… แค่ก!”

         

          พูดจบตงฮั่วก็ไอออกมาเป็นเลือดด้วยอาการช้ำใน ภาพที่เด็กหนุ่มมองเห็นพร่าเลือนไปทุกที เขาเห็นเด็กสาวที่กำลังร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล มืออันชุ่มโชกไปด้วยโลหิตแดงฉานยกขึ้นเกลี่ยใบหน้าของนางอย่างอ่อนแรง

         

          “สภาพ.. ดูไม่ได้.. เลยจริง ๆ ”

         

          “ตงฮั่ว.. ไม่นะ.. แข็งใจไว้นะเจ้าคะ!”

         

          เด็กสาวจับมือของเขาแนบไปที่แก้มอย่างไม่รู้สึกรังเกียจของเหลวจากกายมนุษย์นั้นเลย เงาดำของชายฉกรรจ์ล้อมวงกันเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนนี้ไม่อาจหนีได้อีกต่อไป มีแต่ต้องลุกขึ้นสู้เท่านั้น เฟินเยว่วางร่างของตงฮั่วที่สติแทบจะขาดหายลงกับพื้นจัดท่านอนที่สบายที่สุดให้กับเขา ลุกขึ้นหยิบสิ่งใกล้ที่สุดขึ้นมาถือเอาไว้ในมือโดยที่ไม่สนใจว่ามันจะเป็นทวนของพี่ชาย ธนูประจำตัว หรือเบ็ดตกปลา บนใบหน้ายังเต็มไปด้วยคราบน้ำตาแต่ทว่ากลับไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้น

         

          ภาพสุดท้ายที่เด็กหนุ่มเห็นก่อนที่สติจะขาดช่วงก็คือชายกระโปรงสีม่วงเข้มที่ก้าวออกไปด้านหน้าพร้อมกับเบ็ดตกปลาในมือ…

         

          ‘ไม่.. เยว่เอ๋อร์.. คนพวกนั้นไม่ใช่กลุ่มคนที่เจ้าจะจัดการไหว หนีไปซะ!!’

        

.

.

.

ตัวละครหลัก ซุน เฟินเยว่ อัตลักษณ์อัจฉริยะ +5 Point จากการโรลต่อสู้ อัตลักษณ์หูดี +3 Point ทุกครัั้งที่โรลต่อสู้ผ่านระบบ อัตลักษณ์ผิวเป็นฝ้ากระ +15 ความเครียด เมื่อต้องทำอะไรก็ตามในช่วงเวลากลางวัน เอฟเฟคความสัมพันธ์ [152] ซู ตงฮั่ว +10 ความสัมพันธ์ จากการคนธาตุและปีเดียวกัน +10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (ขยัน) +15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย (หูดี) -10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (ผิวเป็นฝ้ากระ) ผลการต่อสู้ (หลัง)

ใช้งาน [152] ซู ตงฮั่ว ลักษณะนิสัยรักสันโดษ -10 ความสัมพันธ์กับผู้อื่น อัตลักษณ์แข็งแรง +2 Point เมื่อโรลเพลย์ต่อสู้ระบบ +5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจ อัตลักษณ์คิ้วพยัคฆ์ +2 Point ทุกครัั้งที่โรลต่อสู้ผ่านระบบ อัตลักษณ์แผลเป็น +20 EXP เมื่อโรลเพลย์หยิ่งในศักดิ์ศรีและภาคภูมิใจแผลเป็นทุกแผลบนร่างกาย +5 ความสัมพันธ์กับผู้ที่สนใจ +2 Point เมื่อโรลต่อสู้ระบบและพ่ายแพ้หรือชนะ แต่เขียนให้เกิดรอยแผล ผลการต่อสู้ (ก่อน)

วีรชนที่หลับใหล

Weibin ชั่ว

เควสกองทหารซื่อโขว 1 ซื้อเสบียง

ระหว่างที่กัวฟ่งควบม้าออกตามหาบิดาและมารดาที่หายไปเขามาหยุดที่หุบเขาจู้อวิ๋น สายตาของเขาไปสะดุดกับกองทหารกองนึง เขารีบควบม้าเข้าไปหมายถามทางต่อ

เมื่อเขามาหยุดตรงหน้ากองทหารนั้น "พวกท่านเห็นผู้อพยพแถวนี้รึไม่" นายทหารยศสูงคนนึงมองสำรวจกัวฟ่งเมื่อรู้ว่าไม่ใช่โจรโพกผ้าเหลืองเขาก็คลายมือจากดาบที่เขากำไว้

"แถวนี้ไม่มีผู้อพยพหรอก "เมื่อกัวฟ่งได้ยินดังนั้นก็เตรียมจะควบม้าจากไป "ช้าก่อน!! เจ้าดูหน่วยก้านใช้ได้สนใจจะช่วยข้าหน่อยได้รึไม่"กัวฟ่งมองไปที่หัวหน้าทหารด้วยความสงสัย"งานอะไร?"

"งานไม่ยาก เจ้านำทหาร25นายนี้ไปรับเสบียง ผลตอบแทนดีนะไม่สนใจหรอ" หัวหน้าทหารพยามโน้มน้าว ชายคนนี้อย่างเต็มที่ ชายที่จะมีกลิ่นอายแบบนี้ไม่ได้หาง่ายๆ

"ไหนๆข้าก็ไม่รู้จะไปไหนต่อแล้ว ก็ได้แล้วเรื่องค่าจ้างล่ะ"  

"ผลตอบแทนที่เจ้าจะได้มี 30 ตำลึงทอง600 ตำลึงเงินผ้ากระสอบ15 แร่ทองแดง20 เจ้าเห็นว่าไง" มันนับเป็นรางวัลที่มากแต่กับเทียบไม่ได้เลยถ้าหัวหน้าทหารแจ้งผลงานนี้เข้าตัวเอง

"ได้ ข้ายินดีทำ"กัวฟ่งเมื่อรู้ถึงมูลค่ารางวัลของงานนี้แล้วเขาไม่มีเหตุผลต้องปัฏิเสธ "ดี!!! งั้นเจ้าพาทหารกับเกวียนพวกนี้ไปที่ลั่วหยางไปซื้อเสบียงจากพ่อแซ่หวังส่วนนี่ค่าเสบียง 3000ตำลึงเงินท้วน" เมื่อหัวหน้าทหารหาคนรับเผือกร้อนไปได้แล้วก็กลับไปอย่างสบายใจ

"ทุกคนฟังข้าการเดินทางของเราจะใช้เส้นทางหลวงโดยเราจะหยุดพักที่หงหนงที่เดียวเท่านั้น" เมื่อกัวฟ่งประกาศขึ้นมีทหารนายนึงได้ออกมาคัดค้านทันที

"เจ้าบ้ารึไงการเดินทางแบบนั้นมัน แบบไม่หยุดพักแบบนั้นมันหนักไปสำหรับพวกเรา" เมื่อมีหนึ่งลุกขึ้นต่อต้านพวกที่ก็เริ่มแสดงความไม่พอใจต่อกัวฟ่ง นั่นทำให้ทนายหนุ่มยกยิ้มขึ้นมาทันที ใครมันจะยอมให้ไอบ้าที่ไหนไม่รู้ มาสั่งการ"

"เป็นทหารต้องฟังคำสั่ง!!!" เสียงตวาดพาเอาทหารเข่าอ่อนเป็นแถวแต่ทหารหนุ่มยังยืนอยู่ต่อหน้าเขา ถึงเขาจะยังยืนไหวแต่ใบหน้าเขาขาวซีดถึงแม้เขาจะกลัวแต่เขายังรวบรวมกำลังและความกล้าทั้งหมด "เจ้าเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดากล้าดียังไงมาตวาดข้า" ทหารหนุ่มเลือดร้อนพูดพร้อมชักดาบขึ้นมาหมายจะฟันเข้าที่กัวฟ่ง แต่จังหวะที่เขาชักดาบนั้นหมัดของกัวฟ่งก็ตั้นหน้าเขาไปเรียบร้อย

"อั๊ก..." ทหารหนุ่มล้มลงพร้อมดาบที่หลุดมือไปกับพื้น เขาโกรธแล้วรู้สึกขายหน้ามาก "เข้ามาไอลูกหมา มีแรงแค่นี้หรอ" กัวฟ่งพูดด้วยท่าทีบ้าคลั่ง ตอนนี้ทหารหนุ่มไม่สนอะไรอีกแล้วเขาพุ่งไปด้วยเจตนาฆ่า   

เมื่อนายทหารพุ่งเข้ามาแบบช่องโหว่เต็มไปหมด กัวฟ่งก็ได้โอกาสคว้าคอเขาชูขึ้นเหนือพื้น ต้องเข้าใจว่าพวกเขาเป็นแค่ทหารขนเสบียงปลายแถว ไม่ได้เก่งเรื่องฆ่าฟัน และเขากำลังจะตาย กัวฟ่งหมายแบบให้คอเขาหักในทีเดียว "เจ้าจำไว้ว่าฝีมือหยังกะเด็กหัดเดินอย่ามาคิดมาสู้กับข้า!!!" จังหวะที่กัวฟ่งจะปิดชีพทหารหนุ่ม

ก็มีทหารอาวุโสผู้นึงรีบออกมาคุกเข่า "นายท่านปล่อยเขาไปสักคราเถอะ เขายังเด็ก โบราณกล่าวว่าผู้ใหญ่ไม่ควรถือสาเด็ก"  เมื่อกัวฟ่งได้ยินดังนั้นเขาก็ปล่อยทหารนายนั้นลง ก่อนเขาจะขึ้นม้าแล้วสั่งการ

"ใครกล้าระเมิดคำสั่งข้าตาย!!!" เขาตวาดไปทางพวกทหารด้านหลัง ตอนนี้ไม่มีใครกล้าแย้งเขาอีก "ทั้งหมดออกเดินทาง!!!"

https://rotk.xyz/dzs_npccomrade-fight.html?aid=426

กล้าหาญ

+2 Point จากโรลการต่อสู้ประลองกับขุนพล

หยิ่งทะโย

+7 Point เมื่อชนะการดวลกับอีกฝ่ายพร้อมหยิ่งทะนงต่ออีกฝ่าย

ขี้โมโห

+3 Point จากการโรลต่อสู้

คิ้วพยัคฆ์

+10 EXP จากการโรลเพลย์สร้างความหวาดกลัวแก่ผู้อื่นให้เกรงกลัวเรา

+2 Point ทุกครัั้งที่โรลต่อสู้ผ่านระบบ

ฟันเขี้ยว

+15 EXP เมื่อโรลเพลย์ข่มขู่สร้างความหวาดกลัว

+3 Point  ทุกครั้งที่โรลต่อสู้พร้อมข่มขู่อีกฝ่าย

Weibin ชั่ว

กัวฟ่งและขบวนขนเสบียงกลับมาถึงค่ายทหารโข่วซือ ทหารบางนายถึงขนาดล้มพับไปกับพื้นด้วยความผ่อนคลาย


"ข้าได้นำเสบียงมาส่งมาแล้ว"


"ดีมากการเดินทางเป็นอย่างไรบ้าง ติดขัดอะไรหรือไม่" นายกองเดินมาถามด้วยความเป็นมิตร


"ไม่ลำบากสักเท่าไหร่มีระหว่างด่านฉีกวนเราถูกดักปล้นเสบียงไม่ได้รับความเสียหายแต่มีทหารบาดเจ็บกันนิดหน่อย" เมื่อกัวฟ่งกล่าวจบสีหน้าของนายกองน่าเกลียดขึ้นมาทันที


"ไอพวกลูกหมานั่นกล้าบุกปล้นขบวนของกองทัพเชียวรึ!!!" นายกองแทบจะคุมอารมตัวเองไม่อยู่ "ต้องขอบคุณน้องชายจริงๆส่วนเรื่องโจรข้าจัดการเอง เจ้าให้คนขนเสบียงไปเก็บเถอะ"


กัวฟ่งเดินไปที่ทหารที่ผ่านร้อนผ่านหนาวกันมาตลอดภารกิจนี้ "พวกเจ้ารีบขนเสบียงไปเก็บได้แล้ว" ทหารที่บาดเจ็บนั่งรอหมอทหารมาทำเเผลส่วนคนที่ไม่ได้อาการหนักก็มาช่วยกันขนเสบียงไปเก็บ


"น้องชายช่างมีราศีผู้นำยิ่งนักน้องชายไม่สนใจเข้าร่วมกองทัพหรือ ตำแหน่งทหารคนสนิทของข้าแม้ไม่ได้ใหญ่โตแต่ก็มีทหารในกองทัพเคารพอยู่บ้าง" นายกองโน้มน้าวหวังให้กัวฟ่งติดตามตน


"ต้องขอโทษด้วยตอนนี้ข้ายังไม่คิดรับราชการ วันนี้ก็สายมากแล้วยังไงข้าก็ขอตัวก่อน"


"อืม... งั้นนี่รางวัลของเจ้า " นายกองจ่ายค่าจ้างตามที่ตกลงกันไว้ให้กัวฟ่ง


"ข้าขอไม่ไปส่ง ขอให้เจ้าเดินทางปลอดภัยหวังว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง" นายกองบอกลาก่อนที่จะกลับไปจัดการธุระในกองทัพ


กัวฟ่งก็ควบม้าจากไปทันที

ZhaoPei ดี

          "หากหิวแล้วบอกข้าได้นะเจ้าคะ.. ข้าขอพื้นที่เถ้าแก่ทำอาหารมาเป็นข้าวกล่องเตรียมไว้ให้พวกท่านด้วย"

          หลังจากออกจากโรงเตี๊ยมเพื่อเดินทาง จ้าวเพ่ยไปกล่าวขึ้นมากับเพื่อนร่วมทางเกี่ยวกับสิ่งที่นางได้จัดเตรียมให้พวกเขา แม้นางจะไม่รู้ว่าจี้โจวจะห่างจากซีเหอมากเท่าไหร่ก็ตาม แต่หากจัดเตรียมของเอาไว้ก็ย่อมเป็นผลดีไม่น้อยที่จะออกเดินทางได้อย่างไม่ต้องชะงัก

          "อาหารจากในโรงเตี๊ยมนั้นหรือ.. ไม่อร่อยสักเท่าไหร่ เจ้ายังจะนำมาอีกหรือ"

          "ข้าทำเองต่างหาก.. อร่อยแน่นอน เจ้าก็เคยลิ้มรสแล้วไม่ใช่หรือ" จ้าวเพ่ยกล่าวขณะที่ยังคงเดินทางอยู่ นางพูดคุยกับซุนหยางโดยที่ไม่ลืมที่จะหันไปหามือปราบหวังเช่นกัน "ถึงแม้ว่าจะไม่เลิศรส แต่ว่าข้าก็ทำสุดฝีมือนะเจ้าคะ"

          "ระวังโดนนางตกท่านเอานะขอรับ ท่านไม่ใช่คนเดียวที่นางส่งสายจาให้เช่นนั้นหรอก"

          "ซุนหยาง.. อย่าใส่ความข้าเช่นนั้น" จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งมุ่ยหน้าเล็กน้อย "ท่านมือปราบอย่าไปเชื่อนะเจ้าคะ.."

          "พวกเจ้ายามอยู่ด้วยกันก็พูดกันเช่นนี้ตลอดเลยหรือ"

          มือปราบหวังกล่าวถามทั้งสองผู้เถียงกันเองขึ้นมาก็เกิดความสงสัยในความสัมพันธ์เกี่ยวกับทั้งสองนิดหน่อย

          "เจ้าค่ะ.. เจ้านี่มักจะพูดบั่นทอนไปเรื่อยเลย ท่านมือปราบอย่าถือสาเลยนะเจ้าคะ"

          "ข้าก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่คิดว่าอยู่กับพวกเจ้าไม่เงียบหูดี"

          ไม่รู้ว่าเป็นคำแอบต่อว่าหรือว่าคำชมกันแน่ จ้าวเพ่ยมองหน้าซุนหยางเล็กน้อยยามที่เดินทางเพื่อไปยังจี้โจวก็เงียบลงทันที หญิงสาวเร่งควบม้าเพื่อเข้าหามือปราบเสียหน่อยเพื่อจะได้พูดคุยกันบ้าง เพราะนางยิ่งได้คุยกับซุนหยางทีไรก็จบลงด้วยการเถียงกันไปมาอยู่ดี

          "หากท่านมือปราบหิวหรืออยากพักผ่อนบอกข้าได้เสมอนะเจ้าคะ"

          "ขอบใจแม่นางมาก" มือปราบหวังหันมาหานางเล็กน้อย "แต่ข้ายังไม่หิวตอนนี้"

          "เจ้าค่ะ.." นางยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเขาหันหน้ามาให้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อสูดเอาอากาศบริสุทธิ์ที่นี่ไปด้วย มือเรียวหยิบเอาหมั่นโถวขึ้นมาจากกระเป๋าเพื่อคลี่ห่อและป้อนแมว แต่นางก็ทำมันตกพื้นรายทางไปเสียก้อนหนึ่งจนเกิดหน้าเหวอขึ้นมา

         

          เสี่ยวเฮยได้ยินเห็นเช่นนั้นก็ไม่วายร้องขึ้นมาราวกับโกรธที่นางทำขนมตกไปเสียได้ ก็ทำให้นางต้องรีบเกาคางแมวเอาแต่ใจตัวนี้และเกาคางเสียหน่อยให้หายร้องได้

          อย่างไรก็ดีการเดินทางเช่นนี้กลับไม่ดูล่าช้าลงเสียทีเดียว จ้าวเพ่ยเองก็ใช่ว่าอยากจะถ่วงเวลา นางเพียงแค่เป็นห่วงทุกคนหากมัวแต่ทำงานจนลืมดูแลสุขภาพก็จะส่งผลไม่ดีเอาได้

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [174] หวังโก่วเจียง

+20 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุไฟ เกื้อหนุน ดิน

[[หัวดี >> หัวดี]]

+15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนที่มีชื่อเสียงเดียวกัน

+30 คุณธรรมเมื่อเจอคนมีชื่อเสียงเดียวกัน

Tianzhou ดี

❖ราชสีห์จรจัด❖

ไม่ใช่อย่างที่คิด

เมื่อยามเช้าวันใหม่มาถึงเทียนโจวก็ได้ออกมาจากโรงเตี๊ยมที่เข้าพักเมื่อคืนพร้อมกับเจ้าเขี้ยวเงิน ทั้งสองได้ออกมาข้างนอกตรงไปยังพื้นที่ป่าที่อยู่ใกล้เคียงกับหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้

“เอาล่ะวันนี้เราจะมาฝึกกันที่ป่า”

เทียนโจวกล่าวขึ้นมาขณะที่เริ่มนำก้อนหินมาถ่วงร่างของตนเองและเจ้าเขี้ยวเงินไว้เพื่อเพิ่มน้ำหนักเหมือนกับทุกที

“เจ้าพร้อมรึยัง?”

เบ้า!

เสียงร้องของเจ้าเขี้ยวเงินดังตอบผู้เป็นนายพร้อมกับส่ายหางไปมาอย่างน่ารักทีเดียวเชียว

“ดีเช่นนั้นวันนี้มาเริ่มกันเลย”

เทียนโจวกล่าวออกมาก่อนจะเริ่มวิ่งนำร่างของหมาป่าเขี้ยวสีเงินไปตามผืนป่า ข้ามผ่านโขดหินมากมายที่ผุดขึ้นมาตามพื้นที่ การฝึกฝนนี้จะเป็นการฝึกการรักษาสมดุลของร่างกายให้สามารถเคลื่อนที่ได้ในทุกพื้นที่อย่างมิมีปัญหา

“เจ้าเริ่มชินแล้วสินะ”

เทียนโจวกล่าวขึ้นมาหลังจากหันไปมองเจ้าเขี้ยวเงินที่ตามตนมาข้างหลังอย่างติดๆนี่ก็ผ่านมานานแล้วหลังจากที่ได้เริ่มการฝึกฝน ชายหนุ่มจึงตัดสินใจที่จะกลับเข้าไปยังโรงเตี๊ยมภายในเมืองเพื่อเตรียมตัว ชายหนุ่มเริ่มชำระล้างร่างกายของตนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อออกจนหมด ก่อนจะออกมาเตรียมข้าวของทุกอย่างและเดินออกจากนอกโรงเตี๊ยมไป

“ไหนๆก็ทานอาหารจากที่นี่ไปเลยแล้วกัน”

ชายหนุ่มกล่าวขึ้นมาพร้อมกับเดินไปตามย่านการค้าของหมู่บ้านและแวะเข้าที่ร้านอาหารแห่งเดิมที่ตนได้เข้ามารับประทานเมื่อวาน

“ไก่ขอทานสอง”

ชายหนุ่มกล่าวสั่งอาหารเมนูเดิม ก่อนจะนั่งรอร้านเตรียมอาหารอยู่ซักพัก เพียงระยะเวลาไม่นานเมนูที่ชายหนุ่มได้สั่งไว้ก็ได้ว่างลงบนโต๊ะของเทียนโจวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“รีบกินซะล่ะ”

เทียนโจวว่างส่วนของเจ้าเขี้ยวเงินไว้บนพื้นในขณะที่กล่าวออกมา ก่อนที่ทั้งสองจะรีบรับประทานอาหารของตนจนเสร็จสรรพ เมื่อสิ้นสุดการรับประทาน ก็เป็นเวลาอันดีที่จะเริ่มออกเดินทาง เทียนโจวเดินไปยังจุดพักม้าที่ตนได้ฝากไว้เมื่อวาน

“ได้เวลาเดินทางแล้ว”

เทียนโจวลากม้าของตนออกมาจากจุดพักก่อนจะขึ้นขี่มันออกจากหมู่บ้านแห่งนี้ไปจนมาถึงยังหุบเขาจู้อวิ๋นและควบไปเรื่อยมาตามทางที่เทียนหลงน้องชายของตนได้แนะนำไว้ ชายหนุ่มลดฝีเท้าของม้าสีขาวลงพร้อมกับเริ่มมองหาค่ายของเหล่าทหาร แต่ก็มิเจอ แต่โชคดีที่ในยามนั้นได้มีชายคนหนึ่งแต่งกายคล้ายทหารตามคำบอกเล่าของน้องชาย

“เจ้าใช่ทหารที่หุบเขานี้หรือไม้ ข้าได้ยินว่าพวกเจ้านั้นต้องการความช่วยเหลือ และให้รางวัลที่คุ้มค่ากับความเหน็ดเหนื่อย”

เทียนโจวกล่าวขึ้นมาทันทีที่พบชายคนนั้น ชายแปลกหันตามเสียงของชายหนุ่มมา ก่อนจะเริ่มส่ายหัวไปมา

“แน่นอนพวกข้านั้นเคยต้องการความช่วยเหลือ แต่ในยามนนี้นั้นมิจำเป็นแล้ว”

ชายแปลกหน้าผู้เป็นทหารของค่ายโข่วซือได้กล่าวออกมาพร้อมกับถอนหายใจ เทียนโจวที่ได้รับรู้เช่นนี้ก็รู้สึกเสียเวลาเป็นอย่างมาก

“นี่มันบ้าชะมัด! ข้าอุส่าเดินทางมาตั้งไกลกว่าจะมาถึงยังที่แห่งนี้! ชั่งมันเถอะ! หากเจ้ามีงานอะไรบอกข้าได้เสมอข้าจะรีบมาทันที”

เทียนโจวกล่าวขึ้นเมื่อด้วยความเดือดดาลนี่เขาเดินทางมาตั้งไกลกว่าจะมาถึงยังที่แห่งนี้แต่มันกลัยศูนย์เปล่าจนหมด แต่ชายหนุ่มก็คงทำได้แค่ทำใจและควบม้าออกไปจากเขาแห่งนี้เท่านั้น

“ออข้าเกือบลืมไป ข้ามีนามว่าเทียนจวิน”

เทียนโจวกล่าวนามรองของตนทิ้งท้ายไว้ หากมิได้บอกชื่อของตนไว้ คงอยากที่ทหารเหล่านี้จะติดต่อมาได้

“แล้วแบบนี้ข้าควรไปที่ใดต่อ...”

เทียนโจวกล่าวขึ้นมาอย่างไร้จุดหมายในยามนี้เขานั้นมิมีจุดหมายใดๆเลยที่แน่ชัด คงทำได้แค่เพียงออกเดินทางไปเรื่อยๆทั่วทุกทิศทางเสียก่อน..

ให้ไก่ขอทาน เขี้ยวเงิน

@Webmaster