[นอกเมืองซินเย่] เขาเสวี่ยหลง

เขาเสวี่ยหลง

{ นอกนครซินเย่ }

มหาโตรก กำแพงฟ้า ภูผาเมฆ

เป็น 1 ใน 2 เทือกเขาที่ใหญ่ที่สุดของซินเย่ หากพูดถึงเทือกเขาทางทิศเหนือ

ของจิงโจวที่ทอดแนวยาวไปทางตะวันตก ก็ไม่อาจละเว้นการพูดถึงเทือกเขาเสวี่ยหลง

หรือ เรียกอีกอย่างว่า เทือกเขามังกรขาว บนเขาเสวี่ยหลง มีป่าไม้หนาทึบ ทะเลหมอก

มีวัดวากระจายตามภูเขา และมีถ้ำกลางหุบเขาลึก ประกอบเป็นทัศนียภาพธรรมชาติที่สวยงาม

เหมือนอยู่แถบตอนใต้แม่น้ำแยงซี ดังนั้น ผู้คนแต่โบราณจึงไม่วายชื่นชมว่า
"เดินตามเขาเขียวเหมือนอยู่ในภาพเขียน นกบินไปมาเป็นคู่ๆ เหมือนอยู่ตอนใต้แม่น้ำฉางเจียง"

WuMan มาร

-เยว่เฟยขันอาสา-

ปราบโจรภูเขา

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

           เจ้าเมืองเสิ่นออกเดินทางไปแล้วว่าครึ่งเดือน เหล่าขุนนางไร้ตำแหน่งในนครซินเย่ก็ใช่ว่าจะอยู่เฉย ที่ใจกล้าก็ขันอาสาที่สามารถก็ลุกขึ้นมาหยิบจับงานที่ตนถนัด เยว่เฟยและหลี่มู่เองทั้งสองเคยเป้นแม่ทัพกล้าแม้กาลเวลาในหนนั้นจะผ่านมานานแล้ว ความทรงจำเลือนลางแต่พละกำลังและความมุ่งมั่นยังคงจมอยุ่ในกระแสเลือดไม่มีจาง ทั้งคุ่แบ่งเขตลาดตระเวณความปลอดภัยเป็นฝ่ายตะวันออกและตะวันตก เยว่เฟยรับช่วงดูแลฝั่งตะวันตกตลอดจนเทืองเขาเสวี่ยหลงที่ทอดยาว ฝั่งหลี่มุ่รับผิดชอบดูแลแนวเทือกเขาตะวันออกที่ติดกับเจียงหนาน

           พบเห็นตัวทั้งสองได้ไม่บ่อยนักเพระาการออกลาดระเวณสำรวจดินแดนแต่ละครังก็มักจะหายไปสามถึงห้าวัน

           และครั้งล่าสุดที่บุรุษชุดเกราะเหล็กมารายงานที่จวนเจ้าเมืองนั่นก็คือเรื่องโจรผู้เขาซ่อมสุมกำลัง “ข้าพบแหล่งกบด่านของพวกโจรในหุบเขาเสวี่ยหลง ระยกเวลาตลอดหนึ่งเดือนขุนโจรนำกำลังออกปล้นสะดมภ์ชาวบ้านและผู้สัญจรไปเจ็ดครั้ง หากปล่อยไว้นานโจรร้ายยิ่งรวบรวมสมัครพรรคพวกอาจเป็นภัยแก่นครของเรา”

           “เช่นนั้นเจ้าจึงมีความเห็นว่า?” ราชครุหลิวให้หวังจื่อเสียนั่งบนตั่งปรทับเพื่อศึกษางานปกครอง โดยที่ตัวเขาเองเป็นผู้ตัดสินใจและว่าราชการแทนเจ้าเมืองที่ไม่ทราบป่านนี้ไปหมกตัวอยู่ที่ไหน

           “จากที่สำรวจทำเลของค่ายข้ามีกลศึกในใจ เราควรเร่งจัดการถอนรากถอนโคนก่อนจะกลายเป็นเนื้อร้าย ข้าขออาสานำทหาร 2,000 นายปราบโจรภูเขาขจัดภัยราษฏร ภายในสามวันจะนำศีรษะของขุนโจรมาถวายหวางเย่” เยว่เฟยประสานมือโดยให้บรรยากาศที่ขึงขังหนักแน่นแม้ว่าเขาจะแสดงมารยาทอันนอบน้อมอยู่ การศึกนี้ตนมั่นใจว่ามิต้องเสียชีวิตไพร่พลสักคน

           “เห.. หัวคนหรอฮะ? แต่ข้าไม่อยากได้นี่นา” หวังจือ่เสียน้อยยิ้มแหยเก กันมองท่านอาจารย์ด้วยดวงตาขอความช่วยเหลือ พี่เสิ่นไปไหนทุกวันนี้ท่านอาจารย์แทบจะถูกแช่แข็งด้วยใบหน้าเรียบเฉยอยู่แล้ว "ซือฝุๆ ข้าอยากไปเล่นแล้ว พี่เส่นไปไหนหรอฮะ ไม่เห้นเค้าตั้งนาน.."

           “จิ่วชุน รักษามารยาทด้วยอาชีพเก้าแขนงให้เลือกมากมาย หากพวกเขาไม่ไร้หนทางมีหรือจะคิดเป็นโจรปล้นชิง สถานการณ์นี้แม่แน่ว่าต้องตกตายทั้งสองฝ่าย.. ชวีผิง เจ้าติดตามไปกับขุนพลเยว่ หากมีหนทางเจรจาก็จงทำอย่างสุดความสามารถ” ตราผู้แทนเพื่อโยกย้ายกำลังทัพถูกส่งมอบ นี่เป้นคัร้งแรกที่กองทหารนครซินเย่ได้ออกโรง

           “ชวีผิงน้อมรับคำสั่งหลิวไท่ฝูจะไม่ให้ท่านผิดหวังขอรับ”

           บุรุษชุดเขียวส่งยิ้มรับเขาย่อมเข้าใจความคิดนี้ของท่านราชครู ก่อนหน้าเจ้าเมืองเสิ่นเองก็ได้ปราบขุนโจรมารับใช้ในสภา หากว่าเป้นคนมีความสามารถจะสังหารทิ้งกลับสูญเสียบุคลากรโดยใช่เหตุ การบุกโจมตีค่ายโจรมิใช่เรื่องเด็กเล่นเมื่อราชครูมีภาระหนักทั้งยังต้องอบรมหวางน้อยพวกตนจึงต้องร่วมแบ่งเบาอย่างเต็มความสามารถ ชวีผิงขอเวลาในการเจรียมการและข้อมูลอยู่ครึ่งวันเมื่อทั้งสองเตรียมตัวจนพร้อมแล้วจึงเดินทางไปยังค่ายทหารเพื่อโยกย้ายกำลังพล

           เช้าวันถัดมากองทัพนับสองพันนายพร้อมด้วยขุนพลเยว่เฟยและชวีผิงผู้เป็นฑูตตั้งค่ายที่หน้าหุบเขาเสวี่ยหลง "ตั้งแถวเรียง กองลาดตระเวณคอยฟังคำสั่งข้า พลธนูเตรียมพร้อม..." ทิวธงเรียงรายเหล่าทหารแม้ไม่ได้ผ่านการฝึกมากมากนักยังคงไม่เจนสนามรม หากทว่าด้วยการอบรมของเยว่เฟยพวกเขาจึงมีระเบียบวินัยอยุ่บ้าง ยามนี้ขุนพลเหล็กยืนม้าอยู่ด้านหน้ากระโจมสายตาดั่งเหยี่ยวจดจ้องไปยังกำแพงค่ายราวกับแปลวไฟที่หมายจะเผาทุดดสิ่งเบื้องหน้าไว้วอดวาย หลังส่งคนไปพบกับหัวหน้าโจรเพื่อนำสานส์ชวีผิงแจ้งถึงการเจรจาสงบศึกและได้รับคำตอบให้เข้าไปด้านในค่ายเพียงลำพัง

           แน่นอนว่าไม่ใช่ยลยุทธ์ที่เยว่เฟยคาดหวังเอาไว้แต่ทีแรก

           “ทบทวนให้ดีว่านี่อาจเป็นหลุมพราง ตัวท่านไร้อาวุธและด้านในรายล้อมด้วยศัตรู” เยว่เฟยกล่าวเตือนสติ ขณะที่ชวีผิงเตรียมการสำรับโน้มน้าวจิตใจ

           “ท่านขุนผล ชวีโหม่วอาจมีได้กล้าหาญชาญศึกเช่นท่าน ทว่าอาวุธของบัณฑิตคือวาจาและน้ำหมึกข้าจะใช้ความสามารถนี้เพื่อแผ่นดิน ข้ามิใช่ผู้รักตัวกลัวตาย… ขอขุนพลเยว่ช่วยส่งเสริม”

           "จะถือว่าข้าได้เตือนเจ้าแล้ว" เยว่เฟยวางเฉยด้วยความสุขุมเขาไม่ยินดียินร้ายต่อความเป็นตายของอีกฝ่ายเท่ากับว่างานใหญ่จะสำเร็จรึไม่ ยุคสมัยนี้ยังคงมีเรื่องแปลกใหม่สำหรับอดีตแม่ทัพเหล็ก ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มเองก็หาได้รังเกียจตั้งแง่กับผู้ที่รักในมาตุภูมิ

           “ได้.. ข้าให้เจ้าหกชั่วยาม หากยังไม่กลับออกมากองทัพทั้งสองพันนาย จะบุกทลายค่ายโจรในทันที”

           “ข้าขอเพียงสามชั่วยามเท่านั้นจะนำข่าวดีกลับมา” ชวีผิงกล่าวอย่างมั่นใจเยว่เฟยจึงผล่อยให้เหล่าโจรคุมบัณฑิตตัวบางนี่ไปโดยใช้สายตาอ่านยากมองส่ง

           ด้านในค่ายโจรปราศจากระเบียบแม้ลูกสมุนส่วนมากจะกำยำด้วยแรง หากทว่าชวีผิงยังสังเกตเห็นระหว่างที่ถูกคุมตัวเมื่อมีโจรน้อยหลายคนที่ผอมกะหร่องเพราะขาดสารอาหาร บางทีพวกเขาอาจไมไ่ด้อยากเป็นโจรโดยกำเนิดเพียงแต่ถูกกลียุคบีบจนไม่เหลือหนทางอื่น

           ทันทีที่ได้เข้าพบขุนโจรในกระโจมใหญ่ที่ถูกตกแต่งไปด้วยข้าวของที่ปล้นชิงมา ด้านหลังคล้ายจะมีเสียงหญิงสาวชาวบ้านที่ถูกจับตัวเอาไว้ร่ำไห้เป็นฉากประกอบ ชวีผิงยังคงใจดีสู้เสือแม้ว่าดาบที่จ่ออยู่บนลำคอเขาจะแนบชิดเสียจนสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือก

           “หึ ขุนนางอย่างเจ้ามีธุระอะไรกับหัวหน้าของพวกเรา ไม่อยากหัวขาดก็รีบว่ามา!” สมุนโจผลักชวีผิงจนทรุดลงไปกองกับพื้นหัวเข่าของเขากระแทกแต่ยังคงฝืนยิ้มไว้ได้

           “คำแนะนำแรกเก็บดาบของเจ้าไปเสียดีกว่า.. หากตัวข้าเดินออกจากกระโจมนี้ไม่ครบส่วน ทหารสองพันนายที่ด้านนอกจะกลายเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิจที่พวกเจ้าจะได้เห็น” น้ำเสียงที่ยังคงความนิ่งอยู่เหยียดรอยยิ้มบาง ยิ่งทำร้ายเขาคนเหล่านี้ยิ่งไม่มีเงาหัวควรจะเตือนพวกเขาสักประโยคหนึ่ง

           “...เก็บดาบ อย่าเสียมารยาทกับแขกของเรา” หัวหน้าโจรลุกออกจากบัลลังก์หนังเสือลุกสมุนที่ลาดตระเวณแจ้งแก่เขาแล้วว่าที่ด้านนอกมีกองทหารพร้อมอาวุธครบมืออยู่จริง ในค่ายโจรนี้เต็มไปด้วยชีวิตของพรรคพวกที่ตนไม่อยากเสี่ยง

           ดูเหมือนตัวหัวหน้าจะยังมีความิคดอยู่บ้าง.. ชวีผิงยกรอยยิ้มกดลึกก้าวเข้าไปด้านหน้าอีกฝ่ายอย่างกล้าหาญ เขาอธิบายสถานการคร่าวๆ ของนครซินเย่รวมทั้งนโยบายการปกครอของท่านเจ้าเมืองที่จะอภัยโทษแก่ทุกคนเมื่อคิดกลับใจ รวมไปถึงการจัดสรรที่ทำกินให้ชาวเมืองหน้าใหม่ ไม่มีใครต้องอดอยากหรือหิวโหย ทุกคนจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติเมื่อพิสูจน์ตนแล้วว่าคู่ควรกับความเป็นมนุษย์

           “พวกข้าเป็นโจร ในสายตาของทางการคืออาชญากรร้ายต้องกำจัด จะเชื่อได้อย่างไรว่าขุนนางอย่างเจ้าไม่เล่นลิ้น หากเปิดประตูค่ายทหารทั้งสองพันนั่นจะไม่ประหารพวกเราเสียสิ้นลูกหลาน” หัวหน้าโจรมิใช่คนโง่ เขาเท้าคางบนแผ่นหนังเสือโคร่ง ถามด้วยดวงตาถมึงทึง

           “ให้ข้าเล่าสิบปากย่อมไม่เท่าไปเห็นด้วยตนเอง เจ้าเมืองซินเย่เป็นคนเช่นใครลองถามจากชาวเมืองที่เจ้าจับตัวมาก็พิสูจน์ได้มิใช่รึ”

           หลังคำชี้แนะของชวีผิงหัวหน้าโจรได้ให้ลูกน้องไปสอบถามเหล่าเชลยสาวและเด็กที่จับมาเตรียมส่งขายทอดตลาดก็พบว่าคำพูดของเขานั้นเป้นจริง เมื่อความตายมาอยุ่หน้าประตูบานประกอบกับเดิมทีการมาเป็นโจรก็หาใช่เรื่องที่พวกเขาปรารถนา สุดท้ายจึงยอมทำข้อตกลงกับบุรุษชุดเขียวผู้นี้

           หัวหน้าโจรพื้นเพยากจนเข็ญใจ จากที่เคยแย่งข้าวสุนัขกินอยุ่ในตรอก ฉกชิงวิ่งราวถูกทุบตีจนแผ่นหลังเต็มไปด้วยแผลน้อยใหญ่ ในที่สุดเพราะเรี่ยวแรงดีและมีความเป็นผู้นำนิดหน่อยจึงได้ขึ้นเป็นขุนโจร

           “พวกนั้นพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเจ้าเมืองใหม่ ต่างกับคนก่อนราวฟ้ากับเหว แต่มีอะไรบอกได้ว่าเขาจะเป้นเช่นนี้ตลอดไป มนุษย์ก็เห็นแก่ตัวกันัท้งนั้น แต่ตอนนี้ข้าไม่ีมทางเลือกอื่น..หากท่านขุนนางรับรองความปลอดภัยแก่พี่น้องข้าได้.. จะนำศีรษะข้าไปแทนก็ยินดีจ่าย ขอเพียงเมตตาครอบครัวของข้า พวกเขาแค่ติดตามรับใช่คนเลว..”

            นับว่าหัวหน้าโจรเป็นผู้ที่มองสถานการณ์ออก ตอนนี้เขาไม่ยอมแพ้เท่ากับสั่งโทษตายโดยตรงแก่ทัง้สามร้อยชีวิตด้านในกำแพง หากตนสามารถช่วยอีกสองร้ายเก้าสิบเก้าชีวิตด้วยการเสียสละ ใยจึงมิใช่ชัยชนะที่แลกด้วยศักดิ์ศรีลุกผู้ชาย แน่นอนว่าสิ่งนี้โจรคิดได้ ขุนนางย่อมคิดได้เช่นกัน ชวีผิงยังคงรีรอ เขาพับชายแขนเสื้อขึ้นร่างอักษรบางคำลงในกระดาษ ทดสอบความรุ้ของหัวหน้าโจรว่าเหมาะสมจะไปรับใช้นายท่านในอนาคตรึไม่

            และคำๆ นัน้คือคำว่า 'นกที่ดีเลือกขอนไม้ทำรัง' ดูจากสายตาของอีกฝ่ายแน่นอนว่าเข้าใจสำนวนนี้อย่างถ่องแท้

            "ข้าเป็นเพียงแค่โจร มิได้มีความสามารถให้อ้างถึง คุณธรรมยิ่งกลืนลงท้องไปหมดแล้ว ท่านขุนนางต้องการสิ่งใดกันแน่"

          “ไม่ต้องกังวล.. ข้ามาในครัง้นี้เพื่อหยิบยื่นโอกาส มิใช่ทำลายทางรอดของผู้อื่น”

            ชวีผิงยังคงเลือกที่จะรั้งอยู่ในค่ายโจรจนครบสองชั่วยามแม่ว่าจะเจรจาสำเร็จแล้ว เขาตรวจตราภายในค่ายว่ามีสิ่งใดขาดเหลือรึเรื่องเร่งด่วนเป้นปัญหาต้องการแก้ไขรึไม่ หลังจกานั้นจึงจากนั้นมอบหมายให้หัวหน้าโจรปลดอาวุธกองกำลังแล้วทยอยลงไปพบขุนพลเยว่พร้อมกัน

           “ลำบากท่านขุนพลเยว่แล้ว ค่ายโจรภูเขามีประสงค์ขออภัยโทษ พวกเขาทั้งสามร้อยชีวิตยินดีเข้ารับใช้ในฐานะทหารพิทักษ์เมืองเพื่อไท่โทษความผิดที่ก่อลงไป..” ชวีผิงอธิบายเหตุการณ์คร่าวๆ โดยข้ามเรื่องที่เหล่าโจรพวกนี้ทำการจับตัวเด็กและสตรีเตรียมค้าเป็นทาสออกไป

           สาเหตุนั่นเพราะเขาพอจะดูออกว่าหากขุนพลเยว่รุ้ ตนคงไม่สามารถรักษาสัญญาที่จะเก็บชีวิตหัวหน้าโจรเอาไว้ได้แน่ มิได้ปิดบังเพียงแต่ค่อยปรึกษาหนทางกับหลิวไท่ฝูในภายหลัง ดูเอาเถิด สีหน้าของขุนพลในยามนี้ค่อนไปทางจับจ้องตนทุกการเคลื่อนไหว คำที่ว่าฝ่ายบุ๋นกับบู๊มักมไ่กินเส้นกันบางเรื่องก้คงจะจริง เคราะห์ดีว่าตนนั้นไม่สนเรื่องอื่นนอกจากสร้างคุณแก่แผ่นดิน อีกฝ่ายก็คงคิดตรงกันอยู่มไ่น้อยถึงได้ยอมให้ติดตามมาด้วย

           "เรื่องนั้นเจ้านะไปรายงานต่อราชครูเองเถอะ ในเมื่อสวามิภักด์ก็ไม่มีความจำเป้นต้องตัดสินโทษตาย.. หึ ข้าจะจับตาดูพวกเจ้าอย่างใกล้ชิด อย่าได้คิดเนรคุณ"

           ขุนโจรให้ลุกน้องแบกหีบทั้งสิบหีบออกมาด้านในคือเสบียงและทรัพย์สินมีค่า ทั้งไก่ฟ้าทองแดงและมุกราตรีค่าควรเมือง เยว่เฟยแทบไม่มองมันด้วยซ็ำต่างจากชวีผิงที่เลิกคิ้วด้วยความสนใจว่าของพวกนี้ จะซือ้เสบียงได้สักกี่หาบในยามฤดูหนาว การขึ้นเขาครัง้นี้นับว่าฝั่งเมืงอซินเย่ได้กำไรแท้ๆ

           “ด้านนี้คือสมบัติที่พวกข้าหามาได้ บางส่วนก็ปล้นชิงจากจวนขุนนางกังฉิน หวังว่าจะเป้นประโยชน์แก่ราษฎรเพื่อไถ่โทษ” หัวหน้าโจรคุกเข่าลงเมื่อตนยอมแพ้ก็จำนนรับชะตากรรมสุดแต่อีกฝ่ายตัดสิน

           “สองชั่วยาม.. ชวีผิง.. นับว่าเจ้ามีวิชาดีอยุ่ที่ปากสมกับที่พูดไว้” เยว่เฟยเก็บดาบในมือลง แม้คราวนี้ยังไม่ทันได้เปิดศึกอีกฝ่ายก็ยอมแพ้ เขาก็เข้าใจได้ว่าราชครูคงประสงค์ให้ผลลัทธิ์ออกมาเช่นนี้อยู่แล้ว เยว่เฟยไม่สนใจสมบัติของมีค่าเขาให้ชวีผิงเข้าเมืองนำไปแจ้งข่าวแก่ราชครู

           ส่วนตัวเขาเลือกนำทหารทั้งสามร้อยอดีตเหล่าโจรไปบรรจุทำทะเบียนที่ค่าย รอวันฝึกฝนเป็นทหารกล้า เขาจะตั้งตารอวันที่สามารถออกศึกอีกครั้งเพื่อประกาศศักดา

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

เอฟเฟคตัวละคร

เอฟเฟคหลิวซีเยี่ยน

(งดงาม)

+6 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารเสน่ห์

(ถ่อมตน)

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+10 EXP จากการโรลสรรเสริญคู่สนทนาด้วยความจริง

(สุขุม)

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลอดทน

(เจ้าเล่ห์-เสแสร้ง)

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

รวม 14pt 30exp

ชวีผิง

(เที่ยงธรรม)

+4 Point +10 EXP ทุกครั้งที่ตัดสินหรือยุติความขัดแย้งอย่างยุติธรรม (เควส)

+1 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

(เข้าสังคม)

+1 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้การเข้าสังคม

(ภักดี)

+10 EXP จากการทำงานช่วยเหลือราชสำนักฮั่น

(ฉลาด)

+3 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+3 Point จากการโรลเรียนรู้

+20 EXP จากการโรลทำงาน

รวม +12  Point 40exp

เอฟเฟค เยว่เฟย

+10 EXP จากการทำงานช่วยเหลือราชสำนักฮั่น (ภักดี)

@Watcher

[The Sleeping Hero]

.: เงื่อนไขเควส :.

- ต้องใช้ 450 Reward เพื่อปลดปล่อยขุนพลวีรชนฮั่นที่ถูกผนึกไว้ที่นี่

- ระยะเวลาทำเควส 27 ตุลาคม 2565 - 14 กุมภาพันธ์ 2566

* หมดเขตแล้วหมดเลย รับไม่ทันอด *

.: โรลเพลย์เปิด :.

- สร้างสตอรี่ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นในขณะคุณเดินผ่าน

- สร้างสตอรี่เสียงนั้นเรียกหาคุณ ให้คุณเดินตามไป

- สร้างสตอรี่เดินไปยังถ้ำลึกในเขาเสวี่ยหลง

- สร้างสตอรี่อิสระเดินเข้าไปในถ้ำตามเสียงลี้ลับ

- สร้างสตอรี่อิสระเจอลูกแก้วสีมรกตส่องสว่างกลางถ้ำ

"สัมผัสข้าสิ" "จงลูบไล้ข้า" "ปลดปล่อยข้าสิ"
"แล้วข้าจะช่วยเจ้าทำการใหญ่"

- สร้างสตอรี่อิสระสนทนากับเสียงลี้ลับ

- สร้างสตอรี่อิสระทำตาม ก่อนลูกแก้วเปล่งแสง

- สร้างสตอรี่ไม่นานคุณก็กระเด็นไปซนกำแพงถ้ำ ก่อนมีคนผู้หนึ่งเดินมาค่อยๆ เห็นเงาดำ และแสงสว่างเริ่มหรี่ลง

"เขามอบทรัพยากรให้คุณและถวายตัวรับใช้"

- เลือกขุนพลวีรชนยุคราชวงศ์ฮั่นก่อนหน้าที่ตายไปแล้วมา 1 คน ได้ทั้งชายและหญิง แต่เป็นระดับขุนพลขุนนางและวีรสตรีเท่านั้น -

-แปะลิ้งก์ข้อมูลเว็บต่างประเทศของขุนพลฮั่นคนนั้นท้ายโพสต์

รางวัล: ขุนพลวีรชนยุคฮั่น legendary (Level 50) *ขุนพลจากกิจกรรมนี้จะมีเอฟเฟกต์ลับ*

ทรัพยากรจากขุนพลที่มอบให้นายใหม่ [ตั๋วเสบียง 3 ใบ , ตั๋วไม้ 2 ใบ]

อุปกรณ์ทั่วไป: หินตีบวก x30 , หินอัพเกรด x4

อาชาหายาก: ม้าฮั่นเสีย 1 ตัว

XiangShan ดี

ออกเดินทางอีกครั้ง

แวะเวียนถ้ำเสวี่ยหลง ปลดปล่อยวีรชน

เวลาต่อมา.. หลังจากเดินทางมาสักระยะหนึ่งออกจากเนินกุหลาบก็ผ่านมายังภูเขาลูกนี้ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากเมืองซฺนเย่ ที่นี่ช่วงร่มรื่นและมีความเป้นธรรมชาติสูงมากทีเดียว

เธอจึงหยุดพักแถวนี้ก่อนสักเล็กน้อย...

ระหว่างที่เจ้าเมืองสวีกำลังจะลงไปพักผ่อนแถวนี้ ...ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังกระซิบเรียกหาอยู่

เธอได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นในขณะคุณเดินผ่าน เสียงนั้นเรียกหาตัวเธอที่คาดว่าน่าจะเข้ามาอยู่ใกล้เกินไป...

"เสียงใครน่ะ.." เธอเกิดความสงสัย เลยเดินตามไปตามเสียงนั้น

เมื่อเธอเดินมาตามเสียง ก็พบกับถ้ำๆหนึ่ง แถมเสียงก็มาจากในนั้นด้วย ทำให้เธอเคลือบแคลงสงสัยอยู่เล็กน้อย...

"แปลกจัง... แต่ว่าก็นะ..." เดินไปยังถ้ำลึกในเขาเสวี่ยหลง เดินเข้าไปในถ้ำตามเสียงลี้ลับนั้นที่เพรียกหาเธอตั้งแต่ตอนแรก

ไม่รู้ว่าใคร แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นกับความทะเยอทะยานมันทำให้เธอต้องควานหาสิ่งเหล่านี้...

เมื่อเดินเข้ามาภายในถ้ำเรื่อยๆนั้น ในปลายสุดทางของถ้ำก็เจอลูกแก้วสีมรกตส่องสว่างกลางถ้ำ

เมื่อหญิงสาวมองดีๆ ข้างในนั้นก็มีคนอยู่ข้างในเหมือนกัน คล้ายๆกับน้ำแข็งที่อยู่ที่ท่าเรือตอนเจอกับยาสึเกะเลย

"ปลดปล่อยข้าสิ"

เสียงนั้นดังมาจากลูกแก้วสีมรกตนั้นเอง

"แล้วข้าจะช่วยเจ้าทำการใหญ่"

ลูกแก้วสีมรกตเปล่งแสงพร้อมคำพูดนั้น ราวกับรู้ว่าตนต้องการอะไร พลางสนทนากับเสียงลี้ลับนั้นก็อาจจะดูน่าสงสัยอยู่บ้าง ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้

"ถ้าหากข้าทำตาม ข้าก็จะได้ช่วยเขาคนนั้นออกมาใช่หรือไม่..? ช่างน่าสนใจ.." ความต้องการของตัวหญิงสาวเริ่มอยากรู้อยากเห้นมากขึ้น เลยทำตามที่ใจตนปรารถนาอยู่แล้ว

เรื่องการสร้างกองกำลังสตรีของตนเองขึ้นมา...

หญิงสาวทำตาม ยื่นมือไปแตะลูกแก้วแสงสีมรกตนั้น ก่อนลูกแก้วเปล่งแสงบางอย่างทำให้เธอแอบแสบตาไม่น้อย

ครู่เดียวหลังจากเธอสัมผัสกับลูกแก้วแสงสีมรกตที่เปล่งแรงเรืองรอง ที่ดูเหมือนจะรับรู้ความต้องการและความปรารถนาของผู้ที่สัมผัสแตะมัน

จากนั้น ลูกแก้วสีมรกตนั้นก็ได้หายไป ก่อนมีคนผู้หนึ่งเดินมาค่อยๆเห็นเงาดำ และแสงสว่างเริ่มหรี่ลง

"ขอบคุณที่ช่วยปลดปล่อยข้า ท่านผู้ถูกเลือก หากเช่นนั้นข้าจะขอเข้าร่วมกับท่านแล้วทำความปรารถนาของเจ้าให้เป็นจริง"

เสียงนั้นเป็นเสียงของสตรี พร้อมกับคนผู้นั้นก็นำสิ่งของที่ติดตัวมามอบทรัพยากรให้คุณและถวายตัวรับใช้

"มะ.. ไม่ทราบว่าท่านคือ.." เจ้าเมืองสวีเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่ามีบุคคลออกมาจากหินมรกตนั้นแล้วมารับใช้ตนด้วย

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ใช้ 450 Reward

- เลือกวีรชนยุคราชวงศ์ฮั่นก่อนหน้าที่ตายไปแล้วมา 1 คน ระดับวีรสตรี -

https://en.wikipedia.org/wiki/Yin_Lihua

ภาพลำลอง (ไม่มีเวลาวาด เอาลำลองไปก่อน)

1 2

3 4

รางวัล: วีรชนยุคฮั่น legendary (Level 50)

ทรัพยากรจากขุนพลที่มอบให้นายใหม่ [ตั๋วเสบียง 3 ใบ , ตั๋วไม้ 2 ใบ]

อุปกรณ์ทั่วไป: หินตีบวก x30 , หินอัพเกรด x4

อาชาหายาก: ม้าฮั่นเสีย 1 ตัว

@Watcher

XiangShan ดี

ออกเดินทางอีกครั้ง

พาอินลี่ฮัวออกเดินทางด้วยกัน

ต่อจากพาทบน..

"มะ.. ไม่ทราบว่าท่านคือ.." เจ้าเมืองสวีเองถามไถ่ชื่อบุคคลที่ออกมาจากหินมรกตนั้น พบว่าเป็น...

"ตายจริง ไม่นึกว่าจะเป็นสตรีด้วยกันที่มาปลดปล่อยข้าหรือ?" เสียงสตรีคนนั้นเอ่ย ท่าทางนางดูดีๆมากทั้งบุคลิกภายนอก น้ำเสียง ท่วงท่าและการกระทำของนางล้วนบ่งบอกถึงความเป้นผู้ดีและสง่างาม

"ข้ามีนามว่าอินลี่ฮัว แล้วเจ้าล่ะ?" นางแนะนำชื่อแซ่

"ข้าสวีเซียงซานเจ้าค่ะ ยินดีที่รู้จัก..." เธอแนะนำตัวอย่างถ่อมตน ดูเหมือนสตรีตรงหน้าจะดูเป้นคนดีไร้พิษภัยจริงๆดังที่เห้นตั้งแต่ทีแรก

หลังจากรู้จักกันแล้ว ดูท่าทางลี่ฮัวเหมือนจะสับสนเล็กน้อยว่าที่นี่คือที่ใด

"ในถ้ำนี้ช่างอึดอัดนัก เราไปข้างนอกกันดีไหมคะ?" ลี่ฮัวชวนหญิงสาวออกไปข้างนอกด้วยกัน

ซึ่งเซียงซานเองก้ตอบรับ แล้วเดินออกไปข้างนอกถ้ำด้วยกัน

เมื่อออกมานอกถ้ำแล้ว บริเวณนั้นเป็นมุมสูงจากเมืองซินเย่ มองลงนั้นเห็นเมืองซินเย่ที่มีความสวยงามท่ามกลางธรรมชาติอยู่ไม่น้อย รวมถึงกับเห็นเมืองอื่นๆบริเวณใกล้เคียงอยู่ไม่ไกลด้วย

"แผ่นดินนี้ ยังไม่ค่อยเปลี่ยนไปเท่าไหร่เลยนะเนี่ย?" ลี่ฮัวเอ่ยระหว่างมองไปรอบๆ

คำพูดของลี่ฮัวนั้นทำให้ตัวเซียงซานคิดตาม นางเป็นคนจากที่ไหน เมื่อไหร่ยุคใดหรือเปล่า?

"เจ้าเคยอยู่บนแผนดินนี้มาก่อนเหรอเจ้าคะ?" สวีเซียงซานถามไป

"ก็..." ลี่ฮัวกำลังเรียบเรียงคำพูด ว่าจะบอกกล่าวอย่างไร ว่าตนไม่ใช่ฐานะที่เคยรุ่งเรืองในอดีต มันก็ผ่านมานานมากๆแล้ว

"ยุคต้นๆช่วงก่อตั้งราชวงศ์ฮั่นตะวันออกน่ะ อาจจะนานอยู่พอตัวเลยสินะเนี่ย? เจ้าพอจะเล่าเหตุการณืสมัยนี้ให้ฟังได้รึเปล่า?" ลี่ฮัวคิดคร่าวๆว่านี่มันยุคสมัยไหนแล้ว...

"....ก็ได้ค่ะ คือว่า... ยุคสมัยตอนนี้เป็นยุคราชวงศ์ฮั่นตะวันออกซึ่งมีโจรกบฏมากมายก่อตัวขึ้นเพื่อโค่นล้มราชวงศ์ กองกำลังกบฏหลักๆตอนนี้คือกบฏฏพกผ้าเหลืองเจ้าคะ

ที่ก่อความเดือดร้อนไปหลายๆที่ในแผ่นดินช่วงนี้" เซียงซานเล่าให้ฟังพร้อมกับชี้ไปทางฝั่งตะวันออก ถิ่นพวกโจรล้วนๆ

"ตายจริง มีโจรมากขนาดนั้นเชียวหรือ?" ลี่ฮัวฟังก็แอบตกใจ

"มากนักเจ้าคะ เมืองที่อยู่ติดกับซินเย่เมืองนั้นคือว่านเฉิง เมืองนั้นก็เป็นเมืองของพวกโจรกบฏ ทั้งเมืองเต็มไปด้วยเหล่าโจรทั้งนั้นเจ้าคะ

ข้าก็เกรงว่าวันนึงพวกโจรจะฉวยโอกาสบุกเมืองหรือไม่ก็น่าเป็นห่วง" เซียงซานกล่าว

"โจรกบฏมากมายเช่นนี้ราชสำนักมัวทำอะไรกันอยู่นะ... ถ้าโจรเยอะเช่นนี้ก็หมายถึง... ราชสำนักบริหารล้มเหลวรึเปล่า..." ลี่ฮัวครุ่นคิดแล้วคิดอีก มันก็คงมีอยู่สาเหตุเดียวนั่นและ

"เราจะมีหนทางในการช่วยเหลือพวกชาวบ้านยังไงบ้างล่ะเซียงซาน?" ลี่ฮัวเองก็ไม่อยากอยู่นิ่งเฉยในแผ่นดินกลียุคเช่นนี้

"ข้ามีแผนวางไว้แล้วเจ้าคะ" เซียงซานเอ่ย

"เราจะออกเดินทางไปตามหาผู้คนเพื่อชักชวนพวกเขาให้เข้ามาร่วมกับเรา ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนสิ้นปีเจ้าคะ และข้ามีเป้าหมายที่จะไปหาคนๆหนึ่งแล้วที่ทางเหนือ" เซียงซานกล่าว

"นะ นั่นสินะ ถ้าเราทำกันสองคนเราก็ไม่อาจจะบรรลุผลได้ง่ายนัก เราต้องมีคนช่วย!" ลี่ฮัวเอ่ยเห็นด้วย

"ไม่ใช่สองคนหรอกเจ้าคะ เรามีพรรพวกอยู่แล้วที่เมืองโผหยางทางใต้อยู่แล้ว เมื่อเราหาผู้คนได้มากพอแล้วเราจะกลับไปยังโผหยาง แล้วพาท่านกลับไปด้วยกันเจ้าคะ"

เซียงซานเอ่ยที่จะทำตามแผนชักชวนคนและกลับไป รวมถึงลี่ฮัวด้วย

"ดีเลยเจ้าคะ! ข้าเห็นด้วยกับแผนการที่เจ้ากล่าวมา ว่าแต่เราจะไปกันตอนนี้เลยไหม?" ลี่ฮัวดูมีท่าทางมุ่งมั่นมากขึ้น

"แน่นอนเจ้าค่ะเมื่อพร้อม ข้าขอมอบอาชาตัวนี้ให้ท่านขึ้นขี่และเดินทางไปกับเราตอนนี้เลย" เซียงซานกล่าวพร้อมกับมอบอาชาสีขาวสง่าตัวหนึ่งให้สำหรับเป็นพาหนะ

เมื่อพร้อมแล้ว ทั้งลี่ฮัวและเซียงซานก็ออกเดินทางออกจากเขตเมืองซินเย่ขึ้นไปยังทางเหนือ ผ่านอ้อมไปทางหรูหนาน ผ่านลั่วหยาง และขึ้นสู่ปิงโจว จี้โจวเพื่อไปยังเป่ยผิงตามลำดับ

------------------------

ใช้ H023 อินลี่ฮัว

+3 Point โรลวางแผน ฉลาด

+3 Point โรลเรียนรู้ ฉลาด

+4 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ สวย

+15 EXP ได้รับอุปกรณ์เกรดน้ำเงิน

รวม 15 exp 10 point

----------------------------------

+2 Point โรลให้เกียรติผู้ที่คุย ถ่อมตน

+2 Point โรลวางแผน หูดี

+5 Point โรลวางแผน นักวางแผน

รวม 9 Point

---------------------------

H023 อินลี่ฮัว

+5 พูดคุย

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย หูดี

+5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจเรา คิ้วหงส์

+15 พบเจอกันครั้งแรก หลังตรง

+10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา ถ่อมตน

+20 ความสัมพันธ์กับคนในทีม หลังตรง

+35 มอบของที่ชอบให้ อุปกรณ์เกรดน้ำเงิน+

-5 ความสัมพันธ์คนในสภา ดื้อรั้น

รวม 105

@Watcher

JiTianTao ดี

โรลพักก่อนค่อยออกเดินทางดันต่อ

ตอนนี้ขบวนบรรทุกสเบียงของพวกจีเทียนเต๋านั้นก็กำลังเดินทางกันเรี่อยๆโดยที่สถานที่ตรงหน้าของพวกตนเองนั้นก็คือข้างหน้านั้นก็คือเมืองซินเย่แต่ว่าพวกของตนนั้นไม่ได้จะเดินทางเข้าไปภายในเมืองแค่เพียงใช้เส้นทางนอกเมืองเท่านั้นเอง

"ข้างหน้าพวกเราก็คือเมืองซินเย่อย่างงั้นใช่หรือไม่กันขอรับท่านอาเคจิ"

"ถ้าเกิดว่าตามแผนที่ก็ใช่แล้วนายท่านโดยที่พวกเรานั้นคงไม่ได้มีความจำเป็นที่จะต้องเข้าเมืองด้วยแถมการเข้าเมืองของพวกเรานั้นจะมีแต่ความยุ่งยากและความลำบากอีกมากมายเลยบ่ะขอรับนายท่าน"

"ไหนท่านอาเคจิลองกล่าวมาได้เลยขอรับว่ามันจะมีความยุ่งยากหรือว่ามีความลำบากอะไรกันแบบนั้น"

"คืออย่างแรกนั้นพวกเราออกเดินทางกันในนามของท่านเล่าเอี้ยนโดยที้ถ้าพวกเราจะเข้าเมืองซินเย่นั้นพวกเราจะต้องติดต่อกับทางท่านเจ้าเมืองเสียก่อนแต่ว่าแค่นี้ยังไม่พอการที่พวกเรานั้นเข้าไปในเมืองก็จะเสี่ยงกับการโดนเพ่งเล้งจากพวกคนที่อาจจะคิดไม่ดีต่อข้าวสารเหล่านี้โดยที่เราก็ไม่อาจจะเชื่อใจใครได้ง่ายๆหรอกใช่หรือไม่กันนายท่านในยุคนนี้นั้นการเชื่อใจใครสักคนจะต้องใช้เวลาและการกระทำเป็นเครื่องตัดสินกันทั้งนั้นจะใช้เพียงแค่คำพูดนั้นมันคงไม่สามารถที่จะทำได้หรอกขอรับนายท่าน"

"อย่างที่ตัวของท่านอาเคจินั้นกล่าวมาได้ถูกต้องมากเลยล่ะขอรับเพราะว่ายังไงพวกเราก็คงจะไม่เข้าไปในเมืองเด็ดขาดเพราะนอกจากตามที่ตัวท่านปันกู้นั้นได้กล่าวมาแล้วก็เป็นเพราะว่าพวกเรานั้นจะต้องเร่งเดินทางกันเรี่อยๆคงจะไม่มีเวลามาพักในเมืองได้แบบนั้นแถมขบวนสเบียงของพวกเรานั้นก็มีสิ่งของที่จำต้องไปส่งให้ถึงค่ายทหารด้วยแบบนั้นพวกเราถ้าจะพักก็คงจะต้องเลือกพักที่ข้างนอกเมืองกันนี้แทนไปก่อนเพื่อความปลอดภัยของสเบียงอาหารเหล่านี้และก็ลดความยุ่งยากที่จะตามมาอีกเป็นจำนวนมากด้วยแบบนั้น"

"การจัดการของนายท่านข้าจะทำตามอย่างแน่นอนขอรับขอเพียงแค่นายท่านนั้นกล่าวมาตัวของข้าก็จะจัดการเรื่องราวต่างๆให้กับท่านเอง"

"ถ้าแบบนั้นท่านอาเคจิก็ไปบอกให้ทุกคนนั้นพักที่นอกเมืองซินเย่แห่งนี้กันก่อนได้เลยนะขอรับเพราะว่าพวกเราจะพักที่แห่งนี้กันก่อนแล้วพอทุกคนนั้นหายเหนี่อยและม้านั้นหายเหนี่อยแล้วพวกเราก็จะออกเดินทางกันต่อแบบนั้น"

"รับทราบนายท่านตัวของข้านั่นจะไปแจ้งแก่ทุกคนให้ตามที่นายท่านนั้นกล่าวมาไม่ให้ขาดตกบกพร่องแม้ซักประโยคเลยแบบนั้นขอรับ"

"ถ้าอย่างงั้นข้าก็จะต้องฝากท่านด้วยนะขอรับท่านอาเคจิ"

"ไว้ใจข้าได้เลยขอรับนายท่าน"

"อออย่าลืมให้พวกเค้านั้นกินอาหารกันได้แล้วนะขอรับเดี่ยวถ้าเจอร้านอาหารหรือว่าเจอร้านข้างทางเดี้ยวข้านั้นจะเลี้ยงอาหารพวกเค้าเสียหน่อยการได้กินอาหารอร่อยๆระหว่างการเดินทางนั้นมันเป็นสิ่งที่ดีกับร่างกายและจิตใจมากที่สุดแล้วล่ะขอรับแบบนั้นพวกเค้าจะได้มีแรงใจและกำลังกายในการทำงานของพวกตนเองอย่างเต็มที่แบบนั้นโดยที่ข้าก็หวังว่าพวกเค้านั้นจะผ่านมันไปได้ด้วยดีข้าไม่อยากให้พวกเค้านั้นถึงขั้นจะต้องล้มป่วยลงแบบนั้นข้าคงรู้สึกผิดกับพวกเค้าเป็นอย่างมากเลยแบบนั้น แล้วก็คงจะไม่สามารถไปตอบคำถามกับท่านเล่าเอี่ยนได้เลยแบบนั้น"

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน
+2 point เมื่อโรลให้เกียติอีกฝ่ายถ่อมตน
+10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา
ผู้รู้คุณ
+10 ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา
หูดี
+15 ความสัมพันธ์เมื่อคุยกับคนอื่น
หลังตรง
+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หรือ ถูก member คนอื่นยกย่อง
+20 ความสัมพันธ์คนในทีม


+10 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเหมือนกัน
+15ความสัมพันธ์กับหัวดี
+30 คุณธรรมกับคนหัวดี
มอบไอเทม ชากงอวี้ฮวา ให้กับ NPC J-004



ใช้ลักษณะนิสัย สุขุม

+5 ความสัมพันธ์กับผู้เล่น
+10 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเหมือนกัน
คิ้วพยัค์
+20 ความสัมพันธ์คนในทีม
ผู้กล้า
+20 ความสัมพันธ์คนที่คุณสนใจ

@Watcher