[เมืองป๋อไห่] ย่านการค้าเซียวหรง

ย่านการค้าเซียวหรง

เมืองท่าป๋อไห่ จะมีสินค้าจากเรือตามฝั่งทะเลตงไห่จากหลากหลายเมืองที่ติดชายฝั่ง
มีพ่อค้าและนักท่องเที่ยวขวักไขว่มากมาย เป็นท่าเรือที่ติดอยู่กับในเมือง
สามารถพบของหายากและต่างแดนได้ที่นี่ นับเป็นเมืองท่าที่มั่งคั่งมากแห่งหนึ่งในภูมิภาคจี้โจว

XiangShan ดี

หลังจบสมรภูมิป๋อไห่

สวีเซียงซานเตรียมกลับไปรับเกียรติยศ

โรลเพลย์สัปดาที่ 5 วันที่ 11

เวลาต่อมา หลังศึกป่อไห่จบลงด้วยชัยชนะของฝ่ายกองทัพฮั่น กองทัพโจรผ้าเหลืองประสบความปราชัยอย่างสิ้นเชิงหลังจากมีคนรุ่นใหม่ไฟแรงเข้าร่วมการศึกครั้งนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งดาวเด่นประจำศึก นายกองสวีเซียงซาน ที่ทำผลงานฆ่าทหารโจรได้มากที่สุดในศึกนี้

พวกเราเคลื่อนทัพเข้าเมืองป่อไห่ ในสภาพของเมืองที่ค่อนข้างเสียหายจากสงคราม ขณะนี้เองแม่ทัพหลิวเป้ย์ร่วมปลอบขวัญราษฎร์ชาวเมืองป๋อไห่ให้หายจากความหวาดกลัว

ซึ่งก็มีชาวเมืองป๋อไห่เองที่ไม่เห็นด้วยกับพวกโจร ช่างโชคดีจริงๆที่เขายังรอดอยู่..

"ชาวบ้านที่เคารพรักทุกๆท่านเจ้าคะ ศึกได้จบลงแล้วขอให้ทุกๆท่านสบายใจได้ เราจะให้ทหารช่วยเหลือฟื้นฟูเมืองจากภาวะสงครามด้วยกันนะเจ้าคะ" หญิงสาวเองก็ปลอบขวัญชาวเมืองเช่นกัน

ทำให้ชาวเมืองบางคนเห็นท่าทางหญิงสาวที่สง่างามนั้น พร้อมกับมีบอกต่อๆกันมาว่านางเป็นคนที่ดวลกับขุนโจรตัวต่อตัวชนะด้วย ทำให้ชาวเมืองลือกันว่านางเป็นยอดหญิงคนใหม่ถือกำเนิดขึ้นแล้ว

ต่อมา เราก็ได้รับคำสั่งจากหลิวเป้ย์ให้ช่วยกันบูรณะฟื้นฟูเมืองแห่งนี้หลังจากสงคราม ซึ่งทั้งทหาร และแม่ทัพนายกองทุกๆคนก็ช่วยกันบูรณะเมืองไปพร้อมๆกัน

เวลาต่อมาไม่นานเกินรอในขณะกำลังบูรณะ กองทัพท่านหลู่จื้อได้เดินทัพมาถึงเมืองป่อไห่พอดี ก็พบว่าศึกป่อไห่นั้นจบลงแล้ว แถมจบลงเร็วกว่าที่คิดเอาไว้

"ท่านอาจารย์ ยินดีที่ได้พบอีกครั้งขอรับ" หลิวเป้ย์เข้าไปทักทายคารวะโลติด ดูเหมือนจะเป็นศิษย์อาจารย์กัน

"อืมๆ ยินดีด้วยนะศิษย์หลิวที่เอาชนะศึกนี้ได้เร็วกว่าที่ข้าคิดไว้มากนัก คงเป็นเพราะสามพี่น้องเช่นเจ้าร่วมแรงร่วมใจกันทำห้ชนะพวกโจรได้ไวขึ้น"

ท่านหลู่ชมทุกคนและสามพี่น้อง

"ไม่หรอกขอรับอาจารย์ พวกเขาทางนั้นต่างหากขอรับที่ช่วยเหลือเรามาแต่ต้น ถ้าขาดพวกเขาไปก็อาจจะใช้เวลาตีนานกว่านี้

ยิ่งไปกว่านั้น แม่นาง สวีเซียงซานผู้นี้เหมือนผู้นำชัยมาสู้พวกเราโดยแท้ขอรับท่านอาจารย์" หลิวเปย์ถ่อมตนไม่รับความชอบ และมอบความชอบให้แก่นายกองจ้าว ตัวหญิงสาวเองและทหารเทียนเหวิน

"จริงหรือ?" โลติดแปลกใจที่สตรีคนนี้กำชัยเป็นที่หนึ่งในสนามรบได้ และถ้าเล่าปี่เป็นคนเอ่ยปากเอง ก็คงเชื่อถือได้เยอะทีเดียว

"ข้ามองไม่ผิดคนจริงๆ สตรีมากความสามารถนับว่าหายากยิ่ง และมีความสง่าผ่าเผยแล้ว ... คงจะเหมาะสมเป็นแน่

เจ้าก็ด้วยนะ ดูมีรูปร่างสูงใหญ่ได้ยินว่าสู้รบอย่างกล้าหาญยิ่ง" โลติดชมหญิงสาวและทหารเทียนเหวิน

"ไต้เท้ากล่าวเกินไปแล้วเจ้าคะ เพียงมาเพื่อต้องการช่วยแผ่นดินให้พ้นภัยโดยเร็วเจ้าคะ" หญิงสาวคำนับโลติดพร้อมกับถ่อมตัว

@WenShaotian

"ถ้าเช่นนั้น เจ้าช่วยแผ่นดินเช่นนี้ก้ต้องได้รับผลตอบแทน..นายกองสวีและเหวินเส้าเทียนสนใจไปรับรางวัลจากฝ่าบาทที่เมืองหลวงลั่วหยางหรือไม่" โลติดถามขึ้น

"ถ้าท่านหลู่จื้อกล่าวมาเช่นนี้ ข้าต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทแน่นอนเจ้าคะ" หญิงสาวรีบรับคำทันที มีหรือไม่เธอจะปฏิเสธ ด้วยจิตใจทะเยอทะยานของเธอมันคลุกครุ่นอยู่ตลอดเวลา..

หลังจากจบการสนทนาวันนี้ ตัวหญิงสาวเองจะต้องลาทุกคนกระทันหันเพื่อไปยังเมืองหลวงรับพระราชทานรางวัลเสียก่อน เธอจึงมากล่าวลา

"ท่านนายพลหลิว นายพลกวน นายกองจาง นายกองจ้าว และท่านทหารเหวิน ข้าต้องขอบคุณจริงๆที่ช่วยร่วมแรงร่วมใจกันมาเจ้าคะ ข้าคงต้องลาเท่านี้เสียแล้ว" หญิงสาวเอ่ยพร้อมคำนับ

"มิเป็นไรแม่นาง แม่นางอุส่าห์ทำผลงานได้มากมาย ถ้าไม่รับรางวัลก็เสียดายแย่" นายกองจ้าวเอ่ยลา

"โชคดีนะขอรับ ข้าจะอยู่บูรณะเมืองชั่วครู่แล้วจะกลับไปรายงานท่านเจ้าเมืองหลิวที่จี้โจวแล้ว" หลิวเป้ย์กล่าวลา

หลังจากหญิงสาวกล่าวลาทุกๆคนที่ร่วมรบกันมาแล้ว เธอก็เดินทางร่วมกับหลู่จื้อลงเรือที่ท่าเรือเมืองป๋อไห่ แล้วแล่นเรือเข้าแม่น้ำหวงโฮเพื่อไปยังเมืองหลวงผ่านแม่น้ำ...

-------------

+2 Point จากการโรลให้เกียรติผู้ที่คุย ถ่อมตน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ ทะเยอทะยาน

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้ นักวิชาการ

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หลังตรง

+10 EXP โรลสรรเสริญเหล่าผู้ที่คุยด้วย ถ่อมตน

8 Point 25 EXP

012 เล่าเสวี๋ยนเต๋อ

+5 พูดคุย

+15 ถ่อมตน นิสัยเดียวกัน

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย หูดี

+5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจเรา คิ้วหงส์

+20 ความสัมพันธ์ ธาตุถูกกัน (น้ำหนุนไม้)

+15 ความสัมพันธ์ หัวดีเหมือนกัน

รวม 75 คสพ.

015 กวนหยุนฉาง

+5 พูดคุย

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย หูดี

+5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจเรา คิ้วหงส์

+5 ความสัมพันธ์ ธาตุเดียวกัน

+5 ความสัมพันธ์ ปีนักษัตรเดียวกัน

+15 ความสัมพันธ์ หัวดีเหมือนกัน

-15 นิสัยขัดแย้งกัน

-30 ไม่ชอบนิสัยทะเยอทะยาน

รวม 10 คสพ.

016 จางยี่เต๋อ

+5 พูดคุย

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย หูดี

+5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจเรา คิ้วหงส์

-15 ความสัมพันธ์ ธาตุข่มกัน (น้ำข่มไฟ)

-5 ความสัมพันธ์ หัวดีเจอคลั่ง

รวม 5 คสพ.

221 จ้าวอู๋ซวี่

+5 พูดคุย

+15 ถ่อมตน นิสัยเดียวกัน

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย หูดี

+5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจเรา คิ้วหงส์

+20 ความสัมพันธ์ ธาตุถูกกัน (ทองหนุนน้ำ)

+15 ความสัมพันธ์ หัวดีเหมือนกัน

+35 ความสัมพันธ์ นิสัยทะเยอทะยานที่เขาชอบ

รวม 110

@Watcher

WenShaotian ดี

                        หลังสงครามจบ นับศพทหารกันเถอะ.. ฟังดูป่าเถื่อนดีแท้.. เหมือนกับว่าคนที่กลั่นคำพูดนี้ออกมานั้น ดูไม่สทกสะท้านกับเรื่องฆ่าฟันกันเอาเสียเลย.. แต่ก็นะ.. เพราะเราอยู่ในสงคราม ความป่าเถื่อนที่ถูกใช้เพื่อสร้างความสงบสุขของบ้านเมือง หรืออาจจะตรงกันข้าม.. แต่ขึ้นชื่อว่าสงครามแล้ว ไม่มีอะไรที่ดีหรอก.. นอกเสียจากมีแต่เสียกับเสีย...

                         ในที่สุดแล้ว ทุกอย่างก็จบลง กองทัพหลิวเป้ย์สามารถตีป๋อไห่ให้รอดพ้นจากเงื้อมือของเหล่าโจรโพกผ้าเหลืองได้ ก็เป็นเรื่องที่หน้ายินดีสำหรับกองทัพหลิวเป้ย์ที่เอาชนะศึกนี้ได้ และสามารถทำให้เมืองกลับมาสงบสุขได้อีกครั้ง ทั้งทหาร ชาวเมือง ต่างพากันดีใจเป็นล้นพ้น ทันทีที่ได้รู้ว่าพวกตนนั้นรอดแล้ว ต่างก็พากันยินดีกับวีรบุรุษและวีรสตรีที่มาช่วยเหลือป๋อไห่เอาไว้..


                         หลังจากนั้น ทั้งชาวบ้านและทหารต่างก็พากันช่วยเหลือกันและกัน แม่ทัพหลิวเป้ย์คอยปลอบโยนขวัญราษฎรที่เสียขวัญจากโจรภัย หลังจากนั้นพวกเขาจึงพากันซ่อมแซมบ้านเมืองที่ถูกโจรโพกผ้าเหลืองทำลายจนเสียหาย.. เหวินเส้าเทียนนั้นแม้จะไม่ได้ช่วยเหลืออะไรมากมายนักในสมรภูมิ แต่เรื่องช่วยเหลือธรรมดาๆชั่วไปที่จำเป้นต้องใช้แรงแล้ว ตัวเขานั้นย่อมไม่เกี่ยงงานแน่นอน เขาเห็ฯใครที่ต้องการความช่วยเหลือ เขาก็จะปรี่เข้าไปช่วยอย่างไม่รีรอ


                         ผ่านไปได้ไม่นานนัก จู่ๆก็มีกองทัพจากที่ไหนไม่ทราบ เข้ามาในเมือง ดูเหมือนจะไม่เป็นภัยแต่อย่างใด แต่ถึงกระนั้นก็ไม่วาย เหวินเส้าเทียนเดินไปคว้าพลองยาวของตนเองมาตั้งไว้ข้างๆตัวเพื่อป้องกันอันตราย เพราะเขานั้นไม่ไว้ใจใครสักเท่าไหร่นัก..


                          ปรากฎว่าแท้จริงแล้ว กองทัพที่เข้ามาในเมืองนั้นเป็นกองทัพที่มาจากเมืองหลวง แม่ทัพหลิวเป้ย์ที่เห็นการมาของอีกฝ่ายก็เข้าไปกระทำการคารวะต้อนรับ.. และเมื่อชายร่างยักษ์เห็นเช่นนั้นเขา.. ก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรตอบโต้ออกมา.. ได้แต่เพียงยืนกอดพลองยาวของตนเองอยู่ไกลๆ

                          "ท่านอาจารย์ ยินดีที่ได้พบอีกครั้งขอรับ" หลิวเป้ย์เข้าไปทักทายคารวะโลติด ดูเหมือนจะเป็นศิษย์อาจารย์กัน

                          "อืมๆ ยินดีด้วยนะศิษย์หลิวที่เอาชนะศึกนี้ได้เร็วกว่าที่ข้าคิดไว้มากนัก คงเป็นเพราะสามพี่น้องเช่นเจ้าร่วมแรงร่วมใจกันทำห้ชนะพวกโจรได้ไวขึ้น"

                          ท่านหลู่ชมทุกคนและสามพี่น้อง

                          "ไม่หรอกขอรับอาจารย์ พวกเขาทางนั้นต่างหากขอรับที่ช่วยเหลือเรามาแต่ต้น ถ้าขาดพวกเขาไปก็อาจจะใช้เวลาตีนานกว่านี้ ยิ่งไปกว่านั้น แม่นาง สวีเซียงซานผู้นี้เหมือนผู้นำชัยมาสู้พวกเราโดยแท้ขอรับท่านอาจารย์"

                          หลิวเปย์ถ่อมตนไม่รับความชอบ และมอบความชอบให้แก่นายกองจ้าว ตัวขุนพลหญิงสาวและทหารร่างยักษ์ที่ในที่สุดก็เดินเข้ามา..

                         "จริงหรือ?" โลติดแปลกใจที่สตรีคนนี้กำชัยเป็นที่หนึ่งในสนามรบได้ และถ้าเล่าปี่เป็นคนเอ่ยปากเอง ก็คงเชื่อถือได้เยอะทีเดียว

                         "ข้ามองไม่ผิดคนจริงๆ สตรีมากความสามารถนับว่าหายากยิ่ง และมีความสง่าผ่าเผยแล้ว ... คงจะเหมาะสมเป็นแน่ เจ้าก็ด้วยนะ ดูมีรูปร่างสูงใหญ่ได้ยินว่าสู้รบอย่างกล้าหาญยิ่ง" โลติดชมหญิงสาวและทหารเทียนเหวิน

                          "ไต้เท้ากล่าวเกินไปแล้วเจ้าคะ เพียงมาเพื่อต้องการช่วยแผ่นดินให้พ้นภัยโดยเร็วเจ้าคะ" หญิงสาวคำนับโลติดพร้อมกับถ่อมตัว

                          "หากเพื่อความสงบสุขของผู้คนแล้ว ข้าน้อยไม่หวาดหวั่นต่อมรณภัยเลยขอรับ" เหวินฯนั้นมีท่าทีนอบน้อมในความถ่อมตนของเขาเอง

                         "ถ้าเช่นนั้น เจ้าช่วยแผ่นดินเช่นนี้ก้ต้องได้รับผลตอบแทน..นายกองสวีและเหวินเส้าเทียนสนใจไปรับรางวัลจากฝ่าบาทที่เมืองหลวงลั่วหยางหรือไม่" โลติดถามขึ้น

                        "ถ้าท่านหลู่จื้อกล่าวมาเช่นนี้ ข้าต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทแน่นอนเจ้าคะ" หญิงสาวรีบรับคำทันที มีหรือไม่เธอจะปฏิเสธ ด้วยจิตใจทะเยอทะยานของเธอมันคลุกครุ่นอยู่ตลอดเวลา..

                       "เอ่ออคือข้าน้อย.. เอ่ออ อืมม..."เหวินนั้นอ้ำอึ้งไปพอสมควรด้วยวามที่เขานั้นเป็นผู้ที่ไม่ค่อยเป็นคนในชุมชนหรือปกติไม่สุงสิงกับใคร การสนทนากับคนอื่นที่มีฐานะสูงกว่าตนจึงเป็นการยากมากที่จะได้เจอกับเรื่องแบบนี้ แต่เหวินเส้าเทียนก็ได้ทำความเคารพอย่างนอบน้อม โดยความถ่อมตนของเขาเอง ก่อนที่จะรวบรวมความกล้ากลั่นคำตอบที่ตนนั้นต้องการจริงๆออกมาจนในที่สุดแล้วก็ได้ข้อสรุป..

....

                        หลังจากจบการสนทนาวันนี้ ตัวหญิงสาวเองจะต้องลาทุกคนกระทันหันเพื่อไปยังเมืองหลวงรับพระราชทานรางวัลเสียก่อน เธอจึงมากล่าวลา

                        "ท่านนายพลหลิว นายพลกวน นายกองจาง นายกองจ้าว และท่านทหารเหวิน ข้าต้องขอบคุณจริงๆที่ช่วยร่วมแรงร่วมใจกันมาเจ้าคะ ข้าคงต้องลาเท่านี้เสียแล้ว" หญิงสาวเอ่ยพร้อมคำนับ

                        "มิเป็นไรแม่นาง แม่นางอุส่าห์ทำผลงานได้มากมาย ถ้าไม่รับรางวัลก็เสียดายแย่" นายกองจ้าวเอ่ยลา

                        "โชคดีนะขอรับ ข้าจะอยู่บูรณะเมืองชั่วครู่แล้วจะกลับไปรายงานท่านเจ้าเมืองหลิวที่จี้โจวแล้ว" หลิวเป้ย์กล่าวลา

                        เมื่อกล่าวคำล่ำลาจบลง หญิงสาวผู้แข็งแกร่งจึงเดินทางออกจากป๋อไห่ทางแม่น้ำ มุ่งสู่เมืองหลวง.. ในขณะที่เหวินฯเองยังคงอยู่ และคนข้างๆ ทั้งสามแม่ทัพฯ รวมถึงนายกอง ต่างก็มองมาเป็นสายตาเดียวกัน..

                         "เอาจริงๆเหรอ ไม่คิดจะรับรางวัลเนี่ยนะ?" นายกองจ้าวเอ่ยถามเหมือนจะรู้สึกเสียดายแทน

                         "ใช่.. อุส่าห์มีคนเห็นความดีความชอบแล้วแท้ ใจของเจ้าคิดอะไรอยู่ไหนบอกข้าสิ?" กานอวี่เอ่ยสมทบ

                         "พี่รองพูดถูก เจ้าโง่ ฟ้าอุส่าห์มองเห็นแล้วแท้ๆเชียว เป็นข้า ้าคงไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือไปแบบนี้ ฮึ้ย! หงุดหงิดโว้ยย" แม่ทัพจางเฟยคือหนักสุดในวงที่รุมด่าแล้ว.. เข้าไม่มีทางเข้าใจก็ไม่แปลก แต่เขากลับดันมาหงุดหงิดเองสะอย่างนั้นอีก.. เหวินฯเองที่เห็นก็รู้สึกก็รู้สึกว่า.. นี่เป็นโอกาสของใครกันแน่เนี่ย

                         "เอาน่ะๆ ไหนๆก็อยู๋กับพวกเราแล้ว.. ไหนเจ้าบอกพวกเราได้มั้ย ทำไมถึงตัดสินใจเช่นนั้น..?" เป็ยแม่ทัพหลิวเป้ย์ที่เอ่ยถามและดูจะน่าฟังที่สุดแล้วในกลุ่มที่รุมถามและเสียดายกับการตัดสินใจของเขา เหวินฯเองก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้.. แต่มันก็เพราะเขาต้องการเช่นนั้นจริงๆ จึงได้บอกเหตุผลของตนเองไป..

                         "ข้า.. เอ่อออ.."

                         "อ้ำอึ้งอีกล่ะ.. ตกลงเจ้าเป็นบ้าอะไรกันเนี่ยถามจริง ข้าล่ะหงุดหงิดกับเจ้าจริงๆเลยให้ตายสิ" จางเฟยทำทีเป็นหน้าแดงของขึ้นก่อนที่กานอวี่จะเดินเข้ามาขวางแล้วหันไปมองเหวินที่ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับท่าทีของน้องเล็กของทั้งสาม...

                         "ข้าไม่รูู้ว่าทำไมท่านถึงเป็นเดือดเป็นร้อนแทนข้าได้ขนาดนี้.. ทั้งที่ข้ามาที่นี่เพื่อมาช่วยเหลือคน และมาเพื่อเรียนรู้วิชาชีวิต วิชาที่ข้านั้นไม่มีทางที่จะรู้ได้จากในตำราหรือคัมภีร์เล่มใดๆ เพียงแค่ศึกแรกมันก็ทำให้ข้านั้นได้รู้อะไรหลายๆอย่างที่ข้านั้นคาดไม่ถึง มันทำให้ข้ารู้สึกได้เหมือนเปิดมุมมองใหม่ๆที่ข้านั้นไม่รู้จัก ข้าเองเป็นคนที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวมาตลอด ไม่รู้จักคำว่าสังคม ท่านคิดว่าข้าจะต้องการสิ่งใดระหว่างทรัพย์สินตำลึงทองที่วันนึงมันก็ต้องหมดและสลายไป.. กับวิชาชีวิตที่อยู่กับเราไปจนวาระสุดท้ายของชีวิต ข้าไม่มีทางรู้ได้หรอกนะขอรับว่าพวกท่านคิดยังไง.. แต่นี่คือการตัดสินใจของข้า.. ข้าหาได้มีความสุขกับลาภ ยศ สรรเสริญ แต่ข้ามีความสุขมากกว่าที่ได้ช่วยเหลือผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือจากข้า ไม่ว่าใครก็ตาม... และนี่คือ.. เหตุผลที่ข้าตัดสินใจเช่นนั้นขอรับ.."

                         เสียงของเขาสั่นเคลือแต่หาได้จะร่ำไห้มันเป็นปกติของเขาที่จะอธิบายอะไรเป็นจริงเป็นจังมันก็มักจะสั่นเพราะประหม่า ชายร่างยักษ์พลันทรุดเข่าประสานมือคำนับแม่ทัพเล่าปี่ เจ้าตัวที่เห็นเช่นนั้นและได้ฟังคำตอบนั้นก็เข้ามากุมมือใหญ่ของเหวินฯเอาไว้ เขาได้เห็นคุณธรรมในตัวของชายร่างยักษ์ผู้นี้อย่างชัดเจน.. จางเฟยที่ตอนแรกนั้นหงุดหงิดก็ค่อยๆสงบสติอารมณ์ของตนเองไว้ได้ กานอวี่ค่อยเดินเข้าพยุงเหวินฯลุกขึ้นยืน และตบหลังเขาเพื่อเป็นกำลังใจ..

                         "ข้าดีใจที่เจ้าตัดสินใจเช่นนั้นทหาร" นายกองจ้าวเอ่ย เขาเองก็คงจะคิดไม่ถึงเหมือนกันว่า  เขาเองจะมองข้ามคุณธรรมของชายร่างยักษ์ผู้นี้ไปเสียสนิท..

                         "คุณธรรมสูงส่งเสียจริงนะเจ้าเนี่ย ข้าล่ะนับถือใจเจ้าจริงๆ" กานอวี่เอ่ยข้างๆก่อนจะหันไปที่จางเฟยเหมือนส่งสายตาเป็นนัยน์บางอย่าง..

                        "... ชิ.. เอ่อ ขอโทษ.. แล้วก็ขอบใจนะไอ้น้องชาย" แม้นจะยากไปนิด แต่ก็ต้องนับถือใจของจางเฟยเช่นเดียวกันที่เขายังพอที่จะผ่อนปรนอารมณ์และอคติของเขาที่มีต่อเหวินลงเพื่อที่จะขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้..

                         "ขอบใจที่ช่วยเหลือพวกเราจะ พลทหาร เอาล่ะ เรายังมีอะไรอีกเยอะที่ต้องทำ.. ไปกันเถอะ"

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+10 ความสัมพันธ์ต่อผู้ปกครองของคุณ (หลิวเป้ย์/กานอวี่/จางเฟย/จ้าว อู๋ซวี่)

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่มีนิสัยเดียวกัน (หลิวเป้ย์)

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลอดทนต่อความทรมานและอื่น ๆ ที่คนทั่วไปทนไม่ได้

+15 EXP ทุกครั้งที่โรลสร้างความหวาดกลัวให้ผู้คนจากผิวและนัยน์ตาตนเอง

+10 ความสัมพันธ์กับคนระดับผู้ปกครอง (หลิวเป้ย์/กานอวี่/จางเฟย)

+20 ความสัมพันธ์กับคนที่มีลักษณะเดียวกัน (กานอวี่)

-3 Point เมื่อโรลเพลย์เข้าสังคม

-10 ความสัมพันธ์กับผู้อื่น

+30 ความเครียด เมื่อต้องเข้าสังคมเจอผู้คน

-15 ความสัมพันธ์นิสัยตรงข้าม (จางเฟย)

-10 ความสัมพันธ์เมื่อโรลเพลย์คุยกับอีกฝ่าย