[เมืองอู๋เว่ย] จวนเจ้าเมืองอู๋เว่ย

จวนเจ้าเมืองอู๋เว่ย

{ เมืองอู๋เว่ย }

สถานที่ทำงานของผู้ว่าเมืองอู๋เว่ย รวมถึงยังเป็นสถานที่อยู่อาศัยอีกด้วย
บริเวณโดยรอบถูกตกแต่งไปด้วยต้นเหมยตามความชอบของเจ้าของจวน
ด้านหน้าจวนมีกลองสำหรับประชาชนที่ต้องการมาร้องทุกข์

ห้องโถงด้านหลังสำหรับการพูดคุยและพบปะกับขุนนางท่านอื่น
ส่วนห้องโถงด้านหน้าใช้สำหรับการไต่สวน และพิจารณาคดีในเมืองอู๋เว่ย

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 350 อีแปะ - 5 EXP (รายวัน)

รักษาการแทน: [021] ผาง เต๋อ (บังเต็ก)
แต้มพิเศษ: ดวลวัดฝีมือกับเขา (ไม่ว่าแพ้ชนะ) จะได้โบนัส +20 แต้ม

Tianzhou ดี

      เทียนหลงยังคงเดินทางต่อมาเรื่อยๆจนในที่หลังจากผ่านมาอย่างเนิ่นนานเขาก็ได้มาถึงยังเมืองอู๋เว่ย ที่หน้าจวนของเจ้าเมืองเสียที ระยะทางที่แสนไกลเริ่มทำให้เขาไม่มั่นใจเสียแล้วว่าเงินที่ได้จะคุ้มค่ากับค่าเหนื่อยของเขาหรือไม่....


      "เจ้าเป็นใครมาทำอะไรที่จวนของเจ้าเมือง" เสียงของชายเฝ้าประตูได้ซักถามแก่เทียนหลงที่มามองอย่างลับๆล่อๆ


      "ข้าเป็นเป็นเพียงแค่คนขนของขอรับที่มาวันนี้ก็เพียงแค่มาส่งข้าวจากพ่อค้าหวังจินขอรับ" เทียนหลงกล่าวพร้อมกับผายมือไปยังกระสอบข้าวที่ตนนำมาด้วย ชายเฝ้าประตูเมื่อได้เห็นก็พลันเปิดประตูให้แก่เทียนหลง

      "เช่นนั้นเจ้าก็เข้าไปรายงานท่านด้วยตนเองแล้วกัน"


      "ขอบพระคุณมากขอรับ" เทียนหลงพลันกล่าวก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมกับกระสอบข้าวของตน ภายในนั้นกว้างขวางสมกับเป็ฯจวนของเจ้าเมืองเป็นอย่างมาก ชายร่างยักษ์กำลังนังอยู่นั้นช่างดูน่าเกรงขามแต่ในทางกลับกันก็รู้สึกถึงความจริงใจด้วยเช่นกัน


       "คาราวะท่านเจ้าเมือง" เทียนหลงโค้งคำนับเล็กน้อยก่อนจะเริ่มกล่าวต่อ..


       "วันนี้ข้าได้นำข้าวสารจำนวน 100 กระสอบจากพ่อค้าหวังมาส่งขอรับ" เทียนหลงผายมือไปทางกระสอบอีกครั้งเพื่อให้อีกฝ่ายได้เห็นว่าตนนั้นได้นำมาจริงๆ


       "เช่นนั้นก็ขอบคุณเจ้ามากหนุ่มน้อย" ม้าเท้งกล่าวขึ้นออกมาในขณะที่กำลังนั่งอยู่บนที่พำนักสายตาพลันตรวจสอบเทียนหลงอย่างถี่ถ้วน...


       "มิใช่เรื่องใหญ่ขอรับ อีกอย่างมันเป็นงานของข้าด้วย"


       "เช่นนั้นข้าขอกล่าวลาท่านเจ้าเมืองผู้ยิ่งใหญ่" เทียนหลงพลันกล่าวขึ้นก่อนจะควบอาชาสีขาวกลับไปยังลั่วหยางเพื่อรายงานเรื่องการส่งสินค้าให้แก่หวังจิน...

  

.: ผู้พักอาศัยในจวน :.

กติกาการโรลเพลย์สนทนาทำความรู้จักขุนพลสัญจรผ่านมา

(1) 1 โรลเพลย์ สามารถเจอได้แค่ 1 คนเท่านั้น ยกเว้นมีระบุว่า xx นั่งกับ xx

(2) ในโรลเพลย์สร้างสถานการณ์พบเจอครั้งแรกได้อิสระ โดยไม่แหกนิสัย NPC

(3) นอกจากทำความรู้จัก พูดคุย ใน 1 โรลเพลย์สามารถมอบของขวัญให้ 1 ชิ้นเท่านั้น

(4) การชักชวนเข้ากองกำลัง บาง NPC ไม่จำเป็นต้องหัวใจเต็ม 10 ดวงเสมอไป นอกจากอยู่ที่การให้ของแล้ว การพูดคุย โรลทิ้งท้ายไว้ และ กำกับว่า "ชักชวน"

ทางทีมงานจะมาคอมเม้นท์ว่าชวนสำเร็จหรือไม่ ถ้าสำเร็จคุณจะได้โต้วาทีกับเขา ถ้าชนะแสดงว่าเขายอมรับใช้คุณ

(5) รายการของที่ชอบ และ เกลียด ดูในระบบ NPC

* เด็กที่อายุไม่ถึง 15 ปี ไม่สามารถมาจีบโดยพลการ นอกจากจะทำเควสแล้วในเควสมีเจอพวกเขาถึงจีบได้ *

ความสำคัญก่อนโรลสร้างความสัมพันธ์ NPC

(1) สำคัญมาก ที่คุณจะต้องตรวจเช็ค (ลักษณะนิสัยขัดแย้งกันหรือไม่ สามารถเช็คได้จากที่นี่ คลิก)

(2) รองลงมา ตรวจเช็ต ธาตุวันเกิด และ ปีนักษตร ชงกันหรือไม่ สามารถเช็คได้ที่นี่ (คลิก)

(3) ทุก ๆ การโรลเพลย์ที่มีความขัดแย้งในด้านนิสัย และ ธาตุหรือปีนักษัตรชงกัน เนื้อหาโรลเพลย์คุณจะต้องสร้างให้สมเหตุสมผล

เมื่อความสัมพันธ์ต้องลบลงในโรลเดียวกับจีบ ที่ความสัมพันธ์เพิ่ม โดยการครีเอทสร้างสถานการณ์โรลเพลย์ไม่ถึงกับทะเลาะ ขัดแย้งกัน

แต่ให้คุณเผลอทำอะไรที่ไม่ดี หรือใช้คำพูด หรือ บางอย่างเกี่ยวกับนิสัย ตัวคาร์คุณในโรลนั้นด้วย เพื่อให้มีความเมคเช้นส์ในการลดความสัมพันธ์

[167] ฮั่ว หลันลี่

[189] หม่า ซิว (ม้าฮิว)

[188] หม่า เถี่ย (ม้าเทียด)

[160] หม่า หยุนลู่

[158] หม่า อิง (มู่อิง)

ลูกบุญธรรม

[187] หม่า ไต้ (ม้าต้าย)

ญาติ

Lizixuan ดี

อำลา อาลัย ดรุณีน้อยเข้าสกุลหม่า

        การได้เดินทางร่วมกับดรุณีน้อยมันความสดใสที่มอบให้กับหลี่ซีซวน  ตลอดเส้นทางที่มาถึงเมืองอู๋เว่ยมู่อิงมักจะชวนคุยมอบความเป็นกันเองให้จนเหมือนคนในครอบครัว  เหตุการณ์หน้าโรงน้ำชาตระกูลหลี่ประจักษ์พยานในเรื่องนี้  ความที่จะได้เอาแซ่หลี่ที่หลี่หย่งเมี่ยวผู้ใจกว้างบอกมู่อิง  มันคงจะไม่ได้ใช้อีกต่อไปแล้ว  มิรู้ว่าวันใด  เดือนใด  ปีใดจะได้พบกันอีก  อีกใจก็โล่งอกและรู้สึกดีอย่างน้อยเบาใจได้ว่าดรุณีน้อยนางนี้ได้อยู่สถานที่ที่เหมาะสม  เติบโตในสภาพแวดล้อมที่ดี  ขอบคุณช่วงเวลาที่ดีกับโชคชะตาที่ไม่ได้ใจร้ายกับคนพเนจรมากจนเกินไป  ตลอดทางที่เดินมาจนถึงหน้าจวนของตระกูลหม่าที่มีกลองใบใหญ่ไว้ร้องทุกข์ตามที่ผุ้เฒ่าบอกมาไม่ผิดแน่นอนแล้ว  มู่อิงยังคงชวนคุยไม่หยุดทั้งยังกินถังหูลู่อย่างสบายใจ  หลังจากนี้ไปมันจะเป็นความทรงจำในส่วนลึกที่ดีที่สุดสำหรับชายพเนจร  การจูงมาเดินทางสิ้นสุดลงตรด้านหน้าประตูบานไม้ใหญ่ที่มีทหารยามเฝ้าสองฝากฝั่ง

   "ข้าพาดรุณีน้อยมาส่งตามที่เจ้าเมืองได้นัดกับพ่อหวังของเมืองฉางอันไว้"

     ทหารยามสองคนชะงักมองดูชายพเนจรพลางผายมือให้เดินเข้าไปด้านในได้  พอหลี่ซีซวนเห็นดังนั้นเดินกลับมาอุ้มมู่อิงลงจากหลังม้า  จูงมือกระชับแน่นตามหลังทหารยามผู้หนึ่งเข้าไปด้านในจวนของตระกูลหม่า  เข้ามาด้านในของจวนส่วนที่พักของตระกูลหม่ามันปลูกด้วยต้นเหมยโดยรอบของจวนหลังนี้  ทั้งยังวางของได้เป็นระเบียบ  เรียบร้อย  ไม่ฟู่ฟ่าเท่าจวนเจ้าเมืองหลงซี  เหมาะสมแล้วที่จะเป็นที่อยู่ของมู่อิง  หลี่ซีซวนได้ตัดสินใจถูกต้องแล้ว  หากย้อนกลับไปได้ยังคงทำแบบเดิมอยู่ดี  ระหว่างทางที่เดินมามู่อิงไม่วายตื่นเต้นกับสิ่งรอบตัวที่ได้พบเห็น  แล้วหลี่ซีซวนพบว่าเห็นเด็กผู้ชายตัวน้อยกำลังวิ่งเลนอยู่ในสวนรอบจวนหลังนี้  โดยมีบ่าวยืนเฝ้าไม่ละสายตาและเห็นว่ามีบ่าวหญิงคนหนึ่งกำลังอุ้มเด็กน้อยวัยหนึ่งขวบในอ้อมอก  ชี้มือให้ดูเด็กชายที่กำลังวิ่งเล่นอย่างมีความสุข  ปล่อยให้มู่อิงได้ยืนดูพงกเขาสนุกสนาน  รื่นเริง  และตัวเขาเองจะได้มีเวลาเพิ่มมากขึ้นอีกหน่อย  แล้วทหารยามพยักหน้าให้เดินตามระเบียงทางเดินของจวนจนมาถึงโถงด้านหลัง  ทหารยามให้นั่งรอก่อนจะไปตามเจ้าเมืองมาพบ  หลี่ซีซวนเคยเข้าบ้านขุนนางมาบ้างสมัยยังไม่พเนจนเช่นนี้  แอบมีตื่นเต้นตามมู่อิงอยู่เหมือนกัน

        การรอคอยได้สิ้นสุดลงเจ้าเมืองอู๋เว่ยในชุดลำลองเดินออกมาจากโถงด้านหลัง  ท่วงท่าองอาจ  แข็งแกร่งยิ่งนัก  สมชายชาติทหารไวลายพยัคฆ์โดยแท้  นี่สินะมาดของขุนนางผู้ใหญ่ผู้เปี่ยมล้นด้วยบารมีของแท้  ทำให้หลี่ซีซวนรีบลุกขึ้นประสานมือคำนับทันที

   "คำนับท่านเจ้าเมือง  ผู้น้อยพาดรุณีสาวมาส่งตามที่พ่อค้าหวังได้นัดแนะเอาไว้"

    มันเป็นประโยคที่ยากพอสมควรที่มอบมู่อิงให้มาอยู่กับเจ้าเมืองอู๋เว่ย  มู่อิงเองก็กล้าๆกลัวๆ ยืนแนบชิดหลี่ซีซวน

   "อืม...ไม่ต้องกลัวข้าหรอกหนา  ข้ามิใช่พยัคฆ์กินเนื้อคนที่ไหน"

   หม่าเถิงเห็นท่าทางของมู่อิงอดยิ้มออกมาไม่ได้  อาจจะด้วยบุคลิกของเขาเองแต่ทำใบหน้าใจดีให้ดรุณีน้อยได้เบาใจลงได้บ้าง

   "มู่อิง  จากนี้ต้องอยู่กับท่านเจ้าเมืองแล้วนะ  ข้าคงไม่ได้อยู่ดูแลเจ้าอีกต่อไปแล้ว"

   หลี่ซีซวนหันมาสบตากับมู่อิงข่มใจไม่ให้มีน้ำตาออกมาจับมือไว้แน่น  เพราะมันคือการร่ำลาครั้งสุดท้าย

   "แล้วพี่ใหญ่จะไปไหน?  พี่ใหญ่ไม่อยู่กับข้าแล้วหรือ  ท่านไม่รักข้าแล้วใช่ไหม"

     มู่อิงเริ่มใจคอไม่ดีที่หลี่ซีซวนกำลังจะทิ้งนางให้อยู่ที่นี่คนเดียว

   "ข้าไม่ได้ไปไหนหรอก อยู่ในใจเจ้าเสมอ ขอเพียงเจ้าคิดถงข้า พี่ใหญ่คนนี้ก็จะรีบมาหาเจ้าทันที ข้าคนนี้ยังและเป็นห่วงเจ้าเสมอ  เพียงแต่เจ้าต้องอยู่ที่นี่  ที่นี่มีเพื่อนให้เจ้าได้เล่นด้วย มีของให้เจ้าทาน มีห้องอบอุ่นให้เจ้าได้อยู่อาศัย  วันหนึ่งในภายภาคหน้าทั้งเจ้า  ข้า หลี่หย่งเมี่ยวจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า"

    หลี่ซีซวนยิ้มให้กับมู่อิงได้สบายใจ  จากนี้ไปต้องกลับไปพเนจร  โดดเดี่ยวอีกครั้งแล้ว

     "ท่านเจ้าเมือง  ข้าน้อยขอฝากมู่อิงให้ท่านดูแลต่อแล้ว  หวังว่าท่านจะเมตตา  เอ็นดูนางเหมือนลูกของท่านคนหนึ่ง"

     เขาให้มู่อิงเดินเข้ามากราบคาราวะหม่าเถิงด้านหน้า  หม่าเถิงรับการคาราวะนางมู่อิง  ต่อแต่นี้ไปมู่อิงกลายเป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลหม่าแล้ว  

   "ตอนนี้มู่อิงคือหม่าอิงแล้ว  เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง  ข้าจะดูแลนางดั่งลูกสาวของข้าคนหนึ่ง"

    คำมั่นสัญญาจากปากท่านเจ้าเมืองทำให้หลี่ซีซวนเบาใจมากแล้ว  ปลดเปลื้องภาระในใจ  พลันมู่อิงหรือหม่าอิงเดินเข้ามาสวมกอดลาหลี่ซีซวนแน่น  แล้วมือสองข้างของหลี่ซีซวนลูบแผ่นหลังของเป็นการปลอบใจ  

   "ตอนนี้เจ้าเป็นหม่าอิงแล้ว  เป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลหม่า  ข้าต้องไปแล้ว  ถนอมสุขภาพและดูแลตัวเองด้วย  แล้วเราจะได้พบกันใหม่"

    หลี่ซีซวนประสานมือคำนับท่านเจ้าเมืองเป็นครั้งสุดท้าย  สบตากับมู่อิงเป็นการอำลา  ขอบคุณช่วงเวลาที่ดีที่เคยได้ใช้ชีวิตร่วมกันตลอดการเดินทางมาถึงที่นี่  คงจะคิดถึงความสดในของมู่อิงเป็นอย่างมาก  หลี่ซีซวนเดินออกจากโถงหลังของจวนด้วยความโศกเศร้า  การเดินทางกลับเที่ยวนี้ไม่มีคนนั่งบนหลังม้าให้ได้จูงเดินอีกต่อไปแล้ว  เหลือเพียงหลี่ซีววนตัวคนเดียว  ความโดดเดี่ยวที่ต้องกลับมาให้คุ้นชิน  เพลงผีผาที่ได้ฟังที่หอสุขสันต์ล่องลอยเข้ามาในหัว  เที่ยวนี้อาจจะต้องไปคลายโศกยังที่แห่งนั้นเสียแล้ว  เดินเรื่อยเปื่อยมาจนถึงด้านนอกจวน  หันหลังมองเป็นครั้งสุดท้าย  กระโดดขึ้นหลังม้าควบออกจากเมืองอู๋เว่ย

มอบเหล้านมม้า 1 ชิ้นให้ [019]

มอบหมั่นถว 10 ชิ้นให้ [158]

JiTianTao ดี

โรลเควสส่งมอบข้าวสารให้ทหารยาม  

"สวัสดีท่านทหาร จีเทียนเต๋าได้รับคำสั่งเอาข้าวสารจำนวน100กระสอบจากพ่อค้าหวังนำมามอบให้กับท่านเจ้าเมืองแล้วครับโดยที่ข้านั้นก็หวังว่าข้าวสารพวกนี้นั้นจะส่งถึงท่านเจ้าเมืองอู่เว่ยอย่างครบครันนะครับท่านถ้าพวกท่านไม่เชื่อก็ตรวจสอบสินค้าได้เลยข้าเชื่อว่าสินค้านั้นจะต้อวครบอย่างแน่นอน โดยที่ไม่คกหล่นไปแม้แต่ข้าวสารกระสอบเดียวเพราะพวกข้านั้นขนส่งมสด้วยความระมัดระวังอย่างมากเลยละพวกท่าน และข้าก็คอยดูอยู่สินค้าอยู่ตลอดไม่ให้เกิดความเสียหายขึ้นในข้าวสารเด็ดขาดเลย"

"ได้งั้นก็ขอให้พวกข้านั้นได้ตรวจสอบข้าวสารพวกนี้ก่อนแล้วกันที่จะนำเอาไปให้ท่านเจ้าเมืองได้เลยถ้าข้าวสารพวกนี้นั้นมีปัญหาเจ้าคงจะรู้นะว่าความรับผิดชอบมันจะไปตกอยู่ที่ใครกัน?"

"แน่นอนท่านข้าเข้าใจดีเลยข้ายอมรับผิดเองถ้าข้าวสารพวกนี้นั้นมัปัญหาจริงๆ"

ก่อนที่เหล่าทหานจะตรวจสอบความ สมบูรณ์ของข้าวสารว่าถูกต้องจามแบบที่พวกตนเองนั้นสั่งไปหรือไม่ก่อนที่จะตรวจแล้วเสร็จว่าไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นก่อนที่จีเทียรเต๋านั้นจะขอตัวลากลับหลังจากที่ได้ส่งสินค้าเรียบร้อยแล้ว จีเทียนเต๋าก็เดินไปถามทางเหล่า บัณฑิตว่ามีทางที่กลับลั่วหยางไวๆบ้างหรือไม่หลังจากที่พูดคุยไปได้สีกพักก็ต่องส่ายหัวเพราะว่า บัณฑิตคนนั้นไม่รู้อะไรเลยกับเส้นทางลับหรือเส้นทางที่ประหยัดเวลาจนจีเทียนเต๋าจำต้องเอามือมาเกาหัวเลย

JiTianTao ดี

โรลส่งมอบข้าวสารให้ท่านเจ้าเมืองอู๋เว่ย

"เห้อในที่สุดพวกเราก็ถึงเสียทีแล้ว ขอบใจมากนะทุกคนที่ช่วยกันแบบนี้ข้าขอบใจพวกท่านมากจริงๆ"

ก่อนที่จีเทียนเต๋านั้นจะนำขบวนข้าวสารกว่า100กระสอบนั้นนำมาให้กับท่านเจ้าเมืองอู๋เว่ย โดยที่คราวนี้นั้นจีเทียนเต๋านั้นตั้งใจจะเข้าพบกับท่านเจ้าเมืองหลังจากที่ทหารนั้นตรวจสอบข้าวสารเรียบร้อยแล้วว่าไม่มีปัญหานั้น ก็เข้าไปแจ้งข่าวแกท่านเจ้าเมืองก่อนที่สักพักนั้นจะมีคำสั่งให้จีเทียนเต๋าเข้าไปได้

"ข้าจีเทียนเต๋านักบวชผเนจรขอ คารวะท่านเจ้าเมืองอู๋เว่ยครับท่าน"

"ว่ายังไงท่านนักบวชข้าเห็นหทารบอกข้าว่าท่านต้องการพบกับข้าเช่นนั้นหรือ?หรือว่ามันจะเป็นเรื่องของข้าวสารที่ท่านขนมากันมีปัญหาอันใดหรือ?"

"หาได้ไม่ครับท่านเจ้าเมืองข้าแค่นั้นจะมาอยากพบกับเจ้าเมืองอู่เว่ยที่คนทางภาคเหนือนั้นยกย่องให้เป็นเจ้าเมืองที่ดีคนหนึ่งข้าจึงอยากมาพบกับท่านเจ้าเมืองเสียหน่อยนะครับท่านหวังว่าท่านจะไม่ถือสานักบวชนอกศาสนาคนนี้นะครับ"

"ฮ่าๆข้าโซ่วเฉิงจะไปถือสาอะไรท่านกับเรื่องแค่นี้กันเล่าได้ขอบใจท่านมากที่ชื่นชมข้าแบบนั้นแต่ข้าที่เป็นเจ้าเมืองจะไม่ทำตามความต้องการของประชาชนได้อย่างไรกันเล่า?จริงหรือไม่ล่ะข้าเชื่อว่าท่านจะต้องรู้ว่าเวลานี้นั้นถ้าเราเหล่าเจ้าเมืองไม่ช่วยเหลือประชาชนของเรา เราก็ไม่ควรที่จะเป็นเจ้าเมืองเสีย"

"ข้าได้ฟังท่านเจ้าเมืองพูดแบบนี้ข้าก็ชื่นใจยิ่งนักที่ประชาชนชาวอู๋เว่ยนั้นมีเจ้าเมืองที่ดีแบบนี้ถ้าเช่นนั้นข้าก็ขอมอบของขวัญเล็กน้อยให้ท่านเจ้าเมืองก่อนข้าจะต้องขอตัวกลับไปหาพ่อค้าหวังเพื่อรายงานว่าสินค้านั้นส่งมอบถึงที่หมายปลอดภัยแล้วถ้ามีโอกศที่ข้านั้นได้รับงานของพ่อค้าหวังล่ะก็หรือโอกาศอื่นข้าจะต้องมาเยี่ยมเยือนท่านเจ้าเมืองอย่างแน่นอนข้าสัญญา"

"ขอบใจท่านนักบวชที่มีใจแบ่งปันเอาเถอะข้าจะรับสิ่งของนั้นไว้ ขอให้ท่านโชคดีในการเดินทางกลับด้วยภายในเขตของข้าท่านไม่ต้องกังวลเลยข้ารับรองขอให้พวกท่านเดินทางโชคดีปลอดภันกันและขอบใจสำหรับข้าวสารเหล่านี้ก้วย"

"ขอบคุณท่านเจ้าเมืองมากขอรับถ้าเช่นนั้นพวกข้าขอตัว"

ก่อนที่พวกจีเทียนเต๋าจะรีบเดินทางกลับลั่วอยางทีนที

มอบไอเทม ขนมเซาปิ่ง ให้กับNPC (019)

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลมอบข้าวสารให้ท่านเจ้าเมืองอู่เว่ย

"เก่งมากเลยทุกคนเดี่ยวพวกเราเอาข้าวมาส่งให้ท่านเจ้าเมืองแล้วเดี่ยวพวกเราค่อยไปรับรางวัลที่เถ้าแก่ที่ลั่วอยางนะตอนนี้ก็อดทนกันก่อนนะตอนนี้"

"ได้ครับท่านอาจารย์ข้าอดทนได้อยู่แล้วเรื่องแค่นี้ขอให้ท่านนั้นวางใจได้เลยครับ"

หลังจากที่บอกกล่าวลูกทีมของตนเองเรียบร้อยแล้วนั้น จีเทียนเต๋าก็เดินไปบอกเหล่าทหารว่าตนเองนั้นนำข้าวสารมามอบให้เรียบร้อยแล้วพร้อมกับที่ขอให้ทหารยามเหล่านั้นไปแจ้งท่านเจ้าเมืองว่าตนเองนั้นขออนุญาติเข้าพบเพื่อรายงานการเดินทางครั้งนี้หน่อยหลังจากที่เสียเวลาเพียงสักพักนั้นทหารก็นำตัวจีเทียนเต๋าเข้าไปเพื่อพบกับท่านเจ้าเมืองอีกทีหนึ่ง

"สวัสดีครับท่านเจ้าเมืองข้า นักบวชผเนจรจีเทียนเต๋าขอบคุณท่านมากที่อนุญาติให้ข้าเข้ามาพบท่านได้"

"เชิญท่านนัดบวชเลยข้า ท่านจะมารายงานเรื่องการขนสเบียงอย่างนั้นหรอ?"

"ใช่ครับข้าได้เดินทางมาอย่างราบรื่นก็ต้องของคุญท่านเจ้าเมืองมากด้วย ที่ดูแลความสงบเรียบร้อยในเมืองในพื้นที่ของตนเองถ้าหากว่าไม่ใช่การดูแลของท่านเมืองอู๋เว่ยคงจะไม่เจริญขนาดนี้ได้อย่างแน่นอนยังไม่รวมถึงการที่ท่านนั้นช่วยเหลือเหล่าชาวบ้านด้วยช่างเป็นการกระทำที่ดีมากจริงๆ ข้าล่ะขอนับถือท่านจริงๆ"

"ฮ่าๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกข้าทำตามหน้าที่เท่านั่นข้าเป็นขุนนางที่ได้รับการแต่งตั้งมาจากราชสำนักข้าก็ต้องทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายคือการดูแลพื้นที่ของตนเองให้ดีที่สุดอย่างแน่นอน"

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋านั้นชวนท่านเจ้าเหมืองอู๋เว่ยพูดคุยก่อนที่สัพพักนั้นจะต้องขอตัวกลับไปรายงานให้พ่อค้าหวังนั้นทราบก่อนโดยที่ตนเองก็บอกกับอีกฝ่ายไว้ว่าถ้าตนเองมีโอกาศก็จมาเยี่ยมอีกฝ่ายอย่างแน่นอนก่อนที่จะไปรวมตัวกับพวกคณะเดินทางของตนเองอีกทีหนึ่งเพื่อที่จะจัดเตรียมสิ่งของไปกันโดยที่ระหว่างจัดเตรียมสิ่งของนั้นก็ ชวนเหล้า บัณฑิตของเมืองอู่เว่ยนั้นพูดคุยเพื่อแลกเปลี่ยนวิชาความรู้อีกด้วย

ใช้ลักษณะนิสัยติ่งหูยาว

-10ความสัมพันธ์คนที่ให้ความสนใจเรา

หูดี

+5 EXP เมื่อโรลเริ่มเป็นฝ่ายปฏิสัมพันก่อน

+15ความสัมพันธ์คนที่คุยด้วย

มอบไอเทม ขนมเชาปิ้ง ให้NPC 019

@Webmaster

GeLi ดี

เควสประจำวัน ส่งข้าวสารให้ผู้ว่าการอู๋เว่ย

ตอนที่ 4 เจ้าเมืองแห่งแดนเหนือ

ณ จวนเจ้าเมืองอู๋เว่ย เมืองชายแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือสุดของแผ่นดินฮั่น ผู้ปกครองเมืองนี้นั้นก็คือ หม่าเถิง ชายผู้ที่เป็นทั้งเจ้าเมืองและเป็นฟุปอเจียงจวินคนแรกของแผ่นดินฮั่น ว่ากันว่าพื้นเพของเขานั้นมาจากชาวเมืองยากจนที่ต้องขึ้นเขาไปเก็บฟืนขายประทังชีวิต นั่นทำให้เขาเข้าใจถึงความรู้สึกของประชาชนในเมืองของเขา เมื่อครั้นได้ดำรงตำแหน่งเจ้าเมือง เขาจึงเป็นเจ้าเมืองที่ประชาชนเคารพนับถือมากที่สุดคนหนึ่งเลยทีเดียว ในเวลานี้นั้นที่จวนเจ้าเมืองกำลังมีการประชุมขุนนางอยู่ว่าด้วยการเตรียมการรับมือการมาถึงของฤดูหนาว

“การเก็บเกี่ยวปีนี้ดูไม่ค่อยได้ผลผลิตเยอะเท่าที่ควรนัก อาจจะไม่เพียงพอสำหรับฤดูหนาวในปีนี้”

ขุนนางท่านหนึ่งที่ดูจะทำหน้าที่เกี่ยวกับบัญชีเสบียงอาหารของเมืองกล่าวรายงานให้ผู้คนที่อยู่ในที่ประชุมฟัง นั่นทำให้เกิดเสียงพูดคุยกันในที่ประชุมอื้ออึง ชายร่างสูงใหญ่ที่นั่งเท้าคางอยู่ที่หัวโต๊ะอย่างใจเย็น มองดูขุนนางของตนโต้เถียงกันอยู่เงียบ ๆ ครู่หนึ่งก็ยกมือซ้ายขึ้นแทนสัญญาณให้ทุกคนเงียบเพื่อฟังเขาพูด เมื่อทุกคนเห็นผู้นำของตนยกมือขึ้นก็ค่อย ๆ พากันเงียบเสียงแล้วรอชายผู้นั้นพูด หม่าเถิง ถอนหายใจเบา ๆ แล้วเอ่ยปากพูด

“ข้าได้สั่งซื้อเสบียงจากพ่อค้าหวังแล้ว อีกไม่นานก็คงเดินทางมาถึง ก็คงจะบรรเทาปัญหาเรื่องนี้ได้บ้าง หรือพวกท่านมีความเห็นเช่นไรบ้างเล่า”

ขุนนางทั้งหลายนั่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีขุนนางในชุดของแม่ทัพคนหนึ่งลุกขึ้นยืนเพื่อพูดแสดงความคิดเห็นของตน

“ทหารของข้าที่รักษาการณ์อยู่ที่กำแพงหมื่นลี้ก็ต้องการเสบียงไว้สำหรับฤดูหนาวขอรับ จะเป็นการเมตตายิ่งนักหากท่านนำเสบียงส่วนนี้ไปให้แก่ทหารเหล่านั้น . . .”

“ประชาชนของพวกเราก็ต้องการเช่นกันนั่นแหละ”

ขุนนางอีกคนหนึ่งที่ดูจะเป็นขุนนางฝ่ายพลเรือนลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยปากพูดโต้แย้ง นั่นทำให้เกิดการพูดโต้แย้งกันอีกคำรบนึง หม่า เถิงเห็นว่าการประชุมครั้งนี้คงไม่จบลงเสียง่าย ๆ สักทีจึงยกมือขึ้นเพื่อให้ขุนนางทั้งหลายอยู่ในความสงบ ซึ่งพวกเขาก็ยอมเงียบเสียงลงแล้วนั่งลงยังที่นั่งของตนแต่โดยดี ก่อนจะหันไปฟังเจ้าเมืองพูด

“ข้าเข้าใจพวกท่านดีไม่ว่าจะเป็นทหารหรือประชาชนก็ล้วนแต่ต้องมีภาระปากท้องที่ต้องกิน ดังนั้นข้าขอพิจารณาเงียบ ๆ คนเดียวเสียก่อน เชิญพวกท่านกลับไปพักเสีย แล้วพรุ่งนี้เราค่อยกลับมาประชุมกันอีกรอบ”

เมื่อพูดจบขุนนางทั้งหลายก็พากันหันไปมองหน้ากันพลางพูดพึมพำเบา ๆ แต่เมื่อเห็นหม่า เถิงผายมือให้ก็พากันลุกขึ้นแล้วแสดงความเคารพแก่ท่านเจ้าเมือง ก่อนจะค่อย ๆ พากันทยอยเดินออกจากที่ประชุมไปทีละคนสองคนจนเหลือเพียงหม่าเถิงเพียงผู้เดียว แต่แล้วก็มีคนรับใช้คนหนึ่งได้เข้ามาหาเจ้าเมืองเพื่อแจ้งข่าวแก่เขา

“นายท่านขอรับ มีเกวียนขนเสบียงมาจอดยังหน้าจวนแล้วขอรับ”

“มาถึงแล้วงั้นหรือ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหม่าเถิงก็ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วก้าวเดินออกไปยังหน้าจวนอย่างรวดเร็วด้วยความดีใจ ซึ่งเมื่อเขาเดินออกมาถึงหน้าจวนก็พบกับเกวียนคันหนึ่งที่บรรทุกข้าวสารอยู่เต็มเกวียน ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่งกระโดดลงจากเกวียน ก่อนจะยืดเส้นยืดสายคลายความเมื่อยล้าจากการเดินทาง ครั้นเมื่อเห็นว่า มีชายร่างสูงใหญ่ท่าทางสง่างาม สุขุมกำลังยืนมองเขาอยู่ก็รู้ได้เลยว่านั่นคือ ท่านหม่าเถิง เจ้าเมืองอู๋เว่ยแห่งนี้นี่เอง ซึ่งไม่แปลกหรอกที่เก้อหลี่จะรู้จัก ก็เพราะเขาเกิดที่เมืองนี้นั่นเอง เก้อหลี่แสดงความเคารพแก่หม่าเถิง ชายร่างสูงใหญ่พยักหน้าแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ข้า เก้อหลี่ เป็นชาวเมืองนี้ ได้เดินทางมาจากลั่วหยาง เพื่อนำข้าวสารจำนวนร้อยกระสอบมาส่งมอบให้แก่ท่านตามคำสั่งของพ่อค้าหวังขอรับ”

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ย พลางผายมือไปยังข้าวสารที่ชายร่างสูงใหญ่ ท่าทางดุดันกำลังทยอยแบกลงมาจากเกวียนมาวางลงเบื้องหน้าหม่าเถิง เจ้าเมืองอู๋เว่ยเมื่อรู้ว่าคนที่นำข้าวสารมาส่งมอบให้แก่เขาเป็นชาวเมืองของตนก็ยิ้มอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเอ่ยปากต้อนรับเขา

“ยินดีต้อนรับเจ้ากลับสู่บ้านเกิดนะเก้อหลี่ ขอบคุณเจ้ายิ่งนักที่นำเสบียงมาส่งให้แก่บ้านเมืองของเรา”

เก้อหลี่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มอย่างสงบเสงี่ยม

“หามิได้ขอรับ หากแม้ว่าเป็นสิ่งที่ข้าทำได้เพื่อช่วยเหลือบ้านเกิดเมืองนอนแห่งนี้แล้ว ข้าก็พร้อมที่จะทำได้ทุกอย่างขอรับ”

หม่าเถิงได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วตบบ่ากว้างของชายหนุ่มเบา ๆ สองสามที เขายิ้มให้ชายหนุ่มอย่างเป็นมิตร พยักหน้าเล็กน้อย

“บุรุษเช่นนี้สิที่บ้านเมืองต้องการยิ่งนัก ว่าแต่เจ้าเดินทางมาไกล จะพักอยู่ที่นี่ต่อหรือจะกลับไปยังลั่วหยางเลยเล่า”

“เห็นทีข้าคงต้องเดินทางกลับไปยังลั่วหยางเพื่อรายงานตัวกับพ่อค้าหวังเสียก่อนขอรับ แล้วข้าก็จะกลับมารับใช้บ้านเกิดเมืองนอนต่อขอรับ”

เก้อหลี่เอ่ยปากพูดตอบกับชายร่างสูงใหญ่ด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมเจียมตัว แต่นั่นก็พอจะทำให้ชายร่างสูงใหญ่ผู้มีตำแหน่งเป็นเจ้าเมืองพยักหน้าและยิ้มออกมาอย่างพึงใจ หม่าเถิงหัวเราะเบา ๆ แล้วเอ่ยปากพูดตอบ

“เช่นนั้นย่อมดีเลย แต่ถึงกระนั้นข้าอยากลองสอบถามความคิดเห็นของเจ้าเสียสักหน่อยเถอะนะ การจัดปกครองบ้านเมืองให้มั่นคงและสงบสุขในสถานการณ์เช่นนี้ เจ้ามีความคิดเห็นเช่นไรบ้างหรือ ลองว่ามาตามตรงเลยมิต้องเกรงใจ”

เมื่อได้ยินคำถามของหม่าเถิงแล้ว ชายหนุ่มก็เอามือลูบคางเพื่อใช้ความคิด เขานิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปากพูดตอบแก่ชายร่างสูงใหญ่อย่างใจเย็น

“นักปราชญ์โบราณขงจื้อเคยกล่าวไว้ว่า การจะทำให้บ้านเมืองมั่นคงได้นั้นต้องมีสามสิ่งขอรับ อำนาจทางทหาร เสบียงที่เพียบพร้อม และความเชื่อมั่นจากประชาชน ซึ่งที่สำคัญที่สุดในสามสิ่งนั้นก็คือ ความเชื่อมั่นจากประชาชนขอรับ การที่จะได้รับความเชื่อมั่นจากประชาชนนั้นผู้ปกครองต้องกระทำการต่าง ๆ อย่างซื่อตรง หากว่าผู้ปกครองซื่อตรงแล้วไซร้ ใครเล่าจะไม่กล้าซื่อตรงตาม หากความคิดเห็นของข้านั้นทำให้ท่านมิพอใจ ข้าก็ขออภัยขอรับ เพราะนี่เป็นเพียงความคิดของประชาชนผู้อ่อนด้อยในปัญญาผู้หนึ่งเท่านั้น”

เก้อหลี่พูดจบก็โค้งตัวเล็กน้อยแทนการขออภัยแก่ชายร่างสูงใหญ่ ซึ่งเมื่อเขาเห็นท่าทางของเก้อหลี่ หม่าเถิงก็ส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอย่างพึงใจ

“ใครว่าข้ามิพึงใจเล่า ช่างเป็นแนวคิดที่ดีแนวคิดหนึ่งเลยทีเดียว ดูแล้วเจ้าคงไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดากระมัง คงเป็นบัณฑิตที่พึ่งจบใหม่เป็นแน่แท้ แต่เอาเถอะ ขอบคุณเจ้ามากสำหรับการส่งมอบข้าวในครั้งนี้ และความคิดเห็นของเจ้า”

หม่าเถิงตบบ่าของอีกฝ่ายเบา ๆ สองสามที เก้อหลี่เงยหน้ามองแล้วยิ้มบาง ก่อนจะนึกได้ถึงบางอย่าง เขาจึงหันไปล้วงหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าย่ามก็จะหยิบมันออกมา ซึ่งก็เป็นถุงสุรานมม้าถุงหนึ่ง เขายื่นให้กับชายร่างสูงใหญ่

“ข่าวว่าท่านชอบดื่มสุรานมม้ายิ่งนัก ข้าจึงนำมามอบให้แก่ท่านขอรับ”

ชายร่างสูงใหญ่เห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างพึงใจ ก่อนจะรับสุรานมม้าจากชายหนุ่มแล้วพยักหน้ายิ้มให้กับเขาอย่างเมตตา

“ขอบคุณยิ่งนัก ข้าไม่ได้ดื่มสุรานมม้านี่มาหลายเวลาแล้วล่ะนะ นี่ถ้าไม่ติดว่าเจ้าจะต้องเดินทางต่อ ข้าคงจะชวนเจ้ามาดื่มด้วยกันเสียหน่อย แต่เอาเถอะ ขอให้เจ้าเดินทางปลอดภัยนะเก้อหลี่”

เก้อหลี่แสดงความเคารพแก่หม่าเถิงอีกครั้งแทนการกล่าวลา ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับไปกระโดดขึ้นไปนั่งบนเกวียนซึ่งมีชายร่างสูงใหญ่ผู้มีหน้าตาดุดันนั่งรออยู่ เขาพยักหน้าให้ชายผู้ติดตามของเขาออกเดินทาง ชายผู้นั้นกระตุกบังเหียนให้วัวทั้งสองตัวที่เทียมเกวียนอันว่างเปล่าหลังจากเอากระสอบข้าวสารลงแล้วเคลื่อนที่ไปออกจากจวนของเจ้าเมืองไป

“แหม่ ถ้าข้ารู้นะว่าเจ้าพกสุราชั้นเลิศนั่นไว้ ข้าคงจะไม่เสียเวลาไปหาดื่มที่โรงเตี้ยมเป็นแน่”

เฉินกวงพูดเย้าแหย่ชายผู้เป็นเจ้านาย ซึ่งเก้อหลี่ก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดสิ่งใดออกมา . . . ปล่อยให้เกวียนเดินทางไปเรื่อย . . .

 

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

 

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือกิจกรรมใด ๆ ไม่ให้ว่าง

 

ลักษณะนิสัยสุขุม

+5 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน

 

ลักษณะนิสัยหลังตรง

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น

+15 ความสัมพันธ์แรกเริ่มเมื่อได้ทำความรู้จักสหายใหม่

 

ลักษณะนิสัยว่องไว

+1 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+10 EXP จากการโรลทำงาน

 

มอบ สุรานมม้าชั้นหนึ่ง x 1 ให้ (019) หม่า เถิง

XianXi บ้า

          เดินทางเผยแพร่ความเชื่อ หลังจากที่ได้ซื้อใบชาชั้นเลิศมาเป็นจำนวนมาก ซึ่งมันสามารถที่จะทำชาได้หลายถ้วย ล้วนแต่เป็นชาคุณภาพชั้นเลิศรส ทั้งเขาและหงอวี้เดินทางมายังเมืองอู๋เว่ย ซึ่งที่นี่นั้นในยามเช้าอากาศค่อนข้างร้อน แต่เวลากลางคืนจะค่อนข้างหนาว เซียนซี กำลังวางแผนที่จะทำบางอย่าง ด้วยตอนนี้เขานั้นมีเงินอยู่เพียงแค่ไม่มากสักเท่าไหร่ จึงอยากที่จะหารายได้เพิ่มเอาไว้ใช้ในการจับจ่ายใช้ซื้อของ

          “หงอวี้เจ้าไปหาที่พักรอก่อน เดี๋ยวข้าว่าจะไปหางานทำสักหน่อย”

          “เจ้าค่ะ” ได้เรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องชาต่างๆ นัยน์ตาคู่คมจ้องมองดูชาวบ้าน ที่เดินผ่านไปผ่านมา ทันทีที่ได้เห็นดวงตาและคิ้วของเธอ จึงมีท่าทีหวาดกลัวเกรงขาม “งั้นเดี๋ยวข้าจะไปรอที่โรงเตี๊ยม”

          “ได้ไว้เจอกันอีกที”

          เดินจนมาถึงหน้าจวนเจ้าเมือง เหมือนว่าจะเปิดรับสมัครคนงาน จึงเข้ามาติดต่อและขอทำงานที่นี่เป็นเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น ซึ่งงานที่ได้รับมอบหมายเป็นงานทำความสะอาดด้านในตัวสถานที่ทำงานของผู้ว่าเมืองอู๋เว่ย เซียนซีครุ่นคิดว่าแผนการที่จะพยายามหา ความสัมพันธ์ทำไมตรี เพื่อใช้เป็นบันไดในการขึ้นสู่อำนาจ

          อำนาจทางด้านการสร้างลัทธิ

          ในระหว่างที่กำลังปัดกวาดเช็ดถู บุรุษร่างสูงได้พบสตรีนางนึง “ขอโทษนะขอรับ ทางไปห้องครัวไปทางใด”

          “ไปทางข้างหน้า เจ้าเป็นคนงานมาใหม่รึ”

          “ขอรับ” ตอบกลับด้วยท่าทีนอบน้อมถ่อมตน จากนั้นจึงหยิบยื่นสิ่งของเป็นการสร้างมิตรอันดีต่อสตรีผู้นั้น อีกฝ่ายก็มีการวางตัวที่ดีเช่นกัน รักนวลสงวนตัว “ข้าอาจจะแปลกๆไปสักหน่อยที่มอบ สุราเบญจมาศ ให้แก่แม่นาง”

          ฮั่วหลันลี่พยักหน้าเล็กน้อย “มิใช่เรื่องแปลก ข้ามิใช่สตรีที่อ่อนแอ่”

          พูดคุยกันเพียงเล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายนั้นค่อนข้างจะถือตัวอยู่ไม่น้อย ในระหว่างที่กำลังเดินไปทางห้องครัว เซียนซีบังเอิญได้พบท่านเจ้าเมืองกำลังนั่งอยู่ที่ห้องโถงพอดี ซึ่งตอนนี้ไร้วี่แววผู้ เขาจึงเข้าไปหา ไม่ได้รบกวนเวลาทำงาน ได้ยินมาว่าอีกฝ่ายเองก็นับถือศาสนาบอนเช่นกัน

          “ใต้เท้า ข้าผู้น้อยอยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องศาสนากับท่านได้หรือไม่”

          “แลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องศาสนา เจ้านับถือศาสนาเดียวกับข้ารึ” ม้าเท้งซึ่งพึ่งออกว่าความทำคดีเสร็จเอ่ยถาม บุรุษหนุ่มที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาคาดว่าน่าจะเป็นคนงานที่เพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่

          “ที่เมืองอู๋เว่ยแห่งนี้ งั้นอยู่กับธรรมชาติ เทพคุ้มครอง แต่บางคนกลับคิดว่า เป็นเรื่องตลกไร้สาระ ทั้งทีความเชื่อนี้มีมาอย่างยาวนาน ภูตผีนั้นมีอยู่จริงด้วยจิตวิญญาณ”

          “ผู้คนที่นี่นับถือศาสนากันอย่างแพร่หลาย ข้าผู้ปกครองเป็นเจ้าเมืองย่อมต้องเปิดรับความเห็นต่างในบางครั้ง” ลัทธิบอนเป็นชนชาติที่ชอบสงคราม ไม่มีอารยธรรมชั้นสูงเหมือนชนชาวเขาทั่วไป

          “ความเห็นต่างในบางครั้งแลกมาด้วยการโดนดูถูก สิ่งนั้นเป็นเรื่องควรรึ” พวกเขาคุยกันอยู่สักพักใหญ่ เซียนมอบขนมเซาปิ่งให้ท่านเจ้าเมือง แล้วจึงกลับไปทำงานต่อจนกระทั่งรับเงินเสร็จสรรพ

นักวิชาการ

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

นักวางแผน

+5 Point เมื่อโรลเพลย์วางแผน ดำเนินกลอุบาย

เลื่อมใสศรัทธา

+3 Point จากการโรลทำงาน

+25 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

x2.5 ทุกครั้งที่คุยแลกเปลี่ยนศาสนากับคนศาสนาเดียวกัน

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

+10 EXP จากการโรลสรรเสริญคู่สนทนาด้วยความจริง

x1.5 ทุกครั้งที่คุยแลกเปลี่ยนศาสนากับคนศาสนาเดียวกัน

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

+30 EXP จากการโรลทำงาน

สุรุ่ยสุร่าย

+2 Point จากการโรลหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

-5% รายได้จากการทำงาน

หูดี

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย : เหลียน หงอวี้

รวม 55 ความศรัทธา / 32 Point / +45 EXP

ระดับเริ่มต้น - คนจรเล่าเรื่อง

ทุกค่า EXP ที่ได้รับจากการโรลเพลย์ / +35 ความศรัทธา

X2 ศรัทธา

—-----

[H-001] เหลียน หงอวี้

มีไหวพริบ

+2 Point เมื่อโรลใช้แผนและกลอุบาย

+2 Point เมื่อโรลเรียนรู้

แม่มด

+1 Point เมื่อโรลใช้กลอุบาย

+1 Point เมื่อโรลเรียนรู้

-1 Point เมื่อโรลเพลย์ทางการทูต หรือมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น

คิ้วพยัคฆ์

+10 EXP จากการโรลเพลย์สร้างความหวาดกลัวแก่ผู้อื่นให้เกรงกลัวเรา

—-----

[167] ฮั่ว หลันลี่

ธาตุน้ำ เกื้อหนุน ธาตุทอง ได้รับความสัมพันธ์ +20

พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5

หัวดี เจอ หัวคลั่ง +10 ความโหดเมื่อเจอคน หัวคลั่ง

มอบสุราเบญจมาศ

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย : หูดี

[019] หม่า เถิง

ธาตุน้ำ ข่ม ธาตุดิน ได้รับความสัมพันธ์ -15

พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5

ความสัมพันธ์ในการโรลเพลย์คุยแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความเชื่อเดียวกัน +10 ความสัมพันธ์

หัวดี เจอ หัวมาร +10 ความโหดเมื่อเจอคนหัวมาร

+10 ความชั่วเมื่อเจอคนหัวชั่ว

มอบขนมเซาปิ่ง

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย : หูดี

@Watcher

XianXi บ้า

          การเข้ามาภายในจวนเจ้าเมือง ในฐานะคนงานจึงทำให้สามารถเข้าออกที่นี่ได้ ซึ่งการทำงานแต่ละครั้งก็จะได้ค่าจ้างตามที่ตกลงกันไว้ 350 อีแปะ - 5 EXP (รายวัน) มันเพียงพอที่จะนำไปซื้อซาลาเปาหลายลูกในร้านค้า เอาไว้ทานยามที่หิว…..? โดยโรคที่เป็นอยู่ การรับรู้เรื่องต่อมรับรสยังทำได้ ทว่าอาการอื่นๆเช่น อากาศร้อนอากาศหนาวไม่สามารถรู้ได้ ความหิวก็เช่นกัน

          จึงเลือกทานอาหารเฉพาะเวลาที่กำหนดเอาไว้ ทานวันละสามมื้อ เซียนซีกำลังอยู่ภายในห้องครัว ครั้งนี้ไม่ได้เป็นคนทำความสะอาด เลือกมาช่วยงานอยู่ในครัวแทนและเพื่อที่จะได้ใช้ฝึกทำอาหารนอกด่าน

          “เจ้าไปทำขนมแทนละกัน”

          “ขนมกระไรหรือขอรับ” เซียนซีกล่าวถามพ่อครัว

          “นายท่านชอบทานขนมเซาปิ่ง เจ้าไปทำซะ ส่วนพวกอาหารเดี๋ยวข้าจะเป็นคนปรุงเอง บอกตามตรง ถ้าไม่ไว้ใจในฝีมือถ้าให้เจ้าปรุงอาหาร เดี๋ยวรสชาติมันจะผิดเพี้ยน” พ่อครัวเอ่ยบอก และเลือกมอบหมายงานให้กับบุรุษตรงหน้าไปทำขนมแทนที่จะเป็นอาหาร

          แน่นอนว่าสิ่งนี้มันผิดคาด คิดว่าจะได้ฝึกทำอาหารนอกด่านซะอีก ร่างสูงจัดแจงทำขนมเซาปิ่ง ซึ่งวิธีการทำนั้นไม่ยาก นำส่วนผสมมาใส่ไว้ในชามใหญ่ ชั่งตวงวัดใส่ลงในอ่างผสม ใส่มันเทศที่พักไว้ลงไปรวมกัน จนกระทั่งมาถึงขั้นตอนนำแป้งสาลีมาถูที่มือ หยิบแป้งมาปั้นเป็นก้อนเล็กขึ้นอยู่กับขนาดไส้ พลางใช้มือแผ่แป้งออกนำไส้ใส่ลงไป

          ตั้งกระทะใช้ไฟกลางอ่อนนำขนมลงไปนาบปิดฝาไว้รอจนสุกพลิกกับด้านนาบจนสุกทั้งสองด้าน เมื่อทำขนมเสร็จแล้วจึงรอเวลายกนำไปเสิร์ฟ มื้อเย็น เซียนซีและสาวรับใช้ ช่วยกันยกอาหารนำไปเรียงอย่างเป็นระเบียนที่ห้องโถงใหญ่ในจวน

          โดยไม่ลืมที่จะหยิบสุราเบญจมาศวางไว้บนโตะ เนื่องจากเห็นสตรี คนเมื่อวานนี้ที่เขานั้นบังเอิญ ถามทางไปห้องครัว “สวัสดีขอรับ”

          “เจ้า…..?”

          “ข้ามาทำงานรายวันน่ะขอรับ”

          ในจังหวะเดียวกันเจ้าเมืองอู๋เว่ย ที่พึ่งเสร็จจากงานราชการเดินมาทางห้องโถงใหญ่ เขานั่งลงบนหัวโต๊ะ ด้วยท่าทางสุขุมใจเย็น มองดูอาหารที่อยู่บนโต๊ะ

          “คารวะใต้เท้า” เซียนซีทำตัวลื่นไหล ใช้โอกาสในการพบเจอทั้งสองพูดคุย แม้จะอยู่ในฐานะที่มาเป็นคนงาน ทั้งสองฝ่ายไม่ได้มีท่าทีดูถูก ดูแคลน ใบหน้าหล่อยิ้มบางๆจางๆ

          “เจ้าหนุ่มนี่เองที่ คุยแลกเปลี่ยนเรื่องศาสนากับข้าเมื่อวานนี้” หม่าเถิงกล่าวเสียงแข็ง

          “ใต้เท้ามีความรู้กว้างไกล การได้พูดคุยกับท่านทำให้ค่านั้นได้เข้าใจในบางเรื่อง ความเชื่อของพวกเราตรงกัน อย่างไรเสียคนเราตายไปก็กลับคืนสู่ธรรมชาติ ซึ่งเป็นหลักตามความเชื่อของบอน น่าเสียดายที่เมืองนี้ไม่มีนักบวช”

          “จริงๆแล้วก็มีนักบวชอยู่ แต่ไม่ได้เยอะเทียบเท่ากับเมืองอื่นๆ”

          “เป็นเช่นนั้นเอง”

          พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดในเรื่องทางศาสนาเสร็จแล้วและไปรับเงินจากพ่อบ้าน เขาเดินกลับออกมาหน้าจวนเจ้าเมืองเพื่อมาหาหญิงสาวผู้ติดตามของตัวเองที่รออยู่ด้านนอก เหลียนหงอวี้ ถือเป็นผู้ติดตามที่ดี ไม่เคยเห็นอีกฝ่ายบ่นสักครา

          หงอวี้จัดเตรียมอาชา เธอขึ้นมานั่งบนหลังอาชาที่ได้รับมาเมื่อวานนี้ “ใกล้ค่ำ ท่านจะไปแวะพักที่ใดต่อ” เหลือบหันไปสร้างความน่าเกรงขามใส่ชาวบ้านในระแวก จนอีกฝ่ายวิ่งกระเจิง

          “นั่นสินะ……”

          เธอดึงบังเหียนควบอาชา ได้เรียนรู้การขี่ม้า มาได้สดๆร้อนๆ จึงอยากลองวิชากันสักตั้ง

นักวิชาการ

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

นักวางแผน

+5 Point เมื่อโรลเพลย์วางแผน ดำเนินกลอุบาย

เลื่อมใสศรัทธา

+3 Point จากการโรลทำงาน

+25 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

x2.5 ทุกครั้งที่คุยแลกเปลี่ยนศาสนากับคนศาสนาเดียวกัน

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

+10 EXP จากการโรลสรรเสริญคู่สนทนาด้วยความจริง

x1.5 ทุกครั้งที่คุยแลกเปลี่ยนศาสนากับคนศาสนาเดียวกัน

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

+30 EXP จากการโรลทำงาน

สุรุ่ยสุร่าย

+2 Point จากการโรลหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

-5% รายได้จากการทำงาน

หูดี

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย : เหลียน หงอวี้

รวม 55 ความศรัทธา / 32 Point / +45 EXP

ระดับเริ่มต้น - คนจรเล่าเรื่อง

ทุกค่า EXP ที่ได้รับจากการโรลเพลย์ / +35 ความศรัทธา

X2 ศรัทธา

—-----

[H-001] เหลียน หงอวี้

มีไหวพริบ

+2 Point เมื่อโรลใช้แผนและกลอุบาย

+2 Point เมื่อโรลเรียนรู้

แม่มด

+1 Point เมื่อโรลใช้กลอุบาย

+1 Point เมื่อโรลเรียนรู้

-1 Point เมื่อโรลเพลย์ทางการทูต หรือมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น

คิ้วพยัคฆ์

+10 EXP จากการโรลเพลย์สร้างความหวาดกลัวแก่ผู้อื่นให้เกรงกลัวเรา

—-----

[167] ฮั่ว หลันลี่

ธาตุน้ำ เกื้อหนุน ธาตุทอง ได้รับความสัมพันธ์ +20

พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5

หัวคลั่ง เจอ หัวคลั่ง+15 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนชื่อเสียงเดียวกัน

+30 ความโหดเมื่อเจอคนหัวคลั่ง

มอบสุราเบญจมาศ

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย : หูดี

[019] หม่า เถิง

ธาตุน้ำ ข่ม ธาตุดิน ได้รับความสัมพันธ์ -15

พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5

ความสัมพันธ์ในการโรลเพลย์คุยแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความเชื่อเดียวกัน +10 ความสัมพันธ์

หัวคลั่ง เจอ หัวมาร +10 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนชื่อเสียงหัวมาร

+30 ความโหดเมื่อเจอคนหัวมาร

มอบขนมเซาปิ่ง

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย : หูดี

@Watcher