[นอกเมืองซีเหอ] ตำหนักตู่จิ้นกง

ตำหนักตู่จิ้นกง

{ นอกเมืองซีเหอ }

【ตำหนักตู่จิ้นกง】

ตำหนักโอ่อ่าที่ประดับประดาด้วยกลิ่นไอน่ากลัว เพดานมีลวดลายโมเสควาดแปลกตา
การสังเวยชีวิต บูชายัญ และ สายตาราวกับจับจ้องผู้มาเยือนตำหนักตลอดเวลา
เป็นที่ประทับของตู่ซือหลง ผู้ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์ 'ตู่จิ้นกง'
ครองภูมิภาคซีเหอแห่งนี้ รักการประจบสอพลอจากพวกสวะทั้งหลาย
ที่ไม่มีปัญญาไต่เต้าไ้ดเท่าเขา เสพสุขความสำราญอย่างสบายใจ
ด้วยมีมหาขันทีจางยรั่งคอยสนับสนุนและให้ความช่วยเหลือ
และยังเป็นราชบุตรเขตอดีตหวงตี้ เขาได้แต่งกับองค์หญิงหยางตี้
พระธิดาในฮั่นหวนตี้ ญาติผู้พี่ของหวงตี้องค์ปัจจุบันทำให้เขายิ่งไม่เกรงกลัวใคร
อีกทั้งสมัยก่อนเขายังมีพี่ชายที่คุมกำลังทหารแห่งซีเหอ
ยิ่งทำให้เจ้าตัวหยิ่งผยอง เมื่อมีคนมาตัดเส้นทางชีวิตให้ยากลำบา
มีหรือเขาจะปล่อยให้มันจบลงง่าย ๆ เพื่ออำนาจมั่นคงเขาทำได้ทุกอย่าง

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 20 ตำลึงเงิน - 5 EXP (รายวัน)

ตู่จิ้นกง: ตู่ ซือหลง
{ ข้อมูลเพิ่มเติม }




ฟูเหรินในตู่จิ้นกง: องค์หญิงหยางตี้ (หลิวชิว) (ค.ศ.157)
อุปนิสัย: บุปผาน้อยยิ้มใจละลาย ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก
มักจะมาพร้อมเสียงหวานกว่าน้ำเชื่อม ขี้อ้อนที่สุด
นางอยุ่คนเดียวไม่ค่อยได้ขี้เหงา ติดผู้คนชอบเป็นศูนย์กลางความสนใจ
หากถูกหมางเมินจะงอนแก้มป่อง ได้คนที่เคารพลูบหัวหรือกล่าวชมจะมีความสุข
ร่าเริงยิ้มง่าย ยิ้มเก่ง สร้างบรรยากาศสบาย ๆ รอบตัวอยู่เสมอ
ถนัดการลอกเลียนแบบ ลักจำ บางคราวก็เล่นจำอวดหยอกล้อคนอื่น
จะโกรธมากถ้ามีคนมาแย่งซีนตัวเองแล้วเด่นกว่า

ZhaoPei ดี

          กว่าจะเดินทางมาถึงตำหนักตู่จิ้นกงได้ตามคำแนะนำของมือปราบหวัง จ้าวเพ่ยและซุนหยางเองก็ใช้เวลาไม่น้อย แม้ว่าก่อนหน้านี้มือปราบหวังเอ่ยบอกว่าจะมารอที่หน้าตำหนักแต่จ้าวเพ่ยกลับจอให้เขาได้กินอะไรที่นางเตรียมให้ค่อยตามมา จึงมีแค่นางและผู้ติดตามเท่านั้นที่เดินทางมาถึงที่นี่

          จ้าวเพ่ยก็ได้บอกกับซุนหยางให้จอดม้ารออยู่แถวด้านนอกเพื่อให้นางจะได้เข้าไปพบกับท่านตู่จิ้นกงเพียงคนเดียว หญิงสาวเองก็มีความเกรงไม่น้อยยามได้เห็นตำหนักขนาดใหญ่โอ่อ่าแฝงด้วยความน่ากลัวราวกับว่าซ่อนความลึกลับเอาไว้อยู่ด้านใน ความยิ่งใหญาและลึกลับกลับทำเอาใจจ้าวเพ่ยเต้นไม่เป็นส่ำด้วยความตื่นเต้น หญิงสาวเองก็เคยมาที่นี่คราแรกจึงไม่แปลกนักที่จะเกิดอาการประหม่า เสี่ยวเฮยแมวน้ำถูกอุ้มมาด้วยกับนางกลับเกาะแขนแน่นเสียอย่างนั้นจนนางเองไม่รู้ว่าตำหนักแห่งนี้จะให้นำแมวเข้าไปข้างในได้ด้วยหรือไม่

          แมวน้อยตัวสั่นเทิ้มตั้งแต่เห็นตำหนักนี่แล้ว ทั้งขดตัวกลมใต้อ้อมกอดนางไปเสียด้วย เสียงร้องแง๊วง๊าวของแมวกลับดังขึ้นไม่หยุดราวกับต้องการจะพูดอะไรแต่จ้าวเพ่ยเองก็ไม่รู้ว่าเสี่ยวเฮยหิวหรือกลัวกันแน่ ปกติแมวตัวนี้ร้องไม่หยุดก็ตอนเรียกร้องความสนใจเพื่อที่จะเล่นก็เท่านั้น

          "จะไปคนเดียวจะดีหรือ.. อย่างน้อยๆรอมือปราบเดินทางมาถึงก่อนไม่ดีกว่าหรือ"

          "เดินทางมาถึงนี่แล้ว.. เชื่อข้าสิ ข้ามีวิธีของข้า" จ้าวเพ่ยกล่าวขณะที่นางอุ้มแมวลูบขนไปด้วย แม้จะพยายามส่งเสี่ยวเฮยคืนให้กับซุนหยาง แต่เจ้าแมวตัวน้อยกลับเกาะแขนเสื้อจ้าวเพ่ยแน่นเสียอย่างนั้น หญิงสาวเองก็เกรงว่าหากเป็นเช่นนี้โดนยื้อเวลาไม่ได้พบตู่จิ้นกงเสียพอดี มือสวยลูบหลังแมวที่ยื้อนางเอาไว้ให้คลายผ่อนเครียดลงทั้งนางเองก็พยายามจะทำให้ทุกอย่างเป็นปกติเช่นกัน

          "รอให้เสี่ยวเฮยสงบลงก่อนหรือไม่"

          "ไม่แล้ว.. เจ้ารอรับเสี่ยวเฮยด้านนอกตำหนักก็แล้วกัน ข้าจะพยายามทำให้สงบแล้วจะปล่อยให้" จ้าวเพ่ยพูดดังนั้นก็เดินออกจากซุนหยางเพื่อที่จะเดินเข้าไปใกล้ตำหนักมากยิ่งขึ้น

          ชุดสีสดถูกจัดให้เผยเนื้อหนังเสียหน่อย ขณะที่คิดคำพูดที่จะพูดกับทหารยาม สายตาพลันเห็นขบวนรถม้าขับเคลื่อนออกจากตำหนักเสียพอดิบพอดี นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองผ่านขบวนนั้นทั้งอึ้งๆไม่คิดว่าจะเป็นประจวบเหมาะที่อีกฝ่ายออกมาพอดี เสียงกีบเท้าม้ามากพอที่จะสร้างความตกใจให้กับเสี่ยวเฮยที่จะข่วนจ้าวเพ่ยและกระโดดลงจากนางทันที

          "เสี่ยวเฮย!" แบบนี้ไม่ได้อยู่ในแผนสักหน่อย จ้าวเพ่ยพยายามเรียกลูกแมวตัวดำแตกตื่นหนักกว่าเดิมวิ่งตัดหน้าขบวนรถม้าจนนางต้องเร่งเท้าตามให้ทันแมวก่อนที่รถม้าจะมาถึง

          "โอ๊ะ!!"

          ครั้นพอวิ่งตามเสี่ยวเฮยกลับหยุดลงหน้าขบวนและขู่ฟ่อด้วยความกลัวจนจ้าวเพ่ยจะอุ้มขึ้นอีกครั้ง ก็กระโดดหนีจากความหวาดระแวง หญิงสาวเซเล็กน้อยขณะหลบกรงเล็บของเสี่ยวเฮยจนล้มลงกับพื้นทันที นางหันมองขบวนที่หยุดกระทันหันเพราะถูกขวางทางก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ มือเรียวจรดลงขาตัวเองขณะนั่งพับเพียบทั้งแสดงสีหน้าเจ็บออกมาพอไม่ให้ถูกจับได้ว่าแสร้งทำ อย่างน้อยๆก็ขอให้หยุดขบวนรถม้าเพื่อจะได้พบท่านตู่จิ้นกงสักเสี้ยวได้ก็ยังดี

          กระโปรงยาวถูกให้มือเลิกขึ้นพอให้เห็นเนื้อส่วนขาขณะยังนั่งอยู่ จ้าวเพ่ยเองจับข้อเท้าของนางเพื่อจับจุดว่านี่คือส่วนที่เจ็บของนางขณะที่มืออีกข้างยันพื้นเอาไว้ทำท่าว่าจะลุกขึ้นจากตรงนี้แต่นางกลับไม่ทำอย่างนั้นเสียสักที หญิงสาวก้มหน้าจนผมปรกหน้าเสียครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเหล่าขบวนรถม้าทั้งน้ำตาคลอเบ้า

          "ขออภัยเจ้าค่ะ.."

เอฟเฟคลักษณะนิสัยตัวละคร

มีตัญหา

+15% ในแผนการยั่วยวนเพศตรงข้าม

โลเล

+1 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ

ทะเยอทะยาน

+2 Point เมื่อใช้กลอุบาย

เพิ่มเติม : ++จ้าวเพ่ยบอกให้มือปราบหวังตามมาทีหลังก็ได้++

ZhaoPei ดี

          เพียงไม่เท่าไรที่ขบวนรถม้าหยุดชะงัก ก็ปรากฏชายคนหนึ่งเดินลงมาเข้าหาตัวจ้าวเพ่ย มือหนาจับไหล่ของนางทั้งพยุงให้ลุกขึ้น แต่สายตาจ้าวเพ่ยกลับมองไปที่แมวตัวน้อยผู้หลบอยู่หลังต้นไม้ด้วยความกลัวขณะถูกพยุงร่างเอาไว้ นางทำท่าทีกระเผลกขาทั้งเซลงไปโดนอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ

          "แม่นางเป็นอย่างไรบ้าง.." ตู่จิ้นกงถามนางขณะมือจับต้นแขนนางอย่างเบามือ จ้าวเพ่ยเองก็หันไปมองอีกฝ่ายทั้งก้มหน้าลงเมื่อเห็นว่าตอนนี้ทั้งสองใกล้ชิดกันพอควร

          "ข้าขออภัยที่ขวางทางท่าน.. ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

          นางถูกเชยคางให้เงยหน้าเพื่อมองใบหน้านางให้ชัดๆจนหญิงสาวเองก็เกิดความหวั่นใจว่าจะถูกต่อว่าขึ้นมาจริงๆ ชายผู้มีวัยวุฒิมากกว่านางจับจ้องใบหน้าได้เพียงครู่หนึ่งก็กล่าวขึ้นมาทั้งผุดรอยยิ้มเล็กๆขึ้นมา

          "ไม่เป็นไร.. ข้าต่างหากที่ขออภัย" พูดเช่นนั้นจ้าวเพ่ยเองก็สบายใจขึ้นมาบ้าง หญิงสาวอยากจะกล่าวบางอย่างเมื่อหยุดขบวนรถม้าได้ และได้พบกับตู่จิ้นกงต่อหน้าแล้ว แต่ชายวัยกลางคนกลับชิงพูดออกมาเสียก่อนที่นางจะได้กล่าวอะไรออกมาต่อ "ให้ข้าดูแลแม่นางที่ทำให้บาดเจ็บเถอะ"

          "ข้า.." แม้จะอยากรวบรัดว่านางต้องการพบด้วยเหตุอันใด แต่เมื่อเห็นสายตานั้นหญิงสาวก็เงียบลง ทั้งคิดว่าหากพูดเอาตอนนี้คงจะไม่ดีเป็นแน่ นางทำได้เพียงแค่ก้มหน้าและปล่อยให้อีกฝ่ายพาเข้าไปในตำหนักด้วยกัน ขาข้างกระเผลกเองก็ยังคงแสร้งทำได้อย่างดี จ้าวเพ่ยเข้าแนบชิดอีกฝ่ายตามแรงดึง ของตู่จิ้นกง มือนางเผลอจับอกอีกฝ่ายด้วยความกลัวล้มขณะถูกพาตัวเข้าไปยังด้านใน

          นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบไปหาซุนหยางที่อยู่ไม่ไกลพลันหลุบลงเล็กน้อย พอเป็นสัญญาณ ไม่รู้ว่ามือปราบหวังจะมาถึงเมื่อไหร่ แต่คาดว่าคงไม่นานเกินที่จะรอคอยหรอก จ้าวเพ่ยนึกกระหยิ่มว่านางคงจะได้การอนุมัติจากตู่จิ้นกงหลังจากนี้แน่ๆ

          ภายในจวนเองกลับดูอึมครึมกว่าที่มองเห็นภายนอกมาก จ้าวเพ่ยมองรอบๆราวกับพึ่งเคยพบเจอสถานที่ที่ลึกลับเช่นนี้ นางก็เคยจะพบตำหนักใหญ่ๆมาเสมอแต่ครั้งนี้กลับดูน่ากลัวจนนางแทบจะหยุดหายใจยามได้จับจ้องมัน

          ลวดลายแปลกตาช่างบีบคั้นนางเสียเหลือเกิน ราวกับว่าถูกจับจ้องมาจากสิ่งที่มองไม่เห็นเสียอย่างนั้น จ้าวเพ่ยตัวสั่นเทิ้มเล็กน้อยจนตู่จิ้นกงสัมผัสได้ยามเข้ามาภายในตำหนัก มือจับประคองนางลูบแขนเบาๆราวกับปลอบโยนก่อนที่สตรีหน้าตาจิ้มลิ้มผู้หนึ่งจะเดินมาเห็นเสียพอดี ด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าสามีของนางอาจจะลืมของจึงได้กลับเข้ามาก็ได้เข้าทักทาย

          "ท่านพี่.. ลืมของหรือเจ้าคะ ให้ข้าช่วยหรือไม่"

          สตรีนางนั้นกล่าวออกมาด้วยความห่วงใยกับตู่จิ้นกง แต่ทันทีที่สายตาของนางเหลือบเห็นจ้าวเพ่ยก็เกิดสายตาที่ระคนสงสัยขึ้นมาว่าไปเก็บหญิงมาจากที่ใดอีก

          "ท่านพี่.." น้ำเสียงหวานดุจน้ำผึ้งเอ่ยด้วยคำพูดออดอ้อนเมื่อไม่ได้รับการสนใจหรือแม้แต่จะตอบคำถามของนางเลย

          "คืนนี้ข้าจะดูแลแม่นางคนนี้ ข้าทำนางบาดเจ็บเลยต้องรับผิดชอบ เจ้าก็ถ้าไม่มีกิจธุระก็กลับไปเรือนเล็กท้ายตำหนักชะนะ" คำพูดนั้นจากตู่จิ้นกงทำเอาหยางตี้กงจูชักสีหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจทันที ที่นางถูกเมินเสียอย่างนั้น.. หญิงสาวเองก็คงจะคุ้นชินกับการพาสตรีมาบำเรอแต่นางเองใช่ว่าจะยอมรับการถูกเมินได้เสียหน่อย หญิงสาวหน้าตาน่ารักงอนจนแก้มแป่งพองขึ้นมาแต่นางก็ทำอะไรไม่ได้มากนอกจากเดินออกไปจากจุดนั้นทันที

          "จะ.. ไม่เป็นอะไรหรือเจ้าคะ.. ข้าว่านาง--"

          "นางไม่เป็นอะไรหรอก แม่นางสิยังบาดเจ็บอยู่ต้องได้รับการดูแล" แม้จะพูดเช่นนั้น จ้าวเพ่ยก็ใช่ว่าจะถูกพาไปพบหมอแต่อย่างใด หญิงสาวถูกพามายังตำหนักส่วนตัวขณะที่ทหารมองเห็นตู่จิ้นกงมากับสตรีงามก็ทำได้เพียงเงียบปาก และทันทีที่ทั้งสองเข้ามายังในตัวตำหนักส่วนตัวของตู่จิ้นกง ประตูก็ปิดลงราวกับทหารรู้ใจว่าควรทำอย่างไร

          นางถูกพาเข้ามาภายในตำหนัก ก็พาไปที่นั่งเสียก่อนเพื่อที่จะให้นางยกเหยียดขาได้ ตู่จิ้นกงนั่งลงตรงหน้าจ้าวเพ่ยจับเท้าของนางขึ้นมา พลันถอดรองเท้าออกจนเห็นเท้าขาวเปลือย มือหนาจับเท้าของนางขึ้นมาบีบนวดจนจ้าวเพ่ยเบิกตากว้างขึ้นมา หญิงสาวพลันยิ้มน้อยๆเมื่อได้มอง อย่างไรชายผู้นี้ก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไร เหตุใดมือปราบจึงได้เป็นกังวลที่จะต้องมายื่นหนังสือขออนุมัติกัน จ้าวเพ่ยเองก็ไม่เข้าใจ

          "ขออภัย ที่คนรถข้าทำแม่นางบาดเจ็บ" ตู่จิ้นกงกล่าวขณะบีบเท้าของจ้าวเพ่ยและเลื่อนขึ้นอย่างช้าๆโดยที่นางเองไม่รู้ตัวเพราะการบีบนวดที่นุ่มนวลเสียทุกปลายนิ้วเช่นนี้

          "ข้าต่างหากที่ต้องขออภัย ที่ทำให้ท่านต้องหยุดขบวนรถม้าเช่นนั้น เพราะแมวของข้าเสียแท้ๆ.." นางหลุบตาลงต่ำทั้งกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนลงราวกับว่าสำนึกผิดจริงๆ

          "แม่นางผ่านมาแถวนี้ช่วงที่ข้าจะออกจากตำหนักพอดี อย่างไรก็ความผิดของข้าอยู่ดี"

          "ขอข้าคุยอะไรกับท่านสักครู่ได้หรือไม่.." จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งจับให้ตู่จิ้นกงหยุดมือที่นวดเท้าเสียก่อนเพื่อจะได้คุยกันต่อหน้าได้ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนสะท้อนภาพของตู่จิ้นกงลุกขึ้นและเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้นาง ชุดที่นางสวมเองก็ใช่ว่าจะเรียบร้อยดี "ข้า.. ตั้งใจจะมาที่นี่เพื่อพบท่านเจ้าค่ะ.. แต่เกิดอุบัติเหตุเสียก่อน"

          "พบข้า.. แม่นางมีธุระอันใดหรือ" คำพูดเหมือนจะเป็นคำถามแต่ไม่ต้องการคำตอบมากนัก มือหนาปัดผมของจ้าวเพ่ยทัดหูของนาง ใบหน้างามถูกประคองขึ้นเงยขณะนางยังคงนั่งเช่นนั้น กลับขึ้นสีแดงเล็กน้อยยามเห็นชายวัยกลางคนอยู่ใกล้เพียงนี้ ชุดกี่เพ้ายาวช่วงขาเปิดขึ้นให้เห็นผิวเนื้อของนางตั้งแต่ถูกยกเท้าเพื่อนวดแล้ว อกนางรู้สึกถึงใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำยามที่มือเริ่มจะโอบเอวของนางเอาไว้

          "ท่าน.. จะให้ข้าได้ไหมหากข้าขออะไรบางอย่างจากท่าน"

          "หืม.. แม่นางต้องการอะไรล่ะ" คำกล่าวของจ้าวเพ่ยดูน่าสงสัยแต่ก็ไม่เป็นผลให้ตู่จิ้นกงหยุดลง เขากล่าวถามจ้าวเพ่ยขึ้นมาเหมือนกับว่านางต้องการความช่วยเหลือบางอย่างจึงได้มาที่นี่ รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมาขณะโน้มหน้าเข้าไปหาใบหน้างามอย่างช้าๆ

          "พอเถอะเจ้าค่ะ.. ข้าไม่ได้มาที่นี่ถวายตัวหรอก"

          ก่อนที่จะเกินเลยไปมากกว่านี้ จ้าวเพ่ยยกหนังสือขึ้นมาคั่นระหว่างหน้าเอาไว้ ขณะมือหนาโอบเอวนางให้เข้าใกล้มากขึ้น เขาชะงักลงเมื่อถูกขัดจังหวะในช่วงกำลังจะไปได้สวย เมื่อจ้าวเพ่ยยกหนังสือขึ้นมาเพื่อบอกความต้องการที่แท้จริงของนางออกมาก่อน

          "แต่ข้าจะมายื่นหนังสือขออนุมัติเพื่อเบิกบันทึกคดีของแม่นางเจิ้งต่างหาก"

          "หากข้าให้ แม่นางจะให้อะไรตอบแทนข้าล่ะ" ตู่จิ้นกงแสยะยิ้มกล่าวถามอีกฝ่าย

         

เอฟเฟคลักษณะนิสัยตัวละคร

มีตัญหา

+15% ในแผนการยั่วยวนเพศตรงข้าม

+10 ความสัมพันธ์ คนที่มีนิสัยเดียวกัน

โลเล

+1 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ

ทะเยอทะยาน

+2 Point เมื่อใช้กลอุบาย

-15 ความสัมพันธ์ คนที่มีนิสัยเดียวกัน

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [211] ตู่ จิ้นกง

+5 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุเดียวกัน

[หัวดี]

-20 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนหัวเลว

+10 ความชั่ว เมื่อเจอคนหัวชั่ว/เลว

ZhaoPei ดี

          ให้อะไรตอบแทน…

          แค่คำสั้นๆง่ายๆทำให้จ้าวเพ่ยเองนิ่งไปครู่หนึ่ง หญิงสาวเริ่มคิดทวนคำพูดของอีกฝ่ายทั้งยกหลังนิ้วขึ้นมากัดเล็กน้อยตามที่นางเคยทำมาตลอด

          นางควรจะตอบแทนอะไรดี

          ครั้นพอจะเสนอเงินจ้าวเพ่ยก็ใช่ว่าจะเป็นสตรีร่ำรวยเสียเท่าไหร่ ที่มีพอมีติดตัวอยู่ก็แค่ความรู้เฉกเช่นสตรีทั่วไปเพียงเท่านั้น ในหัวพลันนึกถึงของในกระเป๋าที่อาจจะมีสิ่งของมีค่าบ้างแต่ก็ใช่ว่านางจะเป็นคนที่ใจกว้างพอจะให้ของลำค่าแก่ผู้ใดง่ายๆเสียด้วยสิ

          "โถ่.. ข้าเองก็ไม่รู้ว่าท่านชอบอะไรด้วยนี่สิ" จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งจับแขนอีกฝ่ายและบีบเสียแน่น นัยน์ตาสีน้ำตาลเอ่อหายาดเยิ้มราวกับน้ำผึ้งยามต้องการออดอ้อนชายผู้นี้ให้อ่อนข้อลงและยอมประทับตราเสียหน่อย "เรื่องขอนุมัตินี้  หากท่านยอมอนุมัติถือว่าช่วยเหลือชาวบ้านและเหล่าสตรีได้เยอะเลยนะเจ้าคะ.. "

          แม้จะกล่าวเสนอไปเช่นนั้นนางก็ไม่ลืมที่จะประชิดตัวอีกฝ่ายเสียหน่อยเพื่อยั่วยวนให้ยอมรับอ่อนเอนไปตามนาง หญิงสาวจับชุดอีกฝ่ายเพื่อจัดให้เรียบร้อยขณะจับจ้องไปที่ดวงตาของเขา ในจังหวะนี้อะไรที่แลกได้จ้าวเพ่ยก็ยอมหมดหากไม่เหนือบ่ากว่าแรงของนางไปมากกว่านี้ หญิงสาวมองสีหน้าของอีกฝ่ายทั้งคิดข้อเสนอเพิ่มเติมเผื่อว่าจะไม่สนใจที่จะช่วยเหลือสตรี นางเองก็มีวิธีอื่นบ้าง

          "หรือว่าจะให้ข้าให้ข้าคอยนวดผ่อนคลายให้ท่านไหม ข้าทำอาหารเป็นนะเจ้าคะ.. พอจะมีความรู้อยู่บ้างให้ทำอาหารให้ท่านดีหรือไม่.. หรือท่านต้องการสิ่งใดบอกข้ามาได้นะเจ้าคะ.. ข้าให้ท่านได้ แม้แต่มุกเม็ดงามที่ข้ามีอยู่ก็ตาม ให้ท่านได้หมดเจ้าค่ะ"

          จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งลุกขึ้นและเดินอ้อมหลังอีกฝ่ายเพื่อจรดมือกับหลังตู่จิ้นกง หญิงสาวบีบนวดเบาๆเพื่อหวังจะให้อีกฝ่ายผ่อนคลายขณะที่น้ำเสียงของนางยังคงกล่าวถึงข้อเสนอไปเรื่อยๆ จ้าวเพ่ยเองก็ใช่ว่าจะมีเวลามากนัก นางได้บอกกับมือปราบหวังให้รอหน้าจวนหลังตามมา ทั้งซุนหยางและเสี่ยวเฮยเองที่รอข้างนอกอาจจะรอนางนานเกินไปจนทำให้ลำบากไปทั่วกัน

          "ขอเพียงแค่ท่านช่วยประทับตราอนุมัติหนังสือก่อนนะเจ้าคะ" นางกล่าวขณะดันให้ตู่จิ้นกงนั่งลงบนเก้าอี้และวางมือลงบนแขนอีกฝ่ายเพื่อเอาอกเอาใจแก่ตู่จิ้นกง ใบหน้างามพลันเกิดรอยยิ้มขึ้นมาเพื่อมอบให้แก่อีกฝ่ายขณะพยายามให้ประทับตราให้แก่นาง

          สายตามองไปยังรอบๆตำหนักส่วนตัวราวกับว่าต้องการสังเกตุอะไรบางอย่าง จ้าวเพ่ยเองก็ไม่ใช่คนที่คิดในแง่ลบว่าคนนี้เป็นคนไม่ดีเสียขนาดนั้น หากกล่าวพูดออกไปอย่างตรงไปตรงมาก็อาจจะได้รับการเห็นใจ และชายผู้นี้ ซึ่งเป็นน้องชายแม่ทัพตู่ อาจจะไม่มีนิสัยเหมือนพี่ชายก็ได้

         ตู่จิ้นกงแสยะยิ้ม เขาไม่อยากเร่งรีบรวบรัดเกินไป โอกาสหน้ายังมีก่อนจะหยิบองุ่นพวงนึง "หากแม่นางป้อนองุ่นนี้ทีละเม็ดโดยใช้ปากให้ข้าจนหมด ข้าจะประทับตราให้เจ้า"

เอฟเฟคลักษณะนิสัยตัวละคร

มีตัญหา

+15% ในแผนการยั่วยวนเพศตรงข้าม

+10 ความสัมพันธ์ คนที่มีนิสัยเดียวกัน

โลเล

+1 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ

ทะเยอทะยาน

+2 Point เมื่อใช้กลอุบาย

-15 ความสัมพันธ์ คนที่มีนิสัยเดียวกัน

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [211] ตู่ จิ้นกง

+5 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุเดียวกัน

[หัวดี]

-20 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนหัวเลว

+10 ความชั่ว เมื่อเจอคนหัวชั่ว/เลว

JiTianTao ดี

โรลมาตามคำสั่ง

หลังจากที่จะต้องใช้เวลากันสักพักนั้นในการที่จะเดินทางกันมาจนถึงตำหนักของท่านตู่จิ้นกง นั้นพวกของจีเทียนเต๋าก็เตรียมตัวที่จะเข้าไปภายในตำหนักตามคำเชิญของอีกฝ่าย แต่เพียงว่าขณะที่กำลังจะเข้าไปนั้นทหารหน้าจวนก็ได้หยุดพวกจีเทียนเต๋าเสียก่อน

"เดี่ยวก่อนพวกเจ้าเป็นใครมีธุระอะไรกับท่านตู่จิ้นกงหรือไม่ถึงได้มาที่นี้กัน"

"พวกข้าได้รับคำสั่งของท่ายตู่จิ้นกงให้มายังตำหนักของท่านน่ะขอรับนี้คือจดหมายลายมือชื่อของท่านตู่จิ้นกงถ้าท่านไม่เชื่อก็ตรวจสอบจดหมายได้เลยนะขอรับ"

ก่อนที่อีกฝ่ายจะตรวจสอบจดหมายแล้วพยักหน้าก่อนที่จีเทียนเต๋าจะได้ถามอีกฝ่ายนั้น

"ได้พวกเจ้าเข้าไปได้แต่ว่ายังไม่ใช่ตอนนี้ ท่านตู่จิ้นกงมีธุระอยู่ยังไม่สามารถที่จะว่างพูดคุยกับพวกเจ้าได้ให้พวกเจ้ารอที่หน้าจวนนี้ก่อน หลังจากที่ท่านตู่จิ้นกงเสร็จธุระแล้วข้าจะมาตามให้พวกเจ้านั้นเข้าไปได้"

"อ่าถ้างั้นได้ขอรับข้าจะอยู่ที่หน้าจวนนี้ก่อนก็ได้ขอรับ"

ก่อนที่จีเทียนเต๋าจะยิ้มให้กับทหารยามตรงหน้าของตนเองพร้อมกับที่ชักชวนพวกของตนนั้นไปหาที่นั่งรอในหน้าจวนโดยที่ภายในหัวก็กำลังคิดว่าอีกฝ่ายนั้นเรียกตนเองมาแต่ว่าติดธุระอยู่การกระทำแบบนี้คือยังไงกัน ถ้ามองจากภายนอกคืออีกฝ่ายนั้นงานยุ่งแต่ว่าถ้ามองให้ลึกๆแล้วอีกฝ่ายเป็นคนไม่ได้มีความเกรงใจหรือว่ามองคนที่เท่าเทียมกันเพราะปกติมันต้องมีน้ำชาหรือน้ำเปล่าวให้ดื่มบ้างระหว่างรอ แต่นีเพียงให้รอที่หน้าจวนอีกฝ่ายก็คงไม่ใช่คนมีลักธณะนิสัยดีเท่าที่ควร แต่เรายังตัดสินใจแค่ภายนอกไม่ได้จำต้องดูอีกฝ่ายก่อนว่าเป็นยังไง ถึงจะคอยว่ากันอีกทีแบบนี้

"เดี๋ยวพวกเราก็รอท่านตู่จิ้นกงว่างจากธุระก่อนนะคงอีกไม่นานนักหรอกเดี่ยวพวกเราก็คงจะรู้กันแล้วล่ะนะ แต่ว่าข้าจะเข้าไปเพียงคนเดียวเดี่ยวพวกเจ้าที่เหลือนั้นก็รออยู่ข้างนอกก่อนนะแล้วถ้าได้ข่าวอะไรยังไงข้าก็จะมาบอกพวกเจ้าอีกทีก็แล้วกันแบบนั้น"

"มันจะดีอย่างนั้นหรอถ้าเกิดว่าพวกเรานั้นปล่อยให้เจ้าไปเพียงลำพังแบบนั้นกันน่ะ? ข้าว่าอย่างน้อยให้ข้านั้นได้ติดตามเจ้าไปด้วยดีไหม?"

"ไม่ต้องหรอกท่านเหวินหยวยข้าไปเพียงคนเดียวมันจะเหมาะสมกว่าขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนี้"

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋าแบะพรรคพวกรออยู่ที่หน้าจวนนั้รเอง

JiTianTao ดี

โรลเข้าตำหนักตู่จิ้นกง

"นี้ก็สักพักแล้วนะทำไมพวกเราถึงยังไม่ได้เข้าไปเสียทีครับท่าน อาจารย์ข้าล่ะไม่เข้าใจเลยทำไมพวกเราจะต้องมารออะไรกันแบบนี้ด้วยเค้าเป็นใครกันทำไมพวกเราจะต้องมาฟังคำสั่งเค้ากันด้วยล่ะขอรับ?"

"ต้าจงเจ้าอย่าพูดแบบนั้นแค่ดูมีทหารเฝ้าจวนแบบนี้กับชื่อที่ใช้ก็เป็นชื่อตำแหน่งด้วยข้าก็ไม่ค่อยรู้หรอกน่ะว่าอีกฝ่ายนั้นมีตำแหน่งใหญ่โตสักแค่ไหนแต่ว่ามันจะเป็นการดีที่สุดที่เราควรจะถ่อมตน ให้เกียรติแก่คนอื่นถึงแม้ว่ามันอาจจะดูโง่สำหรับบางคนแต่ว่าเราก็ต้องทำมีนคือคุณธรรมขั้นพื้นฐานที่เรานั้นควรจะ ปฎิบัตินะนี้ยังไม่รวมถึงว่าอีกฝ่ายคงจะเป็นขุนนางหรือว่าคนใหญ่คนโตของเมืองซีเหอนี้ละมั้ง? เราพึ่งเข้ามาในเมืองซีเหอก็อาจจะยังไม่รู้อะไรมากนักหรอกเพราะแบบนั้นเราก็อาจจะต้องอีกฝ่ายนั้นว่ากล่าวมาก่อนว่ามีเรื่องอะไรกันแบบนี้ เดี๋ยวพวกเราก็รู้เองล่ะอ่ะอดทนเสียหน่อยเถอะ"

"แต่ข้าว่ามันน่าจะไม่ใช่เป็นคนดีอะไรหรอกนะเห็นทหารหน้าจวนก็รู้ว่าถ้าหัวหน้าเป็นอย่างไร ทหารก็ต้องเป็นอย่างงั้นข้าล่ะเป็นห่วงเจ้าจริงๆว่าถ้าเกิดอีกฝ่ายไม่พอใจอะไรเจ้าขึ้นมาล่ะทำร้ายเจ้าจะทำอย่างไรกัน?"

"ไม่เป็นไรหรอกอีกฝ่ายคงจะไม่ไร้เหตุผลขนาดนั้นหรอกนะ แต่ถ้าเกิดข้าเป็นอะไรขึ้นมาก็ฝากไปตามท่านอาจารย์ข้ามาช่วยด้วยล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า"

ก่อนที่จะมีเสียงฝืเท้าเดินมาใกล้พวกของจีเทียนเต๋าอีกที

"นี้พวกเจ้ารออยู่ตรงนี้เว้นเจ้านักบวชคนนั้นให้เข้าไปได้เพียงคนเดียวอาวุทห้ามเอาเข้าไปวางไว้ข้างนอกท่านตู่จิ้นกงเสร็จธุระพอดีแล้ว ส่วนพวกเจ้าที่เหลือก็รออยู่ข้างนอกเนี้ยแหละ"

"ข้าเข้าใจแล้วขอรับ งั้นข้าฝากพวกเจ้าด้วยเดี่ยวข้ามา"

ก่อนที่จีเทียนเต๋าจะเดินตามทหารยามพวกนี้เข้าไปยังภายในจวนเพื่อพบกับอีกฝ่ายที่เรียกตนเองมาในคราวนี้โดยที่ภายในใจก็ยังขบคิดถึงสาเหตุที่อีกฝ่ายเรียกตนเองมาคงไม่แคล้วน่าจะเป็นเรื่องที่ตนเองนั้นไปพูดเผยแผ่คำสอนในตลาดอย่างแน่นอนแต่ก็ไม่รู้ว่าที่เรียกตนเองมาในครั้งนี้นั้นจะเป็นเรื่องร้ายหรือว่าเรื่องดีกันแน่ก็คงต้องได้เจอกับอีกฝ่ายเสียก่อนถึงจะได้รู้เรื่องราวได้ว่ามันจะเป็นเรื่องร้ายหรือว่าเรื่องดีกันแน่ แบบนั้นเพราะจะได้พร้อมรับเหตุเปลี่ยนแปลงได้ทุกเมื่อ

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลอธิบายให้ท่านตู่จิ้นกง

หลังจากที่จีเทียนเต๋านั้นได้เดินตามทหารเข้ามาภายในจวนแล้วนั้นตนเองก็ได้พบว่าจวนหลังนี้มันยิ่งใหญ่มากกว่าจวนเจ้าเมืองเสียด้วยซ้ำความล้ำค่าและงดงามนั้นมันช่างมากมายจริงๆ หลังใช้เวลาสักพักในการเดินนั้นจีเทียนเต๋าก็ได้มาพบกับพื้นที่กว้างคว้างโดยที่บนบันลังค์นั้นมีชายหนุ่มกำลังนั่งอยู่พร้อมกับสาวใช้ที่คอย ปรนนิบัติอีกฝ่ายอยู่ด้วย

"ข้าน้อยมีนามว่าจีเทียนเต๋าขอคาราวะท่านตู่จิ้นกงด้วยขอรับ"

"อืม"

"คือไม่ทราบว่าที่ท่านตู๋จิ้นกงนั้นได้ส่งจดหมายให้ข้านั้นรีบมานั้นไม่ทราบว่ามีเหตุอันใดหรือขอรับ หรือว่าข้าได้ทำอะไรผิดไปเช่นนั้นกัน"

"หืม เจ้าร้อนตัวอย่างงั้นหรือไง ข้าเพียงแค่คิดว่ามีทหารมาแจ้งข้าว่ามีพวกมาเผยแผ่ ลัทธิอะไรแปลกๆในเมืองแบบนั้น คงเป็นเจ้าสินะ ที่เจ้ามาเผยแผ่อะไรแบบนี้คงไม่ได้คิดว่าจะเป็น จางเจวี๋ย คนที่2 ที่ตอนนี้กำลังกฏบหรอกน่ะ?"

"ข้าว่าท่านตู่จิ้นกงอาจจะยังไม่ได้เข้าใจ ศาสนาของข้าดีพอในช่วงนี้นั้นผู้คนล้วนแล้วแต่ทุกข์ยาก ลำบากกันมากมายยิ่งแถวใกล้กับเขตของพวกโจรโผกผ้าเหลืองคงจะไม่ได้อยู่สบายเลย นี้ยังไม่นับกลุ่มโจรและกองทัพธรรมต่างๆที่ต่างลุกขึ้นมาปล้นสะดมเหล่าชาวบ้านเหล่านี้ พวกเค้าต่างต้องการที่พึ่งทางใจเหล่าทหารขุนนางล้วนแล้วแต่เป็นที่พึ่งทางกายของพวกเค้าแล้วทางใจเหล่าจะทำอย่างไร? ศาสนานั้นมีหลายประเภทแต่ว่าต่างก็มีไว้เพื่อปลอบใจคนเราให้มีความหวังในการใช้ชีวิต ผู้คนที่เดือดร้อนตอนนี้ไม่รู้จะไปพึ่งพิงใครแม้แต่ข้าวสักเม็ดก็ไม่มีกินข้าจึงจำต้องมาช่วยพวกเค้าเหล่านั้นเพราะไม่ว่าอย่างไรพวกเค้าก็เป็นคนเหมือนกันกับเรา มันคือหน้าที่ของข้าที่จะต้องช่วยเหลือพวกเค้าเหล่านั้น ศาสนาไท่หมินลู่ของเราไม่เหมือนของพวกโจรโผกผ้าเหลือง พวกเราไม่ได้จะโค้นล่มราชวงค์หรือว่าปล้นสะดมผู้คน พวกเราส่วนใหญ่นั้นมีเพียงเด็ก สตรี คนชราเท่านั้นที่เป็นผู้คนที่นับถือศาสนาของเรา ผู้ชายนั้นมีน้อยกว่ามากเพราะว่าศาสนาเรานั้นเน้นความเท่าเทียม พวกเราเน้นช่วยเหลือผู้คนให้มีชีวิตที่ดีขึ้น ช่วยเหลือผู้ที่ลำบากต่างๆ ท่านตู่จิ้นกงไม่คิดบ้างหรือว่าขอรับถ้าเกิดวันหนึ่งผู้คนไร้ซึ้งความหวังหรือว่าไร้ที่ยึดเหนี่ยวจิตใจขึ้นมา มันจะเกิดแต่ความบ้าคลั่งหรือการกระเบิดเท่านั้น ศาสนาไท่หมินลู่ไม่ได้เป็นกองกำลังติดอาวุทหรือกำลังทหารอะไรเลย พวกเรามีคนที่พกอาวุทแค่เหล่าสหายของข้ากับข้าเท่านั่นที่ป้องกันพวกโจรร้ายหรือสัตว์ต่างๆ ตอนนี้พวกเรากำลังเริ่มช่วยเหลือผู้คนกันเรี่อยๆท่านตู่จิ้นกงไม่คิดบ้างหรือขอรับถ้าเกิดให้ข้าเผยแผ่ที่เมืองซีเหอแห่งนี้ ผู้คนจะได้มีที่พึงทางใจกันบ้าง ตอนนี้ผู้คนนั้นต่างก็หวาดกลัวโจรโผกผ้าเหลืองเท่านั้น ถ้าท่านตู่จิ้นกงอนุญาติให้ข้าเผยแผ่ศาสนาให้กับผู้คนที่ซีเหอท่านว่าผู้คนจะซึ้งในน้ำใจของท่านกันหรือไม่ที่เมตตาไม่กีดกันศาสนา แถมยังสนับสนุนให้ประชาชนนั้นมีที่พึ่งทางใจกันข้าก็เป็นเพียงคนนอกคงจะไม่สามารถเทียบกับคนในอย่างท่านตู่จิ้นกงที่สามารถรู้ได้หมดว่าคนในเมืองซีเหอนั้นต้องการสิ่งใดหรือว่าขาดสิ่งใดไปกันขอรับ ข้านั้นก็หวังว่าท่านตู่จิ้นกงนั้นจะสงสารเหล่าชาวบ้านเหล่านี้ให้พวกเค้านั้นมีความสุขในชีวืตของตนเองเสียหน่อยเถอะนะขอรับ เหล่าชาวบ้านคงจะไม่ลืมว่าท่านตู่จิ้นกงนี้นั้นเป็นคนมีเมตตาขนาดไหน เงินทองนั้นสำคัญก็จริงแต่ว่าชื่อเสียงก็ไม่ต่างกันถ้าเกิดว่าชื่อเสียงเราดีนั้นทำอันใดก็จะมีแต่คนชื่นชมหรือชอบ แต่ถ้าเกิดชื่อเสียงเราแย่ทำอันใดก็มีแต่คนว่า ข้าเป็นเพียงชาวฮั่นคนหนึ่งที่อยากจะช่วยเหลือผู้คนให้พ้นทุกข์ขอได้โปรดท่านตู่จิ้นกงเห็นแก่ชาวบ้านให้ข้านั้นได้เผยแผ่ศาสนาต่อเถอะน่ะขอรับ "

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋านั้นคาราวะอีกฝ่ายโดยที่ภายในใจก็กำลังคิดเหมือนกันว่าคนตรงหน้าของตนเองนั้นจะคล้อยตามตนหรือว่าเข้าใจในสิ่งที่ตนเองพึ่งอธิบายไปหรือไม่กันแน่ถ้าอีกฝ่ายไม่เห็นด้วยหรือว่าไม่เข้าใจตนเองกับพรรคพวกคงจะได้โดนไล่ออกจากเมืองอย่างแน่นอนและถ้ามันเลวร้ายที่สุดพวกของตนเองคงจะโดนจับขังคุกอย่างแน่นอน

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลมอบของขวัญเยี่ยมเยียนท่านตู่จิ้นกง

"อ่า ศาสนาไท่หมินลู่ถ้าฟังตามที่ท่านว่ามาก็คงจะดีไม่น้อยที่ได้ช่วยเหลือผู้คนแบบนั้น ถัาอย่างงั้นคงจะเป็นศาสนาที่ดีเลยศาสนาหนึ่งสินะแบบนั้น"

"ใช่แล้วขอรับศาสนาของเรานั้นเป็นศาสนาที่ดีต่อผู้คนจริงๆ"

"ถ้าอย่างงั้น...ถ้าท่านอยากที่จะช่วยเหลือชาวบ้านหรือผู้คนจริงๆคงจะต้องมีการเสียสละสักหน่อยละมั้ง? เพื่อพิสูจน์ถึงคำที่ท่านว่ามาว่าจริงหรือไม่กัน"

ก่อนที่อีกฝ่ายนั้นจะจะชูนิ้วให้เป็นเลข1 แล้วก็รอบสองนั้นก็กำมือแล้วก็รอบสามก็กำมือพร้อมกับที่ชี้นิ้วของตัวเองนั้นไปที่ก้อนทองในบริเวณนั้น พร้อมกับอมยิ้มมองหน้าจีเทียนเต๋าอย่างมีความหมาย โดยที่จีเทียนเต๋านั้นพลันอมยิ้มให้กับอีกฝ่ายโดยที่ภายในใจนั้นกำลังก่นด่าอีกฝ่ายอยู่ที่มารีดไถตนเองแบบนี้

"ขออภัยด้วยขอรับข้าน้อยก็ลืมไปว่าจำต้องมีของเยี่ยมเยียนสำหรับการมาพบท่านตู่จิ้นกง คงจะเป็นการเสียมรรยาทจนเกินไปถ้าไม่มีของเอามามอบให้ท่านเลย ตัวข้าก็ไม่ได้มีของมีค่าอะไรคงจะมีแต่เงินสัก 100 ตำลึงทองที่จะพอเป็นของเยี่ยมให้ท่านตู่จิ้นดงได้นะขอรับ"

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋านั้นควีกไปในกระเป๋าของตนเองแล้วล้วนก้อนทองออกมาเอามาวางไว้ที่โต๊ะให้กับอีกฝ่ายพร้อมกับยิ้มแย้มแล้วก็ถอยออกมาจากที่โต๊ะนั้น

"ฮ่าๆ แน่นอนไม่เป็นไรหรอกนะสำหรับของเยี่ยมนี้ไหนๆท่านก็ให้ข้ามาแล้วก็ไม่เป็นไรหรอกนะ เอาล่ะเพื่อเห็นแก่ที่ว่า ศาสนาไท่หมินลู่นั้นเป็นศาสนาที่ดีข้าก็ไม่อยากขัดศัทธาเหล่าชาวบ้านหรอกน้ะ ถ้างั้นข้าก็ให้อนุญาตในการเผยแผ่คำสอนช่วยเหลือเหล่าชาวบ้านไปได้ 7วันนับรวมเมื่อวานไปด้วยล่ะนะ เอาล่ะข้าคงจะช่วยได้แค่นี้ล่ะมั้ง?"

"ขอบคุณครับท่านตู่จิ้นกงมากจริงๆขอรับที่ช่วยเหลือเหล่าชาวบ้านถ้ายังไงข้าก็ต้องขอบคุณแทนเหล่าชาวบ้านจริงๆที่มีคนที่มีน้ำใจแบบท่านตู่จิ้นกงอยู่ในเมืองซีเหอถ้ายังไงข้าน้อยก็ต้องขอตัวเพื่อไปเผยแผ่คำสอนก่อนนะขอรับข้าน้อยขอลา"

พร้อมกับที่อีกฝ่ายนั้นพยักหน้าให้จีเทียนเต๋าโดยระหว่างทางที่ออกมาจากตำหนักนั้นจีเทียนเต๋านั้นได้จดหนี้แค้นครั้งนี้ไว้แล้ว ว่าตนขะต้องจัดการมันผู้นี้กับขันทีชั่วนั้นให้ได้ ถ้าตนเองยังไม่ตายมันสองคนจะต้องตายอย่างแน่นอน พร้อมกับที่กัดฟันของตนเองอย่างแรง

@Webmaster

[งานสกุลตู่]

ผู้ดูแลตำหนักตู่จิ้นกง

สี จิ้นฉาง

อุปนิสัย : จิตใจดั่งศิลาด้านชาและไม่เวทนาต่อความเป็นตายที่เกิดขึ้นรอบตัว สนใจแต่การคิดค้นยาพิษรับรักษาคนก็เป็นไปด้วยผลประโยชน์

และความพอใจของตนเท่านั้น ชื่นชอบกระหายการเรียนรู้ ทำทุกสิ่งเพื่อวิชาแพทย์พิษของตนไม่ว่าจะต้องเสี่ยงชีวิตคนรอบตัว มักจับคนมาทดลองยา

ข่มขู่ให้ได้มาซึ่งวัตถุดิบ ทรมานคนเพื่อผลงานและความบันเทิงส่วนตัว พูดจาขวานผ่าซากและจะพูดดีด้วยก็ต่อเมื่อมีผลประโยชน์เท่านั้น

โดยเฉพาะกับหนูทดลอง(กะตุ้นให้อยู่ได้นานขึ้นอีกหน่อย) ไม่ค่อยสนหัวใครไว้ใจคนยาก เขาก็เปรียบเสมือนแมงมุมที่รอเหยื่อดิ้นรน

จนพอใจแล้วค่อยชำแหละทีละชิ้น

::.คำอธิบายเควส.::

- คำในวงเล็บ อาทิ (พ่อหนุ่ม/สาวน้อย) เลือกคำใดคำหนึ่งมาใช้ ให้เข้ากับคุณ -

- [...] สีน้ำเงิน คือ โรลคำพูดเฉพาะคนมีลักษณะนิสัยตามที่ระบุ -

.: เงื่อนไขงาน :.

- ทำได้ทุกคน สัปดาห์ละครั้ง หรือ วันละครั้ง แล้วแต่ประเภทงาน -

- ทุกคนสามารถเสนอขอสร้างสถานที่ได้ที่นี่ (คลิก) เพื่อใช้ประกอบการโรลเรื่องราวของคุณในระหว่างทำเควส -

- สำหรับเควสรายสัปดาห์ ใน 1 วันทำได้ 2 คน โดยคนที่ 2 ต้องเว้นมารับเควสหลังคนแรกผ่านไป 3 ชั่วยาม (6 ชั่วโมง)-

- หากคุณหักหลังสกุลเฉาได้ แต่คุณเตรียมรับแรงกระแทกจาก ตู่จิ้นกง -

.: ข้อมูลงานทั้งหมด :.

หมายเหตุ: สามารถหักหลังสกุลตู่เชิดเงิน วัตถุดิบ อื่น ๆ หนีไปได้

       (1) สืบหานักโทษเจิ้งหลันที่หลบหนีการส่งไปชายแดน [งานครั้งเดียวจบ]

                        - เขียนโรลเพลย์มารับงานกับผู้ดูแล

                        - โดยผู้ดูแลจะบอกเนื้องานว่า ท่านตู่จิ้นกงได้ส่งคนไปตรวจสอบชายแดนแต่ไม่พบนักโทษเจิ้งหลันที่มีความผิดร้ายแรง บางทีนางอาจหนีไประหว่างทางส่งตัว ไปตามหาและจับมาหาใต้เท้าตู่ที่นี่ แล้วท่านจะมอบเงินรางวัลให้อย่างงามและอาชาชั้นดีจากทางซีอวี้ของแคว้นต้าหว่านให้ เพื่อเป็นการตอบแทนที่ท่านช่วยทางการจับกุมตัวคนร้ายหลบหนี

                        - สร้างสตอรี่ตามหาเจิ้งหลันอิสระ แล้วแต่จะโรลหาที่ไหนก็ได้จนกว่าจะเจอเจิ้งหลัน

                        - หากเจอเจิ้งหลันให้โรลเพลย์เข้าโจมตี และ รอต่อสู้ในระบบ หากชนะคุณจะสามารถจับกุมได้

                        - เขียนโรลเพลย์นำตัวเจิ้งหลันมาส่งใต้เท้าตู่ ก่อนผู้ดูแลพาเข้าไปพบใต้เท้าตู่จิ้นกง ณ ตำหนักตู่จิ้นกง

                        - ท่านได้รับเงินทองมากมาย และใต้เท้าตู่ให้ผู้ดูแลนำไปคอกม้ารับยอดอาชา

                        รางวัลเควส:ได้รับ +100 ตำลึงทอง , +5,000 ตำลึงเงิน  , +40 EXP , +80 ความสัมพันธ์ตู่จิ้นกง  , ฮั่นเสียหม่า 1 ตัว

                        * หากเจิ้งหลันไปอยู่กับสตรีปริศนาเควสพ่อค้าหวัง เควสนี้จะล้มเหลวทันที เพราะคุณไม่มีโอกาสจะเข้าไปจับกุมตัวนางได้