เพราะที่โรงเตี๊ยมฉู่ซ่านฝาง จ้าวเพ่ยได้เอ่ยเสนอตัวเองที่จะร่วมไปกับมือปราบหวังเพื่อจับกุมแม่นางเจิ้งตามที่มือปราบหวังต้องการ กลุ่มมือปราบเดินทางตามเส้นทางเพื่อไปยังถ้ำไป่หูที่อยู่นอกตัวเมืองซีเหอ สถานที่จ้าวเพ่ยได้กล่าวถึงเบาะแสการมีอยู่ของคนที่มือปราบหวังตามหาอยู่
จ้าวเพ่ยเองก็ใช่ว่าจะรู้สึกสุขใจเสียเท่าไหร่ ซ้ำร้ายกับนางเจิ้งหลันที่วางตัวกับนางค่อนข้างดีหากไม่นับว่าเป็นสตรีสองคนที่ไม่ชอบหน้ากัน จ้าวเพ่ยก็ไม่นึกมาก่อนว่าสตรีนางนั้นจะก่อคดีอุกอาจฆ่าคนได้ ถึงแม้นางจะได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับวีระกรรมของแม่ทัพตู่กงจวินว่าเขาหาใช่คนดีไม่ แต่อย่างไรการลงโทษก็ว่ากันไปตามการกฏหมาย
ช่างน่าขันเสียจริง เมื่อเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่กลับเป็นเรื่องราวใหญ่โตถึงขั้นมีมือปราบตามตัวถึงเพียงนี้ หากเป็นชาวบ้านธรรมดาเฉกเช่นอาอี้ของนางกลับเงียบเชียบ คนทำผิดก็ลอยนวลไปได้อย่างหน้าตาเฉย
ทิ้งความผิดบาปไว้กับเหล่าญาติของเหยื่อ อย่างจ้าวเพ่ยที่ต้องระหกระเหินหนีออกมาอย่างไร้ที่พึ่ง โดยชีวิตของผู้กระทำกลับอยู่ดีมีสุขทุกอย่าง.. ทุกอย่างมันช่างยุติธรรมตามกฏหมายเสียจริง
"มือปราบหวังเหนื่อยหรือไม่เจ้าคะ พักสักครู่ดีหรือไม่" นางกล่าวถามมือปราบหวังเมื่อเดินทางมาได้พักหนึ่งแล้ว ใจจริงด้วยพื้นที่เพียงเท่านี้มันย่อมหาได้เหนื่อยอย่างเช่นการเดินทางข้ามเมืองที่พวกนางและซุนหยางทำมาตลอดไม่ แต่เพียงนางต้องการจะถ่วงเวลาเสียหน่อยเพื่อใช้เวลาทำใจและคิดแผนการที่จะประนีประนอมกันให้ได้
"ข้าหาเหนื่อยไม่.. ขอบใจแม่นางจ้าวที่เป็นห่วง แต่ข้าอยากจะเร่งให้เดินทางไปถึงก่อนนางโจรเจิ้งจะไหวตัวทัน" มือปราบกล่าวขอบคุณจ้าวเพ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลจนนางเองนิ่งเงียบไป ใบหน้าของหวังจงหมี่กลับมุ่งมั่นเสียจนนางเกิดความคิดหนักหากจะใช้อุบายในการหลอกล่อให้การเดินทางหยุดชะงักลงเสียหน่อย
"แง๊ว!!" เสี่ยวเฮยร้องออกมาโชวเขี้ยวน้อยๆขณะจ้าวเพ่ยลูบหัวจนนางสะดุ้งขึ้นมา อุ้งเท้าเล็กเริ่มตะกุยแขนเสื้อราวกับต้องการลงเสียตอนนี้
เมื่อเห็นว่าเป็นจังหวะเหมาะเหม็งพอดี นางจึงเลือกจะใช้เจ้าลูกแมวสีดำถ่านนี้เป็นข้ออ้างเสียหน่อย
"ดูเหมือนเจ้าแมวจะต้องการพักนะเจ้าคะ ข้าเองก็เวียนหัวจากการเดินทางแล้วด้วย นั่งพักเพียงครู่ให้พอคลายเมื่อยค่อยเดินทางต่อก็ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ"
"นางอ่อนแอขอรับ.. ก่อนจะเดินทางมายังโรงเตี๊ยมนางก็หมดสติไปเสียดื้อๆคราหนึ่ง" ซุนหบางเอ่ยเสริมให้กับจ้าวเพ่ย "ที่มายังโรงเตี๊ยมก็จะหาที่ให้นางพักผ่อน แต่เจอมือปราบเสียก่อนจึงเดินทางมาที่นี่แหละ"
เมื่อได้ยินดังนั้นมือปราบหวังก็หันไปมองยังจ้าวเพ่ยทันที สตรีที่มีรูปร่างดีหน้าตาสละสวยไม่คิดว่าจะเป็นคุณหนูอ่อนแอกว่าที่คาดไว้ เขาเองก็หาใช่คนใจร้ายไส้ระกำขนาดที่จะฝืนนางได้ลงคอ
"พักก่อนก็ได้.. อย่านานนักล่ะ เดี๋ยวนางโจรเจิ้งจะไหวตัวทันหนีไปเสียก่อน" เมื่อถูกเกลี้ยกล่อมก็ยอมอ่อนลงและหยุดพักที่โล่งว่างระหว่างเหล่าแมกไม้ พื้นหญ้าเขียวชอุ่มขึ้นเป็นหย่อมกว้างพอที่จะให้เหล่านักเดินทางเป็นกลุ่มพักตรงนั้นได้
จ้าวเพ่ยพยักหน้าให้แก่ผู้ติดตามของนาง เพื่อให้นำกระบอกน้ำให้แก่มือปราบหวัง หญิงสาวเหลือบไปมองผู้ติดตามของนางเป็นระยะจนมือปราบหวังสามารถจับสังเกตุนางได้
"มีอะไรหรอแม่นาง" มือปราบกล่าวด้วยเสียงนุ่มหู ขณะมองจ้าวเพ่ยหันมายิ้มให้เขา
"ข้าแค่เกิดคำถามเจ้าค่ะ.. หากไปพบแม่นางเจิ้งแล้ว จะทำอย่างไรต่อหรือเจ้าคะ"
"ก็จับกุมสิ แม่นางจ้าวถามแปลกเสียจริง"
"นั่นสินะเจ้าคะ ฮะๆ เรื่องเพียงนี้ข้ายังถาม ฮะๆ" นางหัวเราะแก้เคอะเขินเมื่อไม่รู้จะหาบทสนทนาอย่างไรไม่ให้เกิดความเงียบเชียบระหว่างพักผ่อน จ้าวเพ่ยก้มหน้าลงเล็กน้อยทั้งลูบแมวตัวสีดำยังคงซุกตักนางเมื่อเห็นคนแปลกหน้าอยู่ด้วย
"แมวของแม่นางก็น่ารักดี นามว่าอะไร"
"อ๊ะ.. เจ้าตัวนี้ ข้ากับผู้ติดตามเรียกว่า เสี่ยวเฮยเจ้าคะ ขนสีดำปลอดนุ่มเชียว ไม่คิดว่าจะมีแมวงามเพียงนี้หลงกลางป่า ข้าเห็นยังเป็นเด็กจึงพามาด้วย" นางกล่าวด้วยความภูมิใจนำเสนอแมวตัวนี้ "ตอนพบกันคราแรก ตัวผอมแห้งเชียว ดูตอนนี้สิ กินจุเสียจนจ้ำม่ำกว่าข้าไปเสียแล้ว"
จ้าวเพ่ยเกาคางเสี่ยวเฮยจนเกิดเสียงคราง 'ครือ… ครือ…' ขึ้นมาจากตัวแมว เจ้าตัวดำหลับตาขณะใช้คางถูกับนิ้วของนางไปด้วย ความน่ารักของมันทำจ้าวเพ่ยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยยามได้มองมัน
"เสี่ยวเฮย เรียกตามลักษณะตัว เข้าใจตั้งนามดีนี่.."
"แน่นอนเจ้าค่ะ.." นางยิ้มกว้างขึ้นมา แต่แมวเริ่มจะกระโดดออกจากตักของนางเพื่อไปหาผู้ติดตามของนาง เพื่อเปลี่ยนคนคลอเคลีย
"พอหายเหนื่อยแล้วหรือยัง" มือปราบหวังเอ่ยถามนางก่อนจะลุกขึ้น ทำให้นางผลุนผลันลุกตามทันที
"ข้า.. ขอคุยกับผู้ติดตามเป็นการส่วนตัวเสียครู่หนึ่งนะเจ้าคะ" นางกล่าวขอเวลาอีกประเดี๋ยวหนึ่งก่อนจะเรียกให้ผู้ติดตามให้ตามนางไปยังหลังม้า จุดที่พอจะห่างจากมือปราบพอประมาณเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้ยินบทสนทนา
"อะไรของเจ้า ตัดสินใจแล้วอยากเปลี่ยนใจกลางคันหรือไง"
"ไม่ใช่เช่นนั้น.. ข้าเพียงแค่กังวลว่าจะทำหน้าอย่างไรเมื่อเจอแม่นางเจิ้ง.." นางกล่าวทั้งใช้มือม้วนผมไปมาด้วยความกังวล "เจ้าคิดว่านางจะถูกสำเร็จโทษอย่างไรหรือ"
"แม่นางที่อยู่ในถ้ำ.. ต้องคดีอะไรนะ" ซุนหยางเอ่ยถามจ้าวเพ่ยเมื่อเห็นว่านางดูมีความคิดช่างอ่อนต่อโลกราวกับเป็นสตรีไม่รู้เรื่องกฏบ้านเมืองเสียจริง
"สังหารแม่ทัพตู่กงจวิน" นางบอกกับผู้ติดตาม กลับสร้างความตกใจแก่ซุนหยางเพียงครู่ เขามองหน้าจ้าวเพ่ยทั้งมองอย่างนิ่งๆเมื่อเขาเองก็ทำหน้าไม่ถูกเช่นกัน "เงียบทำไมล่ะ.. ว่าอย่างไร.. แม่นางจะต้องโทษอย่างไร…"
"นางโจรเจิ้งทำอะไรไว้ก็ต้องโทษเช่นนั้น.." เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังจ้าวเพ่ยทำให้นางเร่งหันไปทันทีด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ
มือปราบหวังอยู่หลังนางตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ตัวเลยแม้แต่นิด นางตกใจจนเซถอยเล็กน้อยขณะซุนหยางเลือกที่จะหลบนางเมื่อเขากำลังอุ้มแมวอยู่ในตอนนี้
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ" นางถามทั้งสร้างรอยยิ้มแหยๆขึ้นมาด้วยความอาย
"คุยเรื่องแค่นี้ กลับทำลับๆล่อๆราวกับจะวางแผนอะไรกัน หากมีเรื่องคาใจก็ถามข้ามาสิ.."
"ข้าเกรงว่ามือปราบหวังจะรำคาญข้าเอาน่ะเจ้าค่ะ.. ยิ่งข้าขอพักก็ทำให้ท่านเสียเวลามามากพอควร ยิ่งถามเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย" นางกล่าวเสียงแผ่ว
"ข้าจะรำคาญแม่นางเรื่องอะไร.. เมื่อครู่ยังคุยเรื่องเจ้าเสี่ยวเฮยกันอยู่เลย แม่นางลืมแล้วหรือ" เมื่อเห็นว่าจ้าวเพ่ยตีสีหน้าเศร้า มือปราบหวังก็พ่นลมขึ้นจมูกเล็กน้อยทั้งยิ้มขึ้นมา เขานั่งยองๆตรงหน้าเด็กสาวเพื่อมองเห็นสีหน้านางได้ชัดๆยามเงยหน้ามอง "เห็นไหม.. ข้ายังยิ้มได้อยู่เลย แม่นางจ้าวเลิกกังวลกับเรื่องนี้ได้แล้ว.."
ภาพสะท้อนชายแก่กว่านางนั่งยองๆตรงหน้าเพื่อเงยหน้ามองนางกลับทำให้หญิงสาวอึ้งลงไป ท่าทีคลับคล้ายเด็กกลับแฝงด้วยความอบอุ่นจากแววตามุ่งมั่นฉายตรงมายังนาง ตาสีน้ำตาลอ่อนมองดวงตาอีกฝ่ายอย่างเลิกลั่ก ก่อนไหล่บางจะถูกจับโดยซุนหยางให้นางหันไปมองอีกฝ่ายทันที
"นำทางข้าไปยังที่นางโจรอยู่กัน.." มือปราบกล่าวทั้งลุกขึ้นปัดเข่าตนแล้วเดินออกไป ทิ้งให้จ้าวเพ่ยยังคงอยู่กับผู้ติดตามของนาง
"..แม่นางเจิ้ง.. จะไม่โดนอย่างที่ข้าเข้าใจใช่หรือไม่" จ้าวเพ่ยกล่าวถามผู้ติดตามเพื่อย้ำคำตอบของนางเพื่อที่จะใช้ในการตัดสินใจได้ทันท่วงทีก่อนจะพบกับแม่นางเจิ้งหลันที่ใกล้จะถึงนี้
"แม้เป็นอย่างที่เจ้าคิด แล้วเจ้าจะทำอะไรได้.. กลับตัวตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาแล้วล่ะ" ซุนหยางกล่าวขึ้นมาทั้งตบไหล่จ้าวเพ่ยเบาๆและเดินไปยังม้าของเขาอีกคน ทิ้งให้นางยืนนิ่งกับใจที่เต้นแรงขึ้นมาเรื่อยๆ กับสิ่งที่นางตัดสินใจกระทันหันกลับเป็นทางเลือกที่ช่างเลวร้ายสำหรับเจิ้งหลันไปเสียแล้ว
จ้าวเพ่ยกระพริบตาถี่.. พยายามกลบน้ำตาที่เอ่อคลอออกมาไม่ให้ถูกจับสังเกตได้ง่ายๆ ก่อนนางจะเริ่มคิดถึงความอบอุ่นอ่อนโยนที่มือปราบหวังส่งมาเมื่อครู่นี้…
มันต้องมีสักทางที่เกลี้ยกล่อมมือปราบให้ยอมหักงอสักทางแหละน่า คนอย่างมือปราบหวังคงจะไม่ใจร้ายไส้ระกำขนาดทำกับสตรีนางนั้นได้ลงคอยามได้ปะหน้ากัน
...จ้าวเพ่ยได้เพียงหวังให้เป็นเช่นนั้น
NPC :: [174] หวัง โกวเจียง
ธาตุและความสัมพันธ์ +20 ความสัมพันธ์ ธาตุไฟ เกื้อหนุน ธาตุดิน
เอฟเฟคลักษณะชื่อเสียง :: หัวดี +15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนชื่อเสียงเดียวกัน +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนหัวดี
Quest Update :: [เควสสืบข่าว] นักโทษอุกฉกรรจ์
| 
ไม่ระบุชื่อ
โพสต์ 2021-10-18 14:03:55
