[นอกด่านตงกวน] บ้านร้าง

บ้านร้าง

{ นอกด่านตงกวน }

【บ้านร้าง】

เดิมเป็นบ้านของตระกูลจาง จางซาน คหบดีค้าอัญมณี มีพื้นที่กว้างขวาง
ทว่าเมื่อคราวเกิดโจรโพกผ้าเหลืองลุกฮือ ได้เข้าปล้นบ้านหลังนี้
ทรัพย์สินมีค่าโดนกวาดไปหมด ทำให้บ้านหลังนี้รกร้าง ว่างเปล่า
แต่มีเสียงร่ำลือว่าคหบดีจางซาน ซ่อนสมบัติส่วนหนึ่งไว้ใต้ดินภายในบ้านหลังนี้



[สัตว์ล่าที่พบบริเวณนี้]
* อาวุธที่ใช้ ธนู *
(1) หมูป่า

Lizixuan ดี

บ้านเปลี่ยวร้างกับชายหนุ่มผู้เปลี่ยวใจ

        พวกเขาสองคนออกเดินทางกันต่อ  หนนี้ไม่รีบเร่งเท่าครั้งก่อน  ผ่อนความเร็วในการควบม้าลง  ระหว่างทางควบม้าออกจากเมืองหงหนง  โจ่วซือผล่อยหลับในอ้อมกอดของหลี่ซีซวนบนหลังม้า  นางคงเพลียและเหนื่อยล้ากับการเดินทางไม่หยุดแบบนี้ของชายพเนจร  ทำอย่างไรได้เมื่อเขาคำนึงว่าจะเกิดเหตุการณ์พวกจำหน้าได้  ใช้เวลาไม่นานมากนัก  ล่วงเข้าสู่ด่านตงกวนก่อนจะลุเข้าเขตภูมิภาคเหลียงโจว  เพีงเท่านี้คงรอดพ้นจากทุกสิ่งที่ตามหลังพวกเขาสองคนมาแล้ว  หลี่ซีซวนควบม้าหาสถานที่สงบพักผ่อนความเหนื่อยล้าตลอดกาลเดินทางอันยาวนาน  จนมาพบบ้านหลังหนึ่งมันตั้งอยู่นอกด่าน  สภาพของบ้านบ่งบอกว่ามันกาลเวลามายาวนานนับสิบปี  และมันยังได้บอกกับหลี่ซีซวนและโจ่วซือว่ามันถูกทิ้งร้างมานานแล้วเช่นกัน  มันแทบมองไม่ออกแล้ววว่าเป็นบ้านที่เคยมีคนมาพักอาศัยอยู่ที่นี่  

   "คุณชายหลี่ พวกเราจะพักผ่อนกันที่นี่จริงเหรอ?" โจ่วซือไม่อยากลงจากหลังม้า  อยากนอนโรงเตี๊ยมเพื่ออาบน้ำมากกว่า  

   "เจ้าอยากให้พวกที่อยากได้เงินเพียงเพราะข่าวลือของเราสองคน  มันตามมาข่มขู่ชิงทรัพย์หรือไม่"  หลี่ซีซวนยื่นมือให้นางลงมาจากหลังม้า  แม้ว่านางมีสีหน้าไม่ชอบใจบ้างก็ตาม

        หลี่ซีซวนเดินนำเข้ามาสำรวจภายในบ้านหลังนี้  เขาเชื่อว่ามันเลยดูดีและหรูหรามากกว่านี้  ดูจากสภาพภายในบ้านแล้วบ่งบอกได้ว่าเจ้าของบ้านหลังนี้มีฐานะไม่ต่ำทราม  มันดูเก่าคร่ำคร่าแต่ยังหลงเหลือร่อยรอยให้ได้พบเห็น  ในยุคที่โจรโพกผ้าเหลืองเต็มแผ่นดิน  ราชสำนักไม่ออกปราบปรามอย่างจริงจัง  ปล่อยให้พวกมันเหิมเกริมกระทำการหยาบช้าได้ตามใจชอบ  อย่าโทษพวกมันแต่ฝ่ายเดียว  ควรโทษว่าราชสำนักไม่เข้มงวดจะเหมาะควรกว่า  ประชาชนได้รับผลกระทบจากเกตุการณ์เข้าขั้นกลียุค  นี่ความไม่เอาใจใส่ของพวกขุนนาง  ราชสำนักอ่อนแอลงทุกวัน  ผู้คนต่างเสื่อมศรัทธาแทบจะสิ้นทั้งแผ่นดิน

   "แม่นางนอนที่นี่เถอะ  ข้าจะเฝ้ายามไว้ให้เอง"  

   หลี่ซีซวนปูผ้าผืนไม่ใหญ่ ไม่เล็ก ให้โจ่วซือได้นอนพักผ่อน  นางยอมนอนลงบนผ้าที่ชายพเนจรปูให้นอน  พลางถอดเสื้อคลุมสีดำออกโยนให้ชายพเนจรรับไว้  ก่อนจะนอนไว้วายทำสายตาเย้ายวน เล่นหู เล่นตา มีโชว์ไหล่ขาวเนียนให้ดูก่อนอน  ทำเอาชายหนุ่มแทบจะอดใจไม่ไหวเลยทีเดียว  ครั้นโจ่วซือนอนลงหลี่ซีซวนก้มหอมแก้มอีกคราพลางกระซิบข้างหู "ฝันดีนะ"  ชีวิตนี้ไม่เคยกระทำแบบนี้ให้ใครเลยซักครั้ง  โจ่วซือคือสตรีคนแรกที่หลี่ซีซวนมอบให้  เขานั่งระแวดระวังภัยให้ในห้องร้างส่วนชั้นในของบ้าน  กระบี่กระชับในมือแน่น  สายตาระแวดระวังภัยตลอดเวลา

     หลี่ซีซวนผล่อยหลับไปตอนไหนมิทราบ  เนื่องจากง่วงทั้งเพลียจากการเดินทาง  นอนเอนหลับไปกับกำแพงของบ้านร้าง  ในมือยังคงกุมกระบี่ไไว้แนบกายไม่ห่างตัว  หระทั่งรุ่งสางแสงตะวันแยงสายตาทำเอาต้องตื่นนอน  ค่อยพบว่าโจ่วซือตื่นก่อนเขาเสียอีก  หลี่ซีซวนบิดขี้เกียจไปมาพลางหาวยาวไม่หยุด

     "อ่า..ข้ายังไม่บอกใช่ไหมว่าจะพาไปเจอใคร คิคิ" โจ่วซือยกมือปิดริมฝีปากหัวเราะคิกคัก "ข้าจะพาท่านไปแนะนำให้รู้จักกับท่านขุนพลจางจี้ เขารูปงามและลีลาเด็ดกว่าท่านอีกรู้ไหม คิกๆ"

   "ข้าลืมไปแล้วว่าเจ้านัดข้าไปไหนกันแน่  แล้วใช่เจ้ายังไม่ได้บอกข้า"  หลี่ซีซวนนั่งอมยิ้มกับความซุกซน  ความทะเล้นของโจ่วซือ  ชวนให้นึกถึงน้องสาวตัวดีเสียจริงนางชอบทำแบบนี้บ่อยเวลานึกอะไรสนุกขึ้นมาได้  "เจ้าบอกแค่ชื่อก็พอ ใยบอกอย่างอื่นตามหลังมาด้วย"  เพียงแต่ยังไม่ได้แสดงฝีมือแท้จริงออกมาเท่านั้น

      "ร้านติ่มซำ - หมีฟ่านกว่าน ร้านแถวอันติง ท่านจี้ตอนนี้น่าจะรอที่ร้านแล้ว" โจ่วซือกล่าวพลางเลียริมฝีปากยั่วยวนอีกฝ่าย ในขณะค่อย ๆ งับหมั่นโถวอย่างช้า ๆ

    "อย่างนั้นเราไปที่นั้นกัน  ควบม้าไปคงไปนานมากนัก"  หลี่ซีซวนหยิบหมั่นโถวออกมาทานบ้าง  มองดูโจ่วซือผู้ชอบยั่วยวนเขาทุกครั้งที่สามารถทำได้  พอทานหมั่นโถวเสร็จเขาเช็ดปากที่เลอะหมั่นโถวของโจ่วซือแล้วฉวยจังหวะจุมพิตริมฝีปากบางเบา  ก่อนจะพากันออกจากบ้านร้างหลังนี้

ธาตุ-ปีนักกษัตร

ไม้-หยิน ปีมะเส็ง

ลักษณะนิสัย ใจดำ

+35 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นแก่ตัวไม่สนใจ

เอฟเฟคหัว-หัวคลั่ง

+5 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนหัวชั่ว
+10 ความชั่วเมื่อเจอคนหัวชั่ว / หัวเลว

JiTianTao ดี

โรลแวะพักบ้านร้างกับท่านอาจารย์

"เอาล่ะถ้ายังไงข้าว่าท่าน อาจารย์พักตรงนี้ก่อนดีไหมขอรับถ้าเราเดินทางกันหลังจากที่พักที่นี้แล้วนั้นอีกสักหน่อยล่ะก็มันก็จะมีโรงเตี๊ยมอยู่ข้างหน้าแน่นอนขอรับข้าจะได้เลี้ยงอาหารท่าน อาจารย์ไปในตัวด้วยอาหารข้างหน้านั้นอร่อยมากเลยนะขอรับแหะๆถึงแม้ว่าข้านั้นอาจจะไม่ได้มากินบ่อยๆแต่ว่าก็เคยมากินบ้างบางครั้ง คุณภาพกับราคาอาหารนั้นไม่แตกต่างกันมากเท่าใดเลยนะขอรับ"

"ฮ่าๆ เอาแบบที่เจ้าว่าก็ได้เดี่ยวพวกเราจะพักกันที่ตรงนี้ก่อนแล้วเราค่อยออกเดินทางกันอีกสักพักหนึ่งล่ะกันนะแบบนั้นว่าแต่พวกสหายของเจ้านั้นไปไหนกันแล้วล่ะปกติจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลาอย่างนั้นไม่ใช่หรอ?"

"อ่า...สหายของข้านั้นตอนนี้ศิทย์ให้พวกเค้านั้นได้เดินทางไปรอที่เมืองลั่วหยางแล้วขอรับท่านอาจารย์ตอนแรกพวกเค้าเหล่านั้นจะขอติดตามข้ามาด้วนแต่ข้าว่ามันไม่เหมาะสมก็เลยให้พบกเค้านั้นรอที่เมืองลั่วอยางดีกว่าแบบนั้น เพราะว่าศิษย์นั้นต้องดูแลท่านอาจารย์สหายนั้นเป็นเรื่องรองลงไปและพวกเค้านั้นก็เข้าใจข้าอย่างแน่นอน"

จีเทียนเต๋าที่ตอบไปด้วยแววตาและน้ำเสียงที่จริงใจนั้นตอนนี้ก็กำลังที่จะนวดอาจารย์ของตนเองไปด้วยในตัวไม่ให้อาจารย์ของตนเองนั้นจะต้องปวดเมื่อยจากการที่ต้องเดินทางไกลแบบนี้

"ข้าว่าท่านอาจารย์ไม่ควรที่จะหักโหมแบบนี้นะขอรับที่จะเดินทางไปไหนมาไหนไกลๆแบบนี้มันจะไม่ดีต่อสุขภาพของท่านเสียเปล่าวๆถ้าท่านเกิดไม่สบายขึ้นมาจากการเดินทางแบบนี้ข้านั้นจะทำเช่นไรกัน"

"เจ้าแช่งข้าอย่างนั้นหรอ?อย่างไรกัน"

"อาจารย์คิดมากแล้วขอรับข้าจะไปทำแบบนั้นได้อย่างไรกันข้านั้นเป็นห่วงเป็นใยอาจารย์จะตายไปข้าไม่มีทางที่จะแช่งอาจารย์แบบนั้นได้หรอกขอรับเชื่อใจข้าสิแหะๆข้านั้นรักท่านอาจารย์จะตายไปข้าไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้นอย่างแน่นอน เดี๋ยวข้าจะนวดขาท่านอาจารน์ด้วยนะขอรับไหนๆก็นวดไหล่แล้วก็นวดข้าไปด้วยเลยก็แล้วกันแบบนั้น"

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋านั้นค่อยๆนวดไหล่พร้อมกับนวดหลังให้กับอาจารย์ของตนเองนั้นอย่างขยันขันแข่งโดยที่ระหว่างนวดไปนั้นก็คอยถามอาจารย์ในความรู้เรื่องต่างๆไปด้วยเพื่อที่จะให้หัวของตนเองนั้นได้ขบคิดบ้าง

Tianzhou ดี

❖ราชสีห์จรจัด❖

บ้านร้าง

เช่นเดิมในทุกๆเช้าของวันเทียนโจวก็ได้ออกมาฝึกฝนในยามเช้าพร้อมกับถ่วงน้ำหนักเหมือนกับทุกที แต่สิ่งที่ชายหนุ่มได้ยินระหว่างที่กำลังวิ่งไปตามท้องถนนคือคำกล่าวเกี่ยวกับสิ่งที่เขาได้พูดที่อุทยาน

“พวกเจ้าหากมีปํญหาก็เข้ามาเลย!”

เทียนโจวกล่าวขึ้นมาพร้อมกับจ้องมองไปหาต้นเสียงที่กล่าวออกมา เหล่าผู้คนที่เคยพูดเกี่ยวกับชายหนุ่มต่างนิ่งเงียบมิกล่าวสิ่งใด แถมยังหลบหน้าหนีเทียนโจวอีก

“หึ พวกกระจอก หากมิมีปัญญาทำอะไรก็จงหยุดพูดซะ!”

เทียนโจวกล่าวขึ้นมาก่อนจะเริ่มวิ่งไปตามท้องถนนอีกราวๆหนึ่งชั่วยาม ชายหนุ่มได้กลับมายังโรงเตี๊ยมก่อนจะเริ่มอาบน้ำและออกเดินทางต่อหลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จ อาชาสีขาววิ่งไปตามป่าจนกระทั่งน้ำจากฝากฟ้าเริ่มร่วงหล่นจนทำให้เทียนโจวต้องมาหลบอยู่ในบ้านร้างแห่งหนึ่ง

“คงต้องพักอยู่ที่นี่ก่อนแหละนะ”

เทียนโจวกล่าวขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านร้างเผื่อหลบฝน ส่วนทางด้านของเจ้าเขี้ยวเงินมันนั้นมิได้ตามชายหนุ่ม แต่มันเลือกที่จะวิ่งเข้าไปในป่าหลังจากที่ได้กลิ่นบางอย่าง

“...”

เทียนโจวมิได้กล่าวอะไรออกมา เพราะยังไงมันก็ยังคงเป็นสัตว์ป่าตัวหนึ่งอยู่ดี ฉะนั้นหากมันได้กลิ่นของอะไรบางอย่างก็คงเป็นกลิ่นของเหยื่อนั่นแหละ เมื่อคิดได้อย่างงั้นเทียนโจวก็เดินเข้าไปในบ้านเพียงลำพัง สายตาเริ่มมองภายในบ้านร้างที่ตนมิเคย ภายในเต็มไปด้วยฝุ่นจำนวนมากที่เกาะไปทั่วบ้านเพราะถูกทิ้งร้างมานาน ภายในมีร่องรอยของการทำลายและงัดแงะบางจุดอยู่ราวกับว่าที่แห่งนี้เคยมีใครมาหาอะไร แต่เทียนโจวนั้นมิได้สนใจเรื่องทำลายเลยแม้แต่น้อย

“ฝุ่นเยอะชะมัด”

เทียนโจวกล่าวออกมาอย่างหงุดหงิดหากที่ใดที่เขาจะมาอยู่ถึงแม้จะเพียงแค่แปปเดียว แต่มันก็คราวสะอาดกว่านี้! ชายหนุ่มเริ่มหยิบอุปกรณ์บางอย่างออกมาก่อนจะเริ่มปัดฝุนและเช็ดถูตามบ้านร้างให่สะอาดสะอ้านมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ การทำความสะอาดกินเวลาไปเกือบชั่วยาม จนฝนที่เคยตกตอนนี้ได้สงบลงแล้วพร้อมกับร่างของเจ้าเขี้ยวเิงนที่วิ่งกลับมาพร้อมกับซากของหมูป่าตัวหนึ่ง

“เจ้าออกไปล่ามันมาสินะ”

เทียนโจวกล่าวขึ้นมาก่อนจะเดินไปดูที่ซากของหมูป่า ก่อนจะเริ่มชำแหละซากของมันเพื่อให้เก็บได้ง่าย

“ไม่เลว เจ้าทำได้ดีมากเขี้ยวเงิน”

เบ้า!(ครับ!)

เขี้ยวเงิน(หมาป่า) ออกไปล่าสัตว์

+4 Point โรลอวดเบ่ง (หยิ่งยะโส)

@Webmaster

GeLi ดี

เควสประจำวัน ส่งข้าวสารให้ผู้ว่าการอู๋เว่ย

ตอนที่ 7

เควสประจำวัน ส่งข้าวกล่องให้พี่ชาย

ตอนที่ 3

ข้าวห่อใบบัว ณ บ้านร้าง

ที่นอกด่านตงกวน มีบ้านร้างหลังหนึ่งตั้งอยู่ข้างทาง ว่ากันว่าบ้านร้างหลังนี้แต่เดิมเป็นบ้านประจำตระกูลจาง ตระกูลคหบดีพ่อค้าอัญมณีที่มีชื่อเสียง แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์โจรโพกผ้าเหลืองลุกฮือ บ้านหลังนี้ก็เป็นหนึ่งในบ้านหลาย ๆ หลังในละแวกนี้ที่ถูกโจรโพกผ้าเหลืองเข้าปล้นชิงทรัพย์สิน บ้านร้างหลังนี้จึงมีแต่ความว่างเปล่าเพราะทรัพย์สินถูกกวาดไปจนหมด แต่อาจจะเหลืออยู่บ้างที่คหบดีจางได้ซ่อนเอาไว้

นอกบ้านร้างนั้น มีเกวียนเล่มหนึ่งจอดนิ่งไว้ ชายหนุ่มผู้หนึ่งได้กระโดดลงจากเกวียน เนื่องด้วยจู่ ๆ ก็เกิดฝนตกเสียได้ เพื่อไม่ให้ต้องเสี่ยงกับการที่เกวียนจะติดหล่มอีก เขาจึงได้ให้ชายร่างสูงใหญ่ที่เป็นคนขับเกวียนได้จอดเกวียนไว้เสียก่อน แล้วเข้ามาแวะพักที่บ้านร้างหลังนี้รอให้ฝนหยุดก่อนแล้วค่อยเดินทางต่อชายหนุ่มถือทวนคู่ใจของตนเดินนำชายร่างสูงใหญ่เข้าไปภายในบ้านร้าง ซึ่งเมื่อเดินเข้าไปก็พบแต่ความว่างเปล่า ฝุ่นที่เกรอะไปทั่ว และหยากไย่ตามฝ้าเพดาน เขากับเฉินกวงได้แยกย้ายกันไปสำรวจยังห้องต่าง ๆ ซึ่งแต่ละห้องนั้นก็แทบจะไม่เหลือสิ่งใดเลย เก้อหลี่เดินสำรวจต่อไปเรื่อย ๆ จนถึงบริเวณที่หน้าจะเป็นห้องครัว เขากวาดสายตามองดูภายในห้องก็พบว่า ยังพอมีเครื่องครัวอยู่ แล้วเมื่อเขาตรวจสอบดูสภาพเครื่องครัวก็ยังพอใช้งานได้บ้างก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปยังบริเวณโถงใหญ่ตรงกลางบ้านซึ่งมีเฉินกวงที่ยืนรออยู่แล้วนั่นเอง

“ที่นี่แทบไม่มีของมีค่าอะไรเลย . . . ถ้ามีเหล้าสักไหก็คงดี หนาวตายชัก ฝนบ้านี่ก็ดันมาตกเสียได้”

เฉินกวงพูดบ่นพึมพำเหมือนกับหมีกินผึ้ง นั่นทำให้เก้อหลี่พยักหน้าเบา ๆ แล้วยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอาทวนวางพิงผนังไว้ข้าง ๆ ตน ก่อนจะเอ่ยปากพูด

“ที่ครัวยังพอใช้งานได้ ข้าว่า ระหว่างที่รอให้ฝนหยุด ข้าอาจจะทำอาหารอุ่น ๆ กินสักหน่อย”

เฉินกวงได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างสนอกสนใจ

“เช่นนั้นก็ดีเลย”

ชายหนุ่มพยักหน้ายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างใจเย็น

“แต่ก็ไม่ใช่ว่าเจ้าจะงอมืองอเท้ารอกินแต่อย่างเดียวนะ เอาล่ะจงไปเอาขวานตัดฟืนและถ่านมาก่อไฟเสียให้เรียบร้อย เดี๋ยวข้าจะเตรียมวัตถุดิบก่อน”

เฉินกวงพยักหน้าแล้วเดินออกจากบ้านไปที่เกวียนเพื่อหยิบเอาขวานขึ้นมาแบกไว้บนบ่ากว้าง ก่อนจะเดินฝ่าฝนไปตัดต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านร้างมากนัก ขณะเดียวกันเก้อหลี่ก็เดินไปยังเกวียนเพื่อหยิบเอากระเป๋าย่ามของตนออกมาแล้วเดินกลับไปยังบ้านร้าง เขาค่อย ๆ ล้วงหยิบเอาวัตถุดิบต่าง ๆ ออกมาดู ก็มีเครื่องปรุงพวกเกลือ พริกไทย ซีอิ๊ว และน้ำมันที่เขาซื้อเก็บไว้ทุกครั้งที่แวะไปยังเมืองต่าง ๆ และไข่ไก่ที่เขาซื้อจากชาวบ้านที่ด่านตงกวน ส่วนเนื้อสัตว์นั้นเขาได้จากตอนที่เฉินกวงฆ่าสุนัขป่าที่กระท่อมร้างนอกหมู่บ้านเซิ่งหุน

“ขาดแต่ผักสินะ . . .”

เก้อหลี่เอ่ยปากพูดพลางเอามือลูบคางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็เดินออกมานอกบ้านเพื่อสำรวจดูรอบ ๆ บ้าน ก็ปรากฎว่ามีสระบัวอยู่ใกล้ ๆ และแปลงผักเขาจึงเดินไปยังสระบัว ทำข้าวห่อใบบัวแต่ไม่มีบัวก็ยังไงอยู่สินะ ว่าแล้วชายหนุ่มก็ค่อย ๆ ดึงบัวช่อหนึ่งขึ้นจากสระ แล้วเดินไปเก็บเอาผักชีในแปลงที่ถูกทิ้งไว้จนรกมาจำนวนนึง แล้วเดินเข้าไปยังภายในบ้านอีกครั้งก็พอดีกับเฉินกวงที่กำลังนั่งก่อไฟอยู่ในครัวจนควันออกมาเต็มห้อง จนเขาและเฉินกวงเริ่มไอเพราะสำลักควัน ชายหนุ่มเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ

“บอกไว้เลยว่า มันไม่ง่ายเลยนะที่จะก่อไฟด้วยไม้ฟืนที่เปียกฝนเช่นนี้”

เก้อหลี่ได้ยินเสียงบ่นพึมพำของชายร่างสูงใหญ่ก็ยิ้มขำเล็กน้อย ก่อนใช้มือใหญ่ตบบ่ากว้างของอีกฝ่ายเบา ๆ

“อย่างน้อยเจ้าก็มีความสามารถอยู่ล่ะนะ”

เฉินกวงได้ยินเช่นนั้นก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เขายืดอกอย่างภาคภูมิ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างมั่นใจ

“ของมันแน่นอนอยู่แล้วล่ะ ที่จริงความสามารถของข้านั้นก็มีมากมายนั่นแหละ เพียงแต่เจ้าเลือกงานให้ข้าทำได้ไม่ถูกเองล่ะนะ”

ชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มขำออกมาเล็กน้อย พลางพยักหน้าเบา ๆ เมื่อเห็นว่าไฟเริ่มได้ที่แล้วเขาก็ยื่นถังไม้ให้กับเฉินกวงให้เขาไปตักน้ำมาใช้สำหรับทำอาหาร ระหว่างที่รอให้ผู้ติดตามของตนตักน้ำมานั้น เก้อหลี่ก็พัดวีเตาไฟเพื่อให้ไฟแรงขึ้นอีกนิดนึง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินถือถังไม้ที่ใส่น้ำไว้เข้ามาในห้องครัว เขาก็บอกให้เฉินกวงเทน้ำใส่หม้อแล้วนำมาตั้งไว้บนเตา เก้อหลี่ค่อย ๆ นำวัตถุดิบมาปรุงเป็นน้ำซุปอย่างใจเย็น มือใหญ่ของเขาค่อย ๆ ใช้กระบวยเคี่ยวน้ำซุปอย่างเบามือซึ่งกว่าจะได้น้ำซุปนั้นก็คงใช้เวลาพอสมควร เฉินกวงที่ยืนกอดอกมองดูก็เริ่มเบื่อจึงล้มตัวลงนอนกับพื้นด้วยความเกียจคร้าน แล้วนอนหาวหวอด ๆ เก้อหลี่หันไปมองดูก็ยิ้มขำ เขาไม่พูดอะไรนอกจากหันไปปรุงน้ำซุปต่อ เมื่อปรุงเรียบร้อยแล้วเขาก็หันกลับไปใช้มีดลงมือหั่นผักและเนื้อสัตว์เตรียมไว้สำหรับทำอาหารระหว่างที่รอให้น้ำซุปเดือดซึ่งใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมงเพื่อให้เครื่องปรุงเข้าที่เข้าทาง

เมื่อน้ำซุปได้ที่แล้ว เก้อหลี่ก็ค่อย ๆ ออกแรงยกหม้อน้ำซุปลงไปวางไว้ห่างจากเตาสักหน่อย เพื่อไม่ให้ขี้เถ้าและสะเก็ดถ่านจากเตาไฟกระเด็นตกใส่ ซึ่งแน่ล่ะคงจะทำให้น้ำซุปเสียไม่พออาจจะทำให้คนที่ทานมันต้องท้องเสียอีกด้วย ชายหนุ่มหยิบกระทะมาตั้งแล้วเทน้ำมันพืชใส่ลงไป แล้วใช้พัดคอยวีให้ไฟร้อน เมื่อน้ำมันเริ่มเดือดแล้ว ก็ลงมือใส่เนื้อสัตว์ลงไปทอดพอให้มีสีเหลืองอ่อน กลิ่นเนื้อทอดได้ลอยละล่องไปเตะจมูกของเฉินกวงเข้าอย่างจังทำให้ชายร่างสูงใหญ่ที่กำลังนอนเคลิ้ม ๆ ต้องลืมตาตื่น แล้วหันไปมองดูโดยทันที

“หึ้ม กลิ่นหอมน่ากินเสียจริง ๆ นะ”

เฉินกวงชะโงกหน้ามองดูเนื้อสัตว์ที่เก้อหลี่กำลังทอด แต่แล้วก็มีเสียงน้ำมันระเบิดแตกดังโพละ ใบหน้าอันดุห้าวเกือบจะโดนลูกหลงโชคยังดีที่หลบทัน นั่นทำให้เก้อหลี่แอบยิ้มขำเล็กน้อย ต่างจากเฉินกวงที่รู้สึกหงุดหงิดนิดนึง ก่อนจะยืนกอดอกมองดูอีกฝ่ายทำอาหารต่อ

“เจ้าซาวข้าวเป็นอยู่กระมัง ซาวข้าวสารให้หน่อย”

เก้อหลี่ออกคำสั่งให้กับเฉินกวง พลางผายมือไปยังกระสอบข้าวสารที่เขาวางไว้ข้าง ๆ เฉินกวงหันไปมองก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วเดินไปจัดการซาวข้าวสารแต่โดยดี ชายร่างสูงใหญ่ค่อย ๆ ซาวข้าวสารจนสะอาดก่อนจะนำมาวางพักให้สะเด็ดน้ำ เมื่อเรียบร้อยแล้วก็ยื่นให้กับเก้อหลี่ แต่ชายหนุ่มก็บอกให้วางไว้ก่อน เขาที่ทอดเนื้อสัตว์จนมีสีเหลืองอ่อนก็ตักเนื้อพวกนั้นขึ้นมาพักไว้ แล้วให้เฉินกวงเร่งไฟให้ร้อนจัด จากนั้นก็ใส่น้ำมันลงในกระทะอีกครั้ง ใส่ข้าวสารที่ซาวเสร็จแล้วลงไปผัดเรื่อย ๆ จนเสียงดังฉ่า เก้อหลี่ผัดข้าวไปเรื่อย ๆ จนเม็ดข้าวเริ่มใส เขามองดูมันอย่างใจเย็น ก่อนจะตักใส่หม้อข้าว

“เสร็จแล้วงั้นหรือ”

เฉินกวงถามพลางมองดูข้าวที่ชายหนุ่มผัดพึ่งเสร็จเม็ดของพวกมันใสน่าดู เก้อหลี่ยิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหน้า เมื่อครั้นตักข้าวใส่หม้อจนหมดแล้วเขาก็นำเนื้อสัตว์ที่ทอดไว้ และไข่ต้มใส่ลงไปในหม้อ ตามด้วยเม็ดบัว รากผักชี ใบผักชี และเห็ดหูหนูขาว ก่อนจะทำการคลุกเคล้ากับข้าวให้ทั่วทั้งหม้อ เมื่อเรียบร้อยแล้วเขาก็ผสมน้ำซุป พริกไทย ซีอิ้วคนให้เข้ากันแล้วเทลงไปในหม้อหุงข้าว คลุกเคล้าให้เข้ากันอีกครั้งก่อนจะปิดฝาแล้วปล่อยให้ข้าวหุงจนสุก

ระหว่างที่รอเขาก็มองดูนอกหน้าต่างก็พบว่าฝนเริ่มเบาลงแล้ว จึงได้ให้เฉินกวงไปตรวจสอบข้าวของที่เกวียนว่าเปียกเสียหายตรงไหนหรือไม่ เมื่อพบว่าข้าวของไม่มีสิ่งใดเสียหายก็ค่อยโล่งใจหน่อย โชคยังดีที่ฝนตกช่วงขากลับ หากเป็นช่วงที่เขากำลังขนข้าวสารไปยังเมืองอู๋เว่ยล่ะก็รับรองว่าคงมีเรื่องวุ่นวายมิใช่น้อยเป็นแน่ เวลาผ่านไปราวยีี่สิบนาทีข้าวก็หุงสุกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เก้อหลี่ก็เปิดฝาแล้วคนข้าวให้เข้ากันอีกครั้ง ก่อนจะตักใส่ใบบัว แล้วนำไข่เค็มใส่ลงไปก่อนจะห่อใบบัวให้แน่น เมื่อเรียบร้อยแล้วก็นำไปนึ่งในน้ำเดือดปานกลางที่เขาให้เฉินกวงตั้งเตรียมเอาไว้ โดยใช้เวลาราวห้านาที เมื่อเปิดฝาออกมาก็ได้ข้าวห่อบัวที่ส่งกลิ่นหอมชวนรับประทาน

“ช่างน่ากินเสียจริง ๆ ไม่นึกเลยว่าบัณฑิตเช่นเจ้าจะทำอาหารได้ปราณีตเช่นนี้”

เฉินกวงเอ่ยปากพูดพลางน้ำลายไหลออกมาเล็กน้อยด้วยความที่อยากทานข้าวห่อใบบัวนั่น แต่เก้อหลี่รู้ดีในตัวผู้ติดตามเขาว่ามีนิสัยเช่นไร เขาจึงเก็บข้าวห่อใบบัวนั่นไว้ในกระเป๋าย่ามเสียเรียบร้อย แล้วเก็บวัตถุดิบที่เหลือใส่ย่ามด้วยเช่นกัน เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มสางแล้ว เขาก็หันไปพูดกับเฉินกวงว่า

“เอาเป็นว่า เมื่อกลับไปถึงลั่วหยาง ข้าจะเลี้ยงข้าวให้เจ้าละกันนะ”

ชายร่างสูงใหญ่ได้ยินเช่นนั้นก็ยืนเอามือกอดอกครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงห้าว

“ย่อมได้ แต่มีข้อแม้ เจ้าต้องเลี้ยงเหล้าข้าด้วยล่ะนะ เนื่องด้วยทำให้ข้าอยากอาหาร”

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือกิจกรรมใด ๆ ไม่ให้ว่าง

ลักษณะนิสัยสุขุม

+5 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน

ลักษณะนิสัยหลังตรง

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หรือ ถูก member คนอื่นยกย่อง

ลักษณะนิสัยว่องไว

+10 EXP จากการโรลทำงาน

JiTianTao ดี

โรลจ้องกระเป๋าสะพายแบบไม่คลาดสายตา

หลังจากที่พักกินอาหารที่โรงเตี๊ยมแล้วนั้นจีเทียนเต๋าที่ผ่านทางมาก็ได้แวะมาที่บ้านร้างของนอกด่านตงกวนเสียหน่อยก่อนที่ตนเองนั่นจะเดินทางต่อไปที่ฉางอัน โดยที่ตนเองนั้นก็คอยดูกระเป๋าสะพายที่ติดกับตัวม้าเอาไว้ตลอดโดยที่ไม่ให้คลาดสายตาไปจากตัวเองเพราะว่าสิ่งของที่บรรจุอยู่ในนั้นคือรูปปั้นไก่ฟ้าทองแดงที่ตนเองนั้นจะเอาไปมอบให้กับสหายเถ้าแก่หวังพร้อมกับบอกเล่าเรื่องราวต่างๆไปด้วยที่ตนเองนั้นได้พบประสบเจอมาให้กับอีกฝ่ายโดยที่หวังว่าอีกฝ่ายนั้นจะได้เข้าใจเรื่องราวต่างๆเสียทีนั้นเอง

"เอาล่ะเดี่ยวเดินทางต่อดีกว่าแบบนั้นจะได้ถึงฉางอันเสียทีแบบนั้นเดี่ยวพ่อค้าหวังจะคอยข้านานไปเสียแล้วแบบนี้"

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋านั้นออกเดินทางไปฉางอันตรอไป

XiangShan ดี

ช่วยทหารค่ายโข่วซือ 1

เดินทางกลับ 22

พวกเราเกวียนเสบียงสามหมื่นหาบยังคงเดินมาตามทางต่อไปเรื่อยๆ โดยมีหญิงสาวสวีเซียงซานเป็นผู้นำ เขาว่ากันว่าพลาธิการขาดไม่ได้ในสนามรบ ซึ่งตอนนี้เหมือนเธอสวมบทบาทเป็นฝ่ายพลาธิการอยู่

เกวียนเสบียงทั้งสามหมื่นหาบเดินทางมาถึงด่านตงกวน โดยที่ต้องได้รับการตรวจเป็นธรรมดา ซึ่งเราก้มีเอกสารรับรองจากไต้เท้าหม่าเถิงจากอู่เว่ยว่าเป็นเกวียนเสบียงที่ได้รับการรับรองจากเจ้าเมืองจริง

ดังนั้น การตรวจจึงผ่านไปได้ราบรื่นไม่มีอะไรติดขัดมากนัก

เมื่อผ่านด่านตงกวนมาได้แล้ว ทีนี้ก็มีทางวิ่งเข้าเมืองหงหนง แต่เราจะไม่แวะเมืองหงหนงเพื่อทำอะไรทั้งนั้น

ระหว่างทางหญิงสาวมองไปรอบๆพบเจอบ้านร้าง แต่เราก็จะไม่แวะพักอะไรใดๆ เกรงว่าจะเป็นที่ดินส่วนบุคคลรึเปล่า เราก็อย่าไปละเมิดเลย...

----------------------------------

----------------------