[หมู่บ้านเซิ่งหุน] โรงไม้โซ่วซุน

โรงไม้โซ่วซุน

{ หมู่บ้านเซิ่งหุน }

【โรงไม้โซ่วซุน】

『 กล้าอ่อนเติบโตเป็นไ้ม้ใหญ่ วัยเยาว์ผ่านไปไม่มีหวน 』

หมู่บ้านเซิ่งหุนอยู่ในหุบเขาที่แวดล้อมไปด้วยทรัพยากรมากมี

นอกจากสมุนไพรของป่าแล้ว ยังได้อาศัยการสร้างบ้านจากไม้เนื้อแข็ง

ทั้งต้นหลีต้นชิงกัง ไม้เหล่านี้เป็นที่นิยมในการทำเครื่องเรือน

เหล่าช่างไม้รวมตัวกันคัดเลือกวัตถุดิบที่ตัดมา ใช้ทุกส่วนอย่างคุ้มค่า

แก่นไม้ใช้ทำเสาบ้านเรือน เปลือกทำยาหรือสานเชือกใช้สอย

ที่เหลือจากการผลิตเครื่องเรื่อนเครื่องใช้ ก็นำไปเผาทำถ่านฟืน

...เดินระวังสักนิดที่นี่เต็มไปด้วยท่อนซุงและกองฟืน...

[เควสสอนการเล่น] เรียนรู้เกี่ยวกับการตัดไม้

ช่างตัดไม้: โจว อี้เต๋อ

โจวอี้เต๋อหรือชื่อเก่า 'เติ้ง กวงซี' สกุลเติ้งในอดีตเคยเป็นสกุลผู้ดีมีฐานะสกุลหนึ่งในจิงโจว หลังจากได้ดองกับสกุลหลี่แห่งซวี่โจว

ทำให้สกุลเติ้งได้เข้ามาพัวพันราชสำนัก ด้วยหลี่ฟูเหริน (ฮูหยินหลี่) ที่แต่งเข้ามาได้สร้างผลงานจนได้รับแต่งตั้งจากฮั่นอู่ตี้เป็นขุนพลพิทักษ์แผ่นดิน

ต่อมาในช่วงปลายรัชสมัยเกิดกบฎไท่จื่อ ด้วยขุนนางกังฉินวางแผนทุจริตป้ายสีบีบคั้นกลุ่มพรรคพวกไท่จื่อจนไร้ทางถอย

สมัครพรรคพวกไท่จื่อและสกุลเติ้งเองก็โดนประหารไปจนหมด ทารกน้อยปู่ทวดของกวงซีถูกสหายสกุลอินหลบหนีไปใช้ชีวิตชายแดน

จนมาถึงรุ่นกวงซี เขาเติบโตขึ้นมาในฐานะจอมยุทธ์พเนจรทั่วแผ่นดินมาก่อน แต่ทว่าภายหลังเกิดการทุจริตของสิบขันทีในราชสำนัก

เขาลงมือสังหารผู้ว่าโยวโจวที่ขูดรีดภาษีชาวเมืองอย่างไม่รู้จักพอจนถูกไล่ล่า เขามาหลบภัยที่หมู่บ้านแห่งนี้ปิกปิดฐานะและเปลี่ยนชื่อแช่

เขาตัดสินใจใช้ชีวิตปลดเกษียณที่หมู่บ้านนี้ ผู้ใหญ่บ้านและคนอื่นมีอัธยาสัยที่ดี ยิ่งในกลียุคเช่นนี้หากปล่อยให้หมู่บ้านดี ๆ ต้องโดนโจรป่าทำลายน่าเสียดายแย่

อี้เต๋อเป็นคนสุขุมและมักทำอะไรอย่างระมัดระวัง เขาไม่ผลีผลาญทุกย่างก้าวเขาจะพินิจไตร่ตรองก่อนเสมอ เป็นคนพูดน้อยแต่เน้นกระทำ

::.คำอธิบายเควส.::

- คำในวงเล็บ อาทิ (พ่อหนุ่ม/สาวน้อย) เลือกคำใดคำหนึ่งมาใช้ ให้เข้ากับคุณ -

- [...] สีน้ำเงิน คือ โรลคำพูดเฉพาะคนมีลักษณะนิสัยตามที่ระบุ -

.: เงื่อนไขเควส :.

- ต้องเป็นผู้เลือกทางเลือกที่ (1) ว่าง ยินดีเรียน (เข้าสู่บทเรียน) ใน จุดเริ่มต้น -

- ได้รับ ขวาน 1 ด้าม จากการเรียนรู้การดูแลสัตว์กับ หลิ่ง จิงอี -

.: โรลเพลย์เปิด :.

       - เขียนโรลอิสระมาที่นี่ จนถึงมาพบช่างตัดไม้ตามอิสระ -

       @คุณ

       "เช่นนั้นก็ตามข้ามา เอาขวานที่เจ้ามีออกมาด้วยล่ะ" อี้เต๋อกล่าวขึ้นมาอย่างไม่ได้หันมองอีกฝ่าย ก่อนลุกขึ้นเดินไปหาที่นั่ง

       @คุณ

       "เจ้ายื่นขวานมาให้ข้าดู" อี้เต๋อกล่าวพลางรับขวานจากอีกฝ่าย เขาพินิจดูเนื้อขวานนับว่าหลอมขึ้นจากดี อีกฝ่ายคงได้มาจากหลิ่งจิ่งอี "ขวานของเจ้าเล่มนี้เป็นขวานที่ดีนะ เจ้าเก็บรักษามันไว้ให้ดีล่ะ"

       @คุณ

       อี้เต๋อยื่นขวานให้อีกฝ่ายก่อนจะแนะนำต่อ "เจ้าต้องจำไว้การจะตัดไม้เจ้าจะต้องจับขวานให้เต็มมือและแน่น แต่ก็ไม่แน่นจนเกินไปและไม่หย่อนยานเกินไป"

       @คุณ

       "ดู ข้าจะสอนการตั้งท่าและเตรียมการตัดไม้ให้ดู แค่รอบเดียวเท่านั้น หากเจ้าไม่เข้าใจก็กลับไปชะ" อี้เต๋อกล่าวก่อนจะเดินไปหยิบขวานของเขาไปที่ต้นไม้ด้านหน้า

       ชายหนุ่มตั้งท่าก่อนจะค่อยๆ ผ่อนปรนลมหายใจฟันขวานลงบนต้นไม้ตรงหน้า

       "เอาล่ะเจ้าเห็นแล้วใช่ไหม" (เรียนรู้การตัดไม้และเก็บทรัพยาอื่น ๆ จากที่นี่ คลิก)

       @คุณ

       "ทีงี้ฟังข้า นอกจากทรัพยากรไม้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นก้อนหินแกรนิตที่เจ้าจะนำไปสร้างสรรค์อาคาร สิ่งต่าง ๆ ได้มากมาย ก็สามารถหาได้เช่นเดียวกันจากเหมืองหินตามเมืองต่าง ๆ และ เหมืองแร่จะมีแร่มากมายที่เจ้าต้องใช้พลั่วในการขุดเลาะออกมา เพื่อนำไปถลุงเพื่อนำไปหลอมอาวุธอุปกรณ์ต่าง ๆ เช่นเดียวกัน"

       @คุณ

       "เอาล่ะ เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่เจ้าจะศึกษาจากทฤษฏีได้มาก เจ้าลองไปปฏิบัติจริงดีกว่า" อี้เต่อกล่าวก่อนจะบิดเนื้อบิดตัว "เจ้าไปยังทางออกหมู่บ้านก็จะเข้าสู่เขตป่าเฉาปิน ลองนำสิ่งที่เรียนรู้ไปตัดไม้ดูนะ แม้ตอนนี้ความสามารถเจ้าจะไม่แข็งแรงมากนักแต่ก็คิดว่าคงได้ไม้กลับมาสักท่อน"

       @คุณ

       "เดี๋ยวก่อน นำเงินนี้ติดตัวไปด้วย อย่างน้อยมันจะมีประโยชน์เลี้ยงปากท้องเจ้าในอนาคตเมื่อออกจากหมู่บ้านนี้" อี้เต่อบอกก่อนจะโยนเงินและของบางอย่างให้อีกฝ่าย "หินเหล่านี้นำไปหาจอมยุทธ์หลิว เขาจะสอนเจ้าตีบวกและอัพเกรดอุปกรณ์"

       @คุณ โรลเพลย์จบ

      - หลังจากโรลนี้จบให้คุณไปเขียนโรลเพลย์ตัดไม้ตามคู่มือ ที่ ป่าเฉาปิน -
      - จะได้รับรางวัล เมื่อโรลเพลย์ตัดไม้จบ -

      ( - คุณได้เรียนรู้เบื้องต้นจบแล้ว ไปหาผู้มีคุณที่ ถ้ำหานกั๋ว ได้เลย - )

รางวัลเควส: ได้รับ +5 ตำลึงทอง , +1,000 อีแปะ  , +2 Level up , +5 Point , หินตีบวกและอัพเกรด อย่างละ 4 ก้อน (อย่าเพิ่งใช้)

Zhangnon -

จางหน๊งเดินทางพร้อมสัมภาระเดินทางไปเรื่อยๆจนเดินทางมายังที่แห่งนี้สายตาเหลือบมองไปยังใครคนหนึ่งเขาจึงเดินไปถาม

       จางหน๊งได้เอ่ยถามเขา
"ท่านใช่ช่างตัดไม้หรือปล่าวท่านช่วยสอนข้าเรียนการตัดไม้ได้หรือไม่"

       "เช่นนั้นก็ตามข้ามา เอาขวานที่เจ้ามีออกมาด้วยล่ะ" อี้เต๋อกล่าวขึ้นมาอย่างไม่ได้หันมองอีกฝ่าย ก่อนลุกขึ้นเดินไปหาที่นั่ง

      
จางหน๊งถือขวานเล่มนั้น ที่ตนพกพาไปด้วย เพื่อเตรียมตัดไม้เพื่อรับการฝึกสอนและการเรียนรู้ เขานั้นมองไผยังอีกฝ่าย

       "เจ้ายื่นขวานมาให้ข้าดู" อี้เต๋อกล่าวพลางรับขวานจากอีกฝ่าย เขาพินิจดูเนื้อขวานนับว่าหลอมขึ้นจากดี อีกฝ่ายคงได้มาจากหลิ่งจิ่งอี "ขวานของเจ้าเล่มนี้เป็นขวานที่ดีนะ เจ้าเก็บรักษามันไว้ให้ดีล่ะ"

       จางหน๊งเอ่ยปากกล่าว"ขอบคุณขอรับท่าน" จ๊างหน๊งรับรู้สึกว่าชีวิตคนนอกเมืองหลวงช่างจิตใจงดงาเสียจริง พร้อมกับยื่นมือรับขวานจากอีกฝ่าย

       อี้เต๋อยื่นขวานให้อีกฝ่ายก่อนจะแนะนำต่อ "เจ้าต้องจำไว้การจะตัดไม้เจ้าจะต้องจับขวานให้เต็มมือและแน่น แต่ก็ไม่แน่นจนเกินไปและไม่หย่อนยานเกินไป"

       จางหน๊งได้รับฟังการเรียนรู้ของอีกฝ่ายพร้อกับเอ่ยถามต่อ"ท่านช่วยทำให้ข้าดูสักรอบจะได้ไหมขอรับท่าน"

       "ดู ข้าจะสอนการตั้งท่าและเตรียมการตัดไม้ให้ดู แค่รอบเดียวเท่านั้น หากเจ้าไม่เข้าใจก็กลับไปชะ" อี้เต๋อกล่าวก่อนจะเดินไปหยิบขวานของเขาไปที่ต้นไม้ด้านหน้า
       ชายหนุ่มตั้งท่าก่อนจะค่อยๆ ผ่อนปรนลมหายใจฟันขวานลงบนต้นไม้ตรงหน้า
       "เอาล่ะเจ้าเห็นแล้วใช่ไหม" (เรียนรู้การตัดไม้และเก็บทรัพยาอื่น ๆ จากที่นี่ คลิก)

       "เข้าใจแล้วขอรับนายท่าน"
พร้อมกับมองดูการเรียนการสอนของอีกฝ่ายและการทำท่าเพื่อการนำไปใช้ในอนาคตที่ดีเพื่อการดำรงชีพของตน ที่วันๆอยู่แต่ในวังมิได้ทำอะไรเลย

       "ทีงี้ฟังข้า นอกจากทรัพยากรไม้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นก้อนหินแกรนิตที่เจ้าจะนำไปสร้างสรรค์อาคาร สิ่งต่าง ๆ ได้มากมาย ก็สามารถหาได้เช่นเดียวกันจากเหมืองหินตามเมืองต่าง ๆ และ เหมืองแร่จะมีแร่มากมายที่เจ้าต้องใช้พลั่วในการขุดเลาะออกมา เพื่อนำไปถลุงเพื่อนำไปหลอมอาวุธอุปกรณ์ต่าง ๆ เช่นเดียวกัน"

        จางหน๊งได้พยักหน้าตอบ พร้อมเอ่ยถามไปว่า "แล้วพวกการเรียนนี้จำเป็นต้องเรียน ทฤษฎีด้วยกันทั้งหมดหรือไม่ขอรับ"

       "เอาล่ะ เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่เจ้าจะศึกษาจากทฤษฏีได้มาก เจ้าลองไปปฏิบัติจริงดีกว่า" อี้เต่อกล่าวก่อนจะบิดเนื้อบิดตัว "เจ้าไปยังทางออกหมู่บ้านก็จะเข้าสู่เขตป่าเฉาปิน ลองนำสิ่งที่เรียนรู้ไปตัดไม้ดูนะ แม้ตอนนี้ความสามารถเจ้าจะไม่แข็งแรงมากนักแต่ก็คิดว่าคงได้ไม้กลับมาสักท่อน"
       จางหน๊งจึงกล่าว"งั้นข้าจักต้องออกเดินทางเพื่อไปทดสอบความสามารถของข้าดูแล้วละเพื่อวัดกำลังข้าในตัว" จางหน๊งได้เอ่ยพูดออกไป พร้อมขอบคุณอีกฝ่ายสำหรับการสอน

       "เดี๋ยวก่อน นำเงินนี้ติดตัวไปด้วย อย่างน้อยมันจะมีประโยชน์เลี้ยงปากท้องเจ้าในอนาคตเมื่อออกจากหมู่บ้านนี้" อี้เต่อบอกก่อนจะโยนเงินและของบางอย่างให้อีกฝ่าย "หินเหล่านี้นำไปหาจอมยุทธ์หลิว เขาจะสอนเจ้าตีบวกและอัพเกรดอุปกรณ์"

       จางหน๊งได้หยุดชะงักพร้อมทั้ง เอื้อมมือเตรียมรับของจากอีกฝ่ายพร้อมทั้งกล่าว
"ขอบคุณขอรับที่มอบให้"

     

Tianzhou ดี

       เทียนหลงเดินตามเส้นทางที่ตนเคยมาตอนยังอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ เส้นทางที่เดินมายังที่แห่งนี้ค่อนข้างแปลกนิดหน่อย แต่มิได้เป็นปัญหาใดมาก เพราะหลักๆแล้วจะอยู่ใกล้กับป่าทำให้เขาพอจำได้พลาง ก่อนจะเห็นเข้ากับชายคนหนึ่งท่าทางคล้ายคนตัดไม้??

       "ขอคารวะท่านช่างไม้ ข้าน้อยมีเรื่องจะขอร้องเล็กน้อย..."

       "ได้โปรดสอนข้าน้อยเกี่ยวกัยศาสตร์แห่งช่างไม้ด้วยขอรับ" เทียนหลงกล่าวขึ้นในพร้อมโค้งคำนับอีกฝ่ายเพื่อแสดงถึงการให้เกียรติ

       "เช่นนั้นก็ตามข้ามา เอาขวานที่เจ้ามีออกมาด้วยล่ะ" อี้เต๋อกล่าวขึ้นมาอย่างไม่ได้หันมองอีกฝ่าย ก่อนลุกขึ้นเดินไปหาที่นั่ง

       "ขอบพระคุณมากขอรับ" ใบหน้าของเทียนหลงแสดงออกถึงความดีใจอย่างชัดเจน เพราะก่อนหน้านี้เขาได้คนอื่นแนะนำมาตลอดแต่คราวนี้เขานั้นมาขอด้วยตนเองจึงกลัวว่าจะได้รับการปฏิเสธกลับมา เทียนหลงหยิบขวานอันหนึ่งออกมารูปร่างของมันไม่ได้มีอะไรผิดแปลกมากแถมธรรมดามากๆเสียด้วยซ้ำ

       "เจ้ายื่นขวานมาให้ข้าดู" อี้เต๋อกล่าวพลางรับขวานจากอีกฝ่าย เขาพินิจดูเนื้อขวานนับว่าหลอมขึ้นจากดี อีกฝ่ายคงได้มาจากหลิ่งจิ่งอี "ขวานของเจ้าเล่มนี้เป็นขวานที่ดีนะ เจ้าเก็บรักษามันไว้ให้ดีล่ะ"

       "ขอรับ ข้าจะเก็บวันไว้อย่างดี" ถึงแม้จะงุนงงเล็กน้อยว่าทำไมขวานธรรมดาๆนี้ถึงได้เป็นขวานที่ดี แต่ไม่ว่ายังไงหากช่างตัดไม้กล่าวมาเยี่ยงนั้นก็คงใช่แหละ

       อี้เต๋อยื่นขวานให้อีกฝ่ายก่อนจะแนะนำต่อ "เจ้าต้องจำไว้การจะตัดไม้เจ้าจะต้องจับขวานให้เต็มมือและแน่น แต่ก็ไม่แน่นจนเกินไปและไม่หย่อนยานเกินไป"

       "..." เทียนหลงรับขวานของตนกลับมา พร้อมกับเริ่มตั้งใจฟังอีกฝ่ายอย่างเงียบๆเพื่อไม่ให้รบกวนการอธิบายของชายตรงหน้า

       "ดู ข้าจะสอนการตั้งท่าและเตรียมการตัดไม้ให้ดู แค่รอบเดียวเท่านั้น หากเจ้าไม่เข้าใจก็กลับไปชะ" อี้เต๋อกล่าวก่อนจะเดินไปหยิบขวานของเขาไปที่ต้นไม้ด้านหน้า

       ชายหนุ่มตั้งท่าก่อนจะค่อยๆ ผ่อนปรนลมหายใจฟันขวานลงบนต้นไม้ตรงหน้า

       "เอาล่ะเจ้าเห็นแล้วใช่ไหม"

       "ขอรับ" เทียนหลงได้จดจำทวงท่าของชายตรงหน้าอย่างดีเยี่ยม หากในอนาคตเขามีทักษะการตัดไม้มากพอ อาจจะใช้ขวานเป็นอาวุธคู่กายก็เป็นได้

       "ทีงี้ฟังข้า นอกจากทรัพยากรไม้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นก้อนหินแกรนิตที่เจ้าจะนำไปสร้างสรรค์อาคาร สิ่งต่าง ๆ ได้มากมาย ก็สามารถหาได้เช่นเดียวกันจากเหมืองหินตามเมืองต่าง ๆ และ เหมืองแร่จะมีแร่มากมายที่เจ้าต้องใช้พลั่วในการขุดเลาะออกมา เพื่อนำไปถลุงเพื่อนำไปหลอมอาวุธอุปกรณ์ต่าง ๆ เช่นเดียวกัน"

       "เช่นนั้นการหาแร่ก็น่าสนใจมิใช่น้อย" เทียนหลงพลันกล่าวออกมาอย่างล่องลอยโดยมิหวังให้ใครได้ฟัง

       "เอาล่ะ เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่เจ้าจะศึกษาจากทฤษฏีได้มาก เจ้าลองไปปฏิบัติจริงดีกว่า" อี้เต่อกล่าวก่อนจะบิดเนื้อบิดตัว "เจ้าไปยังทางออกหมู่บ้านก็จะเข้าสู่เขตป่าเฉาปิน ลองนำสิ่งที่เรียนรู้ไปตัดไม้ดูนะ แม้ตอนนี้ความสามารถเจ้าจะไม่แข็งแรงมากนักแต่ก็คิดว่าคงได้ไม้กลับมาสักท่อน"

       "เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัว" เทียนหลงทันทีที่กล่าวจบก็กำลังจะเดินจากไป แต่ก็ถูกหยุดไว้ด้วยเสียงของชายคนหนึ่ง...

       "เดี๋ยวก่อน นำเงินนี้ติดตัวไปด้วย อย่างน้อยมันจะมีประโยชน์เลี้ยงปากท้องเจ้าในอนาคตเมื่อออกจากหมู่บ้านนี้" อี้เต่อบอกก่อนจะโยนเงินและของบางอย่างให้อีกฝ่าย "หินเหล่านี้นำไปหาจอมยุทธ์หลิว เขาจะสอนเจ้าตีบวกและอัพเกรดอุปกรณ์"

       "ขอบพระคุณมากขอรับ ข้าจะมิลืมบุญคุณในครั้งนี้อย่างแน่นอน" เทียนหลงเิร่มเดินต่ออีกครั้งมุ่งตรงสู่ป่าเพื่อตัดไม้ซักต้นสองต้น


ลักษณะนิสัย ทะเยอทะยาน
+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

Haoyu ดี

ตัดไม้นั้นฟังดูไม่ยาก แต่ตัดอย่างไรให้ออกมาดีนั้นสิยาก เหมือนทุกคน ย่อมทำได้หลายสิ่ง แต่จะทำออกมาดีนั้น สุดแท้แต่ผู้คน

ห่าวอู๋ค่อยๆเดินลัดเลาะมายังโรงไม้ของหมู่บ้านนี้…

ก่อนจะเห็นชายหนุ่มผู้หนึ่ง…

ดูท่าทางจะเป็นคนนี้ละกระมัง ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วกล่าวว่า

"สวัสดีข้าชื่อห่าวอู๋ เจ้าของโรงปศุสัตว์กล่าวว่าท่านช่วยสอนข้าตัดไม้ได้" มันกล่าวกับอีกฝ่าย

       "เช่นนั้นก็ตามข้ามา เอาขวานที่เจ้ามีออกมาด้วยล่ะ" อี้เต๋อกล่าวขึ้นมาอย่างไม่ได้หันมองอีกฝ่าย ก่อนลุกขึ้นเดินไปหาที่นั่ง

     '.....คนที่นี้ไฉนจึงดูหัวฟัดหัวเหวี่ยงนัก' มันคิดในใจแต่ก็ค่อยๆเดินเข้าไปไกล้

       "เจ้ายื่นขวานมาให้ข้าดู" อี้เต๋อกล่าวพลางรับขวานจากอีกฝ่าย เขาพินิจดูเนื้อขวานนับว่าหลอมขึ้นจากดี อีกฝ่ายคงได้มาจากหลิ่งจิ่งอี "ขวานของเจ้าเล่มนี้เป็นขวานที่ดีนะ เจ้าเก็บรักษามันไว้ให้ดีล่ะ"

       "ขวานจะดีหรือไม่ ย่อมขึ้นอยู่กับว่ามันใช้ได้ดีแค่ไหน

       อี้เต๋อยื่นขวานให้อีกฝ่ายก่อนจะแนะนำต่อ "เจ้าต้องจำไว้การจะตัดไม้เจ้าจะต้องจับขวานให้เต็มมือและแน่น แต่ก็ไม่แน่นจนเกินไปและไม่หย่อนยานเกินไป"

       "ขอรับ" ห่าวอู๋รับคำแล้วลองจับดู…

ดูแววแล้วจับแบบนี้น่าจะสบายไม่ใช่น้อย

       "ดู ข้าจะสอนการตั้งท่าและเตรียมการตัดไม้ให้ดู แค่รอบเดียวเท่านั้น หากเจ้าไม่เข้าใจก็กลับไปชะ" อี้เต๋อกล่าวก่อนจะเดินไปหยิบขวานของเขาไปที่ต้นไม้ด้านหน้า

       ชายหนุ่มตั้งท่าก่อนจะค่อยๆ ผ่อนปรนลมหายใจฟันขวานลงบนต้นไม้ตรงหน้า

       "เอาล่ะเจ้าเห็นแล้วใช่ไหม"

      "ขอรับข้าเห็นแล้ว …." มันรับคำพลางค่อยๆจดจำท่าในการฟันขวานต่อไป

       "ทีงี้ฟังข้า นอกจากทรัพยากรไม้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นก้อนหินแกรนิตที่เจ้าจะนำไปสร้างสรรค์อาคาร สิ่งต่าง ๆ ได้มากมาย ก็สามารถหาได้เช่นเดียวกันจากเหมืองหินตามเมืองต่าง ๆ และ เหมืองแร่จะมีแร่มากมายที่เจ้าต้องใช้พลั่วในการขุดเลาะออกมา เพื่อนำไปถลุงเพื่อนำไปหลอมอาวุธอุปกรณ์ต่าง ๆ เช่นเดียวกัน"

      "้เป็นเช่นนี้" มันผงักหน้าหงึกๆ พลางคิดต่อไป ในอนาคตหากต้องการทรัพยากร เราสามารถสอนลูกน้องให้มาทรัพยากรเช่นนี้ได้

       "เอาล่ะ เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่เจ้าจะศึกษาจากทฤษฏีได้มาก เจ้าลองไปปฏิบัติจริงดีกว่า" อี้เต่อกล่าวก่อนจะบิดเนื้อบิดตัว "เจ้าไปยังทางออกหมู่บ้านก็จะเข้าสู่เขตป่าเฉาปิน ลองนำสิ่งที่เรียนรู้ไปตัดไม้ดูนะ แม้ตอนนี้ความสามารถเจ้าจะไม่แข็งแรงมากนักแต่ก็คิดว่าคงได้ไม้กลับมาสักท่อน"

      '......' มันเงียบไป 'บัดซบ...ทำไมช่วงนี้จึงมีแต่งานใช้แรงงานกัน ว่าแต่นี่ข้าต้องกลับมาตัดไม้อีกแล้วรึ' มันคิดในใจ ก่อนจะกล่าว "ได้ขอรับ" พูดเสร็จมันก็หันตัวหนีจะเดินไปต่อ

       "เดี๋ยวก่อน นำเงินนี้ติดตัวไปด้วย อย่างน้อยมันจะมีประโยชน์เลี้ยงปากท้องเจ้าในอนาคตเมื่อออกจากหมู่บ้านนี้" อี้เต่อบอกก่อนจะโยนเงินและของบางอย่างให้อีกฝ่าย "หินเหล่านี้นำไปหาจอมยุทธ์หลิว เขาจะสอนเจ้าตีบวกและอัพเกรดอุปกรณ์"

"โอ้ ข้าเข้าใจแล้ว…" ชายหนุ่มพลันอารมณ์ดีทันตาเมื่อได้เงินและของฟรี ก่อนมันจะแบกขวานและไก่ เดินไปที่ป่าเฉาปินเพื่อไปตัดไม้

                                      ผลลักษณะนิสัยทะเยอทะยาน  

                       

                                  +2 point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

Jinying ดี

          ◇ ━ เรียนรู้เกี่ยวกับการตัดไม้

          เมื่อรับรู้ถึงการใช้ขวานในการเก็บทรัพยากรพวกไม้ได้ จิ้นอิ๋งก็เดินต่อไปยังส่วนของโรงไม้โซ่วซุนของหมู่บ้าน ระหว่างทางก็ชวนไป๋เซ่อคุยไม่หยุด แม้จะได้รับการตอบกลับเพียงเสียงกระต๊าก นางก็คล้ายไม่ย่อท้อ คุยต่อราวกับฟังออกไปเสียอย่างนั้น สักพักในตอนที่เอาแก้มแนบหัวกลมของไก่ตัวน้อยอย่างหยอกล้อตามปกติพลันเห็นรอยเปื้อนดำเขม่าติดให้มองฉงนจนแตะตามใบหน้าตนถึงเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองหน้าดำจากการเฝ้าเตาตีเหล็กไปหาคนดูแลสัตว์เสียแล้ว ปลายแขนเสื้อจึงถูกยกเช็ดตามใบหน้าที่เริ่มฝาดแดงด้วยความอายย้อนหลัง

          จนมาถึงยังโรงไม้ถึงวางไป๋เซ่อลงพื้นพลางสลับสายตามองกันเดินหายไป แต่เจ้าไก่ตัวน้อยที่มีขนขาวตามชื่อเพียงตรงปีกจะรู้ความกว่าที่นางกังวล นอกจากไม่ได้เดินหนีหาย มันยังคอยวนเวียนไม่ไกลระยะสายตาของจิ้นอิ๋งจนวางใจและเดินหาเจ้าของโรงไม้แห่งนี้ได้ในที่สุด

          กระทั่งเจอบุรุษเจ้าของเรือนผมยาวสีเดียวกันกับจิ้นอิ๋งผู้หนึ่ง นางถึงเดินเข้าหาพลางโค้งหาทักทายนำไปให้เสียก่อน

          “ สวัสดีท่านช่างไม้ ข้ากู่ จิ้นอิ๋งนะเจ้าคะ พอดีข้าได้ขวานจากท่านผู้ดูแลสัตว์ในฟาร์มมา และได้บอกว่าท่านสามารถช่วยชี้แนะการตัดไม้เก็บทรัพยากรแก่ข้าได้ด้วยน่ะเจ้าค่ะ ”

          "เช่นนั้นก็ตามข้ามา เอาขวานที่เจ้ามีออกมาด้วยล่ะ" อี้เต๋อกล่าวขึ้นมาอย่างไม่ได้หันมองอีกฝ่าย ก่อนลุกขึ้นเดินไปหาที่นั่ง

          เป็นอีกคราที่จิ้นอิ๋งเห็นบุคลิกเข้มขรึมแต่รักการช่วยเหลือของผู้คนในหมู่บ้านเซิ่งหุน ตัวนางจึงไม่อิดออดหรือลังเลใดในการส่งยื่นขวานที่พึ่งได้มาแก่อีกฝ่ายที่เพิ่งพานพบหน้า

          "เจ้ายื่นขวานมาให้ข้าดู" อี้เต๋อกล่าวพลางรับขวานจากจิ้นอิ๋ง เขาพินิจดูเนื้อขวานนับว่าหลอมขึ้นจากดี นางคงได้มาจากหลิ่งจิ่งอี "ขวานของเจ้าเล่มนี้เป็นขวานที่ดีนะ เจ้าเก็บรักษามันไว้ให้ดีล่ะ"

          สิ้นประโยคตัวจิ้นอิ๋งก็เผลอลู่หางคิ้วลงน้อย ๆ รู้สึกติดหนี้แก่คนที่นี่มากมายเสียเหลือเกินจนนางอยากตอบแทนอย่างจริงจัง แต่ก็ยังนึกเรื่องดี ๆ ที่ควรทำไม่ได้ในยามนี้และหันเหความสนใจไปยังการพูดคุยกับบุรุษเบื้องหน้าที่คาดว่าจะช่วยแนะแนวทางการตัดไม้ให้แก่นางต่อเสียก่อน

          อี้เต๋อยื่นขวานให้อีกฝ่ายก่อนจะแนะนำต่อ "เจ้าต้องจำไว้การจะตัดไม้เจ้าจะต้องจับขวานให้เต็มมือและแน่น แต่ก็ไม่แน่นจนเกินไปและไม่หย่อนยานเกินไป"

          และทันทีที่รับขวานคืนมาก็เป็นดั่งที่จิ้นอิ๋งคาดเดา อีกคนกล่าวแนะอย่างไม่ปิดบัง กระนั้นก็ทำเอานางที่ไม่เคยได้ลองตัดไม้สักครั้งไม่ค่อยเข้าใจนัก แววตากลมใสจึงฉายความฉงนกลับไปขณะเลื่อนสบตา

          "ดู ข้าจะสอนการตั้งท่าและเตรียมการตัดไม้ให้ดู แค่รอบเดียวเท่านั้น หากเจ้าไม่เข้าใจก็กลับไปชะ" อี้เต๋อกล่าวก่อนจะเดินไปหยิบขวานของเขาไปที่ต้นไม้ด้านหน้า

          ชายหนุ่มตั้งท่าก่อนจะค่อยๆ ผ่อนปรนลมหายใจฟันขวานลงบนต้นไม้ตรงหน้า

          "เอาล่ะเจ้าเห็นแล้วใช่ไหม"

          คำพูดของบุรุษหนุ่มทำให้จิ้นอิ๋งแทบจะไม่กระพริบตาตอนมองท่าทางฟันขวานตลอดจนการหายใจต่าง ๆ ก็เก็บไม่ตกหล่นโดยจิ้นอิ๋งแอบมีเลียนแบบการผ่อนลมหายใจอยู่เงียบ ๆ ไปด้วย กระทั่งถูกถามย้ำนางจึงพยักหน้าหนักแน่นกลับไปเพื่อให้มั่นใจว่าตนจดจำได้หมดแล้ว แม้ปฏิบัติจริงไม่รู้จะทำได้ดีมากแค่ไหน แต่นางจะพยายามทำให้คล้ายที่สุดแล้วกัน

          "ทีงี้ฟังข้า นอกจากทรัพยากรไม้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นก้อนหินแกรนิตที่เจ้าจะนำไปสร้างสรรค์อาคาร สิ่งต่าง ๆ ได้มากมาย ก็สามารถหาได้เช่นเดียวกันจากเหมืองหินตามเมืองต่าง ๆ และ เหมืองแร่จะมีแร่มากมายที่เจ้าต้องใช้พลั่วในการขุดเลาะออกมา เพื่อนำไปถลุงเพื่อนำไปหลอมอาวุธอุปกรณ์ต่าง ๆ เช่นเดียวกัน"

          “ สรรสร้างอาคาร? ท่านหมายถึงพวกทรัพยากรเหล่านี้ใช้สำหรับดูแลอาคารบ้านเรือนได้ เช่นนั้นแล้วคงดูแลอาคารส่วนรวมได้ด้วยน่ะสิเจ้าคะ ”

          เอ่ยคล้ายจะถามแต่รูปประโยคราวสรุปด้วยตัวเองไปแล้วเรียบร้อย ตัวจิ้นอิ๋งคล้ายนึกออกแล้วว่าจะตอบแทนหมู่บ้านที่ช่วยเหลือนางเสียมากมายนี้ได้อย่างไร แม้เป็นของง่าย ๆ แต่ถ้าสามารถช่วยเติมทรัพยากรที่จำเป็นแก่หมู่บ้านนี้ได้บ้าง นางก็พอใจแล้ว

          “ แล้วมีอะไรที่ข้าต้องรู้อีกหรือไม่เจ้าคะ? ” เอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น

          "เอาล่ะ เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่เจ้าจะศึกษาจากทฤษฏีได้มาก เจ้าลองไปปฏิบัติจริงดีกว่า" อี้เต่อกล่าวก่อนจะบิดเนื้อบิดตัว "เจ้าไปยังทางออกหมู่บ้านก็จะเข้าสู่เขตป่าเฉาปิน ลองนำสิ่งที่เรียนรู้ไปตัดไม้ดูนะ แม้ตอนนี้ความสามารถเจ้าจะไม่แข็งแรงมากนักแต่ก็คิดว่าคงได้ไม้กลับมาสักท่อน"

          ได้ยินเช่นนั้นจิ้นอิ่งก็ผงกศรีษะรับเสียหลายรอบ ใบหน้าดูมุ่งมั่นไม่น้อยขณะเก็บขวานลงและนั่งยองกวักมือเรียกให้ไป๋เซ่อกลับมาให้นางอุ้มอีกคราเพื่อเตรียมเดินทางเข้าไปในตัวป่าเฉาปินตามที่อีกฝ่ายได้แนะไป

          "เดี๋ยวก่อน นำเงินนี้ติดตัวไปด้วย อย่างน้อยมันจะมีประโยชน์เลี้ยงปากท้องเจ้าในอนาคตเมื่อออกจากหมู่บ้านนี้" อี้เต่อบอกก่อนจะโยนเงินและของบางอย่างให้จิ้นอิ๋ง "หินเหล่านี้นำไปหาจอมยุทธ์หลิว เขาจะสอนเจ้าตีบวกและอัพเกรดอุปกรณ์"

          ทว่ายังไม่ทันได้รับตัวไป๋เซ่อ จิ้นอิ๋งก็ต้องเอนตัวหันรับของที่ถูกโยนมาเสียก่อนที่กระทันหันเสียจนนางเกือบรับไม่ทัน มือเรียวที่ประคองของในมือดูเสร็จก็พลันอุ่นซ่านในอก แม้ในยามนี้จิ้นอิ๋งจะทำตัวคล้ายกับนางนั้นแสนสดใส แต่ในใจนางค่อนข้างจมดิ่งกับการนึกถึงครอบครัวอยู่เสมอ ถึงอย่างนั้นผู้คนโดยรอบภายในหมู่บ้านแห่งนี้กำลังช่วยเยียวยานางจริง ๆ

          “ ขอบคุณท่านมากจริง ๆ เจ้าค่ะ จิ้นอิ๋งจะตอบแทนพวกท่านแน่ ”

          สิ้นประโยคนางก็เก็บของก่อนประคองอุ้มเจ้าไป๋เซ่อขึ้นแนบอกถึงลุกโค้งลาเพื่อตรงไปยังเขตป่าเฉาปินที่ถูกบอกเพื่อลองตัดไม้อย่างที่โดนชี้แนะก่อนหน้า

Jinying ดี

❀ มอบของตอบแทน ❀

          หลังแวะเวียนเอาของตอบแทนให้แก่จอมยุทธ์หลิวจนเสร็จสิ้น ตัวจิ้นอิ๋งถึงได้ย้อนกลับมายังหมู่บ้านเซิ่งหุนเพื่อรับตัวไป๋เซ่อคืนและหาที่พักผ่อนก่อนออกเดินทางไปจากหมู่บ้านในวันรุ่งขึ้น โดยในตอนนี้ที่ใกล้ช่วงหัวค่ำเต็มทีทำให้ผืนฟ้าทอแสงสีสันปนทับระหว่างแสดฟ้าดูสวยงาม และเพราะยังพอมองเห็นโดยรอบทำให้หญิงสาวตัดสินใจที่จะมอบของตอบแทนแก่หมู่บ้านที่ให้ความช่วยเหลือนางอย่างไม่นึกเกี่ยงนี้เสียก่อนให้ตัวจิ้นอิ๋งเองได้สบายใจด้วย

          คิดได้ดังนั้นร่างเล็กก็กระชับอุ้มตัวไป๋เซ่อและเดินมุ่งมั่นไปยังโรงไม้ของหมู่บ้านในทันที ระหว่างทางก็อดพูดคุยกับไก่น้อยในอ้อมแขนไปด้วยไม่ได้ว่าก่อนหน้าตนไปทำอะไรมา ไปพบพานผู้ใดแล้วได้สิ่งใดกลับมาอีกทั้งที่ไปเพื่อตอบแทนแท้ ๆ

          “ ผู้คนที่นี้แสนดีจนข้าไม่ชินเลยเชียวล่ะ.. ไป๋เซ่อก็เป็นไก่จากหมู่บ้านนี้ต้องนิสัยดีแน่ ๆ ใช่หรือไม่? ”

          ประโยคท้ายวกกลับแซวเจ้าตัวขน ก่อนยกยิ้มพรายเจือความหยอกล้อพลางจุมพิตแผ่วยังหัวกลมเล็กของมันที่มองนางตาใสกลับได้อย่างน่าเอ็นดู

          .

          หนึ่งคนหนึ่งสัตว์สลับหยอกสลับคุยเจื้อยแจ้วจนมาถึงยังโรงไม้ จิ้นอิ๋งถึงได้เงียบเสียงลงและชะโงกหน้ามองหาท่านช่างไม้หรือจอมยุทธ์โจวที่เคยได้ยินการเรียกจากจอมยุทธ์หลิวไปด้วย ขณะที่กำลังจะอ้าปากเรียกหาพลันผินสายตาพบอีกฝ่ายที่สับไม้ผ่าซีกฟืนอยู่ไม่ไกล ร่างเล็กจึงก้าวเข้าหาให้บุรุษหนุ่มได้สังเกตเห็นตนเป็นการทักเรียกแทน

          “ ทำไมเจ้ายังอยู่ที่นี่ ไม่ได้ไปพบจอมยุทธ์หลิวงั้นหรือ? ”

          น้ำเสียงเคร่งขรึมเอกลักษณ์ของช่างไม้เอ่ยส่งหาหลังจิ้นอิ๋งเดินเข้ามาในระยะที่พอให้ได้ยินเสียงก้าวหา ใบหน้าคมคร้ามแทบไม่ได้ผินหานางขณะกล่าว หลังสิ้นคำก็แทบจดจ่อกับงานตัวเองต่อราวกับเร่งให้นางเอ่ยธุระออกมากลาย ๆ

          จิ้นอิ๋งที่เห็นท่าทางนั้นก็ไม่ได้ถือสาด้วยความคุ้นชินกับกิริยาเช่นนั้นของคนที่หมู่บ้านนี้ไปแล้ว นางเพียงหยุดยืนในระยะที่พอไม่ให้รบกวนงานบุรุษเบื้องหน้าก่อนจะวางตัวไป๋เซ่อให้เดินเล่นรอบ ๆ ถึงได้ปลดเอากลุ่มท่อนไม้ที่ตัดมาได้ทั้งหมดออกมาวางลงยังด้านข้างไม่ไกลจากอีกฝ่ายต่อมา และดูเหมือนการกระทำเหลานั้นจะเรียกความสนใจจากอีกฝ่ายได้จนต้องหยุดมือพลางเลื่อนสายตามองตาม คล้ายเห็นคำถามในแววตาคู่คมนั้นจิ้นอิ๋งจึงเร่งเอ่ยตอบทั้งรอยยิ้มที่ทำเอาดวงตาหวานโศกโค้งตามจนแทบเป็นพระจันทร์เสี้ยว

          “ นี่คือไม้ทั้งหมดที่ข้าตัดมาได้เจ้าค่ะ! เห็นท่านบอกว่าไม้เป็นทรัพยากรเอาไว้ดูแลบ้านเรือนได้ เช่นนั้นแล้วข้าเลยอยากยกไม้ทั้งหมดที่ตัดมาได้ครานี้ให้แก่หมู่บ้านเซิ่งหุนที่สละเวลาช่วยเหลือคนแปลกถิ่นเช่นข้าเจ้าค่ะ ”

          น้ำเสียงหวานกล่าวเจื้อยแจ้วดูแสนจริงใจและภาคภูมิไม่น้อยกับสิ่งที่ตนได้มอบให้ อันเนื่องมาจากเป็นของที่นางแทบลงแรงด้วยตัวเองและได้ไม้มามากกว่าที่ตนนั้นคาดหวัง หญิงสาวจึงดูกระตือรือร้นเหลือเกินที่จะได้มอบแบ่งปันเพื่อตอบแทนแก่หมู่บ้านที่มีพระคุณมากมายต่อนางไป

          ช่างตัดไม้หรือจอมยุทธ์โจวได้ยินนางกล่าวจบก็หรี่ตาพิจารณากองไม้นิ่ง ก่อนก้าวเท้าเข้าหาพลางก้มหยิบจับมาท่อนหนึ่ง

          “ ท่อนเล็กกว่าที่พวกข้าตัดได้หน่อย แต่ก็ถือว่าใช้ได้สำหรับเจ้า ” บุรุษหนุ่มเอ่ยเอื้อนสลับเลื่อนสายตามองยังแขนเรียวเล็กของจิ้นอิ๋งที่ดูก็รับรู้ได้ถึงการไม่ค่อยได้ลงแรงทำงานหนัก

          “ แล้วอุตส่าห์ตัดไม้ได้มา ไม่เก็บไว้กับตัวเสียหน่อยล่ะ ”

          น้ำเสียงกึ่งดุที่เอ่ยหาเรียกรอยยิ้มกว้างของจิ้นอิ๋งให้ลดเหลือเพียงรอยยิ้มยกแหยกลับไป มือเล็กพลันยกไพล่หลังซ่อนปลายนิ้วที่ยกจับบีบมือตัวเองแผ่วเบาดูติดประหม่าเอาไว้ ก่อนแววตาสีนิลจะสบมองอีกบุรุษและกล่าวเสียงหนักแน่นตอบกลับคืนไป

          “ ไม้ตัดใหม่เมื่อใดก็ได้ แต่ข้ากำลังจะออกจากหมู่บ้านเซิ่งหุนแล้ว จะได้ตอบแทนพวกท่านอีกเพลาใดก็ไม่อาจทราบน่ะเจ้าค่ะ.. โปรดรับไว้ด้วยนะเจ้าคะ ”

          สิ้นประโยคร่างเล็กก็โค้งหาราวกับกึ่งขอร้องและแสดงออกถึงความเต็มใจยิ่งในการมอบของนี้แก่อีกฝ่าย ผ่านไปครู่ถึงแว่วเสียงอีกฝั่งถอนหายใจแผ่วผ่าน พร้อมกับกองไม้ที่ถูกออกไปให้จิ้นอิ๋งแทบหลุดร้องหัวเราะเสียงใสอย่างชอบใจออกมา แต่ก็ต้องรีบปิดปากเสียแน่นสนิทไว้ยามที่ถูกแววตาคมของอีกบุรุษตวัดกลับจ้องหาเมื่อเห็นท่าทางดีใจเสียเกือบหลุดมาดของนาง

          “ ขอบใจสำหรับน้ำใจของเจ้า… ขอให้เดินทางปลอดภัย และคอยตัดไม้เก็บไว้กับตัวบ้างจะเป็นผลดีกับเจ้า ”

          จอมยุทธ์โจวกล่าวเสียงอ่อนลงในประโยคแรกก่อนจะเข้มขึ้นในตอนท้าย ทำเอาจิ้นอิ๋งต้องมาคอยกลั้นรอยยิ้มเจือแววขบขันไม่ให้ถูกดุขึ้นมาอีกหนก่อนจะโค้งรับคำอย่างจริงใจกลับหา หลังทั้งคู่เอ่ยลากันเรียบร้อยหญิงสาวถึงก้มเรียกเจ้าไก่ตัวน้อยที่เตร่เดินทั่วให้กลับคืนสู่อ้อมแขนนางถึงได้พากันเดินจากโรงไม้ไปในที่สุด

.

.

ลักษณะนิสัยใจกว้าง

+15 EXP ทุกครั้งที่โรลแบ่งปันข้าวของบริจาคด้วยความเมตตาให้ผู้อื่น

Weibin ชั่ว

ระหว่างทางที่เขาเดินทางไปโรงตัดไม้ "ท่านพ่อท่านแม่จะยังปลอดภัยอยู่รึไม่?"
ชั่งมันไปก่อนละกันท่านพ่อถึงจะแก่แต่ไม่ได้อ่อนแอ สำหรับท่านแม่...น่าจะแข็งแกร่งกว่าท่านพ่ออีก
ไม่นานเขาก็มายืนอยู่หน้าโรงตัดไม้


"เจ้าคงจะเป็นเจ้าของโรงตัดไม้ ข้าเหลาหู่มาเพื่อเรียนการตัดไม้"


   "เช่นนั้นก็ตามข้ามา เอาขวานที่เจ้ามีออกมาด้วยล่ะ" อี้เต๋อกล่าวขึ้นมาอย่างไม่ได้หันมองอีกฝ่าย ก่อนลุกขึ้นเดินไปหาที่นั่ง


กัวฟ่งไม่ได้สนใจกริยาของอีกฝ่ายแล้วทำการหยิบขวานที่พึ่งได้มาจากฟาร์ม


   "เจ้ายื่นขวานมาให้ข้าดู" อี้เต๋อกล่าวพลางรับขวานจากอีกฝ่าย เขาพินิจดูเนื้อขวานนับว่าหลอมขึ้นจากดี อีกฝ่ายคงได้มาจากหลิ่งจิ่งอี "ขวานของเจ้าเล่มนี้เป็นขวานที่ดีนะ เจ้าเก็บรักษามันไว้ให้ดีล่ะ"


"ข้าไม่ได้มาเพื่อให้เจ้าชมขวานด้ามนี้ รีบๆสอนข้า" เขาเบื่อหน่ายกับคำเหล่านี้แล้วทั้ง กระบี่ที่ดีไก่ที่ดีแล้วนี่ยังขวานอีก

  อี้เต๋อยื่นขวานให้อีกฝ่ายก่อนจะแนะนำต่อ "เจ้าต้องจำไว้การจะตัดไม้เจ้าจะต้องจับขวานให้เต็มมือและแน่น แต่ก็ไม่แน่นจนเกินไปและไม่หย่อนยานเกินไป"

เขาฟังพลางครุ่นคิดตาม ไม่ต่างอะไรจากจับอาวุธมากต่างแค่อาวุธต้องจับให้มั่นคงห้ามหย่อนแม้แต่นิดเดียวไม่งั้นนั่นคือจุดอ่อนและจะนำมาซึ่งความตาย

  "ดู ข้าจะสอนการตั้งท่าและเตรียมการตัดไม้ให้ดู แค่รอบเดียวเท่านั้น หากเจ้าไม่เข้าใจก็กลับไปชะ" อี้เต๋อกล่าวก่อนจะเดินไปหยิบขวานของเขาไปที่ต้นไม้ด้านหน้า

       ชายหนุ่มตั้งท่าก่อนจะค่อยๆ ผ่อนปรนลมหายใจฟันขวานลงบนต้นไม้ตรงหน้า

"เอาล่ะเจ้าเห็นแล้วใช่ไหม"

"มันก็ไม่ได้ดูยากอะไรเลยนิ สำหรับข้ามันไม่ต่างอะไรจากการเจอศัตรูที่ถือโล่ ก็เเค่ฟันโล่ให้ขาดไปพร้อมกับตัวมัน!!!"

  "เอาล่ะ เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่เจ้าจะศึกษาจากทฤษฏีได้มาก เจ้าลองไปปฏิบัติจริงดีกว่า" อี้เต่อกล่าวก่อนจะบิดเนื้อบิดตัว "เจ้าไปยังทางออกหมู่บ้านก็จะเข้าสู่เขตป่าเฉาปิน ลองนำสิ่งที่เรียนรู้ไปตัดไม้ดูนะ แม้ตอนนี้ความสามารถเจ้าจะไม่แข็งแรงมากนักแต่ก็คิดว่าคงได้ไม้กลับมาสักท่อน"

นี่มันไม่ฟังข้าเลยนิหว่า"งั้นขอตัวขอบคุณสำหรับวิธีการตัดไม้ของเจ้า ถึงมันจะไม่ได้ช่วยอะไรข้ามาก"

"เดี๋ยวก่อน นำเงินนี้ติดตัวไปด้วย อย่างน้อยมันจะมีประโยชน์เลี้ยงปากท้องเจ้าในอนาคตเมื่อออกจากหมู่บ้านนี้" อี้เต่อบอกก่อนจะโยนเงินและของบางอย่างให้อีกฝ่าย "หินเหล่านี้นำไปหาจอมยุทธ์หลิว เขาจะสอนเจ้าตีบวกและอัพเกรดอุปกรณ์"

เขารับเงินกับหินประหลาดจากช่างไม้เก็บใส่กระเป๋าพร้อมเดินจากไป

Liangjin -

     ออกจากฟาร์มปศุสัตว์มา เขาก็เดินไปทั่วเพื่อตามหาคนที่เขาอยากจะพบ แต่ทว่าตอนนี้กลายเป็นว่าเขาหลงทางเข้าเสียแล้ว

   "ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย"

    เขายืนงงอยู่กลางดงป่าเขา หันไปซ้ายขวาก็เจอแต่ต้นไม้ที่หน้าตาเหมือนๆกันเต็มไปหมด เลี่ยงจินยืนเกาหัว ทีแรกเขาออกมานอกหมู่บ้านตามคำแนะนำของชาวบ้าน แต่ไปๆมาเหตุใดเขาถึงได้มาหลงอยู่ตรงนี้ได้

    "นั่น ตรงนั้นมีบ้านคนด้วย" เขาเหลือบไปเห็นบ้านที่ห้อมล้อมอยู่ในดงต้นไม้ บางทีอาจเป็นที่อยู่ของคนที่เขากำลังตามหาอยู่ก็ได้

    ก๊อก ก๊อก

    "สวัสดี…. มีใครอยู่ด้านในบ้างไหม" เลี่ยงจินเคาะประตูและร้องเรียกหาคนภายในบ้าน เขาไม่มั่นใจนักว่าที่นี่จะมีคนอยู่รึเปล่า

    "หืม.. สักครู่"

    'มีคนอยู่ด้วย' ชายหนุ่มคิดเมื่อได้ยินเสียงตอบกลับเช่นนี้

     "ท่านเป็นใครกัน เหตุใดถึงมาเคาะประตูโรงไม้เช่นนี้"

      "เอ๊ะ ที่นี่คือโรงไม้หรอกหรือ ข้านึกว่าบ้านคน"

   เลี่ยงจินตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินว่า ที่นี่เป็นโรงไม้ไม่ใช่บ้านคน เขาคงมาผิดที่เสียแล้ว

      "ถ้าเจ้าไม่ธุระอันใด ข้าก็ขอตัว"

      "ประเดี๋ยว!? ข้าสนใจอยากเรียนตัดไม้ท่านช่วยสอนให้ข้าหน่อยจะได้ไหม"

   ชายหนุ่มเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายจะปิดประตูหนี ก็รีบรั้งเอาไว้ในเมื่อมาถึงที่แล้วก็ไม่อยากเสียเที่ยวเปล่า

       "เช่นนั้นก็ตามข้ามา เอาขวานที่เจ้ามีออกมาด้วยล่ะ" อี้เต๋อกล่าวขึ้นมาอย่างไม่ได้หันมองอีกฝ่าย ก่อนลุกขึ้นเดินไปหาที่นั่ง
      
      "ขวานสินะ ข้าพอจะจำได้ว่ามีอยู่" เขาค้นไปในย่ามเพื่อขว้าเอาขวานขึ้นมา

       "เจ้ายื่นขวานมาให้ข้าดู" อี้เต๋อกล่าวพลางรับขวานจากอีกฝ่าย เขาพินิจดูเนื้อขวานนับว่าหลอมขึ้นจากดี อีกฝ่ายคงได้มาจากหลิ่งจิ่งอี "ขวานของเจ้าเล่มนี้เป็นขวานที่ดีนะ เจ้าเก็บรักษามันไว้ให้ดีล่ะ"
      
       "เป็นเช่นนั้นรึ ขวานนี้ก็เป็นของดีเช่นกันสินะ" เขารับขวานมาถือไว้ เขาไม่ได้เชี่ยวชาญศาสตร์พวกนี้มากแต่ในเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็อยากจะเชื่อ

       อี้เต๋อยื่นขวานให้อีกฝ่ายก่อนจะแนะนำต่อ "เจ้าต้องจำไว้การจะตัดไม้เจ้าจะต้องจับขวานให้เต็มมือและแน่น แต่ก็ไม่แน่นจนเกินไปและไม่หย่อนยานเกินไป"
   
      "ถ้าเช่นนั้นข้าน่าจะพอทำได้อยู่" เขาฟังที่ช่างไม้พูดอย่างตั้งใจ  
   
       "ดู ข้าจะสอนการตั้งท่าและเตรียมการตัดไม้ให้ดู แค่รอบเดียวเท่านั้น หากเจ้าไม่เข้าใจก็กลับไปชะ" อี้เต๋อกล่าวก่อนจะเดินไปหยิบขวานของเขาไปที่ต้นไม้ด้านหน้า
       ชายหนุ่มตั้งท่าก่อนจะค่อยๆ ผ่อนปรนลมหายใจฟันขวานลงบนต้นไม้ตรงหน้า
       "เอาล่ะเจ้าเห็นแล้วใช่ไหม"
      
       "ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านที่ช่วยชี้แนะ" เขากล่าวเหมือนทุกครั้ง เพียงแค่วันเดียวเขาก็ได้รู้อะไรเพิ่มหลายอย่างทีเดียว

       "ทีงี้ฟังข้า นอกจากทรัพยากรไม้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นก้อนหินแกรนิตที่เจ้าจะนำไปสร้างสรรค์อาคาร สิ่งต่าง ๆ ได้มากมาย ก็สามารถหาได้เช่นเดียวกันจากเหมืองหินตามเมืองต่าง ๆ และ เหมืองแร่จะมีแร่มากมายที่เจ้าต้องใช้พลั่วในการขุดเลาะออกมา เพื่อนำไปถลุงเพื่อนำไปหลอมอาวุธอุปกรณ์ต่าง ๆ เช่นเดียวกัน"
      
       "หรือก็คือถ้าข้าอยากได้ทรัพยากรพวกนี้ข้าก็ต้องไปขุดเอาสินะ" เขาคิดตามคำพูดของอีกฝ่าย แต่กว่าจะได้เพียงพอต่อความต้องการก็คงเหนื่อยน่าดู ถ้าคนอื่นช่วยคงทุนแรงไปได้เยอะ

       "เอาล่ะ เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่เจ้าจะศึกษาจากทฤษฏีได้มาก เจ้าลองไปปฏิบัติจริงดีกว่า" อี้เต่อกล่าวก่อนจะบิดเนื้อบิดตัว "เจ้าไปยังทางออกหมู่บ้านก็จะเข้าสู่เขตป่าเฉาปิน ลองนำสิ่งที่เรียนรู้ไปตัดไม้ดูนะ แม้ตอนนี้ความสามารถเจ้าจะไม่แข็งแรงมากนักแต่ก็คิดว่าคงได้ไม้กลับมาสักท่อน"
      
       "งั้นข้าขอตัว.." เลี่ยงจินกล่าวก่อนจะหันหลังออกจากไป

       "เดี๋ยวก่อน นำเงินนี้ติดตัวไปด้วย อย่างน้อยมันจะมีประโยชน์เลี้ยงปากท้องเจ้าในอนาคตเมื่อออกจากหมู่บ้านนี้" อี้เต่อบอกก่อนจะโยนเงินและของบางอย่างให้อีกฝ่าย "หินเหล่านี้นำไปหาจอมยุทธ์หลิว เขาจะสอนเจ้าตีบวกและอัพเกรดอุปกรณ์"

        "โอ้ ขอบคุณท่านมาก เดี๊ยวข้าจะเอาไปใช้ตามที่ท่านบอกนะ"

  หลังได้รับเงินกับหินจากอี้เต่อมาแล้ว เขาก็ไม่รอช้าที่จะไปตัดไม้สักต้นเพื่อเป็นการลองวิชาก่อนหน้าที่จะไปยังจุดหมายหลัก

สุขุม

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

      หนอนหนังสือ

+4 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

    อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

@Watcher

XianXi บ้า

          ก่อนที่เขาจะออกฟาร์มปศุสัตว์ หลิ่ง จิงอี ได้บอกให้ไปสถานที่แห่งนึงเพื่อไปเรียนรู้ทักษะจากช่างตัดไม้ ซึ่งการไปที่นั่นของผู้ที่ไม่รู้เส้นทางในหมู่บ้านอย่างคล่องแคล่ว จำเป็นจะต้องสอบถามทางชาวบ้านในละแวกนั้น ด้วยความที่บุคลิกของเขาดูหน้าเป็นมิตรและน่าคบหาจึงมีหนึ่งในชาวบ้านที่เขาไปสอบถาม ยินดีที่จะพาไปโรงไม้โซ่วซุน

          “คุณชายตามข้ามาทางนี้”

          “ไม่ต้องเรียกข้าคุณชายหรอกขอรับ” เซียนซีกล่าวท่าทีสบายๆ เพื่อที่จะได้เข้าหากับพวกชาวบ้านได้มากขึ้น อีกทั้งยังเป็นแนวทางในการศึกษาและใช้สำหรับเผยแพร่สิ่งที่เขาต้องการจะให้มันกลายเป็นความเชื่อใหม่ การสอบถามในครั้งนั้นยังจดจำได้ดีว่าคนในหมู่บ้านนี้ส่วนใหญ่ไม่นับถือศาสนา และนับถือศาสนาพุทธ

          การจะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่มีตั้งแต่ดั้งเดิม ต้องใช้เวลาอีกนาน เส้นทางสู่ความยิ่งใหญ่ เหมือนเป็นเรื่องเพ้อฝัน เพียงต้องขวนขวายให้มันกลายเป็นสิ่งที่จับต้องได้ กลายเป็นความจริง

          “เช่นนั้นรึ เอาเถอะๆ ท่านไม่ใช่คนในหมู่บ้านเราสินะ” สังเกตจากรูปลักษณ์และการแต่งตัว ไม่คุ้นหน้าคุ้น อีกทั้งยังสอบถามเส้นทางในหมู่บ้าน ซึ่งเดาได้เลยว่าเป็นคนนอก ปกตินักเดินทางต่างเมืองมักจะผ่านหมู่บ้านเซิ่งหุน ได้เห็นคนแปลกหน้าแปลกตาผ่านมาไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคนในหมู่บ้าน

          มือทั้งสองข้างไขว้หลัง “ชาวบ้านที่นี่มีแต่คนอัธยาศัยดีเป็นมิตร ช่วยเหลือแม้กระทั่งคนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า” บุรุษร่างสูงพูดด้วยข้อเท็จจริง เป็นหมู่บ้านที่ดี สงบร่มรื่น นัยน์ตาทั้งสองข้างเชยชมฝูงนกพิราบ บินกันเป็นกลุ่มใหญ่บนท้องฟ้า ก่อนเอ่ยพูดถึงแนวคิดเสมือนนิทาน เรื่องแต่งที่ไม่มีข้อเท็จจริง เป็นเพียงแค่คำพูดลมปาก ลอยๆ “ข้ามีแนวคิดที่ว่าทุกเพศควรที่จะเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะเป็นเพศชายหรือเพศหญิง นอกจากนั้นเรื่องความรักระหว่างเพศเดียวกันควรเปิดเผย”

          ถึงเป็นการพูดถึงเรื่องความรัก ทว่าผู้พูด ดันไม่เข้าใจน่ะสิ

          “ความรักระหว่างเพศเดียวกัน หมายถึงสตรีกับสตรี บุรุษกับบุรุษ?” ทวนคำถามอีกรอบนึง เป็นเรื่องที่แปลกประหลาด ไม่เคยได้ยินมาก่อน ชาวบ้านหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นสูง

          “เคยได้ยินเรื่องสมัยราชวงศ์ฮั่นหรือไม่ ฮั่นอายตี้ หรือพระนามเดิมว่าหลิวซิน เป็นจักรพรรดิยุคปลายราชวงศ์ฮั่นตะวันตก เป็นฮ่องเต้ซึ่งมีประวัติว่ารักร่วมเพศ แม้พระองค์จะมีฮองเฮาสนมมากมาย แต่พระองค์กลับตกหลุมรักชายหนุ่มคนนามว่า ต่งเสียน คงเคยได้ยินสำนวนสุภาษิตที่ว่า ต้วนซิ่วจือผี่ แม้จะเป็นถึงจักรพรรดิแต่เรื่องความรักก็ถูกปิดกั้น อนิจจา สุดท้ายด้วยความหลงจนเกินไป…….” บทสุดท้ายของผู้ที่เคยอ่านตำราประวัติศาสตร์ในหอสมุด ย่อมรู้ดี

          “......ข้าเพิ่งเคยได้นี้ ข้าเป็นเพียงแค่ชาวบ้านธรรมดาไม่มีความรู้ เรื่องตำรงตำราอย่าได้ถามหา ชีวิตวันๆก็อยู่แค่ ทำงานหาเงิน”

          “ชาวบ้านควรได้รับการศึกษา เหมือนเหล่าบัณฑิต ยังไงชาวบ้านก็ถือเป็นประชากรที่สำคัญในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจ วิถีชีวิต”

          “มุมมองความคิดของท่านแม้จะแปลกจนน่าเหลือเชื่อ แต่การยกย่องชาวบ้านถึงขั้นนั้น ข้าฟังแล้วปิติยินดียิ่งนัก”

          กระทั่งเดินมาจนถึงโรงไม้โซ่วซุน ชาวบ้านชายคนนั้นแยกทางไปหลังจากมาส่งเขาเสร็จแล้ว เซียนซีเดินเข้ามาพูดคุยกับช่างตัดไม้นามโจว อี้เต๋อ โดยเกริ่นบอกก่อนไว้ว่าคุณชายหลิ่งให้มาเรียนทักษะการตัดไม้จากอีกฝ่าย

          “เช่นนั้นก็ตามข้ามา เอาขวานที่เจ้ามีออกมาด้วยล่ะ” อี้เต๋อกล่าวขึ้นมาอย่างไม่ได้หันมองอีกฝ่าย ก่อนลุกขึ้นเดินไปหาที่นั่ง

          “ขอรับ” เหมือนช่วงนี้จะตามคนไปไหนมาไหนบ่อย อีกฝ่ายเป็นชายร่างสูงโปร่ง พร้อมกับถือขวานที่ได้รับมาด้วย

          “เจ้ายื่นขวานมาให้ข้าดู” อี้เต๋อกล่าวพลางรับขวานจากอีกฝ่าย เขาพินิจดูเนื้อขวานนับว่าหลอมขึ้นจากดี อีกฝ่ายคงได้มาจากหลิ่งจิ่งอี “ขวานของเจ้าเล่มนี้เป็นขวานที่ดีนะ เจ้าเก็บรักษามันไว้ให้ดีล่ะ”

          “คุณชายหลิ่งให้มาน่ะ”

          ของที่ได้รับมาจากผู้อื่นล้วนมีแต่ของที่ดี กว่านี้แม้มันจะไม่ได้ทำมาจากวัสดุพวกแร่ล้ำค่า ทว่าในคุณสมบัติด้านการใช้งานมันสามารถนำมาใช้งานได้โดยไม่ทำให้ประสิทธิภาพลดลง เหมาะแก่การนำมาตัดไม้ คนในหมู่บ้านเซิ่งหุน ช่วยเหลือผู้อื่นบ่อยนักแล

          อี้เต๋อยื่นขวานให้อีกฝ่ายก่อนจะแนะนำต่อ “เจ้าต้องจำไว้การจะตัดไม้เจ้าจะต้องจับขวานให้เต็มมือและแน่น แต่ก็ไม่แน่นจนเกินไปและไม่หย่อนยานเกินไป”

          “เหมือนกับการตีเหล็ก?” ยังจดจำวิธีการตีเหล็กได้ดี คำพูดนั้นมันคล้ายๆกัน เซียนซียังมีสีหน้ายิ้มเล็กๆประดับใบหน้า รอยยิ้มที่ดูจริงใจไร้การเสแสร้ง(?) ขึ้นอยู่กับการมองของผู้ คนส่วนใหญ่เห็นรอยยิ้มเขาแล้วก็คิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่จริงใจ ไม่เคยแสดงท่าทีเผยพิรุธ ปล่อยทุกอย่างให้มันเป็นธรรมชาติ บทละครฉากใหญ่นี้

          “ดู ข้าจะสอนการตั้งท่าและเตรียมการตัดไม้ให้ดู แค่รอบเดียวเท่านั้น หากเจ้าไม่เข้าใจก็กลับไปชะ” อี้เต๋อกล่าวก่อนจะเดินไปหยิบขวานของเขาไปที่ต้นไม้ด้านหน้า

          ชายหนุ่มตั้งท่าก่อนจะค่อยๆ ผ่อนปรนลมหายใจฟันขวานลงบนต้นไม้ตรงหน้า

          “เอาล่ะเจ้าเห็นแล้วใช่ไหม”

          วิธีการตัดไม้ต้องจับขวานให้แน่น มือทั้งสองข้างควรที่จะเกร็งไว้ โดยส่วนตัวเขาคิดว่ามันควรที่จะจับแน่นๆมากกว่า ไม่อย่างนั้นขวานมันจะดีด เซียนซีครุ่นคิดในใจ ความเป็นคุณชายไม่เคยตัดไม้มาก่อน อืม งานยาก ไม่เคยต้องออกหาฟืนหรือหุงข้าวเอง มีความถือศักดิ์ศรี พยายามมองในอีกมุมมองนึง

          “ประมาณนี้รึ ข้าเข้าใจแล้วท่านโจว”

          “ทีงี้ฟังข้า นอกจากทรัพยากรไม้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นก้อนหินแกรนิตที่เจ้าจะนำไปสร้างสรรค์อาคาร สิ่งต่าง ๆ ได้มากมาย ก็สามารถหาได้เช่นเดียวกันจากเหมืองหินตามเมืองต่าง ๆ และ เหมืองแร่จะมีแร่มากมายที่เจ้าต้องใช้พลั่วในการขุดเลาะออกมา เพื่อนำไปถลุงเพื่อนำไปหลอมอาวุธอุปกรณ์ต่าง ๆ เช่นเดียวกัน”

          “การเข้าไปขุดเหมืองแร่ต้องมีค่าแรกเข้า ใช่หรือไม่” พวกอันนี้มันมีหากนำไปขายทอดในตลาด คงมีมูลค่าพอตัว โดยเฉพาะพวกเพชร ไม่ได้วาดฝันถึงกันไปขุดแร่ ขอแค่ตอนนี้เขาทำแต่ละอย่างให้เสร็จไปทีละขั้นตอน ความปรารถนาแรกที่ต้องการทำที่สุดคือการเผยแพร่ความเชื่อของตัวเองให้ผู้คนนั้นสนใจและยอมรับ

          “เอาล่ะ เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่เจ้าจะศึกษาจากทฤษฏีได้มาก เจ้าลองไปปฏิบัติจริงดีกว่า” อี้เต่อกล่าวก่อนจะบิดเนื้อบิดตัว “เจ้าไปยังทางออกหมู่บ้านก็จะเข้าสู่เขตป่าเฉาปิน ลองนำสิ่งที่เรียนรู้ไปตัดไม้ดูนะ แม้ตอนนี้ความสามารถเจ้าจะไม่แข็งแรงมากนักแต่ก็คิดว่าคงได้ไม้กลับมาสักท่อน”

          “.........?” บอกเพียงแค่เส้นทางสำหรับคนที่เพิ่งจะมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน แผนที่ก็ไม่มี มีทางเดียวต้องถามทางชาวบ้านเหมือนเดิม เชื่อมั่นในหน้าตาของตัวเองและอีกหลายๆเรื่องทั้ง ลักษณะของเขาที่ดูเป็นมิตรและเข้าหาง่าย ต้องมีชาวบ้านสักคนเห็นใจและพาไปยังป่าเฉาปินเป็นแน่

          “เช่นนั้นข้าน้อยปิงต๋าขอตัว” ยกมือทั้งสองข้างขึ้นคารวะและเตรียมตัวเดินออกไปจากโรงไม้แห่งนี้ ยังไม่ทันเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวอีกฝ่ายเรียกไว้ ทำให้เขาต้องหันไปมอง “มีกระไรหรือ”

          “เดี๋ยวก่อน นำเงินนี้ติดตัวไปด้วย อย่างน้อยมันจะมีประโยชน์เลี้ยงปากท้องเจ้าในอนาคตเมื่อออกจากหมู่บ้านนี้” อี้เต่อบอกก่อนจะโยนเงินและของบางอย่างให้อีกฝ่าย “หินเหล่านี้นำไปหาจอมยุทธ์หลิว เขาจะสอนเจ้าตีบวกและอัพเกรดอุปกรณ์”

          “เช่นนั้นข้าต้องขอตัวก่อนและขอให้ท่านรักษาสุขภาพดีๆ อย่าหักโหมกับการทำงานเกินไปนะขอรับ” เซียนซีกล่าว พลางยิ้มให้อีกครา จากนั้นจึงได้เดินออกจากโรงไม้โซ่วซุน

          บุรุษร่างสูงได้รับเงินติดตัวมาด้วย เหมือนว่าถ้าเกิดได้คำนวณใช้ดีๆคงจะมีพอเอาไว้ใช้ตลอดทั้งเดือนหรืออาจจะทั้งปี คนสุรุ่ยสุร่ายไม่มีทางเก็บเงินอยู่ได้นานหรอก เขาไม่ได้มีความชอบสิ่งใดเป็นพิเศษ เห็นอะไรก็แค่ซื้อไว้ รู้ตัวอีกทีมันก็เพิ่มพูนมากขึ้น จนคนในตระกูลเดียวกันพี่น้องร่วมตระกูลยังส่ายหน้ากับวิถีทางการใช้เงิน

          ในหัววางแผนจะ เผยแพร่แนวคิดของตนเองไปเรื่อยๆจนกว่ามันจะประสบความสำเร็จถึงจะต้องพูดจน ไร้เสียง เซียนซียินดีที่จะทำ อยากหาอะไรทำให้มันเป็นหลักเป็นแหล่ง อันเนื่องมาจากเขาไม่มีความรู้สึกชอบหรือไม่ชอบสิ่งใดและการไร้อารมณ์นั้นมันก่อให้เกิดปัญหาใหญ่ เหมือนกับคนที่ไม่มีหนทางจะไปไหน ติดอยู่ตรงปลายอุโมงค์

เลื่อมใสศรัทธา

+25 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

+10 EXP จากการโรลสรรเสริญคู่สนทนาด้วยความจริง

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

สุรุ่ยสุร่าย

+2 Point จากการโรลหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

หูดี

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

รวม 55 ความศรัทธา / 20 Point / +15 EXP

ระดับเริ่มต้น - คนจรเล่าเรื่อง

ทุกค่า EXP ที่ได้รับจากการโรลเพลย์ / +40 ความศรัทธา

@Watcher