[หมู่บ้านเซิ่งหุน] บ้านตีเหล็ก | สกุลเสิ่น

บ้านตีเหล็ก | สกุลเสิ่น

{ หมู่บ้านเซิ่งหุน }

【บ้านตีเหล็ก - สกุลเสิ่น】

คฤหาสน์ใหญ่โตหลังนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศงดงามสุดตระการตา

เส้นผ่านศูนย์กลางจากโถงกว้างกว่าเจ็ดลี้ กินพื้นที่ทั้งแนวเขา

กลับมีสีแดงที่บาดตาไปทั้วทั้งกำแพงและกระเบื้องดำ ราวกับคาวเลือด

อย่างไรก็ตามที่นี่มีเสียงจากทั่งตีเหล็กดังอยู่สม่ำเสมอ

ด้วยสกุลเสิ่นมีพรสวรรค์ในงานช่างและตีเหล็กมาหลายชั่วอายุคน หลังจากแยกตระกูลตัวเองจากเจียงเยี่ยหกสิบกว่าปีก่อนมาตั้งรกรากที่นี่

มากกว่าสามรุ่นเป็นที่นับหน้าถือตามีแต่รวยขึ้นไม่เคยจนลง

มีข่าวลือที่ไม่ค่อยดีเท่าไรเกี่ยวกับกิจการของตระกูล แต่ทว่า..

ทางการกลับไม่สามารถดำเนินการใดใดได้ ด้วยไร้หลักฐาน

นายช่างใหญ่

เสิ่น หลางมั่ว

อุปนิสัย : รอบคอบเฉลียวฉลาด มีความรู้ในงานช่างและการตีเหล็ก

นับเป็นหนึ่งในผู้มีพรสวรรค์ด้านนี้อย่างหายาก

[เควสสอนการเล่น] สอนการหลอมศาสตรา

::.คำอธิบายเควส.::

- คำในวงเล็บ อาทิ (พ่อหนุ่ม/สาวน้อย) เลือกคำใดคำหนึ่งมาใช้ ให้เข้ากับคุณ -

- [...] สีน้ำเงิน คือ โรลคำพูดเฉพาะคนมีลักษณะนิสัยตามที่ระบุ -

.: เงื่อนไขเควส :.

- ต้องเป็นผู้เลือกทางเลือกที่ (1) ว่าง ยินดีเรียน (เข้าสู่บทเรียน) ใน จุดเริ่มต้น -

- ต้องได้รับ กล่องหลอมอาวุธ(เควส) จากการเรียนรู้การทำอาหารก่อนเพื่อนำวัตถุดิบในกล่องมาหลอม -

.: โรลเพลย์เปิด :.

       - เขียนโรลอิสระมาที่นี่ จนถึงมาพบช่างตีเหล็กตามอิสระ -

       "(คุณชาย/แม่นาง)มาหาใครขอรับ" คนเฝ้าด้านหน้าบ้านตีเหล็กกล่าวถาม(คุณชาย/แม่นาง)ที่เดินเข้ามา

       @คุณ

       "เช่นนั้นตามข้ามาขอรับ นายช่างกำลังทำงานที่โรงช่าง" คนเฝ้าประตูกล่าวก่อนผายมือเชิญอีกฝ่ายเดินตามเข้าไปด้านใน

       @คุณ

      เขานำทางแขกผ่านทางเดินของบ้าน ระหว่างทางภายในเรือนหลังนี้เป็นทั้งคฤหาสน์และสถานที่ทำงานของเหล่าคนงานของบ้านตีเหล็ก บุรุษเดินถอดเสื้อไปมามากมาย

       @คุณ

       "นายท่านขอรับมีแขกจากบ้านผู้ใหญ่มาขอเข้าพบ" คนเฝ้าประตูเดินมาจนถึงด้านหน้าโรงช่างก่อนจะพูดเสียงดังแจ้งท่านเจ้าบ้านด้านใน

       เสียงบุรุษผมสีเงินเงยหน้าจากการตีเหล็ก ก่อนจะสะบัดผมไปไว้ด้านหลัง "เข้ามาได้"

       @คุณ

       "อ่าห์... เจ้าจะชื่ออะไรข้าไม่สนหรอก มาที่นี่มีธุระอะไรรีบพูดมา ข้าไม่มีเวลาว่างนัก" นายช่างเสิ่นกล่าวถามอีกฝ่ายพลางเดินไปล้างมือที่อ่าง

       @คุณ

       "เช่นนั้นนำกล่องเจ้ามาวางบนโต๊ะสิ ลองเปิดดูมีวัตถุดิบอะไรบ้างที่เจ้าขะหลอมอาวุธกัน" นายช่างเสิ่นกล่าวก่อนผายมือให้อีกฝ่ายไปวางกล่องที่ถือมาเพื่อตรวจดูวัตถุดิบ

       @คุณ

       "อืม..ดูเหมือนจะทำกระบี่คุณภาพดีได้สักเล่ม เจ้าต้องจำไว้ให้ดีการตีเหล็กก็เหมือนการที่เจ้าต้องถนอมด้วยสองมือที่เปี่ยมด้วยความรักต่อศาสตราวุธที่เจ้าจะสร้าง อาวุธจะออกมาแข็งแกร่งหรือไม่ขึ้นอยู่กับความรักที่เจ้าใส่ลงไปในขั้นตอนการตี"

       @คุณ

       "รวมลมปราณไว้ที่มือขวาของเจ้า ในการออกแรงตีเหล็กจะต้องไม่หนักและหย่อนยานเกินไป จำไว้ให้ขึ้นใจ หากเจ้าสามารถตีด้วยแรงที่พอเหมาะ รวมพลังไว้จุดเดียวจะทำให้ศาสตราวุธเจ้ายิ่งแข็งแกร่ง" นายช่างเสิ่นกล่าวสอนชี้แนะอีกฝ่าย ก่อนจะเริ่มสอนการถลุงแร่

       @คุณ

       - เขียนโรลอิสระเรียนการถลุงแร่และตีเหล็ก (สามารถศึกษาอ้างอิงวิธีการตีเหล็กโบราณของจีนได้เพื่อนำประยุกต์) -

      

       "ตอนนี้เจ้าคงพร้อมแล้ว เจ้าค่อย ๆ หลับตาทำสมาธิมือขวาเลื่อนไปจับค้อน (เลือกเมนู My Status จากนั้นเลือกที่ ทักษะดำรงชีพ เมื่อเข้าสู่หน้าศูนย์หลอมให้เลือก หลอมอุปกรณ์)" นายช่างเสิ่นแนะนำการหลอมอาวุธอีกฝ่าย "จากนั้นให้เจ้าโคจรลมปราณที่มือขวาที่จุดเดียว และลงมือตีก้อนสำริดที่เจ้าถลุงมาได้เลย จากก้อนสู่แผ่นและคัดให้มันตรงดิ่ง แต่จำไว้ทุก ๆ การตีเจ้าต้องมีจิตใจที่หนักแน่นและไม่หนักเกินไป แต่ก็ไม่เบาเกินไป"

       @คุณ

       "เจ้านับว่าทำกระบี่ที่งดงามทีเดียว ความแกร่งพอฟาดฟันโจรโพกผ้าเหลืองได้นับว่าไม่เลวสำหรับครั้งแรก" นายช่างเสิ่นกล่าวชม ก่อนจะทดสอบดีดกระบี่วิถีโค้งและความอ่อนนุ่มของกระบี่

       @คุณ

       "เอานี่ของข้าให้เจ้าไว้ใช้ในอนาคต และข้าฝากเจ้านำเงินนี้ไปให้คนเลี้ยงไก่ที่ทางตะวันตกของหมู่บ้านด้วยได้ไหม" นายช่างเสิ่นถามอีกฝ่าย

       @คุณ   

       "ขอบคุณนะที่ช่วยเหลือ เจ้าไปถึงที่นั่นก็ง่าย ๆ หยิบเงินจากในซองนี้แล้วยื่นให้คนเลี้ยงสัตว์ถึงมือเขา (ไปที่เมนูธุรกรรม > โอนเงินให้เพื่อน > เลือกสกุลเงินที่จะโอน จากนั้นใส่ไอดีเพื่อนที่ต้องการโอนให้) เจ้าเข้าใจใช่ไหม)" นายช่างเสิ่นถามก่อนจะบอกอีกบางอย่าง "บางทีเจ้าไปที่นั่น เขาอาจใจดีสอนการเลี้ยงสัตว์ให้เจ้า สัตว์เลี้ยงนี้มีประโยชน์ต่อเจ้ามากนะ พวกมันหลายชนิดจะให้ทรัพยากรแก่เจ้า"

       (กรณีคุณบอกจะไปเรียนการเลี้ยงสัตว์) นายช่างกล่าวก่อนเรียกเด็กพาอีกฝ่ายไปส่ง และบอกให้เขาพาไปเอาไก่ ที่ท้ายเรือน 1 ตัว ก่อนจะพูดอีกว่า "ฝากคู่หูด้วยนะ มันติดตามเจ้า คอยดูแลมันให้ดีแล้วมันจะออกไข่ให้เจ้าทุกวัน"

      @คุณ โรลจบ

      - ส่ง "กระบี่" ที่ได้จากการหลอม มาที่ไอดี Webmaster
      ( - แล้วแต่คุณเลือก ว่าจะไปเรียนการรู้การเลี้ยงสัตว์ต่อหรือไม่ หรือ จบการเรียนไป ถ้ำหานกั๋ว เลย - )

รางวัลเควส: ได้รับ +30 ก้อนเงิน , +500 อีแปะ  , 2 Level up , +20 EXP , เมล็ดข้าว x20 , เกราะทองแดง 1 ตัว

คนที่เลือกไปเรียนเลี้ยงไก่: ได้รับ 30 ก้อนเงินสำหรับไปให้คนเลี้ยงไก่ และ เงินรางวัลโบนัส 1,000 อีแปะ และ ไก่ตัวเมีย 1 ตัว

Zhangnon -

จางหน๊งได้เดินทางมายัง บ้านตีเหล็ก สกุลเสิ่น
เพื่อนำของวัตถุบางอย่างที่พ่อครัวมอบให้ตนมา
สายตาสาดส่อง คฤหาสน์ใหญ่โตหลังนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศงดงาม จนได้ยินเสียงคนทักหา


       "คุณชายมาหาใครขอรับ" คนเฝ้าด้านหน้าบ้านตีเหล็กกล่าวถามคุณชายที่เดินเข้ามา


       เมื่อจางหน๊งได้ยินคำถามอีกฝ่าย
ตนจึงเปล่ยปากตอบไปแบบสุภาพว่า "พ่อครัวประจำโรงเตี๊ยม: ตู้ เหวยเม่า ให้ข้ามาพบ ช่างตีเหล็กที่นี่ตามที่เขาได้แจ้งข้าไว้"


       "เช่นนั้นตามข้ามาขอรับ นายช่างกำลังทำงานที่โรงช่าง" คนเฝ้าประตูกล่าวก่อนผายมือเชิญอีกฝ่ายเดินตามเข้าไปด้านใน


       จางหน๊งได้เดินทางตามอีกฝ่ายเพื่อไปพบบุคคลที่พ่อครัวคนนั้นได้บอกไป
สายตามองจางหน๊งได้มองไปยังรอบสถานที่ ทำให้รับรู้ว่า
นอกวังนั้นยังมีอะไรที่น่าค้น หามากกว่านี้
และได้เรียนรู้การวิถีของคนนอกเมืองหลวงและค่อยๆเดินตามหลังผู้นำทาง


      เขานำทางแขกผ่านทางเดินของบ้าน ระหว่างทางภายในเรือนหลังนี้เป็นทั้งคฤหาสน์และสถานที่ทำงานของเหล่าคนงานของบ้านตีเหล็ก บุรุษเดินถอดเสื้อไปมามากมาย


       จางหน๊งได้เดินตามสักพักหนึ่ง ก็ได้หยุดชะงัก พร้อมกับหยุดเดินเท้าทันทีเมื่อได้เห็นผู้นำทางได้หยุดเดินสายตาจางหน๊งมองไปยังข้างหน้าพร้อมกับได้ยินเสียงบทสนทนา


       "นายท่านขอรับมีแขกจากบ้านผู้ใหญ่มาขอเข้าพบ" คนเฝ้าประตูเดินมาจนถึงด้านหน้าโรงช่างก่อนจะพูดเสียงดังแจ้งท่านเจ้าบ้านด้านใน
       เสียงบุรุษผมสีเงินเงยหน้าจากการตีเหล็ก ก่อนจะสะบัดผมไปไว้ด้านหลัง "เข้ามาได้"




        จางหน๊งย่างกายเข้ามาข้างในเพื่อพบช่างที่พ่อครัวเคยได้บอกกล่าวมาไว้
จางหน๊งจึงไม่รีรอได้เอ่ยปากแนะนำตัว
"ข้าจาหน๊งขอรับ ยินดีที่ได่พบท่าน"


       "อ่าห์... เจ้าจะชื่ออะไรข้าไม่สนหรอก มาที่นี่มีธุระอะไรรีบพูดมา ข้าไม่มีเวลาว่างนัก" นายช่างเสิ่นกล่าวถามอีกฝ่ายพลางเดินไปล้างมือที่อ่าง



"พอดี "พ่อครัวประจำโรงเตี๊ยม: ตู้ เหวยเม่า  ให้ข้านำของบางอย่าง เพื่อมาหาท่านและทำของบางอย่างขอรับ ข้าจึงเดินทางมาที่นี่


       "เช่นนั้นนำกล่องเจ้ามาวางบนโต๊ะสิ ลองเปิดดูมีวัตถุดิบอะไรบ้างที่เจ้าขะหลอมอาวุธกัน" นายช่างเสิ่นกล่าวก่อนผายมือให้อีกฝ่ายไปวางกล่องที่ถือมาเพื่อตรวจดูวัตถุดิบ


      จางหน๊งได้นำกล่องของตนมาวางพร้อมกับหยิบวัตถุออกมาพร้อมทั้งบอกว่า
"มีก้อนทองแดง ทองสำริด และก้อนดีบุกขอรับ"




       "อืม..ดูเหมือนจะทำกระบี่คุณภาพดีได้สักเล่ม เจ้าต้องจำไว้ให้ดีการตีเหล็กก็เหมือนการที่เจ้าต้องถนอมด้วยสองมือที่เปี่ยมด้วยความรักต่อศาสตราวุธที่เจ้าจะสร้าง อาวุธจะออกมาแข็งแกร่งหรือไม่ขึ้นอยู่กับความรักที่เจ้าใส่ลงไปในขั้นตอนการตี"




       จางหน๊ง ได้เริ่มขั้นแรกเริ่มแรกนำก้อนเหล็กที่เป็นแกนใบดาบมาตีรวมกันเป็นแผ่นแบน แล้วเชื่อมกับด้ามจับเพื่อสะดวกในการทำงาน
จากนั้นจัดเรียงก้อนเหล็กเล็กให้ได้ขนาดก้อนที่ต้องการ
แล้วห่อกระดาษชุ่มน้ำ
เทน้ำโคลน โรยด้วยฟางข้าว เศษหญ้า ขี้เถ้า เพื่อไล่อากาศทำให้เหล็กเกาะตัวง่ายเมื่อสุมไฟ


       "รวมลมปราณไว้ที่มือขวาของเจ้า ในการออกแรงตีเหล็กจะต้องไม่หนักและหย่อนยานเกินไป จำไว้ให้ขึ้นใจ หากเจ้าสามารถตีด้วยแรงที่พอเหมาะ รวมพลังไว้จุดเดียวจะทำให้ศาสตราวุธเจ้ายิ่งแข็งแกร่ง" นายช่างเสิ่นกล่าวสอนชี้แนะอีกฝ่าย ก่อนจะเริ่มสอนการถลุงแร่


       ต่อมา จางหน๊งได้เริ่มทำการก่อเตาถลุงเหล็ก โดยเติมถ่านไม้ และฝุ่นผงเหล็ก โหมไฟตลอดจนไล่ขี้แร่ออกไป
แล้วเปิดเตาให้เหล็กที่ถลุงแล้วไหลออกมา


จากนั้นจะคัดแยกเหล็กที่ได้ โดยดูจากสีและเนื้อของเหล็ก นำไปตีเป็นก้อนเป็นแผ่น
จากนั้นใช้ค้อนเคาะให้เหล็กแตก เพื่อตรวจเนื้อในกว่าปริมาณคาร์บอนมากหรือน้อย


แล้วแยกเหล็กที่ค่าคาร์บอนต่างกัน นำไปตีรวมเป็นก้อน เพื่อใช้ตีประสานใบดาบให้มีคุณสมบัติตามต้องการ
หลังจากได้ก้อนเหล็กที่แยกชนิดแล้ว จะเริ่มตีเหล็กโดยตีพับเพื่อสร้างความเหนียว แกร่งแก่เหล็ก






       "ตอนนี้เจ้าคงพร้อมแล้ว เจ้าค่อย ๆ หลับตาทำสมาธิมือขวาเลื่อนไปจับค้อน (เลือกเมนู My Status จากนั้นเลือกที่ ทักษะดำรงชีพ เมื่อเข้าสู่หน้าศูนย์หลอมให้เลือก หลอมอุปกรณ์)" นายช่างเสิ่นแนะนำการหลอมอาวุธอีกฝ่าย "จากนั้นให้เจ้าโคจรลมปราณที่มือขวาที่จุดเดียว และลงมือตีก้อนสำริดที่เจ้าถลุงมาได้เลย จากก้อนสู่แผ่นและคัดให้มันตรงดิ่ง แต่จำไว้ทุก ๆ การตีเจ้าต้องมีจิตใจที่หนักแน่นและไม่หนักเกินไป แต่ก็ไม่เบาเกินไป"


       จางหน๊งได้ลงมือทำตามที่อีกฝ่ายบอกพร้อมทั้งการทำอาวุธหล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียว ทั้งยังดูความงดงามและคุณภาพของกะบี่ที่ตนได้รับครั้งแรกในชีวิต พร้อมทั้งชูกะบี่ที่ทำได้ให้อีกฝ่ายดู




       "เจ้านับว่าทำกระบี่ที่งดงามทีเดียว ความแกร่งพอฟาดฟันโจรโพกผ้าเหลืองได้นับว่าไม่เลวสำหรับครั้งแรก" นายช่างเสิ่นกล่าวชม ก่อนจะทดสอบดีดกระบี่วิถีโค้งและความอ่อนนุ่มของกระบี่




       จางหน๊งดูวิธีการดีดกะบี่วิถีโค้งและความอ่อนนุ่มของกะบี่ จางหน๊ง้เห็นก็แอบตื่นเต้นขึ้นมาทันที พร้อมกับรู้สึกดีใจกับความสำเร็จครั้งแรก "ท่านมีน้ำใจอย่างยิ่งที่ได้สอนข้า"




       "เอานี่ของข้าให้เจ้าไว้ใช้ในอนาคต และข้าฝากเจ้านำเงินนี้ไปให้คนเลี้ยงไก่ที่ทางตะวันตกของหมู่บ้านด้วยได้ไหม" นายช่างเสิ่นถามอีกฝ่าย


       จางหน๊งตอบ "ได้สิขอรับ ท่านเป็นผู้สอนความรู้ข้า ข้าจะนำเงินไปพบคนเลี้ยงไก่คนที่ท่านต้องการให้ข้าเอาไปให้"


"ข้าสนใจเรื่องการเลี้ยงสัตว์พอดี ข้าจะไปเรียนรู้ไหนๆก็ไปพบผู้นั้นก็เรียนเก็บความรู้สะเลย


       "ขอบคุณนะที่ช่วยเหลือ เจ้าไปถึงที่นั่นก็ง่าย ๆ หยิบเงินจากในซองนี้แล้วยื่นให้คนเลี้ยงสัตว์ถึงมือเขา (ไปที่เมนูธุรกรรม > โอนเงินให้เพื่อน > เลือกสกุลเงินที่จะโอน จากนั้นใส่ไอดีเพื่อนที่ต้องการโอนให้) เจ้าเข้าใจใช่ไหม)" นายช่างเสิ่นถามก่อนจะบอกอีกบางอย่าง "บางทีเจ้าไปที่นั่น เขาอาจใจดีสอนการเลี้ยงสัตว์ให้เจ้า สัตว์เลี้ยงนี้มีประโยชน์ต่อเจ้ามากนะ พวกมันหลายชนิดจะให้ทรัพยากรแก่เจ้า"

จางหน๊งได้โบกมือลาท่านผู้มีพระคุณพร้อมกับเอ่ย"ข้าขอบคุณท่านมาก ที่สอนข้า ข้าจะเลี้ยงดูแลมันอย่างดีเลยขอรับ "

Tianzhou ดี

      เทียนหลงเดินตามเส้นทางที่เขารู้จักมาอย่างเริงร่า เพราะในตอนนี้เขาได้ของที่สามารถตอบแทนแก่ผู้มีพีะคุณคนในได้แล้วในเพลานี้ ความคิดในพลันวนเวียนเรียนไปจนเขาได้เดินมาถึงยังบ้านตีเหล็ก สกุลเสิ่น

       "คุณชายมาหาใครขอรับ" คนเฝ้าด้านหน้าบ้านตีเหล็กกล่าวถามคุณชายที่เดินเข้ามา

       "พ่อครัว ตู้ เหวยเม่า ส่งข้าให้มาหาชั่งตีเหล็กหนะขอรับ" เทียนหลงพลันเอ่ยตอบแก่คนเฝ้าบ้าน

       "เช่นนั้นตามข้ามาขอรับ นายช่างกำลังทำงานที่โรงช่าง" คนเฝ้าประตูกล่าวก่อนผายมือเชิญอีกฝ่ายเดินตามเข้าไปด้านใน

       "ขอรบกวนด้วย" เท้าทั้งสองเริ่มเยื่องย่างเข้าไปยังบ้านตีเหล็กประจำหมู่บ้าน

      เขานำทางแขกผ่านทางเดินของบ้าน ระหว่างทางภายในเรือนหลังนี้เป็นทั้งคฤหาสน์และสถานที่ทำงานของเหล่าคนงานของบ้านตีเหล็ก บุรุษเดินถอดเสื้อไปมามากมาย

       "เรือนแห่งนี้ชั่งงดงามจริงๆ" ประโยคสั้นได้ถูกเอ่ยออกมาในขณะที่เดินตามทางไปเรื่อยๆ

       "นายท่านขอรับมีแขกจากบ้านผู้ใหญ่มาขอเข้าพบ" คนเฝ้าประตูเดินมาจนถึงด้านหน้าโรงช่างก่อนจะพูดเสียงดังแจ้งท่านเจ้าบ้านด้านใน

       เสียงบุรุษผมสีเงินเงยหน้าจากการตีเหล็ก ก่อนจะสะบัดผมไปไว้ด้านหลัง "เข้ามาได้"

       "ข้าน้อยขอคาราวะนายช่าง ข้ามีนามว่า เทียนหลง ขอรับ"

       "อ่าห์... เจ้าจะชื่ออะไรข้าไม่สนหรอก มาที่นี่มีธุระอะไรรีบพูดมา ข้าไม่มีเวลาว่างนัก" นายช่างเสิ่นกล่าวถามอีกฝ่ายพลางเดินไปล้างมือที่อ่าง

       "ข้านำของจากพ่อครัว ตู้เหวยเม่า ท่านบอกว่าหากข้ามาจะได้เรียนรู้การหลอมจากท่าน"

       "เช่นนั้นนำกล่องเจ้ามาวางบนโต๊ะสิ ลองเปิดดูมีวัตถุดิบอะไรบ้างที่เจ้าขะหลอมอาวุธกัน" นายช่างเสิ่นกล่าวก่อนผายมือให้อีกฝ่ายไปวางกล่องที่ถือมาเพื่อตรวจดูวัตถุดิบ

       "ได้เลยขอรับ" สัมภาระที่นำมาด้วยค่อยๆถูกปลดออกจนเห็นวัตถุดิบภายใน

       "อืม..ดูเหมือนจะทำกระบี่คุณภาพดีได้สักเล่ม เจ้าต้องจำไว้ให้ดีการตีเหล็กก็เหมือนการที่เจ้าต้องถนอมด้วยสองมือที่เปี่ยมด้วยความรักต่อศาสตราวุธที่เจ้าจะสร้าง อาวุธจะออกมาแข็งแกร่งหรือไม่ขึ้นอยู่กับความรักที่เจ้าใส่ลงไปในขั้นตอนการตี"

       "ขอบพระคุณสำหรับคำแนะนำที่ยิ่งใหญ่ขอรับ"

       "รวมลมปราณไว้ที่มือขวาของเจ้า ในการออกแรงตีเหล็กจะต้องไม่หนักและหย่อนยานเกินไป จำไว้ให้ขึ้นใจ หากเจ้าสามารถตีด้วยแรงที่พอเหมาะ รวมพลังไว้จุดเดียวจะทำให้ศาสตราวุธเจ้ายิ่งแข็งแกร่ง" นายช่างเสิ่นกล่าวสอนชี้แนะอีกฝ่าย ก่อนจะเริ่มสอนการถลุงแร่

       "ขอรับ" เทียนหลงในตอนนี้พยายามเรียนรู้ศาตราใหม่ที่มิเคยเรียนรู้มาก่อนอย่างสุดความสามารถ เพราะทุกขั้นตอนนั้นต้องทำด้วยความรักอย่างที่ได้รับคำแนะนำ!!!

      

       "ตอนนี้เจ้าคงพร้อมแล้ว เจ้าค่อย ๆ หลับตาทำสมาธิมือขวาเลื่อนไปจับค้อน" นายช่างเสิ่นแนะนำการหลอมอาวุธอีกฝ่าย "จากนั้นให้เจ้าโคจรลมปราณที่มือขวาที่จุดเดียว และลงมือตีก้อนสำริดที่เจ้าถลุงมาได้เลย จากก้อนสู่แผ่นและคัดให้มันตรงดิ่ง แต่จำไว้ทุก ๆ การตีเจ้าต้องมีจิตใจที่หนักแน่นและไม่หนักเกินไป แต่ก็ไม่เบาเกินไป"

       "โคจรลมปราณ..." เสียงเอ่ยทวนสั้นๆเพื่อมิให้ลืมบทเรียนอันล้ำค่านี้

       "เจ้านับว่าทำกระบี่ที่งดงามทีเดียว ความแกร่งพอฟาดฟันโจรโพกผ้าเหลืองได้นับว่าไม่เลวสำหรับครั้งแรก" นายช่างเสิ่นกล่าวชม ก่อนจะทดสอบดีดกระบี่วิถีโค้งและความอ่อนนุ่มของกระบี่

       "หากเป็นเช่นนั้นข้าจะตีกระบี่ที่สังหารข้าจะตีกระบี่ให้สามารถฟันพวกมันสิ้นใจได้ในคราวเดียว" เทียนหลงพลันกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าที่ขุ่นมัว ก่อนจะค่อยๆใจเย็นลง...

       "เอานี่ของข้าให้เจ้าไว้ใช้ในอนาคต และข้าฝากเจ้านำเงินนี้ไปให้คนเลี้ยงไก่ที่ทางตะวันตกของหมู่บ้านด้วยได้ไหม" นายช่างเสิ่นถามอีกฝ่าย

       "ได้ขอรับข้ามิมีปัญหา" เสียงกล่าวตอบได้ดังขึ้นพร้อมกับรับเอาสิ่งของที่นายช่างส่งให้ตน   

       "ขอบคุณนะที่ช่วยเหลือ เจ้าไปถึงที่นั่นก็ง่าย ๆ หยิบเงินจากในซองนี้แล้วยื่นให้คนเลี้ยงสัตว์ถึงมือเขาเจ้าเข้าใจใช่ไหม" นายช่างเสิ่นถามก่อนจะบอกอีกบางอย่าง "บางทีเจ้าไปที่นั่น เขาอาจใจดีสอนการเลี้ยงสัตว์ให้เจ้า สัตว์เลี้ยงนี้มีประโยชน์ต่อเจ้ามากนะ พวกมันหลายชนิดจะให้ทรัพยากรแก่เจ้า" นายช่างกล่าวก่อนเรียกเด็กพาอีกฝ่ายไปส่ง และบอกให้เขาพาไปเอาไก่ ที่ท้ายเรือน 1 ตัว ก่อนจะพูดอีกว่า "ฝากคู่หูด้วยนะ มันติดตามเจ้า คอยดูแลมันให้ดีแล้วมันจะออกไข่ให้เจ้าทุกวัน"

      

       "ขอบคุณขอบคุณมากขอรับข้าจะเลี้ยงดูมันเยี่ยงครอบครัวคนหนึ่งเลย" สิ้นเสียงกล่าวเทียนหลงพลันเดินจากบ้านเหล็กแห่งนี้เพื่อไปหาคนเลี้ยงไก่อย่างที่ได้ไหว้วานมา

ลักษณนิสัย ทะเยอทะยาน
+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

Haoyu ดี

ตีเหล็กย่อมตัองตีตอนร้อนๆ อยากเป็นใหญ่ย่อมต้องตีชิงจังหวะให้ไว่ก่อนผู้ใด

ชายหนุ่มเดินออกจากโรงเตี๊ยมของเจ้าพ่อครัวปากเสีย ก่อนเดินมาลองหาที่โรงตีเหล็ก เผื่อจะได้เรียนรู้ เผื่อเอาไปใช้ในอนาคตได้

"ที่นี่โรงตีเหล็กใช่หรือไม่ ข้ามาหาคน" มันเอ่ยถามกับคนเฝ้าด้านหน้าโรงเหล็ก

       "คุณชายมาหาใครขอรับ" คนเฝ้าด้านหน้าบ้านตีเหล็กกล่าวถามห่าวอู๋ที่เดินเข้ามา

      "ได้ข่าวว่านายช่างของที่นี่รับสอนผู้คนทำอาวุธ ข้าเลยอยากมาหาความรู้" เขากล่าว

       "เช่นนั้นตามข้ามาขอรับ นายช่างกำลังทำงานที่โรงช่าง" คนเฝ้าประตูกล่าวก่อนผายมือเชิญอีกฝ่ายเดินตามเข้าไปด้านใน

      "ลำบากท่านแล้ว" มันกล่าวก่อนค่อยๆเดินตรมไป

      เขานำทางแขกผ่านทางเดินของบ้าน ระหว่างทางภายในเรือนหลังนี้เป็นทั้งคฤหาสน์และสถานที่ทำงานของเหล่าคนงานของบ้านตีเหล็ก บุรุษเดินถอดเสื้อไปมามากมาย

       ห่าวอู๋ก็กวาดตามองไปทั่ว ก็ดูปกติดี โรงตีเหล็กร้อนตับแตกเช่นนี้ ไม่ถอดเสื้อก็ร้อนก็ตายชัก...

       "นายท่านขอรับมีแขกจากบ้านผู้ใหญ่มาขอเข้าพบ" คนเฝ้าประตูเดินมาจนถึงด้านหน้าโรงช่างก่อนจะพูดเสียงดังแจ้งท่านเจ้าบ้านด้านใน

       เสียงบุรุษผมสีเงินเงยหน้าจากการตีเหล็ก ก่อนจะสะบัดผมไปไว้ด้านหลัง "เข้ามาได้"

      "สวัสดี ข้าชื่อห่าวอู๋ แต่ได้โปรดเรียกข้าว่า จื่อจุน" มันกล่าวพลางคำนับให้

       "อ่าห์... เจ้าจะชื่ออะไรข้าไม่สนหรอก มาที่นี่มีธุระอะไรรีบพูดมา ข้าไม่มีเวลาว่างนัก" นายช่างเสิ่นกล่าวถามอีกฝ่ายพลางเดินไปล้างมือที่อ่าง

       '.....คนที่นี่มันรอบเดือนขึ้นหรือไร เหตุใดจึงทำตัวน่าหงุดหงิดนัก' ห่าวอู๋คิดก่อนจะคลี่ยิ้มแล้วกล่าวว่า

"ข้าได้ข่าวว่าท่านรับสอนการหลอมอาวุธ ข้าเลยมาขอล่ำเรียนศาสตร์การหลอมอาวุธเล็กน้อย" มันกล่าว

       "เช่นนั้นนำกล่องเจ้ามาวางบนโต๊ะสิ ลองเปิดดูมีวัตถุดิบอะไรบ้างที่เจ้าขะหลอมอาวุธกัน" นายช่างเสิ่นกล่าวก่อนผายมือให้อีกฝ่ายไปวางกล่องที่ถือมาเพื่อตรวจดูวัตถุดิบ

      "นี่ขอรับ" ชายหนุ่มยื่นกล่องที่ตนได้รับมา พลางเปิดให้ดู

       "อืม..ดูเหมือนจะทำกระบี่คุณภาพดีได้สักเล่ม เจ้าต้องจำไว้ให้ดีการตีเหล็กก็เหมือนการที่เจ้าต้องถนอมด้วยสองมือที่เปี่ยมด้วยความรักต่อศาสตราวุธที่เจ้าจะสร้าง อาวุธจะออกมาแข็งแกร่งหรือไม่ขึ้นอยู่กับความรักที่เจ้าใส่ลงไปในขั้นตอนการตี"

       'ความรักผายลมอะไร มันน่าจะอยู่ที่เทคนิคการตีเหล็กมากกว่ากระมัง หากขึ้นกับความรักปานนี้กามเทพไม่เป็นเทพช่างตีเหล็กไปแล้วรึ' มันกล่าวในใจพลางกล่าว

"ต้องทำอย่างไรบ้าง"

       "รวมลมปราณไว้ที่มือขวาของเจ้า ในการออกแรงตีเหล็กจะต้องไม่หนักและหย่อนยานเกินไป จำไว้ให้ขึ้นใจ หากเจ้าสามารถตีด้วยแรงที่พอเหมาะ รวมพลังไว้จุดเดียวจะทำให้ศาสตราวุธเจ้ายิ่งแข็งแกร่ง" นายช่างเสิ่นกล่าวสอนชี้แนะอีกฝ่าย ก่อนจะเริ่มสอนการถลุงแร่

      "งั้นข้าจะลงมือทำเดี๋ยวนี้" มันกล่าวก่อนค่อยๆลงมือมันค่อยๆทำ มันเริ่มจากการใช้เครื่องมือเป่าลมค่อยๆ ทำให้เตาหลอมร้อนๆ ก่อนจะค่อยๆนำแร่ไปถลุง ช้าๆทีละก้อนอย่างไม่รีบร้อน แล้วก็ค่อยๆนำแป้นพิมพ์มาขึ้นรูปเป็นรูปกระบี่ ค่อยๆตอกแร่เหล็กที่หลอมเหลวที่กำลังแข็งตัวแล้วก็พยายามขึ้นรูปเป็นกระบี่

      

       "ตอนนี้เจ้าคงพร้อมแล้ว เจ้าค่อย ๆ หลับตาทำสมาธิมือขวาเลื่อนไปจับค้อน (เลือกเมนู My Status จากนั้นเลือกที่ ทักษะดำรงชีพ เมื่อเข้าสู่หน้าศูนย์หลอมให้เลือก หลอมอุปกรณ์)" นายช่างเสิ่นแนะนำการหลอมอาวุธอีกฝ่าย "จากนั้นให้เจ้าโคจรลมปราณที่มือขวาที่จุดเดียว และลงมือตีก้อนสำริดที่เจ้าถลุงมาได้เลย จากก้อนสู่แผ่นและคัดให้มันตรงดิ่ง แต่จำไว้ทุก ๆ การตีเจ้าต้องมีจิตใจที่หนักแน่นและไม่หนักเกินไป แต่ก็ไม่เบาเกินไป"

      "เรียบร้อยแล้ว" หลังจากผ่านไปนานห่าวอู๋ปาดเหงื่อตนเอง พลางโชว์กระบี่ที่ตนทำเสร็จให้ดู

       "เจ้านับว่าทำกระบี่ที่งดงามทีเดียว ความแกร่งพอฟาดฟันโจรโพกผ้าเหลืองได้นับว่าไม่เลวสำหรับครั้งแรก" นายช่างเสิ่นกล่าวชม ก่อนจะทดสอบดีดกระบี่วิถีโค้งและความอ่อนนุ่มของกระบี่

      "แหมขอบคุณสำหรับคำชม" มันรับคำมา

"แต่จะฟาดพวกโจรโพกผ้าเหลือง กระบี่เดียวคงไม่พอกระมัง…" มันกล่าว

       "เอานี่ของข้าให้เจ้าไว้ใช้ในอนาคต และข้าฝากเจ้านำเงินนี้ไปให้คนเลี้ยงไก่ที่ทางตะวันตกของหมู่บ้านด้วยได้ไหม" นายช่างเสิ่นถามอีกฝ่าย

       โฮ่..

เงินรึ...ใจนึงมันคิดจะเชิดเงินหนีไปเลยแต่คิดอีกที ไม่คุ้มค่าอย่างแรง ไอ้เจ้าจอมยุทธ์หลิวยังอยู่ที่นี่ ดูท่าจะเก่งด้วยสิ..

"ได้เลย" มันกล่าวรับคำ

       "ขอบคุณนะที่ช่วยเหลือ เจ้าไปถึงที่นั่นก็ง่าย ๆ หยิบเงินจากในซองนี้แล้วยื่นให้คนเลี้ยงสัตว์ถึงมือเขา (ไปที่เมนูธุรกรรม > โอนเงินให้เพื่อน > เลือกสกุลเงินที่จะโอน จากนั้นใส่ไอดีเพื่อนที่ต้องการโอนให้) เจ้าเข้าใจใช่ไหม)" นายช่างเสิ่นถามก่อนจะบอกอีกบางอย่าง "บางทีเจ้าไปที่นั่น เขาอาจใจดีสอนการเลี้ยงสัตว์ให้เจ้า สัตว์เลี้ยงนี้มีประโยชน์ต่อเจ้ามากนะ พวกมันหลายชนิดจะให้ทรัพยากรแก่เจ้า"

"ได้ ข้าจะลองไปดู" มันกล่าวก่อนคำนับให้หนึ่งที

     นายช่างกล่าวก่อนเรียกเด็กพาอีกฝ่ายไปส่ง และบอกให้เขาพาไปเอาไก่ ที่ท้ายเรือน 1 ตัว ก่อนจะพูดอีกว่า "ฝากคู่หูด้วยนะ มันติดตามเจ้า คอยดูแลมันให้ดีแล้วมันจะออกไข่ให้เจ้าทุกวัน"

      "เจ้าไก่เนี่ยนะ.." ชายหนุ่มคิ้วขมวดนิดหน่อย ตายล่ะ บัณฑิตหนุ่มเยี่ยงเรา ต้องมาเลี้ยงไก่เนี่ยนะ..

ช่างเหอะ เดี๋ยวหิวก็ค่อยจับมันย่างกิน มันกล่าวพลางรับไก่มา แล้วค่อยเดินไปหาคนเลี้ยงสัตว์

ผลของนิสัย ทะเยอทะยาน

+2 point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

Jinying ดี

           ◇ ━ สอนการหลอมศาสตรา

           ระหว่างออกเดินตามเส้นทางที่ทอดยาวออกไปสู่บ้านตีเหล็กสกุลเสิ่นที่ถูกแนะนำจากพ่อครัวเอ้อฉิน ความปวดหน่วงที่บั้นเอวก็เรียกมือเรียวให้ผละจากแผนที่ไปกอบกุม แต่แล้วสัมผัสเนื้อผ้าที่ไม่คุ้นเคยทำให้จิ้นอิ๋งเผลอก้มมอง ก่อนดวงตาหวานโศกพลันเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจที่ลืมถอดชุดคืนโรงเตี๊ยม

           สุดท้ายกว่าจะเดินทางมายังคฤหาสน์หลังใหญ่ที่กินพื้นที่ทอดยาวไปตามแนวเขาก็เสียเวลาไปอีกพักหนึ่งจนตอนนี้ใบหน้านวลแทบฝาดสีและล้อมกรอบด้วยหยาดเหงื่อจากการเดินย้อนกลับไปมาระหว่างทาง

           "แม่นางมาหาใครขอรับ" คนเฝ้าด้านหน้าบ้านตีเหล็กกล่าวถามแม่นางที่เดินเข้ามา

           จิ้นอิ๋งที่ยังควบคุมลมหายใจได้ไม่ดีเท่าไหร่พลันได้แต่ส่งยิ้มราวอยากให้รอฟังนางนำไปก่อน มือยกลูบอกตัวเองสองสามครั้งพลางผ่อนลมหายใจอีกครู่ถึงได้เอื้อนเอ่ยคำตอบในที่สุด

           “ ข้ามาหาท่านช่างตีเหล็กน่ะเจ้าค่ะ พอดีได้คำแนะนำจากพ่อครัวเอ้อฉินว่าท่านช่างตีเหล็กจะช่วยแนะนำวิธีหลอมวัตถุดิบเหล่านี้ให้ข้าได้ ” จบคำก็หยิบเอากล่องใส่ของที่ถูกมอบจากพ่อครัวให้คนเฝ้าประตูได้ตรวจสอบ

           "เช่นนั้นตามข้ามาขอรับ นายช่างกำลังทำงานที่โรงช่าง" คนเฝ้าประตูกล่าวก่อนผายมือเชิญตนเดินตามเข้าไปด้านใน

           ซึ่งจิ้นอิ๋งก็โค้งขอบคุณอีกฝ่ายที่ช่วยนำทางไปให้อย่างสุภาพ ก่อนเดินตามไปพลางเผลอผินสายตามองโดยรอบบริเวณไปด้วย ความโอ่โถ่งและใหญ่โตทำเอานางตาโตติดประกายไม่น้อยดูชื่นชมอยู่ภายในใจโดยไม่ได้เอ่ยปาก

           อีกฝ่ายนำทางแขกผ่านทางเดินของบ้าน ระหว่างทางภายในเรือนหลังนี้เป็นทั้งคฤหาสน์และสถานที่ทำงานของเหล่าคนงานของบ้านตีเหล็ก บุรุษเดินถอดเสื้อไปมามากมาย

           จิ้นอิ๋งที่ตอนแรกยังกวาดสายตาไปทั่วจึงก้มใบหน้าจนคางเล็กแทบจะชิดออกอยู่แล้ว สายตากลายเป็นมองนิ่งยังปลายเท้าของคนเฝ้าประตูที่นำอยู่เบื้องหน้าไม่คลาดสายตาเพื่อไม่ให้ตัวนางเผลอเสียมารยาทเลื่อนสายตาตกยังเหล่าบุรุษอื่นเหล่านั้นที่เดินผ่านไปมา

           "นายท่านขอรับมีแขกจากบ้านผู้ใหญ่มาขอเข้าพบ" คนเฝ้าประตูเดินมาจนถึงด้านหน้าโรงช่างก่อนจะพูดเสียงดังแจ้งท่านเจ้าบ้านด้านใน

           เสียงบุรุษผมสีเงินเงยหน้าจากการตีเหล็ก ก่อนจะสะบัดผมไปไว้ด้านหลัง "เข้ามาได้"

           เมื่อถึงที่หมาย จิ้นอิ๋งพลันเร่งเดินเข้าส่วนโรงช่างก่อนจะแอบเลื่อนดวงตากลมขึ้นมองโดยรอบเล็กน้อยว่าไม่มีสิ่งใดให้ต้องระมัดระวังการวางสายตาแล้วถึงผินหาเจ้าของเสียงที่เป็นนายท่านของบ้านพลางโค้งหาอย่างสุภาพ ใบหน้านวลพลันยิ่งระเรื่อแดงด้วยเพราะอุณหภูมิภายในที่ดูสูงกว่าด้านนอก ถึงอย่างนั้นรอยยิ้มก็ยังวาดส่งคล้ายไม่ได้สร้างความร้อนเนื้อร้อนใจอะไรให้แก่จิ้นอิ๋งนักระหว่างที่เอ่ยทักทายไม่ให้เสียมารยาท

           “ สวัสดีท่านนายช่างใหญ่ ข้ากู่ จิ้นอิ๋งเจ้าค่ะ ”

           "อ่าห์... เจ้าจะชื่ออะไรข้าไม่สนหรอก มาที่นี่มีธุระอะไรรีบพูดมา ข้าไม่มีเวลาว่างนัก" นายช่างเสิ่นกล่าวถามจิ้นอิ๋งพลางเดินไปล้างมือที่อ่าง

           นางที่โดนตัดรอนเรื่องชื่อเผลอมองตาปริบไปครู่หนึ่งอย่างไม่นึกว่าจะได้รับการตอบรับเช่นนั้น ถึงอย่างนั้นตัวนางก็ไม่ได้ถือสาทั้งยังเร่งแจ้งเหตุผลที่มาด้วยความเกรงใจหลังทราบว่าบุคคลตรงหน้าไม่ได้มีเวลาว่างนัก ทำเอาจิ้นอิ๋งเผลอนึกไปถึงพ่อครัวเอ้อฉินที่สละเวลามาช่วยสอนทำอาหารแม้มีเวลาว่างไม่มากนัก เช่นนั้นแม้บุรุษเบื้องหน้าดูจะมีบรรยากาศกดดัน ตัวนางจึงไม่ได้ดูประหม่าอย่างครั้งแรกมากแล้ว

           ออกจะนึกขอบคุณล่วงหน้าในใจไปว่าไม่แคล้วโดนแนะนำอย่างดีเป็นแน่ ชาวเมืองในหมู่บ้านเซิ่งหุนคงมีบุคลิกเคร่งขรึมกันแบบนี้เป็นปกติกระมัง

           “ พอดีตัวข้าได้รับมอบวัตถุดิบนี้มาจากพ่อครัวเอ้อฉินน่ะเจ้าค่ะ แล้วทางท่านพ่อครัวก็บอกว่าท่านนายช่างใหญ่สามารถแนะนำให้ข้าได้ ”

           "เช่นนั้นนำกล่องเจ้ามาวางบนโต๊ะสิ ลองเปิดดูมีวัตถุดิบอะไรบ้างที่เจ้าขะหลอมอาวุธกัน" นายช่างเสิ่นกล่าวก่อนผายมือให้อีกฝ่ายไปวางกล่องที่ถือมาเพื่อตรวจดูวัตถุดิบ

           จิ้นอิ๋งแทบจะหลุดร้องว่า ‘อย่างที่ข้าคิดไว้เชียว’ แก่ตัวเองไปเมื่อบุรุษตรงหน้ายินดีช่วยดูของที่ถูกมอบส่งมา รอยยิ้มดีใจจึงเผลอหลุดประดับรับบนดวงหน้าหวานนั้นตลอดในตอนที่เดินนำไปเปิดกล่องวัตถุดิบให้นายช่างใหญ่ได้ช่วยดู

           "อืม..ดูเหมือนจะทำกระบี่คุณภาพดีได้สักเล่ม เจ้าต้องจำไว้ให้ดีการตีเหล็กก็เหมือนการที่เจ้าต้องถนอมด้วยสองมือที่เปี่ยมด้วยความรักต่อศาสตราวุธที่เจ้าจะสร้าง อาวุธจะออกมาแข็งแกร่งหรือไม่ขึ้นอยู่กับความรักที่เจ้าใส่ลงไปในขั้นตอนการตี"

           แม้นางจะไม่รู้วิธีการตีดาบหรือเรื่องจัดการแร่ในกล่องเหล่านี้ แต่จิ้นอิ๋งก็สบตาผู้ที่กำลังกล่าวสอนอย่างตั้งใจ ในหัวก็นึกทวนเพื่อจดจำตามไปด้วยพลางอดเทียบกับเวลาทำสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้ว่าคล้ายกันไม่ได้ ต้องมอบความรักความใส่ใจลงไปถึงจะได้ผลตอบรับที่ดีออกมา

          "รวมลมปราณไว้ที่มือขวาของเจ้า ในการออกแรงตีเหล็กจะต้องไม่หนักและหย่อนยานเกินไป จำไว้ให้ขึ้นใจ หากเจ้าสามารถตีด้วยแรงที่พอเหมาะ รวมพลังไว้จุดเดียวจะทำให้ศาสตราวุธเจ้ายิ่งแข็งแกร่ง" นายช่างเสิ่นกล่าวสอนชี้แนะนางก่อนจะเริ่มสอนการถลุงแร่

           ซึ่งทันทีที่ได้ยินจบคำจิ้นอิ๋งก็แทบจะมองอีกคนตาค้าง มือเรียวเกือบยกชี้ตัวเองเสียแล้วว่าอย่างนางที่ไม่เคยเข้าโรงช่างเช่นนี้จะทำได้จริงหรือ กระนั้นเพราะท่าทางการสอนจากนายช่างใหญ่ที่แสนตั้งใจทำให้ตัวนางปฏิเสธไม่ออก ได้แต่เดินตามไปดูวิธีการถลุงแร่ในที่สุด

           ฟืนถูกช่วยจับใส่เตาให้ยิ่งโหมไฟ ก่อนจะจับเอาก้อนแร่มาลงยังเตาเผาพร้อมเทถ่านร้อนลงช่วยอีกแรง จากนั้นนายช่างใหญ่ก็บอกให้นางทิ้งเอาไว้ รอเวลาที่แร่ละลายเพื่อเป็นการทำแร่ให้บริสุทธิ์ที่สุด โดยตัวแร่เหล็กบริสุทธิ์จะไหลรวมตามช่องของเตาลงมาพื้นที่รองข้างเตาอีกที ซึ่งตัวจิ้นอิ๋งที่ได้ยินในเรื่องที่ไม่เคยรู้ก็ดูตื่นเต้นไม่น้อย นางแทบจะนั่งยองเฝ้าเตารอมองตัวแร่ที่ไหลลงมาอย่างใจจดใจจ่อสลับกับช่วยเติมฟืนและถ่านไม่ให้ไฟดับไป

           รู้ตัวอีกทีก็โดนเรียกให้ไปเอาแร่ที่ทำการถลุงเสร็จก่อนหน้าแล้วแทน เพราะขั้นตอนนี้ถือได้ว่าคงใช้เวลาเป็นวันเลยทีเดียว ส่วนแร่ที่เผาอยู่ก็ถือเสียว่าเป็นของแลกเปลี่ยนแทนเพื่อไม่ให้เสียเวลา จิ้นอิ๋งจึงยอมผละหน้าเตาออกมาโดยไม่ได้รู้ตัวว่าตามเนินแก้มและปลายจมูกเล็กนั้นแอบเปื้อนเขม่าไปแล้วเล็กน้อย ดวงตากลมดูสดใสประกายรับดูสนใจอยากลองตีดาบไม่น้อยในยามได้มายืนอยู่ยังหน้าทั่งพร้อมกับถือค้อนและคีมจับแร่สำริดอย่างละข้าง ระหว่างรอรับคำแนะนำการสอนตีอาวุธต่อไปนางก็ยื่นคีมที่จับแร่เข้าเตาเผาให้เล็กร้อนเตรียมมาตีขึ้นรูปต่อไป

      

          "ตอนนี้เจ้าคงพร้อมแล้ว เจ้าค่อย ๆ หลับตาทำสมาธิมือขวาเลื่อนไปจับค้อน (เลือกเมนู My Status จากนั้นเลือกที่ ทักษะดำรงชีพ เมื่อเข้าสู่หน้าศูนย์หลอมให้เลือก หลอมอุปกรณ์)" นายช่างเสิ่นแนะนำการหลอมอาวุธแก่จิ้นอิ๋ง "จากนั้นให้เจ้าโคจรลมปราณที่มือขวาที่จุดเดียว และลงมือตีก้อนสำริดที่เจ้าถลุงมาได้เลย จากก้อนสู่แผ่นและคัดให้มันตรงดิ่ง แต่จำไว้ทุก ๆ การตีเจ้าต้องมีจิตใจที่หนักแน่นและไม่หนักเกินไป แต่ก็ไม่เบาเกินไป"

           แน่นอนว่าสิ้นประโยค จิ้นอิ๋งที่ใช้ลมปราณไม่เป็นแทบจะยิ้มค้างไปหลายขณะเลยเชียว ถึงอย่างนั้นก็คล้ายไม่อยากทำให้ผู้สอนได้ผิดหวัง แม้รวมลมปราณไม่เป็นแต่นางจะลองรวบรวมสมาธิดูก็แล้วกัน ไม่รู้ต่างกันมากน้อยเพียงใดแต่คงไม่แย่มากนัก

           จิ้นอิ๋งตั้งสติให้พร้อม รวมสมาธิจดจ่อยังค้อนที่มือข้างถนัดถือกระชับมั่น ก่อนลงมีตีแร่สำริดที่ร้อนจัดและถูกนำวางคืนยังทั่งอย่างตั้งอกตั้งใจ พยายามตีขึ้นรูปให้ได้ดั่งตัวดาบที่เคยเห็นดาบเก่าของบิดาที่แขวนประดับยังฝาผนังที่ตัวเรือน

           เวลาล่วงเลยนานเท่าใดก็ไม่ทราบ แต่จนทั้งสองแขนเล็กแทบจะยกไม่ขึ้นดาบเล่มหนึ่งก็เสร็จสิ้น

           "เจ้านับว่าทำกระบี่ที่งดงามทีเดียว ความแกร่งพอฟาดฟันโจรโพกผ้าเหลืองได้นับว่าไม่เลวสำหรับครั้งแรก" นายช่างเสิ่นกล่าวชม ก่อนจะทดสอบดีดกระบี่วิถีโค้งและความอ่อนนุ่มของกระบี่

           “ ดีหรือเจ้าคะ? ”

           และเป็นจิ้นอิ๋งเองที่ไม่นึกว่าจะได้รับคำชม ความเหนื่อยสะสมเมื่อครู่แถมจะมลายหาย สีหน้าราวตระหนกตื่นไม่อยากเชื่อค่อยคอยเผยเป็นรอยยิ้มกว้างราวภูมิใจประดับทั่วใบหน้าชื้นเหงื่อระเรื่อแดงและเปื้อนเขม่านั้น

           "เอานี่ของข้าให้เจ้าไว้ใช้ในอนาคต และข้าฝากเจ้านำเงินนี้ไปให้คนเลี้ยงไก่ที่ทางตะวันตกของหมู่บ้านด้วยได้ไหม" นายช่างเสิ่นถามนาง

           “ ให้ข้าหรือเจ้าคะ? คนที่นี่ช่างเมตตานัก.. แน่นอนว่าท่านนายช่างใหญ่วานข้าได้แน่นอนเจ้าค่ะ ”

           ตอบรับคำถามพลางรับเงินมาจากมาจากอีกฝ่ายอย่างกระตือรือร้นที่จะได้ช่วยเหลือตอบแทนบุรุษเบื้องหน้าบ้างหลังได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ทั้งยังได้รับของมอบมาอย่างไม่ได้คาดหวังนั้นอีก

           "ขอบคุณนะที่ช่วยเหลือ เจ้าไปถึงที่นั่นก็ง่าย ๆ หยิบเงินจากในซองนี้แล้วยื่นให้คนเลี้ยงสัตว์ถึงมือเขา (ไปที่เมนูธุรกรรม > โอนเงินให้เพื่อน > เลือกสกุลเงินที่จะโอน จากนั้นใส่ไอดีเพื่อนที่ต้องการโอนให้) เจ้าเข้าใจใช่ไหม" นายช่างเสิ่นถามก่อนจะบอกอีกบางอย่าง "บางทีเจ้าไปที่นั่น เขาอาจใจดีสอนการเลี้ยงสัตว์ให้เจ้า สัตว์เลี้ยงนี้มีประโยชน์ต่อเจ้ามากนะ พวกมันหลายชนิดจะให้ทรัพยากรแก่เจ้า"

           นายช่างกล่าวก่อนเรียกเด็กพาจิ้นอิ๋งไปส่งและบอกให้เขาพาไปเอาไก่ที่ท้ายเรือน 1 ตัว ก่อนจะพูดอีกว่า "ฝากคู่หูด้วยนะ มันติดตามเจ้า คอยดูแลมันให้ดีแล้วมันจะออกไข่ให้เจ้าทุกวัน"

           “ ท่านให้ข้ามากมายเหลือเกินเจ้าค่ะ ขอบคุณมากจริง ๆ.. คราวหน้าข้าอยากตอบแทนท่านให้มากกว่าฝากส่งเงินเช่นนี้นะเจ้าคะ ”

           จิ้นอิ๋งเอ่ยทั้งรอยยิ้มพลางโค้งรับไปเสียหลายรอบหลังได้ของมาเสียมากมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคู่หูตัวขนที่ทำเอานางแทบจะอุ้มชิดแนบตัวเอาไว้ตลอด หลังเอ่ยลาและสอบถามยังสถานที่ตั้งฟาร์มของหมู่บ้านเสร็จสิ้น นางถึงได้เอ่ยลาและเดินไปยังส่วนฟาร์มเพื่อเรียนรู้การเลี้ยงเจ้าไก่ในอ้อมแขนของตน

ZhaoPei ดี

การเดินทางเพียงไม่นานจากตัวเมืองก็มาถึงหมู่บ้านเซิ่งหุนตามที่คาดคิดเอาไว้ ถนนดินเหนียวทอดยาวเป็นทางพาดผ่านบ้านหลังต่างๆ ยิ่งกว่านั้นกลับมีคฤหาสหลังโตอันงดงามตระการตาตั้งอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ จ้าวเพ่ยแทบไม่อยากจะเชื่อแม้แต่สายตาตัวเอง เมื่อมอาชาสีจาวกลับหยุดลงที่นี่ นั้นคือสิ่งที่บอกจ้าวเพ่ยว่าตรงหน้าคือบ้านตีเหล็กที่เป็นจุดมุ่งหมายหลักของการเดินทางมายังหมู่บ้านเซิ่งหุน

ซุนหยางเองก็คงไม่ใจไม้ใส้ระกำขนาดกลั่นแกล้งสาวที่ไม่รู้ทางใดๆหรอกกระมัง

"ที่นี่คือบ้านตีเหล็กสกุลเสิ่นที่เจ้าให้ข้าพามา.. ใช่บ้านที่เจ้าจะมาหรือไม่" ซุนหยางกล่าวถามย้ำจ้าวเพ่ยหลังจากดึงสายบังเหียนเอาไว้เพื่อบังคับให้ม้าไม่ขยับไปไหนมากตรงหน้าคฤหาสหลังโต บุรุษที่ควบม้ามาเลือกที่จะเงียบต่อจากนั้นเพื่อให้จ้าวเพ่ยได้เห็นบ้านที่ตนพามาหยุดตรงหน้าเพื่อตอบคำถามได้ว่าเป็นที่ที่จ้าวเพ่ยพูดถึงหรือไม่

แต่บ้านตีเหล็กสกุลเสิ่น ในหมู่บ้านเซิ่งหุนที่ซุนหยางรู้จักมีเพียงแค่ที่แห่งนี้เท่านั้น

เสียงตีเหล็กดังก้องมาจากภายในตัวบ้าน เป็นระยะ เป็นอีกข้อที่สามารถช่วยย้ำจ้าวเพ่ยอีกเสียงได้ว่า บ้านสกุลเสิ่นที่จ้าวเพ่ยตามหาคือที่นี่ หากที่นี่ไม่ใช่บ้านสกุลเสิ่นอย่างที่ได้รับข้อมูลจากพ่อค้าหวังและอดีตโจรโพกผ้าเหลืองคนนี้มา คงจะหาบ้านตีเหล็กหลังใดในหมู่บ้านนี้ไม่เจออีกแล้ว

"เจ้ารอที่นี่.. ข้าจะกลับมา" สองเท้ากระทบพื้นทันทีที่กล่าวจบ จ้าวเพ่ยไม่สนใจแม้สายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้ของคนเฝ้าหน้าประตูที่มองมาตั้งแต่มาหยุดที่หน้าบ้าน เสียงทักทายดังขัดจังหวะที่จ้าวเพ่ยจะย่างกรายเข้าไปในตัวคฤหาสให้จ้าวเพ่ยหยุดนิ่งลงไปและหันไปมองผู้ที่ต้อนรับตนคนแรก

"แม่นางมาพบใครขอรับ" คนเฝ้าหน้าประตูที่เงียบจากการสังเกตุอยู่นานกล่าวถามจ้าวเพ่ย

"พ่อค้าหวังให้ข้ามารับแร่จากที่นี่"

"เช่นนั้นตามข้ามา" ดีกว่ามากที่จะต้องเข้าไปคนเดียวโดยที่ไม่รู้เรื่องใดๆเลย คนเฝ้าหน้าประตูผายมือเชิญจ้าวเพ่ยเข้าไปยังด้านใน เขาเดินนำทางสตรีที่ตามมาผ่านทางเดินของตัวบ้านหลังโต

ภายในบ้านเรือนใหญ่เป็นทั้งคฤหาสและที่ทำงาน เสียงเคาะเหล็กดังกระหน่ำตลอดทาง เคล้าคลอเป็นจังหวะหากเงี่ยหูฟังดูดีๆ ทุกการเคาะกลับเป็นช่วงที่สม่ำเสมอกันอย่างน่าประหลาดใจ สิ่งที่รบกวนสายตามากกว่าการตกแต่งบ้านหลังนี้ คือบุรุษคนงานที่นี่ต่างถอดเสื้อเดินไปมาราวกับเป็นเรื่องปกติของตัวบ้าน แม้สตรีจะเข้ามาเยือนที่นี่ แต่เหมือนมีเพียงจ้าวเพ่ยที่มีท่าทีเขินอายเมื่อเห็นภาพนั้นรายล้อมรอบตัว

ดวงตากลมโตสอดส่องไปทั่วบริเวณพยายามที่จะไม่มองบุรุษเปลือยท่อนบนให้รู้สึกเขินอายไปมากกว่าที่เป็น จนกระทั่งย่างก้าวเข้ามาถึงโรงช่าง สายตากลมสวยเผลอจับจ้องไปยังบุรุษนายหนึ่งกำลังใช้ค้อนทุบเหล็กหนา เสียงค้อนกระทบเหล็กดูหนักแน่น สมกับแรงที่ทุบลงอย่างมหาศาล เมื่อรับรู้ว่ากำลังถูกมองบุรุษผู้นั้นก็ปากเหงื่อไหลลงมากลางหน้าผากและพยักหน้ากลับมาเป็นการทักทาย

จ้าวเพ่ยหัวใจเต้นแรง พลางใช้มือป้องปากที่ยิ้มอย่างเหนียมอายเมื่อไม่รู้ว่าควรจะตอบรับอย่างไรกับการทักทายนั้น

"แม่นาง.. แม่นาง!"

"เจ้าคะ" จ้าวเพ่ยละสายตาจากบุรุษผู้นั้นเพื่อหักความสนใจมาทางผู้เฝ้าหน้าประตูที่เรียกตนอยู่ แม้จะเผลอสนใจกับสิ่งอื่นแต่จ้าวเพ่ยก็สามารถดึงความนึกคิดให้กลับมาอยู่กับตัวได้อย่างรวดเร็ว ชายผู้เฝ้าหน้าประตูผู้นั้นผายมือให้จ้าวเพ่ยไปยังบุรุษผมสีเงินที่เหมือนจะรอสนทนากับจ้าวเพ่ยอยู่

"มีธุระอะไร ข้าไม่มีเวลาว่างมากนัก" นายช่างเสิ่นวางค้อนจากการตีเหล็ก ก่อนจะหยิบผ้าสีหม่นขึ้นมาเช็ดมืออย่างลวกๆ ผมสีเงินดูเป็นจุดดึงดูดสายตาได้ดี ความงามของเรือนผมสีงามรับกับใบหน้าได้รูปจนน่าอิจฉาเมื่อดูโดยรวมกลับขับความน่าเคารพได้อย่างน่าประหลาดใจ

"พ่อค้าหวังให้ข้ามารับแร่จากบ้านตีเหล็ก เพื่อส่งกลับไปยังเมืองลั่วหยางเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นเจ้ารอที่นี่" นายช่างเสิ่นเดินหายไปอีกห้องเพียงครู่ ความเงียบก่อตัวขึ้นเพียงครู่ขณะจ้าวเพ่ยพยายามจะไม่สนใจบุรุษรอบๆ แม้ใบหน้าเริ่มจะมีเลือดฝาดเท่าไหร่ก็ตาม เพียงไม่นานเกินรอนายช่างเสิ่นก็ออกมาพร้อมหีบห่อหนึ่งมาวางตรงหน้าจ้าวเพ่ย "นี่คือแร่ที่พ่อค้าหวังต้องการ"

จ้าวเพ่ยใช้มือเรียวสวยวางลงบนหีบห่อ แต่ก่อนจะเอ่ยขอบคุณออกไป ดูเหมือนนายช่างเสิ่นจะมีงานสำคัญที่รออยู่ถึงได้ปลีกตัวออกไปทันทีโดยไม่คิดจะสนทนากับหญิงสาวต่อ จ้าวเพ่ยเหลือบมองคนเฝ้าหน้าประตูเพียงครู่ ก่อนจะดึงหีบห่อนั้นมาใกล้ตัว

ความหนักสำหรับจ้าวเพ่ยก็ไม่หนักหนากว่าที่คาดคิดเอาไว้ แต่ก็หนักพอที่ทำให้จ้าวเพ่ยเหนื่อยก่อนที่ออกจากบ้านตีเหล็กแห่งนี้แน่ๆ หญิงสาวหันไปหาคนเฝ้าหน้าประตูขณะวางมือประสานกันด้วยความเหนียมอาย

"ข้ายกไม่ขึ้น ท่านพอจะช่วยข้ายกถึงหน้าประตูได้หรือไม่"

ไร้คำปฏิเสธจากคนเฝ้าหน้าประตู อย่างไรก็ต้องกลับไปประจำที่เดิมอยู่แล้ว หีบห่อหนักถูกยกโดยที่จ้าวเพ่ยไม่ต้องออกแรงเลยแม้แต่น้อย จ้าวเพ่ยทำได้เพียงเดินตามหลังด้วยใบหน้าที่ผุดยิ้มมุมปาก ขณะเดินตามคนเฝ้าหน้าประตูเดินนำ จวบจนถึงมายังหน้าประตูดังเดิม

"ขอบคุณท่านมากนะเจ้าคะ" จ้าวเพ่ยกล่าวขณะรับหีบห่อจากมืออีกฝ่าย สีหน้ายังคงเปื้อนยิ้มไม่มีท่าทีจะแสดงอาการว่าหีบที่ถือมาหนักสำหรับจ้าวเพ่ยอย่างที่กล่าวอ้างตั้งแต่ต้น คนเฝ้าประตูมองจ้าวเพ่ยอย่างไม่เข้าใจ ขณะหญิงสาวยกหีบห่อไปหายังผู้ที่รอกับม้าโดยไม่รู้สึกสาอะไรอยู่ไม่ไกล

"เจ้าได้อะไรมา" เมื่อซุนหยางเห็นว่าจ้าวเพ่ยนำบางอย่างมาก็เกิดความสงสัยขึ้น หีบห่อที่เหมือนจะหนักไม่น้อยถูกวางหลังม้าขณะที่จ้าวเพ่ยได้แต่ยิ้มกับภารกิจที่เหมือนจะลุล่วงด้วยดี

"ของที่ทำให้ข้าและเจ้าอิ่มได้"

"อะไร" ซุนหยางถามซ้ำเมื่อไม่เข้าใจคำตอบขณะมองจ้าวเพ่ยเปิดหีบห่อนั้นขึ้นให้เห็นถึงแร่จำนวนมากวางเรียงในหีบอย่างสวยงาม แม้จะไม่เข้าใจในสิ่งที่จ้าวเพ่ยเอ่ยถึง แต่ซุนหยางก็คาดเดาคำตอบเอาไว้ในใจไปเองแล้ว "เจ้าจะนำไปขายหรือ"

"ไม่ใช่" มือเรียวสวยปิดหีบห่อนั้นทันที "ข้าจะนำแร่ไปส่งให้พ่อค้าหยางที่เมืองลั่วหยาง"

"แร่มากมายเช่นนี้ หากนำไปขาย.."

"ข้าไม่อยากเป็นโจรเช่นเจ้า" จ้าวเพ่ยตัดบทเมื่อถูกซุนหยางเสนอแนะถึงทางเลือกที่ไม่ควร จ้าวเพ่ยจำได้ดีว่ารับปากเป็นหมั่นเป็นหมายกับพ่อค้าหวังไว้ว่าอย่างไร หากหักหลังตามที่ซุนหยางกล่าวจ้าวเพ่ยคงจะเป็นคนชั่วที่ไม่มีหน้าไปพบพ่อค้าหวังอีกต่อไป สตรีในชุดงามจูงบังเหียนม้าให้พร้อมสำหรับการเดินทางต่อไปให้พร้อม "ไปส่งข้าที่ลั่วหยาง"

"ได้" ตอบรับคำสั่งของจ้าวเพ่ยขณะดึงสายบังเหียนออกจากมือหญิงสาว ซุนหยางยกตัวขึ้นบนหลังม้าทั้งยื่นมือมายังอีกฝ่าย แต่ก็เฉกเช่นทุกทีที่จ้าวเพ่ยไม่ตอบรับความช่วยเหลือนั้น กลับเลือกจะขึ้นบนหลังม้าด้วยตัวเอง

"เร็วที่สุดได้เท่าใด"

"เร็วที่สุดข้าทำได้ แต่เกรงว่าเมื่อถึงลั่วหยางจะไม่เห็นเจ้าบนหลังม้า" ซุนหยางกล่าวติดตลก แต่ถึงอย่างนั้นก็บังคับม้าให้วิ่งออกไปให้จ้าวเพ่ยแทบเสียหลักอีกรอบ การบังคับม้าที่ดูหุนหันพลันแล่นไม่สนใจแม้ผู้ที่มาด้วยเป็นสิ่งมี่จ้าวเพ่ยต้องทำความคุ้นชินเพื่อเข้ากับมันให้ได้ก่อนจะได้ตกหลังม้าอย่างที่ซุนหยางพูดกรอกหูเธอทุกครั้งเสียแล้วล่ะ

Side Quest Update : รับแร่จากหมู่บ้านเซิ่งหุน

Jinying ดี

❀ เควสรับแร่จากหมู่บ้านเซิ่งหุน ❀

รับแร่จากบ้านตีเหล็กสกุลเสิ่น

.

.

          เมื่อมาเยือนยังหมู่บ้านเซิ่งหุน ตัวจิ้นอิ๋งก็ไม่ได้เร่งตรงเข้าไปรับแร่ที่บ้านตีเหล็กสกุลเสิ่นในทันที แต่ได้แวะทักทายแก่ผู้ใหญ่บ้านซ่งเสียก่อนเพราะเป็นผู้ที่เคยให้ที่พักพิงยามนางถูกช่วยโดยจอมยุทธ์หลิว ซึ่งตัวจิ้นอิ๋งก็มีความคิดว่าหลังเยี่ยมเยียนผู้ใหญ่บ้านเสร็จสิ้นจะไปเยี่ยมจอมยุทธ์หลิวด้วย แต่ในห้วงความคิดหนึ่งนางร้องเตือนว่าอาจได้หงุดหงิดมากกว่าสานไมตรี สุดท้ายในตอนบอกลาท่านผู้ใหญ่บ้านนางจึงตรงไปยังบ้านตีเหล็กต่อเสียก่อน

          ยามเมื่อมาถึงตัวจิ้นอิ๋งก็อุ้มตัวไป๋เซ่อทักทายยังผู้เฝ้าหน้าบ้านตีเหล็ก อีกฝ่ายคล้ายมองค้างที่ใบหน้าของนางครู่หนึ่งสลับกับมองเจ้าไก่ตัวน้อยที่ร้องกระต๊ากทักกลับหาด้วยแววตาสับสนถึงจุดประสงค์ผู้มาเยือน ทำเอาจิ้นอิ๋งแทบหลุดหัวเราะเสียงใสจนคนที่โดนหัวเราะใส่รู้สึกเขินอายอย่างประหลาด

          " สวัสดีเจ้าค่ะ! ข้ากู่จิ้นอิ๋งที่นายช่างใหญ่ของพวกท่านเคยให้เจ้าไป๋เซ่อแก่ข้ามาไงเจ้าคะ! "

          สิ้นประโยคที่เอ่ยหาทั้งเสียงกลั้วขำ อีกฝั่งก็คล้ายร้องอ๋อแผ่วขึ้นมาพร้อมพึมพำเปรยกะพูดกับตัวเองแต่ก็ได้ยินกันไปทั่วถึงความคุ้นหน้าของนาง ก่อนคนเฝ้าประตูผู้นั้นจะเผยรอยยิ้มเป็นมิตรมากขึ้นหลังเห็นไก่ที่นายช่างใหญ่มอบให้แก่สตรีผู้นี้ดูแข็งแรงร่าเริงบ่งบอกว่าดูแลเป็นอย่างดี พลางถามไถ่ถึงสาเหตุที่แวะเวียนมาถึงบ้านตีเหล็กแห่งนี้

          " จริงด้วย! พอดีข้ามารับเอาแร่ไปส่งให้ท่านพ่อค้าหวังจินน่ะเจ้าค่ะ ให้ข้าเข้าไปเอาเลยหรือไม่เจ้าคะ? "

          จิ้นอิ๋งเอ่ยถามกระตือรือร้น ทว่าอีกฝ่ายกลับโบกมือปฏิเสธพลางเอ่ยบอกให้นางรออยู่ด้านนอกตามสบาย ส่วนมันจะเข้าไปบอกนายช่างใหญ่ให้แล้วนำออกมาให้เอง ซึ่งหลังนางนิ่งเงียบพิจารณาข้อเสนอและหวนนึกถึงบรรดาบุรุษเปลือยท่อนบนร่อนไปร่อนมาก็พยักหน้ารับในที่สุด โดยระหว่างรอก็วางไป๋เซ่อลงให้เดินเล่นยังสถานที่ที่เคยอยู่

          เจ้าไก่ตัวน้อยหลังรับรู้ถึงความคุ้นเคยของสถานที่ก็ออกเดินดูอยากรู้อยากเห็นไกลตัวจิ้นอิ๋งเป็นครั้งแรกให้ดรุณีน้อยมองตามทั้งรอยยิ้ม แววตาคล้ายประกายครู่หนึ่งอย่างดีใจไปด้วยที่เห็นไก่น้อยสหายตนดูมีความสุขหลังได้มาเยือนยังบ้านเกิดเช่นนี้

          ทางด้านถานเจ๋อที่ไม่คุ้นเคยยังหมู่บ้านนี้แม้แต่น้อยก็ได้แต่ยืนเฝ้าม้ารอยังด้านหลังท่านหญิงของมันไม่ไกลนัก พร้อมกับสายตาที่มองสอดส่องเข้าไปในตัวบ้านตีเหล็กนี้พร้อมกวาดทั่วยังตัวคฤหาสน์ที่ต่อทอดยาวขนานตามแนวเขาด้านหลังให้มันเผลอมุ่นสีหน้าเข้ากันเล็กน้อยขณะสัมผัสได้ถึงความอู้ฟู่ของสถานที่แห่งนี้ กระทั่งคนด้านในออกมาพร้อมถุงใส่แร่จำนวนมากมันถึงเดินเข้าหาเพื่อเตรียมรับมาไว้ยังม้าอย่างรู้งาน

          " นายช่างใหญ่ สวัสดีเจ้าค่ะ "

          จิ้นอิ๋งที่กำลังจะช่วยยกถุงแร่พลันถูกเรียกความสนใจโดยร่างของนายช่างใหญ่ที่ได้ออกมาทักทายนางไปด้วย ดูจากเนื้อตัวที่ชื้นเหงื่อและชุดที่เปื้อนเขม่าเล็กน้อยนั้นก็พอเดาออกได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายไม่แคล้วกำลังทำงานอย่างคราที่นางเจอครั้งแรกเป็นแน่ ทำเอาอดเกรงใจขึ้นมาไม่ได้ที่ไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าไปเอาของเอง

          " ข้าออกมาตรวจสอบของว่าครบดีหรือไม่เท่านั้น เป็นหนึ่งในงานเช่นกัน.. จะได้ยืนยันได้ว่าหากแร่ขาดตกอย่างไรก็เป็นความผิดเจ้าแล้ว "

          ราวกับโดนอ่านใจว่าจิ้นอิ๋งกำลังรู้สึกผิดอยู่ อีกบุรุษถึงเอ่ยขัดขึ้นมาให้ ทว่าคำพูดคำจาก็ยังทำให้นางพลันรู้สึกทั้งขำทั้งฉิวเช่นเดิม ก่อนนางจะผายมือเรียวให้อีกฝ่ายได้ตรวจสอบตามสบาย ถานเจ๋อที่พลันแอบได้ยินตอนกำลังผูกกระเป๋ายังท้ายม้าก็แอบหน้าครึ้มลงไปเล็กน้อยที่ท่านหญิงของมันโดนพูดขู่เสียอย่างนั้น แต่ก็ไม่กล้าโจ่งแจ้งด้วยกลัวผู้เป็นนายจะโดนตำหนิ มันจึงรู้จักที่จะก้มหน้าต่ำหลบสีหน้าตัวเองเอาไว้ขณะอีกฝ่ายตรงเข้ามาตรวจดูแร่

          " ไก่ตัวนั้น.. ดูแข็งแรงดีนี่ "

          หลังตรวจดูจนเรียบร้อย นายช่างใหญ่เสิ่นก็หันไปเห็นไป๋เซ่อที่เดินกระโดดโบกปีกอย่างร่าเริงกลับมาหาจิ้นอิ๋งหลังนางเดินกลับเข้าใกล้ม้า ราวกับรู้สาว่าใกล้ได้เวลาเดินทางแล้วให้นางต้องก้มรับตัวไก่ตัวกลมมาในอ้อมแขน ก่อนชูอวดกลับยังคนกล่าวทั้งรอยยิ้มกว้าง

          " แน่นอนเจ้าค่ะ! ข้าดูแลเจ้าไป๋เซ่อเป็นอย่างดีเชียวเจ้าค่ะ! "

          พลันได้ยินชื่อของเจ้าไก่ตัวขนในอ้อมแขนจิ้นอิ๋ง สีหน้าของนายช่างใหญ่ก็คล้ายตียุ่งขึ้นมาครู่หนึ่ง พลันแว่วเสียงหัวเราะหลุดแผ่วแต่ก็หายไปรวดเร็วจนนางคิดว่าหูฝาด ก่อนจะโบกมือปัด ๆ คล้ายให้นางนำแร่กลับไปส่งได้แล้ว ซึ่งจิ้นอิ๋งก็ค้อมหัวขอบคุณกลับหารวมถึงเหล่านายช่างท่านอื่นที่ช่วยแบกถุงแร่ออกมาด้วย ก่อนจะพากันขึ้นม้ากับถานเจ๋อเพื่อนำเอาแร่ไปส่งให้กับพ่อค้าหวังจินต่อไป

          ทว่าความรู้สึกผิดระลอกหนึ่งพลันตีตื้นหลังมองเลยไปยังด้านหลังของหมู่บ้าน ริมฝีปากเล็กคล้ายจะยู่เข้าหหาเล็กน้อยดูกำลังฝืนใจบางอย่าง ซึ่งถานเจ๋อที่จับสังเกตได้ว่าท่านหญิงไม่ออกม้าเสียทีก็เผลอชะโงกมองใบหน้าอีกฝ่ายจนเห็นเข้าถึงสีหน้าดูไม่พึงใจนักก็อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้

          " ท่านหญิงเป็นอะไรหรือ.. ขอรับ "

          เสียงถานเจ๋อดังเรียกสตินางขึ้นมา จิ้นอิ๋งจึงลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนสีหน้าจะเลี่ยนเป็นมุ่งมั่นพร้อมมือที่เหวี่ยงเอาประเป๋าย่ามตนมาค้นหาบางสิ่งระหว่างตอบคำถามผู้ติดตามของนางไปด้วย

          " แค่นึกชั่งใจน่ะ ว่าไปหาท่านผู้นั้นดีหรือไม่ แต่มาถึงนี่ก็ต้องไปแล้วล่ะนะ! "

          ถานเจ๋อที่ฟังก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันกับอีกฝ่ายช่วงอยู่ที่หมู่บ้านเซิ่งหุน เลยพาลนึกไปถึงบุรุษหน้าหยกที่เฉินหลิวแทนให้เผลอส่ายหัวปฏิเสธ กระนั้นจิ้นอิ๋งก็คล้ายไม่เห็นท่าทางไม่อยากไปของอีกฝ่ายพลันเร่งม้านำไปยังหลังหมู่บ้านแล้ว!

Weibin ชั่ว

กัวฟงเดินทางมาถึงบ้านตีเหล็กตระกูล ตัวอาคารถูกสร้างอย่างปราณีต แต่ก็ให้บรรยากาศของตระกูลตีเหล็ก


"คุณชายมาหาใครขอรับ" คนเฝ้าด้านหน้าบ้านตีเหล็กกล่าวถามคุณชายที่เดินเข้ามา


กัวฟงมองหาต้นตอเสียงจึงก้มลงไปมองเจอกับบุรษคนนึงที่เเหงนหน้าสบตาเขาอยู่
" พ่อครัวตู้บอกข้าให้มาหานายช่างใหญ่ของพวกเจ้า เขาอยู่หรือไม่"

"เช่นนั้นตามข้ามาขอรับ นายช่างกำลังทำงานที่โรงช่าง" คนเฝ้าประตูกล่าวก่อนผายมือเชิญอีกฝ่ายเดินตามเข้าไปด้านใน

กัวฟ่งเดินตามคนเฝ้าประตูเข้าไปในอาคาร ระหว่างนั้นเขาก็คิดถึงหน้าตานายช่างใหญ่ไปด้วยว่าจะแข็งแกร่งขนาดไหน

เขานำทางแขกผ่านทางเดินของบ้าน ระหว่างทางภายในเรือนหลังนี้เป็นทั้งคฤหาสน์และสถานที่ทำงานของเหล่าคนงานของบ้านตีเหล็ก บุรุษเดินถอดเสื้อไปมามากมาย

ช่างดูวุ่นวาย แต่นับว่าเป็นระเบียบ ระหว่างที่กัวฟ่งครุ่นคิดพวกเขาก็มาถึงหน้าห้องหนึ่ง

"นายท่านขอรับมีแขกจากบ้านผู้ใหญ่มาขอเข้าพบ" คนเฝ้าประตูเดินมาจนถึงด้านหน้าโรงช่างก่อนจะพูดเสียงดังแจ้งท่านเจ้าบ้านด้านใน
       เสียงบุรุษผมสีเงินเงยหน้าจากการตีเหล็ก ก่อนจะสะบัดผมไปไว้ด้านหลัง "เข้ามาได้"

เมื่อเกาฟ่งได้พบกับช่างใหญ่ของที่แห่งนี้สิ่งแรกที่เขาคิดเลยคือ ...เจ้าหน้าอ่อนเนี่ยนะนายช่างใหญ่ ตัวแค่นี้ยกค้อนไหวรึป่าวยังไม่รู้
"ข้าเหลาหู่ เจ้าคือช่างใหญ่ของที่่นี่?"

"อ่าห์... เจ้าจะชื่ออะไรข้าไม่สนหรอก มาที่นี่มีธุระอะไรรีบพูดมา ข้าไม่มีเวลาว่างนัก" นายช่างเสิ่นกล่าวถามอีกฝ่ายพลางเดินไปล้างมือที่อ่าง

หึ อวดดี!!!
"ข้ามาตามที่พ่อครัวตู้บอก เขาบอกเจ้าสามรารถสอนข้าตีเหล็กได้ หรือทั้งหมดมันไม่จริง"

"เช่นนั้นนำกล่องเจ้ามาวางบนโต๊ะสิ ลองเปิดดูมีวัตถุดิบอะไรบ้างที่เจ้าขะหลอมอาวุธกัน" นายช่างเสิ่นกล่าวก่อนผายมือให้อีกฝ่ายไปวางกล่องที่ถือมาเพื่อตรวจดูวัตถุดิบ

"สำริดดีบุกทองแดงเหล็กกล้า...เหมือนจะมีเค่นี้"

"อืม..ดูเหมือนจะทำกระบี่คุณภาพดีได้สักเล่ม เจ้าต้องจำไว้ให้ดีการตีเหล็กก็เหมือนการที่เจ้าต้องถนอมด้วยสองมือที่เปี่ยมด้วยความรักต่อศาสตราวุธที่เจ้าจะสร้าง อาวุธจะออกมาแข็งแกร่งหรือไม่ขึ้นอยู่กับความรักที่เจ้าใส่ลงไปในขั้นตอนการตี"

เจ้าหมอนี่พล่ามอะไรกัน ใส่ความรักลงในอาวุธหรือ..ไร้สาระอาวุธขอแค่ใช้ฆ่าได้ก็พอแล้วนิ?"

"รวมลมปราณไว้ที่มือขวาของเจ้า ในการออกแรงตีเหล็กจะต้องไม่หนักและหย่อนยานเกินไป จำไว้ให้ขึ้นใจ หากเจ้าสามารถตีด้วยแรงที่พอเหมาะ รวมพลังไว้จุดเดียวจะทำให้ศาสตราวุธเจ้ายิ่งแข็งแกร่ง" นายช่างเสิ่นกล่าวสอนชี้แนะอีกฝ่าย ก่อนจะเริ่มสอนการถลุงแร่

ฟังดูแล้วงายกว่ากันเข้าครัวเยอะเลย ระหว่าที่เขาคิดเขาก็ทำตามที่นายช่างสอนทุกอย่าง

       "ตอนนี้เจ้าคงพร้อมแล้ว เจ้าค่อย ๆ หลับตาทำสมาธิมือขวาเลื่อนไปจับค้อน (เลือกเมนู My Status จากนั้นเลือกที่ ทักษะดำรงชีพ เมื่อเข้าสู่หน้าศูนย์หลอมให้เลือก หลอมอุปกรณ์)" นายช่างเสิ่นแนะนำการหลอมอาวุธอีกฝ่าย "จากนั้นให้เจ้าโคจรลมปราณที่มือขวาที่จุดเดียว และลงมือตีก้อนสำริดที่เจ้าถลุงมาได้เลย จากก้อนสู่แผ่นและคัดให้มันตรงดิ่ง แต่จำไว้ทุก ๆ การตีเจ้าต้องมีจิตใจที่หนักแน่นและไม่หนักเกินไป แต่ก็ไม่เบาเกินไป"

"ในที่สุด็สำเร็จ" หลังจากใช้กำลังไปมากเขาก็มองดูกระบี่ที่เขาตีขึ้นมากับมือ

"เจ้านับว่าทำกระบี่ที่งดงามทีเดียว ความแกร่งพอฟาดฟันโจรโพกผ้าเหลืองได้นับว่าไม่เลวสำหรับครั้งแรก" นายช่างเสิ่นกล่าวชม ก่อนจะทดสอบดีดกระบี่วิถีโค้งและความอ่อนนุ่มของกระบี่

"ใช้แค่ฆ่า ขอแค่ไม่ทื่อก็พอแล้วเจ้าคิดอะไรมาก" เขาพูดพลางมองกระบี่มือ เรารอวันที่เขาจะได้จับกระบี่ไปอาบโลหิตในสนามรบ

       "เอานี่ของข้าให้เจ้าไว้ใช้ในอนาคต และข้าฝากเจ้านำเงินนี้ไปให้คนเลี้ยงไก่ที่ทางตะวันตกของหมู่บ้านด้วยได้ไหม" นายช่างเสิ่นถามอีกฝ่าย

"ขอบคุณนะที่ช่วยเหลือ เจ้าไปถึงที่นั่นก็ง่าย ๆ หยิบเงินจากในซองนี้แล้วยื่นให้คนเลี้ยงสัตว์ถึงมือเขา (ไปที่เมนูธุรกรรม > โอนเงินให้เพื่อน > เลือกสกุลเงินที่จะโอน จากนั้นใส่ไอดีเพื่อนที่ต้องการโอนให้) เจ้าเข้าใจใช่ไหม)" นายช่างเสิ่นถามก่อนจะบอกอีกบางอย่าง "บางทีเจ้าไปที่นั่น เขาอาจใจดีสอนการเลี้ยงสัตว์ให้เจ้า สัตว์เลี้ยงนี้มีประโยชน์ต่อเจ้ามากนะ พวกมันหลายชนิดจะให้ทรัพยากรแก่เจ้า"

นายช่างกล่าวก่อนเรียกเด็กพาอีกฝ่ายไปส่ง และบอกให้เขาพาไปเอาไก่ ที่ท้ายเรือน 1 ตัว ก่อนจะพูดอีกว่า "ฝากคู่หูด้วยนะ มันติดตามเจ้า คอยดูแลมันให้ดีแล้วมันจะออกไข่ให้เจ้าทุกวัน"

"งั้นไว้เจอกันใหม่ข้าขอตัว" จากนั้นกัวฟ่งก็เดินตามเด็กนำทางออกไป

Fenyue ดี

      

⌜89⌟

บทที่ 15

ปลามาแล้วจ้า

ฉากที่ 3

เควส (2) รับแร่จากหมู่บ้านเซิ่งหุน (ประจำวัน)

                    

          หลังจากการไปเยี่ยมสหายแต่ไม่ได้พบกับสหายเฟินเยว่ก็เข้าไปยังหมู่บ้านเซิ่งหุน ถามทางจนไปพบกับโรงตีเหล็กสกุลเสิ่น ครั้งแรกเด็กสาวคิดว่าหมู่บ้านในซอกเขาจะเป็นเพียงหมู่บ้านเล็ก ๆ อันสงบร่มรื่น แต่ที่ไหนได้สิ่งปลูกสร้างแต่ละอย่างในหมู่บ้านเซิ่งหุนกลับยิ่งใหญ่ตระการตาตั้งแต่โรงเตี๊ยมยันบ้านตีเหล็ก ราวกับว่าเป็นเมืองใหญ่ขนาดย่อส่วนก็ไม่ปาน

         

          เด็กสาวรู้สึกประหม่าไม่น้อยเลยตั้งแต่ที่ได้ย่างเท้าเข้ามาในที่แห่งนี้ โดยเฉพาะผนังสีเลือดที่ทำให้นางรู้สึกอึดอัดและใจคอไม่ดีอยู่ตลอดเวลาจนคิดว่ารีบรับงานแล้วรีบออกมาจากที่นี่จะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

         

          “สวัสดีเจ้าค่ะ ข้าซุนเฟินเยว่ ตัวแทนจากเถ้าแก่หวังจินแห่งลั่วหยาง มาขอรับแร่ตามใบรายการเจ้าค่ะ”

         

          เฟินเยว่เอ่ยทักบุรุษผมขาวคนที่สองที่ได้พบเจอในวันนี้ตาแทบไม่กะพริบ เขาน่าจะเป็นความสบายตาเพียงอย่างเดียวในที่แห่งนี้ที่น่าจ้องมอง หาใช่ความงามของบุรุษตรงหน้า แต่เป็นเพราะลักษณะของคนผิวเผือกเช่นเดียวกับพี่ชายคนรอง

         

          “....”

         

          นายช่างเสิ่นไม่ตอบรับ เขาคงชินชาที่ถูกมองด้วยสายตาเช่นนี้มานับครั้งไม่ถ้วน หลังจากที่รู้ว่าตนเผลอเสียมารยาทก็ยื่นเอกสารให้แก่เถ้าแก่เสิ่นไปประทับตรา ก่อนจะลงรายชื่อรับของสาวน้อยก็ไม่ลืมตรวจนับตามจำนวนเทียบกับรายการสั่งซื้อ

         

          “รับแร่เป็นจำนวนหนึ่งร้อยก้อนนะเจ้าคะ ตรวจรับเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

         

          เฟินเยว่ลงนามชื่อของตัวเองในใบรับของทั้งสองฉบับก่อนจะยื่นสำเนาให้ช่างตีเหล็ก แล้วม้วนอีกฉบับเก็บส่งคืนให้เถ้าแก่หวัง

         

          “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”

         

          เด็กสาวเอ่ยคำลาทว่าไร้เสียงตอบกลับ นางเพียงแค่เห็นช่างใหญ่เสิ่นพยักหน้ารับก่อนที่จะกลับไปทำงาน แม้จะรู้สึกตะหงิด ๆ แต่ก็คิดไปในทางที่ดีว่าช่างเล็กน่าจะเหนื่อยมากและไม่ว่างจึงไม่ตอบ เมื่อหมดธุระจากที่นี่แล้วเด็กสาวก็บรรทุกสินค้าใส่หลังม้าก่อนที่จะควบขี่ออกไปกลับเมืองหลวง

         

.

.

.

         

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือทำกิจกรรมใด ๆ

ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

อัตลักษณ์อัจฉริยะ

+30 EXP จากการโรลทำงาน

อัตลักษณ์ผิวเป็นฝ้ากระ

+15 ความเครียด เมื่อต้องทำอะไรก็ตามในช่วงเวลากลางวัน

-----------------------------------

รับแร่ ??? จำนวน 100 ก้อน