[เมืองซื่อซิน] ท่าเรือชิงต่าว

ท่าเรือชิงต่าว

{ เมืองซื่อซิน }

【ท่าเรือชิงต่าว】

ท่าเรือเมืองท่าซื่อซิน สำหรับผู้ที่จะเดินทางข้ามฟากแม่น้ำฉางเจียง(แยงซีเกียง)
เป็นท่าขึ้นสินค้าสดนานาชนิด ทั้งรากบัว หัวเผือกหัวมัน ตามฤดูกาลของชาวลุ่มน้ำฉางเจียง
บางครั้งยังมีพ่อค้าหาบเร่เข้ามาตั้งแผงลอยจำหนายสินค้าท้องถิ่น คึกคักตลอดวัน
เป็นสถานีปลายทางของพ่อค้าคาราวานหรือนักเดินทาง รอบ ๆ กันนั้นยังมีโกดังสินค้า
ที่พักชั้นรองราคาประหยัดเปิดให้บริการ ด้านอาหารและเครื่องดื่มจัดว่ารสชาติพอใช้ได้
แต่หากต้องการรถม้า เรือโดยสารก็มีให้บริการผลัดเปลี่ยนเช่นกัน

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 250 อีแปะ - 5 EXP (รายวัน)

{ วิถีชีวิตคนสันโดษ }

[ดูคู่มือการเก็บทรัพยากรส่วนตัว]

(1) ติดตั้ง "เบ็ดตกปลา" ชนิดใดก็ได้ (สามารถหาซื้อได้จากร้านอุปกรณ์)

(2) เขียนโรลตกปลาตามคู่มือด้านบน
(3) ระบุท้ายโพสต์เลือกปลาที่จะตก โดยแต่ละพื้นที่จะมีปลาแตกต่างกัน

{ โบนัสพิเศษ }
(1) หากเป็นคนลักษณะนิสัยสันโดษ ได้รับโบนัส x2

{ ปลาที่พบบริเวณนี้ }
(1) ปลาหม่าเจียวยวี
(2) ปลาทูน่า

* มีโอกาส 0.1% ตกได้ปลาหิมะ หรือ กุ้งมังกร - นิสัยสันโดษ 0.5% *

{ คู่มือการใช้บริการข้ามแม่น้ำ }

คนเรือ

พวกเจ้าจะข้ามฟากงั้นเหรอ มานี่สิข้าจะพาไป

  

(1) ตรวจเช็คจุดหมายพิกัดที่ท่านจะไป โดยท่าเรือนี้จะพาคุณข้ามฟากไปยังมณฑลดังนี้:

เมืองหวยอิน , เมืองเจียงตู , เมืองไห่ซี , เมืองเหิงเจียง , เมืองเจียงเซี่ย , เมืองเจียงหลิง , เมืองหย่งอัน , เมืองฉงเซียน , เมืองเจียงโจว

(2) เขียนโรลสร้างสตอรี่ข้ามฟาก เลือกพิกัดที่ท่านจะข้ามฟาก

(3) จ่ายเงินให้คนเรือก่อนเขาพาท่านพายเรือข้ามไป 5 ตำลึงเงิน + ภาษีเมือง 5% = 6 ตำลึงเงิน

(โอนมาไอดี Webmaster)

(4) จากนั้นให้ท่านเขียนโรลสร้างสตอรี่ขึ้นฝั่ง ที่ พิกัดเมืองเป้าหมายอีกฟาก

หมายเหตุ: กรณีมีผู้ติดตาม หากจะพาพวกเขาไปด้วยให้ท่านจ่ายเงินค่าหัวพวกเขาด้วย หรือ ให้รอที่นี่ก็ได้

Jinying ดี

❀ นัดพบทะเลสาบไท่หู ❀

เยือนถึงยังเจียงหนาน

.

.

          เรือแพแล่นเอื่อยออกจากฝั่งมาได้สักระยะ ความเงียบที่รายล้อมพร้อมเสียงพายเป็นจังหวะค่อยคอยขับกล่อมเด็กสาวที่เดินทางแทบไม่หยุดพักในหลายวันที่ผ่านมาให้ดวงตาคู่โศกปรือปรอย ความง่วงกำลังรุกคืบให้จิ้นอิ๋งที่ยังอยากชื่นชมวิวทิวทัศน์ของแม่น้ำกว้างขวางที่ไม่เห็นได้บ่อยนักยามตัวเรือเคลื่อนผ่าน นางจึงเลื่อนนิ้วหยิกหลังมือตนเป็นระยะ ทว่ากระทั่งหลังมือทั้งสองแดงเถือกดรุณีน้อยก็ยังง่วงงุนอยู่ดีให้เริ่มไล่มาหยิกตามหลังข้อมือ

          กัวฟ่งเสี้ยวที่นั่งเคียงพอจะจับสังเกตได้ว่าเด็กสาวดูขยับยุกยิกไม่หยุดตั้งแต่เมื่อครู่ ผินสายตามองหาก็ทันสังเกตมือเล็กทั้งสองข้างที่เป็นรอยแดงเต็มไปหมด หัวคิ้วก็พลันขมวดมุ่น รู้ตัวอีกทีมืออีกบุรุษก็เคลื่อนขวางกั้นเอาไว้ในตอนที่จิ้นอิ๋งที่ผินสายตามองออกนอกตัวเรือและเลื่อนมือหยิกตัวเองอีกรอบพอดี ผลที่ได้จึงกลายเป็นไม่รู้สึกเจ็บและแว่วเสียงอุทานแผ่วจากคนข้างกายให้ดรุณีเร่งหันมองอย่างตกใจ

          " ท่านกัว! เจ็บหรือไม่เจ้าคะ! ไฉนถึงเอามือมาให้ข้าหยิกเข้าเสียเล่า.. " ดวงหน้านวลฉายความรู้สึกผิดอย่างปิดไม่มิด หายง่วงไปช่วงหนึ่งเลยเชียว

          มือเรียวทั้งสองยกค้างคล้ายทำอะไรไม่ถูกระหว่างมองดูหลังมือของสหายที่เริ่มแดงขึ้นมา ด้วยอารามลนลานสุดท้ายจิ้นอิ๋งเลยหลุดทำกิริยาแปลก ๆ เคลื่อนใบหน้าช่วยเป่าลมไล่ความเจ็บลงหลังมือให้อีกคนไปเสียได้ ทำเอาอีกบุรุษที่กำลังจะเอ่ยตำหนิที่นางเป็นฝ่ายหยิกตัวเองก่อนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ดรุณีน้อยที่ยังไม่รู้ตัวก็ยังเป่าต่อไปก่อนจะทำปากขยุบขยิบกล่าวไล่ความเจ็บออกไปให้ถึงผละใบหน้าขึ้นมาสบตากับเจ้าของมือเพื่อดูว่าหายเจ็บหรือไม่

          แต่แล้วกลับได้จ้องหน้าสบตากันเงียบไปแทนจนเป็นฝ่ายจิ้นอิ๋งที่เผลอเอียงศีรษะเล็ก ๆ ดูฉงนขึ้นมาให้กัวฟ่งเสี้ยวตัดสินใจเอ่ยเตือนสหายผู้นี้อย่างจริงจัง

          " กู่จิ้นอิ๋ง.. แม้เจ้าจะไว้ใจใครมากเท่าใด แต่การกระทำสนิทสนมเจ้าควรลดมันกึ่งหนึ่งเสมอหากอีกฝ่ายเป็นบุรุษ...เจ้าเข้าใจที่ข้าต้องการสื่อหรือไม่? " ไร้แววความหยอกล้อบนดวงหน้าของอีกบุรุษ จิ้นอิ๋งนึกอยากค้านว่าตนก็ลดลงแล้วจากการพยายามไม่เอามือแตะกลับยังมืออีกฝ่ายก็เป็นอันต้องเม้มริมฝีปากเงียบลงเพราะรับรู้ถึงบรรยากาศจริงจังที่โรยตัวรอบ ๆ นี้

          " ข้า… เข้าใจเจ้าค่ะ ข้าจะพยายามลดลงนะเจ้าคะ " เอ่ยกลับเสียงแผ่วดูเชื่อฟัง ทว่าท่าทางดูคิดมากขึ้นมาไม่น้อยให้คนที่เอ่ยดุไปก่อนหน้ารู้สึกผิดตามไปด้วยจนอดที่จะหลุดขำออกมาไม่ได้

          " ข้าก็ไม่ได้หมายความว่าห่วงใยของเจ้าเป็นสิ่งไม่ดี เพียงแต่กับบุรุษการกระทำที่เจ้าไม่ได้คิดอะไร อีกฝ่ายอาจจะคิดมากกว่าที่เจ้าคิดก็ได้.. แม่นางคงไม่ได้อยากขึ้นชื่อว่าเป็นสตรีเจ้าสำราญหรอกกระมัง " คำล้อหยอกที่กลับคืนทำจิ้นอิ๋งที่ได้ยินคลายสีหน้าคิดมากลงเหลือเพียงสีหน้าที่ดูตระหนกตื่นพลางมองค้อนหาอีกฝ่าย

          " ไม่ขนาดนั้นเสียหน่อยเจ้าค่ะ! ท่านกล่าวว่าข้าเกินจริงไปแล้ว! "

          เสียงหัวเราะจากอีกบุรุษพลันดังออกที่สามารถทำให้ดรุณีน้อยกลับมามีแรงขึ้นเสียงส่งหาตนได้อีกหน ทว่าจิ้นอิ๋งก็พอรับรู้อยู่ว่าสหายแซ่กัวเพียงกล่าวเกินจริงให้ตนหายคิดเล็กคิดน้อยในคำพูดก่อนหน้าจึงค่อยคอยเผยรอยยิ้มตามไปด้วยในที่สุด ก่อนนางจะกลับไปผินใบหน้าออกนอกเรือเพื่อชมบรรยากาศโดยรอบระหว่างเรือกำลังถูกพายผ่านแม่น้ำฉางเจียงต่อ และแน่นอนว่าหลังไร้เรื่องให้ต้องพูดคุยกันแล้ว ความง่วงที่ไม่ได้สนใจก่อนหน้าพลันคืนหาอีกหน สุดท้ายเด็กสาวก็ไม่อาจฝืนยอมกอดอกนั่งสัปผงกจนหัวโอนเอนไปตลอดทาง

          ในห้วงนิทราที่ไม่ได้หลับลึกจนถึงกับไร้สติ จิ้นอิ๋งได้ยินเสียงหัวเราะดังแว่วผ่านพร้อมสัมผัสแผ่วเบาที่ต้นแขนตนข้างหนึ่งที่คอยยึดไว้ไม่ให้นางเอนตัวหลับจนตกเรือไปเสียก่อน..

          .

          .

          หลังผ่านไปราวครึ่งชั่วยามเรือก็เดินทางมาถึงยังท่าเรือชิงต่าวของเมืองซื่อซิน พอดีกับที่หลังเรือขยับเทียบฟากให้รู้สึกความโคลงเคลงไม่มั่นคงก็ช่วยปลุกให้ดรุณีน้อยผงกหัวยืดแผ่นหลังเสียตั้งตรงพลางลืมตาตื่นขึ้นมา ริมฝีปากถูกมือเล็กกั้นปิดหลังหลุดหาวออกมาครั้งหนึ่ง ก่อนจะเลื่อนยกขยี้ดวงตาคู่หวานที่ปรากฏร่องรอยหยาดน้ำเกาะพร่างยังขนตายาว ท่าทางราวกับเด็กน้อยยังตื่นไม่เต็มตาดีเรียกรอยยิ้มจากบุรุษแซ่กัวให้ปรากฏขึ้นก่อนจะนั่งรอให้นางเรียกสติกลับมาได้เต็มที่ถึงพากันเดินลงจากเรือไป

          เพราะมาถึงในปลายยามเว่ยพอดี บริเวณโดยรอบของท่าเรือจึงดูครึกครื้นเป็นอย่างมาก พ่อค้าและนักเดินทางต่างเดินสวนกันไปมาเสียขวักไขว่ ทำเอาจิ้นอิ๋งที่เห็นบรรยากาศโดยรอบสลัดความง่วงซึมก่อนหน้าที่ยังติดค้างออกไปจนสิ้น

          " ไว้ขากลับค่อยมาดูสินค้าก็ยังมิสาย.. เราเดินทางไปยังทะเลสาบไท่หูกันเลยดีหรือไม่? พระอาทิตย์ยามตกลับขอบผืนทะเลสาบสวยมากเลยเชียว หากเดินทางไปตอนนี้คงถึงในยามเซินพอดี.. ว่าอย่างไรแม่นาง "

          กัวฟ่งเสี้ยวที่เห็นท่าทางสนอกสนใจแผงขายสินค้าของอีกสตรีจึงเอ่ยเรียกความสนใจขึ้นมาถึงสถานที่ที่ตนเอ่ยนัดเที่ยวชมกันตั้งแต่คราแรก ซึ่งค่อนข้างได้ผลเพราะจิ้นอิ๋งที่ได้ยินตอนนี้ผินใบหน้าเลื่อนสายตาคืนสู่สหายของนางแล้ว เด็กสาวเผยรอยยิ้มกว้างจนดวงตาประกายพลางผงกศรีษะตอบรับอย่างแข็งขัน ก่อนทั้งคู่จะพากันเดินหารถม้าเพื่อทำการเช่าและออกเดินทางไปยังทะเลสาบไท่หูที่อยู่ทางฝั่งตะวันออกของเมืองเจียงเยี่ยที่อยู่ไม่ไกลจากท่าเรือนี้

          ระหว่างเส้นทางยังเขตภูมิภาคใหม่ที่ไม่เคยเห็น ดรุณีน้อยก็แทบเลื่อนสายตามองออกนอกกรอบหน้าต่างรถม้าแทบจะตลอดเวลา เฝ้ามองยังต้นไม้น้อยใหญ่กำลังผลัดใบเปลี่ยนสีให้ความรู้สึกงดงามชวนมองจนรอยยิ้มไม่ขาดจากดวงหน้า พาลทำเอาอีกบรุษที่เป็นฝ่ายนัดรู้สึกโล่งใจไม่น้อยที่สตรีเบื้องหน้านี้ดูชอบใจยังสถานที่ที่ตนพามามากกว่าที่คาดนัก..

ZhaoPei ดี

รถม้าที่นางจ้างกลับมาหยุดจอดยังท่าเรือที่คุ้นเคยที่นางจากมา หญิงสาวมองไปยังรอบๆที่ยังคงเช้าตรู่เห็นผู้คนเดินผ่านไปมาน้อยนิดขณะที่เริ่มก้าวลงจากรถม้าเพื่อหาเรือข้ามกละบไปยังอีกฟาก เสียงผู้คนเริ่มคุยแซ่ซ้องกับแข่งกับเสียงนกร้องให้ไม่เงียบเหงาเหมือนตอนที่นางพึ่งจะลงจากรถม้าใหม่ๆ จ้าวเพ่ยค่อยๆย่างกรายไปยังท่าเรือที่ยังคงไม่เปิดบริการก็ยืนรอที่ตรงนั้นไปก่อน นางอาจจะมาเช้าไปสำหรับการใช้บริการข้ามฟากในครั้งนี้

สายตาหญิงสาวสอดส่องมองทอดไปยังฝั่งตรงข้ามราวกับหาใครสักคน สายตาคมมองไปยังโดยรอบก็ไม่ยักจะเห็นชายคนคุ้นเคยและม้าของนางที่ควรจะอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ยิ่งทำให้หญิงสาวหรี่ตาลงเพื่อเพ่งหาอีกที หัวใจเริ่มบีบเค้นให้เต้นแรงไม่เป็นจังหวะเมื่อสมองเริ่มประมวลทุกอย่างให้นางคิดไปในแง่ลบเกี่ยวกับซุนหยาง จนต้องหาข้ออ้างอื่นมาหักลบเพื่อไม่ให้นางรู้สึกเครียดและมองอีกคนไม่ดีไปมากกว่านี้

ถึงแม้นางตะเกลียดโจรโพกผ้าเหลืองหาใช่ว่าจะหลับหูหลับตาเกลียดจนไม่ได้มองเห็นสิ่งอื่นเลย

"แม่นางจะข้ามฟากหรือไม่" เสียงคนเรือดังขัดสมาธินางขึ้นมา ส่งผลให้นางต้องละสายตาจากท่าเรืออีกฟากมามองคนเรือที่เอ่ยถามนางในขณะนี้ ท่าเรือเปิดให้บริการแล้วและพร้อมจะรับลูกค้าอย่างจ้าวเพ่ยหากนางต้องการเช่นนั้น หญิงสาวยิ้มให้คนเรือพลางมองไปยังรอบๆท่าเรือแห่งนี้ ผู้คนเริ่มออกจากบ้านมาทำมาหากินก็พอจะเข้าใจบ้าง ถือว่านางมาถูกจังหวะพอดี หากมาเร็วกว่านี้ก็คงจะต้องยืนรอนานเสียหน่อย

"เจ้าค่ะ.. ข้ามได้เลยหรือไม่"

"ข้ามได้เลย…" คนเรือกล่าวทั้งเริ่มเตรียมเรือสำหรับข้ามฟาก ขณะที่หญิงสาวยืนรอเพื่อให้เรือพร้อม สายตาก็เผลอมองไปยังอีกฝั่งเพื่อเสาะหาผู้ติดตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

คิดว่าซุนหยางจะรอนางอีกฟากเฉกเช่นตอนนางข้ามมาแต่กลับไม่มีทั้งม้าและผู้ติดตามนาง ก็แอบหวั่นๆใจอยู่บ้างว่าซุนหยางจะแอบชิ่งหนีไป

คนเรือเรียกให้นางก้าวขึ้นไปยังเรือเพื่อข้ามฟาก ทำให้นางต้องลงเรืออีกครา การลงเรือข้ามไปมาโดยไม่มีจุดประสงตค์แน่ชัดถือเป็นอะไรที่สิ้นเปลืองสิ้นดี เมื่อคิดดังนั้นนางก็พลันรู้สึกโกรธผู้ติดตามที่มาผลาญตำลึงนางเล่นๆเสียอย่างนั้น

หญิงสาวนั่งเรือข้ามกลับมายิ่งสอดส่องหาอีกฝ่ายระหว่างที่ยังคงนั่งเรือข้ามฟากอยู่กลางน้ำ ยิ่งพยายามหาเท่าไหร่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของอีกฝ่าย ก็พลันหันไปหาคนเรือทันที

"ท่านเห็นชายที่อยู่กับม้าเหลียงหรือไม่"

"ผู้ใดหรือแม่นาง.." คนเรือเอ่ยถามขึ้นมา ในท่าเรือข้ามฟากแห่งนี้ ชายที่มากับม้าเหลียงมีเป็นสิบเป็นร้อยนาย หากจ้าวเพ่ยไม่ระบุตัวตนที่แน่ชัดเขาก็ไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้อย่างชัดเจน

"ผู้ที่มากับข้าเมื่อวานนี้.. "

"อ้อ.. ชายผู้นั้นข้าเห็นออกไปตั้งแต่ยามโหย่วแล้วขอรับ" คนเรือกล่าวตามที่เห็นมา เขาจำได้ว่าชายผู้นั้นยืนที่ท่าเรืออยู่นานสองนานก่อนจะจูงม้าหายไปจากท่าเรืออีกฟากหนึ่ง คำตอบจากคนเรือส่งผลให้นางพอหาข้ออ้างให้ตนเองไม่ให้กังวลไปมากกว่านี้ อาจจะเพียงแค่ไปหาที่พักหรือไม่ก็หาจุดรอนางใหม่อีกที่ จ้าวเพ่ยพยักหน้ารับเล็กน้อยพลันมองทอดออกไปยังแม่น้ำที่อยู่รอบๆตัวนาง

ท้องฟ้ายามเช้าสาดส่องแสงอาทิตย์มาบ่งบอกว่าถึงวันใหม่แล้ว เสียงเหล่านก ร้องแข่งกับเสียงน้ำ ส่งผลให้สงบร่มเย็นขึ้นมาก แสงอาทิตย์กระทบน้ำที่ไหวสะท้อนแสงระยิบระยับดั่งอัญมณีขนาดใหญ่ ผู้คนเริ่มออกจากบ้านเรือนเพื่อทำงานในชีวิตประจำวันในแต่ละวันที่ควรจะเป็น เสียงเรือพายข้ามฟากอย่างเนิบนาบไร้ความเร่งรีบใดๆช่างเป็นวิถีเรียบง่ายเข้ากับบรรยากาศที่เป็นใจโดยรอบเสียจริง

แต่กลับไม่เข้ากับอารมณ์ของจ้าวเพ่ยในยามนี้

Jinying ดี

❀ นัดพบทะเลสาบไท่หู ❀

เดินทางกลับ : ท่าเรือชิงต่าวเมืองซื่อซิน

.

.

          ใกล้ยามอู่รถม้าที่นัดหมายให้มารับกลับไปท่าเรือชิงต่าวก็มาถึงยังทะเลสาบไท่หูให้จิ้นอิ๋งและกัวฟ่งเสี้ยวต้องหยุดการเล่นน้ำและตกปลาลงเพื่อเดินทางกลับ เพราะการมาเที่ยวชมทัศนีย์ในครั้งนี้ตัวจิ้นอิ๋งค่อนข้างสนุกและพึงใจอยู่ไม่น้อยเลยเชียว ก่อนที่จะเดินทางข้ามฝั่งแม่น้ำกลับไปเด็กสาวจึงขอสหายแซ่กัวอยู่ต่ออีกสักเล็กน้อยเพื่อทำการเดินดูของสดของขายแปลกตายังท่าเรือชิงต่าวเสียก่อน

          ทว่าแม้จิ้นอิ๋งจะเดินดูเสียให้ทั่วก็ไม่ได้หยิบจับซื้อของสิ่งใดเป็นพิเศษ อาจมีหยุดยืนดูนิ่งที่แผงขายเครื่องประดับอยู่นานเสียหน่อยแต่สุดท้ายก็ผละจากมาไม่ได้จับจ่ายใช้สอยอกไปจนคนที่ตามมาด้วยนึกขบขันออกมา

          " ถ้าชอบไฉนไม่ซื้อมาเสียเล่า " คำถามที่ได้ยินทำจิ้นอิ๋งทำสีหน้าลังเลออกมาแต่ก็หลับตาปี๋ราวกับบังคับให้ตัวนางเองตัดใจและลืมตาผละออกไปยังส่วนขายอาหารอย่างมุ่งมั่นแทน

          " ซื้อไปยามนี้ก็ไม่ได้เอามาใช้สอยได้บ่อย ๆ ทั้งยังมีราคาค่อนข้างสูง.. ข้าว่าในยามที่ต้องประหยัด เก็บไว้ใช้ที่เป็นประโยชน์กว่านี้จะดีกว่าน่ะเจ้าค่ะ " เด็กสาวตอบกลับหาเสียงหนักแน่น เรียกรอยยิ้มจากอีกบุรุษขึ้นมา

          " ประโยชน์ที่ว่าเช่นสิ่งใดบ้างล่ะ? "

          " เช่น… มื้อเที่ยงก่อนเดินทางนี่ยังไงล่ะเจ้าคะ ..พ่อค้าเจ้าคะ ขอข้าวอบเผือกมาลำหนึ่งเจ้าค่ะ ท่านกัวเอาด้วยหรือไม่เจ้าคะ? "

          สิ้นคำถาม อีกบุรุษก็ส่ายหน้าปฏิเสธทว่าแววตาก็มองดูตามลำไผ่ที่กำลังถูกนึ่งอย่างสนใจไม่น้อยเช่นกัน ทำเอาจิ้นอิ๋งที่เห็นตัดสินใจซื้อมาหนึ่งลำไผ่เสียก่อน จนได้มาเด็กสาวก็เป่าไล่ความร้อนเสียเล็กน้อยก่อนจับตะเกียบตักลองชิมไปคำหนึ่ง ภายใต้การจดจ้องของกัวฟ่งเสี้ยวที่ดูอยากรู้ว่าดรุณีน้อยจะมีปฏิกิริยาเช่นไร แต่จิ้นอิ๋งกลับไม่เปลี่ยนสีหน้าใดพลางหันไปขอตะเกียบจากพ่อค้าเพิ่มก่อนจะยื่นส่งให้อีกบุรุษได้ลองทานไปร่วมกับนาง

          " ลองชิมดูสิเจ้าคะ.. อย่างน้อยช่วยข้าทานก็ได้เจ้าค่ะ ท่านพ่อค้าให้มาเยอะเลยเชียว " ด้วยกลัวสหายแซ่กัวจะไม่ยอมลองทานดูสักคำเลยเอ่ยอ้างในประโยคท้ายขึ้นมา แต่ก็ไม่เชิงอ้างเสียทีเดียว เพราะลำไผ่ในมือจิ้นอิ๋งก็ค่อนใหญ่และมีข้าวอัดแน่นจนเด็กสาวคิดว่านางคงทานไม่หมดด้วยตัวคนเดียวเป็นแน่เช่นกัร

          กัวฟ่งเสี้ยวที่ได้ยินก็พอรู้ว่าหลุดหัวเราะออกมาน้อย ๆ กับการเอ่ยร้องขอให้ช่วยทานแบบที่ทำเอาปฏิเสธไม่ลงยอมจับเอาตะเกียบอีกค่มาตักทานข้าวอบเผือกที่จิ้นอิ๋งถืออยู่เสียไม่ได้ รสชาติหอมหวานของเผือกปนเคล้ากับข้าวที่ดูคลุกเคล้าร่วมกับความมันของถั่วและเกาลัดซึ่งทำเอาอร่อยกว่าที่คาดจนเผลอเลิกคิ้วสูงดูแปลกใจให้จิ้นอิ๋งที่รอเฝ้าสังเกตปฏิกิริยาของสหายเผยรอยยิ้มจนดวงตาโค้งเสี้ยวออกมา

          " อร่อยใช่หรือไม่เจ้าคะ? งั้นทานเยอะ ๆ เจ้าค่ะ! " เอ่ยกลั้วขำอย่างอารมณ์ดีก่อนทั้งคู่จะพากันกินข้าวอบเผือกจนหมดลงไม่รู้ตัวกันเลยเชียว

          .

          .

          ในตอนถึงยามที่จะเดินทางกลับสู่ซวี่โจว จิ้นอิ๋งก็เจอผู้ติดตามถานเจ๋อและสตรีแซ่เหมยให้รีบวิ่งเข้าหาอย่างดีใจที่เห็นว่าทั้งสองนั้นปลอดภัย เด็กสาวอ้าแขนเข้ากอดซูฮวาดูติดอ้อนจนอีกสตรีถึงกับหลุดหัวเราะเอ็นดูและลูบเรือนผมนุ่มกลับไป จนผละจากกันมาได้จิ้นอิ๋งก็พลันหันมาแนะนำผู้ติตตามสตรีผู้นี้แก่กัวฟ่งเสี้ยวไป

          " นี่คือเหมยซูฮวาเจ้าค่ะ เป็นสหายที่ขอพักพิงติดตามข้าในช่วงนี้อย่างที่เคยเล่าให้ฟัง ส่วนนี่คือท่านกัวฟ่งเสี้ยว สหายของข้าจากเฉินหลิวเจ้าค่ะพี่สาวซูฮวา "

          คนทั้งสองที่ถูกแนะนำต่างค้อมหาทักทายกันอย่างติดสุภาพ โดยที่ซูฮวาดูคล้ายไม่อยากจะสบตามองหน้าบุรุษหน้าหยกตรงหน้ามากนัก ด้วยทำเอาพาลนึกไปถึงอดีตกับการถูกบุรุษหน้าตาดีหลอกลวงเช่นกันจนกลายเป็นว่าดูมีท่าทางไม่เป็นมิตรนักให้กัวฟ่งเสี้ยวหลุดแสดงสีห้าลำบากใจออกมา จิ้นอิ๋งที่พอเข้าใจสถานการณืจึงเข้าไปเอ่ยเสียงแผ่วบอกกับถานเจ๋อว่าให้เดินทางร่วมกับซูอวากลับไปเสียก่อน เพราะหากทั้งสี่ต้องเดินทางกลับไปด้วยกันไม่แคล้วสตรีแซ่เหมยอาจเกิดอาการผิดปกติขึ้นมาอย่างเมื่อครั้งในป่าก็เป็นได้

          ถานเจ๋อที่ตอนแรกหมายมาดว่าจะเดินทางกลับร่วมกับผู้เป็นนายแน่ ๆ หลังจากที่ต้องคอยตามเฝ้าดูกับซูฮวาโดยไม่ให้ทั้งสองรู้ตัวมาก่อนหน้าแล้ว ในยามนี้ด้วยเหตุจำเป็นที่ต้องคอยรักษาสุขภาพทางใจให้แก่สตรีแซ่เหมยไปด้วย มันถึงยอมขึ้นเรือกับซูฮวาเพื่อเดินทางกลับไปรอยังอีกฝากของแม่น้ำเสียก่อน

          ส่วนทางจิ้นอิ๋งหลังจัดการเรื่องผู้ติดตามเรียบร้อยแล้วนั้นก็หันมาหาสหายแซ่กัวและตรงเข้าหาเพื่อเล่าอธิบายให้อีกฝ่ายได้วางใจและคลายสีหน้าที่ดูคิดมากลง

          " ท่านกัว… ไม่ใช่ว่าพี่สาวซูฮวาไม่ชอบท่านนะเจ้าคะ อย่าเข้าใจผิดไป "

          " แต่ท่าทางแม่นางผู้นั้นดูแทบไม่อยากมองหน้าข้าอยู่แล้วนะ " กัวฟ่งเสี้ยวเอ่ยตามสิ่งที่เห็น ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริงจนจิ้นอิ๋งต้องตัดสินใจเล่าเรื่องที่บ้านร้างตงฟางไปให้แก่อีกบุรุษ ซึ่งทันทีที่เล่าจบก็คล้ายทำให้สหายแซ่กัวมีสีหน้าดีขึ้นและมีร่องรอยความเห็นใจขึ้นมาแทน

          " ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่ใช่พวกโจร.. ไฉนถึงคล้ายมีอาการไปได้เสียเล่า "

          " เท่าที่ข้าสังเกตมา... ถ้าพี่สาวเจอคนโพกผ้าเหลืองกับบุรุษที่หน้าตาดีเสียหน่อยก็จะมีท่าทางไม่สู้ดีนักตลอดเลยน่ะเจ้าค่ะ คาดว่าคงฝังใจอะไรบางอย่างกับบรุษที่หน้าตาดีไม่มากก็น้อย " จิ้นอิ๋งอธิบายถึงสิ่งที่ได้เฝ้าสังเกตมาตลอดช่วงที่เคยอยู่กับสตรีแซ่เหมยให้แก่กัวฟ่งเสี้ยวฟังอย่างจริงจัง ทว่าหลังเอ่ยจนจบประโยคคนตรงหน้ากลับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขึ้นมาให้เด็กสาวมองอย่างติดฉงนแทน

          " มีอะไรงั้นหรือเจ้าคะ? " เสียงหวานเอ่ยอย่างสงสัย ก่อนเด็กสาวพลันเอนดวงหน้าถอยหนีน้อย ๆ ไม่รู้ตัวยามที่อีกบุรุษก้มใบหน้าตนให้เสมอระดับสายตากับสตรีตรงหน้า

          " เจ้าว่า.. ข้าหน้าตาดีงั้นหรือ? "

          ดวงตากลมเผลอกระพริบปริบประมวลผลกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนสักพักจิ้นอิ๋งจะพยักหน้าใบหน้ารับหนักแน่นและส่งรอยยิ้มกว้างกลับไปแทน จนอีกบุรุษที่ตั้งใจจะแกล้งเป็นฝ่ายต้องผละถอยออกจากดวงหน้านวลที่ชวนมองนั้นออกมาก่อนเสียอย่างนั้น

          " เจ้าค่ะ! ท่านกัวฟ่งเสี้ยวหน้าตาดีนะเจ้าคะ " เอ่ยชมหาอย่างสัตย์ซื่อ

          " อืม.. เดินทางกลับกันเถิด " ทว่ากัวฟ่งเสี้ยวยิ่งเบือนใบหน้าหลบและเอ่ยแทรกชวนกลับกันอย่างรีบร้อนแทน

          จิ้นอิ๋งที่เห็นก็นึกว่าอีกคนไม่เชื่อจนเผลอยู่ริมฝีปากเล็กดูอยากจะย้ำออกไป แต่เพราะต้องคุยเรื่องค่าใช้จ่ายเรื่องขึ้นเรือข้ามไปยังท่าเรือเมืองหวยอินกับคนเรือกันเสียก่อน เด็กสาวจึงแทบลืมเรื่องเอ่ยย้ำหันมาสนใจจ่ายค่าเรือให้อีกบุรุษแทนด้วยอีกหนอย่างใจกว้าง

          " ครั้งนี้ก็.. ถือว่าตอบแทนที่พาข้ามาเที่ยวชมสถานที่ดี ๆ อย่างทะเลสาบไท่หูแล้วกันนะเจ้าคะ "

จ่ายเงินค่าเรือ 24 ตำลึงเงิน

[028] มอบ ข้าวอบเผือก ให้

ลักษณะแต่กำเนิดตัวหอม

+20 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

Fenyue ดี

⌜55⌟

บทที่ 10

พบพานสหายใหม่

ฉากที่ 3

         

           

          เมื่อซับเลือดจากหางคิ้วไปหนึ่งครั้งโลหิตก็ไหลซึมออกมาจากบาดแผลอีกไม่รู้จักหยุด เห็นแบบนั้นคนพยาบาลอยู่ก็ใจเสีย มือที่ซับเลือดให้ชายหนุ่มสั่นไหวไปหมด ตอนนี้เฟินเยว่ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้แต่ทว่านางก็พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ให้สงบแล้วทำใจให้เข้มแข็ง หากว่าตงฮั่วทนไหวนางก็ต้องทนได้

         

          “คุณชายซูกดบาดแผลไว้ก่อนนะเจ้าคะ”

         

          นางสลับมาให้อีกฝ่ายจับผ้ากดบาดแผลที่ทางคิ้ว ราวกับเป็นภาพฉายซ้ำกับเมื่อตอนที่นางตกเหวและได้เขามาช่วยดูแล เฟินเยว่สำรวจเนื้อตัวกำยำเต็มไปด้วยบาดแผลฟกช้ำที่เนื้อต้องปะทะกันเข้ากับสนับเหล็ก หยิบยามาทาตามบาดแผลเท่าที่สายตาจะมองเห็น แม้จะเคยหลงไหลร่ายกายที่สมกับเป็นชายชาตรีแต่ตอนนี้เด็กสาวจำต้องละวางไม่เคอะเขินจนดูแลอีกฝ่ายไม่ได้

         

          “เฮ้อ.. ดวงซวยชะมัด”

         

          ตงฮั่วพรูหายใจออกมา ในกระแสเสียงยังคงมีอารมณ์คุกรุ่นจากการวิวาทก่อนหน้าบ้างประปราย แต่ก็ถือได้ว่าตอนนี้เขาได้กลายมาเป็นซูตงฮั่วคนเดิมกับที่เด็กสาวได้เคยรู้จัก

         

          “แถวนี้จะมีโรงหมอหรือเปล่านะ”

         

          เด็กสาวพัมพำพลางหันซ้ายแลขวา หากได้ทำแผลเย็บคิ้วแตกน่าจะดีกับเด็กหนุ่มมากกว่า ถึงเฟินเยว่จะทำงานเย็บปักถักร้อยเป็นทว่านางก็ไม่เคยใช้เข็มด้นเนื้อคน

         

          “ไม่เป็นไร ขืนหาหมอตอนนี้มีหวังไม่ทันเรือออกรอบหน้าแน่ ๆ ”

         

          พูดจบเด็กหนุ่มก็บุ้ยปากไปยังแม่น้ำฉางเจียงที่บัดนี้มีเรือพายข้ามฟากส่งคนกำลังจะมาถึง

         

          “แต่ว่า คุณชายซูไม่เป็นอะไรนะเจ้าคะ ยังไงสุขภาพก็ควรจะมาก่อน”

         

          “หึ กับเรื่องแค่นี้ มากกว่านี้ข้าก็เคยโดนมาแล้ว ไม่เป็นไร เราขึ้นเรือกันเถอะ”

         

          เฟินเยว่มองไปที่ร่างกายบุรุษอย่างห่วงใย ตามเนื้อตัวเขาเหลือร่องรอยแผลเป็นจากการต่อสู้อยู่หลายแห่ง เป็นเครื่องบ่งบอกได้ดีว่าอีกฝ่ายผ่านสมรภูมิดวลหมัดดวลดาบมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง

         

          “แฮ่ก... คุณชาย คุณหนู อยู่นี่เองให้ข้าได้ติดตามรับใช้ไปด้วย!!”

         

          เสียงเรียกแว่วจากไกล ๆ มาจากอันธพาลคนนั้นที่สภาพสะบักสะบอมไม่แพ้กับคนทางนี้ เหมือนว่าเขาจะแนะนำตัวไว้ว่าแซ่อ้าย (爱) ที่มีความหมายว่า ‘ความรัก’ แต่กลับทำตัวตรงกันข้ามเป็นนักเลงรังแกคนสร้างความหวาดกลัวและเกลียดชังให้แค่แก่ผู้คนรอบข้างไม่สมกับที่เกิดมาแซ่อ้าย

         

          “ชิ! ไอ้ตัวน่ารำคาญ เยว่เอ๋อร์ตามข้ามาเร็ว”

         

          ตงฮั่วรีบจูงมือเฟินเยว่ไปรับม้าที่ฝากเอาไว้ก่อนที่จะพาไปยังแพข้ามฟาก ส่วนทั้งสองก็ลงเรือที่เพิ่งจะมาถึง ยัดเงินใส่มือฝีพายแล้วเร่งเร้าให้รีบออกเรือไปก่อนที่อันธพาลแซ่อ้ายจะตามมาทัน แม้เรือจะออกจากฝั่งไปแล้วแต่ทว่าเจ้าคนโง่เขลาก็กระโดดน้ำตามลงมาสร้างความตื่นตกใจปนขนหัวลุกให้แก่คนบนเรือ ทว่าสังขารอันบอบช้ำพยุงตัวให้ว่ายน้ำต่อไม่ไหวจนสุดท้ายคนที่ท่าเรือก็ต้องช่วยกันลากเขาขึ้นไปยังฝั่ง

         

          ตอนนี้ถือว่ารอดจากการติดตามชั่วคราว แต่ไม่รู้ว่าหากมาเจียงหนานในครั้งหน้าจะได้พบกับชายผู้นี้อีกหรือเปล่า บางทีหากมีธุระในแดนใต้คงต้องเลือกลงเรือที่ไท่ผิงแทน

         

          “ทะ.. ทำไมเขาถึงอยากตามมาขนาดนั้นกันนะ” เด็กสาวยกมือขึ้นลูบอกปอย ๆ เป็นการเรียกขวัญแก่ตนเอง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่ตงฮั่วออกค่าโดยสารให้ไปก่อน จึงหยิบยื่นตำลึงเงินค่าขึ้นเรือคืนแก่เขา “ท่านตงฮั่วเจ้าคะ คืนเงินเจ้าค่ะ”

         

          “ตอนขามาข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าจะเลี้ยงค่าเรือในขากลับ เพราะงั้นไม่ต้องจ่ายคืนหรอก”

         

          “ไม่ได้สิเจ้าคะ ข้ายังพอมีเงินอยู่แต่ตงฮั่วเหลือเงินไม่มาก จะเอาเปรียบคนที่จนกว่าได้อย่างไรกันล่ะ”

         

          เฟินเยว่ไม่สนใจนางรีบยัดเงินใส่ถุงย่ามของอีกฝ่ายในทันที ตงฮั่วเห็นดังนั้นก็ถอนหายใจแล้วส่ายหน้า แต่ก็ต้องยอมแพ้มิเช่นนั้นสาวน้อยก็คงต้องแอบเอาเงินมายัดใส่กระเป๋าเขาในเวลาอื่นอีกเช่นกัน

         

          “ให้ตายสิ.. เจ้านี่ช่างเป็นหญิงดื้ออะไรอย่างนี้นะ”

     

.

.

.

         

ตัวละครหลัก ซุน เฟินเยว่ ลักษณะนิสัยขยัน +10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา อัตลักษณ์หูดี +15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย อัตลักษณ์ผิวเป็นฝ้ากระ -20 EXP จากการโรลทำงานในช่วงกลางวัน หรือ โรลเดินทางช่วงกลางวัน (เรียลไทม์) -10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา +15 ความเครียด เมื่อต้องทำอะไรก็ตามในช่วงเวลากลางวัน เอฟเฟคความสัมพันธ์ [152] ซู ตงฮั่ว ความสัมพันธ์ +10 จากการคนธาตุและปีเดียวกัน

ใช้งาน [152] ซู ตงฮั่ว ลักษณะนิสัยรักสันโดษ -10 ความสัมพันธ์กับผู้อื่น อัตลักษณ์แข็งแรง +5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจ

จ่ายเงินค่าเรือ 12 ตำลึงเงิน (ขึ้นเรือเพียง 2 คน)

JiTianTao ดี

โรลนั่งเรือข้ามฝากกลับพร้อมกับคุย บัณฑิต

"ท่านปู่ข้าขอข้ามไปอีกฝั่งเหมือนเดิมจะได้ไหมข้ามีธุระจำต้องกลับไปอีกฝั่งหนึ่งน่ะท่าน"

"โฮ่ะๆเจ้าหนุ่มนักบวชนี้เองได้สิว่าแต่ว่าเจ้าหายไปหลายวันเลยข้านึกว่าเจ้าจะเป็นอะไรไปเสียแล้วเห็นว่าผ่านไปเมื่อวานก็ยังไม่มาเสียทีแบบนี้"

"ข้าจะต้องกลับไปอย่างแน่นอนท่านปู่ว่าแต่ว่าคราวนี้คงจะไปส่งถึงได้ไวๆนะข้าจะต้องรีบออกเดินทางไปอย่างไวอาจจะต้องขอรบกวนท่านลุงนั้นจะต้องรีบเร่งฝีพายไปเสียแล้วล่ะนะแบบนี้ ข้ายาดจะเดินทางไปยังเมืองเหิงเจียง ท่านลุงคงจะสามารถพาข้าออกเดินทางไปได้อย่างไวใช่หรือไม่?"

"มั่นใจในตัวข้าคนนี้ได้เลยว่าแต่ว่าค่าบริการเจ้าก็คงจะรู้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ? เจ้าจะจ่ายคนละครึ่งใช่ไม่งั้นก็มาประทับตราตรงนี้เอาล่ะแบบนั้นแหละถ้างั้นพวกเราก็พร้อมที่จะไปกันแล้วแบบนี้ เดี่ยวจะมีพ่อหนุ่มอีกคนเดินทางไปกับเราด้วย ไม่ต้องมองข้าแบบนั้นก็เป็น บัณฑิตหนุ่มคนเดียวกับที่เจ้ามาด้วยกันจากขามาอย่างไรเล่า"

"ออข้าเข้าใจแล้วถ้างั้นก็ตดลงตามนั้นข้าจะรอเค้าก็ได้เดี่ยวเราจะได้ออกเดินทางไปพร้อมๆกันเลยทีเดียวแบบนี้"

โดยที่ระหว่างทางข้ามฝากของเรือนั้น จีเทียนเต๋าก็ยังคงพูดคุยกับ บัณฑิตนิรนามคนนั้นอย่างออกหน้าออกตา พูดคุยกันอย่างสะดุดคอโดยที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร มิตรสหายจากแดนไกลกรือเปล่าวกันนะ?

(ใช้คนละครึ่ง)

Tianzhou ดี

ราชสีห์

ออกจากแดนใต้

เทียนโจวเดินทางผ่านป่าเขามาอย่างยาวนานหลายวันผ่านพ้นเมืองต่างๆมามากมาย แถมเจอพวกโจรหรืออันธพาลมารบกวนอยู่ตลอดเวลา บ้างก็เรื่องปล้นทรัพย์ บ้างก็มาเพราะต้องการปิงจวน แต่สุดท้ายก็โดนเทียนโจวจัดการไปอย่างง่ายดาย จนในที่สุดพวกเขาทั้งสองก็เดินทางมาถึงยังเมืองซื่อซินเสียที

“เมืองนี้ใช่รึไม่?”

เทียนโจวกล่าวถามกับปิงจวนที่อยู่ด้านหน้าของตน

“ใช่แล้วล่ะ”

ปิงจวนกล่าวออกมาพร้อมเสียงเรียบนิ่ง ก่อนที่เทียนโจวจะท้องร้องออกมาเล็กน้อย จึงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ตนนั้นยังไม่ได้ทานอะไรมาเลย

“เราไปหาอะไรทานกันก่อนไหม”

เทียนโจวกล่าวออกมาพร้อมกับรอคำตอบของปิงจวนอย่างเงียบๆ

“เอาสิ ข้าเองก็หิวเหมือนกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเทียนโจวรีบควบม้าหาโรงเตี๊ยมซักแห่งภายในเมืองเพื่อแวะพักรับประทานอาหารซักหน่อย

“เถ้าแก่สั่งอาหาร”

.

.

.

หลังจากผ่านไปซักพักหลังจากที่ได้สั่งอาหารมาจนเสร็จสรรพ อาหารก็ได้มาเสิร์ฟที่โต๊ะของทั้งคู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“อาหารที่นี่ธรรมดาเหลือเกิน”

เทียนโจวกล่าวออกมาในขณะที่กำลังกินจนทำให้คนภายในโรงเตี๊ยมรวมถึงเถ้าแก่ต่างหันมามอง ก่อนที่จะมีชายคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะของเขาก่อนจะนำมือของตนไปจับไหล่ของปิงจวน

“สนใจไปเที่ยวกับพี่ไหมจ๊ะน้องสาว เลิกยุ่งกับไอผู้ชายนี่ดีกว่าพี่หล่อกว่าเยอะ”

ปิงจวนแทบจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของชายแปลกหน้าผู้นี้

“นี่เจ้าหัวเราะอะไร”

เทียนโจวพลันกล่าวถามด้วยความหงุดหงิดเมื่อเห็นปิงจวนหัวเราะออกมา

“ก็เจ้านี่บอกว่าเจ้าหน้าตาอุบาทนิน่า เพราะว่ามันบอกว่ามันหน้าตาดีกว่าเจ้า แต่หน้ามันก็มิต่างกับหมาขี้เรื้อนเท่าไหร่”

เทียนโจวนั้นโมโหเป็นอย่างมาก เขานั้นน่าตานับว่ามิได้หล่อหรือเเย่แต่อย่างใด แต่ดันโดนชายหน้าตาแบบนี้หาว่าอุบาท

“เจ้าหาเรื่องผิดคนแล้วไอกระจอก”

เทียนโจวจับแขนของอีกฝ่ายที่จับปิงจวนอยู่ ก่อนจะฟาดร่างของชายคนนั้นลงกับพื้น โดยมีปิงจวนที่นั่งอยู่ข้างๆกำลังนั่งกินอาหารพร้อมกับชมการประลองสดที่อยู่ตรงหน้า

“อัก! เจ้า!!”

ของเหลวคำโตสำรอกออกมาจากปากของชายแปลกหน้าก่อนที่ชายผู้นั้นจะหยิบอาวุธของตนปักเข้าที่แขนของเทียนโจวที่จับตนอยู่

เทียนโจวกระหน่ำหมัดซัดเข้าที่ใบหน้าของชายแปลกหน้าอย่างเมามันส์

“ถ้าเจ้ามิอยากตายจงถอนคำพูดซะ”

ชายแปลกหน้าเริ่มยกมือขึ้นมาขอโทษด้วยความกลัว

“ผะ….ผมขอโทษ พี่ชายหล่อมากๆ”

เทียนโจวเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการก็พลันเลิกซัดอีกฝ่ายก่อนจะยืนขึ้นพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมาด้วยความสะใจ

“เออ ไอหน้าอุบาท”

เทียนโจวกล่าวออกมาก่อนจะหันมารับประทานอาหารต่อโดยปล่อยให้ชายผู้นั้นมีชีวิตต่อไป

“ตั้งแต่ข้ารู้จักกับเจ้า เจ้ายังมิเคยแพ้ผู้ใดเลยซักครั้ง”

ปิงจวนพลันกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม

“แน่นอน ก็ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่าข้าหน่ะแข็งแกร่ง”

เทียนโจวกล่าวออกมาในขณะที่กำลังรับประทานอาหาร

“ข้าชักถูกใจเจ้าแล้วสิ ข้ามีนามว่าปิงจวน”

ปิงจวนพลันกล่าวออกมาพร้อมด้วยรอยยิ้มโดยมิปิดบังอีกฝ่ายที่กำลังสนทนาด้วย

“เป็นชื่อที่เหมาะกับเจ้าดีนิ ข้ามีนามว่าเทียนจวิน ตอนนี้เจ้ารู้แค่นามรองข้าก็พอ”

“ฝากตัวด้วยนะเทียนจวิน”

ปิงจวนกล่าวออกมาพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มรับประทานอาหารกันต่อ

ระยะเวลาผ่านไปจนในที่สุดทั้งสองก็รับประทานอาหารจนเสร็จในที่สุด และเริ่มออกเดินทางจนมาถึงยังท่าเรือในที่สุด ก่อนจะมีชายชราผู้หนึ่งเดินเข้ามาหาเขาทั้งสอง

“พวกเจ้าจะข้ามฝากงั้นหรอ มานี่สิข้าจะพาไป”

ชายชราท่าทางแอบโรคจิตเล็กน้อยได้กล่าวขึ้น แต่เขาก็มิได้ใส่ใจอะไรมากก่อนจะเดินตามไป เพราะคิดว่าคงแค่พยายามหาลูกค้าก็เท่านั้น

“ว่าแต่เจ้าต้องการไปลงที่ไหนละ”

ชายชราพลันกล่าวถามทั้งสองเพื่อความแน่ใจ

“พวกเราต้องการไปลงที่หวยอิน”

ปิงจวนพลันกล่าวตอบแทนให้ เพราะยังไงตนก็รู้ว่าเทียนโจวคงไม่รู้อะไรอยู่แล้ว ชายชราพลันพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่ปิงจวนจะนำเงินค่าเรือไปให้แก่ชายชรา

“ทั้งหมด 11 ตำลึงเงินพอดี”

ปิงจวนกล่าวจบ ก็เห็นชายชรารับเงินและเดินนำไปที่เรือโดยมีเทียนโจวตามไปแล้วตนจึงเดินตามไปด้วย

“ขอบใจเจ้ามาก”

เทียนโจวกล่าวออกมาก่อนจะเดินไปขึ้นเรือพร้อมกับปิงจวน ก่อนที่ชายชราจะเริ่มออกเรือของตนเพื่อเดินทางออกจากเมืองแห่งนี้

โอนเงิน 11 ตำลึงเงิน @Webmaster

หยิ่งยะโส

+4 Pointจากการโรลอวดเบ่ง

+7 Pointเมื่อชนะการดวลกับอีกฝ่ายพร้อมหยิ่งทะนงต่ออีกฝ่าย

ขี้โมโห

+3 Pointจากการโรลต่อสู้

แข็งแกร่งดุจเซี่ยงอวี่

+6 Point เมื่อโรลเพลย์ต่อสู้ระบบ

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจ

หูดี

+5 Expจากการโรลเพลย์สร้างปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น

+3 Pointทุกครั้งที่โรลต่อสู้ผ่านระบบ

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

ฟันเขี้ยว

+15 Expเมื่อโรลเพลย์ข่มขู่อีกฝ่าย

+3 Pointทุกครั้งที่โรลต่อสู้พร้อมข่มขู่อีกฝ่าย

-20 ความสัมพันธ์กับคนที่สนทนาด้วย

สายตายาว

+2 เมื่อโรลเพลย์ต่อสู้ผ่านระบบ

-10 ความสัมพันธ์กับคนที่มีลักษณะนิสัยหนอนหนังสือ

ธาตุทองเหมือนกัน

ปีนักษัตรถูกโฉลกกัน(ชวด > ฉลู)

Lizixuan ดี

ข้ามฟากอีกครา

        ช่วงที่กำลังสำรวจคฤหาสถ์หลังงามที่หนานชาง  หลี่ซีซวนฉุกคิดได้ว่ายังมีธุระค้างอยู่อีกฟากฝั่งของแม่น้ำจำต้องขึ้นไปจัดธุระให้เสร็จสิ้น  ก่อนออกจากคฤหาสถ์ได้เขียนประกาศรับสมัครคนงานไว้ที่กำแพงด้านนอกของคฤหาสถ์  แล้วขี่ม้าเหลียงออกจากหนานชางใช้เส้นทางผ่านเมืองโผหยาง  ลัดเลาะเส้นทางเมืองท่าของแดนเจียงหนาน  จนมาถึงเมืองซือซินลงท่าเรือชิงต่าว  หลี่ซีซวนพบว่ามีหลายคนรอข้ามฝากเช่นเดียวกันนายแจวเรือจอดเทียบเรืออีกครา  หลี่ซีซวนเดินจูงม้าตามลงไปด้วยโชคดีที่ม้าไม่ได้ตื่นคนทำให้ไม่ต้องวุ่นวายกับการปลอบขวัญมัน  เห็นคนโดยสารเรือจ่ายเงินคนแจวเรือก่อนส่งข้ามฟาก  จึงควักเงินจ่ายตามไป  มันคือความสงสัยส่วนตัวว่าทำไมแจวเรือมันหาคนที่มีใบหน้าไว้ใจได้จริงหนอ  พอเทียบท่าที่หวยอินแล้ว  หลี่ซีซวนยังคิดว่าหากไม่มีธุระต้องข้ามฟาก  ไม่จำเป็นไม่ขอเจอคนแจวเรือจะดีกว่า

Tianzhou ดี

ราชสีห์จรจัด

ถึงฝั่ง

หลังจากที่นั่งเรือเพื่อข้ามแม่น้ำมานานหลายชั่วยามในที่สุด ทั้งสองก็ได้ขึ้นมาถึงฝั่งที่เมืองซื่อชินเสียที เทียนโจวเดินออกไปหาม้าเหมือนทุกครั้ง ก่อนจะกลับมาหาปิงจวนพร้อมกับม้าสีขาวอีกครั้ง

“ไปกันเถอะ ปิงจวน”

เทียนโจวเดินไปอุ้มหญิงสาวขึ้นไปบนหลังม้าเหมือนทุกที

“เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกทำแบบนี้เสียที ข้าไม่ใช่เด็กนะ”

ปิงจวนพลันกล่าวออกมาหน้ามุ่ยปนเขินอาย การที่อีกฝ่ายค่อยอุ้มตนขึ้นม้าอยู่ทุกครั้ง มันทำให้เธอดูคล้ายกับเด็กน้อยยังไงยังงั้น

“ข้าไม่เลิกหรอก”

เทียนโจวนั้นยิ้มออกมาหลังจากที่ได้เห็นสีหน้าเช่นนั้นของปิงจวน หลังจากที่ทั้งสองขึ้นมาจนเสร็จสรรพ เทียนโจวก็ได้เริ่มควบม้าออกเดินทางต่อ แต่แล้วเสียงบางอย่างก็ได้ดึงดูดความสนใจของเทียนโจวไป

เบ้า! เบ้า! เบ้า!

เสียงของเจ้าเขี้ยวเงินที่กำลังเห่าบางสิ่งบางอย่างนั่นเองที่เป็นตัวดึงดูดความสนใจของเทียนโจว ชายหนุ่มมองตามเสียงนั้นไปด้วยความสงสัย ก่อนที่จะมองตามสายของเจ้าเขี้ยวเงินไป จนพบกับชายคนหนึ่งที่เดินถืออาวุธมุ่งตรงมาทางพวกเขา

“รอแปปนึงนะ”

เทียนโจวกล่าวออกมาก่อนจะลงจากม้าำร้อมกับหยิบทวนของตนเดินไปหาชายผู้นั้น

“เจ้าต้องการอะไร”

เทียนโจวจ้องมองไปที่ชายคนนั้นด้วยความหงุดหงิด ชายร่างกำยำตรงหน้าเริ่มแสยะยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของเทียนโจว

“สิ่งที่ข้าต้องการนั้นมิได้มากมายอะไร ข้านั้นก็เป็นหนึ่งในผู้ชมในงานประลองที่ลั่วหยาง การที่ข้าได้มาพบท่านในครั้งนี้ก็เพียงแค่ต้องการแลกเปลี่ยนกระบวนท่าเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเพราะข้ามิเชื่อในสิ่งที่ข้าได้เห็น”

ชายร่างกำยำกล่าวออกมาอย่างนอบน้อม หากแต่ว่าความหมายที่แท้จริงที่ชายร่างกำยำได้สื่อออกมานั้นคือ เจ้ามันกระจอก!

“ก็ดีข้าจะจัดการไอพวกอวดดีเช่นเจ้า และจะทำให้รู้ว่าระหว่างหมาขี้เรือนกับราชสีห์มันต่างกันเกินจะเปรียบเทียบ!”

เทียนโจวกำทวนในมือพุ่งเข้าใส่ร่างของชายกำยำอย่างดุดัน ชายกำยำพลันหยิบขวานของตนออกมารับการโจมตีของเทียนโจว ก่อนจะสับเข้าที่ของเทียนโจวอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เทียนโจวเมื่อรับรู้ถึงขวนที่หวังจะเอาชีวิตตนก็มิได้ถอบหลังหลบ หากแต่เลือกที่จะเบี่ยงตัวหลบการโจมตีนั้นจนขวานทำได้แค่ฝากบาดแผลไว้ที่แขนของเทียนโจว ซึ่งแผลนั้นก็มิได้ลึกมากอะไร

“บาดแผลนี้มิเลวเลยข้าชอบมัน แต่สำหรับเจ้ามันจะไม่จบแค่แผลแบบข้า!”

ทวนของเทียนโจวนั้นได้ตัดข้าข้างหนึ่งของชายกำยำจนล้มลง เทียนโจวเหยียบอกของอีกฝ่ายที่นอนอยู่กับพื้น ชายคนนั้นพยายามดิ้นอย่างสุดความสามารถ แต่กำลังของคนทั้งสองนั้นต่างกันเกินไป

“ในเมื่อสายตาของเจ้าได้เห็นผู้ที่แข็งแกร่งกว่าแล้วยังกล้าลองดี เช่นนั้นก็อย่ามิมันเสียเลย”

เทียนโจวควักเอาลูกตาทั้งสองข้างของชายผู้นั้นออกมาก่อนจะโดยนเข้าปากของเจ้าเขี้ยวเงินจนมันกินหมดเกลี้ยง ชายร่างกำยำร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เทียนโจวนั้นมิแยแสต่อชายคนนั้นก่อนจะเดินกลับไปหาปิงจวนที่รออยู่บนม้า

“มิมีอะไรต้องกลัวหรอก”

เทียนโจวลูบหัวของปิงจวนอย่างเอ็นดูก่อนจูบหน้าผากของหญิงสาวเบาๆ

เบ้า!(ใช่!)

เจ้าเขี้ยวเงินพลันร้องออกมาพร้อมกับส่ายหางดุกดิ๊กอย่างน่าเอ็นดูพร้อมกับเดินไปรอบๆปิงจวน

“เอาล่ะเรามาเดินทางกันต่อเถอะ”

เทียนโจวยิ้มออกก่อนจะขึ้นควบม้าเริ่มออกเดินทางต่อไปยังจุดหม่ายของตนที่อยู่แสนไกล

เอฟเฟคจากตัวละคร
Points	Exp	ความสัมพันธ์
+4 จากโรลอวดเบ่ง (หยิ่งยะโส) +7 เมื่อชนะการดวลพร้อมหยิ่งทะนง (หยิ่งยะโส) +3 โรลต่อสู้ (ขี้โมโห) +6 เมื่อโรลต่อสู้ระบบ (แข็งแกร่งดุจเซี่ยงอวี่) +3 เมื่อโรลต่อสู้ระบบ (หูดี) +3 เมื่อโรลต่อสู้พร้อมข่มขู่อีกฝ่าย (ฟันเขี้ยว) +2 เมื่อโรลต่อสู้ระบบ (สายตายาว) +2 เมื่อโรลต่อสู้ผ่านระบบและแพ้หรือชนะ แต่เขียนให้เกิดแผลเป็น (มีแผลเป็น)	+5 จากโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น (หูดี) +15 เมื่อโรลข่มขู่อีกฝ่าย (ฟันเขี้ยว) +20 เมื่อโรลหยิ่งในศักดิ์ศรีและภาคภูมิในแผลเป็นทุกแผลบนร่าง (มีแผลเป็น)	+15 กับคนที่ให้ความสนใจ (แข็งแกร่งดุจเซี่ยงอวี่) +15 กับคนที่คุยด้วย (หูดี) +5 มีธาตุทองเหมือนกัน +20 ปีนักษัตรถูกโฉลกกัน (ชวด > ฉลู) -20 กับคนที่สนทนาด้วย (ฟันเขี้ยว) -10 กับคนที่มีนิสัยหนอนหนังสือ (สายตายาว) +5 กับคนที่สนใจ (มีแผลเป็น) -5 กับขุนนางในสภา (หยิ่งยะโส)
ผลรวมของแต่ละอัน
+30	+40	+25

https://rotk.xyz/dzs_npccomrade-fight.html?aid=455