[หมู่บ้านเซิ่งหุน] เรือนผู้ใหญ่บ้านสกุลซ่ง

เรือนผู้ใหญ่บ้าน - ซ่ง ต้าเผย

{ หมู่บ้านเซิ่งหุน }

【เรือนผู้ใหญ่บ้านสกุลซ่ง】

'ทำเพียรความดีเปรียบเสมือนน้ำซึมลงบ่อทราย'

เรือนพักผู้ใหญ่บ้าน ตั้งอยู่เชิงเขาติดกับสวนสมุนไพร
เป็นสถานที่อยุ่อาศัยของสามีภรรยาตระกูลซินผู้ไร้บุตร 

สร้างขึ้นจากความพากเพียรและอุตสาหะของคนทั้งสอง

แม้ชีวิตจะไร้ทายาทแต่ก็มีความสุขเพราะมีกันและกัน

เป็นแหล่งเพาะปลูกสมุนไพรที่ทำรายได้ให้หมู่บ้านอย่างมาก

ผู้ใหญ่บ้าน ซ่ง ต้าเผย
ต้าเผยใช้ชีวิตอยู่กินกับฮูหยินเฒ่ามาหลายปี เขาเป็นที่รักของลูกบ้าน
ด้วยผู้ใหญ่บ้านซ่งเป็นคนมีอัธยาศัยที่ดีและสองผัวเมียคอยช่วยเหลือคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านสม่ำเสมอ
ทำให้คนในหมู่บ้านเคารพนับถือทั้งสองเสมอมา ด้วยผู้ใหญ่บ้านซ่งเป็นคนมีอัธยาศัยที่ดีและสองผัวเมียคอยช่วยเหลือคนอื่น

[จุดเริ่มต้น]

::.คำอธิบายเควส.::

- คำในวงเล็บ อาทิ (พ่อหนุ่ม/สาวน้อย) เลือกคำใดคำหนึ่งมาใช้ ให้เข้ากับคุณ -

- [...] สีน้ำเงิน คือ โรลคำพูดเฉพาะคนมีลักษณะนิสัยตามที่ระบุ -

.: เรื่องย่อก่อนคุณมาหมู่บ้านนี้ :.

ในกลียุค จงผิงศก ปีที่ 1 เหล่าโจรโพกผ้าเหลืองก่อกรรมทำเข็ญสร้างความเดือดร้อนทั่วแผ่นดิน คุณเป็น 1 ในผู้ได้รับผลกระทบจากเหล่าโจรโพกผ้าเหลืองกลุ่มนี้

คุณต้องพลัดพรากจากครอบครัว สูญเสียพี่น้อง พ่อแม่จนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ในระหว่างหลบหนีโจรโพกผ้าเหลืองที่หมายจะฆ่าคุณ

แต่ก็ไม่อาจรอดเงื้อมมือมัจจุราช กองกำลังโจรโพกผ้าเหลืองตามคุณจนทัน คุณบาดเจ็บสาหัสจนเกือบสิ้นชีวิต ดวงไม่ทันถึงฆาต

ได้รับความช่วยเหลือจากอี้หลิง ศิษย์เอกจอมยุทธ์หลิว ช่วยคุณรอดจากการล้อมของกองกำลังโจรโพกผ้าเหลืองก่อนคุณหมดสติจากพิษบาดแผลฉกรรจ์

.: โรลเพลย์เปิด :.

       - เขียนโรลอิสระสร้างเรื่องราวแฟลชแบค 2 ปีก่อนจนถึงปัจจุบัน -

       "(พ่อหนุ่ม/สาวน้อย) เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง" ผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาภายในกระท่อมที่หลิวไท่พามาพักฟื้น ผู้เฒ่าคลี่รอยยิ้มด้วยความเป็นมิตรต้อนรับ

        @คุณ

        "ไม่ใช่ข้าหรอกหนุ่มน้อย เป็นอาหลิงที่ช่วยเจ้า" ผู้เฒ่ากล่าวตอบอีกฝ่ายก่อนจะแนะนำตัว "เจ้าอยู่ที่หมู่บ้านเซิ่งหุน ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้าน ช่งต้าเผย"

        @คุณ

        "เจ้าดูเหมือนจะโดนพวกโจรโพกผ้าเหลืองปล้มสดมภ์ รู้สึกว่าอาหลิงจะบอกว่ามีเจ้ารอดมาคนเดียว" ผู้เฒ่ากล่าวยิ้มให้กำลังใจ ก่อนเดินไปนั่งข้าง ๆ อีกฝ่าย

        @คุณ

        "ตอนนี้เจ้าก็เริ่มหายดีขึ้นแล้ว เจ้าพอมีเวลาสักเล็กน้อยไหม" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวถามอีกฝ่าย "ข้าจะสอนเทคนิคนิด ๆ หน่อย ๆ ให้กับเจ้า เผื่อว่าวันหน้ามันอาจมีประโยชน์ต่อเจ้า"

        @คุณ

        "ของชอบท่านอาหลิงงั้นเหรอ รู้สึกจะเป็นเมนูผัดผักเก๋าฮะไฉ่ ข้าจะให้วัตถุดิบนี้แก่เจ้าแล้วกันถ้าเจ้าอยากทำตอบแทนอาหลิงแต่ไว้หลังข้าสอนพื้นฐานการใช้กระเป๋าเสร็จก่อน" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวบอกอีกฝ่ายพลางไม่ลืมที่จะช่วยแนะนำอีกฝ่าย

(1) ว่าง ยินดีเรียน (เข้าสู่บทเรียน) ~ (2) ไม่ว่าง ขอทราบที่อยู่ผู้มีคุณเพื่อร่ำลา (ข้ามบทเรียนสอน

(1) ว่าง ยินดีเรียน (เข้าสู่บทเรียน)
        "โอ๊ะๆ เด็กๆ อย่างพวกเธอนี่ดีจังเลยนะ ขมักเขมันกันจริง ๆ [โรลก่อนหน้าจะมีโบนัส EXP พิเศษ หากลักษณะนิสัยตัวละครคุณตรงกับปณิธานผู้ใหญ่บ้าน]"  ผู้ใหญ่บ้านเดินนำคุณออกไปยังระเบียงของชานบ้าน
        @คุณ
        "อ่าา เจ้าพูดถูกหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่งดงามในกวนจงก็นับว่าไม่ผิด เพียงแต่...." ผู้ใหญ่บ้านกล่าวพลางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา "ในกลียุคเช่นนี้ข้าไม่รู้ว่าเราจะรอดไปถึงเมื่อไหร่โชคดีที่อาหลิงได้สอนอาหลิงจนสำเร็จยุทธ์พอปกป้องหมู่บ้านจากพวกโจรได้"
        @คุณ
        [เฉพาะคนมีลักษณะนิสัย เที่ยงธรรม หรือ ผู้รู้คุณ] "ฮ่าๆ เจ้าหนูเจ้าบอกว่าจะอยู่ที่นี่ช่วยปกป้องหมู่บ้านจากพวกโจรผ้าเหลืองอีกแรงเหรอ" ผู้เฒ่าหัวเราะก่อนหันมามองแววตามุ่งมั่นในตัวคุณพลางยกมือลูบหนวดสีขาวโพลน "อาา ข้าไม่รั้งเจ้าหรอก เจ้ายังเป็นหนุ่มสาว ยังสามารถสร้างปณิธานที่ยิ่งใหญ่เพื่อแผ่นดินนี้ได้อีกมาก"
        @คุณ
        ผู้เฒ่าเดินมาหยุดตรงระเบียง ก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ใบขนาดกลางที่วางบนโต๊ะข้าง ๆ ขึ้นมา "ดูเหมือนเจ้าจะไม่มีอะไรเหลือเลย ข้ามอบสิ่งนี้ให้เจ้า ภายในคิดว่าคงมีของที่จะช่วยสานปณิธานของเจ้าให้สำเร็จได้"
        @คุณ
        "เจ้าลองเลื่อนมือไปด้านบนตรงนี้ของกระเป๋า (MyStatus) แล้วเจ้าก็จะเปิดมันออกเผยให้เห็น 'สัมภาระของฉัน' เจ้าก็จะเข้าดูข้าวของด้านใน" ผู้ใหญ่บ้านเลื่อนนิ้วพลางกล่าวแนะนำสอนการใช้งานกระเป๋าใส่ของให้อีกฝ่าย "ไอเท็มของฉันจะเป็นช่องสำหรับเจ้าใส่วัตถุดิบ หินตีบวกและอัพเกรด ตั๋วเงิน และ ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ .... ในขณะที่อุปกรณ์ของฉันเจ้าจะสามารถเก็บพวกอุปกรณ์ อาวุธ เครื่องราง สมบัติ เครื่องประดับ อาภรณ์ ชุดเกราะต่าง ๆ ได้ที่นี่"
        @คุณ
        "เจ้าเริ่มเข้าใจการเก็บของแล้วใช่ไหม" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวถามอีกฝ่ายเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายสามารถเรียนรู้อย่างเข้าใจ ก่อนจะหยิบถุงย่ามอีกใบที่บรรจุเครื่องเทศ วัตถุดิบสำหรับทำอาหารจำนวนหนึ่งให้อีกฝ่าย "เจ้านำของเหล่านี้ไปหาพ่อครัวเอ้อฉินที่โรงเตี๊ยมประจำหมู่บ้าน เขาจะสอนเจ้าในเรื่องการทำอาหาร"
        @คุณ - จบ ไป ต่อ {เควสสอนทำอาหาร ที่ โรงเตี๊ยมอิงกู่หลง โรงเตี๊ยมประจำหมู่บ้าน}

รางวัลเควส: ได้รับกระเป๋าขนาดใหญ่ x1 , 30 ก้อนเงิน , 1,000 อีแปะ , (สัมภาระผู้ใหญ่บ้าน: หมั่นโถว x30 , กล่องวัตถุดิบ(เควส) 1 ใบ) , 1 Level up , 5 Point

(2) ไม่ว่าง ขอทราบที่อยู่ผู้มีคุณเพื่อร่ำลา (ข้ามบทเรียนสอน

       "โฮะๆ คนหนุ่มสาวใจร้อนกันเสียจริง" ผู้ใหญ่บ้านที่เดินนำอีกฝ่ายมายังระเบียงก่อนหันมาแซว "อาหลิงอยู่ที่ ถ้ำหานกั๋ว ด้านหลังหมู่บ้าน"
        @คุณ
       "เดี๋ยวก่อนเจ้าหนู รับสิ่งนี้ไปด้วยสิ ข้าเห็นเจ้าสูญเสียทุกอย่างไปกับโจรผ้าเหลือง ของเล็กน้อยเหล่านี้น่าจะช่วยประทังชีวิตพอให้เจ้าตั้งตัวได้" ผู้ใหญ่บ้านยิ้มก่อนยื่นกระเป๋าขนาดกลางให้อีกฝ่าย
        @คุณ จบ (ไปต่อที่ ถ้ำหานกั๋ว ด้านหลังหมู่บ้านเพื่อจบการสร้างตัว)

รางวัลเควส: ได้รับกระเป๋าขนาดใหญ่ x1 , 30 ก้อนเงิน , 1,000 อีแปะ , หมั่นโถว x30 , 1 Level up , 5 Point

Zhangnon -

ในช่วงอายุ15ปีเขานั้นได้เรียนรู้งานของเหล่าหน่วยราชการลับ เป้าหมายของเขานั้นเพื่อปกป้องพี่น้องของตนและต้องการรู้เบื้องลึกของราชวงศ์ตนเองทำให้เขาเกิดข้อสงสัยในตัวเอง ว่ามนุษย์ทุกคนนั้นบริสุทธิ์ใจจริงหรือไม่ ทำให้คำตอบที่เขาได้รับรู้ความจริงนั้นมีขุนนางบางคนผู้จิตใจมืดมิด และเหล่าราชการบางคนคอยโกงกิน จนปัจจุบันเขาอายุ17ปี และได้ออกเดินทางออกจากเมืองหลวง เชื้อพระวงศ์จางหน๊ง ที่ต้องลี้ภียจากน้ำมือของเหอซือผู้ชั่วร้าย ที่หวังระแวงว่าลูกของตนจะไม่ได้บังลังก์ฮั่นหลิงตี้เคยหลุดปากจะตั้งเปงรัชทายาทตอนเมา โฮเฮาเลยคิดตัดไฟ กลัวเลนเต้พูด


จางหน๊งจึงจำเป็นต้องลี้ภัยพร้อมกับเหล่าองค์รักษ์ เพื่อหวังจะรักษาอำนาจแห่งความถูกต้อง  ซึ่งเขาจะต้องร่วมมือกับชาวบ้านและเส้นทางพบเจอขุนพล ที่จะต้องหยุดเรื่องราวอันเลวร้าย ก่อนที่ความตายจะครอบครองแผ่นดินทั้งใบในที่สุด


จนกระทั่งวันหนึ่งได้มีจดหมาย จากหน่วยข่าวกรองมาหนึ่งฉบับ จางหน๊งได้เปิดอ่าน


"บัดนี้ อีกไม่นานจะเกิดเหตุการณ์ความไม่สงบสุขอย่างแน่นอนแผ่นดินจะรุกเป็นไฟ ราชสมบัติจะอยู่ได้มินาน ขุนนางมักโลภมากหาที่สุดมิได้ และมีการก่อกบฏในเร็ววันนี้ พวกนั้นมีนามว่าโจรโผกผ้าเหลือง  พวกมันจะตามไล่ฆ่าบุคคล ที่เกี่ยวข้องกับ หน่วยราชการลับ"


ทันใดนั้นตนก็ได้มุ่งหน้าไปยังที่พักของตนเอง
สายตามองไปยังในบ้านพร้อมกับกุนซือผู้มากบุญของตนถูกลอบสังหารต่อหน้าต่อตาฆาตกรผู้นั้นก็ได้หนีจากไปทันตา ตนวิ่งไปท่านกุนซือก่อนที่จะสิ้นใจ เขาได้บอกอะไรยางอย่างพร้อมกับเอ่ยปากไปว่า"บัดนี้แผ่นดินจะลุกเป็นไฟการแก่งแย่งอำนาจทั้งในราชวังและนอกราชวังกำลังจะเริ่มต้นขึ้น เจ้าจงเดินทางลี้ภัยไปยัง มลฑลซวี่โจว เมืองหวยหนาน ที่นั่นเป็นที่ปลอดภัย ของเจ้าจงไปซะบัดเดี๊ยวนี้ " หลังจากพูดเสร็จ ตนก็ร้องไห้เเละเเค้นมาก แต่ก็นำม้าและเหล่าองค์รักษ์ผู้ติดตาม เดินทางมุ่งตรงไปยังเมืองหวยหนาน ในระหว่างมุ่งหน้าเดินทาง ตนก็ได้พบกับบุคคลลึกลับ นักล่าแห่งโจรโผกผ้าเหลืองไล่ล่าตน จนตนไม่อาจต้านทานได้ทั้งม้าและคนจึงล้มไปพร้อมกันด้วยอาการบาดเจ็บของม้าที่ถูกยิงธนู




พ่อหนุ่มเจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง" ผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาภายในกระท่อมที่หลิวไท่พามาพักฟื้น ผู้เฒ่าคลี่รอยยิ้มด้วยความเป็นมิตรต้อนรับ
        จางหน๊ง ค่อยๆลืมตามองขึ้นมายังเพดาน
พร้อมกับอาการบาดเจ็บอ่อนล้า สายตาสาดส่องไปทั่วบนก็เห็นผู้เฒ่า คลี่รอยยิ้มความเป็นมิตร
พร้อมเอ่ยปากเล็กน้อย "ที่นี่ ที่ไหนกันเนี่ยขอรับ
ท่านผู้ช่วยชีวิตข้าสินะ"




        "ไม่ใช่ข้าหรอกหนุ่มน้อย เป็นจอมยุทธ์หลิวที่ช่วยเจ้า" ผู้เฒ่ากล่าวตอบอีกฝ่ายก่อนจะแนะนำตัว "เจ้าอยู่ที่หมู่บ้านเซิ่งหุน ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้าน ช่งต้าเผย"
        จางหน๊งนั้นรู้สึกตกใจอย่างมากที่ได้รับทราบเหตุการณ์เพราะเขายังอยู่ในอาการเหนื่อยล้าที่จำเหตุการณ์ในตอนนั้นไม่ค่อยได้
พร้อมกับถาม"และเหล่าผู้ติดตามของข้าละท่าน"


"เจ้าดูเหมือนจะโดนพวกโจรโพกผ้าเหลืองปล้มสดมภ์ ท่านจอมยุทธ์หลิวบอกว่ามีเจ้ารอดมาคนเดียว" ผู้เฒ่ากล่าวยิ้มให้กำลังใจ ก่อนเดินไปนั่งข้าง ๆ อีกฝ่าย

ตนนั้นไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าตอบ
~~~~~!!!!!!?


        "ตอนนี้เจ้าก็เริ่มหายดีขึ้นแล้ว เจ้าพอมีเวลาสักเล็กน้อยไหม" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวถามอีกฝ่าย "ข้าจะสอนเทคนิคนิด ๆ หน่อย ๆ ให้กับเจ้า เผื่อว่าวันหน้ามันอาจมีประโยชน์ต่อเจ้า"


        "ข้ายั้นย่อมยินดีเรียนรู้และพร้อมรับสิ่งใหม่ๆต่อผู้คน รวมถึงการมองความรู้ต่างๆให้ข้า
ข้าอยากจะตอบแทนจอมยุทธ์ผู้นั้นเหลือเกิน"


"พอจะมีอะไรที่ผู้นั้นชอบบ้างรึเปล่าข้าอยากตอบเเทนเขาผู้นั้น"
จางหน๊งได้เอ่ยไป




        "ของชอบท่านจอมยุทธ์หลิวงั้นเหรอ รู้สึกจะเป็นเมนูปลาเปรี้ยวหวานซีหู ข้าจะให้วัตถุดิบนี้แก่เจ้าแล้วกันถ้าเจ้าอยากทำตอบแทนท่านจอมยุทธ์หลิว แต่ไว้หลังข้าสอนพื้นฐานการใช้กระเป๋าเสร็จก่อน" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวบอกอีกฝ่ายพลางไม่ลืมที่จะช่วยแนะนำอีกฝ่าย


เข้าสู่บทเรียน


ว่าง ยินดีเรียน (เข้าสู่บทเรียน)
        "โอ๊ะๆ เด็กๆ อย่างพวกเธอนี่ดีจังเลยนะ ขมักเขมันกันจริง ๆ   ผู้ใหญ่บ้านเดินนำคุณออกไปยังระเบียงของชานบ้าน      




จางหน๊งได้เดินตาผู้ใหญ่บ้านถึงแม้เขายังเจ็บปวดอยู่ไม่มากแต่ก็ดีขึ้น สายตาสาดส่องมองรอบๆ


"หมู่บ้านนอกราชวังช่างงดงามเสียจริงทั้งสงบทั้งไม่วุ่นวายเหมือนในเมืองหลวง"


        "อ่าา เจ้าพูดถูกหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่งดงามในกวนจงก็นับว่าไม่ผิด เพียงแต่...." ผู้ใหญ่บ้านกล่าวพลางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา "ในกลียุคเช่นนี้ข้าไม่รู้ว่าเราจะรอดไปถึงเมื่อไหร่ ท่านจอมยุทธ์หลิวคงไม่อาจอยู่คุ้มครองที่นี่ไปได้ตลอด"

จางหน๊งได้กล่าวอะไรบางอย่างออออกมาจากใจ
"ถึงแม้เขาจะไม่อยู่สักวันข้าจะกลับมาช่วยท่านเสมอ บุญคุณต้องตอบแทนด้วยบุญคุณ เท่านั้น"




        "ฮ่าๆ เจ้าหนูเจ้าบอกว่าจะอยู่ที่นี่ช่วยปกป้องหมู่บ้านจากพวกโจรผ้าเหลืองอีกแรงเหรอ" ผู้เฒ่าหัวเราะก่อนหันมามองแววตามุ่งมั่นในตัวคุณพลางยกมือลูบหนวดสีขาวโพลน


จางหน๊งได้มองจากจากสายตาตนเองไปยังหนวดสีขาวโพลนพร้อมจดจำใบหน้าผู้มีพระคุณต่อเขา
หากวันนึงเขาจะต้องได้มาช่วยหมู่บ้านแห่งนร้อย่างแน่นอน


"อาา ข้าไม่รั้งเจ้าหรอก เจ้ายังเป็นหนุ่มสาว ยังสามารถสร้างปณิธานที่ยิ่งใหญ่เพื่อแผ่นดินนี้ได้อีกมาก"


จางหน๊งได้เปรยปากพราง
"ข้าผู้มีความทะเยอทะยานเป็นเสาหลักในการดำรงชีวิตของแผ่นดินนี้คงทำได้ไม่มากก็น้อยแหละขอรับตราบใดฟ้ายังมีตาแผ่นดินยังมิดับสูญสลาย"





        ผู้เฒ่าเดินมาหยุดตรงระเบียง ก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ใบขนาดกลางที่วางบนโต๊ะข้าง ๆ ขึ้นมา "ดูเหมือนเจ้าจะไม่มีอะไรเหลือเลย ข้ามอบสิ่งนี้ให้เจ้า ภายในคิดว่าคงมีของที่จะช่วยสานปณิธานของเจ้าให้สำเร็จได้"


       จางหน๊งเอื้อมมือเพื่อรับของจากอีกฝ่าย ที่เขานั้นกำลังจะมอบให้ ยื่นแขนสุดพร้อมแบมือ




        "เจ้าลองเลื่อนมือไปด้านบนตรงนี้ของกระเป๋า (MyStatus) แล้วเจ้าก็จะเปิดมันออกเผยให้เห็น 'สัมภาระของฉัน' เจ้าก็จะเข้าดูข้าวของด้านใน" ผู้ใหญ่บ้านเลื่อนนิ้วพลางกล่าวแนะนำสอนการใช้งานกระเป๋าใส่ของให้อีกฝ่าย "ไอเท็มของฉันจะเป็นช่องสำหรับเจ้าใส่วัตถุดิบ หินตีบวกและอัพเกรด ตั๋วเงิน และ ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ .... ในขณะที่อุปกรณ์ของฉันเจ้าจะสามารถเก็บพวกอุปกรณ์ อาวุธ เครื่องราง สมบัติ เครื่องประดับ อาภรณ์ ชุดเกราะต่าง ๆ ได้ที่นี่"




        จางหน๊งได้เช็คของกระเป๊าและเรียนรู้ต่างๆที่อีกฝ่ายสอน พร้อมพยักหน้าเพื่อความเข้าใจ


        "เจ้าเริ่มเข้าใจการเก็บของแล้วใช่ไหม" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวถามอีกฝ่ายเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายสามารถเรียนรู้อย่างเข้าใจ ก่อนจะหยิบถุงย่ามอีกใบที่บรรจุเครื่องเทศ วัตถุดิบสำหรับทำอาหารจำนวนหนึ่งให้อีกฝ่าย "เจ้านำของเหล่านี้ไปหาพ่อครัวเอ้อฉินที่โรงเตี๊ยมประจำหมู่บ้าน เขาจะสอนเจ้าในเรื่องการทำอาหาร"


         จางหน๊ง กล่าว ขอบคุณอีกฝ่ายทีีสอนการเรียนรู้ให้กับตน และการช่วยเหลือต่างๆนาๆ
"ขอบคุณที่ช่วยสอนข้าและทำให้ข้าได้ตอบแทนเล็กน้อยแด่ท่านจอมยุทธ" พร้อมมุ่งหน้าไปยังจุดหมายที่ท่านผู้เฒ่าได้บอก

Tianzhou ดี

       ตั้งแต่วัยแรกเกิดจนถึงช่วงอายุราวๆ 16 ปี ชายหนุ่มเติบโตมาพร้อมกับบิดามารดาทั้งสองภายใต้บ้านหลังเล็กๆแห่งหนึ่งภายในหมู่บ้านเซิ่งหุน ซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยผู้คนที่จิตใจดีกับตนเป็นอย่างมาก ช่วงชีวิตของเขามักหมดไปกับการค้าขายและเกี่ยวพาราสีกับเหล่าอิสตรีภายในหมู่บ้านเพื่อหาความสุขเล็กๆน้อยๆ จนกระทั่ง....

      "เห้ พวกเจ้าป๊สได้งานชิ้นใหญ่มาคราวนี้พวกเราคงต้องช่วยกันขนของทั้งหมดไปส่งเสียแล้ว"

      สีหน้าของเทียนหลงเมื่อใดยินก็พลันเป็นประกาย ความหมายของงานใหญ่ นั้นมาพร้อมกับจำนวนเงินอันมหาศาล ซึ่งครอบครัวของเขามิเคยได้สัมผัสกับสิ่งเหล่านี้มาก่อน

       "แล้วของต้องไปส่งเมื่อใดกัน??"

       เสียงเอ่ยถามของผู้เป็นมารดาของเทียนหลงได้ดังขึ้น พร้อมกับสีหน้าของบิดาที่พลันยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

      "เย็นนี้ แต่ไม่ต้องห่วงป๊าได้เตรียมของไว้ตั้งแต่รุ่งเช้าแล้ว เหลือเพียงแค่พวกเจ้าช่วยป๊าขนของไปส่งก็พอ"

       เมื่อได้ยินเช่นนั้นสตรีเพียงหนึ่งเดียวภายในบ้านก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนออกไปด้านนอก เช่นเดียวกับเทียนหลงที่เดินตามไปอย่างติดๆ

      "เช่นนั้นก็รีบไปกันเถอะ ไม่งั้นหากไปช้าพวกเราคงได้กลับอีกทีช่วงค่ำเป็นแน่"

      ทุกคนต่างเริ่มขนของมากมายขึ้นเกวียน ก่อนจะเริ่มเดินทางออกจากบ้านไป

      .....

      "ขอบคุณที่อุดหนุนนะครับ เถ้าแก่"

      เสียงเอ่ยอันอ่อนนอมของบิดานั้นเป็นเรื่องปกติเมื่อได้รัยเงินมากมายเช่นนี้ ครอบครัวของเทียนหลงพลันเดินกลับบ้านในยามค่ำคืน ทั่วทั้งป่าเขานั้นเต็มไปด้วยความมืดครึม แสงไฟจากตะเกียงอ่อนๆคอยนำทางครอบครัวน้อยๆผ่านป่าเขาอันกว้างใหญ่แต่แล้วในเวลาเดียวกันนั้น ร่างของชายคนหนึ่งปรากฎขึ้นจากมุมมืดทึบของป่าพร้อมผ้าเหลืองที่ที่แสนโดดเด่นที่คาดอยู่บนศรีษะซึ่งนั้นเป็นสัญลักษณ์ของกองโจรที่เลื่องชื่อในเพลานี้ กองโจรโพกผ้าเหลือง!!!

      "ส่งของของพวกเจ้ามาให้หมด และนี่ไม่ใช่การขอ!!!"

      สิ้นเสียงกล่าว เหล่ากองโจรคนอื่นๆพลันพุ่งกระโจนใส่เกี้ยวของพวกเขา เงินทั้งหมดต่างถูกช่วงชิงจนมิเหลือข้าวของที่ไม่สำคัญต่างได้รับความเสียหาย แต่ที่น่าทุกข์ใจมากที่สุดคือสีหน้าสิ้นใจของมารดาและบิดาที่ได้จากโลกไปในขณะที่ดวงตาจ้องมองไปที่เหล่ากลุ่มโจรด้วยความโกรธแค้น

      "ท่านหัวหน้า ไอหนุ่มนี้หน้าตาใช้ได้ นำมันไปขายเป็นทาสดีไหม"

      "เอาสิ นำมันไปอย่างระมัดระวังอย่าให้ใบหน้าเสียโฉม"

      สิ้นเสียงกล่าวหมดอันทรงพลังพลันกระทุ้งเขาที่ลิ้นปี่ของเทียนหลงจนสลบลงไป...





      "พ่อหนุ่มเจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง" ผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาภายในกระท่อมที่หลิวไท่พามาพักฟื้น ผู้เฒ่าคลี่รอยยิ้มด้วยความเป็นมิตรต้อนรับ

      สติอันเลือนลางค่อยๆดีขึ้นที่ละนิดเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่แสนคุ้นเคย ดวงตาพลันเบิกกว้างเมื่อได้เห็นใบหน้าของชายชราตรงหน้า

      "ขอบคุณท่านผู้อาวุโสที่ช่วยข้าไว้"

      "ไม่ใช่ข้าหรอกหนุ่มน้อย เป็นจอมยุทธ์หลิวที่ช่วยเจ้า" ผู้เฒ่ากล่าวตอบอีกฝ่ายก่อนจะแนะนำตัว "เจ้าอยู่ที่หมู่บ้านเซิ่งหุน ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้าน ช่งต้าเผย"

      "เป็นเยี่ยงนั้นเอง แล้วครอบครัว..."

      ทันทีกำลังจะกล่าวหยดน้ำตาแห่งความเศร้าใจพลันหยดลงสู่พื้นดินโดยมิมีสิ่งใดที่สามารถห้ามได้

      "เจ้าดูเหมือนจะโดนพวกโจรโพกผ้าเหลืองปล้มสดมภ์ ท่านจอมยุทธ์หลิวบอกว่ามีเจ้ารอดมาคนเดียว" ผู้เฒ่ากล่าวยิ้มให้กำลังใจ ก่อนเดินไปนั่งข้าง ๆ อีกฝ่าย

      "ขอบคุณท่านผู้อาวุโสอีกครั้งที่คอยปลอบโยนข้า แต่หากจะให้ข้าทำใจง่ายคง..."

      ริมฝีปากพลันขบจนโลหิตรินไหลความแค้นนี้หากมีโอกาสเข้าจะชำระมันจนหมดสิ้น

      "ตอนนี้เจ้าก็เริ่มหายดีขึ้นแล้ว เจ้าพอมีเวลาสักเล็กน้อยไหม" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวถามอีกฝ่าย "ข้าจะสอนเทคนิคนิด ๆ หน่อย ๆ ให้กับเจ้า เผื่อว่าวันหน้ามันอาจมีประโยชน์ต่อเจ้า"

      "ข้าพอมีเวลา แต่สิ่งใดกันที่ท่านต้องการจะสอน??"

     แต่แล้วในขณะที่กำลังนึกคิดได้เช่นนั้น เขาเองก็พลันนึกถึงผู้มีพระคุณที่ได้ช่วยเหลือตนไว้จากกลุ่มโจร

      "ท่านพอจะทราบไหมว่าจอมยุทธ์หลิวทรงโปรดปรานอาหารใด??"

      "ของชอบท่านจอมยุทธ์หลิวงั้นเหรอ รู้สึกจะเป็นเมนูปลาเปรี้ยวหวานซีหู ข้าจะให้วัตถุดิบนี้แก่เจ้าแล้วกันถ้าเจ้าอยากทำตอบแทนท่านจอมยุทธ์หลิว แต่ไว้หลังข้าสอนพื้นฐานการใช้กระเป๋าเสร็จก่อน" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวบอกอีกฝ่ายพลางไม่ลืมที่จะช่วยแนะนำอีกฝ่าย

       "ขอบคุณผู้อาวุโสที่ช่วยเหลือ"





ว่าง ยินดีเรียน (เข้าสู่บทเรียน)

        "โอ๊ะๆ เด็กๆ อย่างพวกเธอนี่ดีจังเลยนะ ขมักเขมันกันจริง ๆ"  ผู้ใหญ่บ้านเดินนำคุณออกไปยังระเบียงของชานบ้าน

        "หมู่บ้านแห่งนี้ชั่งงดงามหาที่ใดเทียบในกงจวน" สายตาพลันจ้องมองไปรอบๆพลันนึกถึงช่วงเวลาดีๆที่เคยอยู่กับบิดามารดาที่ตนรัก

        "อ่าา เจ้าพูดถูกหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่งดงามในกวนจงก็นับว่าไม่ผิด เพียงแต่...." ผู้ใหญ่บ้านกล่าวพลางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา "ในกลียุคเช่นนี้ข้าไม่รู้ว่าเราจะรอดไปถึงเมื่อไหร่ ท่านจอมยุทธ์หลิวคงไม่อาจอยู่คุ้มครองที่นี่ไปได้ตลอด"

        "ท่านผูอาวุโสอย่ากล่าวเช่นนั้นเลย ข้าหนะเติมโตมาจากหมู่บ้านแห่งนี้ และจะปกป้องมันให้ถึงที่สุด!!!" เสียงอันหนักแน่นได้กล่าวขึ้นพร้อมกับใบหน้าอันจริงจัง รากเหง้าของตนเริ่มจากที่แห่งนี้ เขายอมต้องปกป้องมันอย่างสุดความสามารถ

        "ฮ่าๆ เจ้าหนูเจ้าบอกว่าจะอยู่ที่นี่ช่วยปกป้องหมู่บ้านจากพวกโจรผ้าเหลืองอีกแรงเหรอ" ผู้เฒ่าหัวเราะก่อนหันมามองแววตามุ่งมั่นในตัวคุณพลางยกมือลูบหนวดสีขาวโพลน "อาา ข้าไม่รั้งเจ้าหรอก เจ้ายังเป็นหนุ่มสาว ยังสามารถสร้างปณิธานที่ยิ่งใหญ่เพื่อแผ่นดินนี้ได้อีกมาก"

        "ท่านผู้อาวุโส ข้าหนะอยากจะทำมันจริง ถึงแม้มันจะดูเกินกำลังของข้าไปบาง แต่ซักวันหนึ่งมันต้องเป็นจริงด้วยมือของข้าให้ได้"

        ผู้เฒ่าเดินมาหยุดตรงระเบียง ก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ใบขนาดกลางที่วางบนโต๊ะข้าง ๆ ขึ้นมา "ดูเหมือนเจ้าจะไม่มีอะไรเหลือเลย ข้ามอบสิ่งนี้ให้เจ้า ภายในคิดว่าคงมีของที่จะช่วยสานปณิธานของเจ้าให้สำเร็จได้"

        "มีสิ่งใดกันอยู่ในนี้??" มือสองข้างพลันรับสัมภาระมาอย่างงุ่นงง

        "เจ้าลองเลื่อนมือไปด้านบนตรงนี้ของกระเป๋า (MyStatus) แล้วเจ้าก็จะเปิดมันออกเผยให้เห็น 'สัมภาระของฉัน' เจ้าก็จะเข้าดูข้าวของด้านใน" ผู้ใหญ่บ้านเลื่อนนิ้วพลางกล่าวแนะนำสอนการใช้งานกระเป๋าใส่ของให้อีกฝ่าย "ไอเท็มของฉันจะเป็นช่องสำหรับเจ้าใส่วัตถุดิบ หินตีบวกและอัพเกรด ตั๋วเงิน และ ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ .... ในขณะที่อุปกรณ์ของฉันเจ้าจะสามารถเก็บพวกอุปกรณ์ อาวุธ เครื่องราง สมบัติ เครื่องประดับ อาภรณ์ ชุดเกราะต่าง ๆ ได้ที่นี่"

        "ขอบพระคุณผู้อาวุโสที่ชี้แนะ" เสียงขอบคุณได้เอ่ยขึ้นอยู่บ่อยครั้ง ถึงแม้ชายชราตรงหน้าจะไม่ใช่คนที่ช่วยชีวิตตนไว้ แต่สิ่งของเหล่านี้ก็สำคัญสำหรับเข้าเป็นอย่างมาก

        "เจ้าเริ่มเข้าใจการเก็บของแล้วใช่ไหม" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวถามอีกฝ่ายเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายสามารถเรียนรู้อย่างเข้าใจ ก่อนจะหยิบถุงย่ามอีกใบที่บรรจุเครื่องเทศ วัตถุดิบสำหรับทำอาหารจำนวนหนึ่งให้อีกฝ่าย "เจ้านำของเหล่านี้ไปหาพ่อครัวเอ้อฉินที่โรงเตี๊ยมประจำหมู่บ้าน เขาจะสอนเจ้าในเรื่องการทำอาหาร"

        "ข้าน้อยขอรับคำชี้แนะ หากมีวันใดที่ข้าน้อยสามารถช่วยเหลือผู้อาวุโสได้ จะมิลืมบุญคุณในครั้งนี้เลยแม้แต่น้อย"

        กล่าวจบเทียนหลงก็เริ่มเดินไปยังจุดหม่ายปลายทางเข้าเองก็พอรู้อยู่แล้วว่าปลายทางอยู่ที่ใดจึงเดินทางไปอย่างรวดเร็ว


มีลักษณะนิสัยผู้รู้คุณ

Haoyu ดี

กลียุุคย่างกราย คนตายยิ่งกว่าใบไม้ร่วง ชีวิตคนที่เคยเป็นของมีค่า ตอนนี้อาจมีค่าด้อยกว่าข้าวสักมื้อในอีกมุมมองคน

หลายปีผ่านพ้นว่องไวผ่านไปราวกับโกหก จากเด็กน้อยตัวเล็กแอบลักขโมยข้าวของชาวบ้าน ห่าวอู๋ค่อยเติบโตๆขึ้นมาเป็นชายหนุ่มรูปงาม เป็นอันธพาลและบัณฑิตผู้หนึ่ง ช่วง 2ปีมานี้ชายหนุ่มออกเดินทางไปในที่ต่างๆเรื่อยๆ แสวงหาทั้งโอกาสและความรู้ บ้างก็สร้างศัตรูมาไว้อยูู่บ้าง แต่ก็เอาตัวรอดมาได้หลายครั้ง หลายครา น่าเสียดาย ยังไม่เจอคนที่ตรงกับลักษณะนิสัยของนายที่ตนควรรับใช้ 3 ประการ ที่ตนตั้งไว้ คือ มากบารมี  โง่แต่พอดี มิก่าวกายงานที่ตนไม่ถนัด แค่นั้น ในความเห็นของชายหนุ่ม นายที่ดี ควรจะมีสามข้อนี้ หากไร้บารมี ไฉนเลยจักประสบความสำเร็จตั้งกองทัพ รวมคน โง่แต่พอดี คือเป่าหูง่าย เชื่อฟังในสิ่งที่ตนพูด แต่ไม่เชื่อในคำที่คนอื่นทัดทาน ยุแยงตะแคงรั่ว สามคือ อย่าได้ก่าวกายงานที่ตนไม่ถนัด ร็ว่าตนไม่มีความสามารถ ก็มอบหน้าที่ให้คนอื่นทำ น่าเสียดายหลายปีมานี้มิได้เจอบุคคลที่ตนอยากประสบพบเจอ

                          เดินเท้าคงจะลำบาก โชคดีระหว่างทาง มันอาศัยเดินทางกับคาราวาน แต่ดูแล้วจะถึงคราวซวยของห่าวอู๋ อุตส่าห์กำลังจะเดินทางไปต่อเรื่อยๆ ดันเจอบุคคลที่มันไม่ควรเจอเสียได้ เงาของกลุ่มคนปรากฎขึ้นจากมุมมืดทึบของป่าข้างทางพร้อมผ้าเหลืองที่คาดอยู่บนศีรษะซึ่งนั้นเป็นสัญลักษณ์ของกองโจรโพกผ้าเหลือง หนึ่งในพวกมันมองหน้าห่าวอู๋แล้วกล่าว  "ส่งเงินมา แม่นาง อย่าได้ให้ต้องลงไม้ลงมือ!" กลุ่มโจรค่อยๆเข้ามาห้อมล้อมมันพร้อมพูดประโยคแสลงใจชายหนุ่มใบหน้าสะสวย "บัดซบ! แม่นางมะเหงกเจ้าสิ ข้าเป็นบุรุษทั้งตัว และ หัวใจ อย่าได้พูดแล้ว! อยากได้เงินก็ให้เข้ามาเอาเอง แต่ข้ามศพข้าไปเสียก่อน!" ว่าแล้วมันก็เข้าโจมตีศัตรูตรงหน้า แต่อนิจจา น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ จำได้ล่าสุดคือโดนทุบกระบานจนสลบเหมือดไป...

มันค่อยๆกระพริบตาขึ้น ดูเหมือนจะยังไม่ตาย แต่ที่นี่ที่ไหนละเนี่ย

   

       "พ่อหนุ่ม เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง" ผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาภายในกระท่อมที่หลิวไท่พามาพักฟื้น ผู้เฒ่าคลี่รอยยิ้มด้วยความเป็นมิตรต้อนรับ

        'ใครกันละเนี่ย และที่นี่ที่ไหน' แต่ดูแววแล้วมันคงโดนช่วยมาจากพวกโจรโพกผ้าเหลืองแหงแซะ มันจึงค่อยๆรวบรวมสติและเรียบเรียงคำพูด

"ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก ขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือจากพวกโจรชั่ว ว่าแต่ไม่ทราบว่าที่นี่ที่ใดรึ"

        "ไม่ใช่ข้าหรอกหนุ่มน้อย เป็นจอมยุทธ์หลิวที่ช่วยเจ้า" ผู้เฒ่ากล่าวตอบอีกฝ่ายก่อนจะแนะนำตัว "เจ้าอยู่ที่หมู่บ้านเซิ่งหุน ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้าน ช่งต้าเผย"

        "เป็นเช่นนั้นเอง ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับขบวนคาราวานที่มาด้วย" มันถามออกมาหาใช่ห่วงใย แค่เผื่อเหลือสินค้าในขบวนสินค้าหรือของมีค่าในคาราวานให้มันเก็บบ้างเท่านั้น

        "เจ้าดูเหมือนจะโดนพวกโจรโพกผ้าเหลืองปล้มสดมภ์ ท่านจอมยุทธ์หลิวบอกว่ามีเจ้ารอดมาคนเดียว" ผู้เฒ่ากล่าวยิ้มให้กำลังใจ ก่อนเดินไปนั่งข้าง ๆ อีกฝ่าย

        "หืมเป็นเช่นนั้นเอง...." มันกล่าวพลางนึกเสียดายในใจ โอกาสรวยทางลัดแท้ๆ แต่เจ้าจอมยุทธ์หลิวอาจจะแอบฮุบไว้เองก็เป็นได้

        "ตอนนี้เจ้าก็เริ่มหายดีขึ้นแล้ว เจ้าพอมีเวลาสักเล็กน้อยไหม" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวถามอีกฝ่าย "ข้าจะสอนเทคนิคนิด ๆ หน่อย ๆ ให้กับเจ้า เผื่อว่าวันหน้ามันอาจมีประโยชน์ต่อเจ้า"

        "แน่นอน หากนั้นเป็นประโยชน์จริง ว่าแต่ท่านจอมยุทธ์หลิว อาศัยอยู่ที่ใด แล้วเขาชอบสิ่งใดรึ เผื่อข้าจะไปตอบแทนเขา" มันถามเผื่อจะได้รู้ว่า 'จอมยุทธ์หลิว'ซ่อนของรึปล่าว

        "ของชอบท่านจอมยุทธ์หลิวงั้นเหรอ รู้สึกจะเป็นเมนูปลาเปรี้ยวหวานซีหู ข้าจะให้วัตถุดิบนี้แก่เจ้าแล้วกันถ้าเจ้าอยากทำตอบแทนท่านจอมยุทธ์หลิว แต่ไว้หลังข้าสอนพื้นฐานการใช้กระเป๋าเสร็จก่อน" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวบอกอีกฝ่ายพลางไม่ลืมที่จะช่วยแนะนำอีกฝ่าย

(1) ว่าง ยินดีเรียน (เข้าสู่บทเรียน)
        "โอ๊ะๆ เด็กๆ อย่างพวกเธอนี่ดีจังเลยนะ ขมักเขมันกันจริง ๆ"  ผู้ใหญ่บ้านเดินนำคุณออกไปยังระเบียงของชานบ้าน
        ห่าวอู๋ก็ๆค่อยเดินตามออกไป ดูๆไปที่นี่ก็หมู่บ้านดาษๆเท่านั้น แต่มันก็เอ่ยคำประจบออกมา "หมู่บ้านนี้ช่างงามนัก  งามที่สุดในกวนจงเท่าที่ข้าเคยเห็นเลย" มันกล่าว ไม่มีคำโกหกแม้ครึ่งคำเพราะที่นี่เป็นหมู่บ้านแรกที่มันมาในกวนจง....
        "อ่าา เจ้าพูดถูกหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่งดงามในกวนจงก็นับว่าไม่ผิด เพียงแต่...." ผู้ใหญ่บ้านกล่าวพลางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา "ในกลียุคเช่นนี้ข้าไม่รู้ว่าเราจะรอดไปถึงเมื่อไหร่ ท่านจอมยุทธ์หลิวคงไม่อาจอยู่คุ้มครองที่นี่ไปได้ตลอด"
       ห่าวอู๋นิ่งเงียบไป หมู่บ้านนี้จะถึงคราวซวยก็หาใช่เรื่องของเขาไม่ หากรู้ทั้งรู้ว่ากำลังมีภัย เหตุใดชายชราตรงหน้าไม่รู้จักเตรียมตัวเสียหน่อย มันนึกอย่างสมเพชในใจ
        ผู้เฒ่าเดินมาหยุดตรงระเบียง ก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ใบขนาดกลางที่วางบนโต๊ะข้าง ๆ ขึ้นมา "ดูเหมือนเจ้าจะไม่มีอะไรเหลือเลย ข้ามอบสิ่งนี้ให้เจ้า ภายในคิดว่าคงมีของที่จะช่วยสานปณิธานของเจ้าให้สำเร็จได้"
       "สิ่งนี้มันใช้อย่างไรกัน" มันเอ่ยถามอย่างสงสัย
        "เจ้าลองเลื่อนมือไปด้านบนตรงนี้ของกระเป๋า (MyStatus) แล้วเจ้าก็จะเปิดมันออกเผยให้เห็น 'สัมภาระของฉัน' เจ้าก็จะเข้าดูข้าวของด้านใน" ผู้ใหญ่บ้านเลื่อนนิ้วพลางกล่าวแนะนำสอนการใช้งานกระเป๋าใส่ของให้อีกฝ่าย "ไอเท็มของฉันจะเป็นช่องสำหรับเจ้าใส่วัตถุดิบ หินตีบวกและอัพเกรด ตั๋วเงิน และ ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ .... ในขณะที่อุปกรณ์ของฉันเจ้าจะสามารถเก็บพวกอุปกรณ์ อาวุธ เครื่องราง สมบัติ เครื่องประดับ อาภรณ์ ชุดเกราะต่าง ๆ ได้ที่นี่"
        "เป็นเช่นนี้ ช่างสะดวกสบายนัก"มันกล่าว
        "เจ้าเริ่มเข้าใจการเก็บของแล้วใช่ไหม" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวถามอีกฝ่ายเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายสามารถเรียนรู้อย่างเข้าใจ ก่อนจะหยิบถุงย่ามอีกใบที่บรรจุเครื่องเทศ วัตถุดิบสำหรับทำอาหารจำนวนหนึ่งให้อีกฝ่าย "เจ้านำของเหล่านี้ไปหาพ่อครัวเอ้อฉินที่โรงเตี๊ยมประจำหมู่บ้าน เขาจะสอนเจ้าในเรื่องการทำอาหาร"

        "ข้าเข้าใจแล้ว เดี๋ยวข้าจะไปลองดู" เขากล่าวก่อนคำนับให้ ก่อนลองไปดูที่โรงเตี๊ยมประจำหมู่บ้านนี้                                                                                                                                 ลักษณะนิสัยทะเยอทะยาน

+2 Point จากโรลเรียนรู้

Jinying ดี

สมาชิกไม่ระบุชื่อ ตอบกลับเมื่อ 2021-8-4 23:39
[จุดเริ่มต้น]

        ◇ ━ จุดเริ่มต้น

      ตั้งแต่จำความได้ กู่ จิ้นอิ๋ง รับรู้มาเสมอว่าครอบครัวของนางอบอุ่นเพียงใด อันความรักรวมไปถึงการสอนสั่งยึดทางคุณธรรมความดีที่มอบมาเสมอพลอยหล่อหลอมนางให้เติบโตมาเป็นอิสตรีแสนเพรียบพร้อมและจิตใจดีผู้หนึ่ง กระทั่งถึงยามช่วงที่จิ้นอิ๋งเริ่มโตพอรู้ความมากขึ้นพลันนึกสงสัยถึงการเรียกเค้นเงินภาษีของขุนนางจากชาวเมืองเสียมากมาย แม้ฐานะทางบ้านของนางจะไร้ปัญหาในเรื่องนี้ แต่ไม่ใช่กับบางครัวเรือนที่ต้องเดือดเนื้อร้อนใจให้นางเผลออ้อนเอ่ยให้ทางบ้านลดราคาสินค้าตนลงอยู่บ่อยครั้ง โดยคิดเพียงแค่ว่าทำเช่นนั้นคงพอช่วยชาวบ้านรอบกายนางได้บ้าง กระทั่งหลายปีผันผานจิ้นอิ๋งถึงรับรู้ได้ว่าไม่เคยเพียงพอยามรับรู้ข่าวจากผู้เป็นบุพการีถึงการหยุดชะงักการเดินทางค้าขายต่างเมืองเนื่องด้วยเกิดกลุ่มคนที่ไม่อาจทนและลุกประท้วงการกดขี่รีดเค้นนั้น

     ‘ เช่นนั้นกลุ่มคนโพกผ้าเหลืองคือฝั่งเดียวกับชาวบ้านเช่นพวกเราใช่หรือไม่เจ้าคะ? ’

     ในยามนั้นเสียงใสที่เอ่ยถามแสนกระจ่างชัด เจือความเดียงสาและชื่นชมในความกล้าหาญของกลุ่มคนที่กล่าวถึงอย่างจริงใจ จนความจริงที่การกระทำเกินกว่าเหตุที่กลุ่มคนเหล่านั้นได้เริ่มกระทำไม่อาจถูกเอ่ยบอกจากปากของผู้เป็นบิดาได้ด้วยกลัวประกายในดวงตาสีนิลนั้นจะเลือนหายไป

     กระนั้นแล้วแม้นตัวบิดาไม่เอ่ยบอก จิ้นอิ๋งก็รับรู้ได้ด้วยตัวนางเองในช่วงวัยปักปิ่นที่ทั้งครอบครัวตัดสินใจพากันเตรียมเดินทางเข้าไปยังเมืองฉางอันร่วมกับคณะเดินทางกลุ่มหนึ่งเพื่อไปซื้อขายสินค้าที่ไม่ได้ลงเติมยังร้านตนมาเกือบร่วมสองเดือน รวมไปถึงต้องการค้างแรมยังบ้านญาติในเมืองใหญ่ที่น่าจะปลอดภัยกว่าช่วงหนึ่งเสียก่อนเพื่อรอให้สถานการณ์ความวุ่นวายจากกลุ่มบุคคลที่ตัวจิ้นอิ๋งเคยชื่นชมพอได้คลายตัวลงบ้าง ทว่าทุกสิ่งกลับไม่เป็นดั่งใจหมาย แม้นเป็นขบวนเดินทางกลุ่มขนาดกลางกลับไม่รอดพ้นโดนเหล่าคนโพกผ้าเหลืองนั้นปล้นชิง

     ครอบครัวกู่แตกกระเจิงคนละทิศทาง บิดาบังคับซ่อนบุตรสาวและชายยังรถม้าที่ล้มพังส่วนตัวเองได้ผละจากเพื่อตามช่วยภรรยาที่ถูกจับตัว สองพี่น้องน้ำตาเอ่อล้นหากริมฝีปากเม้มสนิทกลั้นเสียงใดให้เล็ดลอด ถึงอย่างนั้นก็ไม่รอดพ้นสายตาผู้มุ่งร้ายจนทั้งสองจำต้องจับมือพากันวิ่งรี่หนี แต่กำลังทั้งคู่ในวัยนั้นหรือจะทำอะไรได้มากไปกว่าถ่วงเวลาได้เพียงครู่ มีดพร้าเล่มทื่อแทงสวนทะลุข้างเอวจนจิ้นอิ๋งแทบตาพร่าเพราะน้ำตากบ ตัวน้องชายแทบร้องเสียงหลงเตรียมวิ่งหาถ้าไม่เพราะนางกำแน่นยังมีดเล่มนั้นไม่ให้ดึงหนีและเอ่ยบอกในสิ่งที่คิดว่าน้องชายจะยอมลี้จาก

     ‘ อย่าเข้ามา! เสี่ยวเล่อ อึก! เจ้าไปหาคนที่หนีให้มาช่วยข้า ’

     ‘ ข้าฝากความหวังไว้ที่เจ้า… น้องพี่ ’

     และนั่นทำให้ตัวน้องชายที่คล้ายจะวิ่งหาเร่งผินตัวผละไปตามคนมาช่วยพี่สาวอย่างเชื่อฟังด้วยความหวัง เป็นไปตามความต้องการให้จิ้นอิ๋งสบายใจว่าอย่างน้องชายคนเดียวนี้จะไม่โดนคนที่เพิ่งกระชากมีดพร้าเล่มยาวออกจากตัวนางจนบาดมือเรียวที่สู้กอบกุมไว้นี้จัดการต่อ แม้ในตอนนี้ที่เจ็บจนทรุดลงพื้นก็ขอถ่วงเวลาให้นานที่สุด ให้น้องชายได้หนีให้ไกล..

     แม้นยามก่อนสิ้นสติ มือที่บาดเจ็บและโชยกลิ่นสนิมคลุ้งยังคว้าแน่นยังข้อเท้าคนทำร้ายผู้นั้นไม่คลายออก

.

.

     "แม่นาง เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง" ผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาภายในกระท่อมที่หลิวไท่พาจิ้นอิ๋งมาพักฟื้น ผู้เฒ่าคลี่รอยยิ้มด้วยความเป็นมิตรต้อนรับ

     ตัวจิ้นอิ๋งที่เพิ่งฟื้นหลังสลบซมจากฤทธิ์บาดแผลร่วมอาทิตย์แทบผวาเฮือกผุดลุกนั่งจากเตียงด้วยอารามตกใจยามเมื่อความทรงจำล่าสุดตีย้อนและเห็นบุคคลแปลกหน้าไม่คุ้นเคยตรงมาเอ่ยถามน้ำเสียงฉันท์มิตร ความเจ็บที่หน้าข้างเอวไล่ลามให้นางเผลอเบ้หน้าก่อนเลื่อมือกอบกุมผะแผ่วพร้อมผินมอง รอยแผลที่ถูกพันทับรักษาเป็นอย่างดีสร่างความระมัดระวังเหลือเพียงความเชื่อใจก่อนศีรษะที่ประดับยังเรือนผมสีปีกกาที่ปล่อยยาวจะก้มหาด้วยความขอบคุณอย่างจริงใจ

     “ ขอบคุณท่านอาวุโสที่ช่วยเหลือข้าไว้เจ้าค่ะ ” กวาดตาสำรวจเล็กน้อยก่อนริมฝีปากเล็กพลันเม้มแน่นถึงเอื้อนเอ่ยถามประโยคถัดไป

     “ ข้า.. ตอนนี้อยู่ที่ใดหรือเจ้าคะ? ”

     "ไม่ใช่ข้าหรอกแม่นางน้อย เป็นจอมยุทธ์หลิวที่ช่วยเจ้า" ผู้เฒ่ากล่าวตอบก่อนจะแนะนำตัว "เจ้าอยู่ที่หมู่บ้านเซิ่งหุน ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้าน ช่งต้าเผย"

     พลันได้ยินว่าเป็นอีกบุคคลที่เข้าช่วยเหลือ ในห้วงความคิดจึงสะเปะสะปะด้วยความอยากรู้และอยากเข้าพบตอบแทนผู้มีพระคุณ หากแต่ความกังวลยังครอบครัวคอยแทรกเหนือกว่าตลอดให้จิ้นอิ๋งตัดสินใจถามเรื่องคาใจเสียก่อน

     “ ครอบครัว.. ท่านจอมยุทธ์หลิวได้ช่วยคนอื่น ๆ มาด้วยหรือไม่เจ้าคะ? ” น้ำเสียงหวานติดสั่นเครือเล็กน้อย

     "เจ้าดูเหมือนจะโดนพวกโจรโพกผ้าเหลืองปล้มสดมภ์ ท่านจอมยุทธ์หลิวบอกว่ามีเจ้ารอดมาคนเดียว" ผู้เฒ่ากล่าวยิ้มให้กำลังใจ ก่อนเดินมานั่งข้าง ๆ นาง

     ซึ่งทันทีที่สิ้นประโยคและอีกฝ่ายนั่งยังข้างกาย ดวงตาหวานโศกพลันชะโลมชุ่มยังหยาดน้ำปล่อยทิ้งกลิ้งเกลี่ยระยังผิวแก้ม ปลายจมูกรั้นแดงระเรื่อเสียแสบร้อน หากแต่ไร้เสียงสะอื้นใดราวกับจิ้นอิ๋งไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำว่ากำลังร้องไห้ออกมา

     “ คน.. คนเดียวจริงหรือเจ้าคะ? ”

     ประโยคนั้นเจือด้วยความไม่อยากยอมรับเสียหลายส่วน ทัศนีย์พร่าเบลอด้วยม่านน้ำตาผินเหม่อมองนิ่งยังมือทั้งสองที่ทิ้งตัวกุมบนตัก ก้านนิ้วเรียวไล้แผ่วยังบาดแผลที่เริ่มหายดีทั้งเพื่อทวนย้อนนึกอดีตและปลอบโยนตัวนางที่พยายามเรียกขวัญกำลังใจให้คืนสู่

     “ คนอื่น.. อาจหนีไปได้โดยที่ท่านจอมยุทธ์ไม่ทันสังเกตก็ได้.. จริงหรือไม่เจ้าคะ? ” คล้ายเอ่ยถามแต่ราวกับประโยคปลอบตนเสียมากกว่าเพราะจิ้นอิ๋งไม่ได้อยากได้คำตอบนัก

     "ตอนนี้เจ้าก็เริ่มหายดีขึ้นแล้ว เจ้าพอมีเวลาสักเล็กน้อยไหม" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวถามอีกฝ่าย "ข้าจะสอนเทคนิคนิด ๆ หน่อย ๆ ให้กับเจ้า เผื่อว่าวันหน้ามันอาจมีประโยชน์ต่อเจ้า"

     จิ้นอิ๋งลอบขอบคุณในใจแก่ผู้ใหญ่บ้านเบื้องหน้านางที่ไม่เอ่ยกล่าวสิ่งใดต่อให้นางหวนคิดมากอีกหน ไหนเลยจะแนะนำอยากสอนสั่งบางสิ่งที่เป็นประโยชน์แก่นางจนคนที่มักเป็นผู้ให้เสียมากกว่าอดรู้สึกเกรงอกเกรงใจขึ้นมาไม่ได้ อารามเศร้าซึมก่อนหน้าพลันจางลงหลายส่วน

     “ ท่านอาวุโสซ่งมีน้ำใจนัก กู่ จิ้นอิ๋งผู้นี้ซาบซึ้งยิ่ง.. หากแต่ตอนนี้ข้าอยากตอบแทนผู้มีพระคุณอีกท่านของข้าเช่นเดียวกัน.. ท่านอาวุโสพอจะทราบถึงสิ่งที่ท่านจอมยุทธ์หลิวชอบหรือไม่เจ้าคะ? ”

     "ของชอบท่านจอมยุทธ์หลิวงั้นเหรอ รู้สึกจะเป็นเมนูปลาเปรี้ยวหวานซีหู ข้าจะให้วัตถุดิบนี้แก่เจ้าแล้วกันถ้าเจ้าอยากทำตอบแทนท่านจอมยุทธ์หลิว แต่ไว้หลังข้าสอนพื้นฐานการใช้กระเป๋าเสร็จก่อน" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวบอกอีกฝ่ายพลางไม่ลืมที่จะช่วยแนะนำอีกฝ่าย

     แม้นพาเปลี่ยนเรื่องอีกฝ่ายก็ไม่แคล้วอยากช่วยเหลือนาง สิ่งเหล่านั้นเรียกรอยยิ้มแรกของจิ้นอิ๋งให้วาดออกอย่างจริงใจ ก่อนนางจะผงกศีรษะน้อมรับหาอย่างสุภาพเพื่อรับการสอนจากอีกฝ่ายอย่างยินดี

     “ ขออภัยด้วยที่ข้าเสียมารยาทมาเสียนาน ตัวข้ามีนามว่ากู่ จิ้นอิ๋งนะเจ้าคะท่านอาวุโสซ่ง ข้ายินดียิ่งที่ได้รับความช่วยเหลือจากท่านเจ้าค่ะ ”

━ (1) ว่าง ยินดีเรียน (เข้าสู่บทเรียน)

     "โอ๊ะๆ เด็กๆ อย่างพวกเธอนี่ดีจังเลยนะ ขมักเขมันกันจริง ๆ"  ผู้ใหญ่บ้านเดินนำคุณออกไปยังระเบียงของชานบ้าน

     ยามเมื่อถูกเดินนำออกไป จิ้นอิ๋งก็ประคองตัวที่ยังรู้สึกเจ็บขัดไม่น้อยยังข้างเอวเพื่อเดินตามอีกฝ่ายพร้อมมือทั้งสองที่ปัดเกลี่ยเอาคราบความหมองเศร้าออกจากใบหน้า กระทั่งมาถึงยังลานระเบียงที่ทอดทิวทัศน์ให้เห็นพื้นที่หมู่บ้านแสนรื่นรมย์ ตัวจิ้นอิ๋งพลันรู้สึกถูกปลอบประโลมไม่น้อยจนอดเอ่ยชมไม่ได้

     “ ร่มรื่นนัก.. หมู่บ้านของท่านอาวุโสซ่งงดงามยิ่งนะเจ้าคะ ”

     "อ่าา เจ้าพูดถูกหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่งดงามในกวนจงก็นับว่าไม่ผิด เพียงแต่...." ผู้ใหญ่บ้านกล่าวพลางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา "ในกลียุคเช่นนี้ข้าไม่รู้ว่าเราจะรอดไปถึงเมื่อไหร่ ท่านจอมยุทธ์หลิวคงไม่อาจอยู่คุ้มครองที่นี่ไปได้ตลอด"

     จิ้นอิ๋งเผลอเงียบลงครู่หนึ่งราวครุ่นคิดตามไปด้วย แววตาสีนิลไหววูบบางสิ่งก่อนเอ่ยประโยคแผ่วแว่วที่ไม่รู้กล่าวตอบรับอีกฝ่ายหรือเพียงกล่าวกับตนเท่านั้น

     “ หากกลุ่มคนเหล่านั้นกลับมาย้อนยึดอุดมการณ์เก่าที่ต้องการเพียงความยุติธรรมแก่ชาวเมืองก็คงดีนะเจ้าคะ.. ”

     ผู้เฒ่าเดินมาหยุดตรงระเบียง ก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ใบขนาดกลางที่วางบนโต๊ะข้าง ๆ ขึ้นมา "ดูเหมือนเจ้าจะไม่มีอะไรเหลือเลย ข้ามอบสิ่งนี้ให้เจ้า ภายในคิดว่าคงมีของที่จะช่วยสานปณิธานของเจ้าให้สำเร็จได้"

     เสียงเรียกเอ่ยทักจากอีกฝ่ายดึงสายตาของจิ้นอิ๋งให้ทอดมองกระเป๋าบนโต๊ะแทน ดวงตาโศกกระพริบแผ่วราวไม่เข้าใจนัก เกรงอกเกรงใจยิ่งจากน้ำใจของอีกฝ่ายที่ไม่นึกว่าจะมอบส่งของให้นางที่เป็นเพียงคนแปลกหน้าง่าย ๆ เช่นนี้ แต่จะไม่รับมาก็คงเสียมารยาท สุดท้ายนางจึงทำได้เพียงโค้งหาขอบคุณท่านอาวุโสไปเสียอีกหน

     "เจ้าลองเลื่อนมือไปด้านบนตรงนี้ของกระเป๋า (My Status) แล้วเจ้าก็จะเปิดมันออกเผยให้เห็น 'สัมภาระของฉัน ' เจ้าก็จะเข้าดูข้าวของด้านใน" ผู้ใหญ่บ้านเลื่อนนิ้วพลางกล่าวแนะนำสอนการใช้งานกระเป๋าใส่ของให้อีกฝ่าย "ไอเท็มของฉันจะเป็นช่องสำหรับเจ้าใส่วัตถุดิบ หินตีบวกและอัพเกรด ตั๋วเงิน และ ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ .... ในขณะที่อุปกรณ์ของฉันเจ้าจะสามารถเก็บพวกอุปกรณ์ อาวุธ เครื่องราง สมบัติ เครื่องประดับ อาภรณ์ ชุดเกราะต่าง ๆ ได้ที่นี่"

     จิ้นอิ๋งเลื่อนมือเปิดตามที่อีกฝ่ายบอก พลางกวาดมองยังช่องกระเป๋าต่าง ๆ ที่ถูกแนะอย่างตั้งใจไม่ให้ตกหล่น โดยสังเกตเห็นของในนั้นบางส่วน รอยยิ้มจึงเผยจางด้วยความขอบคุณ

     "เจ้าเริ่มเข้าใจการเก็บของแล้วใช่ไหม" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวถามอีกฝ่ายเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายสามารถเรียนรู้อย่างเข้าใจ ก่อนจะหยิบถุงย่ามอีกใบที่บรรจุเครื่องเทศ วัตถุดิบสำหรับทำอาหารจำนวนหนึ่งให้อีกฝ่าย "เจ้านำของเหล่านี้ไปหาพ่อครัวเอ้อฉินที่โรงเตี๊ยมประจำหมู่บ้าน เขาจะสอนเจ้าในเรื่องการทำอาหาร"

     “ ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ.. ขอบคุณสำหรับของและคำชี้แนะมากเจ้าค่ะท่านอาวุโสซ่ง ”

     กล่าวหนักแน่นถึงความจริงใจในประโยคขอบคุณที่เอ่ยเท่าไหร่ก็ไม่พอแก่อีกฝ่าย ก่อนรับยังถุงย่ามอีกถุงที่มีสิ่งที่จะได้ตอบแทนยังผู้มีพระคุณอีกคนต่อไป ซึ่งจิ้นอิ๋งรู้สึกกระตือรือร้นยิ่งนักที่จะได้ตอบแทน ดวงหน้าหวานผงกรับขึ้นลงเสียหลายรอบดูหลุดมาดคุณหนูที่มักวางตัวไปชั่วขณะ

     “ ข้าจะรีบนำไปตามที่ท่านบอกเจ้าค่ะ เช่นนั้นแล้วจิ้นอิ๋งขอตัวลานะเจ้าคะ ”

     สิ้นประโยคนางก็โค้งลาผู้อาวุโสก่อนเตรียมตัวตรงไปยังโรงเตี๊ยมที่ถูกแนะนำ พร้อมกับที่ในหัวนั้นก็พยายามจดจ่อที่เรื่องตอบแทนเพื่อไม่ให้ไขว่เขวคืนสู่เรื่องครอบครัวให้ยิ่งจมดิ่ง..

Tianzhou ดี

การแต่งงาน

ผู้ใหญ่บ้าน

เทียนหลงมุ่งตรงกลับมายังบ้านเกิดของตนที่แสนคิดถึง ถึงแม้จะไม่มีครอบครัวของเขาเหลืออยู่แล้ว แต่ไม่ว่ายังไงที่แห่งนี้ก็เต็มไปด้วยความทรงจำดีๆและผู้คนมากมายที่ดีกับเขา และเหตุผลที่เขาต้องมาที่แห่งนี้ในวันนี้ ก็เพื่อหาผู้ที่จะช่วยตนในการสู่ขอแม่นางเพ่ยเอ๋อห์

"ขอคาราวะท่านผู้ใหญ่บ้าน"

เทียนหลงกล่าวขึ้นพร้อมกับโค้งคำนับผู้ใหญ่บ้านในที่แห่งนี้

"เป็นเจ้าเองรึหนุ่มน้อย แล้ววันนี้มาหาข้าด้วยเรื่องอันใดหละ"

ผู้ใหญ่บ้านพลันกล่าวถามอย่างรวดเร็วพร้อมรอยยิ้ม

"ท่านผู้ใหญ่บ้าน ที่ข้ามาในวันนี้เพราะมีเรื่องจะขอร้องท่าน"

เทียนหบลงกล่าวออกมาก่อนจะรวบรวมความกล้าเพิ่มอีกนิดหน่อย

"ข้าอยากให้ท่านช่วยไปสู่ขอแม่นางท่านหนึ่งกับข้าได้รึไม่??"

ผู้ใหญ่บ้านพลันหัวเราะออกมายกใหญ่นึกว่าจะมีเรื่องใหญ่อันใด ที่แท้ก็เรื่องเล็กน้อยเพียงเท่านี้เอง

"ข้ามิมีปัญหา"

ผู้ใหญ่บ้านยิ้มออกมาก่อนจะหยิบของเล็กๆน้อยๆออกไปกับเทียนหลงทางประตู เทียนหลงเดินนำผู้ใหญ่บ้านมาเรื่อยๆจนถึงเมืองหรูหนาน เพื่อไปหาเพ่ยเอ๋อห์!!!

Weibin ชั่ว

  กัวฟ่งตื่นขึ้นในห้องหนึ่งเมื่อเขาขยับตัวทำให้บาดเเผลมีอาการเจ็บขึ้น "โอ๊ย!!...เป็นแค่พวกสุนัขแท้ๆแต่กลับสร้างบาดแผลให้ข้าได้หรือนี่" ตั้งแต่เกิดมาข้าไม่เคยรู้จักคำว่าพ่ายแพ้ ในหมู่บ้านไม่มีใครกล้าเเม้จะสบตาข้าเกินสามอึดใจ ข้าเคยคิดว่าตัวเองคือผู้แข็งแกร่งที่สุด...แต่มันไม่ใช่! ข้ายังขาดสิ่งที่เรียกว่าพลังข้าต้องการมันมากกว่านี้ถ้าข้าแข็งแกร่งกว่านี้ก็คงไม่โดนเจ้าพวกโจรสุนัขหยามขนาดนี้  ฮ่าๆ แต่พวกเจ้าพลาดแล้วที่ข้าไม่ตายเพราะวันนึงมันจะเป็นวันที่ข้าจะถลกหนังพวกเจ้า!!!

"พ่อหนุ่ม เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง" ผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาภายในกระท่อมที่หลิวไท่พามาพักฟื้น ผู้เฒ่าคลี่รอยยิ้มด้วยความเป็นมิตรต้อนรับ

เจ้าเฒ่าตรงหน้าข้านี่ใครกัน "ข้าเหลาหู่เป็นคนตรงๆหากท่านเป็นผู้ช่วยข้า ข้าเหลาหู่ยินดีตอบแทนท่านผู้อาวุโส"

"ไม่ใช่ข้าหรอกหนุ่มน้อย เป็นอาหลิงที่ช่วยเจ้า" ผู้เฒ่ากล่าวตอบอีกฝ่ายก่อนจะแนะนำตัว "เจ้าอยู่ที่หมู่บ้านเซิ่งหุน ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้าน ช่งต้าเผย"

"แล้วชายแขนด้วนกับหญิงชราหละเห็นพวกเขาไหม"

"เจ้าดูเหมือนจะโดนพวกโจรโพกผ้าเหลืองปล้มสดมภ์ รู้สึกว่าอาหลิงจะบอกว่ามีเจ้ารอดมาคนเดียว" ผู้เฒ่ากล่าวยิ้มให้กำลังใจ ก่อนเดินไปนั่งข้าง ๆ อีกฝ่าย


อืม...ท่านพ่อไม่ได้อ่อนแอน่าจะพาท่านแม่หนีไปได้หละมั้ง


"ตอนนี้เจ้าก็เริ่มหายดีขึ้นแล้ว เจ้าพอมีเวลาสักเล็กน้อยไหม" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวถามอีกฝ่าย "ข้าจะสอนเทคนิคนิด ๆ หน่อย ๆ ให้กับเจ้า เผื่อว่าวันหน้ามันอาจมีประโยชน์ต่อเจ้า"


"จริงด้วย แล้วคนที่ชื่อหลิงอะไรสักอย่างที่ช่วยข้าหละ ข้าอยากจะตอบแทนเขาบ้าง"


   "ของชอบท่านอาหลิวงั้นเหรอ รู้สึกจะเป็นเมนูผัดผักเก๋าฮะไฉ่ ข้าจะให้วัตถุดิบนี้แก่เจ้าแล้วกันถ้าเจ้าอยากทำตอบแทนอาหลิงแต่ไว้หลังข้าสอนพื้นฐานการใช้กระเป๋าเสร็จก่อน" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวบอกอีกฝ่ายพลางไม่ลืมที่จะช่วยแนะนำอีกฝ่าย


(1) ว่าง ยินดีเรียน (เข้าสู่บทเรียน)
"โอ๊ะๆ เด็กๆ อย่างพวกเธอนี่ดีจังเลยนะ ขมักเขมันกันจริง ๆ ผู้ใหญ่บ้านเดินนำคุณออกไปยังระเบียงของชานบ้าน


เมื่อกัวฟ่งออกมาจากห้อง ฉากตรงหน้าพาเขาตกตะลึง "ที่นี่ไม่ได้คึกคักเหมือนอู๋เว่ย แต่มันกับสวยงามและเงียบสงบ"


  "อ่าา เจ้าพูดถูกหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่งดงามในกวนจงก็นับว่าไม่ผิด เพียงแต่...." ผู้ใหญ่บ้านกล่าวพลางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา "ในกลียุคเช่นนี้ข้าไม่รู้ว่าเราจะรอดไปถึงเมื่อไหร่โชคดีที่หลิวไท่ได้สอนอาหลิงจนสำเร็จยุทธ์พอปกป้องหมู่บ้านจากพวกโจรได้"


"กลียุคมันก็เป็นเช่นนี้เเหละ มากสุดก็แค่ตายท่านจะไปคิดอะไรมาก แค่ฆ่าพวกสุนัขพวกนั้นให้ได้มากที่สุดก็คุ้มที่จะตายแล้ว"


ผู้เฒ่าเดินมาหยุดตรงระเบียง ก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ใบขนาดกลางที่วางบนโต๊ะข้าง ๆ ขึ้นมา "ดูเหมือนเจ้าจะไม่มีอะไรเหลือเลย ข้ามอบสิ่งนี้ให้เจ้า ภายในคิดว่าคงมีของที่จะช่วยสานปณิธานของเจ้าให้สำเร็จได้"


นี่เจ้ากะให้ข้าติดหนี้บุญคุณเจ้าไปถึงไหน? "ขอบคุณผู้อาวุโส ถ้าวันข้างหน้าท่านอาวุโสมีเรื่องอะไรให้ข้าช่วยละก็ข้าเหลาหู่ยินดีช่วย"


  "เจ้าลองเลื่อนมือไปด้านบนตรงนี้ของกระเป๋า (MyStatus) แล้วเจ้าก็จะเปิดมันออกเผยให้เห็น 'สัมภาระของฉัน' เจ้าก็จะเข้าดูข้าวของด้านใน" ผู้ใหญ่บ้านเลื่อนนิ้วพลางกล่าวแนะนำสอนการใช้งานกระเป๋าใส่ของให้อีกฝ่าย "ไอเท็มของฉันจะเป็นช่องสำหรับเจ้าใส่วัตถุดิบ หินตีบวกและอัพเกรด ตั๋วเงิน และ ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ .... ในขณะที่อุปกรณ์ของฉันเจ้าจะสามารถเก็บพวกอุปกรณ์ อาวุธ เครื่องราง สมบัติ เครื่องประดับ อาภรณ์ ชุดเกราะต่าง ๆ ได้ที่นี่"


อืม...ไม่ซับซ้อนไม่ยุ่งยาก ชอบ!!! "ขอบคุณท่านผู้อาวุโสอีกครั้ง"


  "เจ้าเริ่มเข้าใจการเก็บของแล้วใช่ไหม" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวถามอีกฝ่ายเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายสามารถเรียนรู้อย่างเข้าใจ ก่อนจะหยิบถุงย่ามอีกใบที่บรรจุเครื่องเทศ วัตถุดิบสำหรับทำอาหารจำนวนหนึ่งให้อีกฝ่าย "เจ้านำของเหล่านี้ไปหาพ่อครัวเอ้อฉินที่โรงเตี๊ยมประจำหมู่บ้าน เขาจะสอนเจ้าในเรื่องการทำอาหาร"


"งั้นข้าขอตัวลาขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ไม่ต้องส่ง"
จากนั้นกัวฟ่งเดินทางไปโรงเตี๊ยมที่ผู้ใหญ่บ้านบอก

Tianzhou ดี

ราชสีห์จรจัด

เบาะแสสุดท้าย

หลังจากที่เทียนโจวได้พักรักษาตัวอยู่ที่โรงหมอที่หรูหนานจนอาการเริ่มดีขึ้น เขาก็ตัดสินที่จะออกมาจากที่นั่นเพื่อกลับไปยังหมู่บ้านที่ตนได้พลัดพรากมาจากครอบครัวอันเป็นที่รัก

เทียนโจวเดินทางผ่านป่าที่เชื่อมระหว่างเมืองหรูหนานกับหมู่บ้านเซิ่งหุนอยู่ซักพัก จนในที่สุดเขาก็มาถึงยังหน้าทางเข้าของหมู่บ้าน สายตาของเขาพลันจ้องมองไปยังหน้าประตูเมืองถึงแม้จะมืดค่ำ แต่สำหรับเขามิได้มีปัญหามากนัก แถมมันยังทำให้คิดถึงเมื่อครั้งแรกที่เขาได้มายังที่นี่เสียด้วยซ้ำ..

แต่แล้วความสุขนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อสายตาของเทียนโจวเหลือบไปเห็นเงาบางอย่างเคลื่อนที่ไปมาอยู่รอบๆหน้าหมู่บ้าน

“แกเป็นใคร! แสดงตัวออกมาซะ!”

เทียนโจวตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับสีหน้าที่แสดงออกถึงความหงุดหงิดที่มีคนมายุ่งกับคนในหมู่บ้าน แตกต่างจากปิงจวนที่เต็มไปด้วยความงุนงงเมื่อได้ยินสิ่งที่เทียนโจวกล่าวขึ้นมา

“เจ้าพูดกับข้ารึ เทียนจวิน?”

แต่แล้วหลังจากที่ปิงจวนกล่าวออกมาได้ไม่นานมีดบินจำนวนหนึ่งก็พุ่งตรงเข้ามาหาปิงจวน แต่ก็ได้ถูกป้องกันไว้ด้วยแขนของเทียนโจวพร้อมกับเลือดของเขาที่เริ่มไหลออกมา

“มีคนเจอข้าจนได้สินะ แต่ว่ามันมิใช่เรื่องใหญ่ เพราะยังไงเจ้าก็มิรอดไปได้ถึงพรุ่งนี้!!”

ชาวยุทธ์คนนั้นรุดหน้าเข้ามากระหน่ำฟันใส่เทียนโจว เทียนโจวป้องกัรการโจมตีเหล่านั้นด้วยทวนของตน แต่ว่าก็มิสามารถกันการโจมตีทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์ ฝีมือของชายตรงหน้าเทียนโจวนั้นถือได้ว่าดีกว่าใครที่เขาเคยพบเจอมา แต่ว่ามันก็ได้เท่านั้นแหละ เทียนโจวตวัดทวนของตนจนสร้างบาดแผลขนาดใหญ่ที่กลางอกของชาวยุทธ์ชุดดำจนล้มลงกับพื้น

“เจ้ารู้ไรไหมไม่ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งเพียงใดหรือจะสร้างบาดแผลให้ข้ามากแค่ไหน สุดท้ายเจ้าก็ไม่มีวันชนะข้าได้ เช่นเดียวกับบาดแผลบนร่างของข้าที่ผ่านการต่อสู้มากมายแต่ พวกมันทุกคนก็ทำได้แค่ฝากบาดแผลไว้เท่านั้น”

เทียนโจวพลันเดินไปเหยียบร่างของชาวยุทธ์ที่นอนอยู่กับพื้น พร้อมกับหันปลายทวนจ่อไปที่หน้าของอีกฝ่ายอย่างเหยียดหยาม

“บอกข้ามาว่าเจ้ามาทำอะไรที่หมู่บ้านแห่งนี้!”

เทียนโจวยื่นปลายทวนเข้าไปใกล้ดวงตาของอีกฝ่ายมากยิ่งขึ้นเพื่อข่มขู่อีกฝ่าย

“ไม่!ข้าจะไม่บอกเจ้า!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ชาวยุทธ์กล่าวออกมาทวนของเทียนโจวก็ได้ตัดแขนข้างหนึ่งของชาวยุทธ์จนขาด

“เจ้าคิดว่าข้าขอร้องเจ้างั้นหรอ?”

“ถึงแม้ข้าจะเสียแขนอีกข้างข้าก็จะไม่บอกเจ้า”

ชาวยุทธ์พลันกล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความมั่นใจ

“ได้งั้นข้าจะไม่ตัดเเขนเจ้า”

ทวนได้ตวัดอีกครั้งแต่คราวนี้มันได้ตัดสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้ชายที่จำเป็นต่อการมีทายาทจนขาด ก่อนจะเตะสิ่งนั้นขึ้นมาว่างบนหน้าของอีกฝ่าย

“อ๊ากกกกกกกกกกก ข้าบอกแล้ว! ข้าจะบอกเจ้าแล้ว!”

ชาวยุทธ์พลันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับฟันที่ขบกันจนเลือดไหลออกมา

“บอกแต่แรกก็จบแล้วแท้ๆ”

เทียนโจวกล่าวออกมาพร้อมกับยิ้มเยาะอีกฝ่ายเล็กน้อยด้วยความสะใจ

“ข้ามาที่นี่เพราะได้ยินเบาะแสเกี่ยวกับชายที่พวกเราตามหา เขาได้หน้ากากที่พวกเราต้องการไป ข้าเลยมายังที่นี่เพราะเป็นที่ที่เขาเคยอาศัยอยู่”

เมื่อเทียนโจวได้รู้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็พลันปรากฎรอยยิ้มขึ้นมาบนหน้าก่อนจะตัดเส้นเสียงของอีกฝ่ายทิ้งพร้อมกับแขนอีกข้างเพื่อความสะใจเล็กๆน้อยๆ

“ปิงจวน พวกเราไปกันเถอะ”

เทียนโจวพลันกล่าวออกมาก่อนจะอุ้มอีกฝ่ายขึ้นไปบนม้าสีขาวตรงเข้าไปยังด้านในหมู่บ้าน ท่ามกลางความืดครึมและความเงียบสงัด เทียนโจวจ้องมองไปยังภาพที่แสนคุณเคยเมื่อวัยเด็กพร้อมน้ำตา ก่อนรีบลงจากมาวิ่งไปหาบ้านที่เคยอยู่เมื่อสมัยเด็ก

“ท่านพ่อท่านแม่!”

เทียนโจวกล่าวออกมาเสียงดังเมื่อเปิดประตูบ้านเข้าไป แต่แล้วภาพที่เขาเห็นก็เป็นเพียงแค่ความว่างเปล่า พร้อมกับสภาพบ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นจากการที่มิได้ใช้งานมาเกือบเดือน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

เทียนโจวกล่าวออกมาพร้อมสีหน้าแห่งความสับสน ปิงจวนเดินมาข้างๆเทียนโจวพร้อมกับลูบหลังของชายหนุ่มเบาๆพร้อมกับจ้องมองไปในแววตาแห่งความสับสนที่ไหลออกมาพร้อมน้ำตา

“เจ้าเป็นอะไรไหม?”

เสียงกล่าวถามออกมาด้วยความเป็นห่วง ใครจะคิดเล่าชายที่แข็งแกร่งเช่นนั้นกลับอ่อนไหวถึงเพียงนี้

“เจ้ามิต้องกังวลนะเทียนจวิน ทำไมไม่ลองไปถามจากผู้ใหญ่บ้านดูล่ะ”

ปิงจวนพลันเสนอไอเดียให้แก่อีกฝ่าย ดีกว่าต้องมาเห็นเทียนโจวร้องไห้

“จริงของเจ้า เราไปหาผู้ใหญ่บ้านกันเถอะ”

เทียนโจวพลันเช็ดน้ำตาของตนก๋อนจะพาหญิงสาวขึ้นมาอีกครั้ง และมุ่งตรงไปยังเรือนของผู้ใหญ่บ้านอย่างรวดเร็ว

กึก กึก กึก

“ผู้ใหญ่ซ่ง! ผู้ใหญ่ซ่ง!”

เทียนโจวเคาะประตูอย่างรุนแรงพร้อมกับตะโกนแซ่ของผู้ใหญ่บ้านในความทรงจำอันน้อยนิดออกมา ก่อนที่ชายชราผู้เป็นผู้ใหญ้บ้านประจำที่แห่งนี้จะออกมาเปิดประตูพร้อมกับท่าทีอันสงบนิ่ง

“เจ้าเป็นใครรึพ่อหนุ่ม?”

ชายชรากล่าวขึ้นมาพร้อมกับลูบเคราของตนเองพร้อมกับจ้องมองไปยังชายรูปร่างกำยำผู้นี้

“ข้าเป็นบุตรของเทียนฟานและเทียนหงเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา!”

เทียนโจวมิอาจรับงับความรู้สึกนี่ได้ เขานั้นต้องการจะรู้คำตอบ คำตอบที่ตนสมควรจะรู้

“บุตรชายของเทียนฟานงั้นรึ อืม…….. ออข้านึกออกแล้ว เจ้าคงเป็นเด็กที่เคยถูกลักพาตัวไปสินะ ชั่งเป็นเรื่องน่าเศร้าที่ข้าจะต้องบอกเจ้าแต่….พ่อแม่ของเจ้าได้จากไปแล้ว”

ชายชรากล่าวออกมาพร้อมกับด้วยสีหน้าเศร้าใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ส่วนเทียนโจวนั้นในตอนนี้นั้นเขาแทบจะทำอะไรไม่ถูก ครอบครัวที่เคยเลี้ยงดูเขามานั้นได้สินใจลงไปแล้ว แล้วเขาจะเหลืออะไร….น้องชาย

“แล้วน้องชายของข้าล่ะ ท่านมิได้พูดถึงเขาเลย เขาเป็นเช่นไรบ้าง”

เทียนโจวพลันเขย่าร่างของชายหราด้วยความร้อนใจ ก่อนที่ปิงจวนจะเข้ามาห้ามเทียนโจวก็ที่ผู้ใหญ่บ้านจะเป็นอันตราย

“น้องชายของเจ้า เทียนหลง เขาสบายดี ตอนนี้เป็นเจ้าของกิจการหอนางโลมในเมืองหรูหนาน”

เมื่อได้ยินคำกล่าวของผู้ใหญ่บ้าน เทียนโจวก็พลันถอนหายใจออกมาด้วยความโลงอกก่อนจะเข้าไปกอดปิงจวนด้วยความดีใจที่น้องชายของตนนั้นยังมีชีวิตอยู่

“ข้าขอบคุณท่านมากจริงๆ”

เทียนโจวกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้มแห่งความสบายใจ

“ไม่เป็นไรหรอกำ่อหนุ่ม ว่าแต่นี่ก็มืดค่ำแล้วเจ้าสนใจที่จะเข้ามาพักที่นี่ซักคืนหรือไม่”

ชายชรากล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม พร้อมกับเทียนโจวที่พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปพักยังบ้านของผู้ใหญ่บ้านพร้อมกับปิงจวน

“วันนี้เจ้าดูเป็นคนปกติกว่าทุกทีรู้ตัวไหม”

ปิงจวนพลันกล่าวขึ้นมาในขณะที่เดินไปหยิบตำราเกี่ยวกับสมุนไพรภายในบ้านของผู้ใหญ่บ้านมาอ่าน

“ยุ่งน่ะ มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า”

เทียนโจวกล่าวออกมาก่อนจะรีบหนีไปนอนก่อนจะแอบยิ้มออกมาเล็กน้อย เช่นเดียวกับปิงจวนเมื่อีกฝ่ายหันไปก็ได้ยิ้มออกมาเช่นกัน

“ฝันดีนะ...เจ้าบ้า”

เอฟเฟคจากตัวละคร
Points	Exp	ความสัมพันธ์
+4 จากโรลอวดเบ่ง (หยิ่งยะโส) +7 เมื่อชนะการดวลพร้อมหยิ่งทะนง (หยิ่งยะโส) +3 โรลต่อสู้ (ขี้โมโห) +6 เมื่อโรลต่อสู้ระบบ (แข็งแกร่งดุจเซี่ยงอวี่) +3 เมื่อโรลต่อสู้ระบบ (หูดี) +3 เมื่อโรลต่อสู้พร้อมข่มขู่อีกฝ่าย (ฟันเขี้ยว) +2 เมื่อโรลต่อสู้ระบบ (สายตายาว) +2 เมื่อโรลต่อสู้ผ่านระบบและแพ้หรือชนะ แต่เขียนให้เกิดแผลเป็น (มีแผลเป็น)	+5 จากโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น (หูดี) +15 เมื่อโรลข่มขู่อีกฝ่าย (ฟันเขี้ยว) +20 เมื่อโรลหยิ่งในศักดิ์ศรีและภาคภูมิในแผลเป็นทุกแผลบนร่าง (มีแผลเป็น)	+15 กับคนที่ให้ความสนใจ (แข็งแกร่งดุจเซี่ยงอวี่) +15 กับคนที่คุยด้วย (หูดี) +5 มีธาตุทองเหมือนกัน +20 ปีนักษัตรถูกโฉลกกัน (ชวด > ฉลู) -20 กับคนที่สนทนาด้วย (ฟันเขี้ยว) -10 กับคนที่มีนิสัยหนอนหนังสือ (สายตายาว) +5 กับคนที่สนใจ (มีแผลเป็น)
ผลรวมของแต่ละอัน
+30	+40	+30

เอฟเฟคตัวละคร ปิงจวน

Points

+2 จากการโรลเรียนรู้(ทะเยอทะยาน) +4 เมื่อโรลเรียนรู้(หนอนหนังสือ) +1 จากการโรลเรียนรู้ (ว่องไว)

ผลรวม

+7

ZhangTing -

          “เอาอีกแล้วนะถิงถิง แม่บอกเจ้าว่าอย่างไรกับซาลาเปาที่แม่วางไว้ตรงนี้” เสียงแหลมหวานที่แสนคุ้นเคยดังก้องเข้ามาในโสตประสาทของเด็กสาวร่างเล็กนัยค์ตาสีดำสนิทเฉกเช่นเดียวกันกับสีผม ทำให้เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาจากเงามืดที่กลืนกินดวงตาของเธออยู่ ปรากฏเป็นภาพของ หญิงสาวสุดที่รักและสุดคุ้นเคย กำลังยืนดุว่าจางถิงตรงหน้าที่เพลอเอาซาลาเปาไปทานจนหมดอีกแล้ว.... จางฟูเหริน แม่ของ จาง ถิง  

        “ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะท่านแม่...” เปล่งเสียงอออกมาด้วยความสำนึกผิดไม่ต่างกับนัยค์ตาที่ส่งไปหาท่านแม่ตนเอง

        “น่า..เจ้าก็รู้ว่าถิงถิงของเราชอบทานซาลาเปาตั้งแต่ยังเล็ก ลูกสาวของเราเติบโตเต็มที่นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีนะ ใช่หรือไม่ จางถิงของพ่อ ” สัมผัสที่แผ่วบางพร้อมกับเสียงทุ้มกังวานของชายหนุ่มมีอายุมากกว่า ฝ่ามือของผู้เป็นพ่อแตะเข้าที่หัวของจางถิงอย่างอ่อนโยนพลันถูไปมาราวกับเอ็นดูเธออยู่ จาง หยาง พ่อของ จาง ถิง.....

        “....” ผู้เป็นแม่ยิ้มบางพลันไหวหัวเอ็นดู “ถิงถิงของแม่ หากเช่นนั้นลูกอยากจะทานก็จงขอแม่ดีๆ แม่สามารถทำให้ลูกทานได้เท่าที่ลูกต้องการ คราวหลังไม่เอาอีกแล้ว เข้าใจใช่หรือไม่” แม่ของจางถิงเอื้อมมือมาลูบแก้มเบา ๆ

        “ซาลาเปาห้าลูกนี้เราจะเอาไปหาท่านตากับท่านยายของเรา เพราะฉะนั้นห้ามทานจนกว่าจะถึงที่หมายนะถิงถิง เข้าใจใช่หรือไม่จ้ะ” สิ้นเสียงของผู้เป็นแม่ไม่รีรอช้าก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมา ใบหน้าของจางยิ้มแป้นเกี่ยวก้อยสัญญาทันทีโดยไม่คิดอะไร

        “ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ข้าสัญญาว่าจะทานซาลาเปาพร้อมกันทั้งครอบครัว!!”

.

.

.

        “!!!!”

        “ แฮ่ก ๆ ” สีหน้าของจางถิงบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวด แต่ภายในนัยค์ตาสีทมิฬกลับมีความกลัวแฝงอยู่ สองขาเรียวพยายามวิ่งก้าวไปข้างหน้าไร้จุดหมายโดยที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย ข้างหลังของเธอไม่ห่างมากเท่าไหร่มีเหล่าโจรโพกผ้าเหลืองพยายามไล่ตามเธออยู่ เธอมองไม่เห็นชัดมากนักว่ากี่คนเพราะพื้นที่แห่งนี้เป็นป่า พ่อแม่ของเธอหายตัวไประหว่างที่กลุ่มพวกนี้เข้ามาบุกระหว่างทางที่เธอกำลังจะเดินทางขึ้นเหนือไปเยี่ยมเยียนท่านตาท่านยายที่เมืองหลวงลั่วหยาง ทำให้แตกแยกไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ร่างบางหอบหอบจนแทบจะเจ็บกลางอกแต่ถึงแบบนั้นเธอก็ยังวิ่งอย่างสุดกำลังเพื่อให้มีชีวิตรอด เธอคิดว่าการหนีคือทางออกที่ดีที่สุด ส่วนท่านพ่อและท่านแม่ .........

        “...” จางถิงขบรีมฝีปากตนเองจนได้กลิ่นเลือด ภายในใจเธออยากจะออกตามหาผู้เป็นพ่อและแม่สุดใจจะขาดเสียซะตั้งแต่ตอนนี้ เธอไม่ได้โกรธแค้น แต่โกรธตนเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยจนกลายเป็นแบบนี้ ทำไมเธอต้องมาหนี ทำไมเธอไม่สู้กลับ ถ้าเธอมีความสามารถ มีศิลปะการต่อสู้อีกสักหน่อยเธอคงสามารถปกป้องคนที่ตนเองรักได้อย่างแน่นอน

        ยังไม่ทันที่เธอจะด่าทอตัวเองให้หมดขณะที่วิ่งสุดขาดใจ ราวกับโชคชะตาจะเล่นตลกอีกครั้ง ด้วยความไม่ระมัดระวัง เธอไม่รู้ตัวว่าข้างหน้าตนเองคือหน้าผา จังหวะพอดีทำให้เธอเสียสมดุลขณะที่วิ่งจนตกลงหน้าผาเสียจนได้ ร่างกายของเธอกระแทกเข้ากับกับกิ่งไม้หลายครั้งจนทำให้หมดสติ และภาพทุกอย่างก็ดับมืด

.

.

.

        “..!!”

        "สาวน้อย เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง" ราวกับฝันร้ายที่แสนยาวนาน เสียงที่ไม่คุ้นเคยทำเอาร่างของเด็กสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ก่อนจะกระพริบตาเพื่อปรับการมองเห็นให้ชัดขึ้น ก็พบกับร่างของผู้เฒ่าที่ไม่คุ้นหน้านัก

        “.....”เธอเงียบไปพักนึง “ที่นี่...ที่ไหนหรือเจ้าคะ” จาง ถิง ค่อย ๆ พยุงตัวขึ้นมาอย่างช้า ๆ ดูเหมือนร่างกายจะระบมไปทั่วทำเอาเด็กสาวนิ้วหน้า“ขอขอบคุณที่ท่าน มีเมตตาและน้ำใจที่ช่วยเหลือข้านะเจ้าค่ะ” เธอจับหน้าท้องตนเองเงยหน้ามองผู้เฒ่าที่ส่งรอยยิ้มมาให้

        “ไม่ใช่ข้าหรอกสาวน้อย เป็นอาหลิงที่ช่วยเจ้า” จาง ถิง รับฟังเงียบ ๆ พยักหน้าเข้าใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งฟังคำแนะนำตัว “เจ้าอยู่ที่หมู่บ้านเซิ่งหุน ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้าน ช่งต้าเผย”

        “....” จางถิงเลือกที่จะเงียบและรับฟังสิ่งที่ผู้เฒ่าคนนี้อธิบาย

        “ เจ้าดูเหมือนจะโดนพวกโจรโพกผ้าเหลืองปล้มสดมภ์ รู้สึกว่าอาหลิงจะบอกว่ามีเจ้ารอดมาคนเดียว ” พอจาง ถิงได้ยินว่าเหลือตนเองคนเดียวที่รอดมาได้น้ำตาของ จาง ถิง ก็เอ่อล้น “ข้า..ข้า” ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยน้ำตา การจากไปโดยที่ไม่ได้บอกลากันสักคำทำเอาเด็กสาวตั้งตัวไม่ถูก รู้ตัวอีกทีผู้เฒ่าก็มานั่งยิ้มให้กำลังใจข้าง ๆ แล้ว จาง ถิงค่อย ๆ เช็ดน้ำตาของตนออก ถึงอย่างนั้นจมูกและขอบตาของเธอก็แดงอยู่ดี

        "ตอนนี้เจ้าก็เริ่มหายดีขึ้นแล้ว เจ้าพอมีเวลาสักเล็กน้อยไหม" ผู้ใหญ่บ้านแห่งหมู่บ้านเซิ่งหุนถามขึ้นมาทำเอาจาง ถิงต้องหันไปมอง" ข้าจะสอนเทคนิคนิด ๆ หน่อย ๆ ให้กับเจ้า เผื่อว่าวันหน้ามันอาจมีประโยชน์ต่อเจ้า"

        “หากเพื่อเป็นการทดแทนที่ท่านดูแลข้า ข้ายินดีเจ้าค่ะ”จาง ถิงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มประจำตัวแต่ติดตรงขอบตากับจมูกขึ้นแดง “ถ้าเช่นนั้นรบกวนช่วยบอกของที่ท่านอาหลิงชอบแก่ข้าได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าอยากจะตอบแทนบุญคุณผู้มีพระคุณที่ที่ช่วยข้ากับสถานการณ์เลวร้ายเช่นนั้น”

        "ของชอบท่านอาหลิงงั้นเหรอ... รู้สึกจะเป็นเมนูผัดผักเก๋าฮะไฉ่ ข้าจะให้วัตถุดิบนี้แก่เจ้าแล้วกันถ้าเจ้าอยากทำตอบแทนอาหลิงแต่ไว้หลังข้าสอนพื้นฐานการใช้กระเป๋าเสร็จก่อน" ผู้เฒ่าตอบกลับขึ้นมา ส่วนจางถิงก็พยักหน้าตกลงทันทีที่ได้ยิน

(1) ว่าง ยินดีเรียน (เข้าสู่บทเรียน)

         "โอ๊ะ ๆ เด็ก ๆ อย่างพวกเธอนี่ดีจังเลยนะ ขมักเขมันกันจริง ๆ " จางถิง ค่อยเดินกุมท้องตัวเองที่ได้รับบาดเจ็บตามหน้าผู้ใหญ่บ้านแห่งหมู่บ้านเซิ่งหุน ออกไปยังระเบียงชานบ้านที่ไม่คุ้นที่นัก แต่ถึงเช่นนั้นก็งดงามจนอดพูดไม่ได้

         “เป็นหมู่บ้านที่งดงามมาก ๆ เลยเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยเห็นก่อนเลย” จางถิงกล่าวขึ้นมาขณะเดินตามหลังต้อย ๆ

         "อ่าา เจ้าพูดถูกหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่งดงามในกวนจงก็นับว่าไม่ผิด เพียงแต่...." หูแว่วไปเองหรือเปล่านะดูเหมือนจางถิงจะได้ยินเสียงถ่อนหายใจ "ในกลียุคเช่นนี้ข้าไม่รู้ว่าเราจะรอดไปถึงเมื่อไหร่โชคดีที่อาหลิงได้สอนอาหลิงจนสำเร็จยุทธ์พอปกป้องหมู่บ้านจากพวกโจรได้" จางถิงรับฟังเงียบ ๆ ก่อนจะกระพริบตาปริบ ๆ ที่จู่ ๆ ผู้เฒ่าก็หยุดเดิน

          ผู้เฒ่าหยุดเดินตรงระเบียงแล้วจากนั้นจึงหยิบกระเป๋าเป้ใบขนาดกลางที่วางบนโต๊ะขึ้นมา "ดูเหมือนเจ้าจะไม่มีอะไรเหลือเลย ข้ามอบสิ่งนี้ให้เจ้า ภายในคิดว่าคงมีของที่จะช่วยสานปณิธานของเจ้าให้สำเร็จได้"

          “กระเป๋า...?? ให้ข้างั้นรึเจ้าคะ ... ข้าขอบคุณท่านผู้ใหญ่บ้านเป็นอย่างสูงนะเจ้าคะ” จางถิง ยิ้มหวานพลางโน้มตัวโค้งแสดงความเคราพหลังจากรับของที่อีกฝ่ายให้มา

          "เจ้าลองเลื่อนมือไปด้านบนตรงนี้ของกระเป๋า (MyStatus) แล้วเจ้าก็จะเปิดมันออกเผยให้เห็น 'สัมภาระของฉัน' เจ้าก็จะเข้าดูข้าวของด้านใน" จางถิงมองผู้เฒ่าที่ใช้นิ้วที่เลื่อนพลางกล่าวแนะนำสอนการใช้งานกระเป๋าใส่ของให้ ไม่รีรอจางถิงทำตามทันที "ไอเท็มของฉันจะเป็นช่องสำหรับเจ้าใส่วัตถุดิบ หินตีบวกและอัพเกรด ตั๋วเงิน และ ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ .... ในขณะที่อุปกรณ์ของฉันเจ้าจะสามารถเก็บพวกอุปกรณ์ อาวุธ เครื่องราง สมบัติ เครื่องประดับ อาภรณ์ ชุดเกราะต่าง ๆ ได้ที่นี่"

"เจ้าเริ่มเข้าใจการเก็บของแล้วใช่ไหม" จางถิงเงยหน้ามองผู้ใหญ่บ้านพลางพยักหน้ารัว ๆ มันไม่ได้ยากอย่างที่คิด ไม่วายพกรอยยิ้มใส่ให้ด้วยเพื่อให้ผู้ใหญ่บ้านรับรู้ "เจ้านำของเหล่านี้ไปหาพ่อครัวเอ้อฉินที่โรงเตี๊ยมประจำหมู่บ้าน เขาจะสอนเจ้าในเรื่องการทำอาหาร"

          “ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” จางถิงยิ้ม “งั้นข้าขอตัวไปโรงเตี้ยมนะเจ้าค่ะ” สิ้นเสียงจางถิงโน้มตัวให้แก่ผู้ใหญ่บ้านที่ดูแลเธออีกครั้งจากนั้นจึงเดินออกไปตามจุดหมายที่อีกฝ่ายบอก