[นอกเมืองหวยอิน] ท่าเรือช่างเจวี๋ยกู่

Jinying ดี

❀ เทศกาลฉงหยาง ❀

เดินทางข้ามฟากแม่น้ำ

.

.

          หลังเดินทางมาเกือบค่อนวัน อาจด้วยเพราะทั้งสองไม่ได้ลงแวะพักที่ไหนเนื่องจากจิ้นอิ๋งติดนิสัยพกเสบียงมาระหว่างการเดินทางด้วย ทำให้เดินทางมาถึงยังท่าเรือช่างเจวี๋ยกู่ที่เมืองหวยอินอย่างรวดเร็ว กระนั้นนางก็ไม่ได้ทรมานคนช่วยบังคับม้าลากรถนี้ ยามอู่มาถึงนางที่ได้บอกว่าไม่ให้อีกฝ่ายแวะพักไหนก็ชะโงกหน้าออกจากช่องหน้าต่างที่ใช้สื่อสารกับคนรถเพื่อนำอาหารและน้ำส่งให้ทานเช่นเดียวกัน

          เมื่อมาถึงก็บ่ายแก่เต็มที หลังจิ้นอิ๋งจ่ายค่ารถม้าเสร็จสิ้นนางก็เดินหาแผงของกินแถวท่าเรือเพื่อเอาไว้ทานรองท้องระหว่างเดินทางเรือ ซึ่งหลังจากที่ออกจากรถม้ามาได้แล้วนั้น จิ้นอิ๋งก็หายใจหายคอได้โล่งขึ้นมา สิ่งที่ทำให้รู้สึกปั่นป่วนในอกก็พลันลดลงมากแล้ว จนในตอนนี้ดรุณีน้อยก็สามารถหันสบตาอีกบุรุษได้เต็มตาเช่นเดิมยามผินใบหน้ามาถามความเห็นเกี่ยวกับสิ่งของที่ชอบทานไปด้วย

          " ระหว่างขึ้นเรือคงใช้เวลาเดินทานเกือบหนึ่งชั่วยาม อาเจียอยากซื้ออะไรไปทานรองท้องก่อนหรือไม่เจ้าคะ แบบ..พวกขนมที่ชอบทาน? เพราะพวกเราน่าจะได้ทานมื้อเย็นกันช้าน่าดู " สิ้นคำของเด็กสาว กัวเจียก็คล้ายเงียบไปครู่หนึ่ง ตนที่ไม่ค่อยได้ร่ำสุรามาหลายวันก็เผลอตอบตามความคิดออกไปไร้ซึ่งร่องรอยการหยอกล้อ

          " สุรา.. ข้าอยากร่ำสุรา " จิ้นอิ๋งเกือบนิ่วคิ้วหาคำตอบนั้น แต่พลันเห็นสีหน้าจริงจังของอีกบุรุษก็พลันพูดอะไรไม่ออก

          ดรุณีน้อยถอนหายใจผะแผ่ว รู้สึกไม่อยากตามใจอีกบุรุษในเรื่องนี้นัก แต่ก็ไม่อยากขัดในสิ่งที่สหายชอบ ถึงอย่างนั้นเพราะทั้งคู่กำลังจะเดินทาง ตัวจิ้นอิ๋งจึงไม่อาจหาสุราให้แก่อีกฝ่ายได้ นางได้แต่พากัวเจียมายังแผงขายชาซาวเซียนฉ่าวเพื่อให้ทานแก้ขัดไปก่อน ซึ่งทันทีที่อีกบุรุษเห็นว่าเด็กสาวพาตนมาซื้ออะไรก็แทบนิ้วคิ้วพลางถอนหายใจออกมาให้ชวนหลุดหัวเราะออกมาเลยเชียว

          " ข้าไม่อยากให้อาเจียดื่มตอนเดินทางนี่เจ้าคะ ไว้จบเทศกาลข้าจะเอาสุราดีให้นะเจ้าคะ ข้าสัญญาเลยเจ้าค่ะ "

          จิ้นอิ๋งเอ่ยหนักแน่นก่อนส่งยื่นชาซาวเซียนฉ่าวที่ได้มาถ้วยหนึ่งแล้วส่งแก่อีกฝ่าย ซึ่งกัวเจียก็รับมาอย่างจำยอมก่อนนั่งทานร่วมกับเด็กสาวที่ดูจะมีความสุขไม่น้อยระหว่างทานให้อีกบุรุษพลอยหลุดยิ้มขบขันออกมา พลางลอบคิดไปว่าชาถ้วยนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายมากมาย

          เมื่อได้ทานอะไรรองท้องกันเรียบร้อยแล้ว จิ้นอิ๋งพลันผุดลุกอย่างกระฉับกระเฉงเพื่อไปพูดคุยกับคนเรือเรื่องการข้ามฟากไปยังท่าเรือชิงต่าวของเมืองซื่อซิน และเป็นอีกครั้งที่เด็กสาวได้ออกเงินให้แก่อีกบุรุษแทน โดยครานี้เจ้าตัวแทบจะจ่ายให้อย่างไม่ต้องแย่งเลยเชียว เพราะนางสามารถอ้างได้ว่าเพราะตนเป็นคนชวนให้อีกฝ่ายมาร่วมเดินทางด้วย เรื่องค่าใช้จ่ายเดินทางนางย่อมต้องจัดการอยู่แล้ว

          " ในยามนี้ที่ข้าไม่มีผู้ติดตามมาด้วย ได้มีอาเจียร่วมเดินทางเป็นเพื่อนมาด้วยเช่นนี้ก็ถือว่าท่านได้ช่วยเหลือข้ามากแล้ว.. เพราะงั้นให้ข้าได้ช่วยใช้จ่ายเรื่องค่าเดินทางนะเจ้าคะ! ไม่เหลือบ่ากว่าแรงข้าแน่ อาเจียไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ! "

          สิ้นน้ำเสียงใสที่กล่าวอย่างจริงใจ จิ้นอิ๋งก็นำเงินส่งหายังคนเดินเรือที่ทำหน้ายิ้มค้างไว้ราวกับกำลังดูคู่รักส่งอาหารสุนัขให้ ก่อนดรุณีน้อยจะขึ้นเรือไปก่อนให้อีกบุรุษได้แต่ยกยิ้มเดินตามไป คำพูดที่กล่าวชวนให้รู้สึกว่าตัวเองสำคัญเช่นนั้นทั้งน่าดีใจแต่ก็น่าติดฉิวอยู่ไม่น้อยด้วยเพราะไม่รู้ว่าความรู้สึกของเด็กสาวนั้นเป็นเช่นไร

          ถึงอย่างนั้นท่าทางเขินอายยามอยู่บนรถม้าก็ช่วยพิสูจน์หลาย ๆ อย่างให้แก่ผู้ร่วมเดินทางอีกคนให้ไปคิดต่อเองได้ว่ามีแนวโน้มที่นางจะมีความรู้สึกพิเศษบางอย่างให้ด้วย ในยามนี้จึงเหลือเพียงต้องใจเย็นและภาวนาให้ตัวจิ้นอิ๋งนั้นยอมรับหรือรับรู้ถึงความรู้สึกตัวเองเร็ว ๆ ก็เพียงพอแล้ว..

จ่ายค่าเรือไปเมืองซื่อซิน 12 ตำลึงเงิน (สองที่นั่ง)

มอบ ปลาราดพริกและชาปี้หลัวซุน ให้แก่คนขับรถม้า

ลักษณะนิสัยใจกว้าง

+15 EXP ทุกครั้งที่โรลแบ่งปันข้าวของบริจาคด้วยความเมตตาให้ผู้อื่น

-20 ความเครียดเมื่อโรลบริจาคของให้คนอื่น

ลักษณะแต่กำเนิดตัวหอม

+20 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

.

[028] มอบ ชาซาวเซียนฉ่าว ให้

สถานะธาตุหลัก : +10 ความสัมพันธ์ [028] ธาตุดินและปีนักษัตรเหมือนกัน

ค่าชื่อเสียง : +10 ความโหดเมื่อเจอคนหัวมาร/หัวคลั่ง

Lizixuan ดี

ชายพเนจรข้ามฝากอีกครา

        เมื่อเสร็จสิ้นกิจธุระทุกอย่างและจบลงด้วยการประชันจีบสาว  ทำเอาต้องมาใช้ปัญญาเพราะเรื่องจำพวกนี้  หากไม่ใช่เพราะโจ่วซือไม่อยากลงแรงเปลืองสมองกับจางจี้ผู้ชอบถือกำลังเป็นใหญ่  หลี่ซีซวนเดินทางแวะพักโรงน้ำชาคราวที่มากับโจ่วซือไม่ได้สังเกตุว่ามีเสี่ยวเอ้อห์คนใหม่ท่าทางคุ้มครองคนในโรงน้ำชา  และได้รู้เพิ่มมาประการหนึ่งว่ามีบุรุษผู้หนึ่งตามจีบน้องสาวทุกวัน  ก่อนกลับหลี่หย่งเมี่ยวกระซิบว่าท่านแม่แอบเห็นท่านพ่อเขียนรายการสินสอดไว้รอแล้ว  แต่ละอย่างทำท่าเหมือนไม่อยากให้ลูกสาวแต่งออกจากบ้าน  ใครใช้ตระกูลหลี่มียอดอัจฉริยะฟ้าประทานมาจุในตระกูล  ปัญญาของหลี่หย่งเมี่ยวกระทั่งขุนนางผู้ใหญ่บางคนยังนับถือในความคิดของนาง  แต่นางก็มีความคิดแหวกขนบไม่เหมือนคนผู้ยึดถือในระเบียบ  แบบแผน

        หลี่ซีซวนต้องสลับใช้บริการรถม้าในการเดินทาง  อันเนื่องมาจากการเดินทางไปขึ้นเรือข้ามฝากกลับเจียงหนานค่อนข้างไหลพอสมควร  ใช้เวลาเดินทางยาวนานประมาณ 15 วัน  จนต้องหยุดแวะพักตามโรงเตี๊ยมเป็นระยะ  ทว่าตอนผ่านด่านลั่วหยางหลี่ซีซวนสวมหน้ากากขาวลำพรางตัวประกอบปัญญาอันฉับไหว  ทำให้รอดพ้นทหารเฝ้าประตูเมืองมาได้  นี่แหละหนาสตรีนำภัยมาสู่ตัวเจ้าของ  กระทั่งควบม้าลงมาถึงภูมิภาคซวี่โจว   ควบม้ามาลงท่าเรือด้านนอกเมืองหวยอิน  ต้องมาเจอคนแจวเรือผู้หาความไม่น่ากลัวไม่เจอเลย

   "ข้าจะไปไห่ฮุน  คนแจวเรือ"

     มันผายมือเชิญให้หลี่ซีซวนขึ้นเรือแจวพร้อมม้าคู่กาย  มีซักครั้งไหมที่ขึ้นเรือแล้ว  ไม่ต้องมีความรู้สึกขนพองสยองเกล้าแบบนี้  มันแจวเรือในจังหวะเสมอกันไม่ช้า ไม่เร็ว  สำหรับหลี่ซีซวนมันคือช่วงเวลาอันยาวนานเหลือเกิน  มันได้แต่ส่งยิ้มความเป็นมิตรที่มันคิดว่าเป็นมิตรที่สุดมาให้  พอถึงเมืองท่าไห่ฮุนจ่ายเงินเสร็จกระโดดขึ้นฝั่งจากไปโดยไม่หันหลังมามองอีกเลย

Lizixuan ดี

มุ่งสู่เจียงหนาน

        'ได้เวลากลับคืนสู่บ้านแล้ว'  มันคือความคิดในใจของชายพเนจรที่ชอบสัญจรไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย  ยกเว้นตอนพาหญิงชรากลับบ้าน  เขาพาม้าสองตัวเดินลงไปในแพของนายท้ายเรือ  สวรรค์เมตตาต่อคนยาก  ไม่มีคลื่นลมและมรสุมที่ทำให้แม่น้ำเกิดความพิโรธขึ้นมา  ปล่อยให้ม้าสองตัวได้ทำความคุ้นเคย  มาครุ่นคิดกับนิทานอิงประวัติจริงของหญิงชรา  ชวนให้มองดูตัวเองว่าคงไม่ได้เป็นเช่นนั้นแน่  โฉมสะคราญนางหนึ่งที่เขามีและทุ่มสุดตัวให้คือโจ่วซือ  สตรีผู้ทำให้เขาได้มีเรื่องตื่นเต้นตลอดเวลา  วีกรรมเป็นที่เลื่องลือจนมีข่าวครึกโครมทั่วฉางอัน  หากฝังตัวอยู่ทางใต้แดนเจียงหนานต้องรู้สักทิศทางของลมและลมมรสุม  ไม่ใช่ชาวเจียงหนานขนานแท้แต่ต้องไม่แพ้พวกเขา  บ้านไม่มีให้กลับไปแน่นอนแล้วเหลือเพียงหนานชางที่พักกายและซ่อนตัวเท่านั้น  แพล่องเรื่อยมาตามกระน้ำ  ได้เห็นปลานานาชนิดแหวกว่ายในน้ำใส  จนกระทั่งขึ้นมาถึงฝั่งท่าเรือโผหยางพอดี

        

Tianzhou ดี

❖ราชสีห์จรจัด❖

ออกเดินทาง

ช่วงเวลาล่วงเลยผ่านมาอย่ายาวนานนับตั้งแต่ที่ชายหนุ่มเทียนโจวได้รับรางวัลแห่งชัยชนะมาในครั้งนั้น ในช่วงหลายวันที่ผ่านมาเทียนโจวได้ใช้ชีวิตในลั่วหยางอยู่นานหลายวัน แต่ก็มิมีวันใดที่ขาดการฝึกฝนเลยแม้แต่น้อย เช่นเดียวกับเช้าวันนี้ที่ชายหนุ่มได้ออกมาเตรียมตัวออกกำลังกายพร้อมกับเจ้าเขี้ยวเงิน

“วันนี้เราจะฝึกปีนต้นไม้กัน”

เทียนโจวกล่าวขึ้นมาหลังจากที่ถ่วงน้ำหนักให้ตนเองและเจ้าเขี้ยวเงิน ก่อนจะเดินมันไปหาต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ซึ่งจุดๆนี้มิค่อยมีผู้คนผ่านไปมามากเท่าไหร่นัก

“ข้าจะเริ่มปีนก่อน ส่วนเจ้าก็ต้องตามข้าขึ้นมาโดยใช้กรงเล็บของเจ้าจิกเข้าที่ต้นไม้และปีนขึ้นมาซะ!”

เมื่อสิ้นเสียงกล่าวเทียนโจวพลันเริ่มปีนต้นไม้นำเจ้าเขี้ยวเงินขึ้นไป การฝึกแบบนี้จะทำให้สามารถเพิ่มแรงแขนและหลังได้เป็นอย่างดี ส่วนสำหรับเจ้าเขี้ยวเงินก็คงเป็นการฝึกเทคนิคใหม่ๆนั่นแหละ

“เร็วเข้า รีบตามขึ้นมา!”

เทียนโจวหันไปก้มมองกล่าวย้ำกับเจ้าเขี้ยวเงินอีกครั้ง หมาป่าเขี้ยวเงินในยามนี้นั้นพยายามปีนขึ้นต้นไม้อย่างทุลักทุเลขึ้นไปอย่างช้าๆ แต่ก็นับเป็นการเริ่มต้นที่ดีเหมือนกัน ทั้งสองฝึกตอนเนื่องนานหนึ่งชั่วยาม เจ้าเขี้ยวเงินนั้นปีนได้ครั้งเดียวเท่านั้นในการฝึกครั้งนี้จากการที่พึ่งเริ่มฝึกฝน และยังมิรู้จักว่าควรทรงตัวแบบใด ส่วนทางด้านของเทียนโจวนั้นมิต้องพูดถึง การฝึกแบบนี้สำหรับเขานั้นมิได้ยากอะไรจึงสามารถปีนขึ้นลงได้มากกว่า 10 ครั้ง

“กลับกันได้เเล้ว หลังจากนี่พวกเราจะเตรียมตัวออกจากเมืองนี่และมุ่งลงทางใต้กัน”

ชายหนุ่มกล่าวออกมาก่อนจะเดินหันหลังกลับไปยังโรงเตี๊ยม ทันทีที่ขึ้นมาถึงยังห้องพัก เทียนโจวมุ่งตรงเข้าสู่ห้องอาบน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายของตน ก่อนจะออกมาจัดเตรียมข้าวของเพื่อออกเดินทาง

“น่าจะมีเพียงเท่านี้”

หลังจากกวาดของทุกอย่างลงในกระเป๋าสัมภาระจนเสร็จสรรพชายหนุ่มเทียนโจวก็ได้เดินลงมายังห้องโถงของโรงเตี๊ยมเพื่อรับประทานอาหารเช้าให้มีกำลังในการเดินทาง

“ไก่ขอทานสองที่”

เทียนโจวกล่าวสั่งไปซักพักก่อนที่อาหารจะมาวางบนโต๊ะของชายหนุ่ม เทียนโจววางส่วนของเจ้าเขี้ยวเงินไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม ทั้งสองเริ่มรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ดูเหมือนว่าช่วงนี้เจ้าเขี้ยวเงินจะกินเยอะขึ้นพอควรทำให้ทั้งชายหนุ่มและเจ้าหมาป่าต่างทานไก่ขอทานเพิ่มกันไปคนละชุด หลังจากทานจานแรกจนเสร็จสรรพ

“เอาล่ะ! ได้เวลาออกเดินทางแล้ว!”

เทียนโจวกล่าวขึ้นมาก่อนจะเดินนำเจ้าหมาป่าออกจากโรงเตี๊ยมไปโดยไม่ลืมที่จะวางเงินค่าอาหารก่อนออกจากร้าน ชายหนุ่มเทียนโจวเดินตรงมายังจุดพักม้าหลังจากที่ออกมาจากโรงเตี๊ยม

“ถ้าจำมิผิดน่าจะแถวนี้”

ชายหนุ่มเดินหาจุดที่ม้าของตนอยู่ซักพัก ก่อนจะเจอเข้ากับอาชาขาวของตนในที่สุด

“มิเจอกันนาน เจ้าคงพักมาเต็มที่แล้วสินะ”

เทียนโจวกล่าวขึ้นมาก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนหลังจากของอาชาขาว

“ได้เวลาทำงานของเจ้าแล้ว เดินทาง!”

เบ้า!

เทียนโจวสะบัดบังเหียนม้าอย่างแรงก่อนที่อาชาขาวจะเริ่มควบทะยานออกจากเมืองลั่วหยางโดยมีเจ้าเขี้ยวเงินคอยติดตามมาอย่างติดๆ การเดินทางดำเนินมาอย่างยาวนานจนในที่สุดเจ้าเทียนโจวก็ได้มาถึงยังท่าเรือแถวๆเมืองหวยอิน ชายหนุ่มเริ่มมองซ้ายมองขวามองหาคนพายเรืออยู่ซักพัก ก่อนจะเจอคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะว่างอยู่จึงเดินเข้าไปอย่างมิรีรอ

“เจ้าว่างรึไม่? ข้าต้องการจะข้ามฟาก”

เทียนโจวกล่าวออกมาทันที ก่อนที่ชายแปลกหน้าคนดังกว่าจะหันมาเทียนโจวด้วยความร้อนเงินอย่างรวดเร็ว

“แน่นอนๆ ข้าว่างอยู่แล้ว ท่านต้องการข้ามฝากใช่รึไม่? เชิญเลยๆทางนี้”

ชายแปลกหน้าพลันกล่าวออกมาอย่างรวดเร็วโดยมิมีเวลาให้เทียนโจวได้ตอบอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่นั้นก็มิใช่เรื่องสำคัญอะไร เทียนโจวจึงเดินขึ้นเรือของชายคนนั้นพร้อมกับเจ้าเขี้ยวเงินและอาชาขาว

“นี่เงินค่าเดินทาง”

เทียนโจวโยนถุงเงินให้กับผู้คุมเรือก่อนจะเดินไปหาจุดเอินหลัง และนอนเสียหน่อย โดยมิลืมที่จะใช้เจ้าเขี้ยวเงินเป็นหมอนที่แสนสบาย

“อากาศดีจริงๆ....”

ให้ไก่ขอทาน เขี้ยวเงิน

@Watcher

Lizixuan ดี

ทะเลเรียกเพรียกหาให้กลับบ้าน

        ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่กับการเดินทางข้ามฟาก  มักจะรู้สึกคุ้นชินกับการพเนจรทั่วแผ่นดินแดนเหนือ  ก่อนที่จะมีบ้านปักหลักในเจียงหนาน  คุ้นชินกับการเป็นชายพเนจรลัดเลาะทั่วทุกภูมิภาคของฟาหฝั่งเหนือของแม่น้ำ  มันเป็นเวลาที่หลี่ซีซวนต้องเร่งรัดเดินทางกลับบ้านแดนเจียงหนาน  เนื่องจากมันเป็นห้วงเวลาของการต้องดูแลบ่าวในเรือนขนาดใหญ่  ไม่รู้ว่าวันใดหากมีครอบครัว  มีเจ้าตัวน้อยเดินเล่นทั่วบริเวณบ้านยังจะรู้สึกว่าบ้านมันกว้างอยู่หรือไม่

        หลี่ซีซวนควบม้าลัดเลาะออกจากลั่วหยางลงสู่ภูมิภาคชวี่โจว  ประพฤติตัวเยี่ยงชายเจ้าสำราญมิเดือดและนำพากับสถานการณ์ในแผ่นดิน  ความเป็นผู้กล้าสำหรับคนผ่านสมรภูมิรบเยี่ยงเขาควรใช้ให้เหมาะกับสถานการณ์  สังสรรค์ชนจอกสุรา  สรวญเส  เฮฮา  นั่งคุยถึงเรื่องวันวาน  ใครเล่าจะรู้ว่าชายหนุ่มผู้เที่ยวเดินทางชนจอกสุราผู้นี้  ครั้งหนึ่งเคยสวมชุดเกราะ ขี่ม้านำทัพออกสู้ศึกกับพวกโจกโพกผ้าเหลืองมาแล้ว  วันเวลาหลังจากนั้นได้บอกว่าควรซ่อนกาย  รอวันกลับมาเป็นพยัคฆ์ผงาดกลางนภาอีกครา  ยามนี้ผู้คนมองหลี่ซีซวนเป็นชายหนุ่มนักเลงสุรา  โต้คารมกับเรื่องจำพวกปัญญาอ่อน  

        ชายหนุ่มนักเลงสุราเดินจูงม้ามาลงเรือข้ามฟากยังเมืองหวยอินอีกครา  ภายหลังเสร็จสิ้นงานชุมนุมนักเลงสุรา  เหมาลำเรือเพียงผู้เดียวล่องนาวากลับแดนเจียงหนาน  คลื่นลมเวลานี้รุนแรงกว่าตอนเขากลับขึ้นไปทางเหนือ  หากฝ่าหมื่นคลื่นลมนี้ไปได้อีกครั้ง  มิรู้ว่าอีกเมื่อใดจะเดินทางกลับขึ้นเหนืออีกครั้ง  นับเป็นอีกครั้งกับการฝ่ามรสุมของคลื่นลมหนนี้  ชาวประมงไม่เคยกลัวคลื่นลม  สิ่งเหล่านี้คืออุปสรรคที่คนเราต้องฝ่ามันไปให้ได้  

        อากาศแดนใต้ไม่เคยมีฤดูหนาวมาเยือนดั่งเป็นดินแดนคู่ขนานอย่างไรอย่างนั้น  มันมีเพียงอากาศอบอุ่นกับฝนตกเท่านั้น   เหมาะสำหรับคนไม่ชอบความหนาวเหน็บสะท้านทรวง  และมันก็เหมาะคนอย่างหลี่ซีซวนด้วยพอดี  เรือล่องนาวามาถึงท่าเรือโผหยางพอดี  จึงอำลาคนแจวเรือพร้อมกับจ่ายเงินค่าข้ามฟาก

Weibin ชั่ว

การเร่งเดินทางมาทำให้เว่ยปินเหนื่อยนิดหน่อย แต่หากไม่รีบเขาจะไม่ทันนัด ครั้งสำคัญนี้เมื่อเขาลงจากรถม้าดวงตาของเขาก็เบิกโพร่งด้วยความตกใจ ท่าเรือแห่งนี้เต็มไปด้วยชาวบ้านและผู้อพยพมากมาย เสียงรอบข้างและสิ่งต่างๆเริ่มทำเขาเวียนหัว

"เหตุใดคนถึงมากมายขนาดนี้?" เว่ยปินเอ่ยถามคนเรือท่าทางอาวุโสด้านหน้า คนเรือหันกลับมามองพร้อมยิ้มด้วยท่าทีสบายๆเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ

"เหตุการทั้งหมดเกิดขึ้นจากการลุกฮือของกบฎผ้าเหลืองขอรับ จนทำให้ชาวบ้านต้องพากันอพยพลงใต้ หากมิใช่เพราะขันทีชั่วพวกนั้นฮ่องเต้ก็คงมิเหลวไหลเช่นนี้"

เว่ยปินฟังประโยคแรกยังเงียบสงบอยู่แต่เมื่อประโยคช่วงท้ายถูกกล่าวออกมา เขาเกือบจะชักกระบี่ของผู้ติดตามด้านข้างปลิดชีวิตเจ้าแก่ปากพร่อยทิ้งเสีย ยังดีที่เขายั้งมือไว้ทัน

"หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง ท่านพูดอะไรช่วยระวังด้วยหากเรื่องนี้ล่วงรู้ถึงทางการเข้ามันจะลากข้าไปด้วย" ชายชราเงียบไปด้วยท่าทีไม่พอใจนิดหน่อย

"แล้วนายท่านต้องการจะข้ามฟากใช่หรือไม่ค่าข้ามฟากคนละ30ตำลึงเงิน"

"ข้าข้ามแค่คนเดียว พวกเจ้าหาโรงเตี๊ยมพักเถอะข้าทำธุระไม่นานก็กลับ"

ผู้ติดตามพยักหน้าด้วยท่าทีไม่ยินยอมเท่าไหร่เขาอยากจะติดตามไปด้วยเพราะถ้ามีอะไรเกิดขึ้นพวกเขาที่เป็นผู้คุ้มกันย่อมรักษาหัวไม่ได้แน่ แต่เมื่อเป็นคำสั่งก็ไม่ทำตามก็ไม่ได้

"นี่30ตำลึงเงินพาข้าไปส่งที่โผหยาง"

เว่ยปินจ่ายเงินให้คนเรือเสร็จก็เดินไปนั่งชมบรรยากาศรอบข้าง ไม่นานเรือก็ค่อยๆถูกพายออกไป


"เสียมารยาทถามนายท่านมีธุระอะไรที่เจียงหนานหรือขอรับ"


"ทำไมเจ้าถึงถามอย่างนั้นล่ะ"


"ดูจากหน้าตาท่านก็รู้ว่าไม่ใช่คนเจียงหนาน แค่สงสัยว่าในช่วงกลียุคเช่นนี้เหตุใดถึงเดินทางไปเจียงหนาน"


"ฮ่าๆ เจ้าช่างสังเกตุจริงๆ ที่ข้าเดินทางไปเจียงหนานครั้งนี้ข้าก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าข้าต้องการอะไรกันแน่"


ชายชราที่ได้ฟังก็งวยงงก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาพายเรือต่อไปเงียบๆ

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

ประจบสอพลอ

+2 Point จากการโรลใช้กลอุบาย

ขันที

+3 Point เมื่อโรลใช้แผนและกลอุบาย

หูดี

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

Zhangnon -

EP:3 การเดินทางสู่ปณิธาน
เรือนรางร่างเล็ก เด็กหนุ่มผู้สภาพสวยเรือนรางดุจดั่งสตรี
เดินมายังท่าเรือ เพื่อพบกับ คนขับเรือ เขาได้เอ่ยไปว่า
“ข้า ต้องการ เดินทางจากที่นี่ไปยัง เมือง โผหยาง อะนี่ คือเงินค่าเดินเรือ ของท่าน “


คนขับเรือได้รับเงินค่าโดยสารเรือ
“ยินดีแม่สาวน้อย งั้นเชิญตามข้ามา หวังว่าเจ้าจะไม่เมาเรือสะล่ะ”

เด็กน้อยยิ้มกรุบกริบเล็กน้อย พร้อมเดินตามคนขับเรือพร้อมสนทนาด้วยเล็กน้อย
“ข้ามิได้เมาเรือหรอกท่านลุง ข้านั่งมาแต่เด็ก”

“เจ้าทำตัวตามสบายเลยเถิด อีกสักพักเรือจะเเล่นออกเดินทางแล้ว ระหว่างนี้เจ้าจะทำอะไรก็เชิญตามสบายเจ้าเลย”
ชายคนขับเรือได้กล่าวไว้


จางหน๊งได้พยักหน้าเล็กน้อย พร้อมทั้งหยิบหนังสือเรียน ศิลปะการยิงศรธนูโบราณมาอ่านไปพรางๆ เพื่อฆ่าเวลาในการเดินเรือ
เขาหยิบ พร้อมเปิดหนังสืออ่าน

คิดวิเคราะห์ข้อมูล เกี่ยวกับการอ่าน
ทักษะการยิงต่อเนื่องเพื่อเป็นการโจมตีในรูปแบบต่อเนื่อง ทำให้นึกถึงตนเอง ในขณะที่ตนเองนั้นเคลื่อนที่โดยการ เคลื่อนไหวทั้งร่างกาย จึงจักต้องรวบรวม สติทั่วทั้งร่างกายมาบรรจบกัน
เพื่อการโจมตีในทุกระยะ
"เทคนิคแบบนี้เองสินะ ที่ข้าควรจะฝึกให้ชำนาญ"

สายตากวาดอ่านพร้อมทัังจดจำและเรียนรู้ไปกับหนังสือเล่มนี้ พร้อมทั้งคิดตามเเละวิเคราะห์ทักษะการประยุกต์ จนเกิดไอเดียในรูปแบบ
การยิง มากกว่า1ดอกในคราเดียวกัน

นั่นสรุปการคิดค้นกระบวนท่าการยิงในรูปแบบยิงหลายลูกดอก มากกว่าหนึ่งดอกในคราเดียวกันนั่นเอง โดยการหวังผลกระจายไปมากกว่าหนึ่งคน ในวงกว้าง เขาคิดตามภาพจินตนาการไปด้วยและมีความที่อยากจะลองฝึกฝนเทคนิคใหม่ดูเพิ่มเติม เพื่อให้เกิดความชำนาญ


หลังจากอ่านเสร็จ จางหน๊งก็ได้เคลิ้มหลับไปกับสายลมไปจน ถึงเมือง โผหยาง พร้อมเสียงนกทะเลที่บินว่อนอยู่บนท้องฟ้า

ทะเยอทะยาน
+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

หนอนหนังสือ
+4 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

LiuLing -

เมื่อหลายวันผ่านไป อี้กวางได้เดินทางมาถึงยังท่าเรือหวยอินเป็นอีนที่เรียบร้อย อี้กวางเดินตรงไปหาชายผู้หนึ่งซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นคนพายเรือเป็นแน่ เพราะลักษณะของเขานั้นดูแก่โทรมใส่เสื้อผ้าขาดๆ

อี้กวาง : ท่านลุงขอรับ ! ท่านช่วยพาข้าลงไปเมืองโผหยางจะได้ไหม "

คนพาย : ได้สิพ่อหนุ่ม ทั้งหมด 6 ตำลึงเงิน

อี้กวาง : ได้เลยขอรับ

             อี้กวางได้มอบเงิน 6 ตำลึงเงินให้แก่ชายแก่ผู้นั้น ก่อนที่ตนจะขึ้นเรือไปพร้อมกับชายแก่เพื่อเดินทางสู่โผหยางให้ถึงที่โดยเร็ว

   

Weibin ชั่ว

เว่ยปินเมื่อมาถึงฝั่งก็มองหาคนของตน เขาต้องการกลับเมืองหลวงให้ไวที่สุด มองหาได้ไม่นานกลุมผู้ติดตามและรถม้าก็มารับเว่ยปิน

"นายท่านจะแวะที่ใดหรือไม่ขอรับ" บ่าวรับใช้เข้ามาถามเว่ยปินที่กำลังเดินขึ้นรถม้าด้วยความเคารพถึงที่สุด


"พวกเราจะไม่แวะที่ใดแล้วรีบมุ่งหน้ากลับเมืองหลวงให้ไวที่สุด"


รถม้าเดินทางมุ่งหน้าออกจากท่าเรืออย่างรีบร้อนชนข้าวของและผู้คนข้างทางไปทั่ว เว่ยปินที่นั่งอย่างเงียบสงบประดุจไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แล้วรถม้าก็หยุดโดยกระทันหัน


"หยุดเดี๋ยวนี้!!!" ทหารรักษาความสงบของเมืองและกองมือปราบมารวมตัวกันเพื่อดูคนก่อความวุ่นวายในเขตตน


"บอกนายของพวกเจ้าให้ลงมาจากรถม้าเดี๋ยวนี้ วันนี้ข้าจะทำให้รู้ว่าอะไรที่เรียกกฎหมาย เด็กๆล้อมไว้!!"


ภายใต้คำสั่งของผู้บัญชามือปราบทหารและมือปราบต่างพากันล้อมรถม้าของเว่ยปินไว้ รถม้าที่เงียบตลอดก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น พร้อมร่างของเว่ยปินที่ลงมาจากรถม้า


"เจ้าจะสอนข้าว่าอะไรคือกฎหมาย? เจ้าต้องถามตัวเองว่ามีความกล้าขนาดนั้นเลยหรือ"


"ฮ่าๆเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครที่จะอยู่เหนือกฎหมายได้"


เว่ยปินไม่ได้ไม่ได้สนใจคำยั่วยุของอีกฝ่าย พร้อมชูป้ายประจำตัวออกมา


"ข้าหลิงเว่ยขันทีคนสนิทของจางกงกงผู้เป็นหัวหน้าขันทีข้างพระวรกายฝ่าบาท!!"


เหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆสีหน้าของทหารและมือปราบพากันซีดลง จางกงกงคือใครมีใครบ้างไม่รู้จักคนผู้นั้น เขาคือคนที่มีนํ้าหนักในใจฝ่าบาทมากที่สุดถึงขนาดมีข่าวลือว่าฝ่าบาทนับถือจางกงกงผู้นั้นเป็นบิดาบุญธรรมก็มิปราน ผู้บัญชามือปราบรีบเดินไปคุกเข่าต่อหน้าเว่ยปินทันที


"ข้าผู้บัญชาการมือปราบประจำท่าเรือช่างเจวี๋ยกู่คาราวะกงกง" เมื่อหัวหน้าคุกเข่าลูกน้องที่เหลือก็รู้หน้าที่เก็บอาวุธแล้วยืนอย่างสงบเสงี่ยมทันที


"ข้ากำลังรีบขอท่านมือปราบละเว้นข้าสักครั้งจะได้ไหม"


"กงกงกล่าวเกินไปแล้ว กงกงกำลังรีบข้าย่อมไม่เอาผิดแต่ข้า..."


"ท่านมือปราบไม่ต้องเป็นกังวลข้าจะไปขอรับโทษจากจางกงกงภายหลังท่านก็แจ้งเบื้องบนไปเช่นนี้เถิด"


ได้ยินดังนั้นหัวหน้ามือปราบก็ถอนหายใจเฮือกใหญ๋


"ไม่มีอะไรแล้วข้าก็ไม่กล้าทำให้กงกงเสียเวลา เชิญกงกง"


เว่ยปินพยักหน้าก่อนจะหันหลังกลับขึ้นรถม้าไป เมื่อทุกอย่างเตรียมตัวเสร็จรถม้าของเว่ยปินก็มุ่งหน้าต่อไปอย่างไร้อุปสรรค์

LiuLing -

                                       ณ. ท่าเรือหวยอิน

    อี้กวางพลันฉุดคิดมาได้ว่ามิควรลงใต้แต่ควรจะขึ้นเหนือเสียกระนั้นตนนั้นเลือกที่จะกลับเรือเสียดีกว่า จึงหันไปบอกกับตาแก่คนนั้นให้ช่วยพายเรือกลับที

          " ท่านลุงๆข้าขอกลับเรือขึ้นฝั่งเดิมละกัน "

    ตนว่าเสร็จก่อนที่ลุงจะพายเรือกลับขึ้นฝั่งไปเช่นเดิม.อี้กวางนั้นคิดจะเริ่มต้นใหม่อย่างจริงๆ ประกาศหาผู้กล้าทั่วแผ่นดินทั้งเหล่าขุนนาง และ ราษฎร

    " อืม....จงหยวนแดนแห่งผู้กล้า ข้าคงต้องกลับไปอีกครั้งเสียแล้ว "

   ว่าเสร็จตนจึงควบม้ามุ่งออกจากหวยอินมุ่งผ่านกว่างหลิงเข้าสู่ภาคกลางโดยไม่มีพัก ไม่มีเหนื่อยอีกต่อไป