[เมืองซีเหอ] ย่านการค้า

JiTianTao ดี

โรลเผยแผ่ศาสนา ความรักไร้ซึ่งขอบเขต

"ต่อไปก็เป็นเรื่องความรักที่เกี่ยวกับคนสองคนความรักนั้นไม่มีเพศไม่มีเหตุผล เพราะว่ารักก็คือรักศาสนาไท่หมินลู่เราก็มีหลักคำสอนเรื่องความรักอยู่มากมาย ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนเราที่เป็นคนอื่นนั้นหาได้ไปเกี่ยวข้องกันหรือไม่ ต่อให้จะเป็นความรักของชายหญิงหรือว่าจะเป็นความรักของเพศเดียวกันก็ตามที พอกันทีกับผู้คนที่มาเยาะเยยกับความรักของพวกเรา พอกันทีกับพวกคนที่มาดูถูกความรักของพวกเรา พอกันทีที่พวกเรานั้นจะต้องถูกมองว่าเป็นพวกตัวประหลาดในสังคมนี้ จงยื่นมือของพวกท่านมาให้ข้า พวกเราศาสนาไท่หมินลู่จะนำพาพวกท่านไปสู่สังคมที่ทุกคนจะสามารถมีอิสระในความรักได้ พวกท่านอย่าได้อยู่ในที่ ที่พวกเค้าไม่ต้องการพวกท่านเลย ข้าเจ็บใจจริงๆที่สังคมทุกวันนี้นั้นต่างมองพวกท่านเป็นตัวประหลาดหรือว่ามีความรังเกียจในสายตาของพวกเค้าเหล่านั้น ทั้งที่พวกท่านนั้นก็ไม่ได้ทำสิ่งใดผิดแค่ความรักของพวกท่านนั้นไม่เหมือนผู้คนส่วนใหญ่ในสังคมก็เท่านั้นเอง ข้าจึงมาช่วยพวกท่านทุกคนในเมืองซีเหอแห่งนี้ พอกันทีที่พวกเราจะต้องจำยอมจงลุกขึ้นมาแล้วมาเป็นส่วนหนึ่งของพวกเรา ต่อให้ในแผ่นดินนี้จะมีแต่คนดูถูกพวกท่านแต่พวกเราจะไม่ดูถูก พวกเราเป็นพี่น้องกันตั้งแต่เข้าศาสนาเดียวกัน พี่น้องจะช่วยเหลือซึ่งกันและกันปกป้องซึ่งกันและกัน ข้าข้อประกาศ ณ ตอนนี้เลยว่าพวกท่านนั้นจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไปเพียงพวกท่านนั้นเชื่อในตัวข้า จีเทียนเต๋าผู้นี้ข้าจะพาพวกท่านนั้นไปสู่สังคมที่ความรักนั้นจะมีอิสระเสรี ความรักนั้นไร้ซึ่งขอบเขต ความรักเป็นเพียงเรื่องของคนสองคนก็เท่านั้นเอง อย่าได้ต้องทนกับสังคมที่ไม่ต้อนรับพวกท่านพวกท่านทุกคนนั้นมีค่ามากกว่าที่คนเหล่านั่นสามารถที่จะมองเห็นได้ ความยุติธรรมจะตอบแทนคนที่ทำชั่วเหล่านั้นเอง อย่าได้ลังเลที่จะต้องอยู่แบบนี้ตราบใดที่พวกท่านยังคงทนอยู่อนาคตยังไงพวกเค้าก็จะมองพวกท่านเป็นเพียงสิ่งที่น่ารังเกลียดก็เท่านั่นเอง"

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน
+15ความศรัทธา
เลื่อมใสศรัทธา
+40ความศรัทธา
ติ่งหูยาว
-10ผู้ให้ความสนใจ
+10ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา
+30ความศรัทธา
หลังตรง
+25ความศรัทธา

(×4 EXP =ค่า ศรัทธา)

@Webmaster

Fenyue ดี

         

⌜125⌟

บทที่ 20

เรื่องวุ่นวายที่ซีเหอ

ฉากที่ 8

เควส (1) งานผลิตบ๊วยดองส่งโรงน้ำชาอวี่เซิงเหยา (ประจำสัปดาห์)

          กลับมาถึงซีเหอใช้เวลาเกือบ ๆ ชั่วยาม ตงฮั่วก็ตรงไปคุยกับเถ้าแก่หวังทู่ที่ย่านการค้าก่อนเป็นอันดับแรก กลัวว่าหากเผลอไปทำอย่างอื่นก่อนกระดาษที่ลงตราประทับรับของจะหายไป ชีวิตของเขาชอบผกผันเจอโจรผู้ร้าย อาจจะเข้าสังเวียนการต่อสู้ได้ตลอดเวลา

         

          “สวัสดีขอรับเถ้าแก่หวัง...”

         

          ตงฮั่วยกมือขึ้นคารวะอีกฝ่ายตามธรรมเนียม เป็นภาพหายากมาก ๆ ที่เขาจะทักทายใครก่อน

                    

          “สวัสดี ๆ ข้าจำได้ เจ้าเป็นสหายของแม่นางซุนใช่หรือไม่ แล้ววันนี้นางไปไหนเสียแล้วล่ะ?”

         

          หวังทู่ทักทายกลับพลางชะเง้อคอมองอย่างสงสัย ทุกทีมักจะเป็นเด็กสาวมารับมาส่งงานส่วนเด็กหนุ่มผู้นี้รออยู่ด้านนอกพร้อมม้าพาหนะ

         

          “นางไม่ค่อยสบายขอรับ ข้าจึงส่งงานแทน ส่วนนี่คือรายการส่งของ”

         

          เด็กหนุ่มยื่นจดหมายรับรองที่เถ้าแก่เนี้ยโรงน้ำชาประทับตรามาให้ ลงลายมือผู้รับสินค้าคือหวาเหมี่ยว ส่วนผู้ส่งสินค้าคือซูตงฮั่ว (แทน)

         

          “อากาศเย็นลง พอเปลี่ยนฤดูคนงานข้าก็ป่วยไข้กันเป็นแถบ ๆ ต้องรักษาสุขภาพกันด้วยล่ะ” เถ้าแก่หวังตรวจสอบเอกสารการส่งงาน “คุณชายซูอย่างนั้นเหรอ แซ่คุ้น ๆ นะ” คหบดีหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองสบใบหน้าของหนุ่มน้อย “หน้าเจ้าก็คุ้นด้วย.. ใช่ลูกชายร้านขายผ้าไหมหรือเปล่าน่ะ?”

         

          คำทักของเถ้าแก่หวังทำเอาตงฮั่วชะงักไปไม่น้อย เขาไม่รู้จักเถ้าแก่ผู้นี้เป็นพิเศษ พบกันครั้งแรกก็ตอนเที่ยวงานเทศกาลจงชิวเจี๋ยที่ฉางอัน เขาแทบไม่บอกเรื่องนี้กับใครแต่ไฉนเลยเถ้าแก่หวังถึงรู้จักเขาได้

         

          “ขอรับ… ท่านรู้?”

         

          “อย่าได้สนใจไปเลย พ่อค้าอย่างข้าจำเป็นต้องหูตากว้างไกล เอาเข้าจริงก็เกือบจำไม่ได้ ผ่านไปหลายปีเจ้าโตขึ้นมากจริง ๆ ”

         

          “ขอรับ...”

         

          พบเจอคนรู้จักควรจะดีใจทว่าตงฮั่วกลับรู้สึกอึดอัด เขาไม่อยากคุยเรื่องอดีตของตนเอง เมื่อหวนนึกถึงมีแต่ความรู้สึกเจ็บช้ำ เถ้าแก่หวังเหมือนจะดูออกเขาจึงหยุดบทสนทนาเอาไว้เช่นนั้นเหมือนกัน

         

          “เอาล่ะ ๆ นี่คือรางวัล หีบเงินสิบห้าตำลึงทอง หนึ่งพันตำลึงเงิน และใบชาผู่เอ๋อร์สองชุด (20 ใบ) แล้วก็ฝากจดหมายนี่ไปถึงแม่นางซุนหน่อยได้หรือไม่ เป็นจดหมายที่พี่ชายนางเขียนมาหา แล้วฝากบอกด้วยว่าเรื่องข้อความที่นางฝากส่งข้าแนบจดหมายให้พี่ชายนางไปแล้ว”

         

          “ขอบคุณขอรับเถ้าแก่” เด็กหนุ่มรับเอาจดหมายมาใส่ไว้ที่อกเสื้ออย่างดี “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” จากนั้นยกมือขึ้นคารวะแล้วยกค่าตอบแทนทุกอย่างกลับไปขึ้นม้า

         

          ทว่ายังไม่ทันจะขึ้นขี่เฮยเฮยก็มีขอทานผู้หนึ่งเดินมาหา เพียงแค่มองตาตงฮั่วก็ทราบดีว่าเป็นคนจากพรรคกระยาจกมาเพื่อส่งจดหมาย

         

          “ขอประทานโทษขอรับคุณชายซูเสวียนจินผู้ติดตามของแม่นางซุนเฟินเยว่”

         

          “อืม” ตงฮั่วพยักหน้ารับ คนพวกนี้เองก็หูตากว้างไกลไม่แพ้เถ้าแก่หวัง รู้แม้กระทั้งชื่อแซ่และความสัมพันธ์ น่ากลัวจริง ๆ เผลอ ๆ ว่าข่าวลือทั้งหลายที่แปะตามโรงเตี๊ยมภายในเมืองอาจจะมาจากบุคคลพวกนี้ “มีอะไร?”

                  

          “มีจดหมายจากอันติงส่งถึงแม่นางซุนเมื่อเดือนก่อนขอรับ พอดีเห็นว่าไม่ใช่ไปรษณีย์รีบด่วนจึงไม่ได้ส่งต่อให้สาขาเฉินหลิวดูแลขอรับ”

         

          “อา..”

         

          เครื่องพิสูจน์ความน่ากลัวของหูตาพรรคกระยาจกเพิ่งเผยออกมาเมื่อครู่ นอกจากชื่อแซ่และความสัมพันธ์ เหล่าคนพวกนี้รู้กระทั่งว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนแล้วทำอะไรมา เด็กหนุ่มรับจดหมายมาจากขอทานผู้นั้น ตราครั่งที่ติดตึงเป็นเครื่องบ่งชี้ว่าจดหมายยังไม่เคยถูกเปิดออก

         

          “ขอบใจมาก ถึงของตอบแทนจะไม่มีค่า แต่รับไว้หน่อยก็แล้วกัน”

         

          เด็กหนุ่มมอบผลบ๊วยที่เหลือแก่การดองให้ขอทาน ช่วงหลัง ๆ เริ่มซึมซับความเป็นคนดีจากเฟินเยว่แล้วเทียวแจกของชาวบ้านอย่างไรก็ไม่รู้ เขาสอดจดหมายอีกซองเข้าสู่อกเสื้อจากนั้นขึ้นขี่ม้ากลับไปโรงเตี๊ยมโดยมีขอทานคำนับลา

         

.

.

.

         

ใช้งาน [152] ซู ตงฮั่ว [มาร]

ส่งเควส (1) งานผลิตบ๊วยดองส่งโรงน้ำชาอวี่เซิงเหยา (ประจำสัปดาห์)

เปิดใช้งาน เดียวดาย เมื่อทำงานตามลำพังสำเร็จจะได้รับ EXP+25

------------------------------------

มอบ บ๊วย 10 ผล ให้ขอทานที่มาส่งจดหมาย

ZhaoPei ดี

          "เขานัดคุยเรื่องอะไร เจ้าดูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกับพบเรื่องดีอย่างไรอย่างนั้น"

          ดูเหมือนว่าจ้าวเพ่ยจะอารมณ์ดีผิดปกติจนผู้ติดตามของนางสัมผัสได้ ระยะเวลาที่มาอาศัยซีเหอแม้จะชั่วคราวแต่พอทำให้นางรู้สึกว่าเมืองนี้มีอะไรน่าอยู่พอควร หากไม่นับเรื่องหนึ่งที่มันทำให้นางอยากจะหนีจากซีเหอก็ตาม หญิงสาวหันมายิ้มให้กับผู้ติดตามเมื่อต้องกล่าวถึงเรื่องนั้น มือของนางลูบเสี่ยวเฮยที่นอนหลับปุ๋ยในอ้อมอกของนาง สัมผัสได้ถึงขนนุ่มที่เริ่มยาวขึ้นมาจากพัฒนาการการโตขึ้นของเจ้าแมวตัวเล็กที่เคยเป็นตัวเล็กๆตอนนี้กลับนอนเต็มอ้อมแขนนางไปเสียแล้ว

          ".. ข้าอยากได้บ้านสักหลัง"

          "มือปราบกล่าวอะไรกับเจ้า อยู่ๆถึงกล่าวมาเช่นนั้น"

          "ไม่เกี่ยวกับเขาหรอก" จ้าวเพ่ยกล่าวเช่นนั้น.. นางกระชับผ้าคลุมไหล่ไปพลาง "ข้าเพียงคิดว่าอยากจะได้บ้านเป็นหลักเป็นแหล่งสักที เจ้ากับข้าก็ทำงานรับจ้างจนพอจะตั้งตัวได้แล้ว"

          "ไม่เกี่ยวจริงหรือ.. ข้าไม่เชื่อว่าอยู่ๆเจ้าจะคิดเช่นนั้นหรอก .."

          "ก็ได้ๆ อาจจะ… เกี่ยว" นางตอบผู้ติดตามอย่างอ้อมแอ้ม สายตาของบุรุษข้างๆมองมาราวกับจับพิรุจนางได้ หญิงสาวพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้นางเขินอายยามพูดถึงบุรุษที่สามคนนั้นเสียเท่าไหร่

          เหตุการณ์นั้นยังไม่คลายออกจากความทรงจำ กอดสัมผัสจากมือปราบยังคงอบอุ่นไม่หาย

          "ฉะนั้น.. เจ้าต้องช่วยข้าหาเงินตั้งตัวนะ.." จ้าวเพ่ยเอียงคอมองผู้ติดตามของนางเพื่อออกคำสั่งกึ่งขอความช่วยเหลือในฐานะคนที่นางต้องจ่ายค่าเบี้ยหวัดอยู่ทุกวัน "เข้าใจหรือไม่"

          "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า.."

          "ก็เจ้าเป็นผู้ติดตามข้าอย่างไรเล่า.. ร่วมทุกร่วมสุขมากับข้าตลอด จะให้ข้าทำทุกอย่างคนเดียวเลยหรือไง"

          ซุนหยางแทบจะหรี่ตามองจ้าวเพ่ยอย่างไม่เชื่อใจในตัวนาง เขาเองใช่คนขยันพอที่จะช่วยเหลืองาน ปกติแค่มีหน้าที่ส่งนางตามเมืองต่างๆก็คุ้มพอกับค่าเบี้ยหวัดรายวันที่นางจ่ายอยู่แล้ว

          "ไม่เอาล่ะ.. เจ้าอยากหาเงินก็ทำเองเถอะ"

          "ตามใจเจ้าก็แล้วกัน.." จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งขึ้นน้ำเสียงเพื่อบ่งบอกว่านางงอนอีกฝ่าย จากสตรีอารมณ์ดีกลับเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้งยามที่ผู้ติดตามของนางไม่คิดจะตามใจนางเลย

          สายตามองไปเห็นร้านของพ่อค้าหวังครั้นนึกถึงงานที่นางเคยรับ พ่อค้าเองก็ให้เงินดีต่อการจ้างแต่ละครั้งทำให้นางเองสนใจขึ้นมาไม่น้อยที่จะของานจ้างรายวันจากพ่อค้าอีกครา หญิงสาวหันไปมองซุนหยางเล็กน้อยก่อนจะเดินนำไปโดยไม่บอกไม่กล่าวยิ่งทำให้ชายหนุ่มเร่งตามหญิงสาวให้ทันจนมาถึงร้านใหญ่ของพ่อค้าหวัง

          "จ้าว.. เจ้าจะรีบไปไหน" ซุนหยางเร่งเดินตามมากลับชะงักเมื่อจ้าวเพ่ยมาถึงร้านพ่อค้าหวัง เขาทำท่าทีจะเดินออกไปรอด้านนอกแต่ถูกนางดึงแขนเอาไว้ให้อยู่ร่วมกันก่อน

          "แม่นาง.. สวัสดีมาหาอะไรล่ะ" พ่อค้าหวังเห็นจ้าวเพ่ยเดินมาหาก็ชิงทักทายตัวก่อน เขาเห็นชายมาตามนางไม่เหมือนครั้งก่อนๆที่นางมาหาคนเดียวก็นึกสงสัยเล็กน้อย

          "สวัสดีเจ้าค่ะ พ่อค้าหวัง.. ช่วงนี้มีงานอะไรที่อยากจะให้ข้าทำหรือไม่"

          "โอ้.. แม่นางตรงไปตรงมาดีนี่ ข้าจำได้ว่าแม่นางมารับงานครั้งหนึ่งใช่หรือไม่"

          "เจ้าค่ะ.. ครานั้นข้ามารับงานทำข้าวกล่องเจ้าค่ะ"

          จ้าวเพ่ยเองไม่ลืม ฝีมือข้างกล่องของนางถูกชมจากพ่อค้าหวังทั้งสองจนนางนึกปลื้มปริ่มอยู่ไม่น้อย จ้าวเพ่ยเองก็อยากจะรับงานนั้นอีกครา แม้ว่าจะเสียเวลาในการเดินทางแต่ละครั้งไปบ้างก็ตาม

          "แม่นางอยากจะทำอีกหรือไม่.."

          "เจ้าค่ะ"

          พ่อค้าหวังยิ้มขึ้นมาเมื่อคราวนี้สตรีนางนี้ตอบรับงานอย่างว่าง่าย เขาเดินหายเข้าไปเพื่อหยิบปลากงขึ้นมาให้นาง จ้าวเพ่ยจำได้ดีว่าควรจะทำอย่างไร หญิงสาวดึงแขนผู้ติดตามมาและยื่นปลากงให้อีกฝ่ายถือแทน

          "ให้มาสามตัวอีกแล้วนะเจ้าคะ.. สองตัวก็พอเจ้าค่ะ หรือจะให้ข้าทำอีกหนึ่งให้แก่พ่อค้าหวังทู่ด้วยดี"

          "ปลานั้นข้าให้แม่นาง ถือเป็นคำขอบคุณที่ช่วยทำอาหารแทนข้า"

          "ขอบคุณเจ้าค่ะ.." จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อคำนับอีกฝ่าย นางหันไปทางซุนหยางที่ยังคงยืนนิ่งว่าพาเขามาที่นี่ทำไม ปรกติจ้าวเพ่ยจะมารับงานที่นี่คนเดียวเสมอ

          "อ.. เอ่อ.. พวกข้าขอลานะขอรับ"

          กล่าวจบก็เร่งออกจากตรงนั้นทันที ซุนหยางเองก็งุนงงไม่น้อยที่จ้าวเพ่ยได้พาเขามารับงานทั้งๆที่กำลังสนทนาเรื่องบ้านและค่าใช้จ่าย จ้าวเพ่ยเองเมื่อเห็นว่าถูกมองก็หันมาหาทั้งทำหน้าตาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

          "เหตุใดพาข้าเข้าไปล่ะ ปกติจะชอบรับงานจากพ่อค้าคนเดียวไม่ใช่หรือ"

          "ให้ดูว่าข้ารับงานจากพ่อค้าอย่างไรเล่า เจ้าจะได้ช่วยข้าได้บ้าง"

          ดูเหมือนจ้าวเพ่ยจะยัดเยียดให้ช่วยเหลืออยู่ตลอด ซุนหยางเองก็ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงไม่จบไม่สิ้นกับนางสักเท่าไหร่ ชายหนุ่มมองไปยังจ้าวเพ่ยเล็กน้อยพลันหันไปมองรายทางที่มีผู้คนพลุ่งพล่านไม่น้อย

          "ข้าช่วยเท่าที่ข้าอยากช่วยละกัน"

          "เท่านั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ"

          จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งยิ้มออกมา เสี่ยวเฮยพึ่งตื่นขึ้นเห็นปลาในมือซุนหยางก็เกิดตาประกายขึ้น เสียงร้องของแมวดังขึ้นราวกับต้องการปลานั้นทำให้นางต้องก้มมองแมวตัวน้อยทั้งรอยยิ้ม

Side Quest Start :: ทำปลาราดพริกฝากให้พี่ชายทั้งสอง

ZhaoPei ดี

          "ข้าให้เจ้าไปบอกกับพ่อค้าหวังทีนะ ว่างานเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว เอ้านี่.. ฝากให้พ่อค้าหวังด้วยเล่า"

          จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งยัดปลาราดพริกให้แก่ซุนหยางยามที่ทั้งสองมาถึงด้านหน้าย่านการค้าเมืองซีเหอ หญิงสาวอุ้มแมวและยิ้มกริ่มราวกับมีความคิดอะไรบางอย่าง แค่ซุนหยางมองหน้าก็รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ เขาเองก็ใช่ว่าอยากจะทำงานให้นางเสียเท่าไหร่ แต่นี่คือครั้งแรกก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากจะยอมเดินแยกออกมาเพื่อเข้าไปในย่านการค้าเพียงคนเดียว

          ใช่ว่าเขาจะชอบเข้าสังคมเหมือนจ้าวเพ่ยสักเท่าไหร่ แต่ที่ทำไปก็เพียงแค่คำสั่งของนายหญิงของเขาเพียงเท่านั้น ชายหนุ่มเดินถือกล่องข้าวเดินตามทางที่คิดว่าเป็นร้านของพ่อค้าหวังตั้งอยู่ เขาเองถูกจ้าวเพ่ยแนะนำตัวให้แก่พ่อค้าหวังแล้ว ก็ได้แต่หวังว่าพ่อค้าคนนั้นจะจำเขาได้และไม่ไล่ตะเพิดเขาไปเสียก่อน

          ครั้นพอมาถึงก็เห็นพ่อค้าหวังยังคงต้อนรับลูกค้าอยู่จึงได้ยืนรอจนกว่าเขาคนนั้นจะว่าง ซุนหยางจึงกล้าที่จะเดินเข้าไปหาเพื่อกล่าวบอกกับพ่อค้าถึงงานที่จ้าวเพ่ยรับมาก่อนหน้านี้

          "อ้าว.. เจ้าคนติดตามแม่นางคนนั้นใช่หรือไม่" พ่อค้าหวังกล่าวทักทายเมื่อเห็นซุนหบางเดินเข้ามาหาเขาถึงที่ แต่คราวนี้กลับไม่เห็นสตรีช่างพูดคนนั้นก็นึกสงสัยไม่น้อย "นางไม่ได้มาด้วยหรือ"

          "ไม่ขอรับ.. นางฝากให้ข้ามาบอกกับพ่อค้าว่างานเสร็จดีแล้ว"

          "โฮ่.. ขอบใจเจ้ามาก" กล่าวชื่นชมออกไป แม้จะรู้ว่าจ้าวเพ่ยไม่อยู่ก็ตามเพราะซุนหยางผู้ติดตามของนางก็มีส่วนช่วยในการทำงานนี้เช่นกัน ซุนหยางรับคำชื่นชมนั้นไว้กับตัวเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท

          "นางให้ข้านำปลาราดพริกให้พ่อค้าหวังด้วย" ห่อข้าวอีกกล่องส่งให้แก่พ่อค้าหวังจากมือซุนหยาง แม้อาหารชนิดนี้จะเย็นลงมาก แต่หากตั้งไฟอุ่นมันสักนิดก่อนกินคงจะอร่อยเหมือนเดิม

          "ไม่คิดเลยว่านางจะนำมาให้อย่างที่กล่าวจริงๆ อ้อ ข้าเกือบลืมของตอบแทนไปเลย"

          พ่อค้าหยิบของตอบแทนมาเพื่อยื่นให้แก่ซุนหยาง กากเป็นข้าวเพ่ยนางคงทำท่าทีแสร้งว่าเกรงใจแต่ก็รับอยู่ดีเป็นแน่ ซุนหยางรับของทั้งหมดจากพ่อค้ามาไว้กับตัว สายตามองไปยังพ่อค้าหวังเปิดกล่องข้าวเห็นปลาราดพริกอยู่ด้านในก็นึกภาพหากนางมาอยู่ตรงหน้าต้องชวนคุยเป็นแน่

          "กลิ่นปลาย่างหอมดีจริงๆ ขอบใจเข้ามาก ฝากขอบใจนางด้วยล่ะ" พ่อค้าหวังปิดข้าวกล่องเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน แม้จะเป็นเมนูปลาราดพริกธรรมดาๆ แต่ก็พอที่จะทำให้รู้สึกอิ่มเอมใจว่านางเองก็ทำตามที่พูด และไม่ลืมที่จะทำอาหารเผื่อเขาไปอีกคน

          "ขอรับ" ซุนหยางกล่าวรับคำของพ่อค้าหวังก่อนจะพาตัวเองออกมาจากจุดนั้น เมื่อเห็นว่าพ่อค้าหวังก็มีธุระของเขาเพื่อต้อนรับลูกค้ารายอื่น หากเขาคุยกับพ่อค้ามากก็รั้งแต่จะทำให้พ่อค้าเสียเวลา ทั้งตัวซุนหยางเองก็มาเพื่อแค่บอกกับพ่อค้าว่างานเสร็จดรแล้วและกลับไปเพื่อนำของรางวัลไปให้แก่จ้าวเพ่ยอยู่แล้ว

          อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าจ้าวเพ่ยอยู่ที่ใดแม้นางไม่ได้บอกเขาก็ตาม การแยกทางกันเช่นนี้แม้จะทำบ่อย แต่ใช่ว่าจะไม่ให้เป็นห่วงสตรีออกท่องเมืองเพียงคนเดียวได้ ชายโจรโพกผ้าเหลืองย่ำเท้าของม้าเป็นจังหวะหนักขณะผ่านผู้คนในย่านการค้าซีเหอเพื่อไปตามทางที่คิดว่าจ้าวเพ่ยน่าจะอยู่ที่นั่น อย่างไรเสียที่ซีเหอมีอยู่ไม่กี่ที่ที่จ้าวเพ่ยจะไปทันทีที่มาถึงเมืองนี้ แน่นอนว่าที่แห่งนั้นก็เป็นอีกที่ที่นางจะไปอยู่แล้ว

ใช้งาน [ซุนหยาง]

ส่งเควส :: ทำปลาราดพริกฝากให้พี่ชายทั้งสอง

มอบ ปลาราดพริก แก่ [พ่อค้าหวังทู่]

XianXi บ้า

          พวกเขาออกเดินทางไกลมายังเมืองซีเหอ ซึ่งเป็นเวลาอยู่นานกว่าจะมาถึงที่นี่ เดินทางโดยการควบม้ามาคนละตัว เขามีความประสงค์ต้องการที่จะเผยแพร่ศาสนาจึงอยากที่จะกระจายความรู้และต้องการให้ชาวบ้านในแต่ละเมืองนั้นได้ฟังถึงหลักคำสอน แม้ว่ามันจะต้องใช้เวลานานสักหน่อย กว่าจะมีผู้มาศรัทธาอย่างแท้จริง

          ทันทีที่มาถึงที่นี่สิ่งแรกที่ทำคือการที่เซียนซีค่อยๆลงจากหลังอาชา วางแผนกลยุทธ์ในการเรียกพวกชาวบ้านให้มาฟังซึ่งมันจะเป็นตัวเพิ่มความศรัทธาได้อย่างดี ใช้กลอุบายเล่ห์เหลี่ยม ยืนอยู่ในย่านการค้าท่าทีสง่าผ่าเผย จนเริ่มมีผู้คนให้ความสนใจกันเป็นจำนวนมาก เป็นโอกาสอันดีที่จะทำให้เขาได้พูดถึงหลักคำสอนของศาสนาเทียนหย่งเหิง

          “พวกเจ้าทุกคนอาจจะไม่เข้าใจถึงคำว่าความเท่าเทียม เพราะว่าคำๆนี้นั้นมันไม่ใช่สิ่งที่ใครจะเอามาพูดกันได้ มันเป็นสิ่งที่ยากจะเกิดขึ้นแต่ถ้าเกิดไม่ลองลงมือ และเปลี่ยนแปลงมันจะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด มีผู้คนมากมายถูกกีดกันด้วยคำว่าสิทธิเสรีภาพที่ไม่มีหนทางจะแก้ไข เหล่าสตรีถูกจำกัดสิทธิ์ ให้กลายเป็นคนที่ต้องอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเดือนและมีสามีคลอดลูก สิ่งนี้มันเป็นความต้องการของพวกเธอจริงๆแล้วหรอ ไม่ใช่เป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่สืบทอดกันมาและเป่าหูกันอย่างกับเป็นเรื่องที่ดีงาม”

          เซียนซียังคงกล่าวพูดต่อ สังเกตดูมีชาวบ้านมามุงฟังกันเยอะขึ้น “สตรีมากมาย เพราะเธอต่างก็มีศักยภาพ การที่ถูกจำกัด สิทธิเสรีภาพเหล่านั้นมันไม่ต่างอะไรกับการพาไปขังคุก รอวันตายเพียงอย่างเดียว จงไตร่ตรองดูเถิดน่า สิ่งนี้มันควรจะเกิดขึ้นจริงๆหรือไม่?” ความเท่าเทียมกันเป็นจุดกำเนิดอะไรหลายๆอย่างทั้งเรื่องสิ่งที่ถูกกีดกันว่าเป็นเรื่องต้องห้ามทั้งเรื่องความรักหรือแม้แต่เรื่องเพศสภาพ เขามีความเชื่อมั่นว่าศาสนาที่ตัวเองก่อตั้งนั้นมันจะต้องนำพาความสงบสุขเป็นแน่แท้

          ถึงจะเป็นประเภทไร้ความรู้สึกแต่ถ้าหากว่าเขานั้นสามารถรับรู้ได้จากใจจริงคงจะ อืม...... ไม่รู้สิ แค่ทำสิ่งที่อยากทำ

          พอเผยแพร่ศาสนาจบลง เซียนซีจึงเดินกลับมาหาผู้ติดตามทั้งสอง หงอวี้ หานซุ่ย

          หงอวี้ใช้สายตามองรอบๆ ทำให้มีผู้คนเริ่มหวาดกลัวในตัวเธอด้วยสายตาที่มองนั้นเด็ดขาด และมีความน่าหวั่นเกรง หญิงสาวไม่มีท่าทีสนใจว่าคนอื่นจะคิดเช่นไร “นายท่าน จะไปที่ใดต่อรึ”

          “เมื่อตะกี้ข้าเห็นพ่อค้าคนนึง เหมือนกำลังหาคนทำงาน เจ้ากำลังหาเงินอยู่ไม่ใช่หรือ” หานซุ่ยที่บัดนี้ได้กลายมาเป็นผู้ติดตามกล่าวถามขึ้นมา

          “พ่อค้า?”

          พอเดินไปตามที่เหวินเยว่ชี้ทาง พบเจอกับพ่อค้าคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ อีกฝ่ายนั้นมีใบหน้าค่าตาคล้ายเหล่าพ่อค้าหวังจริงๆ

          “เจ้าหนุ่มมาพอดีเลย เจ้าอยากทำงานหรือไม่”

          ฟังดูก็น่าสนใจดีไม่น้อย บุรุษร่างสูงยิ้ม “มีงานอะไรให้ทำหรือ อ่า ท่านพ่อค้าช่างหน้าตาคล้ายกับพ่อค้าหวังเย่าและหวังจิน……” ชายหนุ่มร่างสูงกล่าวถามในสิ่งที่สงสัย เหมือนจะเคยได้ยินว่าพ่อค้าหวังนั้นมีพี่น้อง 3 คน บางทีพ่อค้าที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้อาจจะเป็นพี่น้องของทั้งสองคนนั้นด้วยก็เป็นได้

          “!!! หวังเย่า หวังจิน ฮ่าๆๆๆ สองคนนั้นเป็นพี่น้องข้าเอง ข้าเป็นน้องชายคนสุดท้อง” หวังทู่กล่าวอย่างขำๆ “มาคุยเรื่องงานกันต่อ”

          “รายละเอียดงานคือ”

          “ตอนนี้ทางโรงหมอสกุลชุนแห่งไท่หยวนกำลังสั่งสมุนไพร บัวหิมะ x5 , โสมร้อยปี x5 เจ้าช่วยนำของแพ็คนี้ไปส่งให้หมอชุนให้ข้าหน่อย แน่นอนว่ามีค่าตอบแทนสำหรับการไปส่ง”

          “เมืองไท่หยวนรึ” หานซุ่ยพึมพำ

          “เช่นนั้นข้าตกลงที่จะรับงานนี้” การเดินทางนำของไปส่งไม่ใช่เรื่องยาก ต่างจากงานคุ้มกันนัก

          “ดีมากๆ ข้าจะรอฟังข่าวดีที่นี่” หวังทู่พยักหน้า

          จากนั้นพวกเขาจึงออกเดินทาง พร้อมกับรับแพ็คสมุนไพร บัวหิมะ x5 , โสมร้อยปี x5 ซึ่งเส้นทางที่จะไปต่อ ทั้งสามควบม้าออกจากเมืองซีเหอ

นักวิชาการ

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

นักวางแผน

+5 Point เมื่อโรลเพลย์วางแผน ดำเนินกลอุบาย

เลื่อมใสศรัทธา

+3 Point จากการโรลทำงาน

+25 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

+10 EXP จากการโรลสรรเสริญคู่สนทนาด้วยความจริง

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

+30 EXP จากการโรลทำงาน

สุรุ่ยสุร่าย

+2 Point จากการโรลหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

-5% รายได้จากการทำงาน

หูดี

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย : เหลียน หงอวี้

รวม 55 ความศรัทธา / 32 Point / +45 EXP

ระดับจ้าวลัทธิ

ทุกค่า EXP ที่ได้รับจากการโรลเพลย์ / +35 ความศรัทธา

X4ศรัทธา

X2 ศรัทธา vip

—-----

[H-001] เหลียน หงอวี้

มีไหวพริบ

+2 Point เมื่อโรลใช้แผนและกลอุบาย

+2 Point เมื่อโรลเรียนรู้

แม่มด

+1 Point เมื่อโรลใช้กลอุบาย

+1 Point เมื่อโรลเรียนรู้

-1 Point เมื่อโรลเพลย์ทางการทูต หรือมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น

คิ้วพยัคฆ์

+10 EXP จากการโรลเพลย์สร้างความหวาดกลัวแก่ผู้อื่นให้เกรงกลัวเรา