[นอกด่านฉีกวน] ป่าเสิ่นคู้

ป่าเสิ่นคู้

{ นอกด่านฉีกวน }

【ป่าเสิ่นคู้】

ป่าที่ครอบคลุมรอบนอกด่านฉีกวนทั้งสองฟากฝั่ง
ดูเป็นป่าที่สงบสุขและดูเหมาะแก่การมาตัดต้นไม้
แต่จงระวังตัวไว้ เนื่องจากที่นี่อยู่ใกล้ค่ายโจร
จึงมีผู้คนโดนโจรจี้ปล้นบ่อยครั้ง จึงต้องระมัดระวังมนการเดินทางให้ดี

Tianzhou ดี

    เทียนหลงหลังจากเดินทางมานานก็มาหยุดอยู่ที่ป่าเพื่อดูทิศทางต่อไปที่ตนควรไปแต่แล้วก็เจอเข้ากับโจรที่มาดักเจอตนในยามค่ำคืน

    โจรโพกผ้าเหลืองตนนั้นชั่งเจ้าเล่ห์ยิ่งนักที่มาดักรอเขาในเวลาเช่นนี้เหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิด วันที่พ่อแม่ของเขาถูกพวกมันสังหาร

    "เจ้าคิดว่าจะผ่านตรงนี้ไปได้ง่ายๆเรอะ" โจรกล่าวขึ้นพร้อมกับเลียไปที่ใบมีดของตนเพื่อข่มขู่อีกฝ่าย "โอ๊ยบาด!!" เลือดไหลซิบๆจากลิ้นของโจร

    "หึ คงง่ายกว่าที่คิดหละนะ" ถึงแม้เทียนหลงอยากจะหัวเราะออกมาเพียงใดก็ตาม แต่ในเขามิควรประหมาดพวกมันแม้แต่น้อย เพราะไม่ว่ายังไงมันก็คือโจรที่ผ่านการสังหารมามากมาย!!

    "ชิ!!!" โจรพุ่งตรงมาหาเทียนหลงด้วยดาบของตน พายุคมดาบกระหน่ำใส่เทียนหลงอย่างต่อเนื่อง

    เทียนหลงได้ทำการปัดป้องทุกการโจมตีด้วยความสามารถของตนเป็นระยะเวลานาน จนในที่สุดเขาก็มองเห็นจังหวะที่จะโจมตีได้!!

    "รับไปซะ!!" ดาบเฉือนเข้าที่กลางลำตัวของโจรโพกผ้าเหลืองจนเกิดเป็นแผลขนาดใหญ่ เลือดสีแดงสดไหล่ออกมาอย่างมาก เทียนหลงหันไปมองเพ่ยเอ๋อห์ที่อยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าเป็นห่วงมิอยากให้เห็นภาพที่โหดร้าย หากมีเข้าเพียงคนเดียวเขาคงตัดแขนตัดขามันและให้เหยี่ยวของตนแทะกินร่างมันทั้งเป็น

    "ลาขาด" ใบดาบตัดเข้าที่ลำคอจนสิ้นใจก่อนจะเดินไปโอบร่างของเพ่ยเอ๋อห์ขึ้นรถม้า หากเขาเดินทางต่อในค่ำคืนนี้คงอันตรายเกินไปจึงเลือกที่จะกลับไปยังเมืองจินหยางเหมือนอย่างเคย

ทะเยอทะยาน
+2 Point จากโรลการต่อสู้

Chenfeng บ้า

เฉินเซียวเฟิงได้เดินทางมาถึงป่าแห่งนี้เพราะข่าวลือว่ามีค่ายโจรอยู่ใกล้ ทำให้ทหารอาสาต่างระวังตัวกัน


"ไม่จำเป็นต้องระวังขนาดนั้นหรอก"


เฉินเซียวเฟิงกล่าวบอกเมื่อเห็นทหารระวังตัวมากไป อาจเพราะเพิ่งเจอโจรดักปล้นครั้งก่อนเลยระแวงกัน


"แต่ท่านเฉินเฟิงแถวนี้ข้าได้ข่าวว่ามีค่ายโจรใกล้ๆนะครับ"


ทหารกล่าวตอบ ส่วนเฉินเซียวเฟิงได้แต่ยิ้มแห้งๆเพราะค่ายโจรที่ว่าก็พวกเขาเอง


"เอาเป็นว่าข้ารู้จักเส้นทางปลอดภัยไม่ต้องกลัวโจรมารบกวนหรอก"


เมื่อเฉินเซียวเฟิงกล่าวเช่นนั้น พวกทหารเลยเริ่มผ่อนคลายลงการเดินทางก็ราบรื่นดีไม่มีปัญหาอะไร จนไปถึง เมืองไท่หยวน ได้อย่างง่ายดาย

Tianzhou ดี

   เทียนหลงจากที่พักฟื้นอยู่ที่เมืองจินหยางซักพักก็ได้รีบเดินทางออกมาจากเมืองจินหยางมุ่งสู่ป่าแห่งเดิมเหมือนอย่างเคย สายตาเริ่มมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง แต่ทันใดนั้นโจรคนหนึ่งได้พุ่งมาโจมตีใส่เพ่ยเอ๋อห์

   เทียนหลงรีบพุ่งไปไปกันการโจมตีนั้นด้วยร่างของตนเพื่อปกป้องแม่นางเพยเอ๋อห์ ร่างที่ได้รีบบาดแผลค่อยๆยืนขึ้นยอ่างสุดความสามารถก่อนจะชักดาบของตนชี้ไปทางโจรโพกผ้าเหลือง

   "บังอาจ!!" เทียนหลงรีบพุ่งไปสบั้นคอของโจรโพกผ้าเหลืองจนสิ้นใจ บาดแผลที่เขาได้รับถือว่าสาหัสอยู่พอสมควรต้องการการรักษาโดยเร็วแต่ที่แห่งนี้มิเหมาะมากนักเพราะเป็นสถานที่ที่โจรชุกชุมเหลือเกิน

    เทียนหลงรีบขึ้นไปบนหลังม้าของตนด้วยอาการเหนื่อยหอบก่อนจะรีบหาสถานที่เพื่อพักรักษาตัว...

ทะเยอทะยาน
+2 Point จากโรลการต่อสู้

Tianzhou ดี

เทียนหลงเดินทางมาเรื่อยๆจนมาถึงป่าแถวด่านฉีกวน ที่แห่งนี้นั้นเต็มไปด้วยกลุ่มโจรและการที่เขาเดินทางมาพร้อมกับเสบียงเยอะขนาดนี้คงมิแปลกที่จะตกเป็นเป้าสายตาของพวกมันแน่นอน

"ทุกคนระวังตัวให้ดีหากพบอะไรน่าสงสัยให้รับกล่าวโดยเร็ว"

เทียนหลงพลันกล่าวขึ้นเตือนทุกคนด้วยสีหน้าจริงจัง สายตายังคงมองซ้ายขวาอยู่ตลอดเวลา จนเสียงหนึ่งได้ดังขึ้นมา

"ทางนี้มีคนน่าสงสัย!!!"

"ทางนี้ด้วย!!!"

"ทางนี้เช่นกัน!!"

"นี่ด้วย!!"

.
.
.

เสียงมากมายดังขึ้นมาจากรอบทิศทาง ซึ่งแน่นอนแทบไม่ต้องสงสัยเลยว่าในตอนนี้...

"ทุกคนระวัง!!! พวกเราโดนล้อมแล้ว หยิบอาวุธและเตรียมคุ้มกันเสบียง!!!"

เทียนหลงตะโกนขึ้นมาพร้อมกับหยิบดาบของตนออกมาจากฝักแขนข้างหนึ่งพยายามดันเพ่ยเอ๋อห์ให้อยู่ด้านหลังโจรมากมายเริ่มออกมาจากป่าที่มืดทึบในตอนแรก

ร่างของชายโพกผ้าเหลืองราวๆ 20 คนปรากฎขึ้นมาแต่พวกมันนั้นมาเทียนหลงถึง 5 คน พวกที่มาหาตนคงมิได้หวังสมบัติแต่หวังหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังตนเป็นแน่

"จำนวนของพวกเราได้เปรียบหากร่วมมือกันยังไงพวกเราก็ชนะได้แน่!!!"

เทียนหลงกล่าวขึ้นมาเพื่อเตือนสติทุกคน ก่อนจะหันมาสนใจกับโจรห้าตัวตรงหน้า

"แบบนี้ตั้งรับหน้าจะดีกว่าหละนะ"

เทียนหลงกล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบาเพื่อเตือนตนเอง

โจรคนหนึ่งเริ่มพุ่งมาหาเขาก่อนอย่างรวดเร็ว เทียนหลงใช้ดาบของตนรับดาบของมันไว้ แต่ในขณะนั้นก็มีอีกตัวมาพุ่งเข้าไปหาเพ่ยเอ๋อห์อย่างรวดเร็ว เทียนหลงใช้แรงของตนดีดร่างของโจรตนแรกจนถอยไปก่อนจะใช้ดาบของตนฟันเข้าที่ร่างของตนสองก่อนจะส่งร่างของมันกระเด็นไปไกลด้วยบาทาของตน แต่ตัวที่สามสี่และห้าก็มิอยู่เฉยคราวนี้มันพุ่งตรงมาพร้อมกันอย่างรวดเร็ว เทียนหลงทำได้เพียงแค่สะกัดกันพวกมันไว้ด้วยดาบ เพียงเท่านั้น การกดดันจากคนทั้งสามนั้นยากกว่าที่เขาคิดอย่างมาก เขาต้องรับทำอะไรซักอย่างก่อนที่ตนจะเสียเปรียบไปมากกว่านี้

"พวกแก่นี้หมาหมู่กันจังเลยนะ"

เทียนหลงกล่าวขึ้นมาอย่างประชดประชันในขณะที่ต้านเพลงดาบของชายทั้งสาม

"ขอบคุณสำหรับคำชมไอหนุ่มหน้าหนาว"

หนึ่งในโจรพลันกล่าวออกมาพร้อมกับความยิ้มเยาะ ในใจพลันคิดถึงค่ำคืนที่จะได้สนุกกับหญิงสาวที่ได้อยู่ข้างหลังไอหนุ่มตรงหน้าอย่างใจจดใจจอ

เทียนหลงที่เห็นสีหน้าของพวกมันก็ถึงกับโมโหอย่างมากที่ชายพวกนี้คิดจะยุ่งกับสตรีของตน ร่างของชายหนุ่มก้มตัวลงตำอย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งหยิบเศษหินที่อยู่ที่พื้นสาดใส่หน้าของพวกมัน ก่อนจะอาศัยจังหวะนั้นเข้าไปตัดศีรษะของพวกมันได้คนหนึ่ง

ในตอนนี้นี้ทั้งสีได้ค่อยๆกลับมาตั้งหลักได้แล้ว มีสองคนที่มีบาดแผล และอีกสองคนที่ยังระคายเคืองตาอยู่ พวกมันทั้งสี่ต่างพุ่งเข้ามาใส่เทียนหลงพร้อมกัน

เทียนหลงนั้นหลบการโจมตีของพวกมันได้ง่ายกว่าในตอนแรกมาก ถึงแม้จะมีสี่คนก็ตาม ดาบของเทียนหลงเริ่มโจมตีส่วนกลับไป พวกมันเลือดที่จะป้องกันลำคอของตนเอง จังเปิดช่วงอกไว้ทำให็เทียนหลงสามารถแท่งเข้าที่หัวใจของพวกมันได้บางคน และในตอนนี้พวกมันก็เหลือเพียงแค่สองคนเท่านั้น พวกมันต่างพุ่งเข้ามาด้วยความโกรธแค้นที่ศูนย์เสียพวกพ้อง

เทียนหลงมิปล่อยโอกาสเช่นนี่ไปแน่เข้ารีบเข้าไปเผชิญหน้ากับพวกมันอย่างรวดเร็วและดับลมหายใจของพวกมันสองคนในครั้งเดียว สายตาเริ่มกวาดมองรอบข้างต่อว่ามีอะไรอีกไหม แต่เหมือนว่าโจรที่เหลืออยู่จะตายหมกแล้ว ส่วนคนที่ขนเสบียงมาก็ได้รับบาดเจ็บกันหลายคน

"ทุกคนรับย้ายที่กันเถอะข้ารู้พวกท่านต้องการพักแต่ที่นี่มิเหมาะมากนักที่จะพักผ่อน"

เทียนหลงกล่าวขึ้นก่อนจะนำขบวนของตนเดินทางต่อไป...

ทะเยอทะยาน
+2 Point จากโรลการต่อสู้

Chenfeng บ้า

หลังผ่านการเดินทางมายาวนานเฉินเซียวเฟิงก็มาถึงด่านฉีกวนจนได้ ถือว่าเป็นงานที่ค่อนข้างสบายสำหรับเขาเพราะเจอโจรเพียงกลุ่มเดียวเท่านั้น


"นั่นใช่ลูกค้าเรารึเปล่า?"


อู่เว่ยถามเฉินเซียวเฟิงพลางชี้ไปที่กลุ่มคนหน้าโหดแต่กลับใส่ชุดคหบดีแบบสุภาพขัดกับภาพลักษณ์จนดูน่าสงสัยสุดๆ


"คงจะใช่ล่ะนะ ลองไปคุยดูกัน"


ว่าแล้วเฉินเซียวเฟิงก็ออกเดินไปเผชิญหน้ากันโดยฝั่งลูกค้าส่งผู้หญิงที่ดูเหมือนเป็นผู้นำกลุ่มออกมาทักทาย ซึ่งเฉินเซียวเฟิงก็คุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้มากทีเดียว


"ท่านมาส่งแร่จากพ่อค้าหวังใช่รึไม่ ข้ารอมานา---"


เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นหน้าเฉินเซียวเฟิงก็ชะงักไป


"เฉินเฟิง?"


"ลู่เจิ้งงั้นเหรอ?"


"..........."


ทั้งสองเงียบกันไปสักพักใหญ่เหมือนยังทำตัวไม่ถููก ก่อนที่ลู่เจิ้งจะพูดทำลายความเงียบก่อน


"ทำไม เจ้าไปทำงานให้พ่อค้าหวังได้ล่ะเนี่ย แล้วงานที่ข้าให้เจ้าไปทำเสร็จแล้วรึ?"


"เอ่อ เรื่องมันยาวนะ"


เฉินเซียวเฟิงเริ่มเล่าเรื่องการเดินทางให้ลู่เจิ้งฟัง ซึ่งเธอก็พยักหน้าเข้าใจก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ


"เฮ้อ ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าจะมาคงไม่ลงทุนแต่งชุดพวกนี้มาหาหรอกนะ แต่ก็ดีแล้วข้ามีงานใหม่ให้เจ้าพอดีไปเจอข้าที่กระโจมด้วยล่ะเฉินเฟิง อ๊ะ ใช่เกือบลืมนี้เงิน 10,000 ตำลึงเงินเจ้าเก็บเอาไว้ไปส่งให้พ่อค้าหวังด้วยล่ะ และอย่าทำให้เขาไม่พอใจนะเพราะทุกวันนี้ค่ายโจรเราจะติดต่อหาซื้ออะไรก็ค่อนข้างยากแล้ว"


ลู่เจิ้งมอบถุงเงินให้เฉินเซียวเฟิงดูแล ก่อนจะเดินทางกลับค่ายโจรไป


"เจ้ารู้อยู่แล้วใช่ไหมเนี่ย?"


เฉินเซียวเฟิงหันไปถามอู่เว่ยที่กำลังอมยิ้มเหมือนกลั้นขำท่าทีประหลาดใจของเฉินเซียวเฟิงเมื่อครู่


"ฮะๆ แน่นอนแต่ถ้าข้าบอกเจ้าก่อนจะได้เห็นสีหน้าเจ้าตอนนี้รึ"


อู่เว่ยหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะขับเกวียนตามลู่เจิ้งไป จนเฉินเซียวเฟิงได้แต่ถอนหายใจกับการกระทำของเพื่อนแต่ก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไรเพียงตามกลับไปที่ ค่ายโจรภูเขาฉางซิ่ง

Tianzhou ดี

ป่าเสิ้นคู้

โจรภูเขา

เทียนหลงเดินทางมาตลอดหลายวันจากหรูหนาน และแน่นอนเขานั่นมิได้เดินทางติดต่อกันมากนักหากแต่แวะพักตามเมืองบ้างเป็นครั้งคราว และในตอนนี้เขากำลังจะผ่านป่าวิเศษที่ที่โผล่มากี่ครั้งก็มีโจรทุกที่อย่างมิต้องสงสัย

"ส่งม้าของเจ้ามาซะโดยดี!"

เสียงของชายปริศนาดังขึ้นมาจากทิศทางหนึ่งของป่า พร้อมกับร่างๆหนึ่งที่ค่อยๆปรากฎขึ้นอย่างช้าๆ คมดาบที่หยาบกระดาง พร้อมกับผ้าพันแผลทั่วร่างที่ชุ่มไปด้วยโลหิตมากมายที่แห้งสนิทไปแล้ว

"อ่า สุดท้ายก็เจอจริงๆหรอเนี่ย"

เทียนหลงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆลงจากม้าอย่างเบื่อหน่าย ทำไมทุกครั้งที่ผ่านป่านี้ต้องเจอแต่คนแบบนี้ พระเจ้าทรงส่งคนแบบนี้มาเกิดโดยแท้จริง

"คนอื่นๆจะเจอบ่อยเท่าข้าไหมนะ"

เทียนหลงค่อยๆเดินตรงไปหาโจรอย่างมิเกรงกลัวโจรตรงหน้าเริ่มหวาดระแวง กับท่าทีของชายผู้นี้ที่เดินเข้าหาโดยมิได้คิดอะไร

"ระวังด้วยนะเจ้าคะคุณชาย"

เพ่ยเอ๋อห์ที่อยู่บนหลังม้าพลันกล่าวขึ้นอย่างเป็นห่วงเทียนหลงอย่างหมดใจ

"มิต้องห่วงแม่นาง...เดี๋ยวมันก็จบแล้ว"

เทียนหลงกล่าวขึ้นมาโดยมิได้สังเกตถึงโจรที่พุ่งมา แต่การโจมตีนั้นกลับพุ่งผ่านเทียนหลงไปอย่างง่ายดาย จากทักษะที่มากกว่าของเทียนหลงทำให้โจรตนนี้เป็นเพียงแค่ก้อนหินริมทางเท่านั้น เขาบีบเข้าที่คอของอีกฝ่ายก่อนจะกดร่างนั้นลงกับพื้นและหยิบดาบของตนปักเข้าที่หัวใจของอีกฝ่ายจนสิ้นใจ

"เอาหละไปกันเถอะแม่นาง"

เทียนหลงหยิบดาบของตนออกมาก่อนจะกลับขึ้นไปบนหลังม้า และรีบเดินทางออกจากป่าแห่งนี้

ทะเยอทะยาน

+2 Point จากโรลการต่อสู้

Tianzhou ดี

งานรับจ้าง

ขนส่งแร่จำนวนมาก

เทียนหลงเดินทางมาเรื่อยๆจนในที่สุดเขาก็มาถึงยังป่าเสิ้นคู่เป็นที่เรียบร้อย ป่าแห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องการมีโจรออกมาในทุกครา และแน่นอนเรื่องนี้เขาขอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง เพราะทุกคราที่มานั้นเขามักจะเจอพวกมันเสมออย่างไม่ต้องสงสัย และแน่นอนเขาคิดว่ารอบนี้ก็คงมิต่าง

เทียนหลงเริ่มมองไปรอบๆข้างอย่างระมัดระวังก่อนที่สายตาของเขาจะไปสุดดุดเข้ากับกลุ่มคนที่หน้าตาราวกับพวกคนโฉด แลหนึ่งในนั้นกำลังมุ่งตรงมาหาเขา

"เจ้ามาจากพ่อค้าในเทียนซุยหรือไม่"

หญิงที่ดูราวกับหัวหน้าของกลุ่มคนเหล่านั้นกล่าวขึ้นมาเมื่อเห็นร่างของเขาที่มาพร้อมกับรถเกวียน

"ใช่......ขอ.....รับ"

เทียนหลงถึงแม้จะตกใจแต่ก็มิลืมที่จะแกล้งเป็นคนพูดไม่ชัด

"เช่นนั่นนี่คือเงินของเจ้า"

หญิงผู้นั้นยื่นเงินให้แก่เทียนหลง เทียนหลงรีบเปิดเช็คดูในถุงเงินอย่างรวดเร็ว และแน่นอนนี่คือสิ่งที่เขาหวังมาตลอดตั้งแต่การเริ่มปลอมตัวครั้งนี้นั่นคือเงิน!!!

"โชค...ดี.....นะ...ขอ....รับ"

เทียนหลงพลันปลดเกวียนออกจากม้าของตนก่อนจะรีบควบมันออกจากป่าแห่งนี้อย่างรวดเร็วหลังกล่าวจบ

อ้วนท้วม
+25 ความเครียด จากการทำงาน หรือ เดินทางไกล

ZhaoPei ดี

หลังจากเหตุการณ์นั้นที่ป่าเจวี๋ยปิง จ้าวเพ่ยรู้สึกว่าทหารที่นางคุยด้วยหันมองนางด้วยสายตาแปลกๆมาเป็นระยะๆตั้งแต่ที่นั่นจนทำให้นางไม่สามารถละเลยมันได้ ความรู้สึกอึดอัดในใจก่อตัวขึ้นมาเมื่อไม่คิดว่าคนที่นางแกล้งเล่นจะเป็นเอามากเสียขนาดนี้ ยิ่งผ้าประจำตัวของนาง ที่มอบให้เพราะคิดว่าบาดเจ็บถูกยกขึ้นสูดดมต่อหน้านางยิ่งรู้สึกขยะแขยงกว่าเดิม

เช่นนั้นก็ยังคับม้าให้หลบสายตาเสียหน่อย นางอยู่รั้งท้ายของกลุ่มขบวนก็ย่อมเป็นที่สังเกตได้ยาก หญิงสาวลดความเร็วของม้าที่นางบังคับลงให้พอจะหลบสายตากับทหารนายนั้นลงไปได้ นางรั้งท้ายกลุ่มขบวนทหารมาพอควรก็คิดว่าอยู่ในระยะพอที่จะปลอดภัยที่จะไม่ถูกคุกคามทางสายตาแล้ว

เสียงกีบม้ามากมายดังขึ้นจนเกิดเป็นเสียงก้องไปทั่วทางเดิน จ้าวเพ่ยมองตรงไปยังซุนหยางยังคงเดินนำต่อไปราวกับมุ่งมั่นในเส้นทางพลางคิดอยู่ในหัวว่านางควรจะต้มน้ำชาเลี้ยงแก่เหล่าทหารให้พักอีกรอบดีหรือไม่ เสียงกีบเท้ามาดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ผสมปนเปกับเสียงกีบเท้าของเหล่าทหารขนเสบียง จ้าวเพ่ยรู้สึกแปลกๆที่ได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลัง แต่ก่อนนางจะหันไปมองหญิงสาวกลับถูกมือปนิศนาคว้าเข้าปิดปากอย่างจังจนนางกรีดร้องขึ้นมา

ร่างหญิงสาวถูกยกอุ้มจากหลังม้าอย่างง่ายดายพลันกอดรัดเอาไว้แน่น ยิ่งส่งผลให้นางดีดดิ้นให้หลุดแต่ก็เห็นเหล่ารถขนเสบียงออกห่างนางไปเรื่อยๆ หญิงสาวเบิกตากว้างพยายามร้องเรียกขอความช่วยเหลือขณะที่ม้าของบุคคลปริศนาเลือกจะตัดเข้าไปในป่าอีกทางเพื่อเลี่ยงสายตาจากเหล่าทหารพวกนั้น

เมื่อออกมาจากกลุ่มทหารมาได้เพียงไม่เท่าไหร่ หญิงสาวก็ถูกโยนลงจากหลังม้าอย่างแรงยิ่งสร้างความจุกให้แก่นาง จ้าวเพ่ยเห็นโอกาสนี้รีบที่จะลุกออกไปเพื่อหนีจากที่นี่ แต่ก็ถูกชายสองคนปิดหน้าด้วยผ้าผืนดำมากั้นทางหนีนางเอาไว้

โจรโพกผ้าเหลือง…

"กรี๊ดดด!!" หญิงสาวกรีดร้องขึ้นมาหวังจะมีใครได้ยิน นางรีบวกกลับเพื่อจะหนีโดยเร็วที่สุดหวังจะออกจากที่นี่ แต่ทันทีที่หันกลับก็ถูกชายที่พานางมาดักทางและจับข้อมือนางแน่นจนหญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

"อย่างไรบ้าง ทักษะการขโมยของข้า ข้าขโมยสตรีผู้นี้ท่ามกลางเหล่าทหารเลยนะ" ชายผู้นั้นโม้ขึ้นมาพลางผลักจ้าวเพ่ยให้ล้มลงกับพื้นหญ้า หญิงสาวถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวเมื่อถูกตรึงกับพื้นอย่างแน่นขา สองขาถูกจับแน่นโดยเหล่าโจรอีกสองคนที่คอยช่วยเหลือ ขณะสองแขนของนางไม่สามารถต้านแรงของชายผู้นี้ได้เลยแม้แต่น้อย

"เหล่าทหารต้องตามตัวข้า.. พวกแกเตรียมตัวตายได้เลย" นางกล่าวทั้งกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ ข้อมือถูกรวบเข้าด้วยกันเพียงมือข้าเดียวขณะคางนางถูกเชยขึ้นมาเพื่อมองใบหน้าชัดๆ จ้าวเพ่ยรู้สึกโกรธกับชายผู้นี้อย่างบอกไม่ถูกเมื่อเขายิ้มขึ้นมาให้นาง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"จุ๊ๆ.. แค่ดึงตัวแม่นางมา พวกนั้นยังไม่รู้ตัวเลย คิดว่าทหารพวกนั้นจะตามมาเจอก็หลังจากกลายเป็นเมียพวกข้าไปแล้วล่ะ ฮ่าๆ"

"ต้องการอะไร!! ของมีค่าทั้งหมดอยู่ในย่าม.. ปล่อยข้าไป" จ้าวเพ่ยพยายามเสนอทางเลือกให้กับเหบ่าโจรให้พวกเขามองหน้ากันและหัวเราะขึ้นมา หญิงสาวถูบลูบใบหน้าจนต้องสบัดหนีอีกฝ่ายทันที

"ข้าต้องการเจ้า.. ฮ่าๆๆ"

ถุ๊ด!!

น้ำลายถูกถ่มออกจากปากรดหน้าของโจรผู้นั้นจนเขานิ่งลงไป มือใหญ่เช็ดน้ำลายของนางนั้นให้หายไปจากใบหน้าพลางยิ้มขึ้นมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มือข้างที่ว่างไล้แก้มนางอย่างเบามือและเลื่อนลงจนถึงคอกี่เพ้า นิ้วค่อยๆจรดจับคอเสื้อเพื่อจะเปิดมันออกทำเอาจ้าวเพ่ยต้องเบิกตากว้างทันที

"ไม่.. ไม่!!" นายแทบจะกนีดร้องใช้แรงเฮือกสุดท้ายดิ้นจนแขนสองข้างหลุดออกจากมือพันธการนางเอาไว้ หญิงสาวคว้าไปรอบๆตัวจับกิ่งไม้ได้ก็แทงเข้าที่ใบหน้าอีกฝ่ายทันที

เสียงร้องโอดครวณดังขึ้นมาจากโจรผู้นั้นขณะที่จ้าวเพ่ยใช้มือสองข้างปิดปากอย่างตกใจเมื่อไม่คิดว่านางจะแทงไม่เข้าไปในดวงตาของโจรจนเกิดภาพสยดสยองขึ้นมา โจรผู้นั้นแตะกิ่งไม้เล่นเล็กพลันเกิดอารมณ์โกรธขึ้นมาอย่างขีดสุด หญิงสาวพยายามสบัดพันธนาการขาให้ออกเพื่อจะได้มีแรงผลักอีกฝ่ายได้ก็ถูกคว้าเข้าที่ตออย่างรวดเร็วจนวิสัยทัศทั้งหมดล่มลงทันที

แรงบีบคอปิดกั้นการหายใจของนางเอาไว้แทบจะทันที หญิงสาวสำลักออกมาขณะสองมือพยายามแกะมือหนาสองข้างอย่างเอาเป็นเอาตาย แม้เล็บของนางจะจิกเข้าเนื้อโจรจนเป็นแผลเหวอะหวะแต่ก็ไม่ทำให้โจรคนนี้สะทกสะท้านได้เลย

"อ๊… อ.." หญิงสาวอ้าปากค้างน้ำตาเริ่มไหลออกจากหางตาโดยที่นางไม่รู้ตัว มือสองข้างจิกกับแขนเริ่มอ่อนแรงลงจนหมดแรงในที่สุด ขณะที่จ้าวเพ่ยกำลังจะสิ้นสตินางได้ยินเสียงกีบเท้ามาดังใกล้เข้ามามาก แต่ภาพที่นางเห็นกลับมืดมิดและไม่รู้สึกตัวอะไรหลังจากนั้น

โจรโพกผ้าเหลืองผู้ที่คิดจะสังหารจ้าวเพ่ยหัวเราะจึ้นมาอย่างบ้าคลั่งเพียงไม่เท่าไหร่คอก็หลุดออกจากบ่าโดยที่ไม่รู้ตัว ซุนหยางที่พุ่งเข้ามายังที่นี่คนแรกรีบอุ้มน่างสาวที่หมดสติขึ้นมาเพื่อจะนำออกไป โจรอีกสองนายเห็นว่าท่าไม่ดีเมื่อเห็นว่าอีกฝั่งมีพวกเยอะกว่าก็รีบหนีออกจากตรงนั้นหัวซุกหัวซุน ของในสัมภาระของจ้าวเพ่ยกระจัดกระจายไปทั่วทิศทางถูกเก็บรวบรวมเอาไว้โดยกลุ่มทหารอาสา

ผู้ติดตามนางอุ้มนางมานอนเพื่อเรียกสตินางให้ตื่นขึ้นมาแต่เหมือนจะไม่ได้รับการตอบรับใดๆ จ้าวเพ่ยเองก็ยังไม่ตาย นางยังคงหายใจอยู่ เหมือนกับว่าแค่สลบไปเพียงเท่านั้น คิดได้ดังนั้นผู้ติดตามก็อุ้มนางขึ้นบนหลังม้าของตน จับจ้าวเพ่ยให้พิงตนเอาไว้ขณะมือหนึ่งกอดนาวและอีกมือหนึ่งก็บังคับบังเหียนม้าให้ไปตามเส้นทางต่อไป

Side Quest Update :: เควสช่วยกองทหารโข่วซือ 1

ZhaoPei ดี

"นี่ไง.. ที่ตรงนี้ที่ข้าหยุดพักกับเหล่าทหาร.. แล้วก็เห็นเพียงม้าของเจ้าเดินทิ้งท้ายมาถึงตรงนี้" ซุนหยางอธิบายเรื่องราวเป็นฉากๆขณะที่แวะพักรอให้จ้าวเพ่ยบังคับม้าตามมาให้ทันเขา ชายผู้ติดตามยิ้มขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีขณะชี้ไปเรื่อยโดยไม่ถามว่าจ้าวเพ่ยอยากรู้เรื่องราวหรือไม่ "ทหารแต่ละกลุ่มแบ่งเป็นห้านายเพื่อตามหาเจ้าโดยเฉพาะ หลังจากตกลงกัน ก็ได้ยินเสียงเจ้าดังมาจากทางนี้ จากที่แย่งกลุ่มกันไว้ก็โมฆะทันที ทุกนายวิ่งแข่งกันไปหาเจ้าเลยนะ"

ชายผู้ติดตามบังคับม้าเพื่อจะไปยังจึดนั้นแต่เหมือนจ้าวเพ่ยจะยืนนิ่งอยูาที่เดิม ทำเอาอดีตโจรโพกผ้าเหลืองหันมามองจ้าวเพ่ยทันที

"อย่ารื้อฟื้นเถอะ ไปเส้นทางอื่นกัน"

"โถ่.. เรื่องราวน่าตื่นเต้นเพียงนี้ จะให้ลืมได้ง่ายๆอย่างไร ข้าคว้าอาวุธของนายทหารวิ่งไปสะบั้นคอโจรทีเดียวเชียวนะ" ซุนหยางกล่าวทั้งทำท่าทีประกอบราวกับเด็กชายคนหนึ่ง จ้าวเพ่ยมองพักหนึ่งก่อนจะบังคับให้ม้าไปเส้นทางอื่นเพื่อเลี่ยงจุดนั้นแทน

จ้าวเพ่ยนึกขึ้นได้ว่ามีซาลาเปาติดกระเป๋าอยู่บ้าง ทำให้นางหยิบมันขึ้นมากัดพอให้หายหิว อาการเจ็บท้องน้อยพอจะรู้ว่าอีกไม่นานนางคงจะต้องอยู่แต่โรงเตี๊ยมทั้งวันและออกเดินทางยากลำบากเป็นแน่

ไม่รู้ว่ากี่วันสำหรับการกักตัว แต่นางพยายามคิดหาข้ออ้างที่จะบอกกับซุนหยางเกี่ยวกับการเก็บตัวที่ห้องโดยไม่ให้เป็นห่วงหรือบุกเข้ามาในห้องนางให้ได้

"ข้าขอโทษ… ทำให้เจ้ารู้สึกแย่หรือไม่" ซุนหยางบังคับคันเหียนม้าเดินตามนางก่อนจะมองใบหน้าของจ้าวเพ่ย เขาไม่รู้ว่าไปพูดอะไรให้นางไม่พอใจ เพียงแค่เล่าเหตุการณ์ที่เขาเป็นดั่งวีรบุรุษของนางเผื่อจ้่วเพ่ยจะประทับใจมากขึ้น

"ข้าไม่ได้คิดอะไรมาก อย่างไรก็ขอบใจที่ช่วยข้าเอาไว้" จ้าวเพ่ยตอบส่งๆไปพลางกัดก้อนซาลาเปาเห็นรอยแหว่งเล็กๆ นางหันไปมองซุนหยางที่มองมาทางนางก็หยิบซาลาเปาก้อนใหม่ยื่นให้เพราะคิดว่าอาจจะหิว

"เจ้าควรจะสรรเสริญข้าด้วยซ้ำ"

จ้าวเพ่ยหรี่ตามองซุนหยางดูเหมือนจะเหลิงขึ้นมามากกว่าที่คิด นางลอบถอนหายใจกับการรื้อฟื้นเรื่องราวของอีกฝ่ายแม้จะพยายามไม่คิดถึงมันให้เปลืองสมองนาง

แค่นำมาเป็นประสบการณ์ว่าคนอย่างนางควรจะระวังตัวให้มากกว่าที่เคย

"เหตุใดจึงไม่ชอบที่จะกลับไปฟัง ในเมื่อเรื่องราวก็ผ่านไปแล้ว" ซุนหยางกล่าวถามจ้าวเพ่ยออกมาขณะกัดซาลาเปาก้อนใหญ่กลืนลงคอต่อหน้าจ้าวเพ่ยตรงๆ

"เจ้าไม่ใช่ข้า เจ้าไม่รู้หรอก" นางกล่าวทิ้งท้ายเอาไว้ขณะยังคับม้าให้เดินไปทางเส้นทางใหม่ หญิงสาวหลับตาและสูดเอาอากาศธรรมชาติเข้าเต็มปอด

โชคดีเสียจริงที่ยังมีชีวิตอยฟุ่ แม้จะล้มลุกคลุกคลานมาจนขนาดนี้

"เจ้าไม่บอก ข้าก็ไม่มีทางรู้น่ะสิ เล่าให้ข้าฟังทีว่าเจ้าพบเจออะไรมาบ้าง"

"ซุนหยาง…" จ้าวเพ่ยเอ่ยทั้งกดเสียงต่ำลง นางพยายามทำให้ซุนหยางรู้สึกกลัวกับนางก็ได้หันไปมองด้วยสายตาคมกริบพร้อมจะเฉือนชายผู้นี้ทุกเวลา "ข้าบอกว่าอย่ารื้อฟื้น"

"ขออภัย.." ซุนหยางกล่าวขึ้นมาก่อนจะพยายามหาอะไรที่ให้จ้าวเพ่ยอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง เขานึกถึงภาพที่อุ้มหญิงสาวขึ้นแนบอกก็อยากจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาตลอด ไม่รู้ว่าเหตใดจ้าวเพ่ยถึงไม่ชอบมัน "เช่นนั้นมาแข่งม้ากันต่อเถอะ ถึงลั่วหยางก่อนเป็นฝ่ายชนะ!"

ซุนหยางกระตุกบังเหียนอย่างแรงจนม้าเร่งวิ่งออกไปอย่างเร็วรี่ เหลือเพียงจ้าวเพ่ยที่ขำกับความเป็นเด็กของอีกฝ่ายพลันค่อยๆพาม้าเดินกึ่งวิ่งตามซุนหยางออกไป

"หากเจ้าอ้วกกลางทางข้าไม่รู้ด้วยนะ