[นอกมเมืองลั่วหยาง] จุดพักม้าร้างก่วงลี่ถิง

จุดพักม้าก่วงลี่ถิง

{ นอกเมืองลั่วหยาง }

【จุดพักม้าก่วงลี่ถิง】

สถานนีพักม้าสำคัญของนครลั่วหยาง ตั้งอยู่ห่างจากเมืองมาก
ผู้คนที่สัญจรด้วยรถม้า ม้า ตั้งแต่ขุนนางจนถึงคหบดี ล้วนพักม้าที่จุดนี้
ทว่าต่อมาได้ยุบสถานีพักม้าแห่งนี้ มันจึงกลายเป็นสถานที่ของพวกคนจร คนผลัดถิ่น
กระทั่งพวกขอทานอาศัยอยู่ที่นี่ สภาพภายในไม่ทรุดโทรมมาก
มีหยากไหย่แมงมุมติดตามมุมด้านบน

Lizixuan ดี

อดีตขุนศึกหนุ่ม

     ใครจะคาดคิดว่าขุนศึกหนุ่มผู้กำลังรุ่งเรืองในราชการทหาร  อนาคตอาจจะได้เป็นถึงแม่ทัพใหญ่เป็นเสาหลักค้ำชูแผ่นดิน  เขาต้องจบสิ้นด้วยการโดนโจรโพกผ้าเหลืองกลุ้มรุมจนไม่เหลือมาดขุนศึกเช่นนี้  ทว่าก็ไม่รู้ได้ว่าผู้ใดนำพาร่างของหลี่ซีซวนมาพักรักษาตัวในสถานที่รกร้างนอกเมือง  และย่อมดีกว่าร่างถูกสัตว์ทำร้ายหรือกัดกิน   ทว่าตอนนี้ราวกับสวรรค์กำลังทดสอบหลี่ซีซวนอีกครั้ง   ภายในสถานที่รกร้างแห่งนี้เต็มไปด้วยคนจน คนพลัดถิ่น ใบหน้าของพวกเหล่านี้ไม่ได้ล้างหน้ามานานมากแล้ว  พวกเขาต้องออกเร่ร่อนขอทานประทังชีวิตไปวันๆเท่านั้น

เวลาบนฟากฟ้าบอกว่าคล้อยบ่ายลงแล้ว  อดีตขุนศึก ขุนพลหนุ่ม ได้ลืมตาขึ้นหลังจากนอนหลับบนกองฟางมาหลายวัน  ตากระพริบปรับภาพให้มองชัดว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ในค่ายทหาร

หรือโดนพวกโจรมันจับมาขังทรมาณ เพราะหูได้ยินเสียงผู้คนกำลังสนทนากัน  ค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นมานั่งเอนหลังพิงกำแพง  สายเหลือบมองโดยรอบด้วยความระมัดระวัง  ก้มมองดูสภาพตัวเองตอนนี้แค่พวกขอทานเร่รอนรุมกระทืบก็เตรียมฝังศพเขาได้เลย  

"เจ้า.....เจ้าคนมาใหม่ รู้ไหมว่าเมื่อหลายวันมีคนเอาเจ้ามาโยนที่นี่  แล้วพวกเขาก็รีบไป"

มันเป็นเสียงของเด็กน้อยคนหนึ่งดังมาจากฟากตรงข้ามกำลังนั่งทานหมั่นโถว บอกเล่าถึงสิ่งที่ได้เห็นมา จากนั้นกอดหมั่นโถวไว้แน่นกลัวจะถูกแย่งชิงไป  

     หลี่ซีซวนพยักหน้าเป็นการขอบคุณที่บอกเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้าให้ฟัง หมดสิ้นแล้วคราบพยัคฆ์หนุ่ม  สิ้นลายราชสีห์ที่เคยผงาดกลางสมรภูมิรบ  กวัดแกว่งกระบี่คู่กายฟาดฟันศัตรู  สายตากวาดมองดูสถานที่รกร้าง   ภายในใจกล้ำกลืนความอัปยศที่โจกโพกผ้าเหลืองได้มอบให้เขาวันนี้  ดั่งภาษิตว่า "ความแค้นชำระความ 10 ปียังไม่สาย"  วันหน้าข้าจะกลับมาผงาดอีกครั้ง  ค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมาแล้วเดินหลีกพวกขอทาน คนจรจัด  ทำตัวเองอ่อนแอ  ประดุจดั่งราชสีห์ต้องคมธนูนายพราน สิ้นฤทธิ์ หมดแรง  พอเดินพ้นออกมาถึงด้านหน้าสถานีพักม้า อาศัยจังหวะช่วงที่คนเผลอแอบหยิบหมั่นโถวมาสองก้อน  แล้วเดินเข้าไปยังตัวเมืองลั่วหยาง ด้วยคิดว่าต้องมีอะไรให้คนอย่างเขาทำได้บ้าง

Jinying ดี

❀ หวนคืนตรวจสอบยังบ้านร้าง ❀

.

.

.

          ยามเช้าในวันใหม่ที่ซูฮวามีสีหน้าดีขึ้นและพร้อมเดินทางไปยังซีเหอด้วยกันแล้ว จิ้นอิ๋งที่กลัวเหตุการร์จำซ้ำรอยอีกจึงได้แวะไปที่จุดพักม้าของเมืองเพื่อทำการขอเช่ารถม้าสักคันเพื่อเดินทางต่อ อย่างน้อยหากมีอันตรายสตรีแซ่เหมยจะได้มีที่หลบในรถม้าให้พอจะไม่สติแตกอย่างก่อนหน้าได้ ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้เอ่ยขัดอะไรด้วยกลัวจะยิ่งทำให้การเดินทางล่าช้าไปเพราะนาง

          " ไม่ต้องรู้สึกผิดนะเจ้าคะพี่ซูฮวา ข้าเข้าใจเกี่ยวกับบาดแผลในใจของพี่สาวเจ้าค่ะ อย่างไรท่านก็มาติดตามข้าตามคำชวนของข้าเอง ข้าก็ต้องคอยดูแลพี่สาวให้ดีย่อมถูกต้องแล้วล่ะเจ้าค่ะ! "

          แล้วเพราะคำเอ่ยหาของจิ้นอิ๋งที่ฟังทั้งจริงใจและมีความรับผิดชอบต่อสิ่งที่ตนเคยได้เอ่ยปากไปเช่นนั้น ซูฮวาจึงพลันเบาใจขึ้นและคลายสีหน้าหมองหม่นลงให้เด็กสาวที่เห็นได้แย้มยิ้มออกมาเช่นกัน

          .

          .

          แต่แล้วระหว่างที่ทั้งสามกำลังจะออกเดินทางจากตัวเมืองลั่วหยาง จิ้นอิ๋งกลับพึ่งนึกได้ว่าจุดพักม้าของเมืองนี้ยังมีเพียงคอกเก่า ๆ ให้ฝากม้า แต่กิจการยังไม่มีคนรับทำต่อหลังปล่อยร้างมานานเลยไม่มีรถม้าให้เช่าในยามนี้ นางจึงพลันคิดหนักว่าจะให้สตรีแซ่เหมยเดินทางหรือพักยังเมืองนี้ไปก่อน เพราะอย่างไรตอนนี้จิ้นอิ๋งก็แค่อยากย้อนไปซีเหอเพื่อตรวจดูบ้านร้างให้แน่ใจว่ายอดตำรายังอยู่หรือไม่อยู่ก็เท่านั้น

          ซึ่งในตอนที่กำลังคิดไม่ตก และซูฮวาคล้ายจะเอ่ยบางสิ่ง ก็มีคนส่งสารนำจดหมายมาให้จิ้นอิ๋งอีกหน ในหัวนึกว่าสหายแซ่กัวส่งมานัดวันเวลาไปเที่ยว แต่ทันทีที่เปิดจดหมายออกกลับเป็นเรื่องที่ทำเอาเด็กสาวเผยสีหน้าเปี่ยมสุขออกมากว่าครั้งก่อนเสียอีก

          แววตาสีนิลฉายความยินดีออกมาอย่างปิดไม่มิด โดยมีถานเจ๋อที่เห็นเข้าพลางคาดเดาไปคล้ายกับความคิดแรกของผู้เป็นนายว่าเป็นบุรุษแซ่กัวที่ส่งมานัดวันเวลาไปเที่ยว ใบหน้าดุกร้าวพลันเขียวครึ้มขึ้นมา ปากเม้มตรงดูไม่กล้าเอ่ยถามให้ปวดใจราวกับกำลังดูน้องสาวกำลังเติบโตโดยที่ตนยังไม่ทันทำใจ อะไรกันที่ทำให้ท่านหญิงของมันยิ้มจนแก้มกลมระเรื่อฝาดเสียขนาดนั้น!

          " ถานเจ๋อ! เพ่ยเอ๋อห์ชวนข้าไปงานแต่งงาน! "

          เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นระคนยินดี น้ำเสียงของเด็กสาวเจือไปด้วยเสียงหัวเราะสดใสรับดวงหน้านวลที่แทบไม่คลายรอยยิ้มลงไปแม้แต่น้อย เรียกความเอ็นดูระลอกหนึ่งจากทั้งซูฮวาและถานเจ๋อที่ได้ผินมองก่อนจะเปลี่ยนเป็นมาแสดงสีหน้าโล่งใจขึ้นมาแทนที่จดหมายฉบับนั้นไม่ได้มาจากบุรุษที่มันกังวล

          " วันที่ 26.. อืม ถ้าข้าเร่งเดินทางไปซีเหอแล้วค่อยเดินทางกลับไปที่หรูหนาน… ทัน! ต้องทันสิ! "

          เอ่ยพึมพำวางแผนกับตัวเองก็ได้ข้อสรุปว่าอาจต้องเดินทางเร็วรี่เหมือนตอนเที่ยวงานเทศกาลไหว้พระจันทร์ สุดท้ายตัวจิ้นอิ๋งจึงได้ถามความเห็นซูฮวาซึ่งอีกสตรีก็พยักหน้ารับยินยอมอย่างเต็มใจว่าให้ฃพักยังโรงเตี๊ยมรอได้ไม่มีปัญหา ทั้งยังอาสาช่วยเหลือดูแลไก่น้อยไป๋เซ่อให้อีก จิ้นอิ๋งก็ยิ่งเบาใจและรู้สึกเห็นด้วยไม่น้อยด้วยอีกฝ่ายก็จะได้มีเพื่อนอยู่ด้วย

          หลังวางแผนเรียบร้อยดีแล้ว ถานเจ๋อก็อาสาไปส่งซูฮวาที่โรงเตี๊ยมเดิมให้โดยให้อีกสตรีนั่งบนม้า ส่วนตัวมันก็ลงมาจูงม้าเพื่อไม่ให้อึดอัด ตัวจิ้นอิ๋งที่อยากให้ทั้งคู่ได้สนิทสนมและเคยชินยามอยู่ด้วยกันอยู่แล้วก็อนุญาตพร้อมยิ้มเสียแก้มปริ เล่นเอาซูฮวาที่หันมาเห็นสีหน้าน่ามันเขี้ยวของเด็กสาวก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

          .

          ซึ่งในตอนที่จิ้นอิ๋งกำลังรอถานเจ๋อกลับมาเพื่อเดินทางไปด้วยกัน พลันมีบัณฑิตหน้ามนผู้หนึ่งโผล่มาจากไหนก็ไม่ทราบพุ่งมาคำนับแก่จิ้นอิ๋ง ทำเอาคนที่กำลังเล่นอยู่กับม้าเฮยเซ่อตกใจไม่น้อย

          " สวัสดีขอรับแม่นาง ขอโทษที่เสียมารยาท แต่ข้าแอบได้ยินเรื่องที่ท่านบอกว่าเจอยอดตำราซินแสตงฟาง เลยอยากมาขออนุญาตร่วมเดินทางไปด้วยเพื่อขอศึกษาดูตำราได้หรือไม่ขอรับ! "

          คำขอไม่คาดคิดทำเอาเด็กสาวอ้ำอึ้งไปครู่ เรื่องเดินทางไปด้วยย่อมได้แต่ดูคล้ายอีกฝ่ายจะเข้าใจคำพูดที่นางกล่าวกับเหล่าผู้ติดตามผิดไปไกลเพราะตัวนางยังไม่รู้เลยว่าตำรายังอยู่หรือไม่ จนเผลอมุ่นคิ้วครุ่นคิดว่าจะอธิบายสถานการณ์จริง ๆ อย่างไร แต่อีกฝ่ายกลับนึกว่าจิ้นอิ๋งกำลังทำหน้าไม่เต็มใจ จากสีหน้าดูสุภาพก่อนหน้าพลันเปลี่ยนเป็นอ้อนวอขอ ทว่าคำพูดที่เอ่ยต่อกลับไม่น่าฟังเท่าที่ควรนัก

          " เพียงครึ่งทางก็ได้แม่นาง หากถึงภูมิภาคซีเหอแล้วให้ข้าลงระหว่างทางก็ย่อมได้.. อย่าทำจิตใจคับแคบไม่อยากให้มีคนดูตำราเพิ่มนักเลย ทำจิตใจให้งามพร้อมดั่งรูปลักษณ์ดีกว่านะขอรับแม่นาง ยอดตำรานั่นทุกคนมีสิทธิค้นหาและศึกษาอย่างเท่าเทียมเพราะอย่างไรเจ้าของก็เป็นท่านตงฟางซั่วไม่ใช่แม่นางนะขอรับ "

          จิ้นอิ๋งแทบอ้าปากค้างเล็กน้อยที่ไม่นึกว่าจะโดนกล่าวแดกดันใส่อย่างตรงไปตรงมาเช่นนั้น ไหนเลยจะเป็นคำพูดที่ตัวนางไม่ได้คิดเช่นนั้นเลยแม้แต่น้อย ดูแล้วคงเป็นพวกบัณฑิตที่อยากลองนึกวิเคราะห์ความคิดผู้อื่นแต่ยังสังเกตได้ไม่ดีพอ เล่นเอารอยยิ้มนางเผยออกดูทั้งฉิวและขำปนกันระหว่างทอดมองบุรุษตรงหน้าที่หลังจบคำก็ยังตีหน้าซื่อตาใสราวกับไม่ได้กล่าวหยามใส่ผู้อื่นมา

          " ท่าน… เคยได้ยินใครกล่าวบอกให้ระวังคำพูดคำจาบ้างหรือไม่เจ้าคะ "

          " อย่าเปลี่ยนเรื่องสิขอรับแม่นาง ได้โปรดตอบคำถามข้าด้วยขอรับ "

          ยังโดนกล่าวแทรกต่อราวกับไม่รู้จริง ๆ ว่าทำอะไรผิด เล่นเอาจิ้นอิ๋งเริ่มนึกห่วงคนตรงหน้าขึ้นมาแทนหากว่าหากยังใช้คำพูดเช่นนี้กับผู้อื่นที่ไม่ใช่ผู้ที่ถือสาคนยากเช่นนาง ไม่แคล้วโดนพาไปสั่งสอนมารยาทเสียแล้วกระมัง เด็กสาวพลันถอนหายใจออกมาน้อย ๆ ก่อนจะหันหน้าไปลูบยังสันจมูกนุ่มของเฮยเซ่อต่อ ทำทีเป็นครุ่นคิดต่อคำพูดของอีกฝ่ายทั้งที่จริงนางเพียงเงียบเพื่อพิจารณาดูท่าทีของอีกบัณฑิตอีกเสียหน่อยก็เท่านั้น ด้วยอยากรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นรู้ถึงการกระทำของตัวเองจริง ๆ หรือไม่

          " แม่นาง… ได้โปรดให้ข้าร่วมทางด้วยนะขอรับ  ถือว่าได้ช่วยเหลือกันและกันนะขอรับ ท่านให้ข้าโดยสารไปด้วย ข้าก็ไม่จะไม่บอกใครเรื่องตำรา เรารู้กันสองคนว่าท่านหาเจอแล้ว ส่วนตัวตำราจริงท่านก็เก็บไว้ ข้าไม่แย่งแน่นอน.. ขอเพียงยืมศึกษาเล็กน้อยก็พอแล้วขอรับ "

          คำพูดฟังละโมบเห็นแก่ได้เช่นนั้นทำจิ้นอิ๋งเผลอนึกฉิวขึ้นมาครู่หนึ่ง แม้คุ้นชินกับการกระทำของถานเจ๋อมาอยู่บ้าง แต่อีกฝ่ายจะแสดงออกมาตรง ๆ และรับฟังหากกล่าวเตือน ทว่าบัณฑิตตรงหน้าที่นอกจากจะใช้คำพูดโจมตีให้คนอื่นฟังแล้วรู้สึกผิดทั้งที่ไม่ผิดแล้ว ยังกล่าวกลับไปกลับมาเพื่อหาประโยชน์ให้แก่ตัวเองมากที่สุดอีก ดู ๆ แล้วคงรู้ตัวแน่ว่าใช้คำพูดไม่ดี กระนั้นคงใช้ได้ผล ยุให้คนทำตามที่ตนเอ่ยได้จึงทำมาเสมอเป็นแน่

          " ไหนท่านบอกข้าก่อนหน้าว่าทุกคนควรได้ศึกษาตำราอย่างเท่าเทียม ไฉนประโยคหลังถึงกล่าวกลับคำราวจะมีแค่เราสองได้ศึกษาล่ะเจ้าคะ " จิ้นอิ๋งเอ่ยพลางแนบหน้าผากลงอวัยวะเดียวกันกับเจ้าม้าตรงหน้าเพื่อสงบความรู้สึก และไม่ให้หันไปพบเจอใบหน้าทำไม่รูัไม่ชี้ของอีกคนให้นึกอยากดุขึ้น

          " ก็ท่านดูไม่เต็มใจ ข้าจึงเสนอทางเลือกที่ท่านอาจพอใจขึ้นมาอย่างไรล่ะขอรับ " อีกฝ่ายยังคงกล่าวกลับดำคืนใส่จิ้นอิ๋งจนนางเม้มริมฝีปากแน่น หันสบตาบัณฑิตผู้นั้นอย่างจริงจัง

          " ท่านบัณฑิต.. ก่อนหน้าที่ข้าเงียบเพราะข้ายังไม่เคยเจอตำราที่ว่าและตั้งใจไปหายังสถานที่บ้านร้างต่อเพื่อจะได้ดูว่ายอดตำรานั้นยังอยู่หรือไม่อยู่ยังบ้านที่ข้าตั้งใจอยากซื้อต่างหากเจ้าค่ะ.. หากยังอยู่ข้าก็ไม่คิดหวงใช้ผู้เดียวอยู่แล้ว หรือหากไม่อยู่ก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ที่ข้าไม่ต้องรับผิดชอบเก็บของล้ำค่าเอาไว้ยามได้บ้านมา ...ทว่ายังไม่ทันข้าจะได้เรียบเรียงว่าควรอธิบายอย่างไร ท่านก็ด่วนสรุปและกล่าวหาข้ามาเสียก่อน "

          " แล้วเหตุใดหากท่านยังไม่เจอถึงกล่าวถึงเนื้อหาของมันได้ล่ะขอรับ "

          อีกบุรุษย้อนเอ่ยไปถึงตอนที่นางกล่าวเกี่ยวกับตำราตามที่วิเคราะห์กับท่านกัวฟ่งเสี้ยวแก่ซูฮวาระหว่างเดินมาจุดพักม้า เช่นนี้ไม่เท่ากับอีกฝ่ายแอบตามนางมาตั้งแต่โรงเตี๊ยมหรอกหรือ จิ้นอิ๋งเริ่มจะไม่พอใจขึ้นมา ทว่าบัณฑิตผู้นั้นยังมีสีหน้าแย้มยิ้มไม่รู้สา แต่จิ้นอิ๋งก็พอจับได้ว่าแววตาอีกฝ่ายมีระลอกคลื่นความไม่พอใจบางอย่างอยู่ในนั้น

          " เป็นการคาดเดาเนื้อหาจากการวิเคราะห์ประวัติการทำงานของท่านตงฟางซั่วก็ทั้งนั้น ข้าไม่เคยรู้เนื้อหาจริง ๆ ของตำราเจ้าค่ะ "

          " งั้นท่านก็หลอกลวงข้าน่ะสิขอรับ! กล่าวคำพูดไม่รู้จริงออกมาให้คนอื่นฟังเช่นนั้น กะสร้างความเข้าใจผิดลบหลู่ความรู้ของท่านตงฟางซั่วหรืออย่างไร " ประโยคที่ยังกล่าวกะให้นางเป็นคนผิด ทำจิ้นอิ๋งเริ่มทนไม่ไหว เริ่มกอดอกจ้องหน้าสบตาอีกฝ่ายที่เลิกแสร้งสุภาพและนิ่วคิ้วโมโหนางไม่ต่างกัน

          " ท่านเป็นบัณฑิตไฉนถึงกล่าวคำพูดการวิเคราะห์ตำราผู้อื่นว่าเป็นพูดไม่รู้จริงและลบหลู่ไปได้ล่ะเจ้าคะ มันคือความรู้ของข้า การวิเคราะห์ที่ผ่านกระบวนความคิดของข้า ไม่ใช่กล่าวมามั่วซั่วกุเรื่องขึ้นมาเสียหน่อยเจ้าค่ะ ..ท่านเป็นบัณฑิตย่อมเคยทำมากับหลายตำราแล้ว กล่าวเช่นนี้ไม่ใช่ว่าย้อนเข้าตัวด้วยหรอกหรือเจ้าคะ "

          .

          " อีกอย่างนะเจ้าคะ.. ท่านเป็นผู้ที่มาแอบตามและแอบฟังคำพูดของข้าเอง ทั้งยังพยายามใส่ความให้แก่ข้าหลังรู้ความจริงว่าตัวเองฟังไม่ถี่ถ้วนเองนี่ ไม่ใช่วิสัยที่ดีของผู้ที่อยากจะเป็นบัณฑิตเลยนะเจ้าคะ อย่าปล่อยให้ความละโมบมาบดบังทัศนะความคิดของท่านไปได้เข่นนี้สิเจ้าคะ " อีกบุรุษยิ่งหน้าบิดเบี้ยวเมื่อโดนจี้ถูกจุด ดวงตาดูล่อกแล่กพร้อมกรอบหย้าที่เริ่มมีเหงื่อไหลซึม ขาทั้งสองคล้ายเตรียมก้าวหนี

          " เจ้า! อย่างไรเจ้าก็ถือว่าหลอกลวงข้า เสียเวลายิ่งนัก! คอยดูเถิด!! ข้าจะเร่งเดินทางไปก่อนแล้วชิงตำราตัดหน้าเจ้าไม่ให้เจ้าได้เห็นแม้แต่รูปลักษณ์ของตำรา!! "

          บัณฑิตผู้นั้นกล่าวพลางชี้หน้าใส่จิ้นอิ๋งอย่างเสียมารยาทก่อนเร่งจากไปเมื่อหางตาพลันเห็นถานเจ๋อขี่ม้ามาจากไกล ๆ กระทั่งผู้ติดตามของนางมาถึงก็มองเขม็งไปยังทิศที่มีบุรุษไม่คุ้นหน้าเข้ามาหาท่านหญิงของมัน ทำยังทำให้นางมีสีหน้าที่ดูทั้งเหนื่อยและลำบากใจไม่น้อยอีก

          " มันเป็นใครขอรับ? " ถานเจ๋อถามเสียงแข็ง

          " ช่างเขาเถิดถานเจ๋อ ก็แค่บัณฑิตหลงผิดผู้หนึ่ง… "

          จิ้นอิ๋งเอ่ยเสียงแผ่วก่อนถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ยามกลียุคเช่นนี้นอกจากโจรที่ต่างหาโอกาสเข้ามาทำร้ายร่างกาย ยังมีกลุ่มบัณฑิตที่เข้ามาทำร้ายทางจิตใจเพื่อผลประโยชน์ตัวเองด้วยเช่นกันหรอกหรือนี่ คล้ายผลกระทบจากการกระทำของผู้มีอำนาจกำลังเริ่มแทรกซึมเข้าสู่จิตใจของผู้คนบริสุทธิ์ไปด้วยจนเริ่มแปดเปื้อนและพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดกระทั่งเริ่มสนแต่ตัวเอง

          นางได้แต่ภาวนาให้สถานการณ์ยากลำบากเหล่านี้ผ่านพ้นไปได้โดยไว.. ก่อนที่จิตใจของผู้คนจะถูกความเห็นแก่ได้เพื่อตัวเองครอบงำไม่มีสิ้นสุด

          .

          " รีบไปกันเถิดถานเจ๋อ " สิ้นคำจิ้นอิ๋ง เสียงม้าพลันร้องขึ้นด้วยความคึกคักหลังถูกกระตุกบังเหียนให้ห้วิ่งออกจากเมืองลั่วหยางไป

ผลการประลองปัญญา

ลักษณะนิสัยใจกว้าง

+4 Point จากการโรลการทูต

ลักษณะนิสัยรู้จักให้อภัย

+2 Point จากการโรลการทูต

ลักษณะนิสัยจริงใจ

+2 Point จากการโรลการทูต

JiTianTao ดี

โรลมาตามนัดในจดหมายของท่านอาจารย์

"จุดพักม้าที่นี่อย่างนั้นสินะที่ท่านอาจารย์ได้นัดข้ามา คนที่ท่านอาจารย์นัดนั้นจะเป็นใครกันแน่นะที่อาจารย์บอกมา อ่า...ข้าควรที่จะเชื่อใจเค้าใช่ไหมเพราะว่าเค้าก็เป็นคนที่ท่านอาจารย์นั้นแนะนำมาแบบนั้นเอาเถอะเดี่ยวพวกเราเข้าไปแล้วก็จะรู้ว่าจะต้องทำเช่นไรต่อไปกันอ่า...มันอาจจะยากลำบากที่จะเริ่มต้นแต่ว่ามันก็ไม่ยากลำบากเมื่อเรามองถึงผลลัพท์ของมัน เราจะต้องช่วยเหลือประชาชนให้จงได้ให้ผ่านยุคสมัยที่เป็นแบบนี้!!!"

โดยที่ตนเองนั้นก็หันไปมองสหายของตนเองเหวินหยวนที่ตอนนี้นั้นกำลังเดินตามหลังตนเองมาโดยที่คราวนี้ที่ตนเองมาตามนัดนั้นก็เพื่อที่จะได้รู้ว่าคนที่ท่านอาจารย์แนะนำมานั้นเค้าจะเป็นคนแบบไหนกันแล้วเค้านั้นจะสามารถช่วยเหลือประชาชนได้อย่างไรกันนั้นเอง โดยที่ตนเองนั้นเดินทางมาคราวนี้ก็พาเพียงแค่เหวินหยวนมากับตนเองเท่านั้นเพื่อไม่ให้มีคนเยอะจนเกินไปแล้วก็ไม่ให้ดูว่าตนเองนั้นน่าสงสัยอะไร เพราะเราไม่มีทางรู้ว่าเหล่าขันทีพวกนั้นจ้องจะเล่นงานอะไร อาจารย์ของตนเองหรือเปล่าวเพราะแบบนั้นการที่กันไว้ดีกว่าแก้มันจะเหมาะสมกว่านั้นเอง

"เอาล่ะงั้นพวกเราก็เข้าไปกันเถอะเพื่อท่านอาจารย์กับสหายของท่านมาก่อนเวลาเราอาจจะโดนดุได้ที่ไม่มาก่อนเวลาเรื่องในคราวนี้คงจะต้องขอท่านอย่าได้บอกให้ใครรู้ด้วยนะท่านเหวินหยวน"

"แน่นอนเชื่อใจข้าได้เลยอย่างแน่นอน"

ก่อนที่คนทั้งคู่นั้นจะค่อยๆเข้าไปในจุกพักม้ากันนั้นเอง

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลพบท่านตูถิงโหว

หลังจากที่จีเทียนเต๋านั้นเข้ามายังที่โรงพักม้าแล้วนั้นตนเองก็กำลังเห็นอาจารย์ของตนเองที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่กับบุคคลหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดทหารเต็มยศนั้นกำลังหันมามองพวกของตนเอง จีเทียนเต๋าจึงรีบเข้าไปหาคนทั้งคู่ทันที

"ข้าน้อยจีเทียนเต๋าขอคาราวะท่านอาจารย์กับท่าน...."

"นี้คือท่านแม่ทัพจู ท่านตูถิงโหว โดยที่เค้านั้นยังควบตำแหน่งเจี้ยนอี้ต้าฟู (ขุนนางผู้ทำหน้าที่เสนอและทัดทาน) เค้าคือชายที่ทำเพื่อชาติบ้านเมืองอย่างแท้จริงโดยที่ถือว่าเป็นลูกผู้ชายที่ยิ่งใหญ่เลยคนเดียวเชียวนะ ถ้าเกิดไม่ได้เค้าที่ทำหน้าที่ปกป้องชายแดนให้กับพวกเราอย่างขยันขันแข็งแล้วล่ะก็ชายแดนของเราก็คงจะแย่กว่านี้อย่างแน่นอน ต้องยกความดีความชอบให้ท่านแม่ทัพเลยทีเดียว"

"ถ้างั้นข้าน้อยจีเทียนเต๋าขอคาราวะท่านตูถิงโหว ด้วยขอรับ"

"อืม ท่านหลู่จื่อก็พูดเกินไปความดีความชอบของข้าคนเดียวเสียทีไหนก็ล้วนแล้วแต่เหล่าทหารผู้กล้าที่ปกป้องชาติบ้านเมืองด้วยรวมถึงเหล่าขุนนางในแนวหลังที่ช่วยส่งสเบียงอาหารไปให้พวกข้าถึงสามารถที่จะช่วยป้องกันชายแดนได้ ยังไงก็ต้องยกความดีความชอบให้กับทุกๆคนด้วย แต่ว่าที่ข้านั้นตั้งแต่ช่วง 2-3 ปีที่อยู่ที่ชายแดนนั้นคอยป้องกันพวกชงหนู แต่ว่าพอมากลับมากลับเจอกับพวกเหล่า 10ขันที ที่ตอนนี้นั้นคุมอำนาจบาตรใหญ่ยิ่งนัก ถึงกับครอบงำฝ่าบาทไปเสียแล้วในยามเข้าเฝ้า ยังไม่รวมถึงที่มีโจรโพกผ้าเหลืองที่พวกนั้นบอกว่าฝ่าบาทว่าเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย ทั้งที่ตอนนี้หลายสิบเมืองล้วนแล้วแต่ตกไปเป็นของพวกมันกันหมด ไว้จบศึกกับพวกนี้นั้นพวกเราค่อยหาทางที่กำจัดพวกมันกันอีกที"

"ข้าก็เห็นด้วยกับท่านตูถิงโหวแต่ว่าข้าคิดว่าเราควรที่จะทำอะไรบางอย่างที่จะสกัดกั้นหรือยับยั้งอำนาจของพวกขันทีเหล่านั้นบ้าง การที่เรานั้นปล่อยไว้แบบนี้ ผู้ที่รักชาติบ้านเมืองหรือเหล่าขุนนางที่ภัคดีก็จะพลอยที่จะหมดสิ้น ศรัทธากับราชสำนักไม่รวมถึงเหล่าผู้คนชาวบ้านทั่วไปที่จะมองว่าขุนนางทั้งหมดนั้นต่างก็ไม่มีคนดีให้เป็นที่พึ่งได้เลย และยิ่งพวกเราจะกำจัดพวกโจรโผกผ้าเหลืองถ้าโดนขันทีกระตุกขาหลังข้าน้อยคิดว่าคงจะยากลำบากเป็นเท่าทวีคูณในการกำจัดพวกโจรเหล่านั้น เราจำต้องหาหนทางในการบั่นทอนอำนาจของเหล่าขันทีลงเสียบ้างแต่ว่าองค์ฮ่องเต้ก็ทรงโดนเหล่าขันทีครอบงำแบบนี้พวกเราจะเปิดช่องทางให้อีกฝ่ายนั้นหาข้อหามาเล่นงานเราไม่ได้นะขอรับ การเมืองนั้นซับซ้อนดั่งสงครามอีกรูปแบบหนึ่งเลย ข้าก็อยากให้ท่านตูถิงโหวนั้นระมัดระวังตัวเองด้วยนะขอรับ เราไม่รู้ว่าพวกนั้นจะจ้องเล่นงานท่านหรือไม่รวมทั้งท่านอาจารย์ด้วย โปรดระมัดระวังตัวกันด้วย อย่าให้แผ่นดินนี้ต้องเสียคนดีๆเช่นพวกท่านไปเลยนะขอรับ"

"อืมขอบใจเจ้ามากก็แล้วกันนะแต่ข้าผู้เป็นแม่ทัพจะต้องกำจัดพวกขันทีพวกนั้นให้ได้อย่างแน่นอน"

"ส่วนข้านั้นเป็นเพียง บัณฑิตที่ไม่ได้มีฝีมืออะไรขอมอบกระบี่เล่มนี้ให้ท่าน ตูถิงโหว เอาไว้เพื่อที่จะได้เป็นประโยชน์มากกว่าที่จะอยู่ในมือ บัณฑิตเช่นข้าเลยขอรับ"

พร้อมกับที่ตัวเองนั้นปลดกระบี่ข้างเอวของตนมอบให้กับอีกฝ่ายไปอย่างเต็มใจพร้อมกับที่อีกฝ่ายนั้นยิ้มให้กับจีเทียนเต๋าก่อนที่จะค่อยๆยืนมือไปรับกระบี่เอาไว้พร้อมกับที่รับปากว่าจะใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดอย่างแน่นอนไม่ต้องเป็นห่วงว่ากระบี่เล่มนี้นั้นจะไม่ได้มีทางใช้

"ถ้าเช่นนั้นขอก็ดีใจขอรับที่กระบี่เล่มนี้นั้นจะได้เกิดประโยชน์ไม่มากก็น้อยดีกว่าที่จะมาอยู่กับข้าเปล่าวๆแบบนี้วันนี้ข้ารู้สึกดีใจที่ข้าได้เจอคนที่จะช่วยเหลือประชาชนและแผ่นดินแบบท่านข้ารู้สึกว่าพวกเรายังมีหวังมากขึ้นกว่าเดิมที่จะช่วยเหลือผู้คนและแผ่นดินนี้"

ใช้ลักษณะนิสัยติ่งหูยาว

-10ผู้ให้ความสนใจ

หูดี

+5 EXP เมื่อโรลสร้างความสัมพันกับคนอื่นก่อน

+15ความสัมพันธ์กันคนที่คุยด้วย

+20% มีโอกาศต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรกับคุณ

หลังตรง

+15ความสัมพันธ์เมื่อได้เจอกับสหายใหม่

มอบไอเทม กระบี่ ให้กับNPC 007

+10ความโหดเมื่อเจอคนหัวมาร

@Webmaster

Weibin ชั่ว

    เว่ยปินกับกลุ่มองครักษ์เดินทางมาถึงจุดพักม้า บรรยากาศรอบๆไม่ต่างอะไรอะไรจากรังหนูเลย มองไปทางไหนก็เจอแต่พวกขอทานแต่งตัวสกปรกหน้าตามอมแมม เว่ยปินเห็นก็เกิดความรังเกียจขึ้นทันที เขาเติบโตและทำงานมาในราชวังการเห็นเหล่าคนจรและขอทานทำให้เขารู้สึกรังเกียจเขาพูดผ่านผ้าม่านของรถม้าถามองครักษ์ ที่ขี่ม้าประกบรถม้าของตน

  "เหตุใดถึงพาข้าผ่านทางนี้ เล้าหมูยังดูดีกว่าสถานที่แห่งนี้ตั้งเยอะ"

    เว่ยปินพูดพลางมองชาวบ้านในแถบนี้ไปด้วย องครักษ์อาวุโสก็ควบม้ามาข้างๆรถม้าเพื่อรายงาน เขามีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยเขาหวังดีคิดพามาทางนี้เพราะรวดเร็วสุดแต่ไม่คิดว่าจะทำให้ขันทีผู้นี้ไม่พอใจ เขาต้องรีบเข้าไปแก้ตัวเพราะไม่งั้นเบาสุดเขาคงหลุดจากตำแหน่งเขาทำงานในราชสำนักมานานเขาย่อมรู้ความร้ายกาจของขันทีดี

"เรียนกงกง เส้นทางนี้เร็วที่สุดที่เราจะเดินทางไปที่ด่าน ข้าไม่ได้แจ้งกงกงให้ทราบล่วงหน้าโปรดอภัยด้วย"

  "เห้อ...เจ้าทำงานบกพร่องกลับไปค่อยรับโทษ แล้วรีบพาข้าออกจากรังหนูสกปรกแห่งนี้ข้าไม่ต้องการอารมเสียก่อนจะไปถึงด่าน"

   องครักษ์ทำความเคารพขอบคุณก่อนจะสั่งให้ขบวนออกเดินทาง แต่ขบวนยังไปไม่ถึงไหนก็มีขอทานกลุ่มนึงมาขวางทางไว้

  "นายท่านได้โปรดมอบเศษเงินให้พวกข้าด้วยเถอะหลานชายข้าไม่ได้กินข้าวมาสามวันแล้ว"  ชายแก่ได้คุกเข่าอ้อนวอนขวางทางขบวนของเว่นปินไว้ องครักษ์เตรียมกำลังจะใช้กำลังฝ่าออกไปเหมือนคราวที่น้ำตกกระจกสะท้อนจันทร์

  เว่ยปินก็ได้ห้าม เมื่อมีองครักษ์นายนึงกำลังจะใช้กำลังเปิดทางเขากลับโดนชายหนุ่มในกลุ่มนั้นตีด้วยไม้จนเซล้มลงไปกับพื้น เว่ยปินที่มองเหตุการนั้นอยู่ด็เดือดดาลทันที

"บังอาจ!! กล้าทำร้ายทหารหลวงรึ ทหารไปลากตัวมันมา" ทันทีที่คำสั่งของเว่ยปินดังออกไปเหล่าองครักษ์ก็ล้อมรอบชายหนุ่มไว้ ภายในสถานะการที่วุ่นวาย ก็มีชายกับหญิงชราคู่หนึ่งมาคุกเข่าอยู่ด้านหน้า

"นายท่านได้โปรดละเว้นเขาสักครั้งลูกชายของข้ายังเด็ก เป็นข้าที่อบรมเขาไม่ดีโปรดละเว้นเขาสักครั้งด้วย" นํ้าตาของหญิงชราไหลออกมาอยู่ด้านหลังของสามีหวังว่าสามีตนจะขอความเมตตาให้ลูกชายตนได้  เมื่อเว่ยปินเห็นขนาดนี้เขาก็เกิดใจอ่อน

"เห็นแก่ที่มันยังหนุ่มอาจจะมีเลือดร้อนไปบ้างข้าจะละเว้นโทษตายให้มัน" เมื่อผู้เฒ่าได้ยินดังนั้นก็เกิดความปิติยินดีแต่เพียงชั่วครู่ร้อยยิ้มก็หายไป  "ทหารจับไอหนุ่มนั่นตัดมือออกข้างนึง" เว่ยปินพูดเสร็จก็ปิดม่านกลับเข้าไปในรถ นั่งฟังเสียงร้องขอความเมตตา อย่างไม่สนใจ

Weibin ชั่ว

ยามกลางคืนที่เงียบสงบ ได้มีเสียงฝีเท้าม้านับสิบมาเยือนสถานที่แห่งนี้ เหล่าทหารองษ์ครักพากันไปต้อนชาวบ้านและคนจรจากที่พักทั้งหมดมาตรงลานกว้าง

"เอาล่ะ พี่น้องทั้งหลายมิต้องตื่นตระหนก ข้าแค่มีคำถามอยากถามพวกเจ้าสักหน่อย"

เว่ยปินนำกำลังคนปิดล้อมที่นี่ยามกลางดึก เพื่อให้รอดพ้นสายตาพวกขุนนางยอมหักไม่ยอมงอทั้งหลาย เขามองไปที่ฝูงชาวบ้านก่อนจะหยิบรูปเหมือนแม่ทัพหลูจื้อขึ้นมา

"เมื่อประมาณเดือนก่อนได้มีชายในรูปเดือนทางมาที่นี่ หากใครสามารถบอกข้อมูลได้ว่าชายคนนี้มาทำอะไรหรือนัดพบใครข้ายินดีตบรางวัลให้อย่างงาม"

ในความชุลมุนก็ได้มีชายอ้วนเดินขึ้นมาด้วยท่าทีประจบแฝงไปด้วยความโลภ

"เรียนนายท่านข้านามต๋วนเหลียน เมื่อเดือนก่อนข้าเห็นคนที่นายท่านตามหาจริงๆขอรับ ตอนแรกข้าเห็นเขาทำลับๆล่อๆที่แท้มันต้องการขโมยของจากข้าข้าจึงได้สั่งสอนมันไปแล้วขอรับ"

ตอนแรกเว่ยปินที่ตาเป็นประกายวูบก็ดับลงพร้อมสีหน้าที่หน้าเกียจขึ้นเรื่อยๆ จนเส้นความอดทน ของเขาขาดสะบั้น

"เด็กๆ!! นำมันไปโบยแล้วตัดลิ้นมันซะ"

เสียงคำสั่งที่ดังขึ้นทำชาวบ้านหน้าซีดลงแต่เทียบไม่ได้กับต๋วนเหลียนที่หาเรื่องเข้าตัว

"นายท่านได้โปรดเมตตาด้วย" เสียงร้องไห้พร้อมกับขอความเมตตาดังไปทั่วลานกว้าง ไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้นมอง

เว่ยปินส่ายหน้าพร้อมเดินกลับไปที่รถม้า การมาครั้งนี้เขาต้องกลับไปมือเปล่า

"เจ้าส่งคนไปสืบดูว่าตอนนี้ใต้เท้าหลูจื้ออยู่ที่ไหน แล้วกลับมารายงานข้า"

Weibin ชั่ว

เว่ยปินพร้อมผู้ติดตามเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยมประจำจุดพักม้าพร้อมเลือกที่นั่งที่มิดชิดที่สุดก่อนจะเรียกเสี่ยวเอ้อของร้านมาพบ

"ไม่ทราบว่าคุณชายมีอะไรให้ข้ารับใช้?" เสี่ยวเอ้อเอ่ยถามด้วยความระมัดระวังส่ายตากวาดสำรวจรอบตัวด้วยความเคยชิน


"เถ้าแก่ของร้านบอกเจ้าเป็นคนชั่งสังเกตุ เห็นทีจะเป็นเรื่องจริง" เว่ยปินพูดพลางยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ


"คุณชายล้อเล่นแล้วข้าเป็นแค่เสี่ยวเอ้อตัวเล็กๆสมควรได้รับคำชื่นชมไม่"


เมื่อเว่ยปินได้ฟังก็รู้สึกเอ็นดูเสี่ยวเอ้อคนนี้ไม่ใช่น้อย "มีความสามารถแต่ยังถ่อมตนข้สชื่นชอบคนเช่นเจ้าจริงๆ" เมื่อพูดจบเว่ยปินก็โยนถุงไปตรงด้านหน้าของเสี่ยวเอ้อ "ข้าถูกใจเจ้าเป็นพิเศษนี่เงิน500ตำลึงเงินหวังว่ามันเพียงพอต่อคำถามที่ข้าจะถามเจ้านะ"


เสี่ยวเอ้อเห็นเงินตรงหน้าแววตาทอประกายขึ้นมาแต่ก็จางหายไป"ไม่ทราบคุณชายมีคำถามอะไรจะถามข้าน้อย"


"เมื่อประมาณ4เดือนก่อนมีชายคนในรูปมาที่นี่ใช่หรือไม่"


เว่ยปินส่งรูปภาพเหมือนของหลูจื้อให้เสี่ยวเอ้อดู เสี่ยวเอ้อหนุ่มแสดงสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะตอบ


"เหมือนจะมีเหตุการนั้นจริงๆขอรับ" เว่ยปินได้ยินดังนั้นก็โพล่งขึ้นมาด้วยความดีใจ


"แล้วมันผู้นั้นมาทำอะไรหรือมาพบกับใครหรือไม่"


"คนผู้นั้นมาพบกับคนผู้นึงแต่งกายด้วยเครื่องแบบทหารเต็มยศก่อนที่จะมีบัณฑิตตามมาสมทบอีกหนึ่งคนเหมือนทั้งสองจะเป็นศิษและอาจารกันข้าได้ยินเต็มสองหู"


เว่ยปินครุ่นคิดแผนการต่อเล็กน้อยก่อนจะพูด "ดีหมดธุระของเจ้าแล้ว" ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปโดยสบตาเสี่ยวเอ้อเป็นนัยว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ


@Watcher มอบเงิน500ตำลึงเงินเป็นสินบน

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

ละโมบ

+20 ความเครียด จากการมอบตำแหน่ง , แบ่งดินแดน , ให้ชองขวัญ

ประจบสอพลอ

+2 Point จากการโรลใช้กลอุบาย

ขันที

+3 Point เมื่อโรลใช้แผนและกลอุบาย

หูดี

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

XiangShan ดี

มายังจุดนัดพบ

ตกกลางคืน... ดึกสงัด...

เมื่อถึงเวลาอันสมควรในยามค่ำคืนแล้ว ตัวสวีเซียงซษน พร้อมด้วยเสิ่นเพ่ยขุนนางในสังกัด และซิยิ่นกุ้ยสหายใหม่ เดินทางออกมานอกเมืองในยามวิกาล

ตั้งแต่ก่อนประตูเมืองปิด มุ่งหน้าไปยังจุดพักม้าร้างที่อยู่นอกเมือง..

...

....

หลังจากมาถึงจุดพักม้าร้างกันแล้ว ทั้งสามคนก็มายืนรอยังจุดที่ๆเคยเป็นจุดพักม้าในอดีต รอการมาของคนที่มานัดพวกเขาแต่แรก

"ไต้เท้าสวี ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงนัดมาที่นี่ ข้ารู้สึกไม่ดีเลยขอรับ" เสิ่นเพ่ยกล่าว

"ถ้าเกิดอะไรขึ้นข้าพร้อมช่วยเหลือ มิต้องเป็นห่วงขอรับ" ซิยิ่นกุ้ยเองก็ตามมาคุ้มกันด้วย

"ขอบคุณมากเจ้าคะ ทีนี้เราก็ต้องรออย่างเดียวแล้วว่าพวกเขาจะเตรียมการอะไรไว้ ฉะนั้นก็อย่าประมาทเป็นอันขาดนะเจ้าคะ"

เซียงซานกล่าว ต้องพร้อมรับมือหากพบเจอเรื่องไม่คาดคิดมากก่อน

จากนั้นเธอก็ทำเป้นส่งสัญญาณให้กับฝั่งที่มารออยู่แล้วว่า พวกเรามาแล้ว...

..

จากนั้นสักพัก.. ก็มีเสียงฝีเท้าเดินย่างกรายเข้ามายังบริเวณดังกล่าวที่ทั้งสามคนอยู่กัน

*แซ่ก แซ่ก*

"นั่นใคร โปรดจงแสดงตัว" เสิ่นเพ่ยกล่าวออกมาให้เสียงนั้นแสดงตัวออกมา

"ข้าเอง ข้าเอง อย่าได้ตื่นตกใจไปพวกเจ้า" เสียงชายสูงอายุคนหนึ่งกล่าวขึ้น ปรากฏร่างของชายสูงอายุคนหนึ่งเดินออกมาจากที่ซ่อน

"ขออภัยที่ไม่ได้แนะนำตัวก่อน ข้าคือหวังจื่อชือ ต้าซือ๔ประจำราชสำนักฮั่น ข้าเป็นคนเขียนจดหมายเรียกเจ้ามาเอง" ชายผู้มีตำแหน่งใหญ่สามซันกงแนะนำตัว

"ไต้เท้านี่เอง ขออภัยที่ข้ามิได้รู้มาก่อนเจ้าคะ" เซียงซานคำนับเขาแทบจะทันทีทันใดด้วยความถ่อมตัว

"ไม่เป็นไรๆ เอาเป็นว่าที่ข้าเรียกมาที่นี่เพื่อจะบอกข้าวไม่ดีแก่เจ้าสักหน่อย

เจ้าเองสินะเจ้าเมืองสกุลสวี ที่เป็นคนเขียนกีกาแล้วนำมาส่งให้กับทางเราพร้อมกับรายงานว่ามีพวกโจรคิดก่อตัวขึ้นในเจียงหนานและเจ้าก็ปราบมันลงได้

ในฐานะต้าซือถูต้องขอขอบคุณในความพยายามเหนื่อยยากของเจ้า แต่เหมือนกับว่าในราชสำนักจะไม่ทำแบบนั้น

ขุนนางชั้นผู้ใหญ่รวมถึงซันกงที่เหลือล้วนค้านหัวชนฝา มิให้เจ้าได้รับความชอบใดๆเลยในการศึกนี้ แถมกีกาที่ขุนนางสกุลเสิ่น

นำมา ก็โดดนแก้ออกจนไม่เหลือเค้าเดิมจริงๆ ข้าเองก็สืบหาจนได้มาพบเจ้าเมืองสวีเช่นเจ้ากับตา ว่าเจ้าเป็นคนจริง

ข้าต้องขอโทษจริงๆที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้" อ้องอุ้นกล่าว

"อะไรกันท่านต้าซือถู!? หมายความว่าไต้เท้าสวีอุส่าห์ปราบโจรมาก็ไม่มีความหมายน่ะสิขอรับ!" เสิ่นเพ่ยกล่าวรู้สึกไม่ได้เป็นไปตามที่หวัง

"ข้าขอโทษด้วย แต่ข้าได้ออกจากวงในมาบอกกล่าวแก่เจ้าแล้วนี่ถือว่าข้ารอดจากการเฝ้าดูมาได้นะ ว่าราชสำนักไม่เอาด้วยจริงๆ

ข้าเองก็พยายามช่วยถึงที่สุดแล้ว" อ้องอุ้นทำอะไรเพิ่มมากกว่านี้ไม่ได้

"......" เสิ่นเพ่ยไม่พูดอะไรต่อ.. ราวกับเจ็บแแค้นน้ำใจนัก ราชสำนักเป็นอะไรไปกันหมด

"ท่านเสิ่น อย่าเพิ่งได้เสียใจไป ข้าเองได้ทราบว่าเจ้าทำงานให้แก่ข้าอย่างตรงไปตรงมาข้าเองก็ดีใจมากแล้ว

แม้เบื้องบนจะไม่เห็นใจก็ตาม เราก็จะเดินตามเส้นทางของเราต่อ" เจ้าเมืองสวีก็ปลอบอีกฝ่าย ก่อนจะพูดให้ทุกคนมีความหวัง

"ขอบคุณที่เข้าใจนะเจ้าเมืองสวี ข้าเองก็อยู่ที่นี่นานไม่ได้" ต้าซือถูอ้องอุ้นเตรียมจะกลับแล้ว

"ขอบคุรที่สละเวลามาแจ้งข่าวแก่เราเจ้าคะ" เจ้าเมืองสวีคำนับขอบคุณ จากนั้น.. ทั้งสองฝ่ายก็ถึงเวลาแยกย้ายไปกันตามเส้นทางแต่ละคน...

....

.....

ระหว่างทางเดินกลับ ทั้งสามคนก็เดินทางกลับลั่วหยาง พร้อมมุ่งหน้าไปยังโรงเตี๊ยมเพื่อพบกับทุกๆคนต่อจากนั้น

"ไต้เท้า ท่านจะเอายังไงต่อดีขอรับ... เราไม่ได้รับความชอบอะไรเลย.." เสิ่นเพ่ยกล่าวอย่างเสียดาย

"มิเป็นไรเจ้าคะ เพราะยังคงตอนนี้เอง เราก็ได้สหายกลับมามากมายพร้อมที่จะช่วยเหลือเมืองของเราในภายภาคหน้า

ดังนั้นเราจะกลับเมืองพร้อมๆกันตอนนี้เลยเจ้าคะ" เซียงซานกล่าว วางแผนที่จะกลับเมืองไปพร้อมๆกับทุกคน

-------------------------------

122 เสิ่นเพ่ย

+2 Point เรียนรู้ สุขุม
+2 Point ช่วยเหลือส่งเสริมผู้อื่นโดยบริสุทธิ์ใจ ซื่อสัตย์
+2 Point เรียนรู้ มีไหวพริบ
+2 Point วางแผนหรือกลอุบาย มีไหวพริบ
+7 EXP ทำงานช่วยเหลือเจ้านาย ซื่อสัตย์
+5 EXP ประพฤติตนน่าเชื่อถือ สร้างความไว้ใจต่อผู้อื่น ซื่อสัตย์
+5 EXP ปฏิบัติหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมาย ซื่อสัตย์
รวม 8 Point 17EXP

---------------------------

+2 Point ให้เกียรติผู้ที่คุย ถ่อมตน

+2 Point เรียนรู้ ทะเยอทะยาน

+2 Point ใช้แผน ทะเยอทะยาน

+2 Point ใช้แผนหรืออุบาย หูดี

+4 Point เรียนรู้ นักวิชาการ

+5 Point ใช้แผนหรืออุบาย นักวางแผน

รวม 17 Point

---------------------------

ความสัมพันธ์

H027 ซิยิ่นกุ้ย

+5 พูดคุย

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย หูดี

+5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจเรา คิ้วหงส์

+15 หัวดีเหมือนกัน

+10 ความสัมพันธ์กับคนในทีม/สภา ถ่อมตน

+20 ความสัมพันธ์กับคนในทีม/สภา หลังตรง

+15 ความสัมพันธ์กับคนในทีม/สภา นักบริหาร

รวม 85

@Watcher