[เมืองจี้โจว] จวนเจ้าเมือง | เซียงเปินโหว

จวนเจ้าเมือง | เซียงเปินโหว

{ เมืองจี้โจว }

【จวนเจ้าเมือง | เซียงเปินโหว】

จวนขนาดกลาง สร้างจากไม้ชั้นดี ภายในตกแต่งอย่างสวยงาม
ต้อนรับแก่ผู้มาว่าราชการและผู้มาเยือน มีสถานที่พักผ่อนหย่อนใจ
อยู่ไม่น้อย แม้จะดูสวยงามน่าอาศัยแต่ก็เป็นจวนเจ้าเมืองที่ใช้ในการว่าความ
คดีในเมืองจี้โจว และที่พักอาศัยไปในตัว




เจ้าเมือง: เซียงเปินโหว
[ข้อมูลเพิ่มเติม]




ผู้อยู่อาศัย: [044] หลิว เหอ (เล่าฮี)
[ข้อมูลเพิ่มเติม]

ZhaoPei ดี

          หลังจากที่เดินทางมาถึงยังจวนเจ้าเมืองจี้โจว จ้าวเพ่ยรู้สึกตื่นเต้นเสียเล็กน้อยเมื่อต้องเข้าพบคนใหญ่คนโตอีกครา นางนึกไปถึงยามที่เข้าพบตู่จิ้นกงที่เมืองซีเหอก็เกรงว่าสิ่งที่ปกปิดเอาไว้ความตะแตกขึ้นมา หญิงสาวลอบมองมือปราบหวังที่เดินนำนางมาพบทหารยามที่เฝ้าหน้าจวนเจ้าเมือง ขณะที่กำลังฝากเสี่ยวเฮยไว้กับซุนหยางเพื่อให้ดูแลอยู่ด้านนอกตัวจวน

          "มาด้วยเหตุอันใดหรือท่าน" หนึ่งในทหารยามกล่าวขึ้นมาเพื่อสอบถามแก่มือปราบหวังเมื่อเห็นว่าเขามาหยุดที่หน้าทางเข้าจวน จ้าวเพ่ยเองก็เดินตามเข้ามาติดๆก็มองทั้งหมดอย่างใจเย็น

          "พวกข้ามาพบเจ้าเมืองจี้โจว.. มีเหตุต้องขอไหว้วานเจ้าเมืองด้วยบางเรื่อง"

          "เรื่องอะไรของพวกเจ้า"

          "จะถามมากเกินไปแล้วนะเจ้าคะ.. พวกข้ามาจากซีเหอเจ้าค่ะ ต้องการพูดคุยกับเจ้าเมืองเรื่องคดีความที่ซีเหอเสียหน่อย" จ้าวเพ่ยกล่าวตัดออกไปยิ่งได้ยินเรื่องความที่ซีเหอก็มองหน้ากันและหัวเราะเล็กน้อย

          "คดีที่ซีเหอ เหตุใดไม่ให้เจ้าเมืองซีเหอดำเนินการเล่า.."

          "เสียงดังอันใดกัน" เมื่อพูดคุยกับทหารยามเพื่อขอเข้าพบเจ้าเมือง ดูเหมือนคนในจวนจะได้ยินเสียงพูดคุยจากด้านนอกก็ออกมาถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ชายที่เดินมาหาพวกเขาเองก็ได้ยินคำเถียงก็มองทั้งมือปราบหวังและจ้าวเพ่ยเล็กน้อย ทั้งสองคำนับแก่ตนก็ดูเหมือนจะไม่มีพิษสงใดๆ "พวกเจ้าเข้ามาก่อน"

          เจ้าเมืองเดินนำพวกเขาเข้ามายังในตัวจวน เพื่อพาเข้าไปยังห้องรองรับเพื่อพูดคุย สายตาพลันเหลือบมองไปยังทั้งสองหนุ่มสาวที่เดินตามมาก็เอ่ยถามขึ้นมาเสียดื้อๆ

          "ข้าได้ยินพวกเจ้าพูดถึงคดีความที่ซีเหอหรือ.."

          "เจ้าค่ะ.. "

          "ข้าไม่ชอบจะยุ่งเรื่องนี้สักเท่าไหร่ แต่เห็นว่าพวกเจ้าเดินทางมาไกล พอจะเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ว่าเกิดเหตุอันใดขึ้นจึงมาหาข้าถึงที่นี่"

          แม่บ้านยกน้ำชามาให้แก่พวกเขาที่มีสีหน้าเคร่งเครียดยามต้องสนทนาในเรื่องจริงจัง จ้าวเพ่ยเองก็เลือกที่จะเงียบปากของนางเอาไว้เพื่อให้มือปราบหวังและเจ้าเมืองได้พูดหารือกันเรื่องนี้โดยที่นางได้แต่นั่งฟังเงียบๆ

          "ข้ากับแม่นางจ้าวเดินทางมาเพื่อขอให้ใต้เท้าช่วยเหลือ คดีนางโจรเจิ้งที่สังหารชาวบ้านและแม่ทัพตู่ครับ.. พวกข้าได้รื้อคดีใหม่เพื่อจะสืบข้อมูลเพราะคิดว่านางเจิ้งอาจจะถูกใส่ความก็ได้"

          "ข้าก็พอจะได้ยินข่าวเรื่องนางอยู่บ้าง พวกเจ้าคิดว่านางถูกใส่ความหรือ"

          "ไม่ใช่เรื่องฆ่าแม่ทัพตู่หรอกครับ แม่นางจ้าวกล่าวขอให้ข้าช่วย เพราะนางเชื่อว่านางโจรเจิ้งฆ่าแม่ทัพตู่กงจวินเพราะนางช่วยเหลือชาวบ้าน"

          จ้าวเพ่ยพยักหน้าตามคำพูดของมือปราบหวังที่กล่าวถึงนางเล็กน้อย หญิงสาวอยากจะกล่าวจัดออกมาบ้างแต่ดูท่าจะเสียมารยาทบุรุษสองคนนี้คุยกัน

          "แล้วต้องการให้ข้าช่วยเหลืออะไรล่ะ.."

          "ข้าและแม่นางจ้าวเข้าพบชาวบ้านเพื่อจะสืบข้อมูล แต่ชาวบ้านแต่ละคนดูไม่ให้ความร่วมมือ ทั้งมีท่าทีหวาดกลัว คาดว่าคงจะเป็นเพราะเกรงอำนาจของท่านตู่จิ้นกง น้องชายของแม่ทัพตู่กงจวิน"

          แม้เขาจะพูดออกมาเช่นนั้นแต่เป็นเพียงการเล่าความเท่านั้น มือปราบหวังค่อยๆพูดจาเพื่อโน้มน้าวแก่เจ้าเมืองจี้โจวให้เข้าช่วยเหลือพวกเขาบ้าง หากครั้งนี้ไม่สำเร็จแล้วก็คงจะทำให้จ้าวเพ่ยเสียใจไม่น้อย

          "พวกข้าบังเอิญเจอเซียนเหอ เขาแนะนำให้มายังที่นี่เพื่อขอเข้าพบใต้เท้าเซียงเปินโหว เขากล่าวว่าท่านมีเชื้อราชวงศ์ จะสามารถนำพาพยานไปเบิกตัวในศาลให้ความผิดแก่แม่ทัพตู่กงจวินได้"

          "ช่วยพวกข้าเถอะนะเจ้าคะ เวลาประหารก็จวนใกล้เข้ามาทุกที ข้ากลัวว่า.."

          จ้าวเพ่ยเองก็หวั่นใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่าเจ้าเมืองได้ทำท่าพินิจกับคำพูดของมือปราบหวัง ทำให้นางต้องกล่าวขอร้องไปอีกคนเพื่อขอให้ได้รับความเห็นใจที่จะช่วยเหลือพวกเขาในยามจวนตัวเช่นนี้

          "ข้าจะช่วยก็ได้.. แต่นางเองก็มีโทษที่กระทำการโดยพลการ ยังไงก็ไม่พ้นโทษ"

          "แค่ลดหย่อนโทษไม่ต้องประหารก็เป็นเรื่องดีมากแล้วเจ้าค่ะ.." จ้าวเพ่ยยิ้มขึ้นมาได้เมื่อได้รับการตอบรับเช่นนั้น นางหันไปหามือปราบเพื่อแสดงความยินดีแต่ก็ลืมไปว่าตอนนี้กำลังอยู่หน้าคนใหญ่คนโตจึงต้องสงวนท่าทีเอาไว้บ้าง

          "ต้องออกเดินทางตอนนี้เลยหรือไม่ ข้าจะได้ให้คนไปเตรียมม้า"

          "ครับ.. พวกข้าขอรบกวนด้วย" มือปราบหวังกล่าวและคำนับขอบคุณแก่เจ้าเมืองที่กรุณาช่วยเหลือพวกเขา ชายหนุ่มผู้สวมผ้าคลุมตลอดเวลาหันไปหาจ้าวเพ่ยเพื่อจะเรียกให้ออกไปยังด้านนอกเพื่อรอเจ้าเมืองให้ออกเดินทางกลับซีเหอพร้อมกัน

          "แม่นางจ้าวใช่หรือไม่ ส่วนเจ้าล่ะ" เซียงเปินโหวเอ่ยถามแซ่แต่ละคนหลังจากชี้ไปที่จ้าวเพ่ยก็หันไปหามือปราบหวังเพื่อจะขอแซ่เพื่อจะได้เรียกกันได้ง่ายขึ้น

          "หวังจงหมี่ มือปราบแห่งซีเหอครับ" พอพูดจบเหมือนเจ้าเมืองจะเข้าใจเขาเดินออกไปก็ทำให้ทั้งมือปราบและจ้าวเพ่ยต้องออกไปรอด้านหน้าจวนเพื่อให้เวลาแก่เจ้าเมืองได้เตรียมตัวบ้าง

          ทันทีที่เดินออกจากจวน จ้าวเพ่ยเห็นซุนหยางก็อยากจะอวดว่านางทำสำเร็จแล้ว ท่าทีดูดีอกดีใจและยิ้มให้กับผู้ติดตามปรากฏให้มือปราบเห็นจนเขารู้สึกว่าจ้าวเพ่ยเองเป็นเช่นนี้กับบุรุษทุกคนหรือไม่

          หรือกับเฉพาะซุนหยางเพียงเท่านั้น

เอฟเฟคลักษณะนิสัยตัวละคร

โลเล

-15 ความสัมพันธ์ กับคนที่กำลังจีบ

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [174] หวังโก่วเจียง

+20 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุไฟ เกื้อหนุน ดิน

[[หัวดี >> หัวดี]]

+15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนที่มีชื่อเสียงเดียวกัน

+30 คุณธรรมเมื่อเจอคนมีชื่อเสียงเดียวกัน

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [080] เซียงเปินโหว

+20 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุไม้ เกื้อหนุน ไฟ

[[หัวดี >> หัวดี]]

+15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนที่มีชื่อเสียงเดียวกัน

+30 คุณธรรมเมื่อเจอคนมีชื่อเสียงเดียวกัน

ZhaoPei ดี

          จวนหลังนี้ดูเป็นจวนที่สวยงามตาจากการตกแต่งไม่น้อย ครั้นยิ่งได้นั่งรอที่นี่ราวกับได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติจ้าวเพ่ยและเสี่ยวเฮยก็ยิ่งชอบใจ เจ้าเมืองจี้โจวได้หายไปเตรียมตัวเสียนานก็ได้ออกมา แต่กลับเหมือนจะยังไม่พร้อมดีนักเมื่อเซียงเปินโหวยังคงไม่เดินนำพวกเขาออกไปจากหน้าจวน ทั้งยังกล่าวบางคำเพื่อรั้งให้รอไว้ก่อนเพียงครู่หนึ่ง

          "ข้าให้เด็กไปตามสามพี่น้องมาก่อน พวกเจ้ารอที่นี่สักครู่" เจ้าเมืองกล่าวขึ้นมาทั้งหันไปหาจ้าวเพ่ยและเสี่ยวเฮยที่อยู่สวนกลางบ้าน ดูอย่างไรพวกนางยังคงสนุกกับการเล่นตามประสาเด็กสาวและสัตว์เลี้ยงก็เป็นข้ออ้างให้รอที่นี่ก่อนได้ "แม่นางจ้าวเองก็ดูชอบใจสวนกลางจวนไม่น้อย ปล่อยให้นางได้เพลิดเพลินก่อนเถอะ"

          "พวกข้ารอได้ครับ" แม้จะถึงเวลาประชันชิดแต่สำหรับพวกเขาการรอเวลาสักครู่คงไม่เสียหายอะไรมากนัก ยิ่งเร่งก็ยิ่งเสียเรื่อง มือปราบหวังไม่ต้องการกดดันใครมากนัก อย่างไรทุกคนพร้อมเข้ามาช่วยเหลือให้งานนี้ง่ายขึ้นมากกว่าเดิมก็นึกขอบคุณมากพอแล้ว

          "แล้วนี่ผู้ใดอีกล่ะ" เจ้าเมืองหันไปเห็นชายในชุดสีดำทั้งตัวก็นึกสงสัย เขานึกว่าจะมีเพียงมือปราบและนางจ้าวเพียงเท่านั้นเสียอีก

          "ข้าซุนหยาง ผู้ติดตามของสตรีผู้นั้นขอรับ" ซุนหยางกล่าวแนะนำตัวอย่างสุภาพและก้มทักทายอีกฝ่ายเล็กน้อย ดูท่าว่าจ้าวเพ่ยจะถูกพูดถึงซะบ่อยแม้ว่านางจะไม่ได้ร่วมวงสนทนาก็ตาม

          "เรียกนางมาคุยด้วยสักหน่อยสิ.. ข้ามีเรื่องจะกล่าวเกี่ยวกับสามพี่น้องระหว่างรอพวกเขาสักหน่อย"

          ซุนหยางรับคำสั่งของอีกฝ่ายก็เดินไปหาจ้าวเพ่ยขณะนางจับแขนแมวอยู่ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองซุนหยางที่คุยอะไรบางอย่างกับนางก็อุ้มแมวสีดำขึ้นมาและเดินกลับมาหากลุ่มเหล่าบุรุษโดยที่มีนางเป็นเพียงหนึ่งสตรีเท่านั้น

          "มีอะไรหรือเจ้าคะ"

          "ข้าจะแนะนำสามพี่น้องให้พวกเจ้าก่อน.. ทั้งสามเป็นพลเมืองดีที่ปรารถนาช่วยข้าปกป้องชาวบ้านจากโจรโพกผ้าเหลือง อย่างไรอยากให้พวกเจ้ารู้จักไว้ก่อนก็ดี"

          "อย่างไรหรือ.." นางกล่าวถามทั้งหันไปหามือปราบเพื่อขอคำตอบ แต่ดูเหมือนมือปราบเองก็ไม่สามารถตอบนางได้ก็ทำได้เพียงมองจ้าวเพ่ยกลับเพียงเท่านั้น

          "หนึ่งในสามคือ หลิวเป้ย์ เขาเป็นเชื้อพระวงศ์เช่นกัน แต่ว่าฐานะของเขาเป็นแค่ลูกหลาน น่าเสียดายน้องหลิวเป้ย์ไร้อำนาจวาสนา" หลิวอวี้กล่าวทั้งนึกถึงชายผู้นั้นไปพลาง "หลังสิ้นบิดา เขาก็หากินด้วยการสานรองเท้ากับมารดา หากว่าเขาได้ครองเมืองอาจพอช่วยเหลือในการดูแลราษฎร์ที่ดีได้"

          "พวกเขาจะมาช่วยหรือเจ้าคะ.." ยิ่งมีคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือมากเท่าไหร่ ต้าวเพ่ยยิ่งรู้สึกดีใจมากเท่านั้น นางได้ยินคำกล่าวของเซียังเปินโหวก็เผลอคิดไปว่าจะมีคนเข้ามาร่วมในการช่วยเหลือในคดีนี้

          "ข้าจะพูดคุยให้.. อย่าเรียกน้องหลิวเป้ย์อย่างนั้นซะละ ให้เรียกว่าเสวียนเต๋อ.."

          "ขอบคุณท่านเจ้าเมืองที่คอยช่วยเหลือพวกข้า" มือปราบหวังกล่าวขอบคุณออกมาเมื่อคนคอยช่วยในงานของเขามีมากขนาดนี้ จ้าวเพ่ยเองหันมายิ้มให้เขาจนสังเกตุได้ว่าดูสนอกสนใจตนเป็นพิเศษ แต่อย่างนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรกับสตรีนางนี้ นอกจากจะยิ้มกลับไปให้นางตามมารยาท

          "นั่นไงมากันแล้ว.. ข้าจะไปกล่าวชวนให้ ส่วนพวกเจ้าก็แนะนำตัวกันเองแล้วกัน"

          ทั้งสามเดินมาหาเจ้าเมืองแต่ถูกเรียกให้ไปคุยด้วยกันสี่คนเสียก่อน ซุนหยางเห็นแมวน้อยที่จ้าวเพ่ยอุ้มอยู่หันมาทางเขาทั้งร้องขึ้นมา ครั้นจะขอแมวมาให้อยู่กับตน ชายหนุ่มกลับเห็นว่านางไม่สนใจทั้งแมวและตน แต่กลับเป็นมือปราบข้างๆจนต้องใช้แขนกระแทกเตือนสติอีกฝ่ายเล็กน้อย

          "นี่คือสามพี่น้องที่จะมาช่วยเหลือพวกเจ้าเสวียนเต๋อ หยุนฉางและอี้เต๋อ" หลังพูดคุยเสร็จแล้ว เจ้าเมืองก็หันมาหากลุ่มมือปราบและผายมือแนะนำพี่น้องของตนไปเป็นคนๆให้กลุ่มมือปราบหวังได้รู้จัก

          "ยินดีที่ได้พบเจ้าค่ะ.. ข้าจ้าวเพ่ย นี่ซุนหยาง และมือปราบหวังจงหมี่ เจ้าค่ะ" จ้าวเพ่ยเองก็จำเป็นต้องแนะนำตัวกับทั้งสามเพื่อให้รู้จักกันเสียก่อน แม้นางจะรู้สึกยินดีที่ได้คนร่วมเยอะ แต่เมื่อได้อยู่ท่ามกลางผู้คนเช่นนี้นางเองก็แอบหวั่นใจเกี่ยวกับแมวของนางที่กลัวคนไปซะก่อนที่จะคิดเรื่องอื่นใด

          "ท่านพี่กล่าวว่าพวกเจ้าเดินทางมาจากซีเหอเพื่อขอให้ไปช่วยเหลือเรื่องพยานคดีความใช่หรือไม่"

          "เจ้าค่ะ.. เจ้าเมืองคงจะเล่าเรื่องราวให้พวกท่านได้ฟังแล้ว อย่างไรหากต้องการช่วยเหลือข้าจะขอบคุณมากเจ้าค่ะ" จ้าวเพ่ยกล่าวและโค้งคำนับให้ทั้งสาม เพื่อแสดงความเคารพอย่างยิ่ง นางยิ้มออกมาผ่านใบหน้างดงามขณะที่เห็นว่าทุกคนเริ่มพร้อมจะออกเดินทางแล้ว

          "แล้วนางจะไม่เป็นไรหรือ ให้นั่งรถม้าดีหรือไม่"

          "นั่นสิ.. เป็นสตรีขี่ม้าออกเดินทางนางจะไม่เหนื่อยเอาง่ายๆหรือ.. ให้นางนั่งรถม้าไปก็ดี"

          "ม.. ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้ามีม้าส่วนตัวของข้า ขอบคุณพวกท่านที่เป็นห่วง" จ้าวเพ่ยกล่าวทั้งรู้สึกดีเล็กน้อยเมื่อถูกพูดเช่นนั้นราวกับใส่ใจนางเป็นพิเศษอย่างไรสตรีหนึ่งเดียวในกลุ่มบุรุษสำหรับการเดินทางหากลัดเข้าเมืองก็คงจะถูกชาวบ้านมองไม่ดี แต่หากจะมีแค่นางนั่งรถม้าทั้งๆที่นางมีม้าของนางอยู่แล้วก็แปลกๆไปเสียหน่อย

          "เร่งเดินทางกันเถอะเจ้าค่ะ.. ข้าอยากจะให้ถึงซีเหอให้ไว เกรงว่าจะไม่ทันวันประหารเอา" นางกล่าวพร้อมกับเดินไปเพื่อจะขึ้นม้า เพื่อเตรียมเดินทาง แต่ก็ถูกมองอย่างพิจารณาจากชายทั้งสามที่พึ่งได้พบกัน

          แต่จ้าวเพ่ยเองไม่ได้สนใจมากขนาดนั้น นางเองอยากจะถึงซีเหอให้ทันในช่วงจวนตัวเช่นนี้มากกว่า แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายหันไปมองกลุ่มเหล่าชายอย่างสงสัยว่ากำลังคุยเรื่องอะไรกัน และเกี่ยวกับนางหรือไม่ แต่เหมือนนางจะลืมสายตาของสองคนที่ร่วมเดินทางมาแต่แรกที่มองมาราวกับเคลือบแคลงใจที่นางมองสามคนนั้นด้วยเหตุอะไรจึงต้องจ้องเสียขนาดนั้น

เอฟเฟคลักษณะนิสัยตัวละคร

โลเล

-15 ความสัมพันธ์ กับคนที่กำลังจีบ

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [174] หวังโก่วเจียง +20 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุไฟ เกื้อหนุน ดิน [[หัวดี >> หัวดี]] +15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนที่มีชื่อเสียงเดียวกัน +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนมีชื่อเสียงเดียวกัน

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [080] หลิวอวี้ +20 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุไม้ เกื้อหนุน ไฟ [[หัวดี >> หัวดี]] +15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนที่มีชื่อเสียงเดียวกัน +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนมีชื่อเสียงเดียวกัน

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [012] หลิวเป้ย์ +20 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุไม้ เกื้อหนุน ไฟ +5 ความสัมพันธ์ เมื่อปีนักษัตรเดียวกัน [[หัวดี >> หัวดี]] +15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนที่มีชื่อเสียงเดียวกัน +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนมีชื่อเสียงเดียวกัน - ความสัมพัน จากนิสัยทะเยอทะยาน

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [015] กวน อวี่ -15 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุน้ำ ข่ม ไฟ [[หัวดี >> หัวดี]] +15 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนที่มีชื่อเสียงเดียวกัน +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนมีชื่อเสียงเดียวกัน - ความสัมพันธ์ จากนิสัยทะเยอทะยาน

เอฟเฟคความสัมพันธ์ [016] จาง เฟย์ +5 ความสัมพันธ์ เมื่อธาตุเดียวกัน +20 ความสัมพันธ์ เมื่อปีมะแมถูกโฉลกกับปีมะเมีย [[หัวดี >> หัวคลั่ง]] -5 ความสัมพันธ์ เมื่อเจอคนหัวคลั่ง +10 ความโหดเมื่อเจอคนหัวมาร / คลั่ง

XianXi บ้า

          เป็นการเดินทางที่ยาวนาน กว่าจะมาถึงเมืองจี้โจว ทำเอาเขานั้นต้องเดินทางอยู่หลายชั่วยาม สังเกตจากรอบข้างที่เปลี่ยนไปจะเช้าเป็นช่วงเวลายามค่ำคืน รอบๆข้างบนท้องถนนมีคบเพลิง จุดติดตลอดทั้งเส้นทาง ซึ่งมันช่วยทำให้มีแสงสว่างพอที่จะเดินไปได้ การเดินทางอยู่ภายในเขตเมืองไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าการจะเดินไปทางจวนเจ้าเมืองจะต้องไปทางใด

          “ไม่ทราบว่า จวนเจ้าเมืองจี้โจวไปทางใดรึขอรับ” ใช้กลอุบายเล่ห์เหลี่ยมวางแผนเพื่อที่จะหาคนไปส่ง มีความหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

          “จวนท่านเจ้าเมืองรึ ไม่ไกลๆ เดี๋ยวข้าพาไปส่ง” ชาวบ้านที่อยู่ในละแวกอาสาที่จะพาไปส่งด้วยความยินดี ซึ่งเส้นทางนั้นไม่ไกลเท่าไหร่จึงสามารถเดินพานำนักเดินทางไปส่งยังที่นั่นได้

          ในระหว่างที่กำลังเดินไปนั้น บุรุษหนุ่มร่างสูงนึกได้ว่าตัวเองต้องการที่จะเผยแพร่แนวคิด หลังจากที่ก่อนหน้านี้ได้คุยเรื่องศาสนาบอนกับสตรีปริศนาผู้นึง “ขอบคุณขอรับที่นำทางมาส่ง ท่านคิดเช่นไรกับแนวคิดที่ว่า คนในเครือญาติไม่สามารถแต่งงานกันได้ ทั้งที่ความรักนั้นไม่จำเป็นจะต้องจำกัด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเพศสภาพ หรือการที่เพศเดียวกันรักกัน เฉกเช่นเดียวกับที่สตรีไม่ควรจะถูกกดขี่ข่มเหงควรมีความเท่าเทียมกับบุรุษ ส่วนใหญ่นั้นศาสนาจะมีการห้ามปรามและมีข้อยกเว้นในบางอย่าง สตรีไม่สามารถจะเป็นช้างเท้าหน้าได้ ข้าคิดว่าแนวคิดนี้มันล้าหลัง”

          “เป็นแนวคิดที่แปลกมากขอรับคุณชาย ข้าเพิ่งจะเคยได้ฟัง ดูเหมือนว่าจะถึงจวนท่านเจ้าเมืองแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน ส่วนเรื่องที่ท่านบอกมาเอาไว้ถ้าจะลองไปเล่าให้คนอื่นฟังดูนะขอรับ” ชายหนุ่มชาวบ้านตอบกลับ ก่อนที่จะเดินออกไป

          การพูดของเขาทำให้มีคนอื่นมายืนฟัง จากนั้นจึงเข้าไปพูดคุยกับคนเฝ้าหน้าประตูจวน เวรยามคุ้มกัน เมื่อแจ้งความประสงค์ที่ต้องการจะพบเจ้าเมือง ก่อนที่จะมีพ่อบ้านออกมาต้อนรับและพานำทางเข้าไปพบ เป็นจวนขนาดกลาง ไม่ได้ใหญ่มาก จวนนี้สร้างจากไม้ทั้งนั้น เมื่อเดินมาถึงห้องโถงรับแขก เขาเห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่ และมีบุรุษอีกคน

          “ข้าน้อยปิงต๋า ขอคารวะใต้เท้า”

          “มาขอพบข้ามีเหตุสำคัญอันใดหรือไม่” เจ้าเมืองเซียงเปินโหว กล่าวถามชายตรงหน้า ซึ่งมาขอเข้าพบในช่วงยามวิกาล

          “มีผู้หวังดีส่งให้ข้ามามอบ หีบเงินสามพันตำลึงทองให้ท่านขอรับ เพื่อใช้บรรเทาทุกข์ภัยให้ชาวบ้านและในการปราบโจรผ้าเหลือง สิ่งเหล่านี้เป็นโชคชะตาท่านเจ้าเมืองที่สมควรได้รับจากคำภาวนาต่อฟ้าของท่าน” เอ่ยพูดอย่างนอบน้อมถ่อมตน นำหีบเงินไปวางไว้

          “ผู้หวังดี? ถึงไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ข้าก็ต้องฝากเจ้าไปขอบคุณผู้หวังดีผู้นั้นด้วย ถ้าจะนำเงินที่ได้มาไปพัฒนาและปรับโจรผ้าเหลือง บรรเทาทุกข์ภัยให้ชาวบ้านและทหารในกองทัพ” เขาตอบด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อมีผู้ปรารถนาดีต้องการจะมอบของให้ สำหรับไว้ช่วยเหลือเมืองจี้โจว

          “ไม่มีธุระอะไรแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน”

          “น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสได้ตอบแทน หากเจ้ามาที่นี่อีกข้าจะต้อนรับให้อย่างดี”

          “ข้ามาเพียงแค่มาส่งของ ส่วนชาโม่ลี่ฮวาฉา ข้าขอมอบให้ท่านเจ้าเมืองกับบุรุษผู้นั้น” พลางชี้ไปที่ชายที่นั่งในห้องโถงรับแขก

          “นั่นบุตรชายข้าเอง”

          “ขอบคุณขอรับ” หลิวเหอกล่าวตอบและรับชาโม่ลี่ฮวาฉา

          ก่อนอำลาและขอตัวกลับ เรียนรู้เส้นทางมายังจวนเจ้าเมือง

นักวิชาการ

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

เลื่อมใสศรัทธา

+25 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

เจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

อัจฉริยะ

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

สุรุ่ยสุร่าย

+2 Point จากการโรลหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี

หูดี

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

[080] หลิว อวี่

ธาตุน้ำ เกื้อหนุน ธาตุไม้ ได้รับความสัมพันธ์ +20

ปีนักษัตรชงกัน ขาล กับ วอก -15 ความสัมพันธ์

พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5

ความสัมพันธ์ในการโรลเพลย์คุยแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความเชื่อเดียวกัน +10 ความสัมพันธ์

หัวคลั่ง เจอ หัวดี -5 ความสัมพันธ์ / +10 คุณธรรมเมื่อเจอคนหัวดี

มอบชาโม่ลี่ฮวาฉา

[044] หลิว เหอ

ธาตุน้ำ เกื้อหนุน ธาตุไม้ ได้รับความสัมพันธ์ +20

พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5

หัวคลั่ง เจอ หัวดี -5 ความสัมพันธ์ / +10 คุณธรรมเมื่อเจอคนหัวดี

มอบชาโม่ลี่ฮวาฉา

รวม 55 ความศรัทธา / 24 Point / +15 EXP

ระดับเริ่มต้น - คนจรเล่าเรื่อง

ทุกค่า EXP ที่ได้รับจากการโรลเพลย์ / +25 ความศรัทธา

X2 ศรัทธา

@Watcher

XiangShan ดี

ออกเดินทาง 5

นำหีบตำลึงทองไปช่วยผู้ยากไร้ มอบหีบตำลึงทองให้เจ้าเมือง

เป็นระยะในการเดินทางที่ยาวนานจริงเชียว กว่าจะเดินทางกลับมาถึงจี้โจวในวันนี้เอง เมื่อหญิงสาวเดินทางมาถึงจี้โจวแล้วก็ขี่ม้าเข้าไปในเมือง แล้วพักม้าไว้ในจุดพักม้าของเมือง แล้วเดินเท้าเข้าไป

หญิงสาวเสาะเส้นทางหาที่ทำการเจ้าเมืองจนเจอในเวลาต่อมา ก่อนจะเข้าไปคุยกับทหารยามที่เฝ้าจวนเจ้าเมืองอยู่

"ท่านทหารยาม ข้าต้องการเข้าพบท่านเจ้าเมืองจี้โจว โปรดเข้าไปรายงานท่านเจ้าเมืองได้หรือไม่เจ้าคะ?" หญิงสาวถามไถ่ด้วยความนอบน้อม

"มาร้องทุกข์รึแม่นาง โปรดรอสักครู่นะ " ทหารยามจึงเข้าไปภายในจวนเพื่อแจ้งพ่อบ้านกระจำจวนเจ้าเมือง ก่อนพ่อบ้านทราบเรื่องแล้วเดินออกมาตอนรับหญิงสาวด้วยตัวเอง

"ตอนนี้เจ้าเมืองกำลังรอรับเรื่องอยู่พอดี ขอเชิญแม่นางเข้าพบขอรับ" พ่อบ้านประจำจวนเจ้าเมืองออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

"ขอบพระคุณมากเจ้าคะ" หญิงสาวคำนับขอบคุณ ก่อนจะเดินตามพ่อบ้านเข้าไปในจวนเจ้าเมือง

เมื่อเดินเข้ามาภายในบริเวณจวนเจ้าเมืองแล้ว ก็พบเจ้าเมืองกำลังทำงานอยู่ พอเจ้าเมืองเงยหน้าขึ้นพบผู้มาเยื่ยมเยือนร้องทุกข์คนใหม่ก็เอ่ยขึ้นมา

"สวัสดีแม่นางผู้สง่า มีเรื่องใดให้ข้าช่วยหรือไม่?" เจ้าเมืองถามขึ้น

"เรียนท่านเจ้าเมืองที่เคารพรักต่อชาวเมืองทุกๆท่าน ข้าอยากจะกล่าวตรงๆว่าข้ามิได้มาร้องทุกข์อันใด ข้านำสิ่งของที่ได้รับการไหว้วานมาจากผู้หนึ่งมอบให้แก่ท่าน" หญิงสาวน้อมคำนับเจ้าเมืองจ้โจว ก่อนจะพูดจุดประสงค์ในการมาครั้งนี้

"เอ๋ มีของกำนัลมาให้หรือ? มันคือสิ่งใดกัน" เจ้าเมืองถามขึ้นอีกครา

"ขออนุญาติเจ้าคะ" หญิงสาวเดินเข้าไปหาที่โต๊ะเจ้าเมือง ก่อนจะหยิบ หีบบรรจุ 3000 ตำลึงทอง วางบนโต๊ะแก่เจ้าเมืองจี้โจว

"หีบบรรจุเงินเหล่านี้เจ้าค่ะ ผู้ไหว้วานฝากให้ข้านำมาให้แก่ท่านเจ้าเมือง เพื่อช่วยเเหลือชาวเมืองที่ยากไร้เจ้าคะ" หญิงสาววางของแล้วก็ถอยออกมาพร้อมน้อมคำนับอีกฝ่าย

"โห แม่นาง เงินมากมายขนาดนี้มัน.." เจ้าเมืองแปลกใจมาก เงินมากมายขนาดนี้ไม่ถูกโจรปล้นได้อย่างไร แต่สำหรับเขาถือว่าเป็นทุนรอนในการช่วยเหลือได้ดีมากๆ

"แม่นาง พอจะบอกชื่อผู้ส่งมอบทุนให้ได้หรือไม่?" เจ้าเมืองถามไถ่ผู้มอบหีบเงินนี้

"ไม่เจ้าสัว ก็เศรษฐีแน่นอนท่านพี่" บุรุษที่อยู่ข้างๆก็กล่าวขึ้นเช่นกัน น่าจะเป็นญาติหรือน้องชาย

"....." หญิงสาวคิดชั่วครู่ ถ้าบอกตามตรงไปเขาคงไม่เชื่อ ดังนั้นเลยจะบอกแบบบ่ายเบี่ยงดีกว่า

"อ๋อ จากผู้ไม่ประสงค์ออกนามเจ้าค่ะ เขาไม่ต้องการเปิดเผยชื่อ ผู้ไหว้วานบอกว่าเพื่อนำไปช่วยเหลือชาวเมืองเท่านั้นเจ้าคะ" หญิงสาวตอบไปตามตรง

"เห.. แปลกจังเลยนะ..." เจ้าเมืองแปลกใจจากคำตอบที่ได้รับมา แต่ก็อยากจะตอบแทนเลี้ยงน้ำชาแก่หญิงสาวเลยชวนอยู่ดื่มน้ำชาสักครู่

"แม่นางจะอยู่ดื่มชาก่อนดีหรือไม่ คงเดินทางมาไกลนักกว่าจะหอบนำหีบบรรจุเงินจำนวนมากขนาดนี้มาให้แก่ข้าขอรับ" เจ้าเมืองเอ่ย

"ขอบพระคุณในความกรุณายิ่งของท่านเจ้าเมืองเจ้าคะ แต่ข้าคงต้องออกเดินทางต่อ คงมิว่างอยู่ร่วมสังสรรค์เจ้าคะ" หญิงสาวเกรงใจ เลยตอบเช่นนั้น

"ท่านเจ้าเมืองเจ้าคะ หากนำเงินเหล่านี้ช่วยชาวเมืองแล้ว ข้าขอให้เสนอว่าช่วยหญิงสาวที่หลงผิด หลงเชื่อที่ร่วมลัทธิผ้าเหลืองด้วยนะเจ้าคะ

พวกนางหลงผิดคงเป้นนางบำเรอพวกโจรไปไม่มากก็น้อย ข้าอยากให้พวกนางมีชีวิตที่ดีขึ้น มีสิทธิมีเสียงมากขึ้นในการช่วยเหลือท่านเจ้าเมืองทำให้แผ่นดินสงบโดยไว

การที่บุรุษและสตรีจะช่วยกันทำให้แผ่นดินสงบนั้นไม่ใช่เรื่องของบุรุษอย่างเดียว หากแต่ให้ช่วยกันแบ่งเบาภาระและดำเนินไปด้วยกัน นะเจ้าคะ"

หญิงสาวกล่าวต่อเจ้าเมืองจี้โจว ขอให้ช่วยเหลือเหล่าหญิงสาวที่ตกระกำลำบากทั้งหลายด้วย

"อา...... แต่แน่นอนอยู่แล้วแม่นาง เจ้าเมืองเช่นข้าย่อมไม่เลือกปฏิบัติอยู่แล้ว.." เจ้าเมืองกล่าวเช่นนั้น

"ขอบพระคุณมากจริงๆเจ้าคะ ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยขอลาแต่เพียงเท่านี้" หญิงสาวกล่าวอำลา ก่อนจะลงจากจวนเจ้าเมือง แล้วออกเดินทางต่อเพื่อกลับไปยงที่แห่งนั้น

ที่ๆเราได้พบกับวอชเชอร์...

----------------------------------

+2 Point จากการโรลให้เกียรติผู้สนทนาด้วยฟังทุกท่าน ถ่อมตน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ ทะเยอทะยาน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย ทะเยอทะยาน

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย หูดี

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้ นักวิชาการ

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หลังตรง

+10 EXP จากการโรลสรรเสริญเหล่าผู้สนทนาด้วยความจริง ถ่อมตน

+5 EXP จากการโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ คิ้วหงส์

รวม 12 Point / 30 exp

---------------------------

ค่าศรัทธา

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา ถ่อมตน

+10 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ ทะเยอทะยาน

+25 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ เลื่อมใสศรัทธา

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา เลื่อมใสศรัทธา

รวม 65

+ ศรัทธา ตามจำนวน exp ที่ได้รับ คูณ 2 // ฐานะ ซินแสนอกรีต

-----------------------------

080 เล่าหงี

+5 พูดคุย

+15 คนที่คุยด้วย หูดี

+15 หัวดีเหมือนกัน

+15 ไม้หนุนน้ำ

+15 รู้จักกันครั้งแรก หลังตรง

+5 คิ้วหงส์ คนที่สนใจ

-15 ขาลไม่ถูกกับวอก

รวม 55

044 เล่าฮี

+5 พูดคุย

+15 คนที่คุยด้วย หูดี

+15 หัวดีเหมือนกัน

+15 ไม้หนุนน้ำ

+15 รู้จักกันครั้งแรก หลังตรง

+5 คิ้วหงส์ คนที่สนใจ

รวม 70

+20 คุณธรรม หัวดีพบหัวดี 2 คน

@Watcher

WuMan มาร

-โคมพิศดาร ช่วยงาน WATCHER EP5-

พบเจ้าเมืองในคำเล่า

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

            ย่ำจนรองเท้าสึกใที่สุดโม่เสวียนก็เเสาะหาทางมายังจวนเซี่ยงเปินโหวจนได้ ด้านหนี้มีหัวสิงห์คู่เห็นทีครานี้คงจะไม่ผิด เขาลังเลใจว่าควรปรากฎตัวด้วยภาพลักษณ์เช่นไร เอาเข้าจริงยังมีความขุ่นเคืองที่จ้าวเจี้ยนเหรินสร้างไว้เป็นเงามืดในใจ ทหารอาสาปราบโจรไม่ใช้เรื่องเลวร้าย อยากตรวจสอบว่าเจ้าเมืองผู้นี้มีคุณธรรมพอให้คนภักดีรึไม่ต้องเข้าไปพบกับตัวจึงทำได้ แซ่หลิวครองแผ่นดินนับแต่ฮั่นเกาจู่จวบจนปัจจุบันไม่ทราบว่าเป็นรุ่นีท่เท่าไรไปแล้ว ‘ที่นี่สินะ สถานที่ซึ่งเจ้าเมืองจี้โจวอยู่อาศัย ขอข้าชื่นชมบารมีสักหน่อยเถอะว่าจ้าวเจี้ยนเหรินสนใจคนแบบใดกันแน่’

            “เจ้าม้ารออยู่ด้านนี้นะ” เมื่อผูกม้าเหลียงไว้แล้วตนนำแต่หีบเงินบรรเทาทุกข์แล้วยังมีส่วนของถุงแมวดำเดินไปทางมือปราบเฝ้าด้านหน้าจวน

            “ข้าเสิ่นตี้จิงมีกิจธุระสำคัญมาพบเจ้าเมือง ไม่ทราบว่าพี่ชายพอจะช่วยรายงานให้ทราบได้รึไม่”

            “ท่านเจ้าเมืองกับโหวน้อยอยู่ด้านใน เชิญตามมา.. ว่าแต่คุณชายท่านนี้มีธุระใดหรือขอรับ?” อาจเพราะเป็นช่วงเวลาีท่ทั้งสองกำลังว่างอยู่ การขอเข้าพบครั้งนี้จึงสะดวกโยธิน

            “นำของบรรเทาทุกข์จากผู้ไม่ประสงค์ออกนามมาให้ชาวบ้านน่ะ คิดแล้วเจ้าเมืองเป็นผู้จัดสรรจะมีความเป็นธรรมมากกว่า” ทั้งหมดตนทำไปเพราะเห็นใจชาวบ้านที่ประสบความลำบากจากสงครามกองโจรทั้งนั้น ไม่ได้ต้องการความดีความชอบอะไร นายน้อยเสิ่นกล่าวเรื่อยๆ ระหว่างเดินตามมือปราบไปยังจวนด้านใน สถานที่รับรองแขกคือโต๊ะม้าหินร่มรื่น การตกแต่งเรียบง่ายไม่ฟุ้งเฟ้อชวนให้ผู้พบเห้นเป็นครั้งแรกเข้าถึงความสมถะของเจ้าของจวน

            รอจนมือปราบเข้าไปรายงานคนทัง้สองที่กำลังเดินหมาก เพราะตนหูดีจึงได้ยินคำเรียกขานที่แท้บุรุษทั้งสองเป็นพ่อลุกกัน หนึง่ในนั้นคงเป้นเจ้าเมืองจี้โจวเซียงเปินโหว โม่เสวียนไม่รอให้มีคนแนะนำตัวก้าวเข้าไปแล้วประสานมือกล่าว

            “ผู้แซ่เสิ่นรบกวนโดยกระทันหันเป็นเพราะกิจธุระไม่อาจรั้งรอ ด้านในนี้คือเงินจำนวน 3,000 ตำลึงทอง สำหรับช่วยเหลือท่านเจ้าเมืองบำบัดทุกข์บำรุงสุขแก่ชาวเมือง รวมไปถึงสรรหาจัดยุทโธปกรณ์ในศึกปราบโจรกบฎที่ใกล้เข้ามา”

            “มากเพียงนั้น คุณชายหักใจให้พวกเราได้หรือ?” หลิวเหอเป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อนเขาใจร้อนกว่าบิดาจึงเปิดหีบออกดู เท้าเขาก้าวชะงัก เปิดแล้วปิดอยู่แบบนั้นสองสามหน แทบจะตาพร่ากับความสะท้อนแสงของทองตำจำนวนมาก ม่อยากจะเชื่อว่าในอาทิตย์นี้จะมีผู้นำทองคำมาส่งมอบติดต่อกันถึงสามราย

            “ลูกเหออย่าเสียมารยาท คุณชายเสิ่นท่านช่างมีน้ำใจนัก พวกเขาต้องขอบคุณแทนชาวเมืองจี้โจวทุกคนด้วย ช่วงนี้ทั้งเสบียงและอาวุธในการศึกเป็นที่ต้องการจริงๆ เดิมแรกข้ายังกลัดกลุ้มว่าจะอยู่ให้พ้นฤดูร้อนนี้ไปได้อย่างไร” ผู้ที่ปรามบุตรคือชายในชุดสีเข้มซึ่งมีอายุมากกว่า เขาคือหลิวอวี่ เจ้าเมืองผู้ยืนหยัดจัดตั้งกองกำลังปราบโจรโพกผ้าเหลือง

            “ของเหล่านี้มิใช่ของตัวข้า เพียงตัวแทนนำความเมตตาจากฟ้าที่สดับถึงคำวิงวอนของท่านมาก็เท่านั้น.. หากจะตอบแทน ในอนาคตให้เหล่าทหารกล้าขจัดภัยชาวประชา หากหนึ่งในนั้นมีชายสวมเนื้อคลุมสีเหลืองดินแซ่จ้าวมาอาสา.. ท่านโปรดให้โอกาสเขาสร้างความชอบสักครั้ง ก็ไม่นับว่าติดค้างแล้ว”

            หากว่าสหายของตนผู้นั้นมาเป็นทหารอาสาอย่างที่พูดจริงๆ ตนก็จะรอฟังข่าว นึกไม่ถึงว่าสนท้ายแม้ไม่พอใจต่อคำปฎิเสธของอีกฝ่ายโม่เสวียนก็ยังคงออกปากกรุยทางให้ล่วงหน้าอยู่ดี ที่แท้เป็นเพราะสงสารความลำบากของสหาย หรือแค่เห็นใจผู้หล้าในยามากก็ตอบไม่ถูก

            “ชายแซ่จ้าวหรือ? ได้! ข้าจะจำชื่อนี้ไว้” สองพ่อลูกนับถือคุณธรรมน้ำมิตร เรื่องเล็กน้อยที่อีกฝ่ายไม่เอ่ยออกมา พวกเขาก็ไม่อยากซักไซ้ให้มากกว่า เงินนี้จะมีที่มาจากไหนมันก็ถือเป็นธารต่อชีวิตให้ชาวเมืองอยู่ดี

            หลิวเหอพบว่าบนเสื้อคลุมของแขกมีทั้งเศษใบหญ้า กิ่งไม้ และน้ำค้างติดอยู่ตามเรือนผม เขาคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายเร่งเดินทางมาโดยไม่ได้หยุดพักในใจยิ่งรู้สึกเลื่อมใสในความเห็นแก่ส่วนรวม เชื้อเชิญให้ร่วมทานของว่างด้วยกันก่อนกลับ

            “นับว่าฟ้ายังมีตาไม่ปล่อยชาวจี้โจวเผชิญโศกนาศกรรม ข้า หลิวเหอ ขอคำนับท่านหนึ่งจอก.. คุณชายเสิ่นเดินทางเหน็ดเหนื่อย อยู่ทานอาหารเย็นกับพวกเราพ่อลูกก่อนดีรึไม่?”

            “นั่นสิ.. สำรับอาจไม่ได้มากมายอะไร แต่เป็นของที่ชาวบ้านปรุงขึ้นมากันเองหวังว่าท่านคงไม่รังเกียจ” หลิวอวี่ยิ่งปราศจากความถือตัวมากเท่าใด โม่เสวียนจากเดิมที่มีใจวางเฉยต่อเจ้าเมืองจี้โจวเพียงแค่ได้ยินการเปรียบเปรยก็อ่อนลงมากเท่านั้น นี่ไม่ใช่ภาพความปรองดองอย่างที่เขาคิด อีกฝ่ายมีอำนาจมีบารมี ก็หาได้เย่อหยิ่งให้คนรังเกียจ

            “ข้าอยู่ข้ามวันไมไ่ด้ยังคงมีธุระต่อ มื้อเย็นัน้นไว้คราวหน้าเถิด การศึกสำคัญ ไม่อาจรั้งตัวพวกท่านไว้นาน.. แต่หากจิบชาสักถ้วยยังสามารถกระทำได้”

            “ดี! เช่นนั้นพ่อบ้านไปนำชามา”

            ฝ่ายคุณชายเสิ่นยกมือรั้งตัวไว้ จังหวะที่มีคนกำลังเอ่ยถามกลับนำชาโม่ลี่ฮวาออกมาแทน “ข้านำมาด้วยแล้ว หวังว่าทั้งสองจะไม่ปฎิเสธชาดอกไม้?”

            “บุปผาคืออาหารของจิตวิญญาณ จะปฎิเสธได้อย่างไร ลูกเหอเกาลัดเชื่อมของเจ้ายังไม่หมดนี่ ยกออกมาเถอะ”

            ระหว่างนั่งลิ้มรสชาร่วมกัน เกิดเป็นบรรยากาศสงบราบเรียบแปลกๆ ทั้งสามสนทนาถึงเรื่องทั่วไปรอบหัวเมือง โดยไม่ได้ระแวงบุคคลผู้มาใหม่แม้แต่น้อย ราวกับว่าอีกฝ่ายมีบุคลิกของผู้รู้ที่ไม่อาจดูเบา หลิวอวี่คล้ายเคยได้ยินว่าสกุลเสิ่นนั้นมีหลายสาย หากทว่าบุคคบตระกูลเสิ่นผู้มีเกศาเงินปรากฎตัวในราชสำนักทุกสามร้อยปี เจ้ดรุ่นมานี้ราชวงศ์ฮั่นยังนับว่ามีชื่อของพวกเขาอยู๋ในทำเนียบยอดขุนนาง ‘จะใช่ตระกูลเสิ่นเดียวกันกับในตำนานรึไม่.. ยากจะรู้’

             โม่เสวียนถือโอกาสนี้วางแผนหยอดเติมความเชื่อให้ทั้งสองพ่อลูกอย่างแยบยล “พวกท่านเชื่อรึไม่ คำวิงวอนด้วยศรัทธาที่แรงกล้าสามารถขยับเคลื่อนได้แม้ขุนเขา ความอยุติธรรมที่กล้ำกลืนรับในวันนี้ วันหน้าย่อมมีหนทางที่ผู้ก่อกรรมย่อมได้รับผลของมัน…”

            หลิวเหอพยักหน้ารับ คุณธรรมนั้นมีมากคนที่อ้างแต่ปากหากกรกระทำนัน้ตรงกันข้ามเขาเป็นหนึ่งในบุรุษที่เที่ยงธรรมเจริญรอยตามบิดา “คนชั่วย่อมถูกลงโทษ การทำร้ายผู้ที่อ่อนแอกว่าผิดต่อประสงค์ของฟ้า.. วันหนึง่ความอยุติธรรมจะถูกขจัดไปจนสิ้น ข้าเชื่อแบบนั้น”

            มือคุ่ขาวดั่งหยกใช้ฝาถ้วยปาดผิวชา “โหวซื่อจื่อกล่าวไม่ผิด เพียงแต่การขจัดคนชั่วนั้นใช่ว่าอยู่เฉยๆแล้วพวกเขาจะหายไปหมด ย่อมต้องมีวิธีสักประการร่นช่วงเวลาอันทรมานผู้บริสุทธ์นั้นลง ให้พวกที่ทำร้ายผู้อื่นได้รับกรรมเร็วขึ้น”

            หลิวอวี่เป็นฝ่ายถามบ้าง “ผ่านมาหลายยุคสมัย คนชั่วมีแต่จะเพิ่มไม่มีลด ท่านมีวิธีใดหรือ?”

            เขากำลังรอคอยจังหวะนี้อยู่ เขารวบชายแขนเสื้อด้วยท่วงท่าอันสง่าดังปราชญ์ผู้รู้ ใช้วาจามีเลศนัยกึ่งเปิดเผยกึ่งทดสอบ หยักรอยยิ้มกระจ่างดั่งพ่อพระ “เปลี่ยนแปลงยุคสมัย.. เริ่มจากตนเอง ความเกลียดชัง แย่งชิง เคียดแค้น ล้วนมาจากกายึดมั่นถือมั่นว่าเป็นตัวท่าน ของท่าน หากสร้างความเสมอภาพเท่าเทียม ทรัพย์สินมีค่าเพียงเศษดิน ไหนเลยจะเกิดการแก่งแย่ง ปกครองด้วยธรรมที่หย่อนเกินไปทำให้คนพาลสบช่องเข้าก่อกวน.. ใยไม่สู้อบรมเสียแต่เนิ่นๆ ชำระรากที่ฟอนเฟะในตอนนี้ ย้อนมองว่าในอดีตบรรพชนของเราพลาดที่จุดใด”

            คำของคุณชายเสิ่นชวนให้คนนึกฉงน ทว่าก็ตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณบรรยากาศกลับยิ่งมายิ่งผ่อนคลายไปในทางเรียนรุ้ที่จะแยกแยะ การจะเปลีย่นแปลงความเชื่อที่ปลุกฝังมาอย่างยาวนานไม่ใช่เรื่องง่าย โม่เสวียนหาได้รีบร้อน อยู่จิบจนชาหมดถ้วยค่อยกล่าวอำลาเพื่อเดินทางกลับ

            “ข้าเพียงทิ้งคำถามไว้เท่านั้น.. อยู่ที่ว่าพวกท่านสามารถขบคิดและนำไปปรับใช้ได้มากน้อยแค่ไหน”

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

@Watcher

(ทะเยอทะยาน) +2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ +2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย (ฉลาด) +5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย +5 Point จากการโรลเรียนรู้ (หูดี) +2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย (เห็นอกเห็นใจ) -2 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ (นักวิชาการ) +4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้	(เห็นอกเห็นใจ) +20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ (หูดี) +5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น	(เล่าหงี 080) +35 มอบโม่ลี่ฮวาฉา (หูดี) +15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย   (เลื่อมใสศรัทธา) -15 ธาตุข่มกัน ดิน ข่ม ไม้ +15 พบหัวเดียวกัน +5 พูดคุยรายวัน
		(เล่าหงี 044) +35 มอบโม่ลี่ฮวาฉา (หูดี) +15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย   -15 ธาตุข่มกัน ดิน ข่ม ไม้ +20 ปีนักษัตรหนุน ระกา หนุน มะโรง +15 พบหัวเดียวกัน +5 พูดคุยรายวัน
+18	+25	(080+55) (044+75)
	-20 ความเครียดจากการโรลกินไม่อั้น (ชอบกิน) +20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ (หูดี) +60 คุณธรรมเมื่อเจอหัวดี (2)
	+10 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ (เลื่อมใสศรัทธา) +25 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ +15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา +15x2 ซินแสนอกรีต VIPx2

WenShaotian ดี

                         เมื่อได้ทราบข่าวเรื่องการทำศึก.. กับความรักอิสระของตัวเหวินเองนั้น ทำให้เขารู้สึกว่า การอาสาไปเป็นทหารนั้นเป็นอะไรที่หน้าสนใจ เหวินฯจึงเดินหน้าไปยังจี้โจว เพราะเห็นว่าต้องไปที่จวนเจ้าเมืองเพื่อแจ้งอาสาเข้ากองทัพ.. เหวินเองไม่มีม้า แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อน เพราะเขาเองก็ชอบเดินเล่นไปเรื่อยๆอยู่ กระบองยาวพาดบ่าสัมภาระพาดไหล่ ออกเดินทางต่อไป ในที่สุดก็มาถึงจี้โจว...



                          เหวินเส้าเทียนเข้าพบท่านเจ้าเมืองเพื่อขันอาสาพาตัวเองออกไปสู้ต่อต้านเหล่าโจรโพกผ้าฯ..


                          เมื่อทุกอย่างลงตัว ทางเจ้าเมืองได้ตอบตกลงและขอบคุณในความเสียสละในครั้งนี้ ก่อนที่จะได้แนะนำในเหวินไปรวมตัวกับคนอื่นๆ ที่ป๋อไห่..


                          เมื่อเข้าใจทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ชายร่างใหญ่จึงขอตัวลาเจ้าเมืองและเดินทางไปยังป๋อไห่เพื่อรวมตัวกับคนอื่นๆ ในสงครามที่กำลังจะมาถึง...

......

XiangShan ดี

เดินทางมาไกล

เข้าร่วมเป็นทหารอาสาต่อสู้กับโจรผ้าเหลือง

หลายวันต่อมา...

หญิงสาวเดินทางรอนแรมจากภาคกลางสู่ภาคเหนืออย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะมายังเมืองจี้โจว ที่หญิงสาวจำได้ว่ามีประกาศรับสมัครทหารอสาเพื่อช่วยเหลือแผ่นดินนี้

หญิงสาวเองก้อยากจะร่วมด้วยช่วยเหลือ

เพราะเธอมีความคิดว่า สตรีเองก็สามารถช่วยแผ่นดินได้! ต้องทำให้เขาเห็นกับตา!

หญิงสาวเดินทางมาถึงจวนเจ้าเมือง พร้อมกับเดินขึ้นไปหาเจ้าเมืองด้วยความตั้งใจที่แน่วแน่

"ท่านเจ้าเมืองที่เคารพ ยินดีที่ได้พบอีกครั้งเจ้าคะ" หญิงสาวน้อมคำนับเมื่อพบเจอผู้คนที่ยศสูงศักดิ์กว่า

"อ้อ.. แม่นางเมื่อตอนนั้นนี่นา ยินดีที่ได้พบอีกครั้ง ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่ขอรับ?" เจ้าเมืองเอ่ยขึ้น

"ข้าต้องการมาเข้าร่วมเป็นทหารอาสา เพื่อปราบปรามลัทธิผ้าเหลืองที่ก่อความวุ่นวายเจ้าคะ" หญิงสาวตั้งใจแน่วแน่ที่จะมาสมัครร่วมกับทางการเพื่อปราบโจร

"เอ๊ะ จริงหรือขอรับแม่นาง" เจ้าเมืองฟังแล้วก้ฉงนใจ

"ในสนามรบนั้นมีแต่เรื่องความรุนแรงและเข่นฆ่า เกรงว่าแม่นางจะรับไม่ได้ โปรดช่วย..." เจ้าเมืองเอ่ยขึ้นแบบ ไม่อยากให้แม่นางสง่างามเช่นนี้ต้องมาเสี่ยงอันตรายกับพวกโจร

เจ้าเมืองยังไม่ทันพูดจบ หญิงสาวก็พูดเสียงแข็งขึ้น

"ข้า ต้องการมา ขอเข้าร่วม จริงๆเจ้าคะ" หญิงสาวพูดเสียงแข็งขึ้น

"ถ้าหากท่านเจ้าเมืองไม่มั่นใจความสามารถของข้า ข้าจักแสดงให้ท่านได้เห็น" หญิงสาวเปิดแขนเสื้อขึ้น เผยเห็นถึงท่อนแขนที่มีน้ำมีนวลและมีกล้าม อย่างกับคนได้รับการฝึกฝนมาระดับหนึ่ง อาจจะเทียบได้กับการฝึกระดับทหารระดับสูง

"ข้าเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้มานานพร้อมกับทำงานมานับต่อนับ ได้ต่อสู้มาบ้างก็แล้ว ขอให้ท่านเจ้าเมืองเชื่อในฝีมือข้า"

"สำคัญที่สุด ข้าต้องการแสดงให้เห็นว่า สตรีเอง ก็สามารถช่วยแผ่นดินได้เจ้าคะ ขอท่านเจ้าเมืองโปรดพิจารณา"

หญิงสาวคำนับเจ้าเมืองอย่างองอาจ ท่าทีเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน มีน้ำเสียงและความตั้งใจที่แน่วแน่ยิ่ง ราวกับว่ามาเพื่อการณ์นี้โดยเฉพาะ

"....." เจ้าเมืองถึงกับพูดไม่ออกในความตั้งใจนี้ มันช่างแรงกล้านัก แม่นางนอกจากมีความสง่างามราศีจับ กับเวลาพูดสิ่งใดตอนนี้ก็มีความแข็งแกร่งในความสง่างามซ่อนอยู่

แม่นางคนนี้ช่างแปลกประหลาดจริงๆ ...

"เข้าใจแล้วขอรับ ถ้าเช่นนั้น... ด้วยความสามารถของแม่นาง ข้าจะส่งไปร่วมค่ายทหารที่ป่อไห่นะขอรับ มีท่านหลิวเสวี๋ยนเต๋อ กวนหยุนฉาง และจางยี่เต๋อรออยู่แล้ว

พวกเขาจะจัดสรรแม่นางว่าให้อยู่เหล่าใดขอรับ" เจ้าเมืองแนะนำ และอนุญาติให้หญิงสาวเข้าร่วมเป็นทหารอาสาได้

หญิงสาวคำนับด้วยความนอบน้อม

"ขอบพระคุณที่ท่านเจ้าเมืองอนุญาติเจ้าคะ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังดังที่ข้าตั้งใจไว้" หญิงสาวให้คำมั่น

"นี่นะ รับหนังสือนี้ไป จะถือว่าเจ้าเป้นทหารอาสาที่รับรองมาโดยข้า ให้เดินทางไปยังค่ายทหารเมืองป่อไห่ทันทีนะ" เจ้าเมืองมอบหนังสือรับรองการเป้นทหารอาสาให้กับหญิงสาว

"ขอบพระคุณอย่างยิ่งเจ้าคะ" หญิงสาวรับมาด้วยความนอบน้อม ก่อนจะออกจากจวนเจ้าเมืองไปด้วยความยินดียิ่งในจิตใจนาง

หญิงสาวควบม้ามุ่งหน้าไปยังป่อไห่ทันทีเพื่อไปยังค่ายทหารที่รอรับสมัครทหารอาสาอยู่...

---------------------------

+2 Point จากการโรลให้เกียรติผู้ที่คุย ถ่อมตน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ ทะเยอทะยาน

+2 Point จากการโรลวางแผน หูดี

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้ นักวิชาการ

+5 Point โรลวางแผน นักวางแผน

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หลังตรง

+10 EXP โรลสรรเสริญเหล่าผู้ที่คุยด้วย ถ่อมตน

+5 EXP จากการโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ คิ้วหงส์

รวม 15 Point / 30 EXP

---------------------------

@Watcher

Lizixuan ดี

ชายหนุ่มพเนจรมอบมองให้เจ้าเมือง

        หลายวันหลังจากนั้นหลี่ซีซวนยังประพฤติตัวเช่นชายพเนจรเป็นปรกติ  ใช้เวลาอีกหลายวันกว่าจะถึงเมืองจี้โจว  ม้าเร็วส่งสารยังไม่กรำศึกเดินทางเช่นเขาเป็นแน่  ทั้งยังมีหีบขนาดกลางบรรทุกด้านหลังของม้า  ท่องเที่ยวไปทั่วภาคเหนือแทบจะจดจำได้หมดทุกเส้นทาง  ออกจากเมืองเยี่ยเฉิง ใช้เส้นทางผ่านเมืองซินตู้  เข้าเมืองหนานผี  ลุถึงเมืองจี้โจวโดยสวัสดิภาพ  เดินลงจูงม้าเมื่อเข้าสู่ประตูเมืองจี้โจว  ความทรงจำต่างๆไหลเข้ามาในหัว  จำได้ว่าเคยใช้ชีวิตอยู่เมืองจี้โจวช่วงระยะเวลาหนึ่ง  สถานที่มากมายเคยได้เข้าไปแทบทั้งนั้น  ที่นี่มีเรื่องราวมากที่สุดว่าไปแล้วหากไปนับหนานชาง  จี้โจวคือสถานที่ที่เขาชอบมากที่สุดอาจเพราะความทรงจำ

        หลี่ซีซวนเดินจูงม้ามาถึงด้านหน้าจวนเจ้าเมืองจี้โจว  มันค่อนข้างดูดีกว่าจวนเจ้าเมืองเว่ยหนานเยอะทีเดียว  มีทหารยามยืนเฝ้าประตูทั้งสองข้าง  แจ้งข่าวว่ามีธุระสำคัญจะเข้าพบเจ้าเมืองจี้โจว  พวกมันทำท่าไม่เชื่อคำพูดจึงแสดงป้ายตำแหน่งเจ้าเมืองเพื่อยืนยันฐานะและตัวตน  ไม่นานบ่าวคนหนึ่งพาเดินนำเข้าไปด้านใน  ลัดเลาพเส้นทางไปยังจวนของเจ้าเมือง  ด้านในกว้างขวางและร่มรื่น จัดการเป็นสัดส่วน มองไปด้านใดล้วนงามตายิ่งนัก  เดินเข้ามานั่งรอด้านในโถงรับรองแขก

        เจ้าเมืองหนุ่มรูปงามเดินเข้ามานั่งด้านหน้า พลางทำการคำนับซึ่งกันและกัน

     "บ่าวมาแจ้งว่า เจ้ามีธุระจะสนทนากับข้า มิทราบว่าธุระอันใด"

     "เรียนท่านเจ้าเมือง ข้าได้รับการไหว้วานให้นำสิ่งของนี้มามองให้กับท่าน ทั้งกำชับด้วยว่า พื่อใช้บรรเทาทุกข์ภัยให้ชาวบ้านและในการปราบโจรผ้าเหลือง  สิ่งเหล่านี้เป็นโชคชะตาเจ้าเมืองที่สมควรได้รับจากคำภาวนาต่อฟ้าของเขา และบอกเขาว่าผู้หวังดีในสงครามนี้"

     หลี่ซีซวนให้บ่าวนำห่อผ้าสีแดงที่มีหีบมอบให้กับเจ้าเมือง  มองดูเจ้าเมืองนั่งเปิดห่อผ้าสำรวจดูของด้านในหีบ แล้วให้บ่าวยกหีบไปเก็บในคลัง

     "ลำบากให้เจ้าต้องนำมันมาด้วยตนเอง อย่างไรพักดื่มน้ำชาก่อนเถิด"

     "มิเป็นไรขอรับ ข้าขอตัวกลับก่อน มิรบกวนใต้เท้าท่านแล้ว"

        หลี่ซีซวนลุกขึ้นประสานมือคำนับ โบกมือไม่ต้องให้บ่าวออกมาส่ง  เขาเดินจูงม้าออกไปเดินเตร็ดเตร่ที่อื่น  ยังต้องกลับไปซีเหออีก

ลักษณะนิสัยใจดำ

+35 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นแก่ตัวไม่สนใจ

JiTianTao ดี

โรลพบท่านเจ้าเมืองพร้อมกับมอบหีบให้

"เดี่ยวข้าจะไปคุยกับทหารยามก่อนนะว่าจะขอพบท่านเจ้าเมืองได้หรือเปล่าวเดี่ยวเจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้ก่อนนะศิทย์ของข้า"

"เข้าใจแล้วขอรับท่านอาจารย์ข้าจะเชื่อฟังท่านอย่างแน่นอน"

"หยุดก่อนท่านนักบวชท่านมีธุระอะไรถึงได้มาที่จวนเจ้าเมืองแบบนี้บอกธุระของท่านมาก่อน"

"ข้ามีนามว่าจีเทียนเต๋าศาสดาของศาสนาไท่หมินลู่วันนี้ได้นำสิ่งของจะนำมามอบให้ท่านเจ้าเมืองจี้โจวขอให้ท่านเรียนกับท่านเจ้าเมืองด้วยนะขอรับ"

"ศาสนาไท่หมินลู่? อืมเอาล่ะเดี่ยวข้าจะไปเรียนท่านเจ้าเมืองให้ท่านนักบวชก็รอตรงนี้ก่อนนะเดี่ยวข้าจะมาแจ้งอีกที"

"ได้ขอรับข้านั้นรอได้"

ก่อยที่ทหารยามนั้นจะใช้เวลาไม่นานก่อนที่จะมาแจ้งให้จีเทียนเต๋านั้นเข้าไปหาท่านเจ้าเมืองได้หลังจากที่เข้ามายังภายในจวนท่านเจ้าเมืองแล้วนั้นจีเทียนเต๋าก็รีบทำความเคารพต่อท่านเจ้าเมืองตรงหน้าของตนเองทันที

"คาราวะท่านเจ้าเมืองขอรับข้าน้อยมีนามว่าจีเทียนเต๋าวันนี่ที่ได้มารบกวนเวลาท่านเจ้าเมืองก็เนื่องด้วยมีของบางสิ่งบางอย่างนั้รจะนำมามอบให้ท่านเจ้าเมืองขอรับ"

"ยินดีที่ได้รู้จักท่านจีเทียนเต๋าของสิ่งนี้เป็นอะไรอย่างงั้นหรอแล้วทำไมท่านถึงนำมามอบให้กับข้ากัน?"

"สิ่งของในหีบนี้หาใช่ของข้าไหมข้าน้อยเป็นเพียงคนที่รับฝากสิ่งของนี้นั้นเอามามอบให้กับท่านเจ้าเมืองก็เท่านั้นเองขอรับ หีบนี้นำมามอบให้กับท่านเจ้าเมืองเจ้าของเค้าไม่ประสงค์ที่จะออกนามแต่ว่าเค้าต้องการให้ท่านเจ้าเมืองนั้นได้นำของในหีบนี้ไปทำประโยชน์เพื่อประชาชนและแผ่นดินน่ะขอรับ"

"เป็นเช่นนี้ถ้างั้นข้าต้องขอบใจท่านจีเทียนเต๋ามากจริงๆสำหรับการเป็นธุระในครั้งนี้"

"หาได้ไหมขอรับเพื่อประชาชนเรื่องแค่นี้ข้าน้อยนั้นทำได้อยู่แล้วถ้ายังไงหมดหน้าที่ของข้าแล้วข้าน้อยขอตัวนะขอรับ"

"เดินทางดีๆนะท่านจีเทียนเต๋า"

"ขอให้ท่านเจ้าเมืองรักษาเนื้อรักษาตัวด้วยขอรับอย่าทำให้ความหวังของประชาชนชาวจี้โจวนั้นไร้ที่พึ่งเพราะท่านเจ้าเมืองคือต้นไม้ร่มใหญ่ที่พวกเหล่าชาวบ้านนั้นต้องการพึ่งท่านถ้าท่านเจ้าเมืองนั้นเป็นอะไรไปล่ะก็พวกชาวบ้านคงเป็นห่วงท่านเจ้าเมืองกันถ้วนหน้าอย่างแน่นอนขอรับ"