[ค่ายโจรภูเขาฉางซิ่ง] ลานกว้างฉางสือ

ลานกว้างฉางสือ

{ ค่ายโจรภูเขาฉางซิ่ง }

【ลานกว้างฉางสือ】

สถานที่พวกโจรสองค่ายนัดรวมตัวทำกิจกรรมยามว่างต่าง ๆ
มีรั้วตั้งปักล้อมรอบแน่นหนาและมีหอคอยที่มีเวรเฝ้ายามคอยสอดส่องตลอด 24 ชั่วโมง
ในยามสงบใช้เป็นจุดนัดรวมเหล่าโจรในการประกาศเรื่องสำคัญต่างๆรึจัดงานเลี้ยงสังสรรค์
ในยามสงครามก็ไว้เป็นจุดที่คอยวางแผนและมอบหมายหน้าที่แต่ละคนให้ทั่วถึง

Chenfeng บ้า

หลังจากเฉินเซียวเฟิงทำภารกิจแรกสำเร็จก็ทำให้เขาเริ่มมีชื่อเสียงในหมู่โจรด้วยกันบ้าง ทำให้เขาเริ่มได้รับการยอมรับมากขึ้นและด้วยนิสัยที่จริงใจทำให้เฉินเซียวเฟิงเข้ากับคนอื่นได้ดี

"ดังใหญ่แล้วนะเฉินเฟิง ทำให้ข้าได้หน้าด้วยที่เชิญเจ้ามาเข้าร่วมกับเรา"


สหายโจรสนิทของเฉินเซียวเฟิงเข้ามาทักทายด้วยความยินดี


"เจ้าก็พูดเกินไป เป็นเพียงผลงานเล็กๆเพียง 2 - 3 วันก็คงลืมกันหมดแล้ว"


เฉินเซียวเฟิงตอบตามตรงไม่ใช่เพราะถ่อมตน แต่เขาไม่คิดหลงระเริงในผลงานเพียงเล็กน้อยแค่นี้


"เจ้านี้ช่างเป็นคนจริงจังเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ เอาเถอะก็ถือเป็นข้อดีของเจ้าล่ะนะ ฮะๆ"


สหายโจรหัวเราะเบาๆขณะที่พวกเขาทั้งสองเดินเล่นในค่ายโจรไป เฉินเซียวเฟิงก็สังเกตุว่าคนในค่ายดูอมทุกข์ไม่มีความสุขเท่าไหร่นัก


"ทำไม คนในค่ายดูอมทุกข์เช่นนี้? รึมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นช่วงที่ข้าไม่อยู่รึเปล่า"


เฉินเซียวเฟิงถามสหายแต่เขาก็ส่ายหน้าเบาๆ


"เปล่าเลย เป็นเรื่องปรกตินั่นแหละ เจ้ามาใหม่อาจยังไม่รู้แต่พวกเราแต่เดิมก็เป็นแค่ชาวบ้าน ไม่ก็พ่อค้า อาจมีบ้างที่เป็นทหารรึนักรบมาก่อนแต่ก็มีน้อยนิดนักพวกเขาไม่ได้มีความสามารถในการต่อสู้สูงส่งอะไร แต่ตอนนี้ต้องมาเป็นโจรเอาชีวิตไปเสี่ยงในทุกๆวันโดยมีค่าตอบแทนเพียงน้อยนิดก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะเครียดกันแบบนี้นะ"


สหายโจรพูดก็ท้อใจเพราะเขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ทำให้เฉินเซียวเฟิงครุ่นคิดบางอย่าง


"กำลังใจตกต่ำแบบนี้จะให้ทำงานได้อย่างไง ข้าว่าข้าควรที่จะทำอะไรบางอย่างแล้ว"


เฉินเซียวเฟิงกล่าวด้วยความจริงจังจนสหายโจรหันมองด้วยความสงสัย


"เจ้าจะทำยังไงล่ะ?"


"จะมีอะไรสร้างขวัญกำลังใจไปมากว่าการจัดงานเลี้ยงสังสรรค์อีกล่ะ?"


คำพูดของเฉินเซียวเฟิงสร้างความประหลาดใจให้สหายโจรมากแต่ก็ยิ้มออกมาบางๆ


"ฟังดูเป็นความคิดที่ดีแต่คงต้องขอความเห็นชอบจากหัวหน้าก่อนนะ"


สหายโจรเหมือนจะสนับสนุนความคิดนี้เต็มที่ เพราะเขาเองก็ไม่ได้ร่วมงานเลี้ยงดีๆมานานแล้ว


"ไม่ต้องห่วงข้าจัดการเอง เจ้าเตรียมรอฟังข่าวดีได้เลย"


เฉินเซียวเฟิงทุบอกมั่นใจ ก่อนที่ตนจะเดินไปที่ กระโจมราชินี

Chenfeng บ้า

เฉินเซียวเฟิงได้กลับมาพร้อมอาหารและสุรามากมายที่ถูกบรรทุกมาที่เกวียนทำให้เหล่าสหายโจรเข้ามารุมล้อมมองดูทันที


"จงฟัง เหล่าพี่น้องข้า! หัวหน้าเจิ้งเจียงรู้ว่าพวกเจ้านั้นทนลำบากเพื่อนางมานานจึงให้ข้าเป็นตัวแทนในการจัดซื้อเสบียงครั้งนี้มา จงไปกระจายข่าวให้พี่น้องเราทุกคนรับรู้ซะ! คืนนี้เราจะมีงานเลี้ยง!!"


เฉินเซียวเฟิงพูดตะโกนเสียงดังจนได้ยินกันทั่ว พร้อมเสียงเฮลั่นของเหล่าพี่น้องโจรอย่างยินดีพวกเขารีบนำอาหารสุราลงมาจัดเตรียมทันที พร้อมจัดพื้นที่สำหรับงานเลี้ยงในคืนนี้


"เจ้าไม่บอกงั้นเหรอว่าทั้งหมดนี้เป็นเงินเจ้านะ?"


สหายโจรเข้ามากระซิบถามเฉินเซียวเฟิง


"ไม่จำเป็นหรอก ถ้าข้าบอกไปพวกเขาก็เพียงชื่นชมข้าแต่ไม่นานก็จะจางหายไป แต่ถ้าข้าบอกเป็นเพราะหัวหน้าเจิ้งเจียงล่ะก็มันจะทำให้พวกเขายินดีที่หัวหน้ามองเห็นถึงปัญหาของพวกเขาและจะยิ่งเพิ่มความภักดีและขยันทำงานเป็นเท่าตัวไงล่ะ"


เฉินเซียวเฟิงตอบตามตรง เขาไม่ได้ต้องการชื่อเสียงรึคำชื่นชมใดๆเพียงทำให้พวกพ้องมีความสุขพร้อมต่อสู้กับความอยุติธรรมแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว


"ฮะๆ จะว่าสมเป็นเจ้าดีรึว่าช่างใจกว้างดีล่ะ แต่เอาเถอะสำหรับข้าขอแค่สนุกกับงานเลี้ยงยามนี้ก็พอ"


สหายโจรหัวเราะเบาๆพลางตบหลังเฉินเซียวเฟิง ก่อนทั้งคู่จะไปจัดเตรียมงานอย่างขยันขันแข็งด้วยจนกระทั่งมืดค่ำพื้นที่ก็จัดเตรียมเรียบร้อยเจิ้งเจียงและลู่เจิ้งก็มาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย มันอาจไม่ใช่งานที่หรูหราอะไรนักแต่ก็นับว่าดูมีระเบียบกว่างานเลี้ยงโจรทั่วๆไป


เจิ้งเจียงมานั่งอยู่หัวโต๊ะพลางกวาดสายตามองรอบๆเตรียมพูดปราศัยออกมา


"พี่น้องข้า! ข้ารู้ว่าเจ้าลำบากเพื่อข้ามามากมาย ถ้าไม่มีพวกเจ้าข้าเองก็คงไม่อาจมาไกลได้ถึงเพียงนี้ งานเลี้ยงนี้คงไม่อาจสามารถตอบแทนความช่วยเหลือพวกเจ้าได้ทั้งหมดแต่ข้าสาบาน! ว่าข้าจะโค่นราชสำนักคืนความเป็นธรรมให้พวกเจ้าทุกๆคนให้ได้!"


เสียงตะโกนของสตรีที่ดูป่าเถื่อน ทั้งดุดันและแข็งกร้าว แต่ราวกับเป็นเสียงปลุกใจที่ทำให้เหล่าโจรต่างร้องตะโกนออกมา


"เพื่อความเป็นธรรม!"


ทุกคนต่างพูดร้องตะโกนออกมาพร้อมกันจนเสียงดังก้องกังวาลน่าฮึกเฮิม


"ดี! แต่ก่อนที่ข้าจะเปิดงานเลี้ยงคงไม่อาจพูดละเลยคนๆหนึ่งไปได้ เขาเป็นคนที่พยายามทำให้งานเลี้ยงนี้เกิดขึ้นมาได้ เพราะงั้นเราควรให้เกียรติเขามาพูดเปิดงานสักหน่อย เอ้า! มัวทำอะไรอยู่เหล่า ขึ้นมาสิเฉินเฟิง!"


เจิ้งเจียงหันไปเรียกเฉินเฟิงที่ปะปนในงานเลี้ยง เขามีท่าทีแปลกใจนิดหน่อยแต่ก็เดินขึ้นมาบนแท่นอย่างองอาจท่ามกลางสายตาของเหล่าพี่น้องโจรของเขา


"ข้ามีนามว่าเฉินเฟิง พวกเจ้าบางคนคงไม่รู้จักข้าเพราะข้าเป็นเพียงหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้ามาแต่นั่นไม่สำคัญหรอก พวกเราทุกๆคนคือผู้ที่โดนราชสำนักกดขี่จนต้องเลือกเส้นทางนี้ และข้ายินดีอย่างยิ่งที่ได้ตอบแทนพวกเจ้าทุกคนที่ร่วมมือกันต่อต้านราชสำนักที่น่ารังเกียจนี้!"


คำพูดของเฉินเซียวเฟิงดุดันไม่แพ้เจิ้งเจียง ทำให้เหล่าโจรตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ


"พวกราชสำนักคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ มองเห็นเราเป็นมดปลวกจะเหยียบย่ำเท่าไหร่ก็ได้ พวกมันเรียกเราว่าโจรทั้งๆที่พวกมันนั่นแหละคือโจรที่ปล้นทุกอย่างจากพวกเราไป! แต่ในวันนี้มันจบลงแล้วพี่น้องข้า.. คืนนี้เราจะแสดงให้มันรู้ว่าพวกเราไม่เคยเกรงกลัวราชสำนักพวกนั้น จงสนุกให้เต็มที่แล้วเราจะไปทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่างจากพวกมันกัน!"


"เฮๆๆๆ"


สิ้นเสียงคำพูดเฉินเซียวเฟิงเหล่าโจรก็เฮลั่นด้วยความครื่นเคร้งและดื่มด่ำในงานเลี้ยงกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาทุกๆคนอาจมาต่างที่อยู่ ต่างครอบครัว ต่างอาชีพ แต่ในวันนี้ทุกๆคนคือพี่น้องกัน


"พูดได้ดีเลยนี้เฉินเฟิง ฮะๆ"


เจิ้งเจียงกล่าวชมพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ


"ข้าก็แค่พูดในสิ่งที่อยากพูดเท่านั้น.. และก็ข้ามีของขวัญให้ท่านด้วยหัวหน้าเจิ้งเจียง"


เฉินเซียวเฟิงหยิบสุรานมม้าออกมาก่อนจะมอบให้เจิ้งเจียง เมื่อเจิ้งเจียงได้ดูก็ตามลุกวาวเหมือนผู้เป็นน้องสาวไม่มีผิด


"นี้มันสุรานมม้าชั้นหนึ่ง.. ข้าได้ยินจากลู่เจิ้งแล้วว่าเจ้ามีมันแต่ไม่นึกว่าจะมีเหลือเก็บไว้อีกนะเนี่ย"


เจิ้งเจียงยิ้มยินดีขณะสูดดมกลิ่นสุราอย่างหลงไหล


"แล้วทำไมถึงให้ข้ากันล่ะ จะติดสินบนกันรึไง?"


เจิ้งเจียงพูดหยอกเล่นนิดหน่อย


"เปล่าเลย เป็นเพียงของตอบแทนเล็กน้อยที่หัวหน้าเจิ้งเจียงยอมให้ข้าร่วมกลุ่มและยังเชื่อใจข้าจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นมาอีก ถ้าไม่ใช่เพราะหัวหน้าข้าก็คงได้แค่ใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าต่อไปเท่านั้น


เฉินเซียวเฟิงพูดอย่างสำนึกรู้บุญคุณ ทำให้เจิ้งเจียงประทับใจมากขึ้น


"ฮะๆ ถ้าเจ้าพูดขนาดนี้ข้าไม่รับไว้คงไม่ได้แล้ว.. เฉินเฟิงตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าเป็นเพียงคนอวดดีที่ประเมิณตัวเกินจริงซะอีก แต่ตอนนี้ข้าคิดว่าเจ้าจะต้องเป็นบุคคลยิ่งใหญ่ในภายหน้าก็ได้"


เจิ้งเจียงกล่าวชม ทำให้เฉินเซียวเฟิงรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก


"ข้าก็แค่ทำในสิ่งที่ข้าทำได้ให้สุดความสามารถแค่นั้นเอง"


เขาตอบกลับไปอย่างตรงไปตรงมา


"หึๆ เอาเถอะ เจ้าไปสนุกกับงานเลี้ยงต่อเถอะ คืนนี้นะเจ้าเป็นดาวเด่นของงานเลยนะ"


เจิ้งเจียงยิ้มตอบกลับก่อนที่เธอจะไปสนุกกับงานเลี้ยงบ้าง ส่วนเฉินเซียวเฟิงก็ถูกสหายสนิทลากตัวไปสังสรรค์กันเต็มที่


เมื่อผ่านคืนนี้ไปคงไม่มีโจรคนไหนที่ไม่รู้จักเฉินเซียวเฟิงคนนี้แล้ว


[มอบสุรานมม้าให้เจิ้งเจียง 1 ea]


[มอบซาลาเปา 200 ea , ซี่โครงเป็ด 200 ea , ซี่โครงไก่ 200 ea , เนื้อสุนัข 200 ea , เหล้า 700 ea ให้ค่ายโจรฉางซิ่ง]


[ใช้งานนิสัย ผู้รู้คุณ +4 Point ทุกครั้งที่ทำงานช่วยเหลือผู้มีคุณสำเร็จ]

Chenfeng บ้า

หลังงานเลี้ยงแสนสนุกสนานได้ผ่านไป สิ่งที่เหลืออยู่คือเหล่าโจรที่นอนเมามายไม่ได้สติอยู่ทั่วบริเวณ รอบข้างเต็มไปด้วยเศษซากของกินราวกับเพิ่งผ่านสัตว์ป่าที่หิวโซมา แทบจะไม่เหลือใครที่มีสติเลยยกเว้นแต่เฉินเซียวเฟิงที่ยังคงอยู่ดีเพราะเขาไม่ดื่มสุรา


"เล่นกันซะเต็มที่เลยนะ... ถ้าศัตรูบุกมาตอนนี้คงโดนจัดการได้ง่ายดายเป็นแน่"


เฉินเซียวเฟิงยิ้มบางๆกับภาพผู้คนที่นอนหมดสภาพด้วยฤทธิ์สุรา แต่ก็ดูมีความสุขดีผิดกับเมื่อกลางวันที่ยังดูอมทุกข์กันอยู่เลย


"แล้วเจ้าคิดว่าเป็นเพราะใครกันล่ะเฉินเฟิง"


เสียงหญิงสาวดังขึ้นข้างหลังเขา ก่อนที่เธอจะมานั่งลงข้างๆจึงรู้ว่าเธอคือลู่เจิ้งนั่นเอง


"ท่านลู่เจิ้งนี้เอง นึกว่าท่านจะกลับไปพักผ่อนแล้วซะอีก"


เฉินเซียวเฟิงถามด้วยความแปลกใจ เพราะอย่างเจิ้งเจียงพี่สาวนางก็เล่นล่อสุราไปหลายไหจนนอนหมดสภาพในกระโจมไปแล้ว


"ฮะๆ ถึงข้าจะชอบสุราก็จริงแต่ก็ไม่คิดดื่มจนขาดสติหรอกนะ เป็นถึงที่ปรึกษาก็ควรจะวางตัวให้ดีใช่ไหมล่ะ"


ลู่เจิ้งปิดปากหัวเราะเบาๆ แม้นางจะเป็นน้องสาวร่วมสาบานกับเจิ้งเจียงแต่บุคลิกช่างแตกต่างจริงๆ


"แล้วก็นะเฉินเฟิง ตอนนี้อยู่กันแค่สองคนไม่จำเป็นต้องเรียกคำสุภาพกับข้าก็ได้ ในเมื่อท่านพี่เจิ้งเจียงยอมรับเจ้า ข้าเองก็ยอมรับเจ้าเช่นกัน"


ลู่เจิ้งกล่าวตอบจนเฉินเซียวเฟิงรู้สึกแปลกใจหน่อยๆ


"เข้าใจแล้วลู่เจิ้ง.. จริงๆแล้วข้าเองก็อึดอัดเหมือนกันที่ต้องคอยพูดคำสุภาพเหล่านี้ล่ะนะ"


เฉินเซียวเฟิงบอกตามตรงจนลู่เจิ้งหัวเราะเบาๆออกมา


"ฮะๆ เจ้านี้ช่างปรับตัวได้เร็วจริงๆเฉินเฟิง.. นี้ทำไมเจ้าถึงได้เกลียดราชสำนักขนาดนั้นล่ะ?"


อาจเพราะฤทธิ์สุราทำให้ลู่เจิ้งยามนี้ดูอ่อนไหวจนอยากรู้เรื่องของเฉินเซียวเฟิงให้มากขึ้น


"ถ้าจะให้พูดมันก็ค่อนข้างยาว.. แต่สรุปง่ายๆก็คือเพราะราชสำนักทำให้พ่อแม่ข้าต้องตายในทางอ้อม และทรยศต่อความเชื่อใจของข้า ดังนั้นข้าต้องการแก้แค้นพวกมัน!"


เฉินเซียวเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ความอาฆาตนี้จะไม่มีวันจางหายจนกว่าเขาจะทำลายราชสำนักให้สิ้นซาก


"ข้าเสียใจด้วยเรื่องพ่อแม่เจ้า.. แต่ทำไมเจ้าถึงมาร่วมค่ายโจรล่ะ ด้วยความสามารถเช่นเจ้าขอเพียงไปเข้ากองทัพธรรมที่ไหนก็รับเป็นแน่"


ลู่เจิ้งถามต่อก่อนที่เฉินเซียวเฟิงจะครุ่นคิดไปพักหนึ่ง


"ข้าเองก็เคยคิดเช่นนั้น แต่ว่าพวกกองทัพธรรมไหนเลยจะคิดถึงประชาชนอย่างแท้จริงพวกนั้นล้วนแต่เป็นพวกจอมปลอมที่อาศัยข้ออ้างคุณธรรม เพื่อความทะเยอทะยานของตัวเองเท่านั้น ดังนั้นข้าเลยคิดว่าถ้าจะเข้าร่วมกับทัพจอมปลอมเช่นนั้นข้าขอเข้าร่วมกับพวกโจรที่เข้าใจประชาชนอย่างแท้จริงจะดีกว่า"


เฉินเซียวเฟิงตอบด้วยความมุ่งมั่น ในคราแรกเขาก็ชั่งใจว่าค่ายโจรฉางซิ่งดีดั่งข่าวลือรึไม่ แต่เมื่อได้พบผู้คนที่นี้ผู้มีปณิธานเดียวกันทำให้เขามั่นใจว่านี้แหละคือที่ของเขา


"เป็นคำตอบที่ดีนี้.. แต่รู้ไหมว่าความเป็นจริงแม้แต่ข้าเองก็ไม่รู้เลยว่าจะเอาชนะพวกราชสำนักยังไง"


ลู่เจิ้งที่ได้ฟังก็เริ่มบ่นความในใจออกมาบ้าง อาจเพราะฤทธิ์สุราเป็นเหตุด้วย


"ทั้งกำลังคน ความสามารถ ทรัพย์สิน แม้แต่อาวุธดีๆเรายังหาได้ยากเลย และเพราะปณิธานของพี่เจิ้งเจียงต้องคอยแบ่งปันเงินให้ผู้ยากไร้ ทำให้ทุกๆวันนี้แค่เลี้ยงดูคนในค่ายให้รอดไปวันๆก็เต็มกลืนแล้ว"


ลู่เจิ้งค่อยๆอธิบายออกมาเรื่อยๆจนเฉินเซียวเฟิงได้ฟังก็ยิ่งหนักใจแทน


"ข้าสามารถช่วยอะไรได้บ้า่งไหม? "


เฉินเซียวเฟิงถามพร้อมจ้องตาลู่เจิ้งอย่างจริงจัง


"ข้าเองก็ไม่แน่ใจ.. อันที่จริงข้าได้ข่าวว่าที่เมืองอันอี้มียอดยุทธ์หญิงซ่อนตัวอยู่ที่นั่น ถ้าเจ้าลองเกลี่ยกล่อมนางมาเข้าร่วมได้คงช่วยเพิ่มกำลังรบเราได้ไม่น้อยเลย"


ลู่เจิ้งตอบกลับไปจากสายข่าวที่วางไว้อยู่ทั่วทำให้เธอมีข้อมูลมากว่าที่ใครจะคิดได้


"ยอดยุทธ์หญิงงั้นเหรอ.. เข้าใจแล้วข้าจะไปหานางในวันพรุ่งนี้เลย"


เฉินเซียวเฟิงตกปากรับคำในทันทีโดยไม่คิดลังเลแม้แต่น้อย


"ฮะๆ ไม่จำเป็นต้องรีบเช่นนั้นก็ได้ เจ้าเองก็เพิ่งกลับจากการเดินทางมาน่าจะพักสักสองสามวันก่อนดีกว่า"


"ไม่จำเป็นหรอก ทุกวินาทีมีค่าสำหรับเราตอนนี้ ใครจะรู้ว่าอาจมีคนไปชักชวนก่อนเราก็ได้ดังนั้นรีบไปไวเท่าไหร่ยิ่งดี"


เฉินเซียวเฟิงยังคงยืนยันคำเดิม จนลู่เจิ้งยอมแพ้ในความหัวดื้อนั่น


"ตามใจเจ้าเถอะ อืม.. ข้าว่าได้เวลาที่ข้าควรไปนอนพักแล้ว งั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะเฉินเฟิง"


ลู่เจิ้งโบกมือลาก่อนจะค่อยๆกลับเข้ากระโจมของตนไป เหลือทิ้งไว้เพียงเฉินเซียวเฟิงที่ยังคงคิดถึงอนาคตข้างหน้าว่าควรทำเช่นไรต่อไปดี

Chenfeng บ้า

รุ่งเช้าเฉินเซียวเฟิงก็จัดเตรียมสัมภาระเตรียมออกเดินทางในทันทีก่อนที่สหายโจรจะมาทักด้วยอาการเมาค้าง

"เฉินเฟิงเจ้าจะรีบไปไหนเนี่ย เพิ่งผ่านงานเลี้ยงไปอยู่สนุกต่ออีกหน่อยก็ได้ล่ะมั้ง"


สหายโจรพูดด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นว่าช่วงนี้เฉินเซียวเฟิงพยายามมากเกินไปจนน่ากังวลถึงสภาพร่างกายเขา


"ขอโทษด้วย พอดีข้ามีธุระด่วนต้องทำชักช้ามิได้"


เฉินเซียวเฟิงตอบกลับขณะขึ้นหลังม้าแล้วลูบปลอบโยนมันเบาๆ


"เจ้าก็เป็นซะแบบนี้ล่ะนะ เอาเถอะขอให้ปลอดภัยล่ะสหายข้า"


สหายโจรอวยพรก่อนจะโบกมือลา ส่วนเฉินเซียวเฟิงก็ยิ้มบางๆตอบกลับก่อนจะควบม้าไปที่ เมืองเยี่ยนหมิง

Chenfeng บ้า

เฉินเซียวเฟิงได้เดินทางกลับมาค่ายโจรอีกครั้ง เพียงไม่อยู่ไม่กี่วันแต่เขากลับคิดถึงที่นี้ขึ้นมาเหมือนว่าเขาคิดว่าที่นี้คือบ้านไปแล้ว


"กลับมาแล้วเหรอเฉินเซียวเฟิง หัวหน้ากำลังรอเจ้าอยู่เลย"


สหายโจรที่เห็นเฉินเซียวเฟิงมาก็โบกมือทักทายอย่างเป็นกันเอง


"ข้าได้รับจดหมายแล้วล่ะ กำลังจะไปหาพอดีเลย"


เฉินเซียวเฟิงกล่าวตอบก่อนจะนำม้าไปเก็บที่คอกแล้วลูบปลอบโยนมันเบาๆ


"คราวนี้เจ้าไปสร้างผลงานอะไรไว้อีกล่ะ เจ้านี้นาเพิ่งมาถึงแท้ๆกลับสร้างผลงานได้ไวกว่าคนที่อยู่ที่นี้มาครึ่งชีวิตซะอีก"


สหายโจรแซวเขาเล่นนิดหน่อยจนเฉินเซียวเฟิงอมยิ้มเบาๆ


"เจ้าก็พูดเกินไป พวกเราไม่ใช่ราชสำนักสักหน่อยที่ต้องมาอวดผลงานข่มกัน จะน้อยรึจะมากก็ล้วนแต่ทำเพื่อเปลี่ยนแปลงแผ่นดินนี้"


เฉินเซียวเฟิงตอบกลับอย่างถ่อมตัวจนสหายโจรหัวเราะออกมาเบาๆ


"ฮะๆ สมเป็นเจ้าจริงๆรีบไปเถอะให้หัวหน้ารอนานคงไม่ดี แต่ถ้าได้รางวัลมาเยอะอย่าลืมเลี้ยงเหล้าข้านะ"


สหายโจรบอกลาทิ้งท้ายก่อนจะไปทำหน้าที่ตนต่อ พร้อมกับเฉินเซียวเฟิงที่มุ่งหน้าไปที่ กระโจมราชินี

  

.: โจรกลุ่มฉางซิ่ง :.

กติกาการโรลเพลย์สนทนาทำความรู้จักขุนพลโจร

(1) 1 โรลเพลย์ สามารถเจอได้แค่ 1 คนเท่านั้น ยกเว้นมีระบุว่า xx นั่งกับ xx

(2) ในโรลเพลย์สร้างสถานการณ์พบเจอครั้งแรกได้อิสระ โดยไม่แหกนิสัย NPC

(3) นอกจากทำความรู้จัก พูดคุย ใน 1 โรลเพลย์สามารถมอบของขวัญให้ 1 ชิ้นเท่านั้น

(4) การชักชวนเข้ากองกำลัง บาง NPC ไม่จำเป็นต้องหัวใจเต็ม 10 ดวงเสมอไป นอกจากอยู่ที่การให้ของแล้ว การพูดคุย โรลทิ้งท้ายไว้ และ กำกับว่า "ชักชวน"

ทางทีมงานจะมาคอมเม้นท์ว่าชวนสำเร็จหรือไม่ ถ้าสำเร็จคุณจะได้โต้วาทีกับเขา ถ้าชนะแสดงว่าเขายอมรับใช้คุณ

(5) รายการของชอบไม่ชอบ ให้ดูหน้าระบบ NPC

ความสำคัญก่อนโรลสร้างความสัมพันธ์ NPC

(1) สำคัญมาก ที่คุณจะต้องตรวจเช็ค (ลักษณะนิสัยขัดแย้งกันหรือไม่ สามารถเช็คได้จากที่นี่ คลิก)

(2) รองลงมา ตรวจเช็ต ธาตุวันเกิด และ ปีนักษตร ชงกันหรือไม่ สามารถเช็คได้ที่นี่ (คลิก)

(3) ทุก ๆ การโรลเพลย์ที่มีความขัดแย้งในด้านนิสัย และ ธาตุหรือปีนักษัตรชงกัน เนื้อหาโรลเพลย์คุณจะต้องสร้างให้สมเหตุสมผล

เมื่อความสัมพันธ์ต้องลบลงในโรลเดียวกับจีบ ที่ความสัมพันธ์เพิ่ม โดยการครีเอทสร้างสถานการณ์โรลเพลย์ไม่ถึงกับทะเลาะ ขัดแย้งกัน

แต่ให้คุณเผลอทำอะไรที่ไม่ดี หรือใช้คำพูด หรือ บางอย่างเกี่ยวกับนิสัย ตัวคาร์คุณในโรลนั้นด้วย เพื่อให้มีความเมคเช้นส์ในการลดความสัมพันธ์

[161] ชวี กง

[162] ฉง เชียน