[เมืองลั่วหยาง] สำนักงานจัดขายบ้านเหลียนซานเหริน

สำนักงานจัดขายบ้านเหลียนซานเหริน

{ เมืองลั่วหยาง }

【สำนักงานจัดขายบ้านเหลียนซานเหริน】

สำนักงานอสังหาเหลียนซานเหริน มีอาณาเขตพื้นที่
ครอบคลุมสามสิบกว่าไร่ในนครลั่วหยาง และมีสาขาหลายหัวเมือง
ภายในมีการตกแต่งอย่างโอ่อ่าหรูหราสมฐานะเจ้าสัวใหญ่แห่งนครหลวง
สำนักงานอสังหาพวกเขาเป็นหน่วยงานเอกชนที่ดูแลสรรหาที่พักอาศัยให้แก่
คนมีฐานะไปจนถึงระดับยากหญ้าที่มีเงินน้อยนิด ก็มีบ้านระดับนั้นให้ท่าน ในลิสต์พวกเขามีทั้งบ้านที่ยึดจำนองจากเจ้าสัวที่จ่ายหนี้ไม่ครบ หรือ บ้านเก่า
ที่ผ่านการรีโนเวทปรับปรุงใหม่ พร้อมทำเรื่องขึ้นทะเบียนบ้านให้ท่านเสร็จสรรพ
สโลแกนที่นี่ค่อนข้างรัดกุมและปลอดยภัย อีกทั้งเก็บความลับลูกค้าได้อย่างดี

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 300 อีแปะ - 10 EXP (รายวัน)

พนักงานต้อนรับ: ชิง หมิง
อุปนิสัย: ชิงหมิงเป็นคนมีอัธยาศัยไมตรี
ยิ้มแย้มกับลูกค้าได้ง่าย และพบปะผู้คน เขามีความซื่อสัตย์
อีกทั้งจะทำทุกวิถีทางเพื่อปิดจ็อบอีกฝ่ายให้ได้ ไม่ว่าจะทำวิถีไหน

Jinying ดี

❀ วางแผนซื้อบ้าน ❀

ดำเนินการซื้อขาย

.

.

          " ก็คือตอนนี้ครอบครัวอิ๋งเอ๋อร์ปลอดภัยดี แค่อพยพหนีการตามล่าพวกโจรไปยังใต้สุดของแผ่นดินฮั่นอย่างนั้นหรือเจ้าคะ? "

          ซูฮวาเอ่ยทวนเนื้อหาในจดหมายหลังจากที่เด็กสาวอ่านให้ผู้ติดตามทั้งสองฟังเสร็จสิ้น ซึ่งจิ้นอิ๋งที่ตอนนนี้ใบหน้าดูดีขึ้นมากก็ผงกศีรษะรับเสียหลายรอบอย่างกระตือรือร้น แม้ดวงตาหวานคู่นั้นจะยังติดแดงช้ำ แต่ประกายภายในไร้แววเศร้าหมองโดยสิ้นเชิง มือก็กอดจดหมายไว้ตลอดจนถานเจ๋อที่เห็นอดจะอมยิ้มไม่ได้

          " ว่าแต่ทำไมถึงหนีไปไกลเสียขนาดนั้นเลยล่ะเจ้าคะ " สตรีแซ่เหมยเอ่ยอย่างใคร่รู้ขณะที่ทั้งสามมาเยือนถึงยังสำนักงานจัดขายบ้านเหลียนซานเหรินแล้ว

          จิ้นอิ๋งที่หันไปรับการต้อนรับจากคนงานภายในเสียก่อนทำให้ไม่ทันได้ตอบคำถามของซูฮวา แต่แล้วในตอนที่กำลังแยกมานั่งกรอกทำสัญญาลงกระดาษ ดรุณีน้อยก็พลันเอ่ยถึงเรื่องครอบครัวให้ทั้งถานเจ๋อและซูฮวาไปด้วยอย่างสดใส ดูคล้ายกับว่าแม้นางจะไม่ค่อยว่างเท่าใดนักแต่ก็อยากแบ่งปันเรื่องราวของที่บ้านให้คนอื่นได้ชื่นชมอย่างเช่นที่นางรู้สึกเคารพรัก

          " ท่านพ่อของข้าเป็นอดีตขุนพลน่ะเจ้าค่ะ แต่เกิดอุบัติเหตุขาข้างหนึ่งใช้งานไม่คล่องแคล่วเช่นเดิม เลยจำต้องถอนตัวมาน่ะเจ้าค่ะ.. แต่พอเลิกเป็นทหารก็หันกลับมาทำอาชีพค้าขายแทนจนตอนนี้ลั่วหยางคุ้นเคยกับสกุลกู่ที่ทำอาชีพค้าขายไปแล้วน่ะเจ้าค่ะ "

          สิ้นน้ำเสียงหวานเอ่ยกลั้วขำซูฮวาก็คล้ายปะติดปะต่อได้รวดเร็ว ทว่าถานเจ๋อกลับยังไม่เข้าใจว่าการเป็นขุนพลเกี่ยวอะไรกับการลี้หนีไปไกลเสียสุดใต้ดินแดน จนได้สตรีแซ่เหมยเอ่ยกระซิบถึงเหตุผลที่คาดเดาว่าพวกโจรที่ตามล่าไม่แคล้วมีความแค้นต่ออดีตขุนพลกู่ทำให้ไม่อาจวนเวียนอยู่ยังที่เดิมได้ มิเช่นนั้นอาจโดนตามล่าเอาชีวิตไม่จบสิ้นก็เป็นได้

          อีกทั้งตอนนี้จิ้นอิ๋งก็ยังเตร็ดเตร่ไปทั่ว ไม่แคล้วรับรู้โดยทั่วกันแล้วว่าลูกสาวอดีตขุนพลยังรอดชีวิต ทว่าไม่เจอคนอื่น ๆ โดยเฉพาะผู้เป็นพ่อและได้ข่าวโดยทั่วกันว่าอาจเสียชีวิตไปแล้ว เด็กสาวจึงยังรอดพ้นการตามล่าตัวมาจนถึงยามนี้ก็เป็นได้ จิ้นอิ๋งที่ลงมือเขียนเอกสารเสร็จพลันหันมารับฟังสิ่งที่สตรีแซ่เหมยวิเคราะห์ตามไปด้วยก็ทำเอาอดตาโตมองหาไม่ได้

          ด้วยเพราะดรุณีน้อยเพียงแค่คิดถึงผลกระทบแค่ส่วนที่ต้องหนีลี้ไปให้ไกล ส่วนเรื่องที่ทำให้คล้ายกับครอบครัวตายไปแล้วนั้นเด็กสาวแทบนึกไม่ถึง ถึงอย่างนั้นพออ่านทวนจดหมายที่ผู้เป็นบิดาไม่ยอมบอกสถานที่ที่อยู่ในตอนนี้ก็ไม่แคล้วคงไม่อยากให้จิ้นอิ๋งได้ออกตามหาด้วย บางทีอาจจะเป็นความจริงดั่งที่ซูฮวากล่าวก็เป็นได้ คิดได้เช่นนั้นดวงหน้านวลก็ดูหงอยลงเสียหลายส่วนจนคนที่เอ่ยความคิดออกไปแทบจะยกมือลูบปลอบศีรษะเล็กอย่างรู้สึกผิด

          .

          " อย่างน้อยตอนนี้ก็รู้แล้วนะเจ้าคะว่าครอบครัวยังปลอดภัย.. อย่างไรสักอาจได้เจอกันอีกหนเป็นแน่เจ้าค่ะ ถ้าไม่เจอก็แค่ลงไปทางใต้ด้วยกันดีหรือไม่เจ้าคะ "

          ซูฮวาพยายามเอ่ยปลอบใจโดยมีถานเจ๋อที่ปลอบไม่เก่งพยักหน้ารับเป็นลูกคู่ ซึ่งก็คล้ายได้ผลเพราะทำให้จิ้นอิ๋งยกยิ้มเสียเต็มแก้มก่อนพุ่งกอดตัวสตรีแซ่เหมยแน่น ๆ ครั้งหนึ่งก่อนจะหันมาตรวจสอบเอกสารให้ดีอีกหน พลางเอ่ยพูดคุยปรึกษากับผู้ติดตามทั้งสองอีกเล็กน้อย รวมถึงขอคำปรึกษาจากทางพนักงานไปด้วยถึงข้อตกลงและภาษีที่ต้องการต่าง ๆ ถึงยื่นส่งเอกสารที่กรอกเสร็จสมบูรณ์และจำนวนเงินที่ต้องจ่ายออกไป

ดำเนินการซื้อ

บ้านร้างตงฟาง (บ้านขนาดกลาง) เขตนอกเมืองซีเหอ

.

.
แบบฟอร์มขอซื้อบ้าน

ชื่อทางการเจ้าของบ้าน: กู่ จิ้นอิ๋ง

รูปภาพที่จะให้แปะลงภาพ: ลิงก์

Link ประวัติตัวละคร: https://rotk.xyz/thread-81-1-1.html

วันเดือนปีเกิด: 9 พฤศจิกายน เจี้ยนหนิงศกปีที่ 2

ฮวงจุ้ยธาตุประจำวันเกิด: ธาตุดิน

คำอธิบายบ้านของคุณ: อดีตบ้านร้างตงฟางชวนขนหัวลุกที่ชาวบ้านซีเหอโดยระแวกต่างเล่าขานถึงเสียงประหลาดที่มักได้ยินในยามค่ำคืน

ในยามนี้ถูกเปลี่ยนมือเจ้าของเป็นสตรีแซ่กู่จากลั่วหยางได้ทำการซื้อบ้านร้างเอาไว้ หลังถูกปรับโฉมใหม่จนสะอาดสะอ้าน แม้ไม่ได้ถูกปรับโครง

ภายนอกใดให้ต่างจากเดิมนัก ทว่าก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาไม่น้อย ทั้งเสียงแปลก ๆ ยามค่ำคืนก็ไม่ได้ยินอีกแล้ว ไหนจะเพราะเจ้าของบ้านแสนใจกว้าง

เปิดรับเหล่าชาวบ้านให้เข้ามาแวะเวียนตกปลาได้ตามอัธยาศัย ทำให้กลายเป็นสถานที่พำนักบ้านทำเลดีและสวยงามชวนพักผ่อนที่หนึ่งโดยปริยาย

จ่ายค่าบ้าน : บ้านร้างตงฟาง (บ้านขนาดกลาง) เขตนอกเมืองซีเหอ

ราคา 6,000 ตำลึงเงิน + ภาษี 7% รวมราคาค่าบ้าน 6,420 ตำลึงเงิน

ลักษณะแต่กำเนิดตัวหอม

+20 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

ลักษณะนิสัยใจกว้าง

+10 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน

สถานะธาตุหลัก : +20 ความสัมพันธ์ [159] ธาตุไฟ - เกื้อหนุนเรา

Fenyue ดี

      
⌜90⌟

บทที่ 15

ปลามาแล้วจ้า

ฉากที่ 5

                    

          บางทีก็นึกอยากตำหนิตนเองถึงความไม่รอบครอบ ก่อนจะแยกกันกับบัณฑิตเหลียงเฟินเยว่ก็ลืมนัดแนะกับเขาไปเสียสนิท รู้แต่ว่าอีกฝ่ายออกไปแจกปลาที่ไหนสักแห่งในตลาดลั่วหยางอันแสนกว้างใหญ่ เป็นภาระให้ต้องเทียวเดินตามหาอีกรอบ

         

          ‘แต่มืดป่านนี้น่าจะแจกปลาหมดแล้ว เขาจะกลับไปที่โรงเตี๊ยมแล้วหรือเปล่านะ..’

         

          อาจจะเป็นไปได้ แต่เพื่อไม่ให้พลาดต้องเข้าที่พักแล้วออกมาอีกเด็กสาวจึงใส่ใจจะเดินตามหาเขาไปทั่ว จนขาทั้งสองข้างมาหยุดอยู่ ณ ที่ทำการซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ประจำเมืองลั่วหยาง สาวน้อยเกิดความลังเลขึ้นในใจ ในหนึ่งก็ร้อนรนอยากจะไถ่บ้านคืน ณ ตอนนี้ อีกใจก็บอกว่าเองให้เย็นไว้ก่อนแล้วค่อยทำธุระในวันรุ่งขึ้น แต่ดูเหมือนว่าความใจร้อนของเด็กสาวจะชนะ ตั้งแต่ที่เห็นบ้านของซินแสตงฟางซั่วได้เจ้าของใหม่เด็กสาวก็เกิดความคิดที่จะไถ่บ้านคืนแทบทุกวันจากที่คราแรกไม่มีหวังเท่าที่ควร

         

          ตอนนี้เงินที่อยู่ในมือนางเพียงพอที่จะไถ่โฉนดบ้านคืนมาได้แล้วจากหีบเงินจำนวนมากที่น้ำตกจินเซียงและงานที่เพิ่งไปส่งมา เรื่องเงินทองเด็กสาวได้ปรึกษากันกับสหายทั้งสองตอนที่นั่งในรถม้าแล้ว ทางตงฮั่วไม่ได้ว่าอะไร ฝั่งบัณฑิตเหลียงก็เห็นสมควรให้ทำตามใจปรารถนาส่วนเงินที่เหลือค่อยเก็บออมอีกทีหนึ่ง

         

          ‘ถ้าอย่างนั้นก็.. เอาล่ะ!’

         

          เฟินเยว่กำหมัดแน่นก่อนที่จะเดินเข้าไปยังสำนักงานจัดขายบ้านเหลียนซานเหรินที่ยังเปิดทำการอยู่ในขณะนี้

         

          “ยินดีต้อนรับแม่นางน้อย มีอะไรให้สำนักงานจัดขายบ้านเหลียนซานเหรินรับใช้หรือไม่ขอรับ”

         

          ชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานดูแล้วน่าจะเป็นเถ้าแก่กิจการออกมาต้อนรับลูกค้าด้วยตัวเอง ด้วยความเป็นทางการนั้นทำเอาสาวชาวบ้านอย่างดรุณีน้อยรู้สึกเกร็งตัวจนเผลอห่อไหล่

         

          “เอ่อ.. ข้าอยากจะ” เฟินเยว่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ กุมมือไว้กับอกพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรวบรวมสติก่อนจะกล่าวธุระสำคัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตนางในตอนนี้ “อยากจะขอรับโฉนดบ้านคืน.. เจ้าค่ะ”

         

          เห็นท่าทางของเด็กสาวดูประหม่า เถ้าแก่ชิงผู้มากประสบการณ์จัดขายอสังหาริมทรัพย์มาหลายสิบปีรู้ดีว่าจะต้องจัดการกับลูกค้าอย่างไร เขาเริ่มต้นแนะนำขั้นตอนให้แก่เด็กสาวเป็นอย่างดี

         

          “แม่นางน้อยต้องการจะนำเงินมาไถ่โฉนดบ้านที่จำนองไว้สินะขอรับ เช่นนั้นเชิญทางนี้ก่อน” เถ้าแก่ชิงผายมือเชิญเด็กสาวเข้าไปนั่งทำธุระกรรมที่ด้านใน “แม่นางน้อยนำหนังสือจำนองพกมาด้วยหรือไม่ขอรับ”

         

          “เอามาเจ้าค่ะ นี่เจ้าค่ะ”

         

          เฟินเยว่หยิบม้วนไม้ไผ่ที่เก็บสัญญาจำนองบ้านเอาไว้แล้วยื่นให้เจ้าหน้าที่ได้จัดการ เขานำมันไปตรวจสอบอยู่ครู่ใหญ่ถึงได้แจ้งกลับ

         

          “อดีตคฤหาสน์ตระกูลซุนสินะขอรับ พิกัดนอกเมืองอันติง ประเภทคฤหาสน์กลาง มูลค่าแปดพันตำลึงเงิน หรือแปดร้อยตำลึงทอง ผู้จำนองคือ ท่านซุนเฟินเยว่”          

         

          “ใช่เจ้าค่ะ ข้าเองเจ้าค่ะ แปดพันตำลึงเงินสินะเจ้าคะ”

         

          เฟินเยว่ไม่อิดออดที่จะชำระเงินเพื่อไถ่บ้านคืน เด็กสาวแทบจะกางถุงเงินออกมาแบนับกันตรงนั้นแม้ว่าราคาขายกับราคาซื้อคืนจะต่างกันเป็นเท่าตัว

         

          “ช้าก่อนขอรับ มีค่าภาษีด้วยเป็นจำนวนร้อยละเจ็ด ก็จะเป็นจำนวนเงินแปดพันห้าร้อยหกสิบตำลึงเงิน หรือแปดร้อยห้าสิบหกตำลึงทอง”

         

          เจ้าพนักงานดีดลูกคิดคำนวนราคาให้อย่างรวดเร็ว เด็กสาวได้แต่กลืนน้ำลายดังเอื๊อกลงคอ บางทีก็แอบคิดว่าทำไมบ้านนางถึงไม่ได้มีหลังเล็ก ๆ นะจะได้มีราคาที่ถูกกว่านี้หน่อย แต่บ้านก็คือบ้านจะปล่อยทิ้งเอาไว้ไม่ไถ่ถอนคืนได้อย่างไร หากท่านพ่อรู้คงจะเสียใจไม่น้อยเลยที่ลูกหลานทอดทิ้งมรดกที่มีไว้ให้ไม่ยอมดูแลอย่างดี

         

          “ตกลงเจ้าค่ะ ข้าจะไถ่บ้านคืนเจ้าค่ะ”

         

          เฟินเยว่กางถุงเงินออกมาก่อนที่จะนับตำลึงเงินส่งไปให้เป็นก้อน ๆ จนครบจำนวนแปดพันห้าร้อยหกสิบตำลึงเงิน แค่นี้ก็กินเวลาไปเกือบเป็นเค่อเลยเหมือนกัน

         

          “จำนวนเงินครบขอรับ เช่นนั้นเชิญแม่นางน้อยลงลายมือชื่อหรือตราประทับในเอกสารด้วยขอรับ”

         

          เถ้าแก่นำเอกสารออกมาให้นางกรอกซึ่งเพื่อความไม่ผิดพลาดเด็กสาวอ่านทวนอยู่หลายครั้งก่อนที่จะลงชื่อและพิมพ์ลายนิ้วมือ และรับเอาโฉนดสัญญาซื้อขายบ้านฉบับเก่าคืนมาแทนพร้อมทั้งโบกมือลาหนังสือจำนองที่ถือเอาไว้ในมือมาตั้งหลายเดือนทิ้งไป ความดีใจนี้ทำให้เด็กสาวรู้สึกตื้นตันอย่างพูดไม่ออก นางมองโฉนดในมือด้วยความดีใจอมยิ้มไม่หุบจนหน้าบาน และที่ภูมิใจมากที่สุดก็คือคราวนี้รายชื่อเจ้าของบ้านจะเป็นของ ‘ซุนเฟินเยว่’ จริง ๆ เสียทีนึง

         

          “แล้วจะกลับเข้าไปอยู่ได้เมื่อไรหรือเจ้าคะ?”

         

          “ทางสำนักงานจะประสานงานส่งจดหมายไปแจ้งในภายหลังขอรับ อาจจะใช้เวลาดำเนินงานกับทางรัฐประมาณหนึ่งเดือน แต่ว่าแม่นางน้อยโปรดอย่ากังวลไป”

         

          “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ หนึ่งเดือนสินะเจ้าคะ ข้ารอได้เจ้าค่ะ”

         

          เด็กสาวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงานอย่างล้นเหลือ แม้ว่าวันนี้จะเดินทางไกลมาทั้งวัน ช่วงบ่ายก็ยังทำงานส่งแร่ ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้ทาน แต่ว่านางลืมเรื่องนั้นไปหมดแล้ว เห็นทีว่าคืนนี้จะได้นอนกอดกระบอกโฉนดที่ดินแทนเปาเปา

         

          และเมื่อเสร็จจากธุระเรื่องบ้านแล้วเด็กสาวก็เดินตัวปลิวออกจากศูนย์อสังหาริมทรัพย์เพราะกระเป๋าเงินยุบลงไปตั้งเยอะเลย...

         

.

.

.
         

     
     

อัตลักษณ์ผิวเป็นฝ้ากระ

+15 EXP จากการโรลทำงาน หรือ โรลเดินทางช่วงค่ำ (เรียลไทม์)     
      

-------------------------------------
      

แบบฟอร์มขอซื้อบ้าน

[เมืองอันติง] คฤหาสน์ตระกูลซุน - ร้าง (รอเข้าระบบอสังหา)

ชื่อทางการเจ้าของบ้าน: ซุน เฟินเยว่

รูปภาพที่จะให้แปะลงภาพ:

Link ประวัติตัวละคร: ลิงก์

วันเดือนปีเกิด: 17 เมษายน ปีเจี้ยนหนิงศก ที่ 2  (ค.ศ.169)

ฮวงจุ้ยธาตุประจำวันเกิด: ธาตุดิน - หยิน

คำอธิบายบ้านของคุณ:

(ไม่ต้องเปลี่ยนคำอธิบาย เปลี่ยนแค่ชื่อเจ้าของบ้านอย่างเดียว)

      

-------------------------------------

ดำเนินการซื้อบ้าน ค่าบ้าน 8,000 ตำลึงเงิน บวก ภาษี 7%
คิดเป็นเงินทั้งสิ้น 8,650 ตำลึงเงิน
      

ZhaoPei ดี

          เพียงแค่ต้องการที่คุ้มหัวนอนเพียงเท่านั้น จ้าวเพ่ยพยายามจะเตือนตัวเองเมื่อเข้ามายังสำนักงานจัดขายบ้าน เพราะซุนหยางกล่าวกับนางว่าที่นี่ได้จัดขายบ้านยึดจำนองหรือบ้านเก่าอยู่ นั่นหมายความว่าจ้าวเพ่ยอาจจะได้บ้านถูกกว่าราคาจริงที่ควรจะจ่ายก็ได้

          "ยินดีต้อนรับแม่นาง.. ต้องการให้ข้ารับใช้อะไรหรือไม่" เสียงชายวัยกลางคนดังขึ้นเมื่อเห็นจ้าวเพ่ยก้าวเข้ามายังสำนักงานของเขา ท่าทีภูมิฐานและรอยยิ้มช่างเหมาะกับการติอนรับบริการผู้มาเยือนเสียจริง จ้าวเพ่ยเข้ามายังด้านในได้รับการบริการอย่างดีขณะที่นางก็ยังคงคิดหนักว่าควรจะซื้อหรือว่าพักโรงเตี๊ยมต่อไปดี

          "นางต้องการบ้านขอรับ"

          ซุนหยางกล่าวแทนจ้าวเพ่ย เผยให้เห็นสายตาของพนักงานต้อนรับมองมาที่นาง ชุดที่นางสวมแม้จะเก่าแต่ก็มีราคา จากการคาดเดาสตรีนางนี้คงไม่ได้คิดจะมาจำนองบ้านในกลียุคเช่นนี้แน่

          "เชิญขอรับแม่นาง.. ที่นี่มีบ้านหลุดจำนองมากมาย ต้องการแบบไหนบอกข้าได้" เขากล่าวทั้งพาจ้าวเพ่ยเข้ามานั่งยังข้างใน หญิงสาวมองรอบๆสำนักงานจัดขายบ้าน ก่อนจะหันมองพนักงานต้อนรับแบบเกร็งๆ

          "ข้าต้องการบ้านและที่ดินหลังเล็กๆพออยู่ได้เจ้าค่ะ.." นางกล่าวสิ่งประสงค์ก่อนจะวางเงินสำหรับค่าบ้าน นางเองไม่อยากจะต้องวางเงินมัดจำสำหรับการหาบ้านที่ต้องการ แต่ต้องการที่จะเห็นว่าบ้านที่นางจะได้รับมีขนาดเช่นไร และมีตำหนิหรือไม่

          "บ้านและที่ดินหลังเล็ก.." พนักงานหรี่ตามองจ้าวเพ่ยทั้งประเมินนางไปด้วย อย่างสตรีงามเช่นนางคงจะไม่ขัดสนเงินมากขนาดแค่เพียงหาบ้านหลังเล็กอยู่หรอก "กระท่อมขนาดเล็กที่หมู่บ้านโว่หลงกัง ตั้งอยู่หลังน้ำตก แม่นางสนใจหรือไม่"

          "พอได้หรือไม่.." จ้าวเพ่ยหันไปถามความคิดเห็นจากซุนหยางทั้งถือถุงตำลึงของนางแน่น หญิงสาวเองก็ไม่มั่นใจสักเท่าไหร่ด้วยนิสัยติดตัวยากจะแก้ไขจากสตรีผู้เคยถูกกำหนดเส้นทางมาตลอดต้องมาคิดเองเช่นนี้

          จ้าวเพ่ยคิดอยู่นานขณะที่พนักงานรอคำตอบ เขาเองเหลือบมองซุนหยางขณะอุ้มแมวอยูาก็คิดอะไรขึ้นมาได้ สตรีนางนี้คงไม่ได้คาดหวังจะซื้อกระท่อมแต่แรก.. การขายพื้นที่ที่ใหญ่กว่าย่อมเป็นผลดีต่อผลงานของเขาอยู่แล้ว

          "แม่นางเลี้ยงแมวด้วยหรือ.. ข้าคิดว่ากระท่อมแบบนี้คงจะเล็กไปสำหรับแม่นาง เป็นคนชอบเข้าสังคมสิท่า จากที่ข้าดู.." พนักงานกล่าวทั้งเริ่มเอ่ยข้อเสนอเพิ่มเติมเพื่อเป็นตัวเลือกให้กับจ้าวเพ่ย เขายกตัวอย่างอสังหาที่ต้องการขายให้แก่จ้าวเพ่ยที่ดูใหญ่เหมาะกับนางสักที่สองที่

          "เมืองอู๋จวิ๋นมีคฤหาสหรูรแม่นางเป็นเจ้าของ หรือหากแม่นางคิดว่ามันใหญ่เกินไปสำหรับแม่นางที่ด่านฉีกวนมีคฤหาสขนาดกลาง ซึ่งเป็นบ้านร้าง แต่แม่นางไม่ต้องกลัวไป ไม่มีผีสางใดๆแน่นอน"

          "ข้าจะอยู่เพียงแค่คุ้มหัวนอนเพียงเท่านั้นเจ้าค่ะ อยู่ใหญ่โตไม่มีเงินจ้างคนทำความสะอาดหรอก เช่นนั้นมันจะยิ่งกินเนื้อข้าเข้าไปอีก" จ้าวเพ่ยกล่าวปฏิเสธอย่างนุ่มนวล หญิงสาวยังยืนยันที่จะเอากระท่อมขนาดเล็กที่น่าจะพออยู่ได้เพียงเท่านั้น อย่างไรก็ตามนางหาใช่สตรีร่ำรวยที่จะต้องมาอาศัยอยู่คฤหาสเสียเท่าไหร่นัก

          "ซื้อบ้านสักที ข้าว่าแม่นางควรจะใช้สอยได้มากกว่านอนนะขอรับ.."

          "ฮะๆ.. ข้าก็สตรีจนเพียงนี้ เอาเท่าที่ไหวไปก่อนนะเจ้าคะ.."

          จ้าวเพ่ยหัวเราะแห้งๆ นางยิ้มออกมาขณะมองซุนหยางเพื่อขอความเห็น แต่เพราะอีกฝ่ายไม่ได้มีส่วนร่วมในการออกค่าใช้จ่ายใดๆจึงเลือกจะเงียบเพื่อให้จ้าวเพ่ยตัดสินใจด้วยตัวนางเอง

          เพราะนางยืนยันเช่นนั้นหนังสือสัญญาจึงถูกส่งมาให้หญิงสาวอ่านเพื่อตัดสินใจก่อนจะซื้อครั้งสุดท้าย จ้าวเพ่ยเองเม้มปากเล็กน้อยด้วยความกังวลกับสิ่งที่พนักงานขายพูด หากนางเลือกแบบนี้เท่ากับว่าแค่ซื้อสำหรับพักผ่อน แน่นอนกว่าที่ดินน้อยเช่นนี้ทำอะไรไม่ได้มากอยู่แล้ว

          "แม่นางมีงบให้เท่าไหร่ล่ะ กระท่อมเพียงเท่านั้น แม่นางคงไม่คิดจะอาศัยจนแก่เฒ่าใช่หรือไม่" พนักงานขายถามออกมาขณะที่จ้าวเพ่ยกำลังตัดสินใจ ดวงตาคมกริบละออกจากหนังสือเพื่อมองหน้าพนักงานเล็กน้อย ดูท่าว่าเขาพร้อมจะเสนอบ้านราคาไม่เกินที่จ้าวเพ่ยตั้งงบเอาไว้ นางเองก็ใช่สตรีพอเพียงจะต้องมาอาศัยอยู่ที่นั่นโดยหลอกตัวเองว่าเพียงพอแล้วแน่นอน

          "เสนอมาได้นะเจ้าคะ.. หากมันทำให้ข้าสนใจ"

          "มีไร่ชาเซ้งกิจการที่หมู่บ้านเซี่ย แม่นางสนใจหรือไม่"

          "ไร่ชา? หรือเจ้าคะ" จ้าวเพ่ยทวนคำพูดของพนักงานขายที่เสนอนางแต่ดูหน้าของเขาเหมือนจะรู้ว่าอย่างไรนางก็คงจะปฏืเสธเพราะจ้าวเพ่ยเองได้บอกมาก่อนหน้านี้ว่านางเองก็สตรีจนๆคนหนึ่งคงเป็นไปได้ยากหากซื้อไร่ราคาสูงที่หมู่บ้านนั้น

          "ราคาสูงหน่อย แต่คุ้มค่าหากแม่นางซื้อ" พนักงานมองหน้าจ้าวเพ่ยมีท่าทีคิดอยู่นานก็หันไปมองซุนหยางผู้มาด้วยกัน "พ่อหนุ่ม.. คิดว่าอย่างไร"

          "นางบอกข้าว่าต้องการบ้านขอรับ.. แต่ข้าคิดว่านางคงจะอยากซื้อไว้สำหรับเหตุการณ์ข้างหน้าด้วย ดูท่านางจะใช้อาศัยระหว่างรอชายมาสู่ขอกระมัง"

          "นั่นไง!" พนักงานตบเข่าฉาดใหญ่ เขาเกิดความคิดที่จะโน้มน้าวจ้าวเพ่ยขึ้นมาทันที "ไร่ชาเหมาะกับแม่นางแล้ว หากออกเรือนไป อย่างไรไร่ชาก็ไม่สูญเปล่า.. แม่นางคิดดูสามีของแม่นางจะโชคดีเพียงไรที่ได้ฟูเหรินเป็นเจ้าของไร่ชาขนาดใหญ่เพียงนี้"

          "นางก็ชอบชาอยู่นะขอรับ.. เรียกว่ากินแทนน้ำเปล่าเลยก็ได้"

          "นั่นเหมาะกับแม่นางแล้ว ราคาไร่ชาที่เซ้งไม่เท่าไหร่เอง"

          จ้าวเพ่ยหันมองซุนหยางที่กล่าวออกไปเช่นนั้นเหมือนยิ่งทำให้พนักงานเชียร์ให้นางซื้อไร่ชาขนาดใหญ่ หญิงสาวคิดเพียงจะมาซื้อบ้านกลับยกนิ้วขึ้นมากัดเบาๆด้วยความคิดหนัก ยิ่งทำให้ผู้ติดตามของนางนึกขำที่ปั่นหัวนางได้ขนาดนี้

          "เอาตามที่เจ้าว่าเลย.." ซุนหยางกล่าวทั้งลูบขนเจ้าเสี่ยวเฮยไปด้วย เขาโน้มหน้าเข้ามากระซิบข้างหูของนางให้พอได้ยินสองคน "มือปราบของเจ้าจะรู้สึกอย่างไร หากเจ้าซื้อไร่ชากันนะ"

          "เจ้า!!" จ้าวเพ่ยรีบผลักอีกฝ่ายออกทั้งหน้าขึ้นสีมา นางเผลอนึกไปถึงเหตุการณ์ในอนาคตอย่างไรไร่ชาคงไม่สูญเปล่าหากแต่งงานจริงๆ แต่มีอย่างหนึ่งที่นางจะเสียไปคือความตั้งใจซื้อบ้านจริงๆ

          พนักงานเองก็ใคร่รู้ว่ามีอะไรทำให้นางหน้าแดงเช่นนี้ เขามองจ้าวเพ่ยไล้มือลงมาที่กลางอกของนางเพื่อควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจให้กลับมาดังเดิม หญิงสาวก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ถูกสังเกตุได้ว่านางมีท่าทีแปลกไป

          "แล้ว.."

          "ที่พักมีเรือนขนาดเล็กให้ขอรับ คุ้มค่าที่แม่นางเสียไปเชียว" เขากลับกลับทันควันราวกับรู้ว่าจ้าวเพ่ยต้องการถามอะไร

          สตรีงามคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย นางตัดสินใจตกลงซื้อไร่ชาโดยไม่รู้แม้แต่ราคา หญิงสาวรับเอกสารฉบับใหม่มาดูเพื่อให้เข้าใจเกี่ยวกับไร่ชาที่นางจะซื้อ ครั้นพอจะลงลายมือชื่อ เสียงหนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาทำให้นางชะงักลงทันที

          "หนึ่งหมื่นสามพันตำลึงเงินนะขอรับ"

          ราคาสูงพอๆกับคฤหาสเผลอๆแพงกว่าคฤหาสขนาดกลางด้วยซ้ำ หากเทียบกับที่นางต้องอาศัยอยู่เนือนหลังเล็กๆ จ้าวเพ่ยเงยหน้าขึ้นมองพนักงานเล็กน้อยก่อนจะหยิบถุงตำลึงเพื่อตรวจตรางบทั้งหมดที่นางมีอยู่

          "กระท่อมราคาเท่าใดหรือเจ้าคะ"

          "หนึ่งพันห้าร้อยตำลึงเงิน"

          ราคาห่างกันเป็นเท่าตัว จ้าวเพ่ยเม้มปากเมื่อคิดเรื่องไร่ชาขนาดใหญ่และกระท่อมเล็กๆ หญิงสาวตัดใจจากสิ่งใดสิ่งหนึ่งออกไปให้พ้นด้วยการตัดสินใจลงลายมือชื่อและลงตราประทับของนางแทบจะทันที หญิงสาวมือสั่นเล็กน้อยยามต้องยื่นถุงตำลึงเงินของนางให้พนักงานเพื่อนับมัน ด้วยจำนวนไม่ใช่น้อยๆก็ปาไปหลายเค่อ กว่าจะทำธุรกรรมด้านอสังหาเสร็จดี

          "ข้าขอรวมภาษีของเมืองด้วยนะขอรับ"

          "เจ้าค่ะ.."

          ตอนนี้นางได้เป็นเจ้าของไร่ชาแล้ว แต่แลกกับเงินจำนวนมากก็อดเสียดายไม่ได้อยู่ดี เจ้าเสี่ยวเฮยกระโดดลงจากซุนหยางเพื่อไปหาจ้าวเพ่ย ตากลมโตสีอำพันมองไปที่เอกสารเห็นตราประทับของจ้าวเพ่ยมันก็ใช้อุ้งเท้าแปะๆเพื่อบ่งบอกว่าต้องการเป็นเจ้าของร่วมสร้างรอยยิ้มแก่สตรีเล็กน้อย

          "เรียบร้อยดีขอรับ นี่เงินส่วนที่เหลือ ขอบคุณที่ใช้บริการขอรับ ข้าจะจัดการส่วนที่เหลือให้แม่นางเอง"

          จ้าวเพ่ยยิ้มรับและเดินออกจากสำนักงานจัดหาบ้านทันที อย่างน้อยๆนางก็ได้ทั้งบ้านและที่ดิน แต่สีหน้าของนางกลับรู้สึกไม่ค่อยดีใจเลยสักนิด ซุนหยางได้ออกตามมาติดๆก็ ระเบิดเสียงหัวเราะที่กลั้นมานานแทบจะทันที

          "ฮ่าๆ บ้านราคาเกือบหมื่นห้าตำลึงเงิน.. ไหนเจ้ากล่าวว่าจะซื้อแค่คุ้มหัวนอนไง"

          "เพราะเจ้านั่นแหละ! ไม่ช่วยข้าห้ามเขาเลย" จ้าวเพ่ยบ่นอุบอิบ นางไม่คิดว่าจะได้เสียเงินมากขนาดนี้ หากเป็นเช่นนี้คงจะต้องหางานรับจ้างให้มากกว่านี้เพื่อพอเลี้ยงทั้งตัวนาง เสี่ยวเฮย และค่าเบี้ยเลี้ยงแก่ซุนหยาง ยังดีที่นางยังพอมีอีแปะติดตัวบ้างไม่เช่นนั้นคงได้ตัวเบากว่านี้แน่ๆ

          ครั้นพอคิดถึงคนไกลหญิงสาวก็เผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย นางเองก็อยากจะรู้ว่าเขาคนนั้นคิดอย่างไรที่นางซื้อไร่ชามา อยากจะบอกข่าวคราวเรื่องนี้ให้เขาได้รับรู้สักหน่อย จ้าวเพ่ยหันไปหาซุนหยางเพื่อหวังจะให้เขาพานางไปส่งยังซีเหอ แต่พอดูแล้วท่าจะมืดไปเสียหน่อย คงจะอ่อนเพลียกันไปซะหมด น่าจะต้องพักที่นี่ไปเสียก่อนเพื่อเตรียมออกเดินทางอีกครา

ดำเนินการซื้อ

ไร่ชาเหมาเฟิง | เซ้งกิจการ

แบบฟอร์มขอซื้อบ้าน

ชื่อทางการเจ้าของบ้าน: จ้าว เพ่ย

รูปภาพที่จะให้แปะลงภาพ: ~คลิ๊ก~

Link ประวัติตัวละคร: Zhao Pei | 赵沛

วันเดือนปีเกิด: 18 ตุลาคม หย่งคังศก ปีที่ 1

ฮวงจุ้ยธาตุประจำวันเกิด: ธาตุไฟ - หยาง

คำอธิบายบ้านของคุณ: หลังเซ้งกิจการ สตรีแซ่จ้าวได้เข้ามารับช่วงต่อในการดูแลไร่ชา และต่อเติมให้เป็นไร่ที่สมบูรณ์ยิ่งขึ้น อย่างไรก็ดีเพื่อสร้างรายได้แก่ชาวบ้านที่นี่ นางก็ยังคงเปิดรับคนงานที่จะเข้ามาช่วยเหลือดูแลไร่อยู่เสมอ ไร่ชาแห่งนี้มีแมวตัวน้อยสีดำมักจะวิ่งเล่นไปมาในยามที่เจ้าของไร่มาอาศัยพักผ่อนอยู่ที่แห่งนั้น มันมักจะคอยขัดขวางการทำงานของคนงานและขัดขวางผู้มาเยือนเสมอ

จ่ายค่าบ้าน : ไร่ชาเหมาเฟิง | เซ้งกิจการ

ราคา 13,000 ตำลึงเงิน + ภาษี 10% รวมราคาค่าบ้าน 14,300 ตำลึงเงิน