[นอกเมืองหลงซี] โรงเตี๊ยมว่านหลัวเฟิง

โรงเตี๊ยมว่านหลัวเฟิง

{ นอกเมืองหลงซี }

【โรงเตี๊ยมว่านหลัวเฟิง】

โรงเตี้ยมขนาดกลางที่มีอายุความเป็นมาและประวัตินานพอกับเมืองหลงซี
เมืองเล็ก ๆ แม้ไม่คึกคักจอแจเท่าเทียนซุยในภูมิภาคเดียวกัน
แต่ก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายโบราณที่น่าค้นหา ข่าวลือถึงขุมทรัพย์
รวมไปถึงสถานที่ลึกลับโบราณมากมาย รอวันที่นักเดินทางมาพิสูจน์
โรงเตี๊ยมแห่งนี้เปิดบริการแก่ผู้คนทุกชนชั้น ไม่แบ่งแยกเชื้อชาติเผ่าพันธุ์

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 100 อีแปะ - 5 EXP (รายวัน)

เถ้าแก่โรงเตี๊ยม: ว่าน ลี่หรู
อุปนิสัย: แม้จะตัวเล็กแต่ใจไม่เล็ก นางดูแลโรงเตี้ยมแห่งนี้ด้วยชีวิต
และด้วยหัวใจ ใครกล้ามาหาเรื่องทะเลาะวิวาทในโรงเตี้ยม
เป็นสั่งกลุ่มนักเลงที่เลี้ยงไว้และขาประจำช่วยจับโยน



สิ่งที่ชอบ: ชาทุกชนิด , อาหาร/ขนมทุกชนิด (คุณภาพน้ำเงิน+) , น้ำเต้าหู้ ,
เพชรพลอย , ก้อนแร่ที่หลอมแล้วทุกชนิด
สิ่งที่เกลียด: สมบัติของล้ำค่า , เงินทอง , แพ้อาหารทะเล

JiTianTao ดี

แรกพบถูกชะตา

ในยามนี้นั้น จีเทียนเต๋าได้เดินทางไกลหลายร้อยลี้เพื่อที่จะมาเผยแผ่ศาสนาแต่ว่าระหว่างทางที่มานั้นตัวเค้าได้ยินข่าวว่ามีผู้ชำนาญในพิชัยยุทธ เป็นนักรบที่เก่งกาจ และที่สำคัญยังมีคุณธรรมไม่ได้มีนิสัยที่เสี่อมเสียชื่อเสียงอันใดในและได้ข่าวว่าอีกฝ่ายพักแถวนี้จึงรีบเข้ามาเพื่อที่จะสนทนาดูนิสัยใจคอว่าจะเป็นแบบที่เค้าร่ำลือกันหรือไม่ หลังจากที่เดินตามที่เหล่าชาวบ้านได้บอกมานั้นตนเองก็ได้มาเจอกับโรงเตี๊ยมว่านหลัวเฟิงที่นอกเมืองหลงสี พร้อมกับที่คิดอยู่ว่าจะเพียงจะพบหน้าอีกฝ่ายได้เช่นไร ในระหว่างนั้นเอง จีเทียนเต๋าก็ได้เห็นชายหนุ่มหน้าตาเข้มรูปร่างสมส่วนเพียงดูจากภายนอกก็ให้ความรู้สึกถึงความองอาจ สง่างามยิ่งนัก จนตนเองถึงกับต้องเรียกให้อีกฝ่ายช้าฝีเท้าลงก่อน

"ท่านผู้นั้นได้โปรดช้าฝีเท้าก่อนข้าอยากจะสอบถามท่านซักประโยคก่อน"

ก่อนที่อีกฝ่ายจะหยุดเท้าที่จะเข้าไปในโรงเตี๊ยมแล้วหันหน้ามาหาจีเทียนเต๋าใบหน้าที่เป็นเด็กหนุ่มที่ห้าวหาญได้ถึงกับให้จีเทียนเต๋าต้องอึ้งก่อนจะรีบเชื้อเชิญเด็กหนุ่มคนนั้นเข้าไปในโรงเตี๊ยมเพื่อเลี้ยงอาหารอีกฝ่าย

"ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องเลี้ยงข้าข้ายังไม่หิวท่านมีอะไรจะถามข้าเช่นนั้นหรือท่านนักบวช?"

"ไม่เป็นไรหรอกให้ข้าได้เลี้ยงท่านเถอะข้ารู้สึกเหมือนได้เจอกับคนมีคุณธรรมมันทำให้ข้าได้รู้ว่ายังคงมีคนแบบท่านอยู่ถ้ายังไงก็ถือว่าสงสารนักบวชเช่นข้าเถอะมานั่งกินข้าวกับข้าก่อน"

เด็กหนุ่มที่รู้สึกแปลกๆกับคำพูดอีกฝ่ายแต่ก็ยังคงให้เกียติจึงตามไปนั่งลงโต๊ะเดียวกับอีกฝ่าย

"เชิญท่านว่ามาเถิดท่านมีอันใดจะซักถามข้า"

"ตอนแรกข้าเพียงจะซักถามท่านข้ากำลังตามหายอดนักรบที่เก่งกาจ มีความสามารถด้านพิชัยสงคราม แต่ที่ข้าหาตัวอีกฝ่ายหาได้เป็นแค่ฝืมืออีกฝ่ายเท่านั้นแต่เพราะว่าข้าชื่นชมในความมีคุณธรรมของอีกฝ่ายที่พวกเหล่าชาวบ้านร่ำลือกัน"

"แล้วท่านตามหาอีกฝ่ายไปทำไมท่านมีธุระอะไรเช่นนั้นหรือ?"

"ข้าเพียงต้องการสนทนากับอีกฝ่ายว่าจะใช่คนที่ข้าต้องการตามหาคนกล้าเพื่อที่จะไปช่วยเหลือเหล่าประชาชนที่ตอนนี้กำลังยากลำบากเพราะภัยสงครามของพวกโจรโพกผ้าเหลืองข้าต้องการผู้กล้าที่มีคุณธรรม หาได้มีแค่ฝีมือไม่ ฝีมือคนเรายังฝึกกันได้แต่คนมีคุณธรรมมันฝึกกันไม่ได้ คนที่จะมีคุณธรรมประจำใจนั้นต้องมีมาจากข้างในใจของตนเองหาได้เกี่ยวกับการฝึกวิชายุทธหรือการเรียนไม่"

จีเทียนเต๋าสังเกตอีกฝ่ายที่เงียบไปก่อนที่อีกฝ่ายจะเปิดปากกล่าว

"ข้าไม่รู้หรอกนะว่าคนนั้นคือใครที่พวกชาวบ้านร่ำลือกันข้าเพียงเข้ามาพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมนี้ก็เท่านั้น"

"ไม่เป็นไรข้ารอได้ เพียงได้พบกับท่านข้าก็รู้สึกถูกชะตายิ่ง ข้าขอสอบว่าท่านชื่ออันใด ข้ามีนามว่า จีเทียนเต๋าเป็นเพียงคนจรเท่านั้น"

"ข้ามีชื่อว่า เหวินหยวนยินดีที่ได้พบท่านเช่นกัน"

"มิกล้าถ้าเช่นนั้นเดี่ยวข้าคงจะต้องขอตัวก่อนข้าดีใจนักที่ได้พบท่าน เหวินหยวน ท่านคืออนาคตของประชาชนจริงๆ อายุของท่านคงจะไม่มากเอางี้ข้ามี ชาที่ดีที้สุดที่ข้ามีข้าขอมอบให้ท่าน เหวินหยวนได้โปรดรับไว้แล้วข้าจะมาพูดคุยกับท่านอีกแต่ตอนนี้ข้าจำต้องรีบเดินทางต่อโปรดถนอมตัวด้วย วันหน้าเราคงได้รวมงานกัน"

พร้อมที่จีเทียนเต๋ารีบชาเจียวกู่หลานที่ตัวเองมีนำมามอบให้อีกฝ่ายก่อนจะรีบออกเดินทางต่อไป

@Webmaster

JiTianTao ดี

ความเชื่อเราอาจจะต่างกันแต่หัวใจที่อยากช่วยประชนหาต่างกันไม่

วันนี้ยังคงเป็นอีก1วัน ที่จีเทียนเต๋าได้เดินทางไกลหลายพันลี้มาเยือนยังโรงเตี๊ยมว่านหลัวเฟิงที่ตอนนี้ตนเองมากับหมาป่าของตนแต่ตนเองให้มันอยู่นอกเมืองก่อนเดี่ยวพอเสร็จค่อยมาหา หลังจากที่ตนเองนั้นเดินมาถึงโรงเตี๋ยมก็เห็นเงาร่างของ เหวินหยวนนั้นกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกำลังชิบชาอยู่จึงเข้าไปทักทายอีกฝ่ายทันที

"สวัสดีท่านเหวินหยวนข้าขอนั่งร่วมโต๊ะกับท่านได้หรือไม่?ถ้าเป็นการรบกวนก็ขออภัยด้วย"

"ออ ท่านนักบวช จีเทียนเต๋านี้เองมิรบกวนเชิญนั่งได้เลย"

"ขอบคุณท่านมากข้าเดินทางไกลมาคราวนี้ก็เพื่อมาหาสนทนากับท่านโดยเฉเพราะเลย แต่ข้าก็มีจดหมายที่จะสนทนาธรรมกันกับท่านเหวินเหอที่นัดมายังที่โรงเตี๊ยมนี้ข้าเลยเดินทางมาเพื่อพูดคุยกับท่านเหวินหยวนก่อน เพราะข้ารู้สึกว่าท่านกับข้าต่างก็ต้องการที่จะช่วยเหลือผู้ที่เดือดร้อนจากภัยของสงครามช่วยเหลือเหล่าประชาราชให้มีชีวิตที่ดีขึ้น แต่การกระทำก็จะเป็นตัวบอกให้ดีที่สุด เห้อแต่ข้าตอนนี้หาได้มีความสามารถไม่จึงมิอาจช่วยเหลือเหล่าชาวบ้านที่ต้องทนทุกข์ต่อความยากลำบาก ข้ารู้ตนเองดีว่าข้าเป็นเพียงแค่นักบวชนอกรีตเท่านั้น ข้ารู้ดีว่าความเชื่อของเราอาจจะแตกต่างกันแต่หัวใจที่อยากช่วยเหลือผู้อื่นนั้นหาได้จะแตกต่างกันหรือไม่? ถ้าเรากรีดเลือดออกมาเลือดเราจะเป็นสีอื่นนอกจากสีแดงเช่นนั้นหรือ? ข้าอยากจะออกไปช่วยเหลือเหล่าประชาตามที่ต่างๆที่ได้รับความเดือดร้อน ช่วยเหลือผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือ แต่ว่าข้านั้นไร้ซึ้งพลังที่จะช่วยเหลือพวกเค้าข้าต้องการขุนพลซึ่งมีทั้ง อุดมการณ์ที่แน่วแน่กับหัวใจที่พร้อมช่วยเหลือผู้อื่น ท่านคิดเห็นเป็นเช่นไรบ้างท่าน เหวินหยวน?"

"ท่านเลยตามหาขุนพลผู้นั้นที่ชาวบ้านเค้าร่ำลือกันเพื่อที่จะไปช่วยเหลือเราประชาเช่นนั้น?"

"ใช่แล้วแต่ข้าหาได้จะต้องนำเอาคำว่าช่วยเหลือผู้อื่นมาผูดมัดใครไม่ข้าไม่ชอบบังคับใครเราทุกคนล้วนแล้วแต่มีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ถ้ามันไม่ไปทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน"

"คำพูดท่านช่างตรงไปตรงมายิ่งนักข้าก็จะขอพูดตรงๆเช่นกันว่าท่าน จีเทียนเต๋าคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงจะทำการใหญ่ถึงขนาดช่วยผู้คนทั้งแผ่นดิน? มันใช่หน้าที่ของท่านที่เป็นเพียงนักบวชเท่านั้นหรือที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้?

"ถ้าท่านรอแต่ให้คนในหน้าที่มาทำหน้าที่เหล่านั้นต้องมีชาวบ้านที่ต้องตายไปเท่าไหร่กันยังไม่รวมถึงความเสียหายจากทรัพย์สินเงินทองต่างๆเหล่า บัณฑิตต่างก็พูดถึงวิธีการแต่หาได้ลงมือกระทำไม่? ข้าเชื่อว่าท่านต้องคิดแบบข้า ต่อให้ข้าไม่มีวิชาหรือไม่เก่งด้านต่อสู้แต่ข้าก็รู้ว่าข้าต้องช่วยเหลือพวกเค้าอย่างไรก็พอถึงแม้ข้าจะต้องตายเพื่อช่วยเหลือปวงประชาข้าก็หาเสียได้ชีวิตไม่? ข้าเชื่อว่าท่านเหวินหยวนนั้น จะต้องเข้าใจในสิ่งที่ข้าจะกระทำอย่างแน่นอน!!!"

จีเทียนเต๋าที่เห็นอีกฝ่ายนั้นเงียบไปก็ได้แต่คิดว่าอีกฝ่ายคงอาจจะไม่ได้เชื่อเหมือนตนจึงเพียงฝืนยิ้มก่อนจะล้วงนำ ชาเจียวกู่หลานมาวางบนโต๊ะก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่าย

"นี้คือชาเจียวกู่หลานเป็นชาที่ดีที่ข้ามีตอนนี้ข้าอยากมอบให้ท่านเอาไว้ดื่มเพื่อบำรุงร่างกายต่อให้ท่านยังไม่มากก็ดื่มได้ยิ่งเป็นผู้ฝึกวิชาต่อสู้ด้วยแล้วยิ่งดีนัก ชานี้ถ้ามาอยู่กับข้าก็คงเป็นเพียงน้ำเปล่าเท่านั้นเหมือนกระบี่ถ้าอยู่ในมือแม่ทัพผู้กล้าก็คือ ศัสตราวุธแต่ถ้ามาอยู่ในมือชาวนาก็เป็นเพียงมีดหั่นหมู"

"มิกล้าข้าได้ของจากท่านมาเมื่อวานแล้วจะให้ข้ารับอีกได้เช่นไรข้าไม่สามารถรับยอดชานี้ได้"

"ไม่เป็นไรหรอกท่านข้ารู้สึกถูกชะตากับท่านจึงมอบยอดชานี้ให้เพื่อให้ท่านดูแลตัวเองอยู่เพื่อในสิ่งที่ท่านอยากจะทำก็เท่านั้นโอ้ข้ารบกวนเวลาท่านมากเกินไปแล้วเดี่ยวข้าจะต้องขอตัวก่อนไปให้อาหารหมาป่าของข้า ขอให้ท่านเหวินหยวนนั้นถนอมตัวด้วย"

"ท่านก็เช่นกันท่านนักบวช จีเทียนเต๋า"

พร้อมที่ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันก่อนจะลุกออกจากโต๊ะทั้งคู่พร้อมกับรอยยิ้มทั้งสองฝ่าย

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน

+2 pointจากการโรลให้เกียติอีกฝ่าย

มอบชาเจียวกู่หลานให้ NPC (064)

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลอีเว้นศาสนา-จดหมายเชิญจากคนแปลกหน้า

จีเทียนเต๋าที่ออกไปให้อาหารหมาป่าของตนเองก็ได้กลับมายังโรงเตี๊ยมหว่านหลัวเฟิงอีกรอบก่อนที่ตนเองนั้นจะเริ่มมองหาคนที่ชวนตนเองในจดหมายว่าชื่อ เหวินเหอนั้นคือใครกันโดยที่ตนเองนั้นก็ยังไม่รู้ว่าจะหาตัวอีกฝ่ายได้อย่างไร หลังจากมองหาได้ซักพักก็มีพนักงานของร้านมาเชิญตนเองให้ขึ้นไปยังห้องชั้นบนที่ได้จองเอาไว้แล้ว โดยที่ตัว จีเทียนเต๋าเองก็ยังตกใจกับท่าทีของอีกฝ่ายที่ดูเตรียมพร้อมทุกอย่างไว้แล้ว กลังจากที่พนักงานนำทางมาถึงห้องที่อีกฝ่ายจัดเตรียมไว้แล้ว จีเทียนเต๋าก็ค่อยๆเปิดประตูเข้าไปก็พบกับกลิ่นของธูปหอม กำยานหอมเอาไว้ที่ใช้ทำให้จิตใจเราปลอดโปล่งขึ้น พร้อมกับที่เจ้าตัวเดินไปเจอกับชายวัยกลางคนแต่งตัวเหมือนพวก บัณฑิตมีวิชาความรู้ความสามารถโดยเฉพาะสายตาอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะมองทะลุเข้าไปในจิตใจคนอื่นเพียงแค่สบตาก็ตามที

"ยินดีต้อนรับท่านนักบวช ข้า เจีย เหวินเหอขออภัยที่รบกวนท่านเดินทางมาไกลถถึงเพียงนี้"

"มิกล้าข้านักบวชผเนจร จีเทียนเต๋ายินดีที่ได้ที่ได้มาแลกเปลี่ยนศาสนากับท่าน"

"โอ้ข้าดีใจที่ท่านคิดเช่นนั้นพอดีข้าได้เคยไปฟังท่านพูดถึงลัทธิของท่านพอดีมีเนื้อหาหลายๆอย่างที่ข้าฟังแล้วน่าสนใจดีไม่ทราบว่าท่านจะพอเล่าได้หรือไม่ว่า ลัทธิของท่านนั้นแตกต่างจากลัทธิอื่นในแผ่นดินนี้อย่างไร?

"ถ้าท่านถามถึงความแตกต่างนั้น พื้นฐานของทุกศาสนานั้นต่างก็มีหลักที่เหมือนกันอยู่คือการเป็นที่พึ่งทางวิญญาณ หรือพวกท่านจะเรียกว่าที่พึ่งทางใจก็ได้ ให้คนทั่วไปได้ยึดเหนี่ยวหลักศาสนาเป็นหลักธรรมในการดำรงชีวิต ซึ่งถ้าจะถามว่า ศาสนาคริสต์นั้นแตกต่างจาก ลัทธิเต๋า ศาสนาพุทธ หรือ ศาสนาขงจื้อนั้น ก็คงเป็นที่ว่าเราปรับตัวให้เข้ากับโลกได้ดี ถึงแม้ศาสนาเราอาจจะยังไม่ได้มีอายุเท่าศาสนาอื่น แต่หลักธรรมคำสอนเราก็สามารถนำมาปรับใช้ให้เข้ากับชีวิตประจำวันของคนทั่วไปได้ง่ายกว่า"

"หืมเป็นเช่นนั้นหรือเช่นอะไรหรือท่านจีเทียนเต๋า?"

"ใช่แล้วเช่นการใช้หลักคำง่ายๆในการยกตัวอย่างหลักคำสอน ไม่จำเป็นที่ต้องใช้คำที่ลึกซึ้งหรือว่าใช้วิธีความคิดที่ยุ่งยาก เช่นลัทธิเต๋าที่เน้นการเข้าถึงการปล่อยวาง ซึ่งมันก็ดีแต่ว่าจะปล่อยวางได้อย่างไรถ้าเรายังตัดกิเลส ไม่หมด? หรือของขงจื้อที่ว่าให้ภรรยาเชื่อฟังสามี?ทำไมต้องให้ภรรยาเชื่อฟังแต่สามีทำไมสามีไม่ยอมมาเชื่อฟังกันบ้าง? ศาสนาคริสต์เป็นศาสนาที่เท่าเทียมกันไม่ว่าจะยากดีมีจนแค่ไหนทุกคนก็เท่าเทียมกันคือผู้ที่เชื่อในพระเจ้าเหมือนกัน"

"พวกท่านเชื่อในพระเจ้าคนลัทธิอื่นก็เชื่อในพระเจ้าแล้วสรุปพระเจ้าเป็นของใครกันแน่?ข้าสงสัย"

"พระเจ้าอยู่ที่คนเราจะตีความหมายพระเจ้าอาจจะมีเพียง1เดียวแต่เราเป็นเพียงมนุษย์เท่านั้นเราจะเข้าใจความคิดของเทพได้อย่างไร? ข้าเชื่อว่าต่อให้เราต่างศาสนากันแต่เราก็ไม่ได้ต่างกันในความเป็นคนเหมือนกัน แต่ว่าข้าไม่ขอนับรวมลัทธิไท่ผิงนะเพราะเตียวก๊กอ้างตนเองว่าเป็นพระเจ้า ข้าขอถามหน่อยว่าคนเราจะเป็นพระเจ้าได้อย่างไรถ้ายังต้องกิน ต้องนอน ต้องหายใจกัน?"

"นั้นสินะข้าขอปรบมือให้กับท่านจริงๆถือว่าได้เปิดหูเปิดตาข้าจริงๆ ศาสนาใหม่อย่างงั้นสินะ อืม เน้นอยู่กับปัจจุบันหลักศาสนาเข้าใจง่ายไม่ซับซ้อน ทุกคนเท่าเทียมกัน น่าสนใจจริงๆ"

"ใช้แล้วทุกคนต่างก็เกิดมาแล้วก็ตายไปไม่มีใครที่อยู่ค้ำฟ้าข้าไม่เคยอ้างตัวเองเป็นพระเจ้าข้าเป็นเพียงผู้เผยแผ่หลักคำสอนของพระองค์เพียงเท่านั้น แต่ใช่ว่าคนที่ไม่นับถือศาสนาจะต้องเป็นคนที่แตกต่างมันไม่ใช่เราทุกคนมีหัวใจที่เลือกจะเชื่ออะไรก็ได้ที่หัวใจเราต้องการ ศาสนาคริสต์เราไม่เคยบังคับให้ใครเข้าร่วมหรือทำร้ายคนศาสนาอื่นเพียงเพราะเค้าไม่ได้นับถือศาสนาเดียวกับเรา เราทุกคนต่างมีความเชื่อของตนเองขอเพียงความเชื่อของเราไม่ไปทำให้ใครเดือดร้อนแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ถ้าทุกคนต่างไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกันและมีความรักต่อเพื่อนมนุษย์ให้มากกว่านี้ แผ่นดินต้าฮั่นคงจะสงบสุขกว่านี้แน่นอน"

"เป็นความคิดที่ดีข้าขอให้ท่านเผยแผ่ศาสนาของท่านไปด้วยดีนะ ข้าจะคอยดูว่าศาสนานี้ของท่านนั้นมันจะนำพาซึ่งความสุขมาสู่แผ่นดินนี้หรือว่าจะนำซึ่งความทุกข์มาสู่แผ่นดินนี้กันแน่ หึๆๆๆ"

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน,เลื่อมใสศรัทธา

@Webmaster

Haoyu ดี

พบพานหญิงงามคือโชคลาภ แต่พบพานยอดคนนั้นคือยอดวาสนา

ชายหนุ่มควบม้ามายังโรงเตี๊ยมว่านหลัวเฟิง เนื่องจากตนนั้นทราบข่าวว่า มียอดคนอยู่ที่นี่หลายต่อหลายคน ชายหนุ่ม นั้นเดินทางมาที่นี่เนื่องจากอยากทราบว่า ระยะห่างของตน กับ บุคคลที่มีชื่อเสียงเหล่านี้นั้น ห่างกันมากเพียงได้ และหากเป็นไปได้ มันก็อยากจะรับสมัครบุคคลเหล่านี้ให้มาเป็นพวกพ้องช่วยตนเป็นใหญ่เช่นกัน

แต่สิ่งแรกที่สะดุดสายตาของห่าวอู๋นั้นคือความงามของหญิงสาวคนนึง…

ดูแววแล้วคงเป็น เถ้าแก่โรงเตี๊ยมที่นี่?

"ยินดีต้อนรับ ผู้มาเยือน ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดี? จะ ห้องพักหรืออาหาร พวกเราก็จัดหาให้ได้

มันสูดหายใจลึกเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า

"ข้าขอเป็นอาหารง่ายๆสักจานแล้วกันแม่นาง ไม่ทราบว่าท่านคือ?" มันเอ่ยถามอีกฝ่าย

"ชื่อของข้าคือว่านลีหรู เป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมที่นี่ท่านล่ะ?"หญิงสาวเอ่ยนามตนออกมา

"ข้าชื่อห่าวอู๋แต่ได้โปรดเรียกข้า ว่า จื่อจุน" ชายหนุ่มกล่าวพลางยิ้มตอบให้…

แต่จะให้หญิงงามมาลบเลือนจุดประสงค์ในการมาของตนมิได้..

มันมองหาคนที่มันพยายามจะใฝ่หาก่อนที่มันจะสะดุดตากับชายผู้หนึ่ง ไว้หนวดเล็กน้อย ตรงโต๊ะมันนั้น มีกระดานหมอกล้อมหนึ่งอันวางไว้ตรงหน้า

สีหน้ามันดูเจ้าเล่ห์ เจ้ากลไม่น้อย

นัยน์ตาของชายหนุ่มกับชายผู้นั้นสบประสานกันเพียงมองตาก็รู้ ว่าทั้งสองฝ่ายนั้น เป็นคนประเภทเดียวกัน

เจ้าเล่ห์เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย ก่อนเดินไปใกล้แล้วกล่าว

"หาคนเล่นด้วยอยู่หรือท่าน?" มันเอ่ยถามอีกฝ่าย..

"หืม...ก็ใช่อยู่..แล้วเจ้าคือ?" ชายตรงหน้าเอ่ยถาม

อย่างสงสัย

"ข้านี่ไร้มารยาทเสียจริง ข้าชื่อห่าวอู๋แต่ได้โปรดเรียกข้าว่าจื่อจุน" มันกล่าวกับอีกฝั่ง

"อืม ข้าชื่อ หลี่หรู แต่ได้โปรดเรียกข้าว่าเหวินโหยว ว่ากระไร คิดอยากดวลหมากกับขัารึ" ลี่หรูกล่าว

"แน่นอน ข้าใคร่อยากลองดูสักครั้ง ท่านเหวินโหยว"

มันกล่าวก่อนนั่งลง

"ในฐานะที่ข้านั้นเป็นผู้ท่า ข้าจะให้ท่านเล่นหมากดำ" ชายหนุ่มหยิบหมากขาวออกมา

"ดี…" ทั้งสองเริ่มเล่นหมากด้วยกัน

การวางหมากเป็นไปอย่างสูสี ทั้งสองฝ่ายต่างใช้ทั้งเล่ห์ทั้งกล ในการวางหมากกัน

ระหว่างนั้นมันก็ได้สนทนากับอีกฝ่าย

อยู่บ้าง

"ท่านคิดว่าสถานการณ์บ้านเมืองเป็นอย่างไร" ลี่หรูถามอีกฝั่ง

"ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง หากไม่รีบแก้ไขให้ไว บ้านเมืองมีหวังตกเป็นของพวกโจรโพกผ้า" มันกล่าวก่อนวางหมากตนลงไป

"เช่นนั้นรึ แล้วเจ้าคิดว่าใครจะนำพาประชาให้รอดพ้นจากวิกฤตินี้" ลี่หรูเอ่ยถามก่อนวางหมากของตนออกไป

"เป็นข้ากับท่านเป็นอย่างไร" มันเอ่ยถึงอีกฝ่ายแต่แน่นอนเป็นเชิงขำๆ

ลี่หรูขมวดคิ้ว ก่อนจะกล่าว

"แค่สองคนจักเปลี่ยนอะไรได้" อีกฝ่ายกล่าว

"ก็จริงอยู่...แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องยาก แต่คิดว่าเป็นไปได้ หากใช้ปัญญา ร่วมกัน" มันกล่าวกับอีกฝ่ายก่อนจะวางหมากสุดท้ายลงไป..

"เห็นทีว่าตานี้ เราคงเสมอกัน" มันกล่าวกับอีกฝั่ง ทิ้งหลี่หรูที่ยังดูไม่ค่อยเชื่อว่าผลออกมาเสมอ

"อืม...เจ้านี่ฝีมือไม่เลวเลย" อีกฝั่งเอ่ยชม

"ท่านเองก็เช่นกัน หวังว่าคงได้เล่นกันอีก"  มันกล่าวกับอีกฝั่ง พลางคำนับ ขอตัวลาไป…

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลเดินพันลี้เพื่อพบสหาย

ในวันนี้นั้น จีเทียนเต๋านั้นกำลังเดินทางมายังโรงเตี๊ยมว่านหลัวเฟิง เพื่อที่จะมาพูดคุยกับเหวินหยวนที่ตนเองนั้นรู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่น่านับถือยิ่งหลังจากเดินทางมาถึงก็ได้จองโต๊ะเอาไว้พร้อมกับสอบถามถึงคนที่ชื่อ เหวินหยวนให้พนักงานในโรงเตี๊ยมช่วยตามตัวมาที่โต๊ะด้วย บอกอีกฝ่ายไปว่า นักบวช จีเทียนเต๋าขอเชิญมากินอาหารด้วยกัน หลังจากพนักงานไปได้สักพักนั้น จีเทียนเต๋าที่กำลังคิดเมนูที่จะสั่งมากินกับเหวินหยวนนั้นก็ได้เห็นว่าโรงเตี๊ยมนี้นั่นมีผู้คนเข้ามารับประทานอาหารกันมากกว่าแต่ก่อนซึ่งสร้างความสงสัยให้กับตัวเองยิ่งนัก หลังจากรอไม่นานชายหนุ่มใส่ชุดนักบู้ก็มายืนอยู่ต่อหน้า จีเทียนเต๋า

"สวัสดีท่าน จีเทียนเต๋า นึกไม่ถึงว่าท่านจะชวนข้ามากินอาหารในวันนี้ข้านึกว่าท่านจะกลับเผยแผ่ศาสนาของท่านเสียอีก"

"ฮ่าฮ่า สวัสดีเช่นกันท่านเหวินหยวน ข้าเดินทางไกลนับพันลี้เพียงเพื่อมารับประทานอาหารกับท่านข้าดีใจแล้ว ดังคำกล่าวที่ว่า เพียงพบหน้าก็รู้สึกถูกชะตาต่อให้แยกจากก็ไม่มีทางไกลกัน ข้าบอกตามตรงข้ารู้สึกถูกชะตากับท่านมาก นักบู้ผู้มีคุณธรรมไม่หวั่นเกรงต่อสิ่งใด ข้ารู้สึกว่า ลักษณะนิสัยของท่านเป็นคนดีมีคุณธรรมคนหนึ่งเลยทีเดียว ต่อให้ข้าอาจจะเพิ่งเจอท่านได้ไม่นานแต่ข้าเชื่อว่าการมองคนของข้านั้นหาได้ผิดไม่ ท่านอาจจะยังไม่รู้แต่ข้านั้นในอันใกล้นี้อยากจะไปพูดคุยกับเหล่ากองทัพธรรมของภูเขาฉางซิ่งที่ข้าอยากลองไปพูดคุยกับหัวหน้าคนเหล่านั้นว่าจะมีหนทางใดที่จะช่วยเหลือเหล่าประชาชนได้บ้าง เพราะที่ข้าได้ข่าวมากลุ่มโจรนี้นั้นต่างก็เป็นโจรคุณธรรมที่น่านับถือยิ่งนักถึงแม้พวกเค้าจะถูกตราหน้าว่าเป็นโจรก็ยังมีคุณธรรมมากกว่าพวกโจรโพกผ้าเหลืองยิ่งนัก แต่หนทางช่างไกลและเต็มไปด้วยอันตรายข้าอาจจะต้องเสี่ยงหน่อยแต่เพื่อชาวบ้านข้าก็ยอมเสี่ยง!!!ต่อให้ข้าอาจจะต้องเอาชีวิตของตนเองนั้นไปเสี่ยงก็ตามทีข้าก็หาเสียดายชีวิตไม่ต่อให้ตัวข้าตายแต่ จิตวิญญาณของข้าจะไปปลุกคนอื่นให้รู้สึกตัวเสียทีว่าเราควรทำเพื่อผู้อื่นบ้าง"

"อืมข้าว่าสิ่งที่ท่านพูดมามันก็ถูกแต่กลุ่มโจรยังไงก็คือกลุ่มโจรวันยังค่ำข้าก็ยังไม่เชื่อว่าโจรจะต่างกันเท่าใด ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นโจรมีคุณธรรมแต่ถ้าภายหลังล่ะจะเป็นเช่นไร?"

"สิ่งที่ท่านพูดมามันก็มีเหตุผลแต่ตอนนี้ข้านั้นเชื่อว่าถ้าเราไม่ทำอะไรซักอย่างเลยแล้วปล่อยเอาไว้แบบนี้นั้นมันก็ไม่ต่างอะไรกับเราที่เห็นด้วยกับความอยุติธรรมแล้วไม่ขัดขวาง ข้ารู้ว่านักบวชแบบข้าอาจจะทำอะไรที่เกินตัวเกินหน้าที่ของตนเองไปแต่ว่าข้าก็เชื่อว่าถ้าข้าไม่ทำอะไรเลยแล้วปล่อยให้ชาวบ้านต้องเดือดร้อนเช่นนี้ต่อไป มโนธรรมในใจข้าคงจะรู้สึกผิดตลอดไป"

"ท่านช่างเป็นนักบวชที่ทำเพื่อผู้อื่นจริงๆแต่ท่านคิดว่าแค่ท่านเพียงคนเดียวจะทำสิ่งที่ท่านบอกมาไหวเช่นนั้นหรือ?"

"แน่นอนว่าไม่แต่ข้าก็จะทำอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะช่วยเหลือเหล่าประชาชนที่เดือดร้อนจากภัยสงครามและจสกความอยุติธรรมเหล่านั้น ข้าจีเทียนเต๋าหาได้มีทรัพย์สินเงินทองมากมายหรือว่ามีชื่อเสียงแต่ข้าก็จะขอทำในสิ่ง ที่คนคนหนึ่งควรกระทำเพื่อผู้อื่นใจเค้าใจเรา ออก่อนเราจะสั่งอาหารกินข้าวด้วยกันข้ามีชามาฝากท่าน เหวินหยวนอีกแต่คราวนี้เป็นสุดยอดแห่งชาที่ข้าไปหามาได้อยากให้ท่านได้ลิ้มรสชาติของมันท่านจะรู้สึกลืมไม่ลงเลยทีเดียว"

พร้อมกับที่ตนเองล้วงหยิบชา ขึ้นมาบนโต๊ะก่อนจะส่งให้อีกฝ่ายไป

"ข้าขอบใจท่านมากที่ อุตสานำสุดยอดชาอันนี้มาให้ข้าถ้าข้าเดาไม่ผิดสุดยอดชานี้ต้องเป็น ชาต้าหงผ้าแน่นอนเพราะไม่มีชาได้จะเป็นสุดยอดราชาแห่งชานอกจากชานี้ได้แน่นอน"

"ฮ่าฮ่า ท่านเหวินหยวน คงเป็นผู้ชอบชาเป็นแน่แท้ถึงรู้ได้ถึงเพียงนี้เพียงแค่ได้ยินแค่ฉายาก็รู้แล้วว่าเป็นชาชนิดใด ขนาดข้า"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกท่านข้าก็เพียงชอบดื่มชาก็แค่นั้นเองหาได้มีมีความรู้เก่งขนาดนั้น"

"ถ้างั้นเรามาสั่งอาหารแล้วกินกันดีกว่า"

"ตกลงข้าก็ชักหิวขึ้นมามาแล้วเหมือนกัน ฮ่าฮ่า"

พร้อมกับที่ทั้งคู่เริ่มสั่งอาหารมากินด้วยกันโดยที่หัวเราะและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

มอบชาต้าหงผาให้ NPC 064

@Webmaster

Haoyu ดี

ชายหนุ่มนั้นออกจากโรงเตี๊ยมว่านหลัวเฟิง

เพื่อไปทำอะไรสักอย่าง เพื่อมอบให้กับหญิงงามอย่างว่านหลี่รู

ไม่รู้เหตุใด มันจึงดูนิยมชมชอบหญิงสาวคนนี้นัก…

รึเป็นเพราะสวรรค์ส่งนางมาหวังให้เราเลิกคิดสู้กันนะ..

ชายหนุ่มควบม้ากลับมาจากการทำอาหารอย่างนึง

แต่มันกลับพบกับโจรผู้หนึ่งระหว่างทาง

"ไอ้โจรคนนี้! ข้ากำลังมีธุระสำคัญตายซะ!" มันกล่าวก่อนเข้าไปโรมรันศัตรูอย่างว่องไว

การต่อสู้เป็นไปอย่างไม่ลำบากนัก

มันจึงชนะได้อย่างง่ายดาย แล้วฆ่าทิ้งเสีย

แต่ไม่วายที่ชุดมันเปื้อนเลือด

'แย่จริงเชียว'

มันรีบเปลี่ยนชุดเป็นชุดที่สะอาดก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม

มันพบเห็นว่านหลีรู่กำลังสั่งการลูกน้องอยู่

"อ้า...ท่านจื่อจุน วันนี้ท่านมาอีกแล้วหรือ" นางเอ่ยถามห่าวอู๋

"โอ้ ใช่แล้ว " มันกล่าวก่อนจะพูดต่อว่า

"มาที่นี่เพื่อชมความงามของท่านอีกครั้ง"

ชายหนุ่มกล่าวพลางยิ้มให้หญิงสาว

หญิงสาวมีใบหน้าเขินอายเล็กน้อย

ก่อนจะกล่าว"ท่านก็พูดไป" นางกล่าว

"อ้อ จริงสิ" เขากล่าว

"ข้ามีเครื่องดื่มมามอบให้ท่าน" มันกล่าวก่อนยื่น น้ำเต้าหู้ให้อีกฝั่ง

"ถ้านำไปต้มอีกครา น่าจะร้อนและน่ากินมากขึ้น" เขากล่าว

"ท่านไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้" เธอกล่าวแต่ก็รับมาแต่โดยดี ชายหนุ่มสนทนากับหญิงสาวสักพัก ก่อนที่ตนจะขอตัวออกไป        

            +2 point จากการโรลต่อสู้จากนิสัยทะเยอะทะยาน

-30 ความเครียดจากการสังหารศัตรู ด้วยนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้น

มอบ น้ำเต้าหู้ ให้ว่านหลีรู 153

Haoyu ดี

เดินหมากล้อมยังต้องคิด เดินหมากชีวิตยิ่งต้องคิดให้รัดกุม

ห่าวอู๋ในวันนี้ก็มายังโรงเตี๊ยมว่านลูเฟิงอีกครั้งนึง

ดูเหมือนมันจักติดใจสถานที่แห่งนี้เสียแล้ว เหตุเป็นเพราะว่าสถานที่แห่งนี้นั้นมีแม่นางว่านหลีรูอยู่ อีกทั้งยังมี หลี่หรู คนที่มันคิดรับสมัครเข้าร่วมอีกด้วย

ห่าวอู๋เดินเข้ามาในโรงเตี๊ยมมองหาหลี่หรูอยู่

แล้วมันก็เห็นพอดี พอดีกับที่หลี่หรู นั้นก็เห็นมองเห็นมันพอดี

"สวัสดี จื่อจุน เราเจอกันอีกแล้ว" ฝ่ายตรงข้ามกล่าวทักทายห่าวอู๋

"อ้อ นั้นสิท่าน ข้ากับท่านคงจักมีวาสนาร่วมกันกระมัง" ห่าวอู๋กล่าวก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะ

"ข้าเห็นว่าท่านตามจีบแม่นางว่านหลีหรูเจ้าของโรงเตี๊ยมนี้? จริงรึไม่" หลี่หรูเอ่ยถามอย่างสงสัยไม่ได้..

"ก็ใช่อยู่หรอกท่าน" มันกล่าวกับอีกฝ่าย "นางงามเยี่ยงนั้น ผู้ใดจะไม่สน" มันกล่าวกับอีกฝ่าย

"ก็จริงดังเจ้าพูด นางงามจริงๆนั้นแหละ" หลี่กรูกล่าวก่อนจัดเตรียมกระดานหมาก

"เอาล่ะ เลิกพูดเถอะ มาเล่นกันดีกว่า ข้าบอกเลยว่าครานี้ไม่เหมือนเดิม" อีกฝ่ายกล่าวอย่างมั่นใจ

"ข้าพอรู้แล้วว่าเจ้าเล่นยังไงและมันจะไม่เหมือนเดิมแน่ๆ.."

"เช่นนั้นก็ขอให้ข้าได้ทดสอบหน่อย" มันกล่าวกับอีกฝ่ายก่อนที่ทั้งสองคนจะเริ่มเล่นกัน

นับว่าหลี่หรูนั้นเตรียมการมาดียิ่ง มันนั้นวางหมากได้อย่างหมดจดกว่าทุกครา…

การวางหมากระรานกันนับได้ว่าเป็นการวางหมากระดับเทพเซียนทั้งสองคนต่อสู้กันด้วยสติปัญญา

"และข้าก็ชนะ!" หลี่หรูวางหมากสีขาวตัวสุดท้ายลงไป หากกระดานหมากล้อมนี้นับว่าเป็นสนามรบ ก็ถือว่าห่าวอู๋พ่ายไปแล้วในสงคราม

'หืม...แพ้รึกระดานนี้..' ชายหนุ่มคิดในใจพลางส่ายหน้า

'ไว้กระดานหน้าๆ ค่อยมาทวงแค้นย่อมไม่สาย'

มันคิดกับตนเองในใจ

"ท่านเล่นได้ดี" มันกล่าวชมอีกฝ่าย

"เรื่องนั้นย่อมแน่นอน" หลี่หรูไม่ปกปิดความดีใจของตนแม้แต่น้อย

"ฮะๆ งั้นไว้เจอกันท่านเหวินโยว เดี๋ยวข้าจะกลับมาเล่นกับท่านอีก" พูดจบห่าวอู๋ก็เดินออกไปจากโรงเตี๊ยม

@Webmaster

Haoyu ดี

ชายหนุ่มนั้นหลังออกจากโรงเตี๊ยมว่านหลัวเฟิง ก็เลยไปเสาะหาวัตถุดิบมาทำอาหารที่เธอน่าจะชอบ

จากที่ใดคุยเมื่อวานเหมือนว่าเธอจะพอใจกับน้ำเต้าหู้ทีเดียว แต่จะเอาน้ำเต้าหู้ไปอีกก็ยังไงอยู่

แต่ห่าวอู๋ก็รู้ว่าเธอนั้นชื่นชอบการรับประทานชาเช่นกัน

มันจึงนำชาหมายจะมามอบให้นาง

เห้อ คิดแล้วก็น่าเหนื่อยใจ พวกกองทหารโขว่ซือพวกนั้นก็ไม่มีท่าทีจะมีงานใหม่ หรือติดต่อกลับมา

เจ้าโจรนั้นเองก็เหมือนกัน

บางทีถ้ามันฆ่าเจ้าโจรนั่น อาจจะดีกว่า

ชายหนุ่มควบม้ากลับมาอย่างเร็ว

แต่มันกลับพบกับโจรผู้หนึ่งระหว่างทาง

"ทำไมชอบมาขวางกันนักนะ ไม่ดูกาลเทศะเสียบ้สง!" มันกล่าวก่อนเข้าไปโรมรันศัตรูอย่างหัวเสียนิดหน่อย

การต่อสู้เป็นไปอย่างไม่ลำบากนัก

มันชนะและจัดการศัตรูอย่างง่ายดาย แต่มันก็นึกอดเสียเงลาไม่ได้

'แย่จริงเชียว'

มันรีบเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมทันที

มันพบเห็นว่านหลีรู่กำลังนั่งทำบัญชี

"อ้า...ท่านจื่อจุน วันนี้ท่านก็มาอีกแล้วหรือ" นางเอ่ยถามห่าวอู๋

" ใช่แล้ว ท่านก็ยังงามเช่นเดิม" มันกล่าวก่อนจะพูด

หญิงสาวมีใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อย

ก่อนจะกล่าว"ท่านก็ยังปากหวานเหมือนเดิม" นางกล่าว

"อ้อ จริงสิ" เขากล่าว

"ข้ามีของมามอบให้ท่าน" มันกล่าวก่อนยื่น น้ำชาให้

"ถ้านำไปต้มอีกครา น่าจะร้อนและน่ากินมากขึ้น" เขากล่าว

"ท่านนี่มาทีไรมีของมาให้ข้าตลอดเลย" เธอกล่าวแต่ก็รับมาแต่โดยดี ชายหนุ่มสนทนากับหญิงสาวสักพัก ก่อนที่ตนจะขอตัวออกไป

+2 point จากการโรลต่อสู้ ด้วยนิสัยทะเยอทะยาน

มอบ ชาขาวเซียนฉ่าว ให้ 153 ว่านหลี่หรู

@Webmaster