[นอกเมืองซินเย่] ลำธารหนิงเหอ

ลำธารหนิงเหอ

{ นอกนครซินเย่ }

【ลำธารหนิงเหอ】

สารธารเย็นฉ่ำกำเนิดจากตาน้ำผุดเหนือหุบเขาเสวี่ยหลง
เป็นแหล่งของสัตว์น้ำน้อยใหญ่และสุมนไพรใต้ผิวธารา
แม่น้ำสายนี้ทอดตัวทางตะวันตกเฉียงเหนือพาดโค้งลงมาจรดใต้
มองจากด้านบนของเมืองซินเย่ราวกับขอเคียว ที่ริมน้ำบางช่วงลึก
จนต้องใช้เรือข้ามผ่าน บางช่วงกับคอดจนสามารถกระโดดข้ามได้
มีศาลาและท่าน้ำอยู่ประปรายให้เหล่าชาวประมงและนักท่องเที่ยวได้พัก

WuMan มาร

-จื่อหลงเข้ารีต-

หนึ่งก้าวก่อนเข้าเมือง

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

             ลำธารสายยาวที่ทอดผ่านด่านตะวันออกของเมืองซินเย่ทั้งใสและเย็นฉ่ำ หลังออกจากเมืองเซียงหยางจื่อหลงที่คอยอยู่ก่อนก็ถูกชักชวนให้มาชำระกายที่ข้างลำธารกับเซวียนหยวนหมิง สองหนุ่มสอบถามพื้นแพ้และจุดประสงค์ในการเดินทาง พวกเขายังไม่ลืมที่จะประชันกันจับปลาไปทำอาหารมื้อเย็นในวันนี้

             เสียงของบทสนทนาที่เรียกโม่เสวียนเดินตามมาติดๆ ทันทีที่เห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยเส้นสายกล้ามเนื้อที่แข็งแรง สายตาของท่านเจ้าเมืองก็อดเปรียบประเมินมิได้ ฝั่งของเซวียนหยวนหมิงมีผิวพรรณขาวอมชมพูต่างจากบุรุษเจียงหนานที่ตนเคยพบเขามีช่วงอผ่นหลังเหยียดตรง ดูภูมิฐานและสง่างาม ทางจ้าวจื่อหลงค่อนไปทางสีข้าวสาลีโทนอ่อน มองแล้วเพลินตาหากไม่ติดว่าตั้งแต่ส่วนไหล่จนถึงช่วงเอวมีรอยกรงเล็บพาดเป้นแนวยาว

             “บาดแผลนั่นช่างห้าวหาญนัก ดูเหมือนเจ้าเองก็ผ่านช่วงเวลาคับขันมาไม่น้อยเลย” โม่เสวียนเอ่ยชม ตนมิได้รังเกียจบาดแผลที่ทำให้ผู้คนรอดชีวิตมาพร้อมเรื่องราวของตน

             จื่อหลงได้ยินเสียงจากด้านหลังก็จดจำได้ทันทีว่าผู้มาเป็นใคร ชายหนุ่มบิดผ้าคลุมที่ซักไว้วางเหนือโขดหิน ประเดี่ยวค่อยนำไปผิงไฟให้แห้ง เขาส่งยิ้มให้กับคนชุดครามตอบคำถาม

             “ท่านหมายถึงนี่หรือ? อ่า.. ข้าได้มันมาเมื่อครั้งติดตามท่านพ่อออกไปล่าพญาเสือในหุบเขา คราวนั้นหากไม่ตกลงไปในโพรงไม้คงเอาชีวิตรอดยาก” จื่อหลงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ รอยแผลสำหรับบุรุษคือเกียรติยศ

             “เหมือนว่าไม่ค่อยได้ทายาสมาน สีของมันดูใหม่อยู่มาก ขอข้าดูได้ไหม?”

             “ด…ได้สิ” จื่อหลงเหล่ไปทางจินจ้าน ต่างก็เปลือยท่อนบนเหมือนกันแต่ทำไมผู้ที่คนชุดครามใส่ใจถามไถ่กลับเป็นตน ความรุ้สึกแปลกๆ ยามที่ปลายนิ้วของอีกฝ่ายสัมผัสอย่างอ่อนโยนบนแผ่นหลัง พอเงยขึ้นก็สบกับแววตาสีน้ำเงินกระจ่างและแก้มที่เนียนขาว จุ่ๆ ก็ทำให้ใบหน้าของหนุ่มไม่ประสานั่นร้อนผ่าวขึ้นมาได้แต่ก้มหน้าเก็บอาการ

             “อื้ม.. นับว่าสมานตัวได้ค่อนข้างดี แต่หากจะไม่ให้รุ้สึกเจ็บตอนช่วงหน้าหนาวข้ามีสีผึ้งตลับหนึ่ง ให้เจ้า.. หมั่นทาตอนที่นึกขึ้นได้ล่ะ” ในเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาเป็นขุนพลในสังกัดตนแล้ว โม่เสวียนจึงทุ่มเทดูแลเรื่องรอบด้านให้จื่อหลง แม้นั่นจะหมายถึงสุขภาพร่างกาย หากก็เป็นสิ่งสำคัญสำหรับผู้ที่ใส่ใจความเป็นอยู่ของผ้ติดตามอย่างเขา

             “เข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านเจ้าเมือง”

             “ทำไมถึงหน้าแดงขนาดนั้น เจ้ามีไข้หรือ?” สิ้นเสียงถามเรียวนิ้วขาวผละออกจากแผ่นพลังรอยแผลเคลื่อนมาแตะที่ข้างแก้มของบุรุษแซ่จ้าว ภาพนี้ทำเอาจินจ้านเลิกคิ้วสูงด้วยไม่นึกว่าเจ้าเมืองจะให้ความใกล้ชิดกับขุนพลหนุ่มหน้าใหม่ในระดับนี้มาก่อน

             ตึก..ตึก.. บางอย่างที่เต้นในอกเพราความประหม่า นอกจากมารดาหรือเคยมีใครประคองแก้มเขาในระยะใกล้ชิดเช่นนี้ จ้าวจื่อหลงหาจุดวางสายตาไม่เจอคิดไปคิดมาก็หลับตาเสียเลย !

             “ม.. ไม่ใช่ คงเพราะว่าตากแดดนานเกินไป ข้าขึ้นจากน้ำดีกว่า” หากจะปัดมือของอีกฝ่ายออกทั้งที่เห็นอยุ่ว่าเจ้าเมืองทำไปด้วยความห่วงใย เขาควรรู้สึกซาบซึ้งและตื้นตัน แต่ทำไมแค่ได้กลิ่นหอมเย็นของป๋อเหออันเป้นเอกลักษณ์ของเจ้าเมือง ตนก็ปฎิเสธอย่างตรงไปตรงมาไม่ลง

             โม่เสวียนร่นหัวคิ้วเล้กน้อยอย่างไม่เข้าใจ ทั้งสองต่างก็เป็นบุรุษเรี่ยวแรงดี โดนลมโดนน้ำนิดหน่อยใยจึงผิวแดงยังกับคนจับไข้ ถึงอยา่งนัน้ความเป้นห่วงและจิตใจที่ค่อนไปทางขี้สงสารก็ปล่อยพวกเขาไปอยุ่ดี

             “เล่นน้ำกันนานแล้วสิ? ช่วงต้นหนาวแบบนี้อากาศเย็นนัก รีบขึ้นเถอะ หากจับไข้ขึ้นมาเจ้าจะปรากฎตัวครั้งแรกต่อหน้าเจ้าเมืองในสภาพอมโรค มีสง่าราศีทีใดให้พูดถึงอีก”

             “ท่านเจ้าเมืองแนะนำได้ถูกต้อง หึหึ จื่อหลงเอ้ยจื่อหลง.. ข้าไปก่อนล่ะ”

             จินจ้านเห็นด้วยมิใช่ว่าตัวเขาจะรีบไปให้พ้นจากสถานการณ์ตรงหน้าแต่อย่างใด บุรุษผมทองนำสานส์ในม้วนไม้ไผ่หนึ่งฉบับส่งต่อให้กับเจ้าเมืองอย่างพึง่นึกขึ้นได้ “ซีเยี่ยนผากนี่ให้เจ้า.. วิหคส่งข่าวนั้นเชื่องช้า ข้าก็เตือนแล้วว่าให้ใช้อินทรีไม่ฟัง”

             “...อ่า ขอบใจที่ลำบาก” จดหมายงั้นหรือ ตนไม่คิดจะอ่านหรอกในเมื่อแทบจะเจอหน้าอยุ่รอมร่อ โมเ่สีวยนเก็บสานส์เข้าแขนเสื้อ ขณะที่ปล่อยให้ทัง้สองสวมอาภรณ์ตนก็เข้าไปสนทนากับจ้าวฟูเหริน เมื่ออีกฝ่ายฝากขนมชิงถวานให้บุตรชาย พวกเขาทั้งหมดก็มาล้อมวงกันที่ด้านข้างกองไฟเพื่อทานมือ้เย็น

             จื่อหลงเผาปลาย่างเกลืออย่างชำนาญ ดูเหมือนว่าเขาจะช่ำชองด้านอาหารป่าเมือบิดาคือนายพรานใหญ่ ส่วนเซวียนหยวนหมิงรังเกียจว่าอาหารพื้นเพนั้นไม่สามารถเติบเต็มราชารสอยา่งเขาได้จึงขอผ่าน โม่เสวียนมอบขนมอบเจียงซูให้เขาไปนั่งกัดเล่น ส่วนตนเองนำฝักข้าวโพดหวานออกมาเผาจนส่งกลิ่นหอมหวนไปทั่วบริเวณ

             “จื่อหลง เจ้าเคยได้ยินเรื่องความเสมอภาคเท่าเทียมกันรึไม่?” ในขณะที่พวกเขาทานจนอิ่ม โม่เสวียนได้นำตำราเจียหลุนชางมาและเริ่มอ่านให้ทุกคนได้ฟัง เขาอธิบายเรื่องราวความอยุติธรรมในดินแดนที่เกิดขึ้นจากความไม่เท่าเทียมกันและการยกเอาเพศใดเพศหนึ่งเป็นใหญ่ผ่านการยกตัวอย่าง “เรื่องราวในประวัติศาสตร์สอนชนรุ่นหลัง คำที่ถากถางว่าสตรีนั้นแพศยาเกิดจากปลายพู่กันของบุรุษ ขณะที่คำเยินยอวีรบุรุษและนักปราชญ์เป้นผู้ปั้นแต่งขึ้นมา หากแต่ละคนสูงส่งโดยเนื้อแท้ เหตุใดจึงยังมีการแก่งแย่ง เหตุใดคนยังคงลุ่มหลวงตามัวในอำนาจและสิ่งนอกกาย?”

             “ข้าหมายจะสร้างจิตสำนึกที่แตกต่าง โลกที่ปราศจากการคุกคามต่อผู้ที่ประสงค์ในสันติ.. ตำราเล่มนี้เกิดขึ้นด้วยจิตใจเช่นนั้น จื่อหลง หากเจ้าไม่ชอบอ่าหนังสือ ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังทีละเรื่องว่าเราจะเปลี่ยนแปลงใต้หล้าไปในทิศทางใด เราจะช่วยคนที่กำลังลำบากด้วยวิธีไหน ดีไหม?”

             “ท่านอาโม่ช่างดีต่อข้ายิ่งนัก หากว่านั่นไม่เป้นการรบกวนท่านล่ะก็ จื่อหลงยังคงมีแีหลายเรื่องต้องพึ่งท่านช่วยสอนในอนาคต” หนุ่มน้อยผู้กล้ารวบนิ้วมือเข้าหากันแล้วคำคับอีกฝ่าย คงน่าตกใจหากทราบในภายหลังว่าโม่เสวียนอ่อนกว่าเขาถึงสองปี

             “รบกวนอันใดเล่า.. ข้าจะคอยช่วยเหลือเจ้าเอง แต่ก่อนอื่น เจ้าต้องเรียนรุ้ที่จะเปิดใจให้กับสิ่งใหม่ๆ..” ริมฝีปากของคนชุดครามยกรอยยิ้มอ่อนโยน หากเป้นไปตามนี้จื่อหลงก็จะเข้าร่วมศรัทธาเดียวกัน เป้นเรื่องที่น่ายินดีหากอีกฝ่ายมีน้ำหนึ่งใจเดียวและจะช่วยเป็นกำลังให้เขาสร้างความเสมอภาคที่แท้จริงขึ้นมาบนดินแดนฮั่น

ชวนจ้าวจื่อหลงเข้ารีต               

         

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

-เอฟเฟคตัวละคร-

(เลื่อมใสศรัทธา)

+3 Point จากการโรลทำงาน

(ทะเยอทะยาน)

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย
(อัจฉริยะ)

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

(หูดี)

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

(เห็นอกเห็นใจ)

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

-2 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ

(นักวิชาการ)

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

(นักวางแผน)

+5 Point เมื่อโรลเพลย์วางแผน ดำเนินกลอุบาย

รวม 24 Point 55exp +30 โหด -25 ความเครียดจากการกิน

-ระบบเสริม-

-25 ความเครียดโรลทานอาหาร

+10 คุณธรรม พบหัวดี

+10 โหด พบหัวคลั่ง

EXP ให้จื่อหลง

.

[235] เซวียนหยวน หมิง [คลั่ง]

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย  (หูดี)

+10 คลั่ง พบ มาร

+20 ความสัมพันธ์ เมื่อโรลกับคนที่คุณสนใจ (ผู้กล้า)

+20 ธาตุเกื้อหนุน ดิน หนุน ทอง

รวม 65.

เอฟเฟคตัวละครเซวียนหยวน หมิง

+9 EXP จากการโรลเข้าสังคมกับสหายระดับ สหายรู้ใจ-อู้ม่าน

+4 Point จากการโรลใช้กลอุบาย (หวาดระแวง)

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ (สุขุม)

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลอดทนต่อความทรมาน (สุขุม)

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น (ตัวหอม)

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น (หลังตรง)

+3 Point  ทุกครั้งที่โรลการทูต (หลังตรง)

+30 EXP (จำเป็นต้องมีลักษณะนิสัยชอบเข้าสังคม) เมื่อโรลเพลย์มีปฏิสัมพันธ์คนอื่น (หลังตรง)

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย (หูดี)

รวม 11 POINT 79 EXP

@Watcher

.

(จ้าวจื่อหลง 073)

+35 มอบขนมชิงถวน

(หูดี)

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย  

+20 ธาตุหนุนกัน ไฟ หนุน ดิน

+20 ประลอง

+20 ความสัมพันธ์ เมื่อโรลกับคนที่คุณสนใจ (ผู้กล้า)

+5 พูดคุยรายวัน

+95

เอฟเฟคจ้าวจื่อหลง

+1 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ (เที่ยงธรรม)

+20 EXP เมื่อโรลเพลย์หยิ่งในศักดิ์ศรีและภาคภูมิใจแผลเป็นทุกแผลบนร่างกาย  (มีแผลเป็น)

+4 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ (หล่อ/สวย)

+15 EXP จากการโรลเพลย์เดินทางแบบไม่ข้ามเมืองไปทีละเมือง (สายตายาว)

รวม +5 POINT +25 EXP