[เมืองซินเย่] โรงหมอเจิ้งเทียน

โรงหมอเจิ้งเทียน

{ นครซินเย่ }

บริเวณไม่ไกลจากจตุรัสกลางนคร ถนนสายหลักย่านเงียบสงบ

มีอาคารเรียบง่ายสร้างจากคฤหาสน์เก่าแก่ที่เด่นชัดก้วยกลิ่นยา

ส่วนด้านหน้าคือลานกว้างตากสมุนไพร ทิศใต้คือสวนสมุนไพร
เหล่าแพทย์ในเมืองล้วนคุณเคยกับสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดี
นี่คือโรงหมอแห่งเดียวที่ได้รับการรับรองจากจวนเจ้าเมือง
ใกล้เคียงกับคำว่าสำนักแพทย์ แต่ผู้ทหหน้าที่กลับปฎิเสธลาภยศ
ที่นี่เปิดรับเมื่อชาวเมืองเจ็บป่วยหรืออยากระบายเรื่องราวในใจ
หากไม่ติดว่าท่านหมอออกจะเฉยชาไปสักหน่อยเขาก็ทำหน้าที่อย่างดี

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 300 อีแปะ - 5 EXP (รายวัน)

ท่านหมอใหญ่

เจิ้ง เซียวเฉิน

'ข้าทำส่วนหนึ่งของชีวิตขาดหายไป จะไปตามหามันได้ที่ใดอีก'

ชาวเจียงโจวที่ย้ายกลับบ้านเกิดภรรยาหลังสูญเสียคู่ชีวิต
เขามีฝีมือการรักษาที่หาตัวจับได้ยากแต่กลับไม่สามารถช่วยคนรักได้
หลังจากผ่านการสูญเสียท่านหมอก็เปลี่ยนไป พูดน้อย ยิ้มน้อยลง
แม้จะเฉยชาต่อสิ่งรอบตัวแต่กลับเป็นผู้ฟังที่ดี มักเล่นกับเด็กเล็กๆ
ราวกับกำลังคิดถึงลูกที่ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกของตน

WuMan มาร

หมอใจคุณธรรม

-วันๆ ของท่านเจ้าเมือง-

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

            เพื่อหลบเร้นจากความตึงเครียดในจวนเจ้าเมืองหลังสะสางงานประจำวันจนแล้วเสร็จโม่เสวียนสวมชุดผ้าฝ้ายลำลองดูเรียบง่าย เหล่าผู้ติดตามเห็นเขาสะพายหีบไม้ไผ่มีชั้นเล็กๆอยุ่มากมายก็ได้แต่ชะเง้อมองว่าบุรุษชุดครามคิดทำสิ่งใดอีก ใครเล่าจะทันคาดคิดว่ายามฤดูใบไม้ร่วงที่ผู้คนเหนื่อยหน่ายคร้านจะออกจากบ้านเช่นนี้ท่านเจ้าเมืองจะตรงดิ่งไปยังตรอกยาอันเงียบสงัด เพียงเพราะจุดประสงค์เดียว

            ท้ายตรอกมีป่าไผ่แวดล้อมสีเขียวขจีของใบไผ่ยามต้องลมช่วยหใ้สงบใจ โม่เสวียนนำร่างตนเองเข้ามาถึงลานกว้างที่เต็มไปด้วยชั้นตากสมุนไพร เขาเหมือนคุ้นเคยกับที่นี่มากเสียจนช่วยเกลี่ยอิ๋นเพียนของสมุนไพรในกระจาดได้ หลังจากวางมันลงในที่ร่มแดดก็มีเสียงฝีเท้าของเด็กน้อยร่างผอมวิ่งมาหา

            “พี่ชายมาแล้ว!! วันนี้ก็เอาของอร่อยมาฝากพวกเรารึเปล่าฮะ” อาจเพราะร่างกายไม่ใคร่แข็งแรง ยามหายใจและพูดน้ำเสียงจึงมีลมออกมาด้วย

            โม่เสวียนหยักรอยยิ้มทักทายเด็กน้อยพอเห็นว่าเขากำลังถือผ้าพันแผลอยู่จึงเอ่ยถาม “เสี่ยวเมาลุกจากเตียงไหวแล้วหรือ? วันนี้มีผู้ป่วยมากจนท่านหมอให้เจ้าช่วยเลยสินะ”

            “เปล่าๆ เห็นท่านหมอยุ่งๆ พกเราเลยอาสาเองฮะ แหะๆ เพราะยาที่พี่ชายนำมาก้วยวันก่อน ท่านหมอบอกว่าถ้าข้าลุกออกจากเตียงได้วันนี้ อีกไม่ถึงเดือนก็กลับไปวิ่งกับเพื่อนๆ ได้แล้วล่ะฮะ” เด็กน้อยที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวเมาอ้าปากยิ้มจนฟันหลอ ก่อนหน้านี้ร่างเล็กๆ ผอมๆ หนังแทบขะติดกระดูกด้วยอาการขาดสารอาหารขั้นรุนแรงหลังอพยพ เด็กน้อยพลัดหลงกับพ่อแม่ไร้คนดูแล

            เมื่อเจ้าเมืองซินเย่พบเข้าก็ลงมืออุ้มร่างผอมเท่าลูกแมวกลับมาที่โรงหมอและดูแลเด็กๆ อีกหลายสิบคนผู้ทนทรมานด้วยอาการอดอยากแบบเดียวกันนับสิบชีวิตด้วยตนเอง เห็นว่าเสีย่วเมาที่นอนไร้เรีย่วแรงบนเตียงกลับมากระโดดโลดเต้นแล้วโม่เสวียนแทบไม่เชื่อเลยว่าเป็นคนเดียวกัน

            “อื้ม ทุกคนเป็นเด็กดีจริงๆ มีน้ำใจช่วยเหลือแบ่งเบาท่านหมอเจิ้งด้วย แบบนี้ต้องให้รางวัลแล้วสิ”

            โม่เสวียนหยักรอยยิ้มอบอุ่นด้วยประกายตาที่อ่อนโยนทำให้เด็กๆ ที่ออกแรงช่วยท่านหมอไม่ยอมไปนอนพักดีๆ เหล่านั้นรุ้สึกได้ถึงความเปล่งประกาย มือคุ่ขาวดึงเอาชั้นไม้เก้บของออกจากแคร่ไม่ไผ่เมื่อเปิดฝาออก ด้านในก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมหวนที่ไม่เคยลิ้มลอง

            “ว้าวว ขนมรึเปล่า นมล่ะ! มันแพงมากเลยนี่ฮะ”

            “กินเยอะๆ จะได้กลับมาแข็งแรงเร็ววันนะ” ร่างเปรียวนำช้อนเงินที่พกไว้เสมอมาตักน้ำนมตุ๋นถั่วแดงป้อนเด็กๆ รอบกายคนละคำสองคำ ไม่เเพียงเท่านั้นยังให้นำอาหารกลางวันไปแจกจ่ายต่อเหล่าผู้ป่วยที่ไร้เรี่ยวแรงเคี้ยวสิ่งใด เวลานี้เต้าหู้ซิ่งเหรินกลับเหมาะเหม็งเข้าพอดี

            โม่เสวียนกว่าจะได้พบท่านหมอเจิ้งก็ปาไปย่ำเย็น เขาปรึกษาแนวทางการรักษาเหล่าชาวเมืองเพื่อที่ว่าทุกชนชั้น ต่อให้ยากดีมีจนสุขภาพขั้นพื้นฐานก็เป็นิส่งสำคัญ โม่เสวียนชั่งใจเล็กน้อยก่อนมอบเงินกองทุนสำหรับผู้ที่ยากไร้ให้กล้าเดินทางมารักษาอาการโรคภัยไข้เจ็บจากโรงหมอ แม้ว่าในตัวจะไม่มีเงินสักเก๊เดียวก็ตาม

            “เป็นความคิดที่ดีมาก.. แม้จะช่วยไม่ได้ครบทุกคน ท่วาก็ยังดีกว่าไมไ่ด้ทำสิ่งใดเลย”

            หมอเจิ้งเห้นด้วยกับน้ำใจและความคิดของท่านเจ้าเมือง แต่เมื่อเปิดดูถุงเงินค่อยตระหนกว่าอีกฝ่ายลงทุนด้วยตำลึงทองเพื่อหวังอยู่ทำบุญสร้างกุศลไปอีกยื่นยาว

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

มอบ 100 ตำลึงทองเป็นทุนกลางค่ารักษาสำหรับชาวเมือง

ผู้ยากไร้ไม่ต้องจ่ายค่ารักษาหรือหยูกยา

ป้อนนมตุ๋นถั่วแดง 10 ชาม ให้เด็กๆ

มอบซิ่งเหรินโต้วฟู 10 จาน ให้คนป่วย

-เอฟเฟคตัวละคร-

(สถาปนิก)

+2 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารพัฒนาเมือง

(เลื่อมใสศรัทธา)

+2 Point ทุกครั้งที่โรลพัฒนาเมือง

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย
(อัจฉริยะ)

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

(หูดี)

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

(เห็นอกเห็นใจ)

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

-2 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ

(นักวิชาการ)

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

(นักวางแผน)

+5 Point เมื่อโรลเพลย์วางแผน ดำเนินกลอุบาย

รวม 26 Point 25exp

@Watcher

{ คู่มือการใช้โรงหมอ }

  

[วิธีการรักษาโรงหมอ]

ไม่รับคนละครึ่ง

(1) เขียนโรลสร้างสตอรี่หมอตรวจวินิจฉัยขั้นต้น และ หมอทำความสะอาดล้างแผลให้ท่าน

(2) พักฟื้นโรงหมอตามอัตราอาการป่วย และ จ่ายเงินค่ายาในวันแรก

(3) หากท่านออกจากโรงหมอก่อนจะถือว่าการรักษายุติลงทันที ทำให้มีโอกาสแผลกำเริบหนักกว่าเดิมได้

ประเภทอาการป่วยจากบาดแผล

(1) อาการธรรมดาทั่วไป ได้รับบาดเจ็บจากคมอาวุธแม้ไม่ลึกเท่าระดับกลางแต่ก็สร้างบาดแผลให้คุณได้พอสมควร)

ค่ารักษา: 139 ตำลึงเงิน (ยังไม่รวมภาษีเมือง) / พักฟื้นโรงหมอ 5 วัน

(2) อาการระดับกลาง (แผลจากการต่อสู้ คมอาวุธที่มีแผลความยาวและลึกพอสมควร)

เงื่อนไขปกติ: หากสูญเสียเลือดต่ำกว่า  40 หลังชนะจะได้รับบาดเจ็บระดับกลาง ~ ยกเว้นคนที่สะสมการต่อสู้แบบเล็กน้อยจะมีโอกาสได้ต่อให้สู้เลือดเต็ม

ค่ารักษา: 309 ตำลึง (ยังไม่รวมภาษีเมือง) / พักฟื้นโรงหมอ 10 วัน

(3) อาการหนัก (แผลขนาดใหญ่หรืออาการบาดเจ็บที่เกิดจากการหักโหม การต่อสู้เป็นระยะเวลานานติดต่อกัน)

เงื่อนไขปกติ: หากสูญเสียเลือดต่ำกว่า  10 หลังชนะจะได้รับบาดเจ็บระดับกลาง ~ ยกเว้นคนที่สะสมการต่อสู้แบบเล็กน้อยจะมีโอกาสได้ต่อให้สู้เลือดเต็ม

ค่ารักษา: 609 ตำลึง (รวมภาษีเมือง 10% = 670 ตำลึงเงิน) / พักฟื้นโรงหมอ 3 สัปดาห์ (21 วัน)

(4) แผลกรรจ์ (กรณีพิเศษ)

หากคุณต่อสู้และเกิดอาการ NPC งอนพอดี จะถือว่าแผลฉกรรจ์หนักมาก ต้องมารับการรักษาโรงหมอ

* ย้ำว่า ห้ามกด ง้อ เองเด็ดขาด มิเช่นนั้นเลเวลจะรีเช็ต - รอแอดมมินมาจัดการเอง *

ค่ารักษา: 2009 ตำลึง (ยังไม่รวมภาษีเมือง) / รักษาหายทันที

-หมายเหตุ-

หากกรณีที่ท่านทำ NPC งอนจากการละเลยจ่ายเบี้ยหวัดไม่สามารถถือว่าบาดเจ็บได้ จะต้องหาไอเท็มพิเศษมาง้อ

หากท่านไม่อยากโดนรีเช็ตเลเวล NPC

สินค้าจำหน่าย [ยาสมานแผลขั้นต้น]

มูลค่า: 69 ตำลึงเงิน (ยังไม่รวมภาษีเมือง)

(ภาษีมาตรฐานเมืองอื่นอยู่ที่ 7% เว้นท่านจะเจอเจ้าเมืองคนไหนตั้งภาษีแพง)

[วิธีการใช้ยาสมานแผลขั้นต้น]

(1) เขียนโรลทายาที่แผลสดวันละครั้ง - 1 กระปุกทาได้ 4 ครั้ง :

- หากทายาแค่ครั้งเดียวท่านต้องอาศัยพักฟื้น 3 เดือนขึ้นไปจึงจะกลับสังเวียนได้

- หากทายาครบ 4 ครั้ง และ พักฟื้น 5 สัปดาห์ ท่านจะกลับสู่สังเวียนได้

- หากทายา 2 กระปุก (8 ครั้ง) และ พักฟื้น 2 สัปดาห์ท่านสามารถกลับสู่สังเวียนได้

- หากบาดเจ็บระดับ (1) อาการธรรมดาทั่วไป ทายาแค่วันเดียวและพักฟื้นวันถัดไปก็หายปกติ

~ เมื่อใช้ยาหมดกระปุกในวันสุดท้ายที่ใช้ยาต้องส่งมาไอดี

หมายเหตุ: กรณีมีผู้ติดตาม หากจะพาพวกเขาไปด้วยให้ท่านจ่ายเงินค่าหัวพวกเขาด้วย หรือ ให้รอที่นี่ก็ได้

WuMan มาร

-ไลฟ์ไตล์เจ้าเมืองเสิ่น-

เรือนสงบจิต

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

           ช่วงรุ่งสางแสงตะวันหลบเร้นหลังเมฆหมอก อากาศชื้นเมื่อยามเม้ดฝนปรอยลงมาพาลให้เหล่าชาวเมืองเลือกที่จะอุดอู้อยู่ในเคหสถานบ้านพัก ช่วงเวลาที่เหมาะนักกับการเอนกายแล้วโยนงานทุกอย่างทิ้งไว้เบื้องหลัง ทว่าจ้าวจื่อหลงกลับหอบทั้งหมวกสานกันฝนรวมไปถึงร่มกระดาษน้ำมันกับข้าวของใช้จำเป้นไม่น้อยขึ้นรถม้าของท่านเจ้าเมือง ท่าทีราวกับกำลังออกเดินทางไปไหนสักที่

           ขนของเข้าออกร่วมสิบรอบ ทำเอาผู้ที่ฝึกยุทธ์ท่ามกลางสายฝนอย่างแม่ทัพเยว่เฟยเกิดความสงสัย เขาสลัดหยาดน้ำฝนออกจกาคมอาวุธออกไปถามคนทันทีที่เก็บกระบี่เสร็จ

           “ขุนพลจ้าว.. นั่นกำลังทำสิ่งใดอยู่หรือ”

           จ้าวจื่อหลงหันมาในทันใด แต่กลับลดเสียงลงไม่คล้ายเวลาปกติเืม่อตอบคำถาม “ท่านแม่ทัพ? คือว่า.. ของพวกนี้ของท่านเจ้าเมืองขอรับ” แขนในชุดเกราะขาวชี้ไปที่ด้านในปล่อยให้อีกฝ่ายตรวจสอบตามสบาย ปม้ว่าพอพูดชื่อเจ้าเมืองแม่ทัพเยว่ออกจะให้ความเกรงใจอยุ่หลายส่วนก็ตาม

           อาศัยความกล้าเสี่ยงต่อการก้าวก่ายกิจส่วนตัวของเจ้าเมือง เยว่เฟยเพียงเดินไปตรวจตราและพลิกดูข้าวของพอเป็นพิธี หากเกิดว่าของด้านในเป้นสมบัติล้ำค่าแล้วเขาที่เป้นคนแรกเยอะเผลอทำเสียหายคงเกิดเรื่องเอาได้ มือหนาของแม่ทัพลูบไปจนเจอวัตถุแปลกๆ เมื่อพลิกผ้าขึ้นดูค่อยพบว่ามันคือสุนัขกล หน้าตาคล้ายของเล่นเด็กอีกหลายตัวในหีบซึ่งขวนให้พิศวงเข้าไปอีก อีกกล่องก็ไม่พ้นแป้งชาดเครื่องแต่งหน้าของเหล่าสตรี ตามมาด้วยชุดของเด็กและผู้ใหญ่หลากหลายรุปแบบ เจ้าเมืองเสิ่นจะเอาของพวกนี้ไปทำไมกันนะ?

           จ้าวจื่อหลงที่รออยุ่นานก็พบว่าไม่มีวาจาใดจากอีกฝ่ายจึงขึ้นไปบนรถม้า

           “หากท่านแม่ทัพไม่มีสิ่งใดแล้ว ข้าขอตัวก่อนขอรับปล่อยให้เจ้าเมืองรอนานเกรงจะไม่เหมาะ”

           “ขออภัยด้วยไมไ่ด้เจตนาจะรั้ง เอาสิ ทำงานของเจ้าต่อเถอะ” แม้เยว่เฟยจะพูดแบบนั้นแต่เขากลับเดินตามรถม้าไปเงียบๆ จื่อหลงเองก็ไม่สามารถห้ามปรามได้ในเมื่ออีกฝ่ายมียศสูงกว่าตน

           จุดหมายของรถม้าอยุ่สุดสายถนนในละแวกที่เงียบสงัด ทันทีที่แนวไผ่เขียวใบสุดท้ายพ้นสายตาเยว่เฟยค่อยพบว่าจ้าวจื่อหลงขนของเหล่านั้นลงไปทางเรือนด้านหลังของโรงหมอประจำเมืองซินเย่ น่าแปลกที่เรือนนี้ตั้งอยู่แยกจากส่วนอื่นๆ เพระาข้าวของนั้นเยอะกว่าที่คนเดียวจะย้ายไหวเยว่เฟยจึงเสนอตัวเข้าไปช่วย

           “ขอบคุณขอรับ.. อีกเดี่ยวท่านเข้าไปแล้วต้องเบาเสียงสักหน่อย” จื่อหลงหอบกล่องของเล่นไปตั้งตามีท่ได้รับมอบหมาย ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินตามเข้ามาพร้อมกับลังอาภรณ์และของจำพวกต้นไม้กระถางดอกไม้ป่า

           “.....ได้” แม่ทัพหนุ่มยิ่งขมวดคิ้วทันทีที่ก้าวเข้ามาในเรื่อนที่มีบรรยากาศอึมครึม กลิ่นของยาที่เข้มข้นเสียจนแทบหายใจไม่ออก ไหนจะกลิ่นอับแปลกๆ หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่านเจ้าเมือง? ลงคิดแบบนั้นเส้นประสาททั่วร่างก็ตึงเครียดขึ้นมา

           ท่ามกลางความฟุ้งซ่านสมาธิอยุ่ไม่สุขของเยว่เฟยเท้าทั้งสองข้างก้นำให้เขาก้าวผ่านเตียงไม้ของเหล่าผู้ป่วยไปเรื่อยๆ และได้พบว่าทุกเตียงมีแต่คนที่อาการสาหัสเกินจะเยียวยารักาา ส่วนมากแววตาล่องลอยเข้าใกล้ขั้นตรีฑูตแล้ว มุมด้านในสุดนั้นเองจึงได้พบชายอาภรณ์ครามเป็นสีสันเดียวที่เด่นชัดขัดกับบรรยากาศรอบๆ บุคคลที่เห็นแค่แผ่นหลังเขาก็สามารถบอกได้ว่าคือใคร

           “จื่อหลงช่วยเอาตุ๊กตาให้เด็กทางนั้นที…” โม่เสวียนนั้นมือมไ่ว่างแต่พอทราบได้ว่าผู้ที่สามารถลงน้ำหนักเท้าอย่างมั่นคงในเรือนแห่งนี้นอกจากท่านหมอก็คงไม่พ้นขุนพลที่ตนลากมาด้วย

           “ขอรับ.. คือว่า” ก่อนขุนพลเกราะขาวจะก้าวไปหาเตียงของเด็กชายวัยห้าหนาวที่กำลังหายใจรวยรินอย่างเดยีวดาย เขายังได้เตือนให้เจ้าเมืองเห็นว่ามีคนอื่นมากับตนด้วย

           “ท่านมาทำอันใดอยู่ที่นี่หรือขอรับ? พรุ่งนี้มีประชุมสภาขุนนางครั้งใหญ่รออยู่” เยว่เฟยก้าวเข้ามาพูดก่อนสายตาคู่คมนั้จับจ้องไปยังมือคู่ขาวที่กำลังกุมนิ้วผ่ายผอมของหญิงชราบนเตียงเอาไว้โดยไม่นึกรังเกียจ เขาสงสัยเจตนาของอีกฝ่ายจริงๆ กับคนใกล้ตายเหล่านี้ เจ้าเมืองที่มักจะยุ่งกับงานบริหารทำไมจึงพาตัวเองมาอยู่ตรงนี้

           “แม่ทัพเยว่? ท่านก็เห็นแล้วนี่ สถานที่แห่งนี้มีไว้สำหรับสิ่งใด.. อย่าได้นำเรื่องเหล่านัน้มารบกวนความสงบของพวกเขาเลย”

           คำตอบของเท้าเมืองเสิ่นเรียกสายตาอันโรยแรงของเหล่าคนป่วยระยะสุดท้ายไปรวมกันที่แผ่นหลังแม่ทัพ เยว่เฟยลดระดับเสียงของตนเองลงถึงอย่างนัน้ก็ไม่มีวี่แววที่จะจากไป เขาเฝ้ามองอีกฝ่ายปลอบโยนและใช้ข้าวของที่เตรียมมาแต่ละชิ้นด้วยความสงสัย

           ตุ๊กตากลไกสุนัขถูกมอบให้เด็กชายคนนั้นที่ขาของเขาเกินครึ่งถูกรอยไหม้กัดกินจนไม่อาจอยุ๋ได้เกินอาทิตย์นี้ “นี่ไงล่ะ ตุ๊กตาหุ่นไม้แบบนี้ใช่รึเปล่าที่พ่อเจ้าสัญญาจะมอบให้? เขาไมไ่ด้หลอกเจ้านะ มันเป็นของเจ้าแล้ว”

           “เจ้าหมาน้อยจริงๆด้วย เจ้าหมาน้อยของท่านพ่อ ขอบ..ขอบคุณฮะ” เด็กน้อยรวบรวมเรี่ยวแรงอย่างยากลำบากยื่นมือออกมาแตะตุ๊กตาตัวนั้นทว่าก็ยังไม่สามารถกระดิกตัวได้ จื่อหลงที่มองอยุ่ข้างๆ จึงได้ช่วยนำมันเข้าไปไว้ใต้ฝ่ามือน้อยจนกระทั่งเห้นรอยยิ้มบนใบหน้าอันหม่นหมอง

           อีกด้านคือตลับแป้งชาดมันถูกนำไปไว้ที่เตียงของหญิงสาวที่ทั้งร่างเต็มไปด้วยฝีหนอง ทั่วทั้งร่างทุกข์ทรมานเพียงนี้แล้วใบหน้านั้นจะยังหลงเหลือความงามอยู่อีกหรือ? เยว่เฟยที่เห็นมือที่พุพองค่อยๆ เอื้อมหยิบตลับแป้งชาดขึ้นมาแล้วทาลงไปบนใบหน้าทั้งแบบนั้นเขาก็ขนลุกยิ่งกว่าเจอเหล่าศพทหารกลับมาเดินได้ ไม่อาจทนมองไหวจึงเบือนสายตาออกไป

           เป็นภาพที่ใครเห็นก็เกิดความรุ้สึกสยดสยองแต่เจ้าเมืองเสิ่นนั้นลุกขึ้นและเดินไปหยุดอยุ่ด้านข้างเตียง ช่วยนางหยิบต่างหูขึ้นสวมตามด้วยค่อยๆ บรรจงรวบเส้นผมที่หลงเหลือจากการหลุดร่วงนั้นพันเก็บไว้ด้านข้าง

           “คุณชาย.. ข้า.. งามไหม?” หญิงสาวผู้นั้นหันมาถามทั่วทั้งใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มเต้มไปด้วยน้ำเลือดและน้ำหนอง ขณะที่นางพูดสองแก้มที่บวมอักเสบก็มีรอยเปื่อยของผิวหนังยับย่นไปตามแรงขยับ

          “งาม เจ้าคือสตรีที่งดงามที่สุดในนครแห่งนี้” แม้จะเป็นเช่นนั้นโม่เสวียนก็ส่งยิ้มให้หญิงสาวโดยไม่นึกรังเกียจ ดวงตาของนางเต้มไปด้วยหยาดน้ำที่คลอหน่วยทำไมนางจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดเพื่อทำให้ตนสบายใจ แต่ถึงอยา่งนั้นในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวังเกินจะดิ้นรนมันก็เป็นเสมือนน้ำทิมพย์ชโลมใจ

           “ขอบคุณ ข้าขอใช้เพลงนี้.. ตอบแทนคุณชาย”  เรี่ยวแรงที่มาถึงขีดจำกัดทำให้รุ้ตัวว่าคงอยู่ไม่พ้นค่ำคืนนี้ อย่างน้อยนางคิดจะตอบแทนเขาจึงใช้เรือนพำนักห่งความตายต่างเวทีการแสดงครั้งสุดท้าย เสียงร้องอันระโหยจากลำคอที่แหบห้าง แม้ไม่เสนาะหูเหมือนวันวานและผู้ฟังก้จะตามตนไปในไม่ช้า ถึงอยา่งนั้นนางก็จะขอจากไปโดยไม่ติดค้างสิ่งใด

           หลังจากเปลือกตาของหญิงสาวปิดลงอีกครั้ง เจ้าเมืองเสิ่นก็ให้คนด้านนอกนำศพของนางออกไปทำพิธี ส่วนตัวของเขานั้นเดินไปหยิบกิ่งเหมยสีขาวกลับไปหาท่านยายคนแรกอีกหน ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนชนิดที่เยว่เฟยได้ยินแล้วแทบไม่อยากเชื่อว่านี่คือเจ้าเมืองที่เคยตัดสินคดีความคนนั้นกล่าว

           “ท่านยายดูสิ นี่คือกิ่งเหมยเชิงเขาไป๋หลงที่ท่านอยากเห็นใช่รึไม่? ข้านำมันมาให้แล้ว”

           หญิงชราผู้สูญเสียขาไปในระหว่างใช้แรงงานหนักเผยอเปลือกตาขึ้นช้าๆ นางเห้นดอกไม้สีขาวชนิดเดียวกันกับที่สามีตนเคยเก้บมาให้ในความครงจำก็ดูสดชื่นขึ้นทันตา แม้จะพูดไมไ่ด้แล้วแต่ดวงตาสามารถสื่อผ่านความรู้สึกว่าแสนยินดีแค่ไหน มือที่ผอมจนจับกระดูกขยับเล้กน้อยและดม่เสวียนก็รับรุ้ได้ทันทีรีบนำกิ่งเหมยไปใกล้ๆ จับมือของท่านยายวางลงสัมผัสกับกลีบเหมย ทีละน้อยที่ลมหายใจของนางค่อยๆ เงียบลงจนไร้เสียงคล้ายว่าได้ปล่อยวางสิ่งสุดท้ายในโลกนี้อย่างสมบูรณ์

           เยว่เฟยและจื่อหลงยังคงเฝ้ามองภาพที่ท่านเจ้าเมืองแวะเวียนไปยังเตียงอื่นๆ โดยลักษณะเช่นนี้อีกร่วมชั่วยาม จวบจนท่านหมอใหญ่เข้ามาสนทนาด้วยจึงได้หยุด และไม่ลืมที่จะมอบทุนรอนไว้สำหรับค่าทำศพแก่ผู้ที่ไร้ญาติมิตร ค่ารักาาสำหรับผู้ยากไร้ดังเช่นที่เคยทำมา

           ที่ด้านนอกเรือนสุขติโม่เสวียนก็พบว่าแม่ทัพเยว่นั้นยังคงรอตนอยุ่คล้ายมีบางสิ่งอยากจะพูด

           “ในเมื่อรักษาไม่ได้และพวกเขาทำได้เพียงเฝ้ารอความตาย ท่านอยากถามสินะว่าข้าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร?” คนชุดครามเลิกคิ้วมองอีกฝ่าย ปล่อยให้จ้าวจื่อหลงจัดการเรื่องนำเงินบริจาคไปลงบัญชีของโรงหมอ

           “......” เยว่เฟยไม่ตอบรับหรือปฎิเสธเขาใช้เพียงสายตาคมเข้มที่จับจ้องอีกฝ่ายราวกับต้องการจะเรียนรู้คนผู้นี้

           “ชางเจียเชื่อถือในจิตวิญญาณอันเป็นนิรันดร์ และข้าเองก็เชื่อว่าทุกชีวิตมีคุณค่าให้ใครสักคนที่จดจำต่อให้พวกเขาจะเคยเป็นใคร เคยทำสิ่งใดมา จะเป็นนางโลมหรือมารดาของใครสักคนในยามที่จากไปก็ควรมีผู้ที่อยู่ตรงนั้น พูดบางคำ หรือทำบางเรื่องเพื่อพวกเขาตอบแทนความเหนื่อยยากที่ผ่านมา ได้ขอบคุณการต่อสู้บนเส้นทางที่ยาวไกล”

           “ข้าคิดว่าท่านจะเคลื่อนไหวต่อเมื่อมีผลประโยชน์.. เหมือนกับที่ผู้มีอำนาจส่วนใหญ่ทำกันเสียอีก” พูดให้ถูกคือเหมือนที่พวกขุนนางส่วนใหญ่ทำ เยว่เหยคิดว่าตนคงต้องทำความเข้าใจนายคนปัจจุบันใหม่อีกรอบ

           “ดูโง่เขลาใช่ไหม? หากมันเข้าใจยากสำหรับเจ้าก็คิดเสียว่า… ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจคนเหล่านี้ก็คือประชากรชาวซินเย่ ไม่ว่าเจ้าหรือพวกเขาก้คือคนของข้าเช่นกัน” เจ้าเมืองเสิ่นใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดมือก่อนจะนำขนมเปี๊ยะออกมากัดกิน เขาเห็นสายตาอ่านยากของแม่ทัพเยว่จึงยื่นขนมเปี๊ยะมันเทศให้อีกฝ่ายครึ่งหนึ่งเผื่อว่าจะหิว “ข้ามิใช่พวกไร้เหตุผล แต่ก็มิใคร่อธิบายสิ่งีท่ตนเองทำนัก หากเจ้าสงสัยก็แค่พูดมันออกมา”

           “ได้.. ทำไมท่านถึงเอาเคืรอ่งประทินโฉมไปให้กับหญิงคนนั้น แทนที่จะเป็นการช่วยให้นางหลุดพ้นจากความทรมานไวขึ้น” ใช่แล้วล่ะ สำหรับเยว่เฟย กรณีที่มีทหารบาดเจ็บปางตายและเกินหนทางเยียวยารักษาตนจนเลือกหนทางกรุณาด้วยปลิดชีวิตอีกฝ่ายให้เร็วและไร้ความเจ็บปวด

           “ที่เจ้ากล่าวเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่รู้เรื่องที่นางเป็นใคร” โม่เสวียนหยุดไปก่อนพูดต่อ “ข้าได้ยินว่าครั้งหนึ่งนางเคยเป้นหญิงนางดลมอันดับหนึ่งของเมืองซินเย่ ด้วยรูปโฉมงดงามและน้ำเสียงที่ไพเราะ ถึงขั้นถูกขนานนามเป็นเทพธิดาหอเซียงโหลว แต่ต่อมาเกิดป่วยเป้นโรคประหลาด โรคร้ายกัดกินและพรากทุกสิ่งไปจากนาง อดทนสู้มาได้จนถึงตอนนี้ แม่ทัพเยว่คิดว่ามมันเป็นเรื่องง่ายนักหรือ?”

           “....ข้าแค่ไม่เข้าใจ ทั้งที่นางมีตัวเลือกมากมายที่จะยุติความทรมาน แต่ทำไมถึงกลับไม่ยอมปล่อยวาง”

           เจ้าเมืองเสิ่นถอนหายใจเสียงอ่อน “แม้แต่สัตว์เดรัจฉานยังรักตัวกลัวตาย คนเล่าใยไม่ต่างกัน? นางกัดฟันสู้โรคร้ายมาได้จนป่านนี้ ฟังว่ามีความมุ่งหมายเดียวคือกลับไปร้องเพลงที่หออีกครั้ง ได้พบปะผู้คนที่รักและชื่นชมในภาพวันวาน นั่นคือความปรารถนาทั้งหมดที่ฉุดยื้อหญิงผู้หนึ่งจากน้ำพุเหลือง”

           “สุดท้ายเมื่อไร้หนทางรักษา แทนที่จะขอยาปลิดชีพจากท่านหมอ.. นางกลับบอกข้าว่า ให้ตนได้สวมชุดการแสดงอีกครั้ง แม่ทัพเยว่ ท่านอาจไม่คิดว่าเรื่องนี้สำคัญ แต่สำหรับข้าแล้ว ชางเจียปฎิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียม ข้าไม่มีทางปล่อยให้ผู้ที่กำลังร้องขอความหวังครั้งสุดท้ายในช่วงความเป็นความตายไปทั้งแบบนั้น”

           “ข้าไม่คิดว่าการติดตามมาคร้้งนี้จะทำให้ได้เห็นเจ้าเมืองในมุมอื่น ได้เปิดหูเปิดตาแล้ว ชักอยากรู้ว่าเจียหลุนชางมีดีอย่างไรถึงสามารถเบิกแนวทางความคิดท่านได้” ถ้อยคำที่ทรงพลังร่วมกับเนตรสีครามลุ่มลึกอันเปี่ยมไปด้วยพลังมุ่งมั่นทำเอาบุรุษหาญอย่างเยว่เฟยสั่นไหวในอก คนผู้นี้ช่าง.. แปลกประหลาด และมีแนวคิดที่พิศดาร หากทว่าเขากลับรุ้สึกยินดีที่ตนได้รับใช้อีกฝ่าย เสิ่นโม่เสวียนเจ้าแก่งนักเรื่องสร้างความประทับใจให้ผู้คน

           “หากสนใจ ใยไม่ลองสัมผัสด้วยตนเองดูสักครา? ที่จวนหวางยังมีตำราชางเจียอีกหลายเล่มว่างอยู่ มันกำลังรอเจ้าของอยู่พอดี” น้ำเสียงทุ้มเปี่ยมสเน่ห์นี้จะเป็นใครอื่นมิได้นอกจากบุรุษชุดขาว ราชครูหลิวซีเนี่ยน เขาได้ยินว่าเจ้าเมืองมาใช้เวลาที่โรงหมอจึงเร่งตามมาเผื่อว่าอีกฝ่ายได้รับบาดเจ้บ

           การปรากฎตัวอย่างกระทันกันทำเอาสองคนไม่ทันเตรียมคำพูดหรือตั้งตัว ราชครุหนุ่มตีเหล็กตอนกำลังร้อนอีกคราว “ความเมตตามิได้สะกดถูกก็เรียนรู้ได้ ท่านอาจตีว่าการสังหารให้พ้นทุกข์นั้นคือน้ำใจ แต่สำหรับบางคนที่ยังคงมีห่วง ต่อให้เหลือแค่วิญญาณก็ยินดีที่จะได้พบหน้าคนในดวงใจ ว่างอย่างไรแม่ทัพเยว่ สนใจจะเรียนรุ้วิถีของชางเจียไหม?”

           “.............” เยว่เฟยคอ่นข้างสับสนอยุ่บ้าง หากอาการสั่นไหวในอกเมื่อครุ๋นั้นคือความศรัทธาจริงดังที่อีกฝ่ายชี้แนะ เช่นนั้นเขาเองก้สมควรจะให้โอกาสตนเองได้ทดลองแนวทางใหม่ๆ บ้างรึเปล่านะ?

          “ไม่ต้องห่วงแม่ทัพเยว่ ท่านราชครู ต่อให้คนในเรื่อนสุขติเป็นท่าน.. ข้าก็จะปฎิบัติด้วยอย่างเสมอภาคเช่นกัน” คนที่ตอกตะปูปิดฝาโลงยังคงเป้นโม่เสวียน

-ชักชวนเยว่เฟยเปลี่ยนศาสนา-

  สมทบทุนค่ารักษาชาวเมือง 200 ตำลึงเงิน

สมทบทุนค่าทำศพไร้ญาติ 200 ตำลึงเงิน

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

-เอฟเฟคตัวละคร-

(สถาปนิก)

+2 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารพัฒนาเมือง

(เลื่อมใสศรัทธา)

+3 Point จากการโรลทำงาน

(ทะเยอทะยาน)

+2 Point ทุกครั้งที่โรลพัฒนาเมือง

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย
(อัจฉริยะ)

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

(หูดี)

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

(เห็นอกเห็นใจ)

+3 Point  จากการโรลปกครองเมืองด้วยความเมตตาธรรม

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

-2 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ

(นักวิชาการ)

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

(นักวางแผน)

+5 Point เมื่อโรลเพลย์วางแผน ดำเนินกลอุบาย

(นักบริหาร)

+3 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารพัฒนาเมือง

(ผู้ควบคุมดูแล)

+2 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารพัฒนาเมือง

รวม 41 Point 55exp -25 ความเครียดจากการกิน

-ระบบเสริม-

-25 ความเครียดโรลทำงาน

+20 คุณธรรม พบหัวดี

+20% ความภักดีชุนพลในสังกัดเกิดความรักคุณมากขึ้น (เห็นอกเห็นใจ)

.

.

[H-010] เยว่เฟย ดี

+35 มอบขนมเปี๊ยะ

(หูดี)

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

+20 ความสัมพันธ์ เมื่อโรลกับคนที่คุณสนใจ (ผู้กล้า)

+20 ความสัมพันธ์ จากอิเว้นท์ชักชวนศาสนา

+15 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (นักบริหาร)

+5 พูดคุยรายวัน

รวม +110

.

เอฟเฟคเยว่เฟย

+10 EXP เมื่อโรลแสดงความห้าวหาญ (กล้าหาญ)

+5 EXP เมื่อโรลเพลย์พูดปลุกใจผู้คน (กล้าหาญ)

+2 Point จากโรลช่วยเหลือส่งเสริมผู้อื่นโดยบริสุทธิ์ใจ (ซื่อสัตย์)

+5 EXP จากการโรลประพฤติตนน่าเชื่อถือ สร้างความไว้ใจต่อผู้อื่น (ซื่อสัตย์)

+7 EXP จากการทำงานช่วยเหลือเจ้านาย (ซื่อสัตย์)

+10 EXP จากการทำงานช่วยเหลือราชสำนักฮั่น (ซื่อสัตย์)

+5 EXP ในขณะที่โรลเพลย์ปฏิบัติหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมาย (ซื่อสัตย์)

รวม + 2 Point 42 EXP

.

เอฟเฟคจ้าวจื่อหลง

+10 EXP เมื่อโรลแสดงความห้าวหาญ (กล้าหาญ)

+5 EXP เมื่อโรลเพลย์พูดปลุกใจผู้คน (กล้าหาญ)

+2 Point จากโรลช่วยเหลือส่งเสริมผู้อื่นโดยบริสุทธิ์ใจ (ซื่อสัตย์)

+5 EXP จากการโรลประพฤติตนน่าเชื่อถือ สร้างความไว้ใจต่อผู้อื่น (ซื่อสัตย์)

+7 EXP จากการทำงานช่วยเหลือเจ้านาย (ซื่อสัตย์)

+10 EXP จากการทำงานช่วยเหลือราชสำนักฮั่น (ซื่อสัตย์)

+5 EXP ในขณะที่โรลเพลย์ปฏิบัติหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมาย (ซื่อสัตย์)

+1 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ (เที่ยงธรรม)

+20 EXP เมื่อโรลเพลย์หยิ่งในศักดิ์ศรี  (มีแผลเป็น)

+4 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ (หล่อ/สวย)

รวม +7 POINT +62 EXP

.

เอฟเฟคหลิวซีเยี่ยน

(งดงาม)

+6 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารเสน่ห์

(ถ่อมตน)

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+10 EXP จากการโรลสรรเสริญคู่สนทนาด้วยความจริง

(สุขุม)

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลอดทน

(เจ้าเล่ห์-เสแสร้ง)

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

รวม 14pt 30exp

.

.

—-----------

x4.5 ความศรัทธา ทุกครั้งที่คุยแลกเปลี่ยนศาสนากับคนศาสนาเดียวกัน -ชีเยี่ยน- สุขุม, โม่เสวียน-เห็นอกเห็นใจ,เลื่อมใสศรัทธา

+20 ความศรัทธา เมื่อโรลเผยแพร่ความกล้าหาญ

+10 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ
(เลื่อมใสศรัทธา)

+25 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิ

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา

x4 ความศรัทธา เจ้าลัทธิ

x2 ความศรัทธา VIP