[นอกเมืองป๋อไห่] ทุ่งนาซีเหมิน

ทุ่งนาซีเหมิน

พื้นที่ด้านนอกเมืองป๋อไห่ ชาวเมืองนั้นได้ใช้พื้นที่รกร้างในการเพาะปลูกพืช
แต่หลัก ๆ นั้นคือเป็นทุ่งนาข้าว ซึ่งเป็นเหมือนทรัพยากรหลักของแผ่นดิน
การเกษตรของป๋อไห่นั้นเป็นที่ๆเหมาะแก่การเพาะปลูก เนื่องจากมีพื้นที่อยู่ใกล้อ่าว
ซึ่งเป็นน้ำจืด ทำให้สามารถเพาะปลูกได้ตลอดปี และด้วยพื้นที่นั้นมีมากพอที่จะปลูกข้าว
และเก็บเกี่ยวสามารถเลี้ยงชาวเมืองให้อยู่ในช่วงปิดล้อมได้เป็นจำนวนหลายวันในยุ่งฉาง

ทำนาได้ 1 ครั้งต่อสัปดาห์
หมายเหตุ: จำนวนครั้งรวมผู้เล่นทุกคนในแคว้น 1 ครั้ง = 1 ID
โดยหากโกดังไม่เต็มจะดำเนินการกี่ ID ก็ได้
แต่หากโกดังเต็มแล้วจะต้องอัพเกรดก่อน
*เก็บเกี่ยวได้เฉพาะช่วงเดือน 2-6 เท่านั้น*

WenShaotian ดี

                         เข้าสู่วันต่อมาของการบูรณะ หลังจากที่อาการไข้จับทำเอาเขาไม่สามารถทำอะไรได้แม้จะขยับตัว มีเพียงการฝืนตนเองเท่านั้นที่ทำให้เขานั้นยังชีวิตของตนเองให้อยู่ได้และรอดมาได้จนถึงตอนนี้ เขากลับมาหายเป็นปกติ และพร้อมที่จะทำหน้าที่ของตนเองต่อไป.. ดูเหมือนว่า เขานั้นจะเป้นอิสระกว่าที่เขาคิดเอาไว้ ไม่มีใครมาตาม หรือเรียกให้กลับค่าย.. หรือไม่แน่ว่า.. บางพวกเขาอาจจะมองเราในฐานะทหารรับจ้างซึ่งจ้างเป็นศึกๆไปก็คงงั้น ก็ไม่ได้ดีเท่านัก แต่ก็ไม่ได้แย่ เพราะมันไม่มีอะไรที่เข้ามาผูกมัด เขาจะได้ไม่ต้องอยู่กับกองทัพตลอด.. รึเขาอาจจะคิดไปเองก็เป็นได้..



                          ยังไม่จบสำหรับการคาดโทษที่เขานั้นจะต้องไปบูรณะสถานที่สำคัญของเมืองตามที่ได้รับมอบหมายเอาไว้ นี่น่าจะเป้นสถานที่สุดท้ายสำหรับเมืองนี้ เป็นที่ๆอยู่นอกเมือง ไม่พลุกพล่าน แต่สำคัญ เพราะที่นี่นั้นคือทุ่งนา..


                          มันสำคัญแน่นอน เพราะเป็นแหล่งอาหารของคนในเมือง แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่อย่างที่เขาคิด.. เนื่องจากเหล่าโจรโพกผ้าเหลืองนั้นบางพวกก็หยาบช้ากว่าที่คิด ที่ทุ่งนาแดนนี้จึงกลายเป็นเหมือนกับทุ่งสังหารที่กระจัดกระจายไปด้วยร่างไร้วิญญาณจำนวนมาก ผู้คนที่ผ่านไปมาทำได้เพียงแค่สะอิดสะเอียนกับภาพที่เห็นและเดินหนี เพราะร่างเหล่านั้นถูกแช่น้ำเอาไว้นานจนร่างเริ่มอืดส่งกลิ่นเหม็น.. สัจจธรรมอันว่าด้วยความไม่เที่ยงของสังขารนั้น เป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง เหวินเองก็เป็นคนนึงที่คลื่นเหียนกับสิ่งที่เห็น กลายเป็นว่างานนี้มีเพียงเขาคนเดียวที่ต้องทำ ใช่.. เขาคนเดียว.. เหวินทำใจเตรียมรับงานที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าจะทำใจไม่ค่อยได้นัก แต่เขาก็ต้องทำ ในความคิดของเขานั้น มันคือสิ่งสุดท้ายที่ผู้ตายสมควรจะได้รับ เหวินใช้กำยานสมุนไพรต่างๆที่เขามีป้ายไปที่จมูก รวมไปถึงผ้าปิดจมูกเพื่อบรรเทาไม่ให้กลิ่นนั้นทำให้เขาเสียกำลังใจ ก่อนที่จะจัดการดึงร่างที่พองอืดร่างแล้วร่างเล่าขึ้นจากทุ่งนา เขาขอยืมเกวียนมาบรรทุกร่างเหล่านั้น ก่อนที่จะขุดหลุมฝังพวกเขาทุกๆคน


                           หลังจากที่วางร่างผู้ตายที่ก้นหลุมพร้อมฝังเรียบร้อยแล้ว เขาจึงไปขอธูปมาหนึ่งดอก เพื่อจุดและแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลให้กับผู้ตายทุกๆคนในแต่ละหลุมนั้น ให้ไปสู่สุคติภูมิต่อไป..


                             เมื่อจัดการเรื่องร่างผู้ตายเสร็จเรียบร้อย จึงเริ่มการหลังจากนั้นต่อไป.. เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหวินจึงไปล้างเนื้อล้างตัวที่ลำธารใกล้ๆกับเมืองเพื่อล้างกลิ่นของเน่าเหม็นออกจากตัว.. ก่อนที่จะกลับไปรายงานให้กับแม่ทัพบหลิวเป้ย์ได้ฟังต่อไป..

เปิดใช้งาน เดียวดาย เมื่อทำงานตามลำพังสำเร็จ

+3 Point เมื่อโรลเพลย์ใช้ชีวิตอย่างสันโดษ

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

-50 ความเครียดจากการอยู่คนเดียว

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

+15 ความศรัทธา ทุกครั้งที่โรลเผยแพร่ลัทธิหรือ โรลเกี่ยวกับศาสนา