[ด่านตงกวน] หอหงส์ทะยานฟ้า

หอหงส์ทะยานฟ้า

{ ด่านตงกวน }

【หอหงส์ทะยานฟ้า】

ร่ำลือกันว่ามีเศรษฐีผู้มั่งคั่งไร้ทายาทสืบสกุล
มาสร้างสถานที่แห่งนี้ไว้ มันวิจิตงดงามราวกับ
ตำหนักของหวาง กระทั่งหอนางโลมของลั่วหยางยังมิสู้เท่าที่นี่




เถ้าแก่ หยาง ฮวาเจี้ยน
อุปนิสัย
หยางฮวาเจี้ยนเป็นคนชอบเข้าสังคม
มีเพื่อนฝูงมากหน้าหลายตา
เป็นที่รู้จักในวงกว้าง ขยันทำงาน
รักในการดูแล เอาใจใส่กิจการของตนเอง
และยังใจกว้างอีกด้วย

[การใช้บริการสตรีในหอ]

(1) ทุกครั้งที่ท่านมาใช้บริการ หากจะใช้บริการสตรีในหอแบบส่วนตัว

(2) ค่าตัวสตรีในหอ รับใช้บุรุษทุกอย่าง มีด้วยกัน 2 รูปแบบ

- แบบชั่วคราว 1 ชั่วยาม (2ชั่วโมง) : 40 ตำลึงเงิน+ภาษีเมือง [เริ่มต้น 7%] สามารถลดความเครียดได้ 40 หน่วย

- แบบค้างคืน: 100 ตำลึงเงิน+ภาษีเมือง [เริ่มต้น 7%]  ~ สามารถลดความเครียดได้ 90 หน่วย

(3) ค่าตัวสตรีในหอ ไม่ขายตัวขายแต่ศิลปะ มีด้วยกัน 2 รูปแบบ

- แบบชั่วคราว 1 ชั่วยาม (2ชั่วโมง) : 15 ตำลึงเงิน+ภาษีเมือง [เริ่มต้น 7%] สามารถลดความเครียดได้ 15 หน่วย

- แบบค้างคืน: 60 ตำลึงเงิน+ภาษีเมือง [เริ่มต้น 7%]  ~ สามารถลดความเครียดได้ 60 หน่วย

* กรณีซื้อให้ ผู้ติดตาม *

* หากเป็นนางโลมทั่วไป ได้รับ +10 EXP , (หากเลือกแบบขายตัวได้โบนัสเพิ่ม) +3 Point *

* หากเป็น NPC นางโลม ตัวท๊อป ได้รับ +15 EXP , (หากเลือกแบบขายตัว ได้โบนัสเพิ่ม) +6 Point *

(4) โปรดเขียนโรลเพลย์ใช้บริการด้วยภาษาที่ไม่อนาจาร ลามกจนเกินไป หากใครอยากระบายความอดอั้นสนองนี๊ดตนเอง

ทางทีมงานก็ไม่ได้ว่าอะไรให้อิสระท่าน แต่ขอให้ท่านให้คลิกที่ไอคอน กุญแจ เพื่อล็อกโพสต์ ตั้งโพสต์เป็นแบบส่วนตัว ไม่ให้โพสต์เป็นสาธารณะ

Lizixuan ดี

สำราญใจ

        ผ่านพ้นเขตแดนภูมิภาคเหลียงโจวเข้าสู่ภูมิภาคกวนจง  นับว่าเป็นการเดินเท้าอันทรหดสำหรับหลี่ซีซวนแล้ว  ไม่แคล้วโดนบิดาคาดโทษฐานพาคนชราเข้าไปในสถานที่อันไม่ควรนำพา  ให้เขาทำอย่างไรได้ในเมื่อตัวเขาเองมันเครียดและล้าจากการเดินทาง  ใช่ว่าจุดนี้เขาไม่รู้ทั้งยังจ้างสตรีดูแลเป็นอย่างดี  ทุ่มทุนไปไม่น้อยแล้ว  บิดาตำหนิบุตรเป็นเรื่องชอบแล้ว  กำชับด้วยว่าหากไม่กลับไปบ้านจะโดนตัดออกจากวงศ์ตระกูล  แต่ไหนแต่ไรมาหลี่ซีซวนก็ไม่ได้เป็นที่พึงใจของคนในตระกูลเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  เถ้าแก่หลี่ห่วงบุตรและรักก็จริงแต่ใจเอนเอียงเข้าหาบุตรีมากกว่า  มีแต่มารดาที่เอ็นดู  ถนอมน้ำใจบุตรชายโดยตลอด  ไม่กลับไปคงไม่ทำให้วงศ์ตระกูลต้องเสื่อมเสียเกียรติหรอก  หลี่หย่งเมี่ยวต่างหากคือหน้าตาของตระกูลโดยแท้จริงขาดหลี่ซีซวนไปซักคน  คงไม่กระเทือนใจบิดา  คนชรากล่าวด้วยความไม่รู้ดั่งเด็กที่เจออะไรมาแล้วเล่าให้คนในบ้านฟังด้วยความตื่นเต้น  แต่ไหนแต่ไรมาบุตรชายกระทำสิ่งใดบิดาจะหลับหู หลับตาลงข้างหนึ่ง  ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น  แล้วนิ่งเงียบไม่พูดจา  ผู้ใดกล่าวสิ่งใดถึงคนในบ้านจะบอกปัดออกไปด้วยว่าไม่ได้เกี่ยวข้อง  ความเข้มงวดของเถ้าแก่หลี่คนในตระกูลรับรู้กันทั่วขนาดบุตรีรักดั่งดวงใจยังเคยโดยลงโทษมาแล้ว  ลงโทษด้วยการประลองปัญญาจบลงด้วยบิดาไม่อาจเอาชัยเหนือบุตรีได้  

        ห้วงความคิดทั้งหลายในสมองของหลี่ซีซวน  ทำให้เดินทางเข้ามาถึงด่านตงกวนพอดีและเป็นด่านที่คึกคักกว่าด่านเฉินซาง  คนมากหน้าหลายตา  พลุ่งพล่านยิ่งนัก  สิ่งที่สะดุดตามากที่สุดไม่พ้นอาคารหลังหนึ่งที่มีสถาปัตยกรรม  ความวิจิตร  ราวกับตำนักหรือวังของใครซักคนหนึ่ง  โดดเด่น  ตระการตา  หลี่ซีซวนเดินเข้าไปชมดูตรงหน้า  ไม่คาดคิดว่าจะเป็นหอนางโลมสุดอลังการเช่นนี้  มันอาจจะเป็นหอนางโลมที่งดงามที่สุดเท่าที่คนอย่างหลี่ซีซวนเคยใช้บริการ  เดินแบกหญิงชราเข้ามาด้านใน  ภายในมันตกแต่งเหมือนอยู่ในวังหลวง  ความวิจิตรนี้มีเพียงวังหลวงที่สามารถเปรียบเทียบได้  เขามอบหญิงชราให้กลุ่มสตรีช่วยดูแลเช่นที่เคยทำมาทุกครั้ง  หนนี้จ่ายหนักเป็นพิเศษ  ระหว่างทางจะเดินขึ้นไปชั้นบน  ตรงกลางโถงของหอนางโลม สร้างด้วยพื้นยกสูงเป็นวงกลมมีบันไดขนาดเล็กสี่ทาง  หญิงสาวนางหนึ่งกำลังระบำด้วยท่าทางอ่อนช้อย  เขาเดินขึ้นมามองหาห้องว่างซักห้องหนึ่ง เดินจนเกือบจะท้อใจจนได้ห้องหนึ่งมาภายในห้องตกแต่งไว้อย่างหรูหราเช่นกัน  คาดว่าเถ้าแก่ของหอนางโลมที่นี่คงร่ำรวยมิใช่น้อย  

        หลี่ซีซวนนั่งลงเบาะนุ่มสัมผัสความหรูหราของที่นี่  ดื่มด่ำบรรยากาศ  เสพสุขกับห้วงแห่งความเมามายชนิดหนึ่ง  บริกรนำชุดน้ำชามาวางบนโต๊ะเบื้องหน้า  ตามหลังมาด้วยสตรีผู้มีรูปโฉมงดงาม  ไม่แปลกใจหากบางคนเลือกจะทุ่มเงินเพื่อให้สตรีนางหนึ่งพึงใจในตนเอง  นางนั่งลงตรงเบาะหนุ่มเบื้องหน้า  สายตาสอดประสานกันดั่งต้องการหยั่งเชิงซึ่งกันและกัน  เขาหรี่ตามองเล็กน้อยพลางส่งยิ้มให้  สงครามสายตาจบลงด้วยทั้งคู่ไม่แสดงอาการอันใดออกมา  นางนั่งเล่นผีผาขับกล่อมบรรเลง  เลือกไม่พูดจากับอีกฝ่ายและเขาก็เลือกไม่สนทนาเช่นกัน

ไม่อยากสับสนระหว่างถูกผิด  โดนหักหลังอย่างคาดไม่ถึง

ดอกไม้ในใจเหี่ยวเฉา  เวลาไม่หวนกลับ

อยากจะล้างความลุ่มหลง ปัดฝุ่น สาเกอีกหม้อกับเจ้ามึนเมา

ไม่อยากสับสนระหว่างถูกผิด โดนหักหลังอย่างคาดไม่ถึง

ดอกไม้ในใจเหี่ยวเฉา  เวลาไม่หวนกลับ

ความทรงจำไป ๆ มา ๆ ทำร้ายหัวใจดวงนี้ไม่ได้

ขอเพียงมีชีวิตที่เหลืออยู่โดยไม่เสียใจ โบยบินไปกับกลิ่นหอมของดอกไม้

หม้อสาเกและฝุ่น หนึ่งความคิดไปมาตลอดชีวิตที่เหลือของฉันโดยไม่เสียใจ

ฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง เกิดและดับ งาม ถูกและผิด เมาอีกครั้งเมื่อดอกไม้บาน

ความทรงจำ การเกิดและการตายได้สิ้นสุดในใจของข้า

มองย้อนกลับไปและชิมสุราที่ค้างอยู่ในคอ ขอให้เวลาแห่งชีวิตไม่เหี่ยวเฉา

เมาอีกแล้วเมื่อดอกไม้บาน ขอให้เวลาแห่งชีวิตไม่เหี่ยวเฉา

        นับว่าเป็นครั้งแรกสำหรับหลี่ซีซวนที่ไม่ได้อยู่ดื่มด่ำหรือสนทนาต่อ  หลังจากสตรีขับขานบทเพลงเสร็จสิ้น  ลุกขึ้นจากเบาะนุ่มเดินออกจากห้องไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นในห้องนั้น เขาเดินลงมารับหญิงชราแบกขึ้นหลังเดินทางออกจากหอนางโลมสุดหรูหรา

Lizixuan ดี

เพียงสุราและนารี

        เขาเพิ่งได้ม้าเฟิ่งหวงตัวใหม่มาจากหญิงชรามันดูสง่างามสมยอดอาชาโดยแท้  แต่เขายังคงขี่ม้าเหลียงไปแทนก่อนเพราะยังไม่ได้ทำความคุ้นเคย  รสชาติของการไม่ได้ควบม้ามาหลายวันทำเอาต้องมีการปรับตัวเล็กน้อย  พอข้ามฝั่งมาได้แวะเข้าด่านตงกวนก่อนเดินทางข้ามแม่น้ำลงใต้กลับบ้าน  ระหว่างทางมีความรู้สึกว่ามึนหัวอาจมีอาการปวดหัวแทรกซ้อนตามมา  จึงแวะเข้าด่านตงกวนเสียหน่อย  แทนที่จะเข้าโรงหมอเพื่อรักษาอาการดังกล่าว  เลือกเข้าหอหงส์ทะยานฟ้าแทน  สถานที่ที่เพิ่งเข้ามาใช้บริการไม่นานนี่เอง

        เสียงควบม้าในจังหวะไม่เร่งไม่ร้อนมาถึงด้านหน้าของหอนางโลม  ผูกสายบังเหียนม้าไว้แน่น  เดินเข้ามาด้านในที่ตกแต่งเหมือนวังของหวางผู้หนึ่ง  ท่วงท่ามาในมาดของบัณฑิต ไม่สนใจคนรอบข้าง  เพียงตอนที่มาครั้งแรกต้องใส่ใจผู้เฒ่า  ไม่ลอบสังเกตคนไว้บ้างอันตรายจะถึงตัวได้ง่าย  เดินขึ้นบันไดชั้นสองพลางสั่งให้นำสตรีที่คุยด้วยได้ตามไปที่ห้องด้วย  ความชำนาญในการเข้าหอนางโลม  ตอนนี้หลี่ซีซวนจัดว่าคล่องแคล่ว รู้งานจำพวกนี้มากขึ้น  

        หลี่ซีซวนได้ห้องเกือบท้ายสุด ด้านในเหมือนไม่ค่อยมีคนมาใช้บริการ  มันสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบ  มันอยู่เกือบจะท้ายสุดผู้ใดอยากเดินมาถึงตรงนี้กัน  นั่งลงบนเบาะนุ่ม  บริกนำสุราหนึ่งกาเข้ามาวางลงตรงหน้า  เพียงไม่กี่นาทีให้หลัง  สตรียิ้มอ่อนหวานเดินเข้ามาให้ห้อง  นั่งลงวางผีผาพลางรินสุราส่งให้หลี่ซีซวน

     "ท่านมาหนที่แล้ว สตรีมิถูกใจรือ? หนนี้จึงเจาะจงคุณสมบัติ"  ในหมู่สตรีผู้ขายศิลปะที่พายายผู้เฒ่ามาหอนางโลม  มันเป็นที่โจทย์กันไปทั่ว  เพราะจ้างให้ดูแลคนแก่อย่างไม่กลัวเงินในกระเป๋าจะพร่อง

     "ดั่งข้าประลองพลังจิตอย่างไรอย่างนั้น  แม้ส่วนที่เหลือจะถูกใจข้าก็ตามที"  เหน็ดเหนื่อยสิ่งใดมิสู้เหน็ดเหนื่อยด้วยประลองกำลังจิต  ใช้สายตาสื่อสาแทนวาจา  เห็นเขาเป็นผู้วิเศษหรืออย่างไร ขับขานเสนาะหูแต่มิถูกใจ

มีแต่ผู้คนไต่ถาม  เหตุใดเจ้าจึงหลงรักผู้มาเยือนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า

เพราะในที่สุดแล้ว  เขาก็เห็นเจ้าเป็นแค่ที่พักพิง

แล้วเหตุใดผู้คนล้วนแต่ไต่ถาม เขาอาจจะทิ้งเจ้าไป และจากเจ้าไปแสนไกล

ล้วนมีแต่ผู้คนที่เฝ้าถาม  ว่าเจ้าจะออกเดินทางไปที่แห่งใด

ไร้ซึ่งคำตอบ แต่เจ้าก็ยังต้องการเดินทางข้ามน้ำข้ามภูเขา

ข้ากลัวเพียงอย่างเดียว  ถ้าเข้าทิ้งเจ้าไปแล้วเจ้าจะเป็นเช่นไร

แล้วจะเจ้าไปกับเขา เจ้าจะคิดถึงบ้านเจ้าที่เคยอยู่ไหม

แล้วถ้าเขาไปอยู่ในโลกหลังความตาย  เขาจะจดจำเจ้าได้อย่างไร

ดินที่อยู่ในหัวใจ  ปลูกดอกไม้ที่บานสะพรั่งและหอมหวนเกินบรรยาย

แม้ว่าในความฝันจะมีถ้อยคำที่ยากจะเอ่ยมันออกมาให้ใครรู้

ถ้อยคำเหล่านั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากคำว่า "ใช่หรือไม่"

สามชีวิตพยายามเดินทางไปทั่งสามภพ จนเท้าของพวกเขาบอบบช้ำ

เลือดสีแดงชาดที่หยดลงพื้นดิน  ทำให้ดอกไม้บานเป็นสายทาง

รางกายของพวกเขาเริ่มพังทลาย แตารอยยิ้มและคำพูดนั้น ก็ยังฝังใจในอดีต

เหลือเพียงประโยคสุดท้ายที่พูดว่า "เจ้าคือที่พักพิงของข้า"

         "หวังว่าข้าคงมิได้ทำให้คุณชายต้องมัวเมาหรอกนะ เจ้าค่ะ"  นางทำกิริยานอบน้อมเป็นที่ถูกใจของชายพเนจร  พอจะรู้ว่าหากทำสิงใดถูกจุดและเป็นที่พึงใจ  อย่างอื่นล้วนราบรื่น  ชายผู้นี้มิใช่คนเข้าถึงได้ยาก  แต่ปิดกันเฉพาะคนที่ทำให้สบายใจและถูกใจเท่านั้น  ความสำราญที่แสดงออกมานั้นต่างหากคือฉากหน้าที่แสดงไว้ปิดบังตัวตน  นี่ต่างหากคือความน่ากลัวโดยแท้จริง

     "สุรากาเดียวใยทำให้ข้าเมามายได้" เสียงหัวเราะเบิกบานใจดังลั่นทั่วห้อง  ไม่สนใจผู้ใดด้านนอกแม้แต่น้อย  สนทนาอีกเพียงครู่เดียว  ลุกเดินออกจากห้องไป  ทำเอาสตรีงุนงงต่อการกระทำของเขาเป็นยิ่งนัก  เขาเดินออกมายืดเส้น ยืดสายนอกหอนางโลม  แล้วควบม้าออกจากด่านมุ่งสู่ท่าเรือเตรียมกลับเจียงหนาน

ลักษณะนิสัยใจดำ

+35 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นแก่ตัวไม่สนใจใคร

Chenfeng บ้า

เฉินเฟิงได้นำขบวนมาถึงด่านตงกวนได้โดยไม่มีอุปสรรคอะไร นั่นก็นับว่าเป็นเรื่องดีแต่ปัญหาจริงๆคือต่อจากนี้ต่างหากเพราะเขาต้องผ่านด่านตรวจคนเพื่อจะเดินทางไปต่อ ถึงตัวเฉินเฟิงจะเชื่อมั่นในตัวสหายเขาก็ตามแต่พอใกล้จะถึงจุดตรวจก็ชักกังวลขึ้นมา



"ไม่ต้องห่วงนา ด่านตรวจพวกนี้ถ้าไม่อยู่ในภาวะสงครามไม่ค่อยตรวจจริงจังอะไรนักหรอกแถมเราก็ไม่ได้พกของผิดกฏหมายอะไรมาด้วยยังไงก็ผ่านได้สบายอยู่แล้ว"


อู่เว่ยยืนยันเพื่อช่วยให้เฉินเฟิงสบายใจ ก่อนที่ขบวนพ่อค้าปลอมๆเขาจะมาถึงจุดตรวจแล้ว


"มากันหลายคนเลยนี้ เป็นพ่อค้าเหรอจะไปไหนล่ะแล้วมีใบอนุญาติไหม"


ทหารที่ด่านก็เริ่มถามคำถามตรวจสอบทันที ซึ่งอู่เว่ยที่เตรียมตัวไว้แล้วก็ได้มอบใบอนุญาติปลอมๆให้พวกทหารดู


"พวกเราเป็นพ่อค้าที่เมืองไท่หยวน จะเดินทางไปขายผ้าแพรที่เมืองหลงซีขอรับ ส่วนนี้ใบอนุญาติข้า"


อู่เว่ยยิ้มอย่างเป็นมิตรขณะตอบคำถามโดยไม่ติดขัดอะไรดูเป็นธรรมชาติมา ผิดกับเฉินเฟิงที่รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขณะมองดู


"อืม.. ไม่ค่อยเห็นพ่อค้าจากเมืองไท่หยวนผ่านมานานด้วยสิ เอาเถอะใบอนุญาติไม่มีปัญหาอะไรเพราะงั้นผ่านไปได้"


พวกทหารที่ดูจะไม่ใส่ใจการตรวจเท่าไหร่ จึงปล่อยพวกเขาไปง่ายๆโดยไม่คิดซักไซร้อะไรเพิ่มเติมทำให้เฉินเฟิงโล่งอกขึ้นมา


"เห็นไหม บอกแล้วว่าเรื่องแค่นี้สบายมาก"


พอผ่านด่านมาได้อู่เว่ยก็พูดอวดเฉินเฟิงทันที


"อย่าเพิ่งคุยอวดเถอะ เรายังต้องเดินทางอีกไกลจนกว่าจะถึงจุดหมายไม่ควรประมาทหรอกนะ"


เฉินเฟิงหันไปพูดเตือนสติสหายตน อู่เว่ยก็ยิ้มรับว่าง่ายไม่ได้ว่าอะไร ก่อนที่พวกเขาจะนำขบวนผ่านไปที่ ด่านเฉินซาง