[เมืองซีฝู่] วัดเย่าซือโฝ

วัดเย่าซือโฝ

{ เมืองซีฝู่ }

【วัดเย่าซือโฝ】

วัดเย่าซือโฝ หรือในภาษาสันกฤตอ่านออกเสียงว่า วัดพระไภษัชยคุรุไวฑูรยประภาตถาคต
วัดแห่งนี้มีสภาพค่อนข้างทรุดโทรม ไม่ได้รับการบูรณะมานานหลายปี เนื่องจากงบประมาณ
ไม่เพียงพอต่อการซ่อมแซมภายในวัด อีกทั้งยังมีพระไภษัชยคุรุประดิษฐานด้วยความงดงาม
โดยฝีมือช่างที่แกะสลักพระองค์นี้ด้วยใจเปี่ยมศรัทธา เจ้าอาวาสวัดยังเป็นผู้มีความสามารถ
ในภาษาสันกฤต เทศน์สอนชาวบ้านได้อย่างยอดเยี่ยม เป็นผู้เอกอุในด้านการแสดงธรรมล้ำลึก
ให้ชาวบ้านเข้าใจได้ง่ายอีกด้วย ทำให้มีพระและแม่ชีมาอยู่ที่วัดนี้เป็นจำนวนมาก

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง:100 อีแปะ - 15 EXP (รายวัน)

เจ้าอาวาส: ถงปิน
อุปนิสัย:
ไต้ซือใหญ่ผู้เข้ารับการบวชที่วัดไป๋หม่าได้สิบพรรษา ก็ฉายแววอรหันต์
ภายหลังเขาบรรลุธรรม ได้รับการนิมนต์มาเป็นเจ้าอาวาสวัดแห่งนี้
เป็นคนถือศีลรักมั่นในจิตศรัทธา แต่ไม่ยอมรับเงินซองปัจจัย
ทำให้ไม่มีเงินมาบำรุงรักษา อีกทั้งไม่มีผู้ใดมีจิตศรัทธามาซ่อมแซมด้วยจิตอาสา

Lizixuan ดี

เจ้าอาวาสเทศนาธรรม

        ไม่คิดวาจะได้เจอกับสตรีผู้หนึ่งที่อ่านความในใจของชายพเนจรได้เห็นชัดขนาดนี้  มันก็จริงดั่งที่นางกล่าวไว้ว่าไม่สามารถจะสัญจรแบบนี้ไปตลอดทั้งชีวิต  วันหนึ่งก็ต้องหยุดการสัญจรลง  เมื่อเจอคนที่ทำให้ใจเรารู้สึกรักใคร่ได้การสัญจรและวิถีพเนจรก็จะสิ้นสุดลง  ลงหลักปักฐานมั่นคง  ไม่รู้วันใด เดือนใด ปีใด ที่จะมาถึงเท่านั้นเอง  พาหญิงชราเดินทางด้วยการเดินเท้ามองอีกแง่มุมหนึ่งมันคือการฝึกความอดทน  มันคือการให้กำลังใจตัวเองและปลอบขวัญ  คิดจะช่วเหลือแล้วต้องช่วยให้ถึงที่สุดละทิ้งไปมิได้  มิรู้ว่าวันหนึ่งหากมีครอบครัวและตัวเองแก่ชรา บุตรและธิดาจะกระทำแบบเดียวกับที่เขาทำกับหญิงชราหรือไม่  

        พวกเขาสองคนพร้อมด้วยม้าหนึ่งตัวเดินทางด้วยเท้ามาถึงเมืองซีฝู  จำเป็นต้องหาสถานที่พักผ่อนพักความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง  ดูเหมือนเมืองตามเส้นทางจากอันติงลงมา ช่างมีสถานที่น้อยอย่างไรบอกไม่ถูก  ราวกับไม่ค่อยได้พัฒนามากนัก ช่วงเวลานี้เข้าสู่กลียุคนักโจรร้ายเต็มแผ่นดิน  คิดได้ว่าถ้ามันจะร้างหรือสถานที่มีเพียงเท่านี้มิน่าแปลกใจเท่าไหร่ ในช่วงเวลาเช่นนี้กลับยังมีวัดแห่งหนึ่งของเมืองนี้ที่ผู้คนเข้าออกมิขาดสาย  ทุกคนล้วนให้เป็นที่พึงและยึดเหนี่ยว

   "พ่อหนุ่ม ข้างหน้าคือวัดนะ ไปที่นั้นเถอะ ข้าอยากไปซักครั้ง"  หญิงชราคงเคยมาสถานที่เช่นนี้บ่อย จึงสะกิดให้ชายหนุ่มพาไปสถานที่แห่งนั้นแทน  มันคือวัดหรืออารามที่พอจะคุ้นเคยกับหลี่ซีซวน  เนื่องจากในช่วงเวลาหนึ่งเข้าสถานที่เหล่านี้บ่อยครั้ง  เดินแบกร่างของหญิงชราเข้าไปยังวัดแห่งนั้น  คนเห็นว่าชายหนุ่มผู้นี้พาหญิงชรามาด้วยต่างหลีกทางให้ได้เดินเข้าไปอย่างสะดวก  วัดแห่งนี้ค่อนข้างทรุดโทรมอย่างเห็นได้ชัด  ขาดการบูรณะ ซ่อมแซมมาช้านาน  มันกลับมีมนต์ขลังในตัวเองดึงดูดผู้มีจิตศรัทธามาสัการะได้อยู่เนือง ๆ หลี่ซีซวนวางหญิงชราให้นั่งบนเก้าอี้ตั่วหนึ่งข้างเสาต้นใหญ่กลางวิหารที่ประดิษฐานพระพุทธรูปองค์ใหญ่  ด้านหน้าของพระองค์ใหญ่มีผ้าสีเหลืองขนาดใหญ่ห้อยลงมาสี่ผืน  บนผืนหน้าเขียนอักษรไว้ทุกผืน

หญิงชราเงยหน้ามองดูพระพุทธรูปองค์นั้นด้วยความเลื่อมใส  ขณะเดียวกันหลี่ซีซวนเพียงชื่นชมความงามเท่านั้นพลางสังเกตรอบวิหารหลังนี้  มันมอบความสงบ ความสงัด และชวนให้อยู่ที่นี่อย่างไรบอกไม่ถูกเหมือนกัน  แล้วผู้คนทยอยเดินเข้ามาด้านในไม่ขาดสายจนแน่นขนัดไปทั่ววิหารหลังนี้  เขาสังเกตเห็นว่ามีพระเดินออกมานั่งรอสองฟากฝั่ง เว้นที่นั่งตรงกลางไว้รอใครบางคน

        แล้วหลี่ซีซวนได้รู้ต่อเมื่อพระชรารูปหนึ่งเดินออกมาด้วยกิริยาสำรวม เชื่องช้าแต่ทรงพลัง  นั่งลงยังที่นั่งตรงกลางพระทั้งหมดทำการเคารพพร้อมเพรียงกัน  พระชราทำความเคารพกลับต่อพระที่ร่วมประชุม  สายตามองดูผู้มีจิตศรัทธาด้วยความเมตตา ยินดี

   "วันนี้นับว่าเป็นนิมิตหมายอันดี เราจะแสดงธรรมของพระพุทธองค์ เพื่อประกาศถึงพระสัทธรรมนั้น อาตมาภาพขอยกพระธรรมอันพุทธองค์ได้แรกเริ่มออกเผยแผ่ธรรมะ คือ "ปฐมเทศนา" ทรงแสดงแก่พระปัญจวัคคีย์ทั้ง ๕ คือ โกณฑัญญะ วัปปะ ภัททิยะ มหานามะ และอัสสชิ ที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน แขวงเมืองพาราณสี เมื่อกลางเดือน ๘

"ปฐมเทศนา" มีชื่อว่า ธัมมจักกัปปวัตนสูตร เรียกสั้นๆ ว่า ธรรมจักร ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับ อริยสัจ ๔ ได้แก่ ทุกข์ สมุทัย นิโธ และ มรรค ที่พระพุทธองค์ตรัสรู้นั่นเอง ธัมมจักกัปปวัตนสูตร มีเนื้อหาแสดงถึงการปฏิเสธส่วนที่สุดสองอย่าง และเสนอแนวทางดำเนินชีวิตโดยสายกลางอันเป็นแนวทางใหม่ให้มนุษย์ มีเนื้อหาแสดงถึงขั้นตอนและแนวทางในการปฏิบัติเพื่อบรรลุถึงอริยสัจทั้ง ๔ คือ อริยมรรคมีองค์ ๘ โดยเริ่มจากทำความเห็นให้ถูกทางสายกลางก่อน เพื่อดำเนินตามขั้นตอนการปฏิบัติรู้เพื่อละทุกข์ทั้งปวง เพื่อความดับทุกข์ อันได้แก่นิพพาน ซึ่งเป็นจุดมุ่งหมายสูงสุดของพระพุทธศาสนา

              การแสดงธรรมครั้งนั้นทำให้พราหมณ์โกณฑัญญะ ๑ ใน ๕ ปัญจวัคคีย์ เกิดความเลื่อมใสในพระธรรมของพระพุทธเจ้า จนได้ดวงตาเห็นธรรมหรือบรรลุเป็นพระอริยบุคคลระดับโสดาบัน ท่านจึงขออุปสมบทในพระธรรมวินัยของพระพุทธเจ้า ด้วยวิธีเอหิภิกขุอุปสัมปทา พระอัญญาโกณฑัญญะจึงกลายเป็นพระสงฆ์องค์แรกในโลก และด้วยเหตุที่ท่านได้บรรลุธรรมเป็นพระอริยบุคคล (อนุพุทธะ) เป็นคนแรก จึงทำให้ในวันนั้นมีพระรัตนตรัยครบองค์สามบริบูรณ์เป็นครั้งแรกในโลก คือ มีทั้งพระพุทธ พระธรรมและพระสงฆ์

              ด้วยเหตุนี้จึงทำให้วันนี้ถูกเรียกว่า "วันพระธรรม" หรือ วันพระธรรมจักร อันได้แก่วันที่ล้อแห่งพระธรรมของพระพุทธเจ้าได้หมุนไปเป็นครั้งแรก และ "วันพระสงฆ์" คือวันที่มีพระสงฆ์เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก อีกด้วย"        การแสดงธรรมของพระชรารูปนั้นจบลง  พระสงฆ์ทั้งนั้นและผู้มีจิตศรัทธาทั้งปวงกล่าวสรรเสริญพร้อมทำความเคารพโดยพร้อมเพรียงกัน  พระชราอยู่ในอาการสำรวมไม่ยินดีกับการสรรเสริญตรงหน้า  เพียงมียิ้มเล็กน้อยเท่านั้น  เรียกได้ว่านำพระธรรมที่มีเนื้อหาเข้าใจได้ยากมาเทศนาให้ฟังเข้าใจง่าย  ไม่ต้องแปลหรือทำความเข้าใจใหม่ให้ซับซ้อน  ทำเอาหญิงชราอดปลื้มปีติตามไปด้วยไม่ได้  ไม่นานผู้คนต่างแยกย้ายออกจากวิหารจนดูบางตาลงมาก  หลี่ซีซวนเตรียมตัวจะแบกหญิงชราเดินทางต่อเพราะหายปวดหลังแล้ว  
        ขณะที่หลี่ซีซวนกำลังจะพาหญิงชราออกเดินทางต่อ  ได้เห็นพระชรารูปนั้นเดินเข้ามาหาพวกเขาสองคนโดยมีพระตามมาด้วยสามรูปด้านหลัง  จึงต้องยืนรอด้านข้างหญิงชรา  พระเฒ่าผู้นั้นเดินเข้ามาหาหญิงชราพลางจับมือไว้  เหมือนหมอกำลังตรวจดูอาการของคนไข้
    "ใจที่สงบมีพลังเข้มแข็ง และเข้มแข็งทั้งสติและปัญญา ใจที่สงบจะทำให้มีสติปัญญามาก และแจ่มใสไม่ขุ่นมัว ความแจ่มใสนี้ เปรียบเหมือนแสงสว่างที่สามารถส่องให้เห็นความควร   ไม่ควร คือ ควรปฏิบัติอย่างไร ไม่ควรปฏิบัติอย่างไร ใจที่สงบก็จะรู้ชัดถูกต้อง ตรงกันข้ามกับใจที่วุ่นวายขุ่นมัวไม่แจ่มใส ซึ่งเปรียบเหมือนความมืด ย่อมไม่สามารถช่วยให้เห็นความถูกต้อง ความควรไม่ควรได้ มีแต่จะพาให้ผิดพลาดเท่านั้น "  พระเฒ่ารูปนั้นสนทนากับหญิงชราอีกสักพัก  แล้วเดินออกไปจากวิหาร
        เขาแบกหญิงชราเดินออกมาจากวิหารภายหลังนางทำการสัการะพระพุทธรูปองค์ใหญ่เสร็จสิ้น  หญิงชรามีความปีติยิ่งนักยังขอบคุณเขาไม่ยอมหยุด  แล้วพวกเขาสองคนจูงม้าเดินเท้าออกจากเมืองซีฝู่  หนทางกลับบ้านของหญิงชรายังอีกยาวไกล
ปล.พระคติธรรม สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณสังวร

WenShaotian ดี

                               ณ วัดเย่าซือโฝ.. ซีฝู่...


                                   เมืองที่เงียบสงบแม้ว่าจะอยู่ไม่ไกลจากฉางอันมากนัก เพียงไม่กี่เมืองถัดไปก็ถึงฉางอัน ซึ่งก้ไม่กี่ด่านเช่นเดียวกันที่เหวินได้เดินทางมาถึงที่เมืองแห่งนี้และได้มาเจอวัดเก่าแห่งนี้.. ดูที่นี้มีความศักดิ์สิทธิ์ไม่น้อย ทั้งความเก่าแก่ตามอายุของวัด แต่ก็ยังมีพุทธบริษัทที่ยังคอยดูแลรักษาวัดแห่งนี้อยู่ในระดับที่พอไหว ชายร่างยักษ์เมื่อมาถึงที่แห่งนี้ เขาเองจำต้องระวังไม่ให้เขานั้นทำอะไรพังลงมาเพราะเขาเองนั้นรู้สึกเหมือนกับว่าทุกๆที่ของสถานที่แห่งนี้นั้นพร้อมจะพังลงมาได้ทุกเมื่อที่เขาไปสัมผัสมัน เหวินวางพลองยาวของเขาไว้ข้างนอกและค่อยก้มตัวลงเพื่อเข้าไป


                                   เมื่อเข้ามาถึงที่ด้านใน ดูทุกๆที่นั้นมีสภาพเสื่อมโทรมเพราะไร้ซึ่งคนดูแล ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมที่นี่ถึงทรุดโทรมลงได้ขนาดนี้ เขาใช้ความพยายามที่จะเดินเข้าไปอย่างเบาๆที่สุดเพื่อให้ทุกอย่างยังไม่บุบสลาย ก่อนที่จะมานั่งอยู่ที่หน้าพระพุทธรูปองคืใหญ่ตรงหน้า ชายร่างยักษ์พนมมือขึ้นพร้อมหลับตากล่าวคำสรรเสริญคุณของพระรัตนตรัยอย่างเงียบๆ พร้อมกราบสามครั้ง และขอศีลขอพรจากองค์พุทธปฎิมากรเบื้องหน้า เขานั้นไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ ดูเหมือนว่าความวุ่นวายกำลังจากเข้ามาเยือนในทุกๆขณะ เขาเองแม้ว่าจะไม่ได้แสวงหาความสงบสุขอย่างนักบวชในพุทธศาสนา แต่ก็หาได้คิดจะพรากชีวิตใครโดยไม่จำเป็น เขานั้นไม่ได้ต้องการจะรบราฆ่าฟันกับใคร หากแต่บางเวลานั้นมันไม่สามารถเลี่ยงได้...


                                   เขาค่อยๆ เปลี่ยนอิริยาทบทของตนเองเป็นนั่งขัดสมาธิหลังตรงพร้อมหลับตา กำหนดอัปปมัญญาเมตตาสูตรในใจ แผ่เมตตาออกไปทั้งสัตว์เล็กสัตว์ใหญ่ หรือแม้แต่ผู้ที่เขานั้นได้ล่วงเกินเอาไว้ ทั้งที่ระลึกได้และระลึกไม่ได้ ขอให้ทุกๆชีวิตได้อโหสิกรรมให้แก่กันและกันด้วยเถิด.. ร่างที่สูงใหญ่เริ่มสงบนิ่ง เขาเริ่มรู้ผ่อนคลายกับความสงบนี้ ผ่านไปได้สักพัก ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นพลันออกจากสมาธิ จิตใจของเขาปลอดโปร่งหลังจากที่เขานั้นลืมเรื่องที่เกิดขึ้นที่หมู่บ้านซานหยง.. เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนหันหลังกลับมาและพบกับนักบวชวัยชราท่านนึงยืนอยู่ที่หน้าประตู...


                                  "นมัสการไต้ซือ" ชายร่างใหญ่พนมมือน้อมคำนับ


                                  "เจริญสุขสวัสดิ์เถิด โยมพสกจะไปแล้วเหรอ?" ไต้ซือถามด้วยเสียงเรียบที่เปี่ยมไปด้วยเมตตา


                                  "โยมยังมีสิ่งที่ต้องไปทำอีกมาก มีโอกาส โยมจะมาเยี่ยมที่นี่อีก"


                                  การสนทนาสั้นๆได้จบลงพร้อมกับถวายปัจจัยให้กับไต้ซือจำนวนหนึ่ง ก่อนชายร่างยักษ์จะเดินออกจากวัดเพื่อเข้าเมืองไปยังฉางอัน...

........

พ่อค้า: เผิง อ้าย

ระยะเวลาอยู่ที่นี่ 16 - 22 มิถุนายน 2565

รับผู้เข้าร่วมโครงการคนละครึ่งกับพ่อค้าหวัง ยกเว้น ป้ายของขวัญน้ำพุร้อน ไม่รับคนละครึ่ง

.: การซื้อวัตถุดิบหายาก :.

(1) เขียนโรลเพลย์มาทำการค้าซื้อวัตถุดิบบางชนิดที่ไม่มีขาย

(2) ทุก ๆ ครั้งที่มาทำธุรกรรมให้ระบุสินค้า จำนวนชุด ราคาต่อชุดไว้ท้ายโพสต์โรลเพลย์เสมอ

(3) หลังโพสต์โรลเพลย์ให้ทำการโอนเงินตามจำนวนผ่านระบบโอนเงิน

(4) รอทีมงานตรวจเพื่อจัดส่งวัตถุดิบให้ท่าน

.: รายการสินค้า :.

ยังไม่รวมภาษีเมือง 9%

ตารางสินค้าที่ 1

ชื่อสินค้า	บัวหิมะ	โสมร้อยปี	ตั๋วเสบียง	ตั๋วไม้	ตั๋วหิน	ใบชาผู่เอ๋อร์	ป้ายของป้ายของขวัญน้ำพุร้อน	สิงโต (สัตว์เลี้ยง)	เห็ดหลินจือ
จำนวนที่ขาย	3	3	7	7	7	200	50	1	7
ราคาชุดละ	500 ตำลึงทอง	15 ป้ายของขวัญน้ำพุร้อน	250 ตำลึงทอง	199 ตำลึงทอง	199 ตำลึงทอง	700 อีแปะ	30 ตำลึงทอง	300 ตำลึงทอง	60 ป้ายของขวัญน้ำพุร้อน