[ด่านเฉินชาง] หอสำราญราษฎร์

หอสำราญราษฎร์

{ ด่านเฉินชาง }

【หอสำราญราษฎร์】

หอนางโลมด่านเฉินซางไม่อาจเทียบกับเมืองอื่นได้ก็จริง
ทว่ามันกลับตกแต่งได้อย่างหรูหรา ลูกค้ายังแวะเวียน
มาใช้บริการทุกครั้งที่ผ่านด่าน สตรีที่ทำงานที่นี่ร่ำลือว่างามมิแพ้
หอนางโลมของนครหลวงในลั่วหยางเลยไมแม้แต่น้อย

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง:300 อีแปะ - 7 EXP (รายวัน)

เถ้าแก่เนี้ย: เฉิน ซื่อเหม่ย
อุปนิสัย:
เฉินซื่อเหม่ยชอบเข้าสังคมเป็นยิ่งนักและเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นที่ตั้ง
และยังละโมบโลภมากในทรัพย์สินอย่างหาที่สุดมิได้
ทั้งเป็นคนโลเลเมื่อต้องตัดสินใจเรื่องสำคัญ

Lizixuan ดี

หนทางยาวไกล

        การเดินทางตัวคนเดียวไม่กังวลเท่าผู้ร่วมทางและการแบกร่างหญิงชราไม่เคยใช่งานง่าย  ร่างกายของหลี่ซีซวนได้รับการฝึกฝนมาดีครั้งยังรับราชการทหาร  ทำให้ร่างกายแข็งแรงไม่ได้รับผลกระทบมากนัก  เพีงแค่เดินทางช้าลงเท่านั้นเอง  ยังดีมีม้าช่วยเป็นที่เก็บสัมภาระ  จึงไม่ต้องกังวลสิ่งใดให้เป็นที่หนักใจ  หนทางลำบากวิถีทางไม่สะดวก  ยิ่งเป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วงฝนตกลงมาทำให้พื้นดินแฉะ  ทำให้ยากลำบากมากขึ้นต่อการเดินทาง  เขาต้องระวังเวลาเดินเท้าไม่ให้หญิงชราต้องล้มลงมาด้วย  เส้นทางการเดินออกจากเมืองเทียนซุย  หลี่ซีซวนต้องเดินเท้ามาทางด้านล่างแทนเพราะแบกย้ายขึ้นเขาไปทางอันติงไม่ไหว  ถนอมกำลังไว้กับการเดินเท้าอันยาวไกลจึงควรกว่า  

        หลายวันที่ต้องเดินเท้าแบกหญิงชราไว้ด้านหลัง  ลุถึงด่านเฉิงซางพอดี  เขาจะได้พักผ่อนร่างกายบ้าง  หญิงชราจะได้ไม่เหน็ดเหนื่อยจนเกินไป  ด่านเฉินซางเหมือนด่านทั่วไปในแผ่นดินคือไม่ได้มีสถานที่มากมายเช่นบรรดาเมืองต่างๆตามภูมิภาค  หากพ่อค้าหรือผู้ใดมาตั้งรกร้างตามด่านดูแลดีมันย่อมดึงดูดผู้คนที่สัญจรไปมาได้ไม่ยากเย็น  เขาเดินผ่านเข้ามาในด่านเฉินซางพบว่ามันมีสถานที่เพียงไม่กี่แห่งและผู้คนก็น้อยนัก  มีแต่พวกสัญจรผ่านทางเท่านั้นกับพวกกองคาราวานกลุ่มหนึ่ง  จำได้ว่าการเจรจาค้าขายกับกองสินค้าคาราวานคืองานตึงมือสำหรับพ่อค้ามือใหม่ที่ทักษะการพูดไม่เจนจัด  เว้นหลี่หย่งเมี่ยวผู้มีวาทะศิลป์และศิลปะในการหลอกล่อให้หลงกลได้ง่าย  พวกพ่อค้าเจ้าเล่ห์แสนกลคิดว่าหลอกเด็กน้อยผู้หนึ่งนั้นง่ายดายกลับถูกเด็กน้อยปั่นหัวเสียยับเยิน  เถ้าแก่หลี่ก็ไม่คิดจะขอโทษแทนบุตรสาวเพราะรู้นิสัยคนจำพวกนี้ดียิ่ง  พอเดินผ่านพ้นพวกกองคาราวานสินค้า  การเดินเท้ามาตลอดแทบทั้งวันหยุดเท้าด้านหน้าหอนางโลม  พลันคิดได้ว่าพักเสียที่นี่แล้วกันค่อยออกเดินทางต่อ

        หลี่ซีซวนแบกหญิงชราเข้ามาด้านในหอนางโลมและจ้างเงินให้วานช่วยดูแลหญิงชราแทนเขาเป็นการชั่วคราว  เขาเดินขึ้นไปชั้นบนของหอนางโลมเลือกไว้ห้องหนึ่ง  แล้วขอเลือกบริการสตรีที่ขายศิลปะ  นอนพักผ่อนด้านในห้องเอนกายให้ร่างกายได้ฟื้นฟูตัวเอง  ปวดหลังยิ่งนัก  ค่อยๆลุกขึ้นนั่งหลังพิงกำแพงจิบชาที่บริกรนำเข้ามาให้  อาการเมื่อยล้าผ่อนทุเลาลงมาก  พลันสตรีนางหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมด้วยผีผา  มันเป็นเครื่องดนตรีที่ได้ขอให้เข้ามาบรรเลงทุกครั้งที่ได้เข้าหอนางโลมเนื่องจากชมชอบมันเป็นพิเศษ

   "ข้ามิเคยเห็นบุตรกตัญญูเช่น คุณชาย  ที่พาแม่สูงอายุมายังที่นี่เลยซักครั้ง"  ชะรอยว่าพวกนางคงเข้าใจแบบนั้นแต่ดูแลเอาใจใส่ให้อย่างดี ภายหลังที่ได้รับค่าจ้างมากแล้ว

   "หาใช่มารดาของข้า เพียงแค่จะพาหญิงชราผู้หนึ่งไปส่งยังบ้านของนางเท่านั้น" อดกลั้นขำมิได้  มารดาของเขายังมิสูงวัยและบางทีคนยังเข้าในว่าเขามีพี่สาว อันมาจากมารดาชอบดูแลผิวพรรณเป็นประจำนั้นเอง เสียแต่น้องสาวไม่นิยมกระทำตามมารดา

    "พักผ่อนเถิด คุณชาย  ข้าจะขับบรรเลงให้กับท่านเอง อย่าได้ห่วงหญิงชราเลย พวกเราจะดูแลนางประดุจมารดาของพวกเรา"  นางกรีดสายเครื่องดนตรีและดีดเล่นทีละสาย แล้วเริ่มขับขาน

เพียงนางถอดถอนใจมองย้อนไป  น้ำตาที่กลั้นไว้รินไหล

เพียงนางระลึกถึงค่อย ๆ เผยความขื่นขมไว้ในแต่ละวัน

จึงอาศัยสุราขมสองสามไห  ด้วยเพิ่งรู้ว่าแยกจากมิได้

เพียงทอดถอนใจความคิดถึงก็กระจายไป  ใจแสนแห้งเหี่ยว

รักที่แลกไปไหลทิ้งดั่งน้ำ  อุทิศชีวิตเพื่อได้เคียงข้าง

แต่เทพเทวากลับไม่ให้ความเป็นธรรม  

อดีตที่ได้ลิ้มรสสั้นตวัดเพียงปลายนิ้วหนึ่งครา

วันเก่าวันผ่าน  หลั่งน้ำตาวอนยกโทษให้ความไม่รู้ของข้า

ท่านรักใคร่ผู้ใด  ใจข้าพบความเจ็บปวดเหลือคณานับ

ข้าขมวดคิ้วมุ่นสุดแสนคำนึงถึงคนที่ตัดสัมพันธ์ไป

นกนางแอ่นโผบินเดียวดาย  น้ำตาอาบไหลเป็นสายในคืนเหงียบเหงา

เปลวเทียนสั้น ความเศร้ายาว ยากลืมคนจากลา

   "คุณชายเหมือนคนที่อยู่ไม่ติดบ้าน นิยมการสัญจรทั่วแผ่นดิน  เรียนถามคุณชาย ท่านเคยรักใคร่ผู้ใดบ้างหรือไม่" เพลงทำนองเพลงไม่ได้เศร้า เป็นเนื้อหาที่เศร้าเพื่อกลบความเศร้าหมองของผู้ฟังได้เบาบางลง  ระหว่างที่ขับขานนางพอจะเดาได้จากแววตาของชายหนุ่มผู้ที่เอนอายอยู่เบื้องหน้าของนาง หรือกำลังตามหาอะไรอยู่

   "ใยข้าจะไม่เคยรักใคร่ผู้ใด  ข้าเคยรักใคร่กระทั่งทุ่มเทกายใจเสียด้วยซ้ำ และนางก็จากข้าไปมีคนอีกผู้หนึ่ง รู้อีกทีมันสองคนก็แต่งงานกันไปเสียแล้ว" แววตาทอดอาลัย ความรู้สึกอาวรณ์ยังมีแม้มันจะเจือจางลงมากแล้วก็ตาม  คนรักใคร่ย่อมมิใช่โจ่วซืออย่างแน่นอน  มีคนที่เคยทุ่มเทมากกว่าโจ่วซือเสียอีก

   "เช่นนั้น ข้าได้หวังว่า คุณชายจะพบคนที่ทำให้ท่านได้หยุดสัญจร ปักหลักลงได้อย่างมั่นคง ความยาวนานใดๆล้วนมีวันสิ้นสุด"  นางวางผีผาลงบนพื้น มือทั้งสองข้างวางลงบนตัก มองดูดั่งคนที่ห่วงใยในกันและกัน "และข้าเองก็หวังว่าจะได้เจอคนผู้นั้น มิต่างจากท่านที่กำลังรอคอยเช่นกัน" ดั่งคนที่มีชะตากรรมเดียวได้มาพบเจอกัน ราวกับสวรรค์ได้จัดสรรไว้ให้แล้ว

   "ข้าขอให้เจ้าได้พบเช่นกัน"  หลี่ซีซวนลุกขึ้นจากเตียง มองดูสตรีตรงหน้าผู้เข้าใจเขาได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ  ไม่คิดว่าจะได้เจอด้วยซ้ำ แล้วเดินออกจากห้องไปรับตัวหญิงชราชั้นล่าง  

        สตรีกลุ่มหนึ่งเดินประคองหญิงชราออกมาพบหลี่ซีซวน  เขากล่าวขอบคุณอีกครั้งแล้วแบกหญิงชราขึ้นหลังตัวเอง  โดยไม่รู้ว่าสตรีผู้ขับทำนองเพลงเดินลงมาดูอยู่ด้านหลัง  เขาออกจากหอนางโลมพร้อมจูงม้าคู่กายออกเดินทางต่อ

[การใช้บริการสตรีในหอ]

(1) ทุกครั้งที่ท่านมาใช้บริการ หากจะใช้บริการสตรีในหอแบบส่วนตัว

(2) ค่าตัวสตรีในหอ รับใช้บุรุษทุกอย่าง มีด้วยกัน 2 รูปแบบ

- แบบชั่วคราว 1 ชั่วยาม (2ชั่วโมง) : 40 ตำลึงเงิน+ภาษีเมือง [เริ่มต้น 7%] สามารถลดความเครียดได้ 40 หน่วย

- แบบค้างคืน: 100 ตำลึงเงิน+ภาษีเมือง [เริ่มต้น 7%]  ~ สามารถลดความเครียดได้ 90 หน่วย

(3) ค่าตัวสตรีในหอ ไม่ขายตัวขายแต่ศิลปะ มีด้วยกัน 2 รูปแบบ

- แบบชั่วคราว 1 ชั่วยาม (2ชั่วโมง) : 15 ตำลึงเงิน+ภาษีเมือง [เริ่มต้น 7%] สามารถลดความเครียดได้ 15 หน่วย

- แบบค้างคืน: 60 ตำลึงเงิน+ภาษีเมือง [เริ่มต้น 7%]  ~ สามารถลดความเครียดได้ 60 หน่วย

* กรณีซื้อให้ ผู้ติดตาม *

* หากเป็นนางโลมทั่วไป ได้รับ +10 EXP , (หากเลือกแบบขายตัวได้โบนัสเพิ่ม) +3 Point *

* หากเป็น NPC นางโลม ตัวท๊อป ได้รับ +15 EXP , (หากเลือกแบบขายตัว ได้โบนัสเพิ่ม) +6 Point *

(4) โปรดเขียนโรลเพลย์ใช้บริการด้วยภาษาที่ไม่อนาจาร ลามกจนเกินไป หากใครอยากระบายความอดอั้นสนองนี๊ดตนเอง

ทางทีมงานก็ไม่ได้ว่าอะไรให้อิสระท่าน แต่ขอให้ท่านให้คลิกที่ไอคอน กุญแจ เพื่อล็อกโพสต์ ตั้งโพสต์เป็นแบบส่วนตัว ไม่ให้โพสต์เป็นสาธารณะ

Chenfeng บ้า

หลังผ่านการเดินทางที่เร่งรีบมานานเพราะเฉินเฟิงกลัวภารกิจจะล่าช้าจนอาจทำให้ต่งจั่วไม่พอใจ อาจยกเลิกงานเขาก็ได้จึงเร่งเดินทางแทบไม่ได้หยุดพักจนถึงด่านเฉินซางที่เป็นด่านสุดท้ายก่อนจะเข้าเมืองเหอตง



"ด่านนี้ก็ผ่านได้ง่ายๆเหมือนเคย.. ถ้างั้นรีบมุ่งหน้าไปเมืองหลงซีต่อเลย"


เฉินเฟิงรีบนำขบวนเตรียมตัวออกด่านทันทีหลังทหารตรวจเสร็จ ทว่าอู่เว่ยกลับห้ามเขาเอาไว้ซะก่อน


"รอเดี่ยวเฉินเฟิง เจ้าจะรีบเดินทางไปแล้วนะข้าเข้าใจว่าเจ้าอยากทำภารกิจให้เสร็จไวๆแต่คนของเราเหนื่อยมากถ้าเจ้ายังฝืนให้พวกเขาไปต่ออาจมีคนต่อต้านได้"


อู่เว่ยบอกพร้อมชี้ไปที่สหายโจรที่ดูเหนื่อยและมีสีหน้าไม่พอใจหลังรีบเร่งเดินทางไม่หยุดพัก ทำให้เฉินเฟิงรู้สึกตัว


"ขอบคุณนะอู่เว่ยเจ้าเกือบทำให้ข้าทำเรื่องผิดพลาดไปแล้ว"


เฉินเฟิงหันไปขอบคุณสหายอย่างจริงใจ เพราะปกติเขามักไปไหนมาไหนคนเดียวถึงช่วงหลังอู่เว่ยจะตามมาด้วยแต่เขาก็ไม่ค่อยบ่นอะไรนักทำให้เฉินเฟิงไม่ได้นึกถึงความรู้สึกคนอื่นเท่าไหร่


"เอาล่ะ งั้นเราจะพักที่ด่านเฉินซางกันก่อน แต่คงได้ไม่นานเท่าไหร่นัก"


เฉินเฟิงหันไปบอกคนในกลุ่มซึ่งพอพวกเขาได้ฟัง ก็ยิ้มพอใจยินดีทำให้เฉินเฟิงรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆที่ฝืนบังคับพวกเขาเดินทางมาไกลแบบนี้ ยิ่งภารกิจต่อจากนี้ค่อนข้างอันตรายที่ทำให้พวกเขาอาจเจ็บหนักรึเสียชีวิตได้ ทำให้เฉินเฟิงรู้สึกอยากตอบแทนพวกเขาล่วงหน้าก่อน


"ไหนๆก็ได้พักแล้ว ข้าคิดว่าควรตอบแทนพวกเจ้าที่ยอมมาทำภารกิจเสี่ยงอันตรายกับข้าเพราะงั้นข้าจะขอเหมาหอนางโลมให้พวกเจ้าได้พักผ่อนกันอย่างเต็มที่!"


คำประกาศเฉินเฟิงสร้างความตื่นตกใจให้ลูกน้องโจรมาก ก่อนจะส่งเสียงเฮลั่นยินดีให้กับความใจกว้างของเขา


"จะดีเหรอพูดแบบนั้นนะ ราคามันไม่ใช่ถูกๆเลยนะ"


อู่เว่ยที่ตกใจเช่นกันเลยหันมากระซิบถามสหายว่าเอาจริงแน่นะ


"แน่นอน ถือว่าเป็นการปลุกขวัญกำลังใจก่อนทำงานราคาแค่นี้นับว่าถูกมากถ้าเทียบกับการที่ให้พวกเขามาเสี่ยงชีวิตให้"


เฉินเฟิงตอบกลับโดยไม่ดูเสียดายเงินทองแม้แต่น้อย ทำให้เขาดูน่านับถือในหมู่ลูกน้องมากขึ้นอีก


"เฮะๆ ถ้าเจ้าไม่คิดมากแบบนั้น งั้นถือซะว่าเลี้ยงข้าเพิ่มอีกคนเป็นไง"


อู่เว่ยถือโอกาสเนียนเข้าหอนางโลมด้วยคนซะเลย ซึ่งเฉินเฟิงก็ยิ้มตอบดูจะไม่ได้ว่าอะไร


"หึๆ ได้อยู่แล้วสหายข้า สนุกให้เต็มที่เถอะ"


เฉินเฟิงตอบรับอย่างว่าง่ายเพราะสหายก็ช่วยงานเขามามาก ตอบแทนแค่นี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย


หลังจากนั้นกลุ่มของเขาก็ได้ไปสนุกในหอนางโลมกัน อาจเพราะในค่ายโจรค่อนข้างน่าเบื่อ และอึดอัดที่มีแต่ผู้ชายพอได้มีโอกาสได้พบสตรีแบบนี้จึงถือโอกาสปลดปล่อยกันเต็มที่ ส่วนตัวเฉินเฟิงก็ถือว่าคุ้นเคยกับหอนางโลมแบบนี้พอควรเพราะแม่เขาเองก็ทำงานเป็นสตรีขายศิลปะถึงได้มีโอกาสมาเยือนที่แบบนี้บ่อยถึงจะไม่เคยได้ใช้บริการเลยก็ตาม ครั้งนี้จึงนับเป็นครั้งแรกแต่เขาก็เลือกเพียงสตรีที่ขายเพียงศิลปะมาบริการเพื่อช่วยผ่อนคลายเท่านั้น เพราะเขามีความคิดปลูกฝังว่าไม่ควรหลับนอนกับสตรีใดที่ไม่ใช่ภรรยา


หลังหมดบริการสองชั่วยาม ทุกคนก็ออกมาอย่างมีความสุขท่าทางอ่อนแรงเพราะปลดปล่อยกับสตรีพวกนั้นไปเต็มที่ล่ะมั้ง ยิ่งอู่เว่ยนี้กลิ่นเหล้าโชยมาหึ่งเลย


"เฮ้อ หมดสภาพเลยนะพวกเจ้าเนี่ย เอาเป็นว่าเราจะพักกันอีก 1 ชั่วยามแล้วค่อยออกเดินทาง ไปจัดการสภาพตัวเองให้เรียบร้อยซะ"


เฉินเฟิงส่ายหน้ามองสภาพกลุ่มของเขาอย่างเหนื่อยใจ ถึงเขาจะเสียเงินไปเป็นจำนวนมากแต่ก็แลกมากับความภักดีที่คนของเขาจะทำงานให้เต็มที่ก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว


พอผ่านไปครบ 1 ชั่วยาม เฉินเฟิงก็เริ่มนำขบวนไปที่ เมืองหลงซี ต่อ

จ่ายเงินให้หอสำราญราษฏร์

ค่าตัวสตรี (รับใช้บุรุษทุกอย่าง) 2 ชั่วยาม เป็นเงิน 40 ตำลึงเงิน X 31 คน = 1240 ตำลึงเงิน

ค่าตัวสตรีในหอ (ไม่ขายตัวขายแต่ศิลปะ) 2 ชั่วยาม = 15 ตำลึงเงิน

รวม = 1255 ตำลึงเงิน

บวกภาษี 7% = 88 ตำลึงเงิน

ค่าใช้จ่ายทั้งหมด = 1343 ตำลึงเงิน