[เมืองลั่วหยาง] โรงหมอฮุ่ยหมิ่นหวง

โรงหมอฮุ่ยหมิ่นหวง

{ เมืองลั่วหยาง }

【โรงหมอฮุ่ยหมิ่นหวง】

โรงหมอชื่อดังของเมืองลั่วหยาง ตั้งอยู่บริเวณไม่ไกลจากลานประลองประจำเมือง
เป็นโรงหมอขนาดกลางที่มีผู้คนเข้า รับการรักษาไม่ขาดสายเนื่องด้วย
มีการรักษาด้วยวิธีฝังเข็มที่ลดกลุ่มอาการปวดตามเนื้อตามตัวได้ชะงัดนัก
นอกจากนี้วิธีการรักษาอื่น ๆ ก็สามารถให้การบริการได้ตามปกติ
เพียงแต่ไม่ได้เด่นหรือแตกต่างจากโรงหมอแห่งอื่นมากนัก

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 100 อีแปะ - 15 EXP (รายวัน)

หมอผู้ดูแล: ฉิน ผิง
อุปนิสัย:
ท่านหมอวัยกลางคนที่มีใบหน้ายิ้มแย้มประดับดวงหน้าเสมอ
มักมีอารมณ์ขัน ชอบเล่นมุกฝืด และพูดล้อหยอกกับผู้ป่วย
ด้วยเจตนาให้หายเครียดอยู่เสมอ แต่ผู้ป่วยหลายคน
มักพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเครียดกว่าเดิมเสียทุกที
ถึงอย่างนั้นก็เป็นท่านหมอที่น่าเชื่อถือผู้หนึ่งในศาสตร์ฝังเข็มเป็นอย่างมาก

Jinying ดี

❀ ปรับความเข้าใจ ❀

อาสาส่งบ้าน

.

.

          ยามเมื่อถึงโรงหมอฮุ่ยหมิ่นหวงในตัวเมืองลั่งหยางและรับฟังอาการของถานเจ๋อที่พักไม่กี่วันก็หายดีทำให้จิ้นอิ๋งที่รู้สึกกังวลก่อนหน้า โล่งใจขึ้นมาไม่น้อย รวมถึงสตรีแซ่เหมยที่แทบจะถอนหายใจออกมาเลยเชียว และเพราะทั้งหมดไม่อยากอยู่รบกวนยังสถานที่ที่มีคนมาใช้บริการกันมากกว่าปกติเนื่องจากเพิ่งจบงานประลอง ในตอนนี้ทั้งห้าคนจึงออกมารวมตัวกันยังหน้าโรงหมอเพื่อพูดคุยและแยกย้ายกันไปพักผ่อน

          ทว่าในตอนที่ตัดสินใจพากันแวะเวียนหาโรงเตี๊ยมด้วยกันนั้น เนื่องจากเป็นวันประลองที่ค่อนข้างเป็นที่รู้จักทำให้โรงเตี๊ยมที่ยังมีห้องให้พักก็เหลือเพียงห้องเดียว ทำเอาคนที่ชวนมาร่วมดูงานประลองหน้าซีดเซียวลงไปด้วยไม่รู้จะให้เหล่าสหายและผู้ติดตามได้พักที่ไหน สวินเหวินยื่อจึงพลันเอ่ยเสนอขึ้นหลังนึกได้ว่าทั้งหมดนั้นมากับคุณชายหลิวที่เป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากเมืองลั่วหยาง

          " เช่นนั้นไปพักกันที่โรงเตี๊ยมชิงหมิงดีหรือไม่ขอรับ ไม่ได้ไกลมากแล้วเราก็ยังมีรถม้าของท่านหลิวด้วย " หลิวจื่อเค่อที่ได้ยินพลันนิ่วคิ้วเล็กน้อยก่อนเบือนสายตามองยังคนกล่าวที่คล้ายจะลืมเลือนการช่วยเหลือสหายรุ่นน้องไป ทว่ายามเมื่อสบตากันกลับเห็นร่องรอยพราวระยับในนั้นให้บุรุษแซ่หลิวที่รู้จักอีกฝ่ายมานานพลอยรู้มาว่าสวินเหวินยื่อมีแผนในใจแค่ในตอนนี้ให้ตามน้ำไปเสียก่อน

          " อืม พักที่โรงเตี๊ยมข้าก็ได้.. เพียงแต่ข้ากับเหวินยื่อมีธุระที่ต้องทำในเมืองลั่วหยางอีกนิดหน่อย เกรงว่าอาจจะพากลับช้า แม่นางกู่พอจะรอได้หรือไม่? "

          สิ้นคำพูดอีกบุรุษ จิ้นอิ๋งที่กำลังหาลู่ทางให้เหล่าสหายที่มาร่วมดูงานได้พักผ่อนก็พลันพยักหน้ารับเสียกระตือรือร้น ดูชอบใจไม่น้อยกับข้อเสนอเหล่านั้น ทว่าบุรุษแซ่สวินก็พลันเผยสีหน้าลำบากใจขึ้นมาพร้อมกับจดจ้องหายังสหายกัวที่ตอนนี้กำลังผินใบหน้าหลบไปไอผะแผ่ว

          " อ่า! เห็นหน้าฟ่งเสี้ยวข้าก็เพิ่งนึกได้ ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องรีบกลับไปเตรียมเอาของให้สหายที่เฉินหลิวพรุ่งนี้หรอกหรือ? "

          " อะไรนะเจ้าคะ?! "

          กลายเป็นดรุณีน้อยที่ดูแตกตื่นขึ้นมามากกว่าบุคคลที่ถูกเอ่ยถึงเสียอีก กัวเจียที่หันกลับมาเห็นสีหน้าตกอกตกใจของเด็กสาวเข้าก็เกือบจะหลุดหัวเราะออกมา แต่ดีที่ยั้งได้ทันพลางเอ่ยสบทบคำพูดของสหายกลับไปด้วยสีหน้าที่เริ่มดูมีความลำบากใจขึ้นมาน้อย ๆ

          " อืม.. ข้าอาจต้องขอตัวกลับเฉินหลิวก่อน อย่างไรก็ขอบคุณอาอิ๋งมากที่ชวนมาดูงานประลอง ข้าสนุกมากเลย " กัวเจียเอ่ยหาทั้งรอยยิ้ม น้ำเสียงดูจริงจังขค้นมาเล็กน้อยพลอยให้รู้สึกว่าอีกคนจริงใจที่จะกล่าวออกมา

          และในตอนที่สหายกัวเตรียมจะจากไปแล้ว เด็กสาวก็คล้ายเร่งเดินไปขวางไว้เสียก่อน ดวงหน้านวลนั้นดูกังวลไม่น้อยที่จะปล่อยให้สหายกลับคนเดียวในยามหัวค่ำเช่นนี้ ถึงอย่างหากจะไปส่งก็ยังมีพี่สาวซูฮวาที่นางนึกห่วงไปด้วยอีกว่าจะเดินทางไม่ไหว ในตอนนี้เลยมองสลับระหว่างกัวเจียและซูฮวาไม่หยุด จนเป็นหลิวจื่อเค่อที่ช่วยเสนอหนทางมาให้แก่เด็กสาวหลังนึกได้ว่าลูกศิษย์มีเรียนกับตนในวันพรุ่งนี้พอดี

          " หากอยากไปส่งฟ่งเสี้ยวก็ไปเถิดแม่นางกู่ ทางซูฮวาข้าจะคอยดูแลให้ อย่างไรก็ต้องร่ำเรียนกับข้าในวันพรุ่งนี้แล้ว ฝากนางไว้กับข้าได้ " ซูฮวาที่ยืนเคว้งคิดไม่ตกอยู่ก่อนหน้า พลันได้ยินคำพูดผู้เป็นอาจารย์ก็แสดงสีหน้ากระตือรือร้นขึ้นมาพร้อมหันไปพยักใบหน้ารับเสียหนักแน่นแก่จิ้นอิ๋งว่านางอยู่ได้

          ซึ่งเด็กสาวที่เห็นดังนั้นก็พลอยโล่งใจได้ไปอีกเรื่องหนึ่ง สีหน้าจึงดูดีขึ้นไม่น้อยที่สามารถเอ่ยไปส่งสหายของนางได้อย่างสบายใจ ซึ่งทันทีที่จิ้นอิ๋งเอ่ยบอกจะไปส่งกัวเจียให้ยังเฉินหลิว สวินเหวินยื่อก็ทิ้งท้ายทั้งสีหน้าที่ดูห่วงใยไม่น้อย

          " เช่นนั้นข้าฝากสหายด้วยนะแม่นางกู่ ฟ่งเสี้ยวค่อนข้างสุขภาพไม่ดี เดินทางค่ำๆ เช่นนี้เกรงว่าจะลำบากสุขภาพเขาไม่น้อย " สิ้นคำกัวเจียก็หลุดไอขึ้นมาอีกหน ทำเอาจิ้นอิ๋งที่เคยเห็นยามอีกฝ่ายจับไข้พยักหน้ารับกลับหาอย่างจริงจังให้สหายคนอื่นได้มั่นใจ ก่อนเร่งเดินนำให้คนที่จะกลับยังเฉินหลิวตามตนมาโดยไว

          ซูฮวาที่มองในมุมมองคนนอกก็เกือบจะเอ่ยค้านในบางสิ่ง ทว่าก็ถูกเรียกความสนใจจากผู้เป็นอาจารย์ที่เอ่ยถามเรื่องที่อยากเรียนมาเสียก่อน สุดท้ายสิ่งที่ตั้งใจอยากจะเตือนแก่ดรุณีน้อยก็พลันปล่อยวางไปเสียก่อน และได้แต่คาดหวังว่าบุรุษแซ่กังนั้นจะไว้ใจได้และมีความเป็นสุภาพบุรุษดั่งอาจารย์ของนาง!

          .

          .

          ในตอนมาถึงคอกฝากม้าของลั่วหยางที่อยู่ไม่ไกลจากเขตลานประลอง จิ้นอิ๋งก็เพิ่งจะนึกได้ว่าควรเดินทางไปอย่างไร จะพาม้าไปสองตัวก็ไม่รู้จะพาอีกตัวกลับจากเฉินหลิวอย่างไรอีก กัวเจียที่เห็นร่องรอยความสับสนในแววตาเด็กสาวก็คาดเดาได้ง่ายดายว่าอีกฝ่ายกำลังกังวลสิ่งใด อีกบุรุษจึงพลันเอ่ยแทรกห้วงคงามคิดของจิ้นอิ๋งขึ้นมา

          " ข้าไม่ค่อยได้ขี่ม้าน่ะอาอิ๋ง "

          " เอ๊ะ… จริงหรือเจ้าคะ " จิ้นอิ๋งถึงกับทวนคำอีกฝ่ายอย่างคาดไม่ถึงเล็กน้อย ทว่าพอนึกถึงกระท่อมอีกฝ่ายที่ไม่มีม้าสักตัวอยู่จริง ๆ ก็พลันพยักหน้ารับ ก่อนจะตัดสินใจจูงเฮยเซ่อออกมาเพียงตัวเดียวและปีนขึ้นไปนั่งพลางแตะมือลงผะแผ่วยังหลังม้าด้านหลังตนเพื่อสื่อให้อีกคนขึ้นมา

          ซึ่งในขณะที่จิ้นอิ๋งกำลังจะเอ่ยถามว่าให้ช่วยพยุงขึ้นม้าหรือไม่ สหายแซ่กัวก็นั่งอยู่บนยังด้านหลังนางเสียแล้ว ความเงียบโรยตัวพักหนึ่งด้วยจู่ ๆ ดรุณีน้อยก็รู้สึกประหลาดมากที่มีบุรุษมานั่งซ้อนด้านหลังตัวเองเช่นนี้ ริมฝีปากเล็กพลันอ้าหุบดูกล่าวสิ่งใดไม่ถูกเสียอย่างนั้น ก่อนจะเป็นฝั่งบุรุษด้านหลังที่เอ่ยขึ้นมาแทน

          " ให้ข้าวางมือไว้ตรงไหนดีหรือ? "

          " มือ? วางงั้นหรือเจ้าคะ? เอ… วางตรง.. " คล้ายสมองประมวลผลได้ไม่ทันการณ์นัก โดยที่จิ้นอิ๋งก็มองรอบตัวว่าควรให้อีกบุรุษวางมือตรงไหน

          แต่แล้วสักพักสัมผัสแผ่วยังข้างเอวเล็กนั้นก็ทำเด็กสาวสะดุ้งจนมือเกือบกระตุกบังเหี่ยนในมือ ดวงหน้าหวานคล้ายหันไปมองคนด้านหลังเตรียมจะเอ่ยดุขึ้นมา ทว่ากลับเห็นดวงตาติดฉงนแทนพร้อมมือใหญ่ของอีกบุรุษที่ยอมผละออกง่ายดายเหมือนเมื่อครู่ไม่ได้รู้ตัวว่าทำสิ่งใดผิดไปแม้แต่น้อยจนจิ้นอิ๋งนึกคำว่ากล่าวไม่ออกแทน

          " จับเอวไม่ได้หรือ? ก่อนหน้าข้าเห็นแม่นางเหมยกอดเอวอาอิ๋งเลยนึกว่าต้องจับเอวเสียอีก "

          " ไม่.. ไม่ได้เจ้าค่ะ! " เด็กสาวแทบจะปฏิเสธเสียงสั่นออกไปอยู่ร่อมร่อ

          ก่อนจะกลายเป็นจิ้นอิ๋งเองที่วางมือไม่ถูก หลังสหายแซ่กัวพลันอ้อมแขนมาจับเอาบังเหี่ยนตรงหน้าเด็กสาวจนนางเผลอปล่อยมือจากบังเหี่ยนนั้นมากุมมือตัวไว้แนบอกเสียอย่างนั้น ทั้งแผ่นหลังเล็กก็แทบยืดตรงเพื่อหลบสัมผัสแผ่วผ่านของแผ่นอกอีกฝ่ายเมื่อครู่ รวมถึงมือไม้ที่ถูกแนบชิดตัวไม่ให้โดนสองแขนที่ล้อมกาย คล้ายในอกนางระเบิดบทเพลงจังหวะหนึ่งที่ทำเอาดวงหน้านวลฝาดสีอย่างห้ามไม่อยู่

          " งั้นวางมือตรงนี้ได้หรือไม่? " เสียงกัวเจียพลันเอ่ยแผ่วยังหลังศีรษะเล็กของอีกสตรีที่แทบจะก้มใบหน้าลงเสียเดี๋ยวนั้นหลังสิ้นประโยค

          " ท่าน… ไหนกัวเจียบอกขี่ม้าไม่เป็น ..ไม่ใช่หรือเจ้าคะ? " น้ำเสียงหวานพยายามคุมไม่ให้สั่นและเอ่ยฟังกึ่งดุใส่สหายขึ้นมาที่พาลคิดไปว่าก่อนหน้าอีกฝั่งโกหก

          " ข้าพูดหรือ? "

          อีกคนเอ่ยทวนขึ้น ซึ่งหลังจิ้นอิ๋งนิ่งคิดไปก็คล้ายเพิ่งรู้ตัวว่าตีความคำพูดอีกบุรุษผิดไปให้ริมฝีปากเล็กถูกขบอย่างรู้สึกเสียรู้ ถึงอย่างนั้นในตอนที่นึกจะเอ่ยเถียงกลับก็โดนเสียงไอที่ดังแผ่วใกล้ให้นางเลือกเก็บกลืนคำลงไปและเอ่ยเร่งให้เดินทางกันไม่ให้เสียเวลาต่อดีกว่า

          .

          โดยที่จิ้นอิ๋งไม่รู้ตัว ใบหน้าคมของบุคคลที่เพิ่งหลุดไอกลับเผยยิ้มพึงใจออกมา แต่แล้วในยามที่ทั้งคู่เดินทางไปได้สักพักอีกบุรุษก็เริ่มจะไอจากอากาศเย็นขึ้นมาจริง ๆ ราวกับกรรมตามสนอง และโดนลงโทษอย่างรวดเร็วเมื่อสตรีที่นั่งเกร็งหลังตรงและเก็บไม้เก็บมือจนแทบไม่ให้ตัวแตะกันก่อนหน้า ยามนี้แผ่นหลังเล็กกลับค่อยคอยแนบหายังแผ่นอกของกัวเจีย มอบสัมผัสอบอุ่นกระแสหนึ่งที่ทำเอาเขาเป็นฝ่ายที่นั่งเกร็งเสียเอง

          และโดยที่กัวเจียก็ไม่รู้ตัวเช่นกัน อาการไอจากอากาศเย็นของเขาในตอนนี้แทบจะหายเป็นปลิดทิ้งแล้ว

ลักษณะแต่กำเนิดตัวหอม

+20 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

กัวเจีย	สวินเหวินยื่อ	หลิวจื่อเค่อ
สถานะธาตุหลัก : +10 ความสัมพันธ์ [028] ธาตุดินและปีนักษัตรเหมือนกัน ค่าชื่อเสียง : +10 ความโหดเมื่อเจอคนหัวมาร/หัวคลั่ง	สถานะธาตุหลัก : -15 ความสัมพันธ์ [029] ธาตุน้ำ - เราข่มอีกฝ่าย ลักษณะนิสัยใจกว้าง +10 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน ค่าชื่อเสียง : +15 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนชื่อเสียงเดียวกันและ +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนหัวดี	สถานะธาตุหลัก : -15 ความสัมพันธ์ [171] ธาตุน้ำ - เราข่มอีกฝ่าย สถานะปีนักษัตร : +20 ความสัมพันธ์ [171] ปีมะโรง - ถูกโฉลก ค่าชื่อเสียง : +15 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนชื่อเสียงเดียวกันและ +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนหัวดี

Tianzhou ดี

ราชสีห์จรจัด

พักฟื้น?

หลังจากที่ผ่านพ้นการประลองเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา เทียนโจวและปิงจวนก็ได้หาโรงเตี๊ยมใกล้ลานประลองเพื่อพักผ่อนสำหรับค่ำคืนนี้ ช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนร่วงเลยผ่านจนยามเช้าได้มาเยื่อน หนึ่งบุรุษและอีกหนึ่งสตรีได้ตื่นขึ้นจากการหลับไหล และเตรียมตัวพร้อมสำหรับเช้าวันใหม่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“วันนี้เจ้าต้องไปโรงหมอนะเทียนจวิน”

ปิงจวนกล่าวออกมาพร้อมกับจ้องมองไปที่เทียนโจวด้วยความเป็นห่วง

“ก็ได้ๆ อีกอย่างต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องเรียกข้าว่าเทียนจวินแล้วก็ได้ เจ้าเองก็คงรู้นามของข้าอยู่แล้ว”

เทียนโจวกล่าวออกมาก่อนจะเริ่มสวมใส่เสื้อผ้าของตน เพราะโดยปกติชายหนุ่มผู้นี้มักจะเคยชินกับการเปลืองผ้านอน

“ทะ...เทียนโจว”

ปิงจวนกล่าวออกมาอย่างเคยอาย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เทียนโจวให้เธอทำเช่นนี้ เทียนโจวเองก็พลันยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนที่จะเดินนำปิงจวนออกจากโรงเตี๊ยมแห่งนี้ แต่แล้วทันทีที่ลงมาถึงร่างของอันธพาลราวๆห้าคนกำลังยืนกอดอกพร้อมกับจ้องมองมาที่เทียนโจวด้วยสายตาคุ่นเคือง

“เจ้าสินะ ที่มาแย่งแชมป์ของไอดอลข้า ไป๋เจวี่ย!”

เหล่าอันธพาลผู้อ้างตัวว่าเป็นแฟนคลับของไป๋เจวี่ย เริ่มหยิบอาวุธของตนออกมาก่อนจะพุ่งเข้าหาเทียนโจว เทียนโจวเองก็ดันปิงจวนไปไว้ข้างหลังตน ก่อนจะหยิบทวนขึ้นมาป้องกันการโจมตีของเหล่าอันธพาล

“พวกเจ้ามาหาเรื่องผิดคนแล้ว! หากยังมิเลิกข้าจะช่วงชิงขาของเจ้าซะ!”

เทียนโจวก

่าวออกมาพร้อมความหงุดหงิดเหล่าโจรต่างโจมตีเข้ามาอย่างต่อเนื่องไม่เว้นช่วงให้กับเทียนโจวแม้แต่น้อย จนได้รับบาดแผลไปบางพอสมควร

“บาดแผลของข้าจะเป็นสัญลักษณ์ให้แก่พวกขยะเช่นเจ้า”

เทียนโจวเริ่มรุดหน้ากดดันเหล่าอันธพาลทั้งห้าจนถอยหลัง จากตอนแรกที่ได้รับบาดแผลตอนนี้กลับเป็นเหล่าอันธพาลที่ได้รับแทน และในวินาทีต่อมาขาของพวกมันทั้งหาก็ได้ขาดออกจนมิสามารถเดินได้อีกต่อไป

“ข้าบอกเจ้าแล้ว”

เทียนโจวกล่าวออกมาก่อนจะเดินจูงมือปิงจวนไปยังโรงหมอ หลังจากที่ทั้งสองเดินมาซักพัก ก็ได้มาถึงยังโรงหมอ หลังจากที่ได้รับการตรวจสอบซักพัก ปิงจวนก็ได้ตัดสินใจให้เทียนโจวพักอยู่ที่นี่ซักคืน ก่อนที่หญิงสาวจะหยิบถุงเงินที่บรรจุไปด้วย 300 ตำลึงเงินสำหรับการรักษา ก่อนจะพาเทียนโจวขึ้นไปยังห้องพัก

“เจ้าต้องพักที่นี่ซักคืนนะเทียนโจว”

ปิงจวนพลันกล่าวออกมาอย่างเป็นห่วง ส่วนเทียนโจวนั้นก็ทำสีหน้าหงุดหงิดเล้กน้อย แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี ก่อนจะค่อยๆนอนลงบนเตียงของตน ส่วนปิงจวนนั้นก็ได้หยิบตำราเกี่ยวกับปลาที่มีอยู่ขึ้นมาอ่านเหมือนทุกทีที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันในสภาพเช่นนี้...

เอฟเฟคจากตัวละคร
Points	Exp	ความสัมพันธ์
+4 จากโรลอวดเบ่ง (หยิ่งยะโส) +7 เมื่อชนะการดวลพร้อมหยิ่งทะนง (หยิ่งยะโส) +3 โรลต่อสู้ (ขี้โมโห) +6 เมื่อโรลต่อสู้ระบบ (แข็งแกร่งดุจเซี่ยงอวี่) +3 เมื่อโรลต่อสู้ระบบ (หูดี) +3 เมื่อโรลต่อสู้พร้อมข่มขู่อีกฝ่าย (ฟันเขี้ยว) +2 เมื่อโรลต่อสู้ระบบ (สายตายาว) +2 เมื่อโรลต่อสู้ผ่านระบบและแพ้หรือชนะ แต่เขียนให้เกิดแผลเป็น (มีแผลเป็น)	+5 จากโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น (หูดี) +15 เมื่อโรลข่มขู่อีกฝ่าย (ฟันเขี้ยว) +20 เมื่อโรลหยิ่งในศักดิ์ศรีและภาคภูมิในแผลเป็นทุกแผลบนร่าง (มีแผลเป็น)	+15 กับคนที่ให้ความสนใจ (แข็งแกร่งดุจเซี่ยงอวี่) +15 กับคนที่คุยด้วย (หูดี) +5 มีธาตุทองเหมือนกัน +20 ปีนักษัตรถูกโฉลกกัน (ชวด > ฉลู) -20 กับคนที่สนทนาด้วย (ฟันเขี้ยว) -10 กับคนที่มีนิสัยหนอนหนังสือ (สายตายาว) +5 กับคนที่สนใจ (มีแผลเป็น)
ผลรวมของแต่ละอัน
+30	+40	+30

https://rotk.xyz/dzs_npccomrade-fight.html?aid=400

เอฟเฟคตัวละคร ปิงจวน

Points

+2 จากการโรลเรียนรู้(ทะเยอทะยาน) +4 เมื่อโรลเรียนรู้(หนอนหนังสือ) +1 จากการโรลเรียนรู้ (ว่องไว)

ผลรวม

+7

JiTianTao ดี

โรลพาต้าจงมารักษาตัวกับจ่ายค่ารักษา

หลังจากที่ทั้งคู่นั้นรีบพาต้าจงออกมาจากสนามประลองได้แล้วพวกตนนั้นก็รีบนำตาจงนั้นมาถึงโรงหมอที่ลั่วหยางทันทีโดยหลังจากที่สามารถพาต้าจงนั้นมาถึงยังโรงหมอเรียบร้อยแล้วนั้น พวกตนเองก็สบายใจไปส่วนหนึ่งเลย หลังจากที่ปล่อยให้ท่านหมอรักษานั้นเรียบร้อยแล้วนั้น แต่ว่าท่านหมอก็มีเรื่องที่ต้องขอคุยกับจีเทียนเต๋าก่อน

"ท่าาหมอมีอะไรที่จะคุยกับข้าหรอครับท่านหมอเป็นอาการของต้าจงแบบนั้นหรอท่านหมอ"

"อ่าาาคือเป็นเรื่องเกี่ยวกับอาการของต้าจงคือว่าอาการนั้นค่อนข้างที่จะหนักอยู่จำเป็นที่จะต้องใช้เวลาในการที่จะรักษาตัวนั้นสักครึ่งเดือนก็น่าจะพร้อมออกเดินทางไปข้างนอกได้ เพราะจำเป็นต้องบำรุงรักษาร่างกายให้แข็งแรงแบบเดิมยังไม่รวมถึงการที่จะต้องรอให้แผลนั้นจะหายสนิทอีก อืมมันจะต้องใช้เวลานานอยู่แบบนั้นท่านจะยอมให้คนไข้นั้นรักษาตัวเองก่อนหรือไม่ หรือว่าท่านจะพาผู้ป่วยออกไปหรือว่ายังไงแต่ถ้าแบบนั้นข้าก็ไม่รับประกันนะว่าผู้ป่วยนั้นจะเป็นเช่นไรบ้าง"

"ได้ครับข้าฝากให้ท่านหมอนั้นช่วยดูแลต้าจงด้วยนะครับข้าจำเป็นจะต้องขอฝากท่านหมอด้วยสำหรับการรักษานั้นข้าเชื่อใจท่านหมออยู่แล้ว เอ่อแล้วค่ารักษานี้เท่าไหร่หรอครับท่านหมอรวมทั้งค่าอาหารที่ต้องดูแลต้าจงด้วยขอเพียงแค่ต้าจงหายนั้นต่อให้ต้องเสียเงินไปเท่าไหร่ข้าก็ยอม"

"เรื่องนี้นั้นข้าก็แล้วแต่ท่านนักบวชจะให้เลยข้านั้นไม่เก็บเงินเป็นราคาตายตัว แล้วแต่ญาติของคนไข้นั้นจะให้ข้านั้นรักษาผู้คนโดยที่ไม่ได้คิดราคาเป็นเงินที่ตั้งไว้สูงเกินไปโดยก็ไม่สามารถที่จะตั้งราคาต่ำได้หรอกนะ อ่าบอกไงดีมันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากอยู่เหมือนกันที่ข้าจะอธิบายให้ท่านนั้นฟัง ฮ่าๆ"

"ถ้างั้นข้าจะขอมอบให้ท่านหมอ 100ตำลึงทองสำหรับการดูแลต้าจงด้วยนะครับท่านเดี่ยวข้าจะมาเยี่ยมต้าจงบ่อยๆ เดี่ยวข้ามาข้าขอฝากท่านเหวินหยวนกับแม่นางดูแลต้าจงไปก่อนนะเดี่ยวข้ามาข้ามีบางสิ่งบางอย่างที่จะต้องไปทำแล้วข้านั้นจะรีบกลับมาอย่างแน่นอน"

ก่อนที่เจ้าตัวนั้นจะออกจากโรงหมอที่ลั่วหยางทันทีโดยที่ภายในใจนั้นก็ยังคงเป็นห่วงต้าจงเหมือนกันโดยที่ตนเองที่จะต้องรีบออกเดินทาง

Jinying ดี

❀ เยี่ยมเยียนผู้ติดตาม ❀

.

.

.

           ในตอนที่กัวเจียตอบรับคำชวน จิ้นอิ๋งก็แย้มยิ้มอย่างดีใจและอดรู้สึกยินดีกับสหายไปด้วยไม่ได้ว่าคงไม่รู้สึกเหงาแล้วในวันเทศกาล แต่แล้วรอยยิ้มกว้างที่ประดับดวงหน้านวลก็พลันเลือนลงเปลี่ยนเป็นสีหน้านิ่วติดฉงนขึ้นมาเมื่ออีกคนบอกให้เด็กสาวรอตนอยู่นอกบ้านก่อนหายไปครู่และออกมาพร้อมสัมภาระ

           " เดินทางกันเถิด "

           " ช้าก่อนเจ้าค่ะกัวเจีย.. "

           เสียงหวานร้องรั้งอย่างสับสนไม่น้อย จนได้ความว่าอีกคนจะเดินทางไปด้วยตั้งแต่วันนี้ ทำเอาเด็กสาวต้องอธิบายว่านางต้องแวะย้อนกลับไปทำธุระที่ลั่วหยางก่อนถึงจะออกเดินทางอีกทีก็ราวสองวันก่อนวันนัดหมาย ซึ่งกัวเจียก็ยังพยักหน้ายืนยันตาใสว่าจะตามไปด้วย ทำเอาดรุณีน้อยได้แต่จำยอม ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ให้ตามมาด้วยความไม่เต็มใจ ออกจะยินดีไม่น้อยที่อีกบุรุษวางใจจะตามเดินทางมากับนางตั้งแต่แรก ๆ เช่นนี้ แค่นึกกังวลเล็กน้อยว่ากัวเจียจะเบื่อหรือไม่หากต้องตามนางมาทำธุระด้วยก็เท่านั้น

          เช่นนั้นก็เร่งเยี่ยมถานเจ๋อกับเร่งไปคุยกับแม่นางเจิ้งด้วยก็แล้วกัน!

           .

           .

           ในยามเซินที่ทั้งคู่ได้แวะรับซูฮวามาด้วยต่างพากันมาเยือนถึงยังโรงหมอฮุ่ยหมิ่นหวงในที่สุด หลังถานเจ๋อได้พักฟื้นราวสามวัน บาดแผลตามตัวก็เริ่มดีขึ้นบ้างแล้ว ทว่าคล้ายกับอีกฝ่ายมีอาการไข้จากการอักเสบของแผลเล็กน้อยทำให้ยังต้องนอนซมอยู่บนเตียง ถึงอย่างนั้นก็ยังพอมีสติพูดคุยกับผู้เป็นนายและสตรีอีกคนของกลุ่มอยู่บ้าง

           " ไฉนท่านกัวถึงมากับท่านหญิงด้วยเล่าขอรับ " แต่คำพูดแรกที่เอ่ยทักดันเป็นถามถึงบุรุษหน้าหยกที่ยืนยิ้มแป้นยังด้านหลังของจิ้นอิ๋งเสียอย่างนั้น ทำเอาเด็กสาวต้องเร่งเอ่ยอธิบายขึ้นมา

           " พอดีข้าชวนกัวเจียไปร่วมเทศกาลฉงหยางด้วยกันน่ะเจ้าค่ะ แล้วผู้อาวุโสที่ข้าขอร่วมปีนเขาด้วยก็ชวนไปปีนที่เขาหวงซานเขตเจียงหนาน ...กัวเจียเลยตามมาตั้งแต่เนิ่น ๆ จะได้เดินทางไปพร้อมกันทีเดียวเลยน่ะเจ้าค่ะ "

           เนื่องด้วยตอนนี้ผู้ติดตามทั้งสองก็พร้อมหน้า จิ้นอิ๋งจึงได้โอกาสเอ่ยบอกทั้งถานเจ๋อและซูฮวาไปพร้อม ๆ กัน ซึ่งหลังถานเจ๋อถามเพิ่มอีกเล็กน้อยว่าไปกับใครบ้างก็คล้ายวางใจจนเริ่มไม่มีสติพูดคุยอะไรต่อแล้วจากฤทธิ์ยาต้มของท่านหมอฉิน มันผล็อยหลับไปให้ทั้งสามคนที่เข้ามาเยี่ยมต้องออกมาพูดคุยต่อที่ด้านนอกห้องพักผู้ป่วย

           .

           " ก็คือจะเดินทางไปด้วยกันวันมะรืนแล้วงั้นหรือเจ้าคะ? "

           และเป็นตัวสตรีแซ่เหมยที่มีสติวิเคราะห์คำพูดของเด็กสาวได้และเอ่ยถามรายละเอียดต่อมาด้วยสีหน้าติดกังวลเล็กน้อย ด้วยเพราะตัวนางไม่ได้รู้ว่าอีกบุรุษได้อธิบายเรื่องสตรีแซ่ไฉ่ไปแล้วจึงยังนึกไม่พอใจกับการกระทำรุกหาเด็กสาวของกัวเจียอยู่ กระนั้นจิ้นอิ๋งกลับเข้าใจเป็นอย่างอื่นด้วยนึกว่าพี่สาวซูฮวาคงจะห่วงเรื่องเดินทางไกล เด็กสาวจึงเลื่อนมือกุมแผ่วยังมือของอีกสตรีพร้อมแกว่งไปมาเบา ๆ ดูทั้งอ้อนขอและอยากให้สตรีตรงหน้าคลายกังวล

           " พี่สาวซูฮวาไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ข้ากับกัวเจียจะระวังตัวให้มาก ๆ เลยล่ะเจ้าค่ะ! "

           น้ำเสียงหนักแน่นส่งหาพร้อมดวงหน้าที่ไร้ร่องรอยคิดหนักของจิ้นอิ๋งยามเอ่ยว่าจะร่วมเดินทางกับอีกบุรุษ ทำให้คนฟังคล้ายจับสังเกตบางสิ่งได้ ซูฮวานั้นค่อนข้างช่างสังเกตจากความที่มักชอบเข้าหาช่วยเหลือผู้อื่น ในยามนี้ที่รับรู้ได้ว่าเด็กสาวตรงหน้าดูคล้ายได้วางเรื่องหนักใจบางสิ่งลงไปแล้ว ก็ทำให้นางเดาได้ไม่ยากว่าต้องได้พูดคุยกับบุรุษแซ่กัวนั้นแล้วเป็นแน่

           หากแต่ก็คล้ายยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองอยู่ดี ทำเอาจากตอนแรกที่รู้สึกขุ่นเคืองกัวเจีย ตอนนี้ซูฮวากลับส่งสายตาเห็นใจไปยังบุรุษที่ยืนด้านหลังจิ้นอิ๋งแทน

           " เช่นนั้นก็เดินทางกันดี ๆ เจ้าค่ะ.. เช่ารถม้าก็ดีนะเจ้าคะ จะได้ไม่พะวงตอนเอาม้าข้ามฟากไปด้วยไม่ได้.. แล้วนี่ไปเทศกาลฉงหยางเตรียมอาหารให้ผู้อาวุโสที่อิ๋งเอ๋อร์นัดด้วยนะเจ้าคะ "

           หลังวางใจไปเรื่องหนึ่ง สตรีแซ่เหมยก็ดันคิดได้อีกเรื่องหนึ่ง พลันเอ่ยเร่งบอกจิ้นอิ่งให้เตรียมตัวจนเด็กสาวหน้าตาตื่นไปด้วยก่อนจะเร่งจดจำสิ่งที่ต้องเตรียมก่อนเดินทางจากคำบอกเล่าของอีกสตรีอย่างตั้งใจ จนเสร็จสิ้นซูฮวาก็ต้องเร่งกลับโรงเตี๊ยมชิงหมิงแล้ว ให้เด็กสาวต้องเดินออกมาส่งหน้าโรงหมอ แต่ก็ไม่ได้ส่งถึงยังตัวโรงเตี๊ยมเพราะพี่สาวซูฮวากำชับให้ซื้อของไปเสียก่อน จนลับหลังของอีกฝ่ายที่เดินจากไปแล้วจิ้นอิ๋งถึงหันกลับมาถามความเห็นของกัวเจียที่ตามเดินทางมาด้วย

           " ข้าพอนึกออกแล้วว่าจะเตรียมข้าวกล่องอะไรให้แก่ท่านจอมยุทธ์กับแม่นางน้อยหวังอี้ แล้วกัวเจียล่ะเจ้าคะ มีอาหารที่อยากให้ข้าทำให้ทานยามไปปีนเขาหรือไม่เจ้าคะ " เจ้าของนามที่ไม่นึกว่าจะได้รับการใส่ใจจากเด็กสาวในวันเทศกาลฉงหยางแบบนี้ก็พลันผุดรอยยิ้มทั้งนึกระอาแต่ก็แฝงความดีใจไว้หลายส่วน

           แม้รู้ดีว่าอิสตรีตรงหน้าคงถามพาซื่อไปตามความคิดที่ว่าคนสำคัญก็เหมารวมสหายสนิทไปด้วย ทว่ากัวเจียก็จับสังเกตได้บ้างว่าหลังจากได้ขอโทษดรุณีน้อยไปในคืนนั้น จิ้นอิ๋งก็กลับมาวางใจในตัวอีกฝ่ายดั่งวันแรก ๆ ที่เคยพบกัน ซึ่งทำบุรุษหนุ่มไม่อาจห้ามรอยยิ้มได้เลยเชียว

           " อืม.. เป็นสุราก็ดีนะ " น้ำเสียงล้อหยอกส่งหาให้ดรุณีแทบค้อนขวับเข้าให้จนแว่วเสียงหัวเราะแผ่วจากผู้ที่หยอกหาจิ้นอิ๋งได้สำเร็จอีกหน

           " อาหารสิเจ้าคะ! ไม่งั้นข้าจะให้กัวเจียดื่มแต่ชาเลยเชียวถ้าไม่ยอมบอกดี ๆ! "

           " งั้นขอเป็นไก่ขอทานฝีมือเจ้าแล้วกันอาอิ๋ง "

           หลังได้รับคำตอบดี ๆ อย่างที่คาดหวัง เด็กสาวก็พลันแย้มรอยยิ้มพึงใจ ก่อนจะพยักหน้าหนักแน่นที่จะเตรียมอาหารให้ทุกคนที่ได้ร่วมปีนเขากับนางเป็นอย่างดี ก่อนทั้งคู่จะเริ่มออกเดินไปสู่จตุรัสกลางเมืองของลั่วหยางเพื่อหาซื้อวัตถุดิบของเมนูอาหารทั้งหมดที่จิ้นอิ๋งได้วางแผนในใจเอาไว้ทั้งหมดแล้ว ระหว่างนั้นก็ได้เอ่ยถึงแผนการแวะเวียนสถานที่ต่อไปของนางให้ผู้ร่วมเดินทางได้รับรู้ไปด้วย

           " พอซื้อของเสร็จก็พักผ่อนที่ลั่วหยางเสียก่อนนะเจ้าคะ ไว้พรุ่งนี้ข้าจะพากัวเจียไปหงหนงเสียก่อน.. พอดีมีธุระที่ต้องจัดการเสียหน่อยน่ะเจ้าคะ "

           " ตามใจเจ้าเลยอาอิ๋ง ข้าเดินทางมากับเจ้าตั้งแต่เนิ่น ๆ เช่นนี้ย่อมเต็มใจอยู่แล้ว… แวะทำธุระของเจ้าตามสบายเถิด "

           คำกล่าวคล้ายกับรู้ความกังวลลึก ๆ ของเด็กสาวนั้นทำให้จิ้นอิ๋งหันสบตาสหายครู่หนึ่ง ก่อนศีรษะเล็กพลันพยักรับครั้งหนึ่งพร้อมริมฝีปากที่เม้มแน่นกลั้นรั้งรอยยิ้มเอาไว้โดยที่ดรุณีน้อยก็ยังไม่เข้าใจว่าตนกำลังดีใจเรื่องอะไรอยู่...

ลักษณะแต่กำเนิดตัวหอม

+20 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

.

กัวเจีย	เหมยซูฮวา
สถานะธาตุหลัก : +10 ความสัมพันธ์ [028] ธาตุดินและปีนักษัตรเหมือนกัน ค่าชื่อเสียง : +10 ความโหดเมื่อเจอคนหัวมาร/หัวคลั่ง	สถานะธาตุหลัก : +20 ความสัมพันธ์ [159] ธาตุไฟ - เกื้อหนุนเรา ค่าชื่อเสียง : +15 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนชื่อเสียงเดียวกัน และ +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนหัวดี ลักษณะนิสัยใจกว้าง +10 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน

{ คู่มือการใช้โรงหมอ }

  

[วิธีการรักษาโรงหมอ]

ไม่รับคนละครึ่ง

(1) เขียนโรลสร้างสตอรี่หมอตรวจวินิจฉัยขั้นต้น และ หมอทำความสะอาดล้างแผลให้ท่าน

(2) พักฟื้นโรงหมอตามอัตราอาการป่วย และ จ่ายเงินค่ายาในวันแรก

(3) หากท่านออกจากโรงหมอก่อนจะถือว่าการรักษายุติลงทันที ทำให้มีโอกาสแผลกำเริบหนักกว่าเดิมได้

ประเภทอาการป่วยจากบาดแผล

(1) อาการธรรมดาทั่วไป ได้รับบาดเจ็บจากคมอาวุธแม้ไม่ลึกเท่าระดับกลางแต่ก็สร้างบาดแผลให้คุณได้พอสมควร)

ค่ารักษา: 139 ตำลึงเงิน (รวมภาษี 10% = 153 ตำลึงเงิน) / พักฟื้นโรงหมอ 5 วัน

(2) อาการระดับกลาง (แผลจากการต่อสู้ คมอาวุธที่มีแผลความยาวและลึกพอสมควร)

เงื่อนไขปกติ: หากสูญเสียเลือดต่ำกว่า  40 หลังชนะจะได้รับบาดเจ็บระดับกลาง ~ ยกเว้นคนที่สะสมการต่อสู้แบบเล็กน้อยจะมีโอกาสได้ต่อให้สู้เลือดเต็ม

ค่ารักษา: 309 ตำลึง (รวมภาษีเมือง 10% = 340 ตำลึงเงิน) / พักฟื้นโรงหมอ 10 วัน

(3) อาการหนัก (แผลขนาดใหญ่หรืออาการบาดเจ็บที่เกิดจากการหักโหม การต่อสู้เป็นระยะเวลานานติดต่อกัน)

เงื่อนไขปกติ: หากสูญเสียเลือดต่ำกว่า  10 หลังชนะจะได้รับบาดเจ็บระดับกลาง ~ ยกเว้นคนที่สะสมการต่อสู้แบบเล็กน้อยจะมีโอกาสได้ต่อให้สู้เลือดเต็ม

ค่ารักษา: 609 ตำลึง (รวมภาษีเมือง 10% = 670 ตำลึงเงิน) / พักฟื้นโรงหมอ 3 สัปดาห์ (21 วัน)

(4) แผลกรรจ์ (กรณีพิเศษ)

หากคุณต่อสู้และเกิดอาการ NPC งอนพอดี จะถือว่าแผลฉกรรจ์หนักมาก ต้องมารับการรักษาโรงหมอ

* ย้ำว่า ห้ามกด ง้อ เองเด็ดขาด มิเช่นนั้นเลเวลจะรีเช็ต - รอแอดมมินมาจัดการเอง *

ค่ารักษา: 2009 ตำลึง (รวมภาษีเมือง 10% = 2210 ตำลึงเงิน) / รักษาหายทันที

-หมายเหตุ-

หากกรณีที่ท่านทำ NPC งอนจากการละเลยจ่ายเบี้ยหวัดไม่สามารถถือว่าบาดเจ็บได้ จะต้องหาไอเท็มพิเศษมาง้อ

หากท่านไม่อยากโดนรีเช็ตเลเวล NPC

สินค้าจำหน่าย [ยาสมานแผลขั้นต้น]

มูลค่า: 69 ตำลึงเงิน (ภาษีลั่วหยาง 10% =76 ตำลึงเงิน)

(ภาษีมาตรฐานเมืองอื่นอยู่ที่ 7% เว้นท่านจะเจอเจ้าเมืองคนไหนตั้งภาษีแพง)

[วิธีการใช้ยาสมานแผลขั้นต้น]

(1) เขียนโรลทายาที่แผลสดวันละครั้ง - 1 กระปุกทาได้ 4 ครั้ง :

- หากทายาแค่ครั้งเดียวท่านต้องอาศัยพักฟื้น 3 เดือนขึ้นไปจึงจะกลับสังเวียนได้

- หากทายาครบ 4 ครั้ง และ พักฟื้น 5 สัปดาห์ ท่านจะกลับสู่สังเวียนได้

- หากทายา 2 กระปุก (8 ครั้ง) และ พักฟื้น 2 สัปดาห์ท่านสามารถกลับสู่สังเวียนได้

- หากบาดเจ็บระดับ (1) อาการธรรมดาทั่วไป ทายาแค่วันเดียวและพักฟื้นวันถัดไปก็หายปกติ

~ เมื่อใช้ยาหมดกระปุกในวันสุดท้ายที่ใช้ยาต้องส่งมาไอดี

หมายเหตุ: กรณีมีผู้ติดตาม หากจะพาพวกเขาไปด้วยให้ท่านจ่ายเงินค่าหัวพวกเขาด้วย หรือ ให้รอที่นี่ก็ได้

Jinying ดี

❀ เทศกาลฉงหยาง ❀

ก่อนออกเดินทาง

.

.

          ก่อนการเดินทางไปสู่เจียงหนาน จิ้นอิ๋งที่ได้รับคำตอบของสตรีแซ่เจิ้งเป็นให้นางได้มีเวลาทบทวนคิดคำตอบอีกหนึ่งอาทิตย์ ดรุณีน้อยก็ไม่คิดเซ้าซี้อะไรและตอบรับคำตอบของอีกสตรีไปอย่างเต็มใจ ก่อนจะทำการพักแรมยังโรงเตี๊ยมเขตเมืองหงหนงกับกัวเจียคืนหนึ่ง ถึงได้พากันเดินทางเข้าเมืองลั่วหยางเพื่อฝากม้าเอาไว้เพื่อเดินทางต่อโดยในรถม้าซึ่งสะดวกกว่าในวันนี้

          ซึ่งจิ้นอิ๋งที่คิดว่าอย่างไรก็ได้แวะเข้าตัวเมืองมาอีกหน เด็กสาวจึงขอกลับมาเยี่ยมเยียนผู้ติดตามอีกหนโดยได้เตรียมอาหารมาฝากด้วยเผื่อว่าอาการของถานเจ๋อจะดีขึ้น แต่แล้วคำแรกที่ท่านหมอฉินผิงได้กล่าวก็ทำเอาเด็กสาวแทบจะหลุดสีหน้าย่ำแย่ออกมา

          " โฮ่ ๆ แม่นางน้อยหรือที่เป็นนายของคนไข้ถาน ไม่ต้องห่วงนะแม่นาง แม้เมื่อคืนคนไข้จะเดินไม่ระวังหกล้มตอนลงจากเตียงจนแผลที่ท้องฉีกให้เลือดตกเสียหน้าขาว แต่ข้าช่วยจัดการแผลจนเมื่อเช้านี้ดีขึ้นแล้วล่ะ! ฮ่า ๆๆ แค่อาจต้องพักฟื้นเพิ่มอีกหลายวันหน่อยล่ะ! "

          คำพูดกลั้วหัวเราะเหล่านั้นไม่ได้ทำจิ้นอิ๋งสบายใจขึ้นแม้แต่น้อย มีแต่จะทำให้ดวงหน้านวลซีดเซียวลงจนต้องเร่งเข้าไปดูหน้าผู้ติดตาม ซึ่งก็ตื่นมาพอดีพร้อมกับลุกมาจิบน้ำข้างหัวเตียงผู้ป่วย ทันทีที่เห็นผู้เป็นนายถานเจ๋อก็ส่งรอยยิ้มจางมาให้ดูดีใจไม่น้อยที่ผุ้เป็นนายมาเยี่ยมหา ก่อนรอยยิ้มจะหุบลงกระทันหันหลังเห็นอีกบุรุษตามเข้ามาด้วย

          " ถานเจ๋อเป็นอย่างไรบ้าง ได้ยินมาว่าเจ้าแผลฉีก " ถานเจ๋อขบกรามขัดใจเล็กน้อยที่ท่านหมอเล่นมุกฝืดนั่นไม่แคล้วเอาเรื่องเขาไปเล่าแน่ ผู้เป็นนายถึงมีสีหน้ากังวลเพิ่มมาเช่นนี้ทั้งที่มันตั้งใจจะเต๊ะท่าให้เห็นว่าใกล้หายแล้วเชียว

          " ก็.. ใช่ขอรับ แต่วันนี้ก็อาการดีขึ้นมากแล้ว คาดว่าอีกไม่กี่วันก็ติดตามท่านหญิงได้เช่นเดิมแล้วล่ะขอรับ! "

          ผู้ติดตามกล่าวแข็งขัน ไม่ลืมที่จะจ้องตาถลึงใส่บุรุษแซ่กัวราวกับจะขู่กลาย ๆ ว่าตนจะได้กลับไปช่วยดูพฤติกรรมอีกฝ่ายตอนอยู่ข้างกายท่านหญิงไม่นานหลังจากนี้แล้ว แต่ก็ต้องพลันหน้าเสียไปเสียก่อนหลังจิ้นอิ๋งเอ่ยแทรกถึงเรื่องการอยู่โรงหมอต่อเพราะอุบัติเหตุเมื่อคืนของถานเจ๋อ ไหนจะร่องรอยรอยยิ้มจนตาหายอย่างล้อหยอกจากกัวเจียอีก ทำเอาข้างขมับของอดีตโจรขึ้นเส้นเลือดอย่างหงุดหงิดไม่น้อยเลยเชียว

          " จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรกันเล่า ท่านหมอฉินเพิ่งบอกข้าว่าถานเจ๋อต้องอยู่โรงหมอเพิ่ม.. ไม่เป็นไรนะถานเจ๋อ ไว้หายดีเมื่อไหร่ค่อยกลับมาติดตามข้านะ รอรับทิปของเจ้าได้เลย… คนดูชื่นชอบเจ้ามากเลยในวันงานประลอง "

          จิ้นอิ๋งพยายามกล่าวเสียงใสเพื่อไม่ให้ผู้ติดตามต้องกังวลเรื่องที่นางต้องรออีกฝ่ายให้หายดีจากร่องรอยบาดแผลเหล่านี้ พร้อมกันนั้นก็เล่าถึงเรื่องทิปวันงานประลองที่ทำเอาถานเจ๋อตาประกายน้อย ๆ ให้แว่วเสียงหัวเราะจากเด็กสาว ก่อนนางจะหยิบเอากล่องใส่ซุปเยื่อไผ่ออกมาให้ถานเจ๋อได้กินบำรุงสุขภาพยามพักฟื้น รอยยิ้มของมันก็เผยออกอย่างรู้สึกขอบคุณไม่น้อย

          " รักษาสุขภาพดี ๆ ด้วยนะถานเจ๋อ อย่าให้ได้ล้มอีกเล่า.. ข้ากับกัวเจียต้องเดินทางก่อนเดี๋ยวจะไปปีนเขากับท่าจอมยุทธ์ไม่ทันวันฉงหยาง ไว้ข้าจะมาเยี่ยมเจ้าใหม่นะ "

          สิ้นคำรอยยิ้มให้กำลังใจพลันส่งหาซึ่งถานเจ๋อก็พยักหน้าหนักแน่น ลับแผ่นหลังเล็กที่หันผละก้าวเดินออกจากโรงหมอ สองบุรุษก็คล้ายอยู่แลกเปลี่ยนสายตากัน โดยฝั่งอดีตโจรดูแฝงความดุขู่เสียหลายส่วนราวอยากให้ทำตัวดี ๆ กับท่านหญิงของมันและดูแลเด็กสาวไปด้วย ซึ่งท่าทางตอบกลับที่ไหวไหล่ไม่รู้ความหมาย ไหนจะรอยยิ้มไม่น่าวางใจของกัวเจีย นอกจากจะทำให้ถานเจ๋อไม่สบายใจแล้ว ยังนึกอยากปากล่องซุปในมือใส่อีกฝ่ายแต่ก็ติดเกรงใจท่านหญิง

          สุดท้ายมันก็ได้แต่กลั้นใจลองเชื่อมั่นในตัวอีกบุรุษแซ่กัวนั้นสักครั้งดู

          ถึงอย่างนั้นไม่ใช่เพราะจะเปิดใจให้

          แต่เพราะตัวมันขยับตามไปไม่ได้ต่างหาก! บิดามันเถอะ!

          .

          " อยู่คุยอะไรกับถานเจ๋อหรือ? " เสียงหวานเอ่ยหาทันทีที่ออกมาจากโรงหมอแล้วไม่พบสหาย จนเมื่อกัวเจียเดินตามหลังออกมาหลังผ่านมาครู่หนึ่งจึงได้เอ่ยถามออกไป

          " เปล่านี่ แค่ลากันน่ะ~ ไปกันเถิด จะเช่ารถม้ามิใช่หรือ? "

          กัวเจียกล่าวทั้งรอยยิ้มก่อนพาอีกสตรีเดินไปยังส่วนคอกพักม้าชั่วคราวของเมืองเพื่อทำการเช่ารถม้าเตรียมเดินทางสู่ท่าเรือของเมืองหวยอินกันต่อ ซึ่งในตอนนี้ก็เข้าปลายยามเฉินไปแล้ว ไม่แคล้วน่าจะหยุดพักผ่อนแถวเขตซวี่โจวพอดีในยามเย็นก่อนเดินทางข้ามแม่น้ำอีกในตอนเช้าวันใหม่ก็เป็นได้

มอบอาหารให้แก่ NPC ในสภา

[ผู้ติดตามถานเจ๋อ] มอบ ซุปเยื่อไผ่ ให้

JiTianTao ดี

โรลเยี่ยมศิทย์ที่ยังไม่ได้สติ

"ท่านหมอต้าจงเป็นเช่นไรบ้างอาการของ ศิษย์ข้าดีขึ้นบ้างหรือไม่กันที่ผ่านมา"

"ยังต้องใช้เวลาในการพักรักษาตัวอยู่นะท่านนักบวชแต่ว่าตอนนี้นั้นอาการดีขึ้นมากแล้วจากที่มาตอนแรกแต่ว่าก็ยังต้องนอนพักเยอะๆเหมือนเดิมพร้อมกับกินอาหารที่มีประโยชน์กับกินยาที่ข้านั้นให้กินเป็นประจำ ไม่รวมกับที่ต้องคอยเปลี่ยนผ้าพันแผลอีกนะเพราะแบบนั้นเลยต้องใช้เวลาเสียหน่อยนะท่านนักบวช"

"ขอบคุณท่านหมอมากจริงๆถ้าอย่างไรข้าก็ขอฝากต้าจงไว้ให้ท่านดูแลด้วยถ้าข้ามีเวลาก็จะมาคอยเยี่ยมต้าจงเหมือนกันนะถ้ายังไงข้าก็ต้องฝากท่านหมอจริงๆนะ"

"ไม่เป็นไรหรอกท่านนีกบวชมันเป็นหน้าที่ของหมอที่จะต้องช่วยเหลือคนไข้อยู่แล้วนะแบบนั้นขอเพียงแค่ท่านนั้นเข้าใจก็พอว่าจะให้ผู้ป่วยนั้นหายวันนี้หรือว่าหายพรุ่งนี้นั้นมันไม่สามารถที่จะทำได้หรอกนะ เว้นแต่ว่าผู้ป่วยจะเป็นแผลนิดหน่อยเท่านั้น ข้าก็ดีใจที่ท่านนักบวชนั้นเข้าใจ ถ้าอย่างไรข้าก็ขอตัวก่อนข้าจำเป็นที่จะต้องไปดูแลคนไข้คนอื่นก่อนนะ"

"ถ้างั้นท่านหมอเชิญข้าก็คงไม่รบกวนแล้วรอให้ต้าจงได้สติก่อนแล้วข้าจะมาใหม่อีกรอบถ้ายังไงข้าก็ต้องขอตัวลาท่านหมอเหมือนกัน"

พร้อมกับที่พวกของจีเทียนเต๋าที่มองต้าจงที่ตอนนี้นั้นยังไม่ได้สติดีก่อนจะจากไปกันโดยตอนแรกว่าจะเอาน้ำชาหรือของชอบที่ต้าจงชอบนั้นเอามาให้แต่ว่าหลังจากคิดไปคิดมากันก็ไม่ดีกว่าเนื่องจากร่างกายตอนนี่ของต้าจงยังไม่แข็งแรงดีนักนั้รเอง

JiTianTao ดี

โรลพูดคุยวางแนวทางศาสนากับศิทย์

หลังจากที่ได้กลับมาที่ลั่วอยางนั้นจีเทียนเต๋าก็ได้ตระหนักคิดว่ามันคงถึงเวลาแล้วหรือยังหลังจากที่โดนขันทีเลวนั้นมันกดขี่ตนเองแบบนี้หลังจากเข้ามายังลั่วอยางนั้นจีเทียนเต๋าก็ได้ไปหา ต้าจงทันทีเพื่อที่จะปรึกษากับอีกฝ่ายถึงการกระทำที่ตนเองนั้นทำมันควรจะเริ่มทำแล้วหรือไม่

"ต้าจงเจ้าเป็นอย่างไรบ้างอาการดีขึ้นบ้างหรือไม่กัน?"

"อ่ะท่านอาจารย์ข้าเริ่มดีขึ้นแล้วขอรับไม่ทราบว่าท่านเป็นอย่างไรบ้างข้าจะต้องขออภัยด้วยที่ทำให้ท่านอาจารย์นั้นผิดหวังที่ไม่สามารถชนะการประลองได้"

"ไม่เป็นไรหรอกนะต้าจงเจ้าทำได้ดีแล้วนะแค่นี้อาจารย์ก็ภูมิใจในตัวของเจ้ามากแล้วล่ะนะว่าแต่ว่าเจ้านั้นนะดีขึ้นอาจารย์ก็ดีใจแล้วที่ข้ามาหาเจ้าในวันนี้นั่นก็เพื่อที่จะถามเจ้าว่าที่เจ้าได้ติดตามอาจารย์มานั้นเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคิดว่าผู้คนเริ่มที่จะเชื่อพวกเรากันมากขึ้นหรือยังหรือได้เอาหลักธรรมในศาสนาของเรานั้นไปใช้กันเรามีส่วนไหนที่จะต้องแก้ไขหรือว่าต้องปรับปรุงหรือไม่กันเจ้าคิดว่าอย่างไรต้าจง?"

"อ่า...ข้านั้นก็ไม่ค่อยเก่งด้านตำราความรู้หรอกนะขอรับท่านอาจารย์แต่ข้าคิดว่าศาสนาเรานั้นอาจจะต้องเน้นไปเหล่าชาวบ้านหรือว่าคนที่ได้รับความเดือดร้อนเป็นหลักคนที่ไม่ได้มีความรู้มากนักเพราะว่าคนที่มีความรู้มากอย่างพวก บัณฑิตนั้นคงจะไม่เชื่อถือพวกเราแล้วก็เผลอๆอาจจะเกลียดพวกเราเสียด้วยซ้ำข้าว่าพวกเราอาจจะต้องเน้นไปที่ชาวบ้านไปก่อน"

"อืมอย่างที่เจ้าพูดมามันก็มีเหตุผลนะข้าจะเน้นไปที่การเผยแผ่คำสอนให้กับชาวบ้านหรือว่าคนทั่วไปไม่เน้นไปที่ขุนนางหรือว่าพวก บัณฑิตนักเพราะว่าขืนทำแบบนั้นมันก็เสียเปล่าวพวกเค้าเหล่านั้นคงจะไม่ส่งเสริมพวกเราเผลอๆพวกเค้าจะด่าว่าเราเสียด้วยซ้ำ อ่าคงต้องเอาตามที่เจ้าว่าแหละนะเพราะว่าหลักคำสอนเรานั้นเน้นความเข้าใจได้ง่ายให้ทุกชนชั้นนั้นเข้าใจเพราะว่าพวกเรานั้นมาช่วยเหลือผู้ที่เดือดร้อนหรือว่าช่วยเหลือคนที่ไม่มีแสงสว่างในจิตใจนั้นเอง"

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋านั้นกรุ่นคิดถึงการวางรากฐานของศาสนาของตนว่าควรทำอย่างไรต่อไปดีในอนาคตโดยที่ตนเองนั้นก็หวังว่าจะช่วยเหลือผู้คนให้ได้มากที่สุด

(ใช้แต้มศรัทธา 5000แต้มปลดล็อกตำแหน่ง จ้าวลัทธิ)

@Webmaster

Jinying ดี

❀ เยี่ยมหาถานเจ๋อที่อาการดีขึ้น ❀

.

.

.

          ด้วยเพราะม้าและไก่น้อยไป๋เซ่อต่างถูกฝากอยู่ยังคอกพักม้าชั่วคราวที่ลั่วหยาง ก่อนที่ทั้งสองสตรีจะได้เดินทางเข้าสู่ตัวเมืองลั่วหยางต่อไปจึงได้ขอยืมรถม้าจากหลิวจื่อเค่อให้มาส่ง กระทั่งมาถึงแล้วจิ้นอิ๋งก็ไม่ลืมให้ทิปแก่คนขับรถม้าของบุรุษแซ่หลิวไปราวสิบตำลึงเงินเพื่อตอบแทนที่มาส่งพวกนาง

          และก่อนที่จิ้นอิ๋งจะไปเยี่ยมถานเจ๋อต่อที่โรงหมอฮุ่ยหมิ่นหวง นางก็กลับไปหาเจ้าไก่น้อยเสียก่อน ซึ่งมันก็แทบตีปีกบินเข้าใส่อ้อมแขนดรุณีน้อยทันทีที่นางเข้าไปหา จิ้นอิ๋งกอดฟัดกับเจ้าไก่ตัวนุ่มอยู่พักหนึ่งก่อนไปลูบหัวทักทายม้าทั้งสองตัวของนางก่อนจะอุ้มพาเจ้าไป๋เซ่อให้ไปเยี่ยมผู้ติดตามที่โณงหมอร่วมกัน โดยระหว่างทางซูฮวาก็เอาแต่มองย่ามสามถุงในมือให้เด็กสาวเผลอเลิกคิ้วมองตามไปด้วย

          " ท่านหลิวจื่อเค่อให้มาหรือเจ้าคะ? " ด้วยความใคร่รู้ ดรุณีน้อยพลันเอ่ยถามขึ้นมา ทว่าอีกสตรีก็ได้แต่ยกรอยยิ้มกลับหาพร้อมกับเก็บย่ามเอาไว้เสียมิดชิด ทำเอาจิ้นอิ๋งยอมเงียบเสียงไม่เอ่ยถามต่อด้วยคิดว่าคงเป็นธรุะของพี่สาวซูฮวา หากไม่เต็มใจบอกนางก็จะไม่เซ้าซี้ให้ไม่สบายใจ

          .

          ผ่านมาเพียงครู่ทั้งสองก็มาเยือนถึงยังโรงหมอ เป็นซูฮวาที่เข้าไปพูดคุยกับหมอแทนจิ้นอิ๋งทั้งสีหน้าติดห่วง แต่ยามได้ฟังเรื่อย ๆ ก็ปรากฏรอยยิ้มก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแหยพร้อมเสียงหัวเราะลั่นของท่าหมอไล่หลังมาให้ดรุณีน้อยที่มองตามถึงกับงุนงงไม่น้อย สักพักสตรีแซ่เหมยก็ขอปลีกตัวออกมาเพื่อมาเรียกให้จิ้นอิ๋งเข้าไปเยี่ยมถานเจ๋อด้วยกัน ทว่ายังไม่ทันได้เข้าไปท่านหมอก็ขอเด็กสาวให้วางไก่ไว้ด้านหลังโรงหมอเสียก่อนซึ่งนางก็ยินยอมแต่โดยดี

          จนพาไป๋เซ่อเดินเล่นแถวลานกว้างหลังโรงหมอได้แล้ว เด็กสาวก็เร่งฝีเท้ากลับคืนหายังผู้ติตดามที่ตอนนี้กำลังคล้ายแลกเปลี่ยนบทสนทนากันด้วยสีหน้าที่สบายใจขึ้นทั้งคู่จนเด็กสาวนึกสงสัยว่าคุยอะไรขึ้นมา ทว่ายังไม่ทันเอ่ยถามทั้งสองก็คล้ายเอ่ยหาให้นางรู้ทั้งคู่ไปแล้ว

          " ถานเจ๋ออีกแค่สามวันก็ออกจากโรงหมอได้แล้วเจ้าค่ะ "

          .

          " อาการป่วยซูฮวาดีขึ้นแล้วหรือขอรับ? "

          จิ้นอิ๋งแทบเลือกตอบรับคำพูดทั้งคู่ไม่ถูกเมื่อกล่าวออกมาแทบพร้อม ๆ กัน ส่วนคนเอ่ยก็คล้ายมองหน้ากันครู่หนึ่งก่อนซูฮวาเป็นฝ่ายผละสายตาออกมายืนเคียงจิ้นอิ๋งแทนเสียก่อน ส่วนถานเจ๋อก็มองออกนอกหน้าต่างโรงหมอพร้อมยกมือถูหลังท้ายทอยแผ่วดูเก้อกระดากขึ้นมาเสียอย่างนั้น สุดท้ายดรุณีน้อยที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งคู่แต่ก็คล้ายผู้ติดตามนางเริ่มสนิทสนมกันขึ้นไม่น้อย ทำเอานางหลุดเสียงหัวเราะขบขันออกมากับท่าทางเหล่านั้น

          " แสดงว่าดีขึ้นทั้งคู่แล้วสินะคะเจ้าคะ ข้าดีใจมากเลยล่ะเจ้าค่ะ " เด็กสาวเอ่ยทั้งรอยยิ้มหวานเปื้อนทั้งดวงหน้านวล เท่านั้นก็ช่วยคลายบรรยากาศทั้งสองลงได้

          หลังจากนั้นจิ้นอิ๋งก็ยื่นเอาชาต้าหงเผาแก่ตัวถานเจ๋อเนื่องจากจำสรรพคุณที่พี่สาวซูฮวาเคยกล่าวให้ฟังได้ว่าช่วยล้างพิษรักษาแผล ซึ่งตอนนี้ผู้ติดตามของนางนั้นบาดเจ็บจากแผลเป็นส่วนใหญ่ นางจึงคาดหวังกับชาตัวนี้ไม่น้อยว่าคงจะทำให้ถานเจ๋อดีขึ้น นอกจากนี้นางยังเอาขนมฉงหยางมาให้แก่ถานเจ๋ออีกด้วย อีกฝ่ายที่ไม่คิดว่าจะได้รับขนมในเทศกาลที่อีกฝ่ายไม่คิดว่าตัวเองเหมาะสมก็เผลอแสดงสีหน้าอ้ำอึ้งไม่รู้ตัว

          " รับไว้เถิด.. ถานเจ๋อคอยดูแลข้ามาตลอดทั้งยังอาวุโสกว่าข้าด้วย อย่างไรก็สุขสันต์เทศกาลฉงหยางย้อนหลังนะเจ้าคะ " ประโยคท้ายที่คล้ายใช้คำพูดที่เคารพถานเจ๋อให้เสมอตนดั่งคราแรกที่เจอกันทำให้อีกฝ่ายยินยอมรับขนมฉงหยางมา ก่อนจะค้อมหาจิ้นอิ๋งด้วยท่าทางที่ดูหนักแน่นขึ้นอย่างไรอย่างนั้น

          ซึ่งเมื่อเอาของฝากให้และอยู่พูดคุยกับคนเจ็บอีกเล็กน้อย ท่านหมอก็ขอเข้ามาให้ถานเจ๋อได้ทานยาและพักผ่อนต่อ ซึ่งทั้งจิ้นอิ๋งและซูฮวาก็ต่างพยักหน้ารับเข้าใจ ก่อนจะพากันค้อมตัวลาบุรุษผู้ติดตามแล้วกล่าวบอกจะมารับในวันที่ออกจากโรงหมอได้อีกที ซึ่งถานเจ๋อก็ให้สัญญาว่าจะรักษาตัวให้ดี

          .

          ยามที่ทั้งสองสตรีออกจากโรงหมอมาได้แล้วนั้นพร้อมกับไก่น้อยไป๋เซ่อในอ้อมแขนจิ้นอิ๋ง ซูฮวาก็เอ่ยขอบางสิ่งกับดรุณีน้อยขึ้นมาระหว่างที่ทั้งคู่ต่างกำลังทอดฝีเท้ามุ่งสู่โรงเตี๊ยมเพื่อหาสถานที่พักผ่อน

          " อิ๋งเอ๋อร์.. ข้าอยาก… กลับบ้านไปพบท่านพ่อกับท่านแม่เจ้าค่ะ " ทันทีที่สิ้นประโยค เด้กสาวก็พลันหยุดเท้าหันมามองหาอีกสตรีตาโต รอยยิ้มพลันวาดกว้างดูยินดียิ่งนั้นทำห้ความกังวลของสตรีแว่เหมยก่อนหน้าแทบจะเลือนไปเสียสิ้น

          " จริงหรือเจ้าคะ! ไปได้เลยเจ้าค่ะพี่สาวซูฮวา อยากให้ข้าไปส่งด้วยดีหรือไม่เจ้าคะ? ที่เจียซิ่วใช่หรือไม่เจ้าคะ? "

          กลายเป็นเด็กสาวที่ตื่นเต้นแทนคนที่จะได้กลับบ้านเสียอย่างนั้น ทำเอาซูฮวาหลุดหัวเราะขึ้นมาอย่างผ่อนคลาย ก่อนจะเอ่ยบอกให้ไปหาในวันพรุ่งก็ได้และแน่นอนว่าสตรีแซ่เหมยอยากให้จิ้นอิ๋งไปกับด้วยเพื่อคลายความกดดันที่ตัวซูฮวากำลังมีอยู่ให้พอจะวาลงไปได้บ้าง ซึ่งเด็กสาวก็พยักหน้ากลับเป็นมั่นเหมาะเลยเชียว

มอบ เงิน 10 ตำลึงเงิน ให้แก่คนขับรถม้า ลักษณะแต่กำเนิดขาดความรอบคอบ -20 ความเครียดจากการโรลบริจาคให้ผู้อื่นอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง มอบอาหารให้แก่ NPC ในสภา [ผู้ติดตามถานเจ๋อ] มอบ ชาต้าหงเผา ให้ (ขนมฉงหยางให้ตามเนื้อเรื่อง)

(เหมยซูฮวา) . ลักษณะแต่กำเนิดตัวหอม +20 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย สถานะธาตุหลัก : +20 ความสัมพันธ์ [159] ธาตุไฟ - เกื้อหนุนเรา ค่าชื่อเสียง : +15 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนชื่อเสียงเดียวกัน และ +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนหัวดี ลักษณะนิสัยใจกว้าง +10 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน