[เมืองซื่อซิน] ศาลาเทียนฮวา

ศาลาเทียนฮวา

{ เมืองซื่อซิน }

【ศาลาเทียนฮวา】

ศาลาริมแม่น้ำฉางเจียง อยู่ใกล้กับท่าเรือเมืองซื่อซิน
เป็นหนึ่งในจุดพักชมทิวทัศน์ริมแม่น้ำที่สวยงามแห่งหนึ่ง
ซึ่งบางครั้งประชาชนก็มาใช้อาศัยตกปลา
หรือพักผ่อนระหว่างเรือข้ามฟากแม่น้ำ



{ วิถีชีวิตคนสันโดษ }

[ดูคู่มือการเก็บทรัพยากรส่วนตัว]

(1) ติดตั้ง "เบ็ดตกปลา" ชนิดใดก็ได้ (สามารถหาซื้อได้จากร้านอุปกรณ์)

(2) เขียนโรลตกปลาตามคู่มือด้านบน
(3) ระบุท้ายโพสต์เลือกปลาที่จะตก โดยแต่ละพื้นที่จะมีปลาแตกต่างกัน

{ โบนัสพิเศษ }
(1) หากเป็นคนลักษณะนิสัยสันโดษ ได้รับโบนัส x2

{ ปลาที่พบบริเวณนี้ }
(1) ปลาดอร์ลี่
(2) ปลาชิง
(3) ปลาเก๋า
(4) ปลาลิ่น
* โอกาส 0.1% ได้ปลามังกรพ่วงมาด้วย หากนิสัยสันโดษ 0.5% *

Fenyue ดี

⌜48⌟

บทที่ 9

มาเยือนไท่หู

ฉากที่ 1

                    

                    

          เรือล่องแม่น้ำถูกพายออกจากฝั่งอย่างช้าเนิบ เด็กสาวมองทิวทัศน์รอบด้านไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืด มีเพียงแสงไฟจากตะเกียงที่ทำให้พอจะเห็นคนบนเรือได้เพียงลาง ๆ เฟินเยว่เพิ่งจะมาสังเกตเห็นเอาป่านนี้ว่าสภาพของเด็กหนุ่มดูเหนื่อยล้าแปลก ๆ ผมเผ้าก็กระเซิงไม่เป็นทรงราวกับเพิ่งผ่านศึกมา อาจจะเพราะว่าซิ่งม้ามาเหมือนกับนาง ทว่าตามเนื้อตัวของเขามีรอยฟันหลายแห่งจนเสื้อผ้าขาดวิ่น ดรุณีน้อยมองเด็กหนุ่มด้วยความรู้สึกห่วงใยอย่างถึงที่สุด ไม่รู้ว่าระหว่างทางอีกฝ่ายไปเจอกับอะไรมาบ้างสภาพถึงยับเยินเช่นนี้ แถมตงฮั่วยังดูจะพูดน้อยกว่าปกติ ไม่รู้ด้วยอาการเหนื่อยล้าหรือว่าเขาโกรธนางที่มาช้ากันแน่

         

          “คุณชายซูหิวหรือเปล่าเจ้าคะ ทานมื้อเย็นมาหรือยัง ช่วงเที่ยงข้าแวะสวี่ซางซื้อขนมเซาปิ่งที่คุณชายซูชอบมาด้วยล่ะเจ้าค่ะ”

         

          เฟินเยว่หยิบยื่นห่อขนมแป้งทอดให้กับอีกฝ่าย ถึงแม้ว่าตงฮั่วจะยังอยู่ในอาการมึนตึงใส่แต่ทว่าเขาก็รับมันเอาไว้แล้วแกะทานเลยอย่างเช่นทุกครั้ง เห็นดังนั้นก็ใจชื้นขึ้นมาได้บ้างว่าอย่างน้อยก็ไม่ถูกโกรธไปเสียทั้งหมด รอยยิ้มบางเบาจึงระบายแต้มบนหน้าสตรีขึ้นมาได้ แม้จะอุ่นใจขึ้นแต่เด็กสาวก็ยังอดที่จะเป็นห่วงสภาพของเด็กหนุ่มไม่ได้
         
          นางแกะห่อขนมของตัวเองออกมาทานด้วยเช่นกัน บิบางส่วนแบ่งปันให้เปาเปาสหายรักได้ทานด้วย ระหว่างนั้นสายตาคอยลอบมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอยู่ไม่ขาดสาย มีสิ่งที่ต้องการจะถามเต็มไปหมดแต่ทว่ายามนี้ก็เกรงว่ารู้สึกจะไม่เหมาะ ทั้งสองจึงไม่ค่อยได้สนทนาสิ่งใดกันในแพจวบจนกระยะเวลาผ่านไปร่วมหนึ่งก้านธูปเรือพายจึงมาถึงฝั่งริมแม่น้ำฉางเจียง

         

          เวลาล่วงเข้ายามไห้ ไม่สะดวกเอาเสียเลยที่จะต้องไปหาโรงเตี๊ยมพักนอนทว่ามีม้าเอาไว้ซ้อนเพียงแค่หนึ่งตัว แต่ยังดีที่บริเวณนั้นมีศาลาที่เอาไว้ซุกหัวนอนได้ชั่วคราวหนึ่งคืน สำหรับมนุษย์ถ้ำอย่างตงฮั่วแล้วเขาสามารถนอนที่ไหนก็ได้ที่ผู้คนไม่วุ่นวายพลุกพล่าน ส่วนเด็กสาวชาวบ้านอย่างเฟินเยว่ก็ไม่ถือสาที่จะใช้ชีวิตติดดิน ทั้งคู่จึงตกลงว่าจะอยู่พักกันที่นี่จนถึงรุ่งสางจึงค่อยออกเดินทางกันต่อ

         

          “คุณชายซู.. เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?”

         

          “หืม?”

         

          เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาถามหลังจากที่เขาหาทำเลได้แล้วว่าจะงีบพักตรงนี้

         

          “เห็นคุณชายซูตึง ๆ ใส่ข้าน่ะเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าเผลอไปทำอะไรให้โกรธหรือเปล่า..”

         

          เด็กสาวอ้อมแอ้มถามเสียงเบาหวิว

         

          “ข้าดูเป็นแบบนั้นเหรอ? ขอโทษด้วย” ตงฮั่วยกมือขึ้นลูบใบหน้าอันเหนื่อยล้าของตนเอง ที่ผ่านมาเขาเพิ่งจะไปจัดการภารกิจส่วนตัวมาอารมณ์บางส่วนจึงยังติดค้างอยู่บ้าง กอปรกับเรื่องของบุรุษที่ตามมาส่งนางก็ส่วนหนึ่ง “ข้าไม่ได้โกรธเจ้า แต่.. ตกลงชายคนนั้นคือใคร?”

         

          “หมายถึง.. คุณชายเหลียงน่ะหรือเจ้าคะ?” คราวที่แล้วไม่ได้เล่าให้อีกฝ่ายฟังไปเพราะกลัวจะถูกดุ แต่เห็นที่ว่าวันนี้คงจะเลี่ยงไม่อธิบายไม่ได้ “ข้าเจอเขาที่บ้านร้างท่านซินแสตงฟางน่ะเจ้าค่ะ เขาก็เป็นผู้มาหาตำราตงฟางเหมือนกัน แต่อยู่ดี ๆ วันนั้นเขาก็เป็นลมล้มพับไปข้าก็เลยช่วยพาเขาไปรักษาในเมือง เราคุยกันเรื่องปณิธานกันเล็กน้อยแล้วเขาก็ตัดสินใจขอติดตามเพื่ออยากพบกับท่านพี่ใหญ่น่ะเจ้าค่ะ”

         

          “งั้นเหรอ” ตงฮั่วพรูลมหายใจออกมาแผ่วเบา พอจะเข้าใจเหตุผลแต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ไว้ใจคนที่ไม่ได้รู้จัก “ยังไงเจ้าก็ควรระวังตัวเอาไว้ด้วย เป็นสตรีอยู่กับบุรุษสองต่อสองมันไม่งาม..” แต่พูดจบเขาก็ชะงักไป ลืมไปเลยว่าเขาเองก็อยู่กับเด็กสาวสองต่อสองเป็นประจำ และในสถานการณ์นี้ก็เช่นกัน พูดไปอย่างไรก็มีแต่เข้าตัวเอง “แต่ข้าก็พูดเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ดีนี่หว่า”

         

          “พูดได้สิเจ้าคะ” เฟินเยว่ขำคิกกับท่าทางของบุรุษ อย่างน้อยพอได้รู้ว่าเขาเป็นห่วงก็รู้สึกตื้นตันใจ “ทั้งหมดล้วนมาจากความปรารถนาดีของคุณชายซูทั้งนั้น ส่วนที่ทำตัวไม่เหมาะสม.. ถ้าหากบอกว่าถ้าใจเราบริสุทธิ์ก็เพียงพอแล้วได้หรือเปล่านะ” มือเล็ก ๆ ยกขึ้นทาบแก้มอย่างครุ่นคิด

         

          “ไม่ได้สิ คนอื่นมองไม่ดีจะมองว่าเจ้าเป็นหญิงมีมลทินเอาได้ จิตใจบริสุทธ์ไม่ช่วยอะไรหรอกนะ”

         

          “เราห้ามความคิดใครไม่ได้จริง ๆ นั่นแหล่ะเจ้าค่ะ มีแค่ว่าต้องใช้เวลาพิสูจน์ให้เห็นว่าเราไม่ได้เป็นอย่างนั้น”

         

          “เฮ้อ เอาเถอะ ดูเหมือนว่าข้าจะห้ามความโลกสวยของเจ้าไว้ไม่ได้อยู่แล้ว”

         

          ดรุณีน้อยโคลงศีรษะมองพลางกะพริบตา คำว่าโลกสวยนี่เหมือนเป็นคำชมแต่กลับรู้สึกว่าถูกตำหนิอยู่แปลก ๆ

         

          “ตอนนี้ขอแค่คุณชายซูไม่คิดเช่นนั้นก็พอแล้วล่ะเจ้าค่ะ”

         

          “ก็ไม่ได้คิดเช่นนั้น ข้าเป็นสหายเจ้าย่อมรู้ดีว่าเจ้าเป็นคนยังไงอยู่แล้ว ถึงได้ต้องมาคอยเป็นห่วงอยู่แบบนี้ยังไงเล่า”

         

          “แหะ ๆ ขอโทษด้วยนะเจ้าคะที่ทำคุณชายซูให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย แต่ว่าข้าจะพยายามไม่ทำให้คุณชายซูเป็นห่วงอีกนะเจ้าคะ” เฟินเยว่วาดรอยยิ้มให้จนตาปิด ก่อนจะไถ่ถามอีกฝ่ายบ้าง นอกจากเรื่องความตึงเครียดที่เคยมีก่อนหน้านี้นางยังเป็นห่วงอีกฝ่ายที่มีสภาพทรุดโทรม “แล้วคุณชายซูไปทำอะไรมาเจ้าคะ ทำไมสภาพถึงได้เป็นแบบนี้”

         

          “....” มีคนเกิดอาการน้ำท่วมปาก ไม่อยากจะเผยเรื่องราวชำระแค้นให้อีกฝ่ายได้ฟังแม้ว่าเฟินเยว่จะเป็นสหายที่เขารู้สึกไว้ใจในระดับหนึ่ง ทว่าเรื่องแบบนี้หากพูดออกไปเด็กสาวอาจจะรับไม่ได้ แต่ว่าเขาก็ไม่อยากที่จะโกหก ด้วยหลักฐานอาจต้องยอมจำนนแต่หากเลี่ยงได้ก็ขอเลี่ยงพูดไปก่อน “ระหว่างทาง.. มีเรื่องนิดหน่อย”

         

          “อย่างนั้นหรือเจ้าคะ” เด็กสาวผมเปียมองเขาด้วยแววตาเป็นห่วง เฟินเยว่นึกย้อนไปถึงเรื่องราวของตนเอง ตอนที่เจอกับโจรผ้าเหลืองและจอมยุทธ์ที่เจี่ยซิ่ว บางทีไม่อยากมีเรื่องให้ปะทะทว่ากลับเลี่ยงไม่ได้ กระนั้นหากว่าที่เขาบาดเจ็บส่วนหนึ่งเป็นเพราะตัวนางเองก็รู้สึกแย่จนทนไม่ไหว “ถ้าคุณชายซูต้องลำบากเพราะพาข้าเที่ยวก็ต้องขอโทษด้วยนะเจ้าคะ”

         

          “ไม่ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้าเลย” ตงฮั่วแย้งสวนไปทันควัน “บางทีข้าก็อาจจะไม่ใช่คนดีอย่างที่เจ้าคิดหรอก”

         

          “... มีแต่เรื่องนี้เท่านั้นที่ขออนุญาตไม่เชื่อได้หรือไม่เจ้าคะ”

         

          สาวน้อยยิ้มแผ่วบางตอบกลับ แม้คำตอบจะบอกว่าไม่เชื่อแววตาของนางมีแต่ความเชื่อใจอีกฝ่ายอย่างเต็มเปี่ยม

         

          “ทำไม?”

         

          “ก็เพราะว่าคุณชายซูพิสูจน์ให้ข้าเห็นแล้วว่าท่านไม่ใช่คนไม่ได้น่ะสิเจ้าคะ ทั้งที่ช่วยข้าเอาไว้ คอยห่วงใยกลัวว่าจะมีใครมองข้าไม่ดี คอยดูแลข้าที่ฉางอัน แล้วยังจะพามาเที่ยวอีก ถ้าเป็นคนไม่ดีก็ไม่น่าจะช่วยเหลือคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงเดือนตั้งมากมายขนาดนี้หรอกเจ้าค่ะ”

         

          “เพราะว่าเจ้าคอยเซ้าซี้ข้าจนไม่ได้มองเป็นคนอื่นแล้วยังไงเล่า”

         

          พูดไปตงฮั่วก็เบี่ยงสายตาเลี่ยงไม่สบมอง สิ่งที่เด็กสาวพูดนั้นถูกต้องทุกอย่างจนไม่น่าเชื่อว่าบุรุษผู้โดดเดี่ยวอย่างเขาจะสนิทสนมกับใครได้ง่ายเพียงแค่นางเลี้ยงอาหารเขาหลายมื้อ หรือเป็นเพราะกลไกการเป็นสัตว์สังคมของมนุษย์ก็ไม่รู้ แม้จะต้องการอยู่เพียงลำพังแต่ก็ใช่ว่าจะไม่ต้องการพึ่งพาอาศัยผู้ใดเลย สิ่งที่คอยเกื้อหนุนกันจึงทำให้ทั้งสองสนิทกันได้ง่าย

          “เพราะฉะนั้นหากคุณชายซูมองว่าข้าเป็นสหายแล้ว มีอะไรก็สามารถเล่าให้ฟังได้ทุกเมื่อเลยนะเจ้าคะหากว่าพร้อม” เด็กสาวขยับเข้าไปนั่งใกล้ ๆ กับอีกฝ่าย มองสำรวจว่าตงฮั่วมีบาดแผลที่ใดบ้างจนได้เห็นว่าที่ต้นแขนข้างขวามีรอยดาบฟัน แม้จะไม่ลึกแต่ก็มีเลือดซิบ ด้วยความที่เป็นแผลไม่ใหญ่กระมังเด็กหนุ่มจึงไม่ได้ทำแผลให้ดูโดดเด่น แต่แค่เห็นว่าเพื่อนได้รับบาดเจ็บหัวใจของสาวน้อยก็เหมือนกับว่าถูกเฉือนไปด้วย “คุณชายซูเจ็บมากไหมเจ้าคะ”

         

          “ไม่เท่าไรหรอก แผลแค่นี้อีกไม่กี่วันก็หาย”

         

          ได้ยินคนที่ไม่ใส่ใจตัวเองตอบออกมาเช่นนี้ผู้ฟังก็ส่ายหน้า

         

          “ไม่ได้นะเจ้าคะ คุณชายซูบอกให้ข้าระวังตัวอยู่เสมอ แต่กลับไม่ดูแลตัวเองแบบนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ” พูดจบนางก็รื้อค้นเอาผ้าผูกผมที่สะอาดสะอ้านออกมาหลายผืน ส่วนหนึ่งเอาไว้เช็ดล้างสิ่งสกปรกและคราบเลือด และอีกส่วนเอาไว้สำหรับพันแผล ติดแต่ว่าผ้าสะอาดที่มีอยู่ส่วนมากจะมีสีละมุนอย่างที่ดรุณีชอบใช้กัน “ขออนุญาตให้ข้าทำแผลให้นะเจ้าคะ”

         

          “....”

         

          เด็กหนุ่มไม่ตอบคำ เขาหันหน้าไปอีกทางทว่ายังนั่งนิ่งเฉย จากปฏิกิริยาที่ไม่ได้ปฏิเสธอย่างชัดแจ้งจึงทำให้เฟินเยว่ไม่ลังเลที่จะช่วยเหลือ

         

          “ทนเจ็บหน่อยนะเจ้าคะ”

         

          แม้จะน่าอายนิดหน่อย แต่สาวน้อยก็ถือวิสาสะปลดเสื้อออกเพื่อจะได้ล้างทำความสะอาดแผลง่ายยิ่งขึ้น เนื้อตัวกำยำมีรอยฟกช้ำอยู่บ้าง นางจึงค่อย ๆ ชุบน้ำเช็ดตัวให้แก่เขาอย่างเบามือ เท่าที่สำรวจไม่มีบาดแผลใหญ่เกินไปกว่ารอยฟันที่ต้นแขน ซับบาดแผลให้เลือดเก่าจางหายก่อนที่จะใส่ยาแล้วพันทับไปด้วยผืนผ้าสีชมพูอ่อนปักลายผลอิงเถา (เชอร์รี่) สีสดใสแล้วสวมชุดคืนให้แก่เด็กหนุ่ม

         

          “เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

         

          “ขอบใจเจ้ามากนะ”

         

          ตงฮั่วจัดเสื้อผ้าดี ๆ พลางขมวดคิ้วพยัคฆ์มองผ้าพันแผลสีสดใสที่แพลมออกมาจากรอยแยกของเสื้อ ได้เช็ดตัวไปแล้วก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมากขึ้น

         

          “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แต่จะดีกว่าหากว่าไม่บาดเจ็บอีกนะเจ้าคะ”

         

          เฟินเยว่ยิ้มตอบก่อนที่จะถอยหลักกลับมา ณ มุมเดิมที่จับจอง เด็กสาวยกมือขึ้นปิดปากหาวหวอด วันนี้เดินทางมาทั้งวันจนรู้สึกอ่อนเพลียเป็นอย่างมาก

         

          “ง่วงก็นอนเถอะ เดี๋ยวข้าเฝ้ายามให้”

         

          “เอ๋.. แล้วคุณชายซูไม่พักผ่อนหรือเจ้าคะ?”

         

          “ข้าชินกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่เป็นไรหรอก”

         

          พูดจบเด็กหนุ่มก็เอนหลังด้วยท่าทีสบาย ๆ ในอ้อมแขนกอดกระบี่ของตัวเองเอาไว้หลวม ๆ

         

          “ถ้าไม่ไหวล่ะก็ปลุกข้าได้นะเจ้าคะ”

         

          เฟินเยว่เองก็หยิบเอาเสื้อผ้าเก่าออกมาคลุมกายแทนผ้าห่มเอนศีรษะซบพิงกับเสาศาลา มีเปาเปาไว้กอดบนตักซับไออุ่น แค่เพียงได้ยินวาจาตงฮั่วก็กลั้วหัวเราะขำ เขารู้ดีว่าต่อให้ปลุกเท่าไรเด็กสาวก็ไม่ตื่นขึ้นมาง่าย ๆ แต่ก็รับคำเอาไว้

         

          “อืม ถ้าไม่ไหวแล้วจะปลุก”

         

          “เช่นนั้นก็ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะคุณชายซู”

         

          เด็กสาวยิ้มให้เขาก่อนที่จะหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลียและม่อยหลับไปในเวลาไม่นาน

         

          “ราตรีสวัสดิ์เฟินเยว่..”

         

          ตงฮั่วตอบกลับไปด้วยเสียงอันแผ่วเบาราวกับสายลมกระซิบหวน...

.

.

.

ลักษณะนิสัยรักสงบ

+1 Point ทุกครั้งที่โรลใช้แผนอุบาย หรือ ทางการทูต

ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ

+2 Point จากการโรลการทูต

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

เอฟเฟคความสัมพันธ์

[152] ซู ตงฮั่ว

มอบ ขนมเซาปิ่ง

ความสัมพันธ์ +10 จากการคนธาตุและปีเดียวกัน

ไอเท็มดรอป รถม้าของเล่น

  

การดรอป

1) เขียนโรลเพลย์ท่านผ่านมาเจออันธพาลข้างถนน ระดับ 20 กำลังจะปล้นเด็กน้อย ขูดรีดเงิน

2) สร้างสตอรี่ตามอิสระในการช่วยเด็ก - หลังโพสต์โรลให้แนบลิ้งก์การประลองท้ายโพสต์ ตามตัวอย่าง

3) เมื่อมีคนมาดรอปไอเท็มแล้วโพสต์นี้จะถูกถอนตรึงไว้บน - คนมาทีหลังสามารถปล้นแย่งชิงคนก่อนหน้าได้

ทางเลือกพิเศษ (ไม่ได้ดาบใบหลิว)

- (มีสเตท POL 69+) ไม่ฆ่าอันธพาล เมื่อท่านเลือกปล่อยชีวิตเขาจะไม่จากไป แต่สำนึกบุญคุณท่านถวายชีวิตภักดีรับใช้ท่าน

- โจรมอบเงิน 15 ตำลึงทอง และ เพชรที่เขาปล้นมาให้แก่ท่าน

ตัวอย่างลิ้งก์ประลอง

https://rotk.xyz/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=153

ไอเท็มดรอปตอบแทนจากเด็ก: รถม้าของเล่น , +300 อีแปะ

ไอเท็มดรอปจากศพโจร: ดาบใบหลิว x1 , เพชร x7 , ข้าวอบใบบัว x6 , +15 ตำลึงทอง

ผู้เก็บไอเท็ม: ซุน เฟินเยว่

Fenyue ดี

⌜53⌟

บทที่ 10

พบพานสหายใหม่

ฉากที่ 1

                    

                    

          “เอาล่ะ ถ้ากลัวตกก็ให้จับไหล่ข้าเอาไว้ แต่อย่าจับที่เอวล่ะ”

         

          “เจ้าค่ะ” เฟินเยว่พยักหน้ารับเมื่อขึ้นซ้อนท้ายม้าเรียบร้อยแล้ว นางวางมือบนไหล่หนาของบุรุษทันทีเมื่อเขากล่าวจบ บ่งบอกได้เลยว่ากลัวตกตั้งแต่ที่ม้ายังไม่ได้วิ่ง “เอ่อ… คุณชายซูบ้าจี้สินะเจ้าคะ”

         

          “ไม่ใช่!” ตงฮั่วแทบจะโวยออกมาทันทีที่คนด้านหลังถามด้วยความซื่อหรือความแซวก็ตาม ก่อนจะกระแอมแล้ววางท่าทีสุขุมให้สมกับที่เป็นผู้นำ “อะแฮ่ม! ข้าแค่ไม่ชินเวลามีคนมาถูกเนื้อต้องตัวเท่านั้นแหล่ะ”

         

          “อ๋อ อย่างนี้เอง”

         

          ซึ่งคนถามก็เป็นพวกซื่อจริง ๆ ไม่มีติดแซว หวนคิดไปว่าเมื่อวานนางก็ถูกตัวเขาหลายครั้งอยู่นะ แบบนี้จะไปเผลอทำอะไรให้คุณชายซูไม่พอใจหรือเปล่าก็ไม่รู้ ท่าทางว่าคงต้องระวังตัวหน่อยแล้ว

         

          เมื่อพร้อมสำหรับการเดินทางม้าเหลียงก็ถูกควบออกไปด้านหน้าในช่วงเช้าของวันนั้น ตั้งแต่ที่กลับมาจากทะเลสาบไท่หูเฟินเยว่ก็รู้สึกว่ามีสิ่งแปลก ๆ เกิดขึ้นกับนาง ไม่รู้ว่าด้วยธรรมชาติบำบัดหรือไม่จึงทำให้สามารถได้ยินเสียงต่าง ๆ ชัดเจนยิ่งขึ้น ทว่าก็แลกกันกับอาการอีกอย่างหนึ่ง อาจเพราะว่าเมื่อวานตกปลานานเกินไปจึงทำให้ผิวหน้าไม่ค่อยสู้แดดมากเท่าไร แม้จะมีผ้าโพกศีรษะคอยปกคลุมผมแต่ทว่ารู้สึกร้อนหน้าได้ง่ายกว่าปกติ เด็กสาวพยายามไม่เงยหน้ามองทางจึงเอาหน้าซุกกับแผ่นหลังของตงฮั่วอยู่ตลอดเวลา

                    

          “เจ้าเป็นอะไรไปหรือเปล่า?”

         

          “อื่อ.. รู้สึกว่าแดดร้อนนิดหน่อยน่ะเจ้าค่ะ ขอโทษด้วยนะเจ้าคะ ทำให้คุณชายซูไม่ถนัดหรือเปล่า?”

         

          “ไม่เป็นไรซบมาเถอะ” พอคิดว่าต้องเดินทางด้วยกันก็โยนเรื่องความเหมาะสมทิ้งไปชั่วคราว หากมัวแต่ต้องเกรงกลัวสายตาคนอื่นคงไม่ได้ทำการใหญ่เป็นแน่  “งั้นข้าจะเร่งความเร็วขึ้นนะ จับให้ดี ๆ ล่ะ”

         

          “เจ้าค่ะ”

         

          เด็กสาวตอบรับคำ แม้ว่าจะยังเกรงใจทว่าก็มีแต่ต้องซบหลังเขาก้มหน้าเพื่อบดบังแสงแดดอันร้อนแรง

         

.

.

.

         

          มาถึงท่าเรือเอาช่วงสายถือว่าทำเวลาได้กำลังดี ทั่งคู่คิดว่าน่าจะได้นั่งเรือกลับไปถึงหวยอันตอนบ่าย ๆ จากนั้นก็ไปรับบัณฑิตเหลียงที่หมู่บ้านซีตี้แล้วตรงไปหาสหายของตงฮั่วต่อ แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นเช่นนั้น

         

          “ตอนนี้เรือที่มีออกจากท่าไปหมดเลย ค่อยมาใหม่อีกหนึ่งชั่วยามนะคุณหนู”

         

          คนคุมท่าเรือกล่าวออกมาเช่นนั้นก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้คงต้องหาอะไรทำไปพลาง จนสุดท้ายก็มาจบลงที่กิจกรรมตกปลาอันเป็นที่ชื่นชอบของพ่อหนุ่มรักสันโดษ ด้านเฟินเยว่ไม่มีอะไรติดขัด แม้จะไม่ชอบคร่าชีวิตแต่เด็กสาวก็ได้เห็นข้อดีของการตกปลาที่สามารถทำเงินได้ ทว่าเบ็ดตกปลามีอยู่เพียงแค่หนึ่ง เฟินเยว่จึงไปซื้อมาใช้เป็นส่วนตัวอีกหนึ่งคัน ละแวกนั้นมีร้านขายขนมเชาปิ่งพอดีด้วย เห็นว่าเป็นของชอบของสหายร่วมทางก็อดไม่ได้ที่จะซื้อไปฝากเขาทุกที

         

          “คุณชายซูเจ้าคะ มีขนมเชาปิ่งด้วยล่ะเจ้าค่ะ แล้วก็ข้าได้กระบี่มาเป็นรางวัลขอมอบให้ท่านไปด้วยนะเจ้าคะ”

         

          เด็กสาวยื่นห่อขนมร้อน ๆ และกระบี่ที่ได้มาจากเถ้าแก่หวังเย่าให้ อีกฝ่ายก็รับมาด้วยสีหน้าดีใจเมื่อได้ทานของโปรดอีกครั้ง แถมยังได้อาวุธมาด้วยเขาเหน็บกระบี่เอาไว้ที่เอว ส่วนของกินจะอร่อยก็ต้องทานตอนที่มันยังร้อน ๆ อยู่ เด็กหนุ่มจึงไม่รอช้าเปิดห่อขนมทานทันใด

         

          “ขอบใจนะ” ตงฮั่วชะงักไปเล็กน้อย เขาครุ่นคิดบางอย่างอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเอ่ยออกไปเมื่อตนคิดดีแล้ว “จากนี้ไป เจ้าจะเรียกข้าว่าตงฮั่วก็ได้นะ”

         

          “อะ.. จะดีหรือเจ้าคะ จะไม่เป็นการตีสนิทเกินไปใช่หรือไม่”

         

          “อื้อ ข้าเป็นคนบอกให้เจ้าเรียกเองนี่นา เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก”

         

          “ได้เจ้าค่ะตงฮั่ว.. ถ้าอย่างนั้นท่านจะเรียกข้าว่าเยว่เอ๋อร์ก็ได้นะเจ้าคะ”

         

          “อุก! แค่ก ๆๆๆ”

         

          ได้แค่พักเด็กหนุ่มก็สำลักขนมจนติดคอ ทางฝ่ายหญิงเห็นเข้าก็ล่กลนลานรีบส่งถุงน้ำไปให้เขาดื่ม

         

          “คะ..คุณชายซู ดื่มน้ำก่อนนะเจ้าคะ ปะ..เป็นอะไรไปทำไมอยู่ ๆ ถึงได้ติดคอกันล่ะ”

         

          “อะแฮ่ม! ไม่”

         

          ฝ่ายชายยกถุงน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ไล่ขนมลงคอ เกือบจะตายก่อนได้ทันล้างแค้นให้บิดาแล้วไหมล่ะ ตงฮั่วโบกไม้โบกมือตอบปัด ๆ ไปว่าไม่เป็นไร อีกนัยคือไม่อยากจะตอบคำถามด้วยว่าทำไมถึงติดคอ

         

           สำหรับบุรุษปกติก็มักจะบอกชื่อรองเป็นการแนะนำตัวแก่ผู้ที่ไม่สนิท แต่เมื่อสนิทกันแล้วจะเรียกชื่อจริงกันก็ไม่ผิดแผก เขาจึงยอมให้เด็กสาวที่เป็นสหายร่วมทางเรียกชื่อจริงของตนได้ และตนก็ตั้งใจว่าจะเรียกชื่อนางแทนแซ่ด้วยเช่นกัน ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะเสนอชื่อเล่นที่นุ่มฟู ความไม่ชินนั้นเองจึงทำให้เขาสำลักออกมา

         

          “เฮ้อ..”

           

          ผ่านไปสักพักถึงหายใจหายคอดีขึ้น แล้วก็รีบกินขนมเชาปิ่งก่อนที่ทิ้งไว้นานแล้วมันจะทำให้เขาสำลักอีกรอบ (?)
         

          “ดีขึ้นแล้วใช่ไหมเจ้าคะคุณชายซู”

         

          “บอกแล้วว่าให้เรียกตงฮั่วก็ได้ไง ยะ..ยะ..เยว่เอ๋อร์”

         

          สุดท้ายก็เรียกออกมาจนได้ ไม่รู้ทำไมก็แค่เรียกชื่อแท้ ๆ แต่กลับทำให้เด็กหนุ่มหูแดงขึ้นมา

         

          “ขอโทษเจ้าค่ะตงฮั่ว คือว่ายังไม่ค่อยชินน่ะเจ้าค่ะ แหะ ๆ”
         

          เฟินเยว่แก้ต่างให้ตนเองด้วยรอยยิ้มแหยอย่างทุกครั้งเวลาที่รู้สึกไม่มั่นใจ เมื่อมองไปที่รอยยิ้มนั้นเด็กหนุ่มก็ตวัดสายตากลับมามองผืนน้ำเบื้องหน้าแล้วหย่อนเป็ดลงไปพร้อมกับพูดจาเปลี่ยนเรื่อง

         

          “วันนี้ไป๋จี้ถุนจะขึ้นมาติดเบ็ดไหมนา---...”

         

          แต่คนที่โกหกไม่เก่งพูดเฉไฉเสียงแข็งไม่เป็นธรรมชาติ เขาบอกให้นางเรียกด้วยชื่อจริงเองแต่กลับรู้สึกจักกะจี้ในรูหู

         

          “โธ่ ล้อกันเล่นอีกแล้วนะเจ้าคะตงฮั่ว ไม่รู้แล้วข้าตกเอาแค่ปลาลิ่นปลาชิงก็พอแล้ว”

         

          พูดจบเด็กสาวก็นั่งหามุมร่มไม่หันหน้าเขาแสงแดดแล้วจึงหย่อนเบ็ดตกปลาลงไปบ้าง

         

          แล้วพอมีสมาธิกับการตกปลาทั้งสองก็ไม่ได้คุยเรื่องไร้สาระอะไรกันต่อ เพื่อที่จะตกปลาขึ้นมาให้ได้มากที่สุด ในแม่น้ำสายใหญ่อุดมไปด้วยปลาเล็กปลาน้อยมากมายหลายพันธุ์ จึงใช้เวลาไม่มากเลยที่จะตกปลาขึ้นมาได้ในแต่ละครั้ง เพียงครู่เดียวปลาก็เกือบจะเต็มถัง แล้วยังใกล้ได้เวลาแล้วจึงพอกันเพียงเท่านี้

         

          “ได้ปลามาเยอะเหมือนกันนะเจ้าคะ”

         

          “น่าจะต้องได้กินปลาไปอีกหลายวันล่ะนะ”

         

          ตงฮั่วเอาคันเบ็ดพาดบ่าเดินนำออกไปจากศาลา อีกมือก็หิ้วถังใส่ปลาไปด้วย

         

          “พูดแบบนี้แล้วตงฮั่วชอบปลาหรือเปล่าเจ้าคะ?”

         

          “อื่ม.. เฉย ๆ น่ะ ถ้าแค่ให้อยู่ไปวัน ๆ ก็พอกินได้”

         

          สีหน้าของอดีตมนุษย์ถ้ำดูเซ็ง ๆ ไม่น้อยที่ต้องทานแต่อาหารรายการเดิมติดต่อกันทุกวันในช่วงที่เฟินเยว่ไม่อยู่นำอาหารมาส่งให้ แถมปลาเผาของเขายังไม่ผ่านการปรุงรส บางทีก็ดิบบ้าง ไหม้บ้าง หากจะเบื่อก็คงไม่แปลก

         

          “ไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ถึงจะมีปลาเยอะแต่ข้าจะทำของชอบของคุณชาย เอ้ย.. ตงฮั่วให้เจ้าค่ะ”

         

          “เรื่องปากท้องคงต้องฝากความหวังไว้ที่เจ้าแล้วล่ะนะ เยว่เอ๋อร์”

         

          ปกติแล้วซูตงฮั่วไม่ค่อยเรียกชื่อสหายสาวเท่าไร แต่ช่วงนี้อาจต้องเรียกบ่อยหน่อยเพื่อให้ชินปากจะได้ไม่รู้สึกกระดากอีก

         

.

.

.

ตัวละครหลัก ซุน เฟินเยว่ ลักษณะนิสัยรักสงบ -10 ลดความเครียด ลักษณะนิสัยขยัน +10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา อัตลักษณ์หูดี +15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย อัตลักษณ์ผิวเป็นฝ้ากระ -10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา +15 ความเครียด เมื่อต้องทำอะไรก็ตามในช่วงเวลากลางวัน เอฟเฟคความสัมพันธ์ [152] ซู ตงฮั่ว มอบ ขนมเชาปิ่ง + กระบี่ ความสัมพันธ์ +10 จากการคนธาตุและปีเดียวกัน

ใช้งาน [152] ซู ตงฮั่ว ลักษณะนิสัยรักสันโดษ +3 Point เมื่อโรลเพลย์ใช้ชีวิตอย่างสันโดษ -10 ความสัมพันธ์กับผู้อื่น ลักษณะนิสัยเที่ยงธรรม +5 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา อัตลักษณ์แข็งแรง +5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจ อัตลักษณ์คิ้วพยัคฆ์ +20 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา

ซุนเฟินเยว่ + ซูตงฮั่ว

ตก ปลาลิ่น จำนวน 100 ตัว ที่เหลือขอรับเป็น ปลาชิง

Fenyue ดี

⌜54⌟

บทที่ 10

พบพานสหายใหม่

ฉากที่ 2

                    

                              

          หลังจากที่ทั้งสองเดินออกจากศาลาเพียงไม่กี่อึดใจก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายมาจากทิศทางที่ทั้งคู่เพิ่งเดินจากมา

         

          “แง อย่าเอาของหนูไป เอาคืนมานะ เอาคืนมา!!”

         

          “เด็กอย่างเจ้าน่ะไม่ต้องใช้หรอกเงินพวกนี้”

         

          ทั้งสองหันขวับไปดูทางต้นเสียง เห็นว่ามีอันธพาลกำลังรีดไถเด็กน้อยอยู่จนเขาร้องไห้ฟูมฟาย เพียงเท่านั้นตงฮั่วก็เปลี่ยนสีหน้า จากคนที่ใจดีเวลาอยู่กับเฟินเยว่กลายเป็นแววตาของเสือร้ายกอปรกับคิ้วเข้มดกดำของเขายิ่งทำให้หน้าตาดูน่ากลัว

         

          “อู๊ด!”

         

          ใช่แล้วแม้แต่เปาเปาก็ยังกลัวเลยล่ะ..

         

          เด็กหนุ่มวางถังใส่ปลาลงกับพื้นก่อนที่จะย่างสามขุมเข้าไปหาอันธพาลด้วยท่าทางเอาเรื่อง เฟินเยว่เห็นดังนั้นก็เกิดอาการเลิกลั่กขึ้นมาอีกแล้วแต่ก็รีบตามเขาไป

         

          “คืนของเด็กไปซะ!”

         

          เปิดฉากตงฮั่วก็คำรามใส่นักเลงข้างทางเสียงกร้าว ท่าทางของเขาเหมือนกับว่าพร้อมซัดกับคนร้ายได้ทุกเมื่อ

         

          “โฮ่ อะไรล่ะ คนที่จะมาให้ข้าปล้นเพิ่มอย่างนั้นเหรอ?”

         

          “อยากจะปล้นหรืออยากจะตายแทนล่ะ?”

         

          ระหว่างที่สองหนุ่มประชันหน้ากันเฟินเยว่ก็รีบไปคว้าตัวเด็กน้อยออกมาจากจุดที่น่าจะปะทะกันเดือดในอีกไม่กี่นาทีต่อมา ถึงจะรู้ว่าไม่น่าสัมฤทธิ์ผลแต่เฟินเยว่ก็ขอเจรจาดูก่อน

         

          “เอ่อ คือว่า...เป็นโจรไม่ดีนะเจ้าคะ คืนของเด็กแล้วกลับตัวกลับใจตอนนี้ก็ยังทั--..”

         

          ไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดจบกุ๊ยข้างทางก็ทำกิริยาเลวทรามถ่มถุยน้ำลายลงพื้น

                    

          “เป็นผู้หญิงไม่ต้องมาสั่งสอนบุรุษ เก็บปากเอาไว้ร้องครางบนเตียงอย่างเดียวเถอะน้องสา---..”

         

          เปรี้ยง!!!

         

          ยังไม่ทันที่จะพูดจบหมัดหลุน ๆ ก็ลอยเข้าซัดหน้าของอันธพาลจนร่างนั้นเซถลาไป มันเลียเลือดที่มุมปากด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สา และดูเหมือนว่ามันจะชอบใจเสียด้วยซ้ำ ตงฮั่วไม่ปกปิดรังสีแห่งการฆ่าฟัน มือของเขาประทับไว้บนกระบี่ หากออกท่าอีกครั้งก็จะฟันมันให้หัวหลุด

         

          “ตงฮั่ว อย่านะ!”

         

          เสียงของเด็กสาวร้องปรามทำให้พยัคฆ์หนุ่มแห่งซีเหอหยุดการกระทำนั้น แล้วเปลี่ยนมาเป็นหักข้อนิ้วอุ่นเครื่องเตรียมมือ

         

          “หึ! สำหรับแกน่ะ แค่มือเปล่าก็พอแล้ว”

         

          น้ำเสียงที่ออกมาจากปากของสหายหนุ่มเย็นยะเยือกจนน่ากลัว ตอนนี้ตงฮั่วได้กลายเป็นอีกคนที่นางไม่รู้จัก มุมของผู้ที่อาฆาตหมายจะเอากันให้ถึงแก่ชีวิต เด็กสาวอยากจะห้ามเขาไม่ให้ทำอะไรรุนแรงแต่ดูเหมือนว่าห้ามตอนนี้จะเป็นการราดน้ำมันเข้าสู่กองไฟ ตอนนี้ดูเหมือนว่าทั้งหมูทั้งเด็กจะหวาดกลัวตงฮั่วพอ ๆ กับผู้ร้าย

         

          “โฮ่ สายตาดูดีนี่ แต่บอกไว้เลยถ้าล้มข้าไม่ได้เจ้าก็ต้องตาย!!”

         

          นักเลงพุ่งตัวใส่พร้อมกับปล่อยหมัดอัดตงฮั่ว เด็กหนุ่มยกท่อนแขนอันกำยำแข็งแรงขึ้นกัน แต่ทว่าก็ต้องสะดุ้งเพราะในมือของมันมีสนับเหล็กสวมอยู่ ในเมื่อเนื้อเจอเหล็กจึงได้เรื่อง แม้ว่าหนุ่มพยัคฆ์จะไม่อวดครวญออกมาแต่ดูจากสีหน้าก็ทำให้รู้ว่าเขาเจ็บปวดไม่น้อย และในการดวลหมัดเช่นนี้หากแขนเจ็บตั้งแต่ต้นก็กลายเป็นอุปสรรคใหญ่สำหรับการต่อสู้ เด็กสาวที่มองดูหวั่นวิตกว่ากล้ามเนื้ออันสวยงามของสหายจะบาดเจ็บบอบช้ำจนยกมือไม่ขึ้น

         

          ตงฮั่วไม่มัวพูดมาก เขาไม่รอให้อาการบาดเจ็บเกาะกุมไปมากกว่านี้ จับข้อบิดข้อแขนพร้อมกับเตะตัดขาด้วยท่วงท่าที่เหนือกว่าแม้ว่ากำลังจะเป็นรองจับอันธพาลทุ่มตัวลงกับพื้นก่อนที่จะกระทืบซ้ำเข้ากลางอก แต่ด้วยความรวดเร็วของกุ๊ยข้างถนนมันจับขาที่ลงมากระทืบซ้ำของตงฮั่วพลิกจนเสียหลักกลิ้งโค่โล่ไปพร้อมกัน

         

          “ตงฮั่ว!!”

         

          หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวให้เหตุการณ์ยืนขาตายทำตัวไม่ถูก นางได้แต่กอดปลอบเด็กโชคร้ายจนขวัญเริ่มกลับมา แต่ทว่าสายตามองเข้าไปกลางวงของสองบุรุษที่ชกต่อยกันอย่างอุตลุด ตงฮั่วดูจะเป็นต่อจากวิชาที่ฝึกฝนมา เขาต่อยอันธพาลได้หลายแผลจนมันแสดงทีท่าอ่อนแรงให้เห็น แต่ด้วยกำลังแล้วดูเหมือนว่าสหายจะเป็นรองจากอาวุธสนับมือ แถมด้วยโจรนั้นยังรวดเร็วว่องไวสมกับเป็นโจรขโมยเสียจริงจนทำให้ทางเด็กหนุ่มออกหมัดวืด แต่ก็แก้ทางได้ทันโดยใช้ลูกเตะเข้าช่วย

         

          สู้กันพักใหญ่กว่าจะรู้ผลแพ้ชนะ พยัคฆ์หนุ่มแห่งซีเหอซัดหมัดสุดท้ายใส่เต็มหน้าของอันธพาลจนมันล้มลงไปหงายเก๊ง ถึงแม้ว่าจะชนะแต่ตงฮั่วก็มีสภาพยับเยินไม่แพ้กัน ใบหน้าบวมช้ำ คิ้วแตกเป็นทางยาวจนเลือดอาบตาไปข้างหนึ่ง ร่างสูงหยัดร่างกายของเขาไว้แม้ว่าจะร่างกายจะหอบอย่างรุนแรง

         

          “กะ..เก่งดีนี้ น้อยคนนัก.. ที่จะล้ม.. ข้าได้” อันธพาลคนนั้นถุยเลือดออกจากปาก สภาพของตงฮั่วย่ำแย่แค่ไหนอีกฝ่ายทรุดหนักกว่าอีกเป็นเท่าตัว เจ้าคนนั้นไอโขลกอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกล่าวคำขอต่อ “เก่งแบบนี้ข้าชอบนัก อ้าย ต้าว คนนี้ขอติดตามรับใช้คุณชาย--..”

         

          “ไปตายซะ”

                    

          น้ำเสียงเย็นชาสบถตอบคนที่นอนอยู่ เด็กหนุ่มร่างสูงสะบัดหน้าหนีก่อนที่จะหอบเอาร่างกายที่บอบช้ำหิ้วถังปลาเดินนำไปที่ท่าเรือ

         

          “ระ.. รอด้วยเจ้าค่ะ”

         

          เฟินเยว่รีบตะโกนบอกเขาแต่ก็ยังคิดไม่ตกว่าจะจัดการอย่างไรกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าดี เด็กคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้แต่เอาเป็นว่าพาเขาไปที่ท่าเรือก่อนอาจจะปลอดภัยมากที่สุด เด็กสาวทำท่าจะจูงเด็กหนีไปแต่อันธพาลที่ชื่อว่าอ้ายต้าวคนนั้นก็เรียกรั้งนางเอาไว้

         

          “ช้าก่อนคุณหนูคือว่าข้า.. ต้องขออภัยด้วยที่ล่วงเกิน... คุณหนูเข้ามาใกล้ ๆ หน่อยสิ...” วิธีการเรียกเปลี่ยนไปทันทีเมื่อมันแพ้ เฟินเยว่เองก็ไม่ใจร้ายพอที่จะเมินเฉยต่อเสียงเรียก นางลังเลอยู่เล็กน้อยว่าควรเชื่อใจคนร้ายหรือไม่ แต่จิตใจด้านดีบอกให้ช่วยเหลือเพราะว่าเขาก็เจ็บหนัก นางจึงเข้าไปพยุงชายคนนั้นขึ้นมา “นี่คือของที่ข้าปล้นมา ข้าขอมอบของทั้งหมดนี้ให้แก่คุณหนูและคุณชาย..”

         

          “เฟินเยว่!!!”

         

          เสียงตะคอกจากคนที่เดินไปก่อนหน้าคำรามเรียกอย่างหัวเสีย เป็นจังหวะเดียวกับที่อันธพาลคนนั้นยัดของใส่มือนาง

         

          “จะ.. เจ้าค่ะ!!”

         

          แต่ว่าเด็กสาวสะดุ้งเฮือกแล้วรีบผุดลุกออกมาแล้วรีบจูงเด็กคนนั้นเดินจากไปปล่อยให้นักเลงข้างทางนอนเจ็บอยู่ตรงนั้น เฟินเยว่คิดว่าของดังกล่าวเป็นของเด็กน้อยจึงหยิบติดมือมาด้วยแล้วค่อยส่งคืนเมื่อถึงจุดปลอดภัย

         

          “นี่จ้ะหนูน้อยของ ๆ เจ้า”

         

          ทว่าเด็กน้อยกลับส่ายหน้าเมื่อนางยื่นของให้ ในนั้นคือของมีค่าและเงินจำนวนหนึ่งซึ่งมากอยู่

         

          “ไม่ใช่ของข้า.. คือเอ่อ..” เด็กน้อยอึกอักเล็กน้อยก่อนที่จะมอบรถม้าของเล่นเด็กให้กับนางแทน “ข้าให้ ตอบแทนที่ช่วยเหลือ ขอบคุณมาก พี่สาว พี่ชาย”

         

          เมื่อให้ของตอบแทนแล้วเด็กคนนั้นก็วิ่งจากไปทิ้งไว้ให้หนุ่มสาวได้งงงวย เฟินเยว่หันไปมองตงฮั่วนางลืมไปเลยว่าตอนนี้เขาเลือดอาบใบหน้าอยู่

          “อ๊ะ! ตงฮั่ว”

          ตอนนี้นางไม่คิดจะสนใจเรื่องของตอบแทนที่ได้รับมาแล้ว รีบแกะผ้าโพกหัวออกมาซับเลือดให้สหาย และด้วยความเคยชินอะไรเกะกะที่ถืออยู่ก็เก็บใส่ตะกร้าสะพายหลัง...

         

.

.

.

ตัวละครหลัก ซุน เฟินเยว่ ลักษณะนิสัยขยัน +10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา อัตลักษณ์หูดี +15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย อัตลักษณ์ผิวเป็นฝ้ากระ -10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา +15 ความเครียด เมื่อต้องทำอะไรก็ตามในช่วงเวลากลางวัน เอฟเฟคความสัมพันธ์ [152] ซู ตงฮั่ว ความสัมพันธ์ +10 จากการคนธาตุและปีเดียวกัน ทางเลือกพิเศษ (ไม่ได้ดาบใบหลิว) - (มีสเตท POL 69+) ไม่ฆ่าอันธพาล

ใช้งาน [152] ซู ตงฮั่ว ลักษณะนิสัยรักสันโดษ -10 ความสัมพันธ์กับผู้อื่น อัตลักษณ์แข็งแรง +2 Point เมื่อโรลเพลย์ต่อสู้ระบบ +5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจ อัตลักษณ์คิ้วพยัคฆ์ +10 EXP จากการโรลเพลย์สร้างความหวาดกลัวแก่ผู้อื่นให้เกรงกลัวเรา +2 Point ทุกครัั้งที่โรลต่อสู้ผ่านระบบ ผลการต่อสู้