[เมืองหงหนง] โรงเตี๊ยมเยว่ยู่หลัน

โรงเตี๊ยมเยว่ยู่หลัน

{ เมืองหงหนง }

【โรงเตี๊ยมเยว่ยู่หลัน】

โรงเตี๊ยมประจำเมืองหงหนงที่มีความหรูหราโอ่อ่า
และการบริการชั้นหนึ่ง ไร้คู่แข่งมากว่าห้าสิบปี
ห้องพักถูกสร้างขึ้นอย่างประณีต อุปกรณ์ทุกชิ้นถูกรังสรรค์อย่างมีระดับ
เนื้อที่โดยรอบร่มรื่นกว้างขวาง บริเวณตรงกลางเป็นสระบัวขนาดใหญ่
มีระเบียงกว้างสำหรับร่ำสุรารับชมจันทร์
มีการแสดงดนตรีกู่เจิ้งและกู่ฉินตลอดทั้งวันจนสิ้นสุดเวลายามไห้

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 190 อีแปะ - 10 EXP (รายวัน)

เถ้าแก่: ฉิน หลัน
อุปนิสัย:
พูดน้อย เย็นชา ภายนอกมักแสดงสีหน้าความรู้สึกไร้อารมณ์
เยือกเย็นดั่งน้ำค้างแข็งบนยอดผา ทว่าภายในนั้นราวกับเพลิงมรสุม
แฝงความร้ายลึกเกิดคาดร้ายกาจเปี่ยมไปด้วยอันตรายไม่แพ้บิดา
เก็บงำความรู้สึกสุมอกไว้ภายในดั่งไฟประทุร้อนที่รอวันระเบิดโทสะออกมา

Fenyue ดี

⌜45⌟

บทที่ 8

เรื่องราวเข้าใจผิด

ฉากที่ 8

         

         

          ด้วยระยะทางอันแสนยาวไกลจากซีเหอลงมาถึงหงหนงเรียกว่าเป็นการวิ่งม้าเร็วโดยที่แทบจะไม่ได้หยุดพัก เด็กสาวเริ่มที่จะคุ้นเคยกับความเร็วม้าขึ้นแล้วทำให้นางไม่ต้องหลับตาเพียงแค่ต้องคอยโก้งโค้งเพื่อที่จะลู่ไปตามกระแสลมตีปะทะ

         

          แต่สำหรับหนุ่มบัณฑิตไม่ได้คุ้นเคยกับการควบม้าสักเท่าไร การเดินทางของเขามักจะพึ่งพารถม้าดังนั้นนี่จึงนับว่าเป็นการขี่ม้าครั้งแรก ๆ ในชีวิตเลยก็ว่าได้ ทว่าเป็นเพียงมือใหม่แต่ก็ถูกรับน้องด้วยการได้ซ้อนม้าเร็วอย่างไป๋ไป๋เสียแล้ว ที่ต้องให้เขาขี่มันแทนที่จะเป็นถังถังเป็นเพราะว่าม้าขาวนั้นเชื่องกว่ามากและยังมีความเร็วและปราดเปรียวด้อยกว่าม้าเหลียง ต้าซิ่นหลับตาปี๋กอดคอม้ามาตลอดทางสภาพไม่ได้ต่างจากเฟินเยว่ที่ออกเดินทางในวันแรก และเมื่อมาถึงสิ่งแรกที่ชายหนุ่มทำก็คือ..

         

          “โอ้กกกกก”

         

          ต้าซิ่นคายมื้อบ่ายที่ทานมาเสียจนเกือบหมดท้อง ทำให้เฟินเยว่ต้องรีบลงม้ามาดูอาการพลางลูบหลังเขาปอย ส่งถุงน้ำหนังให้เขาได้กลั้วปากล้างหน้า

         

          “มะ.. ไม่เป็นอะไรนะเจ้าคะคุณชายเหลียง”

         

          “ข้า.. อึก เป็นสิ” บัณฑิตหนุ่มหน้าหวานสีหน้าซีดเซียว เขาแทบพยุงตัวยืนไม่อยู่ต้องหาหลักมาประคอง ซึ่งหลักที่ว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือเพื่อนร่วมเดินทางอีกคน “ขอบคุณแม่นาง อ๊า.. น่าอายเป็นบ้าเลยถูกช่วยเอาไว้อีกแล้ว” ต้าซิ่นกรีดร้องอย่างลืมสำรวมอาการเฉกเช่นที่บุรุษเพศควรทำกัน

         

          “จะ.. ใจเย็น ๆ นะเจ้าคะคุณชายเหลียง เอ่อ.. รีบหาโรงเตี๊ยมกันก่อนก็น่าจะดีนะเจ้าคะ เดี๋ยวข้าขอไปถามทางคนแถวนี้ก่อนเจ้าค่ะ”

         

          “อื้อ”

         

          ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำ ก่อนที่เขาจะถูกพยุงให้มานั่งพักใกล้ ๆ ประตูเมืองนั้นเอง จากนั้นเฟินเยว่ก็ไปถามทหารยามผู้เฝ้าประตูเมืองหงหนงจนได้ความว่าภายในเมืองมีโรงเตี๊ยมอยู่แห่งเดียวจึงกลับมาพาชายหนุ่มไปที่โรงเตี๊ยมแห่งนั้น

         

          และเมื่อมาถึงโรงเตี๊ยมเยว่ยู่หลันเด็กสาวก็กลืนน้ำลายลงคอ โรงเตี๊ยมดังกล่าวราวกับว่าเป็นบ้านของคหบดีเก่าหรือตำหนักของเชื้อพระวงศ์ที่ทั้งหรูหราและมีพื้นที่กว้างขวางผิดแปลกไปจากโรงเตี๊ยมประจำเมืองอื่น ๆ ที่มักจะเป็นอาการกลางย่านการค้าและง่ายต่อการเข้าถึงของนักเดินทางต่างเมือง ถ้าให้คาดเดาค่าบริการเข้าพักในหนึ่งคืนคงจะแพงหูฉี่

         

          เฟินเยว่หันมองหน้ากับบุรุษที่มาด้วยกัน หากว่านางมาเพียงลำพังก็คงจะพักตามป่าเขานอกเมืองได้ แต่คราวนี้นางมากับบัณฑิตหนุ่มผู้ซึ่งหายไข้มาก็ต้องมาเมาม้าต่อ คงไม่ดีหากไม่เข้าพักในที่พักอันเหมาะสม ทว่าหากนอกพักแยกห้องก็จะเสียค่าใช้จ่ายจำนวนมาก แต่ถ้าพักห้องเดียวกันก็คงไม่อาจเรียกได้ว่าเหมาะสม

         

          “เอาอย่างไรดีล่ะเจ้าคะ โรงเตี๊ยมที่นี่ค่อนข้างจะแพงมากเลยเจ้าค่ะ”

         

          “ก็ถ้าแม่นางไว้ใจข้าเราจะพักห้องเดียวกันก็ได้ ข้าสาบานว่าจะไม่ล่วงเกินท่านเป็นอันขาด แม่นางจะเชื่อข้าหรือไม่ล่ะ”

         

          “เอ่อ..” เฟิยเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หากให้พูดตามตรงแล้วนางก็ยังไม่ไว้ใจบุรุษตรงหน้า แม้ว่าเขาจะดูบอบบางกว่าตัวนางเองเสียอีกแต่ทว่าบุรุษก็คือบุรุษ แต่นางก็เชื่อคนง่ายโดยคิดว่าหากเขาสาบานว่าจะไม่ทำอะไรก็ต้องไม่ทำอะไร อย่างไรเสียก็มีห่อกระดูกของท่านซินแสมาด้วย วิญญาณของท่านน่าจะคุ้มครองคนดี นางงมงายเชื่อได้เป็นตุเป็นตะ... “เช่นนั้นก็.. ได้เจ้าค่ะ ข้าเชื่อใจคุณชายเหลียงนะเจ้าคะ”

         

          เมื่อตกลงกันได้แล้วทั้งสองก็ขอติดต่อห้องพักห้องเตียงคู่ ซึ่งราคาก็แพงสมกับหน้าตาของสถานที่ เสี่ยวเอ้อร์สาวแต่งกายงดงามเดินนำทั้งสองไปยังห้องพักชั้นบน ระหว่างทางเดินได้ยินเสียงบรรเลงเพลงกู่ฉินไพเราะเสนาะหู และเมื่อประตูห้องพักเปิดออกแขกทั้งสองก็มีสีหน้าตื่นเต้นกับความหรูหราที่ด้านใน

         

          ต้าซิ่นเดินเข้าไปก่อน เขาเข้าไปลูบ ๆ คลำ ๆ ผ้าม่านลูกไม้ลายปักพลางยิ้มออกมาด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

         

          “เป็นผ้าม่านที่ช่างงดงามอะไรเช่นนี้นะ ลวดลายแปลกตาแบบนี้มาจากซีอวี้หรืออย่างไร”

         

          ทางด้านเฟินเยว่เดินสำรวจภายในห้อง ไม่คิดเลยว่าจะมีห้องน้ำอยู่ด้านใน ใช้งานสะดวกไม่จำเป็นต้องไปใช้ห้องน้ำรวมกับผู้อื่น และเมื่อเปิดหน้าต่างออกมาก็เห็นระเบียงที่ด้านล่าง มีนักดนตรีกำลังดีดเครื่องสายยังบริเวณนั้น เสียงดนตรีที่ไพเราะไม่ได้ดังจนหนวกหูเกินไป น่าจะยิ่งทำให้หลับไปโดยง่ายยิ่งกว่าเดิม

         

          ผ่านไปเพียงครู่เดียวเสี่ยวเอ้อร์ก็นำอาหารมื้อค่ำเข้ามาส่งถึงในห้อง เป็นอาหารพื้นเมืองของหงหนงที่ตกแต่งอย่างหรูหราและรสชาติประทับใจ มาคิด ๆ ดูแล้วให้เทียบกับเงินที่เสียไปก็ดูจะคุ้มค่าคุ้มราคาอยู่ไม่น้อย ระหว่างทานอาหารก็คุยกันถึงแผนการเดินทางในวันรุ่งขึ้น

         

          หลังทานอาหารมื้อค่ำกันเสร็จต้าซิ่นก็ขอไปอาบน้ำก่อนเพราะหลังจากอาเจียนไปกองใหญ่ก็ทำให้รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวแปลก ๆ และเมื่อถึงตาที่เฟินเยว่เข้าไปอาบน้ำนางก็ยิ่งประทับใจกับความหอมของน้ำที่ใช้สรง เป็นอีกหนึ่งวันที่ได้อาบน้ำอบดอกไม้หอมฟุ้งสบายตัว เด็กสาวขัดสีฉวีวรรณร่างกายตัวเองให้สะอาดทั่วทุกซอกมุม เพื่อที่ว่านัดเจอกับตงฮั่วพรุ่งนี้จะได้ไม่ตัวเหม็น ไม่เพียงแค่ตัวเองแต่ยังมีเปาเปาอีกตัวที่เป็นคู่หูไม่ห่างกายแม้ว่ามันจะเงียบจนแทบไม่รู้สึกถึงตัวตน

         

          เมื่อออกจากห้องน้ำก็เห็นว่าบัณฑิตเหลียงกำลังจดบันทึกบางอย่างที่สมกับเป็นบัณฑิตโดยไม่ปล่อยให้สมองตนเองว่าง เฟินเยว่ไม่ได้รบกวนพยายามเช็ดผมให้แห้งเบา ๆ และเมื่อทำทีว่าจะเข้านอนแล้วก็ถูกต้าซิ่นเรียกทัก

         

          “จะนอนไปทั้งแบบนั้นไม่ได้นะ”

         

          “เจ้าคะ?”

         

          เฟินเยว่เอียงคอมองถามด้วยความงุนงง แต่บุรุษรูปงามก็เดินเข้ามาหาแล้วเชยคางนางขึ้นมามองซ้ายมองขวา ทำเอาเด็กสาวสะดุ้งตัวเกร็งทำอะไรไม่ถูกด้วยกลัวว่าเขาจะผิดสัญญาและรังแกนาง

         

          “อ๊า คุณชายเหลียงจะ.. จะ.. จะทำอะไรเจ้าคะ!”

         

          “เดิมทีเป็นคนผิวดีแต่ไม่รู้จักดูแลฝ้ากระก็เลยขึ้นหน้าสินะ” ต้าซิ่นปล่อยมือออกก่อนที่เขาจะหยิบตลับอะไรสักอย่างเปิดออกมา ด้วยความเป็นแม่ครัวทำให้เด็กสาวพอจะรู้ได้ว่าในนั้นมีส่วนผสมของน้ำผึ้งและแตงกวา เขาป้ายมันแล้วชะโลมจนทั่วใบหน้าของเด็กสาว “เอาล่ะ ทีนี้ก็นอนได้แล้ว ตื่นมาตอนเช้าก็ค่อยล้างออก เป็นสตรีน่ะต้องคอยดูแลสุขภาพผิวของตัวเองเสียบ้างนะ”

         

          “อะ.. เอ่อ เจ้าค่ะ” แม้จะยังอยู่ในอาการงง แต่ในเมื่อเขาว่าอย่างไรนางก็ทำตามนั้นอย่างว่าง่าย “ถ้าอย่างนั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะเจ้าคะคุณชายเหลียง”

         

          “ราตรีสวัสดิ์แม่นางซุน”

         

          ก่อนที่จะหลับไปเด็กสาวเห็นชายหนุ่มผู้นั้นเก็บเครื่องเขียนลงไปก่อนที่จะใช้ของในตลับเดียวกันพอกหน้าของเขาเอง...

.

.

.

JiTianTao ดี

โรลพักโรงเตี๊ยมก่อนจะไปขนข้าวต่อ

"เดี๋ยวพวกเราหาอะไรกินก่อนก็แล้วกันนะค่อยเดินทางกันต่อหนทางข้างหน้านั้นยังอีกยาวไกลแต่ว่ามันก็ยังไม่ไกลถ้าพวกเรานั้นช่วยกันเดินทางไปกันแบบนี้ถึงแม้ว่าอาจจะต้องมีบ้างที่พวกเรานั้นจะต้องเหนี่อยกันบ้างแต่ว่ามันก็ยังดีที่เป็นแบบนั้น การทำงานหนักมักจะมีผลตอบแทนให้กับคนที่ขยันหรือว่าคนที่อดทนอย่างแน่นอนขอเพียงพวกเรานั้นอดทนกันหน่อยนะ"

"แน่นอนข้ากับท่านเราเดินทางกันมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งกันแล้วเรื่องแค่นี้ยังไงก็ต้องผ่านไปได้ด้วยดีอยู่แล้วข้าเชื่อแบบนั้นนะ"

"สำหรับข้าก็แล้วแต่ท่าน อาจารย์เลยครับต่อให้มีอันตรายอะไรก็ตามท่านไม่ต้องกังวลเลยข้ากับท่านเหวินหยวนนั้นจะช่วยปกป้องพวกท่านกับแม่นางเองไม่ต้องเป็นกังวลเลย"

"ถ้าแบบนั้นก็ดีแล้วงั้นข้าขอฝากหน้าที่นี้ให้พวกท่านด้วยข้าคงจะต้องรบกวนพวกท่านไปอีกนานเลยแบบนี้"

พร้อมกับที่พวกจรเทียนเต๋านั้นสั่งอาหารและเครื่องดื่มเอามาดื่มกินกันโดยที่ก็มีการสั่งเผื่อเอาไว้เป็นสเบียงสำรองเอาไว้ด้วยเผื่อเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นนั้นจะได้มีสเบียงสำรองเอาไว้กินด้วย โดยที่ระหว่างที่กินๆอยู่นั้นก็มีเหล่าพ่อค้าและ บัณฑิตนั้นมาชนแก้วที่โต๊ะของตนเองอีกด้วย โดยที่จีเทียนเต๋านั้นเดาว่ามันไม่น่าใช่จะมาจากตนเองอย่างแน่นอนแต่ว่าน่าจะมาจากแม่นางคนที่อยู่ร่วมโต๊ะเดียวกับพวกตนมากกว่าที่เป็นคนดึงดูดเหล่าผู้ชายเข้ามาพูดคุยกับกลุ่มของจีเทียนเต๋าแบบนี้

JiTianTao ดี

โรลนั่งกินดื่มกับมี บัณฑิตมาชวนคุยถึงโต๊ะ

"เป็นไงบ้างทุกคนเหนี่อยหน่อยนะคราวนี้เราก็มาพักที่โรงเตี๊ยมนี้ก่อนก็แล้วกันเดี่ยวพอได้กินอะไรให้เต็มที่พร้อมกับเติมสเบียงก่อนที่เราจะเดินทางกันไปต่อนะต้องลำบากพวกท่านกันแล้วล่ะนะ"

"อย่าพูดแบบนั้นสิจีเทียนเต๋าเราเป็นสหายกันแล้วจะมาเกรงใจกันทำไมเรื่องแค่นี้เองนะข้าเชื่อในตัวท่านข้าจึงติดตามท่านมาถึงที่แห่งนี้ข้าเชื่อในตัวท่าน"

"ขอบคุณท่านเหวินหยวนข้าก็ต้องขอบคุณท่านมากจริงๆที่เชื่อในตัวข้าขนาดนี้ สำหรับการพักที่นี้นั้นขอให้พวกท่านดื่มกินกันให้เต็มที่เลยอย่าได้เกรงใจข้า ถึงแม้ว่าข้าาจจะไม่ได้ร่ำรวยมากนักแต่ว่าข้าก็จ่ายค่าอาหารพวกท่านไหวอยู่แล้วล่ะแต่ว่าพวกท่านจะต้องกินอาหารให้หมดก่อนที่จะสั่งใหม่หรือว่าจะห่อกลับไปกินก็ได้ เพราะอาหารพวกนี้นั้นถึงแม้ว่าพวกเรานั้นจะเสียเงินซื้อมาแล้วแต่ว่าพวกเราก็ต้องเห็นคุณค่าของอาหารด้วยอย่าได้กินทิ้งกินขว้างกันเด็ดขาดเลยนะเพราะแบบนั้นพวกท่านจำต้องกินกันให้หมดด้วย"

"รับทราบท่านอาจารย์ข้าจะกินไม่ให้เหลือเลย แต่ข้าอยากจะให้พวกท่านนั้นได้ชิมฝีมือการย่างของข้าจริงๆข้านั้นมีฝีมือจริงๆนะรับรองว่ารสชาติจะต้องถูกปากของพวกท่านอย่างแน่นอน"

"ฮ่าๆๆได้สิต้าจง ข้าจะรอชิมอาหารจากฝีมือของเจ้านะว่ารสชาตินั้นจะเป็นแบบไหนกันแน่ กินได้เลยไม่ต้องเกรงใจนะ เจ้าต้องใช้แรงเยอะเป็นนักบู้ก็กินให้มากๆ สำหรับแม่นางนั้นอยากจะได้ขนมหรือว่าน้ำชาหรือว่าอะไรก็สั่งได้เลย ต้องขออภัยด้วยที่ข้าอาจจะไม่ได้ดูแลท่านดีเหมือนที่ท่านเคยอยู่"

"มิเป็นไรเจ้าคะต้องขอบคุณท่านนักบวชมากกว่าที่ทำให้ข้านั้นได้เป็นอิสระ สามารถที่จะทำอะไรก็ได้แบบนี้"

"ถ้าแม่นางคิดเช่นนั้นข้าก็ดีใจด้วยนะ"

โดยที่ภายในหัวของจีเทียนเต๋านั้นเพียงแต่กำลังปวดหัวกับการที่ไม่เคยต้องมาดูแลผู้หญิงแบบนี้ ก่อนที่สมองของตนเองจะมีควาาคิดที่ปวดหัวกว่านี้นั้น ก็มีเหล่า บัณฑิตที่อดใจไม่ไหวกัยความงดงามของแม่นางในโต๊ะตนเองถึงขึ้นต้องมา คาราวะสุรากันพร้อมกับที่ชวนตีเทียนเต๋าและคนอื่นในขบวนคุยแต่ว่า ตนเองก็รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้มาอยากคุยกับพวกตนแต่อยากคุยกับแม่นางที่นั่งอยู่ในโต๊ะของพวกตนต่างหาก

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน

+10ความสัมพันธ์กันขุนนางในสภา

ผู้รู้คุณ

+10ความสัมพันธ์กันขุนนางในสภา

JiTianTao ดี

โรลดื่มกินอย่างเต็มที่

"ข้าเชื่อว่าพวกเราคงหิวกันมากแล้วงั้นก็มาพักกันก่อนนะ ข้างหน้านั้นมีโรงเตี๊ยม ด้วยข้าว่าเราพักที่นั้นก่อนกินอาหารให้มีแรงก่อนนะค่อยไปกันต่อ ไม่ต้องรีบเดินทางกันมากก็ได้เอาที่เราปลอดภัยก็เพียงพอแล้ว เดี่ยวมื้อนี้นั้นข้าจะเลี้ยงทุกคนเองนะไม่ต้องห่วงกินได้เต็มที่เลยก็แล้วกันนะ"

"ฮ่าๆท่านอาจารย์เลี้ยงทั้งทีแบบนี้ข้าคงจะต้องกินให้เต็มที่แล้วสินะครับ ข้าจะกินจนพุงแตกเลยคอยดูรับรองได้ว่าท่านอาจารย์จะต้องมีไม่พอจ่ายอย่างแน่นอนเลย"

"พูดแล้วอย่าคืนคำนะข้าก็จะกินให้เต็มที่เหมือนกันสหายเลี้ยงทั้งทีแบบนี้ข้าจะซัดให้หมดเลยไม่เหลือแม้แต่นิดเดียวเลยคอยดูเลย"

"เอาเลยพวกท่านทุกคนกินกันให้เต็มที่เลยข้าเลี้ยงเองคำไหนคำนั้นข้าไม่คืนคำหรอกนะดื่มกินกันได้เลยรับรองว่าโรงเตี๊ยมนี้นั้นอาหารอร่อยอยู่แล้วเวลาพวกเราไปเดินทางเส้นทางนี้พวกเราก็ใช้โรงเตี๊ยมนี้เป็นที่พักตลอดเวลาที่เราพักระหว่างทางนี้นะ"

"ว่าแต่ท่านอาจารย์ พวกเราไม่ได้ไปเผยแผ่ศาสนาหลายวันแล้วนะท่านเราจะไปเมื่อไหร่กันเช่นนั้นหรือแบบนี้?"

"อืมคำพูดที่เจ้าพูดมามันก็ถูกนะงั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกันพอเราส่งข้าวสารเสร็จแล้วเราก็จะไปเผยแผ่ศาสนาที่หมู่บ้านซีตี้กันโดยที่เจ้าก็ต้องไปฝึกด้วยนะไม่อย่างงั้นข้าจะให้ท่านเหวินหยวนสั่งสอนเจ้าเลย การประลองที่จะมาถึงนั้นเจ้าอย่าได้ดูถูกผู้ใดเด็ดขาดนะเพราะว่าเรานั้นไม่ควรที่จะดูถูกใครเด็ดขาดเลยถึงแม้ว่าอีกฝ่ายนั้นจะทำตัวแบบไหรหรือว่าเป็นคนแบบไหนก็ตามเข้าใจใช่หรือไม่?"

"ข้าเข้าใจแล้วข้าจะจำคำสอนของท่านอาจารย์เอาไว้ให้ขึ้นใจเลยโปรดไว้ใจข้าได้เลยข้าจะต้องทำให้ได้อย่างแน่นอนที่สุด"

"ดีแล้วข้าเชื่อในตัวเจ้านะต้าจงเอาเถอะพวกเรามากินกันดีกว่าแบบนั้น"

พร้อมกันที่ทั้งหมดนั้นดื่มกินกันอย่างเต็มที่โดยก็ยังมีเหล่า บัณฑิตและพ่อค้านั้นมาหาที่โต๊ะของตีเทียนเต๋ากันอย่างเต็มไปหมดเนื่องจากแม่นางที่อยู่ในโต๊ะของตนเองแต่ว่าก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรแปลกๆเพราะว่ามีเหวินหยวนแล้วก็ต้าจงอยู่ด้วยแบบนั้น ส่วนจีเทียนเต๋าก็ดื่มกินแล้วก็คุยกับเหล่า บัณฑิตอย่างมีรสชาติ

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน

+10ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา

ผู้รู้คุณ

+10ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา

ติ่งหูยาว

+10ความสัมพันธ์กันขุนนางในสภา

-10ความสัมพันธ์ผู้ให้ความสนใจเรา

หูดี

+5 EXP เมื่อโรลสร้างความสัมพันกับคนอื่น

+15ความสัมพันธ์คนที่คุยด้วย

+20ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา

ชอบกิน

-20ความเครียดเมื่อโรลกินไม่อั้น

มอบไอเทม ฮวาเจียวปิ้งย่างให้ NPC 172

(ไม่รู้ว่าหัวใจจะครบ10ดวงหรือเปล่าวถ้าครบ บวกเพิ่ม 4 point ให้ผมด้วยนะครับจากเอฟเฟกนิสัยหลังตรง)

@Webmaster

Lizixuan ดี

หนีภัยข่าวลือ  ในมือต่างถือจอกสุรา

        การที่ทั้งสองคนแต่งตัวในลักษณะนี้เพื่อเป็นการปิดบัง  อำพราง  มิให้ผู้ใดที่พบเห็นจดจำได้ง่าย  เพื่อว่ามีชาวเมืองลั่วหยางมาพบเป็นหรือคนสัญจรไปยังเมืองหลวง  ป้องกันไว้ก่อนดีกว่ามาตามแก้ไขความยุ่งยากในภายหลัง  มันไม่ใช่เรื่องดีที่ใครจะรู้เรื่องพวกนี้แม้ว่าพวกเขาสองคนจะไม่ใส่กับมันแล้วก็ตาม  สภาพของพวกเขาสองคนตอนนี้ไม่ต่างจากคู่นักหนีตามกันเลย  เสียงควบม้าออกจากลั่วหยาง  ผ่านเส้นทางป่าผู้คนสัญจรเป็นระยะ  พวกเขาหยุดแวะพักระหว่างทางเข้าเมืองหงหนง  ด้วยกลัวว่าสตรีชุดแดงจะเหนื่อยจากการนั่งบนหลังม้านานเกินไป  นางนั่งบนก้อนหินก้อนใหญ่มือถือกระบอกน้ำไม้ไผ่ยกดื่มด้วยความกระหาย  หางตาของนางเหลือบมามองหลี่ซีซวน  ยกขาขึ้นวางบนก้อนหินโชว์ขาขาวเนียน  ส่งสายตาหวานเยิ้มให้อีกด้วย  โชคดีไม่มีใครมาทันเห็นภาพนี้  หลี่ซีซวนจำต้องข่มใจไว้ไม่เผลอตัวทำอะไรพิสดารข้างทาง  แล้วพากันออกควบม้าเดินทางเข้าเมืองหงหนง

        หงหนงเคยเป็นสถานที่ผ่านทางของทั้งคู่มาแล้ว  เมื่อคราวหลี่ซีซวนคุ้มครองโจ่วซือไปยังนครลั่วหยาง  หากแต่ใช้เส้นทางผ่านป่านอกเมือง  หนนี้พวกเขาเลือกควบม้าเเข้ามาในเมืองแทนเมืองนี้อยู่ใกล้ลั่วหยางใช้เวลาเดินทางครึ่งวันลุถึงตัวเมืองหงหนง  หลี่ซีซวนเดินจูงม้าให้โจ่วซือนั่งบนหลังม้าพร้อมผ้าโพกศีรษะ  กระทั่งถึงโรงเตี๊ยมเยว่ยู่หลันต่างกันไปนั่งหลบมุม  เพียงเพราะข่าวลือจึงประพฤติดั่งคนหลบหนีการตามจับกุมตัวของทางการ  พวกเขานั่งทานอาหารพลางฟังเพลงอย่างเงียบเชียบ  สำรวมความประพฤติอย่างที่สุด

        สิ่งนั้นคือรักที่คอยรั้งดวงใจในยามเราสองไกลห่าง

ข้าขอเก็บงำความฝันแม้เลือนรางรอจนวันนั้นจะมาและในวันอันร้ายและมืดมนยังมีคืนที่ยาวนานยิ่งกว่า

แต่ยังหวังพรุ่งนี้ด้วยแรงศรัทธาพวกเราจะเดินถูกทาง

และตราบมีวันเวลาที่ดิ้นรนย่อมมีคนเหนือคนเกิดมาพวกเรามาช่วยกันเช็ดน้ำตาที่หลั่งรินในสงคราม

ตราบมีวันเวลาที่ดิ้นรนย่อมมีคนเหนือคนเกิดมาพวกเรามาช่วยกันเช็ดน้ำตาที่หลั่งรินในสงคราม

สิ่งนั้นคือรักที่นำผองเราไปรวมใจประสานเป็นหนึ่ง

ข้าถือดอกไม้หักใจไม่รำพึงทนมีเพียงฝันเปราะบางเมื่อตะวันทอแสงขึ้นอีกครั้ง

จะเป็นวันแห่งความหมายใหม่สิ่งโศกศัลย์คุมแค้นค่อยค่อยจางหายเมื่อเราล้วนร่วมหยัดยืน

และตราบมีวันเวลาที่ดิ้นรนย่อมมีคนเหนือคนเกิดมา

พวกเรามาช่วยกันเช็ดน้ำตา  ที่หลั่งรินในสงคราม

        ช่วงนี้เหมือนจะมีสงครามอย่างไรชอบกล  พวกนักดนตรีขับขานแต่เพลงท่วงทำนองนี้กันทั้งสิ้น  หลี่ซีซวนแอบหอมแก้มโจ่วซือจังหวะที่คนเผลอหรือไม่เห็น  ชอบที่ได้เห็นนางหน้าแดงดั่งผลตำลึงสุก  พวกเขาวางเงินค่าอาหารไว้  พวกเขาออกเดินทางต่อไม่อยากพักในเมืองในเมืองหนึ่ง  มีเพียงที่พักเปลี่ยวร้างเท่านั้นจึงจะหลบภัยจากสายตาคนสอดรู้  สอดเห็นได้

ธาตุ-ปีนักกษัตร

ไม้-หยิน ปีมะเส็ง

ลักษณะนิสัย ใจดำ

+35 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นแก่ตัวไม่สนใจ

เอฟเฟคหัว-หัวคลั่ง

+5 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนหัวชั่ว
+10 ความชั่วเมื่อเจอคนหัวชั่ว / หัวเลว

JiTianTao ดี

โรลกินอาหารไม่อั้นกับท่านอาจารย์

หลังจากที่คนทั้งคู่นั้นได้เดินทางกันมาถึงที่โรงเตี๊ยมแล้วนั้นจีเทียนเต๋าก็รีบพาอาจารย์ของตนเองนั้นเข้าไปหาที่นั่งภายในร้านที่ตนเองนั้นกำลังปัดกวาดเช็ดถูโต๊ะเก้าอี้ให้อาจารย์ของตนเองอย่างดี

"ท่านอาจารย์กินเลยขอรับข้านั้นอยากให้ท่านอาจารย์นั้นทานให้เต็มที่แต่ว่าถ้าทานไม่หมดเดี่ยวข้านั้นจะให้ทางร้านนั้นห่อให้เราเอาไปกินต่อหรือว่าเอาไว้อุ่นในมื้ออื่นก็ได้ แหะๆดูเหมือนว่าข้านั้นอาจจะสั่งอาหารมามากเกินไปแต่ว่าท่านอาจารย์นั้นไม่ต้องห่วงข้าสั่งพวกเนื้อสัตว์นั้นไม่กี่อย่างส่วนใหญ่จะเน้นไปพวกผักหรือว่าพวกเครื่องในเสียมากกว่า ถึงข้านั้นจะกินเยอะไปหน่อยแต่ว่าข้านั้นก็กินหมดตลอดเวลานะขอรับอิอิ"

"เอาเถอะถ้าเจ้ากินอาหารโดยที่ไม่ได้เหลือทิ้งเหลือขว้างนั้นมันก็ดีแล้วล่ะนะถึงแม้ว่าเจ้าจะกินเยอะแค่ไหนขอแค่ไม่เหลือทิ้งแค่นั่นก็ดีแล้วนะ"

"ข้ารับรองว่าข้าจะกินอาหารทุกอย่างนั้นให้คุ้มค่าที่สุดอย่างแน่นอนครับท่านอาจารย์เดี่ยวอาหารร้านนี้นั้นราคากับคุณภาพก็ไม่ใช่ว่าจะสวนทางกันหรอกนะขอรับท่านอาจารย์ แต่ยังมีอีกหลายๆที่ที่ข้านั้นชอบกินโดยที่ถ้ามีโอกาศนั้นข้าจะต้องพาท่านอาจารย์ไปกินอย่างแน่นอนเชื่อมือข้าได้เลยล่ะขอรับ"

พร้อมกับที่อาหารนั้นยกมาให้คนทั้งคู่โดยที่จีเทียนเต๋านั้รก็ไม่รอช้าที่จะตักอาหารนั้นใส่ชามท่านอาจารย์ของตนเองก่อนที่จะตัดใส่ชามของตนเองทีหลังแต่ว่าเนื่องจากจะเอาอกเอาใจท่านอาจารย์หรือว่ายังไงก็ไม่ทราบทำให้ตักอาหารใส่ชามของท่านอาจารย์นั้นมากเกินไปจนเกือบจะล้นออกมา จนอาจารย์นั้นจะต้องเตือนอีกฝ่ายว่าพอแล้วจีเทียนเต๋าถึงจะยอมหยุดตักอาหารใส่ชามของอาจารย์ของตนเองก่อนที่จะตักอาหารใส่ชามของตนเองก่อนจะเริ่มกินอย่างมีความสุขโดยที่ก็มีอาจารย์ของตนเองนั้นคอยมองแล้วก็ยิ้มๆให้กับตนเองที่เวลาปกตินั้นจะเป็นคนสุภาพมากแต่พอเวลากินอาหารนั้นกลับกินอย่างอร่อยไม่เหลือความสุภาพแบบตอนแรกเลยดีที่เวลากินนั้นก็ไม่ได้พูดออกมาระหว่างที่กินไม่อย่างงั้นล่ะก็อาหารที่กินไปมีหวังได้พุ่งออกมาจากปากกระเด็นไปทั่วอย่างแน่นอน

ใช้ลักษณะนิสัยชอบกิน

-20 ความเครียดเมื่อโรลกินไม่อั้น

ถ่อมตน

+15ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน

+15ความสัมพันธ์กันคนหัวดี

+30คุณธรรมเมื่อเจอคนนิสัยเดียวกัน

(เอาให้เต็มหัวใจ10ดวงเลยอิอิ)

Lizixuan ดี

อดีตแม่ทัพสำแดงเดช

        เพิ่งได้รู้จากหญิงชราว่าถัดจากเมืองหงหนงไปก็จะถึงบ้านของนางแล้ว  บ้านของนางอยู่เมืองเหอตงคงอีกไม่ไกลแล้วจะได้สิ้นสุดการเดินทางเท้าอันยางนานเสียที  มันเป็นรสชาติชีวิตที่หลี่ซีซวนจะขอจดจำไว้ไม่ลืม  มันเป็นการเดินเท้าที่ทรหดที่สุดฝึกทหารยังไม่ขนาดนี้เลย  ผ่านด่านตงกวนมาได้ถือว่าอยู่เขตเมืองที่มีความเจริญผิดหู ผิดตา เพราะผ่านด่านเฉินซาง ซีฝู่ เหมยเซียน  มันต่างกันลิบลับ  พวกขุนนางก็แบบนี้ไม่ค่อยคิดจะพัฒนาเมือง  สนใจแต่เรื่องผลประโยชน์เป็นหลัก  เอาใจใส่ทุกข์สุขของราษฎรไว้ท้ายสุด  ได้ยินว่าเวลานี้ฮ่องเต้แทบไม่มอำนาจในมือ  อำนาจแท้จริงอยู่กับพวกขุนนางทั่วแผ่นอาจจะรวมถึงขันทีในราชสำนักก็มีความเป็นไปได้ค่อนข้างสูง  เขาสัญจรไปทั่วแผ่นดินรอโอกาสให้ได้ทำการใหญ่อีกครั้งหนึ่ง  

        โรงเตี๊ยมเยว่ยู่หลันสุดหรูหราของเมืองหงหนง  กว้างขวาง  โอ่อ่า  ทุกอย่างทั้งหมดของโรงเตี๊ยมได้รับการดูแลอย่างดี  การตกแต่งคาดว่าใช้งบประมาณและทุนทรัพย์สูงทีเดียว  พวกเขาสองคนเดินเข้ามาด้านใน  ได้เห็นว่าบริกรของโรงเตี๊ยมที่นี่ดูแลและบริการเป็นอย่างดี  พวกมันเดินประคองพวกเขามานั่งมุมหนึ่งของโรงเตี๊ยม  คนเริ่มหนาตาอย่างเห็นได้ชัดและมีความวุ่นวายเป็นระลอก  แต่ยังอยู่ในขั้นควบคุมได้

        นักดนตรีขึ้นบรรเลงกู่เจิ้งเป็นหญิงสาวสะคราญโฉมนางหนึ่ง  นั่งตรงกลางเวทียกสูง  กำลังเข้าสู่สมาธิเพื่อเล่นดนตรีได้ไม่บกพร่อง  จดจ่ออยู่กับการบรรเลงกู่เจิ่ง  ในขณะที่หลี่ซีซวนนั่งเป็นเพื่อนหญิงชราทานอาหารที่เพิ่งสั่งมา  สังเกตว่ามีกลุ่มชายฉกรรจ์นั่งมองแทะโลมทั้งกล่าววาจาไม่น่าฟังหลายส่วน  แสลงหูยิ่งนัก  มันต้องจัดการเสียหน่อย  หากแต่ต้องระวังเพราะอยู่ใกล้เมืองหลวง  เขาเคยรับราชการทหารมาก่อน ควรข่มขู่พวกมันด้วยตำแหน่งเดิมของตนเองในอดีต

     "เจ้าไปบอกพวกชอบแทะโลมหญิงสาวด้วยสายตาว่านางเป็นเมียน้อยของต้าตู  และตอนนี้เขาส่งตูจวิ้นมาดูแลความปลอดภัยในนาง"  บริกรพยักหน้าพลางมองหลี่ซีซวนว่ารู้จักตำแหน่งทางการทหารดีขนาดนี้เชียว  พลางยัดเงินใส่มือบริกร

     "พ่อหนุ่ม เจ้าควรอ้างว่าอีกเดี๋ยวแม่ทัพจะมารับหญิงงามนางนั้นจะเหมาะสมกว่า"  หญิงชราไม่ห้ามแถมปรับอุบายให้ใหม่อีกด้วย  ไม่คิดว่าหญิงชราก็อยากร่วมสนุกกับรุ่นหลานเหมือนกัน

     บริกรนำความทั้งหมดไปบอกกลึ่มชายฉกรรจ์ตามที่หลี่ซีซวนให้พูดไม่มีตกหล่นซักคำเดียว  ทำเอาเจ้าพวกนั้นไม่อยากเชื่อว่าโฉมสะคราญจะยอมเป็นอนุภรรยาของพวกแม่ทัพระดับแม่ทัพภาค  หากสตรีเองคงหวังความสุขสบาย  เป็นเมียน้อยใช่ว่าจะลำบากกลับเป็นพวกมียศศักดิ์เสียอีกที่บำเรอนางทุกอย่าง  ตูจวินเหมือนไม่สำคัญอันใดทว่ากลับมีอำนาจมากพอจะสั่งกวาดล้างพวกโสมมเช่นนี้ได้ค่อยรายงานขึ้นไปทีหลัง  พวกมันสายสอดส่องมองดูว่ามีคนของทางการมาหรือไม่  และคงไม่สะกิดใจว่าบัณฑิตหน้าใจกับหญิงชราจะเป็นคนในกองทัพด้วยซ้ำ  แต่ยังมีคนในกลุ่มของพวกมันเริ่มฉุกคิดได้ว่าอาจจะมีการปลอมตัวแฝงมาก็เป็นได้  อำนาจตูจวินมิควรดูแคลนอย่างไรมันก็คือแผ่นเหล็ก  อย่าได้เอาเท้าเตะให้เจ็บตัวเลย  หนึ่งในพวกมันมองมายังหลี่ซีซวน  ด้วยคิดว่ามันอาจจะเป็นคนของทางการ  หญิงชราทำท่าว่าไม่ค่อยสบายเพื่อช่วยกลบเลื่อน  สุดท้ายพวกมันจำต้องปล่อยให้เป็นข้อสงสัยต่อไป

        

รอคอยฤดูร้อนรอคอยฤดูใบไม้ร่วงและรอคอยฤดูถัดไป

ต้องรอจนจันทราเต็มดวง  ท่านจึงจะกลับมาอยู่ข้างกายข้า

จะได้พบเจอกันอีกหรือไม่  แต่ความคิดถึงก็ไม่มีทางลืมเลือนได้

ทันใดนั้นก็นึกถึงใบหน้าของท่าน  ความรู้สึกที่คุ้นเคยก็เกิดขึ้นในใจ

แม้มิอาจจับมือท่านแล้วเดินฝ่าสายลม น้ำค้างแข็ง สายฝน และหิมะที่กระหน่ำ

แม้มิอาจได้พบกัน  แต่เเราก็คิดถึงกันทุกเช้าค่ำ  แค่อยากให้ท่านรู้ว่าข้านั้นสบายดี

รักดั่งนิจนิรันด์ รอคอยท่านจนแก่เฒ่า

เพียงแค่อยากให้ท่านได้รู้ว่า ข้ามิอาจปล่อยวางและมิอาจลืมท่านได้

รอยยิ้มของท่าน ความดีของท่าน คือที่พักพิงอับอุ่นของข้า

        ท้ายที่สุดแผนและอุบายที่วางไว้รอดการโดนจับได้เพราะหญิงชราช่วยเอาไว้  สะคราญโฉมรอดปลอดภัยจากพวกหมู่มาร  นางขับขานและเล่นกู่เิจิ้งได้ไพเระจับใจ  ไใ่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่จะได้กลับมาฟังอีก  เขาจ่ายเงินค่าอาหารและเครื่องดื่ม  แบกยายเดินออกจากโรงเตี๊ยมด้วยความปลอดภัย  บริกรอดทึ่งกับแผนการนี้ไม่ได้จริงๆ

ลักษณะใจดำ

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย

ลักษณะเจ้าเล่ห์/เสแสร้ง

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

WenShaotian ดี

                                  ที่โรงเตี๊ยม...


                                  แม้ว่าน้ำเย็นในลำธารจะช่วยดับกระหายให้เขาอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาสดชื่นเท่าไหร่นัก ดีที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ใจดี อุปการะน้ำชาให้หนึ่งเหยือก ทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมาพอที่จะเดินทางกลับไปฉางอันได้..


                                  แต่เมื่อขึ้นชื่อว่าโรงเตี๊ยม มันก็มักจะมีเรื่องเกิดขึ้นตลอดหากเป็นโรงเตี๊ยมที่อยู่ตามเมืองเล็กๆ อย่างเช่นเมืองนี้ กลุ่มโจร(อีกแล้ว) ที่ขี่ม้ามาพร้อมดาบในมือเริ่มทำลายทรัพย์สินจากด้านนอก ซึ่งชายร่างยักษ์ที่นั่งอยู่ริมหน้าร้านเพราะเพียงแค่อาศัยชาหนึ่งเหยือกแก้กระหาย เห็ฯเหตุการณ์ทุกอย่าง และให้คาดเดาจากสิ่งที่จะเกิดขึ้น พวกมันก็คงจะเข้ามาที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้เป็นแน่ สายของชายร่างยักษ์สบกับเหล่าโจรที่กำลังบุกเข้ามาทางนี้อย่างพอดี ทำเอาอีกฝ่ายผงะในขณะที่ชายร่างยักษ์ยกถ้วยชาซดอย่างเรียบร้อยราวกับเป้นผู้ดีจากต่างแดน แต่แฝงไปด้วยความหน้ากลัวของนัยน์ที่มองมา


                                  "ที่นี่ไม่ใช่ที่ของพวกกุ๊ยอย่างเจ้านะ ไปซะ วันนี้ข้ายังไม่อยากจะทำร้ายใคร.." ชายร่างยักษ์ใช้ความสุขุมของตนขู่เหล่าโจรบนหลังม้า ที่ข้างกายของเขายังคงมีพลองยาวติดตัวอยู่ไม่ห่าง.. แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เหล่าโจรพวกนั้นร้สึกกลัวแต่อย่างใด ความละโมบนั้นบังคับใจคนให้ทำให้นสิ่งที่ชั่วช้าสามานย์ได้ถึงเพียงนี้เชียวงั้นเหรอ? ในใจของชายร่างยักษ์ครุ่งคิด ขณะที่ยกถ้วยชาชดไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ไดมีท่าหวาดกลัวกัลศัตรูตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย...


                                   "เฮ้ยพวกเรา อย่าไปหยองเด่ะ พวกเราเยอะกว่า ใหญ่แค่ไหน เจอจำนวนเข้าไปก็หมอบล่ะวะ" เหล่าโจรควบม้าอย่างไม่หวั่นเกรงความตามตรงหน้าอย่างไม่ประเมินกำลังตนเอง


                                  *ผลักก*


                                   ด้วยแรงของชายร่างยักษ์ เขาวางถ้วยชาก่อนจะคว้าพลองยาว ยันกับพื้นและกระโดดถีบยอดหน้าโจรไปหนึ่งดอกกระเด็นตกม้านอนนิ่ง ก่อนควงพลองยาวของตนเองและหันไปมองเหล่าโจรบนหลังม้าด้วยสีหน้าที่นิ่ง แต่กลับหน้ากัลวด้วยเพราะอัตลักษณ์ของเขา


                                   "เฮ้ย ลูกพี่นิ่งไงปแล้ววะ พวกเราถอยเหอะ" เหล่าโจรที่ใจคอไม่ดีที่เห็นลูกพี่ของตนนอนนิ่งที่หน้าโรงเตี๊ยม ต่างพอกันควบม้าหนีไปอย่างฃไม่สนใจทรัพย์สินที่ฉกฉวยมา ทุกอย่างกลับสู้ความสงบอีกครั้ง ชายร่างยักษืวางเงินค่าน้ำชาเอาไว้ให้เสี่ยวเอ๊อร์เดินมาเก็บก่อนที่จะพาดพลองยาวของตนเองและเดินจากไป เพื่อกลับไปยังฉางอัน ส่งข่าวให้เถ้าแก่ทราบ...

.........................

WenShaotian ดี

                                  ที่โรงเตี๊ยม...


                                  เมื่อวัตถุดิบทุกอย่างถูกจัดหามาได้อย่างเรียบร้อยแล้ว เขานั้นก็ได้ออกเดินทางเพื่อไปยังลั่วหยางในทันที ก่อนที่จะแวะพักที่โรงเตี๊ยมที่เมืองเล้กๆระหว่างทาง ซึ่งมันคือโรงเตี๊ยมที่เขานั้นเคยมีเรื่องกับโจรที่หน้าร้านระหว่างที่เขานั้นกำลังหยุดพัก วันนี้เขานั้นได้มาที่นี่อีกรอบ ซึ่งดูเหมือนวันนี้ไม่รู้โชคดีหรือไม่ เพราะเจ้าของโรงเตี๊ยมมาอยู่ที่ร้านเอง.. ชายร่างยักษ์ที่เห็นโรงเตี๊ยมอยู่ข้างหน้าก็หมายจะเข้าไปใช้ครัวของที่นี่ในการประกอบอาหารเสียหน่อย...


                                 "เสี่ยวเอ๊อร์.." ชายร่างยักษ์เรียกเด็กในร้านให้ออกม


                                 "คุณชาย มีอะไรให้ข้าช่วยเหลือมั้ยขอรับ?" เด็กดูแลร้านรีบเดินออกมาพร้อมกับทักทายและถามไถ่...


                                 "ข้าต้องการจะใช้ครัวน่ะ ข้าขอยืมครัวของโรงเตี๊ยมทำอาหารหน่อยสิ" ชายร่างยักษ์เอ่ยขออย่างนอบน้อม แต่แล้วกลับมีเสียงนึงดังออกมาจากด้านใน


                                 "เอาสิท่าน ตอนนี้ครัวของเราไม่ค่อยมีใครมาพอดี" เสี่ยวเอ๊อร์เอ่ยกับชายร่างยักษ์ เป้นโอกาสที่เขาจะได้เข้าไปประกอบอาหาร...


                                เมื่อจัดการปรุงข้าวทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ชายร่างยักษืก็ล้างทุกอย่างให้สะอาดเหมือนเดิมก่อนที่จะขอบคุณและเดินทางต่อไปยังลั่วหยาง...

.......

สันโดษ
เปิดใช้งาน เดียวดาย เมื่อทำงานตามลำพังสำเร็จจะได้รับ EXP+25