[นอกเมืองฉางอัน] เทือกเขาฉินหลิง

เทือกเขาฉินหลิง

{ นอกเมืองฉางอัน }

【เทือกเขาฉินหลิง】

เทือกเขาฉินหลิง หรือเป็นที่รู้จักว่าเป็น เทือกเขาภาคใต้
เป็นเทือกเขาที่สำคัญในมณฑลส่านซี ตัวภูเขาเป็นรอยแยก
ระหว่างแอ่งระบายน้ำของระบบแม่น้ำฉางเจียง (แยงซี) และแม่น้ำเหลือง
ทำให้เกิดพรมแดนทางธรรมชาติระหว่างดินแดนตอนเหนือและตอนใต้
อุดมไปด้วยพืชและสัตว์ป่านานาชนิด เช่น หมีขาว (แพนด้า)
ที่ไม่สามารถหาพบได้ที่ไหนในโลก ทางทิศเหนือเป็นหุบเขาแม่น้ำเว่ย
มีประชากรหนาแน่น เป็นศูนย์กลางของอารยธรรม





{ การเก็บของป่าจากต้นไม้สูงใหญ่ }
(1) สามารถเลือกได้ว่าจะใช้พลังยุทธ์ (Qi) หรือ เก็บด้วยตัวเอง (STR)
(2) หากเก็บด้วยตัวเอง ท่านจะต้องติดตั้ง ตะกร้าสาน เพื่อใช้ในการเก็บผลไม้ตอนปืนต้นไม้
โดยจะใช้ตามสูตรเก็บทรัพยากรส่วนตัว (อ่านคู่มือ)
(3) หากใช้พลังยุทธ์ ท่านจะสูตรดังนี้:

ตัวแปรทรัพยากรที่ได้ x Qi / 25 = ปริมาณทรัพยากรที่จะได้รับตามจริง
(/25 คือจำนวนผลที่ช้ำจากการตกพื้น)

(4) เขียนโรลสร้างสตอรี่ปืนต้นไม้ หรือ
รวบรวมลมปราณเพื่อผลักใส่ต้นไม้ส่งผลให้บ๊วยร่วงตกจากต้น



[วัตถุดิบที่พบได้บนเขา]
(1) ผลและใบจูอวี๋ (/2 จากผลรวมที่เก็บได้)

Fenyue ดี

⌜ 37⌟

บทที่ 7

เทศกาลจงชิวเจี๋ย

ฉากที่ 8

          ถึงเวลาเดินทางกลับ… ทั้งสองเลือกใช้เส้นทางลัดเลาะไปตามเทือกเขาฉินหลิงแทนที่จะเดินทางตามถนนธรรมดา อีกคนชอบธรรมชาติและรักสันโดษ ส่วนอีกคนก็มัวแต่มองหาทำเลการสร้างสุสานให้แก่ซินแสตงฟาง ทว่ายังไม่เจอทำเลที่เหมาะสม ด้านหลังติดภูเขา ด้านหน้าเป็นแม่น้ำ บางทีหากเข้าลึกไปในเขาก็อาจจะพบเจอสถานที่ดังกล่าว

         

          “เป็นอะไรไป ดูเหม่อ ๆ นะ หรือว่ายังนอนไม่พอ?”

         

          “อะ.. เปล่าเจ้าค่ะ” เฟินเยว่ยิ้มแห้งรับคำแซวไม่ยอมตบมุก “คือว่าข้ากำลังคิดจะหาทำเลดี ๆ แถว ๆ ฉางอันน่ะเจ้าค่ะ ที่หลังติดภูเขาด้านหน้าเป็นแม่น้ำ อยู่ใกล้ฉางอัน แล้วก็มองเห็นลงไปได้...”

         

          “พูดเหมือนกับว่าอยากจะสร้างบ้าน”

         

          ตงฮั่วเอ่ยถามทำให้เด็กสาวหัวเราะแหะออกมาอีกครั้ง เอาเป็นว่านางอธิบายเขาออกไปตรง ๆ เลยดีกว่า

         

          “เปล่าเจ้าค่ะ คือว่าข้าอยากจะหาทำเลทำสุสานของท่านซินแสตงฟางซั่วน่ะเจ้าค่ะ”

         

          “หา ซินแสตงฟางเนี่ยนะ? ท่านเสียไปกว่าร้อยปีแล้วไม่ใช่เหรอ?”

         

          เห็นเด็กหนุ่มโพลงออกมานางก็ไม่รู้สึกประหลาดใจเลย ใคร ๆ ก็คงคิดเช่นนั้นกันทั้งนั้น แต่ว่านางก็ยังมีหลักฐานอยู่จึงหยุดม้าแล้วส่งกระบอกคัมภีร์ที่ได้รับไปให้อีกฝ่ายได้ดู ในนั้นมีจดหมายเขียนเอาไว้ และเมื่อตงฮั่วคลี่เปิดอ่านหัวคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน

         

          “นี่ของจริงใช่ไหม?”

         

          “คิดว่าใช่นะเจ้าคะ.. คือว่าระหว่างทางไปซีเหอบังเอิญได้ไปพบบ้านร้างหลังหนึ่งเข้า ...เปาเปาหลุดเข้าที่ด้านในเลยต้องไปตามหาจนได้พบกับจดหมาย ตำรา และอีกหนึ่งสิ่งก็คือซากโครงกระดูกของท่านซินแสน่ะเจ้าค่ะ แต่ว่าข้าฝากสัมภาระต่าง ๆ เอาไว้ที่ห้องพักในซีเหอน่ะเจ้าค่ะจึงไม่ได้นำมาด้วย”

         

          “งั้นเหรอ...”

         

          เด็กหนุ่มใช้ความคิดในหัวอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้เจอมากับตัวเลยบอกไม่ได้ว่าจะเชื่อดีหรือไม่ว่าสิ่งที่นางไปพบเป็นร่างของซินแสตงฟางจริง เพราะนั่นดูเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อจนเกินไป ตงฮั่วไม่คิดว่าเด็กสาวจะโกหก เขาก้มลงอ่านจดหมายฉบับนี้อีกครั้ง แม้จะดูน่าเหลือเชื่อแต่เอาเป็นว่าให้คิดว่าเป็นซินแสตงฟางไปก่อนก็แล้วกัน เพราะเจ้าของศพคงไม่กุเรื่องเช่นนั้นออกมา แถมสิ่งของในมือก็ดูจะเก่าแก่ร่วมร้อยปีได้จริง เมื่ออ่านจดหมายเสร็จก็เก็บส่งคืนไปพร้อมกับผังภาพเหอถูโดยไม่ท้วงติงเรื่องตำรา

         

          “ถ้าละแวกนี้ข้าก็พอจะรู้ทางอยู่บ้าง ตามมาสิ”

         

          ตงฮั่วชักม้านำทางขึ้นเขา ฝั่งเด็กสาวก็รีบตามไปติด ๆ ด้วยกลัวจะหลงทาง ในยามนี้ป่าไม้บนเขาฉินหลิงกลายเป็นสีเหลืองส้ม เมื่อเท้าม้าย่ำไปตามพื้นหญ้าก็มีแต่เสียงดังกรอบแกรบ ระหว่างตามไปนางก็พยายามจำทางไปด้วยเผื่อมาเองครั้งหน้าจะได้ไม่หลง แต่ป่ารอบด้านเหมือน ๆ กันไปหมด อาศัยความชำนาญเดินทางเพียงครั้งเดียวคงไม่ได้ เอาไว้ถ้าจะมาทำสุสานอีกครั้งอาจจะต้องไหว้วานให้ตงฮั่วพานำทางมาใหม่

         

          เฟินเยว่ตามเขามาเรื่อย ๆ ปีนขึ้นไปสูงพอประมาณ จนถึงน้ำตกแห่งหนึ่งที่มีสระน้ำกว้างใหญ่บนเทือกเขา หลั่งธารใสลงไปหล่อเลี้ยงผืนป่าและเมืองที่ด้านล่าง จากจุดนี้เมื่อมองลงไปจะสามารถมองเห็นฉางอันได้ทั้งเมือง นับว่าเป็นทำเลดีที่เหมาะสมสำหรับการตั้งสุสาน เพียงแต่ว่าอยู่กลางเทือกเขาแบบนี้อาจจะเป็นสุสานที่เงียบเหงาขาดคนมาสักการะดูแล

         

          ท่านซินแสเป็นบุคคลที่ทำความคุณงามความดีมากมายในครั้งอดีต นางก็อยากจะให้มีคนมากราบไหว้บูชาไม่ขาดเสมือนกับว่าท่านเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยคุ้มครองต้าฮั่น แต่ทว่าหากเขาไปปลีกวิเวกที่บ้านในป่าก็อาจจะแปลว่าซินแสไม่ต้องการความวุ่นวายใช่หรือไม่ เด็กสาวยังคงคิดชั่งใจในจุดนี้

         

          “ว่าแต่.. คุณชายซูรู้จักสถานที่ดี ๆ แบบนี้ได้อย่างไรหรือเจ้าคะ?”

         

          “ข้าแค่เคยแวะมาแถวนี้น่ะ”

         

          เด็กหนุ่มตอบออกมาห้วน ๆ ฟังดูแล้วคำว่า ‘เคยแวะมาแถวนี้’ เหมือนกับจะบอกว่า ‘เคยมาตั้งรกรากแถวนี้’ อยู่ครู่หนึ่งเลย มีแหล่งน้ำให้ประทังชีพ และไม่ไกลอาจจะมีถ้ำอยู่ก็ได้ใครจะรู้ พอคิดได้เช่นนั้นนางก็กะพริบตาปริบ ๆ

         

          “คุณชายซูเคยไปเที่ยวที่ไหนมาบ้างน่ะเจ้าคะ?”

         

          “หลายที่อยู่ ขึ้นเหนือล่องใต้ ที่ประทับใจหน่อยก็คือทะเลสาบไท่หูที่เจียงหนาน หากไปตอนฤดูใบไม้ผลิดอกเหมยก็จะผลิบาน แต่ถ้าไปช่วงนี้ก็ดีเหมือนกัน เพิ่งผ่านฤดูมรสุมมาหมาด ๆ ทั้งทะเลและทะเลสาบก็จะสวย ใบไม้แดงตัดกับทะเลสาบก็สีสวยไปอีกแบบ”

         

          “ฟังดูน่าไปจังเลยนะเจ้าคะ..” เด็กสาวพึมพำกับตัวเองก่อนจะคลี่แผนที่เปิดออกมา ไล่สายตาหาว่าทะเลสาบไท่หูที่เจียงนานอยู่ตรงไหน นางไม่รู้จักแดนดินใดเลยนอกจากอันติง ฉางอัน ลั่วหยาง เหอตง และซีเหอ “ไท่หู.. ไท่หู..”

         

          “อยู่ตรงนี้”

         

          ตงฮั่วเข้ามาชี้ที่แผนที่ให้ มันอยู่บริเวณทางตอนใต้ของต้าฮั่นอยู่ทางฝั่งตะวันออกติดกับทะเลตงไห่ เห็นเท่านั้นเฟินเยว่ก็ทำตาโต

         

          “ไกลจังเลยเจ้าค่ะ แบบนี้จะหลงทางไปก่อนไหมนะ” เด็กสาวเม้มปากมองหาตัวช่วย “อยากไปจัง คุณชายซูช่วยพาไปหน่อยได้ไหมเจ้าคะ?”

         

          เฟินเยว่ลองเอ่ยถามดู ในช่วงเวลาที่ต้องรอพี่ชายกลับมานางค่อนข้างว่าง อยากจะลองเดินทางไปเปิดหูเปิดตาที่อื่นดูบ้าง

          “ราววันที่ 27 เดือนจิ่วเยว่ ยามเซิน ข้าจะไปรอเจ้าที่ท่าเรือหวยอิน ว่าแต่เจ้าสะดวกหรือเปล่า ข้าจะรอถึงยามไห้ก็ได้นะ...”
         
          ตงฮั่วกล่าวพลางลอบกลืนน้ำลาย ไม่รู้ว่าการสะสางอย่างแรกที่เขาจะทำคราวนี้จะสามารถไปตามนัดอีกฝ่ายได้หรือเปล่านะ ได้แต่หวังขอให้ลุล่วงด้วยดี

         

          “ได้เจ้าค่ะ ช่วงนี้ข้าว่างพอดี จะวันไหนก็ได้เจ้าค่ะ”
         
          เด็กสาวยิ้มรับ ดีใจที่เขาตอบรับคำขออันเอาแต่ใจของนางโดยไม่ได้ว่าอะไร นางเอียงคอมองท่าทีที่แปลกไปของเด็กหนุ่มแล้วได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ แต่นางก็ไม่ได้ไถ่ถาม บางทีอีกฝ่ายคงมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องไปทำ เช่นนั้นแล้วเพื่อให้เขาสะสางธุระเสร็จสิ้นนางก็ไม่ขอรบกวนเขาดีกว่าแม้อยากจะคอยไปส่งอาหารเช้าให้ก็เถอะ
         
          “เอ่อ.. จะว่าไปท่าเรือหวยอินอยู่ตรงไหนกันนะ...”
         
          แผนที่ยังอยู่ในมือ นางก้มหน้าก้มตาหาจุดนัดพบต่อ

         

          “ตรงนี้ ให้เจ้าเริ่มเดินทางจากลั่วหยาง ผ่านด่านหู่เหลากวน ลงมาทางสวี่ซาง แล้วเดินทางต่อไปทางสุยหยาง ผ่านหวยหนาน แล้วก็จะถึงหวยอิน ขอโทษด้วยที่ต้องให้ไปเจอกันที่นั่นเลย เจ้าพอจะไปถูกใช่ไหม”

         

          เฟินเยว่มองเส้นทางตามที่มัคคุเทศน์จำเป็นชี้ทางไปแล้วก็พยักหน้าหงึก ๆ เส้นทางดูจะห่างไกลจากบ้านเกิดและดูจะซับซ้อนยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ เด็กสาวไม่ย่อท้อกับการเดินทางเพียงแค่นี้ มีเวลากลับไปซีเหอและเตรียมตัวอีกไม่กี่วัน เพื่อที่จะไม่ให้ลงน่าจะต้องรีบเตรียมตัวออกเดินทางกันแต่เนิ่น ๆ

         

          “ข้าไปได้เจ้าค่ะ คุณชายซูไม่ต้องขอโทษก็ได้นะเจ้าคะ ขนาดว่ามีธุระยังปลีกเวลาพาข้าไปเที่ยวเล่นแบบนี้จะไปโกรธได้อย่างไร เป็นข้าสิที่ต้องเกรงใจ คุณชายซูช่างใจดีกับข้าเหลือเกินเจ้าค่ะ”

         

          “อะ..อืม” ตงฮั่วชะงักงัน ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องเหมือนกลัวว่าถ้ายังสนทนาประเด็นนี้อยู่คนตรงหน้าจะถามเรื่องธุระสำคัญที่เขาไม่อยากบอก “ถ้าอย่างนั้นหมดธุระกับตรงนี้แล้วใช่ไหม? จะลงเขากันเลยหรือยัง”

         

          “เสร็จธุระแล้วเจ้าค่ะ อย่างนั้นก็ลงกันเถอะนะเจ้าคะ”

                    

          ทั้งสองเดินทางลัดเลาะเทือกเขาจนมาถึงหงหนงแล้วขึ้นไปทางเหนือด้วยกัน เด็กสาวมาส่งเขายังหน้าถนนหลักก่อนทางลงป่าไปถ้ำไป๋หู่ เพราะถึงไปหน้าถ้ำก็ลำบากเขาเดินกลับมาส่งอีกอยู่ดี ตงฮั่วลงจากม้าเหลียงแล้วส่งมันคืนให้นาง
         
          “อีกสามวันเจอกันที่ท่าเรือหวยอินนะเจ้าคะ คุณชายซูดูแลสุขภาพด้วยเจ้าค่ะ”

         
          “อืม เจ้าก็เช่นกัน อย่าหลงทางไปเสียก่อนล่ะ”
         
          ได้ยินดังนั้นเด็กสาวก็หัวเราะเปราะ
         
         “ไม่หรอกเจ้าค่ะ ถึงหลงก็ต้องคลำทางไปให้ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ เอะเอะโอ้ว!”

          พูดจบนางก็ชูกำปั้นขึ้นเหนือหัว ตงฮั่วเห็นท่าทางนั้นก็ส่ายหน้ายิ้ม ๆ กับเด็กสาวที่ยังไม่โต
         
           “แล้วเจอกัน”
         
          กล่าวจบเด็กหนุ่มก็เดินหันหลังหายเข้าไปในป่า เมื่อเห็นว่าเขาจากไปแล้วเฟินเยว่ก็ออกเดินทางต่อโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าตงฮั่วจะได้กลับไปที่ถ้ำหรือว่าไปไหนต่อ...

.

.

.

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

เอฟเฟคความสัมพันธ์

[152] ซู ตงฮั่ว

ความสัมพันธ์ +10 จากการเป็นคนธาตุและปีเดียวกัน

และชวนอีกฝ่ายไปทะเลสาบไท่หู

GeLi ดี

อีเวนท์ เทศกาลฉงหยาง

ตอนที่ 1 ช่วงเช้า

เช้าวันนี้ตรงกับวันที่เก้าเดือนเก้า ณ ที่พักในโรงเตี้ยมเล็ก ๆ แห่งหนึ่งไม่ไกลจากเขาฉินหลิง เก้อหลี่กำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหาร ชายหนุ่มตื่นแต่เช้ามืดเพื่อไปตลาดสรรหาวัตถุดิบมาทำข้าวกล่องเนื่องในวันเทศกาลฉงหยางที่เป็นวันแสดงความเคารพผู้อาวุโส แม้ว่าจะด้วยเหตุนานับประการที่ทำให้เขาไม่อาจจะเดินทางไปยังเมืองอู๋เว่ยเพื่อแสดงความเคารพแด่บิดาและมารดารวมถึงลุงของเขาก็ตาม แต่เขามั่นใจว่ายังไงก็เถอะ คงจะมีผู้อาวุโสสักคน ณ เมืองฉางอานนี่แหละที่เขาพอจะแสดงความเคารพได้ ชายหนุ่มค่อย ๆ ทำอาหารแต่ละอย่างด้วยความใจเย็น อาหารที่เขาทำนั้นส่วนใหญ่เป็นอาหารที่เขามักจะเคยทานเมื่อคราวที่อยู่บ้านเกิดของเขา และด้วยความที่ว่าเขาคิดไว้ว่า อาหารสำหรับจัดข้าวกล่องที่จะมอบให้แก่ผู้อาวุโสนั้นควรจะเน้นถึงสุขภาพพลานามัยของผู้ที่จะมอบให้ เขาจึงทำอาหารที่ทานง่ายไม่มีรสจัดมาเกินไปนัก ได้แก่ ข้าวห่อบัว ซุปเต้าหู้นึ่ง ปลาย่าง ผัดผักเก๋าฮะไฉ๋ และเป็ดอบยอดผัก ส่วนของหวานนั้นเขาเลือกฟักเชื่อม และปิดท้ายด้วยเครื่องดื่มก็คือ ชาผิงลี่หนี่วา เมื่อจัดเตรียมเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็ถือข้าวกล่องเดินออกจากโรงเตี้ยมไป แต่อย่างไรก็ดีเขาได้สั่งงานไว้กับเฉินกวง ชายร่างสูงใหญ่ผู้ติดตามของเขาให้เฝ้าเกวียนไว้เสียให้ดี ก่อนที่เขาจะเดินทางไปยังเขาฉินหลิง

ที่เขาฉินหลิงนั้นเขาได้พบกับชายวัยกลางคนผู้หนึ่งโดยบังเอิญคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยพบเจอกันที่ใดสักที่ จึงลองเดินเข้าไปหาก็พบว่า เป็นท่านกัวเฟิง ขุนพลที่มีชื่อเสียงคนซึ่งเป็นชาวเมืองอู๋เว่ยโดยบังเอิญ ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเดินเข้าไปแสดงความเคารพและกล่าวทักทายชายผู้อาวุโสกว่าตนโดยทันที

“คารวะขอรับท่านกัวเฟิง ไม่นึกเลยว่าจะได้มาพบท่านที่เขาฉินหลิงแห่งนี้ ช่างเป็นโอกาสอันดีเสียจริงนะขอรับ จะว่าไปแล้วท่านไปทำธุระที่อื่นใดหรือไม่ขอรับ หากไม่แล้วข้าเก้อหลี่ ขอเชิญท่านไปร่วมปีนเขาฉินหลิงด้วยกันเสียหน่อยขอรับ เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันเทศกาลฉงหยาง”

ชายหนุ่มเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม พลางดูชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเขาและยิ้มอย่างเป็นมิตร

 

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

 

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือกิจกรรมใด ๆ ไม่ให้ว่าง

 

ลักษณะนิสัยสุขุม

+5 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน

 

ลักษณะนิสัยหลังตรง

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น

+15 ความสัมพันธ์แรกเริ่มเมื่อได้ทำความรู้จักสหายใหม่

 

ลักษณะนิสัยว่องไว

+10 EXP จากการโรลทำงาน

 

Weibin ชั่ว

GeLi ตอบกลับเมื่อ 2021-10-14 13:00
อีเวนท์ เทศกาลฉงหยางตอนที่ 1 ช่วงเช้าเช้าวันนี้ตรงกั ...

กัวฟ่งที่พึ่งเดินมาถึงเขาฉินหลิงก็มีเด็กหนุ่มคนนึงมาชวนเขาไปปีนเขากัวฟ่งพิจารชายตรงหน้า เขามีแค่ความจำลางๆว่าเจ้าหนุ่มนี่เคยเป็นเด็กแถวบ้านตน เหมือนจะชื่อเก้ออะไรซักอย่าง  
"ฮ่าๆ นึกว่าเด็กที่ไหนที่แท้ก็เจ้าหนูเก้อนี่เอง เมื่อเจ้าชวนไยข้าต้องปฏิเสธดัวย งั้นวันนี้ข้าขอใช้ศักดิ์ผู้อาวุโสเที่ยวเล่นกับเจ้าสักครา" กัวฟ่งพลางเดินนำเกอหลี่ไปที่เขาเฉิงหลิน



"ช่วงนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้างล่ะ ลุงเซินยังสบายดีอยู่หรือไม่" เพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเกินไปกัวฟ่งก็พยามหาเรื่องคุยกับหนุ่มเก้อหลี่ที่เดินตามหลังหลังตน

GeLi ดี

GuoFong ตอบกลับเมื่อ 2021-10-14 14:47 กัวฟ่งที่พึ่งเดินมาถึงเขาฉินหลิงก็มีเด็กหนุ่มคนนึ ...

ชายหนุ่มเมื่อเห็นชายวัยกลางคนเดินนำเขาขึ้นเขาก็ก้าวเดินตามอย่างใจเย็น ครั้นเมื่อได้ยินคำถามจากชายผู้นั้นก็เอ่ยปากพูดตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

“ข้าสบายดีขอรับ ข้าพึ่งเรียนจบจากสำนักปราชญ์ขงจื้อ แล้วก็ได้ไปช่วยงานพ่อค้าหวัง ข้ารับงานขนข้าวไปส่งท่านเจ้าเมืองอู๋เว่ยด้วยล่ะนะ ส่วนท่านพ่อนั้นท่านก็สบายดีตามประสาชายแก่นั่นแหละขอรับ”

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะก้าวเดินตามชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ช้า ๆ พลางมองดูทิวทัศน์ในยามนี้ที่ยังมีหมอกอยู่บ้าง อีกทั้งยังมีฝูงนกกำลังโบยบินเพื่อออกหากินแต่เช้า เขาสูดลมหายใจรับความสดชื่นในยามเช้าแล้วยิ้ม ขณะเดียวกันก็เดินตามกัวฟ่งไปเรื่อย ๆ

“ท่านกัวเดินดี ๆ นะขอรับ ถึงแม้ว่าท่านจะยังแข็งแรงมีกำลังวังชาดีก็เถอะ เอ้อ !!!”

เก้อหลี่พูดเตือนกัวฟ่งด้วยความเป็นห่วงเพราะเส้นทางบนเขานี้เต็มไปด้วยก้อนหินและกรวดจำนวนมาก หากไม่ระวังแล้วอาจจะลื่นได้แผลเป็นแน่แท้ แต่ไม่ทันจะพูดจบกลับกายเป็นว่า ชายหนุ่มดันเป็นฝ่ายลื่นล้มเสียเองแต่ด้วยความว่องไว เขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเอามือปัดเศษดินที่เปื้อนเสื้อผ้าออก ก่อนจะเดินต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาหัวเราะแล้วยิ้มแห้งเล็กน้อย เมื่อเห็นว่า บรรยากาศมันเงียบอีกครั้งเขาก็เปิดประเด็นสนทนาอีกครานึง

“แล้วท่านเป็นเช่นไรบ้างหรือขอรับช่วงนี้”

 

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

 

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือกิจกรรมใด ๆ ไม่ให้ว่าง

 

ลักษณะนิสัยหลังตรง

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น

 

ลักษณะนิสัยว่องไว

+10 EXP จากการโรลทำงาน

Weibin ชั่ว

GeLi ตอบกลับเมื่อ 2021-10-14 15:05
ชายหนุ่มเมื่อเห็นชายวัยกลางคนเดินนำเขาขึ้นเขาก็ก้ ...

กัวฟ่งเหลียวมองเด็กหนุ่มที่พึ่งลื่นล้มไปด้วยความขบขันก่อนจะกล่าวตอบคำถามของเก้อหลี่


"ข้าก็ร่อนเร่ไปทั่วพึ่งกลับมาเหลียงโจวเมื่อไม่นานนี้ รอวันที่จะได้ลืมตาอ้าปากกับเขาสักที ทุกวันนี้แผ่นดินอยู่ในกลียุคยากนักที่จะหาขุนนางดีๆรับใช้สักคน"


เมื่อกัวฟ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองพูดมากไปหน่อยจนพูดเรื่องที่ไม่ควรในเวลานี้ออกมา เขารีบหัวเราะแก้ไขสถานะการก่อนจะหาที่นั่งใต้ต้นไม้


"เราก็เดินขึ้นเขากันมานานแล้วข้ารู้สึกปวดเมื่อยตัวรึเกิน สงสัยข้าเริ่มจะแก่จริงๆแล้วล่ะ ฮ่าๆ"


เขามองไปที่เก้อหลี่พลางคิดในใจ เจ้าหนุ่มนี่แม้ภายนอกคล้ายบัณฑิตแต่รูปร่างกลับไม่ได้อ่อนแอ อนาคตของเจ้าหนุ่มนี่คงไม่มีที่สิ้นสุดเป็นแน่วันข้างหน้าไม่รู้จะมีโอกาสเป็นเพื่อนร่วมรบหรือจะเป็นศัตรูกัน


"อนาคตยังอีกไกล เก้อหลี่ข้าอยากให้เจ้าจำไว้อย่างเรื่องนี้ข้าพูดกับเจ้าแค่สองคนถ้ามีบุคคลอื่นล่วงรู้เราจะมีภัย อยากให้แผ่นดินสงบมีหนทางเดียวคือเปลี่ยนราชวงศ์ที่ปกครองแผ่นดิน ราชวงศ์ฮั่นควรถึงจุดจบได้แล้ว ยิ่งรากฐานลึกมากเท่าไหร่ กังฉินก็มีมากเท่านั้น หวังว่าเจ้าจะจำคำข้าไว้" เขาพูดเสร็จก็หัวเราะออกไปแก้ความตึงเครียด

GeLi ดี

ชายหนุ่มเมื่อเห็นชายวัยกลางคนเดินไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ก็เดินไปนั่งข้าง ๆ ครั้นเมื่อได้ยินกัวฟ่งบ่นถึงอาการปวดเมื่อยจากการเดินขึ้นเขาเป็นเวลานานก็ยิ้มขำเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากพูดพลางใช้มือใหญ่ทั้งสองข้างบีบนวดคลึงเส้นที่ขาใหญ่ที่ดูจะเส้นตึงของชายวัยกลางคนเบา ๆ

“ถึงจะเริ่มแก่ แต่ท่านก็ยังแข็งแรงอยู่นี่นา แต่เอาเถอะเดี๋ยวข้าจะนวดคลายเส้นให้นะขอรับ”

เก้อหลี่บีบนวดคลึงจับเส้นให้กับชายวัยกลางคนพลางฟังเขาพร่ำสอนเกี่ยวกับสถานการณ์บ้านเมืองในยามนี้ที่เข้าสู่กลียุคก็พยักหน้าเบา ๆ แล้วเงยหน้ายิ้มให้กับอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

“ข้าย่อมเข้าใจดีขอรับ บ้านเมืองในยามนี้นั้นอยู่ในช่วงวิกฤตมิต่างอะไรกับชุนชิวจั้นกั๋ว แผ่นดินระส่ำระส่ายหาความสงบได้ยาก แต่หากคิดถึงสิ่งที่ท่านเอ่ยว่า ต้องเปลี่ยนราชวงศ์นั้น หากว่า ผู้ปกครองใหม่นั้นดีกว่าผู้ปกครองก่อนหน้านั่นย่อมเป็นการดี แต่หากว่าไม่ต่างอะไรกับคนก่อนหน้าล่ะก็ มันก็แทบไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นได้เลยขอรับ”

เมื่อพูดจบชายหนุ่มก็หยุดนวดพลางมองดูบรรยากาศในยามนี้ที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง เขาหันไปมองชายวัยกลางคนแล้วเอ่ยปากพูดต่อ

“ขอบพระคุณท่านยิ่งนักนะขอรับที่สั่งสอนข้าถึงเรื่องนี้ ข้าจะจำคำของท่านไว้มิลืมขอรับ อ้อ ข้าได้เตรียมข้าวกล่องไว้ชุดนึง หวังว่าท่านจะชอบนะ”

ว่าแล้วชายหนุ่มก็หยิบข้าวกล่องออกจากกระเป๋าย่ามแล้วยื่นให้กับชายวัยกลางคนด้วยความนอบน้อม ก่อนจะพูดต่อไปว่า

“เป็นชุดอาหารเสริมสุขภาพ และเพิ่มกำลังวังชาน่ะขอรับ มีข้าวห่อบัว ซุปเต้าหู้นึ่ง ผัดผักเก๋าฮะไฉ่ เป็ดอบยอดผัก ฟักเชื่อม และชาผิงลี่หนี่วา เชิญท่านทานให้อร่อยนะขอรับ”

 

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

 

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือกิจกรรมใด ๆ ไม่ให้ว่าง

 

ลักษณะนิสัยหลังตรง

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น

 

ลักษณะนิสัยว่องไว

+10 EXP จากการโรลทำงาน

Weibin ชั่ว

GeLi ตอบกลับเมื่อ 2021-10-14 16:27
ชายหนุ่มเมื่อเห็นชายวัยกลางคนเดินไปนั่งที่ใต้ต้นไม ...

กัวฟ่งมองกล่องข้าวที่เด็กหนุ่มต้องหน้ายื่นให้ก็รับมาด้วยความยินดีก่อนจะกล่าวขอบุณเล็กน้อย

"ในเมื่อเจ้าเตรียมมาให้ข้าข้าจะไม่รับก็ยังไงอยู่" เมื่อกัวฟ่งเก็บกล่องข้าวแล้วก็นึกขึ้นมาได้ ว่าเขาเป็นผู้อาวุโสจะรับฝ่ายเดียวก็ไม่ควร

"ในวันนี้เจ้ากับข้ามีโอกาสได้พบกันนับเป็นวาสนาข้าไม่ใช่คนมีทรัพสินอะไรมากมาย ข้ามีกระบี่อยู่เล่มหนึ่งจากวันนี้มันเป็นของเจ้าละกัน" กัวฟ่งตัดสินใจมอบกระบี่ร้อยกฎเล่มนี้ให้หนุ่มน้อยตรงหน้าเพราะเขาเป็นคนไม่มีสมบัติติดตัวแม้กระบี่เล่มนี้จะมีประโยชน์สำหรับเขาแต่เขาก็จะเสียหน้าไม่ได้

"ด้านหน้านี้เหมือนจะมีดอกเบญจมาศบานอยู่มากยังไงเราก็ไปนั่งชมสักหน่อย เดี๋ยวจะหาว่ามาเสียเที่ยวเปล่าๆ" กัวฟ่งพูดเสร็จก็ลุกเดินนำไปยังที่ที่ดอกเบญจมาศบานอยู่ พวกเขาเดินมาไม่ไกลก็พบกับที่โล่งสถานที่นี้มีดอกเบญจมาศเบ่งบานอยู่ไปทั่ว

ฉากนี้สำหรับกัวฟ่งอาจจะไม่ได้สวยงามเท่าสนามรบ แต่เขาก็รู้สึกสงบ แสงแดดยามบ่ายส่องลงมาที่ทุ่งดอกเบญจมาศทำให้กัวฟ่งเริ่มเกิดอาการกระหายนํ้าแต่เขาต้องวางมาดผู้อาวุโสไว้จะเสียกริยาไม่ได้

"งั้นเรานั่งชมดอกเบญจมาศที่นี่สักหน่อยละกัน"เขาหันไปพูดกับเก้อหลี่ก่อนจะนั่งลงใต้ร่มไม้แถวนั้น

GeLi ดี

GuoFong ตอบกลับเมื่อ 2021-10-14 17:35 กัวฟ่งมองกล่องข้าวที่เด็กหนุ่มต้องหน้ายื่นให้ก็ร ...

เก้อหลี่เมื่อเห็นชายวัยกลางคนยื่นกระบี่เล่มหนึ่งที่มีชื่อว่า กระบี่ร้อยกฎให้กับเขา ก็ถึงกับตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมรับกระบี่เล่มนั้นมาเก็บไว้แต่โดยดี เพราะการจะปฏิเสธน้ำใจของผู้อาวุโสกว่าย่อมไม่ใช่เรื่องที่นัก เขาแสดงความเคารพกับชายวัยกลางคนด้วยความนอบน้อม แล้วเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

“กระบี่เล่มนี้ช่างมีค่ายิ่งกว่าข้าวกล่องที่ข้ามอบให้อีกขอรับ ขอบพระคุณท่านกัวยิ่งนัก ข้าจะเก็บรักษากระบี่เล่มนี้ไว้เป็นอย่างดี และจะใช้มันอย่างถูกต้องแน่นอนขอรับ”

เมื่อพูดจบเก้อหลี่ก็มองดูกระบี่เล่มงามพลางใช้มือใหญ่ลูบไล้ไปตามรอยสลักของฝักกระบี่อย่างเบามือ ครั้นเมื่อได้ยินชายวัยกลางคนเอ่ยปากชักชวนให้ไปนั่งชมดอกเบญจมาศ ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเดินตามเขาไปยังบริเวณลานโล่งที่มีดอกเบญจมาศเบ่งบานไปทั่ว ชายหนุ่มนั่งลงข้าง ๆ พลางมองดูดอกเบญจมาศที่กำลังเบ่งบานอยู่เต็มกิ่งก้าน แสงแดดในยามบ่ายและสายลมอ่อนชวนให้เขารู้สึกสบายใจยิ่งนัก ขณะที่เขากำลังนั่งมองดูดอกเบญจมาศเพลิน ๆ อยู่นั้นเขาก็นึกได้ถึงบางสิ่ง

“การชมดอกเบญจมาศในเทศกาลฉงหยางจะขาดสิ่งนี้มิได้เลยขอรับ ดีที่ข้าได้เตรียมไว้สองชุดพอดี”

เก้อหลี่หันไปใช้มือล้วงหาสิ่งของในกระเป๋าย่ามของตน เมื่อหาเจอแล้วเขาก็หยิบสิ่งนั้นออกมานั่นคือ เหล้าแช่ดอกเบญจมาศและขนมฉงหยาง ชายหนุ่มยื่นเครื่องดื่มและขนมประจำเทศกาลให้แก่ชายวัยกลางคนก่อนจะเอ่ยปากพูด

“เชิญท่านกัวดื่มเหล้าแช่ดอกเบญจมาศแก้กระหาย และทานขนมฉงหยางไป ชมดอกเบญจมาศไปให้เพลินใจเถอะขอรับ บรรยากาศเช่นนี้เห็นควรจะขับขานลำนำสักบทนะขอรับ ข้าเคยแต่งกวีไว้บทหนึ่งอยากให้ท่านลองพิจารณาเสียหน่อย”

ชายหนุ่มสูดลมหายใจเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ขับขานบทลำนำด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มอย่างใจเย็น

“เป็นการง่ายที่ยิ้มได้มิต้องฝืน เมื่อชีพชื่นเหมือนบรรเลงเพลงสวรรค์

แต่ผู้ที่ควรชมนิยมกัน มีใจมั่นยิ้มได้แม้ภัยมา”

เมื่อกล่าวจบชายหนุ่มก็ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบไปมองเห็นต้นจูอวี๋ต้นหนึ่งที่ผลิใบออกดอกผลเต็มต้น ก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา เขาหยิบเอาตะกร้าสานมาสะพายไปที่หลัง แล้วลุกขึ้นยืน

“ต้นจูอวี๋ต้นนั้นผลิใบออกดอกผลงดงามยิ่งนัก เดี๋ยวข้าจะปีนขึ้นไปเก็บมาฝากท่านนะขอรับ อ้อระหว่างที่รอ ข้าใคร่ขอรบกวนท่านกัวเล่นตำนานของเทศกาลฉงหยางให้ข้าฟังสักหน่อยได้หรือไม่ขอรับ มิต้องยาวนักก็ได้”

ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินไปยังต้นจูอวี๋ที่อยู่ใกล้ ๆ กับต้นเบญจมาศ เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกแล้วผ่อนลมหายใจเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ปีนต้นไม้ขึ้นไปเก็บใบและผลจูอวี๋อย่างระมัดระวัง

 

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

 

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือกิจกรรมใด ๆ ไม่ให้ว่าง

 

ลักษณะนิสัยหลังตรง

+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น

 

ลักษณะนิสัยว่องไว

+10 EXP จากการโรลทำงาน

Weibin ชั่ว

GeLi ตอบกลับเมื่อ 2021-10-14 18:09
เก้อหลี่เมื่อเห็นชายวัยกลางคนยื่นกระบี่เล่มหนึ่งท ...

กัวฟ่งมองเด็กหนุ่มที่พยามปีนขึ้นไปเก็บใบจูอวี๋ พลางยิ้มก่อนจะจิบเหล้าเบญจมาศแล้วเล่าตำนาน เทศกาลฉงหยางให้กับเขาฟัง "ในช่วงการก่อตั้งราชวงศ์ฮั่นตะวันออกของฮั่นกวงอู่ตี้ รัชศกเจี้ยนอู่ ปีที่ 1 ของการเถลิงราชย์สมบัติปีแรก ได้มีตำนานเล่าถึงเทศกาลฉงหยางว่า

มีปีศาจร้ายปรากฏตัวที่แม่น้ำหรู่เหอ แค่เพียงมันปรากฏกาย แต่ละบ้านต้องมีคนล้มป่วย ทุกวันต้องมีคนล้มตาย

ไม่กี่ปีต่อมาก็ได้มีนักพรตหนุ่มขี่กระเรียนเซียนลงมาปราบปีศาจเขาใช้วิธีโดยให้ชาวบ้านอพยพขึ้นเขาแล้วพกใบจูอวี๋กับเหล้าดอกเบญจมาศไว้กับตัวเมื่อปีศาจได้กลิ่นก็ไม่กล้าเข้าใกล้ เมื่อปีศาจถอยหนีนักพรตหนุ่มไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้หลุดมือจึงได้ตามไปปราบมันสำเร็จ ตั้งแต่นนมาประเพณีขึ้นเขาเพื่อหลีกหนีความชั่วร้ายก็ได้เกิดขึ้น" กัวฟ่งพยามเล่าทั้งหมดที่เขารู้ให้เด็กหนุ่มฟัง ช่วยไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้ทั้งหมดเพราะบิดาเขาก็เป็นทหาร วันๆเขาก็เรียนแต่วิชาบู๊ไม่ได้สนใจพวกกวีบทกลอนเท่าไหร่