[เมืองฉางอัน] ร้านหม้อไฟและปิ้งย่าง - ฉ่าบู๋มู่ก่าต้า

ร้านหม้อไฟและปิ้งย่าง - ฉ่าบู๋มู่ก่าต้า

{ เมืองฉางอัน }

【ร้านหม้อไฟและปิ้งย่าง - ฉ่าบู๋มู่ก่าต้า】

ร้านอาหารเปิดใหม่ เพิ่งจะให้บริการเมื่อ วันที่ 9 เดือน จิ่วเยว่ จงผิงศกปีที่ 1
จำหน่ายอาหารอาหารประเภทหม้อไฟต่าง ๆ และปิ้งย่างมากมาย
นอกจากนี้ยังมีอาหารกับแกล้มอื่น ๆ และสุราวางจำหน่าย
ค่อนข้างเป็นที่นี่ยมกับวัยรุ่นชาวฉางอัน
ตัวร้านเป็นสถานที่เปิดกลางแจ้งเพื่อระบายควัน
หากวันไหนฝนตกต้องหาที่หลบเอาเอง
ที่หลังร้านมีหมีขาว (แพนด้า) เลี้ยงอยู่หนึ่งตัว

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 100 อีแปะ - 5 EXP (รายวัน)

เถ้าแก่: มู่ ต้าหวาง
อุปนิสัยเถ้าแก่:
บุรุษผู้รักในการกิน เขาชิมอาหารมาแล้วทั่วทุกสารทิศ
มีอัธยาศัยดี ไหวพริบฉลาดเฉลียว จับนั่นนี่มาพลิกแพลงประยุกต์ใช้เก่ง
เคร่งครัดในคุณภาพของอาหารเป็นอย่างมาก

ZhaoPei ดี

ภายในร้านหม้อไฟที่เหมือนจะมีคนมาบ้างประปรายพอให้รู้ว่าเป็นร้านอาหารที่เปิดใหม่ได้ไม่นาน กลิ่นอาหารหอมฉุยมากมายลอยเข้าแตะจมูกทันทีที่ย่างเข้ามาในตัวร้าน โดยยังไม่ทันได้สอดส่องหาที่นั่ง เสี่ยวเออร์ก็เข้ามาหานางทันที

"เชิญขอรับ"

เพราะถูกเชื้อเชิญถึงขนาดนี้จะให้ถอยกลับก็คงจะเป็นการเสียมารยาท จ้าวเพ่ยหันไปมองหน้าซุนหยางก่อนนางจะปัดผมที่ปรกหน้าเพื่อมองดูท้องฟ้าที่เปิดโล่งไม่มีแม้แต่หลังคาจะคอยคุ้มหัว

หญิงสาวนั่งลงที่โต๊ะหนึ่งพลันมองหน้าซุนหยางขณะที่หม้อไฟถูกวางตรงหน้านาง เหมือนจะมีความกังวลอยู่บ้างที่พึ่งจะเคยกินอาหารประเภทนี้นอกบ้านเป็นครั้งแรก แต่เหมือนซุนหยางจะไม่คิดเช่นนาง เขากลับนำเนื้อลงไปในหม้อไฟแทบจะทันทีให้นางมองตาปริบๆ

"เจ้าบอกเองว่าหิวไม่ใช่หรือ??"

"..." เมื่อได้ยินดังนั้นจ้าวเพ่ยจึงนำเนื้อลงไปในหม้อไฟอีกคน สายตาสอดส่องไปทั่วร้านเห็นคนจับกลุ่มก้อนมากมายมาสังสรรค์ดูก็รู้ว่ามากับสหายกันทั้งนั้น

"เป็นอะไรหรือ"

"ข้าเพียงแค่.. หนักใจ"

"หนักใจ" ซุนหยางเอ่ยถามอย่างสงสัย เขาตักเนื้อที่ถูกต้มสุกเข้าไปในปากทั้งมองหน้าหญิงสาวที่เกิดความกังวลอย่างเห็นได้ชัด

"เมื่อทานเสร็จ พวกเราก็จะออกเดินทางกันต่อ หัวกั่วพวกนี้จะส่งกลิ่นติดตัวข้า"

"เจ้าจะหนักใจทำไม ข้าเห็นเจ้าพกถุงหอมตลอดยาม"

เมื่อได้ยินซุนหยางกล่าวดังนั้น จ้าวเพ่ยก็ตักเนื้อเข้าปากไปบ้าง นางตักเนื้อดิบเข้าหม้อไฟอีกครั้ง ขณะที่ยังเคี้ยวเนื้อในปากให้ละเอียดจนกลืนลงคอไป

"เจ้าจะรู้อะไร.." กล่าวจบก็ตักอาหารเข้าปากอีกครั้ง จ้าวเพ่ยยกน้ำซุปขึ้นซด เมื่อเห็นว่าซุนหยางกำลังกินอาหารเต็มปากจนดูมูมมามก็ทำให้นางหรี่ตามองอย่างขัดใจ ผู้ติดตามกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรออกมา แต่นางกลับทำท่าทางให้เขาเงียบลงก่อน

"โอ๊ย.. ข้าแทบสำลัก" ซุนหยางกลืนอาหารคำโตลงคอก็พึ่งจะมีโอกาสได้เปิดปากพูด น้ำซุปร้อนไปถูกยกขึ้นซดก่อนเขาจะเรียกเสี่ยวเออร์มาอีกครา "นำสุรามาให้ข้าที"

"ข้าไม่จ่ายส่วนนี้ให้เจ้าหรอกนะ" จ้าวเพ่ยเอ่ยดักก่อน เหมือนครั้งนี้นางยอมให้ซุนหยางสามารถร่ำสุราก่อนออกเดินทางได้ แม้จะรู้ดีจากประสบการณ์ก่อนหน้าว่ามันจะเกิดเรื่องที่ควบคุมไม่ได้เท่าไหร่ก็ตามที

เสียงสนทนาจากรอบข้างดูสนุกสนานเฮฮา ไม่ต่างจากชายที่นั่งมาด้วยกันก็ดูเฮฮาไปกับเขาด้วย จ้าวเพ่ยมองซุนหยางที่ยกสุราขึ้นดื่มก่อนจะวางลงจนเกิดเสียงดัง

"ไปเที่ยวเทศกาลเป็นอย่างไรบ้าง" คำถามจากซุนหยางเอ่ยมาให้นางนึกย้อนไปยังคืนเทศกาล จ้าวเพ่ยอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเหตุการณ์นั้นนางยังจำความสนุกได้ดี

"เจ้าจะนึกเสียดายหากข้าเล่าให้ฟัง" จ้าวเพ่ยกล่าวขึ้น นางยิ้มกริ่มขณะเริ่มตักผักเข้าปากบ้าง เมื่อเห็นว่าซุนหยางเลือกกินแต่เนื้อนางก็ไม่ลืมที่จะตักผักให้ เพื่อเป็นการบังคับให้เขากินมันด้วย "งานที่นี่ครื้นเครงกว่าที่ข้าคิดเอาไว้มาก มากกว่านั้นข้ายังพบพ่อค้าหวังมาแจกจ่ายตำลึงแก่ผู้มาเที่ยวด้วย"

"แจกจ่ายตำลึงหรือ?"

"วันดีของข้าจริงๆ" จ้าวเพ่ยเล่าอย่างอารมณ์ดี นางยกน้ำขึ้นมาจิบเพื่อกินหม้อไฟต่อ "เจ้ารู้ไหม ข้าได้เดินเที่ยวเทศกาลกับบุรุษด้วย"

"เจ้ารวยแล้วสิ.."

"ไม่!" จ้่วเพ่ยตอบอย่างตรงไปตรงมา นางนึกไปถึงบุรุษนายนั้นก็แอบหะวใจพองโตขึ้นเล็กน้อย แม้จะเป็นเพียงความรักที่ฉาบฉวยมันก็พอสร้างความสุขเล็กๆให้นางได้บ้าง

ทั้งสองกินหม้อไฟจนล่วงเวลาไปมาก เพราะมัวแต่เสียเวลาในการพูดคุยจึงดูเอื่อยเฉื่อยไปบ้าง หลังจากที่จ่ายค่าหม้อไฟและบริการอื่นๆให้แก่เสี่ยวเฮอร์ จ้าวเพ่นก็เดินนำออกมายังจุดจอดม้าก่อนจะเปิดย่ามที่นำมาด้วยขณะที่นางยืนอยู่ข้างม้า

"ข้าได้ชามากมายจากเทศกาล จะได้ต้มดื่มระหว่างเดินทาง" นางพูดขณะค้นย่ามเพื่อจะนำบางอย่างมาโชว์ ปากย่ามเริ่มไหลลงตามแรงโน้มถ่วงทำเอาเตากำยานร่วงหล่นพื้นจนนางต้องรีบหยิบขึ้นมาเพื่อตรวจเช็คความเสียหายทันที

สายตาพลันเหลือบเห็นบางอย่างที่เปล่งประกายสีทองให้นางละความสนใจกับเตากำยานและเอื้อมมือไปหยิบม้วนสีทองในย่ามด้วยความสงสัย เมื่อคิดดูแล้วน่าจะติดมาตั้งแต่ครั้งที่เร่งเก็บข้าวของเพื่อหนีตายเป็นแน่

"ข้าขอตัว" ซุนหยางเอ่ยเหมือนมีธุระเร่งด่วนให้นางได้แต่มองบุรุษวิ่งออกไปด้วยความรีบร้อน

เมื่อละสายตาแล้วนางจึงตรวจสอบม้วนนั้นอีกครั้ง หญิงสาวเดินไปยังจุดที่ไม่มีผู้คนก่อนจะค่อยๆเปิดม้วนนั้น แต่นางกลับไม่เข้าใจเนื้อหาในม้วนนั้นเลย หญิงสาวปิดม้วนสีทองนั้นอย่างช้าไป พลันสายตาก็ก้มลงมองของในมืออีกครั้ง

สองมือประสานเพื่อภาวนาแก่สวรรค์ หญิงสาวหลับตานิ่งได้พักหนึ่งก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาให้นางรีบซ่อนม้วนทองทันที จ้าวเพ่ยเร่งรีบเก็บของทั้งหมดเข้าย่ามเมื่อเห็นว่าซุนหยางกลับมาแล้ว นางจูงม้าออกจากจุดจอดม้าเตรียมพร้อมกับการออกจากเมืองฉางอันเพื่อเดินทางไปยังเมืองต่อไปทันที

Fenyue ดี

⌜ 36 ⌟

บทที่ 7

เทศกาลจงชิวเจี๋ย

ฉากที่ 7

          กว่าจะจ่ายค่าที่พักและออกกันมาจากชั้นสองที่เป็นห้องพักของร้านบะหมี่สามหาวก็เล่นกินเวลาจนเกือบจะครึ่งวัน ในขณะที่เปาเปากินอิ่มมันก็นอนหลับไปในตะกร้าใส่หลังแต่คนที่ท้องร้องเสียงดังโครกคครากกลับเป็นเด็กหนุ่มคิ้วพยัคฆ์อย่างซูตงฮั่วเสียแทน

         

          โครกกกกกกก…. ครากกกกกกก….

         

          อาจจะไม่แปลกเพราะว่าเด็กหนุ่มร่างใหญ่ตื่นก่อนมานานมากแล้วแต่ก็ยังไม่ได้ทานแม้แต่มื้อเช้า มีเพียงแค่น้ำชาในห้องพักเท่านั้นที่ใช้ลูบท้อง แม้ท้องจะเสียงร้องดังสนั่นแต่เด็กหนุ่มกลับไม่ได้แยแส จะมีก็แต่คนที่เดินอยู่ข้าง ๆ เท่านั้นที่รู้สึกเขินอายแทน

         

          อาหารที่ใกล้ที่สุดคือบะหมี่จากร้านที่เพิ่งออกมา เพียงแต่ว่าทั้งสองได้ทานแต่บะหมี่มาหนึ่งวันเต็ม ๆ ตั้งแต่มื้อเช้าก่อนการเดินทางก็ทานบะหมี่เร่อกันเมี่ยน มาถึงฉางอันก็ทานบะหมี่เป็นมื้อเที่ยง แล้วไหนจะเมื่อวานตอนเย็นก็นั่งทานบะหมี่กันอีก เฟินเยว่จะให้มื้อเช้าของวันใหม่เป็นบะหมี่อีกไม่ได้เป็นอันขาด เด็กสาวจึงต้องหาอาหารอย่างอื่นเพื่อมาเอาใจอีกฝ่ายในฐานะเจ้าภาพที่ดีสำหรับการมาเที่ยวฉางอันด้วยกันในครั้งนี้

         

          “เมื่อวานได้ยินคนคุยกันว่ามีร้านหม้อไฟเปิดใหม่อยู่ถัดไปอีกสามแยกน่ะเจ้าค่ะ ลองไปดูกันไหมเจ้าคะ”

         

          “หม้อไฟอย่างนั้นเหรอ..” รายชื่อของอาหารที่ถูกเสนอมาช่างถูกใจเด็กหนุ่ม เพียงแต่ว่า… “แล้วเจ้ามีเงินอย่างนั้นเหรอ?” เพราะเท่าที่เห็นในถุงเงินของเด็กสาวมีแต่เบี้ยน้อยหอยน้อย

         

          “มีสิเจ้าคะ ข้ายังมีตำลึงเงินอยู่อีกนิดหน่อยเดี๋ยวค่อยเอาไปแตกย่อยเอาอีกทีก็ได้เจ้าค่ะ”

         

          เฟินเยว่ตอบออกมาอย่างมั่นใจว่าอย่างไรการมาเที่ยวในครั้งนี้จะต้องไม่ทำให้อีกฝ่ายต้องติดขัดด้วยปัญหาทางการเงิน อยากกินอะไรต้องได้กิน อยากได้อะไรต้องได้ซื้อ แล้วค่อยไปประหยัดเงินเอาวันหลัง ฝ่ายตงฮั่วหรี่ตาลงมอง ได้ยินนางกล่าวเช่นนั้นชักจะเริ่มสังหรณ์ใจไปแล้วว่าอีกฝ่ายอาจจะนำเงินก้อนสุดท้ายที่เหลือติดตัวออกมาใช้ ซึ่งใช่.. เขาคิดถูกแล้ว

         

          “ไม่ต้องสิ้นเปลืองขนาดนั้น ข้าชอบหม้อไฟก็จริงแต่ก็ไม่จำเป็นต้องกินอะไรแพง ๆ”

         

          “แต่ว่าอุตส่าห์ได้มาเที่ยวด้วยกันทั้งที กลับไปครั้งนี้ข้าต้องรอพี่ชายที่ซีเหออีกนานเลย กว่าจะได้เจอกันอีกทีต้องนานมาก ๆ แน่เลยเจ้าค่ะ ระหว่างนั้นจะไม่มีใครทำหม้อไฟให้คุณชายทานนะเจ้าคะ”

         

          “เหรออออ” เด็กหนุ่มยังคงหรี่ตาทำหน้าไม่เชื่อถือยิ่งกว่าเดิม จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทั้งคู่ได้ร่ำลาว่าจะไม่เจอหน้ากันอีกแล้วแต่สุดท้ายคำลานั้นก็ไม่เคยเป็นจริง จากกันมากสุดคือห้าวันเห็นจะได้ “แต่ก็ตามใจถ้าเจ้าภาพกล่าวแบบนั้นข้าก็ไม่ขัด”

         

          “ไชโย! ขอบคุณมากนะเจ้าคะ ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะเจ้าค่ะ”

         

          “เฮ้อ… ทำตัวเป็นเด็กจริง ๆ นะ ใครกันแน่ฮึที่อยากกินหม้อไฟ”

         

          เด็กหนุ่มส่ายหน้าพลางอมยิ้มขำ ดูเหมือนว่าพอได้เห็นมุมต่าง ๆ ของกันและกันมากยิ่งขึ้นก็พอจะทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายนิสัยเป็นอย่างไร และดูเหมือนว่าตงฮั่วต้องทำหน้าที่พี่เลี้ยงเด็กไปพักใหญ่

         

          เฟินเยว่เดินนำมาตามคำบอกเล่าก็ได้พบกับร้านหม้อไฟและปิ้งย่างตั้งอยู่ สภาพบริเวณดูแตกต่างจากร้านอาหารทั่วไปที่มักจะตั้งอยู่ในร่มอยู่มาก แต่ร้านฉ่าบู๋มู่ก่าต้าเป็นร้านเปิดกลางแจ้งที่มีโต๊ะให้นั่งด้านนอกร้าน หากเป็นกลางคืนได้มานั่งทานท่ามกลางแสงจันทร์คงจะดี แต่ในเมื่อเป็นเที่ยงวันตะวันกลางหัวแบบนี้หาที่ร่มใต้ร่มไม้หน่อยดีกว่า

         

          มีเถ้าแก่อัธยาศัยดีมารับลูกค้าด้วยตัวเอง พอบอกเขาว่าอยากได้ที่นั่งร่ม ๆ เถ้าแก่ก็พาไปนั่งโต๊ะอย่างดีพร้อมกับแนะนำรายการอาหารที่มีทั้งปิ้งย่างและหม้อไฟ

         

          “เอ่อ.. เอายังไงดีเจ้าคะ ปิ้งย่างก็น่าทาน แต่หม้อไฟก็เป็นสิ่งที่ตั้งใจจะมาทานกันตั้งแต่แรก”

         

          “หากเลือกไม่ได้อยากลองทานเรามีชุดเล็กให้ลองทานก่อนด้วยนะขอรับคุณหนูคุณชาย”

         

          “ถ้าอย่างนั้นเอาปิ้งย่างชุดเล็กมาลองไหมเจ้าคะคุณชายซู?” เด็กสาวเอ่ยถามอีกฝ่ายก็พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นจะเอาหม้อไฟอะไรดีเจ้าคะ?”

         

          “เอาอันนั้นก็ได้นะที่เผ็ด ๆ”

         

          “รับเป็นหม้อไฟมองโกลนะขอรับ แล้วก็ชุดปิ้งย่างชุดเล็ก”

         

          “เจ้าค่ะ”

         

          หลังรับรายการเสร็จเถ้าแก่ก็จากไปเพื่อตระเตรียมอาหาร ซึ่งสิ่งที่ตงฮั่วสั่งทำเอาเฟินเยว่ประหลาดใจไม่น้อย นึกว่าเขาจะสั่งหม้อไฟยูนนานที่ทานง่านสบายท้องแต่กลับเป็นหม้อไฟมองโกลแทน หรือจะติดใจอาหารรสเผ็ดร้อนในแบบฉบับซีเหลียงเข้าเสียแล้ว

         

          ไม่นานอาหารที่สั่งก็ถูกยกมาส่ง หม้อไฟสีแดงฉานเดือดปุดราวกับสีของนรกโลกันต์ในจินตนาการ รายล้อมไปด้วยเนื้อและผักต่าง ๆ ใส่มาในจานใบใหญ่ และมีเตาไฟเล็ก ๆ วางตะแกรงย่างเนื้อไว้ด้านบน มาคู่กับเนื้อเสียบไม้ย่างโรยด้วยผงพริกดูน่าทาน แต่ทว่าเด็กสาวกลับเป็นห่วงตงฮั่วเสียเหลือเกินเพราะอาหารตรงหน้ามีแต่เผ็ด ๆ นางลอบมองใบหน้าของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามแอบเห็นเขากลืนน้ำลายลงคอคล้ายกับเตรียมใจ

         

          การทานหม้อไฟให้อร่อยต้องค่อย ๆ ลวกเนื้อลงไปในหม้อให้พอสุกแล้วค่อยทาน ซึ่งนั่นจะดีกว่าใส่ทุกอย่างลงไปพร้อมกันแล้วรอจนสุกพร้อมกันมากนัก ดังนั้นขั้นตอนการทานหม้อไฟคงต้องของใครของมัน เด็กสาวจึงอาสาเป็นผู้ย่างเนื้อให้เอง

         

          “เอาล่ะนะ”

         

          เหมือนว่าซูตงฮั่วจะเตรียมใจพร้อมแล้ว เฟินเยว่ก็เห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มประเดิมหม้อไฟสีแดงฉานด้วยการคีบเนื้อหมูลงไปจุ่ม ด้วยความร้อนแรง เพียงครู่เดียวเนื้อดิบสีชมพูก็สุกเป็นสีขาวและเมื่อยกตะเกียบคีบขึ้นมามันก็ถูกชะโลมไปด้วยสีแดงของพริกฮวาเจียว เด็กหนุ่มคีบมันมาจ่อที่ปากแล้วเป่าให้เย็นลง เพียงแค่ได้กลิ่นพริกเตะจมูกก็แทบจะสำลักได้แล้ว และเขาก็ส่งเนื้อชิ้นนั้นเข้าปากโดยมีเด็กสาวคอยให้กำลังใจอยู่ไม่ไกลและพร้อมจะยื่นถ้วยชาส่งไปให้ได้ทุกเมื่อ

         

          ด้วยความเผ็ดร้อนทำให้เห็นเหงื่อเม็ดโตซึมขึ้นที่ข้างขมับของเด็กหนุ่ม เฟินเยว่คิดว่าเขาจะทำอะไรเกินตัวเกินไปไหมนะทั้งที่ไม่มีความจำเป็นต้องทนทานเผ็ดขนาดนี้เลยแท้ ๆ แต่สำหรับตงฮั่วแล้วอาหารเหลียงโจวไม่ได้จะทานกันบ่อย ๆ แล้วการทานหม้อไฟน่ะแค่เอาเนื้อและผักใส่ลงไปต้มกับน้ำต้มปลาก็กลายเป็นหม้อไฟที่หาที่ไหนก็ได้อยู่แล้ว และอีกอย่างเขาก็อยากจะฝึกตน ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับเฟินเยว่ก็ได้ทานแต่อาหารเผ็ดตั้งมากมาย หากได้เป็นสหายกันเช่นนี้แล้วแน่นอนว่าย่อมต้องได้กินอีกหลายชาม เพราะฉะนั้นลิ้นของเขาควรที่จะชินชาเพื่อรับมือได้ แม้ว่าตอนนี้ปากจะเบินไปแล้วก็ตาม

         

          ‘คุณชายซูที่ทานหม้อไฟมองโกลก็น่ารักดีนะ..’

         

          ถึงจะเป็นห่วงแต่เมื่อดู ๆ ไปเห็นอีกฝ่ายที่ขะมักเขม้นที่จะฝ่าฟันกับรสชาติเผ็ดชาไปให้ได้ แม้จะเป็นเรื่องง่าย ๆ ที่แสนยากสำหรับใครบางคน แต่นั่นก็ทำให้รู้สึกว่าเขามีเสน่ห์มากล้นได้อย่างน่าประหลาด ทั้งริมฝีปากที่เห่อแดง และเม็ดเหงื่อเปียกชื้นที่ไรผมข้างขมับ…

         

          ‘ว้าย ๆ เยว่เอ๋อร์ นี่เจ้ากำลังคิดอะไรกันอยู่นะ!’

         

           จู่ ๆ ความร้อนก็ลามขึ้นใบหน้าทั้งที่ความเผ็ดระดับนี้เด็กสาวก็ทานมันได้สบาย ๆ อยู่แล้ว แต่ทำไมตอนนี้กลับรู้สึกว่าร่างกายมันวูบ  ๆ วาบ ๆ ไปหมดกันนะ

         

          “หืม นึกว่าเจ้าจะไม่เผ็ดเสียอีก”

         

          ได้ยินเสียพูดไปพร้อมกับสูดน้ำมูกไปในตัวยิ่งทำให้เด็กสาวหน้าแดงยิ่งกว่าเก่า

         

          “อะ..อื้อ ก็นิดหน่อยน่ะเจ้าค่ะ แหะ ๆ”

         

          เฟินเยว่หลบหน้า แล้วหันเหสมาธิไปที่การปิ้งเนื้อแทน และเมื่อดูแล้วว่าเนื้อสุกได้ที่และส่วนมันมีความกรอบกำลังพอดีนางก็เนื้อย่างเสียบไม้ให้อีกฝ่านได้ลองทาน

         

          “เนื้อย่างสุกแล้ว ลองชิมดูนะเจ้าคะคุณชายซู”

         

          “อื้ม”

         

          แม้อาหารกลางวันมื้อนี้จะเผ็ดซ่าร้อนแรงสู้แสงตะวันไปสักหน่อย แต่ทั่งคู่ก็ทั้งอิ่มและอร่อยกันมากทีเดียว

.

.

.

ลักษณะนิสัยรักสงบ

-10 ลดความเครียด

ลักษณะนิสัยขยัน

-20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือทำกิจกรรมใด ๆ

ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

เอฟเฟคความสัมพันธ์

[152] ซู ตงฮั่ว

มอบ หม้อไฟมองโกล

ความสัมพันธ์ +10 จากการเป็นคนธาตุและปีเดียวกัน

JiTianTao ดี

โรลกินดื่มพร้อมกับคิดวางแผน

"ขอบคุณท่าน อาจารย์มากเลยนะครับที่จะเลี้ยงพวกเราแบบนี้เลย ข้าล่ะรู้สึกเกรงใจที่จะต้องให้ท่านอาจารย์คอยเลี้ยงข้าแบบนี้เลย"

"ฮ่าๆๆไม่ต้องเกรงใจหรอกนะข้าเป็น อาจารย์ของเจ้าก็เหมือนบิดาคนที่สองของเจ้าหรือว่าถ้าตามหลัก ศาสนาเราก็คือเราก็คือผู้ที่เผยแผ่หลักคำสอนของพระองค์ข้าจึงต้องคอยดูแลเจ้าให้เจ้าได้กินอิ่มนอนหลับไม่ต้องอดอยากขนาดนั้น และพวกเราจะต้องไปนำข้าวพวกนี้นั้นเดินทางไปอู๋เว่ยที่มันนั้นไม่ได้ระยะทางใกล้ๆเลบนะเพราะแบบนั้นก็อย่าไม่มีแรงตอนข้าต้องการแรงจากเจ้าก็แล้วกันล่ะนะ ออแล้วก็แม่นางกับท่านเหวินหยวนนั้นดื่มกินได้เต็มที่เลยนะข้าเลี้ยงพวกท่านเอง ออแล้วก็ข้าได้ถามพวกพนักงานในร้านแล้วนั้นอาหารของที่นี้นั้นของกินอร่อยๆเพียบเลยนะพวกท่านกินดื่มกันได้เลยอย่าได้เกรงใจข้า"

ก่อนที่จีเทียนเต๋าจะปล่อยให้สมาชิกในกลุ่มของตนเองนั้นกินอาหารกันไปเรี่อยๆโดยที่ตนเองนั้นก็กำลังคิดถึงแผนการของตนเองว่าจะเอาเช่นไรต่อดีตอนนี้ ว่าตนเองควรที่จะเริ่มต้นที่ไหนตอนนี้ที่เฉิงตูนั้นไม่น่าใช่ที่จะเริ่มต้นเท่าใดนักเพราะว่าที่แห่งนั้นสงบมากจนเกินไปผู้คนล้วนแล้วไม่เคยประสบผบเจอกับความรุนแรงมากมายนัก แต่ว่าถ้าจะไปเผยแผ่ทางเหนือเลยมันก็จะห่างไกลเกินไปหรือเปล่าว?เพราะว่าระยะทางที่ห่างไกลขนาดนั้นมันไม่ใช่น้อยๆเลยแบบนั้นการเดินทางไปมามันใช่ว่าจะไม่เสียเวลาเลย

"อ่าข้าควรจะเริ่มต้นทางใต้ดีไหมนะ?เริ่มจากหมู่บ้านซีตี้ก่อนแล้วค่อยคอบคุมทั้งชวี้โจวเสียเลย อืมแผนนี้ก็ดูท่าจะไม่เลวเลยหรือว่าข้าจะไปแถวจินหยาง? แถวนั้นก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ด้วย แถมยังมีท่านโกซุ่นที่ข้านั้นจำต้องดึงตัวอีกฝ่ายนั้นมาเข้าร่วมให้ได้ด้วยอ่าหนทางช่างยาวไกลยิ่งนักแต่ก่อนหน้านั้นข้าจะต้องหาบ้านเสียก่อนเพราะตอนนี้ข้าว่าบ้านนั้นสำคัญที่สุดแล้วล่ะแบบนี้"

ก่อนที่จีเทียนเต๋าจะต้องเจอกับพวก เหล่าบัณฑิตกับพ่อค้าที่มาชนแก้วสุรากับตนเองพร้อมกับที่เหล่ตามองแม่นางในโต๊ะของตนเองพร้อมกับที่เข้ามาพูดคุยกับตนเองเช่นเดิม

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน

+10ความสัมพันธ์กันขุนนางในสภา

ผู้รู้คุณ

+10ความสัมพันธ์กันขุนนางในสภา

มอบไอเทม ฮวาเจียวปิ้งย่าง ให้กับ NPC (172)

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลไกล่เกลี่ยพ่อค้า2คนกับวัว1ตัว

หลังจากที่ทั้งคู่นั้นพูดคุยกันเรียบร้อยแล้วนั้นจีเทียนเต๋ากับท่านอาจารย์นั้นก็ไปพักกินมื้อเที่ยงกันที่ร้านหม้อไฟในเมืองฉางอันโดยที่ระหว่างที่ทั้งคู่นั่นพูดคุยกันระหว่างรอหม้อไฟยกมานั้นท่านอาจารย์นั้นก็ได้มองไปยังรอบข้างของตนเอง

"ท่านอาจารย์มองอะไรหรือขอรับเห็นมองอย่างสนใจมาก?"

"ข้ากำลังมองพ่อค้าสองคนนั้นน่ะสิที่กำลังเถียงกันอยู่กันแบบนั้นเจ้าเห็นหรือไม่ว่าคนทั้งคู่นั้นต่างก็อ้างในการเป็นเจ้าของวัวทั้งคู่เจ้าคิดว่าถ้าปล่อยให้คนทั้งคู่นั้นเถียงไปกันแบบนี้สุดท้ายแล้วจะเป็นอย่างไรกันคงไม่แคล้วในการวางหมัดอย่างแน่นอนถ้าไงเจ้าลองไปไกล่เกลี่ยให้คนทั้งคู่หน่อยก็แล้วกันนะแบบนั้น"

"ได้ขอรับครับท่านอาจารย์เดี่ยวข้าจะไปทำให้คนทั้งคู่นั้นตกลงกันได้อย่างแน่นอน"

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋านั้นเดินไปหาพ่อค้าทั้งคู่ที่ตอนนี้นั้นต่างก็เถียงกันหน้าแดงกล่ำกันทั้งคู่

"คาราวะพวกท่านทั้งคู่มีปัญหาอันใดกันหรือท่านทำไมพวกท่านถึงได้มายืนทะเลาะกันแบบนี้มีปัญหาอันใดให้ข้านั้นช่วยพวกท่านไหมขอรับ?"

"ท่าน บัณฑิตมาก็ดีเจ้าคนขายเนื้อคนนี้น่ะสิมันมาโกหกหาว่าวัวตัวนี้เป็นของมันทั้งที่วัวตัวนี้เป็นของข้าที่เลี้ยงมาแท้ๆ"

"แกสิโกหกวัวตัวนี้เป็นของข้าที่ซื้อมาแล้วมันจะเป็นของแกได้อย่างไรกัน"

"อ่า...ถ้าพวกท่านทั้งคู่นั้นคิดว่าวัวตัวนี้เป็นของพวกท่านงั้นก็ลองบอกมาว่าพวกท่านนั้นว่ามันเป็นของพวกท่านมาได้ยังไงกันแล้วข้าจะช่วยพวกท่านตัดสินเองขอรับ"

หลังจากที่พวกพ่อค้านั้นคิดกันสักครู่ก็ตอบตกลงก่อนที่จะเริ่มพูดกัน

"ข้านั้นเป็นพ่อค้าค้าสัตว์ที่ค้าสัตว์มาทุกรูปแบบข้านั้นคลุกคลีกับสัตว์ตลอดเวลาข้านั้นเลี้ยงพวกมันมาเองกับมือทำไมข้านั้นจะไม่รู้ว่าวัวตัวนี้เป็นของข้ากันข้าเลี้ยงมันตั้งแต่เป็นลูกวัวเสียด้วยซ้ำนะ!!!ข้าทั้งอาบน้ำมันรวมถึงแปรงขนอยู่ด้วยกันกับมันตลอดนะ"

"เหอะเลี้ยงกับผีนะสิลูกวัวตัวนี้ข้านั้นได้มาจากเพื่อนที่ให้ข้ามาข้าเลยเลี้ยงมันตั้งแต่เล็กคอยดูแลมันตลอดเวลา ป้อนข้าวป้อนน้ำมันมาตั้งแต่เล็กเสียด้วยซ้ำแล้วมันจะเป็นของเจ้าได้ไงอย่ามาโกหกมันเป็นของข้า"

จีเทียนเต๋าที่ได้ฟังคนทั้งคู่นั้นก่อนจะค่อยๆถอนหายใจก่อนส่ายหัวไปมาพร้อมกับที่ล้วงมือเข้าไปในเสื้อของตนเอง

"เอาล่ะถ้าแบบนั้นข้าจะ ไกลเกลี่ยให้พวกท่านเองข้านั้นมีวิธีต่างๆมากมายที่จะสามารถหาคนที่โกหกได้แต่ว่าข้านั้นไม่อยากที่จะทำข้าไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกท่านทำนั้นต้องการสิ่งใดกัน การโกหกไม่ใช่สิ่งที่ดีถ้าพวกท่านโดนจับได้จะมีโทษนะเพราะแบบนั้นข้าจะซื้อวัวตัวนี้เองโดยที่ข้าจะจ่ายให้พวกท่านคนล่ะสิบตำลึงเงินโดยที่ข้านั้นหวังว่าพวกท่านจะยอมขายวัวนี้ให้ข้าเพราะว่าถ้าพวกท่านไม่ขายข้าก็คงจะต้องเอาพวกท่านคนหนึ่งเข้าคุก ส่วนวัวที่ราคาสิบตำลึงเงินนั้นพวกท่านคงจะไม่สามารถที่จะขายให้ใครได้ง่ายๆหรอกนะ ขอให้พวกท่านนั้นหยุดทะเลาะกันแล้วก็ขอให้จำเอาไว้ว่าการโกหกไม่ใช่สิ่งที่ดี เพราะงั้นพวกท่านเอาเงินไปแล้ววัวตัวนี้จะเป็นของข้า ข้าอาจจะดูเป็นคนโง่ที่ซื้อวัว1 ตัวด่วยราคา20ตำลึงเงิน แต่ข้ากลับคุ้มที่จะซื้อโอกาศให้คนอีก1คนได้กลับตัวกลับใจแล้วก็ช่วยคนอุดหนุนเจ้าของอีกคนหนึ่งด้วยข้าหวังว่าพวกท่านจะเข้าใจเพราะแบบนั้นข้าจึงหวังว่าการกระทำของข้าในครั้งนี้นั้นจะทำให้พวกท่านได้เข้าใจอะไรกันบ้างนะ ท่านทั้งพ่อค้าสัตว์แล้วก็คนขายเนื้อ"

ก่อนที่จีเทียนเต๋านั้นจะจ่ายเงินให้กับพ่อค้าทั้งคู่ไปคนล่ะสิบตำลึงพร้อมกับเดินลากวัวมาอีก1ตัวเพื่อที่จะกลับมาหาอาจารย์ของตนเองที่ตอนนี้กำลังมองตนเองกับวัวกับพ่อค้าทั้งสองคนข้างหลังตนเองโดยที่จีเทียนเต๋านั้นก็ไม่สามารถที่จะรู้ได้ว่าข้างในของ อาจารย์ของตนเองนั้นจะคิดเห็นเช่นไรกับวิธีการของตนเองที่ทำลงไปในครั้งนี้กันแน่โดยที่ตนเองนั้นที่ทำไปแบบนี้ก็เพราะอยากที่จะให้โอกาศคนที่ทำผิดนั้นได้กลับตัวกลับใจโดยที่ถ้าอีกฝ่ายยังคงโกหกแบบเดิมอีกคราวหน้าคงจะโดนจับขังคุกอย่างแน่นอนคงไม่ได้รับการให้โอกาศแบบที่ตนเองนั้นทำลงไปอย่างแน่นอน

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลแวะกินอาหารก่อนไปเฉินตู

"เอาล่ะมื้อนี้พวกเราก็กินกันเต็มที่เลยนะก่อนที่พวกเรานั้นจะไม่ค่อยได้มากินกันข้าล่ะอยากกินหม้อไฟมานานแล้วถ้าไม่ติดว่าจำต้องประหยัดเงินในการใช้สอยในอนาคตล่ะก็ข้าคงกินอาหารเยอะขึ้นทุกวันแน่นอน"

"ว่าแต่ว่าท่านอาจารย์ขอรับทำไมพวกเราถึงเร่งเดินทางมายังเมืองเฉินตูด้วยตามที่กำหนดเดิมของพวกเรานั้นพวกเราไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรีบเร่งมายังเมืองเฉินตูเลยนะขอรับ"

"เพราะว่าข้ารู้สึกว่าที่เฉินตูนั้นข้าจะต้องมาไม่ว่ายังไงข้าก็ต้องมาให้ได้ถ้าเกิดว่าข้านั้นไม่มาข้าจะเสียใจอย่างแน่นอนที่ไม่ได้มา"

"ท่านจะบอกข้าว่าเป็นเพราะความรู้สึกของท่านอย่างนั้นสินะขอรับที่ทำให้พวกเรานั้นจำเป็นที่จะต้องออกเดินทางอย่างเร่งรีบเพื่อที่จะมาเมืองเฉินตูเช่นนี้กัน"

"ใช่แล้วล่ะเพราะแบบนั้นพวกเราจำเป็นที่จะต้องกินอาหารให้เยอะๆเพื่อตุนสเบียงให้กับตนเองและซื้อหาอาหารสำหรับใช้กินระหว่างทางด้วยเอาล่ะพวกเรามากินกันก่อนดีกว่าขืนไม่รีบกินพวกเราจะเสียเวลากว่าจะไปถึงเฉินตูก็คงมืดเสียก่อนแบบนั้น"

พร้อมกับที่ทั้งคู่นั้นเริ่มกินกันอย่างดุเดือดมากขึ้นเรี่อยๆ

ใช้ลักษณะนิสัย ชอบกิน

-20ความเครียดเมื่อโรลกินไม่อั้น

@Watcher