[เมืองฉางอัน] โรงเตี๊ยมฉางจิ้นฮั่ว

โรงเตี๊ยมฉางจิ้นฮั่ว

{ เมืองฉางอัน }

【โรงเตี๊ยมฉางจิ้นฮั่ว】

โรงเตี๊ยมประจำเมืองฉางอันที่ตกแต่งอย่างหรูหรา
เปิดให้บริการมาแล้วหลายสิบปีแต่ทว่าสภาพไม่ได้ทรุดโทรมลงไปมากนัก
มีบริการอาหารและที่พักราคาไม่แพงอย่างที่คิด
กลางคืนมีการแสดงดนตรีและระบำจากคณะการแสดงจากต่างเมือง
ด้านในต่อเติมเป็นอาคารไม้สามชั้น ฉลุลวดลายอ่อนช้อยสลักเสลาสวยงาม
เครื่องเรือนงดงามมีรสนิยมคัดเลือกเป็นอย่างดี
ให้บริการสุราอาหารทั้งชาวฮั่นและนอกด่าน
ทุกเทศกาลจะคราคร่ำไปด้วยผู้คนดั่งคำว่า
"ให้ความบันเทิงแก่แขกคืองานของเรา"

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 150 อีแปะ - 5 EXP (รายวัน)

เถ้าแก่: ฉาง ไท่เหอ
อุปนิสัย:
คนหนุ่มไฟแรง ที่รักและภูมิใจในกิจการของทางบ้านเป็นอย่างมาก
เขาพยายามลงมาเรียนรู้งานด้วยตนเอง
บางครั้งก็ปลอมตัวไปเป็นเสี่ยวเอ้อร์เพื่อรับความคิดเห็นจากลูกค้า

ZhaoPei ดี

        หลังจากก้าวเข้ามาภายในตัวโรงเตี๊ยมเพื่อหาที่พักชั่วคราวสำหรับจ้าวเพ่ยและซุนหยางในตัวเมืองฉางอัน จ้าวเพ่ยก็เดินตรงดิ่งจากห้องของนางไปหาเสี่ยวเออห์ก่อนที่จะเข้ามาบริการนางทันที หญิงสาวยกยิ้มให้กับเสี่ยวเออร์ที่ยังคงประหม่ากับท่าทีของนางที่แตกต่างจากแขกคนอื่นๆ

        "ข้าขอพบเถ้าแก่ที่นี่ได้หรือไม่.."

        "ได้.. ได้ขอรับ" เสี่ยวเออห์กล่าวขึ้นพลางพานางไปพบกับเถ้าแก่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ทันที จ้าวเพ่ยสะบัดปลายแขนเสื้อที่ดูเกะกะออกเล็กน้อยขณะเดินตามเสี่ยวเออห์เพื่อไปพบกับเถ้าแก่ผู้กำลังจัดสรรค่าใช้จ่ายภายในโรงเตี๊ยมอยู่

        "เถ้าแก่ขอรับ.. มีคนขอพบ" เสี่ยวเออห์กล่าวดับเถ้าแก่และจากไปเพื่อทำงานในส่วนของตนต่อ

        บุรุษผมยาวเงยหน้าขึ้นมองจ้าวเพ่ยพลางพยายามคิดว่าเคยเจอนางที่ใดมาก่อนหรือไม่ถึงได้ต้องการพบเขาเช่นนี้ ใบหน้าประดับด้วยเครื่องประทินโฉมส่องประกายออกมาเมื่อเห็นว่าเถ้าแก่ผู้นี้พอจะมีเค้าโครงความใจดีจากการดูลักษณะภายนอกคร่าวๆ

        "แม่นาง" เถ้าแก่เอ่ยถามพลางวางมือจากสิ่งที่ทำโดยสิ้นเชิงสองมือประสานเข้าหากันขณะยังคงนั่งที่เดิม "มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่"

        "ข้าเพียงมีเรื่องจะให้ท่านช่วยเหลือเรื่องหนึ่ง"

        เถ้าแก่โรงเตี๊ยมหยักไหล่ก่อนจะ รับตำลึงจากเสี่ยวเออห์หลังจากบริการแขกรายหนึ่งเสร็จสิ้น "ได้สิ.. แม่นางมีเรื่องอะไรล่ะ หน้าที่ของพวกข้าคือบริการแขกในโรงเตี๊ยมให้รู้สึกปลอดภัยคล้ายอยู่บ้าน"

        "ข้าจะขอยืมโรงครัวพื้นที่เล็กๆพอให้ข้าทำอาหารสักหนึ่งชนิดได้หรือไม่ จะทำความสะอาดเครื่องครัวและจ่ายค่าให้ยืมให้"

        "เรื่องเท่านี้" เถ้าแก่เงยหน้ามองจ้าวเพ่ยตรงๆ "ได้สิ.. โรงครัวที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้แขกสามารถใช้ได้ทุกยาม"

        "ขอบคุณเจ้าค่ะ" นางกล่าวขึ้นมาด้วยความดีใจ ก่อนจะเรียกเสี่ยวเออห์ให้นำตนไปยังโรงครัวที่นี่

        เสียงเครื่องครัวและกลิ่นหอมกรุ่นของอาหารตีขึ้นมาทันทีที่ย่างกรายเข้ามาในบริเวณ จ้าวเพ่ยกล่าวขอบคุณเสี่ยวเออห์ก่อนนางจะหาที่จับจองประจำและนำปลากงที่พ่อค้าหวังนำมาให้นางเพื่อแช่น้ำล้างกลิ่นคาวเสียก่อน แล้วค่อยตระเตรียมวัตถุดิบที่นางซื้อมาจากเมืองซีเหอให้พร้อมสำหรับทำอาหารช่วงสั้นๆ

        นางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะจับตัวปลาขึ้นมาขูด้ดล็ดออกทั้งสองตัวจนเกลี้ยงเกลา นำไปล้างน้ำสะอาดหนึ่งรอบ แล้วจึงหยิบมีดกรีดปลาตามแนวหลังของตัวปลาจนแผ่ออกมาได้ หลังจากนั้นก็เอาอวัยวะภายในปลาออกจนเกลี้ยงเกลา ก็ล้างตัวปลาออกด้วยน้ำเปล่าอีกครั้ง

        พอจะจำที่อาอี๋กล่าวสอนเอาไว้ได้ว่า เมือกสีดำใต้ท้องตัวปลาควรจะนำออกเพราะหากไม่ล้างให้สะอาดและหมั่นสังเกตุตัวปลาให้ถี่ถ้วน ตัวปลาก็จะติดกลิ่นคาวมากจากเมือกนั้น จ้าวเพ่ยหยิบปลาสองตัวขึ้นมาพักก่อนจะโรยเกลือเล็กน้อยเพื่อเพิ่มรสชาติตัวปลาให้มีรส พอไม่ให้จืดชืดจนเกินไปมากยิ่งขึ้น

        จ้าวเพ่ยนำปลาที่ถูกหมักวางพักไว้พอให้แห้งก่อน ค่อยหันไปสนใจเครื่องปรุงระหว่างรอแทนที่จะปล่อยเวลาให้สูญเปล่า ระหว่างนั้นหญิงสาวก็ได้ตั้งหม้อปรุงน้ำราดบนตัวปลาจนเสร็จสิ้นดีแล้วก็พักเอาไว้บนเตาไฟอ่อนๆเพื่อคงความร้อนเอาไว้ไม่ให้เย็นเร็วเกิรไป ก่อนนางจะได้นำมาราดบนตัวปลา

        ตัวปลาที่หมักเอาไว้ถูกแผ่ออกคล้ายมีปลาสองตัวนำลงวางบนตะแกรงเพื่อลงย่างตรงเตาถ่านร้อน นางจำเป็นต้องย่างปลาทีละตัวเพื่อให้แน่ใจว่าแต่ละตัวนั้นเหลืองสุก แห้งกรอบดีทั้ิงสองด้าน หญิงสาวจับจ้องตัวปลาย่างขณะยกนิ้วขึ้นมาดมก็เม้มปากและกัดริมฝีปากล่างอย่างครุ่นคิด เมื่อกลิ่นคาวปลาที่นางกลัวนักกลัวหนาตอนนี้ กลับติดมือไปเสียแล้ว แต่อย่างไรก็ช่างมันเอาไว้ก่อน จ้าวเพ่ยคิดว่าค่อยนำเกลือมาทาที่มือเพื่อดับกลิ่นคาวทีหลังก็คงจะดับกลิ่นคาวลงได้บ้าง แม้จากนี้คงจะต้องใช้เวลาไม่น้อยเพื่อที่ให้กลิ่นคาวหลุดหายออกไปจนสิ้น

        หลังจากตัวปลาสุกได้ที่ทั้งสองตัว ควันร้อนยังคงพวยพุ่งออกจากตัวปลากรุ่นๆ จ้าวเพ่ยนำเครื่องเคียงมาวางเรียงรอบๆตัวปลาให้เกิดความสวยงามหลังจัดวางปลาลงกล่องข้าว หญิงสาวตักน้ำราดที่ทำเตรียมเอาไว้ราดลงบนตัวปลาจนอาบชุ่มไปด้วยน้ำ พริกหั่นสดถูกจัดวางตกแต่งเพื่อความสวยงามก่อนนางจะปิดกล่องข้าวนั้นและนำผ้าสีขาวมาผูกมัดอีกชั้นให้เกิดความสวยงามตามประสาสตรีทำกล่องข้าวให้ใครสักคน

        พอเสร็จทุกอย่างแล้วก็คงจะเหลือแต่ทำความสะอาดครัวให้เรียบร้อย จ้าวเพ่ยนำข้าวกล่องพึ่งทำสดใหม่เก็บใส่ย่ามของนางก่อนจะเดินไปเก็บเครื่องครัวที่นางทำเอาไว้วางซ้อนเพื่อยกไปล้างทำความสะอาดให้เหมือนเดิมทุกประการ

        จ้าวเพ่ยเดินออกจากโรงครัวขณะใช้พัดโบกตัวเองตามประสาคนทำงานหนักได้ไม่เท่าไรก็เหนื่อย หญิงสาวก้าวเดินมาหาเถ้าแก่เพื่อเจรจาต่อรองค่าใช้โรงครัวในครั้งนี้ แต่นางเลื่อนเก้าอี้สำหรับแขกที่มาติดต่อนั่งไปด้วนเพื่อพอพักคลายเหนื่อยลงบ้าง

        "เสร็จแล้วหรือแม่นาง…"

        "เจ้าค่ะ.. ข้าจึงมาถามเถ้าแก่ เรื่องค่าใช้เครื่องครัวที่โรงเตี๊ยมว่าเท่าใด" จ้าวเพ่ยเอ่ยถามไปตรงๆ ขณะมองเถ้าแก่ตรวจเช็คค่าใช้จ่ายอยู่ไม่วางตา

        "ผู้มาพักที่นี่ข้าไม่คิดหรอก ถือเสียว่ารวมค่าห้องและค่าบริการด้วยก็แล้วกัน"

        "ขอบคุณเถ้าแก่เจ้าค่ะ" นางกล่าวก่อนจะลุกออกไป จ้าวเพ่ยเปิดย่ามมองข้าวกล่องที่ถูกตระเตรียมมาอย่างสวยพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปด้วย

        ทำซะสวยเสียขนาดนี้ พ่อค้าหวังคงจะต้องดีใจแน่ๆที่ได้รับของมีคุณภาพ สำหรับจ้าวเพ่ยคำว่าคุณภาพย่อมมาพร้อมกับเปลือกนอกที่งดงามน่าชมไปด้วย จึงไม่แปลกที่นางจะบรรจงตกแต่งภายนอกให้สวยเสมอ

        แน่นอนว่าระดับจ้าวเพ่ย ภายในจะต้องอร่อยให้สมกับความสวยงามของเปลือกนอกด้วยเช่นกัน

WenShaotian ดี

                                  โรงเตี๊ยมฉางจิ้นฮั่ว..


                                  เวลาผ่านไปหลายชั่วยามที่ชายร่างยักษ์ตามหาวัตถุดิบต่างๆเมือง แน่นอนว่าที่ฉ่งอันนัะ้นเป็นศูนย์กลางความเจริญ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่มีสิ่งเหล่านี้ บางอย่างมีน้อยบ้างมากบ้างตามกำลังซื้อของแต่ละผู้แต่ละคน จนในที่สุดแล้ว วัถตุดิบทุกอย่างก็ครบ ชายร่างยักษ์จำเป้ฯต้องหาครัวสำหรับทำอาหารมื้อนี้ จึงได้ของรบกวนที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้เป็นครัวสำหรับประกอบอาหารที่ได้รับจ้างวานมา...


                                 " ยินดีต้อนรับท่านชาย.. เอ่ออ ไม่ทราบว่า มีอะไรให้ข้าช่วยเหลือท่านได้บ้างมั้ยขอรับ?" ดุเหมือนวงันนี้จะเป้นจังหวะเหมาะที่เจ้าของโรงเตี๊ยมออกมาต้อนรับลูกค้าอยู่หน้าโรงเตี๊ยมอย่างพอดี ชายร่างยักษืเองก็ไม่ได้มีหน้าตาหน้ากลัวอะไรขนาดนั้นนัก มารยาทของเขาทำให้ความน่ากลัวของรูปพรรณของเขานั้นลดลงไป.. นิดนึง.. พอที่ผู้คนจะไม่หวาดกลัวว่าเขานั้นจะจับใครหักคอเป็นเครื่องระบายอารมณ์


                                "ข้าต้องการคัรวประกอบอาหารหน่อยน่ะ ใช้เวลาไม่นาน เสร็จแล้วข้าจะรีบไป"


                                "ได้.. ได้เลยท่าน"


                                เมื่อทุกอย่างเป็นอันตกลง ชายร่างยักษืจึงถือวิสาสะเข้าครัวเพื่อจัดแจงทำข้าวห่อใบบัวจนเสร็จเรียบร้อย.. ก่อนที่จะเก็บข้าวของของตนเองและออกจากครัวโรงเตี๊ยมไป และไม่ลืมที่จะขอบคุณเถ้าแก่ที่อึปการะห้องครัวให้ใช้ทำอาหารในมื้อนี้...

................

Jinying ดี

❀ เดินทางร่วมงานขึ้นบ้านใหม่ ❀

แวะพักผ่อนยังเขตส่านซี

.

.

           รถม้าเคลื่อนอย่างไม่เร่งรีบนักออกมาจากตัวเมืองลั่วหยาง เพราะระยะทางจากเขตกวนจงตะวันตกไปจนถึงเขตส่านซีไม่ใช่ระยะทางที่ห่างไกลมากนัก ใช้เวลาเกือบสองชั่วยามทั้งหมดก็เข้าสู่ตัวเมืองฉางอันกันแล้ว เมื่อถึงตัวเมืองที่ต้องการพักผ่อน บานหน้าต่างน้อยที่เชื่อมระหว่างคนขับรถม้าและคนโดยสาร ก็พลันถูกดวงหน้าหวานเยี่ยมหน้าออกมาหาก่อนเอ่ยบอกให้ถานเจ๋อขับไปด้วยความเร็วที่ช้าลงเพื่อที่นางจะได้ช่วยมองหาโรงเตี๊ยมให้ด้วย

           ซึ่งใช้เวลาไม่นานถานเจ๋อก็ได้มาจอดรถม้าไว้เคียงยังโรงเตี๊ยมฉางจิ้นฮั่ว โรงเตี๊ยมประจำตัวเมืองฉางอันแสนหรูหรา คนที่โดยสารทั้งสามต่างลงรถม้ามาก่อนจะช่วยกันขนของเข้าไปยังภายในตัวอาคาร โดยที่จิ้นอิ๋งเป็นฝ่ายเดินนำเพื่อทำการขอพูดคุยกับเถ้าแก่ประจำโรงเตี๊ยมและขอไหว้วานใช้ยังห้องครัวเพื่อทำขนม และแน่นอนว่านางไม่ได้ขอใช้โดยไร้ซึ่งของตอบแทน ข้าวสารสิบกระสอบและเงินจำนวนร้อยตำลึงเงินนั้นดรุณีน้อยแทบยื่นส่งให้เป็นค่ายืมสถานที่อย่างไม่นึกเสียดายเลยเชียว

           เหมยซูฮวาที่เห็นก็นึกถอนหายใจออกมาผะแผ่ว ความไม่รอบคอบของดรุณีน้อยนั้นดูน่าชวนดีดหน้าผากเด่น ๆ นั้นเสียจริง หากแต่เพราะท่าทางดีใจที่ยิ้มแย้มจนดวงตาโค้งเสี้ยวเช่นนั้นหลังได้รับการตอบรับจากเถ้าแก่ฉางนั้นก็ทำให้คนรอบตัวที่เห็นได้แต่ปล่อยเลยตามเลยและเดินตามนางเข้าไปในครัวกันต่อไป

           .

           .

           เมื่อเข้ามาในห้องครัวกันได้ พี่สาวซูฮวาก็กลายเป็นตัวหลักในการช่วยสอนทำขนมให้แก่ทั้งกลุ่มไป โดยเริ่มจากทำตัวไส้ที่ฝ่ายบุรุษอย่างถานเจ๋อดูคล้ายจะเป็นแผนกช่วยล้างวัตถุดิบต่าง ๆ และนวดแป้งไป และฝ่ายสตรีสองนางก็ช่วยกันปรุงรสต่าง ๆ ให้ กระทั่งตัวไส้ที่เป็นเนื้อเสร็จเรียบร้อยก็ช่วยกันห่อคล้ายกับซาลาเปาแค่ไม่คลุมไปถึงด้านบนของขนม

           ใช้เวลาไม่นานขนมทั้งเกือบยี่สิบที่ก็พร้อมที่จะถูกนำไปนึ่ง ลักษณะของขนมที่มีความแตกต่างเป็นเอกลักษณ์การห่อของแต่ละคนทำเอาจิ้นอิ๋งที่ยกหม้อไปขึ้นเตาถึงกับเผลอหลุดเผยรอยยิ้มเจือความขบขันขึ้นมา กระนั้นแม้จะแตกต่างและให้ความรู้สึกไม่เข้าพวกเท่าไหร่โดยเฉพาะขนมเช่าม่ายของถานเจ๋อ แต่ก็สัมผัสได้ถึงความตั้งใจจากการที่ไม่ทำห่อขนมเสียเลยแม้แต่อันเดียวทำให้สุดท้ายนางอดที่จะหันไปเอ่ยชื่นชมแก่ผู้ติดตามที่ดูไม่สันทัดการทำอาหารไม่ได้

           “ ทำได้ดีมากเลยล่ะเจ้าค่ะ แม่นางซุนต้องชอบแน่ ๆ ” ดรุณีน้อยเอ่ยขึ้นมาอย่างกระตือรือร้นก่อนที่ทั้งหมดจะนั่งรอขนมสุกเพื่อทำการบรรจุหีบห่อเตรียมนำเดินทางไปด้วยในวันรุ่งขึ้น ซึ่งขั้นตอนหลังจากนี้ไม่ได้ใช้เวลานานเท่าการเตรียมวัตถุดิบต่าง ๆ อย่างก่อนหน้าแล้ว ทั้งสามจึงได้แยกย้ายไปเข้านอนกันหลังใช้เวลาบรรจุขนมลงกล่องเพียงอีกหนึ่งก้านธูป

           ซึ่งก่อนที่ต่างคนต่างจะเข้านอนกันไปนั้นตัวจิ้นอิ๋งก็ได้นัดให้ทั้งหมดไปรวมตัวกันที่หน้าโรงเตี๊ยมภายในยามเหม่าของวันรุ่งขึ้นด้วย

.

.

.

กู่จิ้นอิ๋ง มอบ ข้าวสาร 10 กระสอบ ให้แก่โรงเตี๊ยมฉางจิ้นฮั่ว

กู่จิ้นอิ๋ง มอบ เงิน 100 ตำลึงเงิน ให้แก่โรงเตี๊ยมฉางจิ้นฮั่ว

เป็นค่าตอบแทนที่ให้ยืมใช้ห้องครัวของโรงเตี๊ยม

ลักษณะแต่กำเนิดขาดความรอบคอบ

-20 ความเครียดจากการโรลบริจาคให้ผู้อื่นอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง

Tianzhou ดี

❖ราชสีห์จรจัด❖

ข่าวลือ

หลังจากที่ได้ตัดสินจะออกมาจากเมือง บุรุษหนุ่มก็ได้เดินทางต่อเนื่องมาอย่างยาวนานจงมาถึงยังฉางอันอันกว้างใหญ่ ก่อนจะแวะเข้าพักที่โรงเต๊๊ยมในเมืองเพื่อจะรับประทานอะไรเสียหน่อยสำหรับการเดินทางต่อไป

“เอาไก่ขอทานหนึ่งที่”

บุรุษหนุ่มกล่าวสั่งแกะเสี่ยวเอ้อร์ในโรงเตี๊ยมก่อนจะเดินไปหาที่นั่งแห่งหนึ่ง และในจังหวะนั้นด้วยหูที่แสนดีนั้นทำให้บุรุษหนุ่มได้ยินการสนทนาบางอย่างที่น่าสนใจเข้า

“เจ้ารู้รึเปล่าว่าช่วงนี้ที่เขาเฟิ่งหวงที่เฉินหลิวจะมีบัวหิมะปรากฏขึ้นนะ”

“เห้ย จริงหรอ เจ้าไปได้ข่าวมาจากไหน”

“ข้าได้ยินพวกหมอกับบัณฑิตคุยกันน่ะเลยรู้ข่าวมา”

“เจ้านี่ดูดีจริงๆ”

ชายสองคนนั้นยังคงกล่าวกันต่อไป แต่เรื่องที่บุรุษหนุ่มสนใจนั่นคือบัวหิมะ ซึ่งสมุนไพรขิ้นนั้นเหมาะสำหรับมอบให้แก่หญิงสาวปิงจวนอย่างยิ่งเช่นนั้นแล้ว การไปที่นั่นก็มิเสียหายอะ

“เอาแบบนี้แหละ”

บุรุษหนุ่มกล่าวออกมาก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับวางเงินไว้ที่โต๊ะ ก่อนที่ในจังหวะนั้นอาหารของบุรุษหนุ่มจะมาเสิร์ฟพอดี จึงได้คว้าไก่ขอทานชิ้นนั้นหยิบขึ้นมากินด้วยมือขณะเดินออกจากโรงเตี๊ยมก่อนจะกระโดดขึ้นอาชามุ่งไปยังเขาเฟิ่งหวง

ได้ยินข่าวลือเรื่องบัวหิมะ

@Watcher