[นอกเมืองซีเหอ] บ้านสกุลกู่ | เรือนหิมะ

Watcher

Lizixuan ตอบกลับเมื่อ 2021-9-21 14:31
มุมานะ ไม่ย่อท้อ        ด้วยปัญญาณประกอบกับได้รับการบ่ ...

การสำรวจหอฝีกยุทธ์ 8

@Lizixuan

ทันทีที่ท่านเคลื่อนตัวสุดท้ายหันมาใจกลางห้อง กำแพงใจกลางห้องขนาดสี่เหลี่ยมจตุรัสเคลื่อนลงพื้นจนขนานเป็นพื้น เผยให้เห็นแท่นวางตำราใจกลางห้อง

ดูเหมือนว่าจะเป็นตำราของซินแสตงฟาง บนหัวแท่นวางได้เขียนสลักข้อความบนหินว่า 'แก่ผู้ที่มีปณิธานช่วยเหลือผู้คนในอีกสองร้อยปีให้หลัง'

ตอนนี้ท่านต้องตัดสินใจว่าจะหยิบตำราหรือไม่ หรือกลับออกไปทิ้งตำราไว้

(1) หากหยิบตำรา กำแพงที่เคลื่อนลงขึ้นมาขังท่านไว้กับแท่นตำราไม่สามารถออกจากศูนย์กลางห้องได้ กลายเป็นห้องปิดตาย

เว้นแต่ท่าน วางของที่มีน้ำหนักเดียวกับตำราลงบนแท่น (ส่งไอเท็มที่เลือกวางของมาไอดี Webmaster)

- หลังจากนั้นให้สร้างสตอรี่จบแค่วางของ แต่ยังไม่ทราบผลว่ากำแพงหินจะลดลงไปที่พื้นหรือไม่ -

Lizixuan ดี

การเสียสละบางสิ่งเพื่อบางสิ่ง

        การสำรวจชั้นที่ 3 มันคือความเสี่ยงที่หลี่ซีซวนต้องแบกรับคนเดียว  หากอันตรายชีวิตก็ต้องทิ้งร่างไว้ที่นี่กลายเป็นผีเฝ้าหอฝึกยุทธ์หลังนี้  นับตั้งแต่ตัดสินใจควบม้าออกจากเมืองจี้โจว  ทุกสถานการณ์ไม่ว่าจะอันตรายหรือไม่  มันคือความเสี่ยงที่หลี่ซวนได้เตรียมใจไว้แล้ว  กระทั่งใช้ปัญญาและความสามารถด้านการคำนวณแก้ไขกลหมากล้อม  กลายเป็นเส้นทางที่สวรรค์มอบโอกาสทีไร้คู่แข่งให้กับหลี่ซีซวนแล้ว  ไม่มีหนทางให้หันหลังกลับไปอีกแล้ว  มีเพียงเดินหน้าและเผชิญกับมันด้วยใจที่กล้าหาญ  มุ่งมั่น  ไม่ย่อท้อ  ให้รับรู้ได้ว่าชายหนุ่มพเนจรคนนี้มีดีไม่แพ้ผู้ใด  กระทั่งหลี่ซีซวนทำการขยับรูปปั้นสัตว์เทพ 4 รูปปั้นหันเข้ามาใจกลางของห้องที่ตั้งอยู่ในชั้น 3  พอขยับทั้งหมดเข้ามาหาครบทั้ง 4 รูปปั้น  กำแพงใจกลางห้องสี่เหลี่ยมจตุรัสเคลื่อนลงจนขนานเป็นพื้นเดียวกับพื้นของชั้น 3  มันเผยให้เห็นแท่นยกสูงมีตำราเล่มหนึ่งวางอยู่แท่นยกสูง  คงจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากตำราของตงฟางเจ้าของบ้านหลังนี้  ยุคสมัยที่คนผู้นี้เคยดำรงอยู่น่าจะเป็นอัจริยะแห่งยุค  ปราดเปรื่องเหนือคนทั่งแผ่นดิน  หลี่ซีซวนเดินเข้ามาหาแท่นยกสูงในกลางของห้อง  ยืนมองดูตำราเล่มหนึ่งผิวเผินธรรมดายิ่ง  ไม่มีอะไรน่าดึงดูดและด้วยความธรรมดาของมัน  กลับทำให้ผู้คนมากมายต้องออกสำรวจและตามหามันเพื่อจุดประสงค์ของคนที่มาสำรวจนี่เอง  หลี่ซีซวนยืนสำรวจแท่นยกสูงพบว่าบนแท่นยกสูงมีข้อความสลักไว้

'แก่ผู้มีปณิธานช่วยเหลือผู้คนในอีกสองร้อยปีให้หลัง'

        ตงฟางผู้นี้ได้อย่างไรว่าในอีกสองร้อยปีให้หลังจะยังมีผู้มีปณิธานเช่นเขาหลงเหลืออยู่อีก  ยุคหลังจากตงฟงนานนับร้อยปีการจะหาคนเช่นนี้นับว่าหายากดั่งเพชรในเม็ดทราย  ซึ่งหลี่ซีซวนจัดว่าไม่เข้าพวกใดเลย  ขออยู่เช่นคนโดดเดี่ยวท่ามกลางการแก่งแย่งผลประโยชน์  หลี่ซีซวนมาถึงจุดนี้แล้วหากมิได้สิ่งใดไปเลยย่อมมาเสียเที่ยวและที่ลงแรงไปย่อมเปล่าดาย  จึงตัดสินใจหยิบตำราบนแท่นสูงขึ้นมาไว้ในมือ  ทันทีที่หลี่ซีซวนหยิบตำราขึ้นมาจากแท่นยกสูงด้วยมิรู้ว่าแท่นยกสูงยังมีกลไกลซ่อนไว้อีกชั้นหนึ่ง  ทำให้ทำให้กำแพงของห้องกลางยกสูงขึ้นมาปิดกันห้องอีกครั้งหนึ่ง  สภาพมิต่างจากห้องปิดตายไร้ซึ่งทางออกหรือจะต้องตายกลายเป็นผีเฝ้าห้องนี้แล้ว  

        หลี่ซีซวนนั่งลงในห้องปิดตาย  หลับตา  นั่งสมาธิ  พนมมือขึ้นมาในหัวสมองพลันนึกถึงบทสวดมนต์ที่วัดหมีเล่อเฝอ  ผู้ศรัทธาทั้งหลายต่างนั่งลงเบื้องหน้าองค์หมีเล่อเฝอสวดมนต์พึมพำด้วยใจที่ศรัทธา  หลี่ซีซวนวางตำราของซินแสตงฟงไว้บนตกพนมมือขึ้นมาสวดมนต์ตามความทรงจำที่มี  แม้ไม่รู้ความหมายของบทสวดมนต์ว่าแปลความหมายได้เช่นไร

        ฝอซัว "หมีเล่อจิ้วขู่จิง "  หมีเล่อเซี่ยซื่อ  ปู้เฟยชิง  หลิงเป่า"ฉีหลู "  หลิงซันตี้      เหนี่ยนฮวาอิ้นเจิ้งเข่าซันเซิ่ง  ลั่วไจ้จงเอวี๋ยน ซันซิงตี้   ต้าเจิ้งซื่อชวน "อวั๋งเถาซิน  "  เทียนเจินโซว

เอวี๋ยนกว้าเซิ่งเฮ่า  เติ่งไต้สือจื้อเตี่ยนเสินปิง   อวิ๋นเหลยเจิ้นไคอู้จี๋ถู่  เทียนเซี่ยเสินกุ่ยปู้อันหนิง  ชินไจ้เหยินเทียนจงฮว๋าหมู่   จิ่วเหลียนเซิ่งเจี้ยวกุยซั่งเฉิง    เทียนฮวาเหลาหมู่ ฉุยอวี้เซี่ยน

โซวเอวี๋ยน เสี่ยนฮว่าไจ้ กู่ตง  หนันเป่ยเหลี่ยงจี๋  เหลียนจงซวี่  หุ่นเอวี๋ยนกู่เช่อไจ้จงอยัง   เหลาหมู่เจี้ยงเซี่ย ทงเทียนเชี่ยว  อู๋อิ่งซันเฉียน ตุ้ยเหอถง  อิงเอ๋อร์เหย้าเสี่ยง กุยเจียชวี่  ฉือเนี่ยนตังไหลหมีเล่อจิง  ย่งซินฉือเนี่ยนฝอไหลจิ้ว   ตั๋วตั่ว จินเหลียน ชวี่เชาเซิง  ซือเต๋อ ซีไหล. ไป๋หยังจื่อ

        นี่คือทั้งหมดที่สมองของหลี่ซีซวนจดจำมาจากวัดหมีเล่อเฝอได้  แต่ท่วงทำนองการสวดมนต์นั้นไม่ไพเราะเท่าศาสนิกชนเหล่านั้นที่พร้อมเพรียงสวดด้วยความตั้งใจจริง  เนิ่นนานเท่าใดหลี่ซีซวนมิอาจคาดเดาได้  จิตใจสงบ  มั่นคง  ดอกผลจากการสวดมนต์ทำให้หลี่ซีซวนเกิดความคิดขึ้นมาหัวสมอง  ลุกขึ้นยืนในห้องปิดตายอีกครั้งแล้ววางตำราของซินแสตงฟางลงบนแท่นยกสูง  กลไกลทำงานอีกครั้งกำแพงของห้องชั้นกลางขนานลงกับพื้น  แล้วจึงฉุกคิดได้ในทันใดหลี่ซีซวนมีตำราเล่มหนึ่งอยู่พอดี  หยิบตำราเล่มหนึ่งวางลงบนแท่นยกสูงแทนตำราของซินแสตงฟาง  รอดูผลว่ากำแพงของชั้นกลางจะเป้นเช่นไร

ลักษณะนิสัยใจดำ

+35 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นแก่ตัวไม่สนใจใคร

Lizixuan ดี

ร่ำลาตำราเล่ออี้

        ฉับพลันที่วางตำราลงบนแท่นยกสูงของห้องกลางในชั้นที่ 3 ของหอฝึกยุทธ์  กำแพงเคลื่อนตัวลงขนานกับพื้นห้องอีกครั้ง  ตำราที่วางบนแท่นยกสูงแทนตำราซินแสตงฟางคือตำราเล่ออี้อันล้ำค่าของหลี่ซีซวน  ดั่งเป็นกฎแลกเปลี่ยนอย่างไรอย่างนั้น  เสียงหนึ่งอย่างได้อีกอีกหนึ่งอย่างทดแทนกัน  แม้ดูปวดใจต่อผู้เป็นเจ้าของทว่าต้องแลกเปลี่ยนกัน  มองด้วยปัญญาและความเข้าใจแล้ว  ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่ไม่มีการสูญเสีย  พลัดพรากจากของอันเป็นที่รัก  

        หลี่ซีซวนออกจากเมืองจี้โจวเพื่อจุดประสงค์ใดกัน  ความตั้งใจระหว่างที่ขี่ม้าบึ่งมาที่นี่  มิใช่เพื่อสมบัติที่เพิ่งได้รับตรงมาอยู่ในมือเวลานี้หรอกหรือ  รอดชีวิตจากห้องปิดตายมาได้มิใช่เพราะการเสียสละตำราเล่ออี้ตรงหน้าหรือมิใช่  เล่ออี้แม้สำคัญและล้ำค่าตลอดมาก็ได้ตำราของซินแสตงฟางเป็นของตอบแทน  มันก็คือความเหมาะสม  ถูกต้องแล้ว  หากภายภาคหน้าหลี่ซีซวนอยากช่วยเหลือผู้คนให้สมดั่งปณิธานและความตั้งใจของซินแสตงฟาง  การช่วยเหลือผู้คนย่อมต้องมีการเสียสละดั่งที่ซินแสตงฟางได้ทำกลไกลไว้  มันต้องมีปัญญาและความเสียสละคือความสำคัญที่ขาดจากกันไม่ได้  มันต้องใช้ควบคู่กันไป  หากขาดซึ่งปัญญาแล้วไซร้ต่อให้มีใจช่วยเหลือคนย่อมต้องเจ็บตัว  เจ็บใจหลายเท่า  ดั่งที่หลี่ซีซวนเคยแอบใช้กลอุบายหลอกพวกผู้ชายมากตัณหาที่โรงเตี๊ยมเมืองจี้โจว  ช่วยหญิงสาวผู้ขับกล่อมเสียงเพลงจากการโดนลวมลามด้วยคำพูดกับสายตา  แม้ไม่ได้มีปณิธานชอบช่วยเหลือคนแต่ไม่เคยอดทนดูคนอ่อนแอโดนรังแกต่อหน้าต่อได้เลยสักครั้ง

        ตำราเล่ออี้ตั้งแต่พกติดตัวมาไม่เคยได้เปิดอ่านจริงจังเลยสักครั้ง  บัดนี้ได้ตั้งไว้บนแท่นยกสูงนี่แล้ว  ก่อนที่จะต้องจากกันตลอดกาลเพราะไม่รู้ว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกไหมหรือมันจะไม่ได้หวนคืนที่นี่อีกเลย  อย่างน้อยขอให้ได้อ่านมันซักครั้งหนึ่งในชีวิตก็พอ  มือกร้านเอื้อมมาลูบสัมผัสหน้าปกอย่างทะนุถนอม  ราวกับกำลังสัมผัสอิสตรีผู้เป็นที่รักยิ่ง  จึงค่อยเปิดมันในหน้าถัดไป

ปี 296 แคว้นจงซานถูกแคว้นจ้าวทำลายจนสิ้นชาติ เยว่อี้จึงต้องหลบหนีไปทางเหนือเวลานั้น เอี้ยนเจาหว่าง (燕昭王) ที่กำลังฟื้นแคว้นเอี้ยนที่ถูกแคว้นฉีทำลายขึ้นมาใหม่ ได้ประกาศหาคนมาช่วยบริหารบ้านเมือง มีผู้คนหลั่งไหลไปขอเข้าร่วมอย่างไม่ขาดสาย เยว่อี้ก็เป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น

ปี 286 แคว้นฉี ฉวยโอกาสที่แคว้นอื่นกำลังหารือวางแผนจะยกทัพไปตีแคว้นฉิน ได้ยกทัพใหญ่ไปโจมตีแคว้นซ่ง ทำลายแคว้นซ่งจนสิ้นชาติ เหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้แคว้นต่างๆ หวาดกลัวกันมาก แคว้นฉินจึงใช้โอกาสนี้กล่าวยุยงให้ทุกแคว้นร่วมมือกันโจมตีแคว้นฉีเอี้ยนเจาหว่าง ทราบข่าวจึงแต่งตั้ง เยว่อี้ ให้เป็นแม่ทัพใหญ่นำทหารไปโจมตีแคว้นฉี หมายจะล้างแค้นที่แคว้นเอี้ยนเคยถูกทำให้สิ้นชาติ

ปี 284  พันธมิตรหกแคว้นได้รวมกำลังกันยกทัพบุกโจมตีแคว้นฉี ทำให้แคว้นฉีถูกโจมตีจนแตกพ่าย เสียเมือง เสียผู้คนไปมากมาย ภายหลัง ห้าแคว้นใหญ่คิดว่าสั่งสอนแค่ก็น่าจะพอแล้วจึงคิดจะยกทัพกลับ แต่เอี้ยนเจาหว่างไม่เห็นด้วย จึงสั่งให้เยว่อี้บุกโจมตีต่อไป ภายใต้การนำทัพของเยว่อี้ เพียงไม่นานทัพเอี้ยนก็ตี เมืองหลินจือ (临淄) เมืองหลวงของแคว้นฉีแตก ฉีหมิ่นหว่าง (齐湣王) กษัตริย์แคว้นฉีถูกแม่ทัพแคว้นฉู่สังหารตายในระหว่างหลบหนี

ผลงานในครั้งนี้ทำให้ เยว่อี้ ได้รับการแต่งตั้งให้เป็น ฉางกว๋อจวิน (昌国君) ปกครองดินแดนที่ยึดได้เยว่อี้อยู่ที่แคว้นฉี 5 ปี ยึดดินแดนได้มากกว่า 70 หัวเมือง แคว้นฉีแทบจะสิ้นชาติเหลือเมืองในการปกครองแค่สองเมืองเท่านั้น

ปี 279  เอี้ยนเจาหว่างสิ้นชีพ เอี้ยนฮุ่ยหว่าง (燕惠王) ขึ้นเป็นกษัตริย์แคว้นเอี้ยนเถียนตาน (田单) แม่ทัพและเชื้อพระวงศ์ชาวแคว้นฉี ฉวยโอกาสที่แคว้นเอี้ยนเพิ่งเปลี่ยนผู้ปกครอง ได้ส่งคนไปยุยงให้ เอี้ยนฮุ่ยหว่าง หวาดระแวงในตัว เยว่อี้ เอี้ยนฮุ่ยหว่างไม่พอใจเยว่อี้อยู่ก่อนแล้ว จึงหลงกลของเถียนตาน สั่งให้ถอดถอนตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของเยว่อี้ ทำให้เยว่อี้ต้องหลบหนีไปหลบภัยอยู่ที่แคว้นจ้าว

หลี่ซีซวนเปิดอ่านในส่วนของคำนำที่กล่าวโดยย่อถึงลำดับปีในช่วงเวลาที่เล่ออี้มีชีวิตอยู่ในช่วงเวลานั้น  เกมการเมือง  ผลประโยชน์  มีฝีมือเพียงอย่างเดียวไม่พอ  ปัญญา  ความกล้า และความใจเด็ด  จำเป็นที่ต้องมีเพื่อความอยู่รอดของตัวเราเอง  ทว่าหากมีเจ้านายที่ดี  เฉลียวฉลาด  รู้จักช่วงใช้คนแล้วไซร้  ย่อมนำพาความรุ่งเรืองมาสู่ตนเองและบริวารรอบข้าง  นี่ต่างหากคือความเป็นจริงของโลกใบนี้

เมื่ออ่านตำราเล่ออี้เสร็จแล้วหลี่ซีซวนยืนมองดูห้องอีกครั้ง  แล้วเดินลงบันไดจากชั้นที่ 3 ในยังคงถือทวนสามแฉกไว้แน่น  สายตาคอยสอดสายตา  ระแวดระวังภัย  รอบคอบไว้ก่อนเป็นดีที่สุด  สถานที่เปลี่ยวร้างอะไรย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ  ไม่นานหลี่ซีซวนเดินลงบันไดมาถึงชั้นที่ 1 กลิ่นเหม็นเน่าจากซากศพยังไม่จางหายทั้งเหม็นมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก กระทั่งเดินออกมาจากหอคอยฝึกยุทธ  เดินทางกลับในแส้นทางเดิม  เข้าทางด้านหลังบ้านร้างโผล่ออกมาถึงหน้าบ้าน  หลี่ซีซวนกำลังจะไปขึ้นมาเตรียมตัวออกเดินทางต่อ  หางตาเห็นโจรที่มาดักรอด้านหน้าทางออก  ดั่งคำกล่าวที่ว่า 'คู่แค้นมักเจอในทางแคบ'  หลี่ซีซวนแทบจะเจอพวกมันทุกที่ไปเสียแล้ว  ยืนวางไหสุราการเหม่ยจือและซ่อนตำราซินแสตงฟางไว้ในซองหนังอานม้าตรงช่องลับ  

หลี่ซีซวนกระชับทวนสามแฉกแน่น  สายตาไม่หวั่นไหว  ราวกับหอฝึกยุทธ์ได้เป็นครูสอนประสบการณ์เหล่านี้ให้กับหลี่ซีซวนก็ไม่ปาน  ทว่าหลี่ซีซวนไม่ขยับยืนควงทวนสามแฉกไปมาหมุนวนราวกับกรงจักรพร้อมสังหารศัตรู  โจรที่ดักรอเจอเป้าหมายอยู่นานด้วยความอดทน  มันหมดความอดทนที่จะต้องรอให้เป้าหมายเข้ามาหา  ควงดาบในมือรอบหนึ่งพลางพุ่งใส่ทันที  หลี่ซีซวนยืนนิ่งไม่หลบใช้ทวนสามแฉกป้องกันคมดาบได้อย่างมั่นคง  สมศักดิ์ศรีอดีตขุนพลเก่า  ยามนี้ดั่งพยัคฆ์ฟื้นฟูร่างกาย  ตื่นจากการจำศีลอันยาวนาน  พร้อมออกท่องเที่ยวอีกครั้งได้อย่างองอาจ  โจรร้ายดั่งเจอดาวพิฆาตแต่ไม่เคยกลัว  มันเข้าโรมรันอีกครั้งคราวนี้สามารถทำให้พยัคฆ์บาดเจ็บได้  เสียดายที่พยัคฆ์ตัวนี้มันไม่ได้บาดแผลใหญ่  หลี่ซีซวนมองดูความผิดพลาดของตัวเอง  สีข้างได้รับบาดแผลแล้ว  เท่านี้ไม่ได้ทำให้รู้สึกกลัวกลับใช้ความผิดพลาดจุดนี้มาป้องกันอีกครั้ง  หลี่ซีซวนรุกมากกว่ารับใช้เพลงทวนเข้าฟาดฟันอย่างไม่ลดละ  มันโดนความพิโรธของหลี่ซีซวนที่แตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา  ราวกับกำลังสู้กับแม่ทัพอย่างไรอย่างนั้น  นี่หรือชายพเนจรเหตุไฉนฝีมือร้ายกาจเช่นนี้  มันจิ้งจอกหุ้มหนังแกะไม่มีผิด  หลงให้คนภายนอกคิดว่ามันไร้พิษสง  ไม่มีพิษภัย  พอหลงกลเข้าไปโรมรันค่อยพบว่าตัวเองถูกหลอกตา  ถึงเวลานั้นก็ไร้ทางหนีเสียแล้ว  มันยิ่งต่อสู้  ฟาดฟัน  ยิ่งรู้ตัวว่าทำพยัคฆ์ตัวหนึ่งพิโรธและเพราะความพิโรธนี้มันได้แต่ป้องกัน  ซึ่งการป้องกันของมันไร้ประโยชน์  เพลงทวนที่ยืนระยะได้อย่างพอเหมาะทำให้โจรไมสามารถเข้าถึงตัวของหลี่ซีซวนได้อีกเลย  สุดท้ายมันจำต้องยอมรับว่าผิดพลาดและเสียใจที่สุดในชีวิต  สวรรค์คงลิขิตให้มันอยู่ได้เพียงสิ้นสุดวันนี้  เพลงทวนร่ายรำท่วงท่าไม่กี่เพลงร่างกายของโจรชะตาขาดล้มลงข้างริมธาร  หลี่ซีซวนยืนหอบหายใจ  ปรับจังหวะลมกายใจให้กลับมาเสมอกันอีกครั้ง  ช่างน่าสังเวชใจยิ่งนัก  ควงทวนร่ายรำกลางแสงจันทร์เป็นการออกแรงอีกครั้ง  มันเป็นท่วงท่าการร่ายรำที่สวยงามสำหรับผู้ที่ไม่คล่องแคล่วกับเพลงทวนตั้งแต่แรก  หากระบี่ให้ถูกใจตัวเองในเวลานี้ยากยิ่งยัก  ได้แต่ในทวนสามแฉกเล่มนี้เป็นอาวุธคู่มือ  มิรู้ว่าหากภายภาคหน้าเจอกระบี่ที่ถูกใจแล้ว  คงคิดถึงวันเวลาที่ได้ใช้ทวนเล่มนี้ไม่น้อย  หลี่ซีซวนเดินกลับมาหาที่ผูกไว้ข้างบ้านร้าง  สายตายังมองกลับไปยังหอคอยฝึกยุทธ์อีกครั้ง  กระโดดขึ้นหลังม้า  คราวนี้ไม่ได้มุ่งหน้าไปเมืองจี้โจว  ทิศทางเปลี่ยนไปยังภูมิภาค เหลียงโจว  หลี่ซีซวนอยากกลับขึ้นไปฉางอันอีกครั้งไปเจอเถ้าแก่หลี่ผู้เป็นบิดา  ผู้ที่เคยอบรมสั่งสอนบุตรคนนี้จนได้ดีเช่นทุกวันนี้  อาจจะได้เจอน้องสาวด้วยก็เป็นได้

ลักษณะนิสัยใจดำ

+35 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นแก่ตัวไม่สนใจใคร

ลักษณะนิสัยทะเยอทะยาน

+2 Point จากโรลการต่อสู้

Fenyue ดี

⌜66⌟

บทที่ 13

สันโดษท่ามกลางเมฆา

ฉากที่ 1

                    

          หม้าเหลียงควบด้วยความเร็วมากขึ้นเมื่อออกมาจากตัวเมืองซีเหอมุ่งหน้าสู่ทิศตะวันตกตามคำบอกเล่าของเด็กสาว ทว่าทั้งสองไม่ได้มุ่งตรงไปยังเส้นทางสู่เหลียงโจวแต่กลับไปทางย่อยซึ่งนำไปสู่บ้านร้างของท่านซินแสตงฟางซั่ว ภายใต้เงาของแมกไม้ได้ยินเสียงสายน้ำอยู่ไม่ไกลสถานที่แห่งนี้น่าจะเป็นจุดหลักสำหรับการตกปลา

         

          “ตรงนี้แหล่ะเจ้าค่ะ”

         

          “ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ทำไมเจ้าถึงรู้จักบ้านร้างในป่าด้วยล่ะ”

         

          ความเร็วม้าค่อย ๆ ชะลอลงจนหยุดนิ่ง ทั้งสองปักหลักกันที่ข้างลำธารสายเล็ก ๆ ที่ทอดตัวมาจากน้ำตก ปล่อยให้ถังถังและเปาเปาได้กินน้ำกินหญ้ากันตามอัธยาศัย ส่วนมนุษย์สองคนก็ถือคันเบ็ดและถังไม้ไปนั่งริมฝั่ง ทอดสายเบ็ดลงไปในธารน้ำในที่เห็นฝูงปลาแหวกว่ายกันชุกชุม

         

          “ที่นี่คือบ้านร้างของท่านซินแสตงฟางซั่วที่เคยเล่าไปน่ะเจ้าค่ะ”

         

          “อ้อ คือที่นี่เองงั้นเหรอ” เด็กหนุ่มมองไปรอบ ๆ แม้ว่าฟ้าจะมืดแต่ก็ยังมีแสงจันทร์นำทางจึงพอมองเห็นภาพสลัว ๆ “ตรงนี้ก็มีน้ำตกแล้วก็มีภูเขา ทำไมถึงไม่ตั้งสุสานแถวนี้เสียเลยล่ะ”

         

          “เอ๊ะ..”เฟินเยว่ก็พึ่งนึกขึ้นมาได้ บริเวณนี้ทำเลดีทุกอย่าง ทั้งด้านหลังเป็นภูเขา ด้านล่างเป็นลำน้ำ ฮวงจุ้ยเรียกได้ว่าดีสุด ๆ “แต่ว่า แล้วที่ฉางอันล่ะเจ้าคะ”

         

          “ทำไมต้องจำเป็นเฉพาะที่ฉางอันด้วยล่ะ”

         

          “ก็.. เผื่อว่าท่านซินแสจะอยากคุ้มครองเมืองหลวงเก่าที่เคยใช้ชีวิตอยู่น่ะเจ้าค่ะ”

         

          “แต่ที่นี่ก็เคยใช้ชีวิตอยู่เหมือนกันนี่ ถ้ามาปลูกบ้านอยู่จนแก่ตายที่นี่ก็แปลว่าน่าจะชอบทำเลนี้ไม่ใช่หรือ.. อีกอย่างซีเหอน่ะอยู่ใกล้กำแพงหมื่นลี้ เป็นปราการด่านแรกที่กันพวกซงหนู ถ้าเป็นที่นี่ล่ะก็ท่านซินแสได้ปกป้องต้าฮั่นก่อนใครเพื่อนเลยนะ”

         

          “กะ..ก็จริงนะเจ้าคะ”

         

          ที่ตงฮั่วพูดมาล้วนแล้วแต่มีเหตุมีผล เฟินเยว่ก็ยึดติดอยู่กับเมืองเก่ามากเกินไปจนลืมสถานที่อันสุดแสนจะเหมาะสมนี้ไปได้

         

          “ถ้าอย่างนั้นเอาไว้หลังกลับจากเหอไน่แล้วลองขึ้นเขาไปสำรวจที่แถวนี้ดีไหมเจ้าคะ จะได้ลงมือสร้างสุสานกันเลย”

         

          “ข้ายังไงก็ได้นั่นแหล่ะ แล้วแต่เจ้าเลย”

         

          ตกกลางคืนอาการยิ่งหนาวขึ้นเรื่อย ๆ จนต้องผิงไฟอยู่ข้าง ๆ เด็กสาวและเด็กหนุ่มจับปลาได้มาก็เอามาย่างเป็นอาหารเย็น กินไปพลางตกปลากันต่อไปพลาง

         

          “ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณชายเหลียงไปถึงไหนแล้วนะเจ้าคะ”

         

          “หากเดินทางช้าอย่างเร็วสุดก็คงเจียซิ่วเสียล่ะมั้ง”

         

          “เจียซิ่วงั้นเหรอ..” เมื่อนึกถึงเมืองทางผ่านก็ทำให้เฟินเยว่นึกถึงเรื่องเจอโจรทุกครั้ง น่าแปลก ทั้ง ๆ ที่ลั่วหยางนางก็เจอโจรผ้าเหลือเช่นกันแต่ทำไมกลับไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย แต่กลับฝังใจกับการเจอโจรครั้งแรกมาก “... ถ้าเขาไม่เจอคนร้ายก็ดีสิเจ้าคะ”

         

          “อืม” ตงฮั่วพยักหน้า “แต่ก็คงไม่เจอหรอก แค่มีชื่อเสียงของเจ้าอยู่ก็ไม่มีใครกล้ามาแหยมแล้ว” ตงฮั่วหัวเราะแล้วก็อ้าปากงับปลาย่าง

         

          “โธ่ ตงฮั่วเนี่ยล่ะก็ คนอื่นทึกทักเอาเองทั้งนั้น”

         

          “ไม่นะ มีข้าคนนึงแหล่ะที่คิดว่าไม่บังเอิญ”

         

          “แต่ว่าข้าไม่รู้วรยุทธ์จริง ๆ นะเจ้าคะ”

         

          “อืม.. เรื่องนั้นก็พอดูออก” เด็กหนุ่มเคี้ยวปลาหยับ ๆ แล้วกลืน กินหมดไปหนึ่งตัวก็กลับมาตกปลาต่อ “แต่เจ้ามีแววเรื่องการต่อสู้จนน่าตกใจ ถ้าช่วงไหนว่าง ๆ ไม่ต้องเดินทางไกลให้ข้าฝึกให้เอาไหม”

         

          “เอ๋ ตงฮั่วจะฝึกให้หรือเจ้าคะ แต่ว่า.. ข้าก็ไม่รู้จะเอาไปต่อยตีกับใครด้วยสิเจ้าคะ..”

         

          “ไม่จำเป็นต้องเอาไปต่อยตีกับใครนี่ คนดีเขาไม่เที่ยวท้าคนต่อยไปทั่วหรอกนะ” ตงฮั่วพูดออกมาแต่เด็กสาวมองด้วยสายตาไม่ค่อยเชื่อ “เฮ้ย พูดจริง ๆ ปกติข้าอยากจะยุ่งกับใครที่ไหน ไม่อยากทั้งคุยด้วยแล้วก็ไม่อยากจะทะเลาะด้วยเหมือนกันนั่นแหล่ะ”

         

          “เห แต่ว่าตงฮั่วก็คุยกับข้าเป็นปกติดีนี่เจ้าคะ แถมดูเหมือนยังเริ่มจะสนิทกับคุณชายเหลียงขึ้นมาแล้วด้วย พอคนที่บอกว่าไม่อยากจะสุงสิงกับใครมาคุยด้วยอย่างเป็นธรรมชาติแบบนี้แล้วรู้สึกดีจังเจ้าค่ะ”

         

          “ก็เพราะว่าเราสนิทกันแล้วยังไงล่ะสหาย ข้าให้เจ้าเป็นกรณีพิเศษเลยนะ”

         

          ได้ฟังแล้วเด็กสาวก็หัวเราะ

         

          “ยิ่งบอกว่าเป็นกรณีพิเศษยิ่งดีใจใหญ่เลยเจ้าค่ะ ข้าเองก็อยากจะสนิทกับตงฮั่ว เหมือนที่ตงฮั่วสนิทกับท่านหลิวเหมือนกัน”

         

          “ห๊ะ? ข้าอ่ะนะสนิทกับพี่จื่อกง เจ้าน่ะมั่วแล้ว”

         

          “ไม่สนิทหรือเจ้าคะ ก็เห็นว่าคุยกันถูกคอกันดีออกเจ้าค่ะ”

         

          “นั่นก็.. ไม่รู้สินะ” เด็กหนุ่มทำท่าไหวไหล่คล้ายกับว่าจนปัญญาที่จะเถียง และปลาตัวล่าสุดก็ติดเบ็ดเขาขึ้นมาพอดี เป็นปลาจาระเม็ดน้ำจืดตัวใหญ่ มันสะบัดตัวไปมาจนน้ำกระเซ็น เขารีบเอามันหย่อนลงในถังก่อนที่จำทำให้ทั้งสองเปียกปอนไปทั้งตัว “ไหนดูสิว่าได้กี่ตัวแล้ว”

         

          ตงฮั่วชะโงกหน้าลงไปดูก่อนที่จะค่อย ๆ นับออกเสียง...

                    

.

.

.

      

ตัวละครหลัก ซุน เฟินเยว่ ลักษณะนิสัยรักสงบ -10 ลดความเครียด ลักษณะนิสัยขยัน -20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือทำกิจกรรมใด ๆ ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ +20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ อัตลักษณ์ผิวเป็นฝ้ากระ +15 EXP จากการโรลทำงาน หรือ โรลเดินทางช่วงค่ำ (เรียลไทม์) เอฟเฟคความสัมพันธ์ [152] ซู ตงฮั่ว +10 ความสัมพันธ์ จากการคนธาตุและปีเดียวกัน +10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (ขยัน) -10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (ผิวเป็นฝ้ากระ)

ใช้งาน [152] ซู ตงฮั่ว ลักษณะนิสัยรักสันโดษ +3 Point เมื่อโรลเพลย์ใช้ชีวิตอย่างสันโดษ -10 ความสัมพันธ์กับผู้อื่น อัตลักษณ์แข็งแรง +5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจ อัตลักษณ์แผลเป็น +5 ความสัมพันธ์กับผู้ที่สนใจ โบนัสการตกปลา x2

ซุนเฟินเยว่ + ซูตงฮั่ว

ตก ปลาจาระเม็ด

Fenyue ดี

⌜67⌟

บทที่ 13

สันโดษท่ามกลางเมฆา

ฉากที่ 2

        

                    

          “ยังไม่ค่อยเยอะเท่าไรเลยแฮะ”

         

          เด็กหนุ่มนักตกปลาเอ่ยขึ้นขณะชะโงกหน้าลงไปดูในถังนั้นที่เต็มไปด้วยปลาจาระเม็ด สีหน้าของเขาติดจะผิดหวังอยู่กลาย ๆ เพราะดูเหมือนว่าปลาที่ต้องการยังไม่มากพอ หากไม่ถึงชนิดละร้อยตัวเขาก็ไม่เลิก ตงฮั่วยังไม่ยอมแพ้ เขากลับมานั่งกุมเบ็ดตกปลาแล้วรอให้มันกินเหยื่อต่อไป

         

          “หลังจากนี้ไปเราไปเป็นชาวประมงกันก็น่าจะดีนะเจ้าคะ”

         

          แต่สำหรับเด็กสาวเพียงแค่นี้ก็นับว่ามากแล้วคงทานไม่หวาดไม่ไหวเป็นแน่ และหากนำปลาทั้งหมดที่จับได้มาไปขายล่ะก็คงจะได้หลายตำลึงทีเดียวเชียว

         

          “ของแบบนี้มันอาจจะอยู่ในสายเลือดก็ได้มั้ง”

         

          “เอ๋.. อยู่ในสายเลือดเหรอเจ้าคะ?”

         

          เฟินเยว่ปริบตาฟังเรื่องเล่าอย่างงงงวย เท่าที่เข้าใจตระกูลซูแห่งซีเหอเป็นพ่อค้าขายผ้าไม่ใช่หรอกเหรอ หรือว่าเขาจะหมายถึงว่าบิดาที่เป็นพ่อค้าผ้าก็ชอบตกปลาด้วยกันแน่นะ

         

          “อืม.. เรื่องนี้ข้าเคยได้ยินมาจากท่านพ่อน่ะ บิดาของท่านย่าทวด… เอ่อ เรียกว่าอะไรนะ แต่ก็ช่างเถอะ ...ก็คือย่าทวดของข้าเกิดและเติบโตขึ้นมาที่อู๋จวิ้น เป็นชาวประมงแถว ๆ นั้นน่ะ แต่พอท่านย่าทวดแต่งงานก็ย้ายรกรากตามท่านปู่ทวด ...ที่ว่ามีสายเลือดชาวประมงก็เป็นแบบนั้น”

         

          “อย่างนี้นี่เอง ถึงว่าล่ะเจ้าคะตงฮั่วถึงได้ชื่นชอบการตกปลานัก” เด็กสาวหันไปยิ้มให้เขาก่อนที่จะผินใบหน้ากลับมามองสายน้ำและตกปลาที่กินเหยื่อขึ้นมาอีกตัว “ว่าแต่ครอบครัวข้าจะมีประวัติศาสตร์ยาวนานกับเขาบ้างหรือเปล่านะ?”

         

          นางนั่งนึก พอเจอคนตระกูลซุนที่อื่นจึงคิดสงสัย เฟินเยว่เป็นคนที่ยังรู้จักโลกนี้น้อยอยู่เสียด้วย ด้วยความที่บุพการีจากไปตั้งแต่ยังไร้เดียงสาจึงไม่มีใครเคยเล่าเรื่องประวัติครอบครัวให้นางฟัง ส่วนชีวิตประจำวันก็อยู่แต่กับบ้าน ไปทำงาน เข้าป่าหาเห็ด แทบไม่เจอคนแซ่อื่นเสียเท่าไร ลูกค้าประจำที่มากินอาหารที่ร้านหมีฟ่านกว่านเท่าที่รู้จักก็ไม่มีใครแซ่ซุน หรือก็อาจจะมีบ้างที่เป็นลูกค้าจรที่นางไม่เคยเอ่ยถาม

         

          “ก่อนหน้าอาจไม่มี แต่หลังจากนี้เจ้าอาจจะเป็นคนสร้างตำนานขึ้นมาเองก็ได้นะ”

         

          “เอ๋ จะเป็นไปได้อย่างไรกันล่ะเจ้าคะ ข้าเป็นเพียงสตรีคนหนึ่งที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย”

         

          เฟินเยว่เจียมตัวในเรื่องนี้ดี นางไม่อาจเป็นอะไรได้มากไปกว่ามีสามี แต่งงาน และมีลูก ไม่รู้ว่าด้วยความกำพร้าหรือเปล่าจึงทำให้นางมีอิสระในการท่องโลกกว้างมากกว่าหญิงสาวนางอื่น นางไม่ได้งดงามจนวิหกตกนภาหรือมัจฉาจมวารีอย่างเช่นไซซีหรือหวังเจาจวิน ไม่ได้มีสตรีปัญญาสูงล้ำอย่างเช่นโต้วไท่โฮ่ว

         

          “เป็นจอมยุทธ์หญิงไงล่ะ”

         

          “โธ่ ตงฮั่วแหย่ข้าเรื่องนี้อีกแล้ว ไม่ใช่เรื่องดีเลยนะเจ้าคะที่อยู่ ๆ ก็มีใครไม่รู้มาท้าประลองน่ะ”

         

          เด็กหนุ่มเห็นท่าทางที่คล้ายกับจะทำหน้าเป็นปลาปักเป้าอีกครั้งก็หัวเราะครืนอย่างกลั้นไม่ไหว ยิ่งทำให้หน้าก้ม ๆ แบบปลาปักเป้านั้นบวมเป่งยิ่งกว่าเดิม

         

          “ถ้าอย่างนั้นเปลี่ยนเป็นสหายสนิทของผู้กล้าที่จะกำราบโจรผ้าเหลืองเป็นไงล่ะ”

         

          พอได้ฟังเรื่องนั้นเด็กสาวก็ปริบตา จะว่าดีก็ดี จะว่าไม่ดีก็ไม่ดีล่ะนะ นั่นหมายถึงว่าตงฮั่วจะต้องนำตัวเองเข้าไปเสี่ยงอีกแล้ว แต่ถ้าบอกว่ากำราบก็แปลว่าชนะ แล้วถ้าชนะก็แปลว่าปลอดภัย เด็กสาวพยายามหาข้อดีให้ขบคิดจนพอจะยิ้มออกมาได้

         

          “แบบนั้นน่าจะดูดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าขอบันทึกชื่อเป็นสหายผู้กล้าก็พอแล้วล่ะ”

         

          “หวังน้อยดีแฮะ จะเป็นเพียงแค่สหายเองเหรอ?”

         

          “อ๊ะ..” ได้ยินดังนั้นเด็กสาวก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกปลั่ง ที่เขาหมายความว่าอยากเป็นแค่สหายนั้นหวังน้อยหมายความว่าอยากให้เป็นมากกว่าสหายอย่างนั้นหรือ? เฟินเยว่ค่อย ๆ เฉสายตามองสบใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างเขินอาย “เป็นมากกว่านั้น… ได้หรือเจ้าคะ?”

         

          เมื่อตงฮั่วเห็นท่าทางนั้นก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าคำพูดของตนเองมันตีความได้หลายอย่าง จนเขาก็เริ่มที่จะหน้าแดงตามไปด้วย

         

          “ก็สหายสนิท สหายรู้ใจ หรือว่าเป็นหนึ่งในผู้กำราบโจร อะไรทำนองนั้น!”

                    

          เด็กหนุ่มแก้ต่างคำพูดให้เป็นพัลวันเพราะตอนแรกเขาก็นึกไปถึงแค่นั้นจริง ๆ นั่นแหล่ะ

         

          “จะ.. จริงด้วยเจ้าค่ะ! ถ้าอย่างนั้นข้าขอเป็นสหายรู้ใจก็แล้วกันนะเจ้าคะ!”

         

          เฟินเยว่เห็นตามไปอย่างล่ก ๆ ให้คิดแบบนั้นมันดีกว่าจริง ๆ นั่นแหล่ะ ไม่มีอะไรที่จะสำคัญกว่ามิตรภาพอีกแล้ว! ดูอย่างนางกับเปาเปาสิ ถึงแม้ว่าช่วงนี้เด็กสาวจะไม่ได้เล่นกับเปาเปาเลยแต่ทั้งคู่ก็ยังสนิทกันดี

         

          ทั้งสองตกปลากันไปสนทนากันไปจนเข้ายามไห่ ในตอนนี้เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมานิด ๆ แล้ว เฟินเยว่ชะโงกดูปลาในถังว่าตอนนี้มีครบหนึ่งร้อยตัวแล้วหรือยังนะ...

         

.

.

.

ตัวละครหลัก ซุน เฟินเยว่ ลักษณะนิสัยรักสงบ -10 ลดความเครียด ลักษณะนิสัยขยัน -20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือทำกิจกรรมใด ๆ ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ +20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ อัตลักษณ์ผิวเป็นฝ้ากระ +15 EXP จากการโรลทำงาน หรือ โรลเดินทางช่วงค่ำ (เรียลไทม์) เอฟเฟคความสัมพันธ์ [152] ซู ตงฮั่ว +10 ความสัมพันธ์ จากการคนธาตุและปีเดียวกัน +10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (ขยัน) -10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (ผิวเป็นฝ้ากระ)

ใช้งาน [152] ซู ตงฮั่ว ลักษณะนิสัยรักสันโดษ +3 Point เมื่อโรลเพลย์ใช้ชีวิตอย่างสันโดษ -10 ความสัมพันธ์กับผู้อื่น อัตลักษณ์แข็งแรง +5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจ อัตลักษณ์แผลเป็น +5 ความสัมพันธ์กับผู้ที่สนใจ โบนัสการตกปลา x2

ซุนเฟินเยว่ + ซูตงฮั่ว

ตก ปลาจาระเม็ด จำนวน 50 ตัว ถ้าเกินรับเป็น ปลาซ่ง

หหหห

Fenyue ดี

⌜68⌟

บทที่ 13

สันโดษท่ามกลางเมฆา

ฉากที่ 3

        

                    

          “ตงฮั่วเจ้าคะ ปลาจาระเม็ดได้ครบหนึ่งร้อยตัวแล้วล่ะเจ้าค่ะ”

         

          เด็กสาวโพลงขึ้นอย่างดีใจหลังนับจำนวนปลาในถังได้เกินร้อย แต่ทว่าก็ยังขาดปลาซ่งอีกมากโข ดูท่าว่าราตรีนี้ยังอีกยากไกลนัก คนที่เริ่มง่วงปิดปากหาวหวอด ๆ แต่ก็พยายามทำตาแข็ง

         

          “ถ้าไม่ไหวก็ไปนอน”

         

          “เอ๋ จะให้นอนตรงนี้น่ะหรือเจ้าคะ”

         

          เฟินเยว่หันมองไปรอบ ๆ มีแต่พงแต่หญ้าข้างทาง ไม่มีที่กำบังน้ำค้างอย่างในถ้ำหรือศาลา เฟินเยว่ไม่ได้เกี่ยงที่นอนนักแต่ทว่าก็รู้สึกไม่คุ้นชินเอาเสียเลยหากต้องนอนกลางแจ้ง

         

          “ไม่ได้เหรอ?”

         

          ตงฮั่วถามกลับด้วยถ้อยคำที่ราวกับว่าเขากินนอนกลางแจ้งเป็นเรื่องปกติ ไม่ใช่แค่ว่าอาศัยอยู่ในถ้ำเพียงอย่างเดียว

         

          “ก็ได้แหล่ะเจ้าค่ะ ว่าแต่เราจะโต้รุ่งกันตรงนี้จริง ๆ สินะเจ้าคะ”

         

          “คงงั้น กลับเมืองไปโรงเตี๊ยมก็คงปิดหมดแล้วมั้ง”

         

          “เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็..”

         

          เด็กสาววางเบ็ดลงกับพื้นก่อนที่จะลุกขึ้นไปเปิดกระเป๋าสัมภาระก่อนที่จะหยิบกระโปรงชุดใหม่มาสองตัว ตัวหนึ่งนางไม่เลือกสีส่วนอีกตัวเลือกเอาสีเข้มหน่อย ซึ่งสีน้ำเงินครามน่าจะเป็นเสื้อผ้าตัวที่เข้มที่สุดแล้ว นางนำชุดสีครามนั้นไปคลุมไหล่ให้กับเด็กหนุ่ม ส่วนตัวเองก็ห่อตัวด้วยชุดสีตองอ่อนอีกชั้น

         

          “หืม อะไรเนี่ย?”

         

          ตงฮั่วค่อนข้างประหลาดใจ หัวคิ้วที่มีรอยบาดแผลขมวดเข้าหากัน อยู่ ๆ เด็กสาวนำมาคลุมให้แบบนี้หมายความว่าอย่างไร ด้วยความเป็นชุดเสื้อผ้าสตรีเด็กหนุ่มจึงไม่ค่อยสบายใจนัก

         

          “อากาศยิ่งดึกยิ่งหนาวน่ะเจ้าค่ะ ทำตัวให้อบอุ่นกันเอาไว้จะดีกว่านะเจ้าคะ” พูดเสร็จเฟินเยว่ก็นั่งลงตกปลาต่อ จนได้ปลาซ่งมาหนึ่งตัว “อีกนานไหมนะกว่าจะครบร้อยตัว...”

         

          เด็กสาวทอดถอนหายใจออกมาด้วยความเพลียมาทั้งวันสีหน้าจึงดูเพลียจัด

         

          “ก็บอกให้นอนไง ข้าตกปลาต่อเองได้ งานตกปลาน่ะเป็นความตั้งใจของข้าเอง เพราะงั้นถึงเจ้านอนก็ไม่ถือว่าอู้หรอก”

         

          “ถึงตงฮั่วจะพูดแบบนั้นแต่ข้าก็รู้สึกว่าตัวเองอู้อยู่ดีนั่นแหล่ะเจ้าค่ะ ทำอย่างไรปลาถึงจะติดเบ็ดเยอะกว่านี้กันนะ”

         

          เฟินเยว่ครุ่นคิด หากว่ามีคาถาเรียกปลาก็คงดี แต่ว่าใครเล่าจะมีคาถาเช่นนั้น จะมีก็แต่นิยายปรัมปราหรือไม่ก็การแสดงปาหี่เท่านั้นที่ทำได้

         

          “ถ้าอย่างนั้นลองร้องเพลงดูไหมล่ะ เผื่อว่าปลาจะชอบฟัง”

         

          คำกล่าวทีเล่นทีจริงทำเอาเด็กสาวตาโต

         

          “ไม่เอาหรอกเจ้าค่ะ น่าอายจะตาย อาจจะมีใครมาได้ยินเข้าก็ได้”

         

          “ไม่มีหรอกน่า นั่นบ้านร้างไม่ใช่เหรอ ไม่มีใครอยู่หรอก”

         

          “ไม่เอาเจ้าค่ะ”

         

          “เถอะน่า ร้องหน่อยสิ”

         

          เด็กหนุ่มตื๊อจนสุดท้ายเด็กสาวก็ใจอ่อน ยอมร้องเพลงก็ได้

         

          “โธ่ ก็ได้เจ้าค่ะ แต่ว่าแค่นิดเดียวนะเจ้าคะ”

         

          หลังจากที่เด็กสาวตอบรับสหายหนุ่มก็ยิ้มกริ่ม ปกติแล้วการอยู่เงียบ ๆ ใช้สมาธิจดจ่อกับการตกปลามันก็ดี แต่นั่นมันคือตอนที่เขาใช้ชีวิตอยู่อย่างสันโดษเพียงลำพัง แต่กลับกันตอนนี้เขาอยู่กับสหายและได้เรียนรู้ว่าการมีคนคุยไปด้วยตกปลาไปด้วยก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรนัก และอีกอย่างเสียงเพลงที่ได้ฟังเมื่อวานก็รู้สึกประทับใจอยู่มากจนอยากจะฟังอีกหลาย ๆ ครั้ง

         

          “เอาสิ นิดเดียวก็ได้”

         

          “เจ้าค่ะ...”

         

          เฟินเยว่สูดหายใจเข้าลึก ๆ ครุ่นคิดอยู่ในหัวว่าจะร้องเพลงอะไรดีนะ จนนึกออกมาได้เพลงหนึ่งที่มีความหมายน่าอายพอสมควร ‘ไม่อยากนอน ยังอยากอยู่ด้วยกันทั้งคืน’ แต่ว่าเด็กสาวก็นึกหาเพลงอื่นมาร้องไม่ออกแล้ว และหวังว่าการร้องเพลงเรียกปลาจะได้ผลจริง ๆ นะ เพราะว่านางเองก็ง่วงเต็มแก่แล้ว

         

         

          เด็กหนุ่มฟังเพลงไปก็แอบอมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก แต่เมื่อมาพิจารณาเนื้อเพลงดี ๆ แล้วก็สำลักน้ำลายตัวเองจนต้องทีเป็นเป็นคอแห้งไปต้มชามาดื่มไปพลางให้ชุ่มคอ

         

          ‘เนื้อเพลงนี่มัน!!’

         

          คราวนี้เป็นตงฮั่วเองที่เป็นนฝ่ายเลิกลั่กจากเนื้อเพลงที่ได้ฟัง ไม่รู้ว่ามันจะเป็นความบังเอิญหรือว่าอีกฝ่ายจงใจกันแน่น บุรุษชำเลืองมองไปยังใบหน้าเปื้อนกระของเด็กสาว ในแววตาที่สะท้อนกับผืนน้ำก็มีความเขินอายแฝงอยู่ในนั้น ไม่รู้ว่าเสียงเพลงเรียกปลาได้ผลหรือคิดไปเองว่ามันได้ ระหว่างการขับขานบทเพลงทั้งสองก็ตกปลาขึ้นมาได้อีกหลายตัว

         

          เมื่อร้องจบเพลงแล้วเสียงแรกที่ได้ยินควรจะเป็นเสียงคงสักคนหนึ่งในนี้ที่พูดขึ้น...

         

          ซวบซาบ… ซวบซาบ… ซวบซาบ...

         

          แต่เปล่าเลย มันกลับเป็นเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งที่เดินผ่านไปด้านหลัง ทั้งสองสะดุ้งเฮือก คราแรกคิดว่าอาจเป็นผู้ไม่ประสงค์ดี แต่ที่ไหนได้พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่อสังหาริมทรัพย์ที่หอบหิ้วเอาอุปกรณ์ตกแต่งบ้านเข้ามาทำงานในยามดึก

         

          ‘ตายแล้ว เมื่อกี้พวกเขาจะได้ยินกันหรือเปล่านะ!!’

         

          ‘ว้อย!! มาทำอะไรกันดึก ๆ ดื่น ๆ กันวะเนี่ย!!’

         

          เด็กทั้งสองต่างคิดในใจ เมื่อหันมองไปก็เห็นป้ายที่ช่างหิ้วมาด้วยเขียนชื่อติดไว้ว่า ‘บ้านสกุลกู่ | เรือนหิมะ’ นั่นคงเป็นชื่อเจ้าของใหม่ที่มาซื้อบ้านหลังนี้ และเมื่อคนงานเห็นคนทั้งสองมองมาเขาก็สนทนาด้วย

         

          “โอ้ ตกปลากันต่อได้ตามสบายเลยขอรับ พวกเราแค่มาทำงานเฉย ๆ น่ะ เห็นว่าเจ้าของบ้านอนุญาตให้ชาวบ้านทำมาหากินได้ตามปกตินะ เชิญเลย ๆ ”

         

          “ยะ.. อย่างนั้นเอง ทราบแล้วเจ้าค่ะ”

         

          จะอะไรก็ช่าง เด็กสาวรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมากจนอยากจะย้ายที่ให้ห่างไกลจากคนงานที่ตอนนี้กำลังซ่อมสะพานไม้ที่ชำรุดทรุดโทรมอยู่ใกล้ ๆ ก็เลยมองไปที่ถังน้ำว่าคาถาเรียกปลาเมื่อครู่ทำให้ตกขึ้นมาได้อีกกี่ตัว...

          “ว้าว ใกล้ครบแล้วเจ้าค่ะ”

         

          “เห็นไหมว่าร้องเพลงเรียกปลามันได้ผล เอาล่ะ เจ้าทำดีมากแล้ว นอนซะเถอะที่เหลือข้าจัดการต่อเองได้”

          เจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าของีบสักครู่นะเจ้าคะ เฟินเยว่วางคันเบ็ดไว้โดยที่สายยังหย่อนลงน้ำ อย่างน้อยถ้าปลากินเบ็ดอีกอันตงฮั่วก็จะได้ดึงมันขึ้นมาไม่เสียเปล่า เด็กสาวเข้าไปนั่งอิงม้าเหลียงและหมูป่าที่นอนขดกันอยู่แล้ว และเมื่อหลับตานางก็เข้าสู่นิทราไปในเวลาไม่นาน...

      

.

.

.

ตัวละครหลัก ซุน เฟินเยว่ ลักษณะนิสัยรักสงบ -10 ลดความเครียด ลักษณะนิสัยขยัน -20 ลดความเครียดเมื่อทำงานหรือทำกิจกรรมใด ๆ ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ +20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ อัตลักษณ์ผิวเป็นฝ้ากระ +15 EXP จากการโรลทำงาน หรือ โรลเดินทางช่วงค่ำ (เรียลไทม์) เอฟเฟคความสัมพันธ์ [152] ซู ตงฮั่ว +10 ความสัมพันธ์ จากการคนธาตุและปีเดียวกัน +10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (ขยัน) -10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (ผิวเป็นฝ้ากระ)

ใช้งาน [152] ซู ตงฮั่ว ลักษณะนิสัยรักสันโดษ +3 Point เมื่อโรลเพลย์ใช้ชีวิตอย่างสันโดษ -10 ความสัมพันธ์กับผู้อื่น อัตลักษณ์แข็งแรง +5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจ อัตลักษณ์แผลเป็น +5 ความสัมพันธ์กับผู้ที่สนใจ โบนัสการตกปลา x2

ซุนเฟินเยว่ + ซูตงฮั่ว

ตก ปลาจาระเม็ด จำนวน 3 ตัว ที่เหลือรับเป็น ปลาซ่ง

หหหห

Jinying ดี

❀ ช่วยเหลือแม่นางเจิ้ง ❀

รอฟังข่าวคราว

.

.

            ใช้เวลาแทบทั้งวันทั้งสามถึงมาเยือนถึงยังบ้านสกุลกู่ ไม่รู้ด้วยเพราะชื่อเสียงของถานเจ๋อจากงานประลองด้วยหรืออย่างไร ปกติที่ระหว่างทางมักจะเจอโจรดักปล้นบ้าง ในครานี้กลับไร้เงาของผู้ไม่ปรารถนาดี ทำเอาเดินทางอย่างสงบสุขมาตลอดทาง โดยระหว่างนั้นยังสามารถแวะซื้อซาลาเปาจากร้านเหมยเปาจื่อได้อีกด้วย

            และได้ถือโอกาสแนะนำผู้ติดตามบุรุษของกลุ่มอีกคนไป ถ้าไม่เพราะซูฮวาช่วยยืนยันว่าถานเจ๋อเป็นผู้ติดตามที่ดี และเคยช่วยเหลือจิ้นอิ๋งไว้อย่างไรบ้าง รวมถึงช่วยเหลือตัวนางจากกลุ่มโจรโพกผ้าเหลืองในช่วงที่ยังหลอนกับเหล่าโจร เถ้าแก่เหมยคงหยิบขวานหลังบ้านมาปาใส่ถานเจ๋อด้วยความฝังใจที่บุตรสาวเคยโดนหลอกจากบุรุษโจรก่อนหน้าไปแล้ว

            " ดูแลแม่นางทั้งสองให้ดีล่ะ! " เสียงเข้มจากเถ้าแก่เหมยแทบส่งหา พร้อมกับถลึงตาให้อดีตโจรแทบจะถลึงตากลับที่โดนคุกคาม ทำเอาซูฮวาจำต้องมาขวางหน้าทั้งคู่เอาไว้ไม่ให้เดือดดาลใส่กันไปเสียก่อน

            ส่วนจิ้นอิ๋งที่เห็นภาพนั้นกับเถ้าแก่เนี้ยเหมยก็แทบกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่เลยเชียว

            .

            .

            ยังหน้าเรือนบริเวณลำธารน้ำจากน้ำตกที่ตัดผ่านยังหน้าบ้านสกุลกู่ ทั้งสามกำลังนั่งเล่นทานอาหารเย็นร่วมกันระหว่างทอดมองยังธรรมชาติรอบตัวที่รายล้อมชวนให้รู้สึกสงบสุขไม่น้อย พร้อมกันนั้นก็เอ่ยถึงห้องหับที่นอนว่าแบ่งกันนอนอย่างไรหลังเข้าไปสำรวจยังตัวบ้านหลักมาแล้ว ซึ่งถานเจ๋อก็อาสานอนยังตั่งที่ห้องโถงกลางบ้านให้ ส่วนสองสตรีเข้าไปนอนยังห้องนอนใหญ่ได้เลย และเพราะเป็นข้อตกลงที่มีคนเห็นด้วยถึงสองเสียง ดรุณีน้อยเลยต้องจำยอมแก่ความเห็นของผู้ติดตามทั้งสองในที่สุด

            " ถานเจ๋อ.. พี่สาวซูฮวา ช่วงนี้เราอาจต้องอยู่ยาวที่เรือนของข้าไปก่อนนะเจ้าคะ จนกว่าข้าจะรู้ข่าวจากการจับกุมแม่นางเจิ้ง "

            จบเสียงหวานที่เอ่ยพร้อมทอดถอนใจ ซูฮวาที่รู้เรื่องมาก่อนแล้วก็พลันพยักใบหน้ารับคำแก่เด็กสาวไม่มีอิดออด เหลือก็แต่ถานเจ๋อที่ผละจากข้าวในมือมามองสองสตรีอย่างติดฉงนด้วยเพราะยังไม่ได้รับรู้เรื่องที่เด็กสาวได้รับจดหมายหนึ่งไว้กับตัว ซึ่งหลังจิ้นอิ๋งเห็นสายตาของอีกฝ่ายก็พลันนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เอ่ยบอกเรื่องแม่นางเจิ้งให้แก่ถานเจ๋อได้ฟัง ดรุณีน้อยจึงเริ่มต้นเล่าให้ฟังอย่างที่เคยเล่าให้แก่พี่สาวซูฮวาได้ฟังทั้งหมด

            ซึ่งหลังจากที่ถานเจ๋อได้ฟังจนจบก็คล้ายมีสีหน้าที่อยากจะเอ่ยดุเด็กสาวขึ้นมาสักหนึ่งคำรบแต่ก็โดนสีหน้าดูมุ่งมั่นในทางที่เลือก ไหนจะดวงตาใสกระจ่างของผู้เป็นนายที่สบจ้องราวอยากได้กำลังใจให้นางช่วยสหายได้อีก ถานเจ๋อก็ถึงกับเก็บเสียงเงียบไม่ให้หลุดดุ ก่อนพยายามเค้นคำบอกจะสนับสนุนนาง จนเรียกรอยยิ้มจากจิ้นอิ๋งให้เผยออก ทำอีกฝ่ายแทบจะถอนหายใจโล่งขึ้นมา

            " แต่จากที่ผู้น้อยฟัง ท่านหญิงต้องระมัดระวังตัวให้มากนะขอรับ… ท่านมีหน้ากากไม่ใช่หรือ! สวมไปในวันนั้นก่อนส่งจดหมายด้วยล่ะขอรับ! "

            กลายเป็นคนหัวช้าที่สุดในกลุ่ม เอ่ยเสนอความเห็นเป็นประโยชน์จนแม้กระทั่งซูฮวายังมองอึ้งกึ่งชื่นชมอีกฝ่ายขึ้นมา ก่อนหลุดหัวเราะที่ความเป็นห่วงที่มีต่อผู้เป็นนายแท้ ๆ ถึงทำให้ถานเจ๋อนึกความเห็นดี ๆ ออกมาได้เช่นนั้น ซึ่งจิ้นอิ๋งก็คล้ายผงกหัวรับทั้งรอยยิ้มราวให้สัญญาแก่อีกฝ่ายว่าจะปิดบังตัวเองไปด้วย บุรุษเดียวในกลุ่มถึงมีสีหน้าผ่อนคลายลงได้บ้าง

            " แต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับบทลงโทษของแม่นางเจิ้งออกมาสินะเจ้าคะ " ซูฮวาหันไปถามดรุณีน้อยที่ผงกหัวรับน้อย ๆ

            " คาดว่าเป็นเช่นนั้นนะเจ้าคะ.. ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าข้าจะลองเข้าไปในตัวเมืองซีเหอดู เผื่อว่ามีข่าวคราวอะไรจากแม่นางเจิ้งบ้าง ส่วนวันนี้ก็พักผ่อนก่อนน่ะเจ้าค่ะ เพราะกว่าจะเดินทางมาถึงก็กินเวลาราวครึ่งวันเลยเชียว "

            เด็กสาวเอ่ยระหว่างผุดลุกพร้อมปัดตามผืนกระโปรงของตนผะแผ่วให้เศษดินได้หลุดออก ก่อนจะพาม้าทั้งสองตัวรวมถึงไก่น้อยไป๋เซ่อไปอยู่ข้างอาคารโกดังเสียก่อนจะพาผู้ติดตามอีกสองเข้ามาในบ้านของตน

            " หาก… ถึงวันนั้นข้าจะไปคนเดียวนะเจ้าคะ พี่สาวซูฮวากับถานเจ๋อต้องรออยู่ที่นี่.. ข้าสัญญาว่าจะกลับมาหาพวกท่านให้เร็วที่สุดเจ้าค่ะ "

            ทว่าก่อนเข้าตัวเรือนหลักไปจิ้นอิ๋งก็หันมากล่าวข้อตกลงกับทั้งคู่เสียก่อน ซึ่งทั้งซูฮวากับถานเจ๋อต่างอยากนึกปฏิเสธ แต่เพราะแววตาของเด็กสาวนั้นฉายความเป็นห่วงทั้งคู่เสียมากล้นเช่นนั้นก็ทำเอาไม่อาจเอ่ยค้านอะไรขึ้นมาได้ พร้อมกันนั้นมือของสตรีแซ่เหมยก็พลันยกขึ้นมาบีบยังบ่าเล็กของจิ้นอิ๋ง ราวกับอยากย้ำสัมผัสให้ดรุณีน้อยตรงหน้านี้ได้ให้สัญญาในคำที่นางจะเอ่ยต่อไปนี้ออกไป

            " ถึงวันนั้น.. อิ๋งเอ๋อร์ต้องรีบส่งจดหมายนั่นและรีบกลับมาทันทีเลยนะเจ้าคะ "

            จิ้นอิ๋งอยากให้สัญญาแต่ถ้าหากตัวนางถูกตามจากกลุ่มเพื่อนสนิทของแม่ทัพตู่กงเสียเดี๋ยวนั้นหลังจากที่ให้ของเสร็จ นางก็อาจจะต้องล่อไปที่อื่นต่อเสียก่อน นั่นเป็นเหตุผลที่เด็กสาวเลือกใช้คำว่าเร็วที่สุดไปแทน และราวกับซูฮวาจะรู้ถึงได้เปลี่ยนมาใช้คำว่าทันทีเช่นนั้น อย่างไรก็ตาม สิ่งที่จิ้นอิ๋งสามารถตอบรับกลับไปได้ก็มีเพียงรอยยิ้มวาดออกให้ทั้งสองได้สบายใจเท่านั้น แต่กลับไม่ได้เอ่ยคำใด สตรีแซ่เหมยที่ราวรู้ความคิดก็ไม่ได้ย้ำบังคับใดต่อ ได้แต่กอดเด็กสาวเอาไว้และเป็นฝ่ายสัญญาเสียเองว่าจะรอที่บ้านสกุลกู่ไม่หนีหายไปไหน

            เพียงแค่นั้น เด็กสาวก็โอบกอดกลับไปพร้อมดวงหน้าที่ดูสบายใจขึ้นไม่น้อยเลยเชียว

          .

           ผ่านไปครึ่งเค่อ ม้าเร็วจากเฉินหลิวได้มายังบ้านสกุลกู่หลังใหม่ ก่อนบุรุษผู้นำสารลงจากหลังม้าเดินเข้ามายังหน้าประตู

          " สวัสดีขอรับ ผมมาส่งจดหมายขอรับ จากเฉินหลิว "

          จิ้นอิ๋งที่เดินมาเปิดประตูพลันได้รับจดหมายที่คาดไม่ถึงจากคนที่เฉินหลิว ทำเอานางใคร่รู้ไม่น้อยจนอยากเปิดอ่านเสียเดี๋ยวนั้น แต่ก็ไม่ลืมขอบคุณผู้ส่งสารไปเสียก่อนพร้อมมองส่งอีกฝ่ายที่จากไปจนลับสายตาถึงก้มลงอ่านจดหมายในมือ เนื้อความภายในที่ราวกับมีตาเห็นนั้นทำเอาสีหน้าของเด็กสาวดูตกใจไม่น้อย แม้เป็นจดหมายตักเตือนแต่ก็มีส่วนที่พยายามจะช่วยเหลือนางในครั้งนี้ด้วยแม้ไม่รู้ว่านางกำลังทำเรื่องอันตรายจริงหรือไม่

          ทำเอาดรุณีน้อยที่ยังนึกหวั่นกลัวในบางสิ่งอยู่รู้สึกโล่งใจขึ้นมาไม่น้อยจนเกือบจะปล่อยให้หยาดน้ำที่คลอตาไหลเคลียยังข้างแก้มไป ถ้าไม่เพราะคำลงท้ายจดหมายที่ทำให้นางได้หลุดหัวเราะออกมาเสียก่อน

          " ยอดบุรุษในดวงใจอะไรกันเล่า.. หลงตัวเองจริงเชียว " เอ่ยน้ำเสียงกึ่งขบขันแต่รอยยิ้มที่วาดออกของจิ้นอิ๋งนั้นแฝงความขอบคุณเอาไว้ไม่น้อยเลย...

ถึง อิ๋งเอ๋อห์

     อิ๋งเอ๋อห์ หลังแยกจากกัน เจ้าคงไม่ได้กำลังคิดจะทำเรื่องเสี่ยงอันตรายอะไรหรอกนะ
     (วาดรูปใบหน้าคนหรี่ตา)

     ข้ามีเซอร์ไพรส์จะมอบให้เจ้าในคืนงานเลี้ยงจื่อเค่อ หวังว่ากว่าจะถึงวันนั้นเจ้าคงจะไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่าม

     สุดท้ายนี้...หากเจ้าคิดจะทำอะไรในซีเหอ ให้นำจดหมายแนบที่ปิดผนึกอีกซองนี้ไปให้ใต้เท้าติง ผู้ว่าเมืองจินหยาง เขาเป็นผู้ว่าที่มีคุณธรรม เป็นที่รักปวงชน ข้าคิดว่าเขาคงช่วยเจ้าในสิ่งที่เจ้าจะทำในซีเหอได้ ข้าขอให้ข้อความหลังนี้เป็นแค่ข้าคิดไปเองเถอะ อิ๋งเอ๋อห์ที่ข้ารู้จักคงไม่ทำอะไรระดับใหญ่โตพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินมั้ง (นะ)

     หากข้าคิดมากไปเอง อิ๋งเอ๋อห์นำสารผนึกอีกม้วนมาคืนข้าด้วยนะ เจ้าคงไม่ได้กำลังทำอะไรอันตรายจริง ๆ หรอกใช่หรือไม่

จาก ยอดบุรุษในดวงใจอิ๋งเอ๋อห์

มอบอาหารให้แก่ NPC ในสภา

[159] มอบ ลูกชิ้นหัวสิงห์ ให้

[ผู้ติดตามถานเจ๋อ] มอบ ลูกชิ้นหัวสิงห์ ให้

ลักษณะแต่กำเนิดตัวหอม

+20 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

.

สถานะธาตุหลัก : +20 ความสัมพันธ์ [159] ธาตุไฟ - เกื้อหนุนเรา

ค่าชื่อเสียง : +15 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนชื่อเสียงเดียวกัน

และ +30 คุณธรรมเมื่อเจอคนหัวดี

ลักษณะนิสัยใจกว้าง

+10 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน

Jinying ดี

❀ รอคอยข่าวยังซีเหอ ❀

วันที่สอง

.

.

           ในตอนที่จิ้นอิ๋งวาดรูปจนเรียบร้อยแล้ว นางก็ได้รอจนหมึกแห้งก่อนจะนำมาแขวนไว้ในห้องนอนของนางเอง และเพราะหลังจากนั้นตัวดรุณีน้อยอยากจะอยู่ที่เมืองเพื่อรอฟังข่าวจากแม่นางเจิ้ง จึงได้บอกผู้ติดตามอีกสองให้พักผ่อนกันไป ถานเจ๋อเป็นคนที่ดีใจที่สุดเพราะแทบจะแผ่นอนพักมากที่สุดเท่าที่มีโอกาส ส่วนสองดรุณีน้อยก็จัดการแวะเวียนสำรวจรอบตัวบ้านเพื่อวางแผนจัดการพื้นที่ที่ไม่จำเป็นหรืออยากเพิ่มเติมไปด้วย

           " ในตัวบ้านหลักสกุลกู่ค่อนข้างเล็ก ตรงพื้นที่ว่างนี้อิ๋งเอ๋อร์ไม่ลองไปแจ้งทางอหังสาให้จัดสร้างเรือนพักรับแขกไว้ดูเล่าเจ้าคะ หากมีสหายมาเยือนเยือนจะได้มีที่พักรับรองไว้ด้วย "

           " จริงด้วย.. ได้เจ้าค่ะ ไว้ว่าง ๆ ได้ลงไปลั่วหยางข้าจะแจ้งดูนะเจ้าคะ "

           จิ้นอิ๋งขานรับอย่างกระตือรือร้น พร้อมกันนั้นก็ได้ปรึกษาหารือถึงพื้นที่โกดังไปด้วยว่าพวกนางรื้อทำสถานที่อื่นไปเลยดีหรือเก็บเอาไว้เผื่อมีธุรกิจที่บ้าน และเนื่องด้วยเด็กสาวไม่ได้ตั้งใจจะอยู่แช่ที่เรือนตัวเองนานนักจากการที่ออกไปทำงานข้างนอกนั้นสามารถเก็บเงินมาดูแลผู้ติดตามทั้งสองและสัตว์เลี้ยงของนางได้มากกว่า ไหนเลยจะเรื่องที่นางอยากหาโอกาสออกไปตามหาครอบครัวที่ทางใต้ของฮั่นอีกด้วย ดรุณีน้อยจึงเก็บความคิดรื้อถอนโกดังตรงหน้านี้เอาไว้อีกทีเสียก่อนด้วยกลัวตัวนางจะไม่มีเวลามาดูแล

           สตรีแซ่เหมยที่คล้ายเข้าใจก็ไม่ได้เอ่ยคะยั้นคะยออะไรมากไปกว่าชวนให้พากันเข้าเมืองไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารเย็นกัน ซึ่งเด็กสาวก็เห็นด้วยก่อนทั้งสองจะได้แวะเวียนเข้าไปในตัวเมืองซีเหอและเอาวัตถุดิบมาประกอบอาหารจนเสร็จสิ้นก็ตรงไปปลุกถานเจ๋อที่นอนเหมือนตายให้ตื่นมาทานข้าวกันจะไหลหลับไปเสียก่อน..

           .

           เช้าวันต่อมาทั้งสามก็ได้พร้อมหน้าทานข้าวเช้าด้วยกันก่อนที่ถานเจ๋อจะแยกไปขอนอนเช่นเดิม ส่วนตัวซูฮวาที่ไม่สันทัดกับการนั่งว่างอยู่เฉย ๆ ก็นึกอยากช่วยงานอะไรสักอย่างขึ้นมา กระนั้นตัวจิ้นอิ๋งก็ไม่ได้มีงานหรือรับงานอะไรให้ทำได้ในช่วงนี้เพราะนางอยากจะให้ผู้ติดตามของนางได้พักผ่อนบ้างเช่นกัน สุดท้ายตัวของสตรีแซ่เหมยจึงยอมแพ้ และขอนั่งปักผ้าเล่นภายในโถงของเรือนจิ้นอิ๋งแทน ซึ่งแน่นอนว่าดรุณีน้อยย่อมอนุญาต ส่วนตัวนางนั้นขอตัวไปตกปลาเล่นยังลำธารหน้าเรือน

           และด้วยอากาศที่เย็นลง ก่อนออกจากตัวบ้านมาจิ้นอิ๋งได้คว้าเอาเสื้อคลุมติดมาด้วย นางเดินหาพื้นที่เหมาะ ๆ ที่หนึ่งก่อนจะทำการทรุดตัวนั่งลงและเหวี่ยงคันเบ็ดลงไปภายในลำธาร โดยเจตนาของนางที่มาตกปลาครานี้ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้อะไรติดเบ็ดขึ้นมาจึงไม่ได้ใส่เหยื่อลงไป นางเพียงออกมาตกปลาเพื่อให้ได้อยู่คนเดียวเฝ้าคิดทบทวนเรื่องราวที่ทำให้เกิดความเครียดต่าง ๆ และปล่อยให้ความคิดเหล่านั้นไหลออกไปตามลำธารที่เคลื่อนไหลเชื่องช้าเบื้องหน้า

           ไหนเลยจะเสียงน้ำตกที่ดังคลอ ราวกับช่วยขับกล่อมเด็กสาวอีกทีให้ผ่อนลมหายใจยาวตามไปด้วย ดวงตาสีนิลพลันทอดมองเหม่อยังเงาน้ำเบื้องหน้าที่มีสายเบ็ดไหวเอนแผ่วไปตามแรงน้ำไหล ก่อนทุกอย่างจะพร่าเบลอเล็ก ๆ ด้วยหยาดน้ำที่กบตา

           ท่านพ่อ ..ท่านแม่ ...เสี่ยวเล่อ

           ข้าคิดถึงพวกท่านเหลือเกินเจ้าค่ะ

กู่จิ้นอิ๋ง ตกปลาคลายเครียด

มอบอาหารให้แก่ NPC ในสภา

[ผู้ติดตามถานเจ๋อ] มอบ ซุปกระต่ายเบญจมาศ ให้

[159] มอบ ซุปกระต่ายเบญจมาศ ให้