[นอกเมืองเหอไน่] แม่น้ำหงชุน

แม่น้ำหงชุน

{ นอกเมืองเหอไน่ }

【แม่น้ำหงชุน】

แม่น้ำสายหลักของเมืองเหอไน่ ที่จะไหลสู่แม่น้ำหวางเหอ (ฮวงโห)
เป้นแม่น้ำสายหลักที่ไหลเชื่อมแม่น้ำเลียบเมืองเหอไน่ ตรงช่วงกลางลำน้ำประกอบไปด้วย
น้ำตกเล็ก ๆ ข้าง ๆ ที่เหมาะสำหรับมาล้างตัว และส่วนมาก็มาตกปลากันได้ เพราะว่าเป็นสายน้ำ ที่ไม่เหือดแห้งทั้งยังเป็นสถานที่สงบร่มรื่นและร่มเย็นยังพอมองเห็นอีกฝั่งได้อย่างชัดเจน
สัตว์น้ำมากมาย ส่วนมากนั้นล้วนแต่เป็นมิตร ไม่บุกทำร้ายผู้ใด แต่อาจจะมีโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ
เพื่อยลโฉมผู้มาเยือน แม้ว่าจะมีมานับครั้งได้ก็ตาม



{ วิถีชีวิตคนสันโดษ }

[ดูคู่มือการเก็บทรัพยากรส่วนตัว]

(1) ติดตั้ง "เบ็ดตกปลา" ชนิดใดก็ได้ (สามารถหาซื้อได้จากร้านอุปกรณ์)

(2) เขียนโรลตกปลาตามคู่มือด้านบน
(3) ระบุท้ายโพสต์เลือกปลาที่จะตก โดยแต่ละพื้นที่จะมีปลาแตกต่างกัน

{ โบนัสพิเศษ }
(1) หากเป็นคนลักษณะนิสัยสันโดษ ได้รับโบนัส x2

{ ปลาที่พบบริเวณนี้ }
(1) ปลากง
(2) ปลาชิง
(3) ปลาลิ่น
(4) ปลาเฉา

Fenyue ดี

⌜75⌟

บทที่ 13

สันโดษท่ามกลางเมฆา

ฉากที่ 10

                    

                    

          ในวันเดียวกันบัณฑิตหนุ่มลงจากรถม้าในช่วงฟ้าสาง ยืดแขนบิดขี้เกียจยืดเส้นสายจากการนั่งรถม้ามานาน ใคร ๆ ต่างคิดว่าบัณฑิตหนุ่มผู้ที่ไม่ถูกโรคกับความเร็วยังคงเดินทางมาไม่ถึงไหน แต่หารู้ไม่ว่าเหลียงต้าซิ่นมาถึงเหอไน่ก่อนทั้งสองเสียอีก

         

          หากจะเล่าถึงการเดินทางล่ะก็ ต้าซิ่นแยกทางจากเด็กทั้งสองที่หงหนง เขาคำนวนระยะเวลาการเดินทางเอาไว้ว่าหากขี่ม้าไปเองคงถึงช้ากว่าทั้งคู่เป็นแน่ ในฐานะผู้มีปัญญาอันสูงล้ำเขาไม่ควรจะปล่อยให้ผู้อื่นต้องรอ บัณฑิตหนุ่มตกลงว่าจ้างรถม้าที่มีนักสู้ฝีมือดีคุ้มกันจากหงหนงวิ่งด้วยความเร็วสูงโดยไม่หยุดพัก โดยให้เจ้าม้าขาววิ่งตามไป ส่วนตัวเองทำอย่างไรก็ได้ให้หลับจะได้ไม่เมาม้า จนสุดท้ายเขาก็ไปถึงบ้านที่ไท่หยวนในช่วงค่ำของเมื่อวาน กินข้าวกินปลา สนทนากับครอบครัวเสร็จก็รีบเข้านอน และในวันรุ่งก็ตื่นเช้าหน่อย ว่าจ้างรถม้าให้วิ่งในแบบเดียวกันจนมาถึงแม่น้ำหงชุนเอาเมื่อตอนสาย ๆ

         

          หาข้าวหาปลาทานให้สบายใจ จากนั้นก็จิบชาไปพลางตกปลาไปพลางโดยมีขนมซิ่งเหรินโตฝูอยู่ข้าง ๆ

         

          การตกปลาเป็นงานอดิเรกที่ดีที่ช่วยขัดเกลาให้เกิดสมาธิอันเป็นบ่อเกิดแห่งการเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ทว่ากลับมีข้อเสียที่เหลียงต้าซิ่นรู้สึกเกลียดอยู่อย่างหนึ่ง ไม่ใช่กลิ่นคาวปลาที่ติดกับตัว.. อันที่จริงก็ไม่ปฏิเสธว่าเขาเองก็ไม่ชอบใจเท่าไรแต่ทำความสะอาดล้างเนื้อล้างตัวก็หายเหม็นแล้วก็กลับมาหอมดังเดิมด้วยถุงหอม น่าเสียดายที่เขาเป็นบุรุษจึงพกออกมาไว้ที่ด้านนอกไม่ได้จึงจำเป็นจะต้องพกติดไว้ในอกเสื้อ และแทบจะไม่ส่งกลิ่นหอมออกมา

         

          ส่วนข้อเสียที่เขาเกลียดที่สุดก็คือแสงแดดทำลายผิว คนเจ้าสำอางอย่างเขาเกลียดนักเวลาที่ผิวคล้ำลงหรือว่าเกิดขึ้นเป็นรอยฝ้ากระ แต่ต้าซิ่นก็ป้องกันก่อนที่จะเกิดเรื่องเช่นนั้นด้วยการสวมม่านกันยุงที่บุรุษไม่ค่อยจะสวมใส่กันเท่าใด แต่ว่าเขาจะใส่ใครจะทำไมกัน!

         

          ปลาในแม่น้ำหงชุนชุกชุมไม่แพ้กับที่หมู่บ้านซีตี้ หย่อนเบ็ดไปได้แป๊บ ๆ ก็ได้ปลาชิงขึ้นมาหลายตัว ชายหนุ่มชะโงกหน้าดูในถังปลา ตอนนี้ได้ปลามาแล้วจำนวนหนึ่ง ช่วงเที่ยงแดดยิ่งจ้าเขาจึงตัดสินใจเข้าร่มมาพักกันผิวเสีย

         

          ‘ป่านนี้ทั้งสองคนจะเป็นอย่างไรกันบ้างนะ ช่วงบ่ายก็คงจะถึงแล้วกระมัง’

         

          ต้าซิ่นคิดในใจโดยไม่รู้เลยว่าที่อีกฝั่งมีเหตุอันใดเกิดขึ้นบ้าง...

         

.

.

.

   

ใช้งาน [NPC ในสังกัด] เหลียง ต้าซิ่น

มอบ ขนมซิ่งเหรินโตฝู

------------------------------------------

ตก ปลาชิง ทั้งหมด

            

           

Fenyue ดี

⌜76⌟

บทที่ 13

สันโดษท่ามกลางเมฆา

ฉากที่ 11

                    

                    

          หลังจากที่ขึ้นจากตลิ่งมาพักต้าซิ่นก็เดินเล่นชมตลาดแถวนั้นจนอิ่มใจ เห็นของสวย ๆ งาม ๆ ก็นึกอยากซื้อหาไปหมด เขาหยุดอยู่หน้าร้านขายเครื่องประดับสตรี ตอนนี้ต้าซิ่นใช้ปิ่นปักผมของเฟินเยว่มาตลอด ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องคืนปิ่นไม้ธรรมดาไร้ซึ่งความฉูดฉาดและงดงามใด ๆ คืนแก่สาวน้อย บัณฑิตเหลียงเลือกหาอยู่ครู่หนึ่งจนสุดท้ายก็ถูกใจเข้ากับปิ่นไม้ประดับด้วยหยกและทับทิมแดงเป็นรูปดอกอิงฮวา ช่างดูเข้ากันได้ดีกับสีเสื้อผ้าที่ชอบสวมใส่เสียเหลือเกิน แต่ก็มีปิ่นไม้อีกด้ามเช่นกันที่แกะสลักหยกประดับเป็นรูปดอกมู่ตัน

         

          “คุณชายกำลังเลือกหาปิ่นอยู่เหรอเจ้าคะ ให้ข้าช่วยเลือกให้หรือไม่เจ้าคะ”

         

          แม่ค้าตัวผอมมีไฝที่มุมปากแถมยังผัดหน้าเสียขาววอกเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มการค้า นางเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นบุรุษรูปงามอาจจะไม่ถนัดนักที่จะเลือกหาสิ่งของเครื่องใช้แก่สตรี

         

          “ได้สิขอรับ”

         

          “คุณชายต้องการเลือกหาปิ่นให้แก่ใครหรือเจ้าคะ หากเป็นลายดอกมู่ตันอันนี้จะเหมาะกับสาวน้อยวัยสดใส แต่ถ้าเป็นดอกอิงฮวาประดับทับทิมแดงจะเหมาะแก่หญิงสาวที่โตขึ้นมาหน่อยน่ะเจ้าค่ะ”

         

          ต้าซิ่นลองจินตนาการภาพตัวเองตามคำบรรยายของแม่ค้า หากปักปิ่นลายดอกมู่ตันจะดูเป็นเด็กเกินไป อาจให้บุคลิคอ่อนลงไม่น่านับถือ เขาจึงเลือกปิ่นหยกประดับทับทิมมาแทนเพื่อเสริมบุคลิกและความงาม

         

          “ตกลงข้าเลือกด้ามนี้ขอรับ”

         

          เขาเสียบปิ่นดอกมู่ตันกลับไปไว้ที่ชั้นวางตามเดิมก่อนที่จะยื่นปิ่นที่ต้องการซื้อให้กับเถ้าแก่เนี้ยได้คิดราคา

         

          “อุ๊ย คุณชายเลือกได้อย่างเหมาะเหม็งมากเลยเจ้าค่ะ แม่นางที่ได้รับจะต้องดีใจแน่นอน”

         

          สตรีร่างผอมกล่าวประจบลูกค้าใหม่ก่อนที่จะคิดเงินและใส่ซองผ้าไหมให้อย่างดี ต้าซิ่นเขาเพียงแค่ยิ้มมุมปากอย่างสุภาพ

         

          ‘ก็แหงมล่ะ ข้าเป็นคนเลือกหาสิ่งของให้ตัวเองก็ต้องถูกใจอยู่แล้วน่ะสิ!!’

         

          หลังจากการซื้อของก็เข้าช่วงบ่าย แต่ยังไร้เงาของสหายร่วมทางทั้งสอง ด้วยความว่าง ชายหนุ่มจึงตกปลาต่ออีกนิดเป็นการรอฆ่าเวลา

     

   

.

.

.

   

         

ใช้งาน [NPC ในสังกัด] เหลียง ต้าซิ่น

------------------------------------------

ตกปลาชิงทั้งหมด

            

           

Fenyue ดี

⌜77⌟

บทที่ 13

สันโดษท่ามกลางเมฆา

ฉากที่ 12

                    

                    

          เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเย็นที่แดดล่มลมตกทว่าสหายทั้งสองของบัณฑิตเหลียงก็ยังไม่มีวี่แววจะโผล่หน้ามาให้เห็น ชะเง้อหน้ามองหาทีปลาก็กระตุกเบ็ดทีราวกับว่าไม่อยากให้เขาลุกออกจากตรงนั้น ในใจของชายหนุ่มเริ่มที่จะสังหรณ์ใจแปลก ๆ ว่าอาจจะเกิดเรื่องไม่ดีบางอย่างกับทั้งสองก็เป็นได้ ตอนนี้เขาอยู่ในอาการร้อนใจแต่ทว่าก็ยังต้องรักษาอาการอย่างสุขุมให้สมกับที่เป็นผู้มีการศึกษาดี

         

          ‘แต่เด็กสองคนนั้นก็มักจะเถลไถลออกข้างทางไปเรื่อย ไม่ใช่ว่าเจอบึงที่ไหนก็ไปตกปลาที่นั่นหรอกนะ..’

         

          ต้าซิ่นหรี่ตาลงขณะคิด ซึ่งก็เป็นไปได้จากนิสัยของเด็กหนุ่มที่ชอบแว้บไปตกปลากระทั่งกลางงานบุญ เขาล่ะกลัวสิ่งที่เรียกว่า ‘กรรม’ ตามหลักพุทธจะตามสนองเขาจริง ๆ แต่ก็ว่าไม่ได้ เพราะว่าตัวเองก็กำลังฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเช่นกัน แต่ตามหลักศาสนาที่เขานับถือไม่มีกล่าวถึงเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นจึงถือว่าไม่บาป ...ถึงจะเป็นการคิดแบบแก้ตัวก็เถอะ

         

          ‘ตกปลาก็แค่การฝึกจิตให้สงบ ส่วนที่เหลือก็นำไปขายเลี้ยงชีพเป็นผลพลอยได้’

         

          แค่คิดเช่นนี้ก็ไม่รู้สึกผิดบาปอะไรแล้ว ฉะนั้นชายหนุ่มก็ควรจะทำจิตใจให้สงบขณะตกปลา ไม่คิดฟุ้งซ่าน ไม่คิดฟุ้งซ่าน… พร่ำบอกตนเองไว้อย่างนั้น

         

          ‘เฮ้อ เมื่อไรจะมาถึงกันนะ ข้าชักจะเป็นห่วงจริง ๆ แล้วรู้ไหม ถ้าถึงค่ำยังไม่มาอีกข้าจะไปโรงเตี๊ยมแล้วนะ!’

         

          น่าเสียดายที่ไม่สามารถสื่อสารกันผ่านกระแสจิตได้ มิเช่นนั้นก็คงจะรู้ไปแล้วว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกันบ้าง     

         

.

.

.

      

     

ใช้งาน [NPC ในสังกัด] เหลียง ต้าซิ่น

------------------------------------------

ตกปลาชิงทั้งหมด

            

           

Fenyue ดี

⌜78⌟

บทที่ 13

สันโดษท่ามกลางเมฆา

ฉากที่ 13

                    

                    

          สายันตะวันลาลับขอบฟ้าไปนานแล้วจนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่กลางของยามไห้เป็นที่เรียบร้อย นักตกปลากลางวันจากไป หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนนักตกปลาตกกุ้งกลางคืนมาแทน แต่บัณฑิตเหลียงที่ไม่ใช่นักตกปลาอะไรเลยกลับยังนั่งตกปลาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ สาย บ่าย เย็น มืดค่ำ เพียงเพราะว่าเขากำลังรอสหายทั้งสองคน

         

          อันที่จริงต้าซิ่นควรที่จะกลับไปพักผ่อนที่โรงเตี๊ยมได้แล้ว แต่กลับมีบางสิ่งในใจบอกให้เขายังรออยู่ตรงนี้ก่อนไม่ไปไหน ไม่รู้ว่าต้องรอจนถึงเมื่อไร จนกว่าที่เด็กทั้งสองคนนั้นจะมาหรือว่าจนกว่าจะได้ปลาครบร้อยตัวกันแน่

         

          “เฮ้อ...”

         

          ชายหนุ่มทอดถอนใจ ความรื่นรมย์เมื่อตอนกลางวันได้หายไปเหลือแต่เพียงความกังวลใจเข้าครอบงำ แม้จะตกปลาขึ้นมาตัวแล้วตัวเล่าแต่ก็ไร้วี่แววของสหายทั้งสอง

         

          “ถ้ารู้ว่าแอบเถลไถลให้ข้ารอเก้อนะน่าดูเชียว!”

         

          ต้าซิ่นกัดฟันพูดพึมพำกับตัวเอง เมื่อความอดทนใกล้จะหมดความสุขุมก็จางหาย

         

          “ข้าจะรอถึงแค่ปลาในถังครบร้อยตัวเท่านั้นนะ ถ้าไม่มาจะไม่รอแล้ว!”

         

          บ่นไปปลาก็ติดเบ็ดขึ้นมาเพิ่มราวกับเป็นตัวชีวัดความอดทน ถ้าครบสิบเมื่อไรก็จะสะบักก้นลุกขึ้นไปในทันที

         

          “เฮ้อ.. แล้วข้าพูดกับใครอยู่ล่ะเนี่ย สงสัยว่าอยู่คนเดียวนานจนเริ่มจะเสียสติ...”

         

           บัณฑิตหนุ่มส่ายหน้ากับตัวเอง เขาหย่อนเบ็ดตกปลาลงไปในน้ำอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง.. เท่านี้จะมากพอสำหรับการรอคอยอันแสนยาวนานได้แล้วหรือยัง?

         

.

.

.

ใช้งาน [NPC ในสังกัด] เหลียง ต้าซิ่น

------------------------------------------

ตกปลาชิงทั้งหมด

            

           

XiangShan ดี

ออกเดินทาง

เดินทางกลับ 4

ผ่านเมืองก่อนหน้ามาแล้ว ทีนี้ก็เดินทางมาถึงเขตเมืองเหอไน่ที่เธอเคยผ่านมาเมื่ออดีต ซึ่งตอนนี้เธอขี่ม้าเดินทางอยู่นอกเมืองเหอไน่ ไม่ได้แวะอะไรแต่อย่างใด

การเดินทางเลียบแม่น้ำรอบนี้ เธอรู้ว่าเบื้องหน้า มีท่าเรืออยู่ เธอจึงเดินทางมุ่งหน้าไปที่ท่าเรือทันทีเพื่อที่จะข้ามฟากโดยไว ไม่มีจิตใจจะแวะอันใดอีกในช่วงเวลานี้

ต้องกลับเมืองก่อนเป็นอันดับแรก...

-----------------------