{ ยุ้งฉางประจำเมือง }

XuanWu ดี

จวนเจ้าเมืองเงียบสงบลงหลังจากเงาของทั้งสองผู้อาสารับคำมอบหมายไป หากทว่าหว่างคิ้วของท่านราชครุหลิวก็ยังคงไม่คลายความกังวลเจือจาง เสบียงอาหารเป็นสิ่งสำคัญในคิมหันต์ฤดูก็จริงอยู่ แต่ที่เขาจำได้ครั้งย้ายฐานที่มั่นมายังซินเย่ตนได้มอบทั้งตั๋วเสบียงและทรัพยากรมากพอที่จะอยู่ได้ตลอดช่วงหนาว โม่เสวียนเอาไปไว้ไหน?

“ฟางอี้.. เจ้ามานี้สิ” เห็นบัณฑิตคนสนิทของเจ้าเมืองที่ฝนหมึกอยู่ข้างๆ จึงเรียกมาถามไถ่ “ปกติสัมภาระของเจ้าเมืองเก็บไว้อยู่ไหน พาข้าไป”

ใช้เวลาภายในคลังของเจ้าเมืองเพียงไม่นานกลับกลายเป็นว่าเค่อต่อมาฟางอี้ได้รับคำสั่งโดยตรง นำตั๋วเสบียงที่ท่านราชครูค้นพบเร่งตรงมาที่ยุ้งฉางเพื่อยับยั้งเรื่องการเดินทางของสองผู้อาสา

“ท่านทั้งสองโปรดรอก่อน..” ฟางอี้ยกมือปรามให้สัญญาณแก่นายเสบียงคลังก่อนที่พวกเขาจะดำเนินการเบิกสินทรัพย์ออกมา

หลังจากอู๋เซียนได้รับการอนุญาตเขาก็ได้พาลู่เฉินไปเบิกทองเพื่อที่จะนำไปซื้อเสบียงกับพ่อค้าที่เขานั้นเคยติดต่อไว้ แต่เมื่อถึงหน้าคลังเสบียงกลับถูก หยุดไว้เสียอย่างนั้น " หืม...เกิดอะไรขึ้นกัน? " อู๋เซียนกล่าวถามด้วยความงุนงงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันทำไมถึงถูกหยุดไว้ในขณะที่ลู่เฉินนั้นก็กำลังงุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าของเขาเช่นกัน

“ข้าน้อยฟางอี้.. หลิวไท่ฝูส่งข้ามาแจ้งเรื่องคลี่คลายปัญหาเสบียง สิ่งนี้.. ท่านเจ้าเมืองเตรียมไว้ในยามวิกฤต เหลือเพียงนำไปเบิกเสบียงเข้าคลังท่านทั้งสองมิต้องลำบากแล้วล่ะ” ตั๋วเสบียงสีทองอร่ามในมือของเลขาจำเป็นถูกโบกไปมา เขาคลี่รอยยิ้มราวกับเป็นผู้มาโปรดทั้งที่มาสกัดช่วงเวลาสร้างผลงานของทั้งสองแท้ๆ

" เป็นเช่นนั้นเองหรอกหรือ "  อู๋เซียนมองที่ตั๋วเสบียงสีทองนั้นก่อนที่เขานั้นจะพยักหน้ารับ พร้อมกับหันมองลู่เฉินที่ในตอนนี้ยังคงงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าแม้ว่าจะยังคงความสงบนิ่งอยู่แต่ก็ยังมีความตะงิดบางอย่างในใจ

" เอาล่ะดูเหมือนว่าจะไม่จำเป็นต้องออกเดินทางไปหาซื้อเสบียงแล้วล่ะ เหมือนว่าเจ้านั้นจะกลับมาว่างอีกคราแล้วล่ะ " อู๋เซียนกล่าวกับบุรุษคิ้วบางด้วยความเห็นใจเพราะอีกฝ่ายนั้นถูกจัดการทำงานอีกแล้วทำให้ทำได้เพียงใช้ชีวิตในเมืองไปวันๆก่อน

" มิเป็นไรๆ ขอรับดีแล้วที่เสบียงในเมืองตอนนี้นั้นมิได้ขาด " ลู่เฉินนั้นประสานมือกล่าวตอบกลับอีกฝ่ายแม้ในใจลึกๆนั้นจะยังคงมีความเสียดายอยู่บ้างแต่โอกาสนั้นไม่ได้มีแค่หนเดียว ยังไงโอกาสหน้าเขาก็ยังคงทำตามแผนที่เขาวางไว้ได้ แต่เมื่อเห็นตั๋วเสบียงนั้นก็ทำให้เขาเรียนรู้ว่าไม่จำเป็นที่จะต้องหาซื้อเสบียงมาตุนไว้หากว่ามีตั๋วเสบียงอยู่

“ไม่ต้องกังวลไป ทองในคลังยังสามารถปันส่วนพัฒนาบ้านเรือนของราษฏร เมื่อครู่ก่อนออกมาใต้เท้าชวีกับขุนพลเยว่กลับมาจากการปราบโจรภูเขาแล้ว เห็นว่าเหล่าโจรส่วนใหญ่ต่างสมัครใจเป็นทหารที่เหลือก็กลายมาเป็นชาวบ้าน พวกท่านยังมีโอกาสสร้างความชอบอีกมากข้าจะเอาใจช่วยนะ”

ฟางอี้ประสานมือลงคำนับหลังชี้แจงกับเจ้าหน้าที่ประจำยุ้งฉางแล้วก็นำตั๋วส่วนีท่เหลือกลับไปคืนที่เก่า ระหว่างัน้นเขาไม่ทันระวังเดินสะดุดท่อนซุงนับสิบจนหน้าแทบจูบดิน “โอ้.. นี่ก็เป็นอีกหนึ่งผลงานของใต้เท้าก่วนสินะ เขาไปตัดไม้หรือถางป่าถึงได้ล้นออกมานอกยุ้งฉางแบบนี้!”

มันก็เป้นเรื่องที่ดีอยู่เมื่อเหล่าขุนนางต่างขยันขันแข็ง น่าเสียดายโกดังของเมืองมันคับแคบกว่าแรงมุมานะของเหล่าผู้มีอุดมการณ์ “จริงสิ ได้ข่าวว่าท่านเจ้าเมืองเดินทางกลับแล้ว เวลานี้น่าจะอยู่ไม่ไกลจากเมืองมาก พวกท่านเองก็เตรียมตัวเถิด”

" งั้นหรือ ท่านเจ้าเมืองจะกลับมาแล้วสินะ " อู๋เซียนนึกครุ่นคิดถึงเรื่องที่ท่านเจ้าเมืองนั้นได้หนีออกจากจวนเจ้าเมือง คาดว่ากลับมาครานี้นั้น น่าจะโดนท่านราชครูหลิวบ่นหูชาเป็นแน่แท้

" เอาล่ะๆ เราไปเตรียมรอรับเจ้าเมืองกันเถอะ เจ้าพึ่งมาใหม่นี้ เดี๋ยวข้าแนะนำเจ้าให้เองถือเป็นการตอบแทนความจิตอาสาของเจ้าแล้วกัน " อู๋เซียนกล่าวกับบุรุษคิ้วบางแต่ก่อนที่ลู่เฉินนั้นจะได้ทันตอบกลับอะไรต่อก็มีเสียงของบุรุษเรียกชื่อของเขา

“ท่านเว่ยนั่นล่ะที่ต้องเตรียมตัวให้ดี.. มิใช่ว่าท่านเองก็เป็นหนึ่งในผู้ที่มีแววก้าวหน้ามิใช่หรือ อ่า เกือบลืมเสียสนิท คุณชายลู่.. ท่านราชครูเรียกท่านไปพบเห็นว่ามีงานมอบหมาย เป็นการเฉพาะ” ฟางอี้ไม่เคยคิดคาดเดาการกระทำหรือคำพูดของหลิวไท่ฝู อย่างว่าอีกฝ่ายหน้าตายอยู่เป็นนิจบางทียังสงสัยว่าคนอื่นๆ ทนอยู่ได้ไงโดยไม่ถูกแช่แข็งตายไปเสียก่อน

" ท่านราชครูเรียกข้างั้นหรือขอรับท่านฟางอี้ " ลู่เฉินทวนคำพูดของบุรุษที่มีนามฟางอี้ ก่อนที่เขานั้นจะแอบคิดบางอย่างในใจว่าเขานั้นได้ทำอะไรผิดหรือเปล่าถึงโดนเรียกตัวแต่เขานั้นก็พอคิดแผนหาทางเอาตัวรอดไว้บ้างแล้วล่ะนะ แต่เห็นว่าเป็นงานน่าจะไม่มีเรื่องอะไรหรอก และเมื่อสิ้นบทสนทนาประฌยคนี้ ฟางอี้ก็เดินนำทั้งสองกลับจวนเจ้าเมืองในทันที

( @Watcher )( @WuMan )

Point.	Exp.	Affinity.	faith.
+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ +4 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ +1 Point ทุกครัั้งที่โรลเรียนรู้ +3 Point ทุกครัั้งที่โรลเรียนรู้ +4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย	No.	เว่ย อิง +5 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน +10 ลักษณะนิสัยสอดคล้องกัน -20 ความสัมพันธ์กับคนที่นับถือขงจื๊อ/เต๋า และ ไร้ศาสนา (ชาวฮั่น) +10 ความเชื่อเดียวกัน(ไร้ศาสนา) +15 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนชื่อเดียวกัน หัวดีเจอหัวดี +30 คุณธรรม	No.
+10 Point +4 Point	No.	เว่ย อิง +20 หัวดีเจอหัวดี +30 คุณธรรม	No.

WuMan มาร

-เบิกเบี้ยหวัดและทรัพยากร-

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

             โม่เสวียนพบว่าเขาไม่มีเวลาว่างมากนักเมื่อกลับมาถึงเมือง มีหลายสิ่งต้องสะสางอย่างน้อยเรื่องผู้ตรวจการจากเมืองหลวงก็ไม่เป็นปัญหาในเร็ววันนี้ เจ้าเมืองซินเย่มอบหมายงานเทศกาลและจัดเลี้ยงให้แก่เหล่าคนสนิท แน่นอนว่าสำหรับของรางวัลในเทศกาลเพื่อเป็นสิ่งดึงดูดใจ ตนยังต้องจักแจงให้ดี

             “จื่อหลง ไปกับข้า อนาคตเจ้าอาจได้ดูแลลาดตระเวณความปลอดภัยหัวใจหลักของเมือง” ร่างเพรียวกวักมือเรียกขุนพลเกราะขาวให้ติดตามตนไปที่ยุ้งฉาง เมื่อมาถึงก็พบว่ามีกองไม้ที่แปรรุปแล้วพร้อมก่อสร้างวางเรียงรายจนล้นคลัง

             “ที่นี่เป้นแบบนี้เสมอหรือท่านอาโม่? ไม่สิ.. นายท่าน” จ่ือหลงคล้ายยังไม่คุ้นชินต่อการเรียกขานอีกฝ่าย เมื่อวานนี้ตนยังเป้นเพียงเด็กหนุ่มในหมุ่บ้านป่าเขาอยู่เลยด้วยซ้ำ

             “ไม่ใช่หรอก.. เมืองกำลังเติบโต จำต้องใช้ทรัพยากรที่มากขึ้น บางทีโกดังเก็บของนั้นคับแคบไป” เจ้าของนัยน์ตาครามพิจารณารายละเอียดบัญชีที่เสมียนยื่นให้ตรวจสอบ เขาแปลกใจทีเดียวขณะพบว่าไม้ล้นคลัง

             “ไหนดูสิ ไก่ฟ้าทองแดงจากค่ายโจรที่เยว่เฟยและชวีผิงนำมา ใช้ได้นี่.. ไม้จำนวนหมื่นสี่พันท่อนที่ก่วนจ้งและจวี้ซินร่วมกันควบคุมการผลิต หึหึ พอข้าไม่อยู่พวกเขาก้สามารถทำได้ดี”

             โม่เสวียนตัดสินใจแล้วว่าตนจะตกรางวัลปูนบำเน็จให้ทั้งสี่ชื่อที่มีผลงานชัดเจน ส่วนคนอื่นๆ แน่นอนว่าต้องรอจนกว่าจะสามารถสร้างความโดดเด่นเป้นีท่ยอมรับในความสามารถเสียก่อน เขาเดินไปทำเรื่องเบิกงบประมาณเงินรางวัล รวมไปถึงเบี้ยหวัดของตนในเดือนนี้ แน่นอนว่าราชครุหลิวไม่คิดจะรับเบี้ยหวัดอีกตามเคย เจาของร่างบางนึกสงสัยขึ้นมาว่าเขาเอาเงินทองมาจากไหนมากมายจนสามารถใช้จ่ายได้อยา่งมือเติบ

             “เบิกทองทั้งหมดเป้นตำลึงทอง งานเทศกาลครั้งนี้จะขาดเงินรางวัลไปไมไ่ด้.. ข้าหวังว่าจะมีคนเข้าร่วมมากพอกระตุ้นเศรษฐกิจ” ริมฝีปากสีอ่อนหยักรอยิย้มเมื่อประทับตราของตนในใบเบิก หลังทำทุกอย่างเสร็จสิ้นก้ยังไม่รีบกลับ มาครวจตราจำนวนทรัพยากรที่คงคลังเพื่อเรียมการบางสิ่ง

             จ้าวจื่อหลงยืนตรงใต้ต้นพุทราหัวคิ้วของเขาทั้งเข้มและเสริมภาพลักษณ์ยิ่งงดงามทำให้ผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาหญิงสาวล้วนอดเหลียวมองซ้ำอีกทีไม่ได้ เจ้าตัวยืนลูบแผลเป็นบริเวณนิ้วมือเป้นรอยคมอาวุธพลางคอยอารักขานายของตนอยู่ใกล้ๆ แม้ว่าลึกๆ จะทราบดีจากสายตาของชาวบ้านในเมืองที่แทบจะเทิดทูนรักใครคนตรงหน้าเขาเป้นอย่างมาก ใครจะกล้าทำอันตรายร่างสีครามได้อีก “ท่านเจ้าเมืองทำธุระเสร็จแล้วจะไปที่ใดต่อหรือขอรับ”

             “...เราไปดูที่ลานศรัทธากันสักหน่อย” หลังดื่มน้ำส้มจนหมดเหยือกก็พลิกตัวขึ้นหลังม้า ตนไม่ยอมปล่อยให้ลัทธิอื่นมาคุมอำนาจแน่

แลกทอง 5,150 เป็นตำลึงทอง 1,030

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

-เอฟเฟคตัวละคร-

(สถาปนิก)

+2 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารพัฒนาเมือง

(ทะเยอทะยาน)

+2 Point ทุกครั้งที่โรลพัฒนาเมือง

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย
(อัจฉริยะ)

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

(หูดี)

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

(เห็นอกเห็นใจ)

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

-2 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ

(นักวิชาการ)

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

(นักวางแผน)

+5 Point เมื่อโรลเพลย์วางแผน ดำเนินกลอุบาย

รวม 22 Point 55exp +30 โหด -25 ความเครียดจากการกิน

-ระบบเสริม-

-25 ความเครียดโรลทานอาหาร

+10 คุณธรรม พบหัวดี

.

เอฟเฟคจ้าวจื่อหลง

+1 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ (เที่ยงธรรม)

+20 EXP เมื่อโรลเพลย์หยิ่งในศักดิ์ศรีและภาคภูมิใจแผลเป็นทุกแผลบนร่างกาย  (มีแผลเป็น)

+4 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ (หล่อ/สวย)

รวม +5 POINT +20 EXP

@Watcher

WuMan มาร

-เบิกทรัพยากร-

ความปรารถนาหนึ่งเดียว

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

           ระยะนี้พวกวิหคส่งสารบินเข้าหอสังเกตการเป็นขบวนไม่เว้นวัน เจ้าเมืองเสิ่นมีเรื่องให้ต้องสะสางมากมายเสียจนแทบไม่มีเวลาที่จะดูแลบำรุงตนเอง ขอบตาล่างมีเค้าของความอ่อนล้าขึ้นจางๆ ถึงอย่างนั้นเขาก็ได้ได้เพิ่มเวลานอนให้ตนเพียงเพราะเรื่องที่ว่า

           “อาลักษณ์ฟ่านไปที่ยุ้งฉางกับข้า” ทันทีที่เตรียมตัวเสร็จก่อนการประชุมขุนนางประจำสัปดาห์จะมาถึง โม่เสวียนเรียกตัวฟ่านหลี่เพื่อเตรียมการบางอย่าง เขาได้ยินมาว่าท่อนไม้ที่ล้นคลังหากไม่เก็บให้ถูกวิธีอาจนำอันตรายสู่ผุ้ที่สัญจรได้

           ทั้งสองเดินทางด้วยม้าจนมาถึงยุ้งฉาง เสมียนผู้ดูแลให้การต้อนระบด้วยรายงานสามฉบับ ดูเหมือนทรัพยากรที่ล้นจะยังปลอดภัยจากการขโมย มือเรียวบางรับเอารายงานมาเปิดผ่านๆ ก่อนยื่นส่งให้ฟ่านหลี่ “ที่นี่คือหัวใจสำคัญของนคร หน้าที่อันสำคัญยิ่งหลังจากวันนี้ไปจะมอบหมายให้เจ้าเป็นคนดูแลบัญชีโดยตรง มีหน้าที่การตัดสินใจรองจากข้าและราชครู หากมีเรื่องที่ไม่เข้าใจสามารถถามเขาได้”

           “น้อมรับคำสั่งท่านเจ้าเมือง..นับเป็นเกียรติยิ่งนักที่ท่านฝากฝังความไว้ใจให้คนจรเช่นข้า” บุรุษหน้าขาวผู้มีดวงตาดอกท้อหยักรอยยิ้มสุขุม ด้วยรูปลักษณ์ของเขาในตอนแรกก็ทำให้เกิดข้อกังขาว่าเจ้าเมืองแต่งตั้งขุนนางด้วยหน้าตาแทนที่จะเป็นความสามารถ

           ยิ่งเกิดข่าวลือเช่นนั้นกลับตรงตามความตัง้ใจของโม่เสวียน เพื่อดิ้นรนให้พ้นจากข้อครหา อาลักษณ์ผู้นี้ย่อมทุ่มเททั้งกายและใจในการทำงานให้ไร้ข้อผิดพลาด

           โม่เสวียนลงบัญชีเบิกค่าใช้จ่ายไปเตรียมการบูรณะและจัดสร้างสถานที่ เขาเบิกเงินออกมาเป้นตำลึงเพื่อให้จัดการง่าย ส่วนของไม้และทองก็ให้ฟ่านหลี่เป้นผู้เปลี่ยนตั๋วเพื่อการประหยัดพื้นที่จัดเก็บ ถึงอย่างนั้นก้ยังมีบางเรื่องกวนใจ เนตรคู่ครามจับจ้องยังแผ่นหลังของอาลักษณ์คนใหม่ก่อนจะเรียกมาสนทนาในที่ลับตาพร้อมกับน้ำหนิวเอ้อร์เฉาในมือ

           เขาได้ยินมาว่าคนผู้นี้เหมือนจะไม่ใคร่พอใจกับตำแหน่งของตนสักเท่าไร

           “เจ้าอาจคิดว่าตำแหน่งที่ไม่ต้องฟาดฟันกับผู้ใดนั้นขาดความองอาจ ทว่าจงอย่าลืมว่าอาลักษณ์คือหนึ่งในผู้ที่ใกล้ชิดกับศูนย์กลางการปกครองมากที่สุด เจ้าคือู้ที่จะบันทึกทุกเจตนารมย์และคำสั่งของข้า ร่วมไปถึง.. คัดกรองความสำคัญของคำร้องที่ถูกส่งมาทั่วทั้งนคร”

           “หากเป็นตำแหน่งที่สำคัญเช่นนั้น ขอเรียนถามท่านเจ้าเมือง ใยจึงเลือกข้า.. หนึ่งในผู้ที่ท่านหลบเลี่ยงเสมอมา” แม้จะรับของขวัญแต่ฟ่านหลี่เชื่อว่าสมมุติฐานนี้ตนไมไ่ด้คิดไปเอง นับจากวันแรกที่ปรากฎกายคนชุดครามตรงหน้าเลี่ยงที่จะอยู่ตามลำพังกับตนมาโดยตลอด

           “ข้ารับรุ้ได้ถึงความหมางเมินดังนั้นในขณะที่คนอื่นๆ กำลังสร้างผลงาน ข้าจึงไม่ลงมือทำสิ่งใดทั้งนั้น.. ตำแหน่งนี้เรียกว่าได้มาสูญเปล่า”

           สำหรับตำแหน่งหน้าที่นี้โม่เสวียนคัดหารายชื่อนับสิบ เดิมทีสมควรเป็นของฟางอี้ที่ดูแลจัดการได้ดีมาตลอด กลับติดที่ว่าตนมีงาานอื่นให้คนผู้นั้นไปทำ และเหล่าขุนพลวีรชนทั้งหลายก็ล้วนมีความสามารถและความถนัดจำเพาะที่แตกต่างกันออกไป เพื่อเกลี่ยภาระหน้าที่อย่างเป็นธรรม แน่นอนว่ามีบางส่วนต้องเสียสละ ลางสังหรณ์ของโม่เสวียนเองก็เป็นหนึง่ในนั้น

           อย่างน้อยในครั้งนี้เจ้าเมืองเสิ่นก็เลือกที่จะพูดความจริงแม้มันจะแสลงหูคนฟัง

           “ข้ามิได้หลบเลี่ยงเจ้า.. ข้าแค่ยังไม่รู้จักเจ้าดีพอแม้จะทำให้มันดูเหมือนเป็นเช่นนั้นก็ตาม”

           “..........” เห็นอีกฝ่ายถอนหายใจต่อหน้าช่างดูน่าเอ็นดูนักบุรุษเนตรดอกท้อหัวเราะในลำคอ เจ้าเมืองเสิ่นยังคงเยาว์วัยไม่ต่างจากเด็กน้อยที่เพียรพยายามอย่างหนักสำหรับตน แต่ขณะที่คิดว่าจะปล่อนเรื่องนี้ไป จู่ๆ ประโยคถัดมาก็ทำให้สองมือกำเข้าหากัน

          “ฟ่านหลี่... เจ้ามีรุปลักษณ์ที่อันตรายโดยเฉพาะอย่างยิ่งในดวงตาคู่นี้ ข้าสัมผัสได้ถึงความดำมืดในใจเจ้า มันซุกซ่อนอยู่ลึกเสียจนแทบมองไม่เห็น แต่ข้าเองก็รู้สึกได้ว่าเจ้าเป็นผู้ที่แตกต่างออกไป”

           “ข้าไม่อาจวางใจจนกว่าจะได้รู้จุดประสงค์หรือสิ่งที่เจ้าปรารถนาอย่างแท้จริง” ฝ่ามือขาวของท่านเจ้าเมืองประคองใบหน้าอีกฝ่ายขึ้นขณะที่ปลายนิ้วไล้ตามกรอบดวงตาดำขลับ แม้งดงามจนชวนหลงใหลหากเผลไผลอาจตกเป้นทาสของเนตรคู่นี้ได้โดยง่าย แต่สำหรับโม่เสวียนที่พบเห็นความตายมามาก จึงสัมผัสได้โดยสัญชาติญาณว่าคนผู้นี้แต่ละครั้งมิได้ยิ้มออกมาจากใจ

           หมับ! พริบตาเดียวเรียวแขนที่กำลังจะผละออกก็ถูกกำไว้ด้วยแรงมือที่มากกว่า ตลอดมาเขาเป้นฝ่ายหยอกดย้าผู้คนย่อมไม่ยอมเสียเชิงให้ถูกอีกฝ่ายปั่นหัว

           “ท่านไม่วางใจข้าแต่กลับเลือกที่จะใช้ข้าในตำแหน่งที่อาจเป็นภัยต่อท่านมากที่สุด? ช่างน่าขันนัก”

           “ใต้หล้าก็มีสิ่งน่าขันมากมาย เจ้าจะรวบเรื่องนี้เป็นหนึ่งในนั้น ข้าไม่ขัด”

           “หึ..  เห็นแก่ที่ท่านยอมพูดออกมาโดยตรง ข้าจะบอกความปรารถนาของตัวข้าข้ามิใช่สิ่งที่ยิ่งใหญ่..” ร่างสูงของอาลักษณ์หนุ่มเข้าใกล้จนเกิดเงาครอบคลุมผ่าน เขากระซิบบางสิ่งให้เจ้าเมืองได้ฟังและลดท่าทีอุกอาจนั้นลงเมื่อผละออกมา

           “เท่านี้หรือสิ่งที่เจ้าต้องการ?” โม่เสวียนนับว่าประหลาดใจอยุ่มาก

           “ถูกต้อง.. ต่อให้ท่านแคลงใจ แต่สิ่งที่ข้าต้องการที่สุดมีเพียงเรื่องเดียว” เขายิ้ม มิใช่การเย้ยหยันทว่าเป็นการขบขันในตนเอง

           เสียงท่ี่กระซิบเมื่อครุ่มิใช่คำขออย่างการรวบแผ่นดิน หรือตำแหน่งอันยิ่งใหญ่ ความดำมืดในใจเขากลั่นออกมาเป็นความมุ่งมาดปรารถนาเดียว ‘ข้าไม่ต้องการทำผิดซ้ำสอง’ แม้จะตีได้หลายความหมาย ทว่าโม่เสวียนรับรุ้ได้ถึงเจตนาที่จะหลุดพ้นจากบางสิ่งของอีกฝ่าย บางสิง่ที่ว่าอาจเป็นอดีตที่เต้มไปด้วยความพลาดพลั้ง หรือควาเสียใจที่ไม่มีวันลบล้าง..

           “ได้.. เช่นนั้นข้ารับปากเจ้า”

           “อย่าให้สัจจะในสิ่งที่แม้แต่ตัวท่านยังยืนยันผลของมันมิได้” ฟ่านหลี่เอ่ยขัด

           “ยังพูดไม่จบ ข้ารับปากว่าจะย้ำเตือนเจ้าก่อนเวลานั้นมาถึง และหากไม่มีทางใดที่จะขจัดความมืดในนั้น ก็จงใช้มันในทางที่ดี.. ข้าต้องการผู้ที่สามารถลงมือในสิ่งที่ตัวข้า มิอาจทำได้..”

           หลังเจ้าเมืองจากไปพักใหญ่ ฟ่านหลี่จึงได้ลูบคางตนอย่างครุ่นคิดกับประโยคสุดท้ายของอีกฝ่าย

           “..หืม เป็นคนที่น่าสนใจกว่าที่คิด”      

-เบิก 5,000 ทองเป็นเงิน 10,000 ตำลึงเงิน-

-ใช้ตั๋วหิน 1 ใบ-

แลกไม้ที่เกินเป็นตั๋วไม้ 8 ใบ 40,000 ไม้

แลกตั๋วทองจากคลัง 5 ใบ = 50,000 ทอง

♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦ • ♦

-เอฟเฟคตัวละคร-

(สถาปนิก)

+2 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารพัฒนาเมือง

(เลื่อมใสศรัทธา)

+3 Point จากการโรลทำงาน

(ทะเยอทะยาน)

+2 Point ทุกครั้งที่โรลพัฒนาเมือง

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย
(อัจฉริยะ)

+5 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+5 Point จากการโรลเรียนรู้

(หูดี)

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

(เห็นอกเห็นใจ)

+3 Point  จากการโรลปกครองเมืองด้วยความเมตตาธรรม

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ

-2 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ

(นักวิชาการ)

+4 Point เมื่อโรลเพลย์เรียนรู้

(นักวางแผน)

+5 Point เมื่อโรลเพลย์วางแผน ดำเนินกลอุบาย

(นักบริหาร)

+3 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารพัฒนาเมือง

(ผู้ควบคุมดูแล)

+2 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารพัฒนาเมือง

รวม 41 Point 55exp -25 ความเครียดจากการกิน

.

-ระบบเสริม-

-25 ความเครียดโรลทำงาน

+30 ความโหด พบหัวมาร

+20% ความภักดีชุนพลในสังกัดเกิดความรักคุณมากขึ้น (เห็นอกเห็นใจ)

+80% ความภักดีของขุนพลคุณจะไม่แปรพักตร์

.

.

เอฟเฟคฟ่านหลี่

(งดงาม)

+6 Point เมื่อโรลเพลย์บริหารเสน่ห์

(หนอนหนังสือ)

+4 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

(รู้จักหักห้ามใจ)

+2 Point ทุกครั้งที่โรลบริหารจัดการ

(นักวางแผน)

+5 Point เมื่อโรลเพลย์วางแผน ดำเนินกลอุบาย

(เจ้าเล่ห์-เสแสร้ง)

+4 Point จากการโรลวางแผนใช้อุบาย

+30% คุ้มครองแผนการของคุณไม่ถูกเปิดโปง

รวม +21pt

.

H-011 ฟ่าน หลี่ มาร

+35 มอบน้ำหนิวเอ้อเฉา

(หูดี)

+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย  

+15 หัวมารพบหัวมาร

+20 ความสัมพันธ์ เมื่อโรลกับคนที่คุณสนใจ (ผู้กล้า)

+15 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (นักบริหาร)

+5 พูดคุยรายวัน

รวม +105

@Watcher

  

ข้อมูลอัปเดทประจำเดือนตุลาคม จงผิงศกปีที่ 2

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

บันทึกประจำเดือน

- วันที่ 29 เดือนแปด จงผิงศกปีที่ 2 ได้มีประชากรตั้งรกรากในเมืองเพิ่มขึ้น 5,800 คน เกิดความหลากหลายทางศาสนาเพิ่มพูนขึ้น

ทำให้เมืองเริ่มมีความหลากหลายศาสนาในระดับที่สูงอย่างมาก

- วันที่ 9 เดือนเก้า จงผิงศกปีที่ 2 โรงหมอได้รับเงินปัจจัยและข้าวของจำนวนหนึ่งเพื่อพัฒนาโรงหมอส่งผลให้มีความสุขต่อสภาพแวดล้อมเมืองยกระดับขึ้น

- 9 เดือน 10 จงผิงศกปีที่ 2 หลิวซีเยี่ยน ราชครูได้ดำเนินการจัดสร้างโรงเตี๊ยมชิงหมิงเพื่อพัฒนาเศรษฐกิจเมืองโดยเขาจัดตั้งศูนย์ขายวัตถุดิบบางอย่าง

เชิญชวนให้ผู้คนสัญจรมาซินเย่เพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจ และ ที่พักแรมซานเมือง ด้วยเขาไม่ชอบที่จะให้โรงเตี๊ยมในเครือเขาอยู่ในเมือง

: 200 ทอง , 400 ไม้ , 1,000 หิน (สำหรับทองซีเยี่ยนออกเอง เบิกแค่ไม้และหิน)

- วันที่ 1 เดือนสิบ จงผิงศกปีที่ 2 ชาวซินเย่รู้สึกห่อเหี่ยวจิตใจ แม้ราชครูจะดูแลดี แต่พวกเขาก็คิดถึงเจ้าเมือง ดูเหมือนเจ้าเมืองจะหายไปสักพักแล้ว

ไม่เห็นหน้าคร่าตามาพอสมควรแล้ว ลดความสุข 2 หน่วย

- วันที่ 22 เดือน 10 ได้รับความสุข 2 หน่วยกลับคืนมาจากการที่เจ้าเมืองกลับมาเมืองแล้ว และ ชวีหยวนได้เกณฑ์ประชากรที่มาเที่ยวเทศกาล

มาตั้งรกรากเพิ่มขึ้นมา 2 พันกว่าครัวเรือน -1 ความสุขจากการที่ประชากรกลุ่มใหม่ตั้งรกรากจำนวนหนึ่ง (+1 ความสุข)

- วันที่ 22 เดือน 10 ชาวไร้ศาสนารู้สึกปลื้มปิติ +1 ความสุขชาวเมืองจากกลุ่มไร้ศาสนาและพวกเขาได้ประกาศถึงกลุ่มไร้ศาสนาทั่วแผ่นดินมาร่วมกันใช้บริการ

เพื่อจะได้ช่วยเสริมเศรษฐกิจให้กับซินเย่

- วันที่ 25 เดือน 10 เนื่องจากสภาพสังคมขยายใหญ่โตขึ้นมีชาวเมืองอพยพเข้ามาจำนวนมากเกิดการขยายสังคมเพิ่มมากขึ้น ส่งผลให้ความสุขเมือง -6

- วันที่ 31 เดือน 10 จากการจัดเทศกาลสร้างความสุขแต่พลเรือน +3 ความสุขให้เมือง

จำนวนประชากร 41,758 คน (ภาษี 4%)

ได้จ่ายภาษีแก่เจ้าเมือง คนละ 8,351 ทอง

มีทหารประจำการ 5,924 คน

ใช้งบทางทางทหาร (ราชครูหลิวใช้ทักษะเจรจาทำให้ทหารไม่รับเบี้ยหวัด) ทอง

ใช้งบบำรุงสิ่งก่อสร้าง 26 แห่ง 780 ทอง

ศาลหลักเมือง (ค่าบำรุงรักษาประจำเดือน: 60 ทอง) (ปัจจัยดูแลหัวหน้านักพรตประจำเดือน: 300 ทอง / 200 เสบียง)

ใช้งบเบี้ยหวัดประจำเดือนขุนพล 18 คน ทั้งหมด 1,760 ทอง (โอนเข้าลู่เสวี่ยนอู่แล้ว 10 ตำลึงทอง)

ใช้งบเบี้ยหวัดหวางผู้ครองแคว้น 200 ทอง

ใช้งบเบี้ยหวัดเจ้าเมืองมาตรฐาน 150 ทอง (รอเจ้าเมืองมาโรลเบิกจากเสมียนคลัง)

รวมงบปัจจัยทั้งหมดที่ใช้ 2,900 ทอง

ได้รับเงินภาษีประจำเดือนนี้ 8,351 ทอง เข้าคลังหลังหักค่าใช้จ่าย 5,451 เรียบร้อย

เบิกทองจากคลังใช้งบประมาณที่เหลือ: - ทอง (ใช้ทรัพยากรส่วนเกิน)

เสบียงเมืองถูกใช้ไปจำนวน 41,758 หาบสำหรับพลเมือง

เสบียงเลี้ยงดูคนงานและนักพรต 1,200 หาบ

เสบียงกองทัพ ทหาร 5,924 นาย ใช้เสบียงทั้งสิ้น 11,848 หาบ เสบียง

ยุ้งฉาง เหลือเสบียง -35,832 หาบ

เอฟเฟกต์ราชครูหลิว: ได้จัดสรรเสบียงฉุกเฉินมาช่วยเหลือ 10,000 หาบ (คูลดาวน์ 3 เดือน ธัน-กุมภาจะไม่สามารถช่วยฉุกเฉินได้แล้ว)

ยุ้งฉาง เหลือเสบียงหลังได้รับเสบียงฉุกเฉิน -25,832 หาบ

สวินโหยว และ ฟ่านหลี ได้แก้วิกฤตฉุกเฉิน ใช้ทองซื้อเสบียงจากพ่อค้ากักตุน ทำให้เสบียง -25,832 กลับเป็น 0

และกู้วิกฤตชาวเมืองและทหารอดอยากได้ทันท่วงที

+1 ความสุขประจำเดือนมีเสบียงพอเลี้ยงพลเรือน

- (สร้างสตอรี่ที่จวนหวัง) หวังจื่อเสียหารือกับคุณเรื่องการมอบรางวัลแก่สวินโหยวและฟ่านหลี ที่สามารถกู้วิกฤต

(เลือกจะให้เป็นทอง หรือ เลือกอุปกรณ์ในตัวคุณที่อยากจะมอบเป็นรางวัลแก่ทั้งสอง)

- สร้างสตอรี่ประทานรางวัลสวินโหยวและฟ่านหลี ณ จวนเจ้าเมือง

เนื่องจากราชครูไม่ประสงค์รางวัลยกความดีนี้ให้หวางน้อย
- ฟ่านหลีเขียนรายงานบันทึกทรัพยากร ตอนนี้เมืองขาดแคลนเสบียงอย่างหนักมาก และใต้เท้าเว่ยอิงได้ขอเบิกงบ 10,000 ทองที่เขารออนุมัติ
เขาพร้อมจะเดินทางไปติดต่อซื้อเสบียง 5,000 หาบกับพ่อค้าท่านหนึ่ง ฟ่านหลีเองก็เห็นด้วย หรือท่านเจ้าเมืองจะนำเรื่องนี้เข้าที่ประชุมหารือก็ได้
แต่ในฐานะอาลักษณ์เขาคิดว่าค่อนข้างคุ้ม

  

ข้อมูลอัปเดทประจำเดือนพฤศจิกายน จงผิงศกปีที่ 2

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

บันทึกประจำเดือน

- วันที่ 30 พฤศจิกายน เยว่เฟย์ที่ทราบว่าเสบียงเมืองไม่พอผ่านเดือนไปได้ เขามอบหมายให้ซุนปินถอนทัพนำเสบียงมาช่วยเยียวยาเมือง

จำนวนประชากร 47,758 คน (ภาษี 4%)

ได้จ่ายภาษีแก่เจ้าเมือง คนละ 15,032 ทอง

มีทหารประจำการ 5,924 คน

ใช้งบทางทางทหาร - ทอง (จากราชครูหลิวซีเยี่ยนช่วยปลอบขวัญทหาร)

ทหารรับใช้ด้วยใจ ไม่รับเบี้ยหวัด (จนกว่าคุณจะมีเมืองมากกว่า 5 เมืองขึ้นไปฟังก์ชั่นนี้จะหายไป)

ใช้งบบำรุงสิ่งก่อสร้าง 28 แห่ง 840 ทอง

ศาลหลักเมือง (ค่าบำรุงรักษาประจำเดือน: 60 ทอง) (ปัจจัยดูแลหัวหน้านักพรตประจำเดือน: 300 ทอง / 200 เสบียง)

ใช้งบเบี้ยหวัดประจำเดือนขุนพล 18 คน ทั้งหมด 1,760 ทอง (โอนเข้าลู่เสวี่ยนอู่แล้ว 10 ตำลึงทอง)

ใช้งบเบี้ยหวัดหวางผู้ครองแคว้น 200 ทอง

ใช้งบเบี้ยหวัดเจ้าเมืองมาตรฐาน 150 ทอง (รอเจ้าเมืองมาโรลเบิกจากเสมียนคลัง)

รวมงบปัจจัยทั้งหมดที่ใช้ 2,960 ทอง

ได้รับเงินภาษีประจำเดือนนี้ 12,072 ทอง เข้าคลังเรียบร้อย

เบิกทองจากคลังใช้งบประมาณที่เหลือ: - ทอง (ใช้ทรัพยากรส่วนเกิน)

เสบียงเมืองถูกใช้ไปจำนวน 75,164 หาบสำหรับพลเมือง

เสบียงเลี้ยงดูคนงานและนักพรต 200 หาบ

เสบียงกองทัพ ทหาร 5,924 นาย ใช้เสบียงทั้งสิ้น 11,848 หาบ เสบียง

ยุ้งฉาง เหลือเสบียง -50,362 หาบ

เสบียงกองทัพกลับมาช่วยเมือง 36,850 หาบ

*หลิน เซียงหรู ได้ทำเรื่องขอเบิกทองไปซื้อเสบียง เป็นจำนวน 13,512 ทอง เพื่อประทังชีวิตราษฎร์ที่หิวโหยบางส่วน*

- ไม่มีอัปเดทโรลเพลย์ขุนนางเจ้ากรมประชารักษ์สักโรลเพลย์ในขณะที่เจ้าเมืองไม่อยู่ตลอดทั้งเดือน ทำให้ความสุข -2

- การเมินเฉยคำเสนอขุนนางในการขอให้ลดหย่อนภาษีเด็ก ดูเหมือนจะเป็นตามที่ขุนนางวิเคราะห์ เกิดกลุ่มเด็กกลุ่มหนึ่งรวมตัวกัน

เพื่อปล้นพ่อค้าในย่านการค้าจนโกลาหล แต่ถูกปราบลงด้วย [ก่วนจิ้งที่มีฐานะดูแลประชากรใกล้ชิด +บัพควบคุมดูแล และได้รับความช่วยเหลือด้านการต่อสู้ จากจ้าวหยุน ]

ลดความสุขแค่ -1 นำตัวเด็กกำพร้าพวกนั้นจำนวน 1,000 คน มารอตัดสินโทษ โดยจากที่ทราบมาว่าพวกเขาไร้เงินทองที่จะเสียภาษี

สมัครงานก็ลำบากด้วยอายุพวกเขาน้อยเกินไป และต้องนำเงินมาเสียภาษี 4% เกินตัวพวกเขาไปมากจึงต้องใช้วิธีนี้หาเงินมาจ่ายภาษีให้เมือง

- ทหารเข้าพักผ่อนประจำค่ายอย่างเรียบร้อย

[ข้อเสนอสิ่งปลูกสร้าง]

- ซุนปินจากลัทธิม่อจื่อ เสนอ สร้าง กังหันน้ำ ตามกลไกม่อจื่อ กังหันจะช่วยเสริมประสิทธิภาพการเพาะปลูก +10% ทรัพยากรข้าวที่ได้ในหน้าฤดูไบไม้ผลิที่จะมาถึงในอีกสองเดือน

สวินโหยวเห็นว่ามีความเหมาะสม และ กลไกม่อจื่อมีวามพิสดารมากย่อมมีดีในการช่วยพัฒนาเกษตร

ใช้งบประมาณสร้าง : 690 ทอง , 2,000 ไม้ และ 1,500 หิน

[ตัดสินคดีเด็ก]

บทบาทคุมตัว หวังจื่อเสีย โรลเพลย์ @WuMan

ผู้ช่วย สวินโหยว และ ฟ่านหลี

- สร้างสตอรี่พิจารณาคดีเด็กทั้ง 1,000 คน

- สร้างสตอรี่ตัดสินและแก้ปัญหาโจรเด็ก

- สวินอวี้เสนอนโยบายปลอดภาษีเยาวชนกลุ่มนี้ บุคคลที่อายุต่ำกว่า 15 ปีให้ปลอดภาษี

- สวินโหยวเสนอ สร้างค่ายพักแรมเด็กกำพร้า เพื่อให้พวกเขาได้มีที่พัก รวมกลุ่มกันเหนียวแน่น สร้างมิตรภาพ และ เขาจะเสนอการศึกษาเยาวชนฟรี

- สร้างสตอรี่อิสระสรุปผล