[นอกเมืองเฉิงตู] ป่าลึกใจกลางหุบเขาเหยาเหยา

ป่าลึกใจกลางหุบเขาเหยาเหยา

{ เมืองเฉิงตู }

ป่าลึกที่อุดมสมบูรณ์และเต็มไปปด้วยสัตว์ป่าสมุนไพรมากมาย
อีกทั้งยังเป็นเส้นทางป่าที่อุดมสมบูรณ์ ส่วนใหญ่เป็นป่าโปร่งทึบ
ที่มีแสงลอดตามกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ อีกทั้งยังมีดอกไม้ขึ้นบ้างประปราย
แต่เพราะเป็นทางตอนเหนือต้นไม้โปร่งทึบก็จะมากกว่า
แนะนำว่าหากเดินทางควรเดินทางในช่วงกลางวันเพราะเป็นป่าโปร่งทึบ
ส่วนมากจะเห็นสมุนไพร ที่ต้องการความชื้นที่นี้ได้ง่ายและเห็ดที่ขึ้นตามขอนไม้
ทว่าความรกชัฎและขึ้นครึ้มของพณาพรรณ ทำให้ไม่เป็นที่นิยมนัก

YangXin -

  ท่ามกลางป่าไม้อันอุดมสมบูรณ์ที่เต็มไปด้วยทรัพยากรทางธรรมชาติมากมายได้มีร่างของบุรุษผู้หนึ่งกำลังนอนสลบไสลไม่ได้สติและที่ยิ่งไปกว่านั้นคือร่างกายของเขานั้นไร้ซึ่งเสื้อผ้าอาภรใดๆเลยอีกด้วย

"อึก...."

เปลือกตาได้ค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆพร้อมกับอาการปวดหัวและมึนงงอย่างรุนแรงที่ได้ถาโถมเข้าใส่ราวกับน้ำหลาก...แต่ในเวลาไม่นานชายหนุ่มก็สามารถตั้งตัวได้และมองไปรอบๆด้วยความสงสัย

"ข้า..อยู่ที่ไหนกัน?"

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาเพราะความทรงจำสุดท้ายนั้นคือเขาสะดุดล้มแล้วหัวฟาดพื้นแล้วภาพก็ตัดไป...เดี่ยวสิ...แบบนี้แปลว่าในช่วงที่เขาสลบไปคงไม่แคล้วโดนใครสักคนปล้นทรัพไปจนหมดจนไม่เหลือแม้แต่เสื้อเลยสักชั้นเช่นนี้

"...อ่า...ดวงซวยเกืนไปแล้ว...."

ชายหนุ่มกล่าวออกมาพร้อมกับยิ้มแห้งๆ ทั้งพลาดสะดุดล้มจนสลบไปเอย โดนปล้นเอย แถมตอนนี้ยังมาสลบอยู่กลางป่าลึกโดยที่ไม่แม้แต่จะมีเสื้อผ้าสักชิ้นติดตัว...ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้เขาคงไม่พ้นหนาวตายหรือไม่ก็อาจจะเป็นไข่ป่าแล้วป่วยตายไปเลยก็ได้...ไม่สิ...เราคงจะคิดในแง่ลบมากจนเกินไปแถมในสถานะการเช่นนี้สติสำคัญมากที่สุดเพราะแบบนั้นคงจะเลิกคิกฟุ้งซ่านได้แล้ว...

ไม่รอช้าชายหนุ่มได้รีบลุกขึ้นยืนพร้อมกับแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

' ตอนนี้ก็ยามเซินแล้วสินะ...'

ชายหนุ่มคิดในใจพร้อมกับหาเถาวัลและใบไม้สดมามัดรวมกันให้พอปกปิดส่วนลับของตนได้จากนั้นจึงออกเดินทางตามหาลำธารเพื่อปักหลักและในระหว่างการเดินทางชายหนุ่มก็ได้เก็บกิ่งไม้ตามทางเพื่อให้เป็นฟืนและไม่ลืมจะเก็บสมุนไพรที่พอจะกินได้รวมถึงผลไม้อีกเล็กน้อยติดมือไปด้วยเพื่อประทังชีวิต......กว่าจะหาลำธารสายเล็กๆพบชายหนุ่มก็ใช้เวลาไปเกือบหนึ่งชั่วยามเลยทีเดียว

"อ่า...พบแล้ว...ต่อไปก็ทำที่พัก"

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับรวบรวมใบไม้แห้งกิ่งไม้ขนาดเล็กมากองรวมกันก่อนจะหาก้อนหินแถวๆนั้นมากระเทาะกันให้เกิดประกายไฟใส่กองใบไม้แห้งและเมื่อไฟติดแล้วก็ค่อยๆเติมกิ่งไม้ขนาดไม่ใหญ่มากไปเรื่อยๆก่อนจะเอาก้อนหินมาวางล้อมรอบกองไฟเอาไว้

"ที่พักก็นอนบนต้นไม้เอาแล้วกัน...."

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหากิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่น่าจะรองรับน้ำหนักตัวของเขาได้เมื่อพบกิ่งไม้ที่ต้องการแล้วในตอนนี้ชายหนุ่มก็ได้มองหาหินลักษณะที่เป็นปลายแหลมมาลับให้มีความแหลมคมมากยิ่งขึ้นก่อนจะใช้มันทำหอกหินง่ายๆจากกิ่งไม้ที่ค่อนข้างยาวและมัดรวมกันด้วยเถาวัล

ด้วยความที่จดจ่อกับงานที่ทำจนมากเกินไปทำให้กว่าจะรู้ตัวในตอนนี้ดวงอาทิตย์ก็กำลังจะลาลับขอบฟ้าไปแล้ว

"บางทีอยู่ป่าสักพักก็น่าจะไม่เลวเท่าไหร่...."

YangXin -

เมื่อดวงตะวันลับขอบฟ้าในที่สุดยามราตรีก็ได้มาเยือน

ร่างของชายหนุ่มได้ล้มตัวลงนั่งข้างๆกองไฟพร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปยังเปลวไฟที่กำลังลุกโชดช่วงตรงหน้าและในตอนนั้นเองที่ภาพในอดีจอันขมขื่นได้หวนย้อนกลับมาอีกครั้ง

ภาพของครอบครัวหนึ่งที่กำลังพูดคุยกันอย่างมีความสุข

ภาพของรอยยิ้มอันสดใสของเด็กชาย

แต่แล้วทุกอย่างก็มลายหายไปเพราะพวกมัน....พวกโจรป่าสารเลว.....

"ให้ตายสิ.....เพิ่งพูดไปแท้ๆว่าสติสำคัญแท้ๆ..."

ชายหนุ่มส่ายหัวเบาๆพร้อมกับตบหน้าตัวเองเล็กน้อยเพื่อให้สติกลับมาครบถ้วนอีกครั้งนึงแต่ท่าในตอนนั้นเองหูของชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงการขยับแปลกๆที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆและจากประสบการของการเป็นนายพรานมมาหลายปีเขากล้าบอกได้เสียงว่าเสียงการย่ำเท้าเดินแบบนี้ต้องไม่ใช่ของมุษย์อย่างแน่นอนไม่รอช้าชายหนุ่มได้คว้าหอกแล้วปีนขึ้นไปบนต้นไม้อย่างรวดเร็ว

กรรร...

และก็เป็นไปอย่างที่คิดเมื่อร่างที่ค่อยๆย่างสามขุมออกมาจากเงามืดนั้นคือร่างของเสือโคร่งตัวใหญ่ที่ท่าจะดุร้ายมากเลยทีเดียว....

"สวรรค์ต้องเล่นตลกกับข้าแน่ๆเลย...."

ชายหนุ่มพึมพัมเสียงเบาก่อนที่จะพยายามทำตัวให้กลมกลืนไปกับความมืดรอบด้านพร้อมกับปรับระดับลมหายใจให้เงียบเชียบมากที่เท่าที่จะเป็นไปได้ด้วยความหวังที่ว่าจะเสือตัวใหญ่มันจะไม่สังเกตุเห็นตัวเขาแล้ว

จากไปเงียบๆ....ในตอนนั้นเองเจ้าเสือได้ดมกลิ่นรอบๆอยู่สักพักก่อนที่มันจะเดินไปดื่มน้ำตรงลำธารแล้วก็เดินจากไป....

"ให้ตายสิ....วันนี้ข้าดวงซวยไปกี่รอบแล้วเนี่ย...."

ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอกแต่ก็ยังคงไม่ลดความระมัดระวังลงเลยแม้แต่น้อย

"ข้าคงต้องรีบนอนเอาแรงแล้ว...."

ชายหนุ่มกล่าวออกมาพร้อมกับใช้เถาวัลมัดตนเองไว้กับกิ่งไม้เพื่อป้องกันไม่ให้ตกลงไปคอหักตายดับอนาถกลางป่า

YangXin -

หลังจากผ่านพ้นช่วงเวลาเป็นตายมาได้ในตอนนี้ดวงตะวันก็ได้โผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่ตื่นขึ้นมาจาการหลับไหล

“อ่า...หวังว่าวันนี้จะเป็นวันที่ดีนะ...”

หลังจากที่ตื่นดีแล้วชายหนุ่มก็ได้แก้มัดเถาวัลแล้วปีนลงมาจากต้นไม้ก่อนจะจัดการชำระร่างกายในยามเช้าแล้วกินผลไม้เพื่อให้มีแรงเพราะในวันนี้เขาตั้งใจจะทำกับดักสัตว์และสร้างที่พักที่ปลอดภัยกว่านี้ขึ้นมา...เพราะดูแล้วเขาคงต้องอยู่ที่นี่ไปพักใหญ่ๆเลยทีเดียว

“....”

ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างช้าๆเพื่อทำสมาธิแล้วปรับลมหายใจก่อนที่จะหาหินทราวเรียวยาวมาลับให้เกิดความคมแล้วใช้กิ่งไม้ผ่ากลางแล้วสอวดหินเข้าไปจากนั้นจึงเอาเถาวัลไปมันจนแน่นเพื่อทำมีดหินแบบง่ายๆขึ้นมาเพราะจะได้ไม่ต้องใช้หอกมาตัดนู๋นตัดนี่แบบทุลักทุเลอีก

“ไปทางทิศเหนือก่อนก็แล้วกัน”

กล่าวบชายหนุ่มก็เริ่มออกเดินมุ่งหน้าไปในทันทีและก็ไม่ลืมทำสัญลักษณ์เล็กๆเอาไว้ตามต้นไม้ที่ผ่านทางมาด้วยเผื่อว่าเกิดหลงขึ้นมาจะได้ตามรอยกลับมายังที่พักได้ถูก

“อุดมสมบูรณ์มากจริงๆ....แต่น่าแปลกใจที่ป่านี้กลับไม่มีวี่แววของผู้คนเลย....”

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับเก็บเอาสมุนไพรที่มีฤทธิ์ทางยาและเถาวัลไปด้วยแล้วก็ไม่ลืมจะดูร่องรอยของสัตว์เพื่อที่จะกำหนดพื้นที่วางกับดักได้อย่างถูกต้องและเมื่อได้พื้นที่ที่ต้องการแล้วก็ไม่รอช้าเริ่มต้นการทำกับดักแบบง่ายๆขึ้นมาในทันที...และถึงจะบอกว่าง่ายๆแต่มันก็กินเวลาไปเกือบครึ่งชั่วยามเลยทีเดียว

“ทำเพิ่มอีกสักสามจุดแล้วกัน.....”

ใช้เวลาไปทั้งหมดเกือบสองชั่วยามในที่สุดเขาก็สามารถทำกับดักได้ครบสามจุดก่อนจะกลับไปยังที่พักของตนพี้อมกับเถาวัลและไม้ไผ่ที่พบระหว่างทางแล้วตัดเอาติดมือมาด้วยเพื่อให้สร้างเป็นที่พักสำหรับในคืนนี้

“เอาเป็นแบบนี้ก็แล้วกัน...”

ชายหนุ่มได้ตัดสินใจใช้ไม้ไผ่ที่ได้มานำมาตัดแล้วสานเป็นตระกล้าเพื่อที่จะได้เก็บสมุนไพรและผลไม้ต่างๆได้มากยิ่งขึ้น...และกว่าจะออกมาเป็นตระกล้าที่พอจะใช้ได้ก็กินเวลาไปถึงสองชั่วยามเลยทีเดียว.....

“พักสักหน่อยแล้วกัน....”

ชายหนุ่มกล่าวออกมาพร้อมกับนำเอาผลไม้มาปลอกแล้วกินเพื่อให้ร่างกายฟื้นฟูจากความเหนื่อยล้าในเวลานี้ก็ใกล้จะเที่ยงวันแล้วด้วยให้ดีคงต้องปตัดไม้ไผ่มาให้พอใช้งานก่อนจะเที่ยงวัน....

+3 Point เมื่อโรลเพลย์ใช้ชีวิตอย่างสันโดษ

YangXin -

หลังจากพักจนหายเหนื่อยตัวของชายหนุ่มก็ใช้เวลากว่าสามชั่วยามในการไปตัดไม้ไผ่แล้วขนกลับมาเหลาให้พร้อมสำหรับใช้งานและในตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่จะสร้างที่พักให้เสร็จสมบูรณ์...ไม่รอช้าชายหนุ่มได้เริ่มต้นการตัดไม้ไผ่ให้ได้ขนาดที่ต้องการแล้วเริ่มต้นจัดเรียงไม้ไผ่จำนวนมากในการเริ่มสร้างโครงและฐานขึ้นมา..ซึ่งมันก็เป็นงานที่ยากมากพอสมควรเลยทีเดียว

“ต้องรีบแล้วสิถ้าเกิดค่ำขึ้นมาแล้วจะลำบาก...”

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาและทำงานต่อไปอย่างรวดเร็วและด้วยพละกำลังที่มีมากกว่าคนปกติไปเล็กน้อยการทำงานติดต่อกันจึงไม่ได้สร้างภาระให้กับร่างกายหนักสักเท่าไหร่จนแล้วจนรอดในที่สุดชายหนุ่มก็สามารถทำฐานที่แข็งแรงบนต้นไม้ได้สำเร็จซึ่งต้องขอบคุณต้นไม้ในแถบนี้ที่มีขนาดใหญ่มากกว่าปกติด้วยเลยทำให้อะไรหลายๆอย่างง่ายขึ้นกว่าเดิมเยอะมากเลยทีเดียว

”ฟู....เหนื่อยสุดๆไปเลย...”

ชายหนุ่มกล่าวออกมาพร้อมกับล้มตัวลงนั่งดูผลงานของตนเองในวันนี้ก่อนที่จะเดินไปตักน้ำใส่กระบอกไม้ไผ่แล้วดื่มแก้กระหาย...จากนั้นจึงลุกขึ้นไปหาฟืนแล้วเริ่มก่อไฟอีกครั้งเพราะในตอนนี้ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย

“พรุ่งนี้ไปดูกับดักหน่อยละกัน...หวังว่าจะมีตัวอะไรมาติดบ้างนะ..”

ชายหนุ่มกล่าวพร้อมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

“ดูเหมือนเวลายังเหลืออยู่อีกสินะ...”

เมื่อกล่าวจบชายหนุ่มตัดสินใจที่จะใช้ไม้ไผ่ที่เหลืออยูมาตัดแล้วนำมาทำเป็นหลังคาพร้อมทั้งหาใบไม้มาปูบนที่พักของตนอีกด้วยและอีกสิ่งนึงเลยที่จะขาดไปไม่ได้นั่นก็คือบรรไดเพื่อให้การขึ้นลงในแต่ละครั้งสะดวกมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมเมื่อทำงานเสร็จแล้วชายหนุ่มตัดสินใจอาบน้ำชำระร่างกายต่อเพราะปล่อยเอาไว้นานๆมันจะมีกลิ่นตัวซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่ชายหนุ่มชอบมากนัก

"เหนื่อยมาทั้งวันได้อาบน้ำเช่นนี้แล้วรู้สึกสบายตัวขึ้นมากเลยจริงๆ...จริงสิ..บางทีข้าควรทำกับดักไว้รอบๆด้วย.."

พอนึกถึงสิ่งที่ได้พบเจอในวันแรกมันก็ทำให้ชายหนุ่มตระหนักได้ว่าควรจะให้ความสำคัญกับที่พักมากยิ่งขึ้น...และไม่รอช้าชายหนุ่มได้เหลาไม้ไผ่จนแหลมคมแล้วเริ่มต้นวางกับเอาไว้โดยรอบที่พักในทันทีเพราะขืนปล่อยไว้สักวันนึงเขาอาจจะโดนเสือคาบไปกินโดยไม่รู้ตัวเลยก็ได้.....ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่ต้องการให้มันเป็นเช่นนั้นแน่ๆ

"เท่านี้...พอแล้วรึเปล่านะ.."

ชายหนุ่มเอ่ยกับตนเองแบบไม่ค่อยจะแน่ใจมากนักแถมในตอนนี้ไม้ไผ่ก็หมดไปแล้วด้วย...

"มีสติไว้ตัวข้า...ระวังตัวได้แต่ต้องไม่มากจนกลายเป็นความหวาดระแวง..."

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนที่พักของตนอย่างรวดเร็ว

+3 Point เมื่อโรลเพลย์ใช้ชีวิตอย่างสันโดษ

JiTianTao ดี

โรลคุยกับท่านปันกู้

ตอนนี้พวกของจีเทียนเต๋านั้นกำลังพูดคุยกันอยู่โดยที่คราวนี้พวกตนเองก็เลือกหาสถานที่มันดูลึกลับไปเสียหน่อยในการพูดคุยกันครั้งนี้

"ท่านปันกู้ขอรับตอนนี้พวกเราเริ่มที่จะคุ้นชินกับสภาพภูมิอากาศของเมืองเฉินตูบ้างหรือยังขอรับหรือว่ามีที่ไหนที่พวกเรานั้นต้องการกันพักผ่อนเพิ่มเติมขึ้นบ้างแบบนั้นท่านวามารถที่จะบอกข้าได้นะขอรับเพราะว่าข้านั้นก็จะต้องดูแลพวกท่านทุกคนอยู่แบ้วไม่ให้เจ็บไข้ได้ป่วยหรือว่าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาแบบนั้นถ้ายังไงท่านก็จะต้องรีบบอกข้าโดยเร็วนะขอรับไม่ใช่ปล่อยให้เรื่องราวต่างๆนั้นเกิดขึ่นมาก่อนแล้วท่านนั้นค่อยบอกข้าแบบนั้นมันจะเป็นเรื่องราวที่แย่อย่างแน่นอนเลยล่ะขอรับ การที่ไม่ได้มีโรคนั้นถือว่าเป็นเรื่องราวที่ดีแล้วล่ะนะขอรับเพราะว่าถ้าเกิดมีโรคนั้นมันจะเป็นเรื่องที่แย่อย่างแน่นอน"

"เรียนนายท่านตอนนี้นั้นทุกๆคนยังคงสบายดีขอรับยังไม่มีใครเป็นอะไรตอนนี้ทุกคนนั้นต้องการรู้ว่านายท่านนั้นจะเริ่มแผนการเมื่อไหร่หรือขอรับพวกเค้านั้นอดใจรอที่จะเห็นนายท่านนั้นวางรากฐานไม่ไหวเสียแล้วแบบนั้น"

"อีกไม่นานหรอกนะท่านปันกู้ขอเพียงแค่ทุกคนนั้นยังคงไม่ลืมความตั้งใจเดิมในการช่วยเหลือทุกคนล่ะก็แบบนี้ข้าก็สบายใจขึ้นมากแล้วขอรับถ้าตอนนี้ทุกคนภายในกลุ่มนั้นยังคงสุขภาพแข็งแรงไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยอะไรหรือว่ามีโรคอะไรแบบนั้นก็ถือว่าเป็นข่าวดีมากเลยล่ะขอรับแบบนั้น ตอนนี้นั้นต้องรอคอยเวลาแต่ว่าอีกไม่นานนักพวกเราก็จะเตรียมพร้อมเรียบร้อยสำหรับการที่จะตั้งตัวได้เสียทีแบบนั้น อีกไม่นานจริงๆขอรับข้านั้นอยากที่จะช่วยเหลือพวกเค้าเหล่าชาวบ้านหรือว่าเหล่าผู้คนทั่วๆไปแต่ว่าตัวของพวกเรานั้นยังไม่สามารถที่จะออกหน้าช่วยเหลือพวกเค้าได้ซึ่งๆหน้าหรือว่าออกหน้าช่วยเหลือพวกเค้านั้นได้โดยตรงเพราะพวกเราจะโดนเพ้งเล็งแล้วก็อาจจะมีโทษตามมาอีกก็เป็นได้เพราะแบบนั้นข้าถึงไม่ให้พวกเรานั้นเสี่ยงในการที่จะทำอะไรก็ตามทีที่จะเป็นการทำให้พวกเรานั้นได้รับอันตรายยังไงบ่ะขอรับ"

"ต้องขอบคุณนายท่านมากจริงๆขอรับที่เป็นห่วงพวกเราขนาดพวกเราจะทำงานเพื่อให้ตอบแทนนายท่านอย่างดีที่สุดเลยล่ะขอรับ"

"ไม่เป็นอะไรหรอกขอรับท่านปันกู้เรื่องแค่นี้ยังไงตัวของข้านั้นก็จะต้องตอบแทนพวกท่านทุกคนอย่างแน่นอนสำหรับการที่จะต้องอดทนลำบากหรือว่าจะต้องมาทำงานเพื่อตัวของข้าขนาดนี่ขอเพียงขอพวกท่านนั้นยังคงเชื่อมั่นในตัวของข้าแบบนี้ข้าจีเทียนเต๋าก็จะไม่ทำให้พวกท่านนั้นจะต้องเสียใจในภายหลังอย่างแน่นอนขอรับ เราจะอดทนไปด้วยกันแบ้วก็จะฝ่าฟันเรื่องราวต่างๆนั้ยไปด้วยกันเหมือนกันนะขอรับแบบนั้น เพื่อที่จะช่วยเหลือผู้คนอีกตั้งมากมายที่ตอนนี่พวกเค้าเหล่านั้นกำลังลำบากแล้วต้องการความช่วยเหลือจากพวกเราทุกคนอยู่ถึงแม้ว่าหลักการของตัวข้านั้นจะดูเป็นเรื่องที่เพ้อฝันมากมายเพียงใดแต่ว่าตัวของข้านั้นจะต้องทำความฝันนี่ให้สำเร็จให้จงได้ขอรับเพราะว่ายังไงเรื่องที่พวกเราทำในตอนนี้นั้รมันก็เป็นเรื่องราวที่ไม่ได้มีเพียงแค่พวกเรานั้นที่ได้ผลประโยชน์จากเรื่องนี้แต่ว่ายังคงมีผู้คนอีกมากมายที่จะได้รับผลประโยชน์จากมันด้วยนะขอรับพวดเรานั้นจะสู้ไปด้วยกันจนวันตายเลย"

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน
+2 point เมื่อโรลให้เกียติอีกฝ่ายถ่อมตน
+10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา
ผู้รู้คุณ
+10 ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา
หูดี
+15 ความสัมพันธ์เมื่อคุยกับคนอื่น
หลังตรง
+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หรือ ถูก member คนอื่นยกย่อง
+20 ความสัมพันธ์คนในทีม
+15ความสัมพันธ์กับหัวดี
+30 คุณธรรมกับคนหัวดี
มอบไอเทม ชากงอวี้ฮวา ให้กับ NPC H-022
////////____/



ใช้ลักษณะนิสัย ดื้อรั้น
-5 ความสัมพันธ์กับผู้เล่น
-10 ความสัมพันธ์กับเจ้าสำนัก/ผู้มีตำแหน่งสูงกว่า
ขยัน
+10 ความสัมพันธ์กับผู้เล่น
พอเพียง
+10 ความสัมพันธ์กับผู้เล่น
+20 ความสัมพันธ์กับเจ้าสำนัก/ผู้มีตำแหน่งสูงกว่า
สูงยาว
-10 ความสัมพันธ์คนที่สนใจเรา
@Watcher

JiTianTao ดี

โรลตัดไม้วันละนิดจิตแจ่มใสนะจ่ะ

ตอนนี้จีเทียนเต๋านั้นก็ยังคงอยู่ที่ภายในป่าลึกเหมือนเดิมโดยที่คราวนี้นั้นตนเองก็ได้ทำการเตรียมอุปกรณ์มาด้วยอย่างพร้อมเพียง

"เอาล่ะเดี่ยวข้าจะต้องเตรียมทรัพยากรเอาไว้สำหรับหน้าหนาวเอาไว้ด้วยดีกว่าเตรียมเอาไว้มันก็ไม่เสียหายอะไรสำหรับตอนนี้ดีกว่าที่ถึงเวลาแล้วพอจะใช้นั้นมันจะไม่มีเอาเสียเลยแบบนั้น แต่ว่าจะต้องตัดไม้ไปเท่าใดถึงจะพอนะแบบนั้นแต่ว่าก็ตัดไปเท่าที่พอจะใช้ได้แบบนั้นก็ดีกว่าแหะถ้าตัดไปมากจนเกินไปเดี่ยวมันจะมีไม่พอใช้สำหรับคนอื่นแบบนั้นจะแย่เอาแต่ว่าถ้าเกิดตัดไปน้อยจนเกินไปมันก็อาจจะไม่พอสำหรับให้คนที่เหลือนั้นใช้อีก ตัดไปเพียงพอประมาณจะดีเสียกว่าสำหรับตอนนี้อย่างน้อยก็ถ้าไม่พอใช้ก็ค่อยมาทำการตัดไม้ใหม่แบบนั้นจะดีกว่า"

พร้อมกับที่ตัวของจีเทียนเต๋านั้นได้ทำการที่จัดเตรียมขวานของตนเองเอาไว้พร้อมกับที่ตอนนี้นั้นตนเองก็ได้ทำการเดินดูรอบๆภายในป่าไม้แห่งนี้พร้อมกับที่เลือกขนาดต้นไม้เอาไว้ด้วยเพราะว่าตนเองนั้นจะไม่ตัดไม้แบบไม่เลือกหรือว่าตัดไม้แบบไม่ดูอะไรเลยอย่างน้อยก็จะต้องดูขนาดต้นไม้เสียก่อนว่าต้นไหนขนาดไหนที่จะพอสามารถใช้ได้บ้างเพราะใช่ว่าทุกขนาดนั้นจะสามารถใช้งานได้หมด ถ้าต้นไม้ขนาดเล็กจนเกินไปตัดไปตอนนี้มันก็ได้เพียงแค่นั้นแต่ว่าถ้าเรานั้นปล่อยให้ต้นไม้ขนาดเล็กเหล่านี้เติบโตขึ้นในภายภาคหน้าล่ะก็ปล่อยให้พวกมันนั้นได้เติบโตกลายเป็นต้นไม้ใหญ่แบบนั้นนี้สิถึงจะเป็นสิ่งที่ดีอย่างแท้จริงแบบนั้นโดยที่ตนเองนั้นก็เพียงเลือกแค่ต้นไม้ที่มีขนาดใหญ่อย่างเดียวเพราะว่าต้นไม้ที่มีขนาดใหญ่นั้นเพียงแค่ไม่กี่ต้นก็คุ้มค่าในการที่จะตัดมันออกมาแล้วแบบนั้น

"เอาล่ะเดี่ยวข้าเลือกเอาต้นนี้ก็แล้วกันอย่างน้อยมันก็ได้ขนาดพอดีสำหรับการที่จะตัดแล้วก็พอตัดมันออกมาก็จะสามารถที่จะทำไม้ได้หลายท่อนเลยแบบนั้นคุ้มค่าเสียจริงๆจะได้ไม่ต้องตัดไม้เยอะจนเกินไปเพียงแค่เลือกต้นใหญ่ๆแค่นั้นก็เพียงพอแล้วแบบนั้น"

พร้อมกับที่ตัวของจีเทียนเต๋านั้นเริ่มทำการหวดขวานลงใส่ในต้นไม้ทันทีเพื่อเลือกที่จะเอาไปใช้สำหรับการที่จะทำอะไรที่มีประโยชน์ในอนาคตโดยที่ไม่ได้ทำเพียงเพื่อผลประโยชน์ส่วนตนเท่านั้นแต่ว่าทำโดยผลประโยชน์ส่วนรวมด้วยภายในอนาคตนั้นเอง

"อ่าต้นไม้นี้ตัดไม่ได้ง่ายเลยนะเนี้ยแต่ว่ายังไงข้าก็จะต้องตัดมันเอาไปใช้สำหรับการที่จะเปลี่ยรเป็นฟืนหรือว่าเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นในอนาคตมันคือสิ่งพื้นฐานที่จำเป็นที่พวกเรานี้นี่นั้นจะต้องใช้งานมันเอาไว้สำหรับที่จะทำหลายๆสิ่งและก็หลายๆอย่างนั้นเอง ยังมีพวกวัสดุอีกหลายสิ่งอีกหลายอย่างที่จำเป็นที่จะต้องใช้อีกเป็นจำนวนมากไม่ว่าจะเป็นพวกหิน หรือว่าพวกแร่ต่างๆที่จำเป็นสำหรับการที่จะทำการใหญ่ในภายภาคหน้าแต่ว่าแค่นี้ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นได้ไม่เลวเลยแบบนั้นที่จะทำสิ่งเหล่านี้ถ้าข้าไม่ลงมือทำมันสักทีล่ะก็มันก็คงจะไม่เกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น ดั่งคำกล่าวที่ว่าหนทางหมื่นลี้นั้นถ้าไม่เริ่มเดินก้าวแรกแล้วเมื่อไหร่จะถึงข้าจะสะสมพวกท่อนไม้เหล่านี้เอาไว้สำหรับเพื่อที่จะได้ใช้ประโยชน์จากพวกมันเหล่านี้ได้อย่างเต็มที่เผื่อเหลือดีกว่าเผื่อขาด ถ้าข้าไม่เริ่มทำเสียทีมันก็คงจะเป็นเรื่องที่แย่อย่างแน่นอนที่ตัวของข้านั่นบอกว่าจะทำการช่วยเหลือผู้คนมากมายแต่ว่าเรื่องแค่นี้ตัวของข้าก็ยังไม่สามารถที่จะทำมันได้เลยเพราะแบบนี้ตัวข้าถึงจะต้องเริ่มทำเสียที อ่าแล้วข้าถ้าตัดไม้เหล่านี้แล้วข้าจะเอาพวกมันไปเก็บที่ไหนกันอ่าก็คงจะต้องลงเอยที่การเช่าพื้นที่ในโกดังของเหล่าพ่อค้าหรือว่าคนที่่มีพื้นที่สำหรับใส่ไม้เหล่านี้ล่ะสินะแบบนั้นมันคือเรื่องที่จะต้องเสียมันคือเรื่องจำเป็นจริงๆแบบนั้น"

พร้อมกับที่ตัวของจีเทียนเต๋านั้นก็ยังคงที่จะหวดไม้พวกนี้ไปด้วยโดยที่มีเหล่าคนในกลุ่มของตนนั้นช่วยในการแปรสภาพไม้ดหล่านี้ให้กลายเป็นท่อนไม้เอาไว้ใช้สำหรับอนาคตที่ตนเองนั้นจะต้องมีไม้เอาไว้เป็นสิ่งที่จำเป็นนั้นเอง

@Watcher

JiTianTao ดี

โรลเตรียมพร้อมขนส่งสเบียง5000หาบ

โดยที่ตัวของจีเทียนเต๋านั้นก็ได้เดินมาพร้อมกับท่านเล่าเอี่ยนโดยที่อีกฝ่ายนั้นก็ชวนตนเองพูดคุยไปเรี่อยๆก่อนที่จะถึงที่หมายที่ตอนนี้มีเหล่าทหารนั้นพร้อมกับสเบียงมากมายกำลังจัดเตรียมความพร้อมกันอยู่นั้นเอง

"นี้คือทหารเหล่านี่จะคอยคุ้มกันสเบียงอาหารพวกนี้โดยที่เจ้านั้นมีหน้าที่ในการออกเดินทางไปพร้อมกับเหล่าทหารเหล่านี้โดยที่จุดหมายปลายทางก็คือค่ายทหารที่เมืองว่านเฉินเจ้าคงจะสามารถที่จะทำได้ใช่หรือไม่กันแบบนั้น"

"ขอให้ท่านเล่าเอี่ยนนั้นไว้ใจในตัวของข้าได้เลยขอรับข้าจะจัดการปัญหาเหล่านี้ให้กับท่านเองโดยที่ตัวของข้านั้นจะออกเดินทางไปพร้อมกับเหล่าทหารเหล่านี้โดยที่คนในกลุ่มของข้านั่นก็จะคอยช่วยคุ้มกันสเบียงอาหารเหล่านี่ด้วยเหมือนกันก็เพื่อความปลอดภัยจะได้ไม่มีอะไรมาทำให้การเดินทางหรือว่าการขนส่งในครั้งนี้เปลี่ยนไปได้อย่างแน่นอนขอรับเชื่อมั่นในตัวของข้าได้เลยแบบนั้น"

"ฮ่าๆได้ข้าจะรอฟังข่าวการส่งสเบียงในครั้งนี้โดยที่แนวหน้านั้นต้องการสิ่งของมากมายในการใช้งานแบบนั้นเพราะเรื่องนั้นข้าจึงต้องการสนับสนุนให้ท่านแม่ทัพนั้นใช้สเบียงเหล่านี้ให้เกิดผลอย่างมากที่สุดอย่างไรล่ะ"

"ข้าเข้าใจแล้วขอรับแบบนั้นเดี่ยวจะจัดการเรื่องพวกนี้ให้เรียบร้อยอย่างแน่นอน"

"ถ้างั้นจะต้องฝากเจ้าด้วยทหารเหล่านี่จะคอยคุ้มกันสเบียงไปพร้อมกับเจ้าด้วยแบบนั้นยังไงก็ตามระมัดระวังตัวกันด้วยถึงแม้ว่าจะมีทหารเหล่านี่แล้วนั้นแต่ว่าเส้นทางต่างๆก็อาจจะมีเหตุการณ์อะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้เสมอเลยแบบนั้นนะ"

"ข้าจะดูแลตัวเองยังไงท่านก็จะต้องดูแลตัวเองด้วยนะขอรับรอฟังข่าวจากข้าในเมืองรอได้เลยขอรับ"

"ถ้างั้นข้าก็จะฝากเจ้าด้วยแบบนั้นข้าจะรอฟังข่าวดีของเจ้า"

ก่อนที่ตัวของอีกฝ่ายนั้นจะยิ้มให้กับตัวของจีเทียนเต๋าก่อนที่จะเดินทางกลับเมืองไปแบบนั้น

"เอาล่ะยังไงพวกเราก็จะต้องทำงานนี้ให้เสร็จเรียบร้อยข้าจะต้องขอฝากเนื้อฝากตัวกับพวกท่านด้วยแบบนั้นยังไงก็ตามเรามาทำงานนี้ให้เสร็จสิ้นกันเถอะนะขอรับโดยที่ถ้าเราทำงานนี้เสร็จไวเท่าไหร่พวกเราก็จะสามารถกลับกันได้ไวมากเท่านั้น!!!"

พร้อมกับเสียงเฮที่ต่างขานรับคำพูดของตนเองแบบนั้น