[นอกเมืองฮุ่ยจี] กระท่อมผู้เฒ่ารั่ว

กระท่อมผู้เฒ่ารั่ว

{ เมืองฮุ่ยจี }

2
กระท่อมหลังน้อยที่พักอาศัยของผู้เฒ่ารั่วที่มีคนนับหน้าถือตามากมาย
แวดล้อมสวนผัก บรรยากาศร่มรื่นและเขียวชอุ่มตลอดทั้งปี ด้านหลังมีขุนเขา
ด้านหน้าเป็นสวนดอกไม้ตามมีตามเกิด เครื่องเรือนด้านในเรียบง่ายมีไม่กี่ชิ้น
มีชาวบ้านชาวเมืองแวะเยี่ยมเยียนเป็นระยะ เพื่อขอให้ช่วยเหลือด้านให้คำปรึกษา
โดยที่ตั้งนั้นเป็นสถานที่เงียบสงบส่วนตัวของผู้เฒ่ารั่ว





ผู้เฒ่ารั่ว (550 ปี)
อุปนิสัย: ผู้เฒ่ารั่วเป็นคนมีอัธยาศัยไมตรีกับมิตรสหายและเพื่อนบ้าน
เขามีเคล็ดลับของความอายุยืนที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้
อีกทั้งตัวผู้เฒ่าเองก็ไม่มีเรื่องต้องคิดอะไรมากที่จะส่งผลต่อสมอง
ให้เกิดภาวะไมเกรนจนเสี่ยงต่อชีวิตของผู้คน เขาเป็นคนอยู่ว่าง ๆ ไม่เป็น
ในแต่ละวันจะต้องเดินออกกำลัง ทำกิจวัตรตกปลาและผ่าฟืน
เพื่อให้ร่างกายแข็งแรงสม่ำเสมอ เพราะการที่เขาเลือกไม่ทำอะไรที่เครียด
และใช้ชีวิตตามหลักลัทธิเต๋าบำเพ็ญเพียร มุ่งมั่นหาหนทางสงบ
ทำให้เขาสุขภาพแข็งแรงและไม่เป็นโรคภัยไข้เจ็บ มีภูมิคุ้มกันสุขภาพที่แข็งแรง
เล่าว่าผู้เฒ่ารั่วเป็นคนสุดท้ายที่ยื่นมือช่วยฉู่ป้าหวางแต่เขาปฏิเสธ
ฉู่ป้าหวางเซี่ยงหวี่ได้มอบม้าอู่จุนและไก่ฟ้าทองคำตราบัญชาการกองทัพฉู่แก่ผู้เฒ่า
เพื่อฝากให้ตัวเขาช่วยดูแล ผู้เฒ่าพายเรือพาม้าจากมา
มองดูฉู่ป้าหวางรบครั้งสุดท้ายอย่างห้าวหาญ จนสิ้นชีวิต
หลังเขากลับถึงฮุ่ยจี ผู้เฒ่าได้นำไก่ฟ้าให้สหายเพื่อหลอมขึ้นมาจำนวนมาก
และแจกจ่ายให้ทั่วแผ่นดิน ก่อนนำของจริงให้คนที่ไว้ใจได้
เพื่อมิให้มีของที่จะใช้บัญชาวสายเลือดชาวฉู่ สืบสานเจตนารมณ์
ที่จะให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตตามใจและสงบสุข หลีกจากสงครามชั่วลูกหลาน

* ใกล้หมดอายุขัย *

JiTianTao ดี

โรลพบกับท่านผู้เฒ่ารั่ว

เดินทางกันมาได้สักพักนั้นจีเทียนเต๋าและคนของพ่อค้าหวังก็มาถึงยังกระท่อมของท่านผู้เฒ่ารั่วโดยที่หน้ากระท่อมนั้นก็มีชายชราคนหนึ่งกำลังรดน้ำเหล่าดอกไม้อยู่โดยลักษณะท่าทางก็เป็นชายชราดูแข็งแรงมากเกินกว่าจะเป็นวัยชราทั่วไปเลย พวกของจีเทียนเต๋าจึงได้เข้าไปหาอีกฝ่ายทันที

"คาราวะท่านผู้เฒ่ารั่วขอรับข้าจีเทียนเต๋าและนี้ก็คือเตียงเปียงพวกเราเป็นตัวแทนจากพ่อค้าหวังที่มามีธุระกับท่านผู้เฒ่าน่ะขอรับ"

พร้อมกับที่อีกฝ่ายนั่นเงยหน้ามองคนทั้งคู่ก่อนที่จะเอ่ยปากออกมา

"เอาๆพ่อหนุ่มทั้งคู่เข้ามาก่อนสิเดี่ยวค่อยว่ากันเข้ามาคุยกันในข้างในกระท่อมก่อนมาๆ"

ก่อนที่ทั้งคู่นั้นจะเดินตามท่านผู้เฒ่าไปในกระท่อมพร้อมกับรอผู้เฒ่าที่กำลังเอากาน้ำชานั้นมาให้กับคนทั้งคู่

"เอาล่ะพวกพ่อหนุ่มมีอะไรกันเช่นนั้นหรือถึงได้มาเยี่ยมเยียนข้ากันถึงที่นี้กัน"

"คือข้ามีเรื่องสองเรื่องน่ะขอรับคือเรื่องแรกข้านั้นนำข้าวสารจากสกุลฟ่านจำนวน 1000กระสอบมามอบให้กับท่านผู้เฒ่าน่ะขอรับโดยที่สกุลฟ่านกับเถ้าแก่หวังต้องการมอบข้าวสารนี้ให้กับท่านผู้เฒ่าโดยที่อีกไม่นานข้าวสารก็จะมาส่งถึงกระท่อมของท่านผู้เฒ่าเลยล่ะขอรับ"

"โฮ่ะๆ ขอบใจมากเลยแต่ไม่ต้องเอามาให้เยอะขนาดนี้กันก็ได้นะมันเป็นจำนวนที่มากเกินแล้วตอนนี้เข้าหน้าหนาวแล้วสินะ แล้วตอนนี้ต้าฮั่นเป็นอย่างไรบ้างแล้วล่ะตอนนี้ข้าไม่ได้ออกไปรับข่าวสารจากโลกภายนอกเสียนานจนตอนนี้นั้นไม่รู้ความเป็นมาเป็นไปของบ้านเมืองเลย"

"....อ่าเรื่องนี้คือว่าตอนนี้ก็แผ่นดินระส่ำระสายน่ะขอรับพวกโจรโพกผ้าเหลืองก็ยังคงคุมเชิงกับราชสำนักอยู่ ประชาชนก็ยังมีได้รับความเดือดร้อน พวกขันทีก็ยังใช้อำนาจไปในทางที่ผิดอยู่ตอนนี้บ้านเมืองอยู่ในทางที่แย่จริงๆขอรับท่านผู้เฒ่า"

"อ่าแผ่นดินตอนนี้เต็มไปด้วยความลำบากมากจริงๆ..."

"ข้าเกือบจะลืมไปแล้วคือพ่อค้าหวังเค้าให้ข้านำสิ่งนี้มาให้ท่านผู้เฒ่าช่วยดูให้หน่อยขอรับว่ามันจะใช่ของแท้หรือไม่"

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋านั้นเอา รูปปั้นไก่ฟ้าทองแดงนั้นเอามาให้กับท่านผู้เฒ่าเพื่อได้ตรวจสอบ

"นี้มัน ไก่ฟ้าทองแดง!!  แต่เดี่ยวก่อนนะตัวนี้ข้าให้สหายทำเลียนแบบนี้น่ามันไม่ใช่ตัวจริงหรอกนะ เอาล่ะข้าจะเล่าเรื่องให้เจ้าฟัง ในตอนนั้นข้าได้พยายามที่จะช่วยท่าน ฉู่ป้าหวาง แต่ว่าท่านไม่ยอมมาเพียงให้ม้าอู่ซุ่นกับไก่ฟ้าทองแดงตัวนี้มาไก่ฟ้าทองแดงทองคำตัวนั้นมีตราคำสั่งสำหรับการบัญชาการกองทัพฉู่ที่ท่านมอบให้ข้าดูแล ข้าจึงให้สหายเอาไปหลอมขึ้นมาแล้วเอาไปแจกจ่ายทั่วทั้งแผ่นดินเพื่อป้องกันไม่ให้ชาวฉู่จะต้องตายจากสงครามอีกให้ทุกคนได้ใช้ชีวิตกันอย่างสงบ แต่ว่าวันนี้เมื่อข้าได้เห็นไก่ฟ้าปลอมอันนี้ข้าก็นึกถึงคำที่สลักได้ ฉู่สามชั่วคนตายก็ไม่ยอมแพ้ ฟื้นฟูฉู่ โค่นฮั่น คำนี้ท่านเซี่ยงอวี่ตั้งใจสลักไว้ในศึกหุบเขาไกเซี่ย ที่โดนห่านซินล้อมและร้องเพลงเยาะเยย เดิมทีท่านตั้งใจจะให้คนสนิมนั้นนำฝ่าไปแต่ว่าก็ไม่สามารถทำได้ เพื่อการแก้แค้นท่านเซี่ยงอวี่จึงสูญเสียไปหลายอย่าง ทั้งพี่น้อง คนรัก รวมถึงตัวของท่านเองท่านไม่อยากให้ลูกหลานฉู่นั้นจะต้องหลั่งเลือดอีกต่อไปแล้วจึงได้ให้ข้านั่นซ่อนมันเอาไว้ เห้อแต่ว่าพอข้าได้มาคิดดูแล้วในตอนนี้นั้นแผ่นดินล้วนวุ่นวายต้องการความช่วยเหลือ ผู้คนล้วนเดือดร้อนกันไปทั่วเช่นนี้คงอาจจะต้องมีเพียงกองทัพฉู่ที่อยู่ทั่วทั้งแผ่นดินในตอนนี้โดยพวกเค้าต่างรอคอยตราคำสั่งสำหรับการลุกขึ้นมาคงจะมีแต่พวกเค้าที่พอจะช่วยเหลือผู้คนปราบปรามเหล่าโจรโผกผ้าเหลืองได้  ข้าก็พูดมาเสียนานว่าแต่ท่านจีเทียนเต๋านั้นที่ทำไปเพราะเป็นคำร้องขอจากพ่อค้าหวังหรือว่าจากใคร หรือจากตนเองกัน?"

"ข้า....ตัวข้านั่นทำเพื่อตนเอง ข้าต้องการช่วยเหลือเหล่าชาวบ้านที่ได้รับความเดือดร้อนในตอนนี้ให้พวกเค้านั้นได้มีชีวิตที้ดีขึ้นช่วยเหลือผู้คนให้อยู่ดีกินดีกำจัดพวกขุนนางโกงกินและก็พวกขันทีที่ทำให้แผ่นดินระส่ำระส่าย แต่ว่าข้านั้นก็รู้ตัวดีว่าเพียงแค่ตัวข้าเพียงผู้เดียวคงจะไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้คงอาจจะมีแต่เพียงพึ่งกองทัพฉู่สำหรับการช่วยเหลือประชาชนในแผ่นดินนี้ถึงจะประสบผลสำเร็จได้!!!"

"ฮ่าๆ ถือว่าตอบได้ดีถ้าเช่นนั้นพ่อหนุ่มสนใจจะไปพบกับอดีตขุนนางรับใช้แคว้นฉู่ รุ่นของบรรพชนหรือไม่กันล่ะ ข้าพอจะรู้จักคนหนึ่งที่เป็นทายาทของสกุลอิงเจ้าสนใจหรือไม่กัน?"

"ข้าต้องการพบขอรับข้าอยากจะรู้จักว่าเค้านั้นเป็นอย่างไร ยังคงมี อุดมการณ์หรือไม่กัน"

"ดีๆถ้าเช่นนั้นพวกเราจะออกเดินทางไปหาเค้ากันพรุ่งนี้ไปรอข้าที่ท่าเรือของเมืองฮุ่ยจีข้าจะพาเจ้าไปพบกับเค้า"

"ขอบคุณท่านผู้เฒ่ามากขอรับ"

พร้อมกันที่ทั้งจีเทียนเต๋าและผู้เฒ่ารั่วนั้นจะสนทนากันอีกสักพักใหญ่ก่อนที่จีเทียนเต๋าจะขอตัวลาหลังจากที่ท้องฟ้าเรื่มจะค่ำแล้วเพื่อไม่เป็นการรบกวนเวลาท่านผู้เฒ่ามากจนเกินนั้นเอง

(ตอบตกลงไปพบกับทายาทสกุลอิง)

Zhangnon -

ใก้ลค่ำถึงช่วงใก้ลราตรี พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า บุรุษเด็กน้อยร่างสาวสตรีร่างเล็กผิวชมพูเปร่งประกาย เดินทางมายังกระท่อมหลังน้อยที่พักอาศัยของผู้เฒ่ารั่ว กระท่อมหลังน้อยที่พักอาศัยของผู้เฒ่ารั่ว
“มีใครอยู่ที่นี่ไหมขอรับ “

เสียงเงียบสงบเหมือนไม่มีใครตอบรับ
ร่างแก่เฒ่าค่อยๆ เดินออกมาหน้ากะท่อม ชั้นบน พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า
“เจ้ามาที่นี่ มีธุระอะไรหรือเเม่สาวน้อย “

จางหน๊งได้ตะโกนตอบพร้อมกับบอกว่า
“ข้ามาพบท่านผู้เฒ่าขอรับ ข้ามีเรื่องอยากพูดคุยกับท่านขอรับ ให้ข้าเข้าไปได้หรือไม่ “

มือลูบเคราเบาๆพร้อมกับพยักหน้า
“เชิญ เข้ามา”


จางหน๊งเดินเข้ามายังสถานที่แห่งนี้พร้อมกับ คาราวะเพื่ออ่อนน้อมถ่อมตน
“คาราวะท่านผู้เฒ่าผู้สูงส่งขอรับ”

มองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย
“อืม…..เชิญนั่งก่อนไอ้หนูเอ้ย เจ้าเป็นใครมาจากไหนกัน “

“ข้ามีนามว่าจางหน๊งขอรับ “

พอได้ฟังชื่ออีกฝ่ายก็ทำไห้นึกขึ้นอะไรได้บางอย่าง
“ถ้าข้าจำไม่ผิด เจ้าก็คือ เชื้อพระวงศ์สินะ ท่านองค์ชายน้อยจางหน๊ง” สายตามองไปยังอีกฝ่าย “แแล้วเจ้ามีอะไรให้ข้าช่วยรึ ถึงได้มาหาข้า”


จางหน๊งเปรยปากไปว่า
“ชาวบ้านเล่าลือเกี่ยวกับประวัติอันดีงามของท่านมามากมาย ข้าก็อยาก จะมาศึกษาเรื่อง เทพีแห่งปัญญาที่ข้าฝันว่าได้พบนาง พร้อมทั้งบอกว่าแผ่นดินจะลุกเป็นไฟอีกครั้ง “

ตนนั้นได้ส่ายหัวเบาๆ
“มนุษย์นั้นมิอาจหลีกเลี่ยง ความตายได้หรอกองค์ชายน้อย แต่ข้าจะสอนเจ้าได้ หยิบ หมึกและดาษหลังตู้ดูสิ แล้วข้าจะสอน อะไรบางอย่างให้เจ้า  เรื่องนี้ข้าพอจะทราบอยู่บ้าง”

จางหน๊งได้หยิบอุปกรณ์บนหลังตู้
พร้อมทั้งวางมันไว้บนโต๊ะ พร้อมทั้งมองอีกฝ่าย

สูดหายใจลึกๆ
“เอาล่ะข้าจะบอกอะไรเจ้าก็แล้วกัน นะองค์ชายน้อย เทพีแห่งปัญญาที่เจ้าได้พบนั่นก็คือ ศรธนูแห่งปัญญา ตามตำราหรับตำรา ปัญญาของเจ้าก็คือการถ่ายทอด ศิลปะแห่งรวดราย ลงไปในสมาธิ พละกำลังมิอาจเอาชนะศัตรูได้หรอก เจ้าลองฝึก วาดรวดลายผ่านหมึกลงกระดาษ และคัดลายมือของเจ้า ดู จงตั้งสติเจ้าให้มันคงสะ”

จางหน๊งได้ตั้งสติและเริ่มสูดลมหายใจถ่ายเถความรู้สึกตัวอักษรต่างๆ ทางความคิด ลงไปในกระดาษ วาดรวดรายอักษร ปล่อยไห้ความคิดไหลไปตาม ลายมือ เขียนเป็นตัวอักษรคัดจีน ลงในกระดาษแผ่นเก่า


เขามองเด็กน้อยที่นั่งเขียนบนโต๊ะอย่างตั้งใจ
“และนั่นก็คือการ ที่เจ้าจะต้องใช้ทุกส่วนร่างกายของเจ้าถ่ายถูดความรู้สึกของชีวิตลงไป ทั้งหมดมิเพียงแต่ใช้พละกำลัง ปล่อยไห้จิตใจของเจ้าไหลเวียนไปตามความรู้สึกของเจ้า ฝันของเจ้ามันพาไปที่ใด ลองตั้งสมาธิให้มันและไหลเวียนไปตามนิมิตของเจ้าที่พบเจอ”

จางหน๊งได้พยักหน้าตอบ
“ขอรับ ท่านผู้เฒ่า “
จางหน๊งฝึกฝนการวาดรวดลายอักษาลงไปยังกระดาษเพื่อที่จะฝึกสมาธิเเห่งปัญญาประสาทสัมผัสทั่วร่างกาย


“เอาล่ะ หากคืนนี้เจ้าก็พอแค่นี้ก่อนไว้ค่อยพบกันใหม่ในพรุ้งนี้ ข้างนอกมันก็มืดแล้ว เจ้าก็สามารถพักที่นี่ได้ก่อน ออกไปข้างนอกก็มีแต่อันตราย แล้วไว้พบกัน วันพรุ้งนี้ต่อก็แล้วกัน แล้วข้าจะมาบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับสิ่งนี้ยังไงต่อ“

จางหน๊งทำการคาราวะ อีกรอบ
“ขอบคุณท่านมากขอรับหากไม่เป็นการรบกวนข้าจักขอพักที่นี่สักคืน ก็แล้วกันขอรับ”

เขาพยักหน้าตอบเด็กน้อย
“ทำตัวตามสบาย องค์ชายน้อย”

ทะเยอทะยาน

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

หนอนหนังสือ
+4 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

Zhangnon -

EP5:ดาบคมในฝัก

ย่ำเท้ามายังหน้าบ้าน ของท่านผู้เฒ่ารั่ว ลมพัดพาปลิวสไว ลมพัดพาเย็นสบาย
จางหน๊งได้ เดินเข้ามา พร้อมกับพูดไปว่า
“ท่านผู้เฒ่าขอรับ ข้ากลับมาแล้วขอรับ “

ร่างหนวดเคราเดินออกมายังระเบียงชั้น2 พร้อมกับฟัเสียงนี้เหมือนคุ้นๆได้ยินมาก่อน เขาเลยเดินออกมา พร้อมกับ มองให้ชัดๆ จึงทำให้รู้ว่านั่นคือใคร
“ กลับมาแล้ว หรอท่านองค์ชายน้อย ข้ารอท่านกลับมาหาข้าพอดี คิดว่าจะไปนานเสียอีก ฮ่าๆ”
เขาได้หัวเราะขำเบาๆ “เชิญเจ้าข้ามา “

จางหน๊งเดินทางเข้า พร้อมทำการคาราวะ ผู้เฒ่า
เขานั่งตรงโต๊ะ ที่เขาเคยนั่ง พร้อมนั่ง มองอีกฝ่าย พร้อมหยิบกระดาษและน้ำหมึกตรงตู้เดิมมาวางไว้บนโต๊ะเดิมที่เขาเคยทำ

สายตาพรางมองถึงความทะเยอทะยานของเด็กคนนี้
“อืมมมม……องค์ชาย ท่านเป็นผู้เเสวงหาความรู้ และข้าก็มิเสียดายเลยที่จะสอนท่าน”
“เขาหันมามองพร้อมถาม “ท่านที่นั่นมาตามนิมิตร ท่านได้ข่าวอะไรมาบ้างละ”

จางหงน๊งนั่งคัดลายมือ พร้อมทั้งบอกข้อมูลไห้กับอีกฝ่ายทันที
“มีคนหนึ่งที่เขาบอกว่าเป็นผู้เฝ้ามอง แล้วเขาก็บอกข้าว่า วันข้างหน้าต่อจากนี้ชีวิตเจ้าอาจจะต้องพบเจอความยากลำบากจากสงครามที่หนักขึ้น ขอเพียงเจ้าไม่ละทิ้งอุดมการณ์ของเจ้า”

เขานั่งฟังอีกฝ่ายเมื่อได้ยินนั้นก็รู้สึกเหตุการณ์เดิมๆมันก็ไม่สิ้นสุด
“อืมมม…. สิ่งที่เจ้าต้องทำนั้นก็คือหยุดสงคราม อันเลวร้ายแบบนี้ เจ้าต้องต่อต้านไม่ใช่เข้าร่วม”
“ อย่าให้อำนาจ กัดกินเจ้าจนไม่เป็นตัวท่านเอง ถ้าหากพูดถึงสงครามแล้วล่ะก็ มันก็มีกลยุทธิ์ ที่ข้าจะสอนเจ้าได้อยู่ โดยไม่จำเป็นต้องใช้กำลัง มากเลย เจ้าก็ใช้ปัญญาในการสู้สะ เจ้าหยิบกระดาษ ของเจ้ามาสิ จด มันลงไปในบันทึก เจ้าสะ ข้าอยากถ่ายทอดให้เจ้า ก่อนที่ข้าจะ ลา ลับโลกไป “

จางหน๊งหยิบกระดาษสมุดบันทึกของตน และปากกาน้ำหมึกเตรียมจด และเรียนรู้
แล้วพร้อมที่จะเรียนรู้จากผุ้เฒ่า “ ขอรับ ข้าพร้อมที่จะเรียนรู้จากท่านแล้วขอรับ”


เขายิ้มเเละพยักหน้า
“เจ้าฟังเเละ คิดตาม ใช้สติและพลังปัญญาของท่าน ให้ดีๆ  หากว่าท่านกำลังถูกใส่ร้ายว่าท่านคิดจะเเย่งราชบังลังก์ไปจากพี่ชายเจ้า หรือ ว่าาท่านต้องการที่จะปลิดชีพใครสักคนนึง เจ้ารู้ไหม ท่านควรทำเช่นไร “

จางหน๊งคิดและไตร่ตรองตามที่ท่านผู้เฒ่าได้กล่าวถามมา
“ข้าควรจะโต้เขากลับไปขอรับ”

เขาหัวเราะเบาๆ
“ทำแบบ นั้นไม่ได้ขอรับองค์ชายน้อย  สิ่งที่ท่านควรจะทำนั่นก็คือ เป็นบุรุษที่แกล้งโง่เขา เบาปัญญา เหมือนท่านเป็นจระเข้ แล้วให้มนุษย์สอนเจ้าว่ายน้ำทั้งที่เจ้า ก็ว่ายน้ำได้ เพื่อให้เหยื่อได้ตายใจ สะ
อย่าทำตัวเหนือสิ่งอื่นใด “

จางหน๊งได้เรียนรู้พร้อมคิดตามและซักถามต่อเพื่อให้ได้สิ่งที่เรียนครบถ้วน
“คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อคนฉลาด ถ้าคนฉลาดแกล้งโง่นั่น ก็มิย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาดด้วยกันสินะขอรับ”

พยักหน้าตอบอีกฝ่ายเบาๆ
“นั่นล่ะ คือสิ่งที่องค์ชายน้อยควรจะทำ ดุจดั่งคมในฝัก เจ้าก็คือ องค์ชายน้อยคมในฝัก ยังไงล่ะ”

จาหงน๊งฟฟังเเละเรียนรู้พร้อมจดลงในกระดาษพร้อมจดบันทึกเก็บไว้อ่านอีกรอบในขณะที่ยังเรียนอยู่
“คมในฝัก ก็คือดาบที่แหลมคมที่อยู่ในฝักแบบไม่เปิดเผยนั้นสินะขอรับบ”

พยักหน้าตอบเบาๆ
“ใช่แล้ว แต่หากมีผู้ใดมาใส่ร้ายท่านว่าท่านอยากจะได้อำนาจ ท่านก็ไม่ต้องตกใจไปขอรับอค์ชายน้อย
ท่านก็แค่ถ่อมตน ให้ดูไม่น่ากลัวทำตัว ไร้สาระไปวันๆแกล้งว่าตนเอง กลัวผู้ที่มีอำนาจและพลังมากกว่า ทำให้อีกฝ่ายนั้นสบายใจ ว่าเขานั้นยิ่งใหญ่กว่าท่าน แล้วเขาก็จะไม่ทำอะไรเจ้ามากยังไงขอรับ “

จางหน๊งจดทุกการเรียนรู้ พร้อมทั้งบันทึกลงกระดาษสมุดเรียนรู้ที่เขาสะสมมา
“แบบนี้เอสินะขอรับ”

พยักหน้าเบาๆ
“เอาล่ะๆ วันนี้เจ้าควรพอแค่นี้ก่อน ไว้วันหลัง ค่อยมาเรียนรู้กันอีกที ข้าก็มิค่อยได้สอนใครมาเนิ่นนาน เสียเลย แต่ก็เอาเถอะ ท่านเป็นเชื้อพระวงศ์ข้าเลยไม่ถือสาอะไรท่านมาก วันนี้เจ้าก็พพักที่บ้านข้าตามสบายเลยองค์ชาย ไว้วันหลังท่านอยากเรียนรู้ก็มาพบข้าได้เสมอ”

จางหน๊งทำการคาราวะ
“ขอบคุณมากขอรับ ข้าจะนั่งคัดลายมือตามที่ท่านสอนข้ามา ระหว่างวันนี้”

“ตามสบายเลยองค์ชายน้อยแล้วแต่ท่าน “ก่อนที่เขาจะละสายตาไปจากเด็กหนุ่มน้อยและเดินออกไป

ทะเยอทะยาน +2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้
หนอนหนังสือ
+4 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

อัตลักษร์ ฉลาด +3 Point จากการโรลเรียนรู้