[นอกเมืองลั่วหยาง] น้ำตกกระจกสะท้อนจันทร์

น้ำตกกระจกสะท้อนจันทร์

{ นอกเมืองลั่วหยาง }

【น้ำตกกระจกสะท้อนจันทร์】

น้ำตกนอกเมืองลั่วหยางที่น้ำใสและสวยงามราวกับกระจกแก้ว
เป็นสถานที่รมรื่นชวนให้มาพักผ่อนหย่อนใจ
และยังเป็นแหล่งน้ำใช้แก่ชาวบ้านที่อยู่รอบนอกเมือง
ในธารใสอุดมไปด้วยฝูงปลาท้องถิ่นที่ชาวบ้านและผู้ผ่านทางนิยมมาตกปลาประทังชีพ



{ วิถีชีวิตคนสันโดษ }

[ดูคู่มือการเก็บทรัพยากรส่วนตัว]

(1) ติดตั้ง "เบ็ดตกปลา" ชนิดใดก็ได้ (สามารถหาซื้อได้จากร้านอุปกรณ์)

(2) เขียนโรลตกปลาตามคู่มือด้านบน
(3) ระบุท้ายโพสต์เลือกปลาที่จะตก โดยแต่ละพื้นที่จะมีปลาแตกต่างกัน

{ โบนัสพิเศษ }
(1) หากเป็นคนลักษณะนิสัยสันโดษ ได้รับโบนัส x2

{ ปลาที่พบบริเวณนี้ }
(1) ปลาดุก
(2) ปลาเฉา
(3) ปลากง

Fenyue ดี

⌜61⌟

บทที่ 11

งานบุญ ณ วัดม้าขาว

ฉากที่ 3

                    

          “ตามมาทำไม ข้านึกว่าเจ้าสนใจปฏิบัติธรรมเสียอีก”

         

          เด็กหนุ่มเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นเด็กสาวรีบร้อนตามมาติด ๆ

         

          “ก็.. เดี๋ยวมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับตงฮั่วอีกนี่เจ้าคะ ข้าก็ต้องตามมาดูเผื่อเหลือเผื่อขาดจะได้ช่วยเหลือกันได้”

         

          “หึ เจ้ากำลังทำตัวเหมือนกับคนคุมความประพฤติข้าเลยนะ”

         

          เด็กหนุ่มขำหึในลำคอ รู้สึกว่าในสายตาของเด็กสาวจะมองเขาเหมือนกับว่าเป็นอันธพาลแทนแทนเจ้าคนที่อัดไปเมื่อวานเสียอีก รู้สึกน่าเสียใจจริง ที่ถูกมองเป็นตัวปัญหาเสียแล้วทั้งที่เขาเองก็พยายามที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้อื่นมาตลอดแม้ว่าบางเรื่องจะปล่อยเอาไว้ไม่ได้ก็เถอะ อย่างเช่นนักเลงข้างทางหรือว่าโจรผ้าเหลืองโฉดชั่วที่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์

         

          “ไม่ใช่สักหน่อยเจ้าค่ะ ไม่ใช่เพราะว่ากลัวตงฮั่วจะไปทะเลาะกับใคร แต่กลัวว่าจะได้รับอันตรายต่างหากล่ะเจ้าคะ ...ถ้าให้พูดตรง ๆ ก็คือเป็นห่วงน่ะเจ้าค่ะ”

         

          คำตอบของเด็กสาวทำเอาคนตัวโตสะอึกไปเล็กน้อย อีกฝ่ายปรารถนาดีต่อเขาเช่นนี้กลับเผลอมองนางผิดไปได้อย่างไร สงสัยเป็นเพราะความไม่เข้าสังคมของตัวเอง ดูท่าว่าจากนี้ไปอาจจะต้องลองมองโลกในแง่ดีขึ้น

         

          “ข้าเข้าใจแล้ว ถ้าอยากตามมาก็ตามมาก็แล้วกัน”

         

          บุรุษขึ้นขี่ม้านำทางไปยังน้ำตกที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากทางนี้มากนัก ต้องเข้าไปในป่าเล็กน้อยถึงจะพบกับน้ำตกดังกล่าว กระแสน้ำจากยอดเขาไหลหลั่งลงมาสู่พื้นราบก่อเกิดเป็นลำธารสายใหญ่ สระน้ำอันกว้างขวางแห่งนี้อุดมไปด้วยฝูงปลาและดูท่าว่าชาวบ้านไม่น้อยเลยที่ใช้น้ำจากแหล่งนี้เป็นสถานที่ทำมาหากิน ดูจากร่องรอยเท้าที่ย่ำลงบนดินก็พอรู้ ไหนจะอุปกรณ์บางอย่างและแคร่ไม้ที่ถูกต่อตั้งทิ้งไว้ตามจุดต่าง ๆ อีก ทว่าในวันนี้กลับไม่มีใครอยู่ที่นี่จนน่าแปลกใจ

         

          “เอาล่ะ ตรงนี้ก็แล้วกัน”

         

          เด็กหนุ่มลงจากม้าแล้วเดินถือถังไม้ใบเดิมตักน้ำขึ้นมาจากลำธารก่อนที่จะนั่งลงบนก้อนหิน ติดเหยื่อเข้ากับเบ็ดแล้วหย่อนมันลงในสระเพื่อรอปลากินเหยื่อ เด็กสาวเห็นแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อยที่เพิ่งออกจากวัดแต่ก็ต้องมาคราชีวิตอีกแล้ว ถึงกระนั้นเด็กสาวก็ลงม้าตามมา หยิบคันเบ็ดตกปลามาวางเหยื่อเป็นเพื่อนเคียงข้างสหายหนุ่ม

         

          “เพิ่งออกจากวัดมาแล้วมาทำแบบนี้รู้สึกไม่ได้เลยเจ้าค่ะ”

         

          “ถ้ารู้สึกไม่ดีก็ไม่ต้องตกปลาสิ เจ้านั่งอยู่เฉย ๆ ก็ได้ ปล่อยให้ข้าตกไปคนเดียว”

         

          “ก็ไม่ได้อยู่ดีนั่นแหล่ะเจ้าค่ะ จะให้นั่งว่าง ๆ กินแรงแบบนั้นได้อย่างไรกันล่ะ”

         

          “ไม่ต้องนั่งว่าง ๆ ก็ได้ จริงสิ ไหนเจ้าลองร้องเพลงสิ แล้วก็เต้นระบำไปด้วย แบบที่สตรีเขาทำกันน่ะ”

         

          “โธ่ พูดแบบนี้เหมือนว่าตงฮั่วไม่ได้มองข้าเป็นสตรีอย่างนั้นล่ะเจ้าค่ะ”
         

          เด็กสาวพองแก้มจนกลม ก่อนจะวางเบ็ดลงไปกับพื้นแล้วลุกขึ้นยืน รู้สึกเก้อเขินอยู่ไม่น้อยเลยที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้ เฟินเยว่ไม่เคยเต้นรำอย่างที่เด็กสาวคนอื่นทำกันจริง ๆ นั่นแหล่ะ เพราะว่าถูกเลี้ยงดูมาด้วยพี่ชายทำให้เด็กสาวได้เรียนวิชาการยิงธนูและอ่านตำราปรัชญามากกว่าร้องเล่นเต้นระบำเสียอีก

         

          “ถ้าอย่างนั้นจะระบำแล้วนะเจ้าคะ ตงฮั่วตั้งใจดูดี ๆ ล่ะ!”

         

          เด็กสาวประกาศออกมาพลางสูดอากาศเข้าปอดเรียกหาความมั่นใจ ก่อนจะเริ่มขยับซ้ายทีขวาที จนไม่รู้ว่านี่คือการระบำหรือว่าอะไร ขนาดว่าหุ่นเชิดยังแสดงพริ้วไหวกว่าตัวนาง ยามเมื่อหมุนทีก็เอียงซ้ายเอียงขวาคล้ายกับว่าจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ สิ่งที่พริ้วไหวที่สุดบนตัวนางหากไม่นับรวมเสื้อผ้าก็คงเป็นผมเปียที่ทอดยาวลงกลางหลัง

         

          “ดูท่าทางว่าเยว่เอ๋อร์คนนั้นก็จะมีสิ่งที่ไม่ถนัดเหมือนกันอย่างนั้นสินะ”

         

          ตงฮั่วขำพรืด ความประทับใจแรกที่จะได้ดูระบำจากสาวน้อยกลายเป็นต้องมาดูคนขยับตัวอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เสียแทน แต่หากจะบอกว่าบันเทิงไหม ก็ยังถือว่าเป็นในจุดที่บันเทิงอยู่ แต่เป็นในมุมขำขันเสียมากกว่า แซวไปก็ตกปลาดุกขึ้นมาได้พอดี

         

          “ก็แน่สิเจ้าคะ ข้าไม่เคยเต้นรำมาก่อนเลยนี่นา… ว่าแต่ตงฮั่วชอบดูอะไรแบบนี้หรือเจ้าคะถึงมาบอกให้ข้าทำเนี่ย”

         

          จบจากการแสดงอันล้มเหลวเด็กสาวก็จัดท่าลงนั่ง เห็นทีว่านางจะเอาดีด้านตกปลาได้มากกว่าเป็นกอง

         

          “เปล่า ก็ไม่ได้ชอบเป็นพิเศษ ข้าแค่ไม่ค่อยเจ้าทำตัวให้สมกับเป็นกุลสตรีเท่าไรก็เลยอยากจะรู้ว่าถ้าเต้นรำบ้างจะเป็นอย่างไรก็เท่านั้น”

          “ทำอาหารเป็นยังไม่ถือว่าเป็นกุลสตรีอีกหรือเจ้าคะ” เฟินเยว่เม้มปาก พยายามหามุมที่ดูเป็นสาวน้อยออกมาโฆษณา “แล้วข้าก็ปักผ้าเป็นด้วยนะเจ้าคะ แล้วก็.. แล้วก็.. อะไรอีกนะ” นางพยายามหาข้อดีจนหน้ายุ่ง

         

          เห็นท่าทางของเด็กสาวหนุ่มคิ้วพยัคฆ์ก็หัวเราะขำออกมาพรืดใหญ่

                  

          “หน้าเครียดเชียวนะ ไม่ต้องไปหาเพิ่มหรอก เจ้าเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว เรื่องทำอาหารเนี่ยข้ายกนิ้วให้เลย ส่วนเรื่องปักผ้า เอ่อ.. ข้าดูไม่ค่อยเป็นหรอก”

         

          “เป็นลูกชายร้านผ้าไหมอย่าพูดว่าดูไม่ออกสิเจ้าคะ คนอื่นรู้เข้าคงขำแย่เลย อ๊ะ!”

         

          ปลากินเบ็ดแล้ว เด็กสาวกระตุกเบ็ดขึ้นมาได้ปลาดุกตัวอ้วนท้วนสมบูรณ์เลยเชียว

         

          “ช่างสิ ข้าไม่สนใจหรอก ตอนนี้ไม่ได้มีร้านแล้วนี่นา ทั้งเจ้าและข้านั่นแหล่ะ”

         

          “ก็จริงเจ้าค่ะ...” เด็กสาวเงียบไปเล็กน้อย ถึงแม้ว่าตงฮั่วจะบอกว่าไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่นางเต้นระบำไม่เป็น แต่ก็ยังเหลืออยู่อีกสิ่งที่เด็กสาวยังไม่ได้แสดงให้เขาได้เห็น “ตงฮั่วยังอยากจะฟังข้าร้องเพลงอยู่หรือเปล่าเจ้าคะ?”

         

          “หืม.. ได้นะ คราวนี้จะไม่ล่มอีกใช่ไหม”

         

          “เรื่องนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันเจ้าค่ะ ข้าเองก็ไม่เคยร้องเพลงให้ใครฟังเลย แหะ ๆ ”

         

          “อ้ะ ข้าอยากฟัง ทำเสียงให้มันมั่นใจกว่านี้หน่อยสิ”

         

          “แหะ ๆ เจ้าค่ะ”

         

          เฟินเยว่ยิ้มแหะออกมา อีกฝ่ายคงจับความไม่มั่นใจมาจากน้ำเสียงของนางได้ เฟินเยว่สูดหายใจเข้าลึกก่อนจะเปล่งเสียงร้องเพลงออกมา น้ำเสียงในท่อนแรกอาจจะฟังดูสั่นเครือไปเล็กน้อยด้วยความไม่รู้ว่าตนควรจะเปล่งเสียงออกมาดังเพียงไหน แต่เมื่อขับขานบทเพลงเด็กสาวชุดกระโปรงเหลืองและดอกทานตะวันออกมาอย่างเต็มเสียง น้ำเสียงใสเปล่งประกายกังวาลก้องไปทั่วผืนน้ำ ดูเหมือนว่าเฟินเยว่เองก็พอจะมีพรสวรรค์ทางด้านการร้องเพลงอยู่บ้าง

         

[ เข้าฟังเพลง คลิก ที่ลิงก์ ]

         

          เด็กหนุ่มหลับตาลงสดับฟังเสียงขับขานบทเพลงพลางอมยิ้มที่มุมปาก ความประทับที่ได้ยินเพลงนี้แทบจะลบภาพคนเต้นรำอย่างเงอะงะออกไปได้เลย จนเสียงเพลงจบลงเขาจึงเอ่ยชมนางให้เป็นกำลังใจ

         

          “ทำได้ไม่เลวเลยนี่เยว่เอ๋อร์ เจ้าเก่งมาก”

         

          “อ๊ะ จะ.. จริงเหรอเจ้าคะ ดีใจจัง” ได้ยินคำชมที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากอีกฝ่ายเด็กสาวก็หน้าขึ้นสี ก้มหลบงุด ก่อนที่จะค่อย ๆ ช้อนสายตาขึ้นมามองอีกคน “ขอบคุณนะเจ้าคะ”

         

          “อะ..อืม”

         

          เห็นทางทางของเด็กสาวแล้วทางด้านหนุ่มน้อยเองก็รู้สึกเขินขึ้นมาอย่างประหลาดเหมือนกันจนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

         

          “จีบกันเสร็จหรือยังล่ะพวกเจ้าน่ะ”

         

          เสียงแซวที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาเด็กทั้งคู่ไหล่สะดุ้ง น้ำเสียงนี้พวกเขาทั้งสองไม่รู้จัก เมื่อหันไปมองตงฮั่วก็ถึงกลับหน้าเปลี่ยนสี ดวงตาที่เขินกันอยู่เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นดุดันราวกับเสือในทันทีที่เขาเห็นกลุ่มคนในชุดสีเหลือง ในมือถืออาวุธหนักกันหลายคน พวกมันคือโจรผ้าเหลืองนั่นเอง

         

          เพียงแค่ได้รู้ว่าผู้มาเยือนคือใครหัวใจของเฟินเยว่ก็ตกฮวบ เผลอไปนึกถึงเรื่องน่ากลัวที่เคยเกิดขึ้นกับนางที่เจียซิ่ว มือเล็ก ๆ ที่กุมคันเบ็ดก็สั่นเทาไปด้วยความกลัว ตงฮั่วที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ผุดลุกขึ้นทันทีแล้วเอาตัวบังนางไว้ เขาชักกระบี่ที่อยู่ข้างเอวขึ้นมาชี้หน้ากลุ่มคนประสงค์ร้าย ทว่ามือข้างนั้นสั่น ไม่ได้เพราะความกลัวแต่ว่าแขนของเขายังไม่หายจากแผลเก่า ทั้งที่ถูกฟันและถูกกระทบด้วยสนับมือ

         

          “โฮ่ย ๆ น่ากลัวจังพี่ชาย ไม่เห็นต้องชักดาบออกมาเลยก็ได้นี่ คุยกันดี ๆ แล้วส่งปลากับของมีค่ามาแค่นั้นก็พอแล้ว”

         

          หนึ่งในโจรผ้าเหลือกล่าวเยาะด้วยความขบขัน มันท่าทีเหมือนหวาดกลัวสีหน้า แววตา และรอยแผลของเด็กหนุ่มจนมาขอเจรจา แต่ใคร ๆ ก็รู้ดีว่ากลุ่มโจรพวกนี้ไม่หยุดอยู่แค่ปลาและของมีค่า พวกมันเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาถ้าไม่ได้ฆ่าก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่โจรผ้าเหลือง

         

          “คนจะตายไม่จำเป็นต้องพูดให้มันมาก”

         

          ตงฮั่วกล่าวเสียงเหี้ยมกับกลุ่มคนที่อาฆาตแค้น ในคราวนี้เขาได้ใช้กระบี่แบบที่ถนัด แม้ว่าร่างกายจะยังบอบช้ำแต่ทว่ากับโจรผ้าเหลืองพวกนี้ต่อให้สู้ทั้งวันก็ยังได้ เฟินเยว่รู้ดีว่าอีกฝ่ายเกลียดชังกลุ่มโจรผ้าเหลืองมากเพียงใด งานนี้น่าจะจบลงด้วยการนองเลือดอย่างแน่นอน ทว่าเด็กสาวไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น ไม่ว่าจะเป็นใครนางก็ไม่อยากให้บาดเจ็บหรือล้มตาย โดยเฉพาะสหายที่บาดเจ็บจนถือกระบี่ยังแทบไม่ไหว

         

          ดรุณีน้อยรวบรวมความกล้าลุกขึ้นมาประจันหน้าฮึดสู้กับกลุ่มคนร้ายในยามนี้นางต้องปกป้องคนสำคัญด้วยคันเบ็ดในมือ

         

          “เยว่เอ๋อร์ถอยไป คนกลุ่มนี้ไม่ใช่คนที่เจ้าจะรับมือได้!”

         

          “ไม่เจ้าค่ะ” เด็กสาวยืนยันเสียงแข็ง นางเดินไปข้างหน้ากันอีกฝ่ายไว้อีกที แล้วทำใจดีสู้เสือหาญท้ากับกลุ่มโจรพวกผ้า “เมื่อสักครู่ พวกท่านบอกว่าให้คุยกันดี ๆ ใช่ไหมเจ้าคะ หากว่าข้าตกลงจะมอบทรัพย์สินและของมีค่าให้พวกท่านจะยอมจากไปแต่โดยดีแล้วไม่ปล้นคร่าชาวบ้านอีกหรือเปล่า”

         

          “โอ้ แน่นอนคุณหนู พวกเราน่ะ ถึงจะเป็นโจรแต่ทว่าก็มีสัจจะนะ ถ้าแม่นางรับปากว่าจะมอบสิ่งมีค่าให้ข้าก็จะไปทันทีเลย”

         

          เฟินเยว่ฟังแล้วก็เม้มปาก นางเองก็ไม่ใช่คนรวย หากถูกปล้นไปหมดชีวิตต่อจากนี้ก็คงจะลำบากมาก แต่ยอมให้ของไปดีกว่าเกิดการหลั่งเลือด

         

          “ได้เจ้าค่ะ หาสัญญาเช่นนั้นแล้วข้ายอม”

         

          “เจ้า!! จะไปยอมมันทำไม!!”

         

          “ตกลงแล้วนะ”โจรคนนั้นเลียมุมปาก มันค่อย ๆ ย่างสามขุมเข้ามาใกล้ จับเอาผมเปียของเด็กสาวขึ้นมาสูดดมกลิ่นของเด็กสาวพรหมจรรย์ “ของมีค่าอย่างหนึ่งก็คือตัวเจ้าไงล่ะสาวน้อย”

         

          “อ๊ะ!?!”

         

          เด็กสาวตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกยิ่งถูกบุรุษที่ตัวใหญ่กว่าคุกคามแข้งขาก็แทบจะหมดแรง..

         

          “ไอ้ชั่ว!!”

         

          ตงฮั่วเลือดขึ้นหน้าซัดกระบี่ใส่คนร้ายในทันที ทว่าพวกโจรไม่ได้มีแค่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มจะทำร้ายพวกพ้อง อีกคนก็ยกเท้าถีบอีกฝ่ายจนกระเด็น กระบี่เหล็กที่นางให้เขาลอยหลุดมือไปไกล

         

          “ตงฮั่ว!!”

         

          เมื่อเห็นคนสำคัญถูกทำร้ายความกลัวที่เคยมีเปลี่ยนเป็นพลังของผู้ปกป้อง เด็กสาวสะบัดตัวออกมาแล้วใช้คันเบ็ดในมือฟาดเข้าเต็มกบาลคนที่จะเข้าไปทำร้ายสหายหนุ่ม อาภรณ์สีเหลืองนวลพริ้วมาเบื้องหน้า ยืนจังก้าปกป้องสหายดั่งเสือสาวแม่ลูกอ่อน

         

          “อ้าว ผิดข้อตกลงนี่คุณหนู เห็นทีว่าเลี่ยงไม่ใช้กำลังกันก็คงจะไม่ได้เสียแล้ว!! จับนังนั่นมาแล้วฆ่าไอ้เด็กนั่นซะ!!”

         

          สิ้นเสียงสั่งโจรโพกผ้าอีกสองคนก็กรูกันเข้ามาจับตัวเด็กสาว แต่คนแข็งแรงอย่างนางพลิกหลบได้ทุกทางแล้วฟาดกลับไปด้วยคันเบ็ดในมือ

         

          เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

         

          ในตอนนี้เฟินเยว่โจมตีสวนกลับได้รวดเร็วยิ่งกว่าใช้ทวนเสียอีก แม้ว่าแรงจะไม่เท่าแต่เรื่องความคล่องตัวแทบไม่มีที่ติ และยิ่งนางเร็วมากเท่าไรก็ยิ่งจู่โจมได้มากกระบวนท่ามากขึ้นเท่านั้น

         

          เด็กหนุ่มที่กองอยู่บนพื้นมองการต่อสู้ตรงหน้าด้วยใบหน้าเหวอ ๆ ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ ว่าเด็กสาวที่ดูอ่อนแอคนนั้นกลับต่อสู้หนึ่งต่อห้ากับกลุ่มโจรที่กว่าเขาจะชนะได้แต่ละทีแทบลากเลือด ท่าฟาดเบ็ดของนางแต่ละครั้งแม้จะดูไร้วรยุทธ์หรือทักษะการฟันดาบที่ดี แต่ทว่าเรี่ยวแรงที่วาดวงแขนในแต่ละครั้งก็เกิดเสียงแหวกอากาศดังพั่บราวกับฟาดฟันด้วยกระบี่ แถมเสียงทุบตีที่ตามมาก็หนักแน่นเสียจนรู้ได้เลยว่าแรงปะทะนั้นไม่ใช่เล่น ๆ

         

          ท่วงท่าการต่อสู้ของเด็กสาวประทับในสายตาของเด็กหนุ่มไม่รู้ลืม ในยามที่นางต่อสู้ดูงดงามกว่าตอนร่ายรำอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เสียอีก

         

          “โอ๊ย!! ยอมแล้ว!!!”

         

          โจรผ้าเหลืองลงไปกองรวมกัน พวกเขาถอยครูดหนีสาวน้อยถือเบ็ดอย่างหวาดกลัวตัวสั่น

         

          “น่ะ..นั่น อย่าบอกนะว่า จอมยุทธ์หญิงจากเจียซิ่วที่ทำร้ายพวกเราจนปางตายน่ะ”

         

          “เด็กสาว ผมเปีย หน้าเป็นกระ นะ..เป็นนางไม่ผิดแน่!! ตะ.. แต่ม้าขาว หมูป่า กับทวนและธนูบนหลังหายไปไหน”

         

          “แม้ไม่ต้องใช้อาวุธแม่นางยังเก่งกาจถึงเพียงนี้เลยหรือ ขะ.. ข้ายอมแล้ว ไว้ชีวิตพวกเราไปเถอะ!!”

         

          “ไว้ชีวิตพวกข้าเถอะท่านจอมยุทธ์หญิง!!”

         

          “ได้โปรดท่านจอมยุทธ์หญิง!!”

         

          เหล่าโจรกระจอกก้มหัวขอขมาให้นางไว้ชีวิต นั่นยิ่งสร้างความงุนงงแก่สหายหนุ่มที่มาด้วย

         

          “จอมยุทธ์หญิง.. อะไรวะ?”

         

          “ข้าจะไว้ชีวิตไปก็ได้เจ้าค่ะ” เฟินเยว่ทำเป็นเข้ม ต้องปั้นหน้าให้น่ากลัวหน่อย โจรร้ายจะได้มีกล้ามาคุกคามชาวบ้านอีก “แต่จะรับปากใช่ไหมเจ้าคะ ว่าจะไม่ทำร้ายชาวบ้านอีก จากนี้จะต้องเป็นคนดีทำแต่งานสุจริตนะเจ้าคะ”

         

          “รับปาก ๆ ไม่เอาแล้ว ไม่เป็นแล้วโจรผ้าเหลือง จากนี้ข้าจะเป็นคนดี พวกข้าสัญญาเลยแม่นาง เฮ้ย!! ถอดชุดโจรออก จากนี้พวกเราจะไม่เป็นโจรแล้ว!!”

         

          “ได้เลยลูกพี่!!”

                    

          หลังจากสิ้นคำขานรับโจรโพกผ้าทั้งห้าก็แก้ผ้าออกจนเหลือแต่เพียงแค่ผ้าเตี่ยวตัวเดียว เขาต่างฉีกทำลายสัญลักษณ์ของการเป็นโจรผ้าเหลืองเสียจนหมดสิ้น

         

          ‘กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด’

         

          เด็กสาวกรีดร้องในใจ ภาพของบุรุษทั้งห้าแก้ผ้าต่อหน้าเป็นสภาพที่ไม่น่าดูเท่าไร อยากจะปิดหน้ากันอุจาดตาแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ในตอนนี้ใบหน้าของนางแดงเถือกเสียยิ่งกว่าผลมะเขือเทศสุกเสียอีก แต่ทว่าโจรผู้ที่ตกอยู่ในความหวาดกลัวมองใบหน้านั้นไปอีกแบบ ตอนนี้จอมยุทธ์หญิงกำลังโกรธจัดจนหน้าแดงเป็นยักษ์ พวกมันกอดกันกลมตัวสั่นเทา บางคนก็ร้องไห้ออกมาสิ้นลายชาติเสือ

         

          “ขะ.. เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ถะ.. ถ้าอย่างนั้นก็ทำตามสัญญาไว้ด้วยนะเจ้าคะ ไปกันได้แล้วเจ้าค่ะ!”

         

          “ขอบคุณท่านจอมยุทธ์หญิงที่ไว้ชีวิต!”

         

          บุคคลทั้งห้ากราบกรานนางเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวิ่งล่อนจ้อนลงข้างทางไป หวังว่าจากนี้พวกเขาจะเป็นคนดีจริง ๆ และไม่ไปทำร้ายใครอีก

         

          “ฟู้ว..” เฟินเยว่เป่าลมออกมาจากปาก มือน้อยอีกข้างก็ลูบอกโล่งใจ เรื่องเมื่อครู่เกิดขึ้นไวมากจนไม่รู้ว่าจะต้องคิดถึงเรื่องไหนก่อนดี แต่เรื่องคนสำคัญที่ต้องดูแลย่อมมาเป็นอันดับหนึ่ง เด็กสาวรีบไปดูอาการของเด็กหนุ่มที่ยังนั่งหน้าเหวอ “ตงฮั่วอย่างไรบ้าง บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่เจ้าคะ?” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ต่างกับตอนสวมคราบจอมยุทธ์หญิงราวกับว่าเป็นคนละคน

         

          “เอ่อ.. ไม่ ข้าไม่เป็นอะไร แต่เมื่อกี้อะไรน่ะ ข้าตามไม่ทัน ทำไมพวกมันถึงเรียกเจ้าว่าจอมยุทธ์หญิง แถมยังดูหวาดกลัวกันขนาดนั้น เยว่เอ๋อร์.. เจ้าเป็นใครกันแน่”

         

          “แหะ.. เรื่องมันยาวน่ะเจ้าค่ะ เอาเป็นว่าจะเล่าให้ฟังระหว่างกลับก็แล้วกันนะเจ้าคะ”

         

          เด็กสาวประคองสหายหนุ่มขึ้นมาอย่างนุ่มนวล แล้วคอยปัดเศษฝุ่นที่ติดอยู่ตามรางกายออกให้ เรียกว่าประคบประหงมเป็นอย่างดี นางถอนหายใจออกมาอีกครั้ง รู้สึกว่าคิดถูกจริง ๆ ที่ตามอีกฝ่ายมาด้วย ในตอนนี้หนุ่มนักสู้ยังอ่อนแอเกินไป ปล่อยให้เขามาคนเดียวจะต้องมีเรื่องน่าเศร้าเกิดขึ้นเป็นแน่ เพียงแค่คิดก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาเมื่อนึกภาพตาม รู้สึกว่าในตอนนี้มีปณิธานในใจเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง นอกจากการตามหาพี่ชาย หาเงินไปไถ่บ้านที่อันติงคืนมา ช่วยกอบกู้แผ่นดินจากโจรโพกผ้า แล้วก็มีอีกหนึ่งสิ่งที่ต้องทำ..

         

          มือเล็ก ๆ ของเด็กสาวเกาะกุมไหล่กว้างเอาไว้แน่น ในสายตาของเฟินเยว่มีแต่ความจริงจังขัดกับร้อยยิ้มที่คลี่หวานและน้ำเสียงอันนุ่มนวลที่พูดกับบุรุษ

         

          “ไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ.. จากนี้ไป เยว่เอ๋อร์คนนี้จะดูแลตงฮั่วเองเจ้าค่ะ”

         

          แม้เด็กสาวตรงหน้าจะตัวเล็กและดูบอบบาง แต่ทว่าทั้งน้ำเสียงและแววตาที่ส่งผ่านมากลับทำให้เด็กหนุ่มเขินไปหมดจนใบหน้าค่อย ๆ เริ่มเปลี่ยนสี

         

          “ขอรับ...” ตงฮั่วเผลอตอบออกไปด้วยหางเสียงสุภาพอย่างไม่เคยเป็น แต่หลังจากนั้นอีกไม่กี่วินาทีเขาก็ยกแขนขึ้นมาบังใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีจัดมากขึ้นเรื่อย ๆ “พอแล้ว!! น่าอายเป็นบ้า!! มาให้เจ้าปกป้องเนี่ย!!”

         

          “ข้าพูดจริงนะเจ้าคะ แหะ ๆ ” เด็กสาวหัวเราะเสียงแห้งออกมาอีกครั้งทั้งที่ดูเป็นปกติแต่ในตอนนี้อีกฝ่ายกลับคิดเหมือนเดิมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว “ตอนนี้ก็ใกล้จะมืดแล้วรีบกลับไปหาคุณชายเหลียงกันเถอะเจ้าค่ะ นี่ก็น่าจะได้เวลาเวียนเทียนพอดี”

         

          “อื้อ”

         

          เด็กหนุ่มตัวโตพยายามสลัดความอายออกไปจากหัว แล้วแสดงความแข็งแรงด้วยการไปยกถังปลาที่ตกได้ไปไว้กับม้าบ่งบอกว่าเขาก็แข็งแกร่งไม่ยอมให้นางมาปกป้องอยู่ฝ่ายเดียวหรอก!!

         

          “รอด้วยเจ้าค่ะตงฮั่ว”

         

          เด็กสาวมองตามไปก็ยิ้มอ่อน อย่างไรเสียตงฮั่วที่แข็งแรงก็ยังเป็นมุมที่นางหลงไหล ใช่แล้ว มันดีกว่าตอนที่เขาถูกทำร้ายเยอะเลย เฟินเยว่เดินตามอีกฝ่ายไปขึ้นม้า ทำตัวเป็นช้างเท้าหลังให้สมกับเป็นสาวน้อยอย่างที่ควรเป็น..

         

         

.

.

.

      

ตัวละครหลัก ซุน เฟินเยว่ ลักษณะนิสัยรักสงบ +1 Point ทุกครั้งที่โรลใช้แผนอุบาย หรือ ทางการทูต -10 ลดความเครียด ลักษณะนิสัยเห็นอกเห็นใจ +2 Point จากการโรลการทูต +20 EXP ทุกครั้งที่โรลเห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น หรือ ทำงานช่วยเหลือ อัตลักษณ์อัจฉริยะ +5 Point จากการโรลทางการทูต +5 Point จากการโรลต่อสู้ อัตลักษณ์หูดี +3 Point ทุกครัั้งที่โรลต่อสู้ผ่านระบบ +2 Point ทุกครั้งที่โรลการทูต อัตลักษณ์ผิวเป็นฝ้ากระ +15 EXP จากการโรลทำงาน หรือ โรลเดินทางช่วงค่ำ (เรียลไทม์) +15 ความเครียด เมื่อต้องทำอะไรก็ตามในช่วงเวลากลางวัน อัตลักษณ์ขาดความรอบคอบ +1 Point เมื่อโรลเพลย์ทางการทูต เอฟเฟคความสัมพันธ์ [152] ซู ตงฮั่ว ความสัมพันธ์ +10 จากการคนธาตุและปีเดียวกัน +10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (ขยัน) +15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย (หูดี) -10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา (ผิวเป็นฝ้ากระ) ผลการต่อสู้

ใช้งาน [152] ซู ตงฮั่ว ลักษณะนิสัยรักสันโดษ +3 Point เมื่อโรลเพลย์ใช้ชีวิตอย่างสันโดษ -10 ความสัมพันธ์กับผู้อื่น อัตลักษณ์แข็งแรง +5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจ อัตลักษณ์คิ้วพยัคฆ์ +10 EXP จากการโรลเพลย์สร้างความหวาดกลัวแก่ผู้อื่นให้เกรงกลัวเรา อัตลักษณ์แผลเป็น +5 ความสัมพันธ์กับผู้ที่สนใจ โบนัสการตกปลา x2

ซุนเฟินเยว่ + ซูตงฮั่ว

ตก ปลาดุก ทั้งหมด

JiTianTao ดี

โรลกราบอาจารย์อย่างเป็นทางการ

ก่อนที่จีเทียนเต๋านั้นกับอาจารย์ของตนเองนั้นจะมาถึงลั่วหยางแล้วอาจารย์นั้นแยกตัวไปรอที่น้ำตกแล้วจีเทียนเต๋าก็ไปหาของที่ต้องใช้หลังจากเรียบร้อยแล้วนั้นจีเทียนเต๋าก็มาถึงที่นัดหมายกับท่านอาจารย์แล้วนั้น

"เรียบร้อยแล้วขอรับท่านอาจารย์"

"อืม เอาล่ะถ้างั้นข้าจะพูดถึงเรื่องที่เจ้านั้นไปเกลี่ยกล่อมพ่อค้าทั้งสองคนนั้นเจ้าทำได้ดีมากถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุดในการแก้ปัญหาในครั้งนี้นั้นแต่ว่ามันก็ไม่ใช่วิธีที่แย่ที่สุดในการแก้ปัญหา แต่เจ้าจงจำไว้ว่าเงินนั้นไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหาที่ดีสุดบางปัญหานั้นเงินทองก็ไม่ใช่สิ่งที่สามารถจะแก้ไขได้ หรอกนะยังรวมไปถึงการมองคนนั้นเราจำต้องอีกฝ่ายนั้นให้ทะลุถึงจิตใจของเค้า เพราะว่าเราไม่สามารถที่จะเชื่อคำพูดของคนทุกคนได้หรอกนะ คนบางคนอาจจะโกหกได้แนบเนียนบางคนอาจจะไม่แสดงพิรุจอะไรออกมา เพราะแบบนั้นเจ้าจงใช่สติและไต่ตรองให้ดีทุกครั้งอย่าได้เชื่อคำพูดของทุกคนที่ได้ฟังครั้งแรก แต่จงใช้หัวของตนเองในการไต่ตรองเรื่องราวนั้นๆก่อน และก็เรื่องบางเรื่องนั้นความอ่อนโยนก็ไม่สามารถที่จะแก้ปัญหาได้ จำต้องใช้ความแข็งกร้าวมาแก้ไข ปัญหาทุกอย่างเราจะต้องมองให้ทะลุถึงสาเหตุของมันแล้วใช้วิธีการที่เหมาะสมในการแก้ไขปัญหาพวกนี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจบ้าง ว่าบนแผ่นดินนี้เราอย่าได้แสดงความฉลาดออกมามากจนเกินไปบางครั้งความฉลาดที่มากจนเกินไปก็มักจะนำปัญหามาให้เรา ยังไม่รวมถึงคนที่ฉลาดมากๆมักจะโดนผู้คนอิจฉา ความอิจฉามันไม่เคยมีเหตุผลที่มากมายแค่เพียงเจ้าหน้าตาดี หรือว่ารวยกว่าเจ้าก็จะมีคนอิจฉาได้แล้ว จงเป็นคมในฝักบางครั้งเราก็ต้องยอมแกล้งโง่บ้างเพื่อที่จะให้ปัญหามันผ่านไปได้ด้วยดีหรือการแก้ปัญหานั้นเองเจ้าเข้าใจที่ อาจารย์สอนเจ้าหรือไม่กัน?"

หลังจากที่ได้ฟังอาจารย์ของตนเองนั้นพูดไปแล้วจีเทียนเต๋าก็ใช้เวลาในการตกผลึกทางความคิดไปอีกครึ่งชั่วยามก่อนที่จะสามารถวิเคราะห์ที่อาจารย์สอนตนมานั้นได้ในแบบของตนเอง

"ข้าเข้าใจแล้วครับท่านอาจารย์ เงินนั้นไม่ใช่สิ่งที่จะแก้ปัญหาได้ทุกอย่างเพราะบางปัญหานั้นเงินก็ไม่สามารถที่จะแก้ไขได้หมดเสียทุกอย่าง รวมถึงว่าปัญหาบางอย่างนั้นถ้าเราอ่อนโยนหรือว่าดีเกินไปก็จะโดนเอาเปรียบหรือไม่สามารถที่จะแก้ไขปัญหาพวกนั้นได้ จำต้องใช้ความแข็งกร้าวเอามาแก้ไข ปัญหาเหล่านี้ก็เหมือนผู้คนที่คนบางคนนั้นก็ไม่สามารถที่จะพูดคุยกันได้ด้วยเหตุผลตามปกติ แต่ว่าต้องใช้ความรุนแรงในการพูดคุย ปัญหาทุกอย่างนั้นขอแค่เราใช้สติไต่ตรองว่าสาเหตุของมันคือสิ่งใดเราก็จะสามารถที่จะหาวิธีที่เหมาะสมในการแก้ไขปัญหาเหล่านั้น และคนเรานั้นไม่สามารถที่จะเชื่อได้เพียงแค่คำพูดอย่างเดียวเพราะคนบางคนก็คำพูดไม่สามารถที่จะเชื่อได้รวมไปถึงคนที่คำพูดนั้นเอามาใช้เป็นอาวุทฆ่าคนก็ได้ คำพูดมีสองด้านแค่ว่าเราจะสามารถนำมันนั้นมาให้เกิดประโยชน์ได้มากสุดแค่ไหนกัน ข้าจะไม่เชื่อคนแค่ฟังจากคำพูดของเค้าข้าจะมองให้ทะลุจิตใจของอีกฝ่ายว่าที่พูดมานั้นมันมาจากใจหรือไม่กัน แล้วอย่างสุดท้ายคือความฉลาดก็มีข้อเสียเหมือนกันเพราะถ้าเราฉลาดจนเกินไปหรือทำตัวเด่นเกินไปก็จะมีภัยมาหาตัวเองด้วยเหมือนกันบางครั้งที่เรานั้นทำตัวแกล้งโง่บ้างมันก็จะปลอดภัยกับตัวของเราเองมากกว่า"

"ฮ่าๆเจ้าถือว่าทำได้ดีแล้วล่ะในแบบของเจ้าเอาล่ะจะนั่งอยู่เฉยๆทำไมกันไม่ยกสุรากับผลไม้มงคงมาคาราวะอาจารย์ของเจ้าเสียทีล่ะ?"

"ท่าน...อาจารย์"

"เร็วเข้าสิเจ้าจะให้อาจารย์ต้องคอยเจ้าอีกนานหรือไม่กัน?"

"ได้ๆๆขอรับข้าจะรีบไปคาราวะท่านอาจารย์เดี่ยวนี้"

ก่อนที่จีเทียนเต๋าจะเตรียยกสุรามงคลกับผลไม้พร้อมกับคาราวะคำนับท่านอาจารย์ของตนเองอย่างเป็นทางการ

"ข้าโลติดวันนี้ขอรับจีเทียนเต๋าผู้นี้เป็น ศิษย์ของข้าอย่างเป็นทางการเอาล่ะลุกขึ้นมาศิทย์ของข้า ต่อไปนี้เจ้าเป็นศิทย์ของข้าแล้วเจ้าเป็นศิทย์คนที่4ของอาจารย์ ศิษย์พี่เจ้าอีก3คนนั้นไว้มีเวลาอาจารย์จะแนะนำให้เจ้าได้รู้จักกับพวกเค้าก็แล้วกันนะ"

"ได้ขอรับท่านอาจารย์ข้าจะเคารพท่านเชื่อฟังท่านทุกคำต่อไปนี้ ว่าแต่ที่ท่านอาจารย์จะให้ศิทย์นั้นไปช่วยเหลืองานท่านอาจารย์ด้วยการรับตำแหน่งขุนนางศิทย์ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะไปรับตำแหน่งขุนนางเพื่อช่วยเหลือท่านอาจารย์ได้กันขอรับ"

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน

+15ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน

ติ่งหูยาว

-10ผู้ให้ความสนใจ

หูดี

+15ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย

หลังตรง

+4 point เมื่อหัวใจครบ10ดวงกับใครก็ตาม

+40 EXP เมื่อได้รับสถานะความสัมพันธ์พิเศษ

+15ความสัมพันธ์กันคนหัวดี

+30 คุณธรรมเมื่อเจอคนนิสัยเดียวกัน

มอมอบไอเทมผลท้อ 10ลูก สุราลู่โจว1 ไห

@Webmaster

JiTianTao ดี

โรลอยากช่วยแบ่งเบาภาระของท่านอาจารย์

"ว่าแต่ท่านอาจารย์ขอรับถ้างั้นตอนนี้เราจะทำอย่างไรกับพวกขันทีที่มันกำลังก่อความเดือดร้อนไปทั่วแบบนี้หรือว่าจะเป็นพวกขุนนางกังฉินที่ตอนนี้นั้นกำลังทำความเดือดร้อนไปทั่วใช้อำนาจไปในทางที่ผิด ขุนนางที่ดีจะต้องช่วยเหลือประชาชนและช่วยเหลืองแบ่งเบาภาระขององค์ฮ่องเต้ แต่ว่าที่ตอนนี้นั้นมันกลับไม่ใช่เลยผู้คนต่างก็โดนพวกขันทีกับพวกขุนนางชั่วนั้นขูดรีดไถ่เงินทองไปตังมากมายนัก ข้าก็เคยโดนมันขูดรีดไปข้านั่นความจริงไม่ได้รังเกียจหรือว่าดูถูกเหล่าขันทีเลยด้วยซ้ำกับมีความเห็นใจความเข้าใจในหน้าที่ของพวกเค้าแต่ว่าพวกขันที10คนที่เป็นแกนนำพวกนั้นกลับใช้อำนาจไปหาผลประโยชน์เข้ากระเป๋าส่วนตัวข้าจึงต้องการช่วยเหลือท่านอาจารย์ในการที่จะกำจัดพวก10ขันทีเหล่านี้ให้ออกไปจากแผ่นดินฮั่นของเรา ขอให้ท่านอาจารย์นั้นให้ข้าช่วยท่านด้วยเถอะขอรับแต่ว่าข้านั้นหาได้มีอำนาจหรือตำแหน่งอะไรที่พอจะช่วยเหลือท่านอาจารย์ได้...แต่ว่าข้าก็จะช่วยเหลือท่านอาจารย์ในการปราบพวกมันเพื่อแผ่นดินฮั่นของเรา และเพื่อองค์ฮ่องเต้ด้วยขอรับที่จะได้รู้เสียทีว่าตอนนี้นั้นประชาชนเดือดร้อนกันมากจริงๆ ข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของท่านอาจารย์ด้วยอย่างน้อยก็ให้ข้ากับเหล่าสหายของข้านั้นได้ช่วยเหลือคุ้มครองท่านอาจารย์ด้วยนะขอรับ"

"อืม..อาจารย์ขอบใจเจ้ามากศิทย์ข้า เจ้าอยากที่จะช่วยแบ่งเบาภาระให้อาจารย์สินะดีๆเดียวอาจารย์จะช่วยให้เจ้านั้นได้เป็นขุนนางเองแล้วเราสองคนจะกำจัดเจ้าพวกขันทีชั่วพวกนั้นออกไปให้ได้!!!"

พร้อมกับที่จีเทียนเต๋านั้นกำลังมอง อาจารย์ของตนที่ตอนนี้กำลังตั้งใจอย่างแน่วแน่ในการกำจัดพวก10 ขันทีออกไปจากใกล้ตัวองค์ฮ่องเต้โดยที่ภายในใจของตนเองนั้นก็ห่วงอาจารย์ของตนเองด้วยเพราะตอนนี้นั้น 10 ขันทีเรืองอำนาจขุนนางกังฉินครองเมือง ขุนนางดีๆอย่างท่านอาจารย์ถ้าเกิดว่าไปสู้เพียงลำพังตนเองก็เป็นห่วงความปลอดภัยด้วยเหมือนกันเพราะอาจารย์ของตนนั้นเป็นคนดีจริงๆ

"ข้ามองคนไม่ผิดจริง ๆ ไว้ข้าเดินเรื่องเสร็จแล้วข้าจะนัดเจ้าอีกที" หลู่จื้อกล่าวแก่ศิษย์คนใหม่ เขาภูมิใจอีกฝ่ายที่อยากเข้าราชสำนักเพื่อร่วมปฏิรูปขันที

"เข้าใจแล้วขอรับท่านอาจารย์ข้าจะรอวันที่ข้านั้นได้ช่วยท่านอาจารย์ในการช่วยเหลือประชาชนอย่างเต็มที่แน่นอนขอให้ท่านอาจารย์เชื่อมั่นในตัวข้านั้นได้เลยขอรับ ถ้างั้นศิทย์ขอตัวก่อนขอให้ท่านนั้นรักษาสุขภาพของตนเองด้วย"

"เจ้าเดินทางปลอดภัย ระวังตัวด้วยตัวข้าเองก็มีศัตรูไม่น้อย" หลู่จื้อกล่าวย้ำเตือนศิษย์

"ข้าจะจำเอาไว้ขอรับขอให้ท่านอาจารย์นั้นเดินทางปลอดภัย ถ้างั้นศิทย์คนนี้ขอตัวลา"

ก่อนที่จีเทียนเต๋านั้นจะขอตัวลาอาจารย์เพื่อกลับไปหาพรรคพวกของตนเองที่ลั่วหยาง

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน
+15ความสัมพันธ์กันของคนที่มีนิสัยเดียวกัน
ติ่งหูยาว
-10ผู้ให้ความสนใจ
หูดี
+5 EXP เมื่อโรลสร้างความสัมพันกับคนอื่นก่อน
+15ความสัมพันธ์ของคนที่คุยด้วย

@Webmaster

Weibin ชั่ว

เว่ยปินนำกององครักษ์ที่ได้รับมาจากจางยรั่ง มาพักอยู่ที่นี่นอกเมือง

"ที่นี่คือที่ไหน อีกนานไหมที่เราจะถึงด่าน" เว่ยปินที่นั่งบนรถม้าพูดผ่านผ้าม่านออกมาถามอังครักษ์

"เรียนกงกงที่นี่คือ นํ้าตกกระจกสะท้อนจันทร์ ผ่านที่นี่ไปก็ถึงด่านแล้วขอรับ"

เว่ยปินส่งเสียงในพร้อมเพื่อเป็นสัญญาณว่าเข้าใจ  'นานๆที ข้าจะได้ออกจากเมืองหลวง เห้ออ ทุกวันนี้ขันทีอยู่ได้เพราะจางกงกงข้าคงต้องช่วยคิดแบ่งเบาภาระ อืมตอนนี้เราคงมีทางเดียวคือกำจัดพวกสกุลเหอ หากวันข้างหน้ารัชทายาทได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้

อย่าว่าแต่ตัวเรา แม้จางกงกงก็คงไม่รอด เราต้องหาทางเข้าหาฮ่องเต้ให้ได้มากที่สุด' เว่ยปินนั่งใช้ความคิดกับตัวเอง ไปสักพัก ก็มีเสียงอกครักษ์ถามขึ้นมา

"เรียนกงกง ด้านหน้ามีกลุ่มขอทานมาขวางทางขออาหาร เราจะทำยังไงดี"

"ไล่พวกมันไป ถ้าไม่ยอม อนุญาติให้ใช้กำลัง" องครักษ์ทำทีลังเลไม่กล้าใช้กำลังกับชาวบ้าน "นี่เป็นคำสั่งของข้าใครขัดประหาร!!!"ทันทีที่เว่ยปินยื่นคำขาดองครกษ์ก็ไม่กล้าโต้แย้งลงมือใช้ปอกดาบตีไล่ชาวบ้านที่ขวางทางออกไปเสียงทั้งคนแก่และเด็กร้องขอความเมตตา แต่เว่ยปินหาได้ใส่ใจไม่

จากนั้นขบวนของเว่ยปินก็เดินทางต่อ

  

.: แขกที่สัญจรมาที่นี่ :.

กติกาการโรลเพลย์สนทนาทำความรู้จักขุนพลสัญจรผ่านมา

(1) 1 โรลเพลย์ สามารถเจอได้แค่ 1 คนเท่านั้น ยกเว้นมีระบุว่า xx นั่งกับ xx

(2) ในโรลเพลย์สร้างสถานการณ์พบเจอครั้งแรกได้อิสระ โดยไม่แหกนิสัย NPC

(3) นอกจากทำความรู้จัก พูดคุย ใน 1 โรลเพลย์สามารถมอบของขวัญให้ 1 ชิ้นเท่านั้น

(4) การชักชวนเข้ากองกำลัง บาง NPC ไม่จำเป็นต้องหัวใจเต็ม 10 ดวงเสมอไป นอกจากอยู่ที่การให้ของแล้ว การพูดคุย โรลทิ้งท้ายไว้ และ กำกับว่า "ชักชวน"

ทางทีมงานจะมาคอมเม้นท์ว่าชวนสำเร็จหรือไม่ ถ้าสำเร็จคุณจะได้โต้วาทีกับเขา ถ้าชนะแสดงว่าเขายอมรับใช้คุณ

ความสำคัญก่อนโรลสร้างความสัมพันธ์ NPC

(1) สำคัญมาก ที่คุณจะต้องตรวจเช็ค (ลักษณะนิสัยขัดแย้งกันหรือไม่ สามารถเช็คได้จากที่นี่ คลิก)

(2) รองลงมา ตรวจเช็ต ธาตุวันเกิด และ ปีนักษตร ชงกันหรือไม่ สามารถเช็คได้ที่นี่ (คลิก)

(3) ทุก ๆ การโรลเพลย์ที่มีความขัดแย้งในด้านนิสัย และ ธาตุหรือปีนักษัตรชงกัน เนื้อหาโรลเพลย์คุณจะต้องสร้างให้สมเหตุสมผล

เมื่อความสัมพันธ์ต้องลบลงในโรลเดียวกับจีบ ที่ความสัมพันธ์เพิ่ม โดยการครีเอทสร้างสถานการณ์โรลเพลย์ไม่ถึงกับทะเลาะ ขัดแย้งกัน

แต่ให้คุณเผลอทำอะไรที่ไม่ดี หรือใช้คำพูด หรือ บางอย่างเกี่ยวกับนิสัย ตัวคาร์คุณในโรลนั้นด้วย เพื่อให้มีความเมคเช้นส์ในการลดความสัมพันธ์

[043] เฉิน หลิน (ตันหลิม)

ระยะเวลาอยู่ที่นี่: ไม่มีกำหนดการไปจากนี่

JiTianTao ดี

โรลพบเจอกับ บัณฑิตที่น้ำตก

ตอนนี้ตัวของจีเทียนเต๋านั้นกำลังอยู่ที่น้ำตกหลังจากการเดินทางมายาวนานนั้นตนเองก็ได้มาพักผ่อนเสียก่อนที่จะเริ่มหาข่าวเรี่องราวต่างๆต่อไปโดยที่ตนเองนั่นก็ได้เลือกต้นไม้ต้นหนึ่งที่จะนั่งลงสำหรับการนอนหลับสักงีบหนึ่งแค่ว่าตอนนี้ที่ตนเองกำลังเตรียมที่จะนอนหลับนั้นตนเองก็ได้ไปเจอกับ บัณฑิตคนหนึ่งที่ตอนนี้นั้นกำลังมองไปยังน้ำตกพร้อมกับที่เขียนอะไรบางอย่างลงไปในกระดาษด้วยแบบนั้นเพื่อไม่เป็นการรบกวนนั้นตัวของจีเทียนเต๋าจึงได้มองอีกฝ่ายนั้นเขียนไปเรี่อยๆจนกว่าจะเสร็จแบบนี้นั้นจะดีกว่าหลังจากที่ใช้เวลาไปสักพักใหญ่นั้นอีกฝ่ายก็ได้วางพู่กันลงพร้อมกับที่ค่อยๆหยิบชาจาหในกระบอกขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ ตนเองจึงค่อยๆเดินไปหาอีกฝ่ายในทันที

"คารวะท่าน บัณฑิตขอรับขออภัยที่ตัวของข้านั้นมารบกวนตัวท่านเพียงแค่ว่าตัวของข้านั้นเห็นว่าตัวท่านนั้นมานั่งเพียงผู้เดียวจึงแวะเข้ามาทักทายท่านเสียหน่อยแบบนั้นขอรับ"

"คาราวะท่านด้วยเช่นกันตัวของข้านั้นเพียงแค่มาหาสถานที่สำหรับการแต่งบทกวีหรือว่าหาที่จิบชาก็แค่นั้นเองไม่ต้องเกรงใจอะไรขนาดนั้นหรอกนะท่าน"

"เป็นเช่นนี้นั้นเองแต่ว่ายังไงก็ต้องรบกวนท่านแล้วที่ตัวของข้านั้นมาทักทายท่านโดยที่ท่านนั้นอาจจะทำอย่างอื่นอยู่ก็ได้แบบนั้น"

"ไม่เป็นอะไรหรอก ว่าแต่ท่านนั้นมาที่นี้เพื่อพักผ่อนเหมือนกันอย่างงั้นหรอ"

"ใช่แล้วล่ะขอรับตัวของข้านั้นมาที่นี้ก็เพื่อที่จะมาพักผ่อนสำหรับการนอนหลับสักงีบเสียหน่อยแบบนั้นนานๆทีตัวของข้านั้นจะได้มาพักผ่อนกับเค้าบ้างก็เลยถือโอกาศมาพักผ่อนให้ร่างกายนั้นได้ขจัดความเมื่อยล้าออกไปบ้างก็ดีแบบนั้นนะขอรับ"

"ดีแล้วเพราะว่าร่างกายของคนเราถ้าเหนี่อยล้ามากจนเกินไปล่ะก็จะทำงานหรือว่าจะทำอะไรมันก็ไม่ดีหรอกนะแบบนั้นเสียเวลาให้ร่างกายของตัวเองนั้นพักบ้างถึงจะเป็นสิ่งที่ดีแบบนั้น"

"ใช่ไหมล่ะขอรับตัวของข้านั่นก็คิดแบบนั้นเหมือนกันเลยแต่ว่ายังไงตัวของข้าก็จะต้องมีหน้าที่จะต้องทำอีกมากมายเลยคงไม่อาจจะสามารถมาหาเวลาพักผ่อนนั้นได้ยาวนานหรอกนะขอรับ"

"ทำเท่าที่ตัวของท่านนั้นสะดวกมันจะดีที่สุดนะเพราะว่าเรื่องบางอย่างถ้าเราไม่ทำเลยล่ะก็มันก็จะไม่ได้เริ่มต้นขึ้นเสียทีแบบนั่น"

"ใช่แล้วล่ะขอรับแต่ว่าเรื่องงานสำหรับตัวของข้านั้นมันก็เป็นเรื่องราวที่ใหญ่เหมือนกันข้าก็คงจะไม่สามารถที่จะแบ่งเวลาเอามาใช้สำหรับการพักผ่อนได้แบบนั้นหรอกนะขอรับอาจจะมีบ้างบางช่วงเวลาที่ตัวของข้านั้นจะสามารถพักผ่อนได้อย่างเต็มที่ เพราะว่าการช่วยเหลือผู้อื่นนั่นเป็นสิ่งที่ตัวของข้านั้นจะต้องทำอย่างเต็มที่และต้องทำอย่างสุดความสามารถของตัวของข้าด้วยแบบนั้น การที่จะปล่อยให้ผู้คนอีกตั้งมากมายนั้นต้องรอความช่วยเหลือจากตัวของข้านั้นมันก็เป็นการกระทำที่ใช้ไม่ได้หรอกนะขอรับแบบนั้น แต่ว่ายังไงก็ตามทีตัวของข้านั้นก็ถือว่าโชคดีที่ได้มาพบกับท่าน บัณฑิตในที่แห่งนี้ข้านั้นก็นึกว่าตัวของข้าจะมานั่งเหงาเพียงคนเดียวแล้วก็ไม่ได้มีเรื่องให้พูกอะไรกับใครแบบนั้นเสียแบ้วล่ะขอรับ"

"มีอะไรท่านก็มาคุยกับข้าที่นี้ก็ได้เสมอนะเพราะว่าตัวของข้านั้นก็จะยังคงที่จะอยู่ที่นี้ไปก่อนอีกนานเลยบ่ะกว่าที่ตัวของข้านั้นจะนึกหาสถานที่อื่นได้แล้วก็ไปพักผ่อนแบบนั้นแถมที่นี้นังอยู่ใกล้เมืองหลวงด้วยแบบนั้นมันจึงเป็นที่พักผ่อนที่ดีใช่ไหมล่ะแถมยังไม่ต้องเสียเงินทองด้วยนะแบบนั้นสิจึงเป็นที่ดีๆที่หาได้ยากยิ่งในสมัยที้ข้าวของเงินทองนั้นแพงแบบนี้กัน เงินก็จะต้องใช้อย่างประหยัดและก็ใช้อย่างคุ้มค่าเลบล่ะนะ"

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน
+2 point เมื่อโรลให้เกียติอีกฝ่าย
ติ่งหูยาว
-10ผู้ให้ความสนใจ
หูดี
+5 EXP เมื่อโรลสร้างความสัมพันกับคนอื่นก่อน
+15ความสัมพันธ์กันคนที่คุยด้วย
หลังตรง
+15 ความสัมพันธ์เมื่อรู้จักสหายใหม่

+15 ความสัมพันธ์เมื่อคุยกับคนหัวดี
+30คุณธรรมเมื่อคุยกับคนหัวเดียวกัน

มอบไอเทมชากงอวี้ฮวาให้กับNPC 043
@Watcher

JiTianTao ดี

โรลพบเจอกับท่าน บัณฑิต

ตอนนี้นั้นตัวของจีเทียนเต๋าก็กำลังพักผ่อนอยู่ ณ ที่แห่งหนึ่งในตรงบริเวณที่ตนเองนั้นเคยเจอกับ บัณฑิตคนนั้นอยู่ในแถวนี้หลังจากที่หลับไปได้พักใหญ่นั้นตนเองก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าที่ห่างจากตนเองไปไม่ไกลนั้นก็เป็น บัณฑิตคนนั้นที่ตอนนี้นั้นกำลังดูอ่านบันทึกต่างๆอยู่โดยที่ข้างกายของอีกฝ่ายนั้นก็มีกระบอกไม้ไผ่สำหรับการใส่น้ำเอาไว้อยู่นั้นเองหลังจากที่อีกฝ่ายนั้นสังเกตตัวของจีเทียนเต๋าแล้วนั้นก็ค่อยๆพูดออกมาพร้อมกับที่ยิ้มไปด้วย

"ท่านตื่นแล้วยังอย่างงั้นหรอพอดีว่าตอนที่ตัวของข้ามานั้นข้าไม่อยากที่จะรบกวนเวลานอนของท่านข้าก็เลยไม่ได้ทักหรือว่าปลุกท่านออกมาแบบนั้น"

"ไม่เป็นอะไรหรอกขอรับว่าแต่ท่านมาถึงนานแล้วยังงั้นหรือขอรับหรือว่าพึ่งมากันพอดีข้านั้นหลับไปนานแล้วอย่างงั้นหรือขอรับ"

"ตัวของข้านั้นมาไม่นานหรอกเพียงแค่มาได้สักพักใหญ่เท่านั้นเองว่าแต่ท่านเป็นนักบวชอย่างงั้นหรือแต่ว่าการแต่งกายของท่านนั้นข้าว่าตัวของข้านั้นไม่เคยเห็นเลยว่ามันตรงกับลัทธิไหนหรือว่าของศาสนาไหนกันแบบนั้น"

"ตัวของข้านั้นเป็นนักบวชของศาสนาไท่หมินลู่ขอรับโดยที่ตัวของท่านนั้นอาจจะที่ได้ยินชื่อศาสนานี้มาบ้างหรือว่าไม่ได้ยินชื่อศาสนานี้มาเลยแต่ว่ายังไงศาสนาไท่หมินลู่นั้นก็เป็นศาสนาทางเลือกหนึ่งเลยล่ะขอรับ"

"ฮ่าๆ เข้าใจแล้วแต่ว่าถ้าอย่างงั้นข้าก็จะต้องเรียกท่านว่าท่านนักบวชแบบนั้นใช่หรือไม่กันล่ะ"

"เรียกตามที่ตัวของท่านนั้นอยากที่จะเรียกข้าเลยก็ได้ขอรับโดยที่สำหรับตัวของข้านั้นไม่ได้ต้องถือว่าใครจะเรียกข้ายังไงเพราะว่าสำหรับตัวของข้านั้นข้าก็เป็นตัวของข้าแบบนี้ต่อให้คำเรียกตัวของข้าจะเปลี่ยนไปแต่ว่ายังไงตัวของข้าก็จะเป็นตัวของข้าแบบนี้แหละขอรับ"

"คำพูดของท่านนี้มันช่างคมคายจริงๆเลยแต่ว่ายังไงสำหรับข้านั้นเรื่องพวกศาสนาก็เป็นเพียงเรื่องรองลงมาโดยที่เรื่องหลักนั้นก็ยังคงเป็นเรี่องที่เกี่ยวกับความรู้ความเสียมากกว่าแต่งานอดิเรกของตัวข้านั่นก็อาจจะดูว่า เจ้าสำราญเสียหน่อยแต่ว่าขอเพียงอย่าได้ตัดสินกันที่ภายนอกเลยเพราะว่าตัวของข้านั้นก็ไม่ได้ใช่คนแบบนั้นหรอกนะท่านนัดบวช"

"ท่านบัณฑิตเรื่องนี้นั้นขอให้ท่านนั้นสบายใจได้เลยเพราะว่าตัวของข้าเองนั้นก็ไม่ได้เป็นพวกที่ชอบตัดสินใครที่ภายนอกเหมือนกันเพราะว่าการที่เรานั้นไปตัดสินคนอื่นโดยที่เรานั้นไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นยังไงแบบนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีอะไรแบบนั้นเราควรที่จะศึกษากันรู้จักกันให้ดีกว่านี้ก่อนแบบนั้นนะขอรับ"

"เป็นความคิดที่ใช้ได้เลยการทำความรู้จักกันนั้นเป็นสิ่งที่ดีกว่าจะมาต่อว่ากันเลยแบบนั้น"

"ว่าแต่ว่าท่านบัณฑิตนั้นชอบมาพักผ่อนในที่แห่งนี้อย่างงั้นหรือขอรับพอตัวของข้านั้รเห็นท่านชอบมายังที่แห่งนี้แบบนี้"

"ก็อย่างที่ตัวของข้านั้นเคยบอกท่านนักบวชไปเมื่อวันก่อนแล้วว่าตัวของข้านั้นชื่นชอบยังสถานที่แห่งนี้อย่างไรล่ะถึงได้มาเที่ยวยังที่นี้บ่อยขนาดนี้"

"ถ้ายังไงถ้าเกิดว่าตัวของท่านนั้นหิวข้าวกรือว่าต้องการกินอาหารอะไรก็แล้วล่ะก็อย่าได้เกรงใจเลยนะขอรับเพราะว่าตัวของข้านั้นได้เตรียมอาหารมาเผื่อเอาไว้เป็นจำนวนมากเลยแบบนั้นโดยที่ตัวของข้านั้นจะต้องเดินทางไกลเป๋นจำนวนบ่อยๆมากเลยแบบนั้นจะต้องมีอาหารเหล่านี้คอยติดตัวเอาไว่ตลอดเวลาแต่ว่าอาหารพวกนี้อาจจะไม่ถูกใจท่านหน่อยนะขอรับเพราะว่ามันเป็นอาหารที่เน้นการกินแบบสะดวกเป็นอาหารแห้ง"

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน
+2 point เมื่อโรลให้เกียติอีกฝ่าย
ติ่งหูยาว
-10ผู้ให้ความสนใจ
หูดี
+5 EXP เมื่อโรลสร้างความสัมพันกับคนอื่นก่อน
+15ความสัมพันธ์กันคนที่คุยด้วย
หลังตรง
+15 ความสัมพันธ์เมื่อรู้จักสหายใหม่

+15 ความสัมพันธ์เมื่อคุยกับคนหัวดี
+30คุณธรรมเมื่อคุยกับคนหัวเดียวกัน
มอบไอเทมชากงอวี้ฮวาให้กับNPC 043
@Watcher

JiTianTao ดี

โรลพูดคุยกับโมโมชิพร้อมกับนั่งตกปลาไปด้วย

"และแล้วพวกเราก็สามารที่จะเดินทางมาถึงลั่วอยางได้เสียทีแบบนี้อีกไม่นานแล้วพวกเราก็จะถึงที่หมายขอให้ทุกคนนี้นั้นอดทนกันหน่อยนะขอรับในแถวเขตเมืองหลวงนี้นั่นความปลอดภัยต่างๆนั้นก็สามารถที่จะรับประกันได้ส่วนหนึ่งเลยว่าความปลอดภัยในด้านต่างๆนั้นของพวกเราสามารถที่จะมีความปลอดภัยมากกว่าที่อื่นมากมายโดยที่ตั้งแต่พวกเรานั้นเข้าด่านมาก็ถือว่าพวกเรานั้นสามารถที่จะมีความปลอดภัยมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมได้แล้วแบบนั้นล่ะนะขอรับ"

"นายท่านใรแถวนี้นั้นนายท่านต้องการให้ตัวของข้านั้นช่วบเหลือนายท่านอย่างไรบ้างท่านสามารถบอกกล่าวข้ามาได้โดยตรงเลย เพราะว่ายังไงข้าก็จะช่วยเหลือนายท่านอย่างสุดความสามารถของตัวข้าอยู่แล้วแบบนั้น"

"ขอบคุณท่านโมโมชิเป็นอย่างมากถ้าตัวของข้านั้นมีอะไรที่ต้องการให้ท่านช่วยเหลือล่ะก็ข้าจะรีบบอกท่านอย่างโดยเร็วแต่ว่าตอนนี้นั้นข้าเพียงต้องการให้ตัวท่านกับคนในกลุ่มของพวกเรานั้นช่วยเป็นหูเป็นตาคอยสอดส่องสิ่งรอบข้างสิ่งรอบตัวของพวกเราว่าเป็นอย่างไรบ้างก็เท่านั้นก่อนสำหรับในวันนี้นะขอรับ"

"ข้าจะคอยสอดส่องรอบข้างของพวกเราเองแต่ว่าความปลอดภัยของพวกเราที่เข้ามาตั้งแต่ภายในด่านนั้นก็ถือว่าได้มีความปลอดภัยขึ้นมากจริงๆอาจจะเป็นเพราะว่ามันอยู่เขตเมืองหลวงเลยทำให้มีทหารเป็นจำนวนมากหรือว่าเป็นเพราะว่าแถวเมืองหลวงนั้นสามารถที่จะปราบปรามทุกคนได้อย่างเด็ดขาดแบบนั้นกันนะนายท่าน"

"ถ้าเขตของเมืองหลวงนั้นยังคงไม่ปลอดภัยแบบนั้นก็คงไม่มีที่ไหนที่มีความปลอดภัยไปได้อีกแล้วแบบนั้นล่ะขอรับเพราะว่าที่นี้นั้นคือศูนย์กลางของแผ่นดินถ้าไม่มีที่นี้ล่ะก็แผ่นดินก็คงจะบริหารไม่ได้เป็นแน่แท้ เดี่ยวพวกเรานั้นก็ค่อยๆออกเดินทางกันแบบนี้ไปเรี่อยๆเพื่อที่จะได้คอยสอดส่องความปลอดภัยในด้านต่างๆด้วยหรือว่าคอยดูว่ามีใครที่ทำตัวหน้าสงสัยด้วยหรือเปล่าวแบบนั้นพวกเราจะได้ช่วยกันร่วมกันแก้ไขกันแบบนั้นเลยทีเดียว"

"นับว่าเป็นการเดินทางที่อาจจะล่าช้าไปบ้างแต่ว่าก็แลกมากับความปลอดภัยที่มากขึ้นแบบนั้นก็นับว่าเป็นการกระทำทที่คุ้มค่าแล้วล่ะนายท่าน"

"เอาล่ะเดี่ยวพวกเราก็พักกันที่นี้ก่อนสักหน่อยข้าจะตกปลาคลายเครียดสักเล็กน้อยแบบนั้นเผื่อพวกเราจะได้ปลามากินกันเป็นอาหารด้วยแบบนั้นะนะท่านโมโมชิ"

"ได้นายท่านข้าจะไปบอกทุกคนให้พักที่นี้ก่อนหลังจากที่ทุดคนหายเหนี่อยพวกเราก็ค่อยออกเดินทางกันต่อแบบนั้น"

ก่อนที่ตัวของจีเทียนเต๋าจะค่อยๆเดินไปข้างริมน้ำก่อนจะเอาคันเบ็ตของตัวเองออกมาแล้วเริ่มทำการตกปลาในทันทีโดยที่ตั้งใจไว้ว่าอย่างน้อยก็ขอให้มีปลาตัวใหญ่ๆนั้นมากินเหยื่อของตัวเองสักทีจะได้มีอะไรกินในวันนี้นั้นเองโดยที่ตัวเองนั้นก็คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆในชีวิตของตนเองไปด้วยเหมือนกันว่าตนเองนั้นจะทำอะไรต่อไปเป็นขั้นตอนต่อไปหรือว่าตัวของตนเองนั้นจะไม่ทำอะไรต่อไปดีแบบนั้นโดยที่เรื่องราวต่างๆที่ตัวเองนั้นคิดเอาไว้ก็เพื่ออนาคตจะได้วางแผนเป็นระบบนั้นเอง

ใช้ลักษณะนิสัยถ่อมตน
+2 point เมื่อโรลให้เกียติอีกฝ่ายถ่อมตน
+10 ความสัมพันธ์กับขุนนางในสภา
ผู้รู้คุณ
+10 ความสัมพันธ์ขุนนางในสภา
หูดี
+15 ความสัมพันธ์เมื่อคุยกับคนอื่น
หลังตรง
+15 EXP จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หรือ ถูก member คนอื่นยกย่อง
+20 ความสัมพันธ์คนในทีม

+15ความสัมพันธ์กับหัวดี
+30 คุณธรรมกับคนหัวดี
มอบไอเทม หม้อไฟเป่ยผิงให้กับ NPC J-006



ใช้ลักษณะนิสัย ดื้อรั้น
-5 ความสัมพันธ์กับผู้เล่น
-10 ความสัมพันธ์กับเจ้าสำนัก/ผู้มีตำแหน่งสูงกว่า
สันโดษ
-10 ความสัมพันธ์กับผู้อื่น
หูดี
+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย
จมูกดี
+15 ความสัมพันธ์กับคนที่คุยด้วย
จืดจาง
/2 ความสัมพันธ์

ใช้การคลายเครียดด้วยการตกปลา

-10 ความเครียด

@Watcher